Το πάθος της βλασφημίας

1
Άγαπητά μου παιδιά,

Σήμερα θά μιλήσουμε γιά τό έπάρατον πάθος τής βλασφημίας.

Είναι κάτι πολύ φοβερό. Ή γή μας σηκώνει ένα άσήκωτο βάρος βλασφημίας άπό τούς υίούς τών άνθρώπων. Βογγάει ή γή άπό τό έγκλημα αύτό. Τό βλέπουμε στήν πράξη. Δέν ξέρω πόσο είναι τό ποσοστό, κυρίως βέβαια τών άνδρών, πού προφέρουν τις φοβερές βλασφημίες έναντίον Έκείνου, πού κρατά τό σύμπαν μέ τό νεύμα Του.

Εγκληματούν κάθε στιγμή. "Αν θά ρίξουμε μιά ματιά μέ τήν φαντασία μας στό πλήθος τών άνθρώπων, θά μπορέσουμε να ύπολογίσουμε σέ κάθε στιγμή χρόνου, πόσες τρομερές βλασφημίες έκτοξεύονται πρός τόν ούρανό και συναντούν ή μάλλον πληγώνουν τήν καρδιά Έκείνου, που σταυρώθηκε για αύτούς.

Έχουμε καί τό άπειρον πλήθος τών δαιμόνων, πού βλασφημούν άπεριόριστα καί άσίγαστα. Ή ζωή τους, ή ύπαρξης τους, τό νόημα τής ύπάρξεώς τους, δέν είναι τίποτε άλλο δέν έχουν κανένα άλλο σκοπό νά ζουν, παρά μόνον τό πώς νά κατεβάζουν τόν Θεό κάτω άπό τά πόδια τους. Δισεκατομμύρια δαίμονες βλασφημούν άπεριόριστα ακλουθούν οί άνθρωποι πίσω άπ' αυτούς, πού συνεχίζουν και συμπληρώνουν τό έργον τών δαιμόνων. Κι έτσι ό καλός μας Χριστός βρίσκεται άνα πασαν στιγμήν Εσταυρωμένος άπό τά πλάσματά Του.


Οί Εβραίοι μία φορά Τόν σταύρωσαν. Ένω εμείς οί Χριστιανοί, οί Όρθόδοξοι, οί λυτρωθέντες άπό τήν αιώνιο καταδίκη μέ τό Πανάγιον Αίμά Του, εμείς Τόν ξανασταυρώνουμε, Τόν ξαναπληγώνουμε, Του ξαναβάζουμε τό άκάνθινο στεφάνι στήν Άχραντον Κεφαλήν Του και Του προξενούμε τόσον πόνο-περισσότερο και άπό τόν πόνο τών Ίουδαίων, οί όποιοι δέν Τόν πίστευαν. Έμεις Τόν πιστεύουμε, έχουμε λουσθεί στό Ίερόν Βάπτισμα, Τόν κοινωνούμε, και μετά Τόν βλασφημούμε. Αύτό μπορώ νά πώ οτι ειναι τό μεγαλύτερο άμάρτημα και έγκλημα άπό όλα τά άμαρτήματα και έγκλήματα, πού μπορεί νά διαπράξη ό άνθρωπος. Όσα άλλα κι άν κάνη, θά είναι ή στόν έαυτό του ή στούς άλλους. Αύτό όμως άναφέρεται κατΊ εύθεΐαν στό Χριστό μας ή στήν Παναγία μας.

Ό βλάσφημος άνθρωπος βλασφήμει, όχι γιατί του φταίει ό Θεός. Κάτι άλλο του συμβαίνει ή στήν δουλειά του ή στό σπίτι του ή στά παιδιά του ή στή γυναίκα του κ.λ.π., καί αντί νά βλασφημήση αύτά τά πρόσωπα, άθέλητα και άνεξέλεγκτα κατεβάζει τόν Θεό κάτω, καί Τόν ποδοπατεΐ μέ βλασφημίες κι άπαίσια λόγια.

Νά σκεφτούμε τήν καρδιά του Χριστού και τής Παναγίας, πόσο πολύ πληγώνονται, όταν συνεχώς άκοΰνε βλασφημίες. Παρ ολην αύτήν τήν κατάστασι ό Χριστός μας άνά πάσαν στιγμήν είναι έτοιμος, ή καρδιά Του ανοιχτή, νά δεχθη αύτόν τόν βλάσφημο, νά τόν συγχωρέση, νά τόν άγκαλιάση, νά τόν άσπασθη και νά του άνοιξη τήν Πύλη τοϋ Παραδείσου. Ή μακροθυμία του θεού δέν έχει όρια. Εμείς οί άνθρωποι άμαρτάνουμε συνεχώς, πότε μέ τό ένα άμάρτημα, πότε μέ τό άλλο και συνεχώς πικραίνουμε τόν θεό. Εύτυχώς πού ύπάρχουν έλάχιστοι άνθρωποι άκόμη, οι όποιοι Του δίνουν παρηγορία" «κα'ι έπί τοΐς δούλοις αύτοϋ παρακληθήσεται» (Δευτερ. 32,36).

Καΐ ή Παναγία μας πολύ πικραίνεται μ' αύτό τό συνεχές άμάρτημα! Θά σάς πώ το έξης : 01 Άγιοι Πατέρες τής Έκκλησίας μας θέλοντας νά στολίσουν τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή, άλλά και νά προσφέρουν ιδιαιτερη τιμή και δόξα και λατρεία στήν Μεγάλη μας Μητέρα, τήν Παναγία μας, κανόνισαν ώστε ό Άκάθιστος "Υμνος μέ τά άμέτρητα «Χαΐρε» πρός Αύτήν, νά ψάλλεται κάθε Παρασκευή βράδυ τΐς πέντε έβδομάδες τής Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Αύτά τά «Χαίρε» τά ψάλλουμε άπό εύγνωμοσύνη στήν Παναγία μας, λέγοντάς της νά χαίρεται, διότι έφερε τήν λύτρωσι στόν κόσμο.

Μέσα ομως άπό αύτά τά πολλά «Χαΐρε» άκούγεται μία φωνή, ή όποία μας λέγει:
«Γιατί μου λέτε νά χαίρωμαι;»

-είναι ή φωνή τής Παναγίας μας.

«Πώς νά χαίρομαι, καθ' ήν στιγμήν εσείς οί Όρθόδοξοι Χριστιανοί, πού άναγνωρίζετε όλο αύτό τό μεγαλείο τής ένανθρωπήσεως τοΰ Υϊοΰ μου, φθάνετε στό σημείο νά σταυρώνετε τό Παιδί Μου!
Νά Τόν βλασφημάτε, νά άσεβήτε ποικιλοτρόπως και συγχρόνως νά μου λέτε νά χαίρω!
Διορθώστε τήν ζωή σας καί θά χαίρομαι: και τότε θά δέχωμαι τούς ύμνους και τά «Χαΐρε» μέ όλη τήν καρδιά Μου άρκεΐ έσεΐς νά άλλάξετε τρόπον ζωης. Άκούγετω συνεχώς ή βλασφημία σας κατά του Παιδιού Μου. Γιατί τό κάνετε αύτό;

Έπειδή σταυρώθηκε γιά σας; Έπειδή έχυσε τό Πανάγιον Αΐμα Του πάνω στόν Σταυρό; Έπειδή έμαστιγώθη, έφραγγελώθη, έστεφανώθη μέ τό άκάνθινο στεφάνι κατά τό μεγάλο μαρτύριο τής Σταυρώσεώς Του;

Έπειδή σάς δίνει τήν Σάρκα και τό Αίμα Του είς ζωήν αιώνιον, εσείς βλαστημείτε άσεβώς καϊ άσυστόλως και συνεχώς και άψειδώς τό Ονομά Του τό Πανάγιον, κάι μετά μου λέτε νά χαίρω; Άποκλείεται. Μόνον άν άλλάξετε, τότε κι έγώ θά χαίρωμαι σάν Μητέρα σας πρός τέκνα πραγματικά».

Γέρων Έφραίμ 'Αγιορείτης
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Τό πάθος της βλασφημίας

2
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ


Τό εγκλημα τών έγκλημάτων είναι ή βλασφημία
"Ενας άνθρωπος ήρθε στό Όρος 60άρης, έπιστήμων καί λέει: «Πάτερ, ξέρεις, βλαστημάω, Πήγα καί πέρισυ και στόν πάτερ τάδε, και συνέχισα και πάλι, ξέρω ότι είναι κακό».

«Δέν ξέρεις πόσο κακό είναι», τou λέω. Και άρχίζω καί του κάνω μιά άνάλυση τής βλασφημίας, τί τρομερό εγκλημα είναι. Ή καρδιά σου δουλεύει σάν τό ρολόι, τοϋ λέω, τίκ-τάκ, τίκ-τάκ' αν θά στή σταματήσει ό Θεός τήν καρδιά; Έάν άποφασίσει έν τη δικαιοσύνη Του; Σέ άνέχεται τώρα καί σέ φυλάει. Άν αύριο στή σταματήσει τήν καρδιά σου καί φύγεις άπό τή ζωή; Θά Τόν δεις Κριτή! Θά στρέψεις στήν Παναγία νά ζητήσεις βοήθεια' μά καί τήν Παναγία δέν τήν αφησες ήσυχη. Καί αύτή τήν βλαστήμησες!

Άπό ποιόν θά ζητήσεις βοήθεια; Θά βρεθείς μετωπικά μέ τόν Θεό τόν ύβριζόμενον, τόν ύβρισθέντα άπό σένα σ' όλη τή ζωή σου! Τί έλεος;

"Ηδη θά έχεις πάρει τήν απόφαση άπό τή συνείδησή σου' ή συνείδησή σου θά σ' εχει άποφασίσει' δέν χρειάζεται νά δεις τόν δικαστή καθόλου. Ειναι ή συνείδησις ό δικαστής! Έπομένως, τώρα άνθρωπέ μου τί θά κάνεις; Νά, πές ότι κοιμήθηκες. Καί αύτή τή στιγμή σου σταματάει τήν καρδιά καί σύ δέν ξυπνάς. Ποϋ θά πας;

'Ύστερα σου φταΐει ή γυναίκα σου, σοϋ φταίει τό παιδί σου, σου φταίει το Α, το Β. Καλά, δέ μου λές, αν σ' είχε εύεργετήσει ένας άνθρωπος γιά ένα έλάχιστο πράγμα, ή ας υποθέσουμε γιά ενα μεγάλο πραγμα, σου .. γλύτωσε τή ζωή σου, καί σου φταίει ή γύναια σου ας πούμε και to παιδί σου, είναι ποτέ δυνατόν νά φανταστεΐς δτι έσύ θά βρίσεις αυτόν τόν'εύεργέτη;

«Όχι», μου λέει.

Και τί εϊν' αύτός πού σου γλύτωσε τή ζωή τή σωματική σου, τήν κατά κόσμον ζωή, μ' εκείνον πού σε γλίτωσε άπό τήν αίώνιο κόλαση, πού σ' εκανε ανθρωπο; Αύτό τό είναι σου είναι άπ' αύτά τά χέρια τοϋ Θεοΰ, άπό τό Θεό είναι καί συνέχεια Τόν βλαστημας, μά καί τόσες άλλες απειράριθμες αμαρτίες κάνεις. Είναι στό χέρι του Θεοί να σου κόψει τη ζωή,'νά σέ δικάσει καί νά σέ μπάσει στήν κόλαση. Τι θά κάνεις;


Πες οτι παίζουν τά παιδάκια σου έξω καί σύ κάθεσαι καί τά κοιτας καί γιά μιά στιγμή μεταξύ τους τσακώνονται καΐ άρχίζουν νά σέ βρίζουν έσένα. Ό πατέρας μου, ό μπήξας, ό δήξας. Τί θάκαμες; Θά τοχες σκοτώσει στο ξύλο! Καί είσαι και άνθρωπος και αμαρτωλός και γήινος και για μια στιγμή λες: «Δεν είναι σωστό αύτό πού μου εκαναν».


Καί πράγματι δεν είναι σωστό αυτό πού κάνουν, να βρίσουν εσένα τόν πατέρα τους κ.λπ. μετά άπό τόση λατρεία πού τά εχεις μέσα σ* ενα παιχνίδι τους. Και αυτή ή ζωή ένα παιχνίδι είναι έδώ κάτω, του λέω. Καί σου φταίει ό άλφα καί βήτα καί φτάνεις έσύ νά βλαστημάς τόν Ουράνιο Πατέρα σου; Τήν Ούράνια Μητέρα σου; Ποιά είναι ή Παναγία; Μά ποιός μάς κρατάει άπό τήν όργή τοΰ Θε-οΰ; Δέν μας κρατάει ή Παναγία; Καί σύν Τήν βρίζεις;


Ήρθε ό καημένος τήν έπόμενη χρονια καί μου λέει: «Πάτερ, δέν ξαναβλαστήμησα». Όταν ενας γεωργός όργώσει τό χωράφι καί τό σπείρει και μετά αρχίσει καί βλέπει καρπό, δέν χαίρεται γιά τόν καρπό;

"Ετσι είναι καί ενας πνευματικός, όταν δει ας πούμε, οτι ή προσπάθεια ή μικρή, τό δίλεπτο τής χήρας έφερε εναν καρπό στόν Θεό, γιά τή δόξα του Θεού, γιατί σταμάτησε νά βρίζει τόν Θεό. Ό διάβολος τόν εβαζε καί τόν εβριζε τόν Θεό συνέχεια και γιά μιά στιγμή σταματάει νά βρί-ζει τόν Θεό. Αυτό είναι μεγάλο πραγμα, γιά νά σωθεί αύτός ό ανθρωπος! Και αμα σταματήσει νά βρίζει τόν Θεό, θα'ρθεϊ και ή εύλογία του Θεοί.

Δέν μπορεΐ νά καταλάβει κανείς ότι το έγκλημα των εγκλημάτων είναι ή βλασφημία. Ό διάβολος τον βάζει να βλαστημάει τον Θεό, γιατί εκείνος χει ανοιχτό πόλεμο. Πάει, τέρμα, λέει, τα βαλα μέ τόν Θεό, είναι ό έχθρός. Εσύ δέν τό λές αύτό. Έσύ λές πώς άγαπάς τόν Θεό. Μά έγώ τόν Χριστό τόν άγαπάω. Τότε, πώς καί Τόν βρίζεις;


Μα του λέω, άνθρωπέ μου, τώρα, αν σε δει ένας άπιστος άνθρωπος, ότι εσύ βλαστημάς τον Θεό σου, θα πει αυτός: «Εγώ τον Θεό μου δεν τον βλαστημάω», πού είναι είδωλο. Κατάλαβες; Καί βλέπει έσένα, πού λές οτι είναι ό άληθινός Θεός αύτός πού πιστεύεις, ένώ σου φταίει κάτι αλλο, νά χτυπας τόν Θεό. Θα σου πει αυτός ό άνθρωπος, ούτε ό τρελός δέν τό κάνει, ουτε ό λογικός δέν τό κάνει' είναι όξύμωρο σχήμα' είναι ένα τέρας, έξωφυσικός ό βλάσφημος ανθρωπος.


Έφ' οσον βλαστημάει τόν Θεό του, τή στιγμή πού του φταίει κάποιος αλλος, είναι τέρας ό ανθρωπος. Καί μέσα σ' αΰτή τήν κατάσταση τοϋ τέρατος, έρχεται ό Θεός γιά μιά στιγμή νά του πεϊ: «Παιδί μου, ολα σου τα συγχωρώ. Με βλαστήμησες, με ποδοπάτησες, με έκανες, με έφτιαξες, στα συγχωρώ όλα, πέρνα μέσα. Μόνο πες μου ότι τα έκανες' μια αναγνώριση των σφαλμάτων σου, είναι δύσκολο να την κάνεις; Πάνε και πες την αλήθεια ότι τάχεις κάνει' εκείνο πού εχεις κάνει, όμολόγησέ το»! Καί απαξ καί τό όμολογήσει ό άνθρωπος, έλύθη ό γόρδιος δεσμός. Τό χρέος στή λήθη, έσβησε. Πέρασε μεσα!


Νά βλέπεις τώρα μέσα στή Βασιλεία του Θεού να είναι δισεκατομμύρια βλάσφημοι! Καί λές, όλοι αύτοί είναι συγχωρημένοι; Μεγαλεία του Θεοί! Τα μεγαλεία του Θεού! Γ' αυτό λένε και οι Πατέρες: Μη φοβηθείς τον Θεό με τις απειλές Του, άλλα να Τον φοβηθείς από την αγάπη Του! Όταν προσβάλλεις την αγάπη Του και δεν την λογαριάζεις. Διότι συνεχίζοντας την ζωή σου συσσωρεύεις οργών, εν ημέρα οργής και αποκαλύψεως Θεου!


"Ύστερα τελείωσε! Να, λέει σε σένα ό Θεός: «Σ' αγαπούσα, σε συγχωρούσα, σε ανεχόμουν, σε έτρεφα, σου δινα τά άγαθά καί σύ συνέχιζες νά μέ βλαστημας! Τώρα τί να σου κάνω; Σε περίμενα, σε περίμενα, σου δωσα εύκαιρίες, σοϋδωσα εύκαιρίες καί δέν τίς έπιασες τίς ευκαιρίες! Τί περίμενες; Να βγει ή ψυχή σου;»....


Ύπάρχονν πολλοί πού έχουν νεκρώσει τήν συνείδησίν των.

Δεν πιστεύεις ότι πολλοί άπό τήν στιγμήν πού άπεμακρύνθησαν τήν έξετέλεσαν ίνα μη τούς ενοχλεί πλέον;
Από πότε έχεις να πας εις την Εκκλησία; (30 χρόνια μου είπες). Από πότε έχεις να εξομολογηθείς; (από 20 ετών πού επήγες στρατιώτης μου είπες).

Από πότε έχεις να κοινωνήσεις αξίως, δηλαδή εν μετανοία καί έξομολογήσει; απo τά μαθητικά σου χρόνια μοΰ είπες). Έρωτώ λοιπόν, ζη ή συνείδησίς σου ή είναν νεκρά; Άσφαλως είναι νεκρά. Διότι πώς είναι δυνατόν να σου λέγει, ότι είσαι έν τάξει, καθ' ήν στιγμήν είσαι έν άταξία; Πώς είναι δυνατόν νά σου μιλα γιά Παράδεισον αφοί είσαι άπό τοϋδε εϊς τήν Κόλασιν, μακρυά τοϋ Χρίστου και της Εκκλησιάς του;


"Η μή-πως είσαι χριστιανός διότι κάθε Μ. Πέμπτη κοινωνείς άνεξομολόγητος, άπλώς γιά τά... χρόνια πολλά;
Μή περιμένης λοιπόν τίποτε καλόν άπό τήν νεκράν συ-νείδησίν σου. Έφόνευσες, δυστυχώς, τήν συνείδησίν σου καί ό Σατανάς έχει κλέψει τήν ψυχήν σου. "Έκαμες και επαθες ο,τι επαθε ένας ξενοδόχος, ό όποιος διότι γαύγιζέ ό σκύλος του καί τόν ανησυχούσε τήν νύκτα, τόν έφόνευσε. Άλλα οι κλεπτέ τότε εΐσήλθον μέσα, έφόνευσαν αύτόν καί έλήστευσαν τό ξενοδοχείο.


Ή συνείδησις είναι πράγματι ό «σκύλος» του Θεού διά να φυλάττει την ψυχήν μας άπό τούς κλέπτας Διαβόλους....



(Άπό τό βιβλιαράκι "Έστω και την ένδεκάτην του άειμνήστου Δημητρίου Παναγοπούλου).
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Τό πάθος της βλασφημίας

3
Ιωάννου του Χρυσοστόμου


Η βλασφημία


Τίποτα χειρότερο!


Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τη βλασφη­μία! Καμιά αμαρτία δεν συγκρίνεται μαζί της. Ούτε τίποτ' άλλο παροργίζει τόσο το Θεό, όσο το να βλασφημείται τ' όνομά Του. Γι' αυτό δεν πρέπει κα­νείς ούτε ν' αμελήσει και να παρασυρθεί ο ίδιος, μα ούτε και ν' αδιαφορήσει, αν ακούσει το φίλο του ή τον εχθρό του να βλαστημάει. Αυτή η αμαρτία αυξάνει όλα τα κακά, ταράζει και συγχύζει όλη μας τη ζωή και στο τέλος μας ετοιμάζει ατέλειωτη κό­λαση και αφόρητη τιμωρία.
Ο άνθρωπος που ασεβεί και βλαστημάει το Θεό, που εναντιώνεται στους νόμους Του και δεν θέλει ποτέ να εγκαταλείψει την παρανοϊκή αυτή φιλονικία, μοιάζει με τον μεθυσμένο και τον τρελλό. Συμπεριφέρεται χειρότερα από εκείνους που βρί­σκονται σε κατάσταση κραιπάλης και έχουν χάσει τα λογικά τους, έστω κι αν ο ίδιος φαίνεται ότι δεν το αισθάνεται.
Η βλασφημία και η αισχρολογία, αν και γεν­νιούνται στην ψυχή, δεν μένουν όμως μέσα της αλλά μολύνουν και τη γλώσσα που τις ξεστομίζει, μολύνουν και την ακοή που τις ανέχεται. Σαν άλλα δηλητήρια φαρμακώνουν και την ψυχή και το σώ­μα.


Γιατί βλαστημάς;


Υπάρχουν μερικοί, που, μόλις κάνουν κάποιο λάθος ή ξαφνικά κάποιος τους βρίσει ή αρρωστή­σουν ή πονέσουν, αμέσως βλαστημάνε. Με τον τρόπο αυτόν όμως, ούτε το σφάλμα διορθώνουν ούτε τον υβριστή τους εκδικούνται ούτε τον πόνο της αρρώστιας τους απαλύνουν, αλλά χάνουν επι­πλέον και το πνευματικό κέρδος της υπομονής.
Πες μου, άνθρωπε, για ποιο λόγο βλαστημάς και ξεστομίζεις κακό λόγο; Μήπως θα σου γίνει ελαφρότερος ο πόνος; Αλλά κι αν ακόμα υποθέ­σουμε πως θα γινόταν ελαφρότερος, θα τολμού­σες να θυσιάσεις τη σωτηρία της ψυχής σου για να πετύχεις την παρηγοριά του σώματός σου;
Τί κάνεις, άνθρωπέ μου; Τον Σωτήρα και Ευερ­γέτη και Προστάτη και Κηδεμόνα σου βλαστημάς; Ή δεν αισθάνεσαι ότι τρέχεις προς τον γκρεμό και σπρώχνεις τον εαυτό σου στο βάραθρο της χει­ρότερης καταστροφής; Ο διάβολος τα πάντα μη­χανεύεται για να σε ρίξει σ' αυτό το βάραθρο. Κι αν δει ότι με τον πόνο βλαστημάς, αμέσως θα σου αυξήσει τον πόνο και θα τον κάνει μεγαλύτερο, ώστε να σε φέρει σε απελπισία. Αν δει όμως ότι τον υπομένεις γενναία και ότι, όσο ο πόνος αυξά­νεται, τόσο περισσότερο ευχαριστείς το Θεό, τότε απομακρύνεται αμέσως, επειδή μάταια σε πολιορ­κεί.
Και συμβαίνει ό,τι με το σκύλο που στέκεται δίπλα στο τραπέζι: Αν αυτός δει τον άνθρωπο που τρώει να του ρίχνει κάτι απ' αυτά που είναι πάνω στο τραπέζι, μένει εκεί συνέχεια. Αν όμως σταθεί κοντά μια και δυο φορές χωρίς να πάρει τίποτε, απομακρύνεται πλέον, αφού θά 'ναι ανώφελο να περιμένει.
Έτσι και ο διάβολος· έχει συνεχώς ανοιχτό το στόμα του σ' εμάς. Αν του ρίξεις, όπως ακριβώς στο σκύλο, ένα λόγο βλάσφημο, αφού τον πάρει, πάλι θα επιτεθεί. Αν όμως επιμείνεις να ευχαρι­στείς το Θεό, τον αφάνισες στην πείνα και τον ανάγκασες αμέσως ν' απομακρυνθεί.


Η ευχαριστία ως αντίδοτο


Αντί λοιπόν να βλαστημάς στις δύσκολες στιγ­μές, να ευχαριστείς. Αντί να πέφτεις στην απελπι­σία, να δοξολογείς. Άνοιξε την καρδιά σου στον Κύριο, φώναζε δυνατά προσευχόμενος, φώναζε δυ­νατά δοξολογώντας το Θεό. Έτσι και η συμφορά σου ανακουφίζεται, επειδή ο διάβολος φεύγει μα­κριά με την ευχαριστία, και η βοήθεια του Θεού έρχεται κοντά σου και σε προστατεύει.
Αν βλαστημήσεις, και τη συμμαχία του Θεού θα χάσεις και το διάβολο θα κάνεις αγριότερο ενα­ντίον σου, αλλά και τον εαυτό σου χειρότερα θα βλάψεις.
Κανένα αγαθό δεν είναι ίσο με την ευχαριστία, όπως ακριβώς και τίποτε δεν είναι χειρότερο από τη βλασφημία. Η ευχαριστία είναι μεγάλος θησαυ­ρός, μεγάλος πλούτος, ακατάβλητο αγαθό, δυνα­τό όπλο. Αντίθετα, η βλασφημία το κακό το κάνει χειρότερο και μας στερεί ακόμα περισσότερα απ' αυτά που χάσαμε.
Έχασες χρήματα; Αν ευχαριστήσεις το Θεό, ωφέλησες την ψυχή σου και απόκτησες μεγαλύ­τερο πλούτο, επειδή κέρδισες την εύνοια του Κυρί­ου. Αν όμως βλαστημήσεις, εκτός από τα πράγ­ματα που έχασες, χάνεις και τη σωτηρία σου. Έτσι, κι εκείνα δεν ξαναβρίσκεις και την ψυχή σου καταστρέφεις.
"Αλλά να", θα μου δικαιολογηθείς, "παρασύρο­μαι στις δύσκολες περιστάσεις και χάνω τον έλεγχο".
Όχι, δεν φταίνε γι' αυτό οι περιστάσεις, αλλά η δική σου αδιαφορία.
Μα μήπως φταίει τάχα η φτώχεια;
Ούτε η φτώχεια είναι η αιτία των βλασφημιών. Γιατί τότε έπρεπε όλοι οι φτωχοί να βλαστημάνε. Βλέπουμε όμως πολλούς, που ζουν με ανέχεια και υπερβολικές στερήσεις, συνεχώς να ευχαριστούν, ενώ άλλους, αν και απολαμβάνουν τον πλούτο και την τρυφή, να μην παύουν να βρίζουν και να βλαστημάνε.
Ας μη λέμε λοιπόν ότι μας αναγκάζουν να βλαστημάμε η φτώχεια και η αρρώστια και οι δύ­σκολες περιστάσεις. Όχι η φτώχεια, μα η ανοη­σία· όχι η αρρώστια, μα η καταφρόνηση του Θεού· όχι οι απανωτές συμφορές, μα η έλλειψη ευλάβει­ας οδηγούν και στη βλασφημία και σε κάθε κακία εκείνους που δεν προσέχουν.


Το παράδειγμα του Ιώβ


Απόδειξη για όλ' αυτά είναι ο μακάριος Ιώβ, ο οποίος, ενώ βρισκόταν σε μεγάλη εξαθλίωση, όχι μόνο δεν βλαστήμησε, αλλά δοξολογούσε το Θεό και έλεγε: «Ο Κύριος μου έδωσε τα αγαθά, ο Κύριος μου τα πήρε. Όπως φάνηκε καλό στον Κύριο, έτσι κι έγινε. Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Κυρίου στους αιώνες» (Ιώβ 1:21).
Όταν λοιπόν ο διάβολος νόμισε ότι νίκησε τον Ιώβ, τότε κίνησε να φύγει ντροπιασμένος, χωρίς να πει λέξη.
"Στάσου, διάβολε! Γιατί φεύγεις; Δεν έγιναν όλα όσα θέλησες; Δεν κατέστρεψες όλα του τα κοπά­δια; Δεν θανάτωσες τα παιδιά του; Δεν σακάτεψες και το δικό του σώμα; Γιατί λοιπόν φεύγεις;"
"Φεύγω", λέει ο διάβολος, "γιατί έγιναν μεν όλα όσα θέλησα, εκείνο όμως που κυρίως επιθυμούσα και για το οποίο σοφίστηκα όλα τ' άλλα, δεν το κατόρθωσα. Φεύγω, γιατί ο Ιώβ δεν βλαστήμησε. Του προκάλεσα τόσες συμφορές, για να τον κάνω να βλαστημήσει. Αφού όμως αυτό δεν το κατάφερα, τίποτα δεν κέρδισα· αντί να τον εξοντώσω, τον έκανα πιο λαμπρό και πιο ένδοξο".
Ο Ιώβ λοιπόν επαινείται όχι επειδή έπαθε τόσα κακά, αλλά επειδή όλα τα υπέμεινε ευχαριστώντας το Θεό. Άλλος άνθρωπος παθαίνει πολύ λιγότε­ρα, και όμως βλαστημάει, αγανακτεί, καταριέται όλο τον κόσμο, οργίζεται εναντίον του Θεού... Αυ­τός ο άνθρωπος κατακρίνεται όχι γιατί έπαθε, μα επειδή βλαστήμησε. Και δεν τον ανάγκασαν οι δυ­στυχίες να βλαστημήσει, γιατί τότε θά 'πρεπε και ο Ιώβ να βλαστημήσει. Βλαστήμησε εξαιτίας της αρ­ρωστημένης του προαιρέσεως.
Ανάλογα λοιπόν με τη δική μας διάθεση, όλα γί­νονται είτε υποφερτά είτε ανυπόφορα.


Μια κακή συνήθεια


Πολλές φορές η γλώσσα από συνήθεια ορμάει να πει άσχημο λόγο. Τότε λοιπόν, πριν ξεστομίσει τη βλασφημία, δάγκωσε την δυνατά με τα δόντια σου. Είναι προτιμότερο να τρέξει αίμα τώρα, παρά να επιθυμήσει στην άλλη ζωή μια σταγόνα νερού και να μην μπορέσει να πετύχει ούτε αυτή την πα­ρηγοριά. Είναι καλύτερα να υπομείνει τον πρό­σκαιρο πόνο τώρα, παρά να υποστεί την αιώνια τιμωρία τότε, όπως ακριβώς και η γλώσσα του πλουσίου της παραβολής, που, αν και φλεγόταν, δεν βρήκε καμιάν ανακούφιση (Λουκ. 16:24-25).
Και ποια συγγνώμη θα έχουμε ή ποιάν απολο­γία, έστω κι αν μύριες φορές προβάλουμε ως δι­καιολογία τη συνήθεια;
Λέγεται ότι κάποιος αρχαίος ρήτορας (σημ. εννοεί τον Δημοσθένη) είχε τη συνήθεια να περπατάει κουνώντας συνέχεια τον δεξιό του ώμο. Νίκησε όμως τη συνήθεια αυτή με τον εξής τρόπο: Τοποθέτησε πάνω από τους ώ­μους του ακονισμένα μαχαίρια, κι έτσι, από το φό­βο μήπως κοπεί, θεραπεύτηκε από την κακή συ­νήθεια.
Αυτόν μιμήσου κι εσύ για να δαμάσεις τη γλώσ­σα σου. Αντί όμως για μαχαίρι, βάλε από πάνω της το φόβο της τιμωρίας του Θεού, και οπωσδή­ποτε θα νικήσεις. Γιατί είναι αδύνατο να ηττηθούμε ποτέ, όταν φροντίζουμε με προσοχή και επιμέλεια να κάνουμε αυτόν τον αγώνα.


Η μεγαλοσύνη του Θεού


Ο Θεός έδωσε εντολή ν' αγαπάς τους εχθρούς σου, κι εσύ αποστρέφεσαι το Θεό που σ' αγαπάει; Έδωσε εντολή να λες καλά λόγια γι' αυτούς που σε βρίζουν και να δίνεις ευχές σ' εκείνους που σε κακολογούν, κι εσύ κακολογείς τον Ευεργέτη και Προστάτη σου χωρίς να έχεις αδικηθεί σε τίποτα; Μήπως τάχα δεν θα μπορούσε να σ' ελευθερώσει από τη δοκιμασία για την οποία τώρα Τον βλαστημάς; Όμως δεν το έκανε, για να γίνεις πιο άξιος.
Δεν είναι άραγε παράλογο, εμείς να πιάνουμε στο στόμα μας με ασέβεια, περιφρόνηση και για το τίποτα το όνομα του Κυρίου των αγγέλων, τη στιγμή που οι ουράνιες Δυνάμεις προφέρουν το άγιο όνομά Του με τρόμο, με έκπληξη και θαυμα­σμό; «Είδα τον Κύριο», λέει ο προφήτης Ησαΐας, «να κάθεται πάνω σε θρόνο υψηλό, και τα Σεραφείμ να πετούν γύρω Του και να φωνάζουν το ένα προς το άλλο και να λένε όλα μαζί: "Άγιος, άγιος, άγιος είναι ο Κύριος των δυνάμεων γεμάτη είναι όλη η γη από τη δόξα Του» (Ησ. 6:1-3).
Και ενώ, αν χρειαστεί να πιάσεις το Ευαγγέλιο, πλένεις πρώτα τα χέρια σου, κι υστέρα το κρατάς με πολύ σεβασμό και ευλάβεια, δεν φρίττεις να φέρνεις άκαιρα πάνω στη γλώσσα σου τον Δε­σπότη του Ευαγγελίου και να Τον διασύρεις;
Και το Θεό, βέβαια, κανένας δεν μπορεί να τον ζημιώσει με τις προσβολές του ούτε και να τον κα­ταστήσει λαμπρότερο με τις δοξολογίες του. Ο Θεός διατηρεί πάντοτε την ίδια δόξα, που ούτε αυξάνεται με τις εξυμνήσεις ούτε λιγοστεύει με τις βλασφημίες. Στους ανθρώπους, αντίθετα, συμβαί­νει το εξής παράδοξο: Όσοι Τον δοξάζουν, απο­κομίζουν οι ίδιοι την ωφέλεια από τη δοξολογία· ενώ όσοι Τον βλαστημούν και Τον εξευτελίζουν, κα­ταστρέφουν τον εαυτό τους.
Είπε κάποιος για όσους βλαστημούν το Θεό: «Εκείνος που πετάει το λιθάρι προς τα πάνω, το ρί­χνει στο κεφάλι του» (Σοφ. Σειρ. 27:25). Εκείνος δη­λαδή που πετάει μια πέτρα προς τα πάνω, δέχεται τελικά δυνατό χτύπημα στο κεφάλι του, γιατί η πέτρα δεν θα μπορέσει να διασχίσει τον ουρανό, αλλά θα επιστρέψει σ' αυτόν που την πέταξε. Έτσι λοιπόν κι εκείνος που εκτοξεύει βλασφημίες προς τον ουρανό· το Θεό δεν θα μπορέσει να Τον βλάψει ποτέ και σε τίποτε, αφού είναι πολύ ανώ­τερος και υψηλότερος, ώστε να μη δέχεται καμιά βλάβη, με την πράξη του όμως αυτή ακονίζει το ξί­φος εναντίον της ψυχής του, δείχνοντας αχαρι­στία προς τον Ευεργέτη του.


Δίκαιη η τιμωρία


«Εκείνος», λέει η Γραφή, «που κακολογεί τον πα­τέρα του ή τη μητέρα του, να τιμωρείται με θάνα­το» (Εξ. 21:16).
Η εντολή αυτή ίσχυε στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης, όταν η πνευματική ηλικία της ανθρωπό­τητας ήταν βρεφική. Τί θα μπορούσαμε να πούμε τώρα γι' αυτούς που ενώ ζουν στην εποχή της χάριτος, δεν κακολογούν τον πατέρα ή τη μητέρα τους, αλλά τον ίδιο το Θεό, που είναι ο δημιουργός και κυβερνήτης όλου του κόσμου;
Ποιά τιμωρία θα επιβληθεί σ' αυτούς; Ποιά ανά­λογη κόλαση θα επαρκέσει για την κακία τους; Ποιός πύρινος ποταμός, ποιό ακοίμητο σκουλήκι, ποιό σκότος εξώτερο, ποιά δεσμά, ποιός βρυγμός, ποιός κλαυθμός; Όλα τα βασανιστήρια, και τα πα­ρόντα και τα μέλλοντα, δεν φτάνουν για να τιμω­ρήσουν όπως πρέπει την ψυχή που έφτασε σε τό­ση κακία.
Αλλά οι βλάσφημοι δεν αξίζουν ούτε τον ήλιο να βλέπουν. Όσοι δηλαδή βλαστημούν το Θεό, είναι ανάξιοι ν' απολαμβάνουν τα δικά Του δημιουργήματα, τη στιγμή μάλιστα που τα ίδια τα δημιουρ­γήματα δοξάζουν και τιμούν τον Ποιητή τους. Ό­πως κι ένας γιος που βρίζει και ατιμάζει τον πατέ­ρα του, δεν είναι άξιος να υπηρετείται από τους δούλους εκείνου. Αντίθετα μάλιστα, είναι άξιος βα­ριάς τιμωρίας.
Κι αν πάλι τιμωρούνται όσοι βλαστημούν τον επίγειο βασιλιά, πόσο περισσότερο πρέπει να τι­μωρούνται όσοι βλαστημούν το Βασιλιά των αγγέλων;
"Αλλά γιατί", θα ρωτήσει κάποιος, "μερικοί τι­μωρούνται σ' αυτή τη ζωή και μερικοί στην άλλη";
Πράγματι, ο Θεός άλλους τιμωρεί εδώ κι άλ­λους όχι. Τιμωρεί, δηλαδή, εδώ κάποιους βλάσφη­μους, για να σταματήσει την κακία τους και να ελαφρώσει την τιμωρία τους στη μέλλουσα ζωή ή και τελείως να τους απαλλάξει. Οι υπόλοιποι βλά­σφημοι, βλέποντας την παραδειγματική τους τι­μωρία, μπορούν να γίνουν συνετότεροι. Άλλους πάλι ο Θεός δεν τους τιμωρεί, για να ντραπούν τη μακροθυμία Του, να μετανοήσουν και να γλυτώ­σουν και την εδώ τιμωρία και την εκεί. Αν όμως επιμείνουν στην κακία τους, τότε θα υποστούν μεγαλύτερη τιμωρία για την πλήρη περιφρόνηση της ανεξικακίας του Θεού.


Ο Θεός μας υπομένει


Ας απέχουμε λοιπόν από τις κακολογίες, τις αι­σχρολογίες και τις βλασφημίες. Ας μη βλαστημάμε ούτε τον πλησίον ούτε το Θεό. Γιατί πολλοί απ’ αυτούς που κακολογούν τους συνανθρώπους τους, έφτασαν και σ' αυτήν ακόμα την τρέλα, να υψώ­νουν τη γλώσσα τους ενάντια στον Κύριο όλης της κτίσεως...
Και παρατηρούμε να βρίζεται κάθε μέρα ο Θεός, και κανένας να μη νοιάζεται. Τί λέω κάθε μέρα; Κάθε ώρα! Από πλούσιους και φτωχούς, απ' ό­σους ευτυχούν κι απ' όσους θλίβονται, από κατα­τρεγμένους κι από δυνάστες... Και βρίζεται, ενώ είναι παρών και βλέπει και ακούει! Τον παροργίζουμε κάθε μέρα χωρίς να μετανοούμε, κι Εκείνος μας υπομένει με μεγάλη μακροθυμία.
Πρόσεξε με ποιο τρόπο μας μιλάει ο ίδιος ο Θε­ός όταν βρίζεται. Στην Παλαιά Διαθήκη λέει: «Λαέ μου, τί σου έκανα;» (Μιχ. 6:3). Και στην Καινή Δια­θήκη: «Σαούλ, Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις;» (Πράξ. 9:4). Ούτε κεραυνό έριξε ούτε πρόσταξε τη θά­λασσα να ξεσηκωθεί και να καταποντίσει τους βλά­σφημους ούτε τη γη ν' ανοίξει και να τους καταπιεί. Αλλά και τον ήλιο ανατέλλει και τη βροχή στέλνει και όλα τα χορηγεί άφθονα σ' εκείνους που Τον βλαστημούν.
Ο Θεός ανέχεται, μακροθυμεί και είναι έτοιμος να συγχωρήσει τους βλάσφημους, αν μετανοήσουν και υποσχεθούν ότι ποτέ πια δεν θα βλαστημήσουν. Αρκεί μόνο να εξομολογηθεί κανείς το αμάρ­τημά του, και θ' απαλλαγεί από τη θεία τιμωρία.


Πως θα διορθωθείς


Κλάψε λοιπόν, στέναξε, δώσε ελεημοσύνη, απολογήσου στο Θεό και συμφιλιώσου μαζί Του. Κα­θάρισε τη γλώσσα σου και μην Τον εξοργίζεις. Αν κάποιος με χέρια γεμάτα κοπριά έπιανε τα πόδια σου και σε παρακαλούσε, όχι μόνο δεν θά 'θελες να τον ακούσεις, αλλά και θα τον κλωτσούσες. Πώς τώρα εσύ τολμάς να πλησιάζεις το Θεό με βρώμι­κη τη γλώσσα σου; Γιατί η γλώσσα είναι το χέρι όσων προσεύχονται και μ' αυτήν ακουμπούν τα γόνατα του Θεού. Μην τη μολύνεις επομένως με τις βλασφημίες, για να μην πει και σ' εσένα ο Θεός: «Αν αυξήσετε τις προσευχές σας, δεν θα σας ακούσω» (Ησ. 1:15), γιατί «από τη γλώσσα εξαρτάται η ζωή και ο θά­νατος» (Παροιμ. 18:21) και «από τα λόγια σου θα δι­καιωθείς και από τα λόγια σου θα καταδικαστείς» (Ματθ. 12:37). Φύλαγε τη γλώσσα σου περισσότε­ρο από τα μάτια σου. Η γλώσσα είναι σαν άλογο βασιλικό. Αν της βάλεις χαλινάρι και τη μάθεις να κινείται πειθαρχημένα, θα μπορέσει να καθήσει πά­νω της ο βασιλιάς. Αν όμως την αφήσεις χωρίς χα­λινάρι να γυρίζει πέρα-δώθε και να ατακτεί, τότε γίνεται όχημα του διαβόλου και των δαιμόνων.
Σκέψου πως, όταν κοινωνάς, δέχεσαι στο στό­μα σου το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, και φύ­λαγε καθαρή τη γλώσσα από αισχρολογίες, βρι­σιές, βλασφημίες, επιορκίες κ.λπ. Γιατί είναι ολέθριο πράγμα, τη γλώσσα που βάφτηκε με το δεσποτι­κό Αίμα κι έγινε χρυσό μαχαίρι, εσύ να τη χρησιμοποιείς σε βλασφημίες. Σεβάσου την τιμή με την ο­ποία την τίμησε ο Θεός και μην την κατεβάσεις στην ευτέλεια της αμαρτίας.


Σήκωσε τον αδελφό σου!


Επειδή λοιπόν σας μίλησα για τη βλασφημία, θέ­λω να ζητήσω απ' όλους σας μια χάρη: Να σω­φρονίσετε τους ανθρώπους που βλαστημούν στην πόλη σας. Ας περιορίσουμε τη μανία τους. Ας συ­νετίσουμε τη διάνοιά τους. Ας φροντίσουμε για τη σωτηρία τους. Ας σταματήσουμε την παραφρο­σύνη τους αυτή. Ας βάλουμε φραγμό στα στόμα­τά τους, ας τα κλείσουμε σαν να είναι θανατηφό­ρες πηγές κι ας τα μεταβάλουμε στο αντίθετο. Και αν χρειαστεί να πεθάνουμε για την πράξη μας αυτή, κάτι τέτοιο θα μας αποφέρει μεγάλο κέρδος. Ας μην αδιαφορούμε λοιπόν, όταν βλέπουμε να βρί­ζεται ο κοινός μας Δεσπότης. Η αδιαφορία αυτή θα φέρει μεγάλο κακό σ' όλη την πόλη. Γιατί βαραίνει όλους μας το έγκλημα της βλασφημίας. Είναι αδίκημα δημόσιο.
Και μη μου πεις τον ψυχρό τούτο λόγο: "Τί μ' ενδιαφέρει εμένα; Εγώ δεν έχω καμιά σχέση με τον βλάσφημο".
Μόνο με το διάβολο δεν έχουμε καμιά σχέση, ενώ με όλους τους ανθρώπους έχουμε πολλά κοι­νά. Γιατί έχουν κι αυτοί την ίδια φύση μ' εμάς, κα­τοικούν στην ίδια γη, έχουν τον ίδιο Κύριο και προ­ορίζονται ν' απολαύσουν τα ίδια αγαθά μ' εμάς. Ας μη λέμε λοιπόν ότι δεν έχουμε τίποτα κοινό μα­ζί τους, γιατί αυτός είναι σατανικός λόγος και φα­νερώνει διαβολική απανθρωπιά.
Δεν είναι άραγε άτοπο, όταν δούμε στην αγορά συμπλοκή ανθρώπων, να τρέχουμε να συμφιλιώ­σουμε τους διαπληκτιζόμενους, και -γιατί ν' ανα­φέρω ανθρώπους;- όταν δούμε κάποιο ζώο πε­σμένο, όλοι να τρέχουμε να το βοηθήσουμε να ση­κωθεί, ενώ για τους αδελφούς μας, που χάνονται, ν' αδιαφορούμε;
Με φορτωμένο ζώο μοιάζει ο βλάσφημος, που έπεσε, γιατί δεν μπόρεσε να βαστάξει το φορτίο του θυμού του. Πλησίασε και σήκωσέ τον. Και με τα λόγια και με τα έργα. Και με επιείκεια και με αυστηρότητα. Ας είναι ποικίλο το φάρμακο της θεραπείας.
Αν έτσι φροντίζουμε για τη σωτηρία του πλη­σίον, γρήγορα και οι βλάσφημοι θα διορθωθούν και εμείς θα γίνουμε ποθητοί και αξιαγάπητοι. Και το σπουδαιότερο, θ' αξιωθούμε όλοι ν' απολαύσουμε τα αγαθά που μας έχουν ετοιμαστεί, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον οποίο, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, ανήκει η δόξα και η τιμή στους αιώνες των αιώ­νων.



(Από τη σειρά των φυλλαδίων «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής.)
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Τό πάθος της βλασφημίας

4
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΙΜΟΥ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ - του Μητροπολίτου Πατρών ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ


Ένα από τα φρικτά αμαρτήματα τα οποία έχει επινοήσει ο μισόκαλος διάβολος, προκειμένου να οδηγήση τούς ανθρώπους εις την αιώνιον κόλασιν είναι η βλασφημία. Φρίττει κανείς, όταν ακούη ανθρώπινο στόμα να χυδαιολογή εναντίον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, της Παναγίας Μητρός Του, του Τιμίου Σταυρού και των Αγίων της Εκκλησίας μας. Είναι αδιανόητον να δικαιολογηθή τέτοια πράξις και συμπεριφορά εναντίον του Πλάστου και Δημιουργού μας και των λοιπών ιερών και αγίων Προσώπων και Συμβόλων, από ανθρώπους οι οποίοι είναι βαπτισμένοι εις το όνομα της Παναγίας Τριάδος, και φέρουν χριστιανικόν όνομα.

Παλαιόν τούτο το πάθος της βδελυράς ασεβείας. Και την ονομάζω βδελυράν, διότι όταν ακούη κάποιος τον βλάσφημον εκστομίζοντα τα βρωμερά του λόγια εναντίον των σεβασμάτων της πίστεώς μας, αισθάνεται, και διαπιστώνει την μανίαν με την οποία επιτίθεται λεκτικώς εις αυτά, ως να του προυξένησαν το μεγαλύτερον κακόν. Τι κρίμα όμως. Ενώ τοιαύτη είναι η στάσις του βλασφήμου εναντίον του Θεού και των Αγίων, ουδέποτε υβρίζει αυτόν τον πατέρα της μιαράς του πράξεως δηλ. τον διάβολον, ο οποίος την ώρα της βλασφημίας έχει καταλάβει τον νουν και την καρδίαν του βλασφήμου.

Όταν υπηρετούσα εις την Ιεράν Σύνοδον και μάλιστα ως Αρχιγραμματεύς, ερευνών εις το ιστορικόν Αρχείον της Ιεράς Συνόδου περί ιεροκηρυκτικών θεμάτων εις φακέλλους κάποιων ιερών Μητροπόλεων, διεπίστωσα ότι εις την αναφοράν των Ιεροκηρύκων προς τον Επίσκοπον περί της διακονίας αυτών, ανέφερον ειδικώς τον αγώνα τον οποίον κατέβαλον, παλαιότερον, προς περιστολήν της βλασφημίας, η οποία εις τινας περιπτώσεις είχε καταστή πάθος πολλών ανθρώπων.

Εσκεπτόμουν, ότι τότε οι άνθρωποι ευρίσκοντο εις χαμηλόν βιοτικόν και μορφωτικόν επίπεδον και δια τούτο είχον ίσως μικράς αντιστάσεις εις φας παγίδας του διαβόλου.

Όμως διαπιστώνομεν μετά βαθυτάτης λύπης, ότι σήμερον παρά το ότι “εξεπολιτίσθημεν” και κατέχομεν παλλάς περγαμηνάς ως άνθρωποι, εν τούτοις το φοβερόν τούτο αμάρτημα και πάθος απασχολεί, δυστυχώς, ως λαίλαψ θανατηφόρος και δάκνει ως όφις ιοβόλος, την κοινωνίαν μας. Όχι μόνον άνθρωποι με ολίγας γραμματικάς γνώσεις ή άνθρωποι αν θέλετε χαμηλού επιπέδου γενικώς, αλλά και μορφωμένοι κατέχοντες σπουδαίας θέσεις, άνδρες, αλλά φεύ και γυναίκες, έχουν καταληφθεί από το φοβερόν αμάρτημα της βλασφημίας.

Τας σκέψεις αυτάς έδωκε αφορμή να τας κάμω περιστατικόν, το οποίον έλαβε χώραν εις κάποιο γραφείον μεταξύ εργαζομένων εις αυτό, οι οποίοι έχοντες διαφωνήσει δια κάποιο θέμα, έφτασαν εις ρήξιν μεταξύ των, του ενός δυστυχώς εκστομίζοντος βλασφήμους φράσεις προκειμένου να πλήξη τον συνάδελφόν του. Αλοίμονον όμως, πολλάκις ακούομεν ακόμη και παιδιά να βλασφημούν τα Θεία.

Όμως και από τας συζητήσεις τας πνευματικάς, τας οποίας κάνωμε μετά των ανθρώπων του ποιμνίου μας και εκ συζητήσεων μετά των πνευματικών Ιερέων, διεπιστώνωμε ότι τούτο το αμάρτημα έχει λάβει εις τας ημέρας μας απειλητικάς διαστάσεις.

Προσπαθούμε και αγωνιζόμεθα με αγάπην πολλήν να διδάξωμε τους ανθρώπους, ώστε να αποφεύγουν πάσαν αμαρτίαν και μάλιστα την συγκεκριμένην. Προσευχόμεθα και παρακαλούμε να δίδη ο Κύριος φωτισμόν εις πάντα άνθρωπον, ώστε να διατηρήται καθαρός από τας παγίδας του πρώτου και μεγαλυτέρου βλασφήμου, του πατρός της βλασφημίας και της ύβρεως εναντίον του Θεού, αυτού δηλ. του διαβόλου.

Η βλασφημία, παιδιά μου, είναι εκ των φοβερωτέρων αμαρτημάτων. Δεν θα είναι υπερβολή, εάν είπωμεν ότι είναι θανασιμώτερον άλλων θανασίμων αμαρτημάτων, διότι ουδεμία δικαιολογία υπάρχει, ώστε να στηρίζη αυτού του είδους την ασέβειαν, η οποία δηλώνει ότι ο βλάσφημος έχει ακάθαρτον καρδίαν, εφ όσον εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα. “τα δε εκπορευόμενα εκ του στόματος εκ της καρδίας εξέρχεται, κακείνα κοινοί τον ανθρωπον. Εκ γαρ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι...” (Ματθ. ιε,18-20))

Ο βλάσφημος υβρίζει και τον ίδιον του τον εαυτόν, αφού στρέφεται εναντίον των σεβασμάτων, τα οποία ο ίδιος παραδέχεται ως θεία. Οποία, λοιπόν, φρίκη και κατάπτωσις.

Εις το φρικτόν και θανάσιμον αμάρτημα της βλασφημίας, αναφέρονται οι θεοφώτιστοι Πατέρες της Αγίας ημών Εκκλησίας.

Θα χρησιμοποιήσωμεν χωρία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου ο οποίος με λόγια αυστηρά ομιλεί περί της βλασφημίας.“Ανάξιοι πάντες τον ήλιον οράν όσοι εις βλασφημίαν ζώσι του Θεού” ( Εις Ρωμαίους ιθ’ΕΠΕ 17, 380-382 P.G. 60,580) δηλ: “Είναι ανάξιοι να βλέπουν τον ήλιο, δηλ. να ζουν, όσοι βλασφημούν τον Θεόν”.

και αλλού,

“κολάσωμεν των βλασφημούντων την μανίαν. Μη παρίδωμεν τον κοινόν υβριζόμενον Δεσπότην. Μέγα τι τέξεται τη πόλει κακόν το τα τοιαύτα παροράν. Εμφράξωμεν αυτών τα στόματα, καθάπερ πηγάς θανατηφόρους αποκλείσωμεν και προς το εναντίον μεταβάλωμεν και πάντως στήσεται τα την πόλιν κατηλειφότα δεινά” ( Εις τους Ανδριάντας β’ ΕΠΕ 32, 642-344 PG 49, 38-39)

δηλαδή

“Ας καταδικάσωμεν την μανίαν εκείνων που βλασφημούν. Ας μη ανεχώμεθα να υβρίζεται ο Δεσπότης μας και Κύριός μας. Μέγα κακόν θα έλθη εις την πόλιν αν αυτά τα πράγματα τα παραβλέψωμε. Ας φράξωμε τα στόματα των βλασφήμων, ας τα κλείσωμε διότι είναι πηγαί θανατηφόροι. Ας τούς αλλάξωμε την διάθεσιν, μήπως και σταματήσουν τα δεινά, τα οποία έχουν καταλάβει την πόλιν”.

Το πόσο κακόν κάνουν εις τον εαυτόν τους οι βλάσφημοι πάλιν μας το λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος.

“Οι βλασφημούντες την οικείαν λυμαίνονται σωτηρίαν. Καθάπερ ο λίθον προς ύψος ακοντίζων, την πληγήν τη οικεία δέχεται κορυφή” (Περί Ακαταλήπτου Γ ‘ ΕΠΕ 3,80 PG 48, 719). Δηλαδή, “όσοι βλασφημούν είναι εναντίον της ίδιας τους της σωτηρίας, αφού ομοιάζουν με εκείνον πού πετάει ψηλά την πέτρα και εις το τέλος εκείνη γυρίζει και του κτυπάει το κεφάλι”.

Τι πρέπει, λοιπόν, να πράξωμεν έναντι των βλασφημούντων;

* Να τούς νουθετήσωμεν εξ αγάπης πολλής κινούμενοι, δια την σωτηρίαν των και να τούς παρακαλέσωμεν θερμώς να μετανοήσουν διότι η βλασφημία ως θανάσιμον αμάρτημα οδηγεί εις την αιώνιον κόλασιν.

* Να τούς διδάξωμεν ότι “ο Θεός αγάπη εστίν” και “πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν”.Ο Πατέρας μας ο ουράνιος, μακροθυμεί και περιμένει να επιστρέψωμε κοντά του και πρώτος Εκείνος θα πέση εις την αγκάλην μας, αφού, “χαρά γίνεται εν ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι”.

* Νά προσευχώμεθα θερμώς δι’ αυτούς, τούς πλανηθέντας υπό του διαβόλου αδελφούς μας, ώστε να κατανοήσουν το μέγα σφάλμα τους και να σταματήσουν την ολέθρια και ψυχοκτόνον συνήθειά τους, να υβρίζουν δηλ. τα Θεία Πρόσωπα και Ιερά Σεβάσματα και Σύμβολα. Να φωτισθή ο νους τους, ώστε να ίδουν την πραγματικότητα, “ίνα μη γυμνοί και αναπολόγητοι ευρεθώσι ενώπιόν του Φρικτού Βήματος του Κυρίου”.

Αδελφοί μου, η μετάνοια, είναι το κλειδί δια να ανοίξωμε την θύρα του παραδείσου. Το μυστήριον της ιεράς Εξομολογήσεως μας αναμένει, ώστε κάτω από το ιερόν επιτραχήλιο του πνευματικού, να αφήσωμε τον παλαιόν εαυτόν μας και να εξέλθωμεν εις νέον κόσμον και καινήν ζωήν, ως εκ κολυμβήθρας ιεράς εξερχόμενοι, όλοι “καινοί”, καινούργιοι δηλαδή, ανακαινισμένοι και αποφασισμένοι να συνεχίσωμεν εν Χριστώ Ιησού την ωραίαν πνευματικήν πορείαν μας και αγίαν ζωήν.

Καμμιά αμαρτία δεν μένει ασυγχώρητος εφ’ όσον ημείς θελήσωμε να λευκάνωμεν μυστηριακά την ύπαρξίν μας.

Αδελφέ μου, η αγκαλιά του Πατρός της αγάπης, περιμένει. Μην αργείς.


Πηγή:http://anastasiosk.blogspot.com/
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Τό πάθος της βλασφημίας

5
''Βλασφημία του Αγίου Πνεύματος''του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου.


Αγαπητοί μου αδελφοί το ιερότατο απόφθεγμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού λέει, ότι « Κάθε αμαρτία και βλασφημία θα συγχωρηθεί στους ανθρώπους , όποιος όμως βλασφημήσει κατά του Αγίου Πνεύματος , δεν θα συγχωρηθεί ούτε στον παρόντα αιώνα ούτε στον μέλλοντα» .
Ας εξετάσουμε λοιπόν ποια είναι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Βλασφημία λοιπόν κατά του Αγίου Πνεύματος είναι το να αποδίδουμε τις ενέργειές του στον αντίθετο Πνεύμα, καθώς αναφέρει ο Μέγας Βασίλειος.
Πώς όμως το κάνει κάποιος αυτό? Όταν ή ενώ γίνονται θαύματα δια του Αγίου Πνεύματος, ή ενώ βλέπει κάποιο άλλο θείο χάρισμα σε έναν από τους αδελφούς του -εννοώ δηλαδή , κατάνυξη, δάκρυα, ταπείνωση, θεία γνώση, λόφο της άνωθεν σοφίας ή κάποιο άλλο που χαρίζεται από το Άγιο Πνεύμα σε όσους αγαπούν τον Θεό- ισχυρίζεται ότι αυτό προέρχεται από απάτη του διαβόλου .
Αλλά και όποιος λέει ότι ότι πλανώνται από τους δαίμονες όσοι οδηγούνται από το θείο Πνεύμα ως υιοί του Θεού, και πράττουν τις εντολές του πατέρα τους και Θεού, και αυτός βλασφημεί το Άγιο Πνεύμα που ενεργεί σε αυτούς, όπως ακριβώς δηλαδή έπραξαν κάποτε και οι Ιουδαίοι στον Υιό του Θεού.
Εκείνοι έβλεπαν δαίμονες να διώχνονται από τον Χριστό, και βλασφημούσαν κατά του Αγίου Πνεύματος κι έλεγαν οι αναιδείς με αναίδεια: «Δια του Βεελζεβούλ του άρχοντα των δαιμονίων , βγάζει τα δαιμόνια».

Αλλά μερικοί ενώ τα ακούνε αυτά, δεν τα ακούνε, και ενώ τα βλέπουν, και όλα τα έργα που αναφέρει η θεία Γραφή ότι γίνονται από το Άγιο Πνεύμα και από θεία ενέργεια- σαν να έχασαν τα λογικά τους και απέρριψαν όλη τη θεία Γραφή από την ψυχή τους και απέβαλαν τη γνώση της διανοίας τους που προέρχεται από αυτή- δεν φρίττουν να λένε ότι γίνονται από μέθη και δαιμονική ενέργεια.

Όπως λοιπόν οι άπιστοι και τελείως αμύητοι στα θεία μυστήρια, κι αν ακόμη ακούσουν περί θείας έλλαμψης , κι αν περί φωτισμού της ψυχής και του νου, κι αν περί θεωρίας και απαθείας, κι αν περί ταπείνωσης και δακρύων που ρέουν με την ενέργεια και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, αμέσως, σαν να μην μπορούν να αντέξουν την υπερβολική αίγλη και δύναμη των λόγων , επειδή μάλλον σκοτίζονται, παρά φωτίζονται τα μάτια της καρδιάς, αποφαίνονται με θράσος ότι αυτά προέρχονται από την πλάνη των δαιμόνων. Και δεν φρίττουν ούτε με την κρίση του Θεού, ούτε για την βλάβη που προκαλούν σε όσους την ακούν , αλλά οι θρασείς σε όλους με αναίδεια διακηρύσσουν ότι τίποτε τέτοιο δεν γίνεται από τον Θεό σε κανέναν από τους πιστούς.
Αυτό είναι ασέβεια μάλλον παρά αίρεση.
Αίρεση είναι μεν το να παρεκκλίνει ένας σε κάποιο από τα υπάρχοντα δόγματά μας σχετικά με την ορθή πίστη μας, το να λέει όμως ότι στα τελευταία χρόνια δεν υπάρχουν αυτοί που αγαπούν τον Θεό, ούτε αξιώνονται να λάβουν το Άγιο Πνεύμα και να βαπτιστούν `από αυτό ως υιοί του Θεού, ώστε να γίνουν θεοί με γνώση και εμπειρία και θεωρία, ανατρέπει ολόκληρη την οικονομία του Θεού και σωτήρα μας Ιησού Χριστού, και αρνείται φανερά την ανακαίνιση και ανάκληση της φθαρμένης; Και θανατωμένης εικόνας, που πλάστηκε για να μείνει άφθαρτη και να κληθεί στην αθανασία.

Και όπως δεν είναι ποτέ δυνατόν να σωθεί εκείνος που δεν βαπτίσθηκε δι΄ύδατος και Πνεύματος, έτσι ούτε αυτός που μετά το βάπτισμα αμάρτησε, αν δεν βαπτισθεί άνωθεν και δεν αναγεννηθεί, καθώς ο Κύριος βεβαιώνοντας αυτό, είπε στον Νικόδημο: « Εάν δεν γεννηθεί κανείς άνωθεν, δεν θα εισέλθει στην βασιλεία των ουρανών» και προς τους αποστόλους πάλι: « ο Ιωάννης βάπτισε με νερό εσείς όμως θα βαπτισθείτε με το Άγιο Πνεύμα».
Αυτός λοιπόν που αγνοεί και το βάπτισμα που έλαβε σε νηπιακή ηλικία μέσα στο νερό, και δεν γνωρίζει καν ότι βαπτίσθηκε, αλλά δέχθηκε με το βάπτισμα με την πίστη μόνο και το αποδυνάμωσε με μύριες αμαρτίες, και αρνείται το δεύτερο- εννοώ αυτό που δίνεται άνωθεν από το Πνεύμα με την φιλανθρωπία του Θεού σε όσους το ζητούν με μετάνοια-, με ποιόν άλλον τρόπο θα μπορέσει ποτέ να σωθεί? Με κανέναν.

Για αυτό σας λέγω, και δεν θα πάψω να λέγω: «Όσοι μολύνατε το πρώτο βάπτισμα με την παράβαση των εντολών του Θεού, να μιμηθείτε την μετάνοια του Δαυίδ και των άλλων αγίων, και με κάθε προσπάθεια με ποικίλα έργα και λόγια να επιδείξετε άξια μετάνοια, ώστε να προσελκύσετε πάνω σας την χάρη του Πνεύματος». Διότι αυτό το Πνεύμα, αφού κατέλθει πάνω σας, θα γίνει για σας κολυμπήθρα φωτόμορφη, και αφού αγκαλιάσει όλους σας με ανείπωτο τρόπο, θα σας αναγεννήσει και θα σας καταστήσει, από φθαρτούς, άφθαρτους και από θνητούς αθάνατους, και από παιδιά ανθρώπων υιούς του Θεού και θεούς δια της υιοθεσίας και της χάριτος- αν βέβαια και θέλετε να αναδειχθείτε συγγενείς και συγκληρονόμοι των αγίων, και να εισέλθετε στη βασιλεία των ουρανών μαζί με όλους αυτούς.

Όσα θαυμάσια του Θεού είδα, και γνώρισα έμπρακτα και με την πείρα, τα διακηρύσσω ως ευρισκόμενος ενώπιον του Θεού και φωνάζω με δυνατή φωνή: «Τρέξτε όλοι πριν κλειστεί για σας με το θάνατο η θύρα της μετανοίας. Τρέξτε για να προλάβετε πριν από το θάνατο. Βιαστείτε, για να λάβετε. Κτυπήστε ώστε, πριν πεθάνετε, να σας ανοίξει ο Δεσπότης τις πύλες του Παραδείσου και να σας εμφανιστεί.

Βιαστείτε να αποκτήσετε μέσα σας συνειδητά τη βασιλεία των ουρανών, η οποία είναι το Άγιο Πνεύμα, και να μη φύγετε από δω χωρίς αυτήν, και μάλιστα, όσοι φαντάζεστε ότι την έχετε μέσα σας χωρίς να το γνωρίζετε, ενώ δεν έχετε τίποτα εξαιτίας της υπερηφάνειας σας».
Πώς λοιπόν, πες μου σε παρακαλώ, μπορεί να δει τον Πατέρα του Χριστού αυτός που δεν απέκτησε νου Χριστού? Διότι λέει: « Εμείς έχουμε νου Χριστού, και με τούτο ξέρουμε ότι ο χριστός είναι μέσα μας, από το Πνεύμα το οποίο μας έδωσε. Διότι δεν λάβαμε πνεύμα δουλείας που φέρει πάλι την κατάσταση του φόβου, αλλά πνεύμα υιοθεσίας, δια του οποίου φωνάζουμε αββά, Πατέρα», και «ο Θεός που είπε να λάμψει φως από το σκοτάδι, αυτός έλαμψε μέσα μας».

Και πάλι «Αν ζητάτε απόδειξη για τον Χριστό ο οποίος μιλά δι' εμού» διότι όπως η γυναίκα δεν χρειάζεται να πληροφορηθεί από άλλον ότι συνέλαβε στην κοιλιά της, αλλά αυτή η ίδια μέσα της αντιλαμβάνεται από το σταμάτημα των αιμάτων, από τα σκιρτήματα του βρέφους εντός της και από την ανορεξία για πολλές τροφές, ότι έχει συλλάβει, έτσι και η ψυχή, όταν ο Χριστός δια του Αγίου Πνεύματος κατοικήσει μέσα της, δεν χρειάζεται να το πληροφορηθεί από άλλον.
Η ίδια βλέπει ευθύς να σταματούν τα ακάθαρτα αίματα των συνηθισμένων της παθών και να κόβεται η όρεξη για πολλές τροφές και να μισεί υπερβολικά κάθε ηδονή. Τότε και αυτή που έγινε πνευματοφόρος, μαζί με τον προφήτη λέει στον Θεό: «Για τον φόβο σου Κύριε, συνελάβαμε και νιώσαμε τους πόνους του τοκετού και γεννήσαμε πνεύμα σωτηρίας σου πάνω στη γη.» Αυτός όμως που δεν βλέπει μέσα του τον Χριστό να λαλεί, δια μέσου ποιού ή πως θα πει «Αββά ο Πατήρ»? Και αυτός που δεν απέκτησε ενσυνείδητα μέσα του την βασιλεία των ουρανών, πως θα εισέλθει σε αυτήν μετά τον θάνατο?

Αυτός που δεν βλέπει να μένει μέσα του δια του Πνεύματος ο Υιός μαζί με τον Πατέρα, πως είναι δυνατόν στον μέλλοντα αιώνα να βρεθεί μαζί τους, καθώς ο Κύριος είπε: «Πατέρα , θέλω όπου είμαι εγώ, να είναι μαζί μου και εκείνοι που μου έδωσες», και πάλι « Δεν παρακαλώ μόνο για αυτούς αλλά και για εκείνους που θα πιστέψουν με το κήρυγμά τους σε μένα, για να είναι όλοι ένα, καθώς εσύ Πατέρα είσαι ενωμένος με εμένα κι εγώ με σένα, να είναι ενωμένοι και εκείνοι με εμάς. Κι εγώ τους έδωσα τη δόξα που μου έδωσες, για να είναι ένα μεταξύ τους , όπως είμαστε εμείς ένα. Εγώ ενωμένος μαζί τους και εσύ ενωμένος μαζί μου, ώστε να αποτελούν μια τέλεια ενότητα, κι έτσι ο κόσμος να καταλαβαίνει ότι με έστειλες εσύ και τους αγάπησες όπως αγάπησες εμένα.»
Απαντήστε μου , παρακαλώ στην ερώτηση: «Τι λοιπόν, ο Πατήρ αγαπά τον Υιό χωρίς να τον γνωρίζει και να τον βλέπει?» Ασφαλώς θα απαντούσατε «Όχι». Γιατί αν παραδεχθούμε αυτό και δογματίσουμε ότι ο πατέρας και ο υιός δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, η πίστη μας εξαφανίζεται και χάνεται. Και αν εκείνοι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε ότι κι εμείς δεν τους γνωρίζουμε καθόλου.
Αν συμβαίνει αυτό, τότε είμαστε άθεοι μη έχοντας γνώση. Εάν όμως- καθώς εκείνος λέει- «γνωρίζει ο Πατέρας τον υιό και ο Υιός γνωρίζει τον Πατέρα» και ως Θεός συνυπάρχει με τον Θεό και Πατέρα, και ο Πατέρας ομοίως συνυπάρχει με τον Υιό, όπως όταν λέει: « Όπως εσύ Πατέρα είσαι ενωμένος με εμένα και εγώ με εσένα, έτσι και αυτοί να μείνουν ενωμένοι μαζί μου και εγώ μαζί τους» δηλώνει ότι στη μεταξύ τους ένωση είναι καθ΄ όλα ίσοι.
Με την διαφορά ότι η μεν ένωση του Υιού με τον πατέρα είναι φυσική και συνάναρχη, ενώ η δική μας ένωση με τον Υιό γίνεται δια της υιοθεσίας και της χάριτος, όμως όλοι είμαστε ενωμένοι με τον Θεό και αχώριστοι επί το αυτό, καθώς ο ίδιος πάλι λέει: « Εγώ ενωμένος μαζί τους και εσύ ενωμένος μαζί μου, ώστε να αποτελούν μια τέλεια ενότητα» διατί? « για να γνωρίζει ο κόσμος ότι συ με έστειλες και ότι τους αγάπησα καθώς εσύ αγάπησες εμένα» και ο Παύλος λέει:

«Τώρα δεν υπάρχει πια Έλληνας και Ιουδαίος, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά ο Χριστός είναι τα πάντα και εις πάντας».
Αυτά λοιπόν να τα ακούσετε όσοι νομίζετε ότι είστε πνευματικοί, και να πιστεύετε σε εκείνον που τα λέει, και εμένα που σας μιλώ με τα λόγια της χάριτος και τις δωρεές τις οποίες λαμβάνουν από τον Θεό όσοι με πίστη θερμή προστρέχουν σε αυτόν και πράττουν τις εντολές του, να με απαλλάξετε από κάθε κατηγορία. «Εάν όμως», λέει, « δεν υπάρχει τέτοιος άνθρωπος στους σημερινούς καιρούς, τι απαντάς?»

Γιατί δεν υπάρχει, πες μου? «Διότι,»λέει «και να θέλει κάποιος δεν μπορεί να γίνει τέτοιος στους σημερινούς καιρούς, αλλά και εκείνος που δεν θέλει , δεν μπορεί να γίνει». Εάν λοιπόν ισχυρίζεται ότι και αν θέλει δεν μπορεί, τότε που θα αποδώσουμε το «Όσοι όμως τον δέχτηκαν, τους έδωσε την εξουσία να γίνουν υιοί του Θεού» και το «Εγώ είπα, είσαστε θεοί και υιοί του Υψίστου όλοι σας» και το « Να γίνεσθε άγιοι, διότι εγώ είμαι άγιος»?
Εάν όμως αυτός που δεν θέλει δεν γίνεται, βλέπε ότι συ καταδίκασες τον εαυτό σου, με το να μην θέλεις και να μην έχεις την προαίρεση να γίνεις. Γιατί αν θέλεις, μπορείς να γίνεις.

Κι αν εσύ δεν συγκαταλέγεσαι στους αγίους, όμως υπάρχουν πάρα πολλοί, Θεού θέλοντος, τους οποίους εσύ δεν γνωρίζεις. Γιατί αν στην εποχή του Ηλία ο Θεός είχε επτά χιλιάδες που δεν προσκύνησαν τον Βάαλ, πολύ περισσότερο τώρα, που σκόρπισε πλουσιοπάροχα πάνω μας το Άγιο Πνεύμα του. Αν κάποιος δεν πετάξει από πάνω του , όλα όσα τον εμποδίζουν να εισέλθει στην βασιλεία των ουρανών και δεν προσέλθει γυμνός και δεν ζητήσει να λάβει, η αιτία έγκειται σε αυτόν που δεν θέλει κι όχι στον Θεό.
Διότι όπως ακριβώς η φωτιά με σφοδρότητα και φυσιολογικά πλησιάζει τα ξύλα και τα ανάβει, με τον ίδιο τρόπο και η χάρις του παναγίου και προσκυνητού Πνεύματος, ζητεί να αγγίξει τις ψυχές μας για να φωτίσει όσους βρίσκονται στον κόσμο και, δια μέσου των φωτιζόμενων, να κατευθύνει τα βήματα των πολλών, ώστε προχωρώντας και αυτοί καλά να πλησιάσουν στη φωτιά, και ένας ένας ή όλοι μαζί, εάν είναι δυνατόν, να ανάψουν μαζί και να λάμψουν ως θεοί ανάμεσά μας, για να ευλογείται και πληθύνεται το σπέρμα του Θεού του Ιακώβ και πάντα να υπάρχει ο θεοειδής άνθρωπος που θα λάμπει ως φως επάνω στη γη.

Γι΄ αυτό λοιπόν, όπως βλέπετε, φωνάζω προς εσάς, χρησιμοποιώντας τα προφητικά λόγια: «Προσέλθετε προς αυτόν και φωτισθείτε και τα πρόσωπα των συνειδήσεων σας, δεν θα καταισχυνθούν».
Γιατί αφού παραδώσατε τους εαυτούς σας στην ραθυμία και στην αμέλεια και στις επιθυμίες και ηδονές της σάρκας, ισχυρίζεστε ότι σας είναι αδύνατον να καθορισθείτε με την μετάνοια και να προσεγγίσετε τον Θεό? Και όχι μόνον αυτό, αλλά και ότι τάχα δεν είναι δυνατόν να λάβετε τη χάρη του Πνεύματος του, και με αυτή να αναγεννηθείτε και να υιοθετηθείτε και να ομοιωθείτε με αυτόν? Δεν είναι αυτό αδύνατον, δεν είναι!

Ήταν βέβαια αδύνατον, πριν από την παρουσία του πάνω στη γη από τότε όμως που ευδόκησε να γίνει άνθρωπος και να εξομοιωθεί μαζί μας κατά πάντα εκτός της αμαρτίας ο δεσπότης των όλων Θεός τα έκανε αυτά δυνατά και εύκολα για μας, δίνοντας μας την εξουσία να γίνουμε παιδιά Θεού και συγκληρονόμοι του.




Ι. Ν. Εισοδίων Θεοτόκου Ημεροβιγλίου Θήρας

Απο το ιστολόγιο

ΨΗΓΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ( http://1myblog.pblogs.gr/)
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Τό πάθος της βλασφημίας

6
ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΒΛΑΣΦΗΜΩΝ...



Ο αείμνηστος πατήρ Φιλόθεος Ζερβάκος, ηγούμενος τότε, γιά 50 περίπου χρόνια στό ιστορικό μοναστήρι Λογγοβάρδας στήν Πάρο, στό βιβλίο του " Πόλεμος κατά τής βλασφημίας" σημειώνει κάποια συνταρακτικά περιστατικά τά οποία νομίζουμε ότι αξίζουν γιά μία ευρύτερη δημοσιότητα.

Πηγή: http://www.kivotoshelp.gr/Pages/koinwnika.htm

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ

Γράφει σχετικά ο Γέροντας:

Κατά τό έτος 1924, είς τήν αρχή τής Μεγάλης Τεσσαρακοστής, καθήμενος είς τό κελλίον μου καί μελετών, άκουσα γοερές κραυγές. Σκύβοντας από τό παράθυρό μου, είδα στό προαύλιο τής Μονής ένα νέο φορτωμένο επάνω σ΄ ένα γαϊδουράκι. Τόν βάσταζαν δύο άνθρωποι, οί οποίοι αφού τόν κατέβασαν από τό υποζύγιο, κρατώντας τον από τά χέρια τόν οδήγησαν πρός τόν Iερόν Nαόν τής Μονής. Κατέβηκα κι΄ εγώ στήν εκκλησία, γιά νά πληροφορηθώ τί συμβαίνει.

Είδα τό παιδί αυτό, πεσμένο στήν πόρτα τού ναού, εντελώς παραμορφωμένο στό πρόσωπο. Όλο του τό σώμα, χέρια πόδια, στόμα, μύτη, είχαν στρεβλωθεί, σέ μία αλλόκοτη, τερατώδη, καί δαιμονική έκφραση. Είδα ότι ήταν καί τυφλός...

Αυτοί πού τόν συνόδευαν μπήκαν μέσα καί προσκύνησαν τίς εικόνες. Ήταν, όπως έμαθα, ό πατέρας του καί ένας εξάδελφός του.

Ξαφνικά βλέπω αυ τόν τόν νεαρό, νά σέρνεται σάν φίδι μέσα στήν Εκκλησία, καί αφού έφθασε στήν μέση γονατιστός, στάθηκε μπροστά στίς άγιες εικόνες καί άρχισε νά βλαστημάει τόν Χριστό...

Τόν πλησίασα αγανακτισμένος γιά τήν ασέβειά του καί χαστουκίζοντάς τον δυνατά, τού είπα,

"Ασεβέστατε! Καί μέσα στήν εκκλησία τολμάς νά βλαστημάς τόν Θεό;"

Μαζεύτηκε, καί είπε, " Κύριε ελέησον! "

Ρώτησα τόν πατέρα του πώς τό έπαθε, καί μού είπε, ότι o Γιώργος από μικρό παιδί βλαστημούσε...

" Χθές τό πρωϊ, μού είπε, τού φύγανε τά πρόβατα καί μπήκαν σέ ένα χωράφι σπαρμένο. Πήγε νά τά μαζέψει βλαστημώντας τουλάχιστον 10-15 φορές τήν Παναγία. Ενώ πλησίαζε στό χωράφι βλασφημώντας συνέχεια, έπεσε κάτω, τυφλώθηκε, καί μεταμορφώθηκε ή όψι του σε αυτή τήν τερατώδη κατάσταση. Τόν φέραμε στή Μονή,είπε, νά τού κάνετε αγιασμό, παρακλήσεις, καί ότι άλλο χρειάζεται..."

Τού κάναμε πράγματι όλα αυτά, τού διαβάσαμε καί εξορκισμούς, αλλά αυτό ό βέβηλος δέν σταμάτησε νά βλαστημάει. Μετά από λίγες μέρες μέ φώναξε ό υπηρέτης τής Μονής πού βοηθούσε τόν νεαρό καί τόν τάϊζε καί μού είπε,

- Ελα νά ιδής τόν πάσχοντα. Τού κόπηκε ή γλώσσα καί δέν μπορεί ούτε νερό νά πιεί...

" Πήγα, καί έφριξα μέ ότι είδα. Ή γλώσσα του, αυτή πού συνεχώς βλαστημούσε, ήταν κομμένη καί ξεριζωμένη, σφηνωμένη εντελώς στόν λάρυγγα.

Τήν άλλη μέρα, διηγείται ό π. Φιλόθεος Ζερβάκος, έφυγα γιά νά πάω στήν Νάξο. Όταν γύρισα, ρώτησα σχετικά τούς πατέρες καί μού είπαν.

"Πέθανε εδώ καί δυό μέρες.

Ό πατέρας του είχε πάει στό χωριό γιά νά φέρει καθαρά ρούχα γιά τήν ταφή, καί ο υπηρέτης είχε πάει σπίτι του. Τήν νύκτα τού θανάτου του, ακούγαμε στό μοναστήρι χορούς, φασαρίες, καί τραγούδια...

ΕΙΣΑΙ '' ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ '' ΤΩΡΑ...

Ξυπνήσαμε όλοι, νομίζοντας ότι τραγουδούσαν καί χόρευαν οί υπηρέτες τής Μονής. Ό πατήρ Σάββας μάλιστα, πήρε τό ραβδί του γιά νά πάει νά τούς διώξει. Ανοίγοντας τό παράθυρό, τρείς ή ώρα τήν νύκτα, άκουσε φωνές στό σκοτάδι πού έλεγαν δυνατά,

" Γιώργο! Γιώργο! Έλα δώ, πού πάς νά φύγεις! Είσαι δικός μας τώρα..."

Αφού παύσανε αυτοί, ακούστηκαν άλλες φωνές απέναντι από τό μέρος τών τραγουδιών...

" Βρέ, ελάτε εδώ, μή φοβάστε, τόν πήραμε εμείς τόν Γιώργο! "

Ο πατήρ Σάββας έντρομος τότε, από τίς φωνές τών δαιμόνων, πού τραβούσαν μαζί τους τήν ψυχή τού βλασφήμου, άρχισε νά προσεύχεται στόν Χριστό καί στήν Παναγία ζητώντας βοήθεια. Πράγματι σταμάτησαν οί φωνές καί οί δαίμονες έγιναν άφαντοι. Όταν μετά από λίγο κατέβηκε καί πήγε στό δωμάτιο τού παιδιού, τό βρήκε πεθαμένο καί ριγμένο μέ δύναμι, έξω από τό σπίτι...

Φόβος καί τρόμος μάς κατέλαβε όλους, γράφει ό πατήρ Φιλόθεος.

Καί συνεχίζει...

" Τί φαντάζεσθε εσείς οί βλάσφημοι; Επειδή βλέπετε ότι ό Θεός αργεί νά σάς παιδεύσει, νομίζετε ότι θά αποφύγετε καί τήν τιμωρία;

Εάν νομίζετε ότι ό Θεός δέν σάς βλέπει, δέν σάς ακούει, καί γι΄αυτό δέν σάς τιμωρεί τήν ώρα πού τόν βλαστημάτε, πλανάσθε ταλαίπωροι.

Εάν τήν ευσπλαχνία καί μακροθυμία τού Θεού πού από αγάπη σάς κάνει γιά νά μή κολασθείτε αιώνια, τήν θεωρείτε αδυναμία, τότε αληθινά αλλοίμονό σας...

ΕΠΕΣΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΣΑΝ ΚΟΥΜΠΙΑ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ...

Συνεχίζει ό π. Φιλόθεος.

" Γύρω στά 1921 μετέβαινα ατμοπλοϊκώς στόν Βόλο, πρός επίσκεψη πνευματικών μου αδελφών. Μεταξύ τών επιβατών ήταν καί δυό ομογενείς από τήν Αμερική πού γύριζαν στήν πατρίδα τους. Ο νεώτερος ήταν Κεφαλλονίτης καί ό μεγαλύτερος καταγόταν από κάποιο χωριό τού Πηλίου.

Τό βράδυ, στό σαλόνι τού πλοίου πιάσαμε συζήτηση μαζί μέ άλλους επιβάτες καί τούς μίλησα ανάμεσα στά άλλα καί γιά τήν μεγάλη αμαρτία τής βλασφημίας τού Χριστού, τής Παναγίας, καί τών Αγίων. Οί περισσότεροι άκουγαν μέ ευλάβεια καί ενδιαφέρον αυτά πού τούς έλεγα. Δυό-τρείς όμως από τούς ακροατές δυσανασχέτησαν καί άρχισαν νά λένε, ότι όσα τούς λέω είναι γιά νά τούς φοβίσω γιά νά μή βλαστημάνε, καί καλά βέβαια κάνω πού τά λέω αυτά, αλλά είμαι υπερβολικός καί δέν λέω αλήθεια.

Τότε σηκώθηκε όρθιος ό νεαρός Κεφαλλονίτης καί μέ θάρρος τούς είπε.

" Θά σάς διηγηθώ ένα περιστατικό πού τό είδα μέ τά μάτια μου, καί άν θέλετε πιστέψτε το. Εδώ καί τρείς μήνες πού ήμουν στήν Αμερική, παραμονή τού Αγίου Βασιλείου, βρισκόμουν μέ άλλους ομογενείς καί παίζαμε χαρτιά γιά τό καλό τού χρόνου πού λέμε, σ΄ ένα ελληνικό καφενείο.

Ένας συμπατριώτης μου καί πολύ γνωστός μου, κι΄αυτός από τήν Κεφαλονιά, επειδή συνεχώς έχανε στά χαρτιά, άρχισε νά βλαστημάει τόν Θεό, τήν Παναγία, τά καντήλια, τόν Χριστό, τούς Αγίους, κλπ. Δέν είχε αφήσει τίποτα όρθιο...

Στίς παρατηρήσεις πού τού κάναμε, καί εγώ καί άλλοι συμπαίκτες του, αυτός βλαστημούσε περισσότερο. Τελευταία, αφού έχασε όλα τά λεφτά του, σηκώθηκε από τό τραπέζι καί άρχισε νά βλαστημάει τόν Άγιο Γεράσιμο. Τρείς ώρες βλαστημούσε τά θεία, στό τέλος βλαστημούσε καί τόν Άγιο Γεράσιμο καί μάλιστα μούντζωνε καί τόν ουρανό, σάν νά τόν έβλεπε, μέ χυδαίες εκφράσεις...

Τήν στιγμή όμως κατά τήν οποία ύψωσε πάλι τά χέρια του μουντζώνοντας πρός τά πάνω, τά χέρια του παρέλυσαν πέφτοντας άψυχα κάτω, καί τά μάτια του σάν κάποιος νά τά έβγαλε τινάχτηκαν καί κύλησαν πάνω στό τραπέζι πού χαρτοπαίζαμε!!!

Φόβος καί τρόμος μάς κατέλαβε μέσα στό καφενείο...

Ό βλάσφημος κλαίγοντας καί θρηνώντας γιά τό ελεεινό πιά κατάντημά του, άρχισε νά παρακαλεί τόν Χριστό, τήν Παναγία, καί τόν Άγιο Γεράσιμο, νά τόν συγχωρήσουν καί νά τού δώσουν τό φώς του.

Δυστυχώς, συμπλήρωσε ό νεαρός Κεφαλλονίτης, μέχρι τήν ημέρα πού έφυγα από τήν Αμερική, γύριζε τυφλός καί κουλός, ζητιανεύοντας από τούς άλλους ομογενείς γιά νά ζήσει...
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Τό πάθος της βλασφημίας

7
ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ

Τόν Δεκέμβριο τού 1924, λίγο πρίν τά Χριστούγεννα, ήλθε στό μοναστήρι μας μία γυναίκα από τήν Νάουσα τής Πάρου γιά εξομολόγηση, καί ανάμεσα στά άλλα μού είπε, γράφει ό π. Φιλόθεος.

" Πρέπει νά σάς κάνω γνωστό, σάν Πνευματικός μου Πατέρας πού είστε, μία μεγάλη συμφορά πού έχει συμβεί στό σπίτι μου. Ό άνδρας μου ήταν πολύ βλάσφημος. Βλασφημούσε εμένα, τά παιδιά, τά ζώα μας, μέ τήν πιό μικρή αφορμή, καί κανέναν δέν άκουγε. Εδώ καί 15 μέρες κατεβαίνοντας τήν νύκτα ό άνδρας μου κάτω στόν στάβλο γιά νά δώση τροφή στά ζώα προσπάθησε νά ξεχωρίσει δυό μοσχάρια πού μάλωναν. Αυτός, αντί νά κτυπήσει ή νά τραβήξει καί νά δέσει αλλού τό ένα μοσχάρι, άρχισε μέ δυνατές φωνές νά βλαστημάει Χριστούς καί Παναγίες...

Τήν στιγμή ακριβώς πού βλαστημούσε, ένα βόδι τού στάβλου, τό πιό ήσυχο από άλλες φορές, ενώ έτρωγε, αφήνει τήν τροφή του καί σάν νά ήταν λογικό όρμησε εναντίον του τόν κτύπησε μέ τά κέρατά του, καί αφού τόν έριξε ανάσκελα, γονάτισε επάνω του κτυπώντας τον στό κεφάλι. Προσπαθούσε μέ τά κέρατα νά τόν τρυπήσει στό στόμα ή νά τού βγάλει τά μάτια...

Τρέξαμε κάτω στίς πρώτες φωνές του, " βοήθεια, μ΄ εσκότωσε!" , μαζί μέ τά παιδιά μου, φωνάξαμε καί γείτονες, καί όλοι μαζί 7-8 άνδρες δυνατοί δέν μπορούσαμε νά τραβήξουμε τό βόδι από πάνω του. Μέ τά πολλά, καί αφού τό πιάσαμε από τά τέσσερα πόδια τραβώντας το, βάλαμε τόν άνδρα μου σέ μιά κουβέρτα καί πήγαμε νά τόν βγάλουμε από τόν στάβλο. Τό βόδι, όρμησε πάλι πάνω στό σώμα μέ τήν κουβέρτα, όχι στούς άλλους, σάν να είχε λογική τιμωρίας γιά τόν βλάσφημο, καί τόν κυνήγησε ώς τά πρώτα σκαλοπάτια τού ανωγείου, μή μπορώντας νά ανέβει επάνω. Στεκόταν μάλιστα στήν βάση τής σκάλας, κοιτάζοντας πρός τόν άνδρα μου αγριεμένο, κουνώντας τό κεφάλι του καί ξεφυσώντας...

Μετά 3 μήνες, διηγείται ό π. Φιλόθεος, στό τέλος τής Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ήλθε πάλι η γυναίκα αυτή στό μοναστήρι γιά νά εξομολογηθεί. Φορούσε μαύρα καί μού είπε ότι ό άνδρας της είχε πεθάνει αφού είχε βασανιστεί πολύ από τούς πόνους μιά καί τό βόδι τού είχε σπάσει τήν σπονδυλική στήλη. Τόν είχαν στηρίξει μάλιστα μέ μαξιλάρια καί τόν τάϊζαν μέ τό κουταλάκι.

Είχε πληρώσει δυστυχώς, τά επίχειρα τής βλασφημίας του...

( Αποσπάσματα από τό βιβλίο " Πόλεμος κατά τής βλασφημίας" ( εκδόσεις 'Ορθόδοξος Κυψέλη", Θεσ/κη), τού αείμνηστου αγίου γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου, πρώην ηγούμενου τής Ιεράς Μονής Λογγοβάρδας στήν Πάρο. )
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Τό πάθος της βλασφημίας

8
ΕΣΤΙΑ Φυλ.19

ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ ΟΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ

Ἔνοχοι! Ποῖοι; Οἱ Βλάσφημοι. Αὐτοὶ ποὺ ὁπουδήποτε καὶ ἐὰν σταθοῦν, ἀκονίζουν τὴν γλῶσσαν των, ἀνοίγουν τὸ στόμα των καὶ σὰν φίδια φαρμακερὰ χύνουν δηλητήριο, ὑβρίζουν μὲ τὸ αἰσχρότερον λεξιλόγιον τὰ ἱερὰ καὶ όσια τῆς Θρησκείας μας. Φρίκη! Ὅλοι οἱ λαοὶ˙ καὶ αὐτοὶ ἀκόμη οἱ ἄγριοι σέβονται τὸν Θεόν τους, καὶ μόνον ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ὑβρίζομεν τὴν θρησκείαν μας.

Ὑβρίζομεν! Ὅλοι μας λοιπόν; Ὅλοι μας εἴμεθα βλάσφημοι; Δὲν τὸ ἀρνούμεθα, ὅτι ὑπάρχουν πολλοὶ ποὺ ποτέ των εἰς τὴν ζωὴν δὲν ἐβλασφήμησαν. Τὸ καυχῶνται μάλιστα καὶ τὸ παρουσιάζουν ὡς τίτλο ἁγιότητος. Ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ἔχουν μερίδιον εἰς τὴν ἐνοχὴν τῶν βλασφήμων καὶ θὰ δώσουν λόγον διὰ τὰς φρικτὰς βλασφημίας ποὺ ἀκούονται ἐπάνω εἰς τὴν γῆν. Ναί, εἶναι συνένοχοι, διότι ἀκούουν μὲ ἀπάθειαν, μὲ ἀδιαφορίαν νὰ βλασφημῆται ἡ θρησκεία μας. Παρατηρήσατε τί γίνεται; Ἕνας βλάσφημος εἰς τὴν πλατεῖαν τῆς πόλεως βλασφημεῖ. 50, 100, 200, 1000 ἄνθρωποι τὸν ἀκούουν. Δὲν εἶναι Ἐβραῖοι, οὔτε Τούρκοι. Χριστιανοὶ εἶναι. Λέγουν ὅτι πιστεῦουν εἰς τὸν Χριστόν. Καἰ ὅμως, οὔτε ἕνας ἀπʼ αὐτοὺς ποὺ ἤκουσαν τὴν φρικτὴν βλασφημίαν δὲν συνεκινήθηκε, δὲν ἐταράχθηκε, δὲν ἐθύμωσε, δὲν ἠγανάκτησε, δὲν ἤνοιξε τὸ στόμα του διὰ νὰ διαμαρτυρυθῆ διὰ τὴν δημοσίαν προσβολὴν τῆς Θρησκείας. Πῶς νὰ ὀνομάσωμεν τοὺς χριστιανοὺς αὐτοὺς τοῦ 20ου αἰῶνος; Χλιαροῦς, ἀπαθεῖς, ἀδιαφόρους; Ἐλαφρὸς ὁ χαρακτηρισμός των. Ἡ ἐνοχή των εἶναι μεγάλη, τεραστία. Καὶ θὰ ἠθέλαμεν νὰ ἐρωτήσωμεν ἕναν ἀπʼ αυτοὺς ποὺ ἀκούουν ἀδιάφοροι τὰς βλασφημίας: Ἄνθρωπε! Ὑπόθεσε, ὅτι εἰς τὴν πλατεῖαν κάποιος ὑβρίζει μὲ τις χυδαιοτέρες λέξεις τὴν γυναῖκα σου ἤ τὴν μάννα σου. Τί θὰ κάμης; Θὰ κάθεσαι νʼ ἀκούης μὲ ἀπάθειαν τὰς ὕβρεις; Θʼ ἀνέχεσαι νὰ ὑβρίζεται ἡ οἰκογενειακήν σου τιμή; Ὄχι. Ἀλλὰ μέσα εἰς τὰ στήθη κῦμα ἀγανακτήσεως θὰ φουντώση. Πῶς τολμᾶ αὐτὸς θὰ εἴπης, αὐτὸς ὁ αὐθάδης νὰ ἀναφέρη τόσο ὐβριστικὰ τὸ ὄνομα τῆς οἰκογενείας μου; Ἡ γυναῖκα μου καὶ ἡ μάννα μου καὶ ἡ ἀδελφή μου εἶναι τίμιαι γυναῖκες. Αὐτὸς ποὺ τὰς ὑβρίζει θὰ ἔπρεπε νὰ πλύνη πρῶτα τὸ στόμα του διὰ νʼ ἀναφέρη τὸ ὄνομά των.

Ἀλλὰ τώρα θὰ μάθη νὰ μὴ ὑβρίζη τὸ σπίτι μου. Καὶ πλησιάζεις τὸν ὑβριστὴ τῆς οἰκογενειακῆς σου τιμῆς. Καὶ τὸν παρατηρεῖς. Καὶ τὸν ἐλέγχεις δημόσια. Καὶ τὸν μηνύεις εἰς τὰ δικαστήρια. Καὶ κάμνεις τὸ πᾶν διὰ νʼ ἀποκατασταθῆ ἡ προσβληθεῖσα τιμή. Αὐτὰ κάμνεις, ἄνθρωπε, ὅταν ὑβρίσουν ἕνα προσφιλὲς μέλος τῆς οἰκογενείας σου. Ἀλλὰ νά! Τώρα! Δὲν ἀκούεις; Δὲν ἔχεις αὐτιά; Δὲν ἔχεις καρδιά; Δὲν ἔχεις αἴσθημα; Δὲν ἔχεις νεῦρα; Δὲν ἔχεις θυμόν; Τὶ ἔπαθες; Νά! Ἄκουσε! Αὐτὸς ὁ αὐθάδης ὑβρίζει. Μίαν ἀξίζει ἀσυγκρίτως περισσότερον ἀπὸ τὴν μάννα σου καὶ ἀπὸ τὴν γυναῖκα σου καὶ ἀπὸ τῆν ἀδελφή σου! Εἶναι ἠ Παναγία μας, ἡ γλυκειὰ μάννα ὅλων τῶν Χριστιανῶν. Αὐτὴν παρακαλεῖς εἰς τὸν κίνδυνον. «Παναγία σῶσε με». Καὶ τώρα τὴν ὑβρίζουν. Τὴν ὑβρίζουν μὲ λέξεις μὲ τiς ὁποίες δὲν τολμοῦν νὰ ὑβρίσουν καὶ τὴν χειροτέραν τοῦ κόσμου γυναῖκα. Καὶ σὺ τί κάμνεις; Κάθεσαι καὶ καμαρώνεις τὸν βλάσφημον. Καὶ ὀνομάζεσαι χριστιανός! Κάνεις πέντε βήματα παραπάνω καὶ ἀκούεις ἄλλον νὰ ὑβρίζη. Ἕναν. Τὸν Χριστό. Δὲν ὑπάρχει ἄλλος ἀνώτερος ἀπʼ αὐτόν. Οὔτε μᾶς ἠγάπησε ἄλλος ὅπως ὁ Χριστός, οὔτε ὑπάρχει ἄλλος εὐεργέτης τῆς ἀνθρωπότητος μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν Χριστόν. Καὶ ὅμως, ἀκούομεν νὰ ὑβρίζεται καθημερινῶς καὶ ἡμεῖς δὲν κάμνομεν καμμίαν διαμαρτυρίαν.

Ὤ! Ἐὰν ἐπιστεύαμεν πραγματικὰ εἰς τὴν θρησκείαν μας, δὲν θʼ ἀνεχώμεθα τὴν βλασφημίαν. Μόλις θὰ ἠκούαμεν τὴν βλασφημίαν, θὰ ἐπλησιάζαμεν τὸν βλάσφημον, ὅποιος καὶ ἐὰν ἦτο, θὰ διεμαρτυρώμεθα ἐντόνως καὶ θὰ του ἐλέγαμε: «Πρόσεξε! Δὲν σοῦ ἐπιτρέπομεν νὰ βλασφημήσης τὸν Πατέρα μας. Πατέρας μας εἶναι ὁ Θεός. Δὲν σοῦ ἐπιτρέπομεν νὰ βλασφημήσης τὴν Παναγίαν. Εἶναι ἡ Μάννα μας. Δὲν σοῦ ἐπιτρέπομεν νὰ βλασφημήσης τὸν Ἅγιον. Εὶναι ὁ προστάτης μας, φίλος καὶ ἀδελφός μας! …».

Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, ὁ μέγας ρήτωρ τῆς Ἐκκλησίας μας ἐκήρηττε: «χέρι ποὺ θὰ κτυπήση τὸν βλάσφημον θʼ ἀγιάση!» Ὁ δὲ Ἄγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ποὺ πέρασε ἀπὸ τὰ μέρη τῆς Δ. Μακεδονίας ἐκήρυττε: «Ἕνας ἄνθρωπος νὰ μὲ ὑβρίση νὰ φονεύση τὸν πατέρα μου, τὴν μητέρα μου, τὸν ἀδελφόν μου, καὶ ὕστερα τὸ μάτι νὰ μοῦ βγάλη, ἔχω χρέος ὡσὰν χριστιανὸς νὰ τὸν συγχωρήσω. Τὸ δὲ νὰ ὑβρίζη τὸν Χριστόν μου καὶ τὴν Παναγίαν μου, δὲν θέλω νὰ τὸν βλέπω…».

Καὶ τώρα, χριστιανέ μου, τὸ καθῆκον σου εἶναι ὁλοφάνερον. Δὲν ἀρκεῖ νὰ λέγης «δὲν ἐβλασφήμησα», ἀλλὰ ἔχεις ὑποχρέωσιν νʼ ἀντιδράσης ἐναντίον τῆς βλασφημίας. Μὴ κλείσης τὸ στόμα σου, ὅταν βλασφημῆται ἡ θρησκεία μας.

Ἄνοιξέ το! Συμβούλευσε τὴν πρώτην, ἔλεγξε τὴν δευτέραν φοράν. Τιμώρησε τὴν τρίτην. Τὸ πᾶν πρᾶξε, ὥστε εἰς τὸ σπίτι σου, εἰς τὴν γειτονία σου, εἰς τὸ χωριό σου καὶ τὴν πόλιν σου νὰ μὴν ἀκούεται βλασφημία. Εἰς κάθε χωριὸ καί εἰς κάθε πόλιν πρέπει οἱ χριστιανοὶ ποὺ πιστεύουν εἰς τὸν Χριστὸν νὰ ἐνωθοῦν, νὰ ἱδρύσουν Ἀντιβλασφημικὸν Σύλλογον (ὅπως ὑπάρχει εἰς Ἀγρίνιον, Πάτρας, Βόλον), καὶ νὰ πολεμήσουν τὸν ἑωσφόρον τῆς βλασφημίας.

Ἐμπρὸς χριστιανοί μου! Να αγωνισθοῦμε ὅλοι διὰ νὰ ἐξαλείψωμεν τὴν βλασφημίαν ἀπὸ τὴν πατρίδα μας καὶ να διδάξωμε ὅλους ὅτι παραπάνω ἀπʼ ὅλα τὰ ονόματα εἶναι τὸ ὅνομα τοῦ Ἱησοῦ Χριστοῦ, τὸ ὅνομα Ἐκείνου, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου θὰ γονατίση μίαν ἡμέραν ὁλόκληρος ἡ κτίσις.

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ· ΑΡΧΙΜ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

Γρεβενὰ 24 Ἱουλίου 1945
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Τό πάθος της βλασφημίας

9
Kλικ για μεγεθυνση
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Διδασκαλιες αγιων και αποστάγματα πατερικης σοφιας”

cron