7. Η κατάργηση των «Ολυμπιακών Αγώνων» ισοδυναμούσε με πράξη ανθρωπισμού και πολιτιστικής ανωτερότητας, καθώς σταμάτησε οριστικά ένα αιμοχαρές, ανθρωποκτόνο «θέαμα»Με δύο ακόμη ζητήματα που έθεσε ο κύριος Ανδριανόπουλος θα ασχοληθούμε στο παρόν άρθρο, ένα από τα οποία είναι αυτοί οι ταλαίπωροι, τελικά, Ολυμπιακοί Αγώνες ή καλύτερα, «Ολυμπιακοί Αγώνες», επειδή τους πρέπουν εισαγωγικά εξαιτίας της παρακμής στην οποία είχαν οδηγηθεί στα ρωμαϊκά χρόνια, όταν δηλαδή…
«οι αγώνες κατέληξαν να είναι μόνο μεγαλόπρεπα θεάματα, που έσπευδαν να τα παρακολουθήσουν από ανατολή και δύση οι υπήκοοι της αχανούς αυτοκρατορίας»[29].
Είναι άλλωστε γνωστό ότι η επικράτηση των Ρωμαίων, οδήγησε «αναπότρεπτα στον μαρασμό και τελικά στον θάνατο του αθλητισμού» όπως γινόταν αντιληπτός στην Αρχαία Ελλάδα, καθώς «οι Ρωμαίοι έφερναν μαζί τους μιαν αντίληψη για τον αθλητισμό που είχε πολύ μικρή σχέση με το αθλητικό ιδεώδες των Ελλήνων […] Η αρνητική […] στάση ΟΛΩΝ ΣΧΕΔΟΝ ΤΩΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ απέναντι στον αθλητισμό, όπως ασκείται στην ελληνιστική και ρωμαϊκή εποχή, δεν ήταν τυχαία […] Οι επιπτώσεις του επαγγελματισμού στον αθλητισμό ήταν πολλές: […] Οι επαγγελματίες αθλητές για να επιτύχουν γρήγορα και θεαματικά αποτελέσματα, ιδίως στα βαριά αθλήματα, υποχρεώνονταν σε μια ιδιαίτερη και αναγκαστική διατροφή [...] Η υπερβολική αυτή ανάπτυξη του σώματος φαίνεται ότι συμπορευόταν με τη ΒΑΝΑΥΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΩΜΟΤΗΤΑ, που πολλές φορές προβαλλόταν δημοσία, ακόμη και στις μεγάλες αθλητικές εορτές. Στα αυτοκρατορικά χρόνια ο Γαληνός κατατάσσει τον επαγγελματικό αθλητισμό στις βάναυσες και χειρωνακτικές τέχνες. Άνδρες ευγενείς απαξιούν να συμμετάσχουν στους αγώνες και να συναγωνισθούν με ανθρώπους βάναυσους και αγροίκους» [30].
Οι Ρωμαίοι, «είχαν ιδιαίτερη προτίμηση όχι μόνο στα σκληρά αγωνίσματα […] αλλά και στα αιμοχαρή, όπως οι αγώνες μονομάχων και οι αγώνες με αντιπάλους άγρια ζώα» [31].
Είναι προσβλητικό ακόμη και να το λέμε, ότι αυτό που καταργήθηκε ονομαζόταν Ολυμπιακοί Αγώνες, όταν γνωρίζουμε ότι κατά την τέλεση τους «ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ, μερικές φορές δωδεκάδες, άλλες φορές εκατοντάδες» [32]!
Άραγε, σε πόσο ακόμη ποιο ελεεινή κατάσταση θα έπρεπε να οδηγηθούν ώστε να γίνει κατανοητό πως ήταν καιρός για την κατάργησή τους, όταν ΗΔΗ στη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων του 165 μ.Χ. μπορούσε να γίνει ανεκτό ως θέαμα, ο κυνικός φιλόσοφος Περεγρίνος ο Πρωτεύς ΝΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ μπροστά στα μάτια των θεατών[33]…
8. Η δικαιολογημένη άγνοια για τους αρχαίους Έλληνες επί Τουρκοκρατίας από τους μη λόγιουςΈνα τελευταίο στο οποίο θα αναφερθούμε με συντομία, είναι το επιχείρημα του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, ότι απόδειξη για την απόσταση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας, είναι η άγνοια των υπόδουλων επί τουρκοκρατίας Ελλήνων για τα επιτεύγματά των αρχαίων προγόνων τους.
Μάλλον όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά και δεν χρειάζεται να κάνουμε ιδιαίτερες εμβαθύνσεις: η συνολική εξαθλίωση στην οποία είχαν οδηγήσει οι Τούρκοι τον πληθυσμό, είχε ως συνέπεια την αγραμματοσύνη του λαού. Όταν πασχίζεις για την επιβίωση, τα παιδιά γίνονται από νωρίς εργαζόμενοι για τις ανάγκες του σπιτιού και φυσικά, πρώτη έγνοια δεν είναι η μόρφωση.
Η κατάσταση που είχε δημιουργηθεί με ευθύνη των Τούρκων, είχε σοβαρά αποτελέσματα στο μορφωτικό επίπεδο. Αυτό αναγνωρίζουν ακόμη και οι υπεροπτικοί περιηγητές στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όπως μας μεταφέρει ο Κυριάκος Σιμόπουλος:
«Στους Έλληνες δεν βρίσκει πια κανείς ούτε ίχνος από τη δύναμη του πνεύματος και τις ωραίες επιστήμες που τόσο τους δόξασαν άλλοτε. Απίστευτη αμάθεια κυριαρχεί εκεί πού άλλοτε ανθούσε η σοφία. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε ότι δικαιολογούνται. Η τυραννία που τους καταπιέζει έσβησε τη φλόγα του πνεύματος. Αλλά και ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΕΘΝΟΣ αν βρισκόταν κάτω από την οθωμανική καταπίεση θα έχανε όλη τη λάμψη τou» [34]!
Δεν είναι δυνατόν να δεχτούμε ότι οι Βυζαντινοί στους τελευταίους αιώνες ονόμαζαν τους εαυτούς τους Έλληνες, και αυτό μετά να …ξεχάστηκε! Απόδειξη άλλωστε γι’ αυτό, αποτελούν οι λόγιοι της εποχής της τουρκοκρατίας. Ο Μητροπολίτης Μυρέων (16ος-17ος αιώνας), ένας λόγιος ιεράρχης από την Πωγωνιανή της Ηπείρου, απελπίζεται από το χαμηλό γενικά πνευματικό επίπεδο των Ελλήνων και θρηνεί, έχοντας εμπρός στα μάτια του για σύγκριση την Αρχαία Ελλάδα:
«Από εσάς η φρόνησις και η σοφία όλη εβγήκε και εξάπλωσε στην οικουμένην όλη […] τώρα πως εξεπέσετε στου Τούρκου την σκλαβίαν;» [35]!
Η συνέχεια ανάμεσα στον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία υπήρξε σαφώς αδιάσπαστη, η γενική αμάθεια όμως ήταν αυτή που επέτρεψε οι φορείς της συνέχειας αυτής να είναι κυρίως οι λόγιοι, μεγάλο μέρος των οποίων ήταν κληρικοί.
Αυτό φυσικά δεν ισχύει για τους καθαρά δυτικόφρονες. Αυτοί, με πρακτικές που άγγιζαν το γελοίο, ήταν ικανοί να μεταβαίνουν από τον 19ο αιώνα στην Ελλάδα του …Περικλή, πετώντας -ποιος τους έδωσε το δικαίωμα- όλο το ενδιάμεσο διάστημα, το οποίο ανήκε ΜΟΝΟ σε εκείνους που το έζησαν, το πόνεσαν και μάτωσαν γι’ αυτό, και όχι σε ψηλομύτες παριζιάνους, εγγλέζους ή σε καλοβολεμένους νεαρούς που έτρωγαν τα λεφτά του μπαμπά τους στην Ιταλία, όταν οι συμπατριώτες τους πέθαιναν από το σπαθί του Τούρκου…
Τα λόγια του αγωνιστή Μακρυγιάννη, της κλασικής αυτής μορφής του Ελληνορθόδοξου φρονήματος, είναι χαρακτηριστικά μιας ώριμης και νηφάλιας αυτοσυνειδησίας:
«Είναι τόσο φυσική στο Μακρυγιάννη η αδιατάρακτη συνέχεια του Έθνους, ώστε μιλώντας για την εποχή του να αναδύονται στη μνήμη του αβίαστα οι αρχαίοι. ‘Γοναίγοι προπατέρες’ μας είναι ο Μιλτιάδης, ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης, ο Λεωνίδας, ο ‘γέρο Σωκράτης και ο Πλάτων’ και όλοι ‘οι επίλοιποι γενναίοι άνδρες’ […] Οι νέοι Έλληνες είναι ‘απόγονοι των παλιών Ελλήνων’ και παιδιά των συνεχιστών της δικής τους ιστορικής παρουσίας, του Ρήγα, του Μάρκου Μπότσαρη, του Καραϊσκάκη, του Δυσσέα, του Διάκου, του Κολοκοτρώνη […] Δίπλα στο Σωκράτη επιβιώνει στη μακρυγιάννεια μνήμη ο Μ. Βασίλειος […] Οι νέοι Έλληνες δεν είναι μόνο απόγονοι των αρχαίων, αλλά παιδιά και των Αγίων της Ρωμηοσύνης, όλης δηλαδή της ελληνικής ιστορικής συνέχειας. Η μνήμη των προγόνων ενισχύει το αυτοσυναίσθημα του Μακρυγιάννη. ‘Απόγονοι αυτεινών των περίφημων ανθρώπων, όπου στόλισαν την ανθρωπότητα μ’ αρετή’ […] ‘μεγάλοι άνδρες του κόσμου’ […]»[36].
9. Επίλογος
Τα παραπάνω στοιχεία που παρουσιάσαμε, λίγα μπροστά σε αυτά που συνολικά υπάρχουν, νομίζουμε ότι μας δίνουν το δικαίωμα να κλείσουμε το άρθρο προτείνοντας στον κύριο Ανδριανόπουλο να ξαναδιαβάσει την πρόταση που ο ίδιος έγραψε:
«Το να αντικρίζουμε την ιστορική αλήθεια και να μην ζούμε με μύθους δεν κάνει κακό...».
Εμείς πάντως όχι μόνο το πιστεύουμε αλλά το αποδεικνύουμε κιόλας.
Σημειώσεις:
[1] Το κείμενο δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του 2009 στον ιστότοπο του Κου Ανδριανόπουλου (Βλ.
http://www.andrianopoulos.gr/0010000439 κάτω από τον τίτλο «ΣΧΟΛΙΑ», είναι η 6η παράγραφος, με τίτλο «ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ»).
[2] Bowersock Glen Warren, «Ο ελληνισμός στην ύστερη αρχαιότητα», 2η έκδ., ΜΙΕΤ, Αθήνα 2000, σελ. 31 (τα κεφαλαία γράμματα, δικά μας).
[3] Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. Β', «Αρχαϊκός ελληνισμός 1100-479 π.Χ.», Εκδοτική Αθηνών Α.Ε., Αθήνα 1971, σελ. 427-428.
[4] Nesselrath Heinz-Gunther, «Εισαγωγή στην Αρχαιογνωσία», τόμ. Α΄ - Αρχαία Ελλάδα, 2η έκδ., Παπαδήμας, Αθήνα 2003, σελ. 513.
[5] «Ο ελληνισμός στην ιστορία πάντα εμφανίστηκε ανοιχτός στο να προσλαμβάνει όλα τα υγιή στοιχεία του γύρω κόσμου, να τα μετουσιώνει και να τα μεταπλάθει σε πανανθρώπινες πολιτιστικές και πνευματικές αξίες και πανανθρώπινα ιδανικά […] Εδώ παρατηρείται η ουσιαστική διαφορετικότητα Ιουδαϊσμού και Ελληνισμού. Ο Ιουδαϊσμός με την κλειστή ιδιαιτερότητα και ενδοστρέφεια και ο Ελληνισμός με το οικουμενικό πνευματικό άνοιγμα του […] Μπορεί ο Χριστιανισμός να ξεκίνησε από το γεωγραφικό χώρο του ιουδαϊσμού […] αλλά […] εστράφη προς τον Ελληνισμό, διότι απ' αυτόν δέχθηκε την πρόκληση ενός οικουμενικού κηρύγματος» (Πατρώνος Π. Γεώργιος, «Ελληνισμός και Χριστιανισμός», Αποστολική Διακονία, 2003, σελ. 27-28).
[6] «Ο Ιουλιανός δεν επιχειρούσε να επιστρέψει στην ειδωλολατρία του παρελθόντος: προσπαθούσε να δημιουργήσει κάτι εντελώς καινούριο και μάλλον ανέφικτο: μια ειδωλολατρική εκκλησία» (Bowersock, «Ο ελληνισμός στην ύστερη αρχαιότητα», ό.π., σελ. 35).
[7] Bowersock, «Ο ελληνισμός στην ύστερη αρχαιότητα», ό.π., σελ. 34-35.
[8] Ο Γρηγόριος σημειώνει πως ο Ιουλιανός «κακούργως την προσηγορίαν μετέθηκεν επί το δοκούν, ώσπερ της θρησκείας όντα τον Έλληνα λόγον, αλλ' ου της γλώσσης […] ώσπερ αν ει ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ είρξεν ημάς, ΟΣΑΙ ΠΑΡ’ ΕΛΛΗΣΙΝ ΕΥΡΗΝΤΑΙ, και τούτο διαφέρειν αυτώ διά την ομωνυμίαν ενόμισεν» (PG 35,536Α).
[9] Bowersock, «Ο ελληνισμός στην ύστερη αρχαιότητα», ό.π., σελ. 31-32.
[10] Χρήστου Παναγιώτης, «Οι Περιπέτειες των Εθνικών Ονομάτων των Ελλήνων», 4η έκδ., Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 1993, σελ. 71.
[11] Χρήστου, «Οι Περιπέτειες…», ό.π., σελ. 71-72.
[12] Bowersock, «Ο ελληνισμός στην ύστερη αρχαιότητα», ό.π., σελ. 33.
[13]Γρηγόριος Ναζιανζηνός, PG 35, 536Α.
[14] Βλ. για το θέμα αυτό: 1. Καραγιαννόπουλος Ιωάννης, «Το Βυζαντινό Κράτος», τόμ. Β΄, Ερμής, Αθήνα 1988, σελ. 148, 2. Γλύκατζη-Αρβελέρ Ελένη, «Η Πολιτική Ιδεολογία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας», Ψυχογιός, Αθήνα 1988, σελ. 127, 3. Τωμαδάκης Νικόλαος, «Οι Λόγιοι του Δεσποτάτου της Ηπείρου και του βασιλείου της Νικαίας», Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1993, σελ. 8, 4. Runciman Steven, «Η Τελευταία Βυζαντινή Αναγέννηση», Δόμος, Αθήνα 1991, σελ. 33-34, 5. Βακαλόπουλος Ε. Απόστολος, «Νέα Ελληνική Ιστορία (1204-1985)», 8η έκδ., Βάνιας, θεσσαλονίκη 1993, σελ. 12, 6. Καραμπελιάς Γιώργος, «1204. Η Διαμόρφωση του Nεώτερου Eλληνισμού», Eναλλακτικές Eκδόσεις, Αθήνα 2006, σελ. 21-23 και πολλά άλλα.
[15]Lemerle Paul, «Ο πρώτος Βυζαντινός Ουμανισμός. Εκπαίδευση και Παιδεία στο Βυζάντιο από τις αρχές ως τον 10ο αιώνα», 3η έκδ., ΜΙΕΤ, Αθήνα 2001, σελ. 50.
[16]Reynolds D.L. & Wilson G.N., «Αντιγραφείς και Φιλόλογοι», ΜΙΕΤ, Αθήνα 1981, σελ. 67-68.
[17]Ostrogorsky Georg, «Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους», τόμ. Α΄, 7η έκδ., Ιστορικές Εκδόσεις Στέφανος Δ. Βασιλόπουλος, Αθήνα 2002, σελ. 90.
[18] Νέλλας Π., «Ελληνική Φιλοσοφία και Χριστιανική Θεολογία», στο περιοδ. «Σύναξη», τεύχ. 12 (1984), Αθήνα, σελ. 67.
[19]Φειδάς Ιω. Βλάσιος, «Εκκλησιαστική Ιστορία. Από την Εικονομαχία μέχρι τη Μεταρρύθμιση», τόμ. Β΄, 3η έκδ., Αθήνα 2002, σελ. 289.
[20]Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, «Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;», 3η έκδ., Αρμός, 2003, σελ. 163.
[21]Φειδάς, «Εκκλησιαστική Ιστορία…», ό.π., σελ. 338.
[22] Βακαλούδη Αναστασία, «Η μαγεία ως κοινωνικό φαινόμενο στο πρώιμο Βυζάντιο (4ος-7ος μ.Χ. αι.)», Ενάλιος, Αθήνα 2001, σελ. 162.
[23] Λιβανίου, Declamatio, 41.
[24] Τέτοιες περιπτώσεις περιγράφει και ο Πλούταρχος τον 2ο αι. μ.Χ.: «Μέχρι και σήμερα ακόμα οι κάτοικοι του Ορχομενού έτσι ονομάζουν τις γυναίκες που κατάγονται από την οικογένεια αυτή. Κάθε χρόνο, στη γιορτή των Αγριωνίων, οργανώνεται αναπαράσταση της φυγής και της καταδίωξης τους από τον ιερέα του Διονύσου που κρατάει ξίφος. Αν πιάσει κάποια, μπορεί να τη σκοτώσει, και στη δική μου εποχή ο ιερέας Ζωίλος σκότωσε μια από αυτές. Τούτο όμως δεν ωφέλησε καθόλου τους κατοίκους» (Μετάφραση στο: Πλούταρχος, «ΗΘΙΚΑ», τόμ. 8 (σειρά 'Οι Έλληνες' #350), Κάκτος, Αθήνα 1995, σελ. 210-213).
[25] Βακαλούδη, «Η μαγεία ως κοινωνικό φαινόμενο…», ό.π., , σελ. 136.
[26] Βλ. Burkert Walter, «Μυστηριακές Λατρείες της Αρχαιότητας», 2η έκδ. διορθωμένη, Καρδαμίτσας, Αθήνα 1997, σελ. 124-133.
[27] Βλ. «Άττης», εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα», τόμ. 12, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005 [CD-ROM].
[28] Αρτεμίδωρος, «Ονειροκριτικά», 2.35.
[29] Πλακωτή Ελένη, «Το θρησκευτικό στοιχείο στους Ολυμπιακούς Αγώνες κατά την Αρχαιότητα» (διδακτ. διατριβή), Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 78.
[30] Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. ΣΤ΄, «Ελληνισμός και Ρώμη 30 π.Χ.-324 μ.Χ.», Εκδοτική Αθηνών Α.Ε., σελ. 486-488.
[31] Πλακωτή, «Το θρησκευτικό στοιχείο στους Ολυμπιακούς Αγώνες…», ό.π.
[32] Rodney Stark, «Η Εξάπλωση του Χριστιανισμού», Άρτος Ζωής, Αθήνα 2005, σελ. 324.
[33] Ernest Borneman, «Η Πατριαρχία», ΜΙΕΤ, Αθήνα 2001, σελ. 334.
[34] Σιμόπουλος Κυριάκος, «Ξένοι Ταξιδιώτες στην Ελλάδα», τόμ. Α΄ (333-1700), 9η έκδ., Στάχυ, Αθήνα 1999, σελ. 782, υποσημ.#1.
[35] Βακαλόπουλος Ε. Απόστολος, «Ιστορία του Νέου Ελληνισμού», τόμ. Β΄. «Οι ιστορικές βάσεις της νεοελληνικής κοινωνίας και οικονομίας», έκδ. 2η, Θεσσαλονίκη 1976, σελ. 306-307.
[36] Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, «Ο Ελληνισμός στη ζωή και το έργο του Μακρυγιάννη», άρθρο στο: «Ελληνισμός μετέωρος. Η ρωμαίικη ιδέα και το όραμα της Ευρώπης», Αποστολική Διακονία, Αθήνα 1992, σελ. 106-108.
http://www.oodegr.com/neopaganismos/ell ... ulos_1.htm
