Υπήρξαν Κένταυροι ;

1
Ο Κένταυρος είναι πλάσμα της Ελληνικής μυθολογίας, πιθανώς ως ιδεατή απεικόνιση των έντονων καιρικών φαινομένων που ακολουθούν παρατηρώντας την ταχύτητα των νεφών. Στην ιστορία και την τέχνη οι κένταυροι απεικονίζονται μεν ανθρωπόμορφοι, με ανθρώπινο το άνω τμήμα του κορμού, και ζωικό (αλογίσιο) το κάτω. Ως ιδιοσυγκρασίες, όμως, φαίνεται πως δεν ήταν αρκετά ισορροπημένοι και παρουσιάζονται ως είδη πρωτόγονα που όφειλαν περισσότερα στη ζωική φύση τους παρά στην ανθρώπινη κληρονομιά τους. Ο μύθος τους τοποθετεί στη Θεσσαλία, στην κατεξοχήν μαγική γη της ελληνικής επικράτειας με πλούσια στοιχεία μετεωρολογικής παρατήρησης που έδιναν έτσι λαβή για τις φημισμένες μάγισσες, στις οποίες θα αφιερώσουμε μια ξεχωριστή σπουδή. Έτσι η μυθολογική παρουσία τους στη θεσσαλική γη ξεκινά από έναν γηγενή βασιλιά των Λαπίθων.
Στα ελληνικά έργα τέχνης η τυπική απεικόνιση των Κενταύρων είναι εκείνη που τους δείχνει να επιτίθενται στους Λαπίθες, εμπλεκόμενοι σε πράξεις βιασμού και λεηλασίας, όπως και στην γαμήλια τελετή του Πειρίθου. Γενικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η παρουσία τους ήταν συμβολική των απεριόριστων και απρόβλεπτων ιδιοτήτων του φυσικού κόσμου, που παρατηρούνται από την ηλιοφάνεια μέχρι τις καταιγίδες και στην ύφεση των τελευταίων, εκτός ίσως από την περίπτωση του κένταυρου Χείρωνα.
Κατά τον ίδιο τρόπο η λογοτεχνική παρουσία τους στο μύθο είναι συχνά συμβολική της πολιτισμικής ανάγκης να καθιερωθεί -να επανακαθιερωθεί μάλλον- η κυριαρχία σε αυτό που οι Έλληνες της αρχαιότητας αντιλαμβάνονταν ως δική τους σφαίρα γνώσης και επιρροής. Οι ελληνογενείς ήρωες έπρεπε για να καθιερώσουν την παρουσία του πολιτισμού τους σε έναν ευρύτερο κόσμο να το μεταδώσουν επί κατορθωμάτων, δαμάζοντας μυθικά ή υπερφυσικά πλάσματα, που δεν ήταν τίποτε άλλο από την επίδειξη της γνώσης τους επ΄ αυτών. Παρόμοια ήταν επίσης και άλλα μη ανθρώπινα τέρατα όπως ήταν η Σκύλλα, η Χάρυβδη, η Χίμαιρα ή η Σφίγγα που απεικόνιζαν την ιδεατή γνώση της παρατήρησης του ελληνικού πολιτισμού στον τότε ευρύτερο κόσμο.
Υβριδικά ημιανθρώπινα πλάσματα τέτοια όπως ήταν οι κένταυροι ίσως αντιπροσώπευαν τις εισβολές των αρνητικών όψεων της φύσης στον κόσμο της δικαιοδοσίας των Ελλήνων. Σε ένα ευρύτερο ψυχολογικό πλαίσιο πρόκειται για την εισβολή του ενσυνείδητου γνωστικού κόσμου στις επικράτειες της καθημερινής συνείδησης, η αρχική σύγκρουση ανάμεσα στις απειλητικές μορφές ενός άγνωστου και σκοτεινού κόσμου και τον τακτοποιημένο κόσμο της απλής, για την εποχή εκείνη, λογικής συνείδησης. Τούτη η πρωτογενής φαινομενική σύγκρουση είναι η ίδια -αν και με διαφορετική μορφή- με τη φαινομενική επίσης σύγκρουση ανάμεσα στο διονυσιακό και το απολλώνειο στοιχείο, που όμως στη πραγματικότητα συμβάδιζαν στο βίο των αρχαίων Ελλήνων ως αναγκαία διασκέδαση και ανώτερη γνώση αντίστοιχα

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE% ... E%BF%CF%82
Εικόνα
Ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από το βιβλίο Παράδεισος του Αγαπίου Μοναχού : http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/8/0/d/ ... 000018.tkl είναι αυτό που μας έκανε γνωστό ο Λιακόπουλος μέσα από το τελευταίο βιβλίο του (43), σύμφωνα με το οποίο ο Άγιος Αντώνιος στο βίο του αναφέρει την ύπαρξη πλασμάτων όπως αυτά που υπάρχουν στην Μυθολογία των αρχαίων Ελλήνων , όπως δηλαδή οι Κένταυροι και οι Σάτυροι. Μάλιστα αναφέρει επίσης ότι ένα τέτοιο πλάσμα είχαν πάει παγιδευμένο στο Μέγα Κωνσταντίνο(!).

Διαβάστε το απόσπασμα και τα συμπεράσματα δικά σας.
Εικόνα
Λοιπόν, τι πιστεύετε , ήταν αληθινοί οι κένταυροι των Ελλήνων ποιητών ; Ήταν ψεύτικος ο κένταυρος που είδε ο άγιος Αντώνιος; Υπήρξαν κένταυροι;
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Υπήρξαν Κένταυροι ;

2
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα


Και θα μπορούσα να παραθέτω για πολύ ώρα ακόμη.
Η δική μου ερώτηση είναι " Υπήρχαν ΜΟΝΟ κένταυροι; Ή και πάρα πολλά άλλα από τα λεγόμενα μιαρά γένη; "
Εικόνα
Αυτό εδώ λένε ότι είναι fake. Είναι όμως έτσι; Ποιος μας το βεβαιώνει; :blue :hmmm
Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείνΠλάτων

Re: Υπήρξαν Κένταυροι ;

3
Πολλές από τις παραπάνω αναπαραστάσεις Spartan είναι από την μυθική "κενταυρομαχία"
Είναι ένας μυθικός πόλεμος μεταξύ Λαπιθών και Κενταύρων.

Η λέξη " Κενταυρομαχία" σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη " Κένταυροι".

Ο βασιλέας των Λαπιθών, ενός λαού της Θεσσαλίας, ο Πειρίθους, κάλεσε στο γάμο του με την Ιπποδάμεια πολλούς από τους ήρωες εκείνης της εποχής.


Ο Ευρυτίων, ο Κένταυρος που ήταν συγγενής του γαμπρού, ήταν μεταξύ των προσκελκημένων. Μέθυσε όμως και φέρθηκε προκλητικά και άπρεπα και οργισμένοι οι καλεσμένοι ήρωες του έκοψαν τη ρίνα και τα ώτα και τον έδιωξαν με τη βία από το ανάκτορο.
Πολεμικές ΕπιχειρήσειςEdit
Οι Κένταυροι, για να εκδικηθούν το πάθημα του Ευρυτίωνα, οπλισμένοι με βράχους και κορμούς δέντρων, επιτέθηκαν εναντίον των Λαπιθών. Στο δύσκολο αγώνα που ακολούθησε, οι Λαπίθες, με αρχηγό τον Πειρίθοα, και την βοήθεια του Θησέα, βασιλέα της Αθήνας, νίκησαν τους Κένταυρους και τους έδιωξαν από την Θεσσαλία.

ΤέχνηEdit
Η Κενταυρομαχία, επειδή οι Κένταυροι θεωρούνταν άγριοι και απολίτιστοι, συμβολίζει, όπως και η Γιγαντομαχία, την πάλη των πολιτισμένων Ελλήνων εναντίον των βαρβάρων.

Πολύ δημοφιλές και σύνηθες ήταν το θέμα της Κενταυρομαχίας στην τέχνη και το απεικόνιζαν σε ζωγραφικούς πίνακες, σε ψηφιδωτά, αγάλματα και σε διάφορες παραστάσεις.

Στις μετόπες του Παρθενώνα και του Θησείου, στη ζωφόρο του ναού του Απόλλωνα στις Βύσσες και στο δυτικό αέτωμα του ναού του Δία στην Ολυμπία, απεικονιζόταν με περίοπτο τρόπο.

Επίσης στην δεύτερη πλευρά του "Κλείνιου Κρατήρα" απεικονίζονται περιστατικά της Κενταυρομαχίας (η πολύπλοκη αυτή παράσταση αποτελείται από επτά επί μέρους εικόνες):

Ξεκινώντας από τα αριστερά, ένας Κένταυρος προς τα αριστερά υψώνει με τα δύο χέρια έναν μεγάλο λευκό βράχο κάνοντας προσπάθεια βολής στοχεύοντας τον Θησέα που ήταν καλεσμένος στη γαμήλια εορτή. Ο Θησέας με την ασπίδα του μάχεται στο πλευρό του οικοδεσπότη.
Ένας άλλος Κένταυρος προς τα δεξιά μάχεται. Πρό των ποδών του κείτεται ένας τρίτος νεκρός Κένταυρος προς τα δεξιά. Απέναντί του βρίσκεται ο Λαπίθης Αντίμαχος φέροντας κράνος και μακρό δόρυ.
Ο Καινέας εικονίζεται από μπροστά με την κεφαλή προς τα δεξιά. Εξακοντίζει το δόρυ του ενώ τρεις Κένταυροι του επιτίθεται. Οι τρεις αυτοί Κένταυροι είναι:
ο Υλαίος προς τα δεξιά κρατάει ένα κλάδο στα δύο του χέρια.
Ο Άκριος και ο Άσβολος προς τα αριστερά κρατούν από ένα μεγάλο βράχο στα δύο τους χέρια.
Ο Άσβολος εικονίζεται με μαύρο ανθρώπινο σώμα, σώμα ίππου και μαύρη ουρά.
Ο Κένταυρος Πετραίος καλπάζει προς τα δεξιά κρατώντας ένα κλάδο δέντρου στα δύο του χέρια. Επιτίθεται στον Λαπίθη Όπλωνα προς τα αριστερά.
Ο Κένταυρος Μελάνιππος κρατάει έναν λευκό βράχο στα δύο του χέρια κάνοντας άλμα προς τα δεξιά, επάνω από τον θνήσκοντα Κένταυρο Πύρρο, και έτοιμος να επιτεθεί έναν Λαπίθη προς τα αριστερά.
Δύο άλλοι Κένταυροι, ένας από αριστερά και ένας από δεξιά, επιτίθεται με κλάδους δένδρων σε έναν Λαπίθη.
Ένας άλλος Λαπίθης, ο Δρύας, προς τα δεξιά έχει αιχμαλωτίσει τον Κένταυρο Ορόσβιο και ετοιμάζεται να τον σφάξει, ενώ ο Ορόσβιος προς τα αριστερά εκλιπαρεί προς έλεος.
http://el.science.wikia.com/wiki/%CE%9A ... E%AF%CE%B1
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Υπήρξαν Κένταυροι ;

4
Πολύ ενδιαφέρουσες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις μας παραθέτεις και σ΄ευχαριστούμε.
Όμως στ' αλήθεια βρε παιδιά, προτιμάτε να πιστέψετε αυτό
Η Κενταυρομαχία, επειδή οι Κένταυροι θεωρούνταν άγριοι και απολίτιστοι, συμβολίζει, όπως και η Γιγαντομαχία, την πάλη των πολιτισμένων Ελλήνων εναντίον των βαρβάρων.
από το να δεχτείτε την πιθανότητα να υπήρξαν πράγματι οι Κένταυροι;
Γιατί οι αρχαίοι ημών πρόγονοι οι οποίοι δώσανε τα φώτα σε όλο τον κόσμο να ασχοληθούν τόσο πολύ με τη συγκεκριμένη "φαντασίωση" ; Δεν είχαν λέτε άλλο τρόπο να μας πουν ότι αυτοί ήταν πολιτισμένοι και οι άλλοι βάρβαροι;
Έπρεπε να ζωγραφίζουν συνέχεια τους βάρβαρους με αλογίσιο σώμα;
Τότε γιατί και στους Περσικούς πολέμους οι Πέρσες δεν απεικονίζονται έτσι; ή με τραγίσια πόδια και κέρατα; (σάτυροι). Δεν ήταν βάρβαροι σε σχέση με τους Έλληνες οι Πέρσες και όλο το συνάφι που κουβάλησαν εδώ για να μας επιτεθούν;
Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείνΠλάτων

Re: Υπήρξαν Κένταυροι ;

5
επισης, υπηρξαν οι τιτανες, το τερας του λοχνες, ο ατλαντας (υπαρχει ακομα βεβαιως, αφου η γη ειναι στην θεση της), ο κερβερος , η χαρυβδη, οι γοργονες , η μεδουσα, η χιμαιρα, οι σειρηνες, οι κυκλωπες κλπ...

και ΑΠΟΡΩ !

Γιατί οι αρχαίοι ημών πρόγονοι οι οποίοι δώσανε τα φώτα σε όλο τον κόσμο να ασχοληθούν τόσο πολύ με τις συγκεκριμένες φαντασίωσεις ?

τι να κανουμε, ειχαμε φαντασια οι Ελληνες τοτε...
φαντασια...

οσο για την εικονα που εβαλες, δεν λενε "καποιοι" οτι ειναι fake, αλλα οι ιδιοι οι δημιουργοι του!

ΣΚΕΛΕΤΟΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΟΥ ΤΕΝΕΣΗ. ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ «ΑΠΑΤΗ»



Η δημιουργία ομοιωμάτων μυθικών πλασμάτων, τα οποία είτε δεν υπήρξαν ποτέ είτε εξέλιπαν ως είδος από τους προϊστορικούς ακόμα χρόνους, ήταν μία πρακτική που ξεκίνησε από την ελληνική Αρχαιότητα και συνεχίσθηκε στη ρωμαϊκή εποχή, με μεγάλη μάλιστα επιτυχία. Η εν λόγω πρακτική, όσο κι αν μάς φαίνεται παράδοξο, υιοθετήθηκε, όπως θα δούμε στη συνέχεια, και στη σύγχρονη εποχή, αυτή τη φορά όμως με πολύ λιγότερη επιτυχία. Οι σκοποί για τους οποίους κατασκευάζονταν τα ομοιώματα μυθικών πλασμάτων ή ακόμα και τα τεχνητά υπολείμματα τους ποίκιλλαν από εποχή σε εποχή. Στην ελληνική Αρχαιότητα η πρακτική αυτή συνιστούσε ολόκληρη τέχνη, της οποίας σκοπός ήταν να συμβάλει στην πραγματοποίηση μιας άρτιας από τεχνική άποψη θεατρικής παράστασης. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες μάλιστα αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, το επί της σκηνής αποτέλεσμα αυτής της «βοηθητικής» θεατρικής τέχνης ήταν εκπληκτικό, για τα δεδομένα της εποχής εκείνης. Μυθολογικά τέρατα και δύσμορφες παρουσίες σε τέλεια αναπαράσταση εμφανίζονταν συχνά στη σκηνή εντυπωσιάζοντας τους θεατές.

Στη ρωμαϊκή εποχή η παραπάνω πρακτική όχι μόνο βελτιώθηκε και αναπτύχθηκε αρκετά, αλλά και επικεντρώθηκε κυρίως στην κατασκευή ολόκληρων σκελετών ή και ορισμένων μεμονωμένων οστών μυθικών όντων. Αυτή τη φορά, όμως, βασικό κίνητρο των κατασκευαστών δεν ήταν το θέατρο, αλλά πρωτίστως το κέρδος το οποίο απέφερε η έκθεση τους στο κοινό και κατά δεύτερο λόγο η καλλιέργεια πνεύματος θρησκοληψίας και μυστικισμού στους θεατές που έσπευδαν να τα θαυμάσουν. Επιπλέον, η τάση κάποιων ισχυρών ανδρών της αυτοκρατορίας, όπως για παράδειγμα των Ρωμαίων αυτοκρατόρων Τιβερίου και Αυγούστου, να συλλέγουν πληρώνοντας αδρά τέτοια εκθέματα και να δημιουργούν με αυτά ιδιωτικά μουσεία είχε οδηγήσει συχνά στην κατασκευή τέτοιου είδους σκελετών και ομοιωμάτων παρόμοιων όντων. Πλήθος μαρτυριών από αρχαίους συγγραφείς, όπως οι Διόδωρος ο Σικελιώτης, Πλίνιος, Παυσανίας, Φιλόστρατος, Λουκιανός, Αιλιανός και Μανίλιος, επιβεβαιώνουν τα παραπάνω. Χαρακτηριστικά και αξιομνημόνευτα παραδείγματα για τέτοιου είδους κατασκευάσματα αποτελούν η μαρτυρία του Λουκιανού του Σαμοσατέως, ο οποίος αναφέρει έναν απατεώνα ονόματι Αλέξανδρο, που επί σειρά ετών εξέθετε σε διάφορα μέρη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ένα ανθρωποκέφαλο ερπετό αποκομίζοντας αρκετά χρήματα, καθώς και του Αιλιανού, ο οποίος περίπου δύο δεκαετίες αργότερα αναφέρει την ύπαρξη και τη δραστηριότητα ειδικών τεχνιτών, οι οποίοι κατασκεύαζαν με πολύ μεγάλη επιτυχία λείψανα μυθικών πλασμάτων.

Στη σύγχρονη εποχή η τέχνη που προαναφέρθηκε όχι μόνο δεν εγκαταλείφθηκε, αλλά συνεχίσθηκε, χρησιμοποιώντας μάλιστα εξελιγμένα τεχνικά μέσα και οδηγούμενη σε παλαιοντολογικές απάτες, οι οποίες άγγιζαν τα όρια της τελειότητας. Το μειονέκτημα στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, ήταν ότι τα ίδια σύγχρονα τεχνικά μέσα, μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και για την εξέταση της αυθεντικότητας ή μη των παλαιοντολογικών ευρημάτων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας σχεδόν σύγχρονης περίπτωσης πλαστού όντος αποτελεί μία ταριχευμένη γοργόνα, η οποία εκτίθετο στο Λονδίνο στις αρχές του 19ου αιώνα. Όπως αποδείχθηκε μετά την αυτοψία που διενεργήθηκε στο έκθεμα, επρόκειτο περί απάτης, πολύ επικερδούς μάλιστα για τους κατόχους της, αφού για σειρά ετών την εξέθεταν στο φιλοθεάμον κοινό της αγγλικής πρωτεύουσας, φυσικά έναντι αντιτίμου. Οι επιστήμονες που την εξέτασαν διαπίστωσαν ότι τελικά επρόκειτο για τεχνική σύνθεση μελών διαφορετικών ζώων. Συγκεκριμένα, το κάτω μέρος της «γοργόνας» αποτελείτο από το τμήμα ενός μεγάλου ακέφαλου και αποξηραμένου σολομού, ενώ το άνω από τον κορμό και το κεφάλι μιας ταριχευμένης μαϊμούς. Το μέτωπο, η μύτη, τα μαλλιά, τα νύχια και το στήθος ήταν ανθρώπινα, σε αντίθεση με τα μάτια, τα οποία ήταν τεχνητά.

Η πιο μεγάλη όμως και γνωστή παλαιοντολογική απάτη του 20ού αιώνα και, σύμφωνα με άλλους, όλων των εποχών, παρουσιάσθηκε και πάλι στη Βρετανία και ήταν ο άνθρωπος του Πίλτνταουν. Το κίνητρο στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν οικονομικό, αλλά ιδεολογικό. Το 1912 ο Κάρολος Ντόσον, ερασιτέχνης ερευνητής απολιθωμάτων, έφερε στον παλαιοντολόγο του Βρετανικού Μουσείου, δρα Αρθουρ Γούντγουορντ, μερικά οστά και ορισμένα πρωτόγονα εργαλεία που είχε ανακαλύψει, όπως υποστήριζε, σ’ ένα όρυγμα με χαλίκια στο Πίλτνταουν του Έσσεξ, στη νότια Αγγλία. Τα οστά αποτελούσαν μία σιαγόνα, δύο δόντια (τραπεζίτες) και ένα τμήμα κρανίου. Τα ευρήματα αυτά αποτέλεσαν την πολυπόθητη για τους υποστηρικτές της θεωρίας της εξέλιξης του Καρόλου Δαρβίνου απόδειξη του χαμένου κρίκου, δηλαδή του μεταβατικού σταδίου της ανθρώπινης εξέλιξης από τον πίθηκο στον άνθρωπο, με άλλα λόγια του περίφημου «πιθηκανθρώπου». Με βάση, μάλιστα, τα προαναφερθέντα ανθρωπολογικά ευρήματα παρήχθη μέχρι το έτος 1956 ένας τεράστιος όγκος βιβλιογραφίας. Τη χρονιά εκείνη, όμως, δημοσιεύθηκε στο γνωστό αμερικανικό περιοδικό «Reader’ s Digest», στο τεύχος Οκτωβρίου, ένα άρθρο με τον αποκαλυπτικό τίτλο: «Η μεγάλη παραποίηση του ανθρώπου του Πίλνταουν», στο οποίο αποδεικνυόταν με επιστημονικά επιχειρήματα ότι το θέμα στο σύνολο του δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μία επιστημονικοφανής απάτη. Η σιαγόνα ανήκε σε πίθηκο και συγκεκριμένα ουρακοτάγκο, ενώ το άνω μέρος του κρανίου και τα δόντια ανήκαν σε άνθρωπο και είχαν τροχισθεί, για να τους δοθεί το επιθυμητό σχήμα. Τα εν λόγω ευρήματα είχαν χρωματισθεί με μεγάλη επιδεξιότητα με άλας διχρωμικού οξέος της ποτάσας, ώστε να λάβουν το χρώμα που έχουν τα απολιθώματα και να φαίνονται αυθεντικά. Ωστόσο, η μεγάλη παλαιοντολογική απάτη που προαναφέρθηκε δεν ήταν και η τελευταία που επιφύλασσε ο 20ός αιώνας. Από το έτος 1994 στη βιβλιοθήκη Τζων Χότζες του Πανεπιστημίου του Τενεσή, στο Νόξβιλ των ΗΠΑ, εκτίθεται ένα εκ πρώτης όψεως απίστευτο «παλαιοντολογικό εύρημα». Επάνω σε μία συμπαγή μαρμάρινη βάση υπάρχει μία κομψή προθήκη, μέσα στην οποία έχει τοποθετηθεί στο εμπρόσθιο μέρος «ο σκελετός ενός ενήλικου Κενταύρου, μαζί με πήλινα εγχάρακτα θραύσματα και μια επιγραφή, ενώ στο αριστερό μέρος της διαβάζουμε τη φράση «Οι ανασκαφές των Κενταύρων στον Βόλο» και στο δεξιό μέρος «Πιστεύετε στην ύπαρξη των Κενταύρων;». Στο πίσω μέρος της εν λόγω προθήκης υπάρχουν: ένα ενημερωτικό κείμενο, από το οποίο μαθαίνουμε ότι ο σκελετός χρονολογείται στη ιγ΄ χιλιετία π.Χ. και ανακαλύφθηκε οκτώ χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πόλης του Βόλου σε ταφικές ανασκαφές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν από Έλληνες αρχαιολόγους το 1980, ένας χάρτης της Ελλάδας, ένα ξυλόγλυπτο του 16ου αιώνα μ.Χ., μία καλλιτεχνική ασπρόμαυρη απεικόνιση Κενταύρων, μία φωτογραφία ενός γλυπτού Κενταύρου από τα μάρμαρα του Παρθενώνα, ένα έντυπο στο οποίο παρουσιάζεται η ανατομία ενός αρσενικού ενήλικου Κενταύρου και τρία πήλινα αγγεία, ένα πήλινο πινάκιο, καθώς και ορισμένα θραύσματα πήλινων αγγείων.

Το εκπληκτικό, όμως, αυτό «παλαιοντολογικό εύρημα» δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ακόμη «έργο τέχνης», το οποίο κατασκευάσθηκε από τον Ουίλλερς Μπιλ, καλλιτέχνη και καθηγητή βιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν-Οσκος. Ο Ουίλερς κατασκεύασε τον εν λόγω σκελετό χρησιμοποιώντας οστά αλόγου πόνυ και ανθρώπου (τα ανθρώπινα οστά προέρχονταν από σκελετό ο οποίος χρησιμοποιείτο σε μάθημα ανατομίας στο Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν και είχε αντικατασταθεί λόγω παλαιότητας από έναν πλαστικό), τα οποία εμπότισε συστηματικά με τσάι για να λάβουν ένα βαθύ καφέ χρώμα και να φαίνονται έτσι, πολύ παλαιά. Το «παλαιοντολογικό εύρημα», αφού φιλοξενήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1980 στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Μάντισον (πρώην Κέντρο Τεχνών Μάντισον), καθώς και σε εκθετήρια διαφόρων αμερικανικών πανεπιστημίων, αποθηκεύθηκε από τον κατασκευαστή του Ουίλερς στον αχυρώνα ενός φίλου του. Ο σκοπός του Ουίλερς ήταν διττός, αφενός ως καλλιτέχνης επιδίωξε να οδηγήσει τους θεατές του δημιουργήματος του σε μία βαθύτερη αντίληψη της ψυχολογίας των αρχαίων Ελλήνων, από αυτή που συνήθως έχουν, παρουσιάζοντας τους αναπαράσταση μυθολογικών πλασμάτων. Από την άλλη πλευρά, ως επιστήμων θέλησε να τους μεταδώσει τον σκεπτικισμό, δηλαδή την αίσθηση της αβεβαιότητας, όσο αφορά τις αισθήσεις τους και το πνεύμα της αμφισβήτησης, όσο αφορά τις οποιουδήποτε είδους αυθεντίες, είτε πρόκειται περί προσώπων, είτε πρόκειται περί κειμένων.

Το 1992 οι καθηγητής ζωολογίας Νηλ Γκρήνμπερκγ και Καλών Τεχνών Μποβέ Λυόν, του Πανεπιστημίου του Τενεσσί στο Νόξβιλ αγόρασαν τον «σκελετό του Κενταύρου» από τον καθηγητή Ουίλερς και το 1994 τον τοποθέτησαν σε περίοπτη θέση στην προαναφερθείσα πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη. Ο «σκελετός» τοποθετήθηκε εν γνώσει και με την άδεια της Πάουλα Κάουφμαν και του Αλ Μπερστάιν, προϊσταμένης των βιβλιοθηκών και πρώην διευθυντή προγράμματος σπουδών του του Πανεπιστημίου του Τενεσή αντίστοιχα. Το σκπετικό τους όσο αφορά τον λόγο της τοποθέτησης ενός πλαστού «παλαιοντολογικού ευρήματος» σε ακαδημαϊκό χώρο, δεν απείχε πολύ από εκείνο του καθηγητή Ουίλερς. Για τη μεν Π. Κάουφμαν το έκθεμα αποτελούσε ένα πολύτιμο μάθημα σκεπτικισμού προς τους φοιτητές, ούτως ώστε να εξετάζουν πάντοτε και να μη δέχονται a priori καμία αυθεντία, από όπου κι αν αυτή προέρχεται: πολιτική, επιστημονική ή θρησκευτική. Για τον δε Α. Μπερστάιν το ζήτημα στο σύνολο του αποτελούσε μία εξόχως κατάλληλη διδακτική μέθοδο, η οποία, δια μέσου της αποδοχής ή απόρριψης, οδηγεί τον σημερινό φοιτητή και αυριανό επιστήμονα στην απόκτηση του σημαντικότερου στοιχείου της επιστημονικής του κατάρτισης: της επιστημολογικής του αυτοσυνειδησίας. Με αυτή την προοπτική το έκθεμα λειτουργεί όπως ένας ακαδημαϊκός καθηγητής, ο οποίος μετά από μία πολύ πειστική και καθ’ όλα επιστημονικοφανή ανάπτυξη ενός συγκεκριμέμενου θέματος αποκαλύπτει στους φοιτητές του ότι σε ποσοστό 90% όσα τους είχε πει δεν είναι αληθινά. Το αποτέλεσμα αυτής της ανορθόδοξης διδακτικής μεθόδου είναι το εξής σημαντικό: οι φοιτητές δεν πρέπει να εκλαμβάνουν τίποτε ως δεδομένο, ακόμη και αν αυτό περιβάλλεται φαινομενικά με το αναμφισβήτητο κύρος της επιστημονικής αυθεντίας. Όσο απογοητευτική και να ακούγεται για τους θιασώτες της ιστορικής ύπαρξης των Κενταύρων ως «ανθρώπων-αλόγων», αυτή είναι η αληθινή ιστορία του σκελετού που εκτίθεται στο Πανεπιστήμιο του Τενεσή. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα αμιγώς ανθρώπινο κατασκεύασμα.

Υπάρχει όμως ένα μυστήριο στην υπόθεση, το οποίο πρέπει να αναζητηθεί αλλού. Εξετάζοντας το συγκεκριμένο θέμα τόσο από ψυχολογική όσο και από θρησκευτική άποψη, θα θέλαμε να τονίσουμε ότι, εκτός από τα διάφορα κίνητρα και σκοπούς, τα οποία όπως είδαμε ποίκιλλαν ανά εποχή, η αποδοχή ομοιωμάτων ή λειψάνων μυθολογικών πλασμάτων ως αληθινών τελικά κρύβει κάτι βαθύτερο από μία διελκυστίνδα μεταξύ των πιστών των μυθολογικών παραδόσεων και των οπαδών της θετικής σκέψης. Η πίστη στην ύπαρξη Γιγάντων, Κενταύρων, Τριτόνων, Γοργόνων και άλλων ανθρωπόμορφων μυθολογικών όντων αντανακλά την ύπαρξη της διπλής φύσης του ανθρώπου, της πρωτόγονης (ζωικής), από τη μία πλευρά και της πολιτισμένης (ανθρώπινης) από την άλλη. Ο άνθρωπος, όπως πολύ σωστά επισήμανε τον περασμένο αιώνα η διάσημη Βρετανή καθηγήτρια Τζ. Ε. Χάρισσον ερμηνεύοντας το φαινόμενο του διονυσιασμού στην κλασική Ελλάδα, εμπερικλείει όλες τις τάσεις και όλες τις μορφές της μακράς εξελικτικής του πορείας, από το θηρευτικό ζώο, μέχρι τον δημιουργό του Παρθενώνα. Αρκεί μόνο κάθε εποχή με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της να ευνοήσει κάποια από αυτές του τις τάσεις και τότε εκείνη θα αναφανεί σε όλο της το μέγεθος. Ο πόλεμος με τη φρίκη και τη βιαιότητα του είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών των ισχυρισμών, αφού αναδεικνύει πτυχές της ανθρώπινης προσωπικότητας, άγνωστες έως τη στιγμή εκείνη. Οι Κένταυροι ως «άνθρωποι-άλογα» ίσως εκφράζουν αυτή την ενστικτώδη γνώση της διττής φύσης του ανθρώπου, πρωτόγονης και πολιτισμένης συγχρόνως. Η πίστη σ’ αυτή τη διττή φύση του ανθρώπου δε διαφαίνεται μόνο στη μυθολογία, αλλά και στην αρχαία θρησκεία και κυρίως στη λατρεία του θεού Απόλλωνα (ανθρώπινου στοιχείου) ή του θεού Διονύσου (ζωικού στοιχείου) ταυτόχρονα. Στον Χριστιανισμό έλαβε τη μορφή του πνευματικού αγώνα του ανθρώπου εναντίον των παθών (ζωικού στοιχείου), με σκοπό την απόκτηση των αρετών (ανθρώπινου στοιχείου). Η απεμπόληση, όμως, του ενός από τα δύο στοιχεία και όχι της αρμονικής συνύπαρξης και των δύο όψεων της ανθρώπινης φύσης, πράγμα το οποίο διδάσκει η μυθολογία, οδήγησε και συνεχίζει να οδηγεί τις ανθρώπινες κοινωνίες στον εκφυλισμό: ο άνθρωπος μετατρέπεται σε σαρκοβόρο θηρίο ή παχιά αγελάδα.

Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 1, άρθρο «Σκελετός Κενταύρου στο πανεπιστήμιο του Τενεσή, μια σύγχρονη απάτη», Κωνσταντίνος σ. Χατζηελευθερίου Θεολόγος , σσ. 32 - 33

Re: Υπήρξαν Κένταυροι ;

6
Sarotos, ποια είναι η γνώμη σου για τον Μέγα Αντώνιο, που αναφέρει ότι είδε με τα μάτια του Κένταυρο, όπως και την αναφορά ότι είχαν πάει έναν Κένταυρο στον Μέγα Κωσταντίνο και το πλήθος έμεινε με θαυμασμό;
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Υπήρξαν Κένταυροι ;

7
ο Μεγας Αντωνιος, δεχτηκε πολυ μεγαλο πολεμο απο δαιμονες, για αυτο και εχει γραψει τοσα περι δαιμονων.
ηταν δαιμονας αυτο που ειδε και οχι κενταυρος, προφανως ! οπως και οι αρχαιοι προγονοι, ειναι πιθανον ορισμενοι να ειδαν δαιμονες για κενταυρους.

οσον αφορα το γεγονος με τον Μεγα Κων/νο δεν το γνωριζω, αλλα , εαν δεν ειναι δαιμονας, δεν ηταν τιποτε...
απλα, μια παραφιλολογια.

δεν υπαρχουν και δεν υπηρξαν ποτε κενταυροι, η οτιδηποτε τετοιου ηδους μυθοπλασιες.

ολα ειναι παρουσιες δαιμονων, η φαντασιες ανθρωπων.

Re: Υπήρξαν Κένταυροι ;

8
sarotos έγραψε:ο Μεγας Αντωνιος, δεχτηκε πολυ μεγαλο πολεμο απο δαιμονες, για αυτο και εχει γραψει τοσα περι δαιμονων.
ηταν δαιμονας αυτο που ειδε και οχι κενταυρος, προφανως ! οπως και οι αρχαιοι προγονοι, ειναι πιθανον ορισμενοι να ειδαν δαιμονες για κενταυρους.

οσον αφορα το γεγονος με τον Μεγα Κων/νο δεν το γνωριζω, αλλα , εαν δεν ειναι δαιμονας, δεν ηταν τιποτε...
απλα, μια παραφιλολογια.

δεν υπαρχουν και δεν υπηρξαν ποτε κενταυροι, η οτιδηποτε τετοιου ηδους μυθοπλασιες.

ολα ειναι παρουσιες δαιμονων, η φαντασιες ανθρωπων.
Πιστεύεις σε Διαβόλους,δαίμονες,αγγέλους,κολάσεις και παραδείσους αλλά οι κένταυροι και οι λοιποί δεν υπήρξαν ποτέ!Μα φυσικά έχεις απόλυτο δίκαιο, είναι μια λογική του παραλόγου!!!!
Να μη φανερώνεις στους πολλούς και αδαείς την γνώμη σου για τον Θεό. Να μην αποκαλύπτεται η γνώση και τα μυστικά στους αμόρφωτους και στους αδαείς, διότι δεν μπορούν να τα κατανοήσουν και θα τα διαστρεβλώσουν.\nΠυθαγόρας

Re: Υπήρξαν Κένταυροι ;

9
sarotos έγραψε:ο Μεγας Αντωνιος, δεχτηκε πολυ μεγαλο πολεμο απο δαιμονες, για αυτο και εχει γραψει τοσα περι δαιμονων.
ηταν δαιμονας αυτο που ειδε και οχι κενταυρος, προφανως ! οπως και οι αρχαιοι προγονοι, ειναι πιθανον ορισμενοι να ειδαν δαιμονες για κενταυρους.

οσον αφορα το γεγονος με τον Μεγα Κων/νο δεν το γνωριζω, αλλα , εαν δεν ειναι δαιμονας, δεν ηταν τιποτε...
απλα, μια παραφιλολογια.

δεν υπαρχουν και δεν υπηρξαν ποτε κενταυροι, η οτιδηποτε τετοιου ηδους μυθοπλασιες.

ολα ειναι παρουσιες δαιμονων, η φαντασιες ανθρωπων.
Οι δαίμονες δεν ζητούν από τους αγίους να κάνουν δέηση προς τον Κύριο, όπως έκανε ο Σάτυρος στο απόσπασμα που έδωσα παραπάνω. Επίσης δεν μπορούμε να λέμε ότι ο πρώτος κένταυρος που είδε ήταν δαίμονας γιατί αν ήταν δαίμονας τότε ο Άγιος θα μας έλεγε ότι είδε δαίμονα, όπως κάνει σε άλλα σημεία. Αντί αυτού μας διαβεβαιώνει ότι δεν είναι ψεύτικο γεγονός αλλά αληθινό, και για να το στηρίξει επικαλείται το συμβάν με τον κένταυρο που πήγαν στον Μέγα Κωνσταντίνο (ίδια εποχή) το οποίο δεν το είδαν 1 άτομο (ώστε να πούμε ότι ήταν προιόν φαντασίας) αλλά το είδαν όλοι, και το θαύμασαν.

Επομένως όλη αυτή η ιστορία που αναφέρει ο γέροντας Αγάπιος σχετικά με τον βίο του Αντωνίου είτε πρόκειται για εντελώς ψέμα και μυθοπλασία, είτε είναι αληθινή. Διαλέγεις :D
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν
Απάντηση

Επιστροφή στο “Περίεργα πλάσματα”