Οι αυτοκτονίες, η οικονομική κρίση και τα πρότυπά μας

1
Σκέψεις με αφορμή μια αυτοκτονία

Πριν λίγες μέρες, κάποιος γνωστός μου, αυτοκτόνησε.
Τι έκανε όμως έναν δημόσιο υπάλληλο, κάτοχο πτυχίου, με μόνιμη εργασία, παντρεμένο (χωρισμένο για την ακρίβεια) και με παιδί, να προτιμάει τον θάνατο; Σας παρακαλώ, μην βιαστείτε να απαντήσετε με τη γνωστή «καραμέλα» για την «οικονομική κρίση».
Πριν την οικονομική, έχει προηγηθεί μια άλλη κατάρρευση, η ηθική, η ψυχική, η πνευματική.

Η πορεία της ζωής του

Ο Λ. πίστεψε στο πρότυπο που του καλλιέργησαν οι γονείς του, το σχολείο του, η τηλεόραση.
Πίστεψε κατ αρχήν ότι αν περάσει στο Πανεπιστήμιο θα είναι πετυχημένος.
Πίστεψε ότι -σε αντίθεση με τις χειρωνακτικές εργασίες- θα μπορεί να βγάζει χρήματα χωρίς ιδιαίτερο κόπο.
Και αφού η τηλεόραση μας έπεισε ότι τα χρήματα εξασφαλίζουν την ευτυχία, όταν θα έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και θα είχε χρήματα, δεν θα χρειαζόταν να μοχθεί κι έτσι θα ζούσε πλέον την υπόλοιπη ζωή του «ευτυχισμένος«!
Κι έβγαλε το Πανεπιστήμιο, και διορίστηκε στο δημόσιο (μία ακόμη εξασφάλιση σιγουριάς) και παντρεύτηκε, και απέκτησε και παιδί και σπίτι και αυτοκίνητο …
Όλα σύμφωνα με το πρότυπο που του καλλιεργήσαμε.
Μετά όμως ήρθε ο εγωισμός, συγνώμη, ο χωρισμός εννοούσα. Και βρέθηκε και πάλι, μόνος.
Αλλά έστω κι έτσι, ήταν ακόμη νέος, οπότε με την εξασφαλισμένη εργασία του στο δημόσιο και την καλή του εμφάνιση, θα μπορούσε σχετικά εύκολα να βρει μία άλλη «σύντροφο».
Και βρήκε, και νέα όνειρα και νέες ελπίδες ευτυχίας.
Αλλά κάπου εκεί, μαζί με το εσωτερικό κενό έρχεται και η οικονομική κατάρρευση. Τη θυμάστε εκείνη την «παραβολή του ασώτου» που ακούγαμε στην εκκλησία; Γιατί όταν η μικρότερη σε ηλικία όμορφη σύντροφος βλέπει να «τελειώνουν» τα χρήματα, τότε αισθάνεται ότι «κάτι δεν πάει καλά στη σχέση» και ψάχνει βρίσκει τον επόμενο … «άντρα».
Οπότε ο πετυχημένος πτυχιούχος δημόσιος υπάλληλος μένει και πάλι, μόνος.

Μόνος ..

Και τότε είναι που αναρωτιέται πάνω σε τι θεμέλια έχτισε τη ζωή του και που πήγε η ευτυχία που του υποσχόταν όλοι.
Και σε μια κοινωνία που ο καθένας επιδιώκει «να περνάει καλά«, σε μια κοινωνία που οι φίλοι όταν δεν χρησιμεύουν ως «συνοδοί» στις εξόδους υπάρχουν επειδή μπορεί να μας φανούν «χρήσιμοι».
Σε μια κοινωνία που δεν υπάρχουν πλέον συγγενείς, γείτονες, φίλοι, συχωριανοί.
Σε μια κοινωνία που όσοι μπορούν, φοράνε τη μάσκα του «πετυχημένου» και «μοστράρουν» στην ανώνυμη πόλη και οι υπόλοιποι απλά αφήνονται στην τύχη τους.
Τότε το εσωτερικό κενό γίνεται δυσβάσταχτο.

Όμως …

αν δεν άκουγε τις σειρήνες της ευδαιμονίας ..

αν οι γονείς του τον προέτρεπαν να βγάζει με «τον ιδρώτα του προσώπου του τον άρτον του» (όπως μας είχε προτρέψει ο Θεός όταν μας έβγαζε από τον Παράδεισο).
αν το σχολείο τον γέμιζε με τα ιδανικά της Ορθόδοξης πίστης και της πατρίδας, που έκαναν τη φυλή μας να αντέξει πολλούς αιώνες, με σκληρές δοκιμασίες και πείνα και σκλαβιά, χωρίς κανείς να αυτοκτονεί
αν η καλοπέραση είχε αντικατασταθεί με την εγκράτεια, με την άσκηση, με τη νηστεία, με το αρχαιοελληνικό «μέτρο»
αν ο πλούτος είχε αντικατασταθεί με την αρετή (τη θυμάστε εκείνη την ιστορία με τον Ηρακλή, την Αρετή και την Κακία, την διδάσκουν άραγε ακόμη στα σχολεία μας;
αν αντί για τους καραγκιόζηδες που εμφανίζονται ως σωσίες στην τηλεόραση βλέπαμε τις αγιογραφίες στα ταπεινά ξωκλήσια μας, τους άγιους της πίστης μας και τους εθνομάρτυρες του έθνους μας (κάποιοι φρόντισαν να εξαφανίσουν τις εικόνες ηρώων από τις σχολικές αίθουσες και να τις αντικαταστήσουν από την «ξενοφοβία» το «ρατσισμό» και την «ανακύκλωση»!)
αν πρότυπό μας δεν ήταν ο όμορφος και επαγγελματικά πετυχημένος «δυτικός» άνθρωπος αλλά ο τίμιος μεροκαματιάρης, ο άνθρωπος που είναι δίπλα στο Θεό και Αυτόν σκέφτεται, σ' Αυτόν ελπίζει και Αυτόν αγαπά και υπηρετεί με τη ζωή του
αν αντικαθιστούσαμε τη μάσκα της «επιτυχίας» με την ταπείνωση, με την μετάνοια, με την απλότητα
αν ξαναγυρνούσαμε και πάλι στα χωριά μας, στις παραδόσεις και στις αξίες μας, αν αντικαθιστούσαμε την έξοδο στο μπαρ με μια απλή τσικουδιά κι ένα ντόπιο κρασί και τα ξένα αλλόκοτα ακούσματα με νησιώτικα τραγούδια, κρητικές μαντινάδες και ηπειρώτικα μοιρολόγια
αν σταματούσαμε να «παρκάρουμε» τα παιδιά μας σε παιδικούς σταθμούς και στο «ίντερνετ» και η μάννα γινόταν και πάλι μάννα και όχι πετυχημένη επαγγελματίας

ίσως επιστρέφοντας στις ρίζες μας, βρίσκαμε πάλι το δροσερό νερό, που πότισε αιώνες και αιώνες και τρέχει ακόμη δίπλα σας, έτοιμο να μας ξεδιψάσει.

Δίπλα μας είναι η λύση.

Στην ενορία σου, σε ένα κοντινό μοναστήρι, στον ταπεινό λευίτη ιερέα, στην όμορφη βραδινή αγρυπνία, στο χέρσο πλέον χωράφι του πατέρα σου, στο χαμόγελο του παππού, αυτού που έκλεισες στο γηροκομείο και του παίρνεις τη σύνταξη, στο αγέννητο παιδί σου, που προτίμησες να σκοτώσεις κάνοντας αμνιοπαρακέντηση γιατί ήθελες να βεβαιωθείς ότι δεν θα είχε σύνδρομο down, αφού τότε θα κατέρρεε το δυτικό πρότυπο της «ευτυχίας σου».

ΥΓ. Δυστυχώς το περιστατικό της αυτοκτονίας είναι πραγματικό. Συνέβη πριν 1 εβδομάδα περίπου. Όσοι μπορείτε προσευχηθείτε να αναπαύσει ο Θεός την ψυχή του Λ.

Πηγή: Αντιπαρακμή
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Οι αυτοκτονίες, η οικονομική κρίση και τα πρότυπά μας

3
Δεν νομίζω ότι συμφωνώ μαζί σου Ντομινίκ. Όλοι περάσαμε απ΄ αυτά τα ακούσματα που πέρασε κι ο κύριος που αναφέρεις παραπάνω. Κάποια στιγμή όμως μεγαλώσαμε και είδαμε ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δεν μείναμε στα όνειρά μας. Είδαμε το πρόσωπο της ζωής. Προφανώς ήταν μια αυτοκτονία πάθους. Δεν νομίζω ότι πρόλαβε να τον κτυπήσει η κρίση. Ίσως δεν θα έπρεπε να είμαστε τόσο πολύ ευαίσθητοι. Ο άνθρωπος θέλει λίγο τσαγανό. Φυσικά και θα έχουμε προβλήματα και σαν άνθρωποι θα τα λύνουμε με τη λογική. Ούτε ο κόσμος είναι τέλειος ούτε εμείς. ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Η ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ. Εγώ το θεωρώ δειλία και τίποτα άλλο. Παραδίδεσαι χωρίς δεύτερη συζήτηση στο ξαποδίτη. Όσο για τη προσευχή που γράφεις είναι δώρο άδωρον. Η μόνη ψυχή που δεν μπορεί να σωθεί είναι του αυτόχειρα. Μήπως αντί να ακολουθούμε το Κύριο, ακολουθούμε το ξαποδίτη;;; Μήπως έχουμε δώσει πολλά δικαιώματα στο ξαποδίτη και εξουσιάζει πια και τη ζωή μας και τη ψυχή μας χωρίς να κάνουμε τίποτα για να ξεφύγουμε απ΄ αυτό;;;
.\n.\n.\n\n
Εικόνα

Re: Οι αυτοκτονίες, η οικονομική κρίση και τα πρότυπά μας

4
Κανένας απλός πολίτης δεν θέλει ν' αυτοκτονήσει. Το αντίθετο μάλιστα.

Εδώ δεν μιλάμε καν για αυτοκτονίες αλλά για ένα πογκρόμ μαζικών δολοφονιών αθώων πολιτών.

Οι Τροϊκανοί με τις μαφιόζικες μεθόδους τους αναγκάζουν με το ζόρι τον κόσμο να βάλει τέλος στη ζωή του, κάτι που πρακτικά ισοδυναμεί με γενοκτονία.

Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια συμμορία αδίστακτων δολοφόνων που δε διστάζουν ν' αφαιρέσουν ανθρώπινες ζωές για να επιβάλλουν την απάνθρωπη πολιτική τους.

Το μέλημά μας είναι να προλάβουμε τα χειρότερα προτού αυτά τα κτήνη βιαιοπραγήσουν σε βάρος και άλλων χωρών που τελούν υπό μνημονιακό καθεστώς.

Re: Οι αυτοκτονίες, η οικονομική κρίση και τα πρότυπά μας

5
Εδώ σηκώνει πολύ συζήτηση. Κατά τη γνώμη μου αυτοί που θέλουν να αυτοκτονήσουν, θα αυτοκτονήσουν. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι φταίει κανένας άλλος παρά μόνο ο αυτόχειρας. Και το λέω αυτό γιατί κάνω μία απλή ερώτηση κάθε φορά που ακούω κάτι τέτοιο. Δεν μπορείς να αντέξεις τις κακουχίες που σου έτυχαν για λίγο καιρό, και μπορείς να αντέξεις την αιώνια κόλαση και να χάσεις τη ψυχή σου;;;;;
Άλλωστε είμαστε Έλληνες και ξέρουμε από δυσκολίες. Τις αντέχουμε και προχωράμε. Εμείς είμαστε οι απόγονοι των 300 και των υπολοίπων όταν με το παραμικρό πρόβλημα βουτάμε στο κενό;;;;
Και τότε τι λέμε ότι είμαστε έτοιμοι να πολεμήσουμε γι αυτό το τόπο; απ΄ ότι φαίνεται εμείς δεν αντέχουμε μερικές μέρες πείνας, και θα αντέξουμε πόλεμο;
Και μη ξεχνάμε έχουμε Θεό που θα βάλει το χέρι Του και τελικά η Ορθοδοξία και η Ελλάδα μας θα νικήσουν. Ας έχουμε λίγη υπομονή.
.\n.\n.\n\n
Εικόνα

Re: Οι αυτοκτονίες, η οικονομική κρίση και τα πρότυπά μας

7
Το κέιμενο δεν είναι δικό μου,το πήρα απο την Αντιπαρακμή,δεν ξέρω γιατί αυτοκτόνησε ο συγκεκριμένος,αλλά συμφωνώ με το κείεμνο για τον εξής λόγο,Οι περισσότεροι ή σχδόν όλοι αυτοκτονούνε γιατί δεν βλέπουν φως στο τούνελ ή δεν έχουν ελπίδα γαι το μέλλον ,γιατί πολύ απλά τον επεισαν,μας έπεισαν οτι αξία έχει μονο η υλική ζωή,τα λεφτά,οι γυναίκες κ.τ.λ.

Ακούω στις ειδησεις οτι αυτοκτονούν επειδή χάνουν την αξιοπρέπεια τους και αναρβτιέμαι,αξιοπρέπεια είναι να έχεις λεφτά ή δικό σου σπίτι ή η εικόνα σου στην κοινωνία;

Ποιος δημιούργησε αυτά τα πρότυπα;Ποιος δημιούργησε το πρότυπο οτι μέχρις τα 30-35 πρέπει να να παντρευτείς,αλλίως θεωρείσαι παρείσακτος ή περίεργος και αρχίζεις και σκέφτεσαι ποτε θα κάνω παιδιά,όλοι γύρω μου έχουν παντρευτεί εγω πότε θα μπω σε μια σειρά;
(Αυτό μάλλον το λένε οι γονείς)
Ποιος δημιούργησε το πρότυπο,οτι πρέπει να έχεις λεφτά,σπίτια,,να σπουδάζεις μια ζωή,για να δουλεύεις μια ζωή,για να επιβιώσεις πρέπει να είσαι σκληρός και ανήθικος ,να έχεις πολλούς συντρόφους για να μην σε κοροιδεύουν οι γύρω σου,να εισαι μέσα στην μόδα γιατί θα σε λένε τρελό;

Και οταν μια ζωή πασχίζεις να τα αποκτήσεις,οταν τα χάνεις,μενεις άδειος,δεν έχεις αντοχές,δεν έχεις πίστη,δεν έχεις αξίες και αρχιζουν οι πονηροι λογισμοί και οταν δεν εχεις τον Θεό ως στήριγμα πέφτεις
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Οι αυτοκτονίες, η οικονομική κρίση και τα πρότυπά μας

8
Έλα ντε. Αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ. Πότε αποκτήσαμε αυτά τα πρότυπα. Τι είμαστε; Καταναλωτικά γουρουνάκια που μόλις τους τελείωσαν οι καραμέλες τρέχουν άφρονες μέχρι να κατορθώσουν να πάρουν άλλες. Κάπου νομίζω χάσαμε το δρόμο μας και επιβάλλεται να τον ξαναβρούμε ιδίως τις δύσκολες μέρες που παιρνάμε. Ας αρχίσουμε να κοιτάμε λίγο πίσω μας, μήπως και θυμηθούμε ποιοί είμασταν και πάρουμε λίγο μπροστά για να ξαναβρούμε τα ιδανικά μας. Επίσης εδώ και μερικά χρόνια, ίσως επειδή δεν ήταν της μόδας, βγάλαμε το Θεό από τη ζωή μας καιρός να τον ξαναβάλλουμε. Ας ζητήσουμε όπως πρέπει τη βοήθειά Του και είμαι σίγουρη ότι θα απλώσει το Χέρι Του και θα μας τραβήξει κοντά Του και τότε τίποτα απ΄ αυτά τα γήινα δεν θα έχει σημασία.
.\n.\n.\n\n
Εικόνα
Απάντηση

Επιστροφή στο “Γενικά θέματα”

cron