Re: Μελχισεδέκ και Έλληνες

19
Διαφωνώ με αυτό που λες, δεν έχει καμία σχέση με τον Δία, στη Γέννηση είναι ξεκάθαρο. Τα έχεις αναρτήσει και συ πιο πάνω, σου παραθέτω χαρακτηριστικά αποσπάσματα.
Και ο Μελχισεδέκ βασιλεύς Σαλήμ έφερεν έξω άρτον και οίνον· ήτο δε ιερεύς του Θεού του Υψίστου. Και ευλόγησεν αυτόν και είπεν, Ευλογημένος ο Άβραμ παρά του Θεού του Υψίστου, όστις έκτισε τον ουρανόν και την γήν· και ευλογητός ο Θεός ο Ύψιστος όστις παρέδωκε τους εχθρούς σου εις την χείρα σου. Και Άβραμ έδωκεν εις αυτόν δέκατον από πάντων» (Γένεση, 14:18-20).
Αυτά δείχνουν ότι ο Μελχισεδέκ ήταν ανώτερος από τον Αβραάμ.
 Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, κατατάσσει τον Μελχισεδέκ ανάμεσα στα φυσικά και ιστορικά πρόσωπα που έλαβαν θεογνωσία στην Παλαιά Διαθήκη.
 
«Έπειτα έδωσε και ευκαιρία μετανοίας και νέας διαγωγής που θα τον ευαρεστούσε, παρηγόρησε την λύπη του θανάτου με την διαδοχική γένεση, αύξησε με τους διαδόχους το γένος, ώστε στην αρχή το πλήθος των γεννωμένων να υπερτερούν κατά πολύ τον αριθμό εκείνων που πέθαιναν, και αντί του ενός Αδάμ, που δια του κάλλους του αισθητού φυτού έγινε ελεεινός και πενιχρός, έδειξε πολλούς άλλους που από τα αισθητά επλούτησαν κατά τρόπο μακάριο θεογνωσία και αρετή και γνώση και θεία ευμένεια. Μάρτυς είναι οι Σήθ, Ενώς, Νώε, Μελχισεδέκ, Αβραάμ, και όσοι άλλοι εμφανίσθηκαν ανάμεσα σε αυτούς και μετά από αυτούς, κατά το παράδειγμα εκείνων ή παραπλήσια μ’ εκείνους» (ΕΠΕ 8, 143).
Χαρακτηριστικά, αναφέρει ο Μ. Αθανάσιος: «Και πότε έγινεν εύσπλαχνος και πιστός Αρχιερεύς, παρά όταν έγινεν εις όλα όμοιος με τους αδελφούς;» (ΕΠΕ 2, σελ. 241).

Ο απ. Παύλος γράφει: «Ούτω και ο Χριστός δεν εδόξασεν εαυτόν διά να γείνη Αρχιερεύς, αλλ’ ο λαλήσας προς αυτόν· Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα· καθώς και αλλαχού λέγει· Συ είσαι Ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» (Εβραίους, 5:5-6).
 Η τάξη κατά Μελχισεδέκ είναι ανώτερη από την μεταγενέστερη Ααρωνική τάξη. Και αυτή η τάξη προτυπώνει την μοναδική Ιερωσύνη του Χριστού στην εποχή της Καινής Διαθήκης. Παραπάνω διαβάσαμε ότι ο Μελχισεδέκ ευλόγησε τον Αβραάμ και τον δεκάτωσε, πράγμα που δείχνει την ανωτερότητα, όπως εξηγεί πολύ όμορφα ο απ Παύλος στην «προς Εβραίους επιστολή», και κυρίως στο κεφάλαιο 7.

Οι Άγιοι Πατέρες διδάσκουν, ότι η Παλαιά Διαθήκη πρέπει να ερμηνεύεται ΧριστολογικάΑυτό είναι το ερμηνευτικό κλειδί. Αν λείπει αυτό το πλαίσιο, τότε οδηγούμαστε σε πλάνες.

«Εάν λοιπόν η τελειότης υπήρχε διά Λευϊτικής Ιερωσύνης, διότι ο λαός επ’ αυτής έλαβε τον νόμον, τις χρεία πλέον να εγερθή άλλος Ιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέχ, και ουχί να λέγηται κατά την τάξιν Ααρών;» (Εβραίους, 7:11). Ο Χριστός λοιπόν,  είναι «άλλος Ιερεύς» κατά την τάξη του Μελχισεδέκ. «[…] κατά την ομοιότητα του Μελχισεδέκ εγείρεται άλλος Ιερεύς» (Εβραίους, 7:15). Το ότι ο Μελχισεδέκ πρόσφερε άρτο και οίνο δεν είναι τυχαίο. Τα δώρα αυτά είναι τύπος του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας που θα παρέδιδε αργότερα ο Χριστός στους Αποστόλους.

 Ο άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης, αναφερόμενος στην θεογνωσία στην προ Χριστού εποχή, γράφει: «[…] ο Μελχισεδέκ, ο οποίος ασκούσε την ιερατική του λειτουργία με ψωμί και κρασί,προτυπώνοντας τα θεία Μυστήρια» (ΕΠΕ 1,387).
1. «απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος»:

 Εφόσον το κύριο θέμα του Αποστόλου Παύλου είναι ο Χριστός και η Ιερωσύνη Του, πρέπει να εξομοιώσει τον τύπο, που είναι ο Μελχισεδέκ, ώστε να μοιάζει τυπικά με τον Χριστό, που είναι η ουσία. Το ότι αναφέρεται ο Μελχισεδέκ ως «απάτωρ, αμήτωρ, και αγενεαλόγητος», λειτουργεί σε δύο επίπεδα. Πράγματι, η Αγία Γραφή δεν λέει τίποτα για τους γονείς του και την γενεαλογία του, ούτε καν τα ονόματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι πραγματικά δεν είχε πατέρα, μάνα, και γενεαλογικό δέντρο. Όπως γράφει ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος στο βιβλίο του«Η Ορθοδοξία μας», στην σελίδα 331 αναφέρει: «Η Παλαιά Διαθήκη δεν μας γνωρίζει τον πατέρα ή την μητέρα του Μελχισεδέκ, ούτε τη γενεαλογία του, για να είναι ‘’εξομοιωμένος προς τον Υιόν του Θεού’’και να μένει ‘’Ιερεύς εις το διηνεκές’’, δηλαδή για πάντα». Από αυτήν την άποψη το λέει. Αυτά τα γνωρίσματα εκπληρώνονται πραγματικά στο πρόσωπο του Χριστού. Μάλιστα, δείχνουν και τις δύο τέλειες φύσεις Του. Χωρίς πατέρα φυσικό κατά την ανθρωπότητά Του, αλλά με Πατέρα φυσικό κατά την θεότητά Του. Χωρίς μητέρα φυσική κατά την θεότητά Του, αλλά με μητέρα φυσική κατά την ανθρωπότητά Του. Χωρίς γενεαλογία κατά την θεότητά Του, αλλά με γενεαλογία κατά την ανθρωπότητά Του. Κατά αυτόν τον τρόπο στα χωρία αυτά, γίνεται η εξομοίωση. Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, και εκφωνώντας εορταστικό λόγο για την γέννηση του Χριστού, λέει: «Το γράμμα υποχωρεί ενώ το πνεύμα αναδεικνύεται. Αι σκιαί απομακρύνονται και έρχεται εις την θέσιν των η αλήθεια. Ο τύπος του Μελχισεδέκ εκπληρώνεται. Ο αμήτωρ γίνεται απάτωρ. Ήτο αμήτωρ προηγουμένως και τώρα γίνεται απάτωρ» (ΕΠΕ 5, 39).


2. «μη έχων μήτε αρχήν ημερών μήτε τέλος ζωής»:

 Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς διακρίνει μεταξύ ουσίας και ενέργειας στον Θεό, και γράφει ότι όλα όσα υπάρχουν ουσιωδώς στον Θεό, όπως η αθανασία, η απειρία, η οντότητα, είναι και αυτά άναρχα. Για να δειχτεί όμως η διαφορά μεταξύ αυτών των ποιοτήτων και του ίδιου του Θεού, ο Θεός είναι- σε σχέση με αυτά- Υπεράναρχος. Με την μέθεξη στην Άκτιστη Θεία ενέργεια κατά την θέωση, μετέχοντας ο άνθρωπος, γίνεται άναρχος και αυτός όπως ο Μελχισεδέκ. Συνεπώς, πέρα από την εξομοίωση που είπαμε παραπάνω (και εδώ, παρουσιάζεται καθαρά η Θεία φύση του Μεσσία) , ο Παλαμάς αναφέρει ότι όπως ο Μελχισεδέκ ως φυσικό πρόσωπο, επειδή ήταν θεόπτης, μετείχε στην άκτιστη χάρη του Θεού για αυτό και αναφέρεται ως «άναρχος» (γίνεται κατά χάρη ”άναρχος”, δεν είναι άναρχος από φυσικού του), το ίδιο συμβαίνει με κάθε θεόπτη και θεούμενο. Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα:«[…] έτσι ούτε υπεράναρχος θα μπορούσε να ονομασθεί, αν δεν είναι άναρχα έργα του Θεού η αθανασία, η απειρία, η οντότης και όσα υπάρχουν ουσιωδώς στον Θεό, όπως λέγει πάλι ο θείος Μάξιμος. Πως όμως με μέθεξη της χάριτος αυτής, κατά τον ίδιο άγιο, γίνεται άναρχος ο άνθρωπος, όπως ο Μελχισεδέκ, ο οποίος, σύμφωνα με τη μαρτυρία δεν είχε ούτε αρχή ημερών ούτε τέλος ζωής, και ο καθένας που ζει, σύμφωνα με τον Παύλο, τη θεία και αιώνια ζωή του Λόγου που κατοίκησε μέσα μας, αν δεν ήταν άναρχη η χάρη;» (ΕΠΕ 2, 597).Δεν πρέπει να μας παραξενεύει ότι στην Παλαιά Διαθήκη η χάρη του Λόγου κατοικούσε στους θεούμενους. Δηλαδή, ο Λόγος έχει ουσιαστικό ρόλο (πέρα από την δημιουργία των κτιστών), ακόμα και πριν την σάρκωσή Του. Για του λόγου το αληθές, ο άγιος Μάξιμοςαναφέρει στην διδασκαλία Του: «Πριν από τη φανερή και σαρκική παρουσία Του, υπήρχε πνευματικά ο Λόγος του Θεού στους πατριάρχες και στους προφήτες κάνοντας προτύπωση των Μυστηρίων της παρουσίας Του» (Τ. Φ 14, 519). Ορίστε λοιπόν, που και ο Μελχισεδέκ προτυπώνει το Μυστήριο της παρουσίας του Χριστού ως ιερέα και βασιλιά της πνευματικής πια Σαλήμ (Ιερουσαλήμ), που είναι η Εκκλησία.Στην «Εισαγωγή των έργων του αγίου Μάξιμου», στον Τ. Φ 14 και στην σελίδα 30, γράφει ο Καθηγητής Π. Χρήστου: «Με μία ένταση των πνευματικών λειτουργιών του ο άνθρωπος γίνεται όχι μόνο ατελεύτητος, αλλά και άναρχος· το ‘’μήτε αρχήν ημερών, μήτε ζωής τέλος έχειν, ως άναρχος και ατελεύτητος και παντελώς άπειρος, οία φύσει ο Θεός’’, δεν είναι γνώρισμα του Μελχισεδέκ μόνο, αλλά όλων των τελείων ανθρώπων, των οποίων τύπος είναι εκείνοςΓίνεται κατά χάρη, ό,τι είναι ο Θεός κατά φύση […]».

 3. «Και εδώ μεν θνητοί άνθρωποι λαμβάνουσι δέκατα, εκεί δε λαμβάνει ο μαρτυρούμενος ότι ζη»:
 Δηλαδή, οι Λευίτες παίρνουν το ένα δέκατο, μιας και ήταν η μόνη φυλή από τις δώδεκα του Ισραήλ που δεν είχε λάβει κληρονομιά. Εκεί όμως, δηλαδή στο περιστατικό της ευλογίας του Αβραάμ που αναφέρει ο απ. Παύλος, λαμβάνει δέκατα ο μαρτυρούμενος ότι είναι ζωντανός. Εδώ, κάποιος ίσως ισχυριστεί ότι ο Μελχισεδέκ είναι ζωντανός όταν τα έγραφε αυτά ο Απόστολος. Ζωντανός από την εποχή του Αβραάμ μέχρι τον Παύλο. Σε αυτό, παραθέτουμε την απάντηση του ίδιου του Χριστού: «Ότι εγείρονται οι νεκροί, και ο Μωϋσής εφανέρωσεν επί της βάτου, ότε λέγει Κύριον τον Θεόν του Αβραάμ και τον Θεόν του Ισαάκ και τον Θεόν του Ιακώβ. Ο δε Θεός δεν είναι νεκρών, αλλά ζώντων· διότι πάντες ζώσι εν αυτώ» (Λουκάς, 20: 37-38).Ο Χριστός λοιπόν, κατατάσσει τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, και τον Ιακώβ, στους ζώντες, αν και είχαν πεθάνει βιολογικά αιώνες πριν έρθει ο Χριστός, και αιώνες πριν τον Μωυσή. Και το είπε αυτό για να δείξει ότι ο βιολογικός θάνατος δεν είναι το τέλος της ύπαρξης, αλλά ένας πρόσκαιρος αποχωρισμός της ψυχής από το σώμα. Ζουν και υπάρχουν οι ψυχές και αναμένουν την ανάσταση του σώματός τους, ώστε να γίνουν και πάλι ψυχοσωματικές οντότητες, δηλαδή άνθρωποι.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Μελχισεδέκ και Έλληνες

20
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Μελχισεδέκ και Έλληνες

21
Διαφωνώ με αυτό που λες, δεν έχει καμία σχέση με τον Δία
 
Κι όμως, καταρχάς έχει αρκετό ενδιαφέρον το ότι δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία για τον Μελχισεδέκ ώστε να γνωρίζουμε βάσει Ιουδαϊκής παράδοσης ποιος ήταν ακριβώς 100% μπορούμε όμως να συνδέσουμε πολλά κομμάτια από την Ελληνική Γραμματεία και να δούμε τη συνολική εικόνα.

Για παράδειγμα, ο Μελχισεδέκ δεν ήταν Εβραίος, δεν ανήκε στο λαό του Αβραάμ. Ήταν Έλλην, αυτό φαίνεται σε αυτό το σημείο:
Εκ των απάντων του εν αγίοις πατρός ημών Αθανασίου
 
Επισκόπου Αλεξανδρείας. (Τομ. β’, σελ. 7)
 
Εν τω καιρώ εκείνω, ην τις βασίλισσα Σαλήμ, κατά το όνομα της πόλεως· εγέννησε δε Σαλαάδ· Σαλαάδ δε εγέννησε Μελχί, Μελχί δε έσχε γυναίκα και το όνομα αυτής Σαλήμ· έτεκε δύο υιούς, ένα καλούμενον Μελχί, και έτερον τον Μελχισεδέκ· ην δε ο ΠΑΤΗΡ ΑΥΤΩΝ ΕΛΛΗΝ
 
 
Διαβάστε περισσότερα: https://orthodoxia2.webnode.gr/news/%CF ... %B5%CE%BA/
Αφού λοιπόν ήταν Έλλην, σίγουρα λάτρευε ή τον Κρόνο ή τον Δία. Από το γεγονός ότι ο πατέρας του ο Μελχι θυσίαζε ζωντανά συμπεραίνει κανείς ότι ήταν "Κρόνιος" όπως οι Φοίνικες για παράδειγμα 

Αυτό φαίνεται από το ότι ήθελε να θυσιάσει ένα γιό του 
εισήλθεν ο βασιλεύς Μελχί προς Σαλήμ την γυναίκα αυτού, λέγων αυτή· δεύρο δώμεν θυσίαν ένα των υιών ημών
Ο Μελχισεδέκ όμως ως εναντίον της θυσίας προσευχήθηκε με αποτέλεσμα να καταπιεί η γη όλη τη φυλή του.
Και επήκουσεν ο Θεός του Μελχισεδέκ, και ευθέως έχανεν η γη, και κατέπιεν αυτούς, και πάσαν φυλή του Μελχί
 
 
 
 
 
 
Δηλαδή, τιμωρήθηκε ο πατέρας του και όλη η φυλή λόγω της αιματηρής θυσίας, όπως έκαναν δηλαδή οι Φοίνικες, οι Καρχηδόνιοι και ο Λυκαωνας που λέρωσε το βωμό με θυσία αίματος.

Αντιθέτως, ο Μελχισεδέκ πρόσφερε γλυκίσματα της γης του τόπου του, δηλαδή αναίμακτη θυσία άρτο και κρασί , όπως ο Κέκροπας. Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις, «Αρκαδικά»,VIII, 2, 3-3.1)
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Μελχισεδέκ και Έλληνες

22
Καταρχάς το κείμενο, στην πατρολογια Migne αναφέρεται στον Άγιο Αθανάσιο, αλλά αναφέρεται ως spuria, δηλαδή οτι ψευδώς έχει αποδοθεί στον άγιο Αθανάσιο και ο συγγραφέας είναι άγνωστος.

Αν είχε αυτή τη γνώση ο άγιος δεν θα τα ήξεραν και οι υπόλοιποι;

Αλλά και στο κάτω κάτω στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη, δεν ενδιαφέρει το τι ενδέχεται οτι ήταν πριν γνωρίσει τον Θεό, άλλωστε και ο Αβρααμ δεν Τον γνώριζε εξαρχής, ο πατέρας του ήταν ειδωλολάτρης, αλλά το μετά και τον συμβολισμό του, που είναι ο πιο σημαντικός, μην χάνουμε την ουσία.

Κανείς δεν είπε οτι ήταν Εβραίος άλλωστε, αφού ευλόγησε τον Αβρααμ.

Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Μελχισεδέκ και Έλληνες

23
Το κείμενο είναι αποδεκτό από την παράδοση της εκκλησίας μας, έστω κι αν ανήκει στα αμφιβαλόμενα του Αγίου Αθανασίου. Ο μοναχός στο προηγούμενο βίντεο γύρω στο 7ο λεπτό το αναφέρει ως πηγή πληροφοριών για τον Μελχισεδέκ οπότε δεν θεωρώ ότι είναι άγνωστο και στους υπόλοιπους. 

Οπότε πάμε στην ουσία:
  • ο Μελχισεδέκ ήταν πρότυπο της ιεροσύνης του Κυρίου μας διότι ήταν ιερέας του Υψίστου και ανώτερος της ιεροσύνης του Ααρών (όπως και ο Χριστός)
  • Ο Μελχισεδέκ έζησε στα χρόνια του Αβραάμ (δηλαδή πολύ πριν γίνει η διαθήκη του Μωυσή και οι διάταξεις του Μωσαϊκού Νόμου) για αυτό το λόγο αποτελεί και πάρα πολύ ενδιαφέρον πρόσωπο (από πού βρήκε ιεροσύνη;;;), και ευλόγησε τον Αβραάμ....
  • Ο Μελχισεδέκ ήταν μονοθεϊστής μια εποχή που όλοι γύρω του (Φοίνικες) έκαναν νήπιοθυσιες ή ήταν κανίβαλοι ή βάρβαροι (άρα υπήρχαν και άλλοι μονοθεϊστές δεν ήταν μόνο οι Ισραηλίτες) και η θυσία του ήταν αναίμακτη (όπως στον σύγχρονο Χριστιανισμό)
  • Ο Μελχισεδέκ ανήκε σε άλλη φυλή (Έλλην κατά την παράδοση κατά το κείμενο του Αθανασίου) 
  • Ο Μελχισεδέκ ήταν Βασιλιάς και Ιερέας ιδιότητα-τίτλος σπάνιος που την είχαν όμως συγκεκριμένοι αρχαίοι Βασιλείς όπως αναφέρεται στην Ελληνική Γραμματεία (όπως ο Σαρπηδόνας, ο Μίνωας, ο Κέκροπας)
  • Ο Μελχισεδέκ ήταν βασιλιάς της Ιερουσαλήμ πολύ πριν ο λαός του Ισραήλ επιστρέψει στην γη της επαγγελίας (Χαναάν) άρα ο Θεός είχε εμφανιστεί και σε αυτόν και άρα η εμφάνιση του Θεού δεν αποτελεί μοναδικό προνόμιο των Ιουδαίων όπως συνηθίζεται να λέγεται αλλά και ιερέων που μάλιστα ήταν ανώτερης ιερατικής τάξης
  • Ο Μελχισεδέκ θα μπορούσε να μην αναφέρεται καν στην Αγία Γραφή, όπως δεν αναφέρονται αρκετά για αυτόν, αλλά αναφέρεται όμως τονίζοντας ότι ευλόγησε ως ανώτερος τον Αβραάμ, αυτό για να κατανοήσουμε την αξία και την ανωτερότητα της ιεροσύνης του, και αντίστοιχα ανώτερη ήταν και μελλοντικά του Ιησού Χριστού σε σχέση με τους Ιερείς της εποχή του π.χ. τους Φαρισαίους
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν
Απάντηση

Επιστροφή στο “Eλληνισμός-Χριστιανισμός”

cron