Ο άγιος Αθανάσιος, όταν βρισκόταν στον Πατριαρχικό θρόνο της Αλεξανδρείας, προσκάλεσε τον αββά Παμβώ να πάει στην πόλη για εκκλησιαστική υπόθεση.
Ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησε ο όσιος περνώντας τα τείχη της μεγαλούπο¬λης, ήταν μια γυναίκα καλλωπισμέ¬νη για να παγιδέψει θύματα. Βλέποντας την ο Γέροντας εδάκρυσε.
Γιατί κλαις Αββά; τον ρώτησε ο αδελφός που τον συνόδευε.
Για δύο λόγους, αποκρίθηκε στενάζοντας εκείνος.
Πρώτα απ' όλα για την απώλεια της ψυχής αυτής και γιατί εγώ δεν έχω τόση επιμέλεια να αρέσω στον Κύριόν μου, ό¬ση αυτή για να αρέσει σε ακόλαστους ανθρώπους (Γεροντικό).
Αγαπημένοι μου φίλοι και φίλες! Αγαπημένα μου αδέλφια, εις το όνομα του Χριστού μας, ο ανθρώπινος πόνος είναι πασιφανής στην ζωή μας. Βλέπουμε πόλεις, χωριά, νησιά να εκδηλώνουν την συμμετοχή τους στην βαθύτατη θλίψη, στη χήρα, στο ορφανό, στον πατέρα, στη μητέρα, στον παππού, στη γιαγιά, στο συγγενή, όπου αντιμετωπίζουν την σκληρότερη ώρα της ζωής τους.
Τους βλέπουμε και συμπάσχουμε με τη θλιμμένη μάνα, τον πατέρα... που συνοδεύουν τα παιδιά τους στην τελευταία τους κατοικία. Βλέπουμε πως έκλαιγε και θρηνούσε ακαταπαύστως η μάνα, διότι έχανε ότι πολυτιμότερο είχε στη ζωή της (το παιδί της).
Ας σκεφθούμε όμως πόσα δάκρυα έπρεπε να χύνουμε για τις τόσες χιλιάδες εκτρώσεις, αμβλώσεις- φόνους δηλαδή. Αυτή η φωνή της μάνας μας μεταφέρει αυτομάτως στην ζωή πολλών συνανθρώπων μας ή στη δική μας, που αντιμετωπίζουμε σκληρές ώρες πόνου και θλίψεων.
Ο καιρός των θλίψεων είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής του ανθρώπου, ο οποίος αντιμετωπίζει πολλάκις σκληρότατα χτυπήματα από ποίκιλλες κατευθύνσεις.
Το σπουδαίο είναι πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις δοκιμασίες αυτές, που θα καταφύγουμε, και πως εις το τέλος θα είμαστε ωφελημένοι από την περιπέτεια της θλίψεως.
Το θέμα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και πρέπει να το εξετάσωμεν:
Όσο προκόβουν οι αγωνισταί, έλεγε η οσία Συγκλητική, τόσο πολλαπλασιάζονται οι αντίπαλοι των.
'Ένας άγιος ερημίτης είδε κάποτε τα πονηρά πνεύματα, σαν σμήνος από μελίσσι, να περικυκλώνουν τον άνθρωπο, για να τον παρασύρουν στο κακό. Κοντά του όμως στεκόταν ο φύλαξ Άγγελος της ψυχής του και με γυμνό σπαθί έδιωχνε τα δαιμόνια (Γεροντικό).
Αν δούμε την ευαγγελική περικοπή του Λουκά (ζ 11-16) η οποία αναφέρεται στην χήρα της Ναϊν, βλέπουμε μια μάνα να κη¬δεύει το παιδί της και ο Κύριος μας να το ανασταίνει και να λέει στην ίδια να μην κλαίει.
Το θλιβερό γεγονός της πόλεως της Ναϊν, αγαπημένε μου αδελφέ-ή, είναι το καθολικό πλέον φαινόμενο του θανάτου. Είναι το κοινό τέλος όλων μας, όλων δηλα¬δή των ανθρώπων. Γίνεται όμως ο θάνατος σκληρός όταν επισκέπτε¬ται νέους ανθρώπους και μάλιστα απροσδόκητα.
Ο θάνατος φίλε μου και φίλη μου, είναι μια μορφή θλίψεως.
Έλεγε ο αββάς Αγάθων: Αν ο χριστιανός έφερνε κάθε στιγμή στο νου του την κρίση που ακολουθεί το θάνατο, δεν θα αμάρτανε με τόση ευκολία.
Τρία πράγματα δυσκολεύεται πολύ να αποκτήσει ο χριστιανός: το πένθος, τα δάκρυα και τη διαρκή μνήμη του θανάτου. Κι όμως αυτά συγκρατούν όλες τις άλλες αρετές, έλεγε ο αββάς Ησαΐας ο Αναχωρητής.
Ειδικότερα για την ενθύμηση του θανάτου, γράφει:
Όποιος κατορθώνει να λέγη κάθε μέρα στον εαυτό του: σήμερα είναι η τελευταία μέρα της ζωής μου, ου¬δέποτε θα αμαρτήσει θεληματικά προς το Θεόν. Εκείνος όμως που περιμένει πως έχει πολλά ακόμα χρόνια να ζήση, δίχως άλλο θα περιπλεχθή στα βρόγχια της αμαρτίας.
Ο Θεός αγιάζει την ψυχή που διαρκώς προε¬τοιμάζεται να λογοδοτήσει για τις πράξεις της. Όποιος λησμονεί την κρίση μένει στη δουλεία της αμαρτίας. Να θυμάσαι συχνά την μελλοντική κρίση συμβουλεύει ο αββάς Ευάγριος.
Μην ξεχνάς ποτέ την έξοδο σου από το γήινο κόσμο και δεν θα σφάλη η ψυχή σου.
Αυτά από την αγία πράξη και θεωρία των σοφωτάτων γερόντων. Υπάρχει όμως ένα πλήθος άλλων, πολλαπλών, σύνθετων θλίψεων, που τυραννούν και δοκιμάζουν τους ανθρώπους. Είναι κατά πρώτον λόγον οι επίπονες και μακροχρόνιες ασθένειες (Νοσοκομεία, άσυλα, εγκατάλειψη).
Και βλέπουμε να ταλαιπωρούνται οι ασθενείς, να δο-κιμάζονται οι οικείοι τους, να χάνουν όλοι τον ρυθ¬μό της ζωής τους, ίσως και να κουράζονται ή και το χειρότερο να γογγύζουν και υβρίζουν τον θεό και τους ανθρώπους... φοβερόν. Το αναμμένο λυ¬χνάρι σκορπίζει το σκοτάδι και ο φόβος του Θεού διώχνει τα σκοτάδια της ανθρώπινης καρδιάς και διδάσκει τις θείες εντολές, έλεγε ο αββάς Ιάκωβος
Έρχεται έπειτα ο πόνος των ανθρώπων που καταστρέφονται οικονομικώς και στερούνται ακόμα και των αναγκαιοτέρων μέσων ζωής.
Ένας ευσεβής νέος ερώτησε τον αββά Ευπρέπιον, πως μπορεί η ψυχή να αποκτήσει το θείο φόβο;
-Δύο δρόμοι ασφαλείς υπάρχουν που οδηγούν την ψυχή στο φόβο του Θεού, αποκρίθηκε ο σοφός Γέροντας: Η ακτημοσύνη και η ταπεινοφροσύνη. Όταν επρόκειτο να φύγει από το μάταιο κόσμο ο όσιος Παμβώ, διηγείται ο Παλλάδιος, εβεβαίωνε τους συνασκητές του πως αφ' ότου έγινε Μονα¬χός, δεν έμεινε ούτε μία ημέρα χωρίς εργασία, ούτε ψωμί έφαγε ποτέ δωρεάν. Όταν σηκώνεσαι από το στρώμα, αδελφέ, συμ¬βουλεύει κάποιος Γέρων, λέγε στον εαυτό σου: Σώμα εργάσου για να τραφής.
Ψυχή, νήφε για να σωθής.
Αρρώστησε κάποτε βαρειά ο όσιος Αρσένιος και δεν βρέθηκε στο κελλί του ένα λυχνάρι που το είχε απόλυτη ανάγκη. Επειδή δεν είχε χρήματα να αγοράσει, αναγκάστηκε να ζητήσει ελεημοσύνη. Ύστερα με συγκίνηση ευχαριστούσε το θεό, που τον αξίωσε να γυρέψει ελεημοσύνη για την αγάπη του.
Άλλος πόνος είναι των νέων συζύγων, οι οποίοι δεν δύνανται να αποκτήσουν παιδιά, επί-σης η στεναχώρια των εντίμων, ηθικών κοριτσιών και αγοριών που δεν μπορούν να αποκατασταθούν δια του γάμου, είναι η πικρία όσων περιφρονούνται ή συκοφαντούνται ή αδικούνται. Υπάρχει επομένως ποικιλία στις θλίψεις του ανθρωπίνου βίου.
Η ευλογία του πόνου
1Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !