Ήταν οι αρχαίοι ειδωλολάτρες... "ανεξίθρησκοι" ή ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΟΙ;

10
Ήταν οι αρχαίοι ειδωλολάτρες... "ανεξίθρησκοι" ή ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΟΙ;

Γιάννης Τ.

[/size]Ένα από τα παραμύθια που μας λένε διαρκώς οι Νεοειδωλολάτρες, είναι ότι δήθεν οι αρχαίοι Ειδωλολάτρες, (αυτοί που μας δίωκαν για 3 αιώνες και είχαν κατασφάξει τους προ Χριστού Φιλοσόφους), ήταν... ανεξίθρησκοι, ενώ ο "κακός" Χριστιανισμός, δήθεν εγκαθίδρυσε τη μισαλλοδοξία, και ότι έτσι κατάφερε να επιβληθεί. Για άλλη μια φορά όμως, οι αρχαίες πηγές μας αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο! Και είναι εκπληκτικό, το πώς ΟΥΤΕ ΕΝΑ από αυτά που ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές δεν είναι αλήθεια, μάλλον δε, είναι εντελώς αντίστροφο της πραγματικότητας!

Ακόμη κι όταν γίνεται από κάποιους Νεοειδωλολάτρες παραδεκτό ότι ο Χριστιανισμός επικράτησε γενικά δίχως βία και ότι θα γινόταν πλειοψηφία έτσι κι αλλιώς, παρά τις διώξεις, διατυπώνεται το επιχείρημα ότι έπρεπε να υπάρχει ανεξιθρησκεία και όχι απαγόρευση του Εθνισμού. Το επιχείρημα αυτό αγνοεί την ιστορία: από την Αρχαία Ελλάδα ως τον 4ο αι. μ.Χ. δεν υπήρξε ανεξιθρησκεία, αλλά θεσμοθετημένες κρατικές θρησκείες. Επίσης ο Χριστιανισμός δεν έγινε επίσημη θρησκεία από το 324, αλλά μετά το 380, αφού πρώτα υπέστη, υπό καθεστώς ανεξιθρησκείας, τις διώξεις Εθνικών (Ιουλιανού) και Αρειανιστών (Κωνστάντιου Β' και Βάλη). Οι αντίπαλοί του μόνο την ανεξιθρησκεία δεν είχαν κατά νου.
Ότι έτσι έχουν τα πράγματα φαίνεται από τις απόψεις των Εθνικών συγκλητικών της Ρώμης στα 394 και 408 μ.Χ.: οι Συγκλητικοί αυτοί υποστήριζαν πως «δεν είναι νόμιμες οι [αρχαίες] τελετές αν δεν γίνονται δημοσία δαπάνη» και πως «δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει κανένα όφελος για την πόλη [=Ρώμη] αν οι [αρχαίες] τελετές δεν γίνονταν δημόσια, και αν η Σύγκλητος δεν ανέβαινε σύσσωμη στο Καπιτώλιο να τελέσει εκεί αλλά και στις αγορές της πόλης τις απαραίτητες ιεροτελεστίες» (Ζώσιμου, Νέα Ιστορία, Δ’, 59, 3 και Ε’, 41, 3 αντίστοιχα)[1]. Σύμφωνα με τους υποστηρικτές του Πολυθεϊσμού τον 4ο και 5ο μ.Χ. αι. η ανεξιθρησκεία δεν αρκούσε, οι ίδιοι δεν ήταν ευχαριστημένοι με αυτήν, αλλά, αντίθετα, έπρεπε το ρωμαϊκό κράτος επισήμως και δημόσια να υποστηρίζει την πολυθεϊστική λατρεία (και προφανώς όχι τη χριστιανική), και μάλιστα οι χριστιανοί Συγκλητικοί έπρεπε υποχρεωτικά όχι μόνο να παραστούν αλλά και να συμμετάσχουν στις τελετές των εθνικών Συγκλητικών˙ αλλιώς οι τελετές των Πολυθεϊστών δεν ήταν ούτε νόμιμες (για τους ίδιους) ούτε αποτελεσματικές (για το κράτος). Επίσημη θρησκεία της Αυτοκρατορίας έπρεπε να είναι η πολυθεϊστική, όχι μόνο για λόγους «παραδόσεως» αλλά και νομιμότητας/αποτελεσματικότητας. Ποια ανεξιθρησκεία πρότειναν όμως οι Εθνικοί του 4ου αι., όταν υποστήριζαν ότι οι Χριστιανοί υποχρεούνται να συμμετέχουν στις πολυθεϊστικές τελετές; Και πού ακούστηκε ξανά ότι, για να είναι νόμιμες οι τελετές μιας θρησκείας, πρέπει να συμμετέχουν σε αυτές άνθρωποι οι οποίοι δεν πιστεύουν σε αυτήν;

Ο Σύμμαχος, όταν γράφει προς τους αυτοκράτορες Βαλεντιανό, Θεοδόσιο και Αρκάδιο υποστηρίζοντας ότι η Ρώμη υπέταξε τον κόσμο χάρη στην πολυθεϊστική λατρεία της (§ 9 της επιστολής) και ότι εξαιτίας της άρνησης κρατικής χρηματοδότησης των Εστιάδων προέκυψε κακή σοδειά και λιμός στην Αυτοκρατορία και μάλιστα ότι εξαιτίας της παραμέλησης της αρχαίας λατρείας κάθε είδους κακό έπληξε την Αυτοκρατορία (§ 14 κ.ε.), εμμέσως πλην σαφώς δηλώνει ότι είναι απαραίτητο να υφίσταται η πολυθεϊστική λατρεία ως κρατική θρησκεία. Άλλωστε ο Σύμμαχος ρητά (§17 της παραπάνω επιστολής) απαιτεί την μη διατάραξη του υπάρχοντος καθεστώτος των θρησκειών και συνεπώς δεν ζητά ανεξιθρησκεία, όπως έχει υποστηριχθεί κατά κόρον, διότι ως το 380 επίσημη θρησκεία της Αυτοκρατορίας ήταν η πολυθεϊστική[2].

Η ανεξιθρησκεία που είχε ο Ιουλιανός κατά νου φαίνεται από την επιστολή του 110 (398d), προς Αλεξανδρείς: «εκείνο που επιτρέψαμε στους Γαλιλαίους που έχουν εξοριστεί από τον μακαρίτη Κωνστάντιο, δεν ήταν το να επιστρέψουν στις εκκλησίες τους, αλλά στις πατρίδες τους. Ωστόσο πληροφορούμαι πως ο θρασύτατος Αθανάσιος, επειδή παρασύρθηκε, ανακατέλαβε εκείνο που αυτοί αποκαλούν επισκοπικό θρόνο».

Θέμα, επομένως, ανεξιθρησκίας και μη συσχετισμού κράτους-θρησκείας δεν το έθετε κανένας στα σοβαρά εκείνη την εποχή˙ όχι μόνον οι Χριστιανοί, αλλά και οι Εθνικοί είχαν διαφορετική αντίληψη – ο Ιουλιανός άλλωστε επανέφερε ως κρατικά εμβλήματα τα πολυθεϊστικά και τα αγάλματα των θεών δίπλα στο δικό του. Δεν γινόταν, απλά, το κράτος να μένει αμέτοχο στις θρησκευτικές διαμάχες και αυτό δεν οφείλεται στον Χριστιανισμό ούτε στην μισαλλοδοξία των μονοθεϊστών Χριστιανών ειδικά – οι λόγοι πρέπει να αναζητηθουν στις αιτίες των διώξεων κατά των φιλοσόφων στην κλασσική Ελλάδα. Οι Εθνικοί, οι οποίοι επιζητούσαν να υπάρχει επικρατούσα κρατική θρησκεία ήταν το ίδιο μισαλλόδοξοι, αν υποθέσουμε, ότι ο Χριστιανισμός ήταν "μισαλλόδοξος", μόνο και μόνο επειδή θεωρεί τις άλλες θρησκείες ψευδείς [3]. Μάλιστα οι Εθνικοί ήταν περισσότερο μισαλλόδοξοι, γιατί ΔΙΩΞΑΝ τους Χριστιανούς, ενώ οι Χριστιανοί δεν δίωξαν ποτέ κανέναν, παρά τους περί του αντιθέτου ψευδείς και αστήρικτους ισχυρισμούς των Νεοειδωλολατρών.

Σε τέτοιο ιστορικό πλαίσιο η κριτική αποκλειστικά ή ειδικά εναντίον του Χριστιανισμού, απλώς επειδή αυτός πέτυχε να καταλάβει την εξουσία παρά τους διωγμούς τριών αιώνων που υφίστατο, (και η συναφής κριτική ότι εξαιτίας της κατάληψης επικράτησε), καθώς και η ανέξοδη, εκ των υστέρων ρητορεία υπέρ της ανεξιθρησκείας, είναι άνευ ουσίας. Αν μάλιστα σύμφωνα με τα λεγόμενα των Εθνικών οι τελετές του Πολυθεϊσμού ήταν νόμιμες/αποτελεσματικές μόνο με την συμμετοχή του κράτους, τότε ο ελληνορρωμαϊκός Πολυθεϊσμός προκύπτει, κατά πολύ περισσότερο, μια εκ φύσεως κρατική θρησκεία˙ αντιθέτως δεν ακούστηκε ποτέ, τους τρεις πρώτους μ.Χ. αιώνες από χριστιανούς απολογητές, ότι οι χριστιανικές τελετές ήταν άκυρες ή αναποτελεσματικές αν δεν συμμετείχε επισήμως σε αυτές το Κράτος. Αντιθέτως, είναι βασική αρχή του Χριστιανισμού, ότι "η βασιλεία η δική μας δεν είναι επίγεια" (Ιωάννης 18/ιη: 36). Δεν υπάρχει τίποτε πιο αναμενόμενο από την εξαφάνιση μιας θρησκείας η οποία στηρίζεται στην οικονομική υποστήριξη του κράτους, το οποίο παύει να την χρηματοδοτεί από μια στιγμή και μετά.


[1] Ο επίσκοπος Μιλάνου Αμβρόσιος (επιστολή 18 προς αυτοκράτορα Βαλεντιανό) παρατηρούσε εύστοχα: «οι Εθνικοί δεν πιστεύουν ότι οι τελετές τους μπορούν να διατηρηθούν δίχως κρατικές συνεισφορές» (§ 11α). Τέτοιο ήταν το σφρίγος της Εθνικής λατρείας.
[2] Ρωτά ο επίσκοπος Μιλάνου Αμβρόσιος (επιστολή 18 προς αυτοκράτορα Βαλεντιανό): «Έκτισε κανείς Εθνικός αυτοκράτορας βωμό στο Χριστό; (…) οι Εθνικοί πρόσφεραν άπαντα τα δικά τους στην λατρεία τους» (§ 10) και «αυτοί που επί Εθνικών αυτοκρατόρων διεκδικούσαν τα πάντα για τη θρησκεία τους, ενώ τώρα θεωρούν ότι δεν πρέπει να έχουμε κοινό μερίδιο υπό Χριστιανούς ηγεμόνες; (…) Πού ήταν το αίτημά τους για ισότητα, όταν έχοντας λεηλατήσει τα αγαθά των Χριστιανών, τους αρνούνταν και τη ζωή;» (§ 12 και 15).

[3] Η μισαλλοδοξία φαίνεται λ.χ. από τους χαρακτηρισμούς προς τους Χριστιανούς του Πορφύριου, του Κέλσου ή του Ευνάπιου (Βίοι Φιλοσόφων και Σοφιστών, Αιδέσιος, 11, 8-9): «καταδίκασαν το ανθρώπινο γένος στη λατρεία των δουλοπρεπών και ανέντιμων [=του Ιησού] αντί των πραγματικών θεών. Συγκέντρωσαν [οι μοναχοί] τα οστά και τα κρανία όσων θανατώθηκαν εξαιτίας των πολλών αμαρτημάτων τους, εκείνων, δηλαδή, που καταδίκαζε το δικαστήριο της πόλης [= όσων μαρτύρησαν κατά τους αντιχριστιανικούς διωγμούς των πρώτων τριών αιώνων μ.Χ.]. Τους αναδείκνυαν θεούς (…) Μερικοί ονομάζονταν μάρτυρες (…) ανδράποδα που πρόσφεραν κακές υπηρεσίες, καταχτυπημένοι από τα μαστίγια, που έφεραν πάνω στα είδωλά τους τις πληγές της εξαχρείωσης». Για τον Ιουλιανό οι Χριστιανοί είναι όχι απλώς οι «Γαλιλαίοι», αλλά οι «απαίσιοι Γαλιλαίοι» (επιστολή 111, προς Αλεξανδρείς (433c)). http://www.oodegr.com/neopaganismos/dio ... skeia1.htm
<<ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΔΕΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΟΥΔΕΝ ΑΠΟ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΝΥΞ ΛΑΜΠΕΙ ΩΣ Η ΗΜΕΡΑ ΕΙΣ ΣΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΣ ΤΟ ΦΩΣ>>

Re: Ήταν οι αρχαίοι ειδωλολάτρες... "ανεξίθρησκοι" ή ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΟΙ;

11
Ουσιαστικά εδώ μας λέει το άρθρο ότι όπως οι Εβραίοι σκότωναν τους προφήτες έτσι και στην Ελλάδα εδίωκαν την φιλοσοφία. Είναι μία πολύ ορθή διαπίστωση που πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Ο «ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΣΜΟΣ» ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

12
Επειδή τυχαίνει να έχω συζητήσει το θέμα με αρνητές του χριστιανισμού, οι οποίοι κατηγορούν για εγκλήματα θα σας πω την άποψη μου αλλά ας μου επιτρέψετε να θέσω πρώτα μερικούς ορισμούς.

με τον όρο "Οι αρχαίοι Έλληνες" τι εννοούμε; Καθώς Έλληνες υπήρχαν διάσπαρτοι στις πόλεις κράτη (Πανέλληνες), υπήρχαν Έλληνες -Αθηναίοι, Σπαρτιάτες, Μακεδόνες, αργότερα είχαμε Έλληνες υπόδουλους στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία που ενοποίησε τους "παραδοσιακούς" θεούς τους με των Ελλήνων φτιάχνοντας Ελληνορωμαϊκά "υβρίδια" Θεούς, έπειτα ήρθε ο Χριστός (Ελληνική λέξη) ή Μεσσίας (Ιουδαϊκή), έπειτα είχαμε την περίοδο των διωγμών των Χριστιανών, είχαμε στη συνέχεια τον Αρειανισμό και την εμφάνιση του Νεοπλατωνισμού του Πλωτίνου ο οποίος ερμήνευε Πλάτωνα κατά το δοκούν......

Κατά τη γνώμη μου πρέπει να χωρίσουμε τους "Αρχαίους Έλληνες" σε 3 εποχές αν θέλουμε να μιλήσουμε για το "τι πίστευαν".

Α. Χρυσός Αιώνας του Περικλή όπου ακμάζει η φιλοσοφία, οι τέχνες (Εμφάνιση Σωκράτη, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Μέγα Αλέξανδρου) και την δημιουργία της λεγόμενης "MAGNA GRECIA" = μεγάλη ελλάδα
Β. Έχουμε το όραμα της MAGNA ROMA , την υπονόμευση και υποδούλωση των Ελλήνων (και των Ιουδαίων στη συνέχεια) από τους Ρωμαίους, όπου οι Έλληνες και το πάνθεο ανακατεύεται με το Ρωμαϊκό έως ότου υποχρεώνονται να λατρεύουν μέχρι το Καίσαρα ως θεό
Γ. Έχουμε τέλος τη διαμάχη Χριστιανισμού - "Ελληνισμού" έως τα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη.

Οι νέο-παγανο-ειδωλολάτρες κυρίως κατηγορούν το Χριστιανισμό για εγκλήματα που έγιναν στην Γ περίοδο ενώ αδυνατούν να συλληφθούν ότι οι πραγματικές καταστροφές (π.χ. η καταστροφή και λεηλασία της Ακαδημία Πλάτωνα) έγιναν στη Β. από τους Ρωμαίους.

Τη Γ περίοδο ...Ο Πλωτίνος ερμηνεύει Πλάτωνα κατά το δοκούν και ο νεοπλατωνισμός εμφανίζεται εκείνες τις μέρες για να υπονομεύσει τον Χριστιανισμό που έχει γίνει πολύ δημοφιλής καθώς οι Έλληνες δεν είναι ευχαριστημένοι με την "μείξη" και την Ελληνορωμαϊκή θρησκεία.. Η "πατρώα θρησκεία" που εμφανίζεται εκείνες τις μέρες είναι όμοια αλλά παραλλαγμένη σε σχέση με την αυθεντική Ελληνική αντίληψη περί Θεού που υπήρχε περί της Α. περιόδου που ήταν ανάμεικτα Μονοθεϊστική (αυτό υποστήριζε η Ελεατική φιλοσοφική σχολή) και Πολυθεϊστική (κατά τους ποιητές).

Στην Α περίοδο οι ποιητές (Όμηρος) έδιναν την αντίληψη του πολυθεϊστικού πανθέου μέσα από τα έπη κτλ. , ο Πλάτωνας διαφωνούσε με αυτούς όπως επίσης και ερμήνευε-απομυθοποιούσε τον Ορφέα που μιλούσε μέσα από μύθους, ο Αριστοτέλης στη συνέχεια ήταν καθαρά ορθολογιστής ως επί το πλείστον και γενικά την Α περίοδο εδραιώνεται όλο αυτό που δοξάζουμε σήμερα ως "Αρχαία Ελλάδα που έδωσε τα φώτα της".

Τη Β περίοδο όλα καταστρέφονται.

Τη Γ περίοδο πράγματι οι "Χριστιανικοί" όχλοι - ειδικά μετά από καθοδήγηση "διαφόρων" συντελεστών διαπράττουν καταστροφές ως πρόσχημα εναντίον της νέας Θρησκείας, γενικά επικρατεί μεγάλη διαμάχη. Έχουμε την εμφάνιση Ελληνικής ειδωλολατρίας , νεοπλατωνισμού, Αρειανισμού, όλα γενικώς αυτά που πολέμησαν τον Χριστιανισμό μέχρι την εδραίωση του από τον Μέγα Κωνσταντίνο.

__________________

Συμπερασματικά : προτού αποκαλέσουμε τους Έλληνες ως "ειδωλολάτρες" πρέπει πρώτα να ορίσουμε εποχή, τόπο, πρόσωπα. Έτσι βλέπουμε ότι επί Ιουλιανού Παραβάτη οι Έλληνες πράγματι εμφάνιζαν ειδωλολατρία (αφού λάτρευαν παραλλαγμένους θεούς αγάλματα) , ενώ επί Ξενοφάνη 570 π.Χ. ακούμε για πολλαπλότητα των μορφών από ένα ακίνητο, αμετάβλητο και αιώνιο «ένα» και επί Ηράκλειτου να διατυπώνεται η πίστη σε μια διάνοια που καθοδηγεί όλα τα πράγματα.
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν «ειδωλολάτρες»;

13
Οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν «ειδωλολάτρες»;
Εικόνα
Μία διευκρινιστική απάντηση σε φίλο της ιστοσελίδας μας ο οποίος με επιστολή του έθεσε προς τον γράφοντα αρκετά ερωτήματα τα οποία χρήζουν απαντήσεως. Σήμερα αρχίζουμε με το θέμα του αν οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν ή όχι «ειδωλολάτρες».
Εικόνα
Φωτοτυπία της ερμηνείας του λήμματος «Έλλην» από το Μέγα Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας, των Εκδόσεων Παπύρου.


Εδώ και λίγες μέρες έλαβα μια όντως ευγενική επιστολή από έναν αναγνώστη της ιστοσελίδας μας, που δεν ξέρω αν θέλει ν’ αποκαλύψω το όνομά του (Μιλτιάδης Η….).

Επειδή η επιστολή έχει πολλά ερωτήματα, αλλά και για να μπορέσουν οι αναγνώστες μας να μπορέσουν να παρακολουθήσουν καλύτερα μικρότερα και εύχρηστα κείμενα, θα δημοσιοποιώ καθ’ εκάστην ημέρα από ένα ερώτημα και ο κ. Μ.Η. θα έχει την δική μας απάντηση (λέγε καλύτερα: άποψη) επί του θέματος που θέτει. Αρχίζουμε λοιπόν:

ΕΡΩΤΗΣΗ

«Κύριε Σακκέτο καλημέρα.

Είσθε ένας γνώστης της ιστορίας του ελληνισμού και της ορθοδοξίας τον οποίο γενικώς σέβομαι και προτείνω πάντα να σας διαβάζουν όσοι και όσες έχουν απορίες επάνω στα ζητήματα αυτά. Διαβάζοντας αρκετά άρθρα σας στο διαδίκτυο περί χριστιανικής πίστεως, σχέσεως ελληνικής φιλοσοφίας-χριστιανισμού, πήρα ικανοποιητικές απαντήσεις σε χρόνια ερωτήματα μου. Επιτρέψτε μου να σας θέσω και κάποιες άλλες ερωτήσεις οι οποίες και αυτές με τη σειρά τους μού μένουν αναπάντητες, αλλά και ορισμένες διαπιστώσεις που έκανα μετά από μελέτη. Πιστεύω ότι εσείς θα μου δώσετε πιο τεκμηριωμένες απαντήσεις διότι και εσείς όπως και εγώ θέλετε να λάμπει πάντα η αλήθεια.
1) Ποιοι είναι αυτοί κ. Σακκέτο οι οποίοι ταύτισαν τον όρο "Έλλην" με τον ειδωλολάτρη; Έλληνες ονομάζονται για πρώτη φορὰ όλο το έθνος μας το 584 π.Χ. Το βλέπουμε στο επίγραμμα του Εχεμβρότου (Παυσανίας 10,7,6). Πως ο όρος αυτός πήρε την έννοια θρησκευτικού προσδιορισμού; Ποιος τον εισήγαγε; Kαι γιατί να ταυτιστεί ο όρος Έλλην με τον ειδωλολάτρη και όχι το όνομα ενός άλλου λαού, ο οποίος και εκείνος πίστευε στα είδωλα; Ποιοι «στιγμάτισαν» έτσι απλά το όνομα Έλλην; Όποιος διαβάσει τουλάχιστον λίγο Παλαιά Διαθήκη, δε λέω για άλλα αρχαία ελληνικά συγγράμματα, θα καταλάβει ότι ο όρος αυτός προϋπήρχε ως δηλωτικός του έθνους μας. Αυτοί που κατά καιρούς, επιτρέψτε μου την έκφραση, πιπίλιζαν και πιπιλίζουν τον όρο αυτό δηλώνοντας και καλά ότι μιλούν για ειδωλολάτρες, χρησιμοποιώντας τον ακόμα και σε επίσημα βιβλία της εκκλησίας (πηδάλιο) δεν το γνώριζαν; Δεν γνώριζαν και δε γνωρίζουν ότι η χρησιμοποίηση του όρου αυτού συνειρμικά και μόνο δεν αρέσει, από τη στιγμή που μάλιστα έχει ξαναβρεί την σωστή σημασία του; Γνωρίζετε φυσικά καλύτερα από τον καθένα ότι η αρνητικά φορτισμένη λέξη Έλλην δεν έχασε ποτέ την πολιτιστική και εθνική της σημασία για αυτό δεν δικαιολογείται κανείς να υποστηρίζει ότι είχε αλλάξει ολοκληρωτικά η έννοιά της και σήμαινε μόνο τον ειδωλολάτρη. Άρα θα έπρεπε να ήταν πολύ πιο προσεχτικοί όσοι την χρησιμοποιούσαν και να διαχωρίζουν τη σημασία του όρου στο λόγο τους. Από ό,τι φαίνεται δεν το έκαναν. Κατά πολλούς βέβαια ιστορικούς οι αρχαίοι Έλληνες ήταν φυσιολάτρες και όχι ειδωλολάτρες και ταυτόχρονα αναζητούσαν τον έναν και μοναδικό Θεό. Θυμάμαι στην ερώτηση ενός φίλου της ιστοσελίδας για τον όρο Έλλην στο χωρίο του κατά Μκ 7,26 «Η δε γυνή ην Ελληνίς, Συροφοινίκισσα τω γένει» είχατε γράψει ότι ήταν ελληνίδα με καταγωγή από την Συροφοινίκη. Κύριε Άγγελε η περιοχή αυτή ήταν ελληνική; Για να μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η λέξη Ελληνίς αναφέρεται ως δηλωτική του έθνους μας και όχι ως μία λέξη η οποία έχει θρησκευτικό προσδιορισμό η περιοχή πρέπει να ήταν ελληνική. Έτσι δεν είναι; (…)»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Αξιότιμε κύριε Μιλτιάδη Η….,

Πρώτα-πρώτα να σας ευχαριστήσω για τα ευγενικά λόγια. Μέσα από την καρδιά μου σας ευχαριστώ. Ας έλθουμε τώρα στις απορίες σας, που λαμβάνουν δικαιολογημένα τη μορφή ερωτήσεων:

Πρώτα-πρώτα να δούμε τι σημαίνει ο όρος Έλλην. Σύμφωνα με τον Λεξικό Παπύρου, ο όρος Έλλην (*) σημαίνει:

1) Αυτός που κατάγεται από την Ελλάδα.
2) Αυτός που κατοικεί μόνιμα σε αυτήν.
3) Εκείνος που έχει ελληνική ιθαγένεια ή υπηκοότητα.
4) «Ο εξ εθνών», ο Εθνικός, σε αντίθεση προς τους Ιουδαίους.
5) Οπαδός (σ.σ. Προσοχή! οπαδός και όχι γενικά ο οπαδός) τής αρχαίας ελληνικής θρησκείας, ο «ειδωλολάτρης» σε αντίθεση προς τους χριστιανούς.
6) 3. (ως επίθ.) ο ελληνικός («ὁ ἕλλην λόγος», «ἑλληνίς φωνή»).
7) (αρχ.) οἱ Ἕλληνες· οι ελληνίζοντες.

Όπως διαπιστώνετε, ευγενέστατε κύριε Μιλτιάδη Η…., το Λεξικό Παπύρου ευθύς εξ αρχής ξεκαθαρίζει τον όρο "Έλλην" και μάλιστα δίνει και άλλες διαστάσεις στον ορισμό της εννοίας, πράγμα, που όπως φαίνεται γνώριζαν απόλυτα οι Πατέρες της Εκκλησίας μας! Αυτός και ο λόγος που όταν ήθελαν να «στηλιτεύσουν» ή να «επικρίνουν» μια θρησκευτική τάση ή μία άλλη φιλοσοφική αντίληψη, δεν γενίκευαν τους Έλληνες, όπως κακώς εννοούμε πολλοί εξ ημών σήμερα, αλλά είχαν υπόψη τους μια συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων, που ονόμαζαν «Έλληνες», και όχι κατ’ ανάγκην ανθρώπους εκ της φυλής των Ελλήνων! Άλλωστε, όπως γνωρίζετε, στους αλεξανδρινούς χρόνους ονομάζονταν Έλληνες ή Ελληνίζοντες ή Ελληνιστές όλοι οι ομιλητές τής Ελληνικής γλώσσας!!

Το θέμα, εν τη γενέσει του, λαμβάνει τις σωστές του διαστάσεις και κατά συνέπεια δεν μπορούμε να επικρίνουμε τους Πατέρες της Εκκλησίας για κάτι που η ίδια η ελληνική γραμματεία μας είναι σαφής και ξεκάθαρη ως προς τις έννοιες του όρου «Έλλην»!

Ο όρος «ειδωλολάτρης», λοιπόν, τον οποίον ο γράφων δεν αποδέχεται, όπως έχει γράψει σε αρκετά άρθρα ή κύρια σχόλιά του μέσα στην ιστοσελίδα μας, δεν έχει να κάνει με όλους τους Έλληνες, ή κατ' ανάγκην με Έλληνες, αλλά με μια συγκεκριμένη κατηγορία των «εξ εθνών» Ελλήνων, για να είναι σαφής η διάκριση από τους Ιουδαίους. Κοντολογίς η αναφορά σε Έλληνες μπορεί να γίνεται και σε άλλες κατηγορίες ανθρώπων, που δεν είναι φυλετικά Έλληνες, αλλά που έχουν εξελληνισμένη σκέψη, αντίληψη ή φιλοσοφία!

Όντως, ο όρος «ειδωλολάτρης» δεν υπάρχει στην αρχαία ελληνική γραμματεία, παρά μονάχα στα νεότερα χρόνια και προφανώς τον εισήγαγαν άνθρωποι, που δεν γνώριζαν ή δεν είχαν επαρκείς γνώσεις για την ελληνική φιλοσοφία.

Η λέξη «ειδωλολάτρης», όπως τον εννοούμε εμείς σήμερα με την έννοια του θρησκευτικού προσδιορισμού, ή τουλάχιστον όπως υποστηρίζει το Λεξικό Παπύρου (2), πρωτοχρησιμοποιήθηκε στην Καινή Διαθήκη παράλληλα με τη λέξη εθνικός για να δηλώσει αυτόν ο οποίος δεν είναι οπαδός μονοθεϊστικής θρησκείας εν αντιθέσει προς τον χριστιανό και παλαιότερα τον Ιουδαίο.

Η λέξη εθνικός είναι αρχαία και αρχικά δήλωνε αυτόν που ανήκει στο έθνος αλλά αργότερα χρησιμοποιήθηκε από τους Ιουδαίους συγγραφείς ως χαρακτηρισμός για κάθε μη Ιουδαίο και έπειτα από τους χριστιανούς για κάθε μη χριστιανό!

Λέτε: «Όποιος διαβάσει τουλάχιστον λίγο Παλαιά Διαθήκη, δε λέω για άλλα αρχαία ελληνικά συγγράμματα, θα καταλάβει ότι ο όρος αυτός προϋπήρχε ως δηλωτικός του έθνους μας.»

Θα μου επιτρέψετε να αναφέρω εδώ κάτι πολύ σημαντικό: Στην επίσημη Νεοελληνική απόδοση της Αγίας Γραφής του Οικουμενικού Πατριαρχείου δεν αναφέρεται πουθενά ο όρος «ειδωλολάτρης» ή «ειδωλολατρία». Βρίσκουμε, όμως, τον όρο στην Νεοελληνική απόδοση του Νεόφυτου Βάμβα, που ορισμένες φορές κάνει χρήση του όρου αυτού. Σας αναφέρω για παράδειγμα το απόσπασμα της Παλαιάς Διαθήκης, που μιλάει για «τους ειδωλολάτρας ιερείς» (Β’ . Βασιλ. 23, 5), ή το χωρίο: «και ειδωλολατρεία» (Α΄ Σαμ. 15, 23).

Αναντίρρητα στην Παλαιά Διαθήκη χρησιμοποιούνται οι όροι «είδωλα», «ειδωλοθύται» «είδωλον» και άλλα («ένα έκαστον των Εβραίων επισπάσθαι, και κρεών και ειδολωθύτων αναγκάζειν απογεύεσθαι» (Δ΄ Μακκ. 5,2) και περί αυτού δεν υπάρχει διαφωνία.

Θεωρώ περιττό να σας πω ότι συμφωνώ μαζί σας όταν λέτε πως, για πολλούς ιστορικούς, «οι αρχαίοι Έλληνες ήταν φυσιολάτρες και όχι ειδωλολάτρες και ταυτόχρονα αναζητούσαν τον έναν και μοναδικό Θεό». Και το ξέρετε εφ’ όσον έχετε διαβάσει το βιβλίο μου: «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός- Χριστιανισμός». Εκεί μέσα αποδεικνύεται πώς την εποχή του Ιησού Χριστού στην περιοχή της Παλαιστίνης υπήρχαν τουλάχιστον 135 ελληνικές πόλεις, όπου και η γυνή, η Ελληνίς, η "Συροφοινίκισσα τω γένει"!

Θα συνεχίσουμε άλλη μέρα με τα υπόλοιπα ερωτήματά σας.


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Έλληνας
και Έλλην, ο (θηλ. Ελληνίδα, η) (AM Ἕλλην· θηλ. ἑλληνίς, η και Α ἑλλανίς)· αυτός που κατάγεται από την Ελλάδα ή κατοικεί μόνιμα σε αυτήν· || (νεοελλ.) εκείνος που έχει ελληνική ιθαγένεια ή υπηκοότητα· || (αρχ.-μσν.) 1. «ὁ ἐξ ἐθνῶν», ο Εθνικός, σε αντίθεση προς τους Ιουδαίους· 2. οπαδός τής αρχαίας ελληνικής θρησκείας, ειδωλολάτρης σε αντίθεση προς τους χριστιανούς· 3. (ως επίθ.) ο ελληνικός («ὁ ἕλλην λόγος», «ἑλληνίς φωνή»)· || (αρχ.) οἱ Ἕλληνες· οι ελληνίζοντες.
[ΕΤΥΜΟΛ. Οι λ. Έλληνες και Ελλάς είναι αβέβαιης ετυμολ., όπως εξάλλου οι περισσότερες ονομασίες χωρών και λαών. Η λ. Ελλάς είναι σχηματισμένη με επίθημα -ας (πρβλ. Τρωάς, Λευκάς κ.ά.), ενώ το επίθημα τής λ. Έλληνες απαντά και σε άλλες ονομασίες λαών τής Β. Ελλάδας (πρβλ. Αθαμάνες, Αινιάνες, Ακαρνάνες κ.ά.). Ο διαφορετικός τονισμός, ο οποίος εμφανίζεται εξάλλου και στη λ. Ίωνες, προήλθε πιθ. από το Παν-έλληνες (πρβλ. πάν-δεινος, παν-άγαθος κ.ά.). Παράλληλα προς το Έλληνες υπάρχει ο τ. Έλλοπες, που αναφέρεται στους κατοίκους τής Ελλοπίας, περιοχή βορείως τής Δωδώνης και τής Εύβοιας. Από άλλους υποστηρίχτηκε ότι τα Ελλάς και Έλληνες προήλθαν από τη λ. Ελλοί· «Έλληνες οι εν Δωδώνη και οι ιερείς» (Ησύχ.). Ίσως όμως η λ. Ελλοί οφείλεται σε εσφαλμένη ανάγνωση (σ' Ελλοί) τής λ. Σελλοί στην Ιλ. Π 234, οπότε δεν αποκλείεται τα Ελλάς και Έλληνες να προήλθαν από το Σελλοί, με απώλεια τού -σ- στην Ελληνική. Τόσο το Ελλάς όσο και το Έλληνες φαίνεται δεν δήλωσαν από την αρχή ολόκληρο το ελληνικό έθνος. Στα ομηρικά έπη Ελλάς είναι κυρίως η Θεσσαλική Φθία, δηλ. η χώρα που ανήκει στο κράτος τού Πηλέως και κατοικείται από Μυρμιδόνες. Κατά τον γεωγράφο Στράβωνα, άλλοι μεν, όπως ο Θουκυδίδης, ταύτιζαν την Ελλάδα με τη Φθία, δηλ. το νότιο μέρος τής Θεσσαλίας, ενώ άλλοι πίστευαν ότι πρόκειται για διαφορετική από τη Φθία χώρα. Κατά τον Αριστοτέλη, όμως, ο οποίος στηρίχθηκε σε σχετική παράδοση, πρώτη πατρίδα τών Ελλήνων, η αρχαία Ελλάς, ήταν η Δωδώνη και η κοιλάδα τού Αχελώου. Αργότερα, πάντως, με τη λ. Ελλάς, που αρχικώς ήταν τοπικά περιορισμένη, δηλώθηκε η Στερεά Ελλάδα και έπειτα (5ος π.Χ. αιώνας) όλη η χώρα την οποία κατοικούσαν Έλληνες, συμπεριλαμβανομένης τής Πελοποννήσου και τής μικρασιατικής Ελλάδας. Όσον αφορά στην ονομασία Έλληνες, η λέξη απαντά άπαξ στον Όμηρο, για να δηλώσει τους κατοίκους τής θεσσαλικής Ελλάδας, ενώ οι υπόλοιποι ονομάζονται Δαναοί, Αχαιοί και Αργείοι. 'Απαξ, όμως, απαντά και η λ. Πανέλληνες, προφανώς για να δηλώσει το σύνολο τών Ελλήνων, όπως συμβαίνει και αργότερα στον Ησίοδο και στον Αρχίλοχο. Από τις αρχές τού 6ου π.Χ. αιώνα η λ. Έλληνες προσέλαβε ευρύτερη σημασία και σταθεροποιήθηκε στις αρχές τού 5ου αιώνα, ενώ ήδη πριν από το 580 π.Χ. η λ. Έλληνες χρησιμοποιούνταν στο σύνθετο Ελλανοδίκης, η ονομασία τών κριτών τών Ολυμπιακών Αγώνων. Κατά τον Θουκυδίδη, η ονομασία Έλληνες επεκτάθηκε ευρύτερα, επειδή τον Έλληνα, ήρωα τού ελληνικού γένους, και τους γιούς του τούς καλούσαν συχνά σε άλλες πόλεις για βοήθεια, ενώ κατά τον Ηρόδοτο η επέκταση τής ονομασίας οφείλεται στο ότι το ελληνικό έθνος, αρχικά αδύναμο, προσείλκυσε και αφομοίωσε πολλούς ομόφυλους και αλλόφυλους. Σύμφωνα, τέλος, με την άποψη τού Γεωργίου Χατζιδάκι, η μεγάλη εξάπλωση τής ονομασίας οφείλεται και σε πολιτιστικά όσο και πολιτικά αίτια, στη συνείδηση τής κοινής καταγωγής που δημιουργούσαν τα αρχαία ιερά (Δωδώνη, Δελφοί, Ολυμπία) ή οι αποικίες, δηλ. η συνείδηση τής συγγένειας και τής ταυτότητας που υπήρχε μεταξύ τών αποίκων από διάφορα μέρη τής Ελλάδας σε σύγκριση προς τους κατοίκους τών χωρών στις οποίες εγκαθίσταντο. Στους αλεξανδρινούς χρόνους ονομάζονταν Έλληνες ή Ελληνίζοντες ή Ελληνιστές όλοι οι ομιλητές τής Ελληνικής. Μετά την επικράτηση όμως τού χριστιανισμού η λ. Έλλην πήρε τη σημασία ειδωλολάτρης, άπιστος, Εθνικός (βλ. λ.), γιατί δήλωνε κάθε μη Ιουδαίο ή μη χριστιανό. Μετά την άλωση τής Κωνσταντινουπόλεως (1204) από τους Φράγκους οι όροι Ελλάς και Έλληνες επαναχρησιμοποιήθηκαν με ευρύτερο εθνολογικό και πολιτιστικό περιεχόμενο, που επικράτησε στους μετέπειτα χρόνους]. (Πάπυρος, Μέγα Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας)

2. ειδωλολάτρης
ο (θηλ. ειδωλολάτρισσα) (Α εἰδωλολάτρης, ο, η, θηλ. και εἰδωλολάτρις· Μ εἰδωλολάτρης, θηλ. εἰδωλολάτρισσα)· αυτός που λατρεύει τα είδωλα.
[ΕΤΥΜΟΛ. < είδωλον + -λάτρης < λάτρον. Η λ. ειδωλολάτρης πρωτοχρησιμοποιήθηκε στην Καινή Διαθήκη παράλληλα με τη λ. εθνικός για να δηλώσει αυτόν ο οποίος δεν είναι οπαδός μονοθεϊστικής θρησκείας εν αντιθέσει προς τον χριστιανό και παλαιότερα τον Ιουδαίο. Η λ. εθνικός είναι αρχαία και αρχικά δήλωνε αυτόν που ανήκει στο έθνος αλλά αργότερα χρησιμοποιήθηκε από τους Ιουδαίους συγγραφείς ως χαρακτηρισμός για κάθε μη Ιουδαίο και έπειτα από τους χριστιανούς για κάθε μη χριστιανό (βλ. και λ. έθνος). Μεταξύ τών δύο λέξεων δεν υπάρχει σαφής διάκριση, αλλά πιθ. η λ. ειδωλολάτρης είχε εντονότερα μειωτική σημασία, όπως δείχνει και ο σχηματισμός της: «αυτός που λατρεύει τα είδωλα, τα ομοιώματα». Στη νέα Ελληνική χρησιμοποιείται κυρίως η λ. ειδωλολάτρης, από την οποία προήλθαν οι ευρέως διαδεδομένοι τύποι τών άλλων γλωσσών· πρβλ. λατ. εκκλ. idolatre, αγγλ. idolater, γαλλ. idolatre]. (Πάπυρος, Μέγα Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας)
http://www.sakketosaggelos.gr/Article/2262/
Αναρτήθηκε: 11/03/12 21:02
Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείνΠλάτων

Re: Οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν «ειδωλολάτρες»;

14
Εύχεσθαι υπέρ των Ελλήνων

Ελλην προσδιορισμός δια την θρησκευτική των υπόστασιν και χαρακτηρισμός δια την λατρεία των εις ειδωλολατρικούς θεούς.

β'. Μιμού τον Θεόν. Ει πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι, εικότως υπέρ απάντων δει εύχεσθαι‧ ει πάντας αυτός ηθέλησε σωθήναι, θέλε και συ‧ ει δε θέλεις, εύχου‧ των γαρ τοιούτων εστί το εύχεσθαι. Οράς πως πανταχόθεν την ψυχήν έπεισεν, ώστε και υπέρ Ελλήνων εύχεσθαι; Και το κέρδος δείκνυς όσον εκ τούτου τίκτεται, Ίνα ήρεμον, φησί, και ησύχιον βίον διάγωμεν‧ και το πολλώ τούτου μείζων, ότι και τω Θεώ τούτο δοκεί, και ότι όμοιοι αυτώ κατά τούτο γινόμεθα, κατά το τα αυτά αυτώ θέλειν. Ικανά ταύτα δυσωπήσαι και θηρίον. Μη τοίνυν φοβηθής υπέρ Ελλήνων ευχόμενος‧ και αυτός τούτο βούλεται ‧ φοβήθητι το κατεύξασθαι μόνον ‧ τούτο γαρ ου βούλεται. Ει δε υπέρ Ελλήνων εύξασθαι χρη, και υπέρ αιρετικών δήλον ότι‧ υπέρ γαρ απάντων ανθρώπων εύχεσθαι δει, ου διώκειν…». Ιωάννης Χρυσόστομο:PG 62,536.

Ελεύθερη μετάφραση. Μιμήσου τον Θεό.Εάν θέλει (ο Θεός) να σωθούν πάντες οι άνθρωποι, είναι εύλογο ότι κι εσύ θα πρέπει να εύχεσαι υπέρ πάντων. Εάν αυτός (ο Θεός) θέλησε πάντες οι άνθρωποι να σωθούν, να θέλεις κι εσύ το ίδιο. Αν θέλεις το ίδιο τότε να εύχεσαι διότι των τοιούτων είναι το να εύχεσαι.Βλέπεις πως πανταχόθεν την ψυχή προτρέπει, ώστε και υπέρ των Ελλήνων εύχεσθαι. Και το κέρδος δείχνει όσο προκύπτει από αυτή την πράξη, για να διάγουμε ήρεμο κι ήσυχο βιο, και το περισσότερο από αυτό, θέλημα Θεού είναι, διότι γινόμαστε όμοιοι με αυτόν επειδή θέλουμε κι εμείς αυτά που θέλει ο Θεός.Όλα αυτά είναι ικανά να κατευνάσουν και θηρίο. Μη φοβηθείς όταν εύχεσαι υπέρ των Ελλήνων διότι και ο Θεός αυτό θέλει. Να φοβάσαι μόνον το να εύχεσαι εναντίον τους διότι αυτό δεν το θέλει ο Θεός. Εάν χρειάζεται να εύχεσαι υπέρ των Ελλήνων , και υπέρ των Αιρετικών πρέπει να κανείς το ίδιο, διότι πρέπει να εύχεσαι υπέρ πάντων των ανθρώπων και να μην διώκεις κανέναν».


Γίνεται διαχωρισμός των Ελλήνων από τους Αιρετικούς αφού οι πρώτοι είναι αλλόθρησκοι ενώ οι Αιρετικοί έχουν απόψεις που αποκλίνουν από το ορθόδοξο δόγμα.. ο Χρυσόστομος εύχεται να γνωρίσουν τον αληθινό Θεό οι Έλληνες και να παρατήσουν τα είδωλα.
Εικόνα

Re: Το δέντρο του Ιεσσαί

16
LAPTONAS έγραψε:
Vassilis_1 έγραψε:
LAPTONAS έγραψε:
Vassilis_1 έγραψε: Ακριβώς αγαπητέ LAPTONAS. Σύμφωνα με τον Θεόπνευστο Παύλο, ο οποίος χαρακτηρίζει τον Ρωμαίο τον πρώην ειδωλολάτρη ως αγριελαία, κατ’ επέκταση χαρακτηρίζει και τον Έλληνα τον πρώην ειδωλολάτρη ως αγριελαία. Και όπως ο Ρωμαίος, έτσι και ο Έλληνας, καθώς πίστεψε στον Χριστό κεντρώθηκε στην ελαία. Με φυσική συνέπεια να μη βαστάζει αυτός την ρίζαν, αλλά η ρίζα να βαστάζει αυτόν.
Οπότε: Ως Χριστιανός που είναι πλέον, στηρίζεσαι στους πατριάρχας και τους προφήτας των Εβραίων.
Αυτό λοιπόν θα ίσχυε όμως αν και οι Έλληνες ήταν στο ίδιο επίπεδο με τους Ρωμαίους ειδωλολάτρες...
Αυτό λοιπόν ισχύει διότι οι Έλληνες, παρόλο που είχαν κάνει ένα βωμό προς τον άγνωστο Θεό, παρέμεναν κανονικότατα ειδωλολάτρες, όπως και οι Ρωμαίοι.
...Αλλά σε κάθε περίπτωση το θέμα μας εδώ είναι η ρίζα, όχι αν ήταν ειδωλολάτρες οι Έλληνες...
Ναι αλλά η «ρίζα» με τους πρώην «ειδωλολάτρες» έχει άμεση σχέση.

Οι Έλληνες λοιπόν ήταν φουλ ειδωλολάτρες.
Αυτό αποδεικνύεται και από την Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου:

Απευθυνόμενος ο Μέγας Βασίλειος στον Θεό, μεταξύ άλλων λέει τα εξής:
...αποστήσας ημάς της πλάνης των ειδώλων…
Ώστε Μέγα Βασίλειε ήταν ειδωλολάτρες οι Έλληνες!

Τώρα, αφού διαπιστώθηκε ότι οι Έλληνες ήταν ειδωλολάτρες, πάμε να βρούμε τη ρίζα τους, ως Χριστιανοί που έγιναν πλέον.

Ο Θεόπνευστος Παύλος είναι σφόδρα κατατοπιστικός για το σε ποιό έθνος βρίσκεται η ρίζα όλων των πρώην ειδωλολατρών που πίστεψαν στον Χριστό. Ας τον παρακολουθήσουμε:
Ρωμ. 11, 17-18 συ δε, ο ειδωλολάτρης, που μέχρι προ ολίγου παρέμεινες αγριέλαια και εκεντρώθηκες εις την θέσιν των αποκοπέντων κλάδων, συνεδέθης δε με την ρίζαν και μετέχεις στους παχείς χυμούς της ελαίας, μη υπερηφανεύεσαι εις βάρος των κλάδων, που απεσπάσθησαν. Εάν δε αλαζονεύεσαι και υπερηφανεύεσαι, μάθε, ότι δεν βαστάζεις συ την ρίζαν, αλλά η ρίζα βαστάζει σε• (και ως Χριστιανός δε που είσαι, στηρίζεσαι στους πατριάρχας και τους προφήτας των Εβραίων).
Ρίζα λοιπόν, όλων των πρώην ειδωλολατρών οποιασδήποτε εθνότητας, άρα και ημών των Ελλήνων, που πιστέψαμε, στον Χριστό είναι οι Πατριάρχες και οι Προφήτες των Εβραίων.

Αγαπητέ LAPTONAS σχίσε το τυφλοπάνι του εθνικισμού, το οποίο δεν σου επιτρέπει να δεις την Αλήθεια, που μας αποκάλυψε ο Θεόπνευστος Απόστολος Παύλος.

Re: Το δέντρο του Ιεσσαί

17
Vassilis_1 έγραψε:
LAPTONAS έγραψε:
Vassilis_1 έγραψε:
LAPTONAS έγραψε:
Vassilis_1 έγραψε: Ακριβώς αγαπητέ LAPTONAS. Σύμφωνα με τον Θεόπνευστο Παύλο, ο οποίος χαρακτηρίζει τον Ρωμαίο τον πρώην ειδωλολάτρη ως αγριελαία, κατ’ επέκταση χαρακτηρίζει και τον Έλληνα τον πρώην ειδωλολάτρη ως αγριελαία. Και όπως ο Ρωμαίος, έτσι και ο Έλληνας, καθώς πίστεψε στον Χριστό κεντρώθηκε στην ελαία. Με φυσική συνέπεια να μη βαστάζει αυτός την ρίζαν, αλλά η ρίζα να βαστάζει αυτόν.
Οπότε: Ως Χριστιανός που είναι πλέον, στηρίζεσαι στους πατριάρχας και τους προφήτας των Εβραίων.
Αυτό λοιπόν θα ίσχυε όμως αν και οι Έλληνες ήταν στο ίδιο επίπεδο με τους Ρωμαίους ειδωλολάτρες...
Αυτό λοιπόν ισχύει διότι οι Έλληνες, παρόλο που είχαν κάνει ένα βωμό προς τον άγνωστο Θεό, παρέμεναν κανονικότατα ειδωλολάτρες, όπως και οι Ρωμαίοι.
...Αλλά σε κάθε περίπτωση το θέμα μας εδώ είναι η ρίζα, όχι αν ήταν ειδωλολάτρες οι Έλληνες...
Ναι αλλά η «ρίζα» με τους πρώην «ειδωλολάτρες» έχει άμεση σχέση.

Οι Έλληνες λοιπόν ήταν φουλ ειδωλολάτρες.
Αυτό αποδεικνύεται και από την Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου:

Απευθυνόμενος ο Μέγας Βασίλειος στον Θεό, μεταξύ άλλων λέει τα εξής:
...αποστήσας ημάς της πλάνης των ειδώλων…
Ώστε Μέγα Βασίλειε ήταν ειδωλολάτρες οι Έλληνες!

Τώρα, αφού διαπιστώθηκε ότι οι Έλληνες ήταν ειδωλολάτρες, πάμε να βρούμε τη ρίζα τους, ως Χριστιανοί που έγιναν πλέον.

Ο Θεόπνευστος Παύλος είναι σφόδρα κατατοπιστικός για το σε ποιό έθνος βρίσκεται η ρίζα όλων των πρώην ειδωλολατρών που πίστεψαν στον Χριστό. Ας τον παρακολουθήσουμε:
Ρωμ. 11, 17-18 συ δε, ο ειδωλολάτρης, που μέχρι προ ολίγου παρέμεινες αγριέλαια και εκεντρώθηκες εις την θέσιν των αποκοπέντων κλάδων, συνεδέθης δε με την ρίζαν και μετέχεις στους παχείς χυμούς της ελαίας, μη υπερηφανεύεσαι εις βάρος των κλάδων, που απεσπάσθησαν. Εάν δε αλαζονεύεσαι και υπερηφανεύεσαι, μάθε, ότι δεν βαστάζεις συ την ρίζαν, αλλά η ρίζα βαστάζει σε• (και ως Χριστιανός δε που είσαι, στηρίζεσαι στους πατριάρχας και τους προφήτας των Εβραίων).
Ρίζα λοιπόν, όλων των πρώην ειδωλολατρών οποιασδήποτε εθνότητας, άρα και ημών των Ελλήνων, που πιστέψαμε, στον Χριστό είναι οι Πατριάρχες και οι Προφήτες των Εβραίων.

Αγαπητέ LAPTONAS σχίσε το τυφλοπάνι του εθνικισμού, το οποίο δεν σου επιτρέπει να δεις την Αλήθεια, που μας αποκάλυψε ο Θεόπνευστος Απόστολος Παύλος.
Ο όρος «ειδωλολάτρης», λοιπόν, τον οποίον ο γράφων δεν αποδέχεται, όπως έχει γράψει σε αρκετά άρθρα ή κύρια σχόλιά του μέσα στην ιστοσελίδα μας, δεν έχει να κάνει με όλους τους Έλληνες, ή κατ' ανάγκην με Έλληνες, αλλά με μια συγκεκριμένη κατηγορία των «εξ εθνών» Ελλήνων.
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν «ειδωλολάτρες»;

18
Αρλούμπες. Δηλαδή ο Πρωταγόρας που έλεγε ότι δεν υπάρχουν θεοί (=είδωλα) ήταν ειδωλολάτρης ;
Εικόνα
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν
Απάντηση

Επιστροφή στο “Eλληνισμός-Χριστιανισμός”

cron