Στις 20 Ιουλίου 1974, σαράντα περίπου χιλιάδες Τούρκοι στρατιώτες, υπο την υποστήριξη της Τουρκικής Αεροπορίας και του ναυτικού εισέβαλαν παράνομα και κατά παράβαση του καταστατικού χάρτη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών στις βόρειες ακτές της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η απόβαση των Τουρκικών στρατευμάτων που ολοκληρώθηκε σε δύο φάσεις, με ένα μήνα σχεδόν διαφορά η πρώτη από τη δεύτερη, είχε σαν αποτέλεσμα την παράνομη κατοχή του 37% της Κυπριακής Δημοκρατίας. Περίπου 200,000 εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα, περίπου 4,000 νεκροί, και 1619 δηλώθηκαν αγνοούμενοι. Οι Τούρκοι κατακτούν το 65% της καλλιεργήσιμης έκτασης , το 70% του ορυκτού πλούτου, το 70% της βιομηχανίας, το 80% των τουριστικών εγκαταστάσεων

Η Τουρκία υποστήριξε ότι δεν πρόκειται για εισβολή αλλά για “ειρηνική επέμβαση” με σκοπό την επαναφορά του συνταγματικού σκηνικού στη πρίν του πραξικοπήματος κατάσταση.

Επίσης η Τουρκία ανακοίνωσε ότι το δικαίωμα για την επέμβαση της ήταν κατοχυρωμένο στη Συνθήκη Εγγυήσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας, συνθήκη που δημιουργήθηκε με σκοπό να διαφυλάσει την ανεξαρτησία, την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Συνθήκη Εγγυήσεως δεν δίνει το δικαίωμα ένοπλης παρέμβασης στις εγγυήτριες χώρες, παρά μόνο εάν

Εγγυήτρια χώρα χρειάζεται να αμυνθεί σε περίπτωση εισβολής από μια Τρίτη χώρα.
Τα Ηνωμενα Έθνη ζητήσουν ένοπλη παρέμβαση από μια εγγυήτρια χώρα
Η Κυπριακή Δημοκρατία ζητήσει ένοπλη παρέμβαση και το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών εγκρίνει το αίτημα.
Πότε δεν εγκρίθηκε τέτοιο αίτημα από το Συμβούλιο Ασφαλείας, ποτέ η Κυπριακή Δημοκρατία δεν ζήτησε από την Τουρκία να παρέμβει στρατιωτικά και το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, που συνεδρίασε στη Νεα Υόρκη στις 16 Ιουλίου, δεν είχε πάρει απόφαση. Η Τουρκία ενέργησε με βάση τα προ πολλού έτοιμα σχέδια της.


Με προκλητικές εκδηλώσεις «εορτάζουν» οι Τούρκοι τη συμπλήρωση 34χρόνων από την εισβολή του «Αττίλα» στην Κύπρο. Ο κατοχικός στρατός θα παρελάσει στο κατεχόμενο τμήμα της Λευκωσίας, ενώ παρελάσεις θα πραγματοποιηθούν και στις άλλες κατεχόμενες πόλεις. Ακροβατικό σμήνος της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας θα πραγματοποιήσει επιδείξεις στην Κερύνεια.

ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΑΧΩΝ

ΑΤΤΙΛΑΣ» 1

20 Ιουλίου 1974

Σάββατο πρωί, μόλις έχει σημάνει εγερτήριο. Τίποτε δεν προμηνύει το τι θα επακολουθήσει.
Ξαφνικά ο γαλανός ουρανός σκοτεινιάζει από σμήνος εχθρικών αεροσκαφών. Πέντε αεροσκάφη τύπου Ντακότα και ένα τύπου C130 ρίχνουν αλεξιπτωτιστές κοντά στο χωριό ΚΙΟΝΕΛΙ.
Δύο βομβαρδιστικά αεροσκάφη (F 104) βομβαρδίζουν το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ με βόμβες χιλίων λιβρών. Η αίθουσα επιχειρήσεων και τα γύρω κτίρια του Διοικητηρίου γίνονται ο πρώτος στόχος του Τούρκου εισβολέα. Σε δευτερόλεπτα η εικόνα είναι πραγματικά βιβλική.
Η ΕΛΔΥΚ στο διάστημα της πρώτης ημέρας εξαπολύει δύο επιθέσεις. Μία κατά τη διάρκεια της ημέρας και καταλαμβάνει το στρατόπεδο της ΤΟΥΡΔΥΚ, επιφέροντας στον εχθρό σοβαρές απώλειες. Τη δεύτερη κατά τη διάρκεια της νύχτας προς το χωριό ΚΙΟΝΕΛΙ, όπου ήταν και η μεγαλύτερη δύναμη της ΤΟΥΡΔΥΚ. Η επίθεση είναι μετωπική και υποστηρίζεται από ίλη αρμάτων και πυροβολικού.

Το τέλος της πρώτης φάσης του «ΑΤΤΙΛΑ» 1 βρίσκει τον εχθρό σε μειονεκτικότατη θέση. Αν και έχει αποβιβάσει στο νησί 40.000 στρατό και περίπου 200-300 άρματα μάχης, όχι μόνο δεν κατόρθωσε να προωθήσει τις θέσεις του, αντίθετα έχει χάσει στα περισσότερα πεδία μάχης.

Οι εκτιμήσεις του BBC για τις απώλειες των Τούρκων αναφέρονταν σε χιλιάδες, ενώ αντίστοιχα της ΕΛΔΥΚ ήταν: Νεκροί 12, τραυματίες 45, αγνοούμενοι 11 (στη νυχτερινή επίθεση στο χωριό ΚΙΟΝΕΛΙ)

«ΑΤΤΙΛΑΣ» 2


14 Αυγούστου 1974
Οι Τούρκοι έχουν κυριαρχήσει σχεδόν παντού, έχουν χαράξει τη γραμμή τους και δεν έχουν καταφέρει να καταλάβουν το θύλακα της ΕΛΔΥΚ, παρ ότι τον έχουν κυκλώσει. Στις 14 Αυγούστου τα ξημερώματα αρχίζουν καταιγιστικό πυρ κατά των θέσεων της ΕΛΔΥΚ και των δυνάμεων που είναι διατεταγμένες γύρω και μέσα από το στρατόπεδο. Οι δυνάμεις αυτές είναι 3 λόχοι, ο Λόχος Διοικήσεως έξω από το στρατόπεδο και ο 2 και 4 Λόχος μέσα σ? αυτό.
Μετά από καταιγιστικό πυρ δύο ωρών αρχίζει η τουρκική επίθεση. Προηγούνται τα άρματα μάχης και ακολουθεί πεζικό πλήρως εξοπλισμένο. Η επίθεση όμως αποκρούεται, με τεράστιες απώλειες για τους Τούρκους. Στις 11 και 20 έχουμε τη δεύτερη τουρκική επίθεση, οι Τούρκοι έχουν παραταχθεί σε δύο διαδοχικές γραμμές και προχωρούνε, οι απώλειές τους όμως είναι τόσο μεγάλες, που και πάλι δεν καταφέρνουν να προχωρήσουν βήμα. Στις 8 το βράδυ κάνουν νέα νυχτερινή επίθεση, αλλά και αυτή αποκρούεται.

Φτάνουμε έτσι στις 15 Αυγούστου, στις 11 το πρωί οι Τούρκοι αρχίζουν να βάλλουν τις θέσεις της ΕΛΔΥΚ με αεροπορία και στη συνέχεια με άρματα και πεζικό.

Και φτάνουμε στις 16 Αυγούστου. Με το πρώτο φως της ημέρας οι Τούρκοι εξαπολύουν επίθεση με την αεροπορία, ακολουθούν όλμοι και όπλα υποστήριξης και τέλος τα άρματα με το πεζικό. Συναντούν σθεναρή αντίσταση, αλλά οι Ελδυκάριοι είναι λίγοι. Οι Τούρκοι προωθούνται στη Σχολή Γρηγορίου από την περιοχή Γερόλακκο, η ΕΛΔΥΚ πλέον θεωρείται κυκλωμένη, μόνο ένα τμήμα της περιοχής του δρόμου Λευκωσίας-Γερόλακκου είναι ακάλυπτο. Η Διμοιρία Μηχανικού με τον υπόλοιπο Λόχο Διοικήσεως μάχονται σαν λιοντάρια μέχρι τις 11 το πρωί, οπότε και τα άρματα έφτασαν στις θέσεις τους και πάτησαν αρκετούς από αυτούς. Οι απώλειες σε σχέση με τη δύναμη είναι μεγάλες. Από τους 35 άντρες οι 23 είναι νεκροί. Νεκρός είναι επίσης και ο επικεφαλής Λοχαγός Σταυριανάκος Σωτήριος. Οι δύο λόχοι που ήταν μέσα στο στρατόπεδο, ο δεύτερος και ο τέταρτος, ήταν πλέον κυκλωμένοι. Έδωσαν επική μάχη και πολλές φορές σώμα με σώμα, ενώ δέχονταν επιθέσεις από αεροπορία, πολυβόλα Μπράουνινγκ και εμπρηστικές βόμβες Ναπάλμ, άρματα και πεζικό. Η επική και ανεπανάληπτη σε ηρωισμό και αυτοθυσία μάχη των λίγων εναντίον των πολλών κράτησε σχεδόν μέχρι τις 4 το απόγευμα. Ο 4ος Λόχος είχε 19 νεκρούς και αγνοούμενους καθώς και πολλούς τραυματίες.

Ένα ντοκουμέντο, που αφορά την εισβολή του τουρκικού στρατού στην Κύπρο το '74 και τις βαρβαρότητες τις οποίες διέπραξε, παίρνει τη μορφή ενός βιβλίου.

Πρόκειται για τη συγκλονιστική μαρτυρία ενός Τούρκου οικονομολόγου, του δρα Κιουτσούκ, ο οποίος άλλοτε διώχθηκε ­ κατ' επανάληψη ­ από το τουρκικό καθεστώς και άλλοτε του ενεπιστεύθησαν σημαντικές θέσεις στη χώρα του, ακόμη και στο Τμήμα Εθνικής Ασφαλείας στο τουρκικό ΓΕΕΘΑ.

Το βιβλίο «Νταλγκά-Νταλγκά, η μαρτυρία ενός Τούρκου αξιωματικού για τη δεύτερη εισβολή» της Σοφίας Ιορδανίδου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Νέα Σύνορα - Α. Λιβάνη».

«Θα σου πω για τη δολοφονία μιας γυναίκας, μια κτηνώδη πράξη που όσο ζω δε θα σβήσει απ' το μυαλό μου. Ήμασταν σε κάποιο χωριό, δε θυμάμαι πια τ' όνομά του, για εκκαθαριστική επιχείρηση υπό τις διαταγές του λοχαγού Αλκατσόγλου. Σ' ένα από αυτά τα χωριά της Κύπρου τα γεμάτα κυπαρίσσια κι ευκάλυπτους. Ανταλλάσσονταν λίγοι πυροβολισμοί κι εγώ χώθηκα σ' ένα κήπο γεμάτο άγουρα ακόμα σταφύλια, σε μια άκρη του οποίου υπήρχε μια μικρή στέρνα. Έκοψα ένα τσαμπί σταφύλι και όπως γευόμουν τις ξινές ρώγες του, δίσταζα ν' αποφασίσω αν έπρεπε να κάνω ένα μπάνιο όσο οι στρατιώτες θα λεηλατούσαν τα σπίτια.

»Ξαφνικά άκουσα κοντά μου πυροβολισμούς και είδα δύο στρατιώτες, τον Σεφίκ και τον Σουλεϊμάν, να φωνάζουν περήφανοι: "Oldurdum, oldurdum, komutanim", δηλαδή "σκότωσα, σκότωσα, αρχηγέ". Τους ήξερα. Ήταν χουλιγκάνοι. Πλησίασα προς τα εκεί που έδειχναν χειρονομώντας ενθουσιασμένοι. Μια νέα ευτραφής γυναίκα κειτόταν σφαδάζοντας στο χώμα. Είχε τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα και ανοιχτά τα σκέλια απ' όπου έτρεχαν άσπρα πηχτά υγρά και αίμα. Είχαν αδειάσει τα πιστόλια τους μεσ' στον κόλπο της. Παρατηρούσα τα χέρια της και τα πόδια της. Μου φαίνονταν μικρότερα απ' το υπόλοιπο σώμα της. Καθώς την κοίταγα που ξεψύχαγε με χυμένο έξω το σταφύλι των σπλάχνων της, με κόμπους λίπους κολλημένους στο ανοιχτό πληγωμένο φύλο της, με κυρίεψε μια αναγούλα. Ένα προϊστορικό θηλαστικό πιασμένο στα δίχτυα ενός αποτρόπαιου θανάτου.

»Την κοίταζα και ένιωθα να μεγαλώνει, να μεγαλώνει σαν φουσκωτή λαστιχένια κούκλα. Πέταξα πέρα τα σταφύλια. Έκανα μεταβολή κι ακριβώς απέναντι, παρατεταγμένοι στην ευθεία, διακόσιοι είκοσι πέντε στρατιώτες ετοιμάζονταν για την αναφορά, σαν να μην έτρεχε τίποτε. Ο ανθυπολοχαγός Τζεμάλ τους έδινε τις απαραίτητες εντολές παρουσίασης. Ο λοχαγός τους έδινε συγχαρητήρια, επισημαίνοντας ότι η επιχείρηση είχε ολοκληρωθεί με απόλυτη επιτυχία. Στα τελευταία λόγια του λοχαγού, κάτι εξερράγη μέσα μου θρυμματίζοντας την απάθεια που το σοκ είχε δημιουργήσει, γυάλινο κλουβί γύρω μου. Δηλαδή θα 'φευγαν και θα τ' άφηναν όλα "καθαρά" στο χωριό. Μαζί και τη γυναίκα άταφη, βορά στα όρνια. Πήδηξα με τ' όπλο προτεταμένο προς το λοχαγό και ρώτησα κοφτά: "Τι θα γίνει μ' αυτή τη γυναίκα;". Θυμήθηκα τα πτώματα που κινούνταν παραμορφωμένα απ' τη ζέστη και τρελαινόμουν.

Με το δάχτυλο στη σκανδάλη απευθύνθηκα στον Αλκατσόγλου σε τόνο που δε σήκωνε αντίρρηση. "Διέταξέ τους να τη θάψουν, αλλιώς σε σκοτώνω". Είδα το φόβο να πλημμυρίζει το βλέμμα του. Έδωσε εντολή να σκάψουν έναν τάφο και να τη ρίξουν μέσα. Υπό την απειλή του όπλου, εκτός εαυτού, τους ανάγκασα να τη σκεπάσουν με τις ματωμένες κουβέρτες της και να βάλουν φωτιά. Εξιλαστήριο πυρ, φλόγες αντί λουλούδια, ήταν ό,τι μπορούσα να προσφέρω μέσα στην κόλαση του πολέμου σ' αυτή την άγνωστη. Καθώς ανέβαινα με τους άλλους στα καμιόνια να φύγω, με τράνταξε ένα υστερικό γέλιο. Μια σκέψη αταίριαστη στη σοβαρότητα της στιγμής σφήνωσε στο μυαλό μου. Τι μ' έπιασε και το 'παιξα Αντιγόνη με όπλο και μουστάκια ξαφνιάζοντας αυτούς τους σκληρούς κι ανυποψίαστους άνδρες;

Μήπως ήταν το πρώτο άταφο κουφάρι που αντίκριζα; Εκατοντάδες ήταν σπαρμένα στα χωράφια. Γιατί αντέδρασα έτσι ειδικά σ' αυτή τη γυναίκα; Ήταν γιατί δεν μπόρεσα να αποτρέψω τη δολοφονία της, που έγινε μπροστά στα μάτια μου; Ήταν γιατί η στάση του θανάτου της, της αφαιρούσε τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια του φύλου της; Λες κι οι νεκροί νοιάζονται να 'ναι αξιοπρεπείς! Ήταν γιατί ξεχείλισε το ποτήρι της αηδίας που ένιωθα μέσα μου για τις κτηνωδίες που αντίκριζα κάθε μέρα; Φαντάζομαι πως απάντηση δεν υπάρχει, όχι τουλάχιστον αρκετά λογική για ν' αντέχει στην κριτική τού μη-εμπόλεμου. Έκανα χρόνια να ξαναφάω σταφύλι. Για εβδομάδες είχα στα μάτια μου εναλλασσόμενες, σαν οπτικό εφφέ ταινίας τρόμου, τις εικόνες του σταφυλιού, των υγρών της νεκρής μήτρας, της νεκρής μήτρας, των σταφυλιών και πάλι απ' την αρχή.

»Κι όμως εκείνο το ίδιο βράδυ του φόνου κοιμήθηκα βαθιά.

»Το πρωί μίσησα τον εαυτό μου για την αναισθησία μου. Πώς μπόρεσα; Θυμήθηκα τότε την παροιμία που λέει: "Να μη δώσει ο Θεός στον άνθρωπο όσα μπορεί ν' αντέξει" και για πρώτη φορά πίστεψα στην αλήθεια της. Την είχαν βιάσει πρώτα; Ναι, φαντάζομαι ότι έτσι είναι. Εκείνη η άλλη γυναίκα, που 'λεγε ο Νετζατίν πως τη βιάσανε μπροστά στη μάνα και το παιδί της, ήταν στο Τύμπου. Δεν ήμουν εκεί, δεν ήμουν αυτόπτης μάρτυρας. Ο Νετζατίν έκλαιγε καθώς μου το περιέγραφε. Υπηρετούσε είκοσι χρόνια στο στρατό μόνιμος υπαξιωματικός, είχε γυναίκα και παιδιά. Δεν το χωρούσε ο νους του πως το 'χαν κάνει. Ήτανε αξιωματικοί συνάδελφοί του. Πίναν καφέ μαζί και κάναν χοντροκομμένες πλάκες. Είχε κολλήσει το μυαλό του στο περιστατικό. Σαν χαλασμένος δίσκος γραμμοφώνου. Κάθε φορά που μ' έβρισκε έπιανε να μου το διηγείται ξανά και ξανά. Πρόσθετε νέες λεπτομέρειες σε κάθε αφήγηση, λες και φοβόταν μην του διαφύγει τίποτε. Τη βιάζανε δύο, ο ένας από μπρος κι ο άλλος από πίσω. Κι εκείνη σφάδαζε. Από πόνο. Λες και μπορούσε να σφαδάζει απ' την ηδονή! Μπροστά στη μάνα της και στο παιδί της. Ακούς! Τρεις γενιές κακοποιημένες».

ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ που έκανε ο τουρκικός στρατός στη διάρκεια της δεύτερης επίθεσης ­ 2ος Αττίλας ­ στην Κύπρο ήταν πάρα πολλές.
Ο Κιουτσούκ δίνει μία εικόνα αυτής της σφαγής, όπως την έζησε, συμμετέχοντας στις επιχειρήσεις του τουρκικού στρατού, ενώ παράλληλα διατυπώνει την άποψη ότι «συναντώντας τόσους πολλούς νεκρούς Ελληνοκύπριους, θα πρέπει πλέον να ψάχνουν για τα οστά των αγνοουμένων, παρά για τους ίδιους».
«Για τις μαζικές εκτελέσεις, υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας σε μια απ' αυτές.
Φαντάσου έναν τοίχο. Έναν τοίχο φρεσκοασβεστωμένο, εκτυφλωτικά λευκό κάτω απ' το σκληρό φως του μεσημεριού, που καταπίνει κάθε σκιά. Κόντρα στον τοίχο αραδιασμένοι άνδρες, οι πιο πολλοί ώριμης ηλικίας, ηλιοκαμένοι, με σκούρα ρούχα, που από μακριά φάνταζαν τεράστιοι λεκέδες στην αψεγάδιαστη λευκότητα της πέτρας. Ήμουν στο τζιπ, περαστικός από εκεί. Σταμάτησα ένα λεπτό για να κοιτάξω καλύτερα, σαν να μην πίστευα σ' αυτό που έβλεπα, σ' αυτό που καταλάβαινα πως το απόσπασμα απέναντι ήταν έτοιμο να κάνει. Ανάμεσα στους άνδρες ξεχώρισα κάποια παιδιά αμούστακα ακόμα. Ύστερα, απροσδόκητα, το πρόσωπο ενός άνδρα παγίδεψε το βλέμμα μου.
Πρόσωπο ερημωμένο από ελπίδα, τοπίο σεληνιακό. Τα μάτια του δυο σχισμές και μέσα τους λεπίδι η γνώση. Το 'βλεπα ήξερε! Ήξερε πως πεθαίνει. Κρατούσε ίσιο το σώμα του. Ήταν ψηλός και μυώδης. Φορούσε μπλε πουκάμισο. Τα μάτια του δεν τα 'δα καθαρά τι χρώμα είχαν. Είδα μόνο την απελπισία να φωσφορίζει στους βολβούς του που γύριζαν τρελά μέσα στις σάρκινες θήκες τους. Έμοιαζε κιόλας φευγάτος από κει. Δεν ξέρω αν έλπιζε ακόμα στον "από μηχανής Θεό". Έτσι δεν έλεγαν οι δικοί σας κλασικοί; Ένα μπλε πουκάμισο στημένο στον τοίχο, που ιδρώνει απ' τη ζέστη και το φόβο του θανάτου μπορεί, πού ξέρεις, να ελπίζει ως την ύστατη στιγμή. Έβαλα μπρος κι απομακρύνθηκα. Στα εκατόν πενήντα μέτρα περίπου, οι ριπές με πρόλαβαν.

Πριν προλάβω να το σκάσω απ' το χώρο. Επαναλαμβανόμενες σαν εφιάλτης. Δε γύρισα να κοιτάξω. Το πρόσωπο του άνδρα μ' ακολούθησε, σφηνωμένο στον αμφιβληστροειδή μου, ημέρες πολλές μέχρι που σβήστηκε από φρέσκια, πιότερο νωπή φρίκη. Ήθελα να ελπίζω, μου 'γινε σχεδόν εμμονή, πως οι ριπές που άκουσα δεν είχαν σχέση με τον τοίχο, με τους ανθρώπους εκεί πέρα. Ήθελα να μην έχω παραστεί στη σκηνή. Ήθελα να 'μουν αλλού. Ήταν πάρα πολλοί για να 'ναι ο θάνατός τους πραγματικότητα. "Πόσοι θάνατοι χρειάζονται μέχρι να καταλάβει κανείς πόσοι άνθρωποι έχουν σκοτωθεί; " ρωτούσε ο Ντύλαν το '70. Εγώ, πάντως, δεν ξέρω ν' απαντήσω...
... Με είχαν στείλει να περισυλλέξω ένα κανόνι που είχε πάθει βλάβη κι είχε μείνει σε κάποιο σημείο του δρόμου. Η διαδικασία αυτή λέγεται στη γλώσσα του στρατού περισυλλογή. Νομίζω ότι είχα πάει μαζί με τον αρχιλοχία τον Νετζατίν, το μάγο των αυτοκινούμενων οβιδοβόλων. Θυμάμαι ότι περάσαμε μέσα από ένα πολύ φτωχό χωριό. Υπήρχαν παντού πτώματα που βρίσκονταν ήδη σε αποσύνθεση και μύριζαν φρικτά. Τα μόνα ζωντανά όντα που συναντούσαμε ήταν οι μύγες. Κοπάδια ολόκληρα, σμήνη, πάνω στα πτώματα. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και το θέαμα μόνο, χωρίς τη βρώμα, θα έπρεπε να μας είχε τρέψει σε φυγή. Όμως πεινούσαμε. Έπρεπε να βρούμε επειγόντως κάτι να φάμε. Η πείνα βλέπεις και το αίσθημα αυτοσυντήρησης ήταν πιο δυνατό από τη φρίκη και την αηδία που νιώθαμε.

Ας γυρίσουμε, όμως, πάλι στο ανοικτό νεκροταφείο που σου 'λεγα πριν. Εγώ, μαζί μ' ένα λοχία, μπήκα σ' ένα σπίτι. Ανακαλύψαμε μερικά κομμάτια χαλούμι, κυπριακό τυρί. Τα πήραμε και βγήκαμε έξω. Σε δευτερόλεπτα οι μύγες άφησαν τα πτώματα και πέσαν στο τυρί μας. Κόβαμε με το χέρι ένα κομμάτι και ως να φτάσει στο στόμα μας άλλαζε χρώμα. Γινόταν μαύρο...».

«Ο ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ στρατός επιβίωσε στο κυπριακό έδαφος από την πρώτη μέρα της εισβολής μέχρι το τέλος του Αυγούστου με τις λεηλασίες. Ο ανεφοδιασμός δε λειτούργησε ποτέ. Σιτιζόμασταν με τ' αποθέματα που είχαν εγκαταλείψει στα σπίτια τους οι Ελληνοκύπριοι και με όσα μας έδιναν οι Τουρκοκύπριοι».

Ο ΔΡ ΚΙΟΥΤΣΟΥΚ στην αφήγησή του στο βιβλίο «Νταλγκά Νταλγκά» υποστηρίζει πως τις ομαδικές εκτελέσεις έκανε ο τουρκικός στρατός και τις δολοφονίες ορισμένοι Τουρκοκύπριοι.

«Μίλησα για τους νεκρούς Ελληνοκύπριους που είδα στην πορεία μας μέσα απ' την κυπριακή ύπαιθρο. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν ζωντανοί αγνοούμενοι... Η παράδοση της διεξαγωγής του πολέμου στην Τουρκία είναι πολύ ισχυρή. Προσπαθούσα να πείσω τους στρατιώτες μου να μη σκοτώνουν αιχμαλώτους με το επιχείρημα ότι θα μπορούσαμε να τους ανταλλάξουμε με δικούς μας. Είχαμε τόσους πολλούς Έλληνες αιχμαλώτους. Τους έβλεπα στοιβαγμένους κατά δεκάδες μέσα στα λεωφορεία. ʼκουγα ότι τους πηγαίναν στις φυλακές στα ʼδανα και στο Ισκεντερούν. Ήξερα ότι αυτό δε συμβάδιζε με την τουρκική πρακτική. Εδώ ο Εβρέν το '80, όταν άρχισαν οι δολοφονίες των αριστερών, απευθυνόταν αφελέστατα στο λαό και ρωτούσε: "Τι θέλετε να τους κάνω; Να τους βάλω φυλακή για να τους ταΐζω;". Πόσο μάλλον τους αιχμαλώτους. Εγώ προσωπικά έσωσα πολλούς.

Τους άφηνα ελεύθερους να φύγουν. Έρχεται στο νου μου ο Γιώργος. Ήταν μια άγρια τίγρις. Νόμιζα ότι θα μας σκοτώσει. Έφυγε, γλίτωσε. Ομαδικές εκτελέσεις έγιναν από τον τουρκικό στρατό. Όμως, να ξέρεις, τις περισσότερες δολοφονίες τις διέπραξαν οι Τουρκοκύπριοι, οι γνωστοί mukavement mucahit (μουκαβεμέτ μουτζαχίντ). Όταν άρχισε ο πόλεμος, τους συμπεριέλαβαν σε κανονικές μονάδες. Ήταν όμως δειλοί και από τις πρώτες μέρες δραπέτευσαν. Οι μουτζαχίντ ανήκαν στην παραστρατιωτική δύναμη, που λειτουργούσε μέσα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, τη γνωστή Οργάνωση Τουρκικής Αντίστασης (ΤΜΤ). Διατηρούσαν στενές σχέσεις με τον αντίστοιχο μηχανισμό που είχε στήσει το ΝΑΤΟ στην Τουρκία, αυτό που στη Δύση είναι γνωστός ως Gladio και στην Ελλάδα, αν δεν κάνω λάθος, ως Κόκκινη Προβιά. Αρχηγός τους ήταν ο σημερινός πρόεδρος της "Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου", ο Ντενκτάς. Αυτός υπήρξε, πράγματι, εγκληματίας πολέμου και όχι ο Κάρατζιτς».



ΠΗΓΗ:ΤΑ ΝΕΑ , 21-10-1998
ΓΙΑΝΝΗΣ Ε. ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ

“Μη γίνεις ποτέ δούλος οικειοθελώς όσο ζεις, ενώ μπορείς να πεθάνεις ελεύθερος.”


20η Ιουλίου 1974 – Μια ομιλία που τα λέει όλα

36 χρόνια από τη μαύρη επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Λάβαμε αυτή την ομιλία από αναγνώστη, η οποία γράφτηκε από τον κ. Γιώργο Υιατρού και διαβάστηκε πριν λίγες μέρες σε μια εκδήλωση. Ο κ. Υιατρού είναι γιος αγνοουμένου του οποίου τα οστά βρέθηκαν πριν λίγους μήνες. Πραγματικά αξίζει να αφιερώσετε 5 λεπτά από το χρόνο σας.

Ομιλία κ. Γιώργου Υιατρού, Ιούλιος 2010

Ώρα οκτώ και είκοσι. Ποια μέρα; Η μέρα δεν έχει πια καμιά σημασία. Όλες ίδιες είναι. Εμείς τις κάναμε να μοιάζουν έτσι. Ανοίγω την τηλεόραση γνωρίζοντας τι θα ακολουθήσει. Μετά τους τίτλους ειδήσεων ξεκινά το ίδιο τροπάριο. Μιζέρια, ενδοτισμός, ηττοπάθεια, αποτυχία, αλληλοκατανομή ευθυνών. Καμουφλαρισμένα πίσω από το αγαπημένο μας χαμόγελο. Αυτό του καλού παιδιού.

Η τηλεόραση κλείνει για ακόμα μια φορά. Θα ανοίξει πιθανόν μετά για τα αθλητικά, αφού ακούγοντας καθημερινά τα τεκταινόμενα στο εθνικό μας πρόβλημα κινδυνεύει πλέον η ψυχική μου υγεία.

Πως φτάσαμε αλήθεια ως εδώ είναι να αναρωτιέται κανείς. Κάθε χρόνο και χειρότερα. Κάθε προσπάθεια που ξεκινά και μια αποτυχία από την αρχή χρεωμένη σ αυτήν. Τριάντα έξι χρόνια φθίνουσας πορείας και κατρακύλας. Τι κι αν κοιτάξαμε όλα αυτά τα χρόνια το μέλλον από όλων των χρωματισμών τα μάτια. Γαλάζια, κόκκινα και με συνδυασμούς.

Από την σύσταση του κράτους μας το 1960 και ενώ περιμέναμε τα καλύτερα, σύννεφα άρχισαν να μαζεύονται. Με τους μισούς να χαίρονται για το νέο μας κράτος και κάποιους άλλους να το θεωρούν επιβαλλόμενο κακό. Ακόμα δεν το ξεπεράσαμε. Την κατάληξη θα την θυμόμαστε πάντα. Κάποιοι αποφάσισαν ότι ο πρώτος μας πρόεδρος ήταν ακατάλληλος. Ακολουθεί…πραξικόπημα, εισβολή…το έγκλημα στο νησί.

-”Σωτήρη μεν πάεις” λέει η μάνα μου στον πατέρα μου εκείνο το πρωί της 20ης Ιουλίου. “Εν να σε σκοτώσουν”.

-”Τζιε να μείνω …..εν να με σκοτώσουν οι δικοί μας”, ήταν η απάντηση του. Οι δικοί μας; Πόσο δίκαιο μπορεί να έχει κάποιος ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ άμα σκοτώνει τον ίδιο του τον αδελφό; Όσοι έκαναν τον λαό να κλάψει με τα εγκλήματα τους, αν μην αναρωτιούνται αν είχαν δίκιο ή άδικο. Γιατί είχαν λάθος έτσι κι αλλιώς. Τελικά ο Σωτήρης Γιατρού δεν γύρισε. Τα όνειρα του σταμάτησαν όταν τον έστησαν στο εκτελεστικό απóσπασμα λίγα μέτρα από το γήπεδο Γ.Σ. Πράξανδρος της Κερύνειας στις 23 Ιουλίου σε ηλικία 23 ετών, αφήνοντας την γυναίκα του στον ένατο μήνα της εγκυμοσύνης της. Σε μια βδομάδα γεννήθηκε και το παιδί τους. Ένα παιδί που έχετε την τύχη ή την ατυχία να βρίσκεται αυτή τη στιγμή μπροστά σας. Πόσα τέτοια ζήσαμε…Πόσο πονέσαμε…Οι μάνες…με τις φωτογραφίες στο χέρι…Να τις σηκώνουν προς τον ουρανό προσδοκώντας ίσως μόνο από τον Ύψιστο να δώσει τέλος στον πόνο τους.

Αυτό όμως μας πείσμωσε. Τότε γνωρίζαμε καλά την λέξη αγώνας. Μας συντρόφευε…Ήταν ο καιρός του ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. Αλήθεια το θυμάστε; Ήταν ο καιρός του “Λογαριάσατε λάθος με τον νου σας εμπόροι, δεν μετριέται πατρίδα λευτεριά με τον πήχη”. Ήταν ο καιρός που ο Γιώργος Νταλάρας γέμιζε γήπεδα τραγουδώντας για την Κύπρο. Ήταν ο καιρός που υπήρχε κατοχή, πρόσφυγες, αγνοούμενοι.

Που χάθηκαν όλα αυτά; Μόδα και πέρασε; Μιλάς σήμερα για κατοχή, αγνοούμενους και πρόσφυγες και αυτόματα θέτεις εαυτόν εκτός κλίματος. Είσαι παράλογος και μαξιμαλιστής.

-Ρε φίλε, με ρωτάει προ δύο μηνών ο φίλος μου ο Ανδρέας, γιατί φοράς μαύρα;

-Φίλε μου έθαψα τον πατέρα μου. Βρέθηκε σε ομαδικό τάφο στην Κερύνεια.

- “Συλλυπητήρια φίλε μου αλλά να σου πω και κάτι και να μην με παρεξηγήσεις; Τζιε εμείς εκάμαμεν πολλά τότε”, μου είπε.

Τον κοίταξα στα μάτια προσπαθώντας να ξεχωρίσω αν αυτό που μου είπε, πηγάζει από την μεγαλοψυχία του λαού μας ή από την θολούρα της καλοπέρασης μας, ή ίσως επειδή θέλουμε την δικαιολογία μας για τον βιασμό που συντελείται στην περηφάνια μας και που δεν τολμούμε να τον παραδεχτούμε.

Κάναμε και εμείς. Κάνανε και αυτοί. Οι εποχές ήταν δύσκολες. Ψυχρός πόλεμος, διαίρει και βασίλευε…αλληλοσπαραγμός των λαών.

Εμείς όμως, και διορθώστε με αν κάνω λάθος, δεν κατακτήσαμε το 35% της Τουρκίας και να το κατέχουμε για 36 χρόνια. Δεν προσφυγοποιήσαμε τόσες χιλιάδες κόσμο, δεν εποικήσαμε, δεν αλλοιώσαμε και δεν καταστρέψαμε την πολιτιστική τους κληρονομιά. Ας βάλουμε επιτέλους σε μια τάξη την κρίση μας. Πρέπει να ξυπνήσουμε. Έχουμε απέναντι μας ένα δολοφόνο λαών και εμείς καλλωπιζόμαστε. Αρμένιοι, Πόντιοι, Έλληνες, Κούρδοι σφαγιάστηκαν και αυτή η χώρα αρνείται πεισματικά ότι ευθύνεται. Ενώ εμείς οι μεγαλόψυχοι, μοιράσαμε πενήντα-πενήντα τις ευθύνες θύτη-θύματος. Αυτό το λέτε λογική; Αυτό τελικά είναι ελεύθερη σκέψη; Αυτό είναι δικαιοσύνη; Αν διεκδικήσουμε από τους ισχυρούς της γης το δίκιο μας πιστεύοντας σ’ όλα αυτά, το μούντζωμα θα μας είναι λίγο.

Εγώ σ αυτό τον τόπο δεν θέλω απλά να επιβιώσω. Θέλω να ζήσω. Δεν θέλω να αναπνέω. Θέλω να αναπνέω ελεύθερα. Αν μπορούν ας βρούν τη διαφορά όσοι το πρόσταγμα έχουν.. Ας σηκώσουν το ανάστημα τους. Ας αναζητήσουν την χαμένη τους περηφάνια. Ας διεκδικήσουν επιτέλους τα δίκια μας. Τα δικά μας, αν δεν τα θεωρούν και δικά τους. Αυτός είναι ο λόγος που έχουν το πρόσταγμα και όχι μόνο για να το στερούν από τους άλλους (γαλάζιους ή κόκκινους)…Ας αντιπαραθέσουν την πολιτική του καλού παιδιού με τα λόγια των γονιών και των παππούδων μας…

… “Απόν εσύντισιεν εθάψαν τον ζωντανόν”. Μην θάψετε το μέλλον των παιδιών μας για το χαμόγελο της νέας τάξης πραγμάτων. Το χαμόγελο που μοιράζουμε απλόχερα στα κέντρα λήψης αποφάσεων και στα μέσα ενημέρωσης κερδίζει μόνο το δικό τους γλοιώδες και υποκριτικό αντιχαμόγελο. Γιατί μετά χαίρονται που για ακόμα μια φορά σκύψαμε το κεφάλι και υποκύψαμε στις ορέξεις τους. Μην προβάλλετε μόνο τις επιθυμίες σας και την καλή σας πρόθεση. Καλή πρόθεση έχουμε όλοι αλλά ποτέ δεν θα έχουμε το πρόσταγμα. Να θυμάστε πως τα μικρά μυαλά έχουν επιθυμίες μα και μεγάλους στόχους. Εμείς έχουμε ανάγκη μόνο τα δεύτερα.

Υπάρχει όμως και ο άλλος τρόπος σκέψης. Η σκέψη του: Τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους. Κάτι που καμουφλάρει την ανικανότητα μας. Διεκδικούμε επίσης τα ελάχιστα για να μην μας πιστώσει κανένας την αποτυχία. Αφού δεν ζητήσαμε κάτι παραπάνω άρα πετύχαμε. Μπορούμε να βγούμε στους δρόμους να το πανηγυρίσουμε κιόλας.

Σε μια συζήτηση που είχα με κάποιο φίλο μου προ ολίγων ημερών μου είπε το εξής συνταρακτικό. Στην Γαλλία όπου σπούδαζε, μιλώντας με κάποιο φίλο του Τούρκο, του εκμυστηρεύτηκε πως ακόμα και εκεί, οι Τούρκοι μαθαίνουν να φανατίζονται μέσω των βιβλίων της ιστορίας τους. Και όχι αυτών των βιβλίων που μας δείχνουν πως διδάσκονται και που εμείς οι αφελείς πιστεύουμε. Τόσα χρόνια πέρασαν και η ιστορία τους παραμένει η ίδια. Φανατισμός, διαστρέβλωση, εθνικισμός. Με αυτό τον τρόπο δεν αποκοιμούνται ποτέ. Και μετά από 100 χρόνια οι ασπίδες άμυνας τους θα στέκουν το ίδιο γερές.

Ενώ εμείς; Οι καλοπερασάκηδες Νεοκύπριοι. Οι σύγχρονοι πλέον Ευρωπαίοι; Ας αλλάξουμε τα δικά μας βιβλία ιστορίας. Οι αγώνες δεν χρειάζονται. Απαγχονίστηκε ο Παλληκαρίδης; Ας πρόσεχε. Έγινε εισβολή; Όχι ακριβώς…αλλά και έτσι νάταν είχαν και αυτοί τους λόγους τους που την έκαναν. Ας μην χαλάμε το κλίμα. Αύριο θα ζούμε πλάι πλάι. Αγώνες και ιστορικές μνήμες; Θα αντέξουμε και χωρίς αυτές.

Αν οι γνώστες λοιπόν της ιστορικής συγγραφής θέλουν να βοηθήσουν πραγματικά το λαό, υπάρχει τρόπος. Εξαγνίστε την ιστορία αλλά μην την ωραιοποιείτε και να την τεντώνετε όπως σας βολεύει. Σεβαστείτε τουλάχιστον αυτούς που πίστεψαν σε ιδανικά και θυσιάστηκαν. Aυτοί δε γεννήθηκαν καναπεδόπληκτοι, με δουλικό και κοσμικές συγκεντρώσεις, πολυτελή αυτοκίνητα και οδηγούς.

Πριν αλλάξετε έστω και ένα γράμμα από την ιστορία δώστε την απάντηση στο ερώτημα που σας κάνω, ευθύς αμέσως. Ποια σημαία αγαπάτε και τιμάτε περισσότερο; Ελληνική ή Κυπριακή; Και γιατί; Γιατί ακόμα και τα αντικατοχικά συλλαλητήρια τα χωρίζετε σε γαλάζιες και λευκές (ανάλογα με τις σημαίες) περιοχές; Απαντάτε επίσης αν η Κύπρος είναι ελληνική ή αν ανήκει στο λαό της;

Για σαράντα χρόνια τώρα πολλοί δεν θέλουν να απαντήσουν στα πιο βασικά ερωτήματα που υποβόσκουν σε κάθε μας προσπάθεια. Θέλουν άραγε να δώσουν απαντήσεις ή όχι; Ίσως να προτιμούν το «Μη μου τους κύκλους τάραττε», ούτως ώστε με το πιο απλό κάλεσμα να δηλώνουν παρών κάθε εκλογών την μέρα.

Κάθε λέξη που θέλεις να αλλάξει κάποιος στην ιστορία πρέπει να νοιώθει πως κάθεται στην άλλη άκρη του τραπεζιού και τον κοιτάζει μια μαυροφορεμένη γυναίκα που μπορεί να είναι, μάνα αγνοουμένου, αδελφή απαγχονισμένου, πρόσφυγας με ξεκληρισμένη τη μισή της φαμίλια και όλα της τα όνειρα…

Οι αδελφοί μας οι Τουρκοκύπριοι. Αγαπημένη έκφραση και πολύ της μόδας. Όσο πιο πολύ την χρησιμοποιείς τόσο πιο ΙΝ είσαι. Κανένα μα το Θεό πρόβλημα δεν έχω με αυτούς τους ανθρώπους. Μέχρι που πήγα και στο κατεχόμενο σπίτι των γονιών μου στο Έξω-μετόχι και με κέρασαν καφέ. Καλοί άνθρωποι. Τουλάχιστον οι συγκεκριμένοι. Ερχόμενοι στις ελεύθερες περιοχές πριν λίγες μέρες όμως μου το είπαν καθαρά. Εμείς “ότι δικαιούμαστε που ποδά θέλουμεν το”. Ζήτησαν και βοήθεια. Να τους κανονίσω για να μην τους καθυστερήσουν. Για να πάρουν όσο πιο γρήγορα γίνεται ότι δικαιούνται. Σκέφτηκα: Τι άσχημο πράγμα η ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ…Να μένουν σπίτι μου, να επωφελούνται των παροχών του κράτους μου και να είναι και απομονωμένοι.

Δεν φταίνε αυτοί. Φταίμε εμείς. Να μας έχουν το βόρειο μέρος της πατρίδας μας ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΟ και εμείς το νότιο ΑΝΕΧΟΜΕΝΟ, αφού ανεχόμαστε όλα αυτά τα παράδοξα. Όσων λοιπόν η προσπάθεια είναι η συμφιλίωση Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων πρέπει να προσέξουν γιατί ο λαός είναι πολύ κοντά στα όρια των αντοχών του. Αν δεν προσέξουν, σε λίγο χρόνο το όραμα τους για συμφιλίωση θα καταστραφεί μπροστά στα μάτια τους. Και αυτή η συμφιλίωση ίσως είναι και το μόνο θετικό. Στον αντίποδα σκεφτείτε τους χιλιάδες έποικους που θα μας μείνουν σαν σε προσφορά 1 συν 1, τον στρατό, τις Τουρκικές εγγυήσεις αλλά και όλα όσα απλόχερα προτείνουμε εμείς, από μόνοι μας.

Ενότητα…μια υπέροχη λέξη. Κύπρος…μια μικρή γειτονία της παγκόσμιας μεγαλούπολης. Μισό εκατομμύριο ψυχές όλες κι όλες. Η φωνή της πρέπει να είναι μια για να μπορεί να ακουστεί πιο δυνατά στην οχληρία της μεγαλούπολης αυτής. Εμείς όμως και ως συνήθως λειτουργούμε πιο δημοκρατικά. Κάθε πολιτικός λοιπόν και μια γνώμη. Κοινή γραμμή δράσης; Εδώ γελάμε. Ή κλαίμε. Ανάλογα. Μας βλέπουν και οι έξωθεν και διερωτώνται με ποιο θέλω μας να συνταχτούν; Όχι πως το θέλουν. Απλά για να κρατούν τα προσχήματα. Ενότητα στο εθνικό συμβούλιο δεν υπάρχει και δεν προβλέπεται να υπάρξει, όμως έχουν όλοι ελεύθερα την γνώμη τους εκφράσει. Ως συνήθως και παραδόξως είχαν και όλοι δίκαιο. Άρα ούτε εδώ σύμπνοια. Αν με ότι έχω πει έως τώρα είμαι στα όρια κάρτας (πιθανόν κίτρινης), αν εκφραστώ πως νοιώθω για την ανάγκη ενότητας στο εθνικό μας θέμα η κάρτα ίσως αλλάξει χρώμα και γίνει κόκκινη…

Τα κακά μας είναι “συνότζιερα του κόσμου” όπως και η φυλή μας. Αυτό δεν θα σταματήσω να το πιστεύω ποτέ. Είμαστε όμως τώρα σε ένα σημείο που δεν υπάρχουν περιθώρια. Η αγωνιστικότητα μας αποκοιμήθηκε, η ενότητα μας διασπάστηκε, οι ήττες μας είναι διαδοχικές και σε όλα τα επίπεδα. Οι δηλώσεις τις πιο πολλές φορές ακούονται σαν δικαιολογίες για τις συμφορές που μας βρίσκουν και άλλοτε σαν απολογίες στα αυτιά του λαού. Ελπίζω να γνωρίζετε ποιοι έχουν την ανάγκη ή την υποχρέωση απολογίας.

“Μη γίνεις ποτέ δούλος οικειοθελώς όσο ζεις, ενώ μπορείς να πεθάνεις ελεύθερος.” Τάδε Έφη Ευριπίδης. Τουλάχιστον αυτόν θα δυσκολευτούμε πολύ να τον διαγράψουμε από την ιστορία.

Σας ευχαριστώ.

Γιώργος Υιατρού

offsite.com.cy/



Aπο http://aktines.blogspot.com/

που ήταν η ελλάδα σ΄αυτήν την εισβολή?.....τι μας εμπόδισε να σπεύσουμε για βοήθεια?...σίγουρα όχι ο ελληνικός λαός.