. «Ἀλλήλων τὰ βάρη ­βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ»

1
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολή του μᾶς παρακινεῖ νὰ ὑπομένουμε ὁ ἕνας τὶς ἐνοχλήσεις τοῦ ἄλλου ποὺ ὀφείλονται στὰ ἐλαττώματα καὶ τὶς ἐλλείψεις του· κι ἔτσι μὲ τὴν ὑπομονετικὴ αὐτὴ ἀνο­χὴ νὰ ἐκπληρώνουμε τελείως τὸν νό­­μο τοῦ Χρι­στοῦ, δηλαδὴ τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης. «Ἀλλήλων τὰ βάρη ­βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ», γράφει (Γαλ. ς΄ 2).






Ποιὰ εἶναι τὰ βάρη γιὰ τὰ ὁποῖα μιλάει ὁ θεῖος Ἀπόστολος; Εἶναι τὰ ἐλαττώματα, οἱ ἐλλείψεις καὶ οἱ ­ἀδυναμίες μας. Τὰ ἐλαττώματα σὰν ἄλλο ­φορτίο βαραίνουν ἐκεῖνον ποὺ τὰ ἔχει, ἀλλὰ ἐνοχλοῦν καὶ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ ­περιβάλλον­τός του. Λόγου χάριν, ὁ ­θυμώδης ­γίνεται ἐ­­­κτὸς ἑαυτοῦ καὶ ­κουράζει τοὺς ἄλλους μὲ τὶς φωνές του. Ὁ φλύαρος ­μιλάει ἀ­­σταμάτητα καὶ δὲν ἀφήνει τοὺς ἄλλους νὰ ­ἡσυχάσουν. Ὁ βλάσφημος ξεστομί­ζει ­βλασφημίες καὶ δημιουργεῖ ­βαριὰ ἀ­­­­­­τμόσφαιρα στὸ περιβάλλον του. Αὐ­­τοὶ ποὺ φέρονται ­ἐγωιστικὰ ἢ αὐτοὶ ποὺ ἔ­­­­­­χουν παραξενιές, πόσο πολὺ ὑ­­­πο­φέρουν οἱ ἴδιοι καὶ πόσο ­ἐνοχλητικοὶ γίνον­ται στοὺς ἄλλους!


Τὰ ἐλαττώματα, τὶς ἐλλείψεις καὶ τὶς ἀ­­­δυναμίες τῶν συνανθρώπων μας ἐμεῖς πῶς θὰ τὶς ἀντιμετωπίζουμε; Θὰ ἐρχόμαστε σὲ μετωπικὴ σύγκρουση μαζί τους; Θὰ δημιουργοῦμε θερμὰ ­ἐπεισό­δια; Θὰ διακόπτουμε τὴ ­συνεργασία μας; Θὰ δι­αλύουμε τὴν οἰκογένειά μας;
Ὁπωσδήποτε οἱ λύσεις τῶν ἄκρων δὲν εἶναι οἱ καλύτερες, διότι ἀντὶ νὰ λύσουν τὰ προβλήματα, ­δημιουργοῦν ­περισσότε­ρα. Πό­­­σες οἰκογένειες ταράσσονται, ­πόσες ἐπιχειρήσεις διαλύονται, πόσα προβλήματα δημιουργοῦνται σὲ σύνολα τῶν ἀνθρώπων ποὺ φθάνουν στὰ ἄκρα! Ἂν ἀποφασίζουμε νὰ διαχωρίσουμε τὶς εὐ­­θύνες μας, ἐπειδὴ ἐνοχλούμαστε ἀπὸ τὰ ἐλαττώματα τῶν ἄλλων, ὅπου ἀλλοῦ κι ἂν πᾶμε, μὲ ὁποιουσδήποτε ἀνθρώπους κι ἂν συνεργασθοῦμε, τὰ ἐλαττώματα πάλι δὲν θὰ λείψουν. Θὰ τὰ βρίσκουμε μπροστά μας. Διότι δὲν εἴμαστε κοινωνία ἀγγέλων. Εἴμαστε κοινωνία ἀνθρώπων μὲ ἐλαττώματα καὶ ἀδυναμίες. Ἄρα ἡ σωστὴ ἀντιμετώπιση τῶν ἐλαττωμάτων τῶν συνανθρώπων μας δὲν εἶναι νὰ φθάνουμε στὰ ἄκρα, ἀλ­λὰ νὰ ὑπομένουμε ὁ ἕνας τὰ βάρη τοῦ ἄλ­λου, ὅπως ἀκριβῶς μᾶς ὑποδεικνύει ὁ θεόπνευστος λόγος τῆς ἁγίας Γραφῆς.

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος σημειώνει: «Ἐ­­­πειδὴ οὐκ ἔστιν ἄνθρωπον ὄντα χωρὶς ἐλαττώματος εἶναι, παραινεῖ... φέρειν τὰ τῶν πλησίον ἐλαττώματα, ἵνα καὶ τὰ αὐ­τοῦ φέρηται παρ’ ἑτέρων». Ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει κανεὶς ἄνθρωπος ποὺ νὰ μὴν ἔχει ἐλαττώματα, μᾶς παρακινεῖ ὁ θεῖος Ἀπόστολος νὰ ὑπομένουμε τὰ ἐλαττώματα τοῦ πλησίον μας, γιὰ νὰ ὑπομένουν καὶ οἱ ἄλλοι τὰ δικά μας.

Ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος Ἀχρίδος προσ­θέτει κάτι ἀκόμη, ἐπίσης ­ἀξιοπρόσεκτο. Δὲν ἔχουμε, λέει, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τὰ ἴδια ἐλαττώματα. «Τόδε ἔχεις τὸ ἐλάττωμα σύ, τόδε οὐκ ἔχεις· ἐκεῖνος τὸ ἐναν­τίον. Ὃ μὲν ἔχεις σύ, οὐκ ἔχει ἐκεῖνος, ἕτερον δέ· σὺ φέρε τὸ ἐκείνου, κἀκεῖνος τὸ σόν»! Αὐτὸ τὸ ἐλάττωμα ἔχεις ἐσύ, τὸ ἄλλο δὲν τὸ ἔχεις. Ἐκεῖνος τὸ ­ἀντίθετο. Αὐτὸ ποὺ ἔχεις ἐσύ, δὲν τὸ ἔχει ἐκεῖνος, ἀλλ’ ἔχει κάποιο ἄλλο. Νὰ ὑπομένεις λοι­πὸν ἐσὺ τὸ ἐλάττωμα ἐκείνου κι ἐ­­­κεῖνος τὸ δικό σου. Λόγου χάριν, ὁ σύζυγος ἔχει τὸ ἐλάττωμα τοῦ θυμοῦ καὶ ἡ σύζυγος τὸ ἐλάττωμα τῆς πολυλογίας. Ὁ ἕνας συνάδελφος ἔχει τὸ πάθος τοῦ φθόνου κι ὁ ἄλλος τὸ πάθος τῆς ἐπιδείξεως. Πόσο καλύτερη ἀντιμετώπιση εἶναι νὰ ὑποφέρουμε ἐμεῖς τὸ δικό τους ἐλάττωμα, γιὰ νὰ ὑποφέρουν κι ἐκεῖνοι τὸ δικό μας!

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παρακινεῖ νὰ ὑπομένουμε ὁ ἕνας τὰ ἐλαττώματα τοῦ ἄλλου ὄχι μία μόνο φορά, ἀλλὰ σὲ χρόνο ἐνεστώτα, κάθε φορά, ­πάντοτε. Ἔ­­χει νόημα αὐτὴ ἡ ­λεπτομέρεια. ­Μερικοὶ ὑπομένουν μιά, δυό, τρεῖς φορὲς τὰ βά­ρη τῶν συνανθρώπων τους καὶ κατόπιν τοὺς λένε: «Δὲν ὑποφέρεσθε, ἐξαν­τλή­θηκε ἡ ὑπομονή μας. Μέχρις ἐδῶ!». Ἀλ­λὰ τὸ πνεῦμα τοῦ εὐαγγελίου δὲν εἶ­ναι αὐτό. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς διδάσκει νὰ μὴν ἐξαντλεῖται ποτὲ ἡ ὑπομονή μας, ἀλλὰ νὰ ἐφαρμόζουμε τὸ «ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ» (Ἐφεσ. δ΄ 2)· νὰ ἐφαρμόζουμε τὸ ­«προσλαμβάνε­σθε ἀλλήλους, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς προσελάβετο ὑμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ» (Ρωμ. ιε΄ 7). Ὁ Χριστὸς βάστασε τὰ βάρη ὅλων τῶν ἀνθρώπων. «Τὰς ἀσθενείας ἡμῶν ἔλαβε καὶ τὰς νόσους ἐβάστασε» (Ματθ. η΄ 17). Σήκωσε στοὺς ὤμους Του τὶς ἁ­­­­μαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου. Ἐμεῖς γιατί νὰ μὴ βαστάζουμε κάποια ἀπὸ τὰ βάρη τῶν συνανθρώπων μας;

Τὴν ἐφαρμοσμένη ἀγάπη πρὸς τοὺς ἄλλους νὰ τὴν αἰσθανόμαστε ὡς ­χρέος, νὰ τὴν αἰσθανόμαστε ὡς ὀφειλὴ ποὺ ὀφείλουμε νὰ τὴν ξεχρεώσουμε. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐξηγεῖ καὶ γιὰ ποιὸ λό­­γο ὀφείλουμε νὰ τὸ κάνουμε. ­Διότι βα­στά­ζοντας ὁ ἕνας τὰ ἐλαττώματα τοῦ ἄλλου, ἀναπληρώνουμε – ἐκπληρώνουμε τελείως – τὸν νόμο τοῦ Χριστοῦ. Νόμος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ νό­μος τῆς ἀγάπης. «Νόμον Χριστοῦ τὴν ἀγάπην ἐκάλεσεν. Αὐτοῦ γάρ ἐστι φω­­νή· ἐν­­τολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν, ἵνα ἀγα­­πᾶτε ἀλλήλους», ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Θε­­οφύλακτος. Ἐκεῖνοι ποὺ ἀγαποῦν εἰ­­­λι­κρι­νὰ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀδελφούς, βαστάζουν ὁ ἕνας τὰ βάρη τοῦ ἄλλου, ἀνα­πληρώνοντας ἔτσι τὸν νόμο τοῦ Χρι­­στοῦ ποὺ εἶναι ὁ τέλειος νόμος τῆς ἀγάπης.


Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

http://proskynitis.blogspot.gr/2015/09/ ... st_20.html

Re: . «Ἀλλήλων τὰ βάρη ­βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ»

2
Ἂς σκορπίζομε σὲ ὅλους τὴν ἀγάπη μας ἀνιδιοτελῶς.

Ὑπεράνω ὅλων ἡ ἀγάπη. Ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ, παιδιά μου, εἶναι ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν ἄλλο, ἡ ψυχή του. Ὅ,τι κάνομε, προσευχή, συμβουλή, ὑπόδειξη, νὰ τὸ κάνομε μὲ ἀγάπη. Χωρὶς τὴν ἀγάπη ἡ προσευχὴ δὲν ὠφελεῖ, ἡ συμβουλὴ πληγώνει, ἡ ὑπόδειξη βλάπτει καὶ καταστρέφει τὸν ἄλλον, ποὺ αἰσθάνεται ἂν τὸν ἀγαπᾶμε ἢ δὲν τὸν ἀγαπᾶμε καὶ ἀντιδρᾶ ἀναλόγως. Ἀγάπη, ἀγάπη, ἀγάπη! Ἡ ἀγάπη στὸν ἀδελφὸ μᾶς προετοιμάζει ν' ἀγαπήσομε περισσότερο τὸν Χριστό. Ὡραῖο δὲν εἶναι;

Ἂς σκορπίζομε σὲ ὅλους τὴν ἀγάπη μας ἀνιδιοτελῶς, ἀδιαφορώντας γιὰ τὴ στάση τους. Ὅταν ἔλθει μέσα μας ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, δὲν θὰ ἐνδιαφερόμαστε ἃν μᾶς ἀγαπᾶνε ἢ ὄχι, ἃν μᾶς μιλᾶνε μὲ καλοσύνη. Θὰ νιώθομε τὴν ἀνάγκη ἐμεῖς νὰ τοὺς ἀγαπᾶμε ὅλους. Εἶναι ἐγωισμὸς νὰ θέλομε οἱ ἄλλοι νὰ μᾶς μιλᾶνε μὲ καλοσύνη. Ἂς μή μᾶς στενοχωρεῖ τὸ ἀντίθετο. Ἂς ἀφήσομε τοὺς ἄλλους νὰ μᾶς μιλᾶνε ὅπως αἰσθάνονται. Ἂς μὴ ζητιανεύομε τὴν ἀγάπη. Ἐπιδίωξή μας νὰ εἶναι ν' ἀγαπᾶμε καὶ νὰ προσευχόμαστε μὲ ὅλη μας τὴν ψυχὴ γιὰ κείνους. Τότε θὰ προσέξομε ὅτι ὅλοι θὰ μᾶς ἀγαπᾶνε χωρὶς νὰ τὸ ἐπιδιώκομε, χωρὶς καθόλου νὰ ζητιανεύομε τὴν ἀγάπη τους. Θὰ μᾶς ἀγαπᾶνε ἐλεύθερα καὶ εἰλικρινὰ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς τους χωρὶς νὰ τοὺς ἐκβιάζομε. Ὅταν ἀγαπᾶμε χωρὶς νὰ ἐπιδιώκομε νὰ μᾶς ἀγαπᾶνε, θὰ μαζεύονται ὅλοι κοντά μας σὰν τὶς μέλισσες. Αὐτὸ ἰσχύει γιὰ ὅλους μας.

Ἂν ὁ ἀδελφός σου σ' ἐνοχλεῖ, σὲ κουράζει, νὰ σκέπτεσαι: «Τώρα μὲ πονάει τὸ μάτι μου, τὸ χέρι μου, τὸ πόδι μου• πρέπει νὰ τὸ περιθάλψω μ' ὅλη μου τὴν ἀγάπη» (Πρβλ. Α' Κορ. 12,21). Νὰ μὴ σκεπτόμαστε, ὅμως, οὔτε ὅτι θὰ ἀμειφθοῦμε γιὰ τὰ δῆθεν καλά, οὔτε ὅτι θὰ τιμωρηθοῦμε γιὰ τὰ κακὰ ποὺ διαπράξαμε. Ἔρχεσαι εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας, ὅταν ἀγαπάεις μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Τότε δὲν ζητάεις νὰ σ' ἀγαπᾶνε• αὐτὸ εἶναι κακό. Ἐσὺ ἀγαπάεις, ἐσὺ δίνεις τὴν ἀγάπη σου• αὐτὸ εἶναι τὸ σωστό. Ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται νὰ σωθοῦμε. Ὁ Θεὸς τὸ θέλει. Ὅπως λέει ἡ Ἁγία Γραφή: «... πάντας θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (A' Τιμ. 2,4).

«...μηδενὶ μηδὲν ὀφείλομεν, εἰ μὴ τὸ ἀγαπᾶν ἀλλήλους»

Ὅταν κάποιος μᾶς ἀδικήσει μ' ὁποιονδήποτε τρόπο, μὲ συκοφαντίες, μὲ προσβολές, νὰ σκεπτόμαστε ὅτι εἶναι ἀδελφός μας ποὺ τὸν κατέλαβε ὁ ἀντίθετος. Ἔπεσε θύμα τοῦ ἀντιθέτου. Γι' αὐτὸ πρέπει νὰ τὸν συμπονέσομε καὶ νὰ παρακαλέσομε τὸν Θεὸ νὰ ἐλεήσει κι ἐμᾶς κι αὐτὸν κι ὁ Θεὸς θὰ βοηθήσει καὶ τοὺς δύο. Ἄν, ὅμως, ὀργισθοῦμε ἐναντίον του, τότε ὁ ἀντίθετος ἀπὸ κεῖνον θὰ πηδήσει σ' ἐμᾶς καὶ θὰ μᾶς παίζει καὶ τοὺς δύο. Ὅποιος κατακρίνει τοὺς ἄλλους, δὲν ἀγαπάει τὸν Χριστό. Ὁ ἐγωισμὸς φταίει. Από κεῖ ξεκινάει ἡ κατάκριση. Θὰ σᾶς πῶ ἕνα μικρὸ παράδειγμα.

Ἂς ὑποθέσομε ὅτι ἕνας ἄνθρωπος βρίσκεται μόνος του στὴν ἔρημο. Δὲν ὑπάρχει κανείς. Ξαφνικὰ ἀκούει κάποιον ἀπὸ μακριὰ νὰ κλαίει καὶ νὰ φωνάζει. Πλησιάζει κι ἀντικρίζει ἕνα φοβερὸ θέαμα: μία τίγρις ἔχει ἁρπάξει ἕναν ἄνθρωπο καὶ τὸν καταξεσχίζει μὲ μανία. Ἐκεῖνος ἀπελπισμένος ζητάει βοήθεια. Σὲ λίγα λεπτὰ θὰ τὸν κατασπαράξει. Τί νὰ κάνει, γιὰ νὰ τὸν βοηθήσει; Νὰ τρέξει κοντά του; Πῶς; Αὐτὸ εἶναι ἀδύνατον. Νὰ φωνάξει; Ποιόν; Κανεὶς ἄλλος δὲν ὑπάρχει. Μήπως θὰ πάρει καμιὰ πέτρα νὰ τήνε ρίξει στὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν ἀποτελειώσει; «Ὄχι, βέβαια!», θὰ ποῦμε. Κι ὅμως αὐτὸ εἶναι δυνατὸν νὰ γίνει, ὅταν δὲν καταλαβαίνομε ὅτι ὁ ἄλλος πού μᾶς φέρεται ἄσχημα κατέχεται ἀπὸ τὸν διάβολο, τὴν τίγρη. Μᾶς διαφεύγει ὅτι, ὅταν κι ἐμεῖς τὸν ἀντιμετωπίζομε χωρὶς ἀγάπη, εἶναι σὰν νὰ τοῦ ρίχνομε πέτρες πάνω στὶς πληγές του, ὁπότε τοῦ κάνομε πολὺ κακὸ καὶ ἡ «τίγρις» μεταπηδάει σ' ἐμᾶς καὶ κάνομε κι ἐμεῖς ὅ,τι ἐκεῖνος καὶ χειρότερα. Τότε, λοιπόν, ποιὰ εἶναι ἡ ἀγάπη ποὺ ἔχομε γιὰ τὸν πλησίον μας καί, πολὺ περισσότερο, γιὰ τὸν Θεό;

Νὰ αἰσθανόμαστε τὴν κακία τοῦ ἄλλου σὰν ἀρρώστια ποὺ τὸν βασανίζει καὶ ὑποφέρει καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀπαλλαγεῖ. Γι' αὐτὸ νὰ βλέπομε τοὺς ἀδελφούς μας μὲ συμπάθεια καὶ νὰ τοὺς φερόμαστε μὲ εὐγένεια λέγοντας μέσα μας μὲ ἁπλότητα τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ», γιὰ νὰ δυναμώσει μὲ τὴ θεία χάρι ἡ ψυχή μας καὶ νὰ μὴν κατακρίνομε κανένα. Ὅλους γιὰ ἁγίους νὰ τοὺς βλέπομε.
Ὅλοι μας μέσα φέρομε τὸν ἴδιο παλαιὸ ἄνθρωπο. Ὁ πλησίον, ὅποιος κι ἂν εἶναι, εἶναι «σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μας», εἶναι ἀδελφός μας καὶ «μηδενὶ μηδὲν ὀφείλομεν, εἰ μὴ τὸ ἀγαπᾶν ἀλλήλους», σύμφωνα μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο (Ρωμ. 13,8). Δὲν μποροῦμε ποτὲ νὰ κατηγορήσομε τοὺς ἄλλους, γιατί «οὐδεὶς τὴν ἑαυτοῦ σάρκα ἐμίσησεν» (Ἐφ. 5, 29).

Ὅταν κάποιος ἔχει ἕνα πάθος, νὰ προσπαθοῦμε νὰ τοῦ ρίχνομε ἀκτίνες ἀγάπης κι εὐσπλαγχνίας, γιὰ νὰ θεραπεύεται καὶ νὰ ἐλευθερώνεται. Μόνο μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ γίνονται αὐτά. Νὰ σκέπτεσθε ὅτι αὐτὸς ὑποφέρει περισσότερο ἀπὸ ἐσᾶς. Στὸ κοινόβιο, ὅταν κάποιος φταίει, νὰ μὴν τοῦ ποῦμε ὅτι φταίει. Νὰ στεκόμαστε μὲ προσοχή, σεβασμὸ καὶ προσευχή. Ἐμεῖς νὰ προσπαθοῦμε νὰ μὴν τὸ κάνομε τὸ κακό. Ὅταν ὑπομένομε τὴν ἀντιλογία τοῦ ἀδελφοῦ, λογίζεται μαρτύριο. Νὰ τὸ κάνομε μὲ χαρά.

Ὁ χριστιανὸς εἶναι εὐγενής. Νὰ προτιμᾶμε ν' ἀδικούμαστε. Ἅμα ἔλθει μέσα μας τὸ καλό, ἡ ἀγάπη, ξεχνᾶμε τὸ κακὸ πού μᾶς κάνανε. Ἐδῶ κρύβεται τὸ μυστικό. Ὅταν τὸ κακὸ ἔρχεται ἀπὸ μακριά, δὲν μπορεῖτε νὰ τὸ ἀποφύγετε. Ἡ μεγάλη τέχνη εἶναι, ὅμως, νὰ τὸ περιφρονήσετε. Μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ θὰ τὸ βλέπετε, δὲν θὰ σᾶς ἐπηρεάζει, διότι θὰ εἶστε πλήρεις χάριτος.

Στὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ὅλα εἶναι ἀλλιώτικα. Ἐκεῖ κανεὶς τὰ δικαιολογεῖ στοὺς ἄλλους ὅλα.Ὅλα! Τί εἴπαμε; «Ὁ Χριστὸς βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» (Ματθ. 5,45). Ἐγὼ ἐσένα βγάζω φταίχτη, ἔστω κι ἄν μοῦ λέεις ὅτι φταίει ὁ τάδε ἢ ἡ τάδε. Τελικὰ σὲ κάτι φταίεις καὶ τὸ βρίσκεις, ὅταν σοῦ τὸ πῶ. Αὐτὴ τὴ διάκριση ν' ἀποκτήσετε στὴ ζωή σας. Νὰ ἐμβαθύνετε στὸ καθετὶ καὶ νὰ μὴν τὰ βλέπετε ἐπιφανειακά. Ἂν δὲν πᾶμε στὸν Χριστό, ἂν δὲν ὑπομένομε, ὅταν πάσχομε ἀδίκως, θὰ βασανιζόμαστε συνέχεια. Τὸ μυστικὸ εἶναι ν' ἀντιμετωπίζει κανεὶς τὶς καταστάσεις μὲ πνευματικὸ τρόπο. Κάτι παρόμοιο γράφει ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος:

«Ὅλους τοὺς πιστοὺς ὀφείλομε νὰ τοὺς βλέπομε σὰν ἕνα καὶ νὰ σκεπτόμαστε ὅτι στὸν καθένα ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ὁ Χριστός. Καὶ νὰ ἔχομε γιὰ τὸν καθένα τέτοια ἀγάπη, ὥστε νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ θυσιάσομε γιὰ χάρη του καὶ τὴ ζωή μας. Γιατί ὀφείλομε νὰ μὴ λέμε, οὔτε νὰ θεωροῦμε κανένα ἄνθρωπο κακό, ἀλλὰ ὅλους νὰ τοὺς βλέπομε ὡς καλούς. Κι ἂν δεῖς ἕναν ἀδελφὸ νὰ ἐνοχλεῖται ἀπὸ πάθη, νὰ μὴν τὸν μισήσεις αὐτὸν• μίσησε τὰ πάθη ποὺ τὸν πολεμοῦν. Κι ἂν τὸν δεῖς νὰ τυραννεῖται ἀπὸ ἐπιθυμίες καὶ συνήθειες προηγουμένων ἁμαρτιῶν, περισσότερο σπλαγχνίσου τον, μὴν τυχὸν δοκιμάσεις καὶ σὺ πειρασμό, ἀφοῦ εἶσαι ἀπὸ ὑλικὸ ποὺ εὔκολα γυρίζει ἀπὸ τὸ καλὸ στὸ κακό". Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν ἀδελφὸ σὲ προετοιμάζει ν' ἀγαπήσεις περισσότερο τὸν Θεό. Τὸ μυστικό, λοιπόν, τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ εἶναι ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν ἀδελφό. Γιατί, ἂν δὲν ἀγαπάεις τὸν ἀδελφό σου ποὺ τὸν βλέπεις, πῶς εἶναι δυνατὸν ν' ἀγαπάεις τὸν Θεὸ ποὺ δὲν Τὸν βλέπεις; " Ὁ γὰρ μὴ ἀγαπῶν τὸν ὰδελφὸν αὐτοῦ, ὅν ἑώρακε, τὸν Θεόν, ὅν οὐχ ἑώρακε, πῶς δύναται ἀγαπᾶν;"» (1).


Όσιος Πορφύριος - Ἀπὸ τὸ «Βίος καὶ Λόγοι», ἔκδ. Ἱερὰ Μονὴ Χρυσοπηγῆς, Χανιὰ-Κρήτης 2004

Re: . «Ἀλλήλων τὰ βάρη ­βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ»

3
61. Όλους τους πιστούς οφείλομε να τους βλέπομε σαν έναν, και να σκεφτόμαστε ότι στον καθένα από αυτούς είναι ο Χριστός. Και να έχομε για τον καθένα τέτοια αγάπη, ώστε να είμαστε έτοιμοι να θυσιάσομε για χάρη του και τη ζωή μας. Γιατί οφείλομε να μη λέμε ούτε να θεωρούμε κανένα άνθρωπο κακό, αλλά όλους να τους βλέπομε ως καλούς, όπως είπαμε. Κι αν δεις ένα αδελφό να ενοχλείται από πάθη, να μην τον μισήσεις αυτόν μίσησε τα πάθη που τον πολεμούν. Και αν τον δεις να τυραννείται από επιθυμίες και συνήθειες προηγουμένων αμαρτιών, περισσότερο σπλαχνίσου τον, μην τυχόν δοκιμάσεις και συ πειρασμό, Αφού είσαι από υλικό που εύκολα γυρίζει από το καλό στο κακό.

Συμεών ο νέος Θεολόγος: 154 Πρακτικά και θεολογικά κεφάλαια

Re: . «Ἀλλήλων τὰ βάρη ­βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ»

4
"Πῶς θά ὁδηγήσεις ἄλλους στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἄν ἐσύ προηγουμένως δέν ἔχεις γνωρίσει τόν Θεό; Ἐνῶ εἶσαι ἄρρωστος, προσπαθεῖς νά κάνεις τούς ἄλλους καλά; Πρέπει νά γνωρίζεις ὅτι πρῶτα θά καθαρισθεῖς ἐσύ καί μετά θά καθαρίσεις τούς ἄλλους."



Αββάς Ισαάκ
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ανάγνωση και ερμηνεία της Αγίας Γραφής”

cron