Tι σχέση έχει ο Δαρβινισμός και ο «διανθρωπισμός»;


[«Διανθρωπισμός» είναι η μετατροπή του ανθρώπου σε μηχανοποιημένο ανθρωπόμορφο ρομπότ.]

«O μόνος τρόπος για να πάμε μπροστά είναι ΝΑ ΕΞΕΛΙΧΘΟΥΜΕ.» λένε οι «διανθρωπιστές», δηλαδή εκείνοι οι επιτήδειοι που προπαγανδίζουν την αναγκαιότητα της μόνιμης υβριδίωσης ανθρώπου και κομπιούτερ με την τοποθέτηση ηλεκτρονικού τσιπ στον άνθρωπο. Oι πολυεθνικές εταιρείες ηλεκτρονικής τεχνολογίας υμνούν κι αυτές την προπαγάνδα λέγοντας το άσπρο μαύρο αφού αυτές παράγουν και εμπορεύονται τα ηλεκτρονικά κυκλώματα και όλα τα ηλεκτρονικά "gadgets". Για τον λόγο αυτό,έχουν δημιουργήσει και χρηματοδοτούν πολλούς οργανισμούς ανά την υφήλιο, ώστε να πεισθούν άπαντες περί της αναγκαιότητας αυτής της ΕΞΕΛΙΞΗΣ… Και βεβαίως, αναθερμαίνουν την «εγκυρότητα» της δήθεν αποδεδειγμένης θεωρίας του Δαρβίνου για την προέλευση των ειδών αλλά και του ανθρώπου, με βιβλία, ημερίδες, ομιλίες και δημοσιεύματα περί «αποδείξεων από απολιθώματα», όπως το δημοσίευμα σημερινού άρθρου της εφημερίδας «Καθημερινή» με «νέα δεδομένα» από απολιθώματα που σύμφωνα με τους οπαδούς της θεωρίας της εξέλιξης του ανθρώπου από τον πίθηκο, «αποδεικνύουν» την θεωρία της εξέλιξης… Διαβάστε το σχετικό δημοσίευμα ΕΔΩ.

«Ο Άγγλος φυσιοδίφης Charles Darwin (1809-1882) δεν χρειάζεται συστάσεις. Αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του στην παρατήρηση των φυτών και των ζώων και καταγράφοντας τις παρατηρήσεις του. Το βιβλίο του “On the Origin of Species by Means of Natural Selection” (1858) προκάλεσε μεγάλη αίσθηση και ποικίλες αντιδράσεις όταν εκδόθηκε. Έκτοτε, η θεωρία της εξέλιξης ή Δαρβινισμός, αρχικά επηρέασε πολλούς διανοητές κι επιστήμονες και στην συνέχεια, χωρίς να υποβληθεί σε ευρεία κριτική, αναγνωρίσθηκε και προπαγανδίσθηκε παγκόσμια ως η επίσημη θεωρία της εξέλιξης των ειδών και του ανθρώπου. Η θεωρία όμως της εξέλιξης μόνο αποδεδειγμένη δεν ήταν. Ακόμα κι ο ίδιος ο Darwin κάποιες φορές αναρωτιόταν μήπως είχε πέσει θύμα της φαντασίας του. Γεγονός είναι ότι η κριτική που είχε δεχθεί δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος λόγω του πολιτικού κλίματος της εποχής του. Θέλω να πω, ότι νομίζω ότι δεν δόθηκε δημοσιότητα στην κριτική που δέχθηκε επειδή κάτι τέτοιο δεν βόλευε τις πρακτικές του συστήματος. Την εποχή εκείνη μια θεωρία όπως η θεωρία της εξέλιξης, που παρουσίαζε τον άνθρωπο ως εξέλιξη ανθρωποειδών ζώων ή κατώτερων αγρίων φυλών, χρησιμοποιήθηκε ως δικαιολόγηση ή και νομιμοποίηση αποικιοκρατικών πολιτικών, όπως ήταν το δουλεμπόριο των μαύρων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, οι Ισπανοί κι οι Πορτογάλοι λευκοί άποικοι είχαν ήδη αιματοκυλίσει εκατομμύρια ιθαγενών πληθυσμών της Αμερικανικής Ηπείρου και της Αυστραλίας για να επεκταθούν στους "νέους αυτούς κόσμους" και χρησιμοποιούσαν κυρίως μαύρους από την Αφρική ως εργάτες-σκλάβους στις απέραντες φυτείες και στα εργοτάξιά τους. Επίσης, ότι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Lincoln δολοφονήθηκε ακριβώς επειδή τόλμησε να καταργήσει την δουλεία αυτή το 1863. Οι λευκοί γαιοκτήμονες κι εργοστασιάρχες των νέων κόσμων το μόνο που δεν επιθυμούσαν ήταν να χάσουν τους δωρεάν μαύρους εργάτες που είχαν. Η θεωρία του Δαρβίνου δημοσιεύθηκε το 1858, και μέσα σε τέτοιο κλίμα επόμενο ήταν να προωθηθεί, ιδιαίτερα μετά το 1863 που καταργήθηκε επισήμως η δουλεία από τον Lincoln, ώστε να λειτουργεί σαν νομιμοποίηση της εξακολούθησης του καθεστώτος της δουλείας.

Διάφοροι επιστήμονες έχουν διατυπώσει την πεποίθησή τους για την πλάνη του Δαρβινισμού.

Ο P. Lemoine[2], το 1937 έγραφε:

“Οι θεωρίες της εξέλιξης με τις οποίες η μαθητιώσα μας νεολαία έχει εξαπατηθεί, είναι στην πραγματικότητα ένα δόγμα που εξακολουθεί να διδάσκεται σε όλο τον κόσμο. Αλλά ο καθένας, στην ειδικότητά του, ο ζωολόγος ή ο βοτανολόγος, βεβαιώνει ότι καμμία από τις εξηγήσεις που προσφέρει δεν επαρκεί...”

Η ακόλουθη διαπίστωση του Δαρβίνου η οποία επαληθεύθηκε τόσο από τους αποικιοκράτες λευκούς που εξαφάνισαν αυτόχθονες λαούς στις νέες ηπείρους που ανακάλυψαν, όσο και από τους ναζιστές που πίστευαν σε μια ολοκληρωτικής μορφής «ευγονική» εξέλιξη, πρέπει να μας προβληματίζει σοβαρά. Ο ίδιος ο Δαρβίνος έγραφε:

“Σε κάποια μελλοντική εποχή, όχι πολύ μακρινή όπως αυτή που μετριέται με αιώνες, οι πολιτισμένες φυλές του ανθρώπου είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα εξαφανίσουν και θα αντικαταστήσουν τις άγριες φυλές σε όλο τον κόσμο.”
Charles Darwin, “The descent of Man”, ch. vi

O Xίτλερ έγραφε:

“Eάν η φύση δεν επιθυμεί να ζευγαρώνουν τα πιο αδύναμα άτομα με τα πιο ισχυρά, ακόμα λιγότερο επιθυμεί να γίνει επιμιξία μιας ανώτερης φυλής με μια κατώτερη. Επειδή σε τέτοιες περιπτώσεις όλες οι προσπάθειές της δια μέσου εκατοντάδων χιλιάδων χρόνων για την καθιέρωση μιας εξελικτικού υψηλότερου σταδίου ύπαρξης, θα καταστούν μάταιες.”
Adolph Hitler, “Mein Kampf”, 1924

O Xίτλερ πιστεύοντας σε μια ακραία μορφή εξέλιξης, δι' επιλογής κι εξαφάνισης των άλλων, αιματοκύλισε τον πλανήτη κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Μήπως είχε κι αυτός επηρεασθεί από τις απόψεις του Δαρβίνου όταν επινόησε τον ναζισμό;
Τις τελευταίες δεκαετίες, η κριτική κατά της θεωρίας της εξέλιξης του Δαρβίνου άρχισε να ισχυροποιείται κάπως. Δεν ξέρω αν η πρώτη δυνατή κριτική κατά του Δαρβινισμού έγινε από τον Αυστραλό γενετιστή Michael Denton στο βιβλίο του “Evolution: A Theory inCrisis” (1985). Πάντως το βιβλίο του παρακίνησε τον βιοχημικό κυτταρολόγο ερευνητή Michael Behe να δει κατά πόσο αντέχουν τα πορίσματα της θεωρίας της εξέλιξης με επιλογή όταν υποβληθούν σε επιστημονική έρευνα επαλήθευσης, και να γράψει το 1996 το βιβλίο:
“Darwin's Black Box: Biochemical Challenge to Evolution” Free Press
Ο Darwin είχε γράψει στο “Οrigin of Species”:

“Εάν θα μπορούσε να δειχθεί ότι υπήρχε κάποιο σύνθετο όργανο το οποίο να μην μπορούσε να σχηματιστεί από πολλές, διαδοχικές, ελαφρές τροποποιήσεις, η θεωρία μου θα κατέρρεε τελείως.”

O Michael Behe λέει:

“Για τον Darwin, το κύτταρο ήταν ένα “μαύρο κουτί” - οι εσωτερικές του λειτουργίες του ήταν τελείως άγνωστες. Τώρα το μαύρο κουτί έχει ανοιχθεί και ξέρουμε πως λειτουργεί. Εφαρμόζοντας το τεστ του Darwin στον ασύλληπτα πολύπλοκο κόσμο της κυτταρικής μηχανικής και των κυτταρικών συστημάτων που έχουν ανακαλυφθεί τα τελευταία 40 χρόνια, μπορούμε να πούμε ότι η θεωρία του Darwin έχει καταρριφθεί τελείως.”

Τελευταία, μαζί με τους Denton και Βehe, συνασπίσθηκαν κι άλλοι επιστήμονες και δημιούργησαν την θεωρία του “ευφυούς σχεδιασμού”. Ενώ η θεωρία της εξέλιξης πρεσβεύει ότι η έμβια ύλη προήλθε από τυχαίες αλλαγές της ανόργανης ύλης, με πολύ αργές αλλαγές και μεταλλάξεις στο πέρασμα χιλιετιών, η θεωρία του “ευφυούς σχεδιασμού” διαπιστώνει ότι είναι παράλογο οι τόσο ασύλληπτοι σε πολυπλοκότητα και σοφή λειτουργία μικρόκοσμοι των σωματιδίων του ανθρώπινου κυττάρου κλπ να προήλθαν τυχαία, από μια άβουλη ανόργανη ύλη, δια της φυσικής επιλογής. Δεν ξέρω εάν υπάρχει κάποια σκοπιμότητα στην εμφάνιση της θεωρίας του «ευφυούς σχεδιασμού». Το μέλλον θα δείξει.
Γεγονός είναι πάντως ότι οι οπαδοί του Δαρβινισμού “πιστεύουν” στην κοσμοθεωρία του υλισμού και επίσης “πιστεύουν” ότι το πεδίο της ηθικής είναι τελείως άσχετο με την επιστήμη. Aντίθετα, οι οπαδοί της νεοεμφανισθείσας θεωρίας του “ευφυούς σχεδιασμού” διαπιστώνουν, με καθαρά επιστημονικές μεθόδους αλλά και με την ανθρώπινη λογική, ότι η θεωρία της εξέλιξης είναι εσφαλμένη, κι ότι αποκλείεται να δημιουργήθηκε η έμβια ζωή αλλά και η ανόργανη ύλη από τυχαίες μεταλλάξεις και εξελίξεις μιας προϋπάρχουσας ακαθόριστης ύλης. Όλοι οι οπαδοί της νέας θεωρίας πιστεύουν ότι ο Θεός έφτιαξε την ύλη και την ζωή. Επιπλέον πιστεύουν ότι κάθε ανθρώπινη ενέργεια έχει ηθική διάσταση.
Τελικά ο υλισμός και ο άνευ ηθικής[3] επιστημονικός αντικειμενισμός τέθηκαν στην υπηρεσία των μεγιστάνων του πλούτου και των κυβερνήσεων που τους προσκυνούν.»
[Aπό το βιβλίο μου "σόλο πτήσεις στην μεταγνώση", που μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο δωρεάν online.]

Aκολούθως βρήκα στο youtube και σας παρουσιάζω ένα εξαιρετικό επιστημονικό ντοκυμανταίρ που παρουσιάζει και την θεωρία της εξέλιξης και την θεωρία του ευφυούς σχεδιασμού. Δυστυχώς δεν είναι στα ελληνικά.Τον ελεύθερο χρόνο μου θα μεταφράζω και θα αναρτώ τμηματικά την μετάφραση αφού δεν γνωρίζω πως να βάζω υπότιτλους.
πρώτο μέρος:



Το 1993 ο Καθηγητής Phillip E. Johnson του Πανεπιστημίου California Berkeley κάλεσε μια ομάδα επιστημόνων και φιλοσόφων σε μια μικρή παραλιακή πόλη στην κεντρική ακτή της Καλιφόρνιας. Ήλθαν από μεγάλα ακαδημαϊκά κέντρα, συμπεριλαμβανομένων των πανεπιστημίων του Cambridge, του Μονάχου και του Σικάγο,για να δουν με ερωτηματική ματιά την θεωρία που κυριάρχησε στην επιστήμη επί 150 χρόνια.

Dr Paul A. Nelson: "...αντιπροσωπεύει μια καμπή για πολλούς από μας. Ατομικά, όλοι είχαμε ερωτήματα για την θεωρία της εξέλιξης. Όταν βρεθήκαμε μαζί, καθένας μας έφερε κάτι δικό του στην συζήτηση και ξαφνικά όλοι είδαμε ένα νέο τρόπο να βλέπουμε την ζωή που κανείς μας δεν είχε δεί ατομικά πριν."

Dr Dean H.Kenyon: "Θα πρέπει να πω ότι αυτή η περίοδος της ζωής μου ήταν έντονη και φαινόταν ότι υπήρχε εδώ κάτι που ήταν πιο ικανοποιητικό διανοητικά από την άποψη που είχα μέχρι τότε."

Dr Michael J.Behe: "Aναπολώντας την εποχή εκείνη τώρα, νομίζω ότι μου έδωσε την θέληση να κυττάξω πραγματικά τα αποδεικτικά στοιχεία, και να δω που έβλεπα ότι οδηγούσαν."

Dr Stephen C.Meyer: "Συνειδητοποιώ πως αυτό που κάναμε είναι σπουδαιότερο από καθέναν μας ατομικά, και από κάθε χωριστή επιστήμη, και πως ήταν η αρχή μιας επιστημονικής κοινότητας. Τώρα είμαστε πρόθυμοι να αντιμετωπίσουμε το θεμελιώδες μυστήριο της προέλευσης της ζωής."

Phillip Johnson (Καθηγητής Δικαίου, Παν/μιο Καλιφόρνιας Berkeley):"Μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν για άλλα, επειδή αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον θέμα. Από που προερχόμαστε; Πως ερχόμαστε εδώ; Tι μας έφερε στην ζωή; Ποια είναι η σχέση μας με την πραγματικότητα ως σύνολο;"

Paul Nelson (φιλόσοφος βιολογίας): "Aν κοιτάξεις την απίστευτη ποικιλομορφία και πολυπλοκότητα της ζωής, προκύπτει αναπόφευκτα το ερώτημα: "Tι έδωσε ζωή σε όλα αυτά; Ήταν απλώς τύχη και αναγκαιότητα, μη κατευθυνόμενες φυσικές δυνάμεις, ή κάτι άλλο γινόταν; Yπάρχει κάποιος σκοπός, κάποιο σχέδιο, κάποιος σχεδιασμός, κάποιος ευφυής σχεδιασμός ο οποίος φανερώνει μια ευφυή αιτία; Noμίζω ότι αυτό είναι το θεμελιώδες ερώτημα. Οι επιστήμονες που ήλθαν στην πόλη αυτή αποφάσισαν να επανεξετάσουν το μυστήριο της προέλευσης της ζωής, επειδή ο καθένας είχε σημαντικές αμφιβολίες για τις ευρέως διαδεδομένες ιδέες της θεωρίας της εξέλιξης. Μεταξύ αυτών, ο βιοχημικός

Michael Behe αμφισβήτησε το πως οι φυσικές διαδικασίες θα μπορούσαν να έχουν συναρμολογήσει τις πολυπλοκότατες δομές που βρέθηκαν μέσα στα ζωντανά κύτταρα.

Ο Dean Kenyon ήταν ένας βιολόγος πιστός στην θεωρία της εξέλιξης που νόμιζε ότι και μόνο η Χημεία θα μπορούσε να εξηγήσει την προέλευση της ζωής στην γη. Και ο Stephen Meyer... και ο William ... αναζητούσαν μια νέα προσέγγιση. Μια προσέγγιση που να εξηγεί την προέλευση των γενετικών πληροφοριών που είναι κωδικοποιημένες στους ζωντανούς οργανισμούς. Αυτοί οι επιστήμονες κι οι φιλόσοφοι άρχισαν να αρθρώνουν μια εναλλακτική θεωρία ως προς την κυρίαρχη θεωρία της σύγχρονης βιολογίας. Η τελευταία γεννήθηκε στο μυαλό ενός Βρετανού φυσιοδίφη, του Κάρολου Δαρβίνου.

To 1831 o Δαρβίνος, τότε 22 χρονών, άνοιξε πανιά με μια εξερευνητική αποστολή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, που διήρκεσε πέντε χρόνια. Tαξίδευσε από την Αγγλία επί του HMS Beagle, πλέοντας γύρω από το νότιο άκρο της Ν. Αμερικής και μετά βόρεια δια μέσου της αλυσίδας των ηφαιστειογενών νησιών του Ειρηνικού που ονομάζονται Γκαλαμπάγκος. Σε αυτό το απόμακρο αρχιπέλαγος, 600 μίλια από την δυτική ακτή του Εquador, o Kάρολος Δαρβίνος συνάντησε μια απίθανη ποικιλία πουλιών, ερπετών και θηλαστικών, παρόμοια με τα οποία δεν είχε αντικρύσει ποτέ πριν. Για πάνω από ένα μήνα, ο Δαρβίνος μελέτησε την ζωή των φυτών και των ζώων, κράτησε εκτεταμένες σημειώσεις και συγκέντρωσε δείγματα. Κατόπιν έφυγε, και δεν επέστρεψε ποτέ.

25 χρόνια πέρασαν, καθώς ανέπτυσσε μια θεωρία σχετικά με το πώς είχαν προκύψει οι διάφορες μορφές της ζωής στην γη. Το 1859 ο Δαρβίνος εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο «Για την Προέλευση των Ειδών». Η επίδρασή του πάνω στην επιστήμη και, ουσιαστικά, σε όλο τον δυτικό πολιτισμό, ήταν δραματική. Ο Δαρβίνος υποστήριξε ότι όλη η ζωή ήταν προϊόν απολύτως μη κατευθυνόμενων και φυσικών δυνάμεων, χρόνου, τύχης και μιας διαδικασίας που ονόμαζε «φυσική επιλογή». Επί 2.500 χρόνια προ του Δαρβίνου, οι πιο εξέχοντες επιστήμονες και φιλόσοφοι, όπως ο Πλάτωνας, ο Νεύτωνας, κι ο Κέπλερ, έβλεπαν τον κόσμο ως ένα είδος σχεδιασμού ή σχεδίου, αλλά η θεμελιώδης αλλαγή επέρχεται με την ιδέα της φυσικής επιλογής του Δαρβίνου, και μια πραγματική αλλαγή της επιστημονικής φιλοσοφίας τίθεται σε κίνηση.

Ο Δαρβίνος δεν ήταν ο μόνος επιστήμονας που πρότεινε μια θεωρία της εξέλιξης, αλλά ήταν ο πρώτος που προσέφερε ένα πιθανό φυσιοκρατικό μηχανισμό που θα μπορούσε να δημιουργήσει βιολογικές αλλαγές έπειτα από μεγάλες χρονικές περιόδους. Για να κατανοήσουμε πως λειτουργεί η ιδέα της φυσικής επιλογής, ας σκεφθούμε τους πληθυσμούς των σπίνων που συνάντησε ο Δαρβίνος στα νησιά Γκαλαμπάγκος.
15 είδη σπίνων ενδημούν στα νησιά Γκαλαμπάγκος και διαφέρουν λίγο ως προς το μέγεθος του σώματος και το σχήμα του ράμφους των. Ο Δαρβίνος επέστρεψε στην Αγγλία με 9 διαφορετικά είδη από αυτά τα πουλιά.

Σύμφωνα με την σύγχρονη θεωρία του Δαρβίνου, οι διαφορές στα μεγέθη και στα σχήματα των ραμφών των πουλιών είναι άμεσο αποτέλεσμα της φυσικής επιλογής. Ένα παράδειγμα που αναφέρεται συχνά, είναι τα είδη σπόρων και οι σπίνοι. Στις διάφορες εποχές με καταρρακτώδεις βροχές, οι μικροί, μαλακοί σπόροι αφθονούν σε όλα τα νησιά. Τα πουλιά με κοντά ράμφη εύκολα μπορούν να βρουν τροφή. Όμως, κατά την διάρκεια των περιόδων ξηρασίας οι μόνοι σπόροι που υπάρχουν περιβάλλονται από σκληρά κελύφη που έχουν μείνει στο έδαφος από την προηγούμενη χρονιά. Σε αυτές τις περιπτώσεις μόνο τα πουλιά με μακρύτερα και πιο αιχμηρά ράμφη μπορούν να σπάσουν τα κελύφη και να φάνε τους σπόρους. Αυτά τα πουλιά με τα μακρύτερα ράμφη επιβιώνουν επειδή μπορούν να έχουν πρόσβαση στην πηγή της τροφής, ενώ τα άλλα πουλιά δεν μπορούν. Αυτά τα επιμήκη ράμφη αποτελούν αυτό που οι βιολόγοι αποκαλούν «λειτουργικό πλεονέκτημα». Οι σπίνοι με τα μικρότερα ράμφη δυστυχώς πεθαίνουν από πείνα επειδή δεν μπορούν να φθάσουν στην πηγή της τροφής. Εάν οι συνθήκες της ξηρασίας εξακολουθούν, το περιβάλλον προκαλεί μια αλλαγή στα χαρακτηριστικά του πληθυσμού των σπίνων συνολικά. Με τον καιρό, τα επιμήκη ράμφη κληρονομούνται στις επόμενες γενιές επειδή αυτά τα ράμφη επιτρέπουν στα πουλιά να επιβιώνουν.

Η φυσική επιλογή ήταν μια πανίσχυρη ιδέα. Οι φυσικές παραλλαγές που αποδεικνύονταν πλεονέκτημα θα κληρονομούντο από τις επόμενες γενιές. Μέσα από την διαδικασία αυτή οι πληθυσμοί θα μεταβάλλονταν και, με την πάροδο του χρόνου, ουσιαστικά διαφορετικοί οργανισμοί θα προέκυπταν χωρίς καθόλου ευφυή καθοδήγηση. Ο Δαρβίνος ήθελε να εξηγήσει τα πάντα στην ιστορία της ζωής μέσω ασχεδίαστων, μη ευφυών φυσικών διαδικασιών. Και όταν αναζήτησε κάποια εξήγηση αυτό που βρήκε ήταν ότι η διαδικασία που μπορούσε να παρατηρήσει σε πληθυσμούς κατοικίδιων λειτουργεί και στους πληθυσμούς των αγρίων ειδών. Και ο ίδιος ο Δαρβίνος ήταν εξοικειωμένος με την αναπαραγωγή κατοικιδίων. Εξέτρεφε περιστέρια. Και γνώριζε ότι επί αιώνες οι άνθρωποι είχαν κατορθώσει να επιφέρουν δραματικές αλλαγές στους πληθυσμούς των ειδών επιλέγοντας μόνο ορισμένα είδη για αναπαραγωγή. Ο Δαρβίνος στην πραγματικότητα υποστήριξε ότι η ίδια διαδικασία λειτουργεί και στα άγρια είδη.

Για τον Δαρβίνο, η φυσική επιλογή εξηγούσε την εμφάνιση του σχεδιασμού χωρίς να υπάρχει κάποιος σχεδιαστής. Δεν υπήρχε πια ανάγκη να επικαλείται κανείς κάποια ευφυή αιτία για την πολυπλοκότητα της ζωής. Στην πραγματικότητα, η φυσική επιλογή έγινε ένα είδος «υποκατάστατου του σχεδιαστή».

Σήμερα ο Δαρβινισμός είναι σε δογματικό βαθμό γενικευμένος σε όλες τις επιστήμες και στον ακαδημαϊκό κόσμο. Παρ’ όλα αυτά, παρά την ευρεία του αποδοχή, ένας αυξανόμενος αριθμός επιστημόνων και μελετητών συμπεριλαμβανομένων εκείνων που τράβηξαν κατά την μικρή παραλιακή πόλη της Καλιφόρνιας, έχουν θέσει υπό αμφισβήτηση τις θεμελιώδεις πλευρές της θεωρίας του Δαρβίνου.

(Θα συνεχίσω την μετάφραση του δεύτερου μέρους σε πρώτη ευκαιρία. Παρακαλώ όποιον ξέρει υποτιτλισμό να χρησιμοποιήσει τις μεταφράσεις αυτές ελεύθερα για να βάλει υπότιτλους στην ταινία.)

δεύτερο μέρος:



Όταν βρεθήκαμε μαζί στην παραλιακή πόλη της Καλιφόρνιας βεβαίως δεν συμφωνούσαμε στα πάντα αλλά όλοι είμασταν πραγματικά δυσαρεστημένοι από τον μηχανισμό της «φυσικής επιλογής» και εκείνων που σχεδίαζαν την βιολογική εξήγηση.

Η φυσική επιλογή είναι πραγματική διαδικασία και χρησιμεύει αρκετά για την εξήγηση ορισμένων περιορισμένων ειδών ποικιλομορφίας, για αλλαγές μικρής κλίμακας. Έχουμε πολλά σχετικά παραδείγματα πράγματι. Εκεί που δεν τα πάει καλά, είναι στην εξήγηση εκείνου που ο Δαρβίνος νόμιζε ότι θα εξηγούσε, δηλαδή στο να εξηγήσει την πραγματική πολυπλοκότητα της ζωής. Έχουμε το ράμφος του σπίνου, και τον ίδιο τον σπίνο. Μια δευτερεύουσα αλλαγή στην δομή του ράμφους, έναντι της προέλευσης του σπίνου ως ολόκληρου οργανισμού. Αυτές είναι διαφορετικές κλίμακες φαινομένων, είναι διαφορετικά είδη προβλημάτων. Ένα σημαντικό πρόβλημα που πρέπει να κατανοήσουν οι βιολόγοι είναι που ισχύει η φυσική επιλογή, και που δεν ισχύει, και γιατί υπάρχει διαφορά. Τα αποδεικτικά στοιχεία είναι πολύ ισχυρά, και όλοι μας έχουμε την αίσθηση ότι εάν αφήσουμε αυτά τα αποδεικτικά στοιχεία να μιλήσουν από μόνα τους, τότε θα μας οδηγήσουν σε μια πολύ διαφορετική κατεύθυνση, μακριά από την φυσική επιλογή και προς ένα διαφορετικό συμπέρασμα σχετικά με την προέλευση και την φύση της ζωής στην γη.

«Η φυσική επιλογή δρα μόνο επωφελούμενη από αμυδρές, διαδοχικές διαφοροποιήσεις. Δεν μπορεί ποτέ να κάνει ξαφνικά ένα μεγάλο άλμα, αλλά πρέπει να προχωρά με μικρά και σίγουρα, αν και αργόσυρτα, βήματα.» Κάρολος Δαρβίνος

Μichael Behe: «Είναι πράγματι ενδιαφέρον να προσέξουμε ότι όσο περισσότερα μαθαίνουμε σχετικά με την ζωή, κι όσο περισσότερα μαθαίνουμε σχετικά με την βιολογία, τόσο μεγαλύτερα προβλήματα αντιμετωπίζει ο Δαρβινισμός, και τόσο περισσότερο γίνεται εμφανής ο σχεδιασμός.»

Από το 1988, ο Δρ Michael Behe ερευνά τα πολύπλοκα βιολογικά συστήματα που φαίνεται πως αψηφούν την εξήγησή τους μέσω της φυσικής επιλογής.

Μichael Behe: «Τον περισσότερο καιρό πίστευα ότι η θεωρία της Εξέλιξης του Δαρβίνου εξηγεί αυτά που βλέπαμε στην βιολογία. Όχι επειδή είδα πως όντως τα εξηγούσε, αλλά επειδή μου έλεγαν ότι τα εξηγούσε. Στα σχολεία διδάχθηκα την Δαρβινική βιολογία και στο Κολλέγιο στο Bradford School βρισκόμουν σε μια ατμόσφαιρα που θεωρούσε δεδομένο ότι η θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου εξηγεί την βιολογία, και πάλι δεν είχα κάποιο λόγο για να αμφιβάλλω. Δεν πάνε παρά 10 χρόνια ή λίγο περισσότερα που διάβασα ένα βιβλίο με τίτλο «Εξέλιξη: μια θεωρία που αντιμετωπίζει κρίση», ενός γενετιστή ονομαζόμενου Michael Denton, Aυστραλού, και ο οποίος παρουσίαζε πολλά επιστημονικά επιχειρήματα κατά της θεωρίας του Δαρβίνου που δεν είχα ακούσει ποτέ πριν, και τα επιχειρήματα φαίνονταν πολύ πειστικά, κι εκείνη την στιγμή άρχισα να θυμώνω λιγάκι επειδή νόμιζα ότι με είχαν οδηγήσει σε λάθος δρόμο. Είχα μπροστά μου έναν αριθμό πολύ καλών επιχειρημάτων, και μετά από διδακτορικές σπουδές στην βιοχημεία είχα γίνει μέλος του ερευνητικού προσωπικού του Πανεπιστημίου και δεν είχα ποτέ ακούσει τέτοια πράγματα. Κι έτσι, από εκείνη την στιγμή, άρχισε να με ενδιαφέρει πολύ το ζήτημα της Εξέλιξης και έκτοτε έχω φθάσει στο συμπέρασμα ότι οι διαδικασίες που περιέγραψε ο Δαρβίνος δεν είναι η πλήρης εξήγηση για την ζωή.»

Ο σκεπτικισμός του Michael Behe για την ζωή προέκυψε σε μεγάλο βαθμό από αυτά που αποκάλυψε η σύγχρονη βιολογία για την πιο θεμελιώδη μονάδα της ζωής: το κύτταρο.

Μichael Behe: «Τον 19ο αιώνα που ζούσε ο Δαρβίνος, οι επιστήμονες νόμιζαν ότι η βάση της ζωής, το κύτταρο, ήταν μια απλή σφαίρα πρωτοπλάσματος, σαν ένα μικρό κομμάτι τζελ, ή κάτι παρόμοιο. Δεν ήταν καθόλου δύσκολο να το εξηγήσουν.»

Αυτή η αντίληψη δεν άλλαξε στην πραγματικότητα πολύ μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’50. Αλλά το τελευταίο μισό του (20ου αιώνα), η γνώση μας για το κύτταρο έχει πάρει εκρηκτική διάσταση. Σήμερα ισχυρές τεχνολογίες αποκαλύπτουν περίτεχνους μικρόκοσμους. Κόσμους τόσο μικροσκοπικούς, που μια δακτυλήθρα γεμάτη με υγρό καλλιέργειας μπορεί να περιέχει πάνω από 4 δισεκατομμύρια μονοκύτταρα βακτήρια, το καθένα τους με κυκλώματα, οδηγίες συναρμολόγησης και πολλές αληθινές μηχανές, την πολυπλοκότητα των οποίων δεν θα μπορούσε ποτέ να φαντασθεί ο Δαρβίνος.

Michael Behe: «Στην πραγματική βάση της ζωής όπου τα μόρια και τα κύτταρα δίνουν την παράσταση, ανακαλύψαμε μηχανές, κυριολεκτικά θαυμάσιες μηχανές. Υπάρχουν μικρά θαυμάσια φορτηγά που μεταφέρουν προμήθειες από την μια άκρη του κυττάρου στην άλλη. Υπάρχουν μηχανισμοί που αιχμαλωτίζουν την ενέργεια από το φως του ήλιου και την μετατρέπουν σε ενέργεια για χρήση.»

Jed Macosho (Moριακός βιολόγος, Παν’μιο Καλιφόρνιας, Berkeley): «Υπάρχουν πολλές θαυμάσιες μηχανές στο ανθρώπινο σώμα και λειτουργίες που το σώμα έχει να κάνει. Έτσι, αν σκεφθείτε την ακοή, την αφή, την όσφρηση, την γεύση, την επούλωση, την πήξη του αίματος, την λειτουργία της αναπνοής, την ανταπόκριση του ανοσοποιητικού συστήματος, όλες αυτές οι λειτουργίες χρειάζονται την ύπαρξη αντίστοιχων μηχανών.»

Michael Behe: «Όταν κοιτάζουμε τις μηχανές αυτές αναρωτιόμαστε: Aπό που προέκυψαν; Και η κοινότυπη απάντηση, «από την εξέλιξη της θεωρίας του Δαρβίνου» είναι πολύ ανεπαρκής κατά την άποψή μου.»

Τις αρχές τις δεκαετίας του ’90, σε μια σειρά ακαδημαϊκών διασκέψεων, ο Βehe μοιράστηκε για πρώτη φορά τις αμφιβολίες του σχετικά με την ικανότητα της «φυσικής επιλογής» να κατασκευάζει πολύπλοκα μοριακά συστήματα. Μια μηχανή ιδιαίτερα, τράβηξε την προσοχή του.

Michael Behe: «Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που κοίταξα βιβλίο βιοχημείας είδα ένα σχέδιο από κάτι που ονομαζόταν «bacterial flagellum”, με όλα του τα εξαρτήματα σε όλη του την μεγαλοπρέπεια. Είχε προπέλα, και αγγίστρι, και άξονα και μηχανή κοκ. Το κοίταξα και είπα. Μα αυτό είναι εξωτερική μηχανή. Αυτό, το βλέπεις, είναι σχεδιασμένο. Δεν υπάρχει τυχαία συναρμολόγηση των μερών του.»
Η αντίδραση του Behe δεν αποτελεί έκπληξη. Θαυμάσιες μηχανές που οδηγούν τα βακτήρια διαμέσου υγρών, που η καθεμιά εξαρτάται από ένα σύστημα πολύπλοκα κανονισμένων μηχανικών μερών. Αυτά τα μέρη γίνονται ορατά όταν μεγενθύνουμε τμήματα του κυττάρου 50 χιλιάδες φορές. Οι βιοχημικοί έχουν χρησιμοποιήσει μικρογράφους ηλεκτρονίων σαν αυτόν εδώ για να αναγνωρίσουν τα μέρη και την τρισδιάστατη δομή της μηχανής του flagellum. Kατά την διαδικασία αυτή, αποκάλυψαν ένα θαύμα μηχανικής σε φοβερές κλίμακες. Ο…. το έχει αποκαλέσει «την πιο αποτελεσματική μ ηχανή στο σύμπαν.» Αυτές οι μηχανές, που μερικες από αυτές τρέχουν 100 χιλιάδες rpm, είναι δικτυωμένες εντός ενός ….μηχανισμού έτσι ώστε να παίρνουν ανατροφοδότηση από το περιβάλλον. Και μολονότι περιστρέφονται τόσο γρήγορα, μπορούν να σταματήσουν επί τόπου. Τους παίρνει μόνο ένα τέταρτο της στροφής για να σταματήσουν και να αλλάξουν κατεύθυνση, και να αρχίσουν να περιστρέφονται με ταχύτητα 100 χιλιάδων rpm προς την άλλη κατεύθυνση.

Michael Behe: «Κι ακριβώς όπως οι εξωτερικές μηχανές στις βάρκες, έχει μεγάλο αριθμό εξαρτημάτων που είναι απαραίτητα έτσι ώστε να λειτουργεί η μηχανή.»
Scott Minnich (Moριακός βιολόγος, Πανεπιστήμιο του Idaho): «Το bacterial flagellum. …Έχει άξονα, έχει… έχει…, έχει προπέλα, και λειτουργούν. Όλα αυτά είναι μέρη μηχανών αλλά δεν τους δώσαμε αυτές τις ονομασίες χάριν ευκολίας. Αντιπροσωπεύουν πράγματι τις λειτουργίες που εκτελούν.»

Από τότε που ανακάλυψαν την περιστρεφόμενη αυτή βιολογική μηχανή οι επιστήμονες έχουν προσπαθήσει να κατανοήσουν πως θα μπορούσε να εξηγηθεί δια της «φυσικής επιλογής». Μέχρι τώρα, δεν έχουν κατορθώσει να προσφέρουν οποιαδήποτε λεπτομερή εξήγηση βάσει της θεωρίας του Δαρβίνου. Για να δούμε το γιατί, πρέπει να καταλάβουμε το χαρακτηριστικό των μηχανών που είναι γνωστό ως «μη μειώσιμη πολυπλοκότητα».

Ο όρος «μη μειώσιμη πολυπλοκότητα» επινοήθηκε από τον Michael Behe και περιέγραφε τις μοριακές μηχανές. Βασικά σημαίνει ότι εάν έχεις πολλά οργανίδια ή συστήματα μέσα σε ένα κύτταρο, είναι όλα τους απαραίτητα για την σωστή λειτουργία του κυττάρου. Δηλαδή εάν απομακρύνεις ένα από αυτά χάνεις την σωστή λειτουργία αυτού του συστήματος.

Η ιδέα της «μη μειώσιμης πολυπλοκότητας» μπορεί να σκιαγραφηθεί με έναν γνωστό μας μη βιολογικό μηχανισμό: μια ποντικοπαγίδα. Η παγίδα αποτελείται από πέντε βασικά μέρη. Ένα πιάσιμο που κρατά το δόλωμα. Ένα δυνατό ελατήριο, μια λεπτή βέργα που λέγεται «σφυρί», μια τρύπα για να ασφαλίζει το σφυρί και μια βάση πάνω στην οποία στηρίζεται ολόκληρο το σύστημα. Αν κάποιο από αυτά τα κομμάτια λείπει ή είναι ελαττωματικό, τότε ο μηχανισμός δεν λειτουργεί σωστά. Όλα τα εξαρτήματα αυτού του μη μειώσιμου πολύπλοκου συστήματος πρέπει να υπάρχουν ταυτόχρονα, έτσι ώστε ο μηχανισμός αυτός να εκτελεί την λειτουργία του: Nα πιάνει ποντικούς.
Η μη μειώσιμη πολυπλοκότητα ισχύει και για τις βιολογικές μηχανές συμπεριλαμβανομένου του βιολογικού μηχανισμού bacterial flagellum.

Μichael Behe: «…Υπάρχουν περίπου 40 διαφορετικά μέρη πρωτεϊνών τα οποία είναι απαραίτητα για την λειτουργία αυτού του μηχανισμού. Και εάν κάποιο από αυτά τα μέρη λείπει, τότε ή έχεις ένα flagellum που δεν λειτουργεί σωστά επειδή του λείπει το αγκίστρι, ή επειδή του λείπει το dry shaft, ή ο,τιδήποτε άλλο, ή δεν κατασκευάζεται καν.»

ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΑΥΤΟ ΠΑΡΕΜΒΑΛΛΩ ΑΛΛΟ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΣΧΕΤΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΝΟΣ ΔΑΡΒΙΝΙΣΤΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΒΕΗΕ ΚΑΙ ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ:



Στο ανωτέρω βίντεο που παρεμβάλλω, ο επιστήμονας είναι οπαδός της θεωρίας της εξέλιξης και υποτίθεται ότι καταρρίπτει την θέση του Behe. Η αντίκρουση αυτή στην πραγματικότητα επιβεβαιώνει περίτρανα την θέση του Βehe.

Να ο συλλογισμός:

Ο Βehe υποστηρίζει ότι αν αφαιρέσουμε έστω και ένα «εξάρτημα» από ένα φυσιολογικό βιολογικό σύστημα που επιτελεί μια συγκεκριμένη λειτουργία , έστω την λειτουργία Α, τότε το σύστημα αυτό δεν θα επιτελεί την λειτουργία Α σωστά, ή δεν θα την εκτελεί καθόλου, ή ενδέχεται να επιτελεί κάποια άλλη λειτουργία Β, Γ,,,κλπ.
Από το άλλο μέρος, ο αντικρούων επιστήμονας βγάζει 40 εξαρτήματα του bacterial flagellum και υποστηρίζει ότι τα 10 που μένουν έπρεπε να μην λειτουργούν βάσει της «μη μειώσιμης πολυπλοκότητας» του Βehe. Ο Βεhe όμως δεν είπε ότι το να αφαιρέσεις ένα ή περισσότερα εξαρτήματα οδηγεί πάντα σε μη λειτουργικότητα. Είπε ότι ενδέχεται να έχουμε, μη λειτουργικότητα, ή λανθασμένη λειτουργικότητα, ή τελείως διαφορετική λειτουργικότητα. Ότι σίγουρα δεν θα έχει το βιολογικό μας σύστημα την ίδια τέλεια λειτουργία Α, που είχε πριν την αφαίρεση των εξαρτημάτων.

Ο επιστήμονας που τον αντικρούει συνεχίζει την κριτική του διαπιστώνοντας ότι τα εναπομείναντα 10 εξαρτήματα του bacterial flagellum λειτουργούν πλήρως παρόλο που, όπως λέει, δεν δημιουργούν κίνηση κι ούτε βέβαια αποτελούν πλέον ένα bacterial flagellum. Αποτελούν το type III secretory system, στο οποιο, όπως μας πληροφορεί, μερικά από τα χειρότερα βακτήρια που υπάρχουν παράγουν τοξικές πρωτείνες, αρπάζουν τα κύτταρά μας και τους διοχετεύουν αυτές τις τοξικές πρωτεΪνες. Το βακτήριο πχ που προκαλεί βουβωνική πανώλη εργάζεται με αυτόν τον τρόπο.

Εκείνο που λέει ο επιστήμονας αυτός για να αντικρούσει τον Βehe είναι ότι αφαιρώντας 40 εξαρτήματα από το bacterial flagellum δεν είναι ότι εξακολουθούμε να έχουμε ένα bacterial flagellum, ή κάτι άλλο που επιτελεί τέλεια τις λειτουργίες του bacterial flagellum, αλλά ότι έχουμε ένα επικίνδυνο βιολογικό μηχανισμό που δημιουργεί επικίνδυνες θανατηφόρες ασθένειες. Δηλαδή επιβεβαιώνει ένα από τα τρία ενδεχόμενα αποτελέσματα που σύμφωνα με τον Behe προκαλούνται, εάν αφαιρέσουμε ένα εξάρτημα από ένα φυσιολογικό βιολογικό σύστημα όπως είναι το bacterial flagellum, και συγκεκριμένα, επιβεβαιώνει ότι ενδέχεται να προκαλέσουμε την εκτέλεση μιας τελείως διαφορετικής λειτουργίας (και πολύ ανώμαλης και επικίνδυνης στο παράδειγμα του αντικρούοντος τον Βehe).

Μόνο εάν η λειτουργία του ακρωτηριασμένου bacterial flagellum παρέμενε η ίδια ακριβώς με του αρχικού φυσιολογικού, τότε ο επικριτής του Βehe θα είχε δίκιο.

τρίτο μέρος:



H EΠΙΣΤΗΜΗ ΕΧΕΙ ΠΕΡΙΧΑΡΑΚΩΘΕΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΝΑΖΙΣΤΙΚΑ ΠΡΟΤΥΠΑ:
Στις ΗΠΑ καθηγητές πανεπιστημίων, ερευνητές και επιστήμονες που τόλμησαν απλώς να αναφέρουν ότι υπάρχει και η θεωρία του ευφυούς σχεδιασμού εκτός από την θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου, απολύθηκαν από τις εργασίες τους. Δείτε σχετικό ντοκυμανταίρ μέσω των ακόλουθων συνδέσμων: