Η Εκκλησία ευλογεί τα όπλα;

1
Απόσπασμα εκτενέστερου κειμένου ορθόδοξου θεολόγου, με πολλά θέματα, που απευθύνθηκε ως επιστολή σ' έναν αδογματικό προτεστάντη.

Στην προς Ρωμαίους επιστολή, 13, 4, ο απόστολος Παύλος γράφει πως ο βασιλιάς «ου γαρ εική την μάχαιραν φορεί· Θεού γαρ διάκονός εστιν εις οργήν, έκδικος τω το κακόν πράσσοντι» (δε φέρει σπαθί χωρίς λόγο, αλλά υπηρετεί το Θεό, αποδίδοντας δικαιοσύνη σε εκείνον που κάνει το κακό).
Αν ο Παύλος το λέει αυτό για τον ειδωλολάτρη άρχοντα και βασιλιά, όταν ο βασιλιάς είναι χριστιανός (ή μήπως οι βασιλείς θα έπρεπε να αποκλείονται του βαπτίσματος και της σωτηρίας;) και επιτίθενται ορδές βαρβάρων, η Εκκλησία πρέπει να προσεύχεται για θεία βοήθεια στο βασιλιά ή όχι;



Αν όχι, και πολύ περισσότερο αν επιβάλει την κατάργηση του στρατού, τότε καταδικάζει το λαό σε υποχρεωτικό μαρτύριο, αλλά το μαρτύριο δε μπορεί να επιβάλλεται υποχρεωτικά – δεν είναι όλοι έτοιμοι να σφαγούν ως άρνες και πολλοί θα είναι εκείνοι που θα βαρυγκωμήσουν κατά του Θεού και θα χάσουν την ψυχή τους κατά την επέλαση των εχθρών, επειδή πεθαίνουν οι ίδιοι ή οι οικογένειές τους.



Δεν είναι τυχαίο ότι η Εκκλησία παρακαλεί το Θεό για νίκες μόνο του βασιλιά («νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος»), όχι για νίκες του στρατού, γιατί στο Ρωμ. 13, 4, ο βασιλιάς «ουκ εική την μάχαιραν φορεί» (δε φέρει το σπαθί του τυχαία) και, όταν τη χρησιμοποιεί κατά του κακόν πράσσοντος, είναι «Θεού διάκονος».


Δεν υπάρχει εκκλησιαστική ευχή για να νικάει ο στρατός, όχι μόνο στα σημερινά εκκλησιαστικά βιβλία, αλλά ούτε στα παλιά, όταν η χώρα ήταν σε περίοδο πολέμου! Η μόνη σχετική ευχή είναι το «υπέρ του φιλοχρίστου στρατού ημών του Κυρίου δεηθώμεν». Φυσικά οι στρατιώτες δε μπορεί να αποκλειστούν από τις προσευχές της Εκκλησίας, δηλαδή να αφοριστούν και να παραδοθούν στο διάβολο! (Αφήνω ότι οι ευχές αφορούν μόνο «το φιλόχριστο» στρατό –άρα και φιλάνθρωπο– και όχι κάθε στρατό).
Φυσικά δεν υπάρχει εκκλησιαστική ευχή για ευλογία των όπλων (ενώ υπάρχει π.χ. για τα πασχαλινά αβγά ή την πίτα του αγ. Φανουρίου κ.λ.π.). Αντίθετα, σε κάθε εκκλησιαστική τελετή η πρώτη ευχή γίνεται υπέρ της ειρήνης και ακολουθούν κι άλλες ευχές για το θέμα αυτό. Και ο σταυρός (διά του οποίου ζητάμε «νίκας τοις βασιλεύσι») χαρακτηρίζεται «όπλον ειρήνης, αήττητον τρόπαιον». Ο χαρακτηρισμός αυτός συναντά τις πολεμικές παρομοιώσεις της Κ. Διαθήκης, όπως του Εφεσ. 6, 11-17.
[Σημείωση "Νεκρού": για το ενδεχόμενο ένας βασιλιάς να εκμεταλλευτεί τη συγκεκριμένη ιδέα, δες στα σχόλια, κάτω από το post].

Οι άγιοι 40 Μάρτυρες παράκουσαν τη διαταγή του αυτοκράτορα, αν και στρατιώτες, και μαρτύρησαν. Θα έλεγα πως το πολυπληθέστερο αντιεξουσιαστικό κίνημα στην ιστορία είναι οι χριστιανοί μάρτυρες. Η παρουσία τους μέχρι και σήμερα λύνει κάθε δίλημμα για το πώς εφαρμόζονται σωστά τα λόγια του αποστόλου Παύλου και πού σταματά η εξουσία κάθε πολιτικού άρχοντα, βασιλιά ή άλλου...


Εκκλησιαστικοί κανόνες για το φόνο στον πόλεμο


Επίσης με τους εν πολέμω φόνους ασχολούνται δύο κανόνες του αγίου Βασιλείου του Μεγάλου, επικυρωμένοι από την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο:


Ο κανόνας η΄ (8), «Περί φόνου και φονέων», συμπεριλαμβάνει στους «εκουσίως φονεύοντας» τους φονεύοντες κατά τις πολεμικές εφόδους: «[…] Εκούσιον δε πάλιν παντελώς και ουδεμίαν αμφιβολίαν έχον, οίον εστί το των ληστών και το των πολεμικών εφόδων. Ούτοι μεν γαρ διά χρήματα αναιρούσι, τον έλεγχον αποφεύγοντες, οί τε εν τοις πολέμοις επί φόνους έρχονται, ούτε φοβήσαι, ούτε σωφρονίσαι, αλλ᾽ ανελείν τους εναντιουμένους εκ του φανερού προαιρούμενοι. […]».
Συνεπώς αυτοί εμπίπτουν στον κανόνα νς΄ (56), για τον εκουσίως φονεύσαντα, ήτοι τους επιβάλλεται ακοινωνησία (αφορισμός) είκοσι ετών, τα τέσσερα πρώτα να στέκεται έξω από την εκκλησία ομολογώντας το έγκλημά του και ζητώντας τις προσευχές των χριστιανών: «Ο εκουσίως φονεύσας και μετά τούτο μεταμεληθείς. Εν είκοσιν έτη ακοινώνητος έσται του αγιάσματος, τα δε είκοσιν έτη ακοινώνητος οικονομηθήσεται επ' αυτώ· εν τέσσαρσιν έτεσι προσκλαίειν οφείλει, έξω της θύρας εστώς του ευκτηρίου οίκου και των εισιόντων πιστών δεόμενος ευχήν υπέρ αυτού ποιείσθαι, εξαγορεύων την ιδίαν παρανομίαν· μετά δε τα τέσσαρα έτη εις τους ακροωμένους δεχθήσεται, εν πέντε έτεσι μετ' αυτών εξελεύσεται· εν δε επτά έτεσι μετὰ των εν υποπτώσει προσευχόμενος εξελεύσεται· εν τέσσαρσι συστήσεται μόνον τοις πιστοίς, προσφοράς δε ου μεταλήψεται· πληρωθέντων δε τούτων μεθέξει των αγιασμάτων».



Ο κανόνας ιγ΄ (13), «Περί των εν πολέμοις φονευσάντων», αφορά σαφώς αμυντικούς πολέμους και γράφει: «Τους εν πολέμοις φόνους οι Πατέρες ημών εν τοις φόνοις ουκ ελογίσαντο, εμοί δοκεί συγγνώμην διδόντες τοις υπέρ σωφροσύνης και ευσεβείας αμυνομένοις. Τάχα δε καλώς έχει συμβουλεύειν, ως τας χείρας μη καθαρούς, τριών ετών της κοινωνίας μόνης απέχεσθαι».



Γράφει λοιπόν ο άγιος: «τους φόνους σε πολέμους, οι Πατέρες μας δεν τους συμπεριέλαβαν στους φόνους, κατά τη γνώμη μου δίνοντας συγγνώμη στους αμυνόμενους υπέρ της αγνότητας και της ευσέβειας». Παρόλα αυτά, συμβουλεύει τριετή αποχή από τη θεία Μετάληψη σ’ εκείνον του έχει διαπράξει τέτοιο φόνο.


Σημαντικά εδώ ότι: α) Ο άγιος αναφέρει ότι οι παλαιότεροι (δηλ. η Εκκλησία των διωγμών, όταν οι χριστιανοί στρατιώτες συμμετείχαν σε πολέμους, πριν την υποτιθέμενη «υποταγή» της Εκκλησίας στο κράτος) είχαν συγχωρήσει το φόνο στον πόλεμο. β) Ο ίδιος όμως διαφοροποιείται από αυτούς τους Πατέρες, ζητώντας τριετή ακοινωνησία!! γ) Η Πενθέκτη επικυρώνει αυτόν τον κανόνα του Μ. Βασιλείου και όχι την προ αυτού εκκλησιαστική πρακτική, παρά το ότι διεξάγεται σε ένα εκχριστιανισμένο κράτος, ενώ η αρχαία Εκκλησία ήταν εκτός νόμου σ’ ένα ειδωλολατρικό κράτος.



Ο ξς΄ (66) Αποστολικός Κανόνας καθαιρεί τον κληρικό και αφορίζει (αποκόπτει από τη θεία Μετάληψη) το λαϊκό που σκοτώνει στον πόλεμο: «Ει τις κληρικός εν μάχη τινά κρούσας και από του ενός κρούσματος αποκτείνας, καθαιρείσθω δια την προπέτειαν αυτού. Εάν δε λαϊκός η, αφοριζέσθω» [κατά τον αρχιμανδρίτη Νικόδημο Μπαρούση, άρθρο «Ο φόνος εν πολέμω και η παρ’ ημίν ιεροσύνη», από αυτό τον κανόνα εμποδίζεται η αγιοκατάταξη μαρτύρων κληρικών, που διέπραξαν φόνους σε επαναστάσεις κατά των Τούρκων, δηλ. των: επισκόπου Σαλώνων Ησαΐα, ιερέα Ιωάννη (αδελφού του προηγουμένου) και Αθανασίου Διάκου – σχετική πρόταση αγιοκατάταξης έχει απορριφθεί από την Εκκλησία της Ελλάδας].


Κατά τον ε΄ κανόνα του αγ. Γρηγορίου Νύσσης, ακόμη και ο ακουσίως φονεύσας αποκλείεται της ιεροσύνης: «καν ακουσίως τις γένηται εν τω του φόνου μιάσματι, ως ήδη βέβηλον αυτόν υπό του άγους γινόμενον, απόβλητον ο Κανών ιερατικής χάριτος απεφήνατο». «Ήτοι όποιος φονεύση, καν στανικώς και ακουσίως, λαϊκός μεν ων, ου γίνεται ιερεύς, Ιερεύς δε ων, καθαιρείται», σχολιάζει ο άγιος Νικόδημος στο Πηδάλιον, σελ. 657-658.


Και προσθέτει: «Και καθολικώς ειπείν, άπαντες οι Κληρικοί οπού φονεύουν, ή εκουσίως, ή ακουσίως, ή αυτοί οι ίδιοι με τας χείρας των, ή άλλους βάλλουν και φονεύσουν, είναι καθηρημένοι, κατά την διάγνωσιν Κωνσταντίνου του Χλιαρινού. (Ο δε Βάλσαμων προσθέτει ότι είδεν ιερέα καθαιρεθέντα, διότι παίρνοντας αυτού το βιβλίον του, με φιλονεικίαν από ένα άλλον ιερέα, ελιποθύμησεν εκείνος εκ τούτου και απέθανεν. Ομοίως και άλλον ιερομόναχον είδε καθαιρεθέντα, διότι ανθυβρίσαντος άλλον μοναχόν, μη υπομείνας εκείνος τήν ύβριν, εστέναξεν βαρέως και με τον στεναγμόν ομού εξεψύχησεν. Είδε δε, λέγει, και Αρχιερέα καθαιρεθέντα δια τι εφόνευσεν Αγαρηνόν εν καιρώ πολέμου, το ξίφος κατ' αυτού επανατείναντα»).



Μετά από αυτά, μήπως η Εκκλησία «δεν έχει επίσημη άποψη για τον αιματηρό πόλεμο», όπως ισχυρίζεστε;

Ο λογχισμός του αγίου Δημητρίου. Όπως επισημαίνει κάποιος συγγραφέας, οι στρατιωτικοί άγιοι είναι πάντα νικημένοι άγιοι - κι όμως αυτοί αγίασαν και αυτοί τιμώνται ως άγιοι, όχι οι περίφανοι νικητές. Νίκησαν μέσω της ήττας ("ηττονίκη", για να θυμηθώ και το Νικόλα τον Άσιμο).
Η εφαρμογή στην πράξη της άποψης της Εκκλησίας εναντίον του πολέμου φαίνεται στο αγιολόγιο:


Α) Ως μάρτυρες και άγιοι δεν τιμώνται εκείνοι που σκοτώθηκαν στον πόλεμο κατά των απίστων (το ζήτησε ο Νικηφόρος Φωκάς, αλλά ο τότε πατριάρχης και η σύνοδος το απέρριψαν επικαλούμενοι τον κανόνα 13 του Μ. Βασιλείου), αλλά εκείνοι που θανατώθηκαν σε ποικίλους διωγμούς χωρίς πόλεμο (κάποιοι, όπως η Αρβελέρ, κρίνοντας με κριτήρια κοινωνικά και πολιτικά αλλά όχι χριστιανικά, μέμφονται την Εκκλησία που δεν αγιοποιεί τον Κων/νο Παλαιολόγο).


Β) Οι στρατιωτικοί άγιοι κατά κανόνα είναι και μάρτυρες, έχουν δηλαδή ξεπλύνει το αίμα των εχθρών (κι ας το έχυσαν σε αμυντικούς πολέμους) με το δικό τους αίμα. Ακόμη και ο Νικηφόρος Φωκάς, που είναι άγιος, πέθανε από μαχαίρι – και δεν τιμάται γιατί απελευθέρωσε εδάφη από τη σκληρή αραβική κατοχή, αλλά για την ευσέβειά του. Κι όμως κι αυτός πέθανε από μαχαίρι, στη συζυγική του κλίνη (όχι στο «ένδοξο» πεδίο της μάχης)! Τυχαίο;


Γ) Εκτός των χιλιάδων μαρτύρων κατά τους διωγμούς, υπάρχουν κι άλλοι άγιοι που αρνήθηκαν να πολεμήσουν, κατανοώντας την περί πολέμου άποψη της πνευματικής τους κληρονομιάς. Ο άγιος Βονιφάτιος, φωτιστής των Γερμανών, το 754 μ.Χ., αρνήθηκε να αμυνθεί, όταν δέχτηκε επίθεση βαρβάρων στα δάση πέραν του Ρήνου, και σκέπασε απλά το κεφάλι του με το χειρόγραφο του ευαγγελίου.


Οι Ρώσοι άγιοι πρίγκηπες Μπόρις και Γκλεμπ, το 1015, όταν ο μεγαλύτερος αδερφός τους Σβιατοπόλκος τους κάλεσε στο παλάτι του, κατάλαβαν ότι ήθελε να τους δολοφονήσει, αλλά πήγαν, και μάλιστα σε διάστημα ενός μήνα ο ένας από τον άλλο, θεωρώντας αντίθετο προς τη χριστιανική τους πίστη το να βάλουν τους στρατιώτες τους να πολεμήσουν για χάρη τους.


Το 452 μ.Χ., όταν η Ρώμη πολιορκήθηκε από τον Αττίλα, ο πάπας άγιος Λέων ο Μέγας απέτρεψε την κατάληψη της πόλης βγαίνοντας να τον συναντήσει άοπλος, εν στολή, μαζί με τους ιερείς της Ρώμης. Τον άθλο αυτό επανέλαβε ο πάπας άγιος Γρηγόριος Β΄ (717-731 μ.Χ.), αποτρέποντας την κατάληψη της Ρώμης από το βασιλιά των Λομβαρδών Λιουπτράνδο.

Ένας χριστιανός βασιλιάς τι πρέπει να κάνει, όταν η χώρα και ο λαός του δέχονται επίθεση; Να έχει ήδη καταργήσει το στρατό (κι έτσι να προσελκύσει μάλιστα τις επιθέσεις των βαρβάρων) και να επιβάλει σε όλους ακούσιο μαρτύριο ή να έχει στρατό και να αμυνθεί; Το δίλημμα είναι μεγάλο και έχει άμεση σχέση με το Ρωμ. 13, 4, που αναφέραμε παραπάνω. Κάποιοι άγιοι βασιλείς προσπάθησαν να δώσουν μια λύση, όπως νόμιζαν εκείνοι. Άραγε «δεν είναι άγιοι», αν η λύση που έδωσαν ήταν εσφαλμένη ή άστοχη; Πάντως έκαναν ό,τι θεώρησαν πιο ταιριαστό στο χριστιανισμό, θυσιάζοντας μάλιστα και τη ζωή τους και υπερασπιζόμενοι το λαό τους:


Ο άγιος Σιγιβέρτος, βασιλιάς της Ανατ. Αγγλίας, το 637 μ.Χ., μετά από πιέσεις, αναγκάστηκε να οδηγήσει το στρατό του στη μάχη, ενώ είχε παραιτηθεί από το θρόνο και ήταν μοναχός. Κατέβηκε λοιπόν άοπλος, μόνο με ένα ραβδί, και φυσικά σκοτώθηκε. Δεν ξέρουμε αν είχε προσευχηθεί για τους στρατιώτες του π.χ. (ώστε να συγχωρηθούν για τους εχθρούς που θα σκότωναν) ή ακόμη κι αν προσήλθε άοπλος κάνοντας τον εαυτό του θυσία υπέρ των στρατιωτών του.


Ο άγιος Έντμουντ, επίσης βασιλιάς της Αγγλίας, το 869, μετά από απέλπιδα αντίσταση κατά των επιδρομέων Βίκινγκς, παρέδωσε το βασίλειό του και τον εαυτό του για να σταματήσει ο πόλεμος και θανατώθηκε με βέλη, όπως ο άγιος Σεβαστιανός, αρνούμενος να αποκηρύξει τη χριστιανική του πίστη. Τιμήθηκε αμέσως ως θαυματουργός άγιος, ενώ κάπου 10-20 χρόνια αργότερα και οι Βίκινγκς έκοψαν νομίσματα αφιερωμένα στη μνήμη του!


Στις 15.6.1389 ο άγιος Λάζαρος, βασιλιάς της Σερβίας, με 35.000 στρατιώτες, πολέμησε εναντίον 100.000 Τούρκων στο Κοσσυφοπέδιο, σε μια από τις σημαντικότερες μάχες της ευρωπαϊκής (τουλάχιστον) ιστορίας. Η βιογραφία του λέει ότι, πριν τη μάχη, άγγελος Κυρίου τον έθεσε προ της επιλογής της επίγειας ή της ουράνιας βασιλείας: μπορούσε να επιτεθεί αμέσως στους Τούρκους και να νικήσει ή να περιμένει την επόμενη μέρα, να γίνει λειτουργία και να κοινωνήσει ο στρατός, αλλά να ηττηθεί. Ο άγιος προτίμησε το δεύτερο, επιλέγοντας να στείλει τους στρατιώτες του στο Θεό εφοδιασμένους με τη θεία Μετάληψη. Ο ίδιος αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε, ενώ πριν αποκεφαλιστεί προσευχήθηκε για συγχώρεση των αμαρτιών του και σωτηρία του λαού του. Παρά τις τρομερές απώλειες των Τούρκων, η ηττημένη Σερβία έγινε υποτελής τους.
Ακόμα κι αν θεωρήσουμε μύθους αυτά τα θαυμαστά (αν και δεν έχουν διαφορές από τα βιβλικά θαύματα), το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι ορθόδοξοι άγιοι – το ότι τιμήθηκαν ως άγιοι αυτοί οι ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ βασιλείς – σημαίνει πολλά για την άποψη της Εκκλησίας περί πολέμου.

Ο άγιος μάρτυρας Έντμουντ (Edmund), που θυσιάστηκε για το λαό του. Κρατάει ένα βέλος, γιατί θανατώθηκε με βέλη.

Η ιδέα ότι ο απελευθερωτικός πόλεμος είναι ιερός πόλεμος υπάρχει στο λαό και σε ιερείς (ιδιωτικά), αλλά δεν έχει κατοχυρωθεί κάτι τέτοιο σε (οικουμενική) σύνοδο, ούτε ξέρω να εκφράζουν τέτοια άποψη οι Πατέρες της Εκκλησίας. Παρόλα αυτά, βιβλικά δε μπορούμε να αποκλείσουμε κάτι τέτοιο, δεδομένου ότι γίνεται υπέρ του λαού και όχι για λόγους κυριαρχίας και υπάρχει πάντα το Ρωμ. 13, 4, σύμφωνα με το οποίο ο βασιλεύς «ουκ εική την μάχαιραν φορεί».



Φυσικά, αν ακολουθούσαμε κατά γράμμα την Αγία Γραφή θα θεωρούσαμε ότι υπάρχουν ιεροί πόλεμοι, που πρέπει να δίνονται με λύσσα, κατά το 4ο κεφάλαιο του Ιωήλ π.χ. Το ότι εκεί μιλάει για τον έσχατο πόλεμο, δεν αλλάζει το ότι υπάρχουν κι άλλοι πόλεμοι «υπέρ του λαού του Θεού» όταν επιτίθενται οι αλλόθρησκοι Τούρκοι π.χ. ή οι αιρετικοί Λατίνοι κ.λ.π. Κι όμως εκκλησιαστικά δε λέγεται τίποτε.


Η δοξολογία κατά τις εθνικές εορτές επίσης δοξάζει το Θεό για την παροχή της ελευθερίας (ως δικό Του δώρο, όχι των όπλων μας), αλλά δε μιλάει για νίκη επί των εχθρών ή πολύ περισσότερο για εξόντωση των εχθρών. Το παράξενο: ενώ υμνούμε συνεχώς στην Εκκλησία την εξόντωση του Φαραώ στην Ερυθρά Θάλασσα, ως έργο του Θεού φυσικά, δεν υμνούμε καθόλου την εξόντωση των βαρβάρων που επιτέθηκαν στο Βυζάντιο ή εκείνων που μας υποδούλωσαν, μας ταλαιπώρησαν, μας θανάτωσαν, έκαψαν τους ναούς μας, πίεσαν για αλλαγή θρησκείας κ.τ.λ. Μόνο ευχαριστούμε το Θεό ή την Παναγία (Τη υπερμάχω στρατηγώ… κ.τ.λ.) για την απώθηση εισβολέων. Να μην ευχαριστήσουμε; Ο Δαβίδ άραγε δεν θα ευχαριστούσε όταν νικούσε τους Φιλισταίους;

Η Εκκλησία, από άλλους, κατηγορείται για αποχή από τους εθνικούς αγώνες! Ο άγιος Αθανάσιος Πάριος και ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός δίδασκαν ότι ο αλλόθρησκος κατακτητής Τούρκος, χωρίς να το θέλει, είναι φύλακας της ορθόδοξης πίστης ενάντια στο Φράγκο που καραδοκεί και δεν ξεσήκωναν το λαό σε ένοπλη επανάσταση, παρά μόνο σε πνευματική αφύπνιση (παιδεία και ορθοδοξία). Άραγε ήταν προδότες (όπως τους κατηγορούν άθεοι και νεοπαγανιστές;) ή αληθινοί χριστιανοί;

o-nekros.blogspot.com/2011/04/blog-post_30.html
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Η Εκκλησία ευλογεί τα όπλα;

2
Η Εκκλησία, από άλλους, κατηγορείται για αποχή από τους εθνικούς αγώνες! Ο άγιος Αθανάσιος Πάριος και ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός δίδασκαν ότι ο αλλόθρησκος κατακτητής Τούρκος, χωρίς να το θέλει, είναι φύλακας της ορθόδοξης πίστης ενάντια στο Φράγκο που καραδοκεί και δεν ξεσήκωναν το λαό σε ένοπλη επανάσταση, παρά μόνο σε πνευματική αφύπνιση (παιδεία και ορθοδοξία).
Για αυτό κάπως έτσι μείναμε τετρακόσια χρόνια σκλαβωμένοι, και για αυτό θα παραμείνουμε άλλα από φόβο μην πτωχεύσουμε....
δες πως θα μπορούσε να είναι σήμερα.....
Ο Μητροπολίτης Ιερώνυμος και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος δίδασκαν ότι ο αλλόθρησκος κατακτητής Γερμανος, χωρίς να το θέλει, είναι φύλακας της ορθόδοξης πίστης ενάντια στον Κομμουνιστή που καραδοκεί και δεν ξεσήκωναν το λαό σε ένοπλη επανάσταση, παρά μόνο σε πνευματική αφύπνιση.

Άραγε ήταν προδότες (όπως τους κατηγορούν άθεοι και νεοπαγανιστές;) ή αληθινοί χριστιανοί;
Εσύ τι λες, αν τα έλεγαν σήμερα αυτά πως θα τους χαρακτήριζες.......;
Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου\nχαλασμένα απ΄ την τρέλα,\nλιμασμένα, υστερικά γυμνά...\n\nAllen Ginsberg

Re: Η Εκκλησία ευλογεί τα όπλα;

3
Domi χρήσιμη κι επίκαιρη αυτή η ανάρτηση,συνδυαζόμενη με την ανάρτηση πέρι οπλοκατοχής.
Εγείρει όμως κάποιες απορίες από μέρους μου.Θα τα πάρω σιγά-σιγά και όπου μπορείς δίνεις τα φώτα σου:

α) Έχω την πεποίθηση ότι αν όλοι οι πρόγονοί μας ακολουθούσαν τον Πατερικό τρόπο απέναντι στον κατακτητή-επιβουλέα,τότε εμείς σήμερα δεν θα απολαμβάναμε ούτε μνήμη,ούτε Πατρίδα αλλά ούτε και την ίδια την Πίστη μας.

β) Πως μπορεί κάποιος, ακόμη και βασιλέας να παρασύρει στον προσωπικό του δρόμο (πνευματικής ανέλιξης) έναν ολόκληρο λαό,η ήττα του οποίου τον ταλανίζει έως τις μέρες μας?
(Αναφέρομαι στη περίπτωση :"Στις 15.6.1389 ο άγιος Λάζαρος, βασιλιάς της Σερβίας, με 35.000 στρατιώτες.....κλπ").

Αυτά τα λίγα έτσι για αρχή και βλέπουμε...
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Η Εκκλησία ευλογεί τα όπλα;

4
Χριστίνα έγραψε:
Η Εκκλησία, από άλλους, κατηγορείται για αποχή από τους εθνικούς αγώνες! Ο άγιος Αθανάσιος Πάριος και ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός δίδασκαν ότι ο αλλόθρησκος κατακτητής Τούρκος, χωρίς να το θέλει, είναι φύλακας της ορθόδοξης πίστης ενάντια στο Φράγκο που καραδοκεί και δεν ξεσήκωναν το λαό σε ένοπλη επανάσταση, παρά μόνο σε πνευματική αφύπνιση (παιδεία και ορθοδοξία).
Για αυτό κάπως έτσι μείναμε τετρακόσια χρόνια σκλαβωμένοι, και για αυτό θα παραμείνουμε άλλα από φόβο μην πτωχεύσουμε....
δες πως θα μπορούσε να είναι σήμερα.....
Ο Μητροπολίτης Ιερώνυμος και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος δίδασκαν ότι ο αλλόθρησκος κατακτητής Γερμανος, χωρίς να το θέλει, είναι φύλακας της ορθόδοξης πίστης ενάντια στον Κομμουνιστή που καραδοκεί και δεν ξεσήκωναν το λαό σε ένοπλη επανάσταση, παρά μόνο σε πνευματική αφύπνιση.

Άραγε ήταν προδότες (όπως τους κατηγορούν άθεοι και νεοπαγανιστές;) ή αληθινοί χριστιανοί;
Εσύ τι λες, αν τα έλεγαν σήμερα αυτά πως θα τους χαρακτήριζες.......;
Να σου πω Χριστίνα μου,οταν το πρωτοδιάβασα το κείμενο και μένα το μυαλό μου εκεί πήγε,αλλά το οτι δεν ξεσήκωσαν σε λαική επανάσταση δεν σημαίνει οτι ήταν εναντίον,δηλαδή να σου δώσω να καταλάβεις πως το σκέφτηκα.
Ο καθένας έχει τον ρόλο του,ο ρόλος του Κοσμα του Αιτωλού ήταν εξίσου σημαντικός ,όσο σημαντικός ήταν και του Παπαφλέσα ή του Αθανάσιου Διάκου ή των υπόλοιπων αγωνιστών και παπάδων του 1821.

Για να γίνει μια επανάσταση τότε και ειδικότερα σήμερα,που τα πράγματα είναι πολύ πιο ελεγχόμενα και χειρότερα,πρέπει ο καθένας μας να έχει την ελάχιστη παιδεία και πληροφορία του τι παίζεται (κάτι που δεν θέλουνε οι "φίλοι" μας),για να μην γίνεται έρμαιο του καθενός που λειτουργεί με τα συμφερόντα του.
Επομένως το οτι ο Κοσμάς δεν παρότρυνε σε επανάσταση(αν και δεν νομίζω οτι έλεγε καθήστε στα αυγά σας και μην επαναστατείτε,τρόπος έκφρασης του συγγραφέως του άρθρου θα είναι),αλλά έδινε προτεραιότητα στην παιδεία και στην αφύπνιση λέγοντας μάλιστα τις μισές εκκλησίες να τις κάνουν σχολεία για να μορφωθεί ο λαός,δεν νομίζω να είναι κακό.



Απο την άλλη βεβαια,υπήρχαν και αυτοί ανέκαθεν πιστεύω και σε κάθε παρόμοια κατάσταση και οποιοδήποτε επαγγελματος και κοινωνικής τάξεως,που λόγω συμφερόντων ήθελαν να μην γίνει επανάσταση ακόμα και οταν πια είχαν έρθει οι κατάλληλες συνθήκες ή να γίνει επανάσταση οπως την σχεδιάζουν αυτοί,ακόμη και παπάδες.


Τώρα αμα κάποιος παπάς ή πιστός επειδή έχει απόλυτη πίστη στον Θεό,θεωρεί σωστό να κάνει υπομονή σε αυτήν την κατάσταση και απο την άλλη κάποιος παπάς ή πιστός με επίσης πίστη στο Θεό,θεωρεί οτι πρέπει να πολεμήσει για να υπερασπιστεί την πατρίδα του,την πίστη του,την οικογένεια του ,τα ιερά ή τα όσια και οι 2 είναι σωστοί κατα την άποψη μου.
Απλά στην 2η περίπτωση υπάρχει και η αφαίρεση ανθρώπινης ζωής,που είναι το χειρότερο πράγμα,για αυτό και οι κανόνες οπως αναφέρει και το άρθρο είναι αποχή απο θεία κοινωνία.
Τα υπόλοιπα είναι στην κρίση του Θεού.

Τηλέμαχε,νομίζω απάντησα εν μέρει και σε σένα.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Η Εκκλησία ευλογεί τα όπλα;

5
Πολύ ενδιαφέρον θέμα.
«Όσο κι αν είναι λίγοι αυτοί όπου διατηρούν την ευσέβεια, αυτοί είναι η Εκκλησία» (Αγ.Νικηφόρος)\n\n«Μὴ φοβοῦ τὸ μικρὸν ποίμνιον· ὅτι εὐδόκησεν ὁ πατὴρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τὴν βασιλείαν.» (Λουκ.ιβʼ32)

Re: Η Εκκλησία ευλογεί τα όπλα;

7
α) Έχω την πεποίθηση ότι αν όλοι οι πρόγονοί μας ακολουθούσαν τον Πατερικό τρόπο απέναντι στον κατακτητή-επιβουλέα,τότε εμείς σήμερα δεν θα απολαμβάναμε ούτε μνήμη,ούτε Πατρίδα αλλά ούτε και την ίδια την Πίστη μας.
xkabamarux...Κάποιο σχόλιο επ'αυτού?
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Η Εκκλησία ευλογεί τα όπλα;

8
Δεν μπορω να κρινω τη σταση καποιων ανθρωπων ή τους αγωνες καποιων αλλων. Ο Κυριος επιτρεπει και αυτος κρινει.

Τωρα αν θεωρεις οτι στο ονομα καποιου αγωνα ή επαναστασης μπορουμε να αφαιρεσουμε ζωη δικαιωμα σου.

Η ιστορια εδειξε αν θελεις να ομιλησουμε τον λογο της αληθειας οτι δεν εγινε καμια απελευθερωση τελικα.

Χειροτερη υποδουλωση εγινε μεθοδευμενα απο τους σιωνιστες και με πιο κατεστρεπτικα αποτελεσματα.

Ελπιζω να εχεις τη στοιχειωδη διακριση ωστε να διακρινεις οτι απο το 1830 εως σημερα ειμαστε υποδουλοι σε σιωνιστες και μας εχουν καταστρεψει οτι δεν καταφεραν οι τουρκοι σε 400 ετη.

Γλωσσα, ηθη, εθιμα, ιστορια και πρωτα απο ολα τη πιστη μας.

Για αυτο μπορουν και παιζουν με εναν λαο ολοκληρο διοτι αυτος ο λαος αποτελειται πλεον απο ανθρωπους διχως βασεις ουτε Θεολογικες, ουτε πνευματικες ουτε κοινωνικες. Ζυμαρι ειναι ενας τετοιος λαος και τον πλαθουν οπως θελουν.

Για ποιο αγωνα λοιπον μιλας...ποια ελευθερια και ποιο εθνος;

Μαθε ποιος πληρωσε για τον αγωνα και με τι κοστος...

Μαθε αν απο την πρωτη στιγμη που εφυγες απο τον τουρκικο ζυγο υπηρξες εστω και μια ημερα ελευθερος.

Κοιτα και γυρω σου και πες μου αν ολοι αυτοι που απαρτιζουν την πατριδα ειναι ελληνες ή αν εχει κυβερνησει ποτε αυτο το κρατος ενας ελληνας απο τοτε.

Η ελευθερια ειναι δωρο Θεου στον ανθρωπο. Πρεπει να μας βαλει σε σκεψη γιατι επετρεψε ο Κυριος να μην ειμαστε ελευθεροι.

Re: Η Εκκλησία ευλογεί τα όπλα;

9
Η αφαίρεση ζωής φυσικά δεν είναι ευλογημένο απο τον Θεό.
Ωστόσο οταν γίνεται πολεμος(εξαιτίας της κακίας των ανθρώπων) και σου επιτίθεται κάποιος,πιστεύω οτι έχεις δικαίωμα να αμυνθείς.
Το οτι σκοτώνεις εν άμυνα,δεν είναι το ίδιο με το να σκοτώνεις σε επίθεση,ωστόσο και τα δυο δεδομένου οτι υπάρχει αφαίρεση ζωής είναι καταδικαστέα.
Τα υπόλοιπα τα κρίνει ο Θεός που γνωρίζει καλύτερα και τις καρδιές των ανθρώπων.

Απελευθέρωση έγινε απο τον τουρκικό ζυγό και σκλαβιά σε κάποιον άλλον,αυτοί που πολέμησαν όμως ανεξαρτήτως ποιοι κρύβονταν πίσω απο τα δάνεια και την χρηματική βοήθεια,γιατί στρατιωτική βοήθεια ήρθε πολύ αργότερα επειδή τότε τους συνέφερε να βοηθήσουν για να γίνουν προστάτες μας,το έκαναν για να ελευθερώσουν την πατρίδα τους,αλλιώς θα είμασταν τώρα Τούρκοι.

Η υποδούλωση που αναφέρεις έχει γίνει σε ολοκληρο τον κόσμο,ωστόσο δεν νομίζω οτι κάποιος αμα θέλει να μάθει την ιστορία του,τα ήθη και τα έθιμα του τόπου του,την γλώσσα του και την θρησκεια του και να διατηρήσει τις πνευματικές και πολιτισμικές παραδόσεις του,υπάρχει κάποιος που το απαγορεύει.

Δηλαδη αμα θελει να τα διατηρησει καποιος ή να τα μαθει,πρεπει να ψαξει να τα βρει,δεν ειναι ευκολο βεβαια ,γιατι μπορει να δεχτει πόλεμο και ειρωνίες,αλλά νομίζω οτι υπάρχει πάντα επιλογή.
Και εδω πιστεύω εγκειται η ελευθερία,στην επιλογή,για το αν ακολουθήσεις το στραβο δρόμο που μας έχουν δώσει(με τις πολλές επιλογές,αλλά όλες δικές τους) ή θα πας κόντρα στο ρεύμα.

Και ελευθερία υπάρχει ,γιατί υπάρχει ελευθερία ψυχής,αν και δεν ισχύει αυτό για όλους.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Γενικά θέματα”

cron