Υπήρχε ένας άντρας από τον Κρότωνα, ο Κύλων, που παρότι καταγόταν από αριστοκρατική γενεά και διέθετε πλούτο μεγαλύτερο από των άλλων πολιτών, δεν διέθετε ευγενή χαρακτήρα αλλά ήταν φορτικός, βίαιος και τυραννικός. Χρησιμοποιούσε τον κύκλο των φίλων του και την δύναμη του πλούτου του για να μπορεί να αδικεί και όντας άπληστος είχε την αξίωση να κατέχει οτιδήποτε του φαινόταν καλό. Αυτός λοιπόν πίστευε πως έπρεπε να γίνει μέτοχος και στην φιλοσοφία του Πυθαγόρα και να γίνει δεκτός μεταξύ των μαθητών. Προσήλθε στον Πυθαγόρα αυτοεπαινούμενος και επιθυμώντας να γίνει μαθητής του. Όμως ο Πυθαγόρας διακρίνοντας από τη φυσιογνωμία του ανδρός και από άλλα σημάδια το ποιόν του, τον διέταξε αμέσως να φύγει και να επιστρέψει στις ασχολίες του.

Ο Κύλων το εξέλαβε ως μεγάλη προσβολή και οργίσθηκε πολύ. Συγκέντρωσε τους φίλους του, όπου κατηγόρησε τον Πυθαγόρα και μαζί τους άρχισε να προετοιμάζεται για να βλάψει αυτόν και τους μαθητές του. Φαίνεται πως υπήρχαν και πολιτικά αίτια όμως για το μίσος του Κύλωνος διότι ήθελε να μεταβάλει το πατροπαράδοτο πολίτευμα του Κρότωνος που όριζε ορισμένο αριθμό πολιτών με το δικαίωμα να συμμετέχουν στην εκκλησία του δήμου (οι «χίλιοι»). Ο Κύλων ήθελε να συμμετέχουν όλοι, ώστε να μπορεί να εξαγοράζει πολιτική δύναμη, δωροδοκώντας πολλούς από εκείνους. Όμως, σε αυτά του τα σχέδια εναντιώθηκαν οι Πυθαγόρειοι Κροτωνιάτες Αλκίμαχος, Δείναρχος, Μέτων και Δημοκίδης.

Υποβοηθούμενος από τον ρήτορα Νίνονα, που συνέγραψε βιβλίο που υποτίθεται πως περιείχε τις μυστικές διδασκαλίες των Πυθαγορείων, ο Κύλων έβαλε να αναγνώσουν το πλαστό σύγγραμμα και άρχισε να συκοφαντεί τους Πυθαγόρειους πως ετοιμάζουν τυραννίδα. Εντός ολίγων ημερών με δημαγωγία και συκοφαντία ξεσήκωσε τον λαό εναντίον των Πυθαγορείων και ο ίδιος με τους υποστηρικτές του επιτέθηκαν στους συντρόφους την ημέρα που είχαν συγκεντρωθεί στην οικία του Μίλωνα. Ο Πυθαγόρας έλειπε σε ταξίδι προς την Σύρο, για να περιποιηθεί τον άρρωστο Φερεκύδη που υπήρξε δάσκαλός του. Επακολούθησε συμπλοκή κατά την οποία σκοτώθηκαν πολλοί από τους συντρόφους του Πυθαγόρα και πυρπόλησαν το οίκημα. Μόνον ο Άρχιππος και ο Λύσις κατάφεραν να διαφύγουν με κάποιο τρόπο. Ο Λύσις έφθασε εις την Θήβα όπου έζησε τον υπόλοιπο βίο του και μάλιστα συναναστράφηκε με τον νεαρό τότε Επαμεινώνδα του οποίου έγινε και διδάσκαλος, μεταφυτεύοντας εκεί τα σπέρματα της Πυθαγορείου φιλοσοφίας.

Οι πιο ακριβείς ιστορικοί, όμως, όπως ο Δικαίαρχος αναφέρουν πως ο Πυθαγόρας βρισκόταν εκεί διότι ο Φερεκύδης πέθανε πριν την αναχώρηση του Πυθαγόρα από τη Σάμο. Από τους συντρόφους λέγουν πως σαράντα συνελήφθησαν συγκεντρωμένοι σε σύσκεψη στην οικία του Μίλωνα, ενώ άλλοι φονεύθηκαν κατά τις συμπλοκές που ακολούθησαν στην πόλη. Ο Πυθαγόρας μαζί με τους υπόλοιπους διέφυγαν αρχικώς μεταβαίνοντας προς τους Λοκρούς. Οι εκεί πολίτες όμως φοβούμενοι πιθανό πόλεμο αρνήθηκαν να τους δεχθούν και αφού τους προμήθευσαν τα αναγκαία, ο Πυθαγόρας έπλευσε προς τον Τάραντα κι από εκεί προς το Μεταπόντιο. Εκεί λέγεται ότι τελείωσε τη ζωή του, αποσυρόμενος στο ιερό των Μουσών και παραμένοντας εκεί για σαράντα ημέρες δίχως τροφή.

Η νηστεία δεν εμφανίστηκε με το χριστιανισμό. Την ασκούσαν και οι Αιγύπτιοι και οι βραχμάνοι, όχι όμως οι πιστοί, αλλά μόνο οι ιερείς οι οποίοι νήστευαν πριν από συγκεκριμένες ιερουργίες. Και στην αρχαία Ελλάδα συνέβαινε το ίδιο, με τους ιερείς πάντα. Σε μερικές περιπτώσεις, κάποιοι απ’ αυτούς υιοθετούσαν έναν ορισμένο τρόπο νηστευτικής διατροφής, ισόβιο μάλιστα. Λόγου χάριν οι ιερείς του Δία στην Ίδη (Κρήτη) δεν έτρωγαν τίποτα μαγειρεμένο.

Ωστόσο, και κάποιοι φιλόσοφοι βάζουν απαγορεύσεις σε ορισμένες τροφές, για λόγους πνευματικούς, όπως οι Πυθαγόρειοι. Δύο ακόμα σημαντικές μαρτυρίες από την ελληνική αρχαιότητα: η μία είναι από τις «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη, όπου αναφέρεται ότι οι γυναίκες στη διάρκεια της μεγάλης γιορτής των Παναθηναίων νήστευαν επί τρεις μέρες. Η δεύτερη αφορά τους Σπαρτιάτες οι οποίοι κήρυσσαν πάνδημη δεκαήμερη νηστεία πριν από εκστρατείες ή σημαντικές μάχες. Ήταν έκτοτε εδραία η πεποίθηση ότι η άσκηση εγκράτειας δυναμώνει το πνεύμα, εξυψώνει τον άνθρωπο και τον καθιστά ικανό να επιτελέσει ένα σημαντικό έργο. Σ’ αυτά πρέπει να προσθέσουμε τη λιτότητα της ελληνικής διατροφής, η οποία έχει ως αφετηρία την ελλειμματική παραγωγή της γης, ιδιαίτερα στα προϊόντα κτηνοτροφίας. Ανέκαθεν εκλεκτά, αλλά λιγοστά.

Επομένως, οι Έλληνες ήταν εξοικειωμένοι με τη νηστεία, όταν ασπάστηκαν το χριστιανισμό από τα πρώτα χρόνια του. Βέβαια, η νηστεία δεν είχε τη σημερινή μορφή, ήταν όμως αυστηρή και τηρούνταν από τους πιστούς. Η νηστεία όπως τηρείται σήμερα διαμορφώθηκε γύρω στα τέλη του 10ου αιώνα μετά από αλλεπάλληλες συνόδους. Είναι εντυπωσιακή η έκταση της νηστείας στη διάρκεια του ημερολογιακού έτους: 40 μέρες πριν από τα Χριστούγεννα και 49 μέρες πριν από το Πάσχα, η κινητή νηστεία των Αγίων Αποστόλων, που δεν έχει σταθερή διάρκεια γιατί συναρτάται με το Πάσχα, και οι 15 πρώτες μέρες του Αυγούστου. Αν προσθέσουμε και μερικές σκόρπιες μέρες, όπως η παραμονή των Θεοφανίων και η γιορτή του Σταυρού, καθώς και τις Τετάρτες και τις Παρασκευές όλου του έτους, φτάνουμε στις 170 μέρες, τον μισό χρόνο δηλαδή. Μερικές απ’ αυτές μάλιστα δεν επιτρέπεται ούτε το λάδι.

Σε καμία άλλη θρησκεία δεν υπάρχει υποχρεωτική νηστεία διαρκείας για τους πιστούς. Άσκηση εγκράτειας υπάρχει σε όλες τις θρησκείες καθώς και απαγορεύσεις ορισμένων τροφών. Ούτε άλλα χριστιανικά δόγματα έχουν θεσπίσει υποχρεωτική νηστεία διαρκείας για τους πιστούς. Οι καθολικοί, λ.χ., όταν νηστεύουν, νηστεύουν μόνο το κρέας, ενώ μπορούν να καταναλώσουν όλα τα άλλα ζωικά προϊόντα.

Επί δεκάδες αιώνων οι γυναίκες, φορείς της λαϊκής μαγειρικής, επόπτριες και ρυθμιστές της καθημερινότητας, αντιμετωπίζουν την ανάγκη να φτιάξουν θρεπτικά, χορταστικά και νόστιμα φαγητά για τους ανθρώπους τους. Η διαρκής άσκηση οδήγησε σε πιάτα ολοκληρωμένα, με αυτόνομη γεύση, νόστιμα και ικανοποιητικά. Η μακραίωνη εξοικείωση με αυτά τα μαγειρέματα τα καθιέρωσε και τα κατέστησε μέρος του διατροφικού κώδικα των Ελλήνων. Παράλληλα αναπτύχθηκε ένα πρότυπο ορθολογικής διαχείρισης των πηγών της διατροφής, από το οποίο μπορεί να διδαχθεί η σύγχρονη κοινωνία που διανύει μια περίοδο πρωτοφανούς διατροφικού αδιεξόδου.

Η επιστήμη έχει κρούσει προ πολλού τον κώδωνα του κινδύνου και εμείς είναι ανάγκη να απεξαρτηθούμε από την καθημερινή χρήση του κρέατος. Αυτό το βιβλίο θα μπορούσε να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση.

Στην αρχαία Ελλάδα, ο Ηρόδοτος επεσήμανε ότι «οι Αιγύπτιοι είναι οι πιο υγιείς άνδρες, αφού κάθε μήνα, για τρεις μέρες, κάνουν καθαρισμό με εμετό και κλύσματα, πιστεύοντας ότι ένα άτομο αρρωσταίνει μέσω της τροφής». Ο Πυθαγόρας νήστευε συστηματικά για 40 ημέρες, πιστεύοντας ότι αυξάνει τη νοητική αντίληψη και τη δημιουργικότητα και το ίδιο ζητούσε να κάνουν και οι μαθητές του. Ακολουθούσε χορτοφαγική διατροφή και σύμφωνα με τους βιογράφους του ήταν ικανοποιημένος τρώγοντας μέλι, ψωμί και ωμά ή μαγειρεμένα λαχανικά, ενώ δεν έπινε κρασί. Ο Πλάτωνας, διαχώρισε την ιατρική σε "αληθινή", που χαρίζει πραγματικά υγεία και την "ψεύτικη", που προσφέρει μόνο το "φάντασμα της υγείας". Η «αληθινή» περιλάμβανε θεραπείες με νηστεία, δίαιτα, έκθεση στον αέρα και τον ήλιο. Ο Ιπποκράτης και ο Ασκληπιός ήταν ένθερμοι υποστηρικτές της μετριοπάθειας και της θεραπείας μέσω της νηστείας. Ο Πλούταρχος προέτρεπε: "Αντί να παίρνετε φάρμακα, είναι καλύτερο να νηστέψετε για μια μέρα." Στους πρωτόγονες πολιτισμούς η νηστεία ήταν συχνά απαραίτητη πριν πάνε σε πόλεμο, ή ως μέρος ενός τελετουργικού της εποχής. Χρησιμοποιήθηκε για τον καθησυχασμό μιας θυμωμένης θεότητας και από τους εγγενείς Βορειοαμερικάνους, ως μια τελετή για να αποφευχθούν καταστροφές όπως π.χ. ο λιμός. Οι πρώτες θρησκευτικές και πνευματικές ομάδες χρησιμοποίησαν τη νηστεία ως μέρος τελετών, τις περισσότερες φορές κατά την διάρκεια της εαρινής και φθινοπωρινής ισημερίας