Re: Υπάρχει ο ποταμός με το αιώνιο πυρ ;

37
Από http://antiairetikos.blogspot.gr/2012/1 ... st_21.html

Α) Εκτός της παραβολής του πλουσίου και του Λαζάρου (την οποία παρακάμπτετε δίνοντάς της μια άκρως «πνευματοκρατική» ερμηνεία και αξιώνοντας γι’ αυτήν αποκλειστικότητα), και οι λοιπές αναφορές του Κυρίου στην κόλαση, όπως Ματθ. 8, 12. 22, 13. Μάρκ. 9, 44, κ.λ.π., φανερώνουν σαφώς την ύπαρξη του ανθρώπου ζωντανού σε αυτήν. Αν θέλουμε να θεωρήσουμε μεταφορικές αυτές τις αναφορές και κυριολεκτικές τις αναφορές σε «απώλεια» (ως αναφορές σε οντολογικό αφανισμό και όχι σε απώλεια της ζωής ως σχέσης με το Θεό) είναι δικαίωμά μας, αλλά θα το έχουμε κάνει με βάση προϋπάρχουσες πεποιθήσεις μας. Σημ. ότι, αν ο Χριστός είπε ψέματα, τότε εξαπάτησε τους ακροατές του και κατ’ επέκτασιν όλους τους ανθρώπους, κρύβοντάς τους την «αλήθεια» ότι δεν υπάρχει οδύνη, αλλά μόνον αφανισμός – πράγμα εντελώς διαφορετικό.
Β) «Εις κόλασιν αιώνιον» (Ματθ. 25, 46): η κόλασις = κλάδεμα, όπως λέτε, δεν θα είναι αιώνια πράξη, αλλά στιγμιαία. Το δέντρο κλαδεύτηκε και τελείωσε. «Αιώνιο κλάδεμα» δε νοείται.
Γ) Παρότι ο Χριστός μιλάει για χόρτα ή κλήματα που ρίχνονται στη φωτιά (π.χ. Ιω. 15, 6) και χαρακτηρίζει την κόλαση «γέενα του πυρός» (π.χ. Ματθ. 18, 9), αναφέρει επίσης το πυρ της κολάσεως ως «αιώνιον πυρ» (στο ίδιο, στίχ. 8, κ.α.). Για να είναι «αιώνιον» αυτό το πυρ, σημαίνει ότι το καύσιμό του είναι επίσης αιώνιο. Φυσικά, πρόκειται, κατά τους αγίους Πατέρες, για το αιώνιο Φως του Θεού, που το βιώνουν ως πυρ εκείνοι που το βλέπουν μέσα από την παραμόρφωση του εγωισμού. Όμως στην αναφορά αυτή του Χριστού, είναι αιώνιο ως πυρ της γεένης (Μάρκ. 9, 42-49: «εις την γέενναν, εις το πυρ το άσβεστον, όπου ο σκώληξ αυτών ου τελευτά και το πυρ ου σβέννυται»). Πρόκειται για ακριβώς την ίδια εικόνα με την παραβολή του πλούσιου και του Λάζαρου, το Αποκ. 14, 10-11, κ.λ.π.: βασανισμός μέσα στο πυρ. Σύμπτωση;
Στο ίδιο, Ματθ. 18, 6, και Μαρκ. 9, 42, ο Κύριος λέει για εκείνον που θα σκανδαλίσει έναν από τους «μικρούς πιστούς», ότι τον συμφέρει να πέσει στη θάλασσα με μια μυλόπετρα στο λαιμό του (παρά να διαπράξει το σκανδαλισμό, προφανώς). Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας… βουτιάς είναι ο θάνατος. Συνεπώς, η αμαρτία του σκανδαλισμού δεν επιφέρει το θάνατο (οντολογικώς), αλλά κάτι άλλο (χειρότερο). [Σημ. Αν βασιζόμασταν μόνο στη Βίβλο, θα μπορούσαμε να πνίγουμε στη θάλασσα τους αμαρτωλούς, όπως οι αιρετικοί ιεροεξεταστές, για να τους ωφελήσουμε, σύμφωνα με αυτό το στίχο].
Γι’ αυτό και «συνέφερε» τον Ιούδα να μην είχε γεννηθεί καν (Ματθ. 26, 24). Αν η κόλαση είναι οντολογικός αφανισμός, γιατί τον «συνέφερε»; Οντολογικός αφανισμός = ανυπαρξία = μη γέννηση.
Δ) Στο Αποκ. 14, 10-11, αναφέρεται ότι εκείνος που θα προσκυνήσει το θηρίο «βασανισθήσεται εν πυρί και θείω ενώπιον των αγίων αγγέλων και ενώπιον του αρνίου. και ο καπνός του βασανισμού αυτών εις αιώνας αιώνων αναβαίνει, και ουκ έχουσιν ανάπαυσιν ημέρας και νυκτός οι προσκυνούντες το θηρίον και την εικόνα αυτού, και ει τις λαμβάνει το χάραγμα του ονόματος αυτού».
Το ίδιο αναφέρεται και στο Αποκ. 20, 9-14: «και ανέβησαν επί το πλάτος της γης, και εκύκλευσαν την παρεμβολήν των αγίων και την πόλιν την ηγαπημένην· και κατέβη πυρ εκ του ουρανού από του Θεού και κατέφαγεν αυτούς· και ο διάβολος ο πλανών αυτούς εβλήθη εις την λίμνην του πυρός και του θείου, όπου και το θηρίον και ο ψευδοπροφήτης, και βασανισθήσονται ημέρας και νυκτός εις τους αιώνας των αιώνων. Και είδον θρόνον μέγαν λευκόν και τον καθήμενον επ’ αυτω, ου από προσώπου έφυγεν η γη και ο ουρανός, και τόπος ουχ ευρέθη αυτοίς. και είδον τους νεκρούς, τους μεγάλους και τους μικρούς, εστώτας ενώπιον του θρόνου, και βιβλία ηνοίχθησαν· και άλλο βιβλίον ηνοίχθη, ό εστι της ζωής· και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών. και έδωκεν η θάλασσα τους νεκρούς τους εν αυτη, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους νεκρούς τους εν αυτοίς, και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών. και ο θάνατος και ο άδης εβλήθησαν εις την λίμνην του πυρός· ούτος ο θάνατος ο δεύτερός εστιν. και ει τις ουχ ευρέθη εν τη βίβλω της ζωής γεγραμμένος» (άρα και οι νεκροί του στίχ. 9) «εβλήθη εις την λίμνην του πυρός».
Είναι σαφές ότι όποιος βάλλεται «εις την λίμνην του πυρός» δεν πεθαίνει, αλλά «βασανίζεται ημέρας και νυκτός εις τους αιώνας των αιώνων». Ακόμη και με την ερμηνεία βασανισμός = δοκιμασία (όμως «ουκ έχουσιν ανάπαυσιν»), μια αιώνια δοκιμασία προϋποθέτει αιώνια ύπαρξη του δοκιμαζόμενου. Οντολογικά αφανισθείς είναι ανύπαρκτος, οπότε δε μπορεί να δοκιμάζεται.
Ε) Στη Βίβλο είναι σαφές ότι θα αναστηθούν όλοι οι νεκροί, «δίκαιοι» και «φαύλοι» (π.χ. Ιω. 5, 28-29: «ότι έρχεται ώρα εν ή πάντες οι εν τοις μνημείοις ακούσονται της φωνής αυτού, και εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως»). Στο στίχο αυτό μάλιστα φαίνεται και ότι δίκαιοι και φαύλοι θα αναστηθούν ταυτόχρονα, όχι οι δίκαιοι (άγιοι) πριν από τους φαύλους σε μια «πρώτη ανάσταση».
Δεδομένου ότι ο Θεός γνωρίζει τα πάντα, δε χρειάζεται να περάσει από δίκη εκείνος που θα καταλήξει στην αιώνια κόλαση. Γιατί λοιπόν να αναστηθεί; Για να ξαναπεθάνει; Αν κόλαση = αφανισμός (κατά τους Μάρτυρες του Ιεχωβά π.χ.), είναι λογικό να αναστηθούν μόνον οι δίκαιοι. Ή έστω, από τους «τα φαύλα πράξαντες», εκείνοι που τελικά θα σωθούν. Ο Θεός ξέρει ποιοι είναι. ολόκληρο το σκηνικό της κρίσης στο Ματθ. 25, 31-46 (όπου μάλιστα και οι κολαζόμενοι κάνουν διάλογο με το Χριστό και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι είναι ζωντανοί), περιττεύει.
Η ανάσταση εκείνων που θα κολαστούν φαίνεται και από εδάφια όπως τα: Ματθ. 10, 15 / Μάρκ. 6, 11: «ανεκτότερον έσται Σοδόμοις ή Γομόρροις εν ημέρα κρίσεως ή τη πόλει εκείνη» (αυτό φανερώνει και ότι η κόλαση δεν είναι ίδια για όλους – ενώ αν επρόκειτο για αφανισμό, θα ήταν ίδια για όλους), και Δανιήλ 12, 2: «και πολλοί των καθευδόντων εν γης χώματι εξεγερθήσονται, ούτοι εις ζωήν αιώνιον και ούτοι εις ονειδισμόν και εις αισχύνην αιώνιον» (ανάλογη φράση με το Ματθ. 25, 4).
Το «πολλοί εξεγερθήσονται» δε μπορούμε να θεωρήσουμε ότι υπαινίσσεται ανάσταση μερικών μόνο, όχι όλων, γιατί τότε αντιφάσκει με άλλες αναφορές (π.χ. Ματθ. 25, 32, Αποκ. 20, 12-13 – που μάλιστα μοιάζουν και μεταξύ τους), αλλά και γιατί ούτως ή άλλως μιλάει και για αναστάντες «εις ονειδισμόν και αισχύνην αιώνιον».
Στ) Η πλατωνική ιδέα της αθανασίας της ψυχής απορρίπτεται στο χριστιανισμό. Φύσει αθάνατος είναι μόνον ο Θεός. Όλα τα κτιστά όντα ζουν όσο μετέχουν στη θεία χάρη. Η ιδέα ότι αγαθοί και πονηροί άνθρωποι και άγγελοι θα ζουν για πάντα (είτε στον παράδεισο είτε στην κόλαση) οφείλεται στην ιδέα ότι ακόμη και στην κόλαση ο Θεός δεν αποσύρει τη χάρη και την αγάπη Του· ο άνθρωπος (ή άγγελος) είναι εκείνος που δεν τη δέχεται, γι’ αυτό βιώνει ως κόλαση –αιώνιο πυρ– αυτό που ο Θεός θέλει να βιώσουν όλοι ως παράδεισο, «ατελεύτητη ηδονή» και αιώνιο Φως. Γι’ αυτό ακριβώς η ύπαρξη της αιώνιας κόλασης δεν αποτελεί νίκη του κακού (αφού η κόλαση δεν «υπάρχει» αλλά είναι η ίδια η κατάσταση της χάριτος [1], που βιώνεται ανάποδα λόγω της ελεύθερης επιλογής κάποιων από τα λογικά όντα, τα οποία πάντα ο Θεός αγαπά και πάντα τα έχει στο άκτιστο Φως Του), ενώ αντίθετα η επιβολή οντολογικού θανάτου θα συνιστούσε νίκη του κακού, όπως θα δούμε.
Το παραπάνω έχει ερείσματα στην Αγία Γραφή; Εκτός του ότι «ο Θεός αγάπη εστί», άρα τα περί θείας οργής πρέπει να νοηθούν ως ανθρωπομορφισμοί [συνεπώς ακόμη και στην κόλαση υπάρχει η αγάπη Του, άρα η θεία χάρη και η εξ αυτής προερχόμενη αιώνια ζωή], διαβάζουμε ότι «ο Θεός θάνατον ουκ εποίησεν, ουδέ τέρπεται επ’ απωλεία ζώντων. έκτισε γαρ εις το είναι τα πάντα, και σωτήριοι αι γενέσεις του κόσμου, και ουκ έστιν εν αυταίς φάρμακον ολέθρου ούτε άδου βασίλειον επί γης. δικαιοσύνη γαρ αθάνατός εστιν» (Σοφία Σολομώντος 1, 13-15). Και παρακάτω (2, 23-24): «ότι ο Θεός έκτισε τον άνθρωπον επ’ αφθαρσία και εικόνα της ιδίας ιδιότητος εποίησεν αυτόν· φθόνω δε διαβόλου θάνατος εισήλθεν εις τον κόσμον».
Αφού λοιπόν «ο Θεός θάνατον ουκ εποίησεν», πώς θα επιβάλει σε κάποια από τα κτίσματά Του εκείνο, το οποίο ο ίδιος «ουκ εποίησεν», ούτε και τέρπεται με αυτό;
Στην παρούσα κατάσταση του κόσμου, είναι μάλλον συνηθέστερο να μη γίνεται το θέλημα του Θεού, αλλά το αμαρτωλό θέλημα των κτισμάτων Του. Ο Θεός αυτό το ανέχεται από αγάπη και ταπείνωση και, ενίοτε, το αντιστρέφει προς όφελος των κτισμάτων (πράγμα που δε μπορεί να συμβεί με ένα τελειωτικό αφανισμό τους). Μετά τη δευτέρα παρουσία όμως, στην ανέσπερη ημέρα, το θέλημα του Θεού θα επικρατήσει. Αν συμβεί κάτι που ο Ίδιος δεν το θέλει, το κακό θα έχει επιτύχει μια μερική νίκη: η δημιουργία των πάντων «εις το είναι» (για να υπάρχουν) θα έχει αποτύχει – όπως και αν υπάρχει η κόλαση ως βασίλειο των δαιμόνων, στο οποίο βασανίζουν τους αμαρτωλούς αποδίδοντας πάνω τους τη «δικαιοσύνη του Θεού», όπως νοείται ανθρωπομορφικά και μη ορθόδοξα (και αντίθετα και προς το Αποκ. 20, 9-14).
Στο ίδιο πνεύμα διαβάζουμε (Ιεζεκ. 18, 23): «μη θελήσει θελήσω τον θάνατον του ανόμου, λέγει Κύριος, ως το αποστρέψαι αυτόν εκ της οδού της πονηράς και ζήν αυτόν;».
Στην Παλ. Διαθήκη και ενίοτε και στην Καινή (π.χ. Ανανίας και Σαπφείρα) ο Κύριος δέχεται ή επιβάλλει τη θανάτωση αμαρτωλών, και αυτό μπορεί να γίνει δεκτό μόνο ως συμφέρον γι’ αυτούς. Αν όμως επιβληθεί αιώνιος θάνατος (οντολογικός αφανισμός), τότε ο Θεός κάνει σε αναρίθμητους ανθρώπους (και προφανώς και αγγέλους) κάτι αντίθετο με το θέλημά Του, πράγμα άτοπο, που δε συνιστά λύση στο πρόβλημα του κακού, αλλά νίκη του κακού.
Ίσως δεν είναι άσχετο το ότι «ουκ έστιν ο Θεός Θεός νεκρών, αλλά ζώντων» (Ματθ. 22, 32). Αν κάποια λογικά κτίσματα, δημιουργημένα κατ’ εικόνα Θεού, αφανιστούν οντολογικώς, ο Θεός παύει να είναι δικός τους Θεός;

[1] Βλ. σχετικά: http://www.oodegr.com/oode/swthria/xaris1.htm
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Υπάρχει ο ποταμός με το αιώνιο πυρ ;

38
Από wiki

Πυριφλεγέθων = Είναι ο ποταμός που βγάζει φλόγες, ο πύρινος. Δεν είναι ξεκαθαρισμένο και ευρέως αποδεκτό ποιος ποταμός ήταν αυτός, ούτε σε ποιον παραπόταμο του Αχέροντα αντιστοιχεί σήμερα.[2]

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF% ... B1.CF.82-2

Στην ελληνική μυθολογία ο Πυριφλεγέθων (από το πυρ + φλεγέθω, δηλαδή αυτός που έχει πύρινες φλόγες) ή και Φλεγέθων, ήταν ένας από τους τρεις ή πέντε ποταμούς που διέρρεαν τον Κάτω Κόσμο, τον Άδη. Οι άλλοι 2 ή 4 ήταν ο Κωκυτός και ο Αχέρων, ή και οι Στυξ και Λήθη. Πιστευόταν ότι ο Πυριφλεγέθων έρρεε παράλληλα με τον Κωκυτό ή τη Στύγα και ότι χυνόταν με καταρράκτη στον Αχέροντα. Ο Πλάτων περιγράφει τον Φλεγέθοντα ως «ένα ρεύμα φωτιάς που στρέφεται γύρω από τη Γη και καταλήγει στα βάθη των Ταρτάρων». Οι ποταμοί του Άδη συμβόλιζαν τα δεινά και τις συμφορές που περνούσαν εκεί οι ψυχές των μητροκτόνων, των πατροκτόνων, των ληστών και γενικώς όλων των κακοποιών.
Λογοτεχνικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Πυριφλεγέθων αναφέρεται στην Οδύσσεια (κ 513). Ο Δάντης στην Κόλαση περιγράφει τον Φλεγέθοντα ως ποταμό αίματος που «βράζει ψυχές», στον «έβδομο κύκλο», και φρουρούμενο από Κενταύρους. Εκεί τιμωρούνταν οι βίαιοι εγκληματίες και οι τύραννοι. Αναφορά στον Πυριφλεγέθοντα και τον Κωκυτό κάνει ο Οδυσσέας Ελύτης στο ποίημά του: «Της Σελήνης της Μυτιλήνης παλαιά και νέα ωδή» (1953), το οποίο περιλαμβάνεται στη συλλογή Τα ετεροθαλή (1974).
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969, σ.660
Κρουσίου: Λεξικόν Ομηρικόν, διασκευή από την 6η γερμανική έκδ. υπό Ι. Πανταζίδου, έκδοση «Βιβλιεκδοτικά καταστήματα Αναστασίου Δ. Φέξη», Αθήνα 1901, σ. 789
Οδυσσέας Ελύτης: Τα ετεροθαλή, Εκδόσεις «ΙΚΑΡΟΣ», Αθήνα 1974

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF% ... F%89%CE%BD
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Υπάρχει ο ποταμός με το αιώνιο πυρ ;

39
wiki στο λήμμα "μάγμα"

Το μάγμα είναι φυσικό διάπυρο τήγμα πετρωμάτων που βρίσκεται στα έγκατα της Γης, το οποίο φθάνοντας στην επιφάνεια, δηλαδή στη λιθόσφαιρα, στερεοποιείται δημιουργώντας τα εκρηξιγενή ή πυριγενή πετρώματα που λέγονται επίσης και μαγματογενή. Τη διεθνή σήμερα ονομασία του έλαβε από το ελληνικό αρχαίο ρήμα "μάσσειν", (=ζυμώνω).
Εικόνα
Φάσεις μάγματος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το μάγμα αποτελεί ένα φυσικό ετερογενές μίγμα από διάφορα σώματα, που σχηματίζουν δύο διακρινόμενες φάσεις μία πυριγενή υγρά και μία πυριγενή αέρια φάση που και οι δύο βρίσκονται σε μια φυσικοχημική ισορροπία.
Υγρά φάση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η υγρά φάση του μάγματος περιλαμβάνει διάφορα οξείδια μετάλλων και κυρίως πυριτίου, τιτανίου, αργιλίου, σιδήρου, μαγνησίου, ασβεστίου, νατρίου, καλίου, φωσφόρου κ.ά. των οποίων το σημείο τήξεως βρίσκεται πάνω από 1000 °C. Τα οξείδια αυτά ονομάζονται "πυρήνες του μάγματος" επειδή από αυτά σχηματίζονται τα διάφορα ορυκτολογικά συστατικά των πετρωμάτων της λιθόσφαιρας.
Αέρια φάση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η αέρια φάση του μάγματος περιλαμβάνει διάφορα οξείδια αμετάλλων και άλλα αέρια ή πτητικά υλικά όπως διοξείδιο του άνθρακα, αμμωνία, υδρογόνο, χλώριο, άζωτο, βόριο, φθόριο κ.ά. των οποίων το σημείο τήξεως βρίσκεται κάνω από 50 °C. Τα σώματα αυτά παίζουν σημαντικό ρόλο στο σχηματισμό ορυκτών στη διάρκεια της μαγματικής διάσπασης προσδίδοντας μεγαλύτερη ρευστότητα στο μάγμα υποβιβάζοντας το σημείο τήξης των πυριτικών ενώσεων.
Δημιουργία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το μάγμα δημιουργείται υπό μεγάλη πίεση σε βάθη μεγαλύτερα των 16χλμ. από την επιφάνεια της Γης. Θεωρείται ότι το υλικό του ανώτερου μανδύα είναι εξ ολοκλήρου το μάγμα. Μπορεί να εξέλθει ως λάβα στην επιφάνεια (ή στον πυθμένα της θάλασσας), οπότε στερεοποιούμενο δίνει ηφαιστειακά πετρώματα, ή να στερεοποιηθεί κάτω από την επιφάνεια ως πλουτώνιο πέτρωμα. Η θερμοκρασία του είναι συνήθως 700-1.300 βαθμοί Κελσίου.
Διάκριση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα μάγματα, ανάλογα με τη σύστασή τους, ταξινομούνται σε κατηγορίες, κυριότερες από τις οποίες είναι:
Βασαλτικά μάγματα
Ανδεσιτικά μάγματα
Γρανιτικά μάγματα
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

"Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου" τομ.12ος, σελ.711
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE% ... E%BC%CE%B1
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Υπάρχει ο ποταμός με το αιώνιο πυρ ;

40
wiki στο λήμμα κόλαση http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF% ... F%83%CE%B7

Η λέξη Κόλαση, αναφερόμενη στην τιμωρία των αμαρτωλών, προέρχεται από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, κατά το οποίο ο Ιησούς είπε ότι θα γίνει κρίση των ανθρώπων, και οι άσπλαχνοι άνθρωποι "ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον" [1]. Το ουσιαστικό κόλασις παράγεται από το ρήμα κολάζω, που σημαίνει κατά βάση "περιορίζω, περικόπτω", μεταγενέστερα επίσης "ελέγχω, διορθώνω" και κατ' επέκταση "κλαδεύω, τιμωρώ, βλάπτω"[2].
Κατά κάποιους άλλους, ο όρος κόλαση δεν είναι τίποτα που έχει σχέση με θρησκευτικούς λόγους, αλλά έχει με τη ζωή τους τώρα στην γη. Πιστεύουν ότι ζουν την κόλαση πάνω στη γη κατά την διάρκεια της ζωής τους, καθώς πιστεύουν και ότι μόλις πεθάνουν θα πάνε στον παράδεισο.
Άλλοι πάλι έχουν την θεωρία πως ό,τι ζουν το οφείλουν σε λάθη της προηγούμενης ζωής τους, καθώς "τιμωρούνται" γι' αυτά τώρα. Επομένως για αυτούς είναι, για καθένα τους, η δική τους κόλαση.


Κόλαση του Ιερώνυμου Μπος
Η κόλαση, σύμφωνα με πολλές θρησκευτικές πεποιθήσεις, είναι μια μετά θάνατον ζωή-κατάσταση όπου οι αμαρτωλοί ή φαύλοι νεκροί τιμωρούνται.
Χριστιανισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι περισσότεροι Χριστιανοί βλέπουν την κόλαση ως αιώνια τιμωρία για τους αμετανόητους αμαρτωλούς, καθώς επίσης και για το διάβολο και τους δαίμονές του. Σε αντίθεση με την έννοια του καθαρτηρίου, η καταδίκη στην κόλαση θεωρείται τελική και αμετάκλητη. Εντούτοις, κατά την κύρια άποψη της χριστιανικής πίστης, ο θάνατος του Ιησού και η αποδοχή της αγάπης του για τον άνθρωπο επιτρέπει στους αμαρτωλούς που μετανόησαν να αποφύγουν τα βασανιστήρια της κόλασης και να μοιραστούν την αιωνιότητα με το Θεό.
Αν και η λέξη "κόλαση" δεν υπάρχει στην Αγία Γραφή, υπάρχουν σε αυτή πολλοί στίχοι που την περιγράφουν έμμεσα:
Και αν το μάτι σου σε σκανδαλίζει, βγάλ' το· είναι καλύτερο σε σένα να μπεις μέσα στη βασιλεία τού Θεού μονόφθαλμος, παρά έχοντας δύο μάτια να ριχτείς στη γέεννα της φωτιάς· όπου «το σκουλήκι τους δεν πεθαίνει, και η φωτιά δεν σβήνει». Επειδή, καθένας θα αλατιστεί με φωτιά. (κατά Μάρκον 9:47).
Ενώ οι δειλοί και άπιστοι και μολυσμένοι με βδελύγματα και φονιάδες και πόρνοι και μάγοι και ειδωλολάτρες, και όλοι οι ψεύτες, θα έχουν τη μερίδα τους μέσα στη λίμνη που καίγεται με φωτιά και θειάφι· αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος. (Αποκάλυψη 21:8).

στο λήμμα hell http://en.wikipedia.org/wiki/Hell

In many mythological, folklore and religious traditions, hell is a place of eternal torment in an afterlife, often after resurrection. It is viewed by most Abrahamic traditions as a place of punishment.[1] Religions with a linear divine history often depict hells as endless. Religions with a cyclic history often depict a hell as an intermediary period between incarnations. Typically these traditions locate hell in another dimension or under the Earth's external surface and often include entrances to Hell from the land of the living. Other afterlife destinations include Heaven, Purgatory, Paradise, and Limbo.
Other traditions, which do not conceive of the afterlife as a place of punishment or reward, merely describe hell as an abode of the dead, a neutral place located under the surface of Earth (for example, see sheol and Hades). Modern understandings of hells often depict them abstractly, as a state of loss rather than as fiery torture literally underground, but this view of the concept of a hell can, in fact, be traced back into the ancient and medieval periods as well.[citation needed] Hell is sometimes portrayed as populated with demons who torment those dwelling there. Many are ruled by a death god such as Nergal, Hades, Hel, Enma or the Devil.
Εικόνα
Hell - detail from a fresco in the medieval church St. Nicolas in Raduil, Bulgaria
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Τι είναι πραγματικά η κόλαση και ο παράδεισος.

41
phpBB [video]
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Τι είναι πραγματικά η κόλαση και ο παράδεισος.

42
Εναςαγνωστος το θέμα σου το μετέφερα εδω
http://www.filoumenos.com/forum/viewtop ... 695#p66695
,νομίζω ειναι πιο σχετικό εκεί.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Υπάρχει ο ποταμός με το αιώνιο πυρ ;

43
συνεπώς το ποτάμι κάτω από την αγιογραφία του Ιησού Χριστού είναι το άκτιστο φως το οποίο ταυτόχρονα φωτίζει τους φωτισμένους και καίει τους αμαρτωλούς ;
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Τι είναι πραγματικά η κόλαση και ο παράδεισος.

44
dominique έγραψε:
phpBB [video]
Σχετικά με το αιώνιο πυρ -> εδώ :

http://www.filoumenos.com/forum/viewtop ... 748#p66748
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Υπάρχει ο ποταμός με το αιώνιο πυρ ;

45
Κανονικά ναι,τώρα ανάλογα οι παπικοί,όπως λέει και στο βίντεο,έχουν διαφορετικο τρόπο απόδοσης,ορθόδοξα όμως ειναι αυτό που είπες.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ορθοδοξία”