Μάλλον εννοείς ότι έβγαιναν τα "τσιράκια". Οι "μεγάλοι παλαιοί" θα βγουν μόνο κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Γιαυτό ανέφερα το "θηρίο" της αποκάλυψης. Γιατί μόνο αυτό μπορεί να ταυτιστεί με τους "μεγάλους παλαιούς" / τιτάνες / έκπτωτους ....

Επομένως τα UFO είναι είτε

α) φυλή με σάρκα και οστά και κατοχή υψηλής τεχνολογίας που λογικά πρέπει να ζει κάπου (πιθανόν στο εσωτερικό τη γης)
β) κατασκεύασμα της επιστημονικής φαντασίας με σκοπό να πλανέψει τους ανθρώπους σε UFO-λατρείες αντί να ζητεί τον Κύριο, και να κάνει αυτούς ευάλωτους σε κάθε λογής άλλη πλάνη (Νέα Τάξη).

Spartan έγραψε:

Επομένως τα UFO είναι είτε

α) φυλή με σάρκα και οστά και κατοχή υψηλής τεχνολογίας που λογικά πρέπει να ζει κάπου (πιθανόν στο εσωτερικό τη γης)
β) κατασκεύασμα της επιστημονικής φαντασίας με σκοπό να πλανέψει τους ανθρώπους σε UFO-λατρείες αντί να ζητεί τον Κύριο, και να κάνει αυτούς ευάλωτους σε κάθε λογής άλλη πλάνη (Νέα Τάξη).

'Οχι, είναι

γ) δαίμονες ή κατηλειμμένα από δαίμονες όντα που ανήκουν στα μιαρά γένη, τα λεγόμενα νεφελίμ. Αλλά και δημιουργήματα αυτών με χρήση υψηλής τεχνολογίας και βιοτεχνολογίας. Τέτοιο παράδειγμα είναι οι "γκρίζοι", τα οποία δεν είναι όντα, είναι ανθρωποειδείς ρεπλίκες, βιορομπότ δηλαδή.

Αν μελλοντικά δούμε τέτοια όντα ανάμεσα μας (λόγω του ότι δημιουργούν πρεσβείες μη σου φανεί περίεργο) , τότε θα αποδειχθεί τι πραγματικά είναι.

Η σχέση των δαιμόνων με τα Ufo

φυλή με σάρκα και οστά και κατοχή υψηλής τεχνολογίας που λογικά πρέπει να ζει κάπου (πιθανόν στο εσωτερικό τη γης)

Στερεά, υλικά σκάφη της δικής μας διάστασης, τα οποία χειρίζονται κατηλειμμένα από δαίμονες όντα, ή έστω όντα στην υπηρεσία των δαιμόνων που ανήκουν στα μιαρά γένη, τα λεγόμενα νεφελίμ, και που πιθανόν κατοικούν στην κούφια γη.
γ) Σκάφη τα οποία χειρίζονται ανθρωποειδείς ρεπλίκες, βιορομπότ δηλαδή, δημιουργήματα των νεφελίμ με χρήση υψηλής τεχνολογίας και βιοτεχνολογίας την οποία διδάχτηκαν από τους δαίμονες.

Η Ορθόδοξη φιλολογία έχει πολλά παραδείγματα δαιμονικών εκδηλώσεων, οι οποίες ταιριάζουν ακριβώς με το φαινόμενο των UFO: εμφανίσεις «συμπαγών» όντων και αντικειμένων (είτε των ίδιων των δαιμόνων είτε των φανταστικών δημιουργιών τους), τα οποία ξαφνικά «υλοποιούνται» και «αποϋλοποιούνται», πάντα με σκοπό να προκαλέσουν τρόμο, δέος και σύγχυση σε ανθρώπους, οδηγώντας τους τελικά στην απώλεια. Οι βίοι των αγίων Αντωνίου του Μεγάλου, του 4ου αιώνα, και Κυπριανού του πρώην μάγου, του 3ου αιώνα, είναι γεμάτοι με τέτοια επεισόδια.

Ο βίος του αγίου Μαρτίνου της Tours (+397) από το μαθητή του Σουλπίτιο Σεβήρο, έχει ένα ενδιαφέρον παράδειγμα δαιμονικής ισχύος σε συνδυασμό με μια παράξενη «υλική» εκδήλωση που μοιάζει με τις σημερινές «στενές επαφές» με UFO: Ένας νέος ονόματι Ανατόλιος έγινε μοναχός κοντά στο μοναστήρι του αγίου Μαρτίνου, αλλά από ψεύτικη ταπείνωση έπεσε θύμα δαιμονικής πλάνης. Φανταζόταν ότι διαλεγόταν με «αγγέλους», και με σκοπό να πείσουν τους άλλους για την αγιότητά του, αυτοί οι «άγγελοι» συμφώνησαν να του δώσουν «ένα λαμπρό ένδυμα από τον ουρανό» ως σημείο της «δύναμης του Θεού» που κατοικούσε στο νεαρό. Μια βραδυά γύρω στα μεσάνυχτα ακούστηκε τρομερός υπόκωφος κρότος από πόδια που χόρευαν κι ένα βουητό σαν από πολλές φωνές στο ερημητήριο, και το κελλί του Ανατόλιου άστραψε από φως. Μετά έγινε σιωπή, και ο παραπλανημένος ξεπρόβαλε από το κελλί του με το «ουράνιο» ρούχο. «Έφεραν ένα φως και επιθεωρούσαν όλοι προσεκτικά το ένδυμα .Ήταν υπερβολικά απαλό, με ανυπέρβλητη ελκυστικότητα και με χρώμα λαμπερό κόκκινο, αλλά ήταν αδύνατον να προσδιορίσουν τη φύση του υλικού. Ταυτόχρονα, κάτω από τον πιο εξονυχιστικό έλεγχο από μάτια και δάχτυλα, έμοιαζε να είναι ένα ένδυμα και τίποτε άλλο».

Το επόμενο πρωί, ο πνευματικός πατέρας του Ανατόλιου τον πήρε από το χέρι με σκοπό να τον οδηγήσει στον άγιο Μαρτίνο, για να ανακαλύψει αν αυτό ήταν όντως κόλπο του διαβόλου. Φοβισμένος, ο παραπλανημένος αρνήθηκε να πάει, «και καθώς τον εξανάγκαζαν να πάει τη θέλησή του, το ένδυμα εξαφανίστηκε μέσα από τα χέρια εκείνων που τον τραβούσαν». Ο συγγραφέας της αφήγησης (ο οποίος είτε είδε το συμβάν ο ίδιος είτε το άκουσε από αυτόπτη μάρτυρα) συμπεραίνει ότι «ο διάβολος ήταν ανίκανος να συνεχίσει τις παραισθήσεις του ή να αποκρύψει τη φύση τους όταν θα υποβάλλονταν στα μάτια του Μαρτίνου». «Ήταν τόσο ολοκληρωτικά στην εξουσία του να βλέπει τον διάβολο, που τον αναγνώριζε κάτω από οποιαδήποτε μορφή, είτε διατηρούσε το δικό του χαρακτήρα είτε μεταμορφωνόταν σε κάποιο από τα ποικίλα σχήματα της ‘’πνευματικής ανομίας’’» - περιλαμβανομένων των μορφών των ειδωλολατρικών θεών και της εμφάνισης του ίδιου του Χριστού, με βασιλικά ενδύματα και στέμμα και περιβεβλημένου με λαμπρό κόκκινο φως».*

Ο Προηγούμενος Χριστόφορος, αδελφός της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας, περνώντας μια μέρα από το μέρος που λέγεται «ΒΕΛΛΑΣ» είδε στον δρόμο ένα μικρό και πολύ όμορφο γατάκι.
Επειδή το μέρος εκείνο είναι δασώδες και αρκετά μακριά από το Μοναστήρι, στην αρχή του φάνηκε πολύ περίεργο, πώς βρέθηκε εκεί το γατάκι;
Εκείνο μόλις είδε τον Προηγούμενο, άρχισε να φωνάζει, νιάου, νιάου και με διάφορα ναζιάρικα χάδια και σχήματα πλησίαζε και πήγε κοντά του.
Ο Προηγούμενος τότε έσκυψε, το πήρε στα χέρια του και άρχισε να παίζει μαζί του. Εκείνο παίζοντας, άλλοτε έβγανε τα νύχια του κι άλλοτε με τα δόντια δάγκανε και γκριτζιάνιζε τα χέρια του Προηγούμενου Χριστόφορου, παίζοντας μαζί του.
Σε μια στιγμή που τον δάγκανε, ο Προηγούμενος, πόνεσε και είπε στο γατάκι χαϊδευτικά: «βλέπω βρε, ότι έχεις δόντια και δαγκώνεις!»
Τότε απροσδόκητα και ξαφνικά φούσκωσε ο γάτος κι έγινε σαν μπαλόνι, και με πολύ άγρια φωνή, το φαινόμενο γατάκι είπε: «Έχω ρε! τί νόμισες πώς δεν έχω; Μάλιστα έχω κι άλλα πράγματα…» Κι άμα είπε αυτά έγινε άφαντο το γατάκι, που στο μεταξύ είχε γίνει γάταρος. Άφησε πολλή βρώμα και δυσοσμία και τον Προηγούμενο εμβρόντητο από το φόβο και τη φρίκη που πήρε. Και όπως μετά ομολόγησε ο ίδιος, σ’ όλη του τη ζωή δεν μπορούσε να ξεχάσει εκείνη την άγρια φωνή, που έβγαλε και από το άγριεμα των ματιών του, που του φάνηκε σαν να πέταγαν φωτιές. Ήτανε πολύ τρομερό το φαινόμενο.