Αμαρτια

1
Ολα τα οντα της δημιουργιας διαφοροποιουνται αναλογα τον βαθμο που τα οντα μετεχουν στις ακτιστες ενεργειες του Θεου.

Ολα τα οντα μετεχουν στην ουσιοποιο ενεργεια του Θεου.
Ουσιοποιος=ουσιακη=ειναι

Καποια παιρνουν και ζωη.Μετεχουν και στη ζωοποιο ενεργεια του Θεου.πχ τα ζωα...οτι ζει.
Αρα μετεχουν : ειναι + ζωη

Αλλα μετεχουν και στη λογοποιο ενεργεια του Θεου.
Αρα μετεχουν : ειναι+ζωη+λογος.

Υπαρχουν και αλλα που μετεχουν και στη Θεοποιο ενεργεια του Θεου.
Αρα μετεχουν : ειναι+ζωη+λογος+Θεωση.

Ο ανθρωπος ποτε δεν γνωριζει-μετεχει στην Θεια ουσια.Θεωση κατα χαρην.

Οι αγγελοι μετεχουν στην Θεοποιο ενεργεια του Θεου.

Ο ανθρωπος ειναι τρεπτος, εχει μια ασταθεια, υπαρχει τρεπτοτητα...μια πραττει το θελημα του Θεου...μια οχι.

Οι αγγελοι δεν ειναι τρεπτοι.

Ο ανθρωπος ειναι πλασμενος κατ εικονα και καθ ομιωσιν.

Κατ εικονα του Θεου : Ως προς τη ψυχη κυριως, οι Πατερες λενε και ως προς το σωμα.

Η εικονα λοιπον θα πρεπει να πορευτει προς το καθ ομιωσιν. Αυτη η προσπαθεια του κατ εικονα να φθασει να ομιασει με τον Θεο, να γινει κατα χαριν Θεος, η ανοδικη πορεια του ανθρωπου ειναι το καθ ομιωσιν.

Η ανοδικη πορεια...ανω του μηδεν.
Το μηδεν ειναι το σημειο διχως αμαρτια.

Η πορεια προς τη φθορα και προς τα κατω απο το μηδεν ειναι οταν ο ανθρωπος ειναι τρεπτος...οταν δεν υπαρχει σταθεροτητα.

Αμαρτια ειναι η φθορα της φυσης.Ειναι μια κατασταση που αλλαζει τη φυση μας.Οπως σαπιζει το μηλο.Ειναι η λαθος χρηση του κατ εικονα...και η πορεια μας προς τα κατω απο το μηδεν.

Σωτηρια ειναι η αποκατασταση της φυσης.Η μεταμορφωση.Η ανακαινιση της φυσης που εχει φθαρει απο την αμαρτια.

Η παραβαση μιας εντολης του Θεου δεν ειναι αμαρτια.Η τηρηση δεν ειναι σωτηρια.

Οσο και ο ανθρωπος να αμαρτησει δεν παυει ποτε να ειναι κατω απο τη σκεπη του Θεου.

Οι συνεχεις παραβασεις των εντολων του Θεου και η παραμονη μας μεσα σε αυτες και η συνεχη μας βυθιση κατω του μηδενος...μας οδηγουν στη φθορα της φυσης μας...στην αμαρτια.

Ο ανθρωπος επιστρεφει ξανα στο σημειο μηδεν (σημειο διχως αμαρτια) οταν μετανοει(εξομολογηση σε πνευματικο).

Οσο και κατω απο το μηδεν να ειχε πεσει...ο Κυριος μεσω του μυστηριου της μετανοιας θα τον επιστρεψει παλι στο σημειο μηδεν απο το οποιο θα ειναι πιο ευκολο να φθασει στην ανοδικη πορεια...στην κατα χαριν Θεωση...στο καθ ομιωσιν.

Ο ανθρωπος που παραμενει αμετανοητος...και δεν αποδεχεται τη βοηθεια του Θεου μεσω της μετανοιας ωστε να επιστρεψει στο μηδεν...και επιμενει να συνεχιζει να βυθιζεται ολο και πιο κατω...και εχει πλεον παθος με αυτο...και κανει κακη χρηση του κατ εικονα συνεχως...τοτε αυτος ο ανθρωπος δεν ειναι απλα αμαρτωλος...αλλα αμετανοητος.

Η αμαρτια που δεν θα συγχωρεσει ποτε ο Θεος ειναι η βλασφημια του Αγιου Πνευματος.

Αυτη ειναι η αμετανοησια.

Οσοι δεν εχουν πνευματικο...ζουν μεσα στην αμετανοησια.

Οσοι εχουν...απλα λογω της τρεπτοτητος που εχουμε σαν ανθρωποι...απλα ποτε βυθιζομαστε...ποτε ξαναγυρναμε στο μηδεν.Αγωνας.Μαχη.Αυτο ειναι ευλογημενο.

Οι Αγιοι ειχαν σταθερη πορεια ανω του μηδεν...συνεχως.Ειχαν ανακαινισει τη φυση τους πληρως...και πορευονταν προς το καθ ομιωσιν...στην κατα χαριν Θεου θεωση της ψυχης του ανθρωπου.

Ο πνευματικος λοιπον ειναι αυτος που με εντολη Θεου (Ιερωσυνης αξιωμα) θα μας βοηθησει με ΚΑΘΕ τροπο να βγουμε μεσα απο την αμαρτια...και να οδηγηθουμε στην ανοδικη πορεια.

Ποια ειναι ομως αυτη η σχεση που θα αναπτυχθει μεταξυ του ποιμενα και του ποιμενομενου;

Ο ποιμενας πρεπει να εχει φτασει στο υψος Αγιοπνευματικης διακρισης και να γνωριζει απταιστα τον πολιτισμο της θυραθεν γνωσεως.

Πρεπει να εχει αξιοπρεπεια, σοβαροτητα και πνευματικη υιοθεσια για τους βασανισμενους.

Μονο οταν ο ιδιος εχει περασει απο το μαρτυριο του Σταυρου του Χριστου τοτε μονο μπορει να ποιμανει με το μεγαλειο της Ορθοδοξης αγαπης και αληθειας.

Re: Αμαρτια

2
Ωραίο,
να συμπληρώσω ότι αμαρτία είναι η αστοχία (το σύνολο όσων μας οδηγούν ενάντια στο στόχο μας), και στόχος μας (στα πλαίσια του Χριστιανισμού) είναι η τελειότητα και η ένωση με το Θεό. Δεν πειράζει αν κάποιες φορές αστοχούμε ... αρκεί να το κατανοούμε και να μπαίνουμε στη διαδικασία της βελτίωσης όσο μπορούμε μέχρι να φτάσουμε στον καλύτερο εαυτό μας.
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Αμαρτια

3
πολύ ωραίο!! και εγώ θα ήθελα να συμπληρώσω με ένα κείμενο από το βιβλίο: "Γέροντος Παϊσίου Λόγοι",..... Η εργασία του πνευματικού στις ψυχές

Ο χειρισμός της ψυχής είναι λεπτός

- Γέροντα, μερικοί χαρακτήρες που είναι δύσκολοι, στριμμένοι, πως θα βοηθηθούν;

- Εγώ σαν μαραγκός δούλευα και στριμμένα ξύλα. Χρειαζόταν όμως υπομονή, γιατί τα στριφτά ξύλα τα πλανίζεις από ‘δώ, σηκώνουν αντιξυλιά, τα πλανίζεις από ‘κεί, σηκώνουν πάλι αντιξυλιά. Τα έτριβα λοιπόν με το διπλό λεπίδι λίγο από τι μια μεριά κόντρα, λίγο από την άλλη, και έτσι τα έφερνα σε λογαριασμό. Γίνονταν μάλιστα πολύ όμορφα, επειδή και ωραία νερά έχουν και δεν σπάζουν εύκολα· έχουν πολλή αντοχή. Αν δεν το ήξερες αυτό, μπορεί να τα έβλεπες έτσι και να τα πετούσες. Θέλω να πω, και οι άνθρωποι που έχουν δύσκολο χαρακτήρα, έχουν μέσα τους δυνάμεις και, να αφεθούν να τους δουλέψης, μπορούν να κάνουν άλματα στην πνευματική ζωή, αλλά χρειάζεται να διαθέσης αρκετό χρόνο.

Ύστερα, ποτέ δεν χρησιμοποιούσα μεγάλες πρόκες, για να σφίξω δυο στραβές σανίδες, αλλά πρώτα τις πλάνιζα, τις έφερνα σε λογαριασμό, και τις ένωνα με ένα καρφάκι. Δεν τις ζόριζα, για να σφίξουν, γιατί, όταν τις στραβές σανίδες προσπαθούμε να τις κάνουμε να εφαρμόσουν με μεγάλες πρόκες, θα σχισθούν και πάλι θα βγουν από την ζορισμένη εφαρμογή τους, οπότε τι καταλάβαμε;

Χρειάζεται διάκριση και ξανά διάκριση, όταν έχη κανείς να κάνη με ψυχές. Στην πνευματική ζωή δεν υπάρχει μία συνταγή, ένας κανόνας. Η κάθε ψυχή έχει την δική της ποιότητα και χωρητικότητα. Υπάρχουν δοχεία με μεγάλη χωρητικότητα και δοχεία με μικρή χωρητικότητα. Άλλα είναι πλαστικά και δεν αντέχουν πολύ και άλλα είναι μεταλλικά και αντέχουν. Όταν ο πνευματικός γνωρίση την ποιότητα και την χωρητικότητα της ψυχής, θα ενεργή ανάλογα με τις δυνατότητες και με την κληρονομικότητα που έχει, και με την πρόοδο που έχει κάνει. Η συμπεριφορά του θα είναι ανάλογη με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο εξομολογούμενος, με την αμαρτία που έκανε, και με ένα σωρό άλλα. Στον αναιδή θα προσέξη να μη δίνη δικαίωμα για αναίδεια. Την ευαίσθητη ψυχή θα κοιτάξη πώς να την βοηθήση να αντιμετωπίση με ανδρισμό τα προβλήματά της.

Επίσης θέλει προσοχή να μη βασίζεται κανείς σ’ αυτό που βλέπει εξωτερικά σ’ έναν άνθρωπο και να μην πιστεύη εύκολα αυτά που του λένε και βγάζει συμπεράσματα, ειδικά αν δεν έχη το χάρισμα να βλέπη βαθύτερα. Μερικές σανίδες, ενώ φαίνονται κατάγερες απ’ έξω, μέσα είναι όλο ίνες. Όταν πλανισθή το χνούδι που έχουν απ’ έξω, τότε δείχνουν τι είναι. Άλλες πάλι, ενώ απ’ έξω φαίνονται άχρηστες, μέσα είναι δαδένιες[xiii].

Ο χειρισμός της ψυχής είναι λεπτός. Δεν πρέπει να γίνωνται λάθη στις συνταγές. Ο κάθε οργανισμός, βλέπετε, έχει ανάγκη από την βιταμίνη που του λείπει και η κάθε πάθηση από τα ανάλογα φάρμακα.http://www.oodegr.com/oode/pateres1/pai ... c100214382
<<ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΔΕΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΟΥΔΕΝ ΑΠΟ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΝΥΞ ΛΑΜΠΕΙ ΩΣ Η ΗΜΕΡΑ ΕΙΣ ΣΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΣ ΤΟ ΦΩΣ>>

Re: Αμαρτια

4
LAPTONAS έγραψε:Ωραίο,
να συμπληρώσω ότι αμαρτία είναι η αστοχία (το σύνολο όσων μας οδηγούν ενάντια στο στόχο μας), και στόχος μας (στα πλαίσια του Χριστιανισμού) είναι η τελειότητα και η ένωση με το Θεό. Δεν πειράζει αν κάποιες φορές αστοχούμε ... αρκεί να το κατανοούμε και να μπαίνουμε στη διαδικασία της βελτίωσης όσο μπορούμε μέχρι να φτάσουμε στον καλύτερο εαυτό μας.
Βαση Ορθοδοξου Δογματικης αμαρτια δεν ειναι η αστοχια.

Re: Αμαρτια

5
xkabamarux έγραψε:
LAPTONAS έγραψε:Ωραίο,
να συμπληρώσω ότι αμαρτία είναι η αστοχία (το σύνολο όσων μας οδηγούν ενάντια στο στόχο μας), και στόχος μας (στα πλαίσια του Χριστιανισμού) είναι η τελειότητα και η ένωση με το Θεό. Δεν πειράζει αν κάποιες φορές αστοχούμε ... αρκεί να το κατανοούμε και να μπαίνουμε στη διαδικασία της βελτίωσης όσο μπορούμε μέχρι να φτάσουμε στον καλύτερο εαυτό μας.
Βαση Ορθοδοξου Δογματικης αμαρτια δεν ειναι η αστοχια.
Oι περισσότεροι αυτο λένε http://www.oodegr.com/oode/psyxotherap/amartia1.htm
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Αμαρτια

6
xkabamarux έγραψε:
LAPTONAS έγραψε:Ωραίο,
να συμπληρώσω ότι αμαρτία είναι η αστοχία (το σύνολο όσων μας οδηγούν ενάντια στο στόχο μας), και στόχος μας (στα πλαίσια του Χριστιανισμού) είναι η τελειότητα και η ένωση με το Θεό. Δεν πειράζει αν κάποιες φορές αστοχούμε ... αρκεί να το κατανοούμε και να μπαίνουμε στη διαδικασία της βελτίωσης όσο μπορούμε μέχρι να φτάσουμε στον καλύτερο εαυτό μας.
Βαση Ορθοδοξου Δογματικης αμαρτια δεν ειναι η αστοχια.
Εντάξει. Ότι πεις μέγα διδάσκαλε.

Στο κείμενο σου λες πως :
Οι συνεχεις παραβασεις των εντολων του Θεου και η παραμονη μας μεσα σε αυτες και η συνεχη μας βυθιση κατω του μηδενος...μας οδηγουν στη φθορα της φυσης μας...στην αμαρτια.
Θα ήθελα να μάθω , πως αντιλαμβάνεσαι αυτό; ποιες είναι οι εντολές του Θεού; που αν τις παραβούμε .. κάνουμε αμαρτία ; έχεις άποψη περί αυτού;
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Αμαρτια

7
ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΩΛΟΤΗΤΑ ΜΑΣ «ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστιν διὰ παντὸς» (Ψαλμ. 50,5 )ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ
«ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου»
(Ματθ.3,3 ).


ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΩΛΟΤΗΤΑ ΜΑΣ
«ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστιν διὰ παντὸς»
(Ψαλμ. 50,5 )

Πριν από κάθε θεραπεία είναι απαραίτητη η διάγνωση. Χωρίς διάγνωση , κάθε θεραπευτική αγωγή ριψοκινδυνεύει τη ζωή μας. Αλλά η διάγνωση του γιατρού στηρίζεται κυρίως στην εξιστόρηση των συμπτωμάτων της αρρώστιας εκ μέρους του ασθενούς. Και είναι απαραίτητο, προκειμένου να υποβληθεί κανείς στον κόπο της θεραπείας, να γνωρίζει πρώτο μεν ότι είναι άρρωστος κι έχει ανάγκη γιατρού και δεύτερο να είναι σε θέση να πει ποιό μέλος του σώματός του πάσχει, πού αισθάνεται ενοχλήσεις, ποίο είναι το μέγεθος και ο βαθμός των ενοχλήσεων , καθώς και κάθε σύμπτωμα της αρρώστιας του. Αυτό αφ’ ενός μεν διευκολύνει τον γιατρό, αφ’ ετέρου δε οδηγεί στην κατάλληλη θεραπεία και γιατρεύει εύκολα και γρήγορα.
Αλλά και όταν οδηγούμεθα στο ιατρείο και το θεραπευτήριο της ψυχής, την ιερά δηλαδή Εξομολόγηση, πρέπει απαραίτητα να έχουμε κι εμείς γνώση των ψυχικών μας ασθενειών. Είναι ανάγκη να γνωρίζουμε λεπτομερώς την πνευματική μας κατάσταση. Να ξέρουμε σε ποια αμαρτήματα είμαστε ένοχοι, τι ελαττώματα και αδυναμίες έχουμε. Πού και πώς έχουμε παραβεί τις εντολές του Θεού. Ποια είναι η έκταση της αμαρτίας στην ψυχή μας. Δηλαδή να γνωρίζουμε ακριβώς την ηθική μας κατάσταση. Αν προσέλθουμε στο Μυστήριο χωρίς τις γνώσεις αυτές, μοιάζουμε με τον κουτοπόνηρο εκείνο χωρικό, ο οποίος ενώ επισκέφθηκε τον γιατρό για να ανακουφιστεί από τους πόνους, δεν του έλεγε πού ακριβώς πονάει, για να δοκιμάσει, όπως πίστευε ,την πείρα και τις γνώσεις του γιατρού. Οι σχετικές ερωτήσεις του τον έκαναν να αμφιβάλλει για την ικανότητα του γιατρού να κάνει μόνος του, αμέσως και χωρίς τη βοήθεια του χωρικού, τη διάγνωση!
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην ιερά Εξομολόγηση. Είναι λυπηρό αυτό που αρκετές φορές γίνεται στη διάρκειά της: Αδιαφώτιστοι ,συνήθως, χριστιανοί πηγαίνουν, από συνήθεια ίσως, στον πνευματικό και μάλιστα κατά τις παραμονές των μεγάλων εορτών και δεν του λένε σε τί φταίνε, αλλά περιμένουν να τους κάνει ερωτήσεις ο Εξομολόγος. Όχι σπάνια, μάλιστα, φτάνουν στο σημείο να εξαναγκάζουν τον Ιερέα, να τους βγάζει με το «τσιγκέλι» την ομολογία ενοχής.
Αυτό όμως δεν είναι Εξομολόγηση, είναι μάλλον ανάκριση. Βέβαια δεν υποστηρίζουμε ότι πρέπει να καταργηθούν οι ερωτήσεις του εξομολόγου. Όχι. Θα χρειαστεί κάποτε ο Πνευματικός να κάνει ερωτήσεις για να βοηθήσει τον εξομολογούμενο και μάλιστα όταν αυτός είναι αδιαφώτιστος ή δυσκολεύεται να ομολογήσει όλες τις αμαρτίες του. Αλλά το τέλειο είναι να ομολογεί μόνος του ο εξομολογούμενος τα αμαρτήματά του, με ειλικρίνεια και τόλμη. Αυτό, και συναίσθηση αποδεικνύει και τον εξομολόγο διευκολύνει και τον Μυστήριο τιμά.
Πώς όμως θα ομολογήσει κανείς τα πταίσματα και τις αμαρτίες του, αν προηγουμένως δε τις γνωρίζει; Πώς θα νιώσει συντριβή για κάτι που αγνοεί; Πώς θα ζητήσει το έλεος του Θεού , αφού δεν πιστεύει ότι Τον παρόργισε; Και πώς θα πάρει την απόφαση να μην επαναλάβει το σφάλμα που δεν γνωρίζει ότι διέπραξε; Ναι, ας μην τρέχουμε αυταπάτες: Εξομολόγηση χωρίς πλήρη γνώση της εσωτερικής μας κατάστασης, είναι νόθος, όχι γνήσια, όχι θεάρεστη. Διότι , όπως τονίσαμε και στα προηγούμενα κεφάλαια, δεν νοείται Εξομολόγηση χωρίς μετάνοια. Μετάνοια δε χωρίς γνώση της αμαρτωλότητάς μας είναι αδιανόητα.
Αλλά πώς θα αποκτήσει ο χριστιανός αυτή τη γνώση; Να ένα σημείο στο οποίο πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα. Είναι ζήτημα σοβαρό κι απ’ αυτό εξαρτάται και η επιτυχία μας στο Μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως. Και το μέσο για απόκτηση της αυτογνωσίας μας είναι ένα: Το να εξετάζει κανείς τον εαυτό του με το φως του Ευαγγελίου, να καθρεπτίσει τη συνείδησή του και να ελέγξει το εσωτερικό του. Με την αντικειμενική και προσεκτική αυτοεξέταση θα μπορέσει ο χριστιανός να γνωρίσει το εγώ του, να λάβει γνώση των αμαρτιών του και των άλλων αδύνατων σημείων του χαρακτήρα του.
Αυτή ,όμως, η αυτοεξέταση και αυτοανάκριση δεν είναι κάτι το εύκολο. Έχει τις δυσκολίες της. Και τα αποτελέσματά της εξαρτώνται από τον βαθμό γνώσης του θελήματος του Θεού που έχουμε. Ένας που αγνοεί το νόμο του Θεού, που είναι θρησκευτικώς ακαλλιέργητος , που η ψυχή του είναι χέρσα γη και δεν έχει ποτισθεί από τη βροχή της θείας Χάριτος , κι επομένως δεν γνωρίζει τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά του, δεν θα μπορέσει ποτέ να λάβει σαφή και ολοκληρωμένη γνώση των σφαλμάτων του. Πολλές πράξεις του κι ενέργειες που προσκρούουν στο θέλημα του Θεού θα τις βλέπει καλές και θεάρεστες . Θα θεωρεί τον εαυτό του αθώο, αφού δεν θα έχει ιδέα από τις εντολές του Κυρίου. Ανάλογα με τη θρησκευτική μας καλλιέργεια και γνώση και πρόοδο , είναι και τα αποτελέσματα της αυτοκριτικής μας.
Πολύ συχνά συναντούμε στη ζωή μας τέτοιους ανθρώπους. Έχουν ελαφριά , όπως λένε, τη συνείδηση, διότι ούτε σκότωσαν , ούτε έκλεψαν, ούτε ψέματα είπαν στα δικαστήρια, ούτε όρκους καταπάτησαν, ούτε έβλαψαν κανέναν. Λες και ο ηθικός νόμος περιορίζεται μόνο σ’ αυτά , τα κάπως χονδρικά αμαρτήματα. Αυτοί πιστεύουν ότι στις εντολές του Θεού περιλαμβάνονται μόνο ορισμένες απαγορεύσεις. Και αγνοούν ότι ο νόμος του Θεού είναι νόμος ηθικής τελείωσης του ανθρώπου. Ότι είναι κανόνας ζωής και πυξίδα που οφείλει να οδηγεί, ακόμη και στις λεπτομέρειές του, το σκάφος της ζωής μας. Και από λεπτομέρειες είναι γεμάτη η ζωή του καθενός μας. Μήπως άλλωστε πολλές μαζί λεπτομέρειες δεν συνιστούν τα σπουδαιότερα από τα σφάλματά μας;…
… Αλλά πώς θα διαγνώσει όλα αυτά τα σφάλματα, πώς θα αντιληφθεί τα συμπτώματά τους, όταν αγνοεί το νόμο του Θεού; Πώς θα διαφωτισθεί όταν δεν γνωρίζει το φως του Ευαγγελίου; Μέγιστο δυστυχώς μειονέκτημα των Ελλήνων είναι η άγνοια του Ευαγγελίου. Τόσα άλλα πράγματα καθημερινώς διαβάζουμε: εφημερίδες, περιοδικά, μυθιστορήματα, βιβλία διάφορα. Το Ευαγγέλιο, το βιβλίο των βιβλίων, το έχουμε περιφρονημένο ή στο ..εικονοστάσι. Έτσι παρουσιάζουμε το θλιβερό φαινόμενο να ζουν πολλοί στα τυφλά, χωρίς φως, χωρίς οδηγό. Να ζουν χαμηλή και άσκοπη ζωή. Χωρίς ευγενικές και άγιες επιδιώξεις. Χωρίς πτήσεις πνευματικές και άγιες επιδιώξεις. Ξένοι προς την «βίωσιν του αγίου» , που είναι ο σκοπός της παρουσίας μας πάνω στη γη. Μόνη καθημερινή φροντίδα το φαγητό, το επάγγελμα, το χρήμα, η διασκέδαση. Τίποτε το ανώτερο, το μεταφυσικό, το πνευματικό. Μόνον ό,τι ικανοποιεί τη σάρκα, την ύλη , τη ματαιότητα. Κι όμως! Ο άνθρωπος δεν πλάστηκε μόνο για τη γη, για τα φθαρτά, τα προσωρινά και τα μάταια. Πλάστηκε για τον ουρανό, την αιώνια πατρίδα του, για το μέλλον το παντοτινό. Κι όμως, τόσοι πολλοί στους καιρούς μας, γι’ αυτά τα παροδικά και γήινα μόνο ζουν, γι’ αυτά και μόνο αναπνέουν.
Πώς ,λοιπόν, άνθρωποι μ’ αυτή τη νοοτροπία , την αρρωστημένη, την ξένη προς κάθε σκίρτημα ιερό, είναι δυνατόν να έχουν ακριβή γνώση των ασχημιών της ψυχής τους, των παρεκτροπών της ζωής; Κι αν ακόμη θελήσουν να ερευνήσουν κάπως τον εαυτό τους, πάλι αθώο θα τον βρουν, αφού λείπει από μέσα τους το ζωηφόρο φως του Ευαγγελίου, που φωτίζει και τις πλέον ελάχιστες πτυχές και τις πλέον απρόσιτες γωνίες του μυστηριώδους είναι μας…


Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ»
Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΚΑΡΟΥΣΟΥ
ΑΘΗΝΑ 2012
Εκδόσεις: “ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ
<<ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΔΕΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΟΥΔΕΝ ΑΠΟ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΝΥΞ ΛΑΜΠΕΙ ΩΣ Η ΗΜΕΡΑ ΕΙΣ ΣΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΣ ΤΟ ΦΩΣ>>

Re: Αμαρτια

8
Πολύ ωραίο βιβλίο σχετικά με την "Αμαρτωλότητά" μας είναι το "Αμαρτωλών Σωτηρία" του Αγαπίου Μοναχού.
Αξίζει να το διαβάσετε. Είναι πολύ ωφέλιμο.

http://www.scribd.com/doc/45312607/%CE% ... E%BF%CF%8D
«Όσο κι αν είναι λίγοι αυτοί όπου διατηρούν την ευσέβεια, αυτοί είναι η Εκκλησία» (Αγ.Νικηφόρος)\n\n«Μὴ φοβοῦ τὸ μικρὸν ποίμνιον· ὅτι εὐδόκησεν ὁ πατὴρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τὴν βασιλείαν.» (Λουκ.ιβʼ32)
Απάντηση

Επιστροφή στο “Γενικά θέματα”