Τα Χριστούγεννα είναι η ημέρα που η Εκκλησία μας εορτάζει την κατά σάρκα γέννηση του Υιού του Θεού εκ της Υπεραγίας Θεοτόκου στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Από τότε δε αρχίζει η χριστιανική μας Εκκλησία και ιστορία.

Αυτή η φανέρωση του Θεού εν σαρκί, αυτή η γέννηση του Θεού ως ανθρώπου, είναι το μεγαλύτερο γεγονός όλων των εποχών και όλων των αιώνων. Και τα Χριστούγεννα, σαν εορτή της γεννήσεως του Θεού ως ανθρώπου, ως Θεανθρώπου, είναι η αρχή όλων των εκκλησιαστικών εορτών των Χριστιανών, γιατί είναι αρχή όλων των εκκλησιαστικών γεγονότων της χριστιανοσύνης. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δίκαια ονόμασε τα Χριστούγεννα «Μητρόπολιν πασών των εορτών» .

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ των εκκλησιαστικών εορτών και των γεγονότων που η Εκκλησία εορτάζει στις ιερές ακολουθίες της. Διότι ένα σωτηριώδες και Θεόσδοτο γεγονός που κατά τη θεία οικονομία της σωτηρίας του κόσμου και του ανθρώπου συνέβη σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή, συνέβη με τέτοιο τρόπο και με τέτοιο σκοπό ώστε να μείνει μετά για πάντα. Δηλαδή συνέβη κατά τέτοιο τρόπο για να γίνει λειτουργικό, που σημαίνει ανθρωποσωτήριο, συνεχώς παρατεινόμενο μέσω όλης της ιστορίας της Εκκλησίας επί γης, μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία και σ’ όλη την αιωνιότητα. Και αυτή η λειτουργική για τον άνθρωπο σωτήριος μεταφορά και προέκταση των θείων γεγονότων μέσω της ζωής μας σ’ αυτή τη γη είναι πράγματι η ζωή της Εκκλησίας και το εορτολόγιο της Εκκλησίας - είναι η Λειτουργία της. Λειτουργία του Ζώντος Θεού που μας ζωοποιεί και μας σώζει.

Το μέγα μυστήριο της πίστεως και της ευσεβείας μας, έγκειται στο ότι ο Αιώνιος και Άναρχος και Απρόσιτος και Ακατάληπτος, αλλά Φιλάνθρωπος Θεός, κατέβηκε στον κόσμο μας και έλαβε «σάρκα» και έγινε άνθρωπος, γεννήθηκε ως άνθρωπος με ψυχή και σώμα και νου και θέληση και ζωή ανθρώπινη.

Μ’ αυτό το μεγάλο θαύμα, μ’ αυτό το μεγάλο και ασύλληπτο μυστήριο, δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε και αυτή η ίδια η δημιουργία του κόσμου από το Θεό εκ του μηδενός. Διότι ενώ μέχρι τότε ο Θεός δημιουργεί εκ του μηδενός, δηλαδή δημιουργεί ανύπαρκτα μέχρι τότε όντα και κτίσματα, τώρα Αυτός ο ίδιος γίνεται κτίσμα, γίνεται «δημιούργημα», γίνεται «άνθρωπος». Ο αει Ων, ο Άναρχος και Άκτιστος, τώρα ο Ίδιος γίνεται κτίσμα: «Ο Ων γίνεται, ο Άναρχος άρχεται, ο δημιουργός και ο Κτίστης γίνεται δημιούργημα και κτίσμα, ο Αόρατος οράται και ψηλαφείται, ο Ασώματος λαμβάνει σώμα» (στιχηρά των Χριστουγέννων).

Το θείο μυστήριο, το κεκρυμμένο από αιώνες, το άγνωστο ακόμα και στους αγγέλους και τους αρχαγγέλους, αποκαλύπτεται τώρα στην εκ της Παρθένου Γέννηση του Χριστού στη Βηθλεέμ: Θεός σαρκωμένος με ασύγχυτη ένωση της θείας και ανθρωπίνης φύσεως στο ένα και μοναδικό Πρόσωπο του Λόγου. Και τι προήλθε απ’ αυτό: Ο Θεός κατέβηκε μέχρι τον άνθρωπο, ώστε ο άνθρωπος να υψωθεί μέχρι το Θεό. Ο Θεός μετέχει της δικής μας ανθρώπινης φύσεως, για να μετάσχει ο άνθρωπος της θείας. Ο Θεός έγινε Υιός του ανθρώπου, για να γίνει ο άνθρωπος Υιός του Θεού.



Ο Κύριος και Σωτήρ Ιησούς Χριστός, δεν ήλθε για να μας «διδάξει» απλώς τη ζωή απλώς να διορθώσει τη ζωή σ’ αυτό το κόσμο, αλλά για να γίνει ο Ίδιος η ζωή μας, ζωή αληθινά ανθρώπινη, αλλά με προσωπική ένωση και κοινωνία με το Θεό και ως εκ τούτου ζωή θεία, θεανθρώπινη.

Και αυτή η νέα θεανθρώπινη ζωή του Χριστού εν ημίν, ζωή μέσα στη Χάρη και τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, ζωή μέσα στο σώμα του Χριστού σε κοινωνία με όλους τους Αγίους, είναι η πραγματική ζωή των Χριστιανών στην Ορθόδοξη Εκκλησία, μέσα στην οποία κατοικεί και δια μέσου της οποίας εκχέεται το μεγάλο μυστήριο της πίστεως μας: Θεός φανερώθει εν σαρκί, για την σωτηρία και ζωοποίηση και θέωσή μας.

Και αυτή η καινή ζωή εγεννήθη ημίν τα Χριστούγεννα και μας δίδεται μέσω των Χριστουγέννων και από τα Χριστούγεννα, διότι τα Χριστούγεννα Χριστός εγεννήθη, η ζωή μας και ο Θεός μας.

π. Αθανάσιος Γιέβτιτς
Σεβ. Μητροπολίτης πρώην Ερζεγοβίνης

Ασφαλώς τα Χριστούγεννα έχουν νόημα βαθύτατα πνευματικό, άγιο και σωτήριο. Γιατί μ'; αυτά δεν εορτάζουμε ένα οποιοδήποτε γεγονός, αλλά την ίδια την εμφάνιση, με σάρκα και οστά του Θεού στη γή κι ανάμεσά μας. Μας τίμησε ιδιαίτερα με την επίσκεψή Του αυτή, υπέροχα, ανυπέρβλητα, μοναδικά, καθώς ένωσε την δική μας ανθρώπινη φύση με τη δική Του τη Θεϊκή.

Έτσι έχουμε την εμφάνιση του Θεανθρώπου στην ιστορία . Την ένωση του κτιστού πλάσματος, με τον ίδιο τον Άκτιστο Πλάστη και Θεό. Σκοπός δε αυτής της Θείας παρέμβασης, είναι η Θέωση του ανθρώπου.
Οπότε με τα Χριστούγεννα δεν κάνουμε τίποτ' άλλο τελικά, απ' το να ζούμε την αναδημιουργία μας, την ανάπλασή μας απ' το κατάντημα στο οποίο μας οδήγησε η αμαρτία, ώστε να επανέλθουμε πάλι στην προτέρα μας κατάσταση.

Να γιατί το μήνυμα των Χριστουγέννων, είναι το πλέον χαρμόσυνο και τόσο ελπιδοφόρο άγγελμα της ιστορίας. Συνεπώς, όταν αποδίδουμε στα Χριστούγεννα το πραγματικό τους νόημα, κι όταν τα εορτάζουμε όπως πρέπει, δηλαδή πνευματικά, τότε επιτυγχάνεται και ο μέγας σκοπός της ενανθρωπήσεως του Θεού, δηλαδή η ένωση μας με Αυτόν, η Θέωσή μας, και καταργείται το έργο του διαβόλου, ακυρώνονται τα σκοτεινά σχέδιά του, απομονώνεται, χάνεται απ' τη ζωή μας!

Είναι επόμενο, λοιπόν, όπως ο διάβολος πολέμησε του Χριστού τη γέννηση, ως γεγονός, (απ' το να μη βρίσκεται πανάρετη γυναίκα για να αξιωθεί να γίνει μητέρα Του πράγμα που έγινε τελικά με την Παναγία, ως τους διωγμούς με τη σφαγή των νηπίων απ'τον Ηρώδη), έτσι την πολεμά έκτοτε, ως εορτή.

Πάρα πολλά έγιναν στο πέρασμα των αιώνων, που δεν είναι δυνατό να εξιστορήσουμε. Θα αναφέρουμε μόνο ένα από αυτά την χειρότερη πολεμική όλων, την εκκοσμίκευση των Χριστουγέννων!

Πρόκειται για εορτασμό όχι πνευματικό, όπως τον αναφέραμε, αλλά εντελώς κοσμικό ... Έναν τρόπο που μεταβάλλει το μέγα υπερκόσμιο γεγονός, σε εγκόσμιο και καθαρά υλιστικό!

Ούτε λόγος να γίνεται για πνευματική προετοιμασία, δηλαδή νηστεία, μετάνοια, Θεία Λειτουργία, αλλά και έμπρακτη αγάπη, καλοσύνη, ελεημοσύνη και στοργή στον συνάνθρωπο, για σκέψεις και αποφάσεις πνευματικές.

Λόγος να γίνεται μονάχα για τα ρεβεγιόν, τα φαγητά, τα γλέντια, τους χορούς, τα ξενύχτια, τα ταξίδια και μάλιστα τα εξωτικά, τα δώρα, τις χαρτοπαιξίες, τα πάσης μορφής θεάματα και διασκεδάσεις, τις κάθε είδους απολαύσεις και ηδονές! Όλα τους τόσο κοσμικά, όλα τους αντιπνευματικά, όλα τους πτυχές της ωραίας ζωής, και όχι της Ουράνιας Ζωής που ζητά από μας ο Χριστός. Καμμιά σχέση με τον Θεοπρεπή εορτασμό, όπως τον ορίζει η Εκκλησία.

Φτάσαμε να κατανοούμε πως έρχονται Χριστούγεννα, από τις στολισμένες βιτρίνες των εμπόρων, από τα φωτάκια που αναβοσβήνουν στο μπαλκόνι του διπλανού μας, απ' τα έλατα που πωλούνται στους δρόμους, από κάποιες προσκλήσεις σε γεύματα και τα λεγόμενα «εορταστικά» προγράμματα της τηλεόρασης, δηλαδή από τις εκδηλώσεις του κόσμου ...

Οπότε μιλάμε για απολυτοποίηση της ύλης, για την άκρατη κοσμικότητα, για την απόρριψη κάθε πνευματικής πλευράς των πραγμάτων. Μιλάμε για Χριστούγεννα χωρίς Χριστό!

Τα υλικά αγαθά, με λογική και μέτρο και στο βαθμό που μας είναι απαραίτητα, δεν τα απορρίπτουμε βέβαια. Όπως είχε δηλώσει σε συνέντευξή του ο μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.κ.Νικόλαος «και τα λαμπάκια και το δέντρο καλά είναι, μη μένουμε όμως μόνο σ' αυτά»!

Ο Ε. Μορέν στο βιβλίο του «Πνεύμα των καιρών» αναφέρει πολύ εύστοχα: «Η ζωή δεν μπορεί να καταναλώσει τα πάντα και η καταναλωτική κοινωνία δεν μπορεί ούτε και θα μπορέσει ποτέ να δώσει τα πάντα»! Λοιπόν, ας προετοιμαστούμε όσο καλύτερα μπορούμε για τα πνευματικά Χριστούγεννα. Μας είναι απαραίτητη η ευφροσύνη τους. Αυτό το προάγγελμα της Ουράνιας Βασιλείας. Αυτή η απόδειξη ότι μέσα μας ο Χριστός γεννήθηκε ...

Πηγή:www.xfd.gr

Ο Αΐδιος Θεός Λόγος με την ευδοκία του Θεού Πατρός και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος λαμβάνει τη κτιστή του δημιουργία και περιβάλλεται την ανθρωπίνη φύση.
Και με την ανθρωπίνη φύση Του, κάνει ορατή την Παρουσία Του στον κόσμο.
Απίστευτο;
Μάλιστα.
Αδιανόητο....
Γίνεται Ορατός ο Αόρατος ο Άχρονος γίνεται Ένχρονος και μπαίνει μέσα στην ιστορία και αποκτά Ιστορία.
Απίστευτο;
Μάλιστα.
Αδιανόητον.
Έρχεται με δώρα και φέρνει την συμφιλίωση ως προς τον Θεόν,και μας ευλογεί και μας δίνει τη Χάρη του και μας χαρίζει την Υιοθεσία,
μας κάνει δηλαδή παιδιά Του,
δηλαδή αφού είμαστε παιδιά Του είμαστε και κληρονόμοι Του, ως ολόκληρες υπάρξεις ψυχή και σώμα θα είμεθα μέσα στην Βασιλεία του Θεού άφθαρτοι και αθάνατοι με Αυτόν.
Απίστευτο;
Μάλιστα.
Αδιανόητον.
Και εις τους αγγέλους η ενανθρώπισις του Υιού του Θεού χαρίζει τη ΄΄θεωρία Του΄΄ τη θεωρία του προσώπου του Θεού.
Είναι η πρώτη φορά που οι άγγελοι βλέπουν το πρόσωπο του Θεού εν προσώπω του Ιησού Χριστού,και γι`αυτό τον λόγο τον υμνούν
΄΄Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γής ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία΄΄.
Απίστευτο;
Μάλιστα.
Αδιανόητον.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ

Χριστούγεννα σημαίνει: ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ.


Πολλοί άνθρωποι ομιλώντας για τα Χριστούγεννα λέγουν ότι είναι μία ευκαιρία να δούμε τις ανάγκες του συνανθρώπου μας, να σκύψουμε στις πληγές του διπλανού μας και να τον βοηθήσουμε, μιας και «οι ημέρες το απαιτούν».
Χριστούγεννα όμως δεν σημαίνει: άσκηση ελεημοσύνης. Χριστούγεννα δεν σημαίνει παρηγοριά στους πονεμένους και φτωχούς.

Χριστούγεννα σημαίνει: Γέννηση του Χριστού!
Άλλη μία φορά δυστυχώς ο σκοτισμένος λογισμός των ανθρώπων έχει μετατρέψει μία Σωτηριώδη Εορτή σε μία απλή ευκαιρία ελεημοσύνης.
Οι άνθρωποι λοιπόν, οι οποίοι τις πιο πολλές φορές έχουν ξεχάσει καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους τους συνανθρώπους τους, σαν να ξυπνούν από τον λήθαργο της αναισθησίας τους και μέσα στον συναισθηματικό βερμπαλισμό των εορτών προσπαθούν να αναπληρώσουν το χαμένο έδαφος της αδιαφορίας τους. Για να νιώσουν «το πνεύμα των Χριστουγέννων –όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν- αρκούνται σε μία φιλανθρωπία, και έπειτα ξαναχώνονται μέσα στην ματαιόδοξη βιωτή τους.
Άνθρωποι της τηλεόρασης, τραγουδιστές, ποδοσφαιριστές, επιχειρηματίες και κάθε είδος διάττοντες αστέρες «συνωστίζονται» για να αποδείξουν ότι έχουν φιλάνθρωπα συναισθήματα, ότι ενδιαφέρονται για τους φτωχούς και τους αρρώστους, για τους ανθρώπους που κοιμούνται χωρίς θέρμανση, για τα παιδάκια που διαβάζουν δίπλα στην ξυλόσομπα κάτω από το φως ενός κεριού. Και δώσ’ του οι έπαινοι, και δώσ’ του η προβολή, οι φωτογραφίες, οι συνεντεύξεις…και όλα αυτά….από ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους, διότι «οι ημέρες το απαιτούν…».
Βεβαίως κανείς δεν μπορεί να πει ότι αυτό που γίνεται είναι κάτι το κακό. Όμως τελικά μήπως είναι άλλη μια φιέστα που χρησιμοποιεί για λόγους προβολής και διαφήμισης τον πόνο και την δυστυχία κάποιων; Μήπως τελικά όλα αυτά που γίνονται αυτές τις όντως ιερές ημέρες είναι μία μεγάλη υποκρισία; Μήπως τελικά η ματαιοδοξία (αν και Χριστούγεννα) θα μασκαρευτεί σε εκδηλώσεις φιλανθρωπίας;
Διότι ακόμα κι αν όλα αυτά γίνονται γνήσια και μακριά από ψεύτικους συναισθηματισμούς, τελικά…δεν αρκούν.
Γι’ αυτό και η Εκκλησία, δεν περιμένει αυτές τις ημέρες για να σκύψει πάνω στα προβλήματα του λαού. Η Εκκλησία δεν περιμένει τις εορτές των Χριστουγέννων για να δώσει ένα πιάτο φαΐ, για να πληρώσει το ρεύμα κάποιας οικογένειας, για να αγοράσει πετρέλαιο ή ξύλα για να ζεσταθεί κάποιος ανήμπορος, για να προμηθεύσει με φάρμακα κάποιους αρρώστους.
Η Εκκλησία δεν περιμένει τις εορτές για να επισκεφθεί κάποιους στο νοσοκομείο ή στην φυλακή. Η Εκκλησία δεν περιμένει όπως η ματαιοδοξία των ανθρώπων που περιμένουν τους φωτογράφους για να δώσουν ένα δέμα σε κάποιον άστεγο. Η Εκκλησία εργάζεται σιωπηλά και συνεχώς προσφέροντας ένα απίστευτο κοινωνικό έργο αν και είναι το πάρεργό της.
Η Εκκλησία δεν περιμένει επαίνους. Δεν περιμένει «ευχαριστώ». Γιατί; Διότι η Εκκλησία έχει Αγάπη. Και η αγάπη «ου ζητεί τα εαυτής».
Σε έναν κόσμο όπου ακόμα και η εορτή των Χριστουγέννων, η εορτή της Ταπείνωσης και της άκρας συγκατάβασης έχει εμπορευματοποιηθεί, έρχεται η Εκκλησία του Χριστού με το στόμα των Θεοφόρων Πατέρων της, με το στόμα των Μαρτύρων και των Οσίων της και μας τονίζει: Χριστούγεννα δεν σημαίνει, φωτάκια, στολισμένα δέντρα, αγορές και παιχνίδια, κάλαντα και χιόνια, γιορτινά τραπέζια ή επανασύνδεση της οικογένειας.
Χριστούγεννα δεν σημαίνει απλά οι μάγοι με τα δώρα ή το φωτεινό άστρο ή η κρύα φάτνη. Χριστούγεννα δεν σημαίνει ότι γεννήθηκε κάποιος σπουδαίος άνθρωπος.
Έχουμε χάσει το νόημα των Χριστουγέννων, έχουμε χάσει εδώ και καιρό τον προσωπικό μας δρόμο προς της τελείωση.
Όχι, δεν είναι τα Χριστούγεννα κάποιος χοντρός ασπρογέννης με μεγάλη κοιλιά!
Χριστούγεννα σημαίνει: ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Γι’ αυτό χαιρόμαστε και εορτάζουμε…όχι μόνο αυτές τις ημέρες, αλλά συνεχώς… εδώ και 2000 και πλέον χρόνια.
Ο Χριστιανός ζει συνεχώς μία ζωή προσφοράς και θυσίας, ταπείνωσης και φιλανθρωπίας...δεν περιμένει το τέλος εκάστου έτους για να θυμηθεί ότι είναι άνθρωπος.
Ο Χριστιανός είναι ο όντως Άνθρωπος ο οποίος πλέον έχει την δυνατότητα να γίνει και κατά Χάριν θεάνθρωπος. Διότι ο Θεός μας είναι Θεάνθρωπος…άραγε το έχουμε καταλάβει;

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος


http://imverias.blogspot.gr/2013/12/blog-post_16.html