Φιλούμενος - Ενάντια στην Νέα Τάξη Πραγμάτων

Δεν έχει άμεση σχέση το παρακάτω απόσπασμα,αλλά μιλάει για τον πόλεμο της σαρκός και πως προκαλείται.


"Λοιπόν μετά οκτώ έτη τοιαύτα απο το ξύλον,όπου έδινα κάθε ημέραν στο σώμα μου δια τον πόλεμον της σαρκός,απο την νηστεία που έκαμα,αγρυπνίαν και λοιπά αγωνίσματα,έγινα πτώμα. Και έπεσα ασθενής.Και απελπίσθηκα πλέον οτι δεν υπάρχει ελπίς να νικήσω τους δαίμονες και τα πάθη.

Και μια νύκτα όπως ήμουν καθήμενος άνοιξεν η θύρα.Εγώ σκυφτός ευχόμην νοερώς και δεν κύτταξα.
Είπα οτι ο π.Αρσένιος άνοιξε.
Κατόπιν αισθάνομαι κάτω μου ένα χέρι να με ερεθίζη προς ηδονήν.Κυττάζωκαι βλέπω τον δαίμονα της πορνείας,τον ψωριάρη.
Ώρμησα επάνω του σαν σκύλος -τέτοια μανία τον είχα.Και στην αφήν μου οι τρίχες του ήσαν σαν του χοίρου.Και έγινεν άφαντος.Εγέμισε βρώμα όλος ο τόπος."

Ιωσήφ Ησυχαστού

Εφραση Μοναχικής Εμπειρίας σελ.148

Τὸ δεύτερο περιστατικὸ συνέβη μὲ μιὰ κοπέλα ,που μὲ εἶχε ἐρωτευθεῖ καὶ μ’ἔπαιρνε ἀπὸ πίσω.Ἐγὼ τῆν ἔδιωχνα, ἀλλὰ αὐτὴ ἐπέμενε.Κάποια στιγμὴ ποὺ εἶχε ἀπογοητευθεῖ, γύρισε στὴν Ἀμερικὴ ὄπου σπούδαζε καὶ εἴχαμε μῆνες νὰ βρεθούμε.Νόμιζα ὄτι εἶχα ἡσυχάσει.


Ἐνὼ ὑπηρετοῦσα ἐκεῖνο τὸν καιρὸ κάπου στὸν Ἔβρο, πῆρα μιὰ ἄδεια τριῶν ἡμερῶν καὶ κατέβηκα στὴν πόλη νὰ δῶ τοὺς δικούς μου.Ἔμαθα ὄτι καὶ ὁ γέροντας ἦταν κοντὰ στὴν πόλη καὶ πῆγα νὰ τὸν δῶ.Χάρηκα πολὺ ποὺ τὸν εἶδα, τὰ εἴπαμε μὲ ἀσπάστηκε καὶ ξεκίνησα νὰ φύγω.Ἐνὼ εἶχα ἀπομακρυνθεῖ κάμποσα μέτρα, ὁ γέροντας μὲ φώναξε πίσω,ἐνῶ μὲ κοιτοῦσε ἔντονα.Πῆγα κοντὰ του ξανὰ νομίζοντας ὅτι ἤθελε νὰ μοῦ πεῖ κάτι,ἀλλὰ αὐτὸς μὲ ἀσπάστηκε ξανἀ...στὸ λαιμό!!Μιὰ φόρα δεξιὰ καὶ μιὰ φορὰ ἀριστερὰ καὶ μὲ ἔστειλε στὴν εὐχὴ τῆς Παναγίας.

Χάρηκα ἀπὸ τὸ περιστατικὸ,γιατὶ ἔνιωσα τὴν ἀγάπη του,ἀλλὰ καὶ ἀπόρρησα.Μοῦ φάνηκε περίεργο νὰ μὲ ἀσπαστεῖ στὸ λαιμό.
Τὸ ἴδιο ἀπόγευμα ἐνὼ καθόμουν σπίτι μου, χτυπάει τὸ τηλέφωνο.Τὸ σηκώνω καὶ τὶ νὰ δῶ;...Ἦταν αὐτὴ ἡ κοπέλα!!Βρισκόταν στὴν πόλη!! Ξαφνιάστηκα.

-Καλά πῶς βρέθηκες ἐδὼ; Δὲν ἤσουν στὴν Ἀμερική;
-Κατάλαβα ὅτι αὐτὲς τὶς μέρες θὰ ἤσουν ἐδῶ καὶ πῆρα χτὲς τὸ ἀεροπλάνο καὶ ἦρθα.Ἤθελα νὰ σὲ δῶ.

Τὶ μποροῦσα νὰ ἀπαντήσω; Εἶχε ἔρθει ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ νὰ μὲ δεῖ.

Ὅταν βρεθήκαμε μοῦ ἐξήγησε ὅτι εἶχε τὴν σιγουριὰ ὅτι αὐτὲς τὶς μέρες θὰ μὲ πετὐχαινε.Ἦταν σίγουρη γιὰ αὐτό!!Οὔτε καὶ αὐτὴ ἤξερε τὸ πῶς.
Πιάσαμε τὶς κουβέντες, τὰ ἀστεῖα καὶ λίγο-λίγο ἡ κατάσταση γύριζε στὸ σεξουαλικό.Προσπαθοῦσα νὰ τὸ ἀποφύγω ἀλλά παρασυρόμουν.Ἡ κοπέλα εἶχε γίνει σὰν μεθυσμένη.Χυμοῦσε στὴν ἀγκαλιά μου.Τὴν ἔσπρωχνα,ξαναέπεφτε.

Ἀπὸ κάποια στιγμὴ καὶ μετὰ ἔνιωθα ὅτι δὲν ἤμασταν μόνοι.Εἴχαμε καὶ ... παρέα.Ἔνιωθα ξανὰ τὴν παρουσία του δαίμονα.Ἡ κοπέλα βρισκόταν τελείως κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιρροή του,χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζει φυσικά.Ἦταν σὲ μιὰ κατάσταση σὲ μιὰ φιλήδονη διάθεση ἀπίστευτη.Ποτὲ δὲν τὴν εἶχα ξαναδεῖ ἔτσι.Ἁποροῦσα... τὰ εῖχα λίγο χαμένα...ἡ ἐπιθυμία μὲ κυρίευε.Ἑνῶ καταλάβαινα τὴν δαιμονικὴ παρουσία ...δὲ φοβόμουν.Βρισκόμουν σε μια κατάσταση ἀδιαφορίας.

Ἔκανα μιὰ προσπάθεια .Πετάχτηκα μακριά της νὰ .. ξεθολώσω λίγο.Περπάτησα κάμποσα μέτρα.Ἔκανα τὸ γύρο του αὐτοκινήτου.Μᾶς χωριζε μιὰ ἀπόσταση 5-6 μέτρων.Ξαφνικὰ ἔνιωσα κάποιο τεράστιο χέρι νὰ γαργαλάει τὰ μέλη μου.Μιὰ ἡδονὴ μὲ πλημμύρισε.Ζαλίστηκα.Ἡ κοπέλα μὲ πλησίασε καὶ χώθηκε στὴν ἀγκαλιά μου.Ἄρχισε νὰ μὲ φιλάει.Εἶχα παραλύσει.Ἐσωτερικά εἶχα ἐνδώσει, εἶχα πεῖ τὸ ναι.Ἔνιωθα τὸ δαίμονα δίπλα μας ,να μᾶς αὐξἀνει τὴν ἐπιθυμία,ἀλλὰ δὲν μὲ ἐνδιέφερε.Εἶχα παραδοθεῖ, εἶχα κυριευθεῖ.

Τότε ἔσκυψε καὶ μὲ φίλησε στὸ λαιμό.Μιὰ φορὰ δεξιὰ καῖ μιὰ ἀριστερά.Στὸ ἴδιο ἀκριβῶς τὸ σημεῖο ποὺ μὲ εἶχε ἀσπαστεῖ λίγο πρὶν ὁ γέροντας.
Τινάχτηκα μέχρι πάνω.Τὴν ἔσπρωξα μακριά μου.Θύμωσα μὲ αὐτήν καὶ τὸν ἑαυτό μου.Ἔνιωθα ὅτι εἶχε γίνει.... ἱεροσυλία.Ὁ ἀγνὸς ἀσπασμὸς τοὺ γέροντα καὶ τὸ φιλήδονο φίλημα τῆς γυναίκας.Δὲν ταίριαζαν.Τὸ ἕνα βεβήλωνε τὸ ἄλλο.

Τὸ ἥξερε λοιπὸν ὁ γέροντας καὶ δὲ μοῦ εἶπε τίποτα.Μόνο βρῆκε αὐτὸ τὸν τρόπο νὰ μὲ ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὰ χέρια τοῦ δαίμονα.
Ἡ κοπέλα αὐτὴ τὸν καιρὸ ἐκεῖνο δὲν πίστευε.Δὲν εἶχε καμία σχέση μὲ τὴν ἐκκλησία.Ἦταν μιὰ κοπέλα τῆς ἐποχῆς, χωρὶς ἀναστολές, χωρὶς φόβο Θεοῦ,χωρὶς διάκριση τοὺ τὶ εἶναι καλὸ καὶ τὶ κακό.

Ἀργότερα ,ἀπὸ τὰ πολλὰ περίεργα ποὺ συνέβαιναν, ἄρχισε νὰ προβληματίζεται, νὰ περιορίζει τὸν ἑαυτό της, νὰ ἀλλάζει ζωὴ καὶ τελικὰ μὲ τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ ἔγινε συνειδητὸ μέλος τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου, τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησίας.

Ἀργότερα ποὺ συζητήσαμε παρόμοια θέματα, ὁ Γέροντας εἶχε πεῖ:

«Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου μπορεῖ νὰ γνωρίζει τέτοια πράγματα ἀπὸ μακριά, ὅταν ὑπάρχει στενὸ δέσιμο,μεγάλη ἀγάπη.Ὅμως τὶς περισσότερες φορὲς μπαίνει ὁ διάβολος στὴν μέση καὶ τὰ μπερδεύει τὰ πράγματα.Βάζει ἕνα λογισμὸ σὲ ἕνα παιδὶ καὶ σ΄ἕνα κορίτσι νὰ πάνε στὸ ἴδιο μέρος, μέχρι νὰ ποὺν «Βρε ,κάτι συμβαίνει μὲ μᾶς, κάτι ἰδιαίτερο» γιὰ νὰ τοὺς ρίξει τελικὰ στὴν ἁμαρτία.Νὰ τοὺς βάλει τὸν λογισμό... Εἶναι μεγάλος σκηνοθέτης ὁ πειρασμὸς.... Γιὰ αὐτὸ δὲν πρέπει κανεὶς νὰ δίνει βάση σὲ τέτοια περιστατικά,γιατὶ θα πλανηθεῖ.Ἀν εἶναι κάτι ἐκ Θεοὺ, ὁ Θεὸς θὰ βρεὶ ἄλλον τρόπο νὰ μᾶς πληροφορήσει μὲ πιὸ μεγάλη βεβαιότητα.»

Πραγματικὰ αὐτὰ εἶναι θέματα ποὺ θέλουν πολὺ μεγάλη διάκριση καὶ δὲν ὑπάρχουν πολλοὶ διακριτικοὶ ἀσκητὲς στὴν ἐποχή μας.


Απόσπασμα απο το Βιβλίο Οι γκουρού,ο νέος και ο γέροντας Παίσιος

Ο πόλεμος με τη σάρκα

Δεν έχασε καιρό ο πονηρός. Σε λίγες μέρες ρίχνεται πάλι στο Νήφωνα, φλογίζοντας κι ερεθίζοντάς τον τώρα με πορνικούς λογισμούς. Ο όσιος όμως, καταλαβαίνοντας πως ήταν δαιμονικός πόλεμος μονολόγησε:

-Πάλι τα ίδια, ταλαίπωρε Νήφων! Απ’ την αρχή πάλι!…

Κι από κείνη τη μέρα άρχισε να τρώει μονάχα ξερό ψωμί, εκτός απ’ τα Σαββατοκύριακα. Έπειτα έτρωγε μόνο φρούτα ολόκληρη την εβδομάδα.
Και μετά έτρωγε μέρα παρά μέρα. Κάποτε έμενε νηστικός μέχρι και μία εβδομάδα, χωρίς να πίνει ούτε νερό. Μ’ αυτόν τον τρόπο δάμαζε σκληρά και ταπείνωνε τη σάρκα του. Συνήθιζε μάλιστα να λέει:




-Ας υποθέσουμε, πως ένας άνθρωπος νηστεύει σαράντα μέρες. Ένας άλλος πάλι τρώει κανονικά όλη την εβδομάδα, δεν πίνει όμως καθόλου νερό. Ε, λοιπόν, ο δεύτερος κάνει σκληρότερη άσκηση από τον πρώτο. Γιατί, όποιος τρώει χωρίς να πίνει νερό, βασανίζεται φοβερά. Καμίνι ανάβει στα σπλάχνα του! Όποιος όμως νηστεύει και το ψωμί και το νερό, έχει αγώνα ευκολότερο. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να συγκριθεί με τον πρώτο.

Πότε-πότε, παρόλο που καιγόταν ο μακάριος από τη δίψα, ήθελε να περιγελάσει το διάβολο. Έβαζε τότε νερό στο ποτήρι του κι έλεγε:

-Ω, τι ωραίο και δροσερό νερό θα πιούμε, ψυχή μου! Μα μόλις που άγγιζε με τη γλώσσα του το ποτήρι, κι ευθύς έχυνε το νερό στη γη!

Ο πονηρός διάβολος, σαστισμένος από την εφευρετική αγωνιστικότητα του οσίου, απομακρυνόταν γρυλίζοντας.-Αχ, Νήφων! Όλες μου τις δυνάμεις τις τσάκισε η χάρη του Σταυρωμένου, και τα τεχνάσματά μου τ’ αχρήστεψε η θεϊκή δύναμη, που ’χεις μέσα σου!

Μ’ όλες τις ήττες του, δεν το έβαλε κάτω ο παγκάκιστος. Οπλίστηκε πάλι με τους σαρκικούς πειρασμούς και όρμησε στο άγιο την ώρα που κοιμόταν. Τον ερέθισε μέσα στον ύπνο του και τον έκανε να δει στ’ όνειρό του πως αμάρτησε μ’ ένα παιδί!

Εκείνος ξύπνησε και πετάχτηκε όρθιος. Καταλαβαίνοντας αμέσως πως ήταν πειρασμός, βάζει φωνή:

-Αλίμονο στον υπναρά το Νήφωνα! Τι να κάνουμε τώρα; Τίποτ’ άλλο από το «ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν»10.

Ζύγιασε με το νου του το βάρος της αμαρτίας, που διέπραξε τάχα στ’ όνειρό του, κι έβγαλε την απόφαση:

-Θα δοκιμάσεις τώρα δα, αντί για ηδονή, πικρή οδύνη!

Πιάνει στη στιγμή ένα κοντό ξύλο κι αρχίζει να χτυπάει άγρια τα πόδια του. Τα χτύπησε τόσο, που για καιρό μετά ήταν μελανιασμένα.

Όταν απόκαμε πια να δέρνεται, στράφηκε στο Θεό. Προσευχόταν με στεναγμούς κι έλεγε:

-Ελέησέ με, Κύριε,
που αμάρτησα βαριά.




Συγχώρεσέ με, τον άσωτο,
τον αισχρό, τον μολυσμένο,
και οδήγησέ με στο δρόμο των εντολών Σου,
που τόσο πόθησα.

Ωστόσο συνέχισε να παλεύει πολύ σκληρά με το πνεύμα της πορνείας, που δεν υποχωρούσε. Αναγκάστηκε κάποτε να χτυπάει το σώμα του και με πέτρες! Με τόση μανία πολεμούσε τους γαργαλισμούς της ακολασίας.

Δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια έδωσε φοβερές μάχες με τη σάρκα. Ύστερα πια ο Θεός τον λύτρωσε απ’ αυτή τη δοκιμασία, παύοντας τον πόλεμο. Και να πως:

Κοιμόταν κάποτε, και του φάνηκε πως βρέθηκε σ’ ένα μεγάλο κάμπο. Κι ήτανε, λέει, τ’ απόκρυφα μέρη του γεμάτα βρωμερές ακαθαρσίες που τον βάραιναν πολύ. Επιπλέον η αφόρητη δυσοσμία τους ανέβαινε ως το πρόσωπό του και τον αηδίαζε. Δεν ήξερε όμως τι να κάνει.

Εκεί που στεκόταν αμήχανος, τον πλησιάζει ξαφνικά ένας λευκοντυμένος και του λέει:

-Έλα μαζί μου.

Ο Νήφων τον ακολούθησε, συγκρατώντας με το ένα χέρι το βρωμερό φορτίο –τόσο ήταν το βάρος του.

Στάθηκε μπροστά σ’ ένα λάκκο γεμάτο βούρκο. Στράφηκε τότε ο άγγελος και λέει στο Νήφωνα:

-Άδειασε εδώ μέσα ο,τι έχεις στ’ απόκρυφά σου.

Το έκανε, κι αμέσως ξαλάφρωσε. Το βρωμερό βάρος έφυγε από πάνω του, μα ταυτόχρονα ένιωσε σα να ξεριζώθηκαν μαζί και τ’ απόκρυφα μέλη του και να ’πεσαν κι αυτά μέσα στο λάκκο. Απ’ το φρικτό πόνο ξύπνησε. Στο μεταξύ ο λευκοντυμένος του είπε:

-Ειρήνευε, εξαίσιε Νήφων!

Κι έγινε άφαντος.

Τότε μόλις συνειδητοποίησε ο μακάριος πως τον επισκέφθηκε άγγελος Κυρίου, και δόξασε τον Πανάγαθο.

Από το γεγονός αυτό και στο εξής, καθώς ομολογούσε ο ίδιος, δεν είχε πια καμιά εξουσία επάνω του το πνεύμα της πορνείας. Μα κι όταν τον πολεμούσε, πάντα έβγαινε δυνατότερος απ’ αυτό λέγοντάς του:

-Έννοια σου, πονηρέ, και ξέρω σε τι με σπρώχνεις. Να ποθήσω γυναίκα και ν’ αμαρτήσω μαζί της. Όμως τι είν’ η γυναίκα; Σάρκα, που φοράει ρούχα. Σάρκα που καταλήγει στον τάφο, όπου σαπίζει και βρωμίζει. Κι η σάρκα αυτή τι έχει! Αίμα και λίπη και νεύρα. Και παράμεσα είν’ η κοιλιά, γεμάτη δυσοσμία κόπρανα… Ποιά ηδονή να βρει κανείς σ’ αυτά; Αδιάντροπε σκύλε! Κοπροφάγε! Τέτοια με βάζεις να ποθήσω; Μα όλα τούτα είναι φθορά κι ανυπόφορη δυσωδία. Πως μπορώ λοιπόν να τα γευθώ; Χάσου από μπροστά μου, ακάθαρτο πνεύμα!

Τα έχανε ο διάβολος με την εξυπνάδα του και μαζευόταν από φόβο. Κι όταν ο Νύφων τον έβλεπε να φεύγει ντροπιασμένος, στεκόταν και τον παρατηρούσε κοροϊδευτικά, χλευάζοντας την αδυναμία του. Μολαταύτα, ο πονηρός δεν άφηνε ήσυχο τον άγιο. Πάλι και πάλι ριχνόταν εναντίον του, με νέες κάθε φορά επινοήσεις και επιβουλές.

Μια μέρα, εκεί που καθόταν αμέριμνος αλλά και άγρυπνος, στράφηκε και ρώτησε το Θεό:

-Κύριε, έφυγε τάχα ολότελα από κοντά μου ο διάβολος;

Μα πριν αποσώσει καλά-καλά το λόγο του, βλέπει λίγο μακρύτερα απ’ το κελλί του, πάνω σε κάτι ακαθαρσίες, ξαπλωμένο ένα μαύρο σκύλο.

‟Λες να ’ναι δαίμονας αυτός ο σκύλος;’’ Συλλογίστηκε, ενώ τον έδειχνε μηχανικά με το δάκτυλό του.

Εκείνος τότε πετάχτηκε πάνω και χύμηξε στον όσιο, θέλοντας, θαρρείς, να τον ξεσκίσει. Μα σαν έφτασε κοντά του, στάθηκε.

-Εμένα θέλεις; τον ρώτησε μ’ ανθρώπινη λαλιά. Να, λοιπόν, ήρθα!

Ο άγιος όμως τον έκανε άφαντο μ’ ένα του φύσημα.

Άλλοτε πάλι,καθώς κοιμόταν καθισμένος σ’ ένα στασίδι της εκκλησίας, έρχεται ο διάβολος, ανεβαίνει στα πόδια του κι αρχίζει να τον τραντάζει.

Έκείνος ξύπνησε αμέσως και δοκίμασε να σηκωθεί, μα δεν μπορούσε. Λες κι ήταν δεμένος. Κατάλαβε. Ο πονηρός είχε κάνει πάλι το ‟θαύμα’’ του! Τον έφτυσε κατάμουτρα και τον επιτίμησε:

-Ω αδιόρθωτε εχθρέ του Θεού! Τόσα έπαθες από τον Κύριό μου Ιησού Χριστό, κι ακόμα μυαλό δεν έβαλες;

Τότε κατόρθωσε να κουνήσει λίγο το δεξί του πόδι. Το σήκωσε με κόπο και, δίνοντας τάχα μια κλωτσιά στο σατανά, του είπε:

-Ο Θεός, πονηρέ, να σ’ αφανίσει εντελώς! Όσο για μένα, δεν φοβάμαι τις αισχρές επιβουλές σου.

Αμέσως σηκώθηκε και προσευχήθηκε:

-Κύριε ο Θεός μου,
Εσύ, που σοφά όλα τ’ αρίθμησες,
Εσύ, που με την άπειρή Σου δύναμη
ξεδίπλωσες τον ουρανό και κατασκεύασες τη γη,
Εσύ, που κρατάς όλη την κτίση μες στη χούφτα Σου,
δώσε μου εξουσία κατά των πονηρών πνευμάτων,
για ν’ αξιωθώ να τα συντρίψω
δυναμωμένος από τ’ Άγιό Σου Πνεύμα.

Με σηκωμένα τα χέρια του στον ουρανό ο δούλος του Θεού, συνέχισε να προσεύχεται για ώρα….

Ο βίος του Οσίου Νήφωνος Επισκόπου Κωνσταντιανής της κατ’ Αλεξάνδρειαν.
Ένας Ασκητής Επίσκοπος – Όσιος Νήφων Επίσκοπος Κωνσταντιανής (σελ.43-48)
Ιερά Μονή Παρακλήτου – Ωρωπος Αττικής 2004

perivolipanagias.blogspot.com

πηγή: http://www.pentapostagma.gr/2016/02/%ce ... z3ztQuu0yL

Σφοδροί λογισμοί και σαρκικοί πειρασμοί...


Του Αγίου Ισαάκ του Σύρου
Γνώριζε ότι σφοδροί λογισμοί και σαρκικοί πειρασμοί θα σε πολεμούν, για να μολύνουν το σώμα σου και την ψυχή σου.

Για να νικήσεις το πάθος αυτό πρέπει ν’ αποφεύγεις συστηματικά τις κοσμικές συναναστροφές. Μη ξεχνάς ότι η φύση μας έχει μέσα της την ορμή για τεκνογονία, που φουντώνει από την απρόσεκτη συμπεριφορά μας με τις γυναίκες.

Άλλη ζημιά προκαλούν στην ψυχή οι πειρασμοί που έρχονται από πράγματα που βρίσκονται μακριά μας, και άλλη, πολύ σοβαρότερη βλάβη, προξενούν στην ψυχή μας οι λογισμοί που μας έρχονται όταν ο πειρασμός είναι κοντά μας. Όταν η φωτιά είναι μακριά δε μας βλάπτει πολύ, όταν όμως είναι κοντά, τότε η ζημιά είναι σίγουρη.

Όπως το λάδι τρέφει το φως του λυχναριού, έτσι και οι σαρκικές επιθυμίες τρέφουν τα πάθη. Για να κρατήσουμε το σώμα μας καθαρό από τους σαρκικούς μολυσμούς, πρέπει να προσέχουμε πολύ τα ερεθίσματα. Γιατί δε βλάπτει η ροπή για την τεκνογονία, που έβαλε ο Θεός στον άνθρωπο, αλλά η εκτροπή. Τη ροπή όμως αυτή ο άνθρωπος πρέπει να τη δαμάζει και να την οδηγεί στο καλό. Γιατί αν αφήσει τον εαυτό του χωρίς χαλινάρι, τότε θα καταντήσει χειρότερος κι από τα άλογα ζώα. Ο Θεός τα έκανε όλα «καλά λίαν», αλλά ο άνθρωπος ξέφυγε από το σωστό δρόμο και άφησε το σώμα του ελεύθερο να ικανοποιείται όπως εκείνο θέλει, και όχι όπως προστάζει το θέλημα του Θεού.


Οι φυσικές κινήσεις του σώματος δεν πρέπει να μας βγάζουν από το σωστό δρόμο ούτε να μας εμποδίζουν στη σωφροσύνη. Τα ποτά, τα πολλά φαγητά και η απρόσεκτη συναναστροφή με γυναίκες ανάβουν τη φλόγα των κακών επιθυμιών και το σώμα αγριεύει, χάνοντας τη φυσική του ημερότητα και απλότητα.

Πολλές φορές νομίζουμε ότι με την άσκηση και την προσευχή έχουμε φτάσει σε υψηλά μέτρα αρετής. Τότε ακριβώς επιτρέπει ο Θεός τους σαρκικούς πειρασμούς για να ταπεινωθούμε. Χρειάζεται βία, γιατί η σάρκα δεν υποτάσσεται εύκολα. Ο αγώνας είναι δύσκολος, αλλά με τη βοήθεια του Κυρίου θα νικήσουμε. Ο κόπος και ο αγώνας μας, ο σκληρός και δύσκολος, θα αμειφθεί από τον Θεό. Οι θλίψεις και οι στεναχώριες θανατώνουν τα σαρκικά πάθη.

Το σώμα μας, όπως και η ψυχή μας, δεν είναι αμαρτωλά, αλλά οι κακές επιθυμίες και οι σαρκικοί μολυσμοί τα μολύνουν. Η άσκηση, η ταλαιπωρία του σώματος και η προσευχή βοηθούν στην πνευματική ανύψωση.

Όταν περιφρονούμε τις θλίψεις και τις στεναχώριες, που επιτρέπει ο Θεός για την τελειοποίησή μας, είναι σαν να περιφρονούμε τις εντολές του Θεού. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αρετή ανθίζει μέσα μας σαν λουλούδι μόνο με τις θλίψεις και τους σωματικούς κόπους. Όσο περισσότερο αγαπάμε την ανάπαυση, τόσο περισσότερο δίνουμε τόπο στα πάθη. Γιατί, όταν ταλαιπωρείται το σώμα με κόπους και με θλίψεις, οι πονηροί λογισμοί υποχωρούν. Όταν ο άνθρωπος θυμάται τις αμαρτίες του και μετανοεί γι’ αυτές, τότε ο Θεός προνοεί γι’ αυτόν και του αυξάνει την αρετή. Όσο περισσότερο κανείς βιάζει τον εαυτό του, τόσο περισσότερο ο Θεός τον ευλογεί, χαρίζοντας σ’ αυτόν τη χαρά της αρετής. Κάθε χαρά, που δεν προέρχεται από την αρετή, τροφοδοτεί τα πάθη της σάρκας.

«Πολλές φορές το σώμα μας, φοβούμενο τους πειρασμούς, γίνεται φίλος της αμαρτίας».
Αυτά τα λόγια είπε ένας από τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Αυτός λοιπόν που επιθυμεί να κατοικήσει μέσα του ο Κύριος, πρέπει να βιάζει το σώμα του, να εργάζεται τις εντολές του Θεού και να φυλάει την ψυχή του από τα έργα της σάρκας. Το Πνεύμα το Άγιο δεν κατοικεί στο σώμα που αναπαύεται στις σαρκικές επιθυμίες. Όταν το σώμα εξασθενήσει με τη νηστεία και την προσευχή, τότε δυναμώνεται η ψυχή. Συνηθίζει δε το σώμα να παρακαλεί την ψυχή για ανάπαυση, γιατί η ανάπαυση είναι η τροφή του. Όταν δεν τροφοδοτείται το σώμα με τη χαυνότητα και την πολλή ανάπαυση, τότε υποχωρεί και νικιέται.

Γι’ αυτό έρχεται και παρακαλεί:
«Άφησέ με λίγο να ξεκουρασθώ και να συνέλθω».
Και αυτό το κάνει μέχρις ότου αναλάβει τις δυνάμεις του. Ύστερα επιτίθεται στην ψυχή με μεγαλύτερη σφοδρότητα. Τις ύπουλες λοιπόν παρακλήσεις του σώματος δε θα τις υπολογίσουμε. Εμείς θα πολιτευθούμε όπως θέλει ο Θεός. Και μέσα στον κόσμο μπορεί ν’ αποκτήσει κανείς την αρετή, αρκεί ν’ αγωνίζεται εναντίον των εφάμαρτων απαιτήσεων του σώματος.

Όταν το σώμα αποκάμει από τους πειρασμούς και ζητεί ν’ απαλλαγεί, εσύ να του πεις: «Εσύ την ακαθαρσία και την αισχρή ζωή επιθυμείς». Αν όμως σου αντιτάξει ότι είναι μεγάλη αμαρτία να φονεύει κανείς το σώμα του, εσύ θα το αντικρούσεις με το επιχείρημα ότι δε φονεύω εσένα (το σώμα), αλλά τις κακές και πονηρές επιθυμίες που φωλιάζουν μέσα σου.
Θα λες στο σώμα: «Εγώ σκοτώνω την ακάθαρτη ζωή που βδελύσσεται ο Κύριος, κι όχι εσένα που είσαι δώρο του Θεού».

Καλύτερα να πεθάνουμε παρά να χωριστούμε από το Θεό μας, που μας χαρίζει τόσα δώρα, και προπαντός την καθαρότητα της ψυχής και τη σωφροσύνη. Τι να την κάνει κανείς τη ζωή, όταν είναι μακριά από το Θεό; Χίλιες φορές να υπομείνει τις ταλαιπωρίες του σώματος, παρά να υποχωρήσει στις παράνομες και αμαρτωλές επιθυμίες του.


πηγή / churchofagianapa.blogspot.gr/2014/04/blog-post_8.html

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/20 ... t_898.html

Γιατί με καμιά άλλη αρετή οι άνθρωποι με τη σάρκα που φέρουν δεν εξομοιώνονται περισσότερο με τους αγγέλους, όσο με την αρετή της σωφροσύνης. Με την αρετή αυτή, ενώ βρίσκονται ακόμη στη γη, έχουν το πολίτευμα στους ουρανούς, κατά τον Απόστολο.

Δείγμα του ότι αποκτήσαμε τελείως αυτή την αρετή είναι να μη προσηλώνεται η ψυχή κατά τον ύπνο σε καμία εικόνα αισχρής φαντασίας. Γιατί αν και δεν λογαριάζεται ως αμαρτία αύτη η κίνηση στον ύπνο, είναι όμως γνώρισμα ότι η ψυχή είναι άρρωστη και δεν έχει ελευθερωθεί από το σαρκικό πάθος. Γι' αυτό τις αισχρές φαντασίες που μας έρχονται στον ύπνο, πρέπει να πιστεύομε ότι είναι έλεγχος της προηγούμενης αμέλειας και της ασθένειας μας, αφού την κρυμμένη μέσα στα απόκρυφα της ψυχής μας νόσο την κάνει φανερή η ρεύση κατά την ανάπαυση του ύπνου.

Γι' αυτό και ο Ιατρός των ψυχών μας, στα απόκρυφα της ψυχής έβαλε το φάρμακο, όπου γνώριζε ότι βρίσκονται και οι αιτίες της ασθένειας, λέγοντας- «Καθένας που βλέπει γυναίκα με σκοπό να την επιθυμήσει, έκανε κιόλας μοιχεία μαζί της μέσα στην καρδιά του». Δε διορθώνει τόσο τους περίεργους και πορνικούς οφθαλμούς, όσο την ψυχή που έχει την κατοικία της μέσα μας, η οποία κακώς μεταχειρίζεται τα μάτια τα οποία έδωσε ο Θεός για το καλό του ανθρώπου.

Γι' αυτό και η σοφή Παροιμία δε λέει «Με κάθε τρόπο να προσέχεις τα μάτια σου», αλλά «Με κάθε τρόπο να προσέχεις την καρδιά σου». Έβαλε δηλαδή το φάρμακο της προσοχής στην καρδιά που μεταχειρίζεται τα μάτια για ό,τι θέλει.

Λοιπόν αυτή ας είναι η φρουρά και προφύλαξη της καρδιάς μας• όταν έρθει στο νου μας ενθύμηση γυναίκας που ξεφύτρωσε από διαβολική δολιότητα, είτε μητέρας ή αδελφής ή άλλων ευλαβών γυναικών, αμέσως να την διώξομε από την καρδιά μας, μήπως επιμένοντας πολύ σ' αυτή την ενθύμηση, μας κυλήσει εκείνος που μας εξαπατά στο κακό, ο διάβολος, και μας ρίξει μέσα στον γκρεμό των αισχρών και βλαβερών σκέψεων.

Αλλά και η εντολή που δόθηκε από το Θεό στον πρωτόπλαστο διατάζει, να συντρίβομε το κεφάλι του φιδιού, δηλαδή την αρχή των βλαβερών λογισμών, μέσω των οποίων επιχειρεί αυτό να συρθεί μέσα στις ψυχές μας. Αλλιώς με το να παραδεχτούμε το κεφάλι, που είναι η αρχή του λογισμού, θα παραδεχτούμε και το υπόλοιπο σώμα του φιδιού, που είναι η συγκατάθεση στην ηδονή, και αυτό θα κατακρημνίσει τη διάνοια μας στην παράνομη πράξη. Αλλά πρέπει κατά την Γραφή, κάθε πρωί να εξολοθρεύομε όλους τους αμαρτωλούς της γης, δηλαδή με το φως της γνώσεως να διακρίνομε και να εξολοθρεύομε τους αμαρτωλούς λογισμούς από τη γη, η οποία είναι η καρδιά μας, σύμφωνα με τη διδασκαλία του Κυρίου.

Και όσο είναι ακόμη νήπια οι γιοι της Βαβυλώνας, δηλαδή οι πονηροί λογισμοί, να τους χτυπάμε στο έδαφος και να τους τσακίζομε πάνω στην πέτρα, η οποία πέτρα είναι ό Χριστός. Γιατί αν οι νήπιοι λογισμοί μεγαλώσουν και γίνουν άνδρες λόγω της συγκαταθέσεώς μας σ' αυτούς, τότε δεν θα νικηθούν χωρίς μεγάλο στεναγμό και κόπο.



Απόσπασμα απο τη Φιλοκαλία - τόμος Α'
Αγίου Κασσιανού του Ρωμαίου

«Περί των οχτώ λογισμών της κακίας»

http://isagiastriados.com

Γέρων Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστής καί Σπηλαιώτης (1897–1959†)

Έκφραση Μοναχικής Εμπειρίας – επιστολή 37. σελ, 223


''Ἠρχισαν οἱ ἄγριοι πόλεμοι, ὅπου δέν μέ ἄφηναν ἡσυχίαν ἡμέρα καί νύχτα. Ἄγριοι πόλεμοι! Μήτε ὥραν νά ἡσυχάσω. Ἐπίσης καί ἐγώ μέ μανίαν εἰς αὐτούς. Ἕξ ὥρας καθήμενος εἰς προσευχήν τόν νοῦν δέν ἐσυγχώρουν νά ʹβγῇ ἀπό τήν καρδίαν. Ἀπό τό σῶμα μου ὁ ἰδρώτας ἔτρεχε βρύσις. Ξύλον ἀλύπητα. Πόνος καί δάκρυα. Νηστεία ἄκρα καί ὁλονύκτιος ἀγρυπνία. Καί ἐπιτέλους κατέπεσα.Ὅλα ἔτη ὀκτώ κάθε νύκτα μαρτύριον.

Ἔφευγαν οἱ δαίμονες καί ἐφώναζαν. Μᾶς ἔκαψε! Μᾶς ἔκαψε! Ὅπου ἔτυχε μίαν νύχτα... καί τούς ἤκουσε καί ὁ πλησίον μου ἀδελφός ξενιζόμενος, ποῖοι ἦσαν αὐτοί πού ἐφώναζαν.

Καί ὅμως τήν τελευταίαν ἡμέραν, πού θά τούς ʹδίωκεν ὁ Χριστός, ἐγω πλέον διελογιζόμην ἀπεγνωσμένος ὅτι, ἀφου τό σῶμα μου ἐπεσε τελείως νεκρόν καί τά πάθη μου ἐνεργουν ὡς ἐν τελεία ὑγεία, οἱ δαίμονες εἶναι οἱ νικηταί. Αὐτοί μέ ἔκαψαν ἀσφαλῶς καί ἐνίκησαν καί ὄχι ἐγώ. Ἐπιτέλους, καθώς ἐκαθήμην νεκρός, πληγωμένος, ἀπεγνωσμένος, αἰσθάνομαι ὅτι ἠνοίχθη ἡ θύρα καί ἦλθε κάποιος, πλήν δέν ἐστράφην νά ἰδῶ, ἀλλά ἔλεγα τήν εὐχήν. Καί αἴφνης αἰσθάνομαι ὅτι κάτω μου κάποιος μέ ἐρεθίζει πρός ἡδονήν.

Καί στρέφομαι καί βλέπω τόν δαίμονα, ὅπως εἶναι κασίδης· πληγωμένη ἡ κεφαλή του βρωμάει! Καί ὥρμησα θηριωδῶς νά τόν πιάσω. Καί, ὅπως τόν ἔπιασα, εἶχε τρίχες τοῦ χοίρου, καί ἔγινεν ἄφαντος. Εἰς δέ τήν ἀφήν μου μέ ἄφησε τήν αἴσθησιν τῶν τριχῶν του καί τήν βρώμα στήν ὄσφρησιν. Καί ἐπιτέλους ἀπʹ αὐτήν τήν στιγμήν ἐρράγη ὁ πόλεμος καί ἔπαυσαν ὅλα. Καί ἦλθεν εἰρήνη εἰς τήν ψυχήν. Καί ἀπαλλαγή τελεία τῶν ἀκαθάρτων παθῶν τῆς σαρκός.''


http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/201 ... st_70.html