Η Πτώση του Ανθρώπου και οι συνέπειές της

1
Η Πτώση του Ανθρώπου και οι συνέπειές της

Το γεγονός ότι παρατηρούνται στοιχεία ετερόνομης ηθικής στη χριστιανική ηθική, δεν οφείλεται στον χαρακτήρα της, αλλά στην αδυναμία του ανθρώπου να συλλάβει το καλό και οικείο προς τη φύση του ως όντως τέτοιο. Θεωρούμε καλό να κάνουμε μία σύντομη θεώρηση της πτώσης σύμφωνα με την ορθόδοξη θεολογία και, συνεκδοχικά, θα γίνει αντιληπτή η ανάγκη παρουσίας ετερόνομων στοιχείων στην χριστιανική ηθική, καθώς εξυπηρετούν ένα σκοπό: τη μετάβαση από την παρά φύση κατάσταση του ανθρώπου στην κατά φύση. Στη βιβλική διήγηση βλέπουμε να συντελείται η πτώση του ανθρώπου. Η ερμηνεία που έδωσαν πολλοί θεολόγοι της δύσης, όντας μέσα σε ηθικολογικό και δικανικό πνεύμα, είναι ότι ο άνθρωπος έκανε παρακοή στη θεία εντολή και προκάλεσε την τιμωρία από τον Θεό. Διαταράχθηκε η θεία Δικαιοσύνη, επομένως έπρεπε να αποκατασταθεί [69]. Αντιθέτως, το γεγονός της πτώσης ποτέ δεν ερμηνεύτηκε από τους Πατέρες της ανατολικής παράδοσης ηθικά, αλλά οντολογικά. Δεν είναι δηλαδή μία νομική παράβαση, αλλά ένα «υπαρξιακό λάθος», μία αστοχία του ανθρώπου να προσπαθήσει να υπάρξει ανεξάρτητα από τον Δημιουργό του. Είναι δηλαδή μία αλλαγή του τρόπου υπάρξεως, κατά την οποία παύει ο άνθρωπος να υπάρχει όντας σε κοινωνία με τον Θεό και προσπαθεί να αντλήσει την ύπαρξη από τον εαυτό του [70]. Είναι μία προσπάθεια αυτονόμησης και αυτοβεβαίωσης. Αυτό δηλαδή που κατά τους ανθρωπιστές φιλοσόφους αποτελεί ιδανικό, είναι, για την ορθόδοξη θεολογία, κατάσταση πτώσης.
Εικόνα


Οι ανθρωπιστές φιλόσοφοι, οι υπέρμαχοι της αυτονομίας στην ηθική, απέρριψαν τον βιβλικό Θεό, διότι στο δυτικό περιβάλλον στο οποίο έδρασαν, υπήρχε η ερμηνεία του προπατορικού αμαρτήματος ως παρακοή στη θεία εντολή, με την έννοια: Επειδή οι πρωτόπλαστοι δεν υπάκουσαν τον Θεό κι έφαγαν από το απαγορευμένο δέντρο, έπρεπε οπωσδήποτε να τιμωρηθούν και να εκδιωχθούν από τον παράδεισο [71]. Έπειτα, προκειμένου να ανακτήσουν αυτό που έχασαν, πρέπει να υπακούσουν σε μία λίστα από εντολές, που στην προκειμένη περίπτωση (στη δύση) πολλές προέρχονταν από τον ίδιο τον άνθρωπο (πάπα). Οπότε, δεν κατέστη αποδεκτό να ορίζει ένας άνθρωπος την ηθική και οι υπόλοιποι να υπακούουν, γι αυτό και απορρίφθηκε από τους ανθρωπιστές. Τουναντίον, κατά την ορθόδοξη πατερική παράδοση, η πτώση ερμηνεύεται, όχι απλά και μόνο ως παρακοή κι ως εκ τούτου τιμωρία, αλλά ως αυτοκαταστροφή. Όταν ο Θεός λέει στους πρωτοπλάστους να μη φάνε από το ξύλο της γνώσης του «καλού» και του «πονηρού», το λέει διότι δεν ήταν έτοιμοι να το δοκιμάσουν. Η δοκιμή τους και μόνο θα απέβαινε καταστροφική. Μπροσούε ίσως τηρουμένων των αναλογιών να χρησιμοποιήσουμε το εξής ατελές παράδειγμα: Είναι σαν να λέει ο πατέρας στο νήπιο παιδί του: μην πέφτεις από τον γκρεμό, όχι γιατί θα σε τσακίσω εγώ επειδή δεν με άκουσες, αλλά επειδή θα τσακιστείς από την πτώση.
Εικόνα

Ο άνθρωπος λοιπόν, ήταν ατελής ως προς τη γνώση του καλού και του κακού. Λόγω κακής αυτογνωσίας όμως, ξεπέρασε τα όρια της κτιστής του φύσης και νόμισε πως ήταν τέλειος κι έτοιμος γι αυτή τη δοκιμή. Ιδιαίτερα ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός αναφέρει: «Το μεν ξύλον της γνώσεως απόπειράν τινα και δοκιμήν και γυμνάσιον της του ανθρώπου υπακοής και παρακοής. Διό και ξύλον του γινώσκειν καλόν και πονηρόν κέκληται, η ότι δύναμιν εδίδου γνωστικήν τοις μεταλαμβάνουσι της οικείας φύσεως, όπερ καλόν μεν τοις τελείοις, κακόν δε τοις ατελεστέροις» [72]. Η γνώση του καλού και του κακού δεν θα έβλαπτε τον άνθρωπο εάν ήταν τέλειος. Η τελείωσή του θα επιτυγχάνονταν μόνο σε σχέση με τον Θεό, αλλά προσπάθησε να γίνει θεός χωρίς τον Θεό. Οι πρωτόπλαστοι, με την παρακίνηση του διαβόλου, θεώρησαν την εντολή του Θεού ως περιορισμό της ελευθερίας τους, όπως ακριβώς κι ο σύγχρονος άνθρωπος, κι έτσι την παρέβησαν. Αντιθέτως, η εντολή του Θεού δεν αποτελούσε περιοριστική νομοθεσία, αλλά κανόνα για τελείωση και ωρίμανση στην ελευθερία [73]. Έτσι λοιπόν η απομάκρυνση από τον Θεό, την πηγή της ζωής, αμαύρωσε το κατ’ εικόνα και από πορεία τελείωσης, ο άνθρωπος, απέκτησε πορεία ανόρθωσης και επανεύρεσης του αληθινού ανθρώπου. Υπάρχει η ανάγκη αναγωγής του ανθρώπου, πρώτα από την παρά φύσιν κατάσταση στην κατά φύσιν, και κατόπιν, τελείωση στην υπέρ φύσιν. Ο άνθρωπος όντας πλασμένος κατ’ εικόνα του Θεού, υπάρχει σε σχέση και αναφορά προς το εικονιζόμενο, που είναι ο Θεός. Έτσι, όποιος αρνείται τον Θεό, αρνείται τον εαυτό του [74]. Από το γεγονός ότι ο άνθρωπος αρνήθηκε τη σχέση και κοινωνία μετά του Θεού, γίνεται ξεκάθαρο ότι ο Θεός του έδωσε τη δυνατότητα να επιλέξει. Δεν τον εξανάγκασε να εκπληρώσει τον σκοπό της υπάρξεώς του, που είναι η θέωση. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής αναφέρει σχετικά: «Ου γαρ γεννά γνώμην το πνεύμα μη θέλουσαν, αλλά βουλομένην μεταπλάττει προς θέωσιν» [75]. Μάλιστα, ο πόθος της θεώσεως είναι έμφυτος στον άνθρωπο και η κακή χρήρη του πόθου αυτού είναι ο λόγος που ο άνθρωπος οδηγήθηκε στην πτώση. Αλλά, επειδή ο άνθρωπος προήλθε από το μη όν, είναι τρεπτός, και μπορεί η προσωπική χρήση της ελευθερίας που του έδωσε ο Θεός, να αποβεί καταστροφική. Αυτό συνέβη, ο άνθρωπος προσπάθησε να γίνει θεός εμπιστευόμενος στις δικές του δυνάμεις [76].
Ο άνθρωπος παραμένει στο είναι, όσο σχετίζεται με τον Θεό και τον πλησίον. Η απουσία σχέσης επιφέρει στον άνθρωπο μια έντονη αίσθηση νεκρότητας. Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος, όταν απορρίπτει τους άλλους και απομονώνεται, σημαίνεται η πτώση. Παίρνοντας αφορμή από τη διδασκαλία του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη, ο γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ παρατηρεί ότι ο άνθρωπος κινείται μεταξύ δύο ορίων, πάντα με γνώμονα την αγάπη: το ένα είναι η αγάπη προς τον Θεό, που φτάνει έως το μίσος του εαυτού. Το άλλο είναι η αγάπη προς τον εαυτό, που φτάνει έως το μίσος του Θεού [77]. Στη δεύτερη περίπτωση ο άνθρωπος κλείνεται στον εαυτό του και φτάνει ως το σημείο να μην αναγνωρίζει κανέναν άλλον πέρα απ’ αυτόν. Αυτή είναι η πτώση του ανθρώπου, η φίλαυτη χρήση της ελευθερίας του. Συνεπώς, το αίτημα για αυτονομία ακυρώνεται, ή μάλλον, αναβάλλεται κατά την πτώση και λόγω αυτής, ο άνθρωπος χάνει το «πρωτόκτιστον κάλλος» [78] και υπόκειται στις συνέπειές της.
Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ
Παραπομπές:
69. Βλ. Νίκου Ματσούκα, Δογματική και συμβολική θεολογία Β, σσ. 202-216.
70. Βλ. Χρήστου Γιανναρά, Αλφαβητάρι της πίστης, σσ. 115-120.
71. Αυτή η δικανική αντίληψη διατηρήθηκε και ανάμεσα σε κύκλους ορθοδόξων με αποτέλεσμα την στροφή τους στον δικανισμό και τον αποπροσανατολισμό της αυθεντικής πνευματικής ζωής.
72. Ιωάννου Δαμασκηνού, Ἒκδοσις ἀκριβής τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, 2,11 PG 94, 913ΑΒ
73. Γεωργίου Μαντζαρίδη, Χριστιανική Ηθική ΙΙ, σ. 204.
74. Του ίδιου, Ορθόδοξη Πνευματική Ζωή, σ. 44.
75. Μαξίμου Ομολογητού, Πρὸς Θαλλάσιον περί διαφόρων ἀποριών τῆς Θείας Γραφῆς, PG 90, 280D.
76. Βλ. Ιωάννου Δαμασκηνού, Διάλογος κατά Μανιχαίων, PG 94, 1529B.
77. Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, σ. 289.
78. Ανδρέου Κρήτης, Μέγας Κανών, τροπάριο β’ ωδής γ’ κανόνος, στο Τριώδιον.

https://www.pemptousia.gr/2018/07/i-pto ... epies-tis/

Re: Η Πτώση του Ανθρώπου και οι συνέπειές της

2
Ορθοδοξία / Ηθική
Επίσκοπος Αμαθούντος Νικόλαος


Εκκλησία και Περιβάλλον
2 Οκτωβρίου 2015


Έχουμε παρακολουθήσει με πολύ πόνο τα όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες στον ελλαδικό χώρο, που χωρίς υπερβολή αποτελούν έγκλημα κατά του κόσμου ολοκλήρου.
Όλα όσα συνέβησαν αποτελούν μεγάλη καταστροφή τόσο για το περιβάλλον όσον και για τον ίδιο τον άνθρωπο, ο οποίος πάντοτε πληρώνει το τίμημα της οποιοσδήποτε μορφής κατάχρησης και άλογης επέμβασης στο περιβάλλον.
Εικόνα

Η Εκκλησία δεν μένει αδιάφορη μπροστά σε όσα συμβαίνουν στο περιβάλλον, αλλά προσπαθεί ποικιλοτρόπως να διαφωτίσει σωστά και να δημιουργήσει στους ανθρώπους περιβαλλοντική συνείδηση, ώστε να μάθουν να ζούν αρμονικά με το περιβάλλον κάνοντας σωστή χρήση του «εργάζεσθαι και φυλάσσειν αυτόν» κατά την εντολή του Θεού στους πρωτοπλάστους στον Παράδεισο. Απόδειξη πρακτική του γνησίου ενδιαφέροντος της Εκκλησίας αποτελεί και η ίδρυση του περιβαλλοντικού μας κέντρου που έγινε χωρίς καμμία σκοπιμότητα και υλικό συμφέρον. Η Εκκλησία μας εύχεται και προσεύχεται καθημερινά για την κτίση ολόκληρη, κυρίως στη Θεία Λειτουργία, η οποία προσφέρεται «υπέρ του σύμπαντος κόσμου». Επίσης έχει ορίσει την πρώτη Κυριακή του μηνός Σεπτεμβρίου να ψάλλεται στις Εκκλησίες ειδική ακολουθία «υπέρ του περιβάλλοντος στοιχείου και ευσταθείας πάσης της κτίσεως».
Μελετώντας κανείς την Αγία Γραφή και κυρίως το βιβλίο της Γένεσης βλέπει ότι ο Θεός έπλασε τον κόσμο «καλώς λίαν».
Δυστυχώς όμως η πτώση του ανθρώπου, η αποστασία και η διακοπή της σχέσης του με τον Θεό συμπαρέσυρε ολόκληρη την κτίση. Όταν ο άνθρωπος, η κορωνίδα των δημιουργημάτων του Θεού, κατακερμάτισε την κατ’ εικόνα Θεού δημιουργία του και υποτάχθηκε στα πάθη και τις αδυναμίες του οδήγησε και την κτίση στη φθορά και την καταστροφή, η οποία (κτίση) κατά τον Απ. Παύλο «συστενάζει και συνωδίνει» με τον άνθρωπο.
Η φύση ολόκληρη αγρίεψε και επαναστάτησε ακόμη και εναντίον του ανθρώπου.
Από τότε άρχισε η διατάραξη της αρμονικής σχέσης ανθρώπου και κτίσεως με αίτιο τον άνθρωπο ο οποίος διατάραξε τη σχέση του με τον Πλάστη και Δημιουργό του, Θεό. Αλλά και σήμερα η αποστασία από τον Θεό έχει και την ανάλογη απομάκρυνση του ανθρώπου από την κτίση και την παράχρηση και βιασμό της από τον άνθρωπο που κινείται και συμπεριφέρεται με πλεονεξία και υπερβολή χωρίς να σέβεται καθόλου την κτίση. Η καταδυναστευτική εξουσία του ανθρώπου πάνω στην κτίση, εκφράζει κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας μας το ήθος του ανθρώπου. Υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται ως ενάρετος ή φαύλος από την αντίστοιχη σχέση και χρήση (εύλογη ή παράλογη) των πραγμάτων της κτίσεως.
Ο Άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος βλέπει ως ευχαριστιακή τη χρήση του κόσμου και την απόλαυση των υλικών αγαθών που συνοδεύεται με δοξολογία και ευχαριστία προς τον Θεό, ενώ χαρακτηρίζει ως αμαρτία την παράχρηση του κόσμου και τη μετοχή του σ’ αυτόν χωρίς να γίνεται αναφορά στον Δημιουργό Θεό.
Η ίδια επιλογή του θανάτου που ήταν το αποτέλεσμα και η συνέπεια της πτώσης και της αμαρτίας του ανθρώπου συνεχίζει να οδηγεί τον άνθρωπο μέχρι σήμερα σε μαζική παραφροσύνη.
Η μανία αυτή της αυτοκαταστροφής που χαρακτηρίζει κυρίως τον άνθρωπο της εποχής μας, πείθει ολοένα και περισσότερους ανθρώπους ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο επιστημονικό αλλά προπάντων πνευματικό.
Η μόλυνση των ποταμών, των θαλασσών και της ατμόσφαιρας, η καταστροφή των δασών και η μετατροπή των βουνών σε σεληνιακά τοπία, η συσσώρευση ραδιενεργών καταλοίπων σε ζωντανά όντα, η υπερφόρτωση της ατμόσφαιρας του πλανήτη μας με διοξείδιο του άνθρακα, η υπερθέρμανση του πλανήτη και τόσα άλλα μαρτυρούν παράχρηση και βιασμό της φύσεως από τον άνθρωπο.
Ακόμη πέραν από την αδυναμία της επιστήμης να διατηρήσει την ισορροπία στον κόσμο φανερώνει και μεγάλη πνευματική κρίση.
Η εσωτερική ανασφάλεια του ανθρώπου τον κάνει να βλέπει με καχυποψία και φόβο το φυσικό περιβάλλον μέχρι που να το θεωρεί και εχθρικό. Αυτό βέβαια δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα αλλά αιτία είναι η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό.
Με στενά και ιδιοτελή κριτήρια προσπαθεί ο άνθρωπος να επιβληθεί στο περιβάλλον του, ενώ ταυτόχρονα με τις συνεχείς επεμβάσεις του στη φυσική τάξη, διαπιστώνει τελικά ότι κινδυνεύει από τα ίδια τα έργα του τα οποία τον απειλούν και τον πολεμούν. Το έργο του μεταβάλλεται σε καταστροφή της φύσεως με πρώτο θύμα τον ίδιο του τον εαυτό.
Η ληστρική διάθεση απέναντι στη φύση και η χωρίς μέτρο εκμετάλλευσή της, έγιναν πια τρόπος ζωής. Ακόμη και ο εξαιρετικά επικίνδυνος τρόπος με τον οποίο καταφάσκει στη σύγχρονη τεχνολογία μπορεί να κοστίσει και την ίδια την επιβίωση του ανθρώπου και τη δυνατότητα συνέχισης της ζωής στον πλανήτη μας.
Η ατομοκεντρική επιβολή στον κόσμο και το περιβάλλον με καταναλωτική διάθεση όπως την εξυπηρετούν σήμερα η τεχνολογία και η λανθασμένη αντίληψη περί οικονομίας αποδεικνύει λανθασμένες γνώσεις περί κοσμολογίας. Εκφράζει μία θεωρία που δέχεται τη φύση ως απρόσωπο ον, που έχει υποχρέωση να υπηρετεί τις επιθυμίες και τις ατέλειωτες «ανάγκες» του ανθρώπου.


https://www.pemptousia.gr/2015/10/ekkli ... erivallon/

Re: Η Πτώση του Ανθρώπου και οι συνέπειές της

3
Η Εκκλησία μας εύχεται και προσεύχεται καθημερινά για την κτίση ολόκληρη, κυρίως στη Θεία Λειτουργία, η οποία προσφέρεται «υπέρ του σύμπαντος κόσμου». Επίσης έχει ορίσει την πρώτη Κυριακή του μηνός Σεπτεμβρίου να ψάλλεται στις Εκκλησίες ειδική ακολουθία «υπέρ του περιβάλλοντος στοιχείου και ευσταθείας πάσης της κτίσεως». Μελετώντας κανείς την Αγία Γραφή και κυρίως το βιβλίο της Γένεσης βλέπει ότι ο Θεός έπλασε τον κόσμο «καλώς λίαν». Δυστυχώς όμως η πτώση του ανθρώπου, η αποστασία και η διακοπή της σχέσης του με τον Θεό συμπαρέσυρε ολόκληρη την κτίση. Όταν ο άνθρωπος, η κορωνίδα των δημιουργημάτων του Θεού, κατακερμάτισε την κατ’ εικόνα Θεού δημιουργία του και υποτάχθηκε στα πάθη και τις αδυναμίες του οδήγησε και την κτίση στη φθορά και την καταστροφή, η οποία (κτίση) κατά τον Απ. Παύλο «συστενάζει και συνωδίνει» με τον άνθρωπο. Η φύση ολόκληρη αγρίεψε και επαναστάτησε ακόμη και εναντίον του ανθρώπου.
Κατά τον απόστολο Παύλο στο Ρωμ 8:18-23 η κτίση υποτάχθηκε στην ματαιότητα εκείνου του που την υπέταξε 20 τῇ γὰρ ματαιότητι ἡ κτίσις ὑπετάγη, οὐχ ἑκοῦσα, ἀλλὰ διὰ τὸν ὑποτάξαντα (ποιου δηλαδή;) δεν την "συμπαρέσυρε" η πτώση του ανθρώπου.....Η δε κτίση δεν «συστενάζει και συνωδίνει» με τον άνθρωπο αλλά με την ελ­πί­δα ό­τι και αυ­τή η κτί­ση θα ε­λευ­θε­ρω­θεί α­πό την δου­λεί­α της φθο­ράς προς την ε­λευ­θε­ρί­α της δό­ξας των τέ­κνων του Θε­ού (ἐπ' ἐλπίδι 21 ὅτι καὶ αὐτὴ ἡ κτίσις ἐλευθερωθήσεται ἀπὸ τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.).

Πες μου Αετέ, ποιος υπέταξε την κτίση ;;; ώστε να βρίσκεται τώρα στην "δουλεία της φθοράς;" κι αφού βρίσκεται στην δουλεία της φθοράς = άρα δεν είναι φυσικό να φθίρεται ; κι εν τέλει δε καταλαβαίνω... αφού "Η φύση ολόκληρη αγρίεψε και επαναστάτησε ακόμη και εναντίον του ανθρώπου" δεν είναι επίσης φυσικότατον να θέλει ο άνθρωπος να αμυνθεί απέναντι στη φύση και να προσπαθεί κι εκείνος με τη σειρά του να σταθεί εναντίον της αντιμέτωπος;
____
18 Λογίζομαι γὰρ ὅτι οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς. 19 ἡ γὰρ ἀποκαραδοκία τῆς κτίσεως τὴν ἀποκάλυψιν τῶν υἱῶν τοῦ Θεοῦ ἀπεκδέχεται. 20 τῇ γὰρ ματαιότητι ἡ κτίσις ὑπετάγη, οὐχ ἑκοῦσα, ἀλλὰ διὰ τὸν ὑποτάξαντα, ἐπ' ἐλπίδι 21 ὅτι καὶ αὐτὴ ἡ κτίσις ἐλευθερωθήσεται ἀπὸ τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ. 22 οἴδαμεν γὰρ ὅτι πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν· 23 οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ τὴν ἀπαρχὴν τοῦ Πνεύματος ἔχοντες καὶ ἡμεῖς αὐτοὶ ἐν ἑαυτοῖς στενάζομεν υἱοθεσίαν ἀπεκδεχόμενοι, τὴν ἀπολύτρωσιν τοῦ σώματος ἡμῶν.

http://www.myriobiblos.gr/bible/nt2/romans/8.html

Συλ­λο­γί­ζο­μαι, πράγ­μα­τι, ό­τι δεν εί­ναι ά­ξια τα πα­θή­μα­τα του τω­ρι­νού και­ρού να συγ­κρι­θούν με τη μελ­λον­τι­κή δό­ξα που θα α­πο­κα­λυ­φτεί σ’ ε­μάς. Για­τί η με­γά­λη προσ­δο­κί­α της κτί­σης εί­ναι ό­τι πε­ρι­μέ­νει την α­πο­κά­λυ­ψη των γι­ων του Θε­ού. Ε­πει­δή και η κτί­ση υ­πο­τά­χτη­κε στη μα­ται­ό­τη­τα ό­χι ε­κού­σια, αλ­λά ε­ξαι­τί­ας αυ­τού που την υ­πό­τα­ξε, με την ελ­πί­δα ό­τι και αυ­τή η κτί­ση θα ε­λευ­θε­ρω­θεί α­πό την δου­λεί­α της φθο­ράς προς την ε­λευ­θε­ρί­α της δό­ξας των τέ­κνων του Θε­ού. Για­τί ξέ­ρου­με ό­τι ό­λη η κτί­ση συ­στε­νά­ζει και συ­νω­δί­νει μέ­χρι τώ­ρα. Και ό­χι μό­νο αυ­τή, αλ­λά και οι ί­διοι που έ­χου­με την α­παρ­χή του Πνεύ­μα­τος, και οι ί­διοι ε­μείς μέ­σα μας στε­νά­ζου­με πε­ρι­μέ­νον­τας την υι­ο­θε­σί­α, την α­πο­λύ­τρω­ση του σώ­μα­τός μας. Ρωμ. 8, 18-23

https://www.taxiarhes-moschato.gr/2013/ ... os-66.html
 
 
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Η Πτώση του Ανθρώπου και οι συνέπειές της

4
LAPTONAS έγραψε: 29 Ιαν 2023, 20:01
Η Εκκλησία μας εύχεται και προσεύχεται καθημερινά για την κτίση ολόκληρη, κυρίως στη Θεία Λειτουργία, η οποία προσφέρεται «υπέρ του σύμπαντος κόσμου». Επίσης έχει ορίσει την πρώτη Κυριακή του μηνός Σεπτεμβρίου να ψάλλεται στις Εκκλησίες ειδική ακολουθία «υπέρ του περιβάλλοντος στοιχείου και ευσταθείας πάσης της κτίσεως». Μελετώντας κανείς την Αγία Γραφή και κυρίως το βιβλίο της Γένεσης βλέπει ότι ο Θεός έπλασε τον κόσμο «καλώς λίαν». Δυστυχώς όμως η πτώση του ανθρώπου, η αποστασία και η διακοπή της σχέσης του με τον Θεό συμπαρέσυρε ολόκληρη την κτίση. Όταν ο άνθρωπος, η κορωνίδα των δημιουργημάτων του Θεού, κατακερμάτισε την κατ’ εικόνα Θεού δημιουργία του και υποτάχθηκε στα πάθη και τις αδυναμίες του οδήγησε και την κτίση στη φθορά και την καταστροφή, η οποία (κτίση) κατά τον Απ. Παύλο «συστενάζει και συνωδίνει» με τον άνθρωπο. Η φύση ολόκληρη αγρίεψε και επαναστάτησε ακόμη και εναντίον του ανθρώπου.
Κατά τον απόστολο Παύλο στο Ρωμ 8:18-23 η κτίση υποτάχθηκε στην ματαιότητα εκείνου του που την υπέταξε 20 τῇ γὰρ ματαιότητι ἡ κτίσις ὑπετάγη, οὐχ ἑκοῦσα, ἀλλὰ διὰ τὸν ὑποτάξαντα (ποιου δηλαδή;) δεν την "συμπαρέσυρε" η πτώση του ανθρώπου.....Η δε κτίση δεν «συστενάζει και συνωδίνει» με τον άνθρωπο αλλά με την ελ­πί­δα ό­τι και αυ­τή η κτί­ση θα ε­λευ­θε­ρω­θεί α­πό την δου­λεί­α της φθο­ράς προς την ε­λευ­θε­ρί­α της δό­ξας των τέ­κνων του Θε­ού (ἐπ' ἐλπίδι 21 ὅτι καὶ αὐτὴ ἡ κτίσις ἐλευθερωθήσεται ἀπὸ τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.).

Πες μου Αετέ, ποιος υπέταξε την κτίση ;;; ώστε να βρίσκεται τώρα στην "δουλεία της φθοράς;" κι αφού βρίσκεται στην δουλεία της φθοράς = άρα δεν είναι φυσικό να φθίρεται ; κι εν τέλει δε καταλαβαίνω... αφού "Η φύση ολόκληρη αγρίεψε και επαναστάτησε ακόμη και εναντίον του ανθρώπου" δεν είναι επίσης φυσικότατον να θέλει ο άνθρωπος να αμυνθεί απέναντι στη φύση και να προσπαθεί κι εκείνος με τη σειρά του να σταθεί εναντίον της αντιμέτωπος;

 
 
 
 
 
Ο Θεός. Όπως ακριβώς "εκδιώχθηκε" ο άνθρωπος από τον παράδεισο έτσι και υπετάχθει η φύση στη φθορά.
Στην ουσία δηλαδή αυτή ακριβώς η υπόταξη της φύσης στη φθορά είναι η εκδίωξη από τον παράδεισο.
Ο Θεός όμως παρά ταύτα δεν εγκατέλειψε ποτέ τον άνθρωπο, απλά η φθορά ήταν η συνέπεια (και όχι η τιμωρία) των πράξεων του ανθρώπου μέσα στη Δημιουργία.

Re: Η Πτώση του Ανθρώπου και οι συνέπειές της

5
aetos64 έγραψε: 29 Ιαν 2023, 22:21
LAPTONAS έγραψε: 29 Ιαν 2023, 20:01
Η Εκκλησία μας εύχεται και προσεύχεται καθημερινά για την κτίση ολόκληρη, κυρίως στη Θεία Λειτουργία, η οποία προσφέρεται «υπέρ του σύμπαντος κόσμου». Επίσης έχει ορίσει την πρώτη Κυριακή του μηνός Σεπτεμβρίου να ψάλλεται στις Εκκλησίες ειδική ακολουθία «υπέρ του περιβάλλοντος στοιχείου και ευσταθείας πάσης της κτίσεως». Μελετώντας κανείς την Αγία Γραφή και κυρίως το βιβλίο της Γένεσης βλέπει ότι ο Θεός έπλασε τον κόσμο «καλώς λίαν». Δυστυχώς όμως η πτώση του ανθρώπου, η αποστασία και η διακοπή της σχέσης του με τον Θεό συμπαρέσυρε ολόκληρη την κτίση. Όταν ο άνθρωπος, η κορωνίδα των δημιουργημάτων του Θεού, κατακερμάτισε την κατ’ εικόνα Θεού δημιουργία του και υποτάχθηκε στα πάθη και τις αδυναμίες του οδήγησε και την κτίση στη φθορά και την καταστροφή, η οποία (κτίση) κατά τον Απ. Παύλο «συστενάζει και συνωδίνει» με τον άνθρωπο. Η φύση ολόκληρη αγρίεψε και επαναστάτησε ακόμη και εναντίον του ανθρώπου.
Κατά τον απόστολο Παύλο στο Ρωμ 8:18-23 η κτίση υποτάχθηκε στην ματαιότητα εκείνου του που την υπέταξε 20 τῇ γὰρ ματαιότητι ἡ κτίσις ὑπετάγη, οὐχ ἑκοῦσα, ἀλλὰ διὰ τὸν ὑποτάξαντα (ποιου δηλαδή;) δεν την "συμπαρέσυρε" η πτώση του ανθρώπου.....Η δε κτίση δεν «συστενάζει και συνωδίνει» με τον άνθρωπο αλλά με την ελ­πί­δα ό­τι και αυ­τή η κτί­ση θα ε­λευ­θε­ρω­θεί α­πό την δου­λεί­α της φθο­ράς προς την ε­λευ­θε­ρί­α της δό­ξας των τέ­κνων του Θε­ού (ἐπ' ἐλπίδι 21 ὅτι καὶ αὐτὴ ἡ κτίσις ἐλευθερωθήσεται ἀπὸ τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.).

Πες μου Αετέ, ποιος υπέταξε την κτίση ;;; ώστε να βρίσκεται τώρα στην "δουλεία της φθοράς;" κι αφού βρίσκεται στην δουλεία της φθοράς = άρα δεν είναι φυσικό να φθίρεται ; κι εν τέλει δε καταλαβαίνω... αφού "Η φύση ολόκληρη αγρίεψε και επαναστάτησε ακόμη και εναντίον του ανθρώπου" δεν είναι επίσης φυσικότατον να θέλει ο άνθρωπος να αμυνθεί απέναντι στη φύση και να προσπαθεί κι εκείνος με τη σειρά του να σταθεί εναντίον της αντιμέτωπος
Ο Θεός. Όπως ακριβώς "εκδιώχθηκε" ο άνθρωπος από τον παράδεισο έτσι και υπετάχθει η φύση στη φθορά.
Στην ουσία δηλαδή αυτή ακριβώς η υπόταξη της φύσης στη φθορά είναι η εκδίωξη από τον παράδεισο.
Ο Θεός όμως παρά ταύτα δεν εγκατέλειψε ποτέ τον άνθρωπο, απλά η φθορά ήταν η συνέπεια (και όχι η τιμωρία) των πράξεων του ανθρώπου μέσα στη Δημιουργία.
Ο Θεός λοιπόν και όχι ο άνθρωπος, αν και ήταν συνέπεια της ανθρώπινης επιλογής, ωστόσο, ο Θεός σίγουρα δεν εγκατέλειψε τον άνθρωπο, ούτε και τον εγκαταλείπει στις δύσκολες στιγμές, ωστόσο ως συνέπεια της επιλογής του Αδάμ, ο άνθρωπος (η ανθρωπότητα κατ επέκταση) έχασε την αθανασία του (της), διότι υποτάχθηκε στην φυσική φθορά των πραγμάτων. Με την ενανθρώπιση του Σωτήρος όμως, τη Σταύρωση ...και το μυστήριο της Αναστάσεως, τι μάθαμε ; Ότι όπως ο Χριστός, έτσι και το ανθρώπινο μεν το σώμα πεθαίνει, όμως η ψυχή του ανθρώπου σώζεται, διότι είναι αθάνατη και εισέρχεται στην αιωνιότητα...ωστόσο, κι εδώ, η Σωτηρία είναι συνέπεια της ανθρώπινης επιλογής : 

Για αυτό λέει και ο Ιωάννης (ΙΩΑΝΝΟΥ 1:7): ἐὰν δὲ ἐν τῷ φωτὶ περιπατῶμεν, ὡς αὐτός ἐστιν ἐν τῷ φωτί, κοινωνίαν ἔχομεν μετ᾿ ἀλλήλων, καὶ τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας.

Συνεπώς, η πτώση του ανθρώπου, είχε τις συνέπειες της, όμως ο άνθρωπος μπορεί να επανέλθει εάν περπατεί στο Φως. Για αυτό το λόγο (συν τοις άλλοις) ήρθε ο Χριστός στον κόσμο, για να λύσει τα έργα του διαβόλου, όπως αυτό το έργο που έλαβε χώρα στον κήπο της Εδέμ ανάμεσα στον Αδάμ-την Εύα και το διάβολο. 

ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν ἐκ τοῦ διαβόλου ἐστίν, ὅτι ἀπ᾿ ἀρχῆς ὁ διάβολος ἁμαρτάνει. εἰς τοῦτο ἐφανερώθη ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἵνα λύσῃ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου.
Εικόνα
Μπορεί λοιπόν η Πτώση να είναι "κληρονομική", αλλά κληρονομική μπορεί να είναι και η Λύτρωση. 
Όταν λοιπόν αναφέρεις στο άλλο νήμα σχετικά με το Ποιος είναι πνευματικά νεκρός; ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε άρρωστοι, αφήνεις να εννοηθεί ότι ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ :
Εννοώ πως μετά την πτώση όλοι οι άνθρωποι μέσω της κληρονομικότητας είμαστε άρρωστοι και έχουμε και την συναίσθηση και συνείδηση πως είμαστε άρρωστοι, πάλι μέσω της κληρονομικότητας. Και όχι μόνο οι άνθρωποι αλλά και η φύσις και ολόκληρο το σύμπαν είναι άρρωστο.
 
Όπως είδαμε όμως, όσοι περπατούν στο ΦΩΣ, είναι σε κοινωνία με τον Χριστό, καὶ τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ ΠΑΣΗΣ ἁμαρτίας. Συναίσθηση λοιπόν και συνείδηση της αρρώστιας μπορεί να έχουμε, αλλά Θεωρητικά, εφόσον ομιλούμε για Χριστιανούς, θα πρέπει να έχουμε και Συναίσθηση  και συνείδηση του ΦΩΤΟΣ... επομένως θα πρέπει κυρίως να βιώνουμε το Φως, εκτός αν έχει επέλθει Πνευματική Νέκρωση. 
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Η Πτώση του Ανθρώπου και οι συνέπειές της

6
LAPTONAS έγραψε: 30 Ιαν 2023, 15:08
Όπως είδαμε όμως, όσοι περπατούν στο ΦΩΣ, είναι σε κοινωνία με τον Χριστό, καὶ τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ ΠΑΣΗΣ ἁμαρτίας. Συναίσθηση λοιπόν και συνείδηση της αρρώστιας μπορεί να έχουμε, αλλά Θεωρητικά, εφόσον ομιλούμε για Χριστιανούς, θα πρέπει να έχουμε και Συναίσθηση  και συνείδηση του ΦΩΤΟΣ... επομένως θα πρέπει κυρίως να βιώνουμε το Φως, εκτός αν έχει επέλθει Πνευματική Νέκρωση. 
 
 
 
 
Γιά να περπατήσει κανείς όμως στο Φώς πρέπει γνωρίζει την κατάσταση που βρισκόμαστε μετά την πτώση, αλλιώς δεν δύναται να διακρίνει της Φώς από το σκότος.

Re: Η Πτώση του Ανθρώπου και οι συνέπειές της

7
aetos64 έγραψε: 30 Ιαν 2023, 21:49
LAPTONAS έγραψε: 30 Ιαν 2023, 15:08
Όπως είδαμε όμως, όσοι περπατούν στο ΦΩΣ, είναι σε κοινωνία με τον Χριστό, καὶ τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ ΠΑΣΗΣ ἁμαρτίας. Συναίσθηση λοιπόν και συνείδηση της αρρώστιας μπορεί να έχουμε, αλλά Θεωρητικά, εφόσον ομιλούμε για Χριστιανούς, θα πρέπει να έχουμε και Συναίσθηση  και συνείδηση του ΦΩΤΟΣ... επομένως θα πρέπει κυρίως να βιώνουμε το Φως, εκτός αν έχει επέλθει Πνευματική Νέκρωση. 
Γιά να περπατήσει κανείς όμως στο Φώς πρέπει γνωρίζει την κατάσταση που βρισκόμαστε μετά την πτώση, αλλιώς δεν δύναται να διακρίνει της Φώς από το σκότος.
Ισχύει. 
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν
Απάντηση

Επιστροφή στο “Γενικά θέματα”

cron