Το ψεύδος περί του Κιναιδισμού των Αρχαίων Ελλήνων

1
Για να είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τα νοήματα των εννοιών των λέξεων της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης πρέπει πρωτίστως να γνωρίζουμε κάποια πράγματα για την ίδια την...
Ελληνική γλώσσα.

Η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία δεν είναι βασισμένη στο ότι κάποιοι απλά καθίσαν και συμφώνησαν να ονομάζουν ένα αντικείμενο "χ" ή "ψ" όπως όλες οι υπόλοιπες στείρες γλώσσες του κόσμου. Η Ελληνική γλώσσα είναι ένα μαθηματικό αριστούργημα το οποίο θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε.

Η αρχή των πάντων είναι το ίδιο το Ελληνικό Αλφάβητο (το οποίο φυσικά δεν το πήραμε από κάποιον

 άλλον όπως θα δούμε παρακάτω διότι εκ των πραγμάτων δεν γίνεται). Τα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου στο σύνολο τους ήταν 33 όσοι και οι σπόνδυλοι, οι 5 τελευταίοι σπόνδυλοι (που παίζουν τον ρόλο της κεραίας) έχουν άμεση σχέση με τον εγκέφαλο και αντιστοιχούν στα 5 τελευταία άρρητα γράμματα τα οποία γνώριζαν μόνο οι ιερείς* ένα από αυτά ήταν η Σώστικα (ή Γαμμάδιον) η οποία στα λατινικά έγινε swstika και οι Ναζί το έκλεψαν και την ονομάσανε Σβάστικα. Το σύμβολο αυτό είναι του ζωογόνου Ηλίου (Απόλλωνα), οι Ναζί το αντέστρεψαν για να συμβολίσουν το αντίθετο του ζωογόνου Ήλιου, δηλαδή του σκοτεινού θανάτου.

Υπήρχαν ακόμα κάποια γράμματα τα οποία στην πάροδο του χρόνου καταργήθηκαν όπως το Δίγαμμα (F), Κόππα (Q), Στίγμα (S'), Σαμπί (ϡ)

Ο Πυθαγόρας μας ενημερώνει για τα 3 επίπεδα της Ελληνικής γλώσσας τα οποία είναι τα εξής:
1. ομιλών
2. Σημαίνον (α. σήμα, β. σημαινόμενο)
3. Κρύπτον (α. διαστήματα β. κραδασμός γ. λεξάριθμος δ. τονάριθμος)
-Το πρώτο είναι η ομιλία
-Το δεύτερο είναι η σχέση του σήματος με το σημαινόμενο που θα αναλύσουμε παρακάτω
-Το τρίτο είναι το διάστημα, ο κραδασμός (που αφυπνίζει τον εγκέφαλο μέσω ιδιοσυχνοτήτων από τους δημιουργηθέντες παλμούς - Παλλάδα Αθηνά) ο λεξάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με αριθμούς) και ο τονάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με μουσικούς τόνους)

Το κάθε γράμμα αντιστοιχούσε σε έναν αριθμό, αλλά και σε έναν μουσικό τόνο άρα γράμμα=αριθμός=τόνος (μουσικός), πράγμα που φανερώνει ότι στη γλώσσα μας πίσω από τα γράμματα-λέξεις υπάρχουν αριθμοί (λεξάριθμοι) και μουσικοί φθόγγοι (τονάριθμοι).
Οι 4 αδελφές επιστήμες κατά τον Πυθαγόρα ήταν:
1. Αριθμοί (μαθηματικά)
2. Σχήματα (Γεωμετρία)
3. Μουσική (Αρμονία)
4. Αστρονομία
Οι επιστήμες αυτές είναι αλληλένδετες και βρίσκονται η μια μέσα στην άλλην όπως οι Ρωσικές μπαμπούσκες. Συνδυάστε τώρα το αλφάβητο που εσωκλείει αριθμούς και μουσικούς τόνους με τις 4 αυτές επιστήμες.

Αστρονομία= αστηρ + νόμος, α-στηρ = αυτό που δεν στηρίζεται, άρααστρονομία= οι συμπαντικοί νόμοι που διέπουν αυτό που δεν στηρίζεται κάπου, οι οποίοι έχουν να κάνουν με την μουσική (αρμονία), σχήματα (γεωμετρία) αριθμούς (μαθηματικά) και όλα αυτά με τον Αιθέρα ο οποίος περιβάλει τις ουράνιες σφαίρες.

Ο Πυθαγόρας άκουγε την αρμονία (μουσική) των ουρανίων Σφαιρών άρα μιλάμε μια γλώσσα η οποία έχει να κάνει με την ροή του σύμπαντος.

Η Ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για Η/Υ λόγω της μαθηματικότητας και μουσικότητας όχι μόνο του Αλφαβήτου-λέξεων, αλλά και των μαθηματικών εννοιών που γεννώνται π.χ. η λέξη ΘΕΣΙΣ γίνεται: συνΘεσις, επίΘεσις, κατάΘεσις, υπόΘεσις, εκΘεσις, πρόσΘεσις, πρόΘεσις, ανάΘεσις, διάΘεσις, αντίΘεσις κτλ κτλ αν τώρα αυτές τις λέξεις τις μεταφράσουμε στα Αγγλικά είναι εντελώς άσχετες μεταξύ τους.
Το ότι δεν γίνεται το Αλφάβητο να είναι αντιγραμμένο από κάπου αλλού φαίνεται από το ότι εν έτη 900 π.Χ. επίσημα 2.300 στην πραγματικότητα (παραθέτει αποδείξεις η Άννα Τζιροπούλου στο βιβλίο της Όμηρος Τηλεμάχου Οδευσσείδης), ο Όμηρος ήδη έχει στην διάθεση του 6.500.000 πρωτογενής λέξεις (πρώτο πρόσωπο ενεστώτα & ενικού αριθμού) τις οποίες αν τις πολλαπλασιάσουμε Χ72 που είναι οι κλήσεις, θα βγάλουμε ένα τεράστιο αριθμό ο οποίος δεν είναι ο τελικός, διότι μην ξεχνάμε ότι η Ελληνική γλώσσα δεν είναι στείρα, ΓΕΝΝΑ.

ΑΝ συγκρίνουμε τώρα π.χ. την Αγγλική γλώσσα που έχει 80.000 λέξεις εκ των οποίων το 80% είναι Ελληνικές όπως μας ενημερώνει το Πανεπιστήμιο της Ουαλίας, και μετρήσουμε ότι αυτή η στείρα γλώσσα εξελίσσεται 1000 χρόνια, μπορούμε αβίαστα να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι ο Όμηρος παραλαμβάνει μια γλώσσα η οποία έχει βάθος στον χρόνο 100.000 π.Χ? 500.000 π.Χ.? ποιος ξέρει... ΌΜΩΣ η απόλυτη απόδειξη είναι η ίδια η μαθηματικότητα της, η οποία δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα του πλανήτη. Μην ξεχνάμε ακόμα το ότι ο Δημιουργός χρησιμοποιεί μαθηματικά για την δημιουργία, άρα η γλώσσα μας έχει αναγκαστικά σχέση με την πηγή (root-0/1).

Πριν όμως από το "Κρύπτον" υπάρχει το "Σημαίνον", δηλαδή η σύνδεση των λέξεων με τις έννοιες αυτών. Είπανε νωρίτερα ότι οι ξένες διάλεκτοι ορίστηκαν κατόπιν συμφωνίας, δηλαδή κάποιοι συμφώνησαν ότι το τάδε αντικείμενο θα το ονομάσουν "Χ", κάτι που κάνει τις γλώσσες στείρες, άρα δεν μπορούν να γεννήσουν νέες λέξεις, άρα δεν υπάρχει μαθηματικότητα, άρα δεν δύναται να περιγράψουν νέες έννοιες που υπάρχουν στην φύση, με αποτέλεσμα ο εγκέφαλος εφόσον δεν μπορεί να περιγράψει μέσω των νέων λέξεων καινούριες έννοιες μένει στο σκοτάδι, έτσι οι νευρώνες του εγκεφάλου δεν γεννούν νέους εν αντιθέσει με όσους χρησιμοποιούν την Ελληνική. Πως θα μπορούσε π.χ. ο Άγγλος ή ο Γάλλος ή ο Χ, Υ με μια λέξη που έχει 10 έννοιες να περιγράψει με ακρίβεια άρα και σαφήνεια μια βαθύτερη έννοια; πόσο μάλλον τις πολλαπλές πλευρές αυτής; δεν μπορεί, να λοιπόν το γιατί όλα ξεκίνησαν εδώ. Το Σημαίνον λοιπόν είναι η σύνδεση του σήματος με το σημαινόμενο, δηλαδή η ίδια η λέξη είναι δημιουργημένη με τέτοιο τρόπο που περιγράφει την έννοια που εσωκλείνει μέσα της.

Παράδειγμα: η ονοματοδοσία της λέξης ΚΑΡΥΟΝ (Καρύδι) προέρχεται από μια παρατήρηση της φύσης (όπως όλες οι λέξεις), δηλαδή όταν δυο κερασφόρα ζώα (Κριοί, τράγοι κτλ) τρα.κάρ.ουν με τα κέρ.ατα τους ακούγεται το "κρακ" ή "καρ", ο ήχος αυτός έδωσε το όνομα "κέρας" (κέρατο) το κέρας έδωσε το όνομα κράτα ή κάρα (κεφάλι) και το υποκοριστικό αυτού το Κάρυον (μικρό κεφάλι). το Κάρυον (καρύδι) μοιάζει καταπληκτικά με το ανθρώπινο κεφάλι και το εσωτερικό του με εγκέφαλο.

Το Υ είναι η ρίζα του ρήματος ΥΩ (βρέχω) όπου υπάρχει το Υ υπάρχει κοιλότητα (ή κυρτότητα) δηλαδή θηλυκώνει κάτι, η βροχή (υγρό στοιχείο) μπαίνει (θηλυκώνεται) μέσα στην γη.

Το μουσικό - αριθμητικό αλφάβητο δημιουργεί μουσικο - μαθηματικές λέξεις οι οποίες περιγράφουν αντίστοιχες έννοιες, οι οποίες προέρχονται από την παρατήρηση της φύσεως δηλαδή της Δημιουργίας άρα κατ επέκταση του ίδιου του Δημιουργού, αλλά η ερώτηση είναι πόσες χιλιετίες μπορεί να χρειάστηκαν για να δημιουργηθεί αυτό το τέλειο μαθηματικό σύμπλεγμα που τα γράμματα είναι αριθμοί και συνάμα μουσικοί τόνοι και οι λέξεις δηλαδή το σύνολο των αριθμών και των μουσικών τόνων κρύβουν μέσα τους εκτός από σύνθετες μουσικές αρμονίες, έννοιες οι οποίες δεν είναι καθόλου τυχαίες αλλά κατόπιν εκτενέστατης παρατηρήσεως της φύσης;

Ευλόγως λοιπόν ο Αντισθένης μας υπενθυμίζει "Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις"

Ας αναλύσουμε γραμματικά την λέξη "ΕΡΩΣ"
Ε= Εκπορευόμενη Δύναμις (του φωτός)
Ρ= Ροή πρωτίστως Φωτοενεργειών, υστέρως δε πάσα άλλη ροή
Ω= Ο πλανήτης - γήινο πεδίο
Σ= Το εσωτερικόν θεώμενον

Η λέξη Ε+Ρ+Ω+Σ είναι η Ροή της δύναμης του φωτός (ζωής-γνώσης) από το σύμΠΑΝ προς το γήινο πεδίο και μέσα στο Άδυτον του εαυτού μας.

Στην θεογονία του Ησιόδου ο ΈΡΩΣ είναι μια από τις 3 αρχές (Χάος, γαία, Έρως). Το φως εσωκλείει την γνώση, την ζωή, το κάλλος, την ομορφιά, την γαλήνη, την ευτυχία, την αγαθότητα, την αγάπη, την αρμονία κ.α.. Έρως δεν είναι μόνο αυτό που υπάρχει μεταξύ ενός Άνδρα και μιας Γυναίκας εφόσον ΧΑΟΣ ΓΑΙΑ ΕΡΩΣ προϋπάρχουν του ανθρώπου. ΕΡΩΣ υπάρχει μεταξύ του σύμπαντος προς την γαία, της αρμονίας της φύσης π.χ. βροχή και βλάστηση, ακόμα σε συνδυασμό και με το ανθρώπινο στοιχείο, π.χ. ενός ανθρώπου και ενός όμορφου απογεύματος ή ηλιοβασιλέματος, γενικότερα κάθε τι που προσφέρει αρμονία άρα και ευδαιμονία. Μια πτυχή του Έρωτος είναι και αυτή η αρμονία μεταξύ ανδρός και γυναικός η οποία αποφέρει την ιερή γέννεση. Η αρμονία αυτή πηγάζει από την δυαδικότητα του 0/1, Αρσενικού (1) και του Θηλυκού (ο). το 0/0 ή 1/1 δεν γεννά, διότι είναι συμπαντική δυσαρμονία. Η λέξη λοιπόν "Έρως" δεν σημαίνει κάτι αφροδισιακό (σεξουαλικό) αλλά μια ανώτερη πνευματική κατάσταση, μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η λέξη Ιερέας προέρχεται από εκεί.

Με τον μηχανισμό "ονομάτων επίσκεψις" προχωράμε στην αποκωδικοποίηση τους επιθέτου "Κίναιδος" που δινόταν στην αρχαία Ελλάδα για τους ομοφυλόφιλους, η οποία περιείχε και τον ενεργητικό (Αρσενοκοίτη) και τον παθητικό (Καταπύγων).
στην ανάλυση της βρίσκουμε δυο λέξεις "κινώ" & "Αιδώ" δηλαδή είναι αυτός που κινεί την Αιδώ. Η Αιδώς είναι η ντροπή (εξου και η αναίδεια), ήταν (και παραμένει) πολύ ισχυρή θεότητα και όποιος την παράβλεπε δοκίμαζε την σκληρότητα της ΝΕΜΕΣΕΩΣ. Η Αιδώς είναι η αισχρότητα, η αμουσία (η όχι μουσικότητα) άρα δυσαρμονία (περί αμουσίας θα αναλύσουμε ακόμα περισσότερο λίγο παρακάτω στηριζόμενοι στο διάλογο του Σωκράτη στην Πολιτεία).

Η λέξη "Ομοφυλόφιλος" δεν έχει καμία σχέση με τον Κιναιδισμό αφού σημαίνει "του ιδίου φύλου φίλος" και φίλος δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση σεξουαλική επαφή.
Επίσης η λέξη "ομοφυλόφιλος" δεν υπάρχει σε κανενα λεξικό, ούτε στο Liddell & Scott, ούτε στο Αρχαιο Ελληνικό λεξικό του Σταματάκου, ούτε στο Μέγα Ετυμολογικό.

Αναλύσαμε λοιπόν την έννοια της λέξεως ΕΡΩΣ η οποία είναι κάτι παραπάνω από τα αφροδίσια (σεξουαλική ένωσις) εφόσον ο ΕΡΩΣ προϋπάρχει των όντων.

Νόμοι Αθηναϊκού Κράτους
Για να δούμε όμως και τι προβλέπει ο Νόμος για τον Κιναιδισμό και συγκεκριμένα ο νόμος του Αθηναϊκού Κράτους:

"Αν τις Αθηναίος εταιρήση, με έξεστω αυτω των εννέα αρχόντων γενέσθαι, μηδέ ιερωσύνην ιερώσασθαι, μηδέ συνδικήσαι τω δήμω, μηδέ αρχήν αρχέτω μηδεμιάν, μήτε ενδημον, μήτε υπερόριον, μήτε κληρωτήν, μήτε χειροτονητήν, μηδέ επικυρήκειαν αποστελλέσθω, μηδέ γνώμην λεγέτω, μηδέ εις τα δημοτελή ιερά εισίτω, μηδέ εν ταις κοιναίς σταφονοφορίες σταφανούσθω, μηδέ εντός των της αγοράς περιρραντηριων πορευέσθω.

Εάν δε ταύτα τις ποιή, καταγνωσθέντως αυτού εταιρείν, θανάτω ζημιούσθω".
δηλαδή αν κάποιος Αθηναίος γίνει σύντροφος (συνάψει ομοφυλη σεξουαλική σχέση) με άλλον θα έχει τις εξής κυρώσεις:
1. Δεν του επιτρέπεται να γίνει μέλος των 9 αρχόντων
2. Δεν του επιτρέπεται να εκλεγεί ιερέας
3. Δεν του επιτρέπεται να είναι συνήγορος του λαού
4. Δεν επιτρέπεται να ασκεί εξουσία εντός ή εκτός της Αθήνας
5. Δεν επιτρέπεται να σταλεί ως κήρυκας πολέμου
6. δεν επιτρέπεται να εκθέσει γνώμη (ως άμουσος - ανισόρροπος)
7. Δεν επιτρέπεται να μπει σε (δημόσιους) Ναούς
8. Δεν επιτρέπεται να στεφανωθεί στις στεφανοφορίες
9. Δεν επιτρέπεται να μπαίνει στον ιερό χώρο της αγοράς
όποιος λοιπόν έχει καταδικαστεί ως Κίναιδος αλλά ενεργήσει αντίθετα των διατάξεων του νόμου θα τιμωρείται με Θάνατο!

Αισχίνης "κατά Τιμάρχου"

(ΣΟΛΩΝΟΣ ΝΟΜΟΙ Βιβλίο 5, κεφάλαιο 5. άρθρο 332 σελ. 145).

Ο Αισχύνης αναφέρει επιπλέον νομοθετικά πλαίσια επί του θέματος τα εξής:
Oι διδάσκαλοι να μην ανοίγουν τα σχολεία πριν ανατείλει ο ήλιος και να τα κλείνουν πριν από την δύση του. Να μην επιτρέπεται σε όσους έχουν μεγαλύτερη ηλικία από τα παιδιά να εισέρχονται στα σχολεία, όταν υπάρχουν μέσα παιδιά, εκτός αν πρόκειται για τον υιό, τον αδελφό ‘ή τον γαμπρό του διδασκάλου. Εάν κάποιος παραβεί αυτή την απαγόρευση και εισέλθει στο σχολείο, θα τιμωρείται με την ποινή του θανάτου. Επίσης οι επί κεφαλής της παλαίστρας να μην επιτρέπουν, επ’ ουδενί λόγο, σε κανέναν ενήλικο να κάθεται μαζί με τα παιδιά στις Εορτές του Ερμή. Εάν κάτι τέτοιο συμβεί ο επί κεφαλής της παλαίστρας είναι ένοχος παραβάσεως του νόμου περί διαφθοράς των ελευθέρων παίδων.
(Aισχίνου, Nόμος Aττικού Δικαίου – Kατά Tιμάρχου 12)
Εάν κάποιος ωθήσει σε ασέλγεια ελεύθερο παίδα, να καταγγέλλεται ενώπιον των θεσμοθετών από εκείνον που έχει την κηδεμονίαν του παιδός, αφού προηγουμένως αναγράψει στην μήνυση την ποινή που θεωρεί άξια για τον δράστη. Aν δε ο μηνυθείς καταδικασθεί, να παραδοθεί στους ένδεκα και να θανατωθεί αυθημερόν.

(Aισχίνου, Nόμος Σόλωνος – Kατά Tιμάρχου 16)

"Δεν επιτρέπεται στους Κίναιδους ούτε να ομιλούν, ούτε να γράφουν".

Δημοσθένους, Kατά Aνδροτίωνος § 21

Οι άνδρες δεν επιτρέπεται να πουλούν αρώματα

Αθήναιος, βιβλίο ΙΓ

Και ενώ όλα αυτά ελάμβαναν χώρα στην Αθήνα, κάτι αντίστοιχο ίσχυε και στην Σπάρτη.
"Ο δε Λυκούργος Εναντία και τούτοις πάσι γνούς, ει μεν τις αυτός ων οίον δει αγασθείς ψυχήν παιδός πειρώτο άμεμπτον φίλον αποτελέσασθαι και συν-είναι, επήνει και καλλίστην παιδείαν ταύτην ενόμιζεν.Ει δε τις παιδός σώματος ορεγόμενος φανείη, αίσχιστον τούτο θείς εποίησεν εν Λακεδαίμονι μηδέν ήττον εραστάς παιδικών απέχεσθαι ή γονείς παίδων ή και αδελφοί αδελφών εις αφροδίσια απέχοντα".
"Ο Λυκούργος όμως, αντιθέτως προς όλα ταύτα πιστεύων, επεδοκίμαζε μόνον το εάν σημαίνων άνθρωπος, θαυμάσας την ψυχική αρετήν του παιδίου, προσεπάθη να κάμη αυτόν φίλον με δεσμούς αναμεταξύ των αμέμπτους και να τον συναναστρέφεται, διότι τούτο ενόμιζε μέσον καλλίστης ανατροφής. Εάν όμως επαρουσιάζετο κανείς επιθυμών το παιδικόν σώμα, επειδή ο Λυκούργος εθεώρη τούτο πολύ αναίσχυντον, ενομοθέτησεν εις την Σπάρτην να απέχουν οι ερασταί από τα αγαπώμενα παιδιά, όπως αποφεύγουν εις αφροδισίους (ερωτικάς) σχέσεις οι γονείς από τα τέκνα των και οι αδελφοί από τους αδελφούς των".

(Ξενοφώντος Λακεδαιμονίων, Πολιτεία II, 13)

Οι ερασταί δε των παίδων μετείχον της φήμης αυτών και εις τας δύο περιπτώσεις (δηλαδή της φήμης και επί καλώ και επί κακώ). Και διηγούνται σχετικώς ότι, όταν κάποτε εις παις εξεφώνησε κατά την διάρκεια της μάχης μια απρεπή κραυγή, οι άρχοντες τιμώρησαν δια τούτο τον εραστήν του παιδός. Ενώ δε ο έρως επεδοκιμάζετο κατ’αυτόν τον τρόπο υπό των Σπαρτιατών, ώστε και αι αγαθαί και ευγενείς γυναίκες να τρέφουν έρωτα προς τας παρθένους, δεν υπήρχεν όμως αντιζηλία εις τας ερωτικάς των σχέσεις, αλλά μάλλον εύρισκον αφορμήν να συνάψουν μεταξύ των στενή φιλία εκείνοι, οι οποίοι είχαν αγαπήσει τους ίδιους παίδας, και κατέβαλλον από κοινού συνεχείς φροντίδες, δια να εξεύρουν τον καλλίτερον τρόπον, με τον οποίον θα ήταν δυνατόν να γίνει άριστος ο υπ’αυτών αγαπώμενος νέος.

(Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Λυκούργος XVII, 4)

«Εράν των την ψυχήν σπουδαίων παίδων εφείτο. το δε πλησιάζειν αισχρόν νενόμιστο, ως του σώματος λερων τας αλλ΄ ου της ψυχής. ο δ’ εγκληθείς ως επ’ αισχύνη πλησιάζων άτιμος διά βίου ην».
δηλαδή:
Το να ερωτεύεται κανείς την ψυχή των σπουδαίων παιδιών επιτρέπονταν, αλλά το να τα πλησιάσει κανείς σεξουαλικά θεωρούνταν ντροπή, επειδή έδιναν βάρος στο σώμα και όχι στην ψυχή. Εκείνος που καταδικαζόταν, επειδή πλησίαζε ερωτικά με τρόπο αισχρό (υλικό-σωματικό) το αγόρι, τιμωρούνταν με ατίμωση δια βίου

(Πλούταρχος Ηθικά, Τόμος 6, “Τα παλαιά των Λακεδαιμονίων Επιτηδεύματα Β7”)

Ο Αιλιανός επίσης μας ενημερώνει ότι:
"O Σπαρτιατικός έρωτας δεν είχε καμία σχέση με αισχρότητες. Eάν ποτέ κάποιος έφηβος τολμούσε να ανεχθεί ασέλγεια εις βάρος του ή εάν κάποιος άλλος έφηβος επιχειρούσε να ασελγήσει εις βάρος κάποιου άλλου, δεν συνέφερε κανέναν απ' τους δύο να καταντροπιάσουν την Σπάρτη, αφού σε τέτοια περίπτωση ή εξοριζόντουσαν εφ' όρου ζωής από την Σπάρτη ή έχαναν την ζωή τους"

(Αιλιανού στο έργο του «Ποικίλη Ιστορία» III, 12)

Ο Πλάτων στους «Νόμους», καταδικάζει απερίφραστα ως αφύσικο τον σαρκικό έρωτα μεταξύ αρρένων:

Πλάτωνος Νόμοι 636c

Εννοητέον ότι τη θηλεία και τη των αρρένων φύσει εις κοινωνίαν ιούση της γεννήσεως ή περί ταύτα ηδονή κατά φύσιν αποδεδόσθαι δοκεί, αρρένων δε προς άρρενας ή θηλέων προς θηλείας παρά φύσιν.
Δηλαδή:
Είναι λοιπόν κατανοητό ότι η φύσις ωθεί τα θηλυκά να είναι σε επαφή με τα αρσενικά από την γέννησή τους, και η ηδονή σε αυτά είναι φανερό ότι έχει δοθεί σύμφωνα με την φύσιν, ενώ (η επαφή) των αρσενικών με τα αρσενικά και θηλυκών με τα θηλυκά ενάντια στην φύσιν (παρά φύσιν).

Πλάτωνος Νόμοι 836c-e

"...ει γάρ τις ακολουθών τη φύσει θήσει τον προ του Λαίου νόμον, λέγων ως ορθώς είχεν το αρρένων και νέων μη κοινωνείν καθάπερ θηλειών προς μίξειν αφροδισίων, μάρτυρα παραγόμενος την θηρίων φύσιν και δεικνύς προς τα τοιαύτα ουχ απτόμενον άρρενα άρρενος δια το μη φύσει τούτο είναι, ταχ’ αν χρώτο πιθανώ λόγω...
"Όποιος, υπακούοντας στην φύσι, προτείνει την επανακαθιέρωσι του νόμου, όπως ήταν πριν από τον Λάιο-(ο οποίος εθεωρείτο ο μυθικός εφευρέτης του Κιναιδισμού, με τον βιασμό του Χρυσίππου, για τον οποίο και τιμωρήθηκε από την μοίρα με το να δολοφονηθή από τον ίδιο του τον γιό) και διακηρύσσει ότι δεν είναι σωστό να έρχεσαι σε σεξουαλική επαφή με άνδρες και αγόρια, όπως με τις γυναίκες, και προσάγει ως απόδειξη γι’ αυτό, την φύση των Ζώων και επισημαίνει ότι (ενν. Αναμεσά τους) το αρσενικό δεν αγγίζει αρσενικό με σεξουαλικό σκοπό, αφού αυτό δεν είναι φυσικό, βρίσκεται, νομίζω, σε πολύ ισχυρή θέσι...

Πλάτωνος Νόμοι 840de

"...ως ου χείρους ημίν είναι τους πολίτας ορνίθων και άλλων θηρίων πολλών, οι κατά μεγάλας αγέλας γεννηθέντες, μέχρι μεν παιδογονίας η ίθεοι και ακήρατοι γάμων τε αγνοί ζώσιν, όταν δ’ εις τούτο ηλικίας έλθωσι, συνδυασθέντες άρρην θηλεία κατά χάριν και θήλεια άρρενι, τον λοιπόν χρόνον οσίων και δικαίως ζώσιν, εμμένοντες βεβαίως ταίς πρώταις της φιλίας ομολογίαις δειν δη θηρίων γε αυτούς αμείνους είναι."
"Οι πολίτες μας δεν πρέπει να είναι κατώτεροι από τα πουλιά και πολλά άλλα είδη ζώων, που γεννιούνται σε αγέλες και ζουν αζευγάρωτα, ως την ηλικία της τεκνοποιίας, αγνά και αμόλυντα από τον γάμο, αλλά, όταν φτάσουν σ’ εκείνη την ηλικία, ζευγαρώνουν αρσενικό με θηλυκό και θηλυκό με αρσενικό σύμφωνα με τις διαθέσεις τους και για το υπόλοιπο της ζωής τους ζουν με ευλάβεια και είναι νομοταγή, μένοντας πιστά στις συμφωνίες που ήταν η αρχή της σχέσεώς τους. Πρέπει λοιπόν αυτοί (δηλ οι πολίτες) να είναι ακόμη καλύτεροι από τα θηρία".

Πλάτωνος Νόμοι 841d
Ή μηδένα τολμάν μηδενός άπτεσθαι των γενναίων άμα και ελευθέρων πλην γαμέτης εαυτού γυναικός, άθυτα δε παλλακών σπέρματα και νόθα μη σπείρειν, μηδέ άγονα αρρένων παρά φύσιν ή το μέν των αρρένων πάμπαν αφελοίμθ’ άν..."
"Ή κανένας να μην τολμά να έρχεται σε επαφή με τους γενναίους και ελευθέρους εκτός από την ίδια τους την γυναίκα, ούτε να επιτρέπεται να σπείρουν νόθα σπέρματα στις παλλακίδες, είτε σε άνδρες άγονα παρά φύσιν ή μάλλον καλύτερα την μεταξύ ανδρών επαφή να την απαγορεύσουμε εντελώς".

Πλάτωνος Πολιτεία 402e

Δεν υπάρχει καμία συνάφεια ανάμεσα στην σωφροσύνη (μέτρο - ισορροπία) και την υπέρμετρη ηδονή ή την υπέρμετρη ηδονή και κάποια από τις άλλες αρετές. Επίσης δεν υπάρχει κάποια ηδονή ισχυρότερη από αυτή της σαρκικής έλξης (Αλόγιστο - Επιθυμητικό μέρος ψυχής). Ο σωστός ο έρωτας όμως είναι να έχεις ερωτευτεί κάτι ευγενικό και με το κάλλος της σωφροσύνης (μέτρο - ισορροπία) με έναν τρόπο που να έχει φρόνηση (Λογιστικό μέρος ψυχής) και αρμονία (Σύμπαν - Γέννηση). Οπότε δεν πρέπει να αφήσουμε τίποτε παράφορο και συγγενικό με την ακολασία να πλησιάσει τον σωστό έρωτα, ΑΡΑ δεν πρέπει να αφήσουμε να πλησιάσει αυτή η ηδονή (σαρκική έλξη), ούτε να έχουν σχέση με αυτήν ο εραστής και ερωμένος. (Εραστής και Ερωμένος ήταν κάτι σαν Γέροντας και Μαθητής στην Ορθοδοξία και σας Νονός και Βαφτιστήρι που λέμε σήμερα). Έτσι λοιπόν θα πρέπει να θεσπίσουμε νόμο στην Πολιτεία ότι ο εραστής θα συμπεριφέρεται στον ερωμένο σαν να ήταν παιδί του διαφορετικά θα θεωρηθεί άμουσος.
(σ.σ. το "άμουσος" την εποχή εκείνη ήταν συνώνυμο του κοινωνικά απόβλητου)

Σωκράτης - Πλάτωνος "Γοργίας" 494e

[αρχαίο]
"... καὶ τούτων τοιούτων ὄντων κεφάλαιον, ὁ τῶν Κιναίδων βίος, οὗτος οὐ δεινὸς καὶ αἰσχρὸς καὶ ἄθλιος; ἢ τούτους τολμήσεις λέγειν εὐδαίμονας εἶναι, ἐὰν ἀφθόνως ἔχωσιν ὧν δέονται;"
[απόδοση] "...Και για να συντελεστεί μια σύνοψη του νοήματος των παραπάνω δεδομένων, η ζωή των Κιναίδων δεν είναι βδελυρή και αισχρή και άθλια; ή θα τολμήσεις να προβείς στην παραδοχή ότι αυτοί είναι ευδαίμονες αν εξασφαλίσουν χωρίς περιορισμό όσες χυδαιότητες έχουν ανάγκη; "

Πλουτάρχου, Περί Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής Λόγος Α’ 12

"Αλέξανδρος δε, Φιλοξένου του της παραλίας υπάρχου γράψαντος, ότι παίς εν Ιωνία γέγονεν οίος ουκ άλλος ώραν και είδος, και πυνθανομένου δια των γραμμάτων ει αναπέμψη, πικρώς αντέγραψεν ω κάκιστ’ ανθρώπων, τι μοι πώποτε τοιούτο συνέγνως, ίνα τοιαύταις με κολακεύσης ηδοναίς;"
"Και ο Αλέξανδρος, όταν του έγραψε ο Φιλόξενος, ο κυβερνήτης της παραλίας ότι υπάρχει στην Ιωνία ένα παιδί που, όμοιο στην ομορφιά του δεν ξανάγινε ποτέ, και ζητούσε να πληροφορηθή με γράμμα, αν ήθελε να του το στείλη, ο Αλέξανδρος του έγραψε απαντώντας αυστηρά: "Ω πιο κακέ απ’ όλους τους ανθρώπους, με ξέρεις ανακατεμένο, ποτέ, με τέτοιες βρωμοδουλειές, για να με κολακεύσης με τέτοιου είδους απολαύσεις;".

Διογένης ο Κυνικός-Διογένης Λαέρτιος - Φιλοσόφων Βίων και Δογμάτων Συναγωγή 6.65

Όταν είδε κάποτε ένα νεαρό να έχει θηλυκή συμπεριφορά , είπε : "... Δεν ντρέπεσαι να σκέφτεσαι για τον ευατό σου χειρότερα απο τη φύση σου ; Διοτί αυτή σε έκανε άντρα , ενώ εσύ βιάζεις τον εαυτό σου να είσαι γυναίκα; "

Ηθικά Νικομάχεια Η' 1148b(5)

"...Όλες αυτές οι έξεις είναι θηριώδεις , ενώ κάποιες άλλες κάνουν την εμφάνιση τους ύστερα από αρρώστιες ( σε μερικούς και ως αποτέλεσμα τρέλας < τέτοια ήταν η περίπτωση εκείνου που έσφαξε - σαν για θυσία - τη μητέρα του και την έφαγε < τέτοια ήταν , επίσης , η περίπτωση εκείνου που εφαγε το συκώτι του συνδούλου του) < κάποιες άλλες , πάλι , είναι αποτέλεσμα νοσηρών καταστάσεων ή συνήθειας , όπως είναι , επιπαραδείγματι , το να μαδάει κανείς τις τρίχες της κεφαλής του , να τρώει τα νύχια του , να τρώει κάρβουνα ή χώμα , ή , επίσης , να έρχεται σε σεξουαλική επαφή με αγόρια".

Πηγή: tromaktiko
Αλιεύθηκε από : https://www.inewsgr.com/96/to-psevdos-p ... llinon.htm
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Το ψεύδος περί του Κιναιδισμού των Αρχαίων Ελλήνων

2
ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΙΝΑΙΔΟΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ, ΟΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΑΛΛΑ Η ΟΥΣΙΩΔΗΣ ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΟΥ "ΤΟΤΕ" ΜΕ ΤΟ "ΣΗΜΕΡΑ", ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΟΤΕ ΥΠΗΡΧΑΝ ΑΥΣΤΗΡΟΤΑΤΟΙ ΝΟΜΟΙ (ΙΔΙΩΣ ΣΤΗ ΣΠΑΡΤΗ) ΠΟΥ ΚΥΝΗΓΟΥΣΑΝ ΤΟΥΣ ΚΙΝΑΙΔΟΥΣ, ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΡΩΟΘΟΥΝΕ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΝΕΟΤΑΞΙΚΩΝ-ΜΑΣΩΝΙΚΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ (ΚΥΡΙΩΣ ΔΙΑΘΦΟΡΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΔΙΑΛΥΣΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ, ΚΑΙ ΝΕΟΤΑΞΙΚΗΣ ΑΤΖΕΝΤΑΣ ΜΕΙΩΣΗΣ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ)
Απάντηση

Επιστροφή στο “Αρχαία Ελλάδα”

cron