ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ Ε. ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ ΣΤΟΝ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Απάντησι στον διαστρεβλωτη
της ΑΛΗΘΕΙΑΣ
π. Βασιλειον Παπαδακην
- (Γρηγοριατην)
και ολους τους ομοφρονας του


του αρχιμανδριτου Ευθυμιου Τρικαμηνα


Περιοχή Ἀμπελακίων 22/8/2011κ

Ἀγαπητέ ἀδελφέ Ὀδυσσέα, χαῖρε ἐν Κυρίῳ.

Ἔφθασαν στά χέρια μου κάποια σχόλια ὀνομαστῶν καί ἀνωνύμων πού ἀναρτήθηκαν στήν ἱστοσελίδα σας τήν 6η καί 7η Αὐγούστου. Ἐπειδή ἀσχολοῦνται μέ τό θέμα τῆς ἀποτειχίσεως καί σχολιάζουν δυσμενῶς τήν στάσι τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου στίς δύο πρῶτες ἀποτειχίσεις του ἀπό τούς ἁγίους Πατριάρχες Ταράσιο καί Νικηφόρο καί ἐπειδή ἔχω κάπως ἀσχοληθῆ μέ τό θέμα αὐτό, πρός ἀποκατάστασι τῆς ἀληθείας, ἡ ὁποία στίς ἡμέρες μας εἶναι σκληρή καί δέν μᾶς συμφέρει, οὔτε ἐξυπηρετεῖ τόν ἐφησυχασμό καί τό βόλεμά μας, ἔχω νά ἀναφέρω τά ἀκόλουθα:

1) Στηριζόμενος ὁ πρώην παλαιοημερολογίτης σχολιαστής στό βιβλίο του π. Βασιλείου Παπαδάκη «Ἀντιπατερική ἡ στάσι τοῦ Ζηλωτικοῦ Παλαιοημερολογιτισμοῦ» ἀποφαίνεται ὅτι ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἀναθεματίσθηκε ἀπό πολλούς ἁγίους τῆς ἐποχῆς του, μετενόησε γιά τήν στάσι του αὐτή τῆς ἀποτειχίσεως καί ἐπέστρεψε, ὅτι ἁγίασε τελικῶς ἕνεκα τῶν ἀγώνων του κατά τῆς εἰκονομαχικῆς αἱρέσεως καί ὅτι τά Στουδιτικά σχίσματα τά κατέκριναν πολλοί Ἅγιοι μεταξύ τῶν ὁποίων ὁ Θεοφάνης ὁ ὁμολογητής, Δανιήλ ὁ Στυλίτης, ὁ ὅσιος Ἰωαννίκιος, ὁ Ἅγ. Μεθόδιος καί ὁ Δοσίθεος Ἱεροσολύμων.

Ὅλα αὐτά, ἀδελφέ Ὀδυσσέα, εἶναι ὄνειρα σκηνοθετημένα ἀπό τόν σχολιαστή - πρώην παλαιοημερολογίτη καί τόν π. Βασίλειο, προκειμένου νά στηρίξωμε τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί βεβαίως νά διέλθωμε τήν περίοδο αὐτή τοῦ διωγμοῦ τῆς πίστεως, ἀφ’ ἑνός μέν κατά τό δή λεγόμενο «ἀβρόχοις ποσί» καί χωρίς ἴχνος ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος πού κοστίζει, ἀφ’ ἑτέρου διά νά ἔχωμε τή συνείδησί μας ἥσυχη ὅτι καλῶς καί νουνεχῶς πράττωμε καί οἱ Ἅγιοι συμφωνοῦν στήν ἀπραξία μας. Συγκεκριμένα ἐπί τοῦ θέματος ἀναφέρω τά ἑξῆς:

Ὁ ὅσ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ὄντως ἀναθεματίσθηκε• ὄχι ὅμως ἀπό Ἁγίους, ἀλλά ἀπό μία Σύνοδο Ἐπισκόπων (ὁ Μ. Γεδεών ἀναφέρει ὅτι ὁ αὐτοκράτωρ «συνεκάλεσε συνέδριον κληρικῶν»), τήν ὁποία συγκέντρωσε ὁ αὐτοκράτωρ Νικηφόρος ὁ ἀπό Γενικοῦ τό 809, μέ σκοπό νά ἐπιβάλη τήν ἀθώωσι τοῦ μοιχοζεύκτου Ἰωσήφ καί νά ἐξορίση τούς ἀντιφρονοῦντας. Ἀπό αὐτό τό συνέδριο κατά γενική ὁμολογία ἀπουσίαζε ὁ Πατριάρχης Ἅγ. Νικηφόρος. Νά πῶς περιγράφει τό συνέδριο αὐτό ὁ Ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης σέ ἐπιστολή του πρός τόν ἡγούμενο καί τούς μοναχούς τοῦ Ἁγ. Σάββα:

«Καί ἐπειδή οὐκ ἐγκατέλιπε Κύριος τοσοῦτον τήν καθ᾿ ἡμᾶς γενεάν, ὥστε πάντας κλῖναι γόνυ τῇ Βάαλ, ἀλλ' εὑρεθῆναί τινας ὡς καί ἐπ' αὐτῆς τῆς μοιχείας πρότερον καί αὐτίκα ἐρειδομένους τοῖς τοῦ θεοῦ νόμοις, γνωσθέντων τούτων τῷ δή παραιτουμένῳ τήν κοινωνίαν ἀμφοτέρων κροτεῖται ἐκ προστάγματος βασιλικοῦ καθολική σύνοδος. Καί δή πρό τῆς συνόδου φρουρήσαντες καί περιστοιχήσαντες στρατιωτικόν τάγμα τούς μή συνανομεῖν αὐτοῖς ἀνελομένους ἱστῶσιν ἐπί τοῦ συνεδρίου τῆς παρανομίας, ἀναθεματίζουσιν οἱ μοιχοΐστορες, αὐτοφρονοῦσιν, ὑπερορίζουσιν, εἴργουσιν ἀσφαλῶς ἄλλον ἐξ ἄλλου, οὕς μέν καί σιδηροδεσμίους θέμενοι, ἐνίους δέ καί τῷ ξύλῳ τοῖν ποδοῖν συνείραντες» (Ἐπιστολή 555, Φατοῦρος σελ. 851,49).

Ἀπό τέτοια Σύνοδο, ἀδελφέ Ὀδυσσέα, ἀναθεματίσθηκε ὁ ὅσιος. Ἀπό Σύνοδο «καπελωμένη» ἀπό τόν αὐτοκράτορα, μὲ τήν ὁποία, ὅποιος δέν συμφωνεῖ, ἀμέσως συλλαμβάνεται ἀπό τούς στρατιῶτες καί ὁδηγεῖται πρός πνευματική καρατόμησι ἀπό κληρικούς κατευθυνόμενους καί ὑποτελεῖς στόν βασιλέα.

Μία ἀκόμη περιγραφή γιά τό πῶς ἐλειτούργησε ἡ Σύνοδος μᾶς κάνει ὁ ὅσιος σέ ἐπιστολή του πρός τόν μοναχό Ἀθανάσιο:

«ὑπέρ τίνος ἡ δι’ ἀρχόντων παράστασις ὑμῶν ἐν τῇ πολυανθρώπῳ συνόδῳ, συγκαθεζομένων καί τριῶν τῶν μεγίστων ἀξιωμάτων; ὑπέρ τίνος ἐγώ ὁ ταπεινός ἐκεῖσε ὑβριζόμενος, καί κυκλόθεν περιστοιχιζόμενος; καί ἀκούων• Οὐκ οἶδας τί φλυαρεῖς, τί λαλεῖς. Βοῶντός μου• Πίπτει ὁ Πρόδρομος• λύεται τό Εὐαγγέλιον• οὐκ ἔστιν οἰκονομία κἀκείνων τό ἐπιλέγειν πολύ, ὅτι οἰκονομία• καί οὕτως οἱ ἅγιοι ᾠκονόμησαν, καί ὁ ἐν ἁγίοις προηγησάμενος. Ἴδε μάρτυρες ὅτι ἐπέτρεψε τήν μοιχοζευξίαν• κἄν οὐκ ἔλεγον αὐτήν οὕτως, ἀλλά καί τό εἰπεῖν, μοιχοζεύκτην, διεπρίοντο τούς ὀδόντας τοῦ οἱονεί ῥοφῆσαι. Ὑπέρ τίνος τό ἀνάθεμα τοῖς μή δεχομένοις τάς οἰκονομίας τῶν ἁγίων διαβοήτως ἀνακραχθέν• καί ἐγώ σύν τῷ Πατρί μου καί Καλογήρῳ ὑπ' ἀρχοντικῆς χειρός ἀφορισθείς ἐκ μέσου• ὁ δέ ἀρχιεπίσκοπος ἐναπολειφθείς• καί διότι μόνον ἐλειτούργησεν ὑπ' ἐμοῦ παρακληθείς εἰς τά Στουδίου, ὡς κοινός πρεσβύτερος καθαιρεθείς κατ' αὐτοῦς; Τόν γάρ ὑπ' αὐτοῦ Χριστοῦ καθαιρεθέντα καί τῶν θείων κανόνων μοιχοζεύκτην ἠθώωσαν• ἀνένοχον ἀποφηνάμενοι κατά πάντα καί συνιερουργόν αὐτοῖς ὄντα καί πρότερον. Τόν δέ ἀκαθαίρετον ἐκ κανόνων, καθαιρέσει ὑπέβαλον• ἔργῳ τόν λόγον αὐτῶν βεβαιούμενοι ὡς ἐξουσίαν ἔχειν τούς ἱεράρχας, κατά τό αὐτοῖς δοκοῦν, κεχρῆσθαι τοῖς κανόσιν. Ὅπερ ἐνεργοῦσιν εἰς τό ἀεί...» (Ἐπιστ. 48, Φατοῦρος σελ. 132,90).

Ὅπως λοιπόν καταλαβαίνει κανείς ὁ ὅσιος ἔδωσε μέσα στή Σύνοδο μάχη μέ θηρία, τά ὁποῖα ἦσαν συγχρόνως καί ρομπότ κατευθυνόμενα καί εἶχαν λάβει ἀπό πρίν τίς ἀποφάσεις, ὅπως ἀκριβῶς γίνεται καί σήμερα στά λεγόμενα ἐκκλησιαστικά δικαστήρια. Ἀπό αὐτόν ὅμως τόν ἀναθεματισμό τοῦ ἁγίου, ὁ ὁποῖος δι’ αὐτόν ἦτο τίτλος τιμῆς, μέχρι αὐτά πού φλυαροῦν ὁ πρώην παλαιοημερολογίτης σχολιαστής καί ὁ π. Βασίλειος Παπαδάκης, ὅτι δηλαδή ὁ ὅσιος ἀναθεματίσθηκε ἀπό πολλούς ἁγίους τῆς ἐποχῆς του, ὑπάρχει χάος μέγα, μᾶλλον τελεία διαστροφή τῆς ἀληθείας καί παραπλάνησις τῶν ἀφελῶν καί βολεμένων. Στό σημεῖο αὐτό, ἄν χρειασθῆ, μπορῶ νά ἐπανέλθω μέ πολύ περισσότερα στοιχεῖα.

2) Ὡς πρός τό θέμα πού θίγουν οἱ ἀνωτέρω, ὅτι δηλαδή ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης μετενόησε διά τήν στάσι του καί ἐπέστρεψε, καί ἐδῶ ὑπάρχει πλήρης διαστροφή τῆς ἀληθείας. Διότι ὁ ὅσιος ὄχι μόνον δέν μετενόησε, οὔτε ὑπεχώρησε οὐδέ βῆμα ποδός ἀπό τίς θέσεις του, ἀλλά ἀπεναντίας μετενόησαν καί ἐπέστρεψαν στήν ὁδό τῆς ἀκριβείας οἱ δύο ἅγιοι Πατριάρχες Ταράσιος καί Νικηφόρος. Αὐτό εἶναι ὁλοφάνερο ἀπό τό ὅτι ἡ ἕνωσις καί συνδιαλλαγή τοῦ ὁσίου μέ τούς δύο ἁγίους Πατριάρχες ἔγινε μέ βάσι τήν θέσι καί θεολογία τοῦ ὁσίου, τήν ὁποία ἀπεδέχθησαν οἱ δύο Πατριάρχες καί ὁμολόγησαν ὅτι καλῶς ἔπραξε ὁ ὅσιος, αὐτοί δέ διά οἰκονομία παρεξέκλιναν τῆς εὐθείας ὁδοῦ.

Νά πῶς περιγράφει τήν ὁμολογία αὐτή τῶν δύο Πατριαρχῶν ὁ βιογράφος του:

«Ἐπεί ὅτι γε μή καλῶς εἰς τοῦτο τάξεως ἦλθε τά τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως ἐπί τῶν ἡμερῶν τουτωνί τοῖν δυοῖν βασιλέων, καί αὐτοί σαφῶς ᾔδεισαν οἱ θεόληπτοι πατριάρχαι• οὐδέ γάρ ἄν καλῶς δεδρακέναι τόν μέγαν ἔλεγεν Θεόδωρον ἐκ Θεσσαλονίκης ἐπανελθόντα ὁ τῆς ὀρθοδοξίας πρόμος Ταράσιος, εἰ μή αὐτόν ᾒδει τήν ἀληθῆ τρίβον τοῦ εὐαγγελίου ἀπλανῶς ὁδεύοντα• οὐδ' αὖ πάλιν ἀπεδέχετο αὐτόν ὁ τῆς νίκης ἐπώνυμος ἱεροθέτης, καί ὡς ἀθλητήν ἀληθείας τοῖς ἐπαίνοις κατέστεφεν, εἰ μή ὀρθοτομοῦντα διεγνώκει τόν λόγον τῆς πίστεως» (P.G. 99, 268 D).

Δηλαδή, ἀδελφέ Ὀδυσσέα, πέραν τῆς ὁμολογίας αὐτῆς διά τήν στάσι τοῦ ὁσίου τῶν δύο ἁγίων Πατριαρχῶν, ὁμολόγησαν ἀκόμη καί κατενόησαν ὅτι δέν πῆγαν καλά τά πράγματα τῆς Ἐκκλησίας μέ τίς οἰκονομίες κατά τήν περίοδο αὐτή τῶν δύο βασιλέων, Κων/νου τοῦ Στ΄ καί Νικηφόρου τοῦ ἀπό Γενικοῦ. Πῶς ἄλλωστε εἶναι δυνατόν νά χρειασθῆ νά μετανοήση διά τήν στάσι του αὐτός πού ἔχει μέ τό μέρος του τήν ἁγία Γραφή καί τήν ὑπερασπίζεται μέχρι θανάτου καί νά μήν χρειασθοῦν μετάνοια καί ἐπιστροφή αὐτοί πού γιά πραγματικούς λόγους οἰκονομίας χρειάστηκε νά παρεκλίνουν; Μέ μόνη διαφορά πού ἡ ἐπιστροφή στήν ἀκρίβεια τῶν δύο ἁγίων Πατριαρχῶν ἦτο φυσική καί ἦτο μέσα στήν προαίρεσί των, διότι αὐτοί δέν ἔκαναν οἰκονομίες τοῦ τύπου τῶν οἰκονομιῶν τῶν σημερινῶν Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι θέλουν νά μᾶς ἐπιβάλλουν ἄλλο Εὐαγγέλιο ἀπό αὐτό πού παρελάβαμε, ἀλλά ἔκαναν οἰκονομίες μέ τήν συναίσθησι τῆς ἀνάγκης τῶν καιρῶν καί μέ τήν πρόθεσι νά ἐπανέλθουν ὅσο τό δυνατόν γρηγορώτερα στήν ἀκρίβεια τοῦ εὐαγγελικοῦ νόμου. Ἐπειδή ὅμως ἐμεῖς σήμερα ἀρεσκώμεθα στήν ἀπραξία καί στό βόλεμα καί ἀρκούμεθα μόνο διά τήν καταπολέμησι τῆς αἱρέσεως στό ἔργο τοῦ βατράχου πού σκούζει, κατηγοροῦμε τόν ὅσιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη, ὅτι κακῶς ἔπραξε, διαστρέφοντας τήν ἱστορία καί τήν ἀλήθεια, προκειμένου νά μήν μᾶς ἐλέγχη ἡ ὁμολογία του.

Καί κάτι ἀκόμη σημαντικό πού ἔχει σχέσι μέ τό ὑπό ἐξέτασι θέμα. Ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης δέν εἶχε δύο πλευρές, ὅπως ἀρέσκονται νά τόν παρουσιάζουν ὅσοι σήμερα ὑποθάλπουν καί διαιωνίζουν τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δηλαδή τήν ἀτυχῆ καί ἀδιάκριτο στάσι του στήν μοιχειανική αἵρεσι καί τήν ἐπιτυχῆ καί ὁμολογιακή στήν αἵρεσι τῆς Εἰκονομαχίας, μέ τήν ὁποία ἰσχυρίζονται οἱ σημερινοί ὄψιμοι κριτές του, ὅτι τελικῶς ἁγίασε. Ὁ ὅσιος ἦτο πάντοτε ὁ ἴδιος φύλαξ τῆς πίστεως καί ὑπέρμαχος τῆς ἀκριβείας καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς ζωῆς του, καί ἠγωνίζετο δι’ αὐτό πρός πᾶσαν κατεύθυνσι.
Μάλιστα ἡ πρώτη ἔνστασις καί ἀποτείχισίς του ἐπί πατριαρχείας Ἁγ. Ταρασίου, ἡ ἐξ αὐτῆς ἐξορία του στήν Θεσσαλονίκη καί φυλάκισίς του κατά παράδοσι στόν Λευκό Πύργο, τόν κατέστησαν περιβόητο, μιμητή τοῦ Προδρόμου καί τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ, ἡ δέ φήμη του ἔφθασε στά πέρατα τῆς οἰκουμένης, ὡς ὁμολογητοῦ καί ἀκριβοῦς φύλακος τῆς πίστεως. Νά πῶς τό περιγράφει ὁ βιογράφος του:

«...καί οὕτω μᾶλλον ὁ μέγας Θεόδωρος διαβοητότερος καθίσταται, μιμητής τοῦ Προδρόμου δεικνύμενος, καί Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου, οὐ μόνον ἐν τοῖς περιοίκοις, ἀλλά καί πανταχοῦ τῆς οἰκουμένης• ἐν γάρ τῇ Θεσσαλονικέων τόν ἅπαντα χρόνον τῆς Κωνσταντίνου βασιλείας περιφρουρούμενος πόλει, εἰς τάς ἐξωτάτω χώρας τά τῶν ἰδίων κατορθωμάτων ἀπέπεμπε προτερήματα» (P.G. 99,256 Β).

Ἡ πρώτη βιογραφία του εἰς τό σημεῖο αὐτό ἀναφέρει παρεμφερῶς τά ἑξῆς:

«Ὁ τοίνυν Πατήρ ἡμῶν Θεόδωρος τήν βασιλίδα πόλιν μετά ταῦτα ἀπολιπών ἔξεισι πρός τό ἑαυτοῦ μοναστήριον, καί συνάγει αὐτῷ οἷα τις ποιμήν ἄριστος τά ἀποφοιτήσαντα πρόβατα, ἅ καί οἱ τῶν ψυχῶν ἅρπαγες τῇ αὐτοῦ ἀπουσίᾳ ἔξωσάν τε καί ἐπί πᾶν ὄρος διέσπειραν. Συντρέχει δέ καί πλῆθος μοναστῶν τε ἄλλων καί μιγάδων ἀριθμοῦ κρεῖττον, καί τῇ τοῦ μεγάλου παρουσίᾳ συνήδεται, τῆς φήμης πανταχοῦ διαβοωμένης, καί Θεόδωρον κηρυττούσης, καί Σακκουδίωνα. Ἐδείκνυ δέ ἡ πεῖρα τούς λόγους, καί τήν φήμην τά πράγματα» (P.G. 99, 144 B).

Ἀπό αὐτά πού περιγράφουν οἱ βιογράφοι τοῦ ὁσίου φαίνεται καθαρά ὅτι τότε οἱ Χριστιανοί καί οἱ μοναχοί εἶχαν ἄλλα κριτήρια καί ἐγνώριζαν ποιούς ἔπρεπε νά ἐμπιστευθοῦν καί ἀπό ποιούς νά ἀπομακρυνθοῦν. Σήμερα ἀντιθέτως ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά διαστείλλουμε μεταξύ βεβήλου καί ὁσίου καί δι’ αὐτό ὅλα τά ἔχουμε κοινά.

Ἕνα ἀκόμη δεῖγμα τῆς ἐπιτυχοῦς ἐνστάσεως τῶν ὁσίων, κατά τήν μοιχειανική αἵρεσι, καί τῆς ἀπηχήσεως πού εἶχε αὐτή πρός τόν λαό, ἦτο ἡ ἀνάδειξις εἰς ἀρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ ὁσίου Θεοδώρου, Ἁγ. Ἰωσήφ. Αὐτόν τόν ἐγνώρισαν οἱ Θεσσαλονικεῖς κατά τήν ἐξορία των ἐξ αἰτίας τῆς ἀποτειχίσεως διά τήν μοιχειανική αἵρεσι καί ὅταν ἐχήρευσε ὁ θρόνος τῆς πόλεως τόν ἐζήτησαν διά ποιμένα των. Δηλαδή οἱ Θεσσαλονικεῖς ἐζήτησαν διά προστάτη των ἕνα ὁμολογητή καί φύλακα τῆς πίστεως καί ὄχι φυσικά ἕναν ἀδιάκριτο καί ἐκτός Ἐκκλησίας κατά περίστασι, ὁ ὁποῖος δέν ἐγνώριζε νά ὁδηγήση οὔτε τόν ἑαυτόν του. Ἐπί πλέον καρπός αὐτῆς τῆς ἐξορίας τῶν ὁσίων στή Θεσσαλονίκη καί τῆς φυλακίσεως στόν Λευκό Πύργο εἶναι καί τό τροπάριο πού κατά τήν παράδοσι συνέθεσαν μέσα στήν φυλακή, ἀπευθύνεται δέ στόν Ἅγ. Δημήτριο καί ψάλλεται στούς Αἴνους τῆς ἑορτῆς του:

«Δεῦρο Μάρτυς Χριστοῦ πρὸς ἡμᾶς, σοῦ δεομένους, συμπαθοῦς ἐπισκέψεως• καὶ ῥῦσαι κεκακωμένους, τυραννικαῖς ἀπειλαῖς, καὶ δεινῇ μανίᾳ τῆς αἱρέσεως• ὑφ' ἧς ὡς αἰχμάλωτοι, καὶ γυμνοὶ διωκόμεθα, τόπον ἐκ τόπου,
συνεχῶς διαμείβοντες, καὶ πλανώμενοι, ἐν σπηλαίοις καὶ ὄρεσιν. Οἴκτειρον
οὖν πανεύφημε, καὶ δὸς ἡμῖν ἄνεσιν, παῦσον τὴν ζάλην καὶ σβέσον, τὴν
καθ' ἡμῶν ἀγανάκτησιν, Θεόν ἱκετεύων τόν παρέχοντα τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος».

Αὐτό, μᾶς ἔλεγε ὁ γέρων Γαβριήλ ὁ Διονυσιάτης, τό ἔγραψαν οἱ ὅσιοι βλέποντες ἀπό τά κάγκελα τῆς φυλακῆς τό ναό τοῦ Ἁγ. Δημητρίου καί ὅλη ἡ ἀναφορά τοῦ τροπαρίου εἶναι στήν ἐξορία των ἐξ αἰτίας τῆς μοιχειανικῆς αἱρέσεως. Πιστεύω ὅτι αὐτό θά εἶναι ἄλυτο πρόβλημα γιά τούς σημερινούς ἐπικριτές τοῦ ὁσίου, τό πῶς δηλαδή ἡ Ἐκκλησία συμπεριέλαβε στήν ὑμνολογία της αὐτό τό τροπάριο, τήν στιγμή πού δι’ αὐτούς ἡ ἀποτείχισι τῶν ὁσίων ἦτο ἀδιάκριτος καί ἡ αἵρεσις ἀνύπαρκτος.

Ἄκουσε, ἀδελφέ Ὀδυσσέα, καί πῶς ἐπανῆλθε ἀπό τήν Θεσσαλονίκη ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης γιά νά καταλάβης τό πόσο μετανοημένος ἐγύρισε, σύμφωνα μέ τήν ἐπιθυμία τῶν σημερινῶν ἐπικριτῶν του.

«Διό καί παραυτίκα λύει τοῖς Πατράσιν ὑπερορίαν, οὐ τοῖς μέν, τοῖς δ’ οὔ• πᾶσι δ’ οὖν• καί πρό γε πάντων τῷ πρό πάντων τήν ἀρετήν, τῷ ἡμετέρῳ λέγω, ποιμένι καί διδασκάλῳ• ὅς καί ἀπό Θεσσαλονίκης ἐπανιών, περιφανοῦς τε, ὡς εἰκός, παρά πάντα τυχών καί τῆς ὑπαντῆς, περιφανεστέρας καί μᾶλλον πρός τε τοῦ προέδρου καί τῆς βασιλίσσης αὐτῆς τῆς εἰσόδου τυγχάνει τιμῆς» (P.G. 99, 141B).

Δηλαδή τοῦ ἐπεφύλαξαν ὅλοι θερμή ὑποδοχή καί κυρίως ὁ Πατριάρχης Ἅγ. Ταράσιος καί ἡ βασίλισσα Εἰρήνη.

Ἡ ἕνωσις δέ τοῦ ὁσίου μετά τοῦ Πατριάρχου δέν ἔγινε μόνο θεωρητικά μέ βάσι τήν θεολογία τοῦ ὁσίου, ἀλλά καί πρακτικά μέ τήν καθαίρεσι τοῦ ἱερέως Ἰωσήφ τοῦ μοιχοζεύκτου. Αὐτό τό ἀναφέρει στή συνέχεια ὁ βιογράφος του

«Ὅθεν καί τῶν ἄλλων ὁ συναίτιος τῆς διαστάσεως, Ἰωσήφ ἐκεῖνος ὁ πρεσβύτερος, ὁ καί τολμηρᾷ γνώμῃ τά ἀτόλμητα δράσας, τῶν θείων ἐξωθεῖται περιβόλων, καί τοῦ καταλόγου τῶν ἱερέων ἐκβάλλεται• ὡσάν τῇ τούτου διατομῇ καί ἐκπτώσει τά λοιπά μέλη συνέλθοι καί τήν ἕνωσιν δέξοιτο» (P.G. 99, 141C).

Καί κάτι τελευταῖο διά τό ὅτι ὁ ὅσιος εἶχε πάντοτε τήν ἴδια θέσι διά τήν μοιχειανική αἵρεσι καί τήν ἀποτείχισί του ἐξ’αἰτίας αὐτῆς καί ποτέ δέν μετενόησε διά τήν στάσι του. Σέ ἐπιστολή του πρός τόν μοναχό Ναυκράτιο, κατά τήν τελευταία ἀποτείχισί του λόγῳ τῆς Εἰκονομαχίας ἀναφέρει τά ἑξῆς:

«Εὔχομαι τοίνυν ὁ ἁμαρτωλός εὖ πρᾶξαι αὐτούς• διά Χριστόν γάρ ὁ ἀγών καί οὐ μικρολογούμενος ὡς ἐπί τῆς μοιχείας παρά τισι τῶν ἀσυνέτων• Χριστός, ἐμφανῶς ὁ τανῦν ἀθετούμενος σύν μητρί καί θεράποσιν...» (Ἐπιστ. 177, Φατοῦρος 298,17).

Δηλαδή ἀναφέρει ὁ ὅσιος ὅτι οἱ ἀσύνετοι κατά τήν μοιχειανική αἵρεσι ὑποτιμοῦσαν τόν ἀγῶνα των, ὅπως ἀκριβῶς κάνουν τώρα οἱ ὄψιμοι ἐπικριτές του. Ἄρα ὁ ὅσιος εἶχε πάντοτε τήν ἴδια θέσι καί ἄποψι καί ποτέ δέν μετενόησε δι’ αὐτήν.

Νομίζω ὅτι εἶναι ἀρκετά αὐτά τά στοιχεῖα ἐπί τοῦ θέματος διά νά πείσουν κάθε καλοπροαίρετο.

3) Ὅσον ἀφορᾶ τό θέμα ὅτι τά Στουδιτικά σχίσματα τά κατέκριναν πολλοί Ἅγιοι, τό ὁποῖο ἐπικαλεῖται ὁ πρώην παλαιοημερολογίτης σχολιαστής στηριζόμενος στόν π. Βασίλειο Παπαδάκη, ἔχω ἀδελφέ Ὀδυσσέα νά ἀναφέρω τά ἑξῆς:

Γίνεται μία σύγχυσις τῶν δύο ἀποτειχίσεων τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου ἐξ’ αἰτίας τῆς μοιχειανικῆς αἱρέσεως καί τῶν μετά τόν θάνατόν του, ἐπί πατριαρχείας Ἁγ. Μεθοδίου, διενέξεων τῶν Στουδιτῶν μοναχῶν μέ τόν Πατριάρχη. Καί τίς διενέξεις καί διαφωνίες τῶν Στουδιτῶν μετά τόν θάνατο τοῦ ὁσίου τίς προσάπτουν στόν ὅσιο, σάν Στουδιτικά σχίσματα, προφανῶς γιά νά μειώσουν τήν ὁμολογία τοῦ ὁσίου καί νά ὁδηγήσουν στήν ἀπραξία καί τόν συμβιβασμό τούς θέλοντες νά ἀγωνισθοῦν στήν σημερινή αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Διά τήν ἀποτείχισι λοιπόν τοῦ ὁσίου ὑπῆρχε σοβαρός λόγος, ὁ ὁποῖος συνίστατο στήν ἀλλοίωσι στήν πρᾶξι τοῦ εὐαγγελικοῦ νόμου στό θέμα τοῦ ἑνός καί νομίμου γάμου. Τά ὑπόλοιπα ἐπί Ἁγ. Μεθοδίου ἦταν διενέξεις διά τό ἄν θά δεχθοῦν στήν ἱερωσύνη ὅσους εἶχαν χειροτονηθῆ ἀπό τούς εἰκονομάχους. Ἐδῶ καταλαβαίνει κανείς ὅτι ἠδύνατο ὁ Πατριάρχης νά κάνη οἱαδήποτε οἰκονομία εἰς αὐτούς, διότι αὐτοί εἶχαν ἐπιστρέψει στήν Ὀρθοδοξία καί ὡς ἐκ τούτου δέν ὑπῆρχε πρόβλημα ἀλλοιώσεως τοῦ Εὐαγγελίου, ἀντιθέτως μάλιστα ἔπρεπε νά πρυτανεύση ἡ ἀγάπη καί εὐσπλαγχνία τῆς Ἐκκλησίας. Εἰς τήν μοιχειανική ὅμως αἵρεσι δέν ἀπεσχίσθη ὁ ὅσιος, ἐπειδή ὁ Ἅγ. Ταράσιος οἰκονόμησε κατ’ αὐτόν τόν τρόπο τόν αὐτοκράτορα, ἀλλά διότι αὐτό μετεδόθη ταχύτατα ὡς μολυσματική νόσος καί στούς ἄλλους καί ἔτσι πολλοί ἄρχισαν νά χωρίζουν τίς νόμιμες συζύγους των καί νά παίρνουν ἄλλες, δικαιολογούμενοι ὅτι ἔτσι ἔκανε ὁ αὐτοκράτωρ μέ τίς εὐλογίες τῆς Ἐκκλησίας. Νά πῶς τό περιγράφει αὐτό ὁ βιογράφος τοῦ ὁσίου

«καί γίνεται προβολή τοῦ τοιούτου κακοῦ οὐ μόνον ἐπί τῆς βασιλευούσης, ἀλλά καί ἐπί ταῖς ἐξωτάτω χώραις• οὕτω γάρ ὁ τῆς Λογγοβαρδίας ῥήξ, οὕτως ὁ τῆς Γοτθίας, οὕτως ὁ τῆς Βοσπόρου τοπάρχης, τῇ λύσει ταύτης τῆς ἐντολῆς ἐπερειδόμενοι, μοιχικαῖς ὀρέξεσι καί ἀκράτοις ἐπιθυμίαις ἑαυτούς περιέπειραν, τήν τοῦ Βασιλέως Ῥωμαίων... ὡς ἐκείνου μέν τῷ αὐτῷ περιπεσόντος, ἀποδεδεγμένου καί τῶν σύν αὐτῷ ἀρχιερέων» (P.G. 99, 252 D).


Aὐτός εἶναι ὁ λόγος πού ὡδήγησαν στήν ἀποτείχισι τόν ὅσιο καί μάλιστα ὅλος αὐτός ὁ ἀγῶνας του ἔγινε αἰτία ἀναχαιτίσεως τοῦ κακοῦ, ὅπως περιγράφει ὁ βιογράφος του:

«Ἐκ δέ τούτου φόβος ἐπιπίπτει καθ’ ὅλην μικροῦ τήν ὑπό τῶν Ῥωμαίων ἀρχήν ἐπί τούς τά τοιαῦτα πράσσοντας• καί γίνεται τοῖς ἀκολασταίνουσι κημός ὁ τῶν εὐσεβῶν διωγμός, καί ἀναστέλλεται ταύτῃ τοι ἡ τοῦ κακοῦ τοῦδε φορά, τοῦ μή πρόσω προβαίνειν• τά γάρ ἀνεπίπληκτα τῶν παθῶν ἕρπει μέν ἀεί πρός τό αἴσχιον ὡς ἔχις• καταδράττεται δέ καρδίας καί νοῦ, καί εἰς ὄλισθον ἄγει παντελῆ τόν ἁλόντα• ὅπερ ἵνα μή γένηται, ἐν τοῖς προειρημένοις ἀθληταῖς ἡ χάρις τοῦ παναγίου ἐκλάμψασα Πνεύματος, ἤλεγξεν ἀναφανδόν τῆς παρανομίας τό ἔργον» (P.G. 99, 256B).

Δηλαδή ἄν δέν ἔκαναν ὁ ὅσιος καί οἱ ὑπόλοιποι Πατέρες αὐτήν τήν ἐκκλησιαστική θά λέγαμε ἐπανάστασι, θά μετεβάλετο ἐντός ὀλίγου ἡ Ἐκκλησία, στό θέμα τοῦ γάμου, στό μαῦρο χάλι πού εὑρίσκεται σήμερα. Ὅσοι ὅμως κατηγοροῦν τόν ὅσιο δι’ αὐτήν τήν ἀποτείχισι φαίνεται ὅτι τούς ἀρέσει ἡ σημερινή κατάστασις τῆς Ἐκκλησίας καί στό θέμα τοῦ γάμου καί στό θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί στό θέμα τῆς ἐκκοσμικεύσεως καί συνοδοιπορίας της μέ τήν Νέα Ἐποχή καί δι’ αὐτό θέλουν ἄπραγους τούς κληρικούς καί τόν λαό βολεμένο στά πάθη του, τούς δέ Ἐπισκόπους ἀφώνους καί ἀνικάνους δι’ οἱαδήποτε ἀντίστασι καί προστασία τοῦ ποιμνίου των.

Ἄν δέν τούς ἄρεσε, ἀδελφέ Ὀδυσσέα, καί δέν τούς ἐβόλευε αὐτή ἡ κατάστασις, τούς σημερινούς ἐπικριτές τοῦ ὁσίου, τότε καί λάθος νά ἔκανε ὁ ὅσιος θά προσπαθοῦσαν νά τό ἀποκρύψουν, προκειμένου νά ἔχη ὁ λαός παραδείγματα διά τό πῶς νά ἀντιδράση στήν σημερινή κατάστασι τῆς αἱρέσεως. Τώρα ὅμως ὅλοι αὐτοί ἀντιθέτως φορτώνουν στόν ὅσιο καί τά λεγόμενα «Στουδιτικά σχίσματα» ἐπί Ἁγ. Μεθοδίου προφανῶς διά νά ἀποκοιμίζουν τόν λαό καί νά ἡσυχάζουν τήν ἰδική των συνείδησι. Δηλαδή βοηθοῦν ἀφάνταστα στό ἔργο τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ὄντως ἔτσι θέλουν σήμερα τούς Χριστιανούς, ὥστε νά ἐπιβάλλουν στήν Ἐκκλησία καί τά ὑπόλοιπα σχέδιά των. Τό παράδειγμα ὅμως τοῦ ὁσίου ἔχει διά τίς ἡμέρες μας μεγαλύτερη σημασία καί ἀξία, ἀπ’ ὅ,τι διά τήν ἐποχή του. Διότι ἄν τότε αὐτός δέν φοβήθηκε νά ἀποτειχισθῆ ἀπό ἁγίους Πατριάρχες χάριν τῆς ἐντολῆς τοῦ ἑνός καί νομίμου γάμου, τί θά ἀπολογηθοῦμε ἐμεῖς πού φοβόμαστε καί τρέμουμε νά ἀπομακρυνθοῦμε ἐκκλησιαστικά ἀπό δεδηλωμένους αἱρετικούς Πατριάρχες καί Ἐπισκόπους, ἀπό Μητροπολίτες καί Πατριάρχες πού ὄχι μόνο εἶναι ἄγευστοι τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί ἁγιότητος, ἀλλά ἀκριβῶς ἐτοποθετήθηκαν στίς θέσεις αὐτές διά νά παίξουν τόν σημαντικώτερο ρόλο στήν ἀποστασία καί προδοσία τῆς πίστεως;

4) Ὁ σχολιαστής πρώην παλαιοημερολογίτης ἀκολουθώντας πιστά καί τυφλά τόν π. Βασίλειο Παπαδάκη ἀναφέρει καί κάποιους Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι δῆθεν κατέκριναν τήν ἀποτείχισι τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου. Προφανῶς δέν ἤλεγξε τίς παραπομπές αὐτές καί τό ποῦ ἀναφέρονται, εἰδάλλως θά ἐντρέπετο διά τήν διαστρέβλωσι τῆς ἀληθείας. Πρῶτα ἀναφέρει τόν Ἅγ. Μεθόδιο ὁ ὁποῖος ἐπατριάρχευσε δέκα ἕξι χρόνια μετά τήν κοίμησι τοῦ ὁσίου καί ἀναθεματίζει αὐτούς τούς μοναχούς πού διαφωνοῦσαν διά τό θέμα τῶν χειρονονιῶν ἀπό τούς εἰκονομάχους. Ἐν συνεχείᾳ ἀναφέρει τόν ὅσιο Θεοφάνη τόν ὁμολογητή τόν ὁποῖο ὀνομάζει μέγα, προφανῶς διά νά δώση ἀξία στά λεγόμενά του. Ἡ παραπομπή πού δίδει ὁ σχολιαστής ἀπό τήν χρονογραφία τοῦ Θεοφάνους εἶναι ἡ ἑξῆς:

«Πρός δέ τοῖς πολλοῖς καί καλλίστοις αὐτούς τρόποις εὐσεβής καί ὀρθοδοξότατος ὤν, ἐλυπεῖτο ἐπί τοῖς ἀποσχίζουσι τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας ἐν οἱαδήποτε προφάσει εὐλόγῳ ἤ ἀλόγῳ. Πολλά τε τόν ἁγιώτατον Πατριάρχην καί τούς δυναμένους συντρέχειν τῇ κοινῇ εἰρήνῃ παρακαλῶν οὐκ ἐπαύετο. Ἐν οἷς καί τόν Θεόδωρον τόν ἡγούμενον τῶν Στουδίου καί Πλάτωνα καί Ἰωσήφ ἀρχιεπίσκοπον Θεσσαλονίκης ἀδελφόν Θεόδωρον ἐν φυλακαῖς πικραῖς συνεχομένους μετά καί τῶν προυχόντων τῆς κατ’ αὐτῶν μονῆς ἔσπευδεν ἑνωθῆναι• ὅ καί πεποίηκεν».

Ἐδῶ ὁ ὅσιος Θεοφάνης στήν χρονογραφία του ὁμιλεῖ διά τόν διάδοχο τοῦ αὐτοκράτορος Νικηφόρου τοῦ ἀπό Γενικοῦ, δηλαδή τόν Μιχαήλ τόν Ραγκαβέ. Αὐτός λοιπόν ὡς ὀρθόδοξος ἔτσι ἐσκέπτετο καί παρακαλοῦσε πρός ἕνωσι τόν ἁγιώτατον Πατριάρχη. Ἡ ἔκφρασις ἐπίσης στό σημεῖο αὐτό «εὔλογος πρόφασις» σημαίνει τήν πραγματική αἰτία χωρισμοῦ καί ὄχι φανταστική ἤ ψεύτικη. Ἐν πάσῃ περιπτώσει ὁ αὐτοκράτωρ παρεκάλει πρός ἕνωσι τόν Πατριάρχη, ἐνῶ ἄν θεωροῦσε τόν ὅσιο πλανεμένο καί ἐκτός Ἐκκλησίας ἔπρεπε νά παρακαλῆ πρός μετάνοια καί ἐπιστροφή τόν ὅσιο καί ὄχι ἀντιθέτως, τό ὁποῖον πέραν τῶν ἄλλων ἦτο καί ἀνάρμοστον λόγῳ τῆς θέσεως τοῦ Πατριάρχου. Σέ καμμία πάντως περίπτωσι δέν συμφωνεῖ τό κείμενο μέ τόν σχολιαστή – πρώην παλαιοημερολογίτη μέ τόν τρόπο τουλάχιστον πού τό ἀναφέρει:

«ὁ μέγας ὁμολογητής Θεοφάνης στήν χρονογραφία του ἀναφέρει τήν ἀπόσχισι τοῦ ἁγίου Θεοδώρου ἀπό τήν ἁγία Ἐκκλησία καί τόν ἁγιώτατο Πατριάρχη», διότι ἔτσι παρουσιάζει πλανεμένο καί ἐκτός Ἐκκλησίας τόν ὅσιο καί τούς ἄλλους «ἀθῶες περιστερές».

Ἐν συνεχείᾳ ἀναφέρει ὁ σχολιαστής τόν ὅσιο Δανιήλ τόν Στυλίτη καί κάποια λόγια του τά ὁποῖα εἶναι ἐκτός θέματος, διότι ἀφ’ ἑνός μέν ὁ ὅσιος Δανιήλ ὁ Στυλίτης ἔζησε τουλάχιστον τριακόσια χρόνια ἐνωρίτερα τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ἀφ’ ἑτέρου δέ ὁ ὅσιος διά λόγους πίστεως ἀπεσχίσθη ἀπό τόν Πατριάρχη, ὅπως ἀκριβῶς συμβούλευε ὁ ὅσιος Δανιήλ ὁ Στυλίτης.

Κατόπιν ἀναφέρεται ὁ ὅσιος Ἰωαννίκιος μέ τήν αἰτιολογία ὅτι κατέκρινε καί αὐτός τά Στουδιτικά σχίσματα. Ἡ παραπομπή πού δίδει ὁ σχολιαστής εἶναι ἀπό τήν περίοδο τῆς πατριαρχείας τοῦ ἁγ. Μεθοδίου, ὁπότε οὐδεμία σχέσι ἔχει ἡ ἀναφορά αὐτή μέ τόν ὅσιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη. Ἐπί πλέον δέ στό κείμενο αὐτό ἀναφέρεται ὅτι ὁ ὅσιος Ἰωαννίκιος προσπάθησε νά συμβιβάση μέ τούς λόγους του τίς ἀντιμαχόμενες παρατάξεις καί τελικῶς τό κατώρθωσε.

Τελευταῖα ἀναφέρει ὁ σχολιαστής πάλι τόν Ἅγ. Μεθόδιο (ἴσως γιά νά φανοῦν πολλοί οἱ ἀντιλέγοντες) μέ παραπομπή πού ἀναφέρεται στίς ἔριδες τῶν μοναχῶν ἐπί τῆς πατριαρχείας του, δηλαδή πάλι ἐκτός θέματος, ἐφ’ ὅσον ἀναφέρεται σέ ὑπόθεσι ἡ ὁποία ἐξελίχθη δέκα ἕξι χρόνια μετά τήν κοίμησι τοῦ ὁσίου. Τελειώνει δέ μέ τόν Δοσίθεο Ἱεροσολύμων, ὁ ὁποῖος ὡς γνωστόν ἔγραψε ἐκκλησιαστική ἱστορία, ἀλλά δέν εἶναι ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Δοσίθεος λοιπόν στηρίζεται στόν Ζωναρᾶ, ὁ ὁποῖος ὡς ἱστορικός καί ὄχι ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ μόνος πού ἐπικρίνει τόν ὅσιο. Γράφει ὅμως ὁ Ζωναρᾶς στοιχεῖα τελείως ἀναπόδεικτα καί ἐρανισμένα ἀπό ἄγνωστες πηγές καί ἐξώφθαλμα ἀντίθετα στήν διδασκαλία καί τήν βιοτή τοῦ ὁσίου. Γιά παράδειγμα ἀναφέρει ὁ Ζωναρᾶς ὅτι ἡ ἀντίδρασις τοῦ ὁσίου καί τοῦ Ἁγ. Πλάτωνος πρός τόν Πατριάρχη Ἅγ. Νικηφόρο ἔγινε διότι ἤθελαν νά καταλάβουν τόν θρόνο τῆς Κων/πόλεως καί νά πατριαρχεύσουν. Αὐτό εἶναι πρόδηλα τελείως ἀντίθετο στήν ὅλη βιοτή τῶν ὁσίων διά τόν ἁπλούστατο λόγο, ὅτι ἄν ἤθελαν κάτι τέτοιο τό πρῶτο πού ἔπρεπε νά ἐπιδιώκουν θά ἦταν νά ἔχουν ἄριστες σχέσεις μέ τόν αὐτοκράτορα, ἡ ἐπιρροή τοῦ ὁποίου ἦταν πασιφανής καί ἐπιβλητική στήν ἐκλογή τοῦ Πατριάρχου. Ὁ ὅσιος ὅμως ὄχι μόνον δέν ἀπέβλεπε σέ κάτι τέτοιο, ἀλλά ἐπολέμησε τήν μοιχεία τοῦ αὐτοκράτορος, ἡ ὁποία μάλιστα συνήφθη μέ τήν ἀνιψιά τοῦ ὁσίου, τήν Θεοδότη. Τό καλό διά τόν Δοσίθεο Ἱεροσολύμων εἶναι ὅτι ὅταν χρησιμοποιεῖ στοιχεῖα πού ἀναφέρονται στόν ὅσιο καταγράφει καί τήν πηγή των, π.χ. ὅτι αὐτό τό λέγει ὁ Ζωναρᾶς. Καταλαβαίνει λοιπόν καθένας τό πόσο σημαντικές εἶναι οἱ ἀπόψεις τοῦ Δοσιθέου, ὁ ὁποῖος μάλιστα ἔζησε ὀκτακόσια περίπου χρόνια μετά τόν ὅσιο καί δανείζεται στοιχεῖα ἀπό τόν Ζωναρᾶ, ὁ ὁποῖος κατά γενική ὁμολογία διέκειτο ἐχθρικῶς πρός τήν ὅλη βιοτή τοῦ ὁσίου, μολονότι καί ὁ Ζωναρᾶς ἔζησε τριακόσια περίπου χρόνια μετά τόν ὅσιο.

4) Ἄν θά ἤθελα νά ἀπαντήσω λεπτομερῶς σέ ὅσα ὁ σχολιαστής –πρώην παλαιοημερολογίτης ἀναφέρει θά ἔπρεπε νά μακρύνη πολύ ὁ λόγος καί νά γίνη πραγματεία. Ἕνα ὅμως σημεῖο πρίν κλείσω τίς σκέψεις μου πρέπει νά ἀναφέρω, διότι ἐπ’ αὐτοῦ ὑπάρχει πλάνη δογματική. Ἀναφέρει ὁ σχολιαστής τά ἑξῆς: «Στό σημεῖο αὐτό εἶναι ἀνάγκη νά διευκρινισθεῖ πώς, ἄν γίνει πλήρης ἕνωσις μέ αἱρετικούς εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά διακόψουμε τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μόνο μέ τούς ἑνωμένους, ὡς ἀποσχισθέντες ἐκ τῆς Ἐκκλησίας...».


Μέ αὐτά πού ἀναφέρει ὁ σχολιαστής εἶναι σά νά παραδέχεται ὅτι ὁ ἀγῶνας των ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι, κατά τό δή λεγόμενο, «τῆς πλάκας» ἤ κατά τό ἁγιογραφικό βέλη νηπίων, καθ’ ὅσον καί τά ἐκκλησιαστικά σχετικά μέ τά θέματα τῆς πίστεως πηγαίνουν ἀπό τό κακό στό χειρότερο, μέ ἐνδεχομένη τήν πλήρη ἕνωσι μέ τούς αἱρετικούς.

Ἐδῶ ὅμως πρέπει νά τονισθῆ ὅτι τό νά περιμένη κανείς πλήρη ἕνωσι ὑπό τήν ἔννοια τοῦ κοινοῦ ποτηρίου εἶναι πλάνη, διότι αὐτή εἶναι ἡ πρακτική καί, θά λέγαμε, ἐξωτερική πλευρά τῆς ἑνώσεως. Ἡ πραγματική πλευρά εἶναι ἡ θεολογική καί αὐτή ἔχει γίνει.

Ξεκίνησε συνοδικά μέ τήν ἄρσι τῶν ἀναθεμάτων μέ τούς Παπικούς τό 1965 καί ὁλοκληρώθηκε στό Μπελαμέντ τοῦ Λιβάνου τό 1993 μέ τήν ἀναγνώρισι τῶν μυστηρίων τῶν Παπικῶν.

Στό Μπελαμέντ λοιπόν τοῦ Λιβάνου ἀπεφασίστηκαν καί ὑπεγράφησαν μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς:

«Ἑκατέρωθεν ἀναγνωρίζεται ὅτι ὅσα ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστός εἰς τήν Ἐκκλησία Του -ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, μετοχή εἰς τά αὐτά μυστήρια, κυρίως εἰς τήν μίαν ἱερωσύνην τήν τελοῦσαν τήν μίαν θυσίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀποστολική διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων– δέν δύνανται να θεωρηθοῦν ὡς ἀποκλειστική ἰδιοκτησία μιᾶς τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν. Εἶναι σαφές ὅτι ἐντός τοῦ πλαισίου τούτου ἀποκλείεται πᾶς ἀναβαπτισμός. Διά τοῦτον ἀκριβῶς τόν λόγον ἡ Καθολική Ἐκκλησία καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀναγνωρίζουν ἑαυτάς ἀμοιβαίως ὡς ἀδελφάς Ἐκκλησίας ἀπό κοινοῦ ὑπευθύνους διά τήν τήρησιν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ πιστότητι πρός τήν θείαν οἰκονομίαν, ἰδιαίτατα ὡς πρός τήν ἑνότητα...».

Δηλαδή μέ ἁπλά λόγια ἀναγνωρίσαμε καί συνυπεγράψαμε μέ τούς Παπικούς ὅτι, ἐκεῖ πού εὑρίσκονται καί μέ τίς αἱρέσεις πού κουβαλοῦν, ἔχουν ἔγκυρα μυστήρια, ἱερωσύνη, εἶναι ἀδελφή Ἐκκλησία, ὅπως οἱ ἄλλες Ὀρθόδοξες τοπικές καί συνυπεύθυνη διά τήν πορεία τῆς Ἐκκλησίας διαχρονικῶς κλπ. Ὅταν λοιπόν ἀναγνωρίζομε ὅτι καί ἐδῶ στήν Ὀρθοδοξία καί ἐκεῖ στόν Παπισμό ὑπάρχει τό ἅγιον Πνεῦμα τό ὁποῖον τελεῖ τά μυστήρια, τί ἄλλο χρειάζεται διά νά εἴμεθα ἑνωμένοι; Καί διά ποῖον ἐπί πλέον λόγο οἱ Παπικοί νά ἀπαρνηθοῦν τίς αἱρέσεις των καί νά ἔλθουν στήν Ὀρθοδοξία; Δέν εἶναι ἀρκετή ἡ παρουσία τοῦ ἁγίου Πνεύματος νά τούς βεβαιώση ὅτι βαδίζουν σωστά; Ἄν τώρα κάποιοι ἀφελεῖς περιμένουν τό λεγόμενο κοινό ποτήριο διά νά ἀποτειχισθοῦν ἀπό τούς ἀποστάτες Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους, αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ ἀποστάτες αὐτοί Ἐπίσκοποι παίζουν καλά τόν ρόλο των διά νά μᾶς ἀποκοιμίζουν μέ τόν ὑπνωτικό τοῦ κοινοῦ ποτηρίου.

Εἶναι λυπηρό ὅμως τό ὅτι καί οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες, οἱ ὁποῖοι τότε μέ τήν ἄρσι μόνο τῶν ἀναθεμάτων εἶχαν διακόψει οἱ πλεῖστοι ἐπί τριετία τήν μνημόνευσι τοῦ Ἀθηναγόρα, τώρα μετά τήν ἀπόφασι τοῦ Μπελαμέντ (καί τά τόσα ἄλλα) σιωποῦν καί συνοδοιποροῦν μέ τούς ἀποστάτες.

Καί κάτι τελευταῖο σάν ἐνημέρωσι. Εἴμαστε στό τέλος μιᾶς μικρῆς ἐργασίας, (ἡ ὁποία θά ἐκδοθῆ λίαν συντόμως) καί ἡ ὁποία ἀσχολεῖται μέ τόν ΙΕ΄ ἱερό κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καί ἐκεῖ μεταξύ τῶν ἄλλων παρουσιάζομε ἱστορικά ὅτι, στήν διαχρονική πορεία τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἀποτειχίσεις τῶν Ὀρθοδόξων ἦταν τόσες, ὅσες καί οἱ αἱρέσεις, μέ μόνη ἐξαίρεσι τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Προφανῶς στήν ἐποχή μας ἄλλαξε τό πνεῦμα καί ἡ πορεία τῶν Ὀρθοδόξων, σέ σημεῖο ὄχι μόνον νά μήν ἀποτειχίζωνται ἀπό τούς αἱρετικούς, ἀλλά ἀντιθέτως νά θεωροῦν τή στάσι αὐτή ὀρθόδοξη, συνετή καί σύμφωνη μέ τούς ἁγίους.

Μετ’ εὐχῶν

Ἱερομόναχος Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς
Αναρτήθηκε από ΟΔΥΣΣΕΑΣ στις 2:53 π.μ.

Ξανα-Θυμίζω λοιπόν:

- ἡ πατριαρχική ἐγκύκλιος τοῦ 1920,
- ἡ ἐπίσημη «ἄρσις τῶν ἀναθεμάτων» τό 1965 ποῦ ἀπό τήν φύση τούς εἶναι αἰώνια,
- ἡ ἐπίσημη χορηγία τῶν Μυστηρίων πρός τούς παπικούς το 1969 ἀπό τό Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας,
- ἡ συμμετοχή τῶν ὀρθοδόξων στό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ) ὡς ἰδρυτικά του μέλη ἀπό τό 1948 (οὔτε οἱ Παπικοί δέν καταδέχτηκαν ποτέ νά γίνουν μέλη τοῦ ΠΣΕ) ,
- ἡ συνοδική ἀναγνώριση τῶν Λατίνων στό Μπάλαμαντ τό 1993,
- ἡ συνοδική ἀναγνώριση τῶν Μονοφυσιτῶν στό Σαμπεζύ ἀπό 9 ὀρθόδοξες ἐκκλησίες καί οἱ μετά αὐτῶν ἑνωτικές ἀποφάσεις τῶν Πατριαρχείων Ἀλεξανδρείας καί Ἀντιοχείας,
- ἡ ἐπίσημη ἀναγνώριση τοῦ βαπτίσματος καί τῆς ἱερωσύνης τῶν Λουθηρανῶν στό Φράιζινγκ ἀπό τόν Γερμανίας Αὐγουστίνο καί τήν περί αὐτόν Σύνοδο,
- ἡ δί’ ἐπιχύσεως καί ραντισμοῦ ἀντικατάσταση τῆς τριπλῆς καταδύσεως στό Μυστήριο τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος πρός ὁμοίωσιν μέ αὐτό τῶν Λατίνων

Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΟΔΟΣ Η ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙ ΣΥΓΚΛΗΘΕΙΣΑ

(20 Νοεμβρίου 1583).

Ἡ ἀπόφασις τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου ταύτης ἔχει οὕτω:

«Σιγγίλιον Πατριαρχικῆς διατυπώσεως Ἐγκυκλίου τοῖς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς, εἰς τό μή παραδέχεσθαι τό νεώτερον Πασχάλιον ἤ Καλενδάριον τοῦ καινοτομηθέντος μηνολογίου, ἀλλ' ἐμμένειν τοῖς ἅπαξ καί καλῶς διατυπωθεῖσι παρά τοῖς Ἁγίοις 318 (τριακοσίοις δέκα ὀκτώ) Θεοφόροις Πατράσι τῆς Αγίας Οἰκουμενικῆς Πρώτης Συνόδου μετ' ἐπιτιμίου καί ἀναθέματος.

Πᾶσι τοῖς ἐν Τριγοβυστίῳ καί ἁπανταχοῦ Χριστιανοῖς γνησίοις τέκνοις τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς. Χάρις εἴη καί εἰρήνη καί ἔλεος παρά Θεοῦ Παντοκράτορος.

Οὐ μικρά τε ζάλη τήν παλαιάν κιβωτόν κατέλαβεν, ὅτε σφοδρῶς κλυδωνιζομένη ἐφέρετο ἐπί τῶν ὑδάτων· καί εἰ μή Κύριος ὁ Θεός μνησθείς τοῦ Νῶε εὐδόκησε κοπᾶσαι τό ὕδωρ οὐδεμία ἐλπίς σωτηρίας αὐτῇ ἦν.

Οὕτω καί τήν Νέαν Κιβωτόν τῆς καθ' ἡμᾶς Ἐκκλησίας ἐπεί ἄσπονδον πόλεμον οἱ κακόδοξοι ἤγειραν καθ᾽ ἡμῶν κατά τούτων καί ἡμεῖς τόν παρόντα τόμον ἐγκαταλιπεῖν ἔγνωμεν, ὅπως τοῖς τούτῳ γεγραμμένοις ἔχετε κα-τά τῶν τοιούτων ἀσφαλεστέρως τήν ὑμετέραν Ὀρθοδοξίαν συνηγορεῖν.

Ἀλλ' ἵνα μή τοῖς ἁπλουστέροις φορτικόν εἴη τό Σύγγραμμα, ἁπλῆ διαλέκτῳ πᾶσαν ὑμῖν τήν ὑπόθεσιν καταρτίσαι ἔγνωμεν, ἥτις ἔχει οὑτωσί εἰς ἁπλῆν διάλεκτον:

Ἀπό τήν παλαιάν Ρώμην ἤλθασι τινές, ὁποῦ ἔμαθον ἐκεῖ νά λατινοφρονοῦσι, καί τό κακόν εἶναι πώς ἀπό Ρωμαῖοι τῆς Ρούμελης γεννήμματα καί θρέμματα ὄντες, ὄχι μόνο ἤλλαξαν τήν πίστιν των, ἀλλά καί πολεμοῦσι τά Ὀρθόδοξα δόγματα καί ἀληθινά τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ὅπου μᾶς παρέδωκεν αὐτός ὁ Χριστός καί οἱ Θεῖοι Ἀπόστολοι καί αἱ ῞Αγιαι Σύνοδοι τῶν Ἁγίων Πατέρων. ῞Οθεν τούτους ὡς σεσηπότα μέλη ἀποκόπτοντες ὁρίζομεν:

……………………………………………………………………..

Ζ. Ὅποιος δέν ἀκολουθεῖ τά ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, καθώς αἱ ἑπτά Ἅγιαι Οἰκουμενικαι Σύνοδοι ἐθεσπισαν καί τό ῞Αγιον Πάσχα καί τό Μηνολόγιον καλῶς ἐνομοθέτησαν νά ἀκολουθῶμεν καί θέλει νά ἀκολουθῆ τό νεοεφεύρετον Πασχάλιον καί Μηνολόγιον τῶν ἀθέων ἀστρονόμων τοῦ Πάπα, καί ἐναντιώνεται εἰς αὐτά ὅλα, καί θέλει νά ἀνατρέψῃ καί νά χαλάσῃ τά πατροπαράδοτα δόγματα καί ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, ἄς ἔχει τό ἀνάθεμα καί ἔξω τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, καί τῆς τῶν πιστῶν ὁμηγύρεως ἄς εἶναι.

Η. Ἐσεῖς δέ οἱ εὐσεβεῖς καί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, μένετε ἐν οἷς ἐμάθετε καί ἐγεννήθητε καί ὅταν τό καλέσῃ ὁ καιρός καί ἡ χρεία, αὐτό τό αἷμα σας νά χύσετε διά νά φυλάξετε τήν Πατροπαράδοτον Πίστιν καί ὁμολογίαν σας· καί φυλάγεσθε ἀπό τῶν τοιούτων καί προσέχετε, ἵνα ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός σᾶς βοηθεῖ ἅμα καί ἡ εὐχή τῆς ἡμῶν μετριότητος εἴη μετά πάντων ὑμῶν, Ἀμήν.

῎Ετους ἀπό Θεανθρώπου αφπγ (1583) Ἰνδικτιῶνος ΙΒ΄ Νοεμβρίου Κ΄.

Ὁ Κωνσταντινουπόλεως ΙΕΡΕΜΙΑΣ

Ὁ Ἱεροσολύμων ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ

Ὁ Ἀλεξανδρείας ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ

Καί οἱ λοιποί Ἀρχιερεῖς τῆς Συνόδου παρόντες».

Spartan έγραψε:«Το γράμμα του νόμου αποκτείνει»*
γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου
ΛΟΓΟΙ Β’ σελ. 78-80

Είπα σε κάποιον μια φορά: «Τι είσαι εσύ; Μαχητής του Χριστού ή μαχητής του πειρασμού; Ξέρεις πώς υπάρχουν και μαχητές του πειρασμού;».




Ο Χριστιανός δεν πρέπει να είναι φανατικός, αλλά να έχη αγάπη για όλους τους ανθρώπους. Όποιος πετάει λόγια αδιάκριτα, και σωστά να είναι, κάνει κακό. Γνώρισα έναν συγγραφέα πού είχε ευλάβεια πολλή, άλλα μιλούσε στους κοσμικούς με μια γλώσσα ωμή, πού προχωρούσε όμως σε βάθος, και τους τράνταζε. Μια φορά μου λέει: «Σε μια συγκέντρωση είπα αυτό και αυτό σε μια κυρία». Αλλά με τον τρόπο πού της το είπε, την είχε σακατέψει. Την πρόσβαλε μπροστά σε όλους. «Κοίταξε, του λέω, εσύ πετάς στους άλλους χρυσά στεφάνια με διαμαντόπετρες, έτσι όμως πού τα πετάς, σακατεύεις κεφάλια, όχι μόνον ευαίσθητα άλλα και γερά».

Ας μην πετροβολάμε τους ανθρώπους… χριστιανικά. Όποιος ελέγχει μπροστά σε άλλους κάποιον πού αμάρτησε ή μιλάει με εμπάθεια για κάποιο πρόσωπο, αυτός δεν κινείται από το Πνεύμα του Θεού· κινείται από άλλο πνεύμα.

Ο τρόπος της Εκκλησίας είναι η αγάπη· διαφέρει από τον τρόπο των νομικών.

Η Εκκλησία βλέπει τα πάντα με μακροθυμία και κοιτάζει να βοηθήση τον καθέναν, ό,τι και αν έχη κάνει, όσο αμαρτωλός και αν είναι. Βλέπω σε μερικούς ευλαβείς ένα είδος παράξενης λογικής. Καλή είναι η ευλάβεια πού έχουν, καλή και η διάθεση για το καλό, άλλα χρειάζεται και η πνευματική διάκριση και ευρύτητα, για να μη συνοδεύη την ευλάβεια η στενοκεφαλιά, η γεροκεφαλιά (το γερό δηλαδή αρβανίτικο κεφάλι). Όλη η βάση είναι να έχη κανείς πνευματική κατάσταση, για να έχη την πνευματική διάκριση, γιατί αλλιώς μένει στο «γράμμα του νόμου», και το «γράμμα του νόμου αποχτείνει». Αυτός πού έχει ταπείνωση, δεν κάνει ποτέ τον δάσκαλο· ακούει και, όταν του ζητηθή η γνώμη του, μιλάει ταπεινά. Ποτέ δεν λέει «εγώ», αλλά «ο λογισμός μου λέει» ή «οι Πατέρες είπαν». Μιλάει δηλαδή σαν μαθητής. Όποιος νομίζει ότι είναι Ικανός να διορθώνη τους άλλους έχει πολύ εγωισμό.

- Όταν, Γέροντα, ξεκινάη κανείς από καλή διάθεση να κάνη κάτι και φθάνη στα άκρα, λείπει η διάκριση;
- Είναι ο εγωισμός μέσα στην ενέργειά του αυτή και δεν το καταλαβαίνει, γιατί δεν γνωρίζει τον εαυτό του, γι’ αυτό πιάνει τα άκρα. Πολλές φορές από ευλάβεια ξεκινούν μερικοί, αλλά που φθάνουν! Όπως οι εικονολάτρες και οι εικονομάχοι. Άκρη το ένα, άκρη το άλλο! Οι μεν έφθασαν στο σημείο να ξύνουν την εικόνα του Χριστού και να ρίχνουν την σκόνη μέσα στο Άγιο Ποτήριο, για να γίνη καλύτερη η Θεία Κοινωνία· οι άλλοι πάλι έκαιγαν τις εικόνες, τις πετούσαν… Γι’ αυτό η Εκκλησία αναγκάσθηκε να βάλη ψηλά τις εικόνες και, όταν πέρασε η διαμάχη, τις κατέβασε χαμηλά, για να τις προσκυνούμε και να απονέμουμε τιμή στα εικονιζόμενα πρόσωπα.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να καταλάβουμε και να εφαρμόσουμε τα αυτονόητα...
Δε μπορεί κάποιος με τέτοια ποιότητα να αποκαλείται "τυχάρπαστος παππούλης"...
Ας κάνουμε λίγη αυτοκριτική όλοι μας...
Ας σταματήσουμε τις αντιπαραθέσεις κι ας κοιτάξουμε λίγο μέσα μας...
Αυτό και μόνο αυτό θα μας ωφελήσει...
Ειδικά στην παρούσα φάση...
Με αγάπη...

omg έγραψε:
Spartan πραγματικά τωρα μου λες οτι βάζεις τον π. Παήσιο πιό πάνω από τις Οικουμενικές και Πανορθόδοξες Συνόδους? Αν ναι, τότε δεν είσαι Ορθόδοξος είσαι κάτι άλλο.

Επίσης, εφόσον σου αποδεικνύω οτι το Νέο Ημερολόγιο (Γρηγοριανό) ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟ ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ, εσύ δεν το αποδέχεσαι και εξακολουθείς να μην αντιλαμβάνεσαι ούτε δηλαδή το "γιατί έγινε το Νέο Ημερολόγιο"? Μα βλέπεις όλη την Ιστορία από το 1924 μέχρι σήμερα τι έγινε και πως εξελίχθηκαν τα πράγματα τελικώς με τον οικουμενισμό, και πάλι λές τα δικά σου. "Τυφλός" είσαι? Δεν μπορώ να καταλάβω...!!! (μα, έχει καταδικαστεί από ΤΡΕΙΣ ΠΑΝΟΡΘΟΘΟΞΟΥΣ Συνόδους ούτως ή άλλως, μα εμφανίστηκε το θαύμα του Τιμίου Σταυρού με το Πάτριο ένα χρόνο μετά το σχίσμα του Νέου Ημερολογίου, μα είδες την Παν-Αίρεση του ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ μέσα στο Νέο Ημερολόγιο....χαμπάρι? Τόοοοσσαααα χρόοονιαα δεν λέγατε ούτε καν τα αναθέματα σωστά - και εμείς του παλαιού "ξέραμε το γιατί" (άρση αναθεμάτων με τους λατίνους, κλπ κλπ κλπ)...και τώρα που αρχίσανε να ξυπνάνε οι δικοί σας για τον οικουμενισμό καμαρώνετε? Αφού είσαστε ούτως ή άλλως καταδικασμένοι από τις ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ. Και έρχεσαι τώρα και μου προβάλλεις τον παπούλη Παϊσιο? Την λογική σας δεν μπορώ να την καταλάβω ρε παιδιά).

Σήμερα κινδυνεύει ἡ Ὀρθοδοξία;


1. Τό μέλλον της εἶναι στά χέρια τῶν Ὀρθοδόξων!


α. Ὅσο, ἐμεῖς, τά μέλη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, εἴμαστε Ὀρθόδοξοι, ἡ Ὀρθοδοξία δέν κινδυνεύει.

Θά ἐξακολουθῆ νά ὑπάρχη παρά τά σχίσματα.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν διαιρεῖται ποτέ σέ δύο, ἔστω καί ἐάν μικρές ἤ μεγάλες ὁμάδες κακοδόξων ἀποσχιστοῦν ἀπό αὐτήν.


Τήν ἀλήθεια αὐτή τονίζει ἰδιαίτερα ὁ Μέγας Φώτιος, ὁ ὁποῖος λέει:

«Μία ἐστιν ἥ του Χριστοῦ Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, οὐ πλείους οὐδέ δύο. Συναγωγαί πονηρευομένων εἰσί»!

Θά ὑπάρχει ἡ Ὀρθοδοξία, ὅσο καί ἐάν λιγοστέψουμε.
Οἱ ἅγιοι Πατέρες ξεκαθαρίζουν αὐτό τά ζήτημα.


Λέει ὁ ἅγιος Νικηφόρος ὁ Ὁμολογητής:

«Εἰ καί πάνυ ὀλίγοι ἐν τῇ εὐσεβεία καί Ὀρθοδοξία διαμείνωσι, οὗτοι εἰσίν ἡ Ἐκκλησία».


Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καί ὁ ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης τονίζουν, ὅτι καί τρία μόνον ἄτομα νά κρατήσουν ἀκέραιη τήν Ὀρθή Πίστη, αὐτά μόνον θ' ἀποτελοῦν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

β. Τονίζουν ἀκόμα οἱ Πατέρες ὅτι παύει ἕνας πιστός νά εἶναι Ὀρθόδοξος, ὅταν καί στό παραμικρό παρεκκλίνει ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Πίστη.

Ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός λέει ὅτι
«αἱρετικός ἐστι ὁ καί μικρόν τί παρεκκλίνων τῆς ὀρθῆς Πίστεως».


γ. Οἱ Ὀρθόδοξοι εἶναι ὑποχρεωμένοι νά στηλιτεύουν κάθε αἵρεση.
Ὀφείλουν νά ἐλέγχουν ὅλους τούς αἱρετικούς.

Ὁ ἔλεγχος αὐτός τῶν αἱρετικῶν, δέν παραβιάζει τήν θεία ἐντολή «Μή κρίνετε, ἵνα μή κριθῆτε». Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει ὅτι ἡ ἐντολή αὐτή τοῦ Κυρίου «περί βίου ἐστίν, οὐ περί Πίστεως»!


Ἄλλη φορά δέ ρωτάει: «τῶν θείων νόμων ὑβριζομένων, ὁ σιγήσας καί παριδών, οὐκ ἔστιν κολάσεως ἄξιος;»


Ὁ δέ μοναχός Ἰωσήφ ὁ Βρυέννιος, προσθέτει:
«Πᾶς ὁ δυνάμενος λέγων τήν ἀλήθειαν καί μή λέγων, κατακριθήσεται ὑπό τοῦ Θεοῦ. Καί ταῦτα, ἔνθα πίστις ἐστί τό κινδυνευόμενον. Τό γάρ ἐφησυχάζειν ἐν τοῖς τοιούτοις, ἀρνήσεως ἴδιον, τό δέ λέγειν, ὁμολογίας εἰλικρινοῦς»!


δ. Ἕνας πιστός, γιά νά εἶναι πράγματι Ὀρθόδοξος, δέν ἀρκεῖ νά διαθέτη μόνο Ὀρθή Πίστη. Χρειάζεται νά ἔχη καί Ὀρθή Ζωή.

Ὁ Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέει: «Πονηρά δόγματα, γεννῶσι πονηρόν καί διεφθαρμένον βίον»!


ε. Τούς αἱρετικούς ἀναθεματίζουν οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι.

Η Ἐ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος μάλιστα ἀναθεματίζει ὄχι μόνο ὅλους τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί ὅσους ἀρνοῦνται νά τούς ἀναθεματίσουν.


Ἡ δέ Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος ἀναθεματίζει ὅλους τούς αἱρετικούς. Λέει:
«Ὅλοις τοῖς αἱρετικοῖς, ἀνάθεμα».

Θέλω να μου απαντήσεις ειλικρινά σε κάτι:

1) Αν μία ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ Σύνοδος ή μία ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ Σύνοδος λέει έναν κανόνα ή έχει πάρει μία απόφαση (πχ. οτι το Πάσχα και οι Γιορτές θα γιορτάζονται "τότε") και ο Πάτερ Παήσιος κάνει ανυπακοή σε αυτά και λέει τα δικά του. Εσύ σε ποιόν θα κάνεις υπακοή? Στον π.Παήσιο ή στις Οικουμενικές/Πανορθόδοξες Συνόδους?

2) Πως σχολιάζεις τα παρακάτω που δημοσιεύτηκαν για τον π. Παήσιο?

Από Εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" 27/11/1993

Picture Source: http://4.bp.blogspot.com/_yD3U4SR92gM/T ... AISIOS.jpg

Κάτω από τη λεζάντα της μεταξύ τους φωτογραφίας διαβάζουμε:
"Και μια σπάνια ανεκδοτη φωτογραφία από το ημερολόγιο η οποία χρονολογείται από τον Νοέβριο του 1992 στο πρωτο προσκυνημα του πατριάρχη στο Αγιο Όρος. Στις Καρυές, στην μονή Κουτλουμουσίου ο Βαρθολομαίος ο Α΄συναντηθηκε και συνομίλησε θερμα με τον Γεροντα μοναχό Παίσιο τον ασκητη που η σοφία του συγκεντρωνει προσκυνητες από όλο τον κόσμο.Με την διορατικότητα που τον διακρινει όταν ρωτηθηκε από τον Νικόλαο Μαγγινα πως βλέπει την παρουσία του Βαρθολομαίου στον Οικουμενικό θρόνο ο Παίσιος απάντησε βαθυστόχαστα: "ο Θεός οικονόμησε αυτα τα δυσκολα χρονια τον καλύτερο πατριάρχη""

Το δημοσίευμα είναι του 1993. Ο Παίσιος ζούσε τότε. Δεν γραφτηκε σε καποιο βιβλίο μετα τον θάνατό του. Ο δε Ν.Μαγγίνας, συχνά πυκνα ακολουθεί τον Πατριάρχη στα ταξίδια του και κρατάει φωτογραφίες. Μια έρευνα στην ιστοσελίδα του πατριαρχείου και θα δειτε το όνομά του να φιγουράρει όχι σπάνια κάτω από τις φωτό των δραστηριοτήτων του Βαρθολομαίου. Ο γέροντας σύμφωνα με μαρτυρίες αγιορειτών που ήταν παρόντες όχι μόνον είπε αυτά που διαβαζουμε στο δημοσίευμα αλλά έβαλε στρωτή μετανοια όταν αντίκρυσε τον Πατριάρχη....(!!!)

Είναι περιττό να θυμίσω "τι είναι ο βαρθολομαίος" (ΚΑΙ οι ΠΡΟΚΑΤΟΧΟΙ ΤΟΥ) έτσι?

Picture Source (σε περίπτωση που δεν φαίνεται η εικόνα): http://2.bp.blogspot.com/_LR-hG6AG6Zw/S ... os+-+1.jpg

Picture Source (σε περίπτωση που δεν φαίνεται η εικόνα): http://2.bp.blogspot.com/_LR-hG6AG6Zw/T ... F%82-1.jpg

Picture Source (σε περίπτωση που δεν φαίνεται η εικόνα): http://3.bp.blogspot.com/_hBuzCOth-DI/S ... %CE%A3.jpg

Δεν θέλω να μπω στην διαδικασία να πω εγώ πράγματα για τον π. Παήσιο. Σου βάζω μόνο όσα βρήκα στο ίντερνετ.
Λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω, αλλά εμένα με αυτά που βλέπω να γίνονται στα ύπουλα χρόνια που ζούμε, θα μου επιτρέψεις να κάνω όσα πρέπει να κάνει ένας ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ χριστιανός. Να βασιστώ δηλαδή σε όσα παρέδωσαν οι πατέρες μας διαμέσω των Οικουμενικών και Πανορθόδοξων Συνόδων και των ΗΔΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΩΝ ΑΓΙΩΝ της.

Παρόλα αυτά αντιλαμβάνομαι πολύ καλά τι εννοείς και πως το εννοείς (περί ενότητας και μονιάσματος κλπ) και δεν σε κατηγορώ που δεν καταλαβαίνεις ή δεν αποδέχεσαι κάποια πράγματα.

Στο thread που μιλάμε ΔΕΝ ήρθα να παίξω κανένα ρητορικό παιχνίδι σε στύλ "Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού" και να αρχίσουμε να κοκορομαχούμε.

Ήρθα να γράψω πέντε πράγματα που είναι ΕΓΚΥΡΑ και να δείξω σε ανθρώπους θεοσεβούμενους οτι να, κοιτάξτε κάποια πράγματα και προβληματιστείτε γιατί κινδυνεύει η ψυχή σας.

Spartan έγραψε:Λυπάμαι πολύ για το μέγεθος του εγωϊσμού σου αδερφέ. Επιμένεις να κοπανάς τα ίδια και τα ίδια, ενώ για όλα όσα -εκ του μηδενός - έχεις θέσει σ' αυτό το φόρουμ από την ώρα που "έσκασες μύτη", έχεις πάρει αποστωμοτικές απαντήσεις. Αναμασάς τα ίδια και τα ίδια προσπαθώντας στην καλύτερη των περιπτώσεων να ικανοποιήσεις τον απίστευτο εγωϊσμό σου και στη χειρότερη να προσηλυτίσεις .
Μάλλον έχεις πάθει σαν την αλεπού κι εσύ κι όλοι σας οι "ζηλωτές", που επειδή έκοψε την ουρά της, προσπαθεί μετά να πείσει όλες τις αλεπούδες να κόψουν κι αυτές τις ουρές τους. Νιώθετε άσχημα που ξεκοπήκατε από την εκκλησία του Χριστού, παγώνετε εκεί έξω στο κρύο της απατηλής μοναξιάς σας, και αντί να επιστρέψετε και να πλησιάσετε τη φωτιά που καίει μέσα στην εστία για να ζεσταθείτε, εσείς πετάτε πέτρες στα τζάμια του σπιτιού.
Προσπαθείς να με εκνευρίσεις. Μάταιος κόπος. Δεν πρόκειται να ξαναπέσω στο ίδιο λάθος.Γιατί παραδέχομαι το λάθος μου, και μαθαίνω απ' αυτό, σε αντίθεση με εσένα, δυστυχώς.Λες για τον μακαριστό π. Παίσιο ξανά και ξανά ύβρεις, τις τονίζεις κιόλας με κεφαλαία. Τι να σου πω, σε λυπάμαι. Λες και είσαι άξιος εσύ ή ο οποιοσδήποτε να κρίνει οποιονδήποτε, πόσο μάλλον μια τέτοια μορφή.
Δε καταφέρνεις τίποτε αδερφέ μ αυτά σου τα καμώματα, ούτε εσύ, ούτε κανένας που μάχεται με λύσσα την εκκλησία του Χριστού και την Ορθοδοξία. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να κολάζεσαι όλο και περισσότερο. Νομίζεις ότι εσύ μπορείς να βλάψεις τον Γέροντα; Νομίζεις πως μπορείς να βλάψεις την Ορθόδοξη εκκλησία της Ελλάδος; Ή γενικώς την Ορθοδοξία και το δόγμα της; Πλανάσαι οικτρά...
Θέλω να πιστεύω πως είσαι απλά τυφλωμένος από την πλάνη που έχεις πέσει και δεν είσαι συνειδητός σ΄αυτό που κάνεις ,ότι κάπου υπάρχει και καλή πρόθεση σ αυτό το βομβαρδισμό λάσπης κατα "ημών των αιρετικών οικουμενιστών", όπως μας λες. Επειδή ο Βαρθολομαίος και κάποιοι άλλοι μέσα στην εκκλησία βαδίζουν λάθος, κατηγορείς και λες ότι όλοι οι κληρικοί και όλοι εμείς, ο απλός λαός είμαστε οικουμενιστές και παπικοί. Τι να σου πω, τόσο ξέρεις τόσο λες, ή μάλλον αυτά σας έμαθαν, αυτά λέτε.
Θέλω να ελπίζω πως κάποτε θα ανοίξεις τα μάτια σου και θα επανέλθεις στο φως. Γιατί δυστυχώς τώρα είσαι στο σκοτάδι της πλάνης σου. Ο Θεός μαζί σου αδερφέ.

“Ορθόδοξη” Λειτουργία με αναθέματα κατά των αιρετικών, με παρέα… Καθολικούς!!! (βίντεο)

أحد الأرثوذكسية في ألمانيا 2011 .. Sonntag der Orthodoxie-Deutschland

phpBB [video]

http://www.youtube.com/watch?feature=pl ... UPPvJ2Tzug

«Εν κρυπτώ και παραβύστω»

Έγινε από το 1965 η Ένωση των Εκκλησιών !


του Αθαν. Σακαρέλλου



1. Η εξαπάτηση των πιστών
1. Οι Ορθόδοξοι, τα τελευταία πενήντα χρόνια, γίνονται συχνά ακροατές και θεατές των πιο αντορθοδόξων δηλώσεων και εκδηλώσεων εκ μέρους όχι μόνον των Λατίνων, αλλά και αυτών των ποιμένων τους, οι οποίοι έχουν αποδειχθή τέλειοι Λατινόφρονες, δηλ. αιρετικώτεροι των αιρετικών Λατίνων.
α. Οι κακόδοξες δηλώσεις των Ορθοδόξων αυτών Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, επισκόπων, λοιπών κληρικών και θεολόγων, είναι πολλές.
Κοινός παρανομαστής τους είναι το ότι η Ορθοδοξία δεν είναι πλέον η Μία Aγία Kαθολική και Αποστολική Εκκλησία, που ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεώς μας. Πιστεύουν ότι βρίσκεται στην ίδια κατάσταση, που είναι η «αδελφή» της Εκκλησία, ο παπισμός. Διακηρύσσουν ότι ο πνευματικός ηγέτης του παπισμού, ο πάπας, είναι ο «πρώτος Επίσκοπος» ολόκληρης της Εκκλησίας του Χριστού, ο «πρεσβύτερος αδελφός» τους. Και, τέλος, επαίρονται ότι η «κοινωνία» των δύο «εκκλησιών» είναι «σχεδόν πλήρης», κατά τη διαβεβαίωση του πάπα Παύλου Στ ́, ο οποίος το 1972 δήλωσε :
«Μετά της Ορθοδόξου Εκκλησίας ευρισκόμεθα σχεδόν εις τελείαν κοινωνίαν»1 !
Με άλλα λόγια, κατά τον Πάπα Παύλο Στ ́ η ́Ενωση έγινε, αλλά δεν είναι ακόμα «τελεία»!
Η άποψη αυτή υποστηρίζεται συνεχώς μέχρι σήμερα από τους Λατίνους και τους Λατινόφρονες
του Φαναρίου. Και είναι από μιά σκοπιά σωστή. Η αλήθεια είναι ότι όντως η Ένωση των Εκκλησιών έγινε! Αυτό που απομένει είναι μόνο η αποκάλυψή της στους πιστούς, ως και η αποδοχή της απ’ αυτούς. Αυτό όμως θα γίνη όταν πάπας και Πατριάρχης «κοινωνήσουν» από το «Κοινό Ποτήριο», όπως ήδη «κοινωνούν» μετά το 1965, σε πολλές περιπτώσεις, λοιποί κληρικοί και λαϊκοί από τις δύο «εκκλησίες» τους!
Σήμερα, μεγάλο μέρος του Ορθόδοξου λαού, φαίνεται ότι δεν ενοχλείται από το ενδεχόμενο μιάς Ενώσεώς του με τον πάπα! Έχει αμβλυνθεί επικίνδυνα το Ορθόδοξο αισθητήριό του. Ευθύνεται γι’ αυτό κυρίως η αδιαφορία των ποιμένων του. Δεν τον κατήχησαν και δεν τον κατηχούν σύμφωνα με τη διδασκαλία και το αγωνιστικό παράδειγμα των αγίων Πατέρων στα θέματα πίστεως. Προφανώς, οι ίδιοι δεν γνωρίζουν και δεν έχουν γευθεί ποτέ την Ορθοδοξία.
Με αυτά τα δεδομένα οι Λατινόφρονες Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι και λοιποί ποιμένες, παρουσιάζουν σταδιακά την Ένωση, που αποφάσισε το 1965 ο πάπας με τον Αθηναγόρα.. Πιστεύουν ότι έτσι θ’ αποφευχθούν ανεπιθύμητες και σε βάρος τους αντιδράσεις για την προδοσία τους αυτή από τον πιστό λαό του Θεού.
β. Οι αντορθόδοξες εκδηλώσεις των Λατινοφρόνων ποιμένων της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι επίσης πολλές. Χαρακτηριστικώτερες είναι οι «συμπροσευχές»2, η μνημόνευση σε ακολουθίες

του ονόματος του πάπα, ως Ορθοδόξου επισκόπου, τα «συλλείτουργα» παπών και Πατριαρχών, η διείσδυση της φράγκικης θεολογίας στο χώρο της Ορθοδοξίας,3 η μετάδοση των αχράντων μυστηρίων σε πιστούς των Λατίνων, που σημαίνει «Κοινό Ποτήριο». Αυτό υπάρχει όταν από το ίδιο άγιο Ποτήριο κοινωνούν όχι μόνο οι Ορθόδοξοι, αλλά και Λατίνοι, όπως έγινε σε πολλές περιπτώσεις, τελευταία δε, στη Ραβέννα το 2002, όπου ο Βαρθολομαίος και ο Αναστάσιος της Αλβανίας «κοινώνησαν» αδιάκριτα Ορθοδόξους και παπικούς!
Άλλες εκδηλώσεις των Λατινοφρόνων Ιεραρχών είναι οι διάλογοι, όπως εκείνος της «αγάπης» και ο λεγόμενος «θεολογικός»,. Για τον τελευταίο, ο Αθηναγόρας δεν έτρεφε καμία ελπίδα και εκτίμηση, ιδιαίτερα δε για τους δικούς του θεολόγους του4! Αλλ’ ούτε και κανένας Ορθόδοξος πιστός είναι δυνατόν να τρέφει κάποια ελπίδα και εκτίμηση στο «Θεολογικό διάλογο», όπως γίνεται. Ούτε επίσης είναι δυνατόν ποτέ κανένας Ορθόδοξος πιστός να τρέφει ελπίδα και εκτίμηση και στους προσκείμενους στους Λατινόφρονες του Φαναρίου θεολόγους, αλλά για άλλους λόγους από εκείνους του Αθηναγόρα.
Ο «θεολογικός διάλογος» του Αθηναγόρα, γίνεται, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία (!) με βάση τα «ενούντα» και όχι τα «διαιρούντα» την Ορθοδοξία και παπισμό θεολογικά ζητήματα. Συζητούν δηλ. οι Λατινόφρονες θεολόγοι με τους Λατίνους «αδελφούς» τους, και αποφασίζουν ότι συμφωνούν, στα όσα .....δεν διαφωνούν εκ των προτέρων!
Επίσης, οι κοινές συμφωνίες, όπως εκείνη του Μπαλαμάντ το 1993, με την οποία αναγνωρίστηκε η Ουνία, ως ορθόδοξη κατάσταση.
Ακόμα, η ανταλλαγή επισκέψεων, μεταξύ Λατίνων και Λατινοφρόνων ηγετών, με κακόδοξες φιέστες τόσο στη Κωνσταντινούπολη5, όσο και στο Βατικανό, αλλά και την Ελλάδα, την οποία για
πρώτη φορά μετά το σχίσμα επισκέφθηκε ο αιρετικός πάπας. Όλα αυτά, αν συνέβαιναν σε παληότερες εποχές, όχι μόνο οι ποιμένες της Εκκλησίας, αλλά και όλοι οι πιστοί, θα «ξεσηκώνονταν»! Θα έπαυαν την «κοινωνία» με κάθε αιρετικό επίσκοπο και με όσους «κοινωνούσαν» μαζί του.
Αυτό σημαίνει, ότι όσοι διέκοπταν την «κοινωνία» μαζί του, αυτοί και μόνο θα παρέμειναν στην Εκκλησία. Αντίθετα, όσοι ανάξιοι ποιμένες προσχωρούσαν στην κακοδοξία, όπως κάνουν σήμερα οι Λατινόφρονες Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι, λοιποί κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, θα εθεωρείτο ότι είχαν αποκόψει μόνοι τους τον εαυτό τους από την Εκκλησία.
Από τη στιγμή που κάποιο μέλος της Εκκλησίας, οποιαδήποτε θέση κι’ αν κατέχει στο σώμα της, περιπέσει σε κακοδοξία, ή «κοινωνεί» με έναν από αυτούς, που έπεσαν στην αίρεση, δεν εξακολουθεί να είναι μέλος της. Ούτε Πατριάρχης μπορεί να είναι, ούτε Αρχιεπίσκοπος ή επίσκοπος, ούτε ιερεύς ή μοναχός, ούτε καν απλό μέλος της, ούτε μπορεί να λέγεται χριστιανός!
γ. Ο Μέγας Αθανάσιος αναφερόμενος σε όποιον έχει εκπέσει από την αλήθεια της Πίστεως λέγει ότι αυτός δεν είναι δυνατόν να καλείται καν χριστιανός, «ούτ’ αν είη, ούτ’ αν λέγοιτο χριστιανός»6. Ο δε άγιος Ειρηναίος λέει ότι όσοι «είναι εκτός αληθείας», αυτοί «είναι εκτός Εκκλησιάς»7. Η αλήθεια είναι ο Χριστός8.
Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να είναι Πατριάρχης, Αρχιεπίσκοπος, ή άλλος κληρικός, γιατί δεν έχει Αποστολική Διαδοχή9 και ιερωσύνη10. Τα αντίθετα πίστευε ο Αθηναγόρας. Σε μιά συνάντησή του στη Ρώμη, στις 16.10.1967, με τον πάπα Παύλο Στ ́ του είπε:
«Είσθε φορεύς αποστολικής χάριτος και διάδοχος πλειάδος αγίων ανδρών, κλεϊσάντων τον πρώτον τη τιμή και τη τάξει Θρόνον των ανά την Οικουμένην Εκκλησιών»11!
Ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς λέγει ότι εκβάλλονται της Εκκλησίας και αναθέματι καθυποβάλλονται πάντες οι εκπίπτοντες της Ορθοδόξου Πίστεως και μη «ομολογούντες και πιστεύοντες ως το πνεύμα το Άγιον προεμήνυσε δια των Προφητών, ως ο Κύριος εθέσπισε δια σαρκός επιφανείας, ως οι Απόστολοι εκήρυξαν πεμφθέντες υπ’ Αυτού, ως οι Πατέρες ημών και διάδοχοι εκείνων εδίδαξαν ημάς»12.
1. Οι Ορθόδοξοι σήμερα βλέπουν με ανησυχία και αγωνία τις προκλητικές δηλώσεις και εκδηλώσεις των επισκόπων τους. Τις κάθε μιά απ’ αυτές, τις θεωρούν ως ένα περαιτέρω βήμα για την προώθηση της Ενώσεώς τους με τον πάπα.
Η ́Ενωση όμως δεν είναι κάτι που προετοιμάζεται να γίνει στο μέλλον. Η Ένωση έγινε! Έκτοτε, υλοποιείται μεθοδικά, λίγο κατ’ ολίγο. Αυτή είναι μιά πρώτη εντύπωση που μπορεί να σχηματίσει κάποιος, αν δεν γνωρίζει πως εργάζονται οι αντίθεες δυνάμεις για την ́Ενωση των Εκκλησιών στα πλαίσια του «παπικού Οικουμενισμού» και της «Πανθρησκείας».
2. Ο τρόπος, που Λατίνοι και μεγαλόσχημοι Λατινόφρονες του Φαναρίου μεθόδευσαν την ́Ενωση είναι πολύ χαρακτηριστικός και ύπουλος. Στηρίζονται στην εξαπάτηση και τη βία. Την ίδια μέθοδο χρησιμοποίησαν στο παρελθόν, όπως με τις αποφάσεις των ψευδοσυνόδων τους στο Λατερανό, στη Λυών, στην Φλωρεντία-Φερράρα. Γνωρίζουν οι διάφοροι «αγιώτατοι» και « παν- αγιώτατοι» ότι ́Ενωση Ορθοδοξίας με το παπισμό, δεν μπορεί ποτέ να γίνει με καθαρά και τίμια μέσα. Την ίδια μέθοδο της εξαπάτησης και της βίας χρησιμοποιούν και σήμερα13.
α. Θ’ αναφερθούμε στο τρόπο που ο Πατριάρχης Αθηναγόρας το 1963, προσπάθησε να «ξεγελάσει» τους αγιορείτες μοναχούς, να μην αντιδράσουν στις αντορθόδοξες ενέργειές του στις οποίες σκόπευε τότε να προβή.
Ο αείμνηστος μοναχός της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου π. Ανδρέας έγραψε τότε:
«Τον Ιούνιο του 1963 ήλθε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας εις το Άγιον Όρος, δια τον εορτασμό της χιλιετηρίδος εις τον οποίον εορτασμό η Μονή μου δεν έλαβε μέρος θεωρήσασα τούτον ως “επιζήμιο” και πριν φύγη η Α.Θ.Π. παρέστη εις συνεδρίασιν της Ιεράς ημών Κοινότητος, εις την οποίαν ωμίλησε και μας είπε ρητώς, ότι “ημείς οι Ορθόδοξοι, δεν προτιθέμεθα να θυσιάσωμεν ούτε ένα ιώτα. Όποιος εξέφυγεν ας επανέλθη”! Και με την ομιλία του αυτήν είπομεν ότι αδίκως τον συκοφαντούν»14.
Οι δε μακαριστοί Καθηγούμενοι Γαβριήλ της Διονυσίου και Βησσαρίων της Γρηγορίου σε «Ανοικτή Επιστολή» τους συμπλήρωσαν:
«Έναγχος υπάρχει εισέτι εις τας ακοάς ημών, Παναγιώτατε, η βεβαίωσις εν ομιλία Σας εν Καρυαίς, κατά την εορτήν της χιλιετηρίδος, ότι:“τα της Αγιωτάτης ημών Εκκλησίας, δεν επιδέχονται ουδεμίαν αλλαγήν ή τροποποίησιν καθ’ ότι αύτη κατέχει το πλήρωμα της αληθείας εν τε τη πίστει και τη λατρεία” Εν πατρική δε συγκαταβάσει προς την απλοϊκότητα των Αγιορειτών Πατέρων ( είπε), ότι “αν που έλθωμεν εις διάλογον μετά ετεροδόξων και μας είπουν, επί παραδείγματι, ότι δεχόμεθα πάντα τα ιδικά σας, αλλά θέλομεν να δεχθήτε και σεις ένα και μόνον αίτημα ιδικόν μας, να κρεμάσητε τας εικόνας ολίγον τι υψηλότερον, σας βεβαιώ από της θέσεώς μου, δεν θα το δεχθώμεν”.
Η διαβεβαίωσις εκείνη επλήρωσε χαράς και ευφροσύνης τας καρδίας ημών και την φυλάττομεν ζηλοτύπως εις τα βάθη της ψυχής μας.»15 !
Δεν εξαπάτησε ο Αθηναγόρας τους απονήρευτους αγιορείτες πατέρες με τα λόγια του αυτά;
β. Ένας άνθρωπος, που παρακολούθησε και παρακολουθεί με προσοχή πολλές από τις μεθοδεύσεις των Λατίνων και των Λατινοφρόνων για το θέμα της Ενώσεως, είναι ο πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός. καθηγητής και Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Αναφερόμενος ο π. Γ. Μεταλληνός στην επίσκεψη του πάπα στην Κωνσταντινούπολη τον Νοέμβριο 2006 και την αντίστοιχη επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστοδούλου στη Ρώμη το Δεκέμβριο 2006 γράφει μεταξύ άλλων, τα εξής:
«Υπάρχουν, βέβαια, Μητροπολίται, που αντιλαμβάνονται σαφώς τα γινόμενα, αλλά σιωπούν ή αντιδρούν χαλαρά «για διατήρηση της ενότητος» όπως μας λέγουν! Υπάρχουν και άλλοι όμως, που ή δεν αντιλαμβάνονται την βαρύτητα των ανοιγμάτων αυτών ή δέχονται και αυτοί την Παπική «εκκλησία» ως Εκκλησία του Χριστού, με μυστήρια και Χάρη. Γι’ αυτούς η Ένωση έχει γίνει ή ουδέποτε έπαυσε να υπάρχει»16.
γ. Ένας άλλος, εξ ίσου σπουδαίος Θεολόγος και γνώστης των τεκταινομένων στο χώρο των Λατίνων και Λατινοφρόνων για την υποταγή της Ορθοδοξίας στον πάπα, είναι ο πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης, καθηγητής της Θεολογικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Σε πρόσφατο άρθρο του ο Π. Θεόδωρος Ζήσης γράφει για τους Λατινόφρονες, τους οποίους θεωρεί πιο επικίνδυνους από εκείνους της Φλωρεντίας – Φεράρας.
Εκείνοι, λέγει, «εσχεδίαζαν και εχάλκευαν με κρυφές συμφωνίες την Ένωση, χωρίς να ενημερώνουν όλα τα μέλη της αντιπροσωπείας, γιά να μην υπάρχουν αντιδράσεις, όπως δεν ενημερώνεται και σήμερα ο πιστός λαός και δεν αντιλαμβάνεται γι’ αυτό ότι η ́Ενωση γίνεται ήδη σταδιακά, έχει προχωρήσει ουσιαστικά με συμπροσευχές, συλλείτουργα και αμοιβαία εκκλησιολογική αναγνώριση, εις τρόπον ώστε το κοινό Ποτήριο, όταν έλθη επισήμως να αποτελεί απλώς μία επισφράγιση και επικύρωση της γενομένης ήδη Ενώσεως»17!
Σε άλλο άρθρο του, ο π. Θεόδωρος Ζήσης αναφέρει τις πληροφορίες του Πρωτοσυγκέλου του Μητροπολίτη Ιταλίας Γενναδίου για την Ένωση των Εκκλησιών, όπως τις μετέδωσε από τη Ναύπακτο ο γέροντας π. Αρσένιος Κομπούγιας: Κατ’ αυτές
« Έχουν συμφωνήσει οι Ορθόδοξοι με την παπική κούρια κι’ έχουν υπογράψει την Ένωσιν. Δεν εξαγγέλλουν όμως το γεγονός υπολογίζοντας εις τας τυχόν αντιδράσεις του πιστού λαού»18.
δ. Την ίδια άποψη εξέφρασε πριν από λίγα χρόνια και ο λόγιος Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου στο Άγιο ́Όρος π. Γεώργιος Καψάνης, ο οποίος έγραψε:
«Πάντα τα ανωτέρω δηλούν ότι το Οικουμενικόν Πατριαρχείον δεν θεωρεί πλέον τον πάπαν και την Ρωμαιοκαθολικήν Καθολικήν Εκκλησίαν ως αιρετικούς, σχισματικούς και πλανωμένους εφόσον δέχεται την μεν παπικήν Εκκλησίαν ως «αγίαν», τον δε επικεφαλής αυτής ως «άγιον», «μακαριστόν», υπέρ ου τελεί και επιμνημόσυνον δέησιν.
Σημαίνουν επίσης ότι η Ένωσις σχεδόν έχει γίνει και απομένει η μεθόδευσις της τελείας μυστηριακής κοινωνίας, προς την οποίαν ολοταχώς βαίνομεν, εφόσον ο Θεολογικός Διάλογος θα παρακάμψη τας δογματικάς και εκκλησιολογικάς διαφοράς και θα ασχοληθή με το κεφάλαιον περί των μυστηρίων, προφανώς δια την επιτάχυνσιν της μυστηριακής κοινωνίας»19!
ε. Εκτός από τις παραπάνω μαρτυρίες για την γενόμενη Ένωση των Εκκλησιών, που προέρχονται από τόσο αξιόπιστα πρόσωπα, με γνωστές τις ευαισθησίες τους προς το Οικουμενικό
Πατριαρχείο, έχουμε και μιά άλλη. Προέρχεται από ένα Ορθόδοξο κι’ αγωνιστή Ιεράρχη, το Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνο Καντιώτη, ο οποίος έγραψε το 1980 τα εξής:
«Η ένωσις, η ψευδοένωσις, έχει αποφασισθή. Έχει αποφασισθή εις μυστικά διαβούλια Ανατολής και Δύσεως, διαβούλια πολιτικής, οικονομικής και θρησκευτικής φύσεως, ων εγκέφαλος ο πάπας.
Το σχέδιον προς πραγματοποίησιν του σκοπού εξελίσσεται κατά φύσεις και στάδια εν αγνοία του Ορθοδόξου λαού, ο οποίος έκπληκτος μίαν πρωΐαν θα ακούση ότι η ένωσις επετεύχθη! Προοίμιον δε αυτής είναι αι κοιναί προσευχαί Ορθοδόξων μετά δυτικών, τας θυσίας κατά περίεργον τρόπον θέλουν τινές να δικαιολογήσουν. Δεν είναι υπερβολή, εάν είπωμεν ότι ευρισκόμεθα εις το κύκλωμα φοβερών ημερών δια ιην Ορθόδοξον πίστιν. Συντελείται εις βάθος και έκταση προδοσία, την οποία δεν δυνάμεθα να φαντασθώμεν !
Ιεράρχης της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο Μητροπολίτης Λεοντοπόλεως Νικόδημος (του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας) προέβη εις δηλώσεις εις τας οποίας λέγει:
“Είναι χαρακτηριστικόν ότι εις τους ενταύθα καθολικούς κύκλους λέγεται ότι τα πράγματα θα διευθετηθούν
εν κρυπτώ και παραβύστω και ερήμην των ποιμνίων των δύο Εκκλησιών. Υπό των κληρικών τούτων, τα ποίμνια θα ευρεθούν προ τετελεσμένων γεγονότων.
Και όσον μεν αφορά εις τα ποίμνια των Δυτικών άγνωστον τι θα συμβή. Ως προς δε την παρ’ ημίν Εκκλησίαν τρέμομεν παρά τω ευσεβή λαώ, όταν θα έλθουν εις φως αι νυν εν τω σκότει εκτυλισσόμεναι μηχανορραφίαι και θα αποκαλυφθή ότι οι τεταγμένοι δια να προστατεύσουν την Εκκλησίαν και το ποίμνιον εγένοντο συνένοχοι των επιβουλευομένων αυτούς”»20!
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των πιο πάνω καταξιωμένων προσώπων, και με τα όσα στοιχεία διέθεταν, η ́Ενωση με τον Πάπα σχεδιάστηκε και χαλκεύτηκε από τους νέους Λατινόφρονες στα κρυφά, «εν κρυπτώ και παραβύστω», χωρίς καμιά ενημέρωση του Ορθόδοξου λαού, υλοποιείται δε σταδιακά και σχεδόν έχει γίνει!
1. Ο Αθηναγόρας μνημόνευε τον πάπα!
1. Το πρώτο σημαντικό στοιχείο, που πρέπει να γνωρίζει κάθε Ορθόδοξος πιστός είναι το ότι ο Αθηναγόρας υπήρξε ο πρώτος Πατριάρχης που μνημόνευσε τον Πάπα στην αγία Πρόθεση και στη Θεία Λειτουργία.
Το «μνημόσυνο» των Προκαθημένων της Εκκλησίας όπως θα δούμε πιό κάτω έχει βαθύτατη θεολογική σημασία. Συγκεκριμένα:
α. Η ενότης της Εκκλησίας είναι βασικό δόγμα της. Το ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεώς μας, λέγοντες ότι πιστεύομεν «εις μίαν αγίαν καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν».
Η ενότης αυτή της Εκκλησίας υπάρχει όταν οι Προκαθήμενοι των τοπικών Εκκλησιών, όπως είναι οι Πατριάρχες και οι Αρχιεπίσκοποι, μνημονεύουν αλλήλους στις ακολουθίες, προπαντός στη Θεία Λειτουργία, όπως στην αγία Πρόθεση κατά την Προσκομιδή των αγίων Δώρων. Όταν παύσει το μνημόσυνο αυτό ενός Προκαθημένου μιάς τοπικής Εκκλησίας, δηλ. κάποιου Πατριάρχη ή Αρχιεπισκόπου, αυτό σημαίνει «παύση κοινωνίας» της Εκκλησίας αυτής με τις λοιπές Εκκλησίες. Αυτό σημαίνει «ακοινωνησία», δηλ σχίσμα! Θ ́ αναφέρουμε μερικές από τις γνώμες των Πατέρων και άλλων εκκλησιαστικών ανδρών:
• Οι Πατέρες όταν απαγορεύουν την «κοινωνία» με τον οποιοδήποτε αιρετικό επίσκοπο ή Αρχιεπίσκοπο ή Πατριάρχη, συμπεριλαμβάνουν στην απαγόρευση αυτή και το «μνημόσυνο» του ονόματός του21.
• Ο άγιος Αλέξανδρος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, γράφει ο π. Θεόδωρος Ζήσης, «πιεζόταν από τον Αυτοκράτορα Κωνστάντιο, γιο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, να δεχθεί σε κοινωνία τον υποκριτικώς μετανοήσαντα και ζητήσαντα συγγνώμη, ́Αρειο. Θεώρησε το πράμα τόσο σοβαρό, να επικοινωνήσει δηλ. και να συνδιαλλαγεί με τον ́Αρειο και να παραβεί το Ευαγγέλιο, ώστε προσευχήθηκε στο Θεό και τον παρεκάλεσε να τον απαλλάξει από αυτήν την αποστασία με τον θάνατο. Προτιμούσε να πεθάνει, παρά να δεχθεί σε κοινωνία τον ́Αρειο. Και ο Θεός τον απήλλαξε κατά άλλο τρόπο, την άλλη μέρα πέθανε ο Άρειος»22.
• Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής:
«Ει και ο βασιλεύς και ο Πατριάρχης και η Σύνοδος γράψωσι προς τον Ρώμης έγγραφον συκατάθεσιν της πίστεως κατά το εικός, εγώ πάλιν ου κοινωνώ υμίν, επειδή εν τοις Διπτύχοις μνημονεύετε Σεργίου, Πύρρου, Παύλου και Κύρου, οίτινες έξαρχοι κεχρηματίκασι της αιρέσεως, και ου μόνον υπό τοσούτων Συνόδων ανεθεματίσθησαν εν Ιεροσολύμοις, εν Ρώμη και εν Αφρική, αλλά και απέθανον εν τη αιρέσει και τω χωρισμώ τω από της καθόλου Εκκλησίας, και επειδή ημείς εκείνοις κοινωνείτε, ει και Ορθόδοξοι γένησθε, ου κοινωνώ υμίν, επειδή κοινωνείτε τοις ακοινωνήτοις»23
• Επίσης, οι Αγιορείτες μοναχοί το 1274 διακήρυξαν:
«Ο γαρ αιρετικόν δεχόμενος, τοις αυτού υπόκειται εγκλήμασι, ..ων το
συνάντημα ει δυνατόν φύγωμεν»24.
• Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός γράφει για το μνημόσυνο των Λατίνων:
«Φεύγετε και υμείς, αδελφοί, την προς τους ακοινωνήτους κοινωνίαν και το μνημόσυνον των αμνημονεύτων. Ίδε, εγώ Μάρκος ο αμαρτωλός, λέγω υμίν ότι ο μνημονεύων του πάπα ως Ορθοδόξου αρχιερέως, ένοχος εστίν πάντα τα των Λατίνων εκπληρώσαι, μέχρι και αυτής της κουράς των γενείων και ο λατινοφρονών μετά των Λατίνων κριθήσεται και ως παραβάτης της πίστεως λογισθήσεται»25.
• Ο ιστορικός της ψευδοσυνόδου Φεράρας -Φλωρεντίας Μέγας Εκκλησιάρχης Σίλβεστρος
Συρόπουλος, πιεζόμενος από τους μεσάζοντες του Αυτοκράτορα να μνημονεύει τον πάπα, απάντησε:
«Εκείνοι γαρ μνημονεύονται επ’ εκκλησίαις, όσοι εισίν ομόδοξοι και κοινωνικοί προς την αυτήν Εκκλησίαν. Οι δε ακοινώνητοι ουδέ μνημονεύονται ουδέ έχει άδειάν τις των ιερωμένων εύχεσθαι επ’ εκκλησίας υπέρ ακοινωνήτου. Ο δε πάπας εστίν ακοινώνητος. Πως ουν μνημονευθήσεται ο ακοινώνητος μετά των κοινωνικών;26»
• Ο Πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος γράφει:
«Η πνευματική κοινωνία των ομοδόξων, και η τελεία υποταγή προς τους γνησίους ποιμένας εκφράζεται με το μνημόσυνο. Οι Σύνοδοι και οι άλλοι Πατέρες ορίζουν, ότι αυτών που αποστρεφόμεθα το φρόνημα, (αυτών) πρέπει να αποφεύγουμε και την κοινωνία»27
β. Το αποκαλυπτικό «ντοκουμέντο», το οποίο είναι σχεδόν άγνωστο στους Ορθοδόξους, είναι η ομολογία του ίδιου του Αθηναγόρα, ότι μνημονεύει τον αιρετικό πάπα, τόσο στην αγία Πρόθεση, κατά την Προσκομιδή των αγίων Δώρων, όσο και στο άγιο Θυσιαστήριο.
Σε γράμμα, που έστειλε ο Αθηναγόρας το 1968 στον πάπα Παύλο Στ ́, για τη γιορτή των Χριστουγέννων, γράφει:
«Εν τη κοινωνία ταύτη (της αγάπης του Χριστού) ιερουργούντες μετά της χορείας των περί ημάς Ιερωτάτων Μητροπολιτών και υπερτίμων, μνησθησόμεθα από των διπτύχων της καρδίας ημών του τιμίου ονόματός Σου. αδελφέ, Αγιώτατε της Πρεσβυτέρας Ρώμης Επίσκοπε, ενώπιον της αγίας αναφοράς αυτού τούτου του τιμίου Σώματος και αυτού τούτου του τιμίου αίματος του Σωτήρος εν τη θεία του Αγιωτάτου προκατόχου ημών, Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Και ερούμεν τη αγία ημέρα των Χριστουγέννων ενώπιον του αγίου θυσιαστηρίου και λέγομεν σοι: της Αρχιερωσύνης σου μνησθείη Κύριος ο Θεός, πάντοτε, νυν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων»28 !!!
γ. Η ομολογία αυτή του Αθηναγόρα είναι όντως φοβερή! Ομολογεί τη μνημόνευση στην αγία Πρόθεση και στο άγιο Θυσιαστήριο του ονόματος του αιρετικού πάπα! Αυτό σημαίνει αδιαμφισβήτητα ότι θεωρούσε τον εαυτό του ενωμένο με τον πάπα! Σημαίνει ότι ο Αθηναγόρας θεωρούσε ότι έγινε η ́Ενωση των Εκκλησιών!
Είναι δυνατόν να έγινε η Ένωση των Εκκλησιών, επειδή ο Αθηναγόρας μνημόνευε τον πάπα;
Ασφαλώς, ναι!
Ο Αθηναγόρας δεν ήταν ένα απλό άτομο. Δεν ήταν ένα απλό μέλος της Εκκλησίας. Ήταν Πατριάρχης της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Κι’ όταν ο Προκαθήμενος μιάς Εκκλησίας, όπως είναι το ιστορικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, ενώνεται με τον αιρετικό πάπα, καθίστανται αιρετικοί όχι μόνο οι «περί Αυτόν Ιερώτατοι Μητροπολίται», όπως γράφει, που τον μνημονεύουν και συλλειτουργούν μαζί του, αλλά και όλοι οι Ορθόδοξοι, όπως
• όλοι οι υπ’ αυτόν κληρικοί, που συλλειτουργούν μαζί του ή τον μνημονεύουν.
• όλο το ποίμνιό του, που εξυπηρετείται μυστηριακά από κληρικούς του, που τον μνημονεύουν.
• όλοι οι άλλοι Πατριάρχες και Αρχιεπίσκόποι, που έχει «κοινωνία» μαζί τους.
• όλοι οι άλλοι κληρικοί των λοιπών Πατριαρχείων και Εκκλησιών, οι οποίοι συλλειτουργούν 
ή μνημονεύουν τους Πατριάρχες ή Αρχιεπισκόπους τους, που «κοινωνούν» με τον Αθηναγόρα!
• ολόκληρα τα ποίμνια των Πατριαρχείων και Εκκλησιών αυτών, των οποίων οι Προκαθήμενοι 
Πατριάρχες τους και Αρχιεπίσκοποι «κοινωνούν» με τον Αθηναγόρα!
Δηλαδή, εάν ένας Πατριάρχης μιας οιασδήποτε Ορθόδοξης Εκκλησίας μνημονεύει τον πάπα, αυτό και μόνο το γεγονός καθιστά παπικές όλες τις τοπικές Εκκλησίες, με τις οποίες έχει «κοινωνία»!
δ. Ναι, αλλά ο Αθηναγόρας πέθανε. Μετά τον Αθηναγόρα, τι έγινε; Τι στάση τήρησαν και τηρούν οι διάδοχοί του Δημήτριος και Βαρθολομαίος;
Εξαρτάται, από τον εάν οι διάδοχοι του Αθηναγόρα μνημονεύουν και αυτοί τον Πάπα.
Τον μνημονεύουν;
Εάν είπε την αλήθεια ο καθένας τους, ο Δημήτριος και ο Βαρθολομαίος, όταν είχαν εκλεγεί
Πατριάρχες, ότι θα συνέχιζαν ν’ ακολουθούν τη γραμμή του Αθηναγόρα, την οποία ποτέ δεν καταδίκασαν, θα δεχθούμε ότι κι’ αυτοί μνημονεύουν τον πάπα! Αυτό το έμμεσο συμπέρασμα μπορεί να τεκμηριωθεί με αποδείξεις;
Ασφαλώς, ναι! Δεν έχει κανείς, παρά να παρακολουθήσει τα όσα έγιναν κατά την πρόσφατη, στις 29 Νοεμβρίου 2006 επίσημη επίσκεψη του πάπα Βενεδίκτου 16ου στη Κωνσταντινούπολη. Κατά την διάρκεια της του εσπερινού και της θείας Λειτουργίας, που παρίστατο και ο πάπας αντάλλαξε με τον Βαρθολομαίο λειτουργικούς ασπασμούς, ευλόγησε το περιστασιακό εκκλησίασμα, του έψαλαν «πολυχρονισμούς» και δυο τροπάρια τα οποία συνέθεσαν ειδικά γι’ αυτόν «αγιορείτες μοναχοί»29, τέλος δε ο διάκονος του Βαρθολομαίου έκανε την εξής δέηση:
«Έτι δεόμεθα υπέρ του αγιωτάτου επισκόπου και πάπα Ρώμης Βενεδίκτου και του Αρχιεπισκόπου και Πατριάρχου ημών Βαρθολομαίου και υπέρ του κατευθυνθήναι τα διαβήματα αυτών εις πάν έργον αγαθόν»30!!!
Δεν είναι η δέηση αυτή «μνημόνευση επ’ εκκλησίαις» του πάπα; Είναι δυνατόν να έχει κανείς αντίρρηση σ’ αυτό;
Το μνημόσυνο αυτό του πάπα σημαίνει ́Ενωση των Εκκλησιών !!!
3. Το 1965 πάπας και Αθηναγόρας συμφώνησαν την ́Ενωση !
1. Η Ένωση των Εκκλησιών, σχεδιάσθηκε από Λατίνους και Λατινόφρονες. Αποφασίστηκε ήδη από το 1965, «εν κρυπτώ και παραβύστω» από τον πάπα Παύλο Στ ́ και
από τον Πατριάρχη Αθηναγόρα! Και αποκαλύπτεται σήμερα σιγά σιγά!
Οι Ορθόδοξοι εξαπατήθηκαν από τη μεθόδευση που τότε χρησιμοποιήθηκε. Έτσι, δεν
αντελήφθησαν ότι η Ένωση έγινε. Αυτό που απέμεινε στους Λατίνους του Βατικανού και Λατινόφρονες του Φαναρίου είναι να παρουσιάσουν και υλοποιήσουν στους πιστούς σταδιακά την γενομένη ́Ενωση, για να προληφθούν τυχόν αντιδράσεις από όσους πιστούς εξακολουθούν να παραμένουν ακόμα αφοσιωμένοι στην Ορθοδοξία!
α. Το 1965 έγινε συμφωνία από τον πάπα Παύλο Στ ́ και το Πατριάρχη Αθηναγόρα για την Ένωση των Εκκλησιών. Η συμφωνία αυτή ανακοινώθηκε ως «Κοινή Δήλωση» πάπα και Πατριάρχη στις 7 Δεκεμβρίου 1965, παραμονή της λήξεως των εργασιών της Β ́ Βατικανής Συνόδου των παπικών, τόσο στη Βατικανό, όσο και στο Φανάρι. Συνδυάστηκε μάλιστα με την «άρση των αναθεμάτων».
Το πρωτότυπο κείμενο της συμφωνίας είναι γραμμένο στα γαλλικά. Δόθηκε δε στη δημοσιότητα και «επίσημη μετάφρασή» της στα ελληνικά.
Η ανακοίνωση την ίδια μέρα της άρσεως των αναθεμάτων χρησίμευσε ως προπέτασμα καπνού, για να μην αντιληφθούν οι Ορθόδοξοι ότι έγινε η Ένωση. Οι πιστοί των Λατίνων φαίνεται ότι αντελήφθησαν περισσότερο τα γενόμενα. Αυτός ήταν ο λόγος, που πολλοί παπικοί έσπευσαν ( και σπεύδουν ακόμα) στους Ορθόδοξους ναούς να κοινωνήσουν τα άχραντα μυστήρια31.
Και μόνο η άρση των αναθεμάτων είναι αρκετή, να θεωρηθεί ότι ήδη έγινε η Ένωση των Εκκλησιών, τουλάχιστο κατά τη παπική αντίληψη. Οι Λατίνοι πιστεύουν, ότι η ακοινωνησία μεταξύ αυτών και Ορθοδόξων υπάρχει, αφότου το 1054 ο καρδινάλιος Ουμβέρτος προέβη στο ανάθεμά του.
Τα δύο αυτά κείμενα, το πρωτότυπο γαλλικό και την ελληνική μετάφρασή του, παραθέτουμε στο τέλος αυτού του άρθρου ως Παράστημα.
β. Το πρωτότυπο γαλλικό κείμενο της συμφωνίας 1965, αναφέρει ότι ο πάπας Παύλος
Στ ́ και ο Πατριάρχης Αθηναγόρας αίρουν την «ακοινωνησία», μεταξύ των δύο Εκκλησιών. Συγκεκριμένα, η σωστή μετάφραση της παράγραφος 4, εδάφιο β ́, της συμφωνίας 1965, λέει τα εξής:
« αποδοκιμάζουσιν ωσαύτως και αίρουσιν από της μνήμης και εκ μέσου της Εκκλησίας τας αποφάσεις ακοινωνησίας ων η ανάμνησις επενεργεί μέχρι σήμερον ως κώλυμα εις την εν αγάπη προσέγγισιν, παραδίδουσι δε αυτάς τη λήθη»32 !
Αυτό σημαίνει ότι καταργήθηκε η «ακοινωνησία», «το σχίσμα» μεταξύ των δύο Εκκλησιών!
γ. Τονίσαμε προηγουμένως, ότι η παραπάνω μετάφραση είναι «πιστή» απόδοση του σχετικού αποσπάσματος από το γαλλικό κείμενο της συμφωνίας 1965. Η δοθείσα στη δημοσιότητα «επίσημη ελληνική μετάφραση» σκόπιμα το αλλοιώνει. Λατίνοι και Λατινόφρονες στο γαλλικό και ελληνικό κείμενο «παίζουν» με τις λέξεις, στις οποίες δίνουν αυθαίρετα δικό τους περιεχόμενο.
Συγκεκριμένα, στο γαλλικό πρωτότυπο υπάρχει η λέξη excommunication. Η λέξη αυτή αδιαμφισβήτητα σημαίνει «ακοινωνησία», αφορισμό. Η «επίσημη ελληνική μετάφραση» την μεταφράζει με τη λέξη «ανάθεμα». Αυτό είναι σκόπιμο λάθος. Οι Γάλλοι την ελληνική λέξη ανάθεμα την αποδίδουν με τη λέξη «anatheme». Αν, λοιπόν, το γαλλικό πρωτότυπο ήθελε να ειπεί ότι αίρονται τα αναθέματα, θα χρησιμοποιούσε τη γαλλική λέξη «anatheme» και όχι τη λέξη «excommunication»!
Στα γαλλικά η λέξη excommunication σημαίνει «ακοινωνησία»33. Διαστέλλεται σαφώς από τη λέξη anatheme, που σημαίνει «ανάθεμα». Οι λέξεις «ακοινωνησία», και «ανάθεμα» είναι όροι με θεολογικό περιεχόμενο. Ο όρος «ακοινωνησία» σημαίνει χωρισμό (αφορισμό) από τα λοιπά μέλη της Εκκλησίας. Ο όρος «ανάθεμα» σημαίνει χωρισμό από το Χριστό, παράδοση στο σατανά και στέρηση σωτηρίας. Επομένως, οι όροι «ακοινωνησία» (αφορισμός) και «ανάθεμα» δεν ταυτίζονται. Εφόσον, λοιπόν, στη παράγραφο 4 της συμφωνίας χρησιμοποιείται η λέξη excommunication, αυτό σημαίνει ότι με τη συμφωνία αυτή έχει αρθεί η «ακοινωνησία», το «σχίσμα» μεταξύ των δύο Εκκλησιών!
2. Πρέπει όμως στη συνέχεια να δούμε και ωρισμένες παραμέτρους αυτής της άρσεως της «ακοινωνησίας» μεταξύ των δύο Εκκλησιών.
Στο κείμενο της συμφωνίας αυτής αναφέρεται ότι και μετά την άρση της «ακοινωνησίας» (excommunication), παραμένουν οι διαφορές μεταξύ των δύο Εκκλησιών. Εύλογα μπορεί να διερωτηθή ένας πιστός, πώς είναι δυνατόν να έχει αρθή η «ακοινωνησία», δηλ. το σχίσμα, όμως να εξακολουθούν να υπάρχουν διαφορές; Για την ακοινωνησία και το ανάθεμα θα μιλήσουμε πιό κάτω.
α. Κατά την Ορθόδοξη Παράδοση για να υπάρξει ́Ενωση, πρέπει απαραίτητα να υπάρχει απόλυτη ταύτιση μεταξύ της Ορθόδοξης Εκκλησίας και των Λατίνων, στα ζητήματα της Πίστεως34.
Κατά την αντίληψη όμως των Λατίνων και Λατινοφρόνων για την ́Ενωση των Εκκλησιών δεν είναι απαραίτητη η ταύτιση τους στα θέματα πίστεως! Μπορεί να υπάρχη ́Ενωση και να παραμένουν δογματικές διαφορές.
Την αντίληψη αυτή συναντάμε σε διάφορες παπικές συνόδους, που συμφωνήθηκαν «ψευδενώσεις», όπως του Λατερανού (1215)35, της Λυών (1274)36, της Φλωρεντίας Φερράρας (1439)37 κτλ.
Τη γραμμή αυτή υιοθέτησε και η Β ́ Βατικανή Σύνοδος (1962-1965), η οποία απεφάσισε να γίνονται δεκτοί στο παπισμό οι Ορθόδοξοι μόνο με απλή ομολογία πίστεως, ότι δέχονται το Πρωτείο του πάπα, χωρίς αναφορά στις άλλες δογματικές διαφορές! Συγκεκριμένα είπε:
«Από τους χωρισμένους Ανατολικούς, που κάτω από την επίδραση του Αγίου Πνεύματος προσέρχονται στην ενότητα της Καθολικής Εκκλησίας ας μη ζητείται τίποτα περισσότερο από μιά απλή ομολογία της καθολικής πίστης»,που είναι η αναγνώριση του πάπα, ως ποιμένα όλης της Εκκλησίας με υπερτάτη και παγκόσμια εξουσία»38.
Για τον πάπα Ιωάννη –Παύλο Β ́ οι «διαφορές» μεταξύ των δύο Εκκλησιών φαίνεται ότι είναι οι «δυσχέρειες»,39 που εμποδίζουν την από κοινού τέλεση της θείας Ευχαριστίας, ή «παρεξηγήσεις
και διαφωνίες»40, αι οποίαι υπάρχουν ακόμη ( μεταξύ των δύο Εκκλησιών), αν όχι εν τω χώρω της πίστεως, τουλάχιστον εν τω χώρω της θεολογικής διατυπώσεως».
β. Κατά τους Λατινόφρονες του Φαναρίου :
• Ο Αθηναγόρας θεωρεί τις δογματικές «διαφορές» μεταξύ των δύο Εκκλησιών, στις οποίες συμπεριλαμβάνει το Φιλιόκβε, το πρωτείο και το αλάθητο, ως απλά έθιμα41!
Κατά τον Αθηναγόρα τα «έθιμα» αυτά, δηλ. το Φιλιόκβε, το πρωτείο και το αλάθητο, δεν τον χωρίζουν από τον πάπα. Γι’ αυτό δήλωσε το 1964 προς το Ιταλικό Πρακτορείο ειδήσεων:
«Τίποτε δεν μας χωρίζει από την Καθολική Εκκλησία»42.
Γι’ αυτό το 1965 δεν βλέπει κανένα εμπόδιο για την ετοιμαζόμενη από αυτόν και τον πάπα Ένωση, που εξήγγειλαν το 1965:
« Ημείς ουδέν βλέπομεν πρόσκομμα εις την οδόν της Ενώσεως της Εκκλησίας της Ρώμης με την Εκκλησίαν της Ανατολής... Δεν βλέπομεν πρόσκομμα, δια τον απλούστατον λόγον, ότι τοιαύτα προσκόμματα δεν υφίστανται»43. «Ουδέν εμπόδιο δια την ́Ενωσιν»44 υπάρχει, λέγει. Γι’ αυτό είναι «παρά το πλευρόν του πάπα, εις όλας του τας δηλώσεις και ενεργείας»45.
Σ’ άλλη δε ευκαιρία προσθέτει:
« Έως το 1054 είχαμε πολλάς διαφοράς. Και εις τούτο και εις το άλλο. Το Φιλιόκβε. Η προσθήκη εις το «πιστεύω» έγινε τον 6ον αιώνα. Και το εδέχθημεν. Και τόσας άλλας διαφοράς.
Αλλά, ηγαπώμεθα. Και όταν αγαπώνται οι άνθρωποι, διαφοραί δεν υπάρχουν. Αλλά, το 1054, που επαύσαμε να αγαπώμεθα ήλθαν όλες οι διαφορές. Ηγαπώμεθα και είχομεν το ίδιο μυστήριο. Το ίδιο βάπτισμα, τα ίδια μυστήρια, και ιδιαιτέρως το ίδιο άγιο Ποτήριο.
Τώρα που ξαναγυρίσαμε εις το 1054, διατί δεν ξαναγυρίζομε και εις το άγιο Ποτήριο46;» • Ο Πατριάρχης Δημήτριος προσδιορίζει περισσότερο τις «δυσχέρειες» για την
πλήρη Ένωση με την Ρώμη, ως «ιστορική και ψυχολογική κληρονομιά του παρελθόντος», λέγων:
« Αι δύο Εκκλησίαι ήρχισαν να εκκαθαρίζουν την βαρείαν ιστορικήν και ψυχολογικήν κληρονομίαν του παρελθόντος, η οποία είχε οδηγήσει εις τον βαθύν χωρισμόν, την εχθρότητα και την έλλειψιν εμπιστοσύνης47»!!!
• Ο καθηγητής Στ. Παπαδόπουλος, που έλαβε μέρος σε πολλές συζητήσεις του «Θεολογικού
Διαλόγου» με τους παπικούς, γράφει για τα «Κοινά κείμενα» που συντάσσουν Λατίνοι
και Λατινόφρονες., ότι σ’ αυτά πουθενά δεν αναφέρεται ότι οι δύο Εκκλησίες έχουνε δογματικές διαφορές. Οι Ρκαθολικοί αρνούνται κάθε φορά επίμονα να γραφεί κάτι τέτοιο και οι Ορθόδοξοι
άνετα το δέχονται... Η ένταση αιώνων μεταξύ των Εκκλησιών και ο παρών Διάλογος θέλουνε
να εμφανισθεί ως μη οφειλόμενος σε δογματικές διαφορές, αλλά σε ψυχολογικές και πολιτικές, ή το πολύ, σε διαφορές θεολογικών “σχολών”»48!
γ. Είναι, λοιπόν, φανερό, ότι όταν οι Λατίνοι και Λατινόφρονες του Φαναρίου γράφουν για διαφορές στο κείμενο της συμφωνίας του 1965 για την ́Ενωση των Εκκλησιών, εννοούν τα «έθιμα», τις «παρεξηγήσεις», τις «διαφωνίες» και τα λοιπά.... «παραμυθάκια» τους!
Επομένως, το ότι το κείμενο της συμφωνίας μνημονεύει την ύπαρξη «διαφορών» αυτό, κατά τους πρωτεργάτες της Ενώσεως, δεν αναιρεί την γενόμενη «άρση της ακοινωνησίας!
3. Η συμφωνία αυτή του 1965 μεταξύ του πάπα Παύλου Στ ́ και Πατριάρχη Αθηναγόρα παρουσιάζει μιά αντινομία. Και θέλει να διατηρήσει κρυπτή τη γενομένη συμφωνία για την Ένωση των Εκκλησιών, αλλά και την αποκαλύπτει, έστω και κατ’ αυτόν τον αδέξιο τρόπό, που είδαμε. Πώς εξηγούνται όλα αυτά;
Και για μεν την διατήρηση της μυστικότητος, ο λόγος είναι προφανής. Θέλησαν να προλάβουν τυχόν αντιδράσεις, από τους διαφωνούντες, μέχρις ότου αμβλυνθεί το θρησκευτικό του αίσθημα και παύσουν να ενδιαφέρονται για τα θέματα της Ορθοδοξίας.
Η δυσκολία υπάρχει στη δικαιολόγηση της έμμεσης αποκαλύψεως, ότι ο πάπας και ο Πατριάρχης αποκάλυψαν την «άρση της ακοινωνησίας», δηλ. την ένωση των Εκκλησιών!
Τη μόνη εξήγηση, που μπορεί να δώσει ένας Ορθόδοξος είναι δύο τινά:
Ή, ότι από τη στιγμή που ο πάπας Παύλος Στ ́ και ο Πατριάρχης Αθηναγόρας «έκλεισαν» τη συμφωνία τους για την ́Ενωση των Εκκλησιών, έπρεπε να υπάρχει αυτό το γραπτό κείμενο, για να μην αμφισβητηθεί η συμφωνία αυτή στο μέλλον από κανένα διάδοχό τους, ή και από τις ίδιους, αν κάποιος από αυτούς άλλαζε γνώμη.
́Η, ότι οι δύο πρωτεργάτες της συμφωνίας αυτής θέλησαν να συνδέσουν το όνομά τους, με το γεγονός αυτό, ώστε αυτοί να εισπράττουν τις επευφημίες σκοτεινών κύκλων ή οπαδών τους, στις επόμενες γενεές, κατά το πρότυπο του Λατινόφρονα Βησσαρίωνα!
Βέβαια, κάθε Ορθόδοξος, με «νορμάλ» και αδιατάρακτη προσωπικότητα, ποτέ δεν ήθελε να συνδέσει τ’ όνομά του με την επαίσχυντη αυτή συμφωνία! Για την προσωπικότητα όμως του Αθηναγόρα, τίποτε δεν είναι περίεργο, αν έχουμε υπ’ όψη μας τα όσα έγραψε γι’ αυτόν ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Β ́, ο οποίος υποστήριξε:
«Ο Αθηναγόρας ο Α ́ ουδέν` πρεσβεύει, εις ουδέν πιστεύει, ει μη μόνω εαυτώ δουλεύει και την αποθανάτισιν του ονόματός του επιδιώκει. έστω και κατά Ηρόστρατον δια της καταστροφής της Εκκλησίας»49!
4. Πρέπει ν’ απαντηθεί κι’ ένα ακόμα εύλογο ερώτημα, που πιθανόν να γεννηθεί σ’ ένα πιστό:
Οι προσωπικές απόψεις και πράξεις ενός Πατριάρχη ή Αρχιεπισκόπου δεσμεύουν την Ορθόδοξη Εκκλησία; Έγινε η ́Ενωση των Εκκλησιών, επειδή οι Πατριάρχες μνημονεύουν στις ακολουθίες τον πάπα ή επειδή ο Αθηναγόρας συμφώνησε την ́Ενωση;
Ήδη, για το θέμα αυτό μιλήσαμε και πιό πάνω. Οι απόψεις που έχει κάθε Ορθόδοξος, ακόμη και Πατριάρχες, εφόσον εκφράζονται δημόσια, πρέπει να εξετάζονται εάν και κατά πόσον είναι σύμφωνοι με την παραδοθείσα Πίστη από τους Προφήτες, τους Αποστόλους και τους Αγίους Πατέρες. Εάν είναι διαφορετικές απ’ αυτή, ο άνθρωπος αυτός, που τις εξέφρασε, δεν είναι Ορθόδοξος, δεν είναι μέλος της Εκκλησίας. Με τον άνθρωπο αυτό, έστω και αν είναι Πατριάρχης ή Αρχιεπίσκοπος, ή άλλος κληρικός, οι Ορθόδοξοι είναι υποχρεωμένοι να μην έχουν εκκλησιαστική «κοινωνία». Γιατί όποιος «κοινωνεί» μ’ αυτόν, ταυτίζεται μαζί του.
́Ένας Ορθόδοξος είναι υποχρεωμένος όχι μόνο να μη «κοινωνεί» με αιρετικούς κληρικούς, αλλά και να καταδικάζει τις πλάνες και αιρέσεις του, για να μη θεωρηθεί, ότι συνευδοκεί με τη σιωπή του. Ο Κικέρων έλεγε ότι η αλήθεια προδίδεται και δια της σιωπής. Γι’ αυτό, ο Ιωσήφ Βρυέννιος λέγει:
« πας ο δυνάμενος λέγων την αλήθευαν και μη λέγων κατακριθήσεται υπό του Θεού. Και ταύτα ένθα πίστις εστί το κινδυνευόμενον και της όλης Εκκλησίας των Ορθοδόξων η κρηπίς. Το γαρ εφησυχάζειν εν τοις τοιούτοις αρνήσεως ίδιον. το δε λέγειν. ομολογίας ειλικρινούς»50
Είναι φανερό, λοιπόν, ότι αν ένας Πατριάρχης, όπως ο Αθηναγόρας δεχθεί την ́Ενωση των Εκκλησιών, αυτό και μόνο το γεγονός, μπορεί να μεταδοθεί σ’ όλα τα μέλη της Εκκλησίας, λόγω της «κοινωνίας» τους μαζί του, και να θεωρηθεί ότι έγινε για όλους τους πιστούς η ́Ενωση!
Αυτός είναι ο λόγος, που οι Πατέρες είναι ιδαίτερα αυστηροί στο θέμα της «κοινωνίας» των πιστών με αιρετικό επίσκοπο. Θα σημειώσουμε ελάχιστα απ’ τις απόψεις τους:
• Ο άγιος Μάρκος Ευγενικός51 λέγει:
«Ο λατινοφρονών μετά των Λατίνων κριθήσεται και ως παραβάτης της Πίστεως λογισθήσεται»52.
Επίσης, ο αυτός άγιος λέγει:
«Όλοι ανεξαιρέτως οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας, όλες οι θείες Γραφές, μας προτρέπουν να φεύγομε τους ετερόφρονες και να μη έχουμε κοινωνία με αυτούς» 53
Και προσθέτει ο ίδιος:
« Ούτε βούλομαι, ούτε δέχομαι την αυτού, ή την μετ’ αυτού κοινωνίαν, το παράπαν, ουδαμώς... ώσπερ ούτε γεγονυίαν ένωσιν και τα δόγματα λατινικά, άπερ εδέξατο αυτός και οι μετ’ αυτού....
Πέπεισμαι γαρ ακριβώς, ότι όσον αποδιίσταμαι τούτου και των τοιoύτων, εγγίζω τω Θεώ και πάσι τοις πιστοίς και αγίοις Πατράσι. Και ώσπερ τούτων χωρίζομαι, ούτως ενούμαι τη αληθεία και τοις αγίοις
πατράσι τοις θεολόγοις της Εκκλησίας» 54
• Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, γράφει:
«Ο Θεός εκλεξάμενος, εξήγειρεν Αποστόλους, και Προφήτας, και Διδασκάλους, προς τον καταρτισμόν των αγίων. Ο δε διάβολος, ψευδαποστόλους και ψευδοπροφήτας, και ψευδοδιδασκάλους κατά της ευσεβείας εκλεξάμενος εξήγειρεν, ώστε τον παλαιόν πολεμηθήναι νόμον και τον ευαγγελικόν. Ψευδαποστόλους δε, και ψευδοπροφήτας και ψευδοδιδασκάλους μόνους νοώ τους αιρετικούς. ων οι λόγοι και οι λογισμοί διεστραμμένοι εισίν. Ώσπερ ουν ο τους αληθείς Αποστόλους και Προφήτας, και Διδασκάλους δεχόμενος, Θεόν δέχεται. ούτως και ο τους ψευδαποστόλους, και ψευδοπροφήτας, και ψευδοδιδασκάλους δεχόμενος, τον διάβολον δέχεται»55
• Ο Μέγας Αθανάσιος εξανίσταται κατά των αιρετικών, που επέμειναν να παραμένουν μέλη της Εκκλησίας:
«Πως της καθολικής Εκκλησίας εισίν, οι την αποστολικήν αποτιναξάμενοι πίστιν και κακών εφευρεταί γενόμενοι, οι τα μεν των θείων Γραφών λόγια καταλείψαντες τας δε θαλείας Αρείου σοφίαν καινήν ονομάζοντες»56;
• Ο άγιος Γερμανός ο νέος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, σε επιστολή του προς τους
Κυπρίους, όταν οι Φράγκοι κυρίευσαν το νησί τους και έδιωξαν τους Ορθοδόξους κληρικούς, έγραψε:
«..Όθεν και επισκήπτομαι πάσι τοις εν Κύπρω λαϊκοίς, όσοι της Καθολικής Εκκλησίας εστέ
` τέκνα γνήσια, φεύγειν όλω ποδί από των υποπεσόντων ιερέων τη λατινική υποταγή, και μηδέ εις

57 58 59
Εκκλησίαν τούτοις συνέρχεσθαι, μηδέ ευλογίαν εκ των χειρών αυτών λαμβάνειν την τυχούσαν. Κρείσσον γαρ εστίν εν τοις οίκοις υμών τον Θεόν προσεύχεσθαι κατά μόνας, ή επ’ Εκκλησίαις συνάγεσθαι μετά των λατινοφρόνων, ει δ’ ουν, την αυτήν αυτοίς υφέξετε κόλασιν»57.
• Ο Γεννάδιος Σχολάριος, μαθητής και διάδοχος του αγίου Μάρκου Ευγενικού στον ανθενωτικό αγώνα και πρώτος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μετα την άλωση, γράφει:
«Τους επισκόπους υμών επιτηρείτε ίνα ώσιν Ορθόδοξοι, και μη διδάσκουσι δόγματα εναντίον της Ορθοδόξου Πίστεως, μηδέ τοις αιρετικοίς, ή τοις απεσχισμένοις συλλειτουργώσι. Τα δε άλλα, ή της αγνοίας αυτών εισί και της του καιρού κακίας και εισί συγγνωστοί, ή της προαιρέσεως αυτών και αυτοί μόνοι απολογήσονται τω Θεώ»58
• Τέλος, η Ζ ́ ΟΙκουμενική Σύνοδος αποφαίνεται:
«Τοις κοινωνούσιν εν γνώσει ( τοις καινοτόμοις) ανάθεμα»59
5. Τι είναι η «ακοινωνησία» και τι είναι το «ανάθεμα»; Τι σημασία έχει αν στο κείμενο της συμφωνίας υπάρχει η λέξη «ακοινωνησία», ή η λέξη «ανάθεμα»;
α. «Ακοινωνησία» είναι η έλλειψη εκκλησιαστικής επικοινωνίας ανάμεσα στους πιστούς και τους απίστους. Ανάμεσα στους Ορθοδόξους και κακοδόξους, όπως είναι οι Λατίνοι..
Τόσο οι άγιοι Πατέρες, όσο και οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας, απαγορεύουν ρητά σ’ ένα Ορθόδοξο να έχει πνευματική «κοινωνία» με οποιονδήποτε αιρετικό, ή με άλλα άτομα που «κοινωνούν» με αιρετικούς». Αιρετικός, με τον οποίο απαγορεύεται να έχει κοινωνία» ένας Ορθόδοξος, μπορεί να είναι ακόμα και ο επίσκοπός του, ο Αρχιεπίσκοπος, ο Πατριάρχης, ή άλλος κληρικός.
Όταν λέμε δεν πρέπει ένας Ορθόδοξος να έχει «πνευματική κοινωνία» με ένα αιρετικό επίσκοπο, εννοούμε ότι δεν μπορεί να εκκλησιάζεται σε ναούς που ιερουργεί ο επίσκοπος αυτός, ή άλλοι κληρικοί, που μνημονεύουν το όνομα του αιρετικού αυτού επισκόπου. Δεν μπορεί δηλ. ένας πιστός να εξυπηρετείται μυστηριακά από αιρετικούς κληρικούς. Όταν, λοιπόν, οι Κανόνες και οι Πατέρες αναφέρονται στην «ακοινωνησία», εννοούν ότι ένας ή περισσότεροι πιστοί, κληρικοί είναι υποχρεωμένοι να μην επικοινωνούν πνευματικά με κανένα αιρετικό επίσκοπο, γιατί αλλιώς ταυτίζονται μαζί του.
Αλλά, και ολόκληρη η Εκκλησία περαιτέρω έχει την ίδια υποχρέωση. Καμιά τοπική Εκκλησία δεν μπορεί να έχει «κοινωνία». με αιρετικά πρόσωπα, όπως επισκόπους, ακόμα κι’ αν αυτοί αποτελούν κάποια τοπική Εκκλησία, όπως είναι π.χ. ένα Πατριαρχείο. Τέτοιο Πατριαρχείο ήταν μέχρι το 1009 το Πατριαρχείο της Παλαιάς Ρώμης, όταν κατελήφθη από τους αιρετικούς Φράγκους.
Την «ακοινωνησία» δηλ. θέσπισε η Εκκλησία για να προστατεύσει τα πιστά και Ορθόδοξα μέλη της , ακόμα και τον ίδιο τον εαυτό της από τις αιρέσεις. Οι Κανόνες κι’ οι Πατέρες καθορίζουν υποχρεωτικά τη στάση των Ορθοδόξων, αλλά και ολόκληρης της Ορθόδοξης Εκκλησίας έναντι των αιρετικών, προπαντός δε έναντι των αιρετικών επισκόπων. Ως εκ τούτου, η «ακοινωνησία» σημαίνει το «σχίσμα», που δημιουργείται κατ’ αυτό τον τρόπο ανάμεσα στις δυό αυτές καταστάσεις των ανθρώπων, τους Ορθοδόξους και τους αιρετικούς.
β. Αντίθετα, το «ανάθεμα» αναφέρεται είτε στους εχθρούς της Εκκλησίας γενικά60, όπως είναι οι διάφοροι αιρετικοί, είτε στις αιρέσεις και κακόδοξες διδασκαλίες61. Οι ανωτέρω έπαυσαν να είναι ζωντανά μέλη της. ́Οσοι πιστοί παύουν να είναι ζωντανά μέλη της Εκκλησίας, είναι επικίνδυνα για τα άλλα μέλη της. . Συμβαίνει το ίδιο που συμβαίνει με ένα σάπιο μήλο μέσα σ’ ένα καλάθι με γερά μήλα, τα οποία κάποια στιγμή θα σαπίσουν κι’ αυτά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Κανόνες και οι Πατέρες «αναθεματίζουν» τα παραπάνω άτομα. Με τον «αναθεματισμό» η Εκκλησία αποκόπτει αυτά τα άτομα από το σώμα της και τα παραδίδει στο σατανά. Αυτό, φαίνεται ότι είναι ένα σκληρό μέτρο. Όμως είναι αναγκαίο, τόσο για τον αναθεματισθέντα, που ίσως κάποτε συγκλονισθή απ’ τον αναθεματισμό του και μετανοήσει, όσο και για τους πιστούς, που δεν μπορεί πλέον να έχουν οιαδήποτε «κοινωνία» μαζί του. ́Ετσι, κανένας πιστός δεν μπορεί να προφασίζεται ότι δεν έπαυσε την «κοινωνία» μαζί τους επειδή δεν γνώριζε ότι τα αναματισθέντα αυτά άτομα είναι αιρετικοί και εχθροί της Εκκλησίας.
Το «ανάθεμα», λοιπόν, αναφέρεται στα εκπεσόντα μέλη της Εκκλησίας, όπως είναι οι αιρετικοί, ή σε άλλους εχθρούς της Εκκλησίας.
Αυτό είναι μιά η βασική διαφορά μεταξύ «ακοινωνησίας» και «αναθεματισμού».
γ. Τη διαφορά αυτή την καταλαβαίνουμε καλύτερα, αν έχουμε υπ’ όψη μας την ιστορική διαδρομή της «ακοινωνησίας» και του «αναθεματισμού» στη ζωή της Εκκλησίας, ιδίως στις σχέσεις των Ρωμαίων (Ορθοδόξων) και Φράγκων (αιρετικών). Γι’ αυτό, με πολύ λίγα λόγια θα θίξουμε το θέμα αυτό.
Οι Ρωμαίοι. όταν πληροφορήθηκαν τον 8ο αιώνα, ότι οι Φράγκοι δέχτηκαν την κακοδοξία του Φιλιόκβε, έπαυσαν την «κοινωνία» μαζί τους. Το 808 μάλιστα, όταν στα Ιεροσόλυμα μερικοί προσκυνητές Φράγκοι μοναχοί απήγγειλαν στο ναό, που εκκλησιάστηκαν, το «Πιστεύω» με το «Φιλιόκβε», οι Ορθόδοξοι (Ρωμαίοι) μοναχοί τους «πέταξαν έξω» από την Εκκλησία. Το 867 ο Φώτιος καταδίκασε το αιρετικό Φιλιόκβε, η δε Η ́ Οικουμενική Σύνοδος το 879 καταδίκασε τους Φράγκους ως αιρετικούς. Αυτό σημαίνει, πως δεν υπήρχε από το 767 «κοινωνία» μεταξύ Ορθοδόξων και Φράγκων.
Οι Φράγκοι το 1009 κατόρθωσαν να ανεβάσουν στον παπικό θρόνο της Παλαιάς Ρώμης, τον Φραγκόφιλο πάπα Σέργιο Δ ́, ο οποίος δέχονταν το Φιλιόκβε. Οι υπόλοιποι Πατριάρχες της Ανατολής τον θεώρησαν αιρετικό. Αρνήθηκαν ως εκ τούτου να δεχτούν «κοινωνία» μαζί του. Αυτό είναι «ακοινωνησία», δηλ. «σχίσμα»! ́Έκτοτε, η «ακοινωνησία» αυτή, το σχίσμα, υπάρχει μέχρι σήμερα μεταξύ Ορθοδόξων και Λατίνων, χωρίς να έχει αρθή ποτέ!
δ. Το 1054 οι Λατίνοι αναθεμάτισαν τους Ορθοδόξους με αστείες και ψευδείς αιτιάσεις. Στο έγγραφο του «αναθεματισμού» τους, το λεγόμενο «λίβελλο», έγραφαν, μεταξύ άλλων, ότι οι Ρωμαίοι είναι σιμωνιακοί, ότι επιτρέπουν το γάμο στους κληρικούς των, ότι απέκοψαν το Φιλιόκβε από το Σύμβολο της Νικαίας, ότι τρέφουν γένεια και μαλλιά, ότι θεωρούν ως έγκυρα μόνο τα δικά τους μυστήρια, ότι δεν δέχονται σε «κοινωνία» τους Λατίνους κληρικούς, κ.ά.!
Αυτό που πρέπει ιδιαίτερα να προσεχθεί εδώ είναι, το ότι οι Λατίνοι αναγνωρίζουν στον αναθεματισμό τους, ότι οι Ορθόδοξοι (Ρωμαίοι) και προ του 1054, (δηλ. από το 1009) δεν είχαν «κοινωνία» μαζί τους!
ε. Στις 7 Δεκεμβρίου 1965 ο πάπας Παύλος Στ ́ και ο Αθηναγόρας ανακάλεσαν τα αναθέματα αυτά. Δεν θα θίξουμε εδώ το θέμα το εάν και κατά πόσον ο Αθηναγόρας, χωρίς την συγκατάθεση των άλλων Πατριαρχείων και Εκκλησιών είχε το κανονικό δικαίωμα να προβή στην ενέργεια αυτή.
Εδώ, μας ενδιαφέρει τι έγινε το 1965 με την «ακοινωνησία», δηλ. το σχίσμα.
Το πρωτότυπο της συμφωνίας, που είναι γραμμένο στη γαλλική γλώσσα, ρητά αναφέρει, ότι «ήρθη η ακοινωνησία», δηλ. το σχίσμα! Το ελληνικό κείμενο της μετάφρασης όμως δεν αναφέρει τίποτα για την «ακοινωνησία». Τη λέξη «excommunication» του γαλλικού πρωτοτύπου οι Λατινόφρονες του Φαναρίου φρόντισαν να μεταφραστεί λανθασμένα με τη λέξη «αναθέματα».
́Ετσι, οι Ορθόδοξοι της Ελλάδος μέχρι σήμερα νομίζουν ότι το 1965 ανακλήθηκαν μόνο τα αναθέματα, οι δε Λατινόφρονες διακηρύττουν, πως με την άρση των αναθεμάτων επανήλθαμε στην προ του 1054 περίοδο. Πως ήταν όμως αυτή η περίοδος;
Την απάντηση δίνει το ίδιο το κείμενο του «αναθεματισμού» των Λατίνων του 1054. Αναφέρει ότι οι Λατίνοι αναθεμάτισαν τους Ορθόδοξους, επειδή θεωρούσαν ως έγκυρα μόνο τα δικά τους μυστήρια και ότι δεν τους δέχονταν σε «κοινωνία». Άρα, ομολογούν οι ίδιοι οι Λατίνοι, ότι από την πλευρά των Ορθοδόξων υπήρχε «ακοινωνησία». Υπήρχε σχίσμα! Ήταν ειλικρινείς οι Φράγκοι το 1054, όταν ομολογούσαν ότι προ του 1054 υπήρχε «ακοινωνησία».
στ ́ Ως εκ τούτου, πρέπει να εξετάσουμε τις επιπτώσεις που έχει για την Ορθόδοξη Εκκλησία, τόσο το πρωτότυπο γαλλικό κείμενο, που λέει ότι το 1965, πάπας και πατριάρχης «ήραν όχι μόνο τα αναθέματα, αλλά και την ακοινωνησία», όσο και την «επίσημη» ελληνική μετάφραση της αυθεντικής συμφωνίας, που λέει ότι «ήραν μόνο τα αναθέματα».
Οι Λατίνοι πιστεύουν ότι το 1054 το ανάθεμά τους επέφερε και την «ακοινωνησία» των δύο Εκκλησιών, οπότε θεωρούν ότι οι λέξεις «ακοινωνησία» και «ανάθεμα» θεολογικά έχουν σχεδόν την ίδια έννοια. Γλωσσικά βέβαια αυτό δεν ισχύει, γιατί άλλο πράγμα σημαίνει στη γαλλική γλώσσα η λέξη «excommunication» και άλλο η λέξη «anatheme», όπως είδαμε. Εξ άλλου δεν είναι κανένας υποχρεωμένος να εξετάζει το τι έχουν στο μυαλό τους οι Λατίνοι, για το πότε αυτοί έπαυσαν την «κοινωνία» με την Ορθόδοξο Εκκλησία, όταν μάλιστα, όπως θα δούμε πιο κάτω, οι Ορθόδοξοι Ρωμαίοι τρεις αιώνες προηγουμένως τους είχαν καταστήσει «ακοινώνητους»62!
6 Όταν η συμφωνία του 1965 λέει ότι «ήρθη η ακοινωνησία», σημαίνει ότι έχει αρθή το σχίσμα.
α. Το ότι έγινε η Ένωση των Εκκλησιών το δέχονται ακόμη και ετερόδοξοι θεολόγοι, όπως ο Γερμανός καθηγητής της Παλαιοκαθολικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βόννης Κούππερς, ο οποίος σε διάλεξή του το 1971 στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης μεταξύ άλλων τόνισε:
« Σήμερον δύναται να θεωρηθή πραγματική η ένωση Ανατολικής και Δυτικής Καθολικής Ορθοδοξίας εις πείσμα παντός σκεπτικισμού»63
β. Για την επιχειρηθείσα εξαπάτηση των Ορθοδόξων από τους Λατινόφρονες του Πατριαρχείου είναι χαρακτηριστική επίσης η μαρτυρία του Μητροπολίτη Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου, ο οποίος με τα όσα στοιχεία είχε υπ’ όψιν του, σε αναπάντητη επιστολή του προς τον Πατριάρχη Δημήτριο, έγραψε:
«Η κατά την 7ην Δεκεμβρίου 1965 γινομένη άρσις των αναθεμάτων εκ μέρους του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως και άρσις της ακοινωνησίας εκ μέρους της Ρώμης έχει δημιουργήσει σύγχυσιν...
Εκείνο το οποίον, επίσης χρήζει ιδιαιτέρας προσοχής είναι η διαφορά Διατυπώσεως εις τα δύο κείμενα, τα σχετικά με την άρσιν των αναθεμάτων. Ούτω, το μεν λατινικόν κείμενον ( εννοεί το πρωτότυπον της συμφωνίας, που είναι στη γαλλική γλώσσα) ομιλεί περί «άρσεως ακοινωνησίας», το δε ελληνικόν περί «άρσεως αναθεμάτων».
Η εκ της διαφοράς ταύτης επελθούσα σύγχυσις προκάλεσε και εξακολουθεί να προκαλή πολλήν ζημίαν»64 .
3. Επιπτώσεις στην Ορθοδοξία από τη συμφωνία του 1965
1. Ύστερα από όλα αυτά πρέπει να εξετάσουμε τις επιπτώσεις που έχει για την Ορθόδοξη Εκκλησία, τόσο το πρωτότυπο γαλλικό κείμενο, που λέει ότι το 1965, πάπας και πατριάρχης «ήραν όχι μόνο τα αναθέματα, αλλά και την ακοινωνησία», όσο και τη «επίσημη» ελληνική μετάφραση της αυθεντικής συμφωνίας, που λέει ότι «ήραν μόνο τα αναθέματα».
α. Στην πρώτη περίπτωση του γαλλικού πρωτοτύπου της συμφωνίας, που δεσμεύει και τα δύο μέρη , τους παπικούς και τους λεγόμενους Ορθοδόξους ( δηλ. τους Λατινόφρονες) και λέει ότι έγινε η άρση της «ακοινωνησίας»:
Η συμφωνηθείσα «άρση της «ακοινωνησίας» σημαίνει ότι ο πάπας Παύλος ο Στ ́ και ο Πατριάρχης Αθηναγόρας συμφώνησαν την άρση του σχίσματος. Το σχίσμα αυτό υπήρχε από το 767 μεταξύ Ρωμαίων και Φράγκων, και από το 1009 μεταξύ των τεσσάρων Πατριαρχείων των Ρωμαίων της Ανατολής (ΚΠόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων) και του Πατριαρχείου της Παλαιάς Ρώμης, που τότε έπεσε στα χέρια των Φράγκων. Αυτό σημαίνει ότι η Ένωση των Εκκλησιών έγινε! Αυτό που υπολείπεται ακόμα είναι το να πεισθούν οι Ορθόδοξοι, τα μέλη της Εκκλησίας να δεχθούν την ́Ενωση αυτή και να μην αντιδράσουν. Γι’ αυτό αποκαλύπτουν και υλοποιούν τη γενομένη ́Ενωση σταδιακά, για να μη προκαλούν τους Ορθοδόξους.
Η υλοποίηση της συμφωνίας του 1965 για την ́Ενωση των Εκκλησιών έχει μεθοδευτεί και γίνεται με πολλούς τρόπους, όπως:
• με τον ανόητο «διάλογο αγάπης»65
• με τον αφελή «θεολογικό διάλογο»66
• με τις ανταλλαγές επισκέψεων των ηγετών των Λατίνων και των Λατινοφρόνων67
• με συμπροσευχές και συλλείτουργα.
• με κακόδοξες διακηρύξεις68
• με τη μετάδοση της θείας κοινωνίας στους Λατίνους69
• με Οικουμενικές λειτουργίες με συμμετοχή Ορθοδόξων και παπικών κληρικών70
• με ψευδολογίες και διαστρεβλώσεις ιστορικών γεγονότων71
• με διαχριστιανικά και διαθρησκευτικά συνέδρια, συμπόσια, κρουαζιέρες κλπ 
τεχνάσματα, με τα οποία οι αρχιτέκτονες της Ενώσεως αλλοιώνουν το Ορθόδοξο αισθητήριο του λαού, για να μη αντιδρά στην αποδοχή της Ενώσεως. 
Αυτό, που απομένει για την υλοποίηση της γενομένης Ενώσεως είναι το «Κοινό Ποτήριο». Πάπας και Πατριάρχης δηλ. να τελέσουν να κοινωνήσουν από το ίδιο Ποτήριο. Δεν γνωρίζουμε, εάν στα κρυφά γίνεται αυτό. Ο αείμνηστος π. Ιωάννης Ρωμανίδης το θεωρούσε πάρα πολύ πιθανό. « Δεν αμφιβάλλω, έλεγε, ότι πάπας και πατριάρχης κοινωνούν στα κρυφά από το ίδιο Ποτήριο»! Όταν θα γίνη και αυτό δημοσίως τότε η γενομένη Ένωση θα είναι πλήρης. Γι’ αυτό τώρα Λατίνοι και Λατινόφρονες λένε ότι η Ένωση δεν είναι ακόμα «τελεία»72 
β. Στη δεύτερη περίπτωση, εάν υποτεθή ότι η συμφωνία του 1965 μιλάει μόνο
για άρση των αναθεμάτων του 1054, και πάλι πρέπει να θεωρηθή ότι έγινε η Ένωση, όπως παραδέχονται πολλοί. 
Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Γρηγορίου Αγίου ́Ορους π. Γεώργιος Καψάνης έχει γράψει: 
«...Πρέπει να γίνη γνωστόν ότι το σχέδιον του Βατικανού δια την «ένωσιν» των Ορθοδόξων μετά της Ρώμης συνίσταται εις την δια της καλλιεργείας εκατέρωθεν καλών σχέσεων, επαφών, συμποσίων,
συμπροσευχών, και χρησιμοποιήσεως της μυστηριακής κοινωνίας εις περιωρισμένην κατ’ αρχήν κλίμακα άμβλυνσιν του Ορθοδόξου φρονήματος των Ορθοδόξων, ώστε να συνηθίσουν οι Ορθόδοξοι να κοινωνούν εις τας εκκλησίας των Ρ/Καθολικών. 
Όταν θα έχη γίνη αυτό, θα έχη γίνη και η ένωσις. 
Διότι τι άλλο είναι η ένωσις από το να κοινωνώμεν εις τας εκκλησίας αλλήλων Αυτό είναι ο λεγόμενος λαϊκός οικουμενισμός, διότι η ένωσις δεν θα γίνη από τους επισκόπους και τους θεολόγους, αλλά από τον λαόν , ο οποίος δι’ όλων αυτών των μέσων θα προετοιμασθή ψυχολογικώς δια να μην αντιδράση, ή και να επιβάλη εκ των κάτω την ένωσιν. ...»73. 
Εις άλλο δημοσίευά του ο π. Γεώργιος Καψάνης, έγραψε: 
«Πληροφορηθέντες εκ των εφημερίδων ότι επίσκοποι τινές της Εκκλησίας της Κρήτης, κατά την τελευταίαν εκεί επίσκεψιν του καρδιναλίου Βίλλεμπρανς υπεδέχθησαν αυτόν μετά χαρμόσυνων κωδωνοκρουσιών και δοξολογιών, αφήκαν αυτόν να ευλόγηση τον λαόν από του παραθρονίου κατά την
τέλεσιν της θείας λειτουργίας και να τελέση τρισάγιον εις την Μονήν Αρκαδίου και έψαλλον τον πολυχρονισμόν του πάπα, ησθάνθημεν πολλήν οδύνην και απεφασίσαμεν να γράψωμεν ολίγας γραμμάς
δια να εκφράσωμεν την βαθείαν ανησυχίαν μας, δια τας ανεπιτρέπτους αυτάς ενεργείας και δια να ζητήσωμεν την παρέμβασιν της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος προς προστασίαν του πληρώματος της Ελλαδικής Εκκλησίας, το οποίον εκ των τοιούτων ενεργειών σχηματίζει την
εντύπωσιν ότι η Ένωσις έχει ήδη συντελεσθή ή τουλάχιστον ότι μεταξύ ημών και των ετεροδόξων δεν υφίστανται ουσιώδεις διαφοραί»74
Και εις ένα άλλο ακόμα δημοσίευμά του ο π. Γεώργιος Καψάνης έχει γράψει:
« Επειδή κατά τον προσεχή εορτασμόν της μνήμης του αγίου ένδοξου Αποστόλου Ανδρέου, θρονικήν εορτήν του Πατριαρχείου ΚΠόλεως είναι πολύ πιθανόν, ως συνέβη μέχρι σήμερον και έχει καθιερωθή ως τυπικόν, να παραστή παπική αντιπροσωπεία προς συνεορτασμόν, να ανταλλαγή ασπασμός κατά το «αγαπήσωμεν αλλήλους», και να απαγγελθή η Κυριακή προσευχή υπό των παπικών τελουμένης της θείας Λειτουργίας, ταπεινώς φρονούμεν ότι δέον να γράψωμεν επειγόντως εις το σεπτόν Οικουμενικόν Πατριαρχείον, όπως πάση θυσία αποφευχθούν αι ενέργειαι αύται ως αντικανονικαί, ως ανατρέπουσαι τα Ορθόδοξα δόγματα και την Ορθόδοξον Εκκλησιολογίαν, ως προκαλούντα βαρύτατον σκανδαλισμόν εις τους πιστούς Ορθοδόξους χριστιανούς επί ζημία του κύρους του σεπτού Οικουμενικού θρόνου και ως αυξάνουσα τας πιθανότητας σοβαρού τραυματισμού της ενότητος της Εκκλησίας.
Το ότι αι ενέργειαι αύται δεν γίνωνται τυχαίως, ούτε έχουν εθιμοτυπικήν, αλλά εκκλησιαστικήν και κανονική σημασίαν και αποβλέπουν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις προωθήσεως της μυστηριακής μετά των παπικών κοινωνίας χωρίς προηγουμένην συμφωνίαν εις τα ζητήματα της πίστεως πιστούται και εξ όσων λέγουν αυτοί οι πρωτεργάται των πράξεων αυτών.
Ούτως, ο σεβ. Χαλκηδόνος κατά την εορτήν Πέτρου και Παύλου εν Ρώμη συνεορτάζων μετά των Παπικών και ανταλλάξας τον ασπασμόν εν τη λειτουργία αυτών είπε τα εξής:
« Ο συνεορτασμός ούτος δεν είναι της κατά κόσμον εθιμοτυπικής τάξεως. Είναι συνεορτασμός εκκλησιαστικός, υποδηλούμενος δια της εκκλησιαστικής παρουσίας της ταπεινότητος ημών, των εκπροσώπων της Κπόλεως»75
Εις το κοινόν σχέδιον δια την έναρξιν του Διαλόγου, όπερ δεν εδόθη εις την δημοσιότητα, γράφονται μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Επιβάλλεται όμως, όπως αι ιστορικαί εξελίξεις του παρελθόντος τεθούν υπό το φως τόσον των νεωτέρων θεολογικών εξελίξεων, όσον και της προσφάτου εκκλησιαστικής πράξεως εν τη Ρκαθολική και τη Ορθοδόξω Εκκλησία. Υπό το φως τούτο δύνανται, ωσαύτως, τα διαφοροποιούντα τας Εκκλησίας ημών σημεία να αντιμετωπισθούν και δια νέου τρόπου.
Ελπίζεται ότι θα καταστή και ούτω δυνατόν να καταργηθούν βαθμιαίως και διαδοχικώς τα συγκεκριμένα εμπόδια, τα οποία παρεμβάλλονται εις την επανέναρξιν της κοινής ζωής μεταξύ των δύο Εκκλησιών» 76
Τα ανωτέρω σημαίνουν ότι όλαι αι αντικανονικαί πράξεις, αι οποίαι λαμβάνουν χώραν εσχάτως και δη από της εποχής του Πατριάρχου Αθηναγόρου, χωρίς προηγουμένην Συνοδικήν έγκρισιν της καθόλου Ορθοδοξίας, ως αι συμπροσευχαί, κοινοί συνεορτασμοί των Εκκλησιών Ρώμης και ΚΠόλεως, ως «αδελφών Εκκλησιών», δημιουργούν εθιμικόν δίκαιον, έχουν ισχύ ιερών Κανόνων και ως τοιαύται δέον να έχουν αποφασιστικήν σημασίαν και προσδιοριστικόν χαρακτήρα εις τας σχέσεις των δύο Εκκλησιών. Δια του τρόπόυ αυτού καταργούνται όσοι ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας εμποδίζουν την μετά την αιρετικών κοινωνίαν.....
Την παραθεώρησιν των Ιερών Κανόνων των εκφραζόντων την Ορθόδοξον Εκκλησιολογίαν και εμποδιζόντων τας προς τους παπικούς παραχωρήσεις συνέστησεν εκθύμως και ο πάπας κατά την επίσκεψίν του εις τον Πατριαρχικόν Ναόν του Φαναρίου:
«Δεν πρέπει να φοβούμεθα να αναθεωρήσωμεν, εκατέρωθεν και εν συσκέψει μετ’ αλλήλων, τας κανονικάς εκείνας διατάξεις, αι οποίαι καθιερώθησαν εις καιρούς κατά τους οποίους η συνείδησις της κοινωνίας ημών -
στενής ήδη, καίπερ εισέτι ατελούς –ήτο ακόμη εσκοτισμένη, διατάξεις αι οποίαι ίσως δεν ανταποκρίνονται πλέον προς τα αποτελέσματα του διαλόγου της αγάπης και προς τας δι’ αυτών δημιουργηθείσας δυνατότητας.
Είναι σημαντική δια τους πιστούς εκατέρωθεν, η συνειδητοποίησις της επιτευχθείσης προόδου, θα ήτο δε ευκταίον όπως οι υπεύθυνοι του διαλόγου φροντίσουν να εξαγάγουν τα πορίσματα της μελλοντικής προόδου δια την ζωήν των πιστών»77
Είναι χαρακτηριστικόν ότι ο τοιαύτα συνιστών Πάπας εν τη ιδία ομιλία του όχι μόνον ουδεμίαν ποιείται παραχώρησιν εις το Κανονικόν Δίκαιον του παπικού θεσμού, αλλά και απροκαλύπτως και χωρίς εντροπήν ή δισταγμόν διακηρύττει εν τω πανσέπτω Κέντρω της Ορθοδοξίας την εμμονήν του εις τα προκαλέσαντα το σχίσμα αντιχριστιανικά «δόγματα» του πρωτείου και του αλαθήτου, τα υπ’ αυτών θεμελιούμενα εις το δήθεν πρωτείον του Απ. Πέτρου: «Ο Πέτρος, ο αδελφός του Ανδρέου, είναι ο κορυφαίος των Αποστόλων. Χάρις εις την έμπνευσιν του Πατρός, ανεγνώρισε πλήρως τον Χριστόν, τον Υιόν του Θεού του ζώντος, εν τω προσώπω του Ιησού ( πρβλ. Ματθ. 16,16), ένεκα της πίστεως αυτού ταύτης έλαβε το όνομα Πέτρος ίνα η Εκκλησία στηριχθή επί τη Πέτρα ταύτη ( πρβλ. Ματθ. 16, 18).
Αντιθέτως εις αυτόν ανετέθη η διασφάλισις της αρμονίας του αποστολικού κηρύγματος. Αδελφός μεταξύ αδελφών, έλαβεν αποστολήν να τους στηρίξη εν τη πίστει (Ιούδα 3).Εν τω πνεύματι τούτω και εμπνεόμενος από τα αισθήματα ταύτα ο διάδοχος του Πέτρου ηθέλησε, κατά την ημέραν ταύτην, να επισκεφθή την Εκκλησίαν, ήτις έχει ως πάτρωνα τον άγιον Ανδρέαν...» 78
Είναι λυπηρόν ότι και αυτή η Ορθόδοξος εν τω διαλεχθέντι εν Ρόδω Διαλόγω αντιπροσωπεία υιοθέτησεν εμμέσως τας μετά των παπικών λειτουργικάς συμπροσευχάς και ασπασμούς. Ιδού το σχετικόν απόσπασμα του κοινού ανακοινωθέντος:
« Κατά τας εργασίας επρυτάνευσε πνεύμα περισυλλογής και ελευθέρας συζητήσεως. Όλα τα μέλη της Μικτής Επιτροπής διαπίστωσαν ότι κάθε εμβάθυνσις σκέψεως επί της πνευματικής κληρονομίας της Εκκλησίας θα παρέμεινε στείρα, αν δεν συνωδεύετο από ζώσαν εμπειρίαν της κληρονομίας ταύτης, και ούτως έδωσαν μείζονα έμφασιν εις την προσευχήν.
Οι πλέον κατάλληλοι ναοί της Ρόδου ήσαν χώροι μιάς πανηγυρικής Ρκαθολικής λειτουργίας το εσπέρας του Σαββάτου και μιάς πανηγυρικής Ορθοδόξου λειτουργίας την πρωΐαν της Κυριακής.
Αι λειτουργία αύται ετελέσθησαν αμοιβαίως υπό των μελών της Επιτροπής παρουσία των αδελφών της άλλης πλευράς»79.
Κατά την ταπεινή ημών γνώμην δικαιολογείται σοβαρωτάτη ανησυχία δια τους εξής λόγους:
Κατά την διεξαγωγήν του διαλόγου και έπ’ ευκαιρία αυτού, καθιερούνται λειτουργικαί πράξεις, δημιουργούσαι κανονικάς συνεπείας και προάγουσαι την de facto ένωσιν.
Οι Ορθόδοξοι αντιπρόσωποι, πλην της αξιεπαίνου διαμαρτυρίας των εκπροσώπων της Ελλαδικής Εκκλησίας, δεν διεχώρισαν υπευθύνως την στάσιν των εις τα ζητήματα αυτά.
Οι παπικοί επέβαλον την παρουσίαν των Ουνιτών. Η ασθενής διαμαρτυρία των Ορθοδόξων ουδόλως ελήφθη υπ’ όψιν υπό των παπικών. Τώρα, συζητούμεν με τους Ουνίτας, τους εξωμότας της Ορθοδοξίας.
Ο διάλογος διεξάγεται ερήμην της Ιεραρχίας και του Ορθοδόξου πληρώματος. Ως ανέγραψε ο Τύπος, τα πρακτικά θα τηρηθούν μυστικά.
Τα θέματα του Διαλόγου δεν φαίνονται εκ πρώτης όψεως αντορθόδοξα. Είναι όμως πρωτάκουστον εις την ιστορίαν της Εκκλησίας να συζητούνται τα ενούντα τους Ορθοδόξους και παπικούς και όχι τα διαφοροποιούντα, ήτοι αι αιρέσεις»80
2. Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο, μολονότι υπάρχουν πολλές παράμετροι ακόμη του θέματος της Ενώσεως των Εκκλησιών, που θα μπορούσαμε να θίξουμε στο άρθρο μας αυτό. Υπάρχουν στο ανέκδοτο εισέτι βιβλίο μας με τον τίτλο «Η Ενωση των Εκκλησιών».
Κατόπιν των παραπάνω είναι βέβαιο ότι η ́Ενωση των Εκκλησιών έγινε το 1965, υλοποιείται δε και αποκαλύπτεται σταδιακά, γιατί υπάρχουν ακόμα μερικά εμπόδια. Τα εμπόδια αυτά τα προσδιόρισε το 2005 ο Μητροπολίτης Αιγιαλείας Αμβρόσιος, ο οποίος είπε ότι αυτά είναι:
Η αρνητική στάσις Μονών του Αγίου Όρους,
Των μοναχών γενικώτερον,
μερίδος του ιερού κλήρου,
των Πανεπιστημιακών διδασκάλων
και των πιστών της Εκκλησίας της Ελλάδος,
εις τους οποίους πρέπει να προστεθούν και όσοι ασπάζονται το Παλαιόν εορτολόγιο αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα της επικοινωνίας μας»81.
Διερωτώμεθα, γιατί ο Μητροπολίτης Αιγιαλείας Αμβρόσιος δεν ανέφερε μεταξύ των άλλων εμποδίων για την υλοποίηση της Ενώσεως και τους αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος;
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Κ. ΣΑΚΑΡΕΛΛΟΣ οδός Παπαφλέσσα 5- Αθήναι 157 72
τηλ. 27410. 59201
e –mail : asakar @ acn. gr