Προτροπή να διαβάζονται καθημερινά οι χαιρετισμοί στην Παναγία και τα θαύματα.

1
ΙΔΙΟΧΕΙΡΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΤΗΣ ΑΡΙΖΟΝΑΣ ΠΟΥ ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ
Εικόνα
Δημοσιεύουμε σήμερα την ιδιόχειρη επιστολή του στα πνευματικά του τέκνα με τα οποία τα προτρέπει να διαβάζουν τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας !
Εικόνα
Εικόνα
http://xairetismoi.blogspot.gr/
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Προτροπή να διαβάζονται καθημερινά οι χαιρετισμοί στην Παναγία και τα θαύματα.

2
ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ

Όταν πριν δυόμιση χρόνια αξιωθήκαμε να αναρτήσουμε την πρώτη μας ανάρτηση σε αυτό το ταπεινό Ιστολόγιο των Χαιρετισμών της Παναγίας μας δεν μπορούσαμε να φανταστούμε την απήχηση που θα έβρισκε ανάμεσα στους Θεοτοκόφιλους αδελφούς κι αδελφές μας, που το αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή με την αγάπη τους, την οποία την εξέφρασαν αφενός μεν με τα email τους , κυρίως όμως με την επιθυμία τους να καταστούν συνεργοί και συμμέτοχοι στην μικρή μας αυτή Ιεραποστολική προσπάθεια, να καταστήσουμε δηλαδή κοινωνούς ΟΛΟΥΣ τους αδελφούς μας της ιδιαίτερης Χάριτος των Χαιρετισμών της Παναγίας μας, ώστε όλοι να γευτούν την πλούσια ευλογία που νέμει σε όσες κι όσους καθημερινά απαγγέλλουν τους Χαιρετισμούς Της !!

Δεκάδες από τα θαύματα που έχετε διαβάσει σε αυτό το Ιστολόγιο των Χαιρετισμών προέρχονται από εσάς τους αναγνώστες μας - καθώς και από τις αδελφές και αδελφούς μας, όλες κι όλοι τους βαστάζοι της Παναγιάς μας - που μας τα εμπιστεύεστε για να τα δημοσιεύσουμε !

Ένα τέτοιο θαύμα, ένα πραγματικά μεγάλο θαύμα των Χαιρετισμών της Παναγίας μας θα σας διηγηθούμε σήμερα που ξημερώνει η Παρασκευή του Ακαθιστου Υμνου !!

Ένα θαύμα που μας εμπιστεύτηκε ένας από τους βαστάζους της Παναγίας μας , ένας συναγωνιστής, συναμαρτωλός αδελφός και από τους στενούς συνεργάτες αυτού του Ιστολογίου, που μετέχει ενεργά σχεδόν από την αρχή αυτής της προσπάθειας, στην διάδοση των Χαιρετισμών, κουβαλώντας κι αυτός – όπως και όλες κι όλοι οι βαστάζοι – τα δεματάκια των Χαιρετισμών, και μοιράζοντας τα στους συναγωνιστές, συναμαρτωλούς αδελφούς μας !

Ακροθιγώς μας το είχε αναφέρει και παλαιότερα, όταν είχαμε βρεθεί από κοντά και είχαμε μεταξύ άλλων συζητήσει ποιο ήταν το έναυσμα για να ασχοληθούμε με τους Χαιρετισμούς !

Στο άκουσμα αυτού του θαύματος που μας διηγήθηκε είχαμε μείνει ενεοί !

Σταυροκοπηθήκαμε δακρυσμένοι δοξάζοντας τον Ενα έν Τριάδι Θεό μας που δια της Υπεραγίας Θεοτόκου και μέσω των Χαιρετισμών Της επιτελεί θαυμάσια, μεγάλα μόνος !!!

Του είπαμε ότι έπρεπε να μας δώσει την άδεια να το δημοσιεύσουμε.

Επειδή όμως ήταν μεγάλη η συναισθηματική του φόρτιση οπόταν αναφερόταν σ αυτό, και ήταν κάτι το τόσο προσωπικό, δεν τον είχαμε επιμείνει να μας το διηγηθεί διεξοδικά, ευχόμενοι μυστικά να τον φωτίσει η Παναγία μας, να αναφερθεί μόνος του σ αυτό όποτε θελήσει , πάντα και μόνο προς δόξαν Κυρίου και τιμή της Υπεραγίας Μητέρας Του !

Έτσι κι έγινε !! Η υπομονή μας ανταμείφθηκε αδρά !!
Την προπερασμένη βδομάδα όταν οι ανάγκες για το πακετάρισμα των δεμάτων ήταν αυξημένες μιας και η ζήτηση από Ενορίες και αδελφές κι αδελφούς βαστάζους ανά την Ελλάδα είχαν κορυφωθεί, λόγω των εβδομάδων των Χαιρετισμών, προθυμοποιήθηκε να έλθει για να βοηθήσει !

Και μόνος του μας ζήτησε να διηγηθεί το μοναδικό αυτό θαύμα, για να το αναρτήσουμε εις δόξαν Κυρίου και τιμή της Παναγίας Μητέρας Του και κατά Χάριν Μητέρας μας !

Του ζητήσαμε να μας επιτρέψει να καταγράψουμε την διήγηση του και μας το επέτρεψε !

Έτσι κατά τη διάρκεια του πακεταρίσματος των δεμάτων με τα τευχίδια των Χαιρετισμών, μας διηγήθηκε το μοναδικό αυτό θαύμα των Χαιρετισμών που σημάδεψε την ζωή του.

Το ίδιο βράδυ ξεκινήσαμε την απομαγνητοφώνηση.
Το κείμενο του δόθηκε για να επιφέρει όποιες αλλαγές έκρινε αναγκαίες !

Μας το επέστρεψε αυτούσιο.

Το κείμενο αυτό καταθέτουμε στην αγάπη σας !

“ 'Ήταν Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 1999. Να μου πεις τι έφαγα χθες, μα το Θεό δεν θυμάμαι. Αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω την μέρα εκείνη. Κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια. Πόσα είναι... δεκαπέντε και βάλε... Η κυρά Σπυριδούλα, Θεός σχωρέστην, είχε σηκωθεί σχετικά ευδιάθετη. Πήρε τον καφέ της στην κουζίνα. Της έδωσα τα χαπάκια της. Και ξεκίνησε να μαγειρεύει.
Πάντα η νονά είχε το μαγείρεμα. Η μάνα μου έκανε τις υπόλοιπες δουλειές μες στο σπίτι, εγώ είχα αναλάβει τα ψώνια.
Κάτσε αδελφέ να καταλάβει ο κόσμος που θα το διαβάσει ... Νονά την έλεγα την κυρά Σπυριδούλα... ποτέ δεν θυμάμαι να την είχα πει γιαγιά μου ή γιαγιούλα μου ή τα παρόμοια ... πάντα νονά μου την έλεγα ... μιας και αυτή μ είχε βαπτίσει για να μου δώσει το όνομα του παππού μου, του άντρα της που τον έχασε πολύ νωρίς. Έμενε μαζί μας, στον ίδιο όροφο, στο διπλανό δυάρι. Από τότε που γεννήθηκα εγώ εκεί την θυμάμαι.
Το 1999 που συνέβησαν τα γεγονότα θα ήταν ( ... μικρή παύση ...) θα ήταν πόσο ... , κάτσε γεννημένη το 1911... 11 με 11 σκαιό χρόνια... βγάλε είκοσι.... ήταν 81 ετών... ναι 81.
Ξέχασα να σου πω ότι από το 1981 ήταν καθηλωμένη στο σπίτι με εγκεφαλικό, που με το πείσμα της το νίκησε, και μπορούσε όχι μόνο να αυτοεξυπηρετείται, αλλά και να μαγειρεύει και να βοηθάει την κόρη της, την μάνα μου δηλαδή, και γενικά όλους μας.
Είχε βέβαια θέματα με την πίεση και την καρδιά και έπαιρνε ένα σωρό φάρμακα, που της τα έδινα εγώ, για να είμαι σίγουρος ότι θα τα πάρει.
Έτσι έγινε και εκείνη την Παρασκευή 9 του Δεκέμβρη , που με τίποτα δεν προμήνυε τι θα συνέβαινε μετά από δώδεκα μόνο ώρες.
Εκείνο τον καιρό δεν είχα δουλειά και καθόμουν σπίτι.
Να μην στα πολυλογώ. Το μεσημέρι κάτσαμε οι τρεις μας να φάμε. Δεν θυμάμαι τι. Την έβλεπα όμως την νονά μου να σκαλίζει το φαγητό αλλά να μην τρώει. Συνηθισμένο. Με ιστορίες από τα παλιά προσπάθησα να της φτιάξω το κέφι, κάτι να τσιμπήσει. Τίποτα. Αισθάνομαι φουσκωμένη είπε . Δεν κατεβαίνει τίποτα. Δεν ήθελα να την πιέσω. Την άφησα. Πήγε μέσα στο δωμάτιο της να χαζέψει λίγο τηλεόραση πριν ξαπλώσει. Ένοιωθε μια δυσφορία. Την έβλεπα. Αλλά δεν παραπονιόταν. Ξέρεις τώρα τα παλιά σκαριά. Δεν καταλάβαινε τίποτα. Πέρασε Κατοχή με δύο μικρά παιδιά. Είχε σκληρύνει. Μετά από λίγο έγειρε. Την είχα το νου μου. Δεν κοιμήθηκε. Στριφογύριζε και είχε δυσφορία. Βαριανάσαινε. Μπήκα μέσα. Νονά μου θέλεις κάτι, την ρώτησα. Δεν αισθάνομαι καλά μου είπε. Βοήθησε με να σηκωθώ να κάτσω. Την σήκωσα. Την έκατσα στην πολυθρόνα. Πήρα το πιεσόμετρο. Κανονική η πίεση. Αλλά αισθανόταν φουσκωμένη. Την έβλεπα κιόλας. Πως να στο πω... σαν πρησμένη η κοιλιά της...Να σου φέρω να πιεις κοκα κόλα την ρώτησα... Όχι μου απάντησε.
Είχε έρθει και η μάνα μου. Την βλέπαμε να έχει γείρει. Κράταγε το κεφάλι της και είχε δυσφορία. Δεν πάει άλλο. Κάτσε να πάρω τον γιατρό. Είχε πάει πέντε παρά. Τηλεφώνησα στον κο Ζούτσο. Δαυίδ Ζούτσο... αυτό να το γράψεις αδελφέ γιατί ήταν μπροστά σε όλα τα θαυμάσια του Θεού... Του περιέγραψα την κατάσταση. Ρώτησε για την πίεση, Τις σφίξεις. Αν έφαγε κάτι βαρύ. Πρέπει να την δω είπε . Άκου... έχω κόσμο στο Ιατρείο. Με το που τελειώσω θα έρθω... μου είπε ... Τι ώρα υπολογίζετε γιατρέ μου. Κανονικά κλείνω οκτώ. Αλλά με το που φύγουν αυτοί που ήρθαν για να τους γράψω φάρμακα θα έρθω. Δεν περνάγανε οι ώρες. Η νονά τα ίδια. Της έβαλα τηλεόραση να χαζεύει. Δεν είχε όρεξη. Η δύσπνοια το ίδιο. Δεν υποχωρούσε. Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Περίμενα το γιατρό. Επτά παρά, επτά η ώρα κάπου εκεί... δεν θυμάμαι... του ξανατηλεφώνησα, αφού της πήρα ξανά πίεση και σφυγμό. Μια από τα ίδια. Σε πέντε λεπτά ξεκινάω είπε. Μέτραγα τα λεπτά. Ήταν Παρασκευή βράδυ. Θα χει κίνηση σκεπτόμουν . Πόση ώρα θα του πάρει να έρθει από Άνω Γλυφάδα ; Α... ξέχασα να σου πω. Είχα τηλεφωνήσει και στο θείο μου το Χρήστο , το γιο της να τον ενημερώσω. Θα έρθω μου λέει την ώρα που θα ναι ο γιατρός.
Όντως μετά τις επτά ήρθε ο θείος Χρήστος από τον Πειραιά. Περιμέναμε μαζί. Η νονά ζήτησε να ξαπλώσει. Δεν αισθανόταν καθόλου καλά ! Ξανατηλεφωνησα στο Ιατρείο. Δεν απαντούσε. Πήρα στο κινητό του. Ερχόταν...
Τώρα το πως έγιναν τα πράγματα στο επόμενο ημίωρο το θυμάμαι σαν σε όραμα....εφιάλτη θα το λεγες... τέλος πάντων.
Ήρθε ο γιατρός. Ανέβηκε γρήγορα. Ξεκίνησε να την εξετάζει. Η νονά άρχισε να βαραίνει. Τον έβλεπα ανήσυχο. Της έκανε καρδιογράφημα.... Πάρτε το 166... μου είπε. Πες τους είναι επείγον.. πνευμονικό οίδημα .. πολύ επείγον πες τους... Έτρεξα να πολύ τηλεφωνήσω...
Μπήκα μετά μέσα... Η νονά άρχιζε να μπλαβίζει...πως να στο πω.. να μελανιάζει .. τρελάθηκα... κοίταγα μια την μάνα μου, μια το γιατρό... ο θείος μου ήταν έξω από το δωμάτιο... εγώ μπαινόβγαινα να μην τον εμποδίζω.
Η φωνή της μάνας μου με τίναξε... μπήκα μέσα.. η νονά μου μαυρισμένη.... ο γιατρός να της κτυπά το στήθος... η γιαγιά είχε φύγει αδελφέ... η μάνα να φωνάζει ... η μάνα έφυγε... εμένα μου λύθηκαν τα πόδια...ο θείος μπήκε μέσα .... βγήκα έξω... ο γιατρός να προσπαθεί παθιασμένα να την γύρισε πίσω... τεχνητές αναπνοές... μαλάξεις... κτυπήματα... η νονά μου ήταν νεκρή... ( ...παύση..)
Αδελφέ δεν μπορώ να ξεχάσω τι έγινε τότε... Σαν ταινία γυρνάει στο μυαλό μου... Πάνω από δεκάλεπτο είχε περάσει... Σαν να ναι τώρα... Ο γιατρός να προσπαθεί απεγνωσμένα να την γυρίσει... τίποτα.... η μάνα να κάθεται αποσβολωμένη , όρθια στα δεξιά του κρεβατιού κοιτώντας την μάνα της ...
Σε μια στιγμή ο γιατρός γυρνάει αργά...τα μάτια κατεβασμένα... ξεκρεμάει τα ακουστικά... βλέπει την σταθερή ισοηλεκτρική στο καρδιογράφημα... τελείωσε λέει...
Τρελάθηκα αδελφέ μου... αφήνει τα ακουστικά στο κρεββάτι, βγαίνει από το δωμάτιο, πάει στο χολ να τηλεφωνήσει στο 166 να ακυρώσει την κλήση...
Και τότε αδελφέ μου ... ( παύση... ) ακούω την μάνα μου που είχε μείνει τόση ώρα ακίνητη , στήλη άλατος να λέει καθαρά...
“Εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος , Αμήν ! “ και μετά “Το προσταχθέν μυστικώς λαβών εν γνώσει...” και μετά το “Αγγελος Πρωτοστάτης ουρανόθεν επέμφθη....”
Ακίνητη εκεί στα δεξιά του κρεβατιού...δίπλα στην νεκρή νονά μου... όρθια να απαγγέλει τους Χαιρετισμούς... τους ήξερε απ έξω... τους έλεγε για χρόνια... ου... πολλές φορές κάθε μέρα... ενόσω έπλενε...όταν συγύριζε... χρόνια τους έλεγε η μάνα τους Χαιρετισμούς ... χάζεψα... ο γιατρός να μιλάει με το 166... ο θείος μου σκυμμένος δίπλα στην νεκρή μάνα του... εγώ σα χαμένος να αισθάνομαι ότι βυθίζομαι μέσα μου... και η μάνα μου να συνεχίζει ακάθεκτη...
“Δύναμις του Υψίστου επεσκίασε τότε....”
Θεέ μου τι ζω...
Ο γιατρός ξαναμπήκε μέσα... Πήγε να μαζέψει το ακουστικό...κοίταξε σιωπηλός την μάνα που έλεγε ατάραχη τους Χαιρετισμούς.... ξεκίνησε να βγάζει τις φουσκίτσες ... ξέρεις... του καρδιογράφοι από τα χέρια και τα πόδια ... και η μάνα μου ακίνητη ....
“Ζάλην ένδοθεν έχων λογισμών αμφιβόλων... ”
Και ξάφνου.... ω των θαυμάτων Σου Παναγία μου... είχαν περάσει τουλάχιστον πέντε λεπτά από τότε που την άφησε ο γιατρός για να πάει να τηλεφωνήσει.... σαν να ακούστηκε ένα ανεπαίσθητο γκουχ γκουχ από τη νονά....
Η μάνα κοντοστάθηκε...
Σαν να παθε ηλεκτροπληξία... Φώναξε...
Γιατρέ μου... ζει γιατρέ μου... Παναγία μου... Παναγία μου..
( .... μεγάλη παύση.... )
Ο κος Ζούτσος ξαναπήρε το ακουστικό... και ξεκίνησε ξανά τις αναπνοές και τις μαλάξεις... Η μάνα να συνεχίζει τους Χαιρετισμούς από κεί που χε μείνει... ξαναπάρε το 166 φώναξε ο γιατρός ... πες τους να έρθουν γρήγορα...
Αδελφέ μου ....αισθανόμουν σαν χαμένος... τηλεφώνησα και ζήτησα ξανά το ασθενοφόρο... τους εξήγησα ότι έχει σημεία ζωής.... η μάνα μέσα να λέει Χαιρετισμούς....δεν μπορώ να θυμηθώ πόσος χρόνος πέρασε... πήγα στο δωμάτιο μου ... κι άρπαξα ένα μικρο μπλε βιβλιαράκι που έλεγε απ έξω “Ακάθιστος Ύμνος” .. χρόνια το χα στο κομοδίνο... σπάνια το άνοιγα να διαβάσω λίγο.... δεν είχα αξιωθεί να διαβάζω καν ολόκληρους τους Χαιρετισμούς Της αδελφέ μου....το έβαλα βιαστικά στην τσέπη μου... ξανάτρεξα στο δωμάτιο της νονάς ...ανέπνεε αργά τώρα ... το μαύρισμα υποχωρούσε... ήρθε το 166... ο γιατρός κατέβηκε και μπήκε μέσα με τους τραυματιοφορείς... της έβαλαν οξυγόνο... είχε σφυγμό... η σειρήνα ούρλιαζε... πηγαίναμε για τον Ευαγγελισμό ...
Εκείνο το βράδυ δεν θα το ξεχάσω αδελφέ....
Ο θείος μου ήρθε με το αμάξι του και την μάνα μου...
Εγώ σαν χαμένος να έχω πάει μακριά από την είσοδο των ασθενοφόρων... στη δεξιά πλευρά του Νοσοκομείου... έβγαλα το βιβλιαράκι και άρχισα να διαβάζω τους Χαιρετισμούς...
Σταματούσα... έτρεχα πίσω στα Επείγοντα που την είχαν να δω τι γίνεται... γύρναγα ξανά πίσω στην γωνιά μου...και συνέχιζα τους Χαιρετισμούς.... μέχρι που την πήγαν στην Εντατική του Καρδιολογικού..
Η θείος πήρε την μάνα να τη γυρίσει σπίτι να πάρει τα αναγκαία για την ξαναφέρει.... δεν χρειάζεται τους είπα... θα μείνω εγώ εδώ... ελάτε εσείς το πρωί... δεν έχετε κάτι να προσφέρετε με το να κάθεστε εδώ...
Και έμεινα εγώ αδελφέ....
Όλο το βράδυ έμεινα εκεί αδελφέ ... και διάβαζα τους Χαιρετισμούς.... δεν θυμάμαι αδελφέ πόσες φορές τους είπα....
Δεκάδες θαρρώ... συνέχεια... χωνόμουν σε μια γωνιά και τους έλεγα...που και που πέρναγαν γιατροί... με κοίταγαν... εγώ όρθιος διάβαζα ψιθυριστά τους Χαιρετισμούς....
Ήταν τόσο τσουχτερό το κρύο εκείνο το βράδυ ... φύσαγε κιόλας... και εγώ να πηγαινοέρχομαι έξω από την Μονάδα μην βγει κάνας γιατρός να ρωτήσω.. με το μπλε αυτό βιβλιαράκι των Χαιρετισμών στα χέρια μου ... και μετά να ξαναπηγαίνω να τους διαβάζω....
Το ξημέρωμα θυμάμαι.... για να μείνω ξύπνιος έκανα το τετράγωνο του Ευαγγελισμού βόλτα και τους έλεγα πια απ έξω... ξέχναγα βέβαια πολλά και άνοιγα το βιβλιαράκι... αλλά ήταν εκείνη η βραδιά που έμαθα τους Χαιρετισμούς.... που ξεκίνησα να τους λέω απ έξω.
Και δεν σταμάτησα αδελφέ μέχρι σήμερα...
Κάθε μέρα... όσες φορές μ αξιώνει η Χάρη Της.
Την Κυριακή 12 του Δεκέμβρη της έβγαλαν τον αναπνευστήρα και μας άφησαν να της μιλήσουμε στην Εντατική για λίγα λεπτά...
Αν με ρωτήσεις θα στο πω αδελφέ μου, ότι η Παναγία μας έφερε την νονά μου πίσω... οι Χαιρετισμοί Της...
Δεν εξηγείται αδελφέ μου.... νεκροφάνεια θα μου πούνε .... μπούρδες... εδώ είχε μείνει τουλάχιστον πέντε λεπτά χωρίς να της κάνει ο γιατρός μαλάξεις... χωρίς οξυγόνο... όταν βγήκε να τηλεφωνήσει στο 166.... τι θα μου πουν τώρα... χωρίς ανάσα τεχνητή... χωρίς τεχνητή αναπνοή.... χωρίς τίποτα...και το καρδιογράφημα που το κρατήσαμε ξεκάθαρα το δείχνει.... ίσια γραμμή...ισοηλεκτρική...πριν καν ο άνθρωπος σταματήσει τις προσπάθειες του να την γυρίσει... είχε φύγει η γιαγιά....
Δευτέρα ή Τρίτη δεν θυμάμαι... ο κος Ζούτσος ήρθε να τη δει στο Νοσοκομείο και δεν μπορούσε να το εξηγήσει ιατρικά.... άνθρωπος θεοσεβούμενος... ο ίδιος βαπτισμένος από τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη στο όνομα του Οσίου Δαυίδ του Γέροντα ... το απέδωσε κι αυτός στην Παναγία....
Και κάθε φορά που το λέω σε αδελφούς.... προς δόξαν Κυρίου.... και με κοιτάνε περίεργα ... τους λέω... τράβα ρώτα το γιατρό ... και έλα να δεις και το καρδιογράφημα με την ισοηλεκτρική... και μετά έλα πες μου εσύ αν αυτό δεν είναι θαύμα των Χαιρετισμών αδελφέ...”

http://xairetismoi.blogspot.gr/
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Δογματική, μυστήρια και εορτές”