Re: Τι ήταν οι αρχαίοι Θεοί;
10Αγγελος Μιχαηλ...
<<ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΔΕΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΟΥΔΕΝ ΑΠΟ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΝΥΞ ΛΑΜΠΕΙ ΩΣ Η ΗΜΕΡΑ ΕΙΣ ΣΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΣ ΤΟ ΦΩΣ>>
Η επικρατούσα "άποψη" είναι αυτή πράγματι, δηλαδή αυτή που παρουσιάζει και το wiki όπως είδαμε παραπάνω.evaggelia έγραψε:
12ΘΕΟ, ΧΘΟΝΙΕΣ ΘΕΟΤΗΤΕΣ, ΛΑΪΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
Τελικά στην αρχαιότητα η θρησκεία αντιπροσωπεύονταν από τους «12» θεούς του Ολύμπου ή οι χθόνιες λατρείες την υποσκέλιζαν;
«Για διάφορες αίτιες, με κυρίαρχη αυτή πού διαιωνίζει την εξουσία του κατεστημένου, η πραγματική μορφή της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας έχει φθάσει πολύ διαστρεβλωμένη στις μέρες μας. Βλέπουμε ξανά και ξανά μονοθεϊστές θρησκειολόγους να προσπαθούν να ερευνήσουν κάτι πού στην ουσία δεν τους ενθουσιάζει. Από την άλλη οι ευνοϊκά προσκείμενοι προς τον πολυθεϊσμό ερευνητές και ιστορικοί έχουν μια μόνιμη τάση να ωραιοποιούν, να εξωραΐζουν οτιδήποτε είναι αρχαίο, κάτι πού είναι τροχοπέδη για μια τίμια και αντικειμενική μελέτη. Τελικά είτε έτσι είτε αλλιώς, ή εικόνα για την Ελληνική θρησκεία, κυρίως από τους πρώτους και πολύ λιγότερο από τους δεύτερους, έχει παραμορφωθεί. Όπως και να έχει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, επικράτησε ή άποψη ότι ή θρησκεία του δωδεκαθέου ήταν ή κυρίαρχη θρησκευτική λατρεία στην αρχαία Ελλάδα.
Βλέπουμε λοιπόν ότι είναι γενικώς αποδεκτό πως οι πεποιθήσεις της "μάζας" δεν ήταν όμοιες με τις πεποιθήσεις των "Elit". Άλλωστε η άποψη του Τίμαιου και του Σωκράτη αντιστοιχούσε σε σημερινή εποχή με την άποψη του Hawking και του Bill gates. Αυτή η διαφοροποίηση είναι πολύ σημαντική.evaggelia έγραψε: Το σωστό θα ήταν όμως να πούμε ότι το δωδεκάθεο σαν επίσημη θρησκευτική λατρευτική παράδοση των αρχαίων Ελλήνων κυριαρχούσε στα εξωτερικά λατρευτικά δόγματα. Η ανάγκη όμως για κάλυψη της βαθιάς ανθρώπινης ψυχικής εσωτερικότητας ερχόταν κυρίως από τις «συμπληρωματικές» λατρείες, όπως ήταν π.χ. (τουλάχιστον μετά τον 6ο π.Χ. αιώνα) Ο Όρφικοδιονυσιασμός, η θεουργία αλλά και η Μαγεία. Αυτές οι «συμπληρωματικές» λατρείες των αρχαίων στην ουσία εξέφραζαν και κατά κάποιο τρόπο κάλυπταν τις ανάγκες των λιγότερο προνομιούχων λαϊκών μαζών, όπως και διάφορων περιθωριακών ομάδων, καθώς και των γυναικών. Όλοι μαζί αποτελούσαν και τότε την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού.» (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 9, άρθρο «Η λαϊκή λατρεία των αρχαίων Ελλήνων και οι αγαθοοντότητες», Γεώργιος Τσαγκρινός, σελίδα 22)
Το πρόβλημα είναι ότι η κοινώς αποδεκτή άποψη για τους αρχαίους θεούς έχει ληφθεί από τον Όμηρο , που είναι ποιητής , όχι ιστορικός , και αυτά που λέει είναι ένα μείγμα μυθολογίας και πραγματικότητας. Είναι μάλιστα γνωστό ότι εκείνη την εποχή τον αντιμετώπιζαν ακριβώς έτσι : ως ποιητή δηλαδή για όσους δεν μπορούσαν να δεχθούν την αλήθεια όπως την παρουσίαζαν άλλοι , φιλόσοφοι και ρήτορες της εποχής, ενώ σε καμία περίπτωση ο Όμηρος δεν ορίζει μυστηριακές λατρείες, οι οποίες ανά τόπο διέφεραν. Δεν ήταν μύστης ο Όμηρος....evaggelia έγραψε: «Ας δούμε όμως τι έχει να μας πει ο Μπάρκετ:
«Η ιδιαιτερότητα του ελληνικού πολιτισμού έγκειται στον ριζικό και αποτελεσματικό τρόπο, με τον όποιο διαμορφώνεται η αντίθεση μεταξύ της επικράτειας των θεών και της επικράτειας των νεκρών. Οι θεοί είναι αθάνατοι, το επίθετο γίνεται ορισμός. Οι άνθρωποι αντιθέτως ως θνητοί, βροτοί, είναι προορισμένοι να πεθάνουν... Αυτή η αντίθεση σαφώς έγινε έντονη και ολοκληρώθηκε κατά τους Ιστορικούς χρόνους, σ' αυτό έπαιξε ρόλο η αρχόμενη συνειδητή θεολογία. Στην λογοτεχνία η αντίθεση μεταξύ των «άνω» και των «κάτω» θεών εμφανίζεται με σαφή τρόπο στα δράματα του Αισχύλου, ενώ με πολύ μεγάλη συνέπεια προσπαθεί αργότερα να την εφαρμόσει ο Πλάτων με τους Νόμους του... Η αντίθεση του Ολυμπίου και του χθονίου στοιχείου δημιουργεί μια πολικότητα, κατά την οποία το ένα δεν μπορεί να ύπαρξη χωρίς το άλλο και κάθε φορά αποκτά το πλήρες νόημα του από το άλλο. Στην Κόρινθο συνυπάρχουν αγάλματα του «Διός» (απλά), του «Διός Χθονίου» και του «Διός Ύψιστου», δεν υπάρχει ανατολή του ηλίου, αν δεν έχει προηγηθεί Νύκτα. Κατά τον ίδιο τρόπο ή χθόνια και ή ολύμπια τελετουργία είναι συνεχώς αλληλένδετες».» (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 9, άρθρο «Η λαϊκή λατρεία των αρχαίων Ελλήνων και οι αγαθοοντότητες», Γεώργιος Τσαγκρινός, σελίδα 24)
«Για να έχουμε πλήρη εικόνα του κοσμοειδώλου πού παρέδωσε η κλασσική Ελλάδα στον ελληνιστικό και ρωμαϊκό κόσμο, εκτός του κοσμολογικού συστήματος του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, πρέπει να εξετάσουμε και την πορεία της θρησκευτικής σκέψης και της δαιμονολογίας από τα χρόνια του Όμηρου μέχρι την ύστερη αρχαιότητα.
Αυτά που αναφέρονται είναι γενικόλογα κατ εμέ, και τελείως αντιεπιστημονικά, ο Όμηρος δεν προσπάθησε να βάλει καμία "τάξη" ... ποιητής ήταν , και έγραψε τα λεγόμενα ομηρικά έπη. Παρόλα αυτά θεωρώ πως ο συγγραφέας απλά θέλει να παρουσιάσει την θρησκεία της εποχής να έχει έντονες επιρροές από τον Όμηρο .... το οποίο δεν είναι εντελώς λάθος...αλλά δεν είναι και ακριβές.evaggelia έγραψε: Αν και οι ποιητές Όμηρος και Ησίοδος προσπάθησαν με το Δωδεκάθεο να «βάλουν τάξη» στον λαϊκό πολυθεϊσμό των χθόνιων τελετουργιών γονιμότητας και εξιλασμού, ωστόσο οι τοπικές λατρείες παρέμειναν πάντα ο κεντρικός πυρήνας της αρχαίας ελληνικής θρησκείας.
Σε ποιο μυστήριο; σε ποια πόλη; σε ποιο θεό;evaggelia έγραψε: Έχουμε αναφέρει άλλου ότι το βασικό χαρακτηριστικό πού ξεχωρίζει κατά κανόνα το Δωδεκάθεο από την προ-ομηρική θρησκεία είναι ο ΤΡΟΠΟΣ λατρείας (1). Στους ολύμπιους θεούς οι πιστοί «θύουν» ζώα η καρπούς πάνω σε βωμούς και μετά τη θυσία τρώνε το πρέπον τμήμα του προσφερομένου σφαγίου. Στους προ-ομηρικούς χθόνιους θεούς οι πιστοί προσφέρουν, όπως έχουμε πει. «εναγισμούς»· δηλ. ολοκαυτώματα σε χαμηλές εσχάρες επί χασμάτων η τάφρων («μέγαρα»).
Βλέπουμε λοιπόν ότι το 12θεο έγινε θρησκεία ταύτισης των πολιτών , πρότυπο της εποχής προς μίμηση για τους άνδρες που μιμούνταν τον Δία ως κυβερνήτη (κυρίως μεταξύ 10του και 4-5 αιώνα π.Χ.evaggelia έγραψε:
«Καί τούς θεούς δέ διά τοῦτο πάντες φασί βασιλεύεσθαι, ὅτι καί αὐτοί, οἱ μέν ἔτι καί νῦν, οἱ δέ τό ἀρχαῖον ἐβασιλεύοντο, ὦστερ δέ καί τά εἴδη ἐαυτοίς ἀφομοιούσι οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καί τούς βίους τῶν θεῶν»
Αριστοτέλης
Ο Όμηρος έπλασε το Δωδεκάθεο κατ' αντιστοιχία της κοινωνικής πραγματικότητας της εποχής: όπως επικεφαλής της Πόλεως ήταν η βασιλική οικογένεια, έτσι και ο Κόσμος είχε επικεφαλής έναν δυνατό βασιλέα, τη σύζυγο του, τους δύο αδελφούς του, τα επτά παιδιά του και την αδελφή του. Το πλήθος των άλλων θεών πού λάτρευαν οι Έλληνες στις ποικίλες τοπικές λατρείες τους έπρεπε ή να ταυτιστεί με το Δωδεκάθεο ή να τεθεί στην υπηρεσία των μελών της θείας βασιλικής οικογενείας του Ολύμπου· στην πορεία συνέβησαν και τα δύο. Ο τρόπος με τον όποιο ο Ζευς ελάμβανε τις αποφάσεις, προδίδει το χρόνο κατά τον όποιο πλάστηκαν τα ομηρικά έπη και η Ολυμπιακή θρησκεία. Πρόκειται για την εποχή πού οι βασιλείς των ελληνικών πόλεων συνήθιζαν να καλούν στο ανάκτορο τους και να συμβουλεύονται τους ευγενείς, χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να συμμορφώνονται με τη θέληση της πλειονοψηφίας (10ος-8ος αι. π.Χ.).
evaggelia έγραψε: Το Δωδεκάθεο έλαβε «κρατική» υπόσταση όταν άρχισαν να δημιουργούνται σιγά-σιγά στην Ελλάδα οι Πόλεις-Κράτη. Κάθε πολιτεία θεώρησε καλό να βάλει τάξη στο χάος των τοπικών λατρειών δημιουργώντας μία δημόσια λατρεία βασισμένη στο ομηρικό Δωδεκάθεο ως συνεκτικό δεσμό της Πόλεως-Κράτους. Πράγματι, οι αρχαίες ελληνικές πόλεις-κράτη δεν επέτρεπαν σε κανένα να βρίσκεται έξω από την κρατική οργάνωση της λατρείας. Ωστόσο η πλειονότητα των κατοίκων πού δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα (μέτοικοι, δούλοι κ.λπ.) συνέχισε να τηρεί τις παλιές, χθόνιες λατρείες και αργότερα αποτέλεσαν τους πολυπληθείς πιστούς της νέας θρησκείας του Διονύσου, όπως την είχε «μεταρρυθμίσει» ο Ορφισμός. η κύρια «θρησκευτική» ενασχόληση αυτής της πλειονότητας ήταν σαφώς η ΜΑΓΕΙΑ, όπως δείχνει με ιδιαίτερη ενάργεια η πληθώρα των μαγικών φυλακτών και καταδέσμων από τις ανασκαφές. Η Μαγεία άλλωστε ήταν και η μόνη διέξοδος της μεγάλης πληθώρας των αποκλήρων της ζωής στην αρχαία εποχή σε έναν κόσμο ανασφαλή, άδικο και εχθρικό.». (Πηγή: «Οι απόκρυφες επιστήμες στην Ελληνική αρχαιότητα», κεφάλαιο Η, σελίδα 121, Διαμαντής Κούτουλας, Εκδόσεις Έσοπτρον, Αθήνα 2002)
Γιαυτό άλλωστε και οι σωκρατικοί φιλόσοφοι απομυθοποίησαν πλήρως την ορφική, ή ομηρική "θεολογία" και όρισαν ακριβώς τα πράγματα με ορθολογισμό και συνέπεια. Επομένως όλα αυτά που αναφέρει σχετίζονται με συγκεκριμένη εποχή από το 10το έως τον 5-6 αιώνα π.Χ. δηλαδή πράγματι μία "σκοτεινή περίοδο" όχι όμως σκοτεινότερη για τα δεδομένα της εποχής από όσο άλλες περιοχές. Να θυμίσω ότι εκείνη την περίοδο άλλες κοντινές φυλές ήταν ακόμη ανθρωποφάγοι.evaggelia έγραψε: Ωστόσο, όσον κι αν ακούγεται αυτό αντιφατικό, το τέλος του Δωδεκάθεου -αλλά και όλης της αρχαίας ελληνικής θρησκείας- είχε αρχίσει με τον Όμηρο...
Ο ανθρωπομορφισμός του Όμηρου ήταν μια χειροβομβίδα στα χέρια της θρησκείας. Όσο πιο πολύ εξανθρωπίζονταν οι θεοί τόσο πιο πολύ απασφαλιζόταν η χειροβομβίδα του Ορθολογισμού. Η σύνδεση των ανθρωπόμορφων θεών με τους ανθρώπους πήρε τη μορφή του ΦΘΟΝΟΥ των Ολυμπίων προς τους θνητούς, για να εξηγήσει τα ακατανόητα συμβαίνοντα της ζωής. Η πίστη στη Μοίρα, το τυφλό πεπρωμένο πού συμπλήρωνε το Δωδεκάθεο, υπεραναπτύχθηκε και γκρέμισε σιγά-σιγά τους θεούς από τους θρόνους τους. Ο ανθρωπομορφισμός του Όμηρου εκφράζει τον ελληνικό ορθολογισμό και πιθανώς προήλθε από την ανάγκη για κάποια ΟΠΤΙΚΗ αναπαράσταση των θεών. Απετέλεσε ουσιαστικά την πρώτη κριτική της θρησκείας και είχε σαν αποτέλεσμα την ελευθερία του πνεύματος.
Το μήνυμα ως εδώ είναι ότι οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν στον Όμηρο και ήταν μάγοι σε ένα πλαίσιο κρατικής θρησκείας.evaggelia έγραψε: Το αιώνια αναπάντητο ερώτημα του θρησκεύοντος ανθρώπου αναφέρεται στα αίτια της ασυμφωνίας μεταξύ του ανθρώπινου ιδεώδους της δικαιοσύνης και της πραγματικής τάξεως του κόσμου. Όλα τα φιλοσοφικά συστήματα και όλες οι θρησκείες έμμεσα η άμεσα, συνειδητά η ασυνείδητα, γύρω από αυτό το ερώτημα τυρβάζουν και όσες απαντήσεις σ οποιαδήποτε ερωτήματα δίνουν, αυτή την πρωταρχική απορία προϋποθέτουν και αύτη προσπαθούν πρωταρχικά να επιλύσουν. Όσον ο άνθρωπος βρισκόταν στο θρησκευτικό στάδιο της Μαγείας και πίστευε ότι απρόσωπες η τερατόμορφες δυνάμεις καθόριζαν τη ζωή του, το ερώτημα περί θείας δικαιοσύνης ήταν ανενεργό. Η απρόσωπη δύναμη της φύσης δεν είχε καμία υποχρέωση η ανάγκη να απαντήσει στο ερώτημα «γιατί να συμβαίνει αυτό;» ακριβώς γιατί ήταν απρόσωπη. Στην περιοχή της Μαγείας οι προσευχές δεν υπάρχουν, παρά μόνον οι ευχές και οι κατάρες. ο μαγικός άνθρωπος δεν προσπαθεί να θέσει ερωτήματα στους απρόσωπους θεούς του· προσπαθεί να εκμαιεύσει με ποικίλους τρόπους τη συμπαράσταση τους. Στις πρωτόγονες, μάλιστα, μαγικές τελετουργίες ο σκοπός είναι ένας : η αποτροπή των υπερκόσμιων δυνάμεων. Ο αποτρεπτικός χαρακτήρας της μαγείας δεν αφήνει περιθώρια για ερωτήματα και απορίες περί θείας δικαιοσύνης. Τέτοιου είδους ερωτήματα αρχίζουν να διατυπώνονται όταν αρχίζει και ο ανθρωπομορφισμός των θεών. Ο Όμηρος προσπαθώντας να εκφράσει σαν λαϊκό θρύλο και «παραμύθι» τη συμμετοχή των θεών στο συγκλονιστικό Τρωικό Πόλεμο παρουσιάζει τις δώδεκα από τις κυριότερες προ-ομηρικές θεότητες με πλήρη ανθρωπομορφικά χαρακτηριστικά. η «οργάνωση» αυτή του πολυθεϊσμού σε δωδεκάθεο πού πέτυχε ο Όμηρος στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια. ποιητική αδεία, εξέφραζε μεν το πολιτιστικό και πνευματικό επίπεδο των Ελλήνων και κατ' εξοχήν των Ιώνων στα γεωμετρικά χρόνια, ωστόσο επρόκειτο να γεννήσει και ορισμένα, φιλοσοφικής φύσεως, ερωτήματα περί θεών πού δεν επρόκειτο να βρουν ποτέ τη λύση τους.
Το μήνυμα εδώ είναι η παντελής έλλειψη ηθικής από τους "ανθρωπόμορφους" θεούς του Ομήρου. Φυσικά κατά την άνθιση της φιλοσοφίας όλα αυτά τα στοιχεία δεν μπορούσαν παρά να καταργηθούν από τους ίδιους τους φιλοσόφους οι οποίοι σκεπτόμενοι καθώς ήταν αμφισβήτησαν την ύπαρξη των θεών όπως τους παρουσίαζε η κρατική εξουσία και αυτό είναι ένα σημείο σταθμός για τους Έλληνες πρόγονους μας.evaggelia έγραψε: Το πλέον μοιραίο χαρακτηριστικό του Ομηρικού Δωδεκάθεου ήταν η έλλειψη κάθε σχέσεως των Ολύμπιων θεών με την Ηθική. Η βροχή πέφτει με τον ίδιο τρόπο επί δικαίων και αδίκων και η φωτιά μαζί με το δάσος μπορεί να κάψει και ανήμπορα μωρά η γριούλες. Επόμενο ήταν ο Ζευς πού στέλνει τη βροχή η ο Ήφαιστος, προσωποποίηση της φωτιάς και των ηφαιστείων, να έχουν τόση σχέση με την Ηθική όση και τα αντίστοιχα φυσικά στοιχεία. (Το επόμενο βήμα ήταν να ζητά ο Αυτόλυκος (2) να μάθει -και να μαθαίνει!-από τον Έρμη πώς να ξεπερνά όλους τους ανθρώπους στην κλεψιά και την ψευδορκία!) Έκτοτε όλες οι πράξεις και οι παραλείψεις των Ομηρικών θεών έχουν σχέσεις περισσότερο με... προσωπικά κίνητρα παρά με τις επιταγές της Ηθικής. Η προσωποποίηση των δυνάμεων της Φύσεως ανθρωποποίησε τους θεούς αλλά υπονόμευσε τη θεία δικαιοσύνη. Το μίσος της Ήρας για τους Τρώες, ο θυμός του Ποσειδώνα για τον Οδυσσέα, ο κατατρεγμός του Οινέα από την Άρτεμη κ.λπ. έχουν όλα προσωπικά κίνητρα, όπου «ή πληγωμένη τιμή και ματαιοδοξία δεν παίζουν το λιγότερο σπουδαίο ρόλο» (3)
Με το να γίνουν οι θεοί ανθρώπινοι, άρχισαν να δέχονται και τις απαιτήσεις πού προϋπέθετε η άνθρωπο μορφική τους κατάσταση. Οι άνθρωποι ζητούσαν από τους Ολύμπιους θεούς Ηθική, Δικαιοσύνη και Έλεος, αλλά, θεοί πού είχαν προέλθει από προσωποποιήσεις φυσικών δυνάμεων, τέτοιες απαιτήσεις δεν μπορούσαν να τις εκπληρώσουν. Κι αυτό κατέστη η αρχή του Τέλους τους.
Στην αρχή οι Έλληνες προσπαθώντας να ηθικοποιήσουν τις δυνάμεις της Φύσεως έθεσαν τα πλαίσια των «καθηκόντων» προς τους θεούς μέσα στα παλιά, περιγράμματα των χθόνιων προ-ομηρικών τελετουργιών τους. Οι παλιές χθόνιες θεότητες με το εξαγνιστικό τελετουργικό μετασχηματίστηκαν σε ολύμπιες προσωποποιήσεις φυσικών δυνάμεων μεταφέροντας το αίτημα περί θείας δικαιοσύνης στο μαγικό κόσμο των «εναγισμών», των taboo και των τελετών γονιμότητας και εξιλασμού. Ποτέ όμως νέα ερωτήματα δεν απαντώνται με παλιές απαντήσεις. Και το ερώτημα περί θείας δικαιοσύνης (προϊόν του ανθρωπομορφισμού του Όμηρου) δεν μπορούσε ν' απαντηθεί με το παρωχημένο λεξιλόγιο της μαγείας. Η προσπάθεια για τέτοιου είδους απαντήσεις κράτησε όσο καιρό ήταν ισχυρή η Πόλη-Κράτος πού προστάτευε την Ολυμπιακή, κρατική πια, θρησκεία. Όταν όμως ο θεσμός της Πόλης-Κράτους άρχισε να παραπαίει, κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου και μετά απ’ αυτόν, οι μαγικές απαντήσεις στο αίτημα της θείας δικαιοσύνης έχασαν κάθε αποτελεσματικότητα. Το τελικό χτύπημα το έδωσαν οι Σοφιστές με το ερώτημα τους αν η θρησκεία βασίζεται στη Φύση η στο νόμο («φύσει ἢ νόμῳ»).
Σοφιστής ήταν μεν ο Πρωταγόρας , όμως οι φιλόσοφοι ανέτρεψαν την "θρησκεία" τελικώς και όχι οι "σοφιστές".evaggelia έγραψε: Ο Πρωταγόρας πρώτος παρουσιάζει την ύπαρξη των θεών σαν θέμα προς συζήτηση. Αυτό καμία θρησκεία δεν μπορεί να το ανεχθεί χωρίς να εγκαταλείψει το σημαντικότερο της αξίωμα. Γι' αυτό και ο Πρωταγόρας εδιώχθη επί αθεΐα. Η πορεία όμως πού χάραξαν οι Σοφιστές δεν μπορούσε πια να σταματήσει. Οι διαφορές ανάμεσα στις λατρείες και στους θεούς των διαφόρων εθνών αποκάλυψαν ότι η θρησκεία δεν ήταν «φύσει» αλλά «νόμῳ» δημιουργία και συνεπώς οι θρησκείες και οι θεοί είναι έργο της ανθρωπινής διανοίας. Από αυτό το συμπέρασμα των Σοφιστών η θρησκεία, φιλοσοφικώς ανετράπη.
[/quote]evaggelia έγραψε: Ο Κριτίας μάλιστα προχώρησε πιο πέρα κάνοντας λόγο για την ωφελιμιστική ανάγκη δημιουργίας θρησκειών με σκοπό να μην αδικούν στα κρυφά οι άνθρωποι (4). Στη συνέχεια οι Ξενοφάνης και Αντισθένης θα μιλήσουν περί ενός απεικονίσου θεού, πού τείνει να γίνει μάλλον φιλοσοφική αρχή παρά «θρησκευτικός» θεός. «Εἷς θεός, ἐν τε θεοῖσι καί ἀνθρώποισι μέγιστος, οὒτι δέμας θνητοῖσιν ὁμοίοις οὐδέ νόημα» (Diels, 23, Ξενοφάνης). [Μετάφραση: Ένας θεός υπάρχει μέσα στους θεούς και στους ανθρώπους μέγιστος, πού δε μοιάζει ούτε στη μορφή ούτε στη σκέψη με τους ανθρώπους.] (Πηγή: Διαμαντής Κούτουλας, «Οι απόκρυφες επιστήμες στην Ελληνική αρχαιότητα», κεφάλαιο Η,σελίδες 123 - 127, Εκδόσεις Έσοπτρον, Αθήνα 2002)
http://www.apologitis.com/gr/ancient/a- ... ΘΕΟΙ_ΠΙΣΤΗ
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE% ... E%BF%CF%82Αγγελος Μιχαηλ έγραψε:Οι θεοί των ειδωλολατρών είναι ξεπεσμένοι άγγελοι
Οι θεοί του Δωδεκαθέου ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΙ. Και ούτε ήταν χαζοί οι αρχαίοι μας πρόγονοι, να πιστεύουν στην ύπαρξη τέτοιων θεών αν δεν υπήρχαν πράγματι. Μιλούσαν για πράγματα που ΓΝΩΡΙΖΑΝ.
Ο γνωστός εχθρός του Χριστιανισμού ο Κέλσος, γράφει ότι στην εποχή του υπήρχαν τοποθεσίες, όπου μπορούσε ο καθένας να συναντήσει θεούς και να τους δει, και να τους ψηλαφίσει.
Βλέπουμε λοιπόν ότι η "μαγεία" ήταν πραγματικά πολύ ποιο δημοφιλής την περίοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Οι 12θειστές και ανατολίτες μάγοι εκείνης της εποχής πολεμώντας το Χριστιανισμό όσο μπορούσαν, διαστρέβλωσαν όχι μόνο τη Χριστιανική θρησκεία δημιουργώντας εχθρούς και αιρέσεις (όπως ο Αρειανισμός, ο νεοπλατωνισμός, κτλ) αλλά και τα ελληνικά ιδεώδη αφού έλαβαν τη κατεστραμμένη ακαδημία Πλάτωνος και την "αναστήλωσαν" ενώ δασκάλευαν την "φιλοσοφία" του Πλωτίνου (όχι Πλατωνική του Πλάτωνα) προκειμένου να πολεμήσουν το νέο ρεύμα του Χριστιανισμού. Πολλές φορές ο Χριστιανισμός κατηγορείτε για την παύση της ακαδημίας από τον Ιουστινιανό όμως ελάχιστοι γνωρίζουν ότι η ακαδημία είχε ήδη καταστραφεί από τους Ρωμαίους.Αγγελος Μιχαηλ έγραψε:
Μιλάει επίσης για κάτι παρόμοιο που συνέβαινε τότε στην Αίγυπτο, με Αιγυπτιακές θεότητες.
Ας δούμε ένα παράδειγμα από τον Κέλσο, που το αναφέρει στο κεφάλαιό του: «Η παραχάραξη της Ελληνικής Φιλοσοφίας από τους Χριστιανούς» (159.1) στο έργο του Κατά Χριστιανών. Εκεί, θέλοντας να αποδείξει ότι από τον Ύψιστο Δημιουργό Θεό έχει δοθεί σε μικρότερους θεούς η εξουσία σε κάθε πράγμα, γράφει τα εξής για την πίστη των Αιγυπτίων της εποχής του:
«Όσο για το ότι έχει ανατεθεί σε κάποιον η εξουσία μέχρι και για το πιο μικρό πράγμα που υπάρχει πάνω στη γη, θα μπορούσε κανείς να πάρει μια ιδέα από τα λεγόμενα των Αιγυπτίων: ότι δηλαδή, αφού διαιρέθηκε το ανθρώπινο σώμα από τριάντα έξι δαίμονες ή ουράνιες θεότητες (μερικοί μιλούν για πολύ περισσότερους) σε ισόποσα μέρη, τάχθηκε να ορίζει ο καθένας το δικό του μέρος. Οι θεοί αυτοί είναι γνωστοί με τα ονόματα που έχουν πάρει από την ντόπια διάλεκτο, όπως λόγου χάρη Χνουμήν, Χναχουμήν, Κνατ, Σικάτ, Βίου, Ερού, Ερεβίου, Ραμανόρ και Ρειανοόρ και όσα άλλα ονόματα χρησιμοποιούν στη γλώσσα τους· και καλώντας αυτούς θεραπεύουν τις παθήσεις των μερών του σώματος. Τι εμποδίζει λοιπόν να τους τιμά κανείς και αυτούς και άλλους ακόμα, αν προτιμά την υγεία από την αρρώστια, την ευτυχία από τη δυστυχία, και το να ζει όσο γίνεται πιο μακριά από βασανιστήρια και τιμωρίες;»
Θα συμφωνήσω ότι αυτοί ήταν πραγματικοί δαίμονες. Το ερώτημα που θέτω είναι γιατί οι δαίμονες ήταν τόσο έντονα υπαρκτοί τον δεύτερο αιώνα μετά Χριστό, ενώ τόσο λιγότερο υπαρκτοί τον 4-5 αιώνα π.Χ. ; ; ; Τι ήταν αυτό που έκανε όλο τον τότε γνωστό κόσμο να γεμίσει δαιμόνια ;Αγγελος Μιχαηλ έγραψε: Εδώ οι Νεοπαγανιστές, θα μας πουν βέβαια, ότι τη λέξη: «δαίμονες» διαφορετικά την εννοούσαν οι αρχαίοι Έλληνες από τους Χριστιανούς, και ότι θα μπορούσε να σημαίνει και κάποια καλή θεότητα. Και βεβαίως έτσι το εννοούσαν τότε. Όμως για προσέξτε τι άλλο γράφει στη συνέχεια ο Κέλσος:
«…θέλει όμως προσοχή, αν πρόκειται κάποιος να συναναστραφεί αυτές τις θεότητες, να μη γίνει ένα με τη λατρεία τους και, αγαπώντας υπερβολικά το σώμα, απομακρυνθεί από τα ύψιστα αγαθά και τα λησμονήσει. Πρέπει, άλλο τόσο, να πιστεύει τους σοφούς άνδρες που λένε ότι οι περισσότερες επίγειες θεότητες, έτσι όπως είναι μπλεγμένες στον κόσμο των φθαρτών και καθηλωμένες με το αίμα και την κνίσσα και τα άσματα και άλλα παρόμοια, δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτα περισσότερο από το να θεραπεύσουν ένα κορμί ή προφητεύσουν το μέλλον ενός ανθρώπου ή μιας πόλης και να κάνουν ό,τι άλλο ξέρουν ή μπορούν, σχετικό με πράξεις θνητές. Καλό λοιπόν είναι να τιμούμε αυτές τις θεότητες στο βαθμό που μας συμφέρει· γιατί ο ορθός λόγος δεν υπαγορεύει ότι κάτι τέτοιο είναι ούτως ή άλλως υποχρεωτικό. Και πιο σωστό είναι να θεωρήσουμε ότι οι θεότητες δεν χρειάζονται τίποτα και δεν έχουν την ανάγκη κανενός· απλώς χαίρονται με τους ανθρώπους που τους δείχνουν ευσέβεια. Τον (ύψιστο) θεό όμως δεν πρέπει να τον εγκαταλείπουμε ούτε μέρα ούτε νύχτα, ούτε όταν βρισκόμαστε με άλλους ούτε σαν είμαστε μόνοι· και με λόγια και με έργα, αλλά και χωρίς αυτά, η ψυχή μας ας τείνει πάντα προς τον θεό»
Παρατηρούμε εδώ, ότι ο Κέλσος περιγράφει ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ αυτές τις θεότητες, με την έννοια των δαιμόνων όπως τους εννοούν οι Χριστιανοί (!!!)
Πρέπει να γίνει μία τοποθέτηση εδώ: αυτοί ΔΕΝ είναι οι θεοί των Ελλήνων αλλά των ΡΩΜΑΊΩΝ οι οποίοι είχαν ενσωματώσει στο πάνθεο τους όλες τις θεότητες που λατρευόντουσαν ανά κάθε τόπο. Στο προηγούμενο πόστ είδαμε ότι οι "θεοί" δεν ήταν παρά κάποιο κατασκεύασμα της κρατικής εξουσίας γα να ελέγχει το κόσμο. Πως λοιπόν ξαφνικά πήραν μορφή και έγιναν αληθινά δαιμόνια που καταλαμβάνουν σώματα;Αγγελος Μιχαηλ έγραψε:
Έχει ο ίδιος παρατηρήσει, και τονίζει, ότι πρόκειται για ΞΕΠΕΣΜΕΝΕΣ οντότητες, που προσκολλώνται στα υλικά και το αίμα και τις διασκεδάσεις, και είναι μάλιστα και ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ για όποιον δεν προσέξει. Και μάλιστα, είναι πολύ ενδιαφέρον ότι όπως είπε στο προηγούμενο απόσπασμα, αυτοί ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΣΩΜΑΤΑ, κάτι που εμείς το λέμε: "Δαιμονοκαταληψία".
Εδώ, αποδεικνύονται ΑΠΟ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΩΔΕΚΑΘΕΪΣΤΙΚΗ ΠΗΓΗ τα όσα διδάσκουν οι Χριστιανοί για τους θεούς των εθνών.
Πολύ καλή η τοποθέτηση αυτή. Επομένως ο Άγιος Κυπριανός τι μας μεταφέρει; Ότι μίλησε με τον Άδη (δηλαδή τον Πλούτωνα) και ότι με αυτόν έμαθε τις διαβολικές τέχνες στον Όλυμπο. Μία παρατήρηση όμως :Αγγελος Μιχαηλ έγραψε:
Ας πάμε τώρα στον αρχαίο Δωδεκαθεϊστή μάγο, τον μετέπειτα Χριστιανό Άγιο Κυπριανό, να δούμε τη μαρτυρία του για τους θεούς του Ολύμπου, όπως τα μεταφράζει το βιβλίο: «Η ψυχή μετά τον θάνατο» του π. Σεραφείμ Ρόουζ, από τη ζωή του αγίου στο περιοδικό «The Orthodox World», 1976, No 70 σελ. 136-138:
«Στο όρος Όλυμπος ο Κυπριανός μελέτησε όλων των ειδών τις διαβολικές τέχνες: κατάφερε να πραγματοποιεί δαιμονικές μεταμορφώσεις, έμαθε πώς να μεταβάλλει τη φύση του αέρα… Στον τόπο αυτό είδε μία λεγεώνα αμέτρητων δαιμόνων, με τον πρίγκηπα του σκότους επικεφαλής τους. Κάποιοι από τους δαίμονες στέκονταν μπροστά του, άλλοι τον υπηρετούσαν, άλλοι τον υμνούσαν με δυνατές κραυγές, και κάποιοι άλλοι αποστέλλονταν στον κόσμοι για να διαφθείρουν τους ανθρώπους. Είδε επίσης τους παγανιστικούς θεούς και θεές με τις ψεύτικες μορφές τους… Έτσι τελικά έγινε μάγος, καταστροφέας των ψυχών, πολύ στενός και πιστός δούλος του πρίγκηπα του άδη, με τον οποίο συνομιλούσε πρόσωπο με πρόσωπο, και δεχόταν μεγάλες τιμές από αυτόν, σύμφωνα με δική του μαρτυρία. «Πιστέψτε με», είπε, «είδα αυτόν τον ίδιο τον πρίγκηπα του σκότους… Μου υποσχέθηκε ότι θα με κάνει κι εμένα πρίγκηπα μετά την αναχώρησή μου από το σώμα, και ότι θα με βοηθά σε οτιδήποτε χρειαστώ κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής μου… Παραδόθηκα ολοκληρωτικά στην υπηρεσία του εκείνον τον καιρό, υπακούοντας σε κάθε του εντολή».
Αυτό είναι πολύ σωστό, αυτή πράγματι είναι η βασική διαφορά μεταξύ Χριστιανισμού και Εθνικής θρησκείας του 2 αιώνα μ.Χ. Όμως τι άλλο συμπέρασμα βγάζουμε ; ότι οι αρχαίοι Έλληνες θεοί ήταν άγγελοι ;;;;;;;;;;;;;;;;;Αγγελος Μιχαηλ έγραψε: «Οι θεοί», σαφώς είναι κατά τους Εθνικούς, οι ενδοσυμπαντικές εκείνες οντότητες που (όπως είδαμε και στον Κέλσο) δεν είναι ούτε άναρχοι, ούτε παντοδύναμοι, αλλά βρίσκονται σε διαφορετική μορφή ύπαρξης από τον άνθρωπο. Και έτσι περιγράφουν ΚΑΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ. Η βασική διαφορά είναι ότι οι Χριστιανοί θεωρούν ότι η λατρεία πρέπει να αποδίδεται ΜΟΝΟ στον Εξωσυμπαντικό Θεό πλάστη του σύμπαντος, ενώ οι Εθνικοί, ότι μπορούμε να λατρεύουμε και αυτές τις οντότητες, τους αγγέλους (καθ’ ημάς). Και όπως οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν σε καλούς και κακούς «θεούς», οι Χριστιανοί πιστεύουν σε καλούς και κακούς αγγέλους (δαίμονες). Άρα, αυτό που κάνει τη βασική διαφορά μας, είναι ΤΟ ΑΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ.
Αγγελος Μιχαηλ έγραψε: Οι αρχαίοι Δωδεκαθεϊστές, πίστευαν ότι οι δαίμονες μπορούσαν να λατρεύονται, μια και επιθυμούν κάτι τέτοιο, και το θεωρούσαν αυτό οι αρχαίοι ως «υποχρέωση» των ανθρώπων προς αυτούς. Ας δούμε τι λέει γι’ αυτό ο Κέλσος (στο 157.2, 157.3):
«Αξίζει λοιπόν να πειστούν ότι οι άνθρωποι έχουν παραδοθεί σε κάποιους που διευθύνουν το δεσμωτήριο αυτό· και όχι να κακολογούν αυτές τις θεότητες που βρίσκονται στη γη. Και εντελώς μάταια να προσφέρουν το κορμί τους στα βασανιστήρια και στους ξυλοδαρμούς, δείχνοντας πόσο δεν αγαπούν τη ζωή [το μη φιλοζωεϊν]46 —θαρρείς κι είναι κακοποιοί που ακριβώς επειδή είναι ένοχοι ληστείας δέχονται τα πάθη τους αδιαμαρτύρητα.
Ένα από τα δύο επιτάσσει η λογική: αν απαξιούν να τιμούν τα κοινά έθιμα και εκείνους που έχουν την εποπτεία τους, τότε ας μην ωριμάζουν για να γίνουν άντρες, ας μη νυμφεύονται και ας μη κάνουν παιδιά, ας μη κάνουν τίποτα στη ζωή, μόνο να σηκωθούν να φύγουν όλοι μαζί χωρίς να αφήσουν ούτε έναν απόγονο, μέχρι να αφανιστεί τελείως το γένος τους από τη γη· αν όμως είναι να κάνουν οικογένεια και παιδιά, να γεύονται τους καρπούς και να μετέχουν σε ό,τι προσφέρει η ζωή και να υπομένουν τις δυστυχίες που τους επιφυλάσσει -γιατί είναι φυσικό όλοι οι άνθρωποι να περνούν δυστυχίες· το κακό είναι μια αναγκαιότητα και άλλη πατρίδα δεν έχει-, τότε θα πρέπει να αποδίδουν τις προσήκουσες τιμές σε κείνους που τα 'χουν όλα αυτά υπό την προστασία τους, και να κάνουν τα πρέποντα στη ζωή αυτή μέχρι να απαλλαγούν από τα δεσμά της, για να μη φανούν αχάριστοι απέναντι τους. Στο κάτω κάτω είναι άδικο να απολαμβάνεις τα αγαθά τους χωρίς να τους πληρώνεις τίποτα».
Με άλλα λόγια, λέει εδώ ο Κέλσος: «Γιατί αντί να τιμήσετε εσείς οι Χριστιανοί τους θεούς, για τη ζωή που απολαμβάνετε, προτιμάτε να σας βασανίζουν στους διωγμούς και να σας σκοτώνουν;» Τότε βλέπεις, οι Χριστιανοί διώκονταν, και οι Αυτοκράτορες έβρισκαν σε αυτό «άλοθι» για το διωγμό τους, προκειμένου να διατηρήσουν ενιαία την αυτοκρατορία τους, χωρίς πρόσμιξη ξένης θρησκείας. Και ο Κέλσος με τα λόγια του αυτά, είναι ένας εξωχριστιανικός μάρτυρας των διωγμών των Χριστιανών!
Άρα λοιπόν, η βασική διαφορά είναι, κατά πόσον θα έπρεπε να λατρεύονται οι άγγελοι, (γιατί περί αυτών πρόκειται), έστω οι καλοί, γιατί οι αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν και κακές θεότητες, όπως ο Άρης και ο Κρόνος, ή θεότητες, που ενώ τις έλεγαν καλές, αυτές απαιτούσαν αίμα και βασανιστήρια ανθρώπων, ή εξαπατούσαν και ήταν βουτηγμένες στα πάθη.
Που το λέει αυτό ο Δανιήλ; Είναι σαν να λες ότι κατέβηκαν τα τάγματα του Θεού και πολέμησαν ευθέως τους θεούς των πολυθεϊστικών θρησκειών. Αυτή η δήλωση από μόνη της είναι μία ολόκληρη θεωρία που χρήζει μελέτης.Αγγελος Μιχαηλ έγραψε: Με λίγα λόγια, οι Χριστιανοί πίστευαν, ότι η συγκεκριμένη ομάδα αγγέλων, τους οποίους ονόμαζαν «δαίμονες», είχαν εκπέσει του λειτουργήματός τους, να έχουν την ευθύνη των ανθρώπων, και έτσι δεν τους οφείλουμε τιμή. Ενώ οι αρχαίοι Έλληνες, ότι οι "θεοί" (οι άγγελοι), τη διατηρούσαν αυτή την ευθύνη, και έτσι είχαν και απαίτηση να τους τιμούμε γι’ αυτό.
Οι Χριστιανοί σαφώς πίστευαν όμως ότι υπήρχαν ακόμα άγγελοι με αυτή την ιδιότητα, αλλά όχι όλοι. Πίστευαν ότι αυτοί που είχαν εκπέσει, έφερναν εμπόδια στο έργο των αγίων αγγέλων του Θεού, και έτσι όχι μόνο άξιοι τιμής δεν ήταν, αλλά ήταν και υπεύθυνοι για την κατάντια του ανθρώπου. Και παράδειγμα αυτής της πίστης των Χριστιανών, μπορούμε να δούμε στον Δανιήλ 10/ι΄ 12-13, 20-21, όπου αναφέρεται σαφώς ότι ο άγγελος που έφερε την προφητεία του Δανιήλ, χρειάστηκε να παλέψει 21 ημέρες με τον «άρχοντα της Περσίας», και μόνο με τη βοήθεια του αρχαγγέλου Μιχαήλ μπόρεσε να περάσει. Και φεύγοντας, δήλωσε ότι είχε να αντιμετωπίσει τους «άρχοντες της Περσίας και της Ελλάδος».
Αυτό το τμήμα του Δανιήλ, είναι αποκαλυπτικό του τι συνέβαινε. Είχαμε δύο ομάδες αγγέλων. Η μία, αποτελείτο από τους θεούς των Εθνών, (Ολυμπίους, Περσικούς, Αιγυπτιακούς, Ινδικούς, κλπ), και η άλλη από αγγέλους του Θεού. Οι Χριστιανοί λοιπόν, αρνούντο όχι μόνο να λατρέψουν οποιονδήποτε άγγελο, αλλά και να τιμήσουν έστω τους δαίμονες, (ενώ βεβαίως τιμούσαν αλλά δεν λάτρευαν τους αγγέλους του Θεού). Και αυτό ήταν στο οποίο διαφωνούσαν με τους Εθνικούς ως προς τους θεούς.
Ο Κέλσος ήταν ελληνορωμαίος φιλόσοφος πολέμιος του Χριστιανισμού. Δεν αντιπροσωπεύει ούτε τη ομηρική ποίηση (που ασφαλώς προσφέρει τους θεούς να έχουν πάθη γιατί είναι ποίηση) ούτε τους Σωκρατικούς φιλοσόφους που απομυθοποίησαν πλήρως τις αρχαιότερες δεισιδαιμονίες. Οι "ξεπεσμένοι" θεοί αποστάτες ήταν οι Κρόνιοι τιτάνες, και απόγονοι τους. Οι Ολύμπιοι μεν ήταν απόγονοι του Κρόνου αλλά ήταν ενάντια σε αυτούς και τους συνέτριψαν στην τιτανομαχία. Επομένως εδώ πέρα κάτι δε κολλάει ............... ποιοι θεοί ακριβώς αντιστοιχούν σε ποιους αγγέλους;;;; ποιοι "έκπτωτοι σε ποιους έκπτωτους";;;;Αγγελος Μιχαηλ έγραψε: Οι Χριστιανοί λοιπόν, δεν αρνούντο ότι πράγματι κάποτε οι δαίμονες είχαν μια τέτοια λειτουργία στον κόσμο, σαν αυτή που λέει ο Κέλσος. Αλλά πίστευαν ότι την εξουσία αυτή την έχασαν όταν αποστάτησαν στον Θεό και έγιναν δαίμονες. Γι’ αυτό αρνούντο να τους τιμήσουν. Οι αρχαίοι Δωδεκαθεϊστές πάλι, αυτή την πτώση δεν τη γνώριζαν, και συνέχιζαν να τους τιμούν, και θύμωναν που οι Χριστιανοί δεν τους τιμούσαν. Φυσικά τα όσα γράφει ο Κέλσος για «ξεπεσμένους θεούς» που είδαμε στο προηγούμενο μήνυμα, και όσα είδαμε για την απάτη των δήθεν θεών, και όσα μας δηλώνει η αρχαία Ελληνική μυθολογία για τους θεούς, τους γεμάτους πάθη, μίση και καυγάδες, δείχνουν ότι οι Χριστιανοί τελικά είχαν δίκιο όταν μιλούσαν για αγγέλους που έχασαν την αγιότητά τους.
Ακόμα και τους δαίμονες που «βοήθησαν» να σταυρωθεί ο Χριστός, η Αγία Γραφή συνεχίζει να τους αποκαλεί με τα ονόματα εξουσίας τους: «Επειδή δεν είναι η δική μας πάλη ενάντια σε αίμα και σάρκα, αλλά προς τις Αρχές, προς τις Εξουσίες, προς τους Κοσμοκράτορες του σκότους αυτού, προς τα Πνευματικά της πονηρίας στον ουρανό» (Εφεσίους 6/ς΄ 12). «Τις Αρχές και τις Εξουσίες έσυρε νικημένες με το θρίαμβό του στο σταυρό» ο Χριστός (Κολοσσαείς 2/β΄ 15).
[Συμπεράσματα : το 2 αιώνα μ.Χ. ο Κέλσος όπως και πολλοί άλλοι ρωμαϊκοί σοφιστές στην προσπάθεια τους να πολεμήσουν το Χριστιανισμό διαστρεβλώνουν τα πάντα. Το δαιμονικό στοιχείο επικρατεί και η διαμάχη βρίσκεται στο κατά πόσο είναι αναγκαίο ή μη η λατρεία στους έκπτωτους. Είναι προφανές ότι η λατρεία στους σφετεριστές είναι λάθος, όμως ποια πηγή βεβαιώνει ότι οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν σε τέτοιους είδους δοξασίες όπως αυτές που μας λέει ο Κέλσος ;;;; Διότι στα γραπτά του Πλάτωνα (π.χ. στο Κρατύλο) οι Αθηναίοι φοβούνται μέχρι και το όνομα το Άδη να προφέρουν. Η δε Αθηνά δεν ήταν παρά υπόδειγμα σοφίας και αρετής η οποία πολέμησε τους Κρόνιους θεούς (τους σφετεριστές του Ουρανού) μαζί με τους υπόλοιπους "Θεούς" .... Ποιους λοιπόν "άρχοντες" πολεμάει ο άγγελος στο βιβλίο του Δανιήλ; Κι αφού είδαμε ότι οι αρχαίοι θεοί ήταν αρχικά μεταξύ 10του και 4-5 αιώνα π.Χ κατασκεύασμα της πολιτείας , πως ξαφνικά πήραν μορφή και έγιναν υπαρκτοί δαίμονες το 2 αιώνα μ.Χ; ]Αγγελος Μιχαηλ έγραψε: Σήμερα, 2000 χρόνια μετά τον Χριστό, κάποιοι άνθρωποι, εξακολουθούν να μη δίνουν προσοχή στις προειδοποιήσεις των Χριστιανών, ότι κάποιοι άγγελοι ξέπεσαν, και προσπαθούν να περάσουν ως "θεοί". Εξακολουθούν να λατρεύουν κτιστές θεότητες, αντί να αποδώσουν τη λατρεία τους στον μόνο άξιο να τη δεχθεί, τον Δημιουργό του σύμπαντος. Οι άνθρωποι αυτοί, εξακολουθούν να γίνονται δούλοι αυτών των πεσμένων αγγέλων, και μάλιστα καταλαμβάνονται από αυτούς σε τέτοιο βαθμό, που μισούν ακόμα και τον Σωτήρα του κόσμου τον Ιησού Χριστό, που πέθανε για την ελευθερία τους.
Η δική μας ευχή προς όλους αυτούς, είναι να αντιληφθούν την πραγματικότητα έγκαιρα, προτού ο θάνατος τους φέρει, κάτω από τη φρικτή εξουσία των "θεών" που επέλεξαν.
Ν. Μ.
oodegr.com
Επειδή οι Αιγύπτιοι αναπαριστούσαν τους θεούς ζωόμορφα.GLADIATOR έγραψε:LAPTONA,
ας διαβάσουμε τί λέγει ο ΗΡΟΔΟΤΟΣ δια τους ξενόφερτους θεούς της σκοτεινής Αιγύπτου......
«...Δώδεκά τε θεών επωνυμίας έλεγον πρώτους Αιγυπτίους νομίσαι και Έλληνας παρά σφέων αναλαβείν, βωμούς τε και αγάλματα και νηούς θεοίσι απονείμαι σφέας πρώτους και ζώα εν λίθοισι εγγλύψαι...»Ιστορίαι Β' 4:Ηρόδοτος
Αυτό γινόταν σε πολύ χειρότερο βαθμό στις άλλες περιοχές του κόσμου. Να σου θυμίσω ότι Αιγύπτιοι και Μεσοποτάμιοι ήταν απόγονοι του Χαμ (του γιου του Νώε) επομένως πως στη πορεία ξέχασαν τον Αληθινό Θεό (που είχε δώσει εντολή στο Νώε να φτιάξει τη κιβωτό) και λάτρευαν τους έκπτωτους (που αντιστοιχούν στις θεότητες των Αιγυπτίων) ;GLADIATOR έγραψε: Το ακαθόριστο μόρφωμα ήτο το χαρακτηριστικο της αρχαιοελληνικής θρησκείας.
Τούτο μόνιμη μορφή ουδέποτε είχε.
Ανθρωποθυσίες,παιδεραστίες,και η ΄΄ιερη΄΄πορνεία ηταν καθημερινό φαινόμενο καθόλη της διαρκεια της αρχαιοελληνικής Ελλάδος.
Οι ξενόφερτοι ψευδοθεοι απο την Αίγυπτο ζητούσαν αίμα και σώμα για την δίψα τους.
Δεν το αγνοώ φίλτατε μου, όμως επειδή οι ελληνορωμαίοι της εποχής που περιγράφεις σφράγιζαν στο όνομα των Ολύμπιων θεών αυτό δε σημαίνει ότι οι Θεοί είναι υπεύθυνοι. Αυτοί μπορεί να μην υπήρχαν καν, αλλά και πάλι να έσφαζαν στο όνομα τους ! Τρανότερη απόδειξη οι σφαγές που έγιναν από τους Σταυροφόρους στο όνομα του Χριστού το Μεσαίωνα.GLADIATOR έγραψε: Και μην αγνοείς πως οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων εσφαγιάσθησαν ένεκαν των δαιμόνων τούτων..
του Απόλλωνος και των λοιπών εκτρωμάτων...
ΉΜΑΡΤΟΝ ΦΙΛΤΑΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ
ΉΜΑΡΤΟΝ....
Ένα και μόνον παράδειγμα θα αναφέρω απο τη ζωή και το μαρτύριο του Αγίου Γεωργίου(θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα παραδείγματα χάριν της οικονομίας)διάβασε παρακάτω πως υπήρχαν και υπάρχουν κατ`οικονομίαν....τα δαιμόνια,και έχουν ανθρώπους που επιρρεάζουν και διευθύνουν.LAPTONAS έγραψε:
Επειδή οι Αιγύπτιοι αναπαριστούσαν τους θεούς ζωόμορφα.
Δεν το αγνοώ φίλτατε μου, όμως επειδή οι ελληνορωμαίοι της εποχής που περιγράφεις σφράγιζαν στο όνομα των Ολύμπιων θεών αυτό δε σημαίνει ότι οι Θεοί είναι υπεύθυνοι. Αυτοί μπορεί να μην υπήρχαν καν, αλλά και πάλι να έσφαζαν στο όνομα τους ! Τρανότερη απόδειξη οι σφαγές που έγιναν από τους Σταυροφόρους στο όνομα του Χριστού το Μεσαίωνα.
Επιστροφή στο “Ελληνική μυθολογία”