Ρώμη, Ρωμαίος, Ρωμηός (Ρωμιός) και Ρωμιοσύνη

1
Πρόσφατα(σ.σ το άρθρο είναι πριν 3 χρόνια) το διαδίκτυο κατακλείστηκε από chain-mails (αλυσσιδωτά μηνύματα) που διασπείρουν κατάλογο όλων των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων που αναφέρει δίπλα στο όνομά τους την υποτιθέμενη χώρα καταγωγής τους…
Σύμφωνα με τον κατάλογο αυτό μόνο η Αυτοκράτειρα Ειρήνη η Αθηναία ήταν Ελληνίδα!!!…
Οι υπόλοιποι αναφέρονται ως δήθεν Ιλλυριοί, Σλάβοι (ακόμα και σε εποχή που οι Σλάβοι δεν είχαν εμφανιστεί στην Βαλκανική), Βούλγαροι, Αρμένιοι, Φρύγες, Ίβηρες κλπ

Ήταν όμως έτσι τα πράγματα?

Επειδή στα μηνύματα δεν αναφέρεται η πηγή του καταλόγου αυτού, ενημερώνω ότι προέρχεται από ιστοσελίδα κόμματος Βούλγαρων Εθνικιστών που έχουν αλυτρωτικές βλέψεις κατά της Μακεδονίας και της Θράκης μας…
Μάλιστα το συγκεκριμένο site αναμασά παλαιότερο προπαγανδιστικό υλικό άλλης ιστοσελίδας η οποία χρηματοδοτείται από τη Μ.Ι.Τ. (Τουρκική Μυστική Υπηρεσία)…
Και – ω τι σύμπτωση – το ίδιο ακριβώς κείμενο το βρίσκουμε αυτολεξεί αναρτημένο σε προπαγανδιστικού περιεχομένου ιστοσελίδα Σκοπιανών εθνικιστών…
Και τώρα περιληπτικά ο αντίλογος για ποιό λόγο δεν στέκει η άθλια προπαγάνδα τριών επίμονων εχθρών μας σε βάρος 11 και πλέον αιώνων μεσαιωνικής ιστορίας της Φυλής μας που προηγήθηκαν της επαναστάσεως του 1821:

Α) Ποιά ήταν στην πραγματικότητα η καταγωγή των Ρωμαίων?

Μια από τις πρώτες και πιο ακριβείς ιστορικές καταγραφές και ίσως από τις πλησιέστερες σε εκείνη την εποχή ανάγεται στον 1ο μ.Χ. αι. και βέβαια δεν προέρχεται ούτε από Βούλγαρο, ούτε από Τούρκο, ούτε από Σκοπιανό ιστορικό, δεδομένου ότι ακόμα δεν είχαν μετακινηθεί προς την Ευρώπη, ενώ στις Μογγολικές στέπες όπου ζούσαν ως νομάδες σε ημιαγρία κατάσταση είχαν άλλου είδους ενδιαφέροντα και ανησυχίες…

Η πηγή στην οποία αναφέρομαι δεν είναι άλλος από τον διασημότερο ίσως Έλληνα ιστορικό (και όχι μόνο) Πλούταρχο, ο οποίος υπήρξε ένας εκ των σημαντικοτέρων ιστορικών συγγραφέων και βιογράφων της εποχής του, ενώ διετέλεσε μεταξύ άλλων και Αρχιερεύς του Μαντείου των Δελφών.

Ο Πλούταρχος έζησε πολλά χρόνια στη Ρώμη (τουλάχιστον από το 80 – 90 μ.Χ.) όπου μετείχε στον δημόσιο βίο και δημιούργησε σχέσεις με επιφανείς Ρωμαίους, που επισφραγίστηκαν με την παραχώρηση σ’ αυτόν τόσο του τίτλου του Ρωμαίου πολίτη όσο και δημοσίων αξιωμάτων.

Γνώριζε επομένως εξ ιδίας αντιλήψεως σημαντικές πληροφορίες που προέρχονταν από την ίδια την Ρωμαϊκή Αριστοκρατία εκείνης της εποχής και τις οποίες περιέλαβε στο έργο του «Βίοι Παράλληλοι/Ρωμύλος».

Σύμφωνα με αυτές οι Ρωμαίοι κατάγονται:

1. Από το προελληνικό φύλο των Πελασγών, οι οποίοι αφού πλανήθηκαν στους περισσοτέρους τόπους της οικουμένης και νίκησαν τους περισσοτέρους ανθρώπους, εγκαταστάθηκαν στο μέρος αυτό και ονόμασαν έτσι την πόλη από τη ρώμη των όπλων τους.

2. Από την Τρωάδα (Ιωνίδα) Ρώμη, η οποία διακρινόταν για τη γενιά και για τη φρόνησή της και πρότεινε στους Τρώες πρόσφυγες να κάψουν τα πλοία τους με τα οποία έφθασαν στην Τυρρηνία και ορμίστηκαν στον Θρύμβη ποταμό, προκειμένου να εγκατασταθούν στο Παλλάντιο αντί να συνεχίσουν να περιπλανώνται. Επειδή η χώρα ήταν εύφορη και οι γειτονικοί λαοί τους δέχονταν καλά, πρόσφεραν στη Ρώμη τιμές, ενώ έδωσαν στην πόλη το όνομά της.

3. Από τη Ρώμη, τη θυγατέρα του Τηλέφου, υιού του Ηρακλή και της Λευκαρίας (σ.σ. ετυμολ. εκ των Λευκής + Αρίας), που παντρεύτηκε τον Τρώα (Ίωνα) Αινεία, ή τον υιό του Ασκάνιο.

4. Από τον υιό του Οδυσσέως και της Κίρκης Ρωμανό.

5. Από τον Ρώμο, υιό του Ημαθίωνος, τον οποίο απέστειλε ο Διομήδης.

6. Από τον Ρωμύλο, υιό του Αινεία και της Δεξιθέας του Φόρβαντος.

7. Από τη Ρώμη, θυγατέρα της Τρωάδος (Ιωνίδος) Δεξιθέας η οποία παντρεύτηκε τον Λατίνο, υιό του Τηλεμάχου και έτεξε τον Ρωμύλο.

8. Από την Αιμυλία, θυγατέρα του Τρώος (Ίωνος) Αινείου και της Λαβινίας η οποία παντρεύτηκε τον Άρη.

9. Από τον Αρκάδα Εύανδρο, σύζυγο της φοιβικής μάντισσας Νικοστράτης που αποκλήθηκε «Κάρμεντα», λέξη η οποία ετυμολογείται εκ του «καρήρε» που σημαίνει στερούμαι και «μέντεμ» που σημαίνει νους, επειδή χρησμοδοτούσε με έμμετρα έπη στερούμενη το νου της από ενθουσιασμό (σ.σ. δηλ. μετέχουσα της θείας ουσίας).

Συμπερασματικώς όλες οι προεκτεθείσες εκδοχές καταλήγουν σε δύο κοινά σημεία τομής μεταξύ τους:

Την ίδρυση της Ρώμης ως Ελληνικής πόλεως/αποικίας, καθώς και την φυλετικώς Ελληνική καταγωγή των Ρωμαίων!!!…

Προς επίρρωσιν ο Πλούταρχος, αναφερόμενος στην εποχή του Ρωμύλου, μνημονεύει επιπλέον και την σημαντική πληροφορία ότι «ακόμα τότε οι ιταλικές λέξεις δεν είχαν κυριαρχήσει στις Ελληνικές» και γι’ αυτό είναι χαρακτηριστικό το σύνθημα εφορμήσεως «Ταλασία», που χρησιμοποίησαν οι Ρωμαίοι κατά την αρπαγή των Σαβίνων, η οποία είναι λέξη Ελληνική και σημαίνει «Γνέσιμο μαλλιών»!!!…

Άς μην ξεχνάμε επίσης ότι η λατινική γλώσσα είναι απολύτως Ελληνικής προελεύσεως επειδή προέρχεται από το αλφάβητο των αρχαίων Ευβοαίων που εποίκισαν τη Ρώμη.

Β) Σύμφωνα με τη Βυζαντινή νομοθεσία και εθιμοτυπία ο Βυζαντινός Αυτοκράτωρ έπρεπε να εκλεγεί από τη Σύγκλητο, να ανακηρυχθεί από τις Σχολές του Παλατίου (Ανακτορική Φρουρά) και να χρισθεί από τον Πατριάρχη.

Για να εκλεγεί όμως κάποιος ως Αυτοκράτωρ από τη Σύγκλητο που την αποτελούσαν οι εκλεγμένοι ως Άριστοι μεταξύ των Βυζαντινών Ευγενών, έπρεπε να είναι μέλος αυτής, δηλ. να είναι Συγκλητικός.

Γεννάται επομένως το ερώτημα εάν η «orrigo (καταγωγή)» αποτελούσε μια εκ των προϋποθέσεων για την «εναρίθμηση» στη Σύγκλητο κάποιου που είχε ανέλθει αξιοκρατικώς και ευδοκίμως την ιεραρχική κλίμακα Ευγενείας της Αυτοκρατορίας.

Η απάντηση είναι ΝΑΙ!!!

Ο υποψήφιος Συγκλητικός έπρεπε να κατάγεται από ένα εκ των πρώτων Γενών (Οίκων) που ίδρυσαν τη Σύγκλητο της Αρχαίας Ρώμης, απόγονοι των οποίων ακολούθησαν τον Μεγάλο Κωνσταντίνο στην Νέα Ρώμη, δηλ. στην Κωνσταντινούπολη για να αποτελέσουν τη Σύγκλητο της νεοσύστατης Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας (Βυζαντινής Αυτοκρατορίας).

Ποια ήταν όμως η φυλετική σύσταση αυτών των πρώτων Συγκλητικών Γενών?

Ο Βυζαντινολόγος Καθηγητής του Α.Π.Θ. X Ι. Ρωμανίδης στο έργο του «Ρωμηοσύνη» αναφερόμενος σε διάφορες πηγές εκείνης της εποχής συνοψίζει την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα μέσα σε λίγες γραμμές:

«Το 500 π.Χ. (στη Ρώμη) υπήρχαν περίπου 50 Ρωμαϊκά Γένη και σε κάθε ένα από αυτά ηγείτο ένας Πατρίκιος, μέλος της Συγκλήτου.

Αντιμέτωπος με την επανάσταση των υποτακτικών, η Σύγκλητος, το 450 π.X. έστειλε αντιπροσωπία στην Αθήνα προκειμένου να βρει λύση στο πρόβλημα.

Το αποτέλεσμα ήταν “Ο Κώδιξ των 12 Δέλτων”, ο οποίος (μεταξύ άλλων) απαγόρευε τον γάμο μεταξύ των Κυρίων (δηλ. των μελών των Συγκλητικών Γενών) και του υπολοίπου πληθυσμού της Ρώμης, δηλ. μεταξύ εκείνων οι οποίοι είχαν Ελληνική προέλευση και εκείνων οι οποίοι δεν είχαν.

Οι Κύριοι (Κυροί/Κούριοι/Κουρήτες, όπως προσφωνούνταν οι Συγκλητικοί) έπρεπε να παραμείνουν μια καθαρά (Ελληνική) φυλή, ώστε οι προστασίες να λαμβάνονται σωστά και να δίδονται σωστές απαντήσεις από τους θεούς όταν αποφασίζουν επάνω σε νομικά, κοινωνικά και ειδικώς σε στρατιωτικά θέματα”.

Αξίζει επίσης να υπενθυμίσω ότι αυτός ο νόμος περί αμιγώς Ελληνικής φυλετικής καθαρότητας των Συγκλητικών – από τις τάξεις των οποίων εξελέγετο ο εκάστοτε Βυζαντινός Αυτοκράτωρ – και μάλιστα επί ποινήι εκπτώσεως των κληρονομικών Συγκλητικών προνομίων των απορρεόντων εκ της καταγωγής τους, διατηρήθηκε μέχρι την άλωση της Βασιλεύουσας το 1453, αναβίωσε με τη σύσταση του Ελληνικού κράτους μετά την Επανάσταση του 1821 (της οποίας ηγήθηκε ο Συγκλητικής καταγωγής «Επίτροπος», δηλ. Βυζαντινός Αντιβασιλεύς Αλέξανδρος Υψηλάντης) και αποτελούσε επίσημο νόμο του Ελληνικού κράτους μέχρι το 1946 που τελικώς καταργήθηκε!!!…

Με την ευκαιρία ας θυμηθούμε ενδεικτικώς και κάποιες ιδιοχείρως καταγεγραμμένες απόψεις χαρακτηριστικών κορυφαίων εκπροσώπων των Συγκλητικών Τάξεων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (ένας εκ των οποίων μάλιστα διετέλεσε και ιδιαιτέρως επιτυχημένος Αυτοκράτωρ) για να διαπιστώσουμε εάν είχαν ή δεν είχαν Συνείδηση της Ελληνικής καταγωγής τους:

“…τα ΜΕΝ εώα έθνη διδόασι τιμήν τω Βασιλεί ΩΣ ΔΙΑΔΟΧΩ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥ ΤΟΥ
ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, τα δ’ αυ εσπέρια ως του Μεγάλου Κωνσταντίνου διαδόχω.
ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΜΕΝ ΤΟΥΤΩΝ ΟΥΤΩΣ”.
(Δηλ.:”…τα ΜΕΝ ανατολικά έθνη τιμούν τον Βασιλιά ΩΣ ΔΙΑΔΟΧΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥ ΤΟΥ
ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ενώ τα δυτικά ως διάδοχο του Μεγάλου Κωνσταντίνου.
ΚΑΙ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΝ ΑΠΟ ΑΥΤΑ, ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ”).
Ενδοξότατος και Μεγαλοπρεπέστατος Ιλλούστριος Άρχων Κυρ Γεώργιος, Σοφότατος Κουροπαλάτης
(= Αυλάρχης της Αυλής των Παλαιολόγων) ο Κωδινός (“Περί των Οφφικιαλίων του Παλατίου Κωνσταντινουπόλεως και των
Οφφικίων της Μεγάλης Εκκλησίας”, 14ος αι.).

“..Εισίν από της γενεάς των παλαιοτέρων Ρωμαίων, οι και μέχρι του νυν παρά των εντοπίων Έλληνες προσαγορεύονται, οίτινες βαπτισθέντες Χριστιανοί γεγόνασιν.”
(Δηλ.: “Κατάγονται από τη γενιά των παλαιοτέρων Ρωμαίων, που μέχρι και σήμερα από τους ντόπιους Έλληνες ονομάζονται, οι οποίοι από την βάπτισή τους έγιναν Χριστιανοί”).
Κύρις Κωνσταντίνος Ζ΄ Φιλόχριστος και εν Αυτώι Τωι Χριστώι τωι Αιωνίωι Βασιλεί Βασιλεύς (Μακεδών) ο Πορφυρογέννητος (“De Administrando Imperio”, 10ος αι.).

“…Και εις εν συντιθέμεναι και την παλαιάν εκείνην ευμήκη τε και λίαν ευσωματούσαν την Ρωμαϊκήν αρχήν αύθις απαρτίζουσαι και αποπληρούσαι και καινίζουσαι…και σιωπήσαι μοι δοκώ τότε δη νίκας τοσαύτας κατ’ εχθρών Ιταλών τε και των άλλων, οι τη συγχύσει πρώην των όλων της ηγεμονίας πραγμάτων επαναστάντες, αρχάς τινας εαυτοίς…κατεδημιούργησαν…” .
(Δηλ. “…Έτσι όλα μαζί δημιούργησαν ξανά το αρχαίο εκείνο, μεγάλο και εύρωστο ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΡΩΜΑΪΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, αλώβητο και ανανεωμένο…Νομίζω ότι πρέπει να μην αναφέρω τις τόσες νίκες της εποχής εκείνης ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΜΑΣ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ, εκμεταλλευόμενοι την συνολική κατάρευση της αυτοκρατοριας μας, είχαν αποστατήσει προηγουμένως και ΕΙΧAΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΕΙ ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΗ…”).
Ενδοξότατος και Μεγαλοπρεπέστατος Ιλλούστριος Άρχων Κυρ Θεόδωρος, Μέγας Λογοθέτης (= Πρωθυπουργός) και μετέπειτα μοναχός, ο Μετοχίτης (“Βασιλικός Πρώτος”, c. 1294).

Θεωρώ επίσης περιττό να αναφερθώ στην τελευταία δημηγορία του Δευτέρου Λεωνίδου, Εθνομάρτυρος και τελευταίου Έλληνος Αυτοκράτορος στην οποία μεταξύ άλλων περιέχεται και η περίφημη και ιστορικώς καταγεγραμμένη ρήση του Κωνσταντίνου ΙΑ΄ του Παλαιολόγου «Πολεμείστε σαν Έλληνες» με την οποία εμψύχωνε τους τελευταίους υπερασπιστές της Βασιλίδος των Πόλεων…

Δεν είπε πολεμείστε σαν …Σέρβοι, Βούλγαροι, Σλάβοι, Αλβανοί, Γεωργιανοί, Ισπανοί, Ιρανοί, Αρμένιοι κλπ!!!… όπως προσπαθεί να μας πείσει η …χαριτωμένη Βουλγαροσκοπιανή προπαγάνδα της Μ.Ι.Τ. …

Επίσης ο πάπας κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα, από εμάς ζήτησε συγγνώμη για τα εγκλήματα των Λατίνων κατά την πρώτη άλωση της Βασιλεύουσας το 1204.

Δεν ζήτησε συγγνώμη ούτε από τους Σέρβους, ούτε από τους Αρμένιους, ούτε από τους Ίβηρες, ούτε από τους Πέρσες, ούτε από τους Βουλγάρους, ούτε από τους Σκο(ρ)πιανούς, ούτε από τους Αλβανούς, ούτε από τους Ισπανούς, ούτε από τους Τούρκους, ούτε από τους Ιταλορωμαίους…

Γιατί άραγε?

Κι εμείς οι …εθνικώς υπερήφανοι που είμαστε Έλληνες τι λέμε σήμερα?

Αποποιούμαστε 11 και πλέον αιώνες Ελληνικής μεσαιωνικής ιστορίας επειδή κάποιο μας έπεισαν ότι το 1821 έγινε …παρθενογένεση του Ελληνικού Έθνους που συνέστησε εκ του μηδενός το σύγχρονο Ελληνικό κράτος (τρομάρα του)!!!…

Κι ας έγραφε ο φουκαράς ο Γέρος του Μοριά, Αρχιστράτηγος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (και συμπέθερος του Συγκλητικού Οίκου των Μεταξά της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας) στα απομνημονεύματά του:

“Δεν εκάμαμε ποτέ συμβιβασμό με τους Τούρκους.

Άλλους έκοψαν, άλλους σκλάβωσαν με το σπαθί και άλλοι, καθώς εμείς, ζήσαμε ελεύθεροι από γενεά σε γενεά.

Ο Βασιλιάς μας ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος εσκοτώθη, δεν έκαμε καμμιά συνθήκη με τους Τούρκους.

Η φρουρά του είχε παντοτινό πόλεμο με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήταν ανυπόταχτα.

Η φρουρά του είναι οι Κλέφτες και τα φρούρια η Μάνη, το Σούλι και τα Βουνά”.

Κι ας έγραφε ο ταλαίπωρος ο Ιωάννης Βαλεντίνος Ανδρέας στα Ροδοσταυρικά του Μανιφέστα για τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία:

“Στην Πολιτεία (= Πλατωνική και Αριστοτελική Αξιο/Αριστο/κρατική Δημοκρατία) αναγνωρίζουμε την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την Τετάρτη Μοναρχία (= Αυτοκρατορία της Ρωμανίας, δηλ. Βυζαντινή Αυτοκρατορία) για δική μας Χριστιανική ηγεσία”.
(“Fama Fraternitatis”, 1614).

“Καταδικάζουμε την Ανατολή και την Δύση, εννοώντας τον Πάπα και τον Μωάμεθ, ως βλάσφημους εναντίον του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και με καλή θέληση προσφέρουμε και παρουσιάζουμε στον επικεφαλής της Ρωμανικής Αυτοκρατορίας (= Βυζαντινής Αυτοκρατορίας) τις προσευχές μας, τα μυστικά μας και τους μεγάλους θησαυρούς μας από Χρυσό”.
(“Confessio Fraternitatis”, 1615).

Παραφράζοντας το «Αιδώς Αργείοι», επίτρέψτε μου από ιερή (όχι θρησκευτική) Ελληνική αγανάκτηση να αναφωνήσω:

ΑΙΔΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΕΣΤΕ ΑΘΕΛΑ ΣΑΣ ΦΕΡΕΦΩΝΑ ΤΗΣ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΟΣΚΟΠΙΑΝΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΤΗΣ Μ.Ι.Τ.!!!

Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν εξαιρώ ούτε τον εαυτό μου, επειδή θύμα της παλαιότερα έπεσα κι εγώ, μέχρι που ασχολούμενος με την «Εταιρεία Μελετών Βυζαντινής Γενεαλογίας και Εθιμοτυπίας Αυτοκρατορία της Ρωμανίας» ανακάλυψα έναν μίτο της Αριάδνης αλλιώτικο από τους άλλους…

Μια αθέατη Ελληνική ιστορία που πρέπει επειγόντως να ξαναγραφεί…

Και συνεχίζω:

Επιπλέον ο επίσημος τίτλος του εκάστοτε Βυζαντινού Αυτοκράτορος ήταν «Πιστός εν Χριστώι τωι Θεώι Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Ρωμαίων».

Γιατί όμως ήταν και Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Ρωμαίων?

Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς?

Κατ’ αρχήν ο όρος «Ρωμαίος» στο Βυζάντιο δεν υποδηλώνει φυλετική καταγωγή από την Αρχαία Ρώμη, αλλά Ελληνική καταγωγή κάποιου που έχει προσχωρήσει δια του Χριστιανικού Βαπτίσματος και Χρίσματός του στη Ρωμαϊκή Πίστη, δηλ. στη Ρωμαϊκή Θρησκεία, η οποία από τον 4ο μ.Χ. αι. (οπότε και ιδρύθηκε η Αυτοκρατορία της Ρωμανίας) ήταν ο Χριστιανισμός.

Γι αυτό και μέχρι σήμερα οι Τούρκοι αποκαλούν τους εναπομείναντες Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως, της Ιωνίας και του Πόντου Ρουμί, δηλ. Ρωμαίους/Ρωμιούς…

Επίσης υποδηλώνει τον υπήκοο της πρώην Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Τι σήμαινε όμως ο διπλός τίτλος του επικεφαλής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και γιατί προηγείτο ο τίτλος του Βασιλέως ως ανώτερος από εκείνον του Αυτοκράτορος?

Από εραλδική άποψη ο ανώτατος τίτλος που μπορούσε να φέρει κάποιος σε όλο τον γνωστό τότε κόσμο ήταν εκείνος του Βασιλέως.

Και ο τίτλος του Βασιλέως αποτελούσε αποκλειστικό προνόμιο του ανωτάτου άρχοντος των Ελληνικής καταγωγής υπηκόων της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας (Βυζαντινής Αυτοκρατορίας), τον οποίο νομιμοποιείτο να φέρει μόνον ο επίσης Ελληνικής καταγωγής ηγέτης τους που συνέπιπτε – λόγω νομοθεσίας – να είναι πάντοτε το ίδιο πρόσωπο!!!

Τον τίτλο του Βασιλέως απαγορευόταν να φέρουν αλλόφυλοι, αλλόθρησκοι και αλλοεθνείς ηγέτες.

Στην καλύτερη περίπτωση έφεραν – κατά Βυζαντινή παραχώρηση – ιεραρχικώς υποδεέστερους τίτλους όπως π.χ. του Ρηγός (Rex) και του Κάιζερ (Καίσαρος) στη Δύση και του Τσάρου (Καίσαρος) στην Ανατολή…

Ο τίτλος του Βασιλέως ήταν ανώτερος ακόμα και από τον τίτλο του Αυτοκράτορος των Ρωμαίων, επειδή η επίσημη θέση της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας (Μεγάλης Ελλάδος) – και μάλιστα διά της επισημοτάτης γραφίδος του Σοφοτάτου Κουροπαλάτου (Αυλάρχου – Πρωθυπουργού) της εποχής των Παλαιολόγων Κυρ Γεωργίου του Κωδινού – ήταν ότι στην πραγματικότητα αποτελούσε αδιάσπαστη (πολιτική, στρατιωτική, πολιτισμική κλπ) συνέχεια της Αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο οποίος έφερε βεβαίως τον ύπατο τίτλο του «Βασιλέως των Ελλήνων»!!!…

Δευτερευόντως ο Βυζαντινός Βασιλεύς έφερε και τον τίτλο του Αυτοκράτορος των Ρωμαίων, δηλ. του ανωτάτου ηγέτου όλων των υπηκόων της Αυτοκρατορίας, ανεξαρτήτως καταγωγής τους, οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν οι απόγονοι των Ελλήνων της Μεγάλης Ελλάδας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που αναβίωσε ο Ελληνικής καταγωγής ιδρυτής της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας (Βυζαντινής Αυτοκρατορίας), Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Γάϊος, Αυρήλιος, Μάρκος, Κωνσταντίνος Α΄ ο Μέγας, επίγονος των επίσης Ελληνικής καταγωγής Συγκλητικών Οίκων (Γενών) των Χλωρών, των Φλαβίων, των Ουαλερίων, των Ευτροπίων και των Κλαυδίων (εκ πατρός Κωνσταντίου ή Κώνσταντος) και των Φλαβίων (εκ μητρός Ιουλίας, γνωστής και ως Αγίας Ελένης, την οποία ο ίδιος ετίμησε με την Δια Βραβείου Αξία (Τιμητικό Τίτλο) της Αυγούστης/Σεβαστής, δηλ. της Βασιλομήτορος),.

Ο λόγος που ο Μέγας Κωνσταντίνος ίδρυσε την Αυτοκρατορία της Ρωμανίας (Βυζαντινή Αυτοκρατορία) ήταν για να αποτελέσει την αντανάκλαση και το επίγειο σκέλος της Ιεραρχίας του Ουρανίου Βασιλείου δια της επιγείου, απολύτως αξιοκρατικής ιεραρχικής κλίμακος των διαφόρων Βυζαντινών τίτλων Ευγενείας, η οποία εστέφετο από τις τρεις τάξεις της Ελληνικής καταγωγής Συγκλητικής Αριστοκρατίας!!!…

Γι αυτό και ο Μέγας Κωνσταντίνος επιμελήθηκε προσωπικώς την χάραξη των ορίων της νέας πρωτεύουσας της νεοσύστατης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ακολουθώντας νυχθημερόν επί μία εβδομάδα έναν Άγγελο που εμφανίστηκε ειδικά γι αυτόν τον σκοπό…

Στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει σημασία εάν λόγωι θρησκευτικών πεποιθήσεων κάποιοι Έλληνες τον αποκαλούν Άγγελο ενώ κάποιοι άλλοι επίσης Έλληνες τον αποκαλούν μέλος της ομάδας Ε.

Αρκεί που όλοι είμαστε Έλληνες και καταλαβαίνουμε και εννοούμε το ίδιο πράγμα:

Η Αυτοκρατορία των Ελλήνων έπρεπε να συνεχιστεί!!!…

Αυτό όμως που αξίζει και επείγει να καταλάβουν όλοι όσοι διαχέουν στο διαδίκτυο αυτό το ανθελληνικό μήνυμα με το οποίο αμφισβητείται η Ελληνική καταγωγή των Βυζαντινών Βασιλέων και Αυτοκρατόρων, είναι ότι οι γαιοσκώληκες της αλυτρωτικής Βουλγαροσκοπιανής προπαγάνδας της Μ.Ι.Τ. δεν σκαμπάζουν γρι από Βυζαντινή Εθιμοτυπία και νομοθεσία, η οποία αποδεικνύει ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που ισχυρίζονται, με αποτέλεσμα τα ανιστόρητα μπουρδολογήματά τους να καταρρέουν αμέσως σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

Για κακή τους τύχη δεν αποβλακώνονται όλοι οι Έλληνες με τα

τηλεσκουπίδια και το διαδίκτυο…

http://pneymatiko.wordpress.com/

Ρώμη, Ρωμαίος, Ρωμηός (Ρωμιός) και Ρωμιοσύνη

2
Το όνομα Ρωμηός και η ιστορική του σημασία

Τού π. Γ. Δ. Μεταλληνού, τ. Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπ. Αθηνών
Πηγή: Βιβλίο τού π. Γ. Δ. Μεταλληνού: "Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;" σελ. 247 - 267.

Αδιάσειστα ντοκουμέντα εναντίον όσων αρνούνται να αποδεχθούν το όνομα "Ρωμιός" ως γνήσια Εθνικό μας όνομα, και συκοφαντούν τη Ρωμανία ως "Βυζάντιο", συνεχίζοντας να παίζουν το παιχνίδι τών εχθρών τού έθνους μας. Το όνομα "Ρωμηός" δεν είναι παρά μια παραλλαγή τού "Ρωμαίος", η οποία βρίσκεται σε χρήση τουλάχιστον από τον 17ο αιώνα, που εκφράζει την πολιτισμική και κρατική ενότητα τών Ορθόδοξων λαών τής Ρωμανίας. Χρησιμοποιούμε το "Ρωμηός" περισσότερο από το "Ρωμαίος", όχι επειδή υπάρχει κάποια ουσιαστική διαφορά, αλλά επειδή βρίσκεται χρονικά κοντύτερα σ' εμάς και ο λαός μας το έχει συνηθίσει.

Οι Νεοπαγανιστές πολεμούν με μανία το όνομα «Ρωμηός» (= Ρωμαίος Ρωμαίος Ρωμηός) και την ιστορική του χρήση από εμάς τους Ορθοδόξους. Το πολεμούν δε, ακριβώς, διότι συνδέεται με την ορθοδοξο-πατερική παράδοση μας και χαρακτηρίζει τους Ορθοδόξους Χριστιανούς. Έχω υπόψη μου, μεταξύ πολλών αντιρωμαίικων άρθρων, ένα σημείωμα του Δαυλού (αρ. 157, Ιανουάριος 1995, σ. 9308), υπογραφόμενο «Ο Μεταπολιτικός». Ο συντάκτης του άρθρου τονίζει με πάθος την κατ' αυτόν «αντίθεση» των όρων Έλλην και Ρωμιός. («Έλληνας σημαίνει ελεύθερος [… ] από κάθε είδους δογματισμό, θρησκευτικό ή πολιτικό» — «Ρωμιός είναι ο ελληνόφωνος Χριστιανός του Ρωμαϊκού κράτους», (που) «πιστεύει, ότι ο ένας Θεός εκφράζεται από μία μόνο έννοια στη ζωή, την εβραϊκή» (και που) «έκαιγε στον Ιππόδρομο της Νέας Ρώμης Κωνσταντινούπολης τους αντιφρονούντες, τους αιρετικούς»). (Βέβαια, αν αυτή είναι η ιστορική αλήθεια δεν ενδιαφέρει τον «Μεταπολιτικό», που τροφοδοτεί με «σκύβαλα» (Φιλιπ. 3,8) τους αναγνώστες του). Ενδιαφέρον, για την φαινομενικά ουδέτερη και στην ουσία αντιεκκλησιαστική οπτική του, είναι και το άρθρο (με παραπομπές, πάντα) του φιλολογούντος κ. Μάριου Πλωρίτη, «Περί Ελληνοχριστιανισμού», στην εφημ. Το Βήμα (Κυριακή, 11 Ιουνίου 2000), στο οποίο εδίδετο μια ιστορική αναφορά στην χρήση του όρου Έλλην στην Χριστιανική διαχρονία.

Ποια είναι, λοιπόν, η σημασία των ονομάτων Έλλην και Ρωμηός και ποια η ιστορική τους σχέση και χρήση; Για την γραφή του ονόματος Ρώμη(ι)ος, επεκράτησε μεν σήμερα η γραφή Ρωμιός, υποστηριζόμενη από γλωσσολόγους. Επιμένω όμως στη μορφή Ρωμηός, όπως και ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης, διότι το Ρωμηός προέκυψε από πτώση του τόνου στην «Βυζαντινή» δημοτική ποίηση (Ρωμαίοι - Ρωμηοί) χάριν του μέτρου. Αυτή δε την μορφή γνωρίζει και ο ποιητής Γ. Σουρής (Ρωμηός, 29. 12. 1901). Γράφει π. x.:

«κι είπεν ο χρόνος ο παληός,

έλα, καινούριε χρόνε,

να παραλαβής τους Ρωμηούς,

που τους Ρωμηούς των τρώνε.

[… ]

αθάνατο Ρωμαίικο να ζήσης χίλια χρόνια…»

Ο Γ. Σουρής ακολουθεί την (ορθή) ιστορική ορθογραφία. Παραθέτουμε στη συνέχεια δύο σχετιζόμενα με το πρόβλημα κείμενά μας:



Τα ονόματα Έλλην - Γραικός - Ρωμαίος (Ρωμηός)

Για το όνομα Ρωμηός (= Ρωμαίος) υπάρχει μεγάλη σύγχυση, σ' εκείνους φυσικά που ερασιτεχνικά ασχολούνται με την ιστορία, ενώ όσοι έχουν τις επιστημονικές προϋποθέσεις μπορούν να κατανοήσουν την έννοια και ιστορική σημασία των εθνικών μας ονομάτων.

Το όνομα «Έλλην» είναι το κυριότερο όνομα του έθνους των Ελλήνων. Η έννοιά του όμως ποικίλλει κατά περιόδους και άλλοτε είναι φυλετική και άλλοτε εθνική ή πολιτιστική ή θρησκευτική, στους τελευταίους δε αιώνες καθαρά εθνική. Είναι όμως γεγονός, ότι (κατά τον Αριστοτέλη) αρχαιότερο είναι το όνομα Γραικός για το έθνος μας και με αυτό μας ονόμαζαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Από τον 8ο όμως αιώνα (Καρλομάγνος και το περιβάλλον του) το ανατολικό μέρος της αυτοκρατορίας («Βυζάντιο») ονομαζόταν Γραικία και οι κάτοικοί της Γραικοί, αλλά με μειωτική έννοια (αιρετικοί και κίβδηλοι). Το υβριστικό αυτό υπόβαθρο διατήρησε το όνομα αυτό στα χείλη των δυτικών, ως τον αιώνα μας. Ενώ, λοιπόν, καυχώμεθα και για το όνομα μας αυτό (Γραικοί), όταν χρησιμοποιείται σε δυτικά κείμενα (παλαιότερα), πρέπει να γνωρίζουμε την αληθινή του σημασία.

Το όνομα Γραικός στη Δύση, από τον 8ο αιώνα, δηλώνει τον μη γνήσιο Ρωμαίο, διότι το όνομα Ρωμαίος διεκδικούσε ο φραγκολατινικός κόσμος. Το 962 ιδρύθηκε από τους απογόνους του Καρλομάγνου, του μεγαλύτερου εχθρού του Ελληνισμού, η «Αγία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία του γερμανικού έθνους», υποκαθιστώντας (θεωρητικά) την Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης Κωνσταντινουπόλεως. Η Ενωμένη Ευρώπη, υπό την (πραγματική) ηγεσία της Γαλλίας (Φραγκιάς) και της Γερμανίας (Τευτονίας), δηλαδή των φραγκολατινικών εθνοτήτων (οι σημερινοί Άγγλοι είναι οι Νορμανδοφράγκοι και οι λαοί της Κεντρικής Ευρώπης οι Λομβαρδοφράγκοι), δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς τη διάλυση της Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης - Ρωμανίας. Ρωμανία ονομαζόταν η αυτοκρατορία, που εκτεινόταν αρχικά σ’ Ανατολή και Δύση.

Είναι γεγονός, ότι το όνομα Ρωμαίος γενικεύθηκε στην (αρχαία) Ρωμαϊκή αυτοκρατορία το 212 (Constitutio Antoniniana του Καρακάλλα). Από το 330 όμως (εγκαίνια Νέας Ρώμης) η αυτοκρατορία γίνεται Χριστιανική και ελληνική (πλήρης εξελληνισμός από τον Ιουστινιανό ως τον Ηράκλειο, 6-7ος αι. ). Μη λησμονούμε, ότι και η Παλαιά Ρώμη (της Ιταλίας) έλαβε όνομα ελληνικό (Ρώμη), τον 4ο δε αιώνα π. Χ. Ονομαζόταν «πόλις ελληνίς» (Ηρακλείδης ο Ποντικός). Το 330 η νέα πρωτεύουσα της νέας Χριστιανικής αυτοκρατορίας (Μ. Κωνσταντίνος) ονομάσθηκε (όχι Κωνσταντινούπολη, αλλά) Νέα Ρώμη, διότι η Παλαιά Ρώμη μεταφέρθηκε ολόκληρη στην ελληνική Ανατολή (Translatio Urbis). Το όνομα Κωνσταντινούπολις θα της δοθεί ταυτόχρονα προς τιμήν του ιδρυτού της. Στη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο (380, κανόνας γ') και στην Δ΄ (451, καν. 28) λέγεται ρητά, ότι «εικότως» έλαβε η νέα πρωτεύουσα ίσα «πρεσβεία» με την Παλαιά Ρώμη, «δια το είναι αυτήν Νέαν Ρώμην». Γι' αυτό όλοι οι αυτοκράτορες, Έλληνες εκ καταγωγής στη συντριπτική τους πλειονότητα, ως τον ουσιαστικά Νεοέλληνα Κωνσταντίνο τον Παλαιολόγο (+ 1453), θα ονομάζονται και θα αυτοκαλούνται «αυτοκράτορες των Ρωμαίων». Γιατί;

Από το 330 το όνομα της Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης είναι Ρωμανία. Το όνομα αυτό αναφέρεται ήδη τον 4ο αιώνα από το Μ. Αθανάσιο. Το όνομα Βυζάντιο για το κράτος θα εμφανισθεί για πρώτη φορά σε Φράγκους συγγραφείς — Ιερώνυμος Βολφ—το 1562. Πριν από το έτος αυτό ποτέ δεν ονομάσθηκε η αυτοκρατορία Βυζάντιο. Οι κάτοικοι του κράτους ονομάζονται Ρωμαίοι, μολονότι πολιτιστικά είναι όλοι Έλληνες και πνευματικά Ορθόδοξοι. Ελληνισμός ρωμαϊκός κρατικός φορέας και Ορθοδοξία είναι τα συστατικά μεγέθη της Νέας αυτοκρατορίας. Βέβαια, το κύριο στοιχείο της αυτοκρατορίας είναι οι εκ καταγωγής (φυλετικά, δηλαδή) Έλληνες.

Το όνομα Ρωμαίος ήταν λοιπόν κρατικό, σε μία αυτοκρατορία που ήταν πολιτιστικά (γλώσσα, παιδεία) απόλυτα ελληνική, και όχι φυλετικά. Επειδή δε η Κωνσταντινούπολη νέα Ρώμη δια των Αγίων της έγινε προπύργιο της Ορθοδοξίας, το όνομα Ρωμαίος σημαίνει, τελικά, Ορθόδοξος πολίτης της Νέας Ρώμης (Όχι της παλαιάς, που έγινε το κέντρο του Παπισμού από τον 11ο αιώνα -σχίσμα). Αυτό ομολογούν οι Ορθόδοξοι και Έλληνες Πατριάρχες της Ανατολής στον διάλογό τους με τους Αγγλικανούς Ανωμότους τον 18ο αιώνα (1716-1725). «… Πάλαι μεν Ελλήνων, νυν δε Γραικών και Νέων Ρωμαίων δια την Νέαν Ρώμην καλουμένων». Οι Έλληνες, δηλαδή, μαζί με όλους τους Ορθοδόξους της Εθναρχίας (που ήταν συνέχεια της «Βυζαντινής» Αυτοκρατορίας) ονομάζονται εδώ Γραικοί, διότι έτσι μας ονόμαζαν από τον 8ο αιώνα οι ευρωπαίοι (Grec, Grieche, Greco) και Νεορωμαίοι, ως πολίτες και πνευματικά τέκνα της Νέας Ρώμης. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο Ν. Σπηλιάδης (στενός συνεργάτης του Καποδίστρια) στα Απομνημονεύματά του λέγει ότι ο Ι. Καποδίστριας ήθελε να δημιουργήσει «Νεορωμαϊκήν αυτοκρατορίαν» (ανακοίνωση καθηγ. Π. Χριστοπούλου), δηλαδή να αναστήσει την Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης Κωνσταντινουπόλεως, που φυσικά δεν το ενέκρινε η Ευρώπη των απογόνων του Καρλομάγνου.

Το όνομα Ρωμαίος, συνεπώς, αν μέχρι το 330 μπορεί να θεωρηθεί κατά κάποιο τρόπο όνομα δουλείας και υποταγής, από το έτος εκείνο είναι για τους Έλληνες όνομα τιμής και δόξας, αφού μόνο αυτό (και όχι το ανύπαρκτο ως κρατικό, μέχρι το 1562, Βυζάντιο) χαρακτηρίζει την αυτοκρατορία μας και τη θέση μας σ’ αυτήν. Ρωμηά ήταν η Αθηναία Βασίλισσα Ευδοκία (5ος αι. ), Ρωμηά και η (κυβερνώσα) αυτοκράτειρα Ειρήνη, πάλι Αθηναία, τον 8ο αι. Στην Αθήνα ήλθε και ο Ρωμαίος, αλλά Έλληνας Μακεδόνας, Βασίλειος Β΄ ο Βουλγαροκτόνος, για να προσκυνήσει την Παναγία την Αθηνιώτισσα στον Παρθενώνα. Είναι τραγικό, αλήθεια, αυτό που λειτούργησε ιστορικά ως σύνθεση ευεργετική για το Έθνος - Γένος μας, εμείς οι δυτικοθρεμμένοι Νεοέλληνες να το εκλαμβάνουμε ως αντίθεση.

Το όνομα Ρωμαίος όμως φανερώνει την ταύτιση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας. Ρωμαίος σημαίνει τελικά Ορθόδοξος Χριστιανός, ενώ το Έλλην, από τη Γαλλική Επανάσταση και μετά, μπορεί να σημαίνει μόνο τον αρχαιολάτρη τύπου Γεμιστού Πλήθωνος ή και τον Τέκτονα εκδυτικισμένο και φραγκόφιλο. Όταν, συνεπώς, απορρίπτεται ή και πολεμείται το όνομα Ρωμαίος Ρωμηός, πρέπει να ερευνάται και η αιτία, η προέλευση δηλαδή της πολεμικής. Είναι απλώς ανιστόρητη αρχαιολατρία, δυτική επίδραση ή και πολεμική κατά της Ορθοδοξίας;

Ως Ρωμαίοι οι Έλληνες δηλώνουμε τον σύνδεσμο του έθνους μας με την Ορθόδοξη, αγιοπατερική παράδοση και την Ορθόδοξη ταυτότητα μας. Γι’ αυτό έχουμε τη συνείδηση, ότι εθνικά φυλετικά είμασθε Έλληνες ή και Γραικοί (όλα δικά μας είναι) πνευματικά, όμως, δηλαδή στην πίστη μας, είμασθε Ρωμαίοι Ρωμηοί, δηλαδή Ορθόδοξοι Χριστιανοί και όχι εξωμότες Γραικύλοι και «γενίτσαροι» προς την Οθωμανική Ανατολή (Τουρκιά) ή την αλλοτριωμένη Δύση (Φραγκιά). Όταν οι πατέρες μας στη διάρκεια της δουλείας έλεγαν για κάποιον Έλληνα: ετούρκευσε ή εφράγκευσε, σήμαινε: χάνοντας την Ορθόδοξη πίστη του, έπαυσε να είναι και Έλληνας. Αυτά βέβαια ως τον 19ο αιώνα. Στο σύγχρονο Ελληνικό Κράτος, όπως άλλωστε και στο «Βυζάντιο», νομικά, Έλληνας μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, ανεξάρτητα από την καταγωγή του, ως πολίτης του κράτους, προστατευόμενος συνταγματικά — και πολύ ορθά — από τους νόμους.

Βασική Βιβλιογραφία Παν. Κ. Χρήστου, Οι περιπέτειες των Εθνικών Ονομάτων των Ελλήνων, Θεσσαλονίκη 1991. Π. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου, Ρωμηοσύνη Ρωμανία Ρούμελη, Αθήνα 19812. Π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, Ελληνισμός Μετέωρος, Αθήνα 1992. Του ίδιου, Πολιτική και Θεολογία, Κατερίνη 1990, σ. 51 κ. ε.



Αναχρονολόγηση του όρου «Ρωμηοσύνη»

1. Όσο κι αν κατά τον κριτικότατο αείμνηστο διδάσκαλο μου, καθηγητή Νικόλαο Τωμαδάκη, ο όρος «Ρωμηοσύνη» είναι «νεόπλασμα»[1], εν τούτοις εκφράζει κατά τον αυθεντικότερο και ιστορικά δικαιωμένο τρόπο, το φρόνημα των Ορθοδόξων Πολιτών της Νέας Ρώμης (Κωνσταντινουπόλεως), αλλά και όλους τους λαούς της γης ή μεμονωμένα άτομα, που έζησαν και ζουν ιστορικά με το φρόνημα αυτό[2]. Ο όρος έχει άμεση σχέση με τα ιστορικά ονόματά μας Ρωμανία και Ρωμαίος (Ρωμηός), που συνδέονται αδιαίρετα με το ιστορικό μέγεθος, που εγκαθιδρύθηκε στην Ιστορία στις 11 Μαΐου 330 μ. Χ., με τα εγκαίνια της νέας πρωτεύουσας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και όλης της Ευρώπης, της Κωνσταντινουπόλεως - Νέας Ρώμης. Όπως ο κοινότατος (και τόσο παρεξηγημένος) σήμερα όρος «Ελληνο-Χριστιανικός» είναι κατασκεύασμα γλωσσικό μόλις του 1852 (Σπυρ. Ζαμπέλιος)[3], αλλά εκφράζει μία μακρά ιστορική πραγματικότητα, έτσι και ο όρος Ρωμηοσύνη (αντίστοιχος όρος: Φραγκοσύνη) είναι μεν νεώτερο γλωσσικό εύρημα, αλλά, μέσα στις κοσμογονικές ανακατατάξεις και μεταπλάσεις του βαλκανικού χώρου στους τελευταίους αιώνες, είναι ο καταλληλότερος, για να εκφράσει το πνευματικό περιεχόμενο, βίωμα και ήθος της «ρωμαίικης» και «μεταρωμαίικης» («βυζαντινής» και «μεταβυζαντινής») περιόδου της ιστορίας του Ελληνισμού, στη στενότερη φυλετική και την ευρύτερη οικουμενική εκδοχή του. Ρωμηοσύνη είναι η Ελληνικότητα στην οικουμενική Ορθόδοξη ιστορική ενσάρκωσή της.

2. Πρόβλημα όμως μόνιμο στην έρευνα συνιστά η ιστορική εμφάνιση του όρου. Βιογραφώντας τον Ληξουριώτη ριζοσπάστη πολιτικό του 19ου αιώνα Γεώργιο Τυπάλδο Ιακωβάτο (1813-1882), ασχοληθήκαμε ειδικά με τον όρο Ρωμηοσύνη και τις πνευματικο-πολιτικές παραμέτρους του[4]. Επισημαίνοντας και μεις την πρώτη (γνωστή ως τότε) χρήση του όρου στο νεανικό του πολύτιμο έργο «Ιστορία της Ιόνιας Ακαδημίας», γραμμένο μεταξύ 1831-1837, που εξέδωσε κριτικά ο καθηγητής κ. Σπ. Ασδραχάς[5], προσπαθήσαμε να προσδιορίσουμε και το ιδεολογικό πλαίσιο εμφανίσεως του όρου. Έτσι, στράφηκε η προσοχή μας στην πνευματική επίδραση του πρεσβυτέρου αδελφού του Γεωργίου, Κωνσταντίνου (1795-1867), ιερομόναχου τότε και καθηγητού στην Ιόνιο Ακαδημία, και στον κύκλο του εθνικού μας ποιητού Διονυσίου Σολωμού (1797-1857), στον οποίο διαβάζονταν τα κείμενα των Δημ. Καταρτζή, Π. Χριστοπούλου και Ι. Βηλαρά, στα οποία είναι ευρύτατη η χρήση των συγγενών όρων Ρωμηός και Ρωμανία[6].

Όταν όμως γράφαμε τα παραπάνω (1988), δεν είχε προσελκύσει την προσοχή μας το γνωστό και χρήσιμο και ως ιστορικό κείμενο «Τραγούδι του Δασκαλογιάννη» του Μπάρμπα Παντζελιού, την τελευταία κριτική έκδοση του οποίον οφείλουμε στον αείμνηστο Βασίλ. Λαούρδα[7]. Την υπόδειξη για τη χρήση του όρου Ρωμηοσύνη στο κείμενο αυτό, δηλαδή ήδη το έτος 1786[8], οφείλουμε ευγνωμόνως στον αγαπητό και εκλεκτό συνερευνητή της ιστορίας του «Ρωμαίικου», Ιστορικό Κριτικό και Λογοτέχνη, κ. Κώστα Σαρδελή.

3. Το «Τραγούδι του Δασκαλογιάννη» χρησιμοποιεί τον όρο «Ρωμιός -ιοί», στην ιστορικά καθιερωμένη χρήση του. Π.χ.:

στ. 56: «ουλ' οι Ρωμιοί θα σηκωθούν και την Τουρκιά θα φάσι» (παράβαλλε στ. 76, 100, 740).

Επίσης τον όρο «Ρούμελη».

στ. 78: «πως εσηκώθηκ' η Βλαχιά, κι η Ρούμελη κι η Μάνη» (Ρούμελη = η Στερεά Ελλάδα), σ' αντίθεση με την «Τουρκιά» (στ. 121, 144 κ. ά.).

Σ' αυτό το πλαίσιο χρησιμοποιείται και ο όρος «Ρωμηοσύνη», και μάλιστα σε αναφορά προς το αναμενόμενο ελεύθερο Γένος, στα ακόλουθα σημεία:

στ. 10: Ο Δασκαλογιάννης «με την καρδιά τουν ήθελε την Κρήτη Ρωμιοσύνη… ».

Το νόημα του όρου προσδιορίζεται σαφώς από τους επόμενους στίχους:

11-16: «Κάθε Λαμπρή και Κυριακή ήβανε το καπέλλο

και του Πρωτόπαπά 'λεγε: Το Μόσκοβο θα φέρω

να τα συντράμει τα Σφακιά τσοι Τούρκους να ζυγώξου

και για την Κόκκινη Μηλιά δρόμο να τώνε δώσου

Μα κι οποίοι τωνεθέλουσι στην Κρήτη ν' απομείνου

Σταυρό να προσκυνήσουσι και χρισθιανοί να γίνου».

στ. 108: «τση Ρωμιοσύνης τον οχτρό ούλοι να πολεμούσι…»

στ. 980-81: «Μα δίχως να την κάμουσι την Κρήτη Ρωμιοσύνη

να τα ξεβγάλουν τα Σφακιά δεν ήτο δικιοσύνη… »

4. Το «Τραγούδι του Δασκαλογιάννη» μας επιτρέπει, συνεπώς, να διαπιστώσουμε χρήση του όρου, και μάλιστα με άνεση, που δείχνει εξοικείωση μαζί του και μακρά παρουσία του στο ευρύτερο λαϊκό λεξιλόγιο, πενήντα περίπου χρόνια πριν από τον Γ. Ιακωβάτο. Κυκλοφορούσε, μάλιστα, ο όρος στο στόμα του Λαού, που με απόλυτο σεβασμό, όπως δείχνει η δημοτική μας ποίηση, χρησιμοποιεί τους καθιερωμένους όρους, χωρίς τον βιασμό που συνήθως επιβάλλουν στη χρήση τους οι λόγιοι, υποκείμενοι στις οποιεσδήποτε δεσμεύσεις ή ιδεολογικές σκοπιμότητές τους. Η διάσωση λ. χ. του όρου Ρωμανία, που από τον δ΄ αιώνα δηλώνει το όνομα της εκχριστιανισμένης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας[9], γίνεται στο στόμα του λαού (ποίηση π.χ. Πόντου, Κύπρου κ.λπ.), ενώ η λογιοσύνη άκριτα και δουλικά δέχθηκε τους όρους «Βυζάντιο» (και «Βυζαντινή αυτοκρατορία»), που μόλις το 1562 για πρώτη φορά εφευρέθηκαν από δυτικούς συγγραφείς (Ιερεμίας Βολφ) για την εγκατάλειψη από τον Ελληνισμό του ονόματος της αυτοκρατορίας του και την ιδιοποίησή του από τη Δύση.

5. Είμαι γι’ αυτό ευγνώμων στον φίλτατο κ. Κ. Σαρδελή, διότι τώρα μπορούμε να καταλήξουμε σε κάποια ανανεωμένα συμπεράσματα:

α) Ο όρος «Ρωμηοσύνη » είναι πολύ παλαιότερος απ’ όσο φανταζόμεθα προηγουμένως. Από τη δεκαετία του 1830 κατεβαίνουμε στη δεκαετία του 1780 και, γιατί όχι, και προ του 1770, εποχή, την οποία εξιστορεί ο Μπάρμπα Πατζελιός, ο οποίος με κάθε άνεση παραδίδει τον όρο. Αν ο όρος πλάσθηκε στην Κρήτη, δεν μπορεί να υποστηριχθεί αυτή τη στιγμή.

β) Η κυκλοφορία του όρου στο στόμα του λαού, ανεξάρτητα από την πρώτη εμφάνιση του, φανερώνει βαθύ ρίζωμά του στην ευρεία λαϊκή Κρητική συνείδηση, που μένει πιστότερα εξαρτημένη από τη ρωμαίικη παράδοση του Γένους.

γ) Είμαστε υποχρεωμένοι να εγκαταλείψουμε πια θέσεις, όπως εκείνες του σοφού κατά τα άλλα και πολυΐστορος Νικ. Τωμαδάκη. Ότι δηλαδή ο όρος «Ρωμιοσύνη» είναι «νεόπλασμα του παρελθόντος» (= 19ου αι. )[10], χρησιμοποιούμενον ακρίτως υπό τίνων λογοτεχνών (Εφταλιώτης, Κόντογλου)! Έτσι θα αποφευχθούν και ανοίκειες στην επιστήμη απολυτότητες, όπως η διακήρυξη του ιδίου Διδασκάλου, ότι δήθεν «ουδείς προ του 1850 είπεν ή έγραφε την λέξιν αυτήν, με την οποίαν θέλουν να αντικαταστήσουν τον Ελληνισμόν»[11]!

δ) Ουδείς όμως εχέφρων και ισορροπημένος ερευνητής θα ήθελε ποτέ να αντικαταστήσει τον κατά τον ίδιο διδάσκαλο «αναντικατάστατον Ελληνισμόν»[12] με το όνομα Ρωμηοσύνη, για τον απλούστατο λόγο, ότι οι όροι νοηματικά δεν συμπίπτουν σήμερα απόλυτα. Ο όρος «Ρωμηοσύνη» σημαίνει τον Ορθόδοξο Ελληνισμό, και μάλιστα στην οικουμενική εκδοχή του: Κάθε Ορθόδοξος πολίτης της Νέας Ρώμης, ανεξάρτητα από τη φυλετική καταγωγή του, είναι αυτοδίκαια «Ρωμαίος - Ρωμηός». Ενώ το όνομα «Έλλην», ταυτισμένο από τον 19ο αι. Με το «Ελληνικόν Κράτος», μπορεί με κάθε ευκολία[13] να αποδοθεί και στους μη Ορθοδόξους.

Όταν, συνεπώς, ο Ορθόδοξος Έλλην αυτοπροσδιορίζεται και με το (κρατικό πνευματικό και ποτέ φυλετικό) όνομα «Ρωμηός», δηλώνει την Ορθόδοξη ταυτότητα και συνείδησή του. Ουδεμία άρα σύγκρουση μπορεί να υπάρξει στη χρήση αυτών των ονομάτων. Τα ονόματα «Ρωμαίος» και «Έλλην» ταυτίσθηκαν στη μακραίωνη ιστορική τους χρήση και μόνο η λογιοσύνη έχασε κάποια ισορροπία στη χρήση τους. Όχι όμως ποτέ το ευρύ στρώμα του λαού και η πνευματική κιβωτός του, η πατερική Ορθοδοξία.

6) Για το όνομα Ρωμηός, τη σημασία του και την γραφή του, πολύ ενδιαφέρουσα είναι η θέση του ιστορικού καθηγ. Δημ. Ν. Κιτσίκη (Πρόλογος της γ' εκδόσεως του έργου του: Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Αθήνα 19973).

Χρησιμοποιώ συστηματικά στο παρόν βιβλίο την λέξη «Έλλην» αντί του «Ρωμηός» ή «Ρωμιός» ή και «Γραικός». Παντού στον κόσμο η Ιστορία γράφεται με βάση τα υπάρχοντα κράτη της παρούσης στιγμής. Παρά ταύτα, στον Βυζαντινοθωμανικό κόσμο οι λέξεις «Ρωμαίος» ή «Ρωμηός» ήσαν καθιερωμένες. Όσο για την λέξη «βυζαντινός», αυτή είναι καθαρώς δυτικής προελεύσεως. Ιδού, φέρ' ειπείν, τι γράφει επί του προκειμένου ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος στον Χιώτη λόγιο Γ. Ζολώτα (1845-1906), την 1η Ιουλίου 1886: «Φίλε Ζολώτα, όσο και αν ηρεύνησα κατά τους κατά τον μέσον αιώνα ημετέρους ιστορικούς και χρονογράφους, δεν ηδυνήθην να εύρω εν αυτοίς το όνομα των Βυζαντινών ή Βυζαντίνων, όπως θέλεις. Μετεχειρίζονται τα ονόματα Ρωμαίοι, Γραικοί και, περί τα τέλη, Έλληνες… Φοβούμαι, λοιπόν, ότι το όνομα επλάσθη υπό των Δυτικών, ημείς δε το εχάψαμεν».

Στον πρόλογο του Γ' τόμου της Ιστορίας του Ελληνικού έθνους (1872, έκδ. 1886, σελ. κα'), ο Παπαρρηγόπουλος παρατηρούσε πως «καλούμεθα σήμερον Έλληνες, τους δε εν ταις αυταίς χώραις κατά τον μέσον αιώνα πρωταγωνιστήσαντας ονομάζομεν Βυζαντινούς. Αυτοί όμως ούτοι δεν παρεδέχθησαν την προσηγορίαν ταύτην, αλλ’ εκάλουν εαυτούς Ρωμαίους, Γραικούς και, από της ΙΑ΄ εκατονταετηρίδος, Έλληνας. Το όνομα Βυζαντινοί δεν επεκράτησεν ειμή παρά τοις Έσπερίοις, συνδεθέν υπ' αυτών μετά ποικίλων περιφρονητικών εκδοχών».

Πράγματι, μόνον το 1562, δηλαδή 109 χρόνια μετά την Άλωση, ο Γερμανός φιλόλογος Ιερώνυμος Βολφ (Hieronymus Wolf) χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τους όρους Βυζάντιο και Βυζαντινός για ν' αναφερθεί στην Ιστορία της Αυτοκρατορίας, δανειζόμενος αυτές τις προσηγορίες στην ονομασία της Κωνσταντινουπόλεως κατά την αρχαιότητα και μέχρι το 330 μ. Χ., οπότε ο Κωνσταντίνος ο Μέγας της έδωσε το δικό του όνομα.

Αν και για λόγους πρακτικούς χρησιμοποιώ στο παρόν βιβλίο όχι μόνον τον όρο Βυζαντινή Αυτοκρατορία αλλά και τον όρο Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στην ουσία ούτε και η δεύτερη τούτη ονομασία είναι σωστή, εφ’ όσον νομίμως ποτέ δεν υπήρξε άλλη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από αυτήν των Ελληνορθόδοξων. Η αξίωση του Καρλομάγνου, το 800 μ.Χ., να δημιουργήσει και πάλι μια Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, την οποίαν απεκάλεσαν οι Δυτικοί επί χίλια χρόνια «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία», θεωρήθηκε από τους Βυζαντινούς ως σφετερισμός τίτλου που επιχειρήθηκε από τους βαρβάρους Φράγκους. Οι δε βάρβαροι αυτοί αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν ως Ρωμαίους τους νόμιμους κατόχους του τίτλου και αποκαλούσαν χλευαστικά την Αυτοκρατορία της Κωνσταντινουπόλεως «Ελληνική Αυτοκρατορία». Οι Καθολικές σταυροφορίες, που εγκαινιάσθηκαν στον 11ο αιώνα με στόχο την υποδούλωση των Ελληνορθοδόξων και όχι μόνον των Μουσουλμάνων, αύξησαν σημαντικά το μίσος των Φράγκων κατά των «δολίων Ελλήνων», όπως αρέσκοντο να τους υβρίζουν. Η δε ηθελημένη άγνοια εκ μέρους των δυτικόφιλων Ελλήνων για την ιστορία της χώρας τους οδηγεί στο σημείο όχι μόνον να χρησιμοποιούν το επίθετο Βυζαντινός με την υποτιμητική τον έννοια —π. χ. μιλούν και αυτοί για «βυζαντινές ίντριγκες»— αλλά και να θυσιάζουν στον βωμό της «Ενωμένης Ευρώπης» την ελληνική αξιοπρέπεια, αποδεχόμενοι ως ηγέτες του ελληνικού κράτους, στην πρώην πρωτεύουσα του σφετεριστή Καρλομάγνου, στο Άαχεν (Αίξ-Λά-Σαπέλ), βραβείο Καρλομάγνου, στην ίδια πόλη όπου το 802 (γρ. 809) αποφασίστηκε από τους καθολικούς η καθιέρωση του φιλιόκβε που τους χώρισε από τους Ορθοδόξους.

Αντιθέτως, κανένας λαός της Ενδιάμεσης Περιοχής, συμπεριλαμβανομένων και των Τούρκων, δεν αμφισβήτησε ποτέ και σε καμία περίπτωση την ιδιότητα του Ρωμαίου στους κατοίκους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο:

α) Η λέξη Ρωμηός (Ρουμ) εχρησιμοποιείτο για να κατονομάζονται οι άνθρωποι (φερ' ειπείν ο Μεβλάνα Τζελαλεντίν Ρούμι) και οι θεσμοί (όπως η Αυτοκρατορία των Σελτζούκων του Ρουμ ή η Οθωμανική Αυτοκρατορία που απεκαλείτο, ακριβώς όπως η Βυζαντινή, Ντιγιάρι Ρουμ, δηλαδή η χώρα των Ρωμηών, ή τέλος ο ίδιος ο Οθωμανός σουλτάνος που έφερε τον τίτλο του Σουλτάνι Ρουμ, σουλτάνου των Ρωμηών), ώστε να υπογραμμισθεί ο κοινός πολιτισμός του χώρου που εκτείνεται στις δύο πλευρές του Αιγαίου, του χώρου των Ρωμηών.

β) Οι παραδοσιακοί κύκλοι στην Ελλάδα και ιδιαίτερα οι κύκλοι της Ορθοδοξίας, ως και η λαϊκή συνείδηση, πάντοτε προτιμούσαν την λέξη Ρωμηός αντί του Έλλην, εφ’ όσον ο Ρωμηός είναι πρωταρχικά ο Ελληνορθόδοξος που ως μητρική γλώσσα μπορεί να έχει την αρβανίτικη, την βουλγαρική, την τουρκική ή την αραβική. Έτσι αποτρέπονται οι αποσχιστικές τάσεις που βασίζονται στο γλωσσικό ιδίωμα και μόνον. Θυμάμαι έναν Τούρκο συνάδελφο που επέμενε να ικανοποιηθεί το αίτημα να χρησιμοποιείται η λέξη Έλλην για τους σημερινούς ελληνοφώνους, διότι έτσι τους απομάκρυνε από την βυζαντινή κληρονομιά τους και από τους Ρωμηούς του χώρου της Ενδιάμεσης περιοχής.

Πριν από την δυτικοποίηση της Ενδιάμεσης περιοχής οι Τούρκοι είχαν απόλυτο δίκαιο να χρησιμοποιούν, όπως και οι Έλληνες, μονάχα την λέξη Ρουμ - Ρωμαίος, χωρίς ποτέ να δημιουργηθεί σύγχυση με την ιταλική χερσόνησο. Αλλά μετά την δυτικοποίηση άρχισαν να χρησιμοποιούν τον όρο «Ρωμέν» αντί του Ρουμ για τις ελληνικές αρχαιότητες της Μικρασίας, σαν να προήρχοντο από τους Ιταλούς της Ρώμης, ενώ και οι Έλληνες του κράτους των Αθηνών άρχισαν να μιλούν για ελληνικές αρχαιότητες στην Τουρκία ως διαφέρουσες από τις ρωμαϊκές ρωμαίικες. Για τον λόγο αυτό οι Έλληνες τουρίστες στην Τουρκία κατηγορούν τους Τούρκους ξεναγούς ότι επίτηδες χρησιμοποιούν τον όρο «ρωμαϊκές αρχαιότητες» αντί του όρου «ελληνικές αρχαιότητες», για να αρνηθούν την ελληνική προέλευση των αρχαιοτήτων. Είναι συνεπώς σαφές πως η δυτικοποίηση ευθύνεται για την αντιδίκια Ελλήνων και Τούρκων, οι οποίοι χρησιμοποιούν ο ένας κατά του άλλου όρους των Φράγκων εχθρών τους. Προτείνω συνεπώς, για να παύσει αυτός ο πόλεμος των λέξεων, να χρησιμοποιηθεί ο σημερινός όρος Ελλην - Γιουνανλί για να χαρακτηρισθεί η ιστορία των Ρωμαίων - Ρωμηών, με την διευκρίνηση όμως ότι εννοούμε ως «Έλληνες» στην Βυζαντινοθωμανική Αυτοκρατορία όχι αυτούς που ομιλούν Ελληνικά, αλλά όσους ανήκουν στην Ορθοδοξία, στο μιλλέτι των Ορθοδόξων, είτε αυτοί είναι Έλληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι, Ρουμάνοι, Αλβανοί, Άραβες είτε Τούρκοι. [...]

Σημειώσεις

[1] Ν. Β. Τωμαδάκη, «Η αδόκιμος Ρωμιοσύνη και η υπόδουλος Ρωμηοσύνη», ΕΕΒΣ, τ. 44 (1979-80), σ. 330.

[2] Βλέπε Π. Γ. Δ. Μεταλληνού, «Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός και Ρωμηοσύνη (Έλεγχος θέσεων της Δυτικής Ιστοριογραφίας)», στον τόμο Ελληνισμός Μετέωρος, Αθήνα 1992, σσ. 74-86.

[3] Βλέπε Κ. Θ. Δημαρά, Νεοελληνικός Διαφωτισμός, Αθήνα 1993, σ. 404.

[4] π. Γ. Δ. Μεταλληνού, Πολιτική και Θεολογία, Κατερίνη 1990, σ. 51 ε. ε.

[5] Γεώργιος Τυπάλδος Iακωβάτος, Ιστορία της Ιόνιας Ακαδημίας, έκδοση - εισαγωγή - σχόλια Σπύρος I. Ασδραχάς, Αθήνα 1982.

[6] π. Γ. Δ. Μεταλληνού, όπ. π. , σ. 78 ε. ε.

[7] Μπάρμπα Παντζελιού, Το τραγούδι τού Δασκαλογιάννη. Εισαγωγή-Σχόλια Βασ. Λαούρδα, Ηράκλειον Κρήτης 1947. Κατά τον εκδότη είναι «ένα από τα πιο αξιόλογα έργα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» (σ. 7).

[8] Βλέπε Βασ. Λαούρδα, όπ. π. , σ. 13.

[9] Περί το 335 γράφει ο Μ. Αθανάσιος, Ιστορ. Αρειαν., Προς Μοναχούς Ε', 35: «μητρόπολις η Ρώμη της Ρωμανίας εστίν».

[10] Ο Ν. Τωμαδάκης μιλεί ακόμη για «ανύπαρκτον όρον Ρωμιοσύνη» (όπου π., σ. 330)!!!

[11] Στο ίδιο.

[12] Ν. Β. Τωμαδάκη, «Ο αναντικατάστατος Ελληνισμός», επετηρίς Ιδρύματος Νεοελληνικών Σπουδών, τ. Β΄ (1981-82), σσ. 83-91.

[13] Σ' αυτό συνετέλεσε η κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 ταύτιση του ονόματος Έλλην όχι με το «Ορθόδοξος», αλλά με το γενικότερο «Χριστιανός» από την πολιτική ηγεσία (π. χ. Θεόδ. Νέγρης), για την προσέλκυση των δυτικών Δυνάμεων.http://www.oodegr.com/neopaganismos/rom ... nias_1.htm
<<ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΔΕΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΟΥΔΕΝ ΑΠΟ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΝΥΞ ΛΑΜΠΕΙ ΩΣ Η ΗΜΕΡΑ ΕΙΣ ΣΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΣ ΤΟ ΦΩΣ>>

Re: Ρώμη, Ρωμαίος, Ρωμηός (Ρωμιός) και Ρωμιοσύνη

3
Κατ’ αρχήν ο όρος «Ρωμαίος» στο Βυζάντιο δεν υποδηλώνει φυλετική καταγωγή από την Αρχαία Ρώμη, αλλά Ελληνική καταγωγή κάποιου που έχει προσχωρήσει δια του Χριστιανικού Βαπτίσματος και Χρίσματός του στη Ρωμαϊκή Πίστη, δηλ. στη Ρωμαϊκή Θρησκεία, η οποία από τον 4ο μ.Χ. αι. (οπότε και ιδρύθηκε η Αυτοκρατορία της Ρωμανίας) ήταν ο Χριστιανισμός.
Απο που προκύπτει αυτό που γράφεις; Αν το "Ρωμαίος" δεν δηλώνει φυλετική καταγωγή, οι αλλόθρησκοι κάτοικοι της δύσης πως λεγόντουσαν;

Τον τίτλο του Βασιλέως απαγορευόταν να φέρουν αλλόφυλοι, αλλόθρησκοι και αλλοεθνείς ηγέτες.
Τον τίτλο του Βασιλέως δεν είχαν ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο οποίος απο όσο γνωρίζω, βαπτίστηκε στο νεκροκρέβατό του και ο Ιουλιανός ο παραβάτης, ο οποίος επίσης δεν ήταν χριστιανός; Πως δυο αλλόθρησκοι έγιναν αυτοκράτορες;
Ρωρώ με την έννοια του ότι υπήρχε διαχωρισμός μεταξύ του τίτλου του Βασιλέα και του τίτλου Αυτοκράτορα;
Δεν ήταν το ίδιο;

Re: Ρώμη, Ρωμαίος, Ρωμηός (Ρωμιός) και Ρωμιοσύνη

4
Κατ’ αρχήν ο όρος «Ρωμαίος» στο Βυζάντιο δεν υποδηλώνει φυλετική καταγωγή από την Αρχαία Ρώμη, αλλά Ελληνική καταγωγή κάποιου που έχει προσχωρήσει δια του Χριστιανικού Βαπτίσματος και Χρίσματός του στη Ρωμαϊκή Πίστη, δηλ. στη Ρωμαϊκή Θρησκεία, η οποία από τον 4ο μ.Χ. αι. (οπότε και ιδρύθηκε η Αυτοκρατορία της Ρωμανίας) ήταν ο Χριστιανισμός.
Απο που προκύπτει αυτό που γράφεις; Αν το "Ρωμαίος" δεν δηλώνει φυλετική καταγωγή, οι αλλόθρησκοι κάτοικοι της δύσης πως λεγόντουσαν;
Aπο τον όρο "Ρωμαίος",προκύπτει και το Ρωμιός και η Ρωμιοσύνη και αυτό τον ορισμό εννοεί ο συγγραφέας.
Αν κάνεις μια αναζήτηση στο google σχετικά με τις έννοιες αυτές θα βρεις πολλά,είναι δύσκολο να τα αναφέρω όλα εδω.

Για τους αλλόθρησκους,δεν ξέρω πως λεγόντουσαν.
Τον τίτλο του Βασιλέως απαγορευόταν να φέρουν αλλόφυλοι, αλλόθρησκοι και αλλοεθνείς ηγέτες.
Τον τίτλο του Βασιλέως δεν είχαν ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο οποίος απο όσο γνωρίζω, βαπτίστηκε στο νεκροκρέβατό του και ο Ιουλιανός ο παραβάτης, ο οποίος επίσης δεν ήταν χριστιανός; Πως δυο αλλόθρησκοι έγιναν αυτοκράτορες;
Ρωρώ με την έννοια του ότι υπήρχε διαχωρισμός μεταξύ του τίτλου του Βασιλέα και του τίτλου Αυτοκράτορα;
Δεν ήταν το ίδιο;
 
Για τον διαχωρισμό δεν γνωρίζω αν υπήρχε,έτσι λέει ο συγγραφέας.
Περί της βαπτίσεως του Μέγα Κωνστατίνου οι απόψεις διίστανται,θεωρώ πιο λογική αυτήν την άποψη που λέει οτι δεν βαπτίσθηκε στο νεκροκρεββατο του,αλλά πολύ πιο πριν,μάλλον την περίοδο της Α Όικουμενικής συνόδου,λόγω του οτι και συμμετείσχε ως πρόεδρος,πράγμα που δεν θα επιτρεπόταν αν δεν ήταν Χριστιανός.

Ο Ιουλιανός είχε βαπτιστεί Χριστιανός,αργότερα άλλαξε,ήταν καίσαρας μαζί με τον Κωνστάντιο,το στράτευμα επαναστάτησε εναντίον του Κωνστάντιου,ανακύρηξε Αύγουστο τον Ιουλιανό,κάτι που δεν δέχτηκε ο Κωνστάντιος,αλλά επειδή πέθανε,έμεινε μοναδικός Αύγουστος ο Ιουλιανός,τουλάχιστον έτσι λένε οι ιστορικοί.

Re: Ρώμη, Ρωμαίος, Ρωμηός (Ρωμιός) και Ρωμιοσύνη

5
Η διγλωσσία των Ρωμαίων εμφανίζεται στην οθόνη της ιστορίας στα πρώτα γραπτά μνημεία της ρωμαϊκής ιστορίας και μαρτυρεί ότι οι Ρωμαίοι πρόγονοί μας είναι αναπόσπαστο μέρος του ελληνικού πολιτισμού πολύ πριν από τον Μέγα Ιουστινιανό και πολύ πριν από τον Μέγα Κωνσταντίνο. Ήδη 700 περίπου χρόνια πριν ο Μέγας Κωνσταντίνος μεταφέρει την Ρώμη στην Ανατολή, δηλαδή ήδη κατά τον 4ον αιώνα π. Χ. ο μαθητής του Πλάτωνος ο Ηρακλείδης ο Ποντικός αποκαλεί την Ρώμη “πόλιν ελληνίδα Ρώμην”. Ο πρώτος στην ιστορία γράψας στην λατινική γλώσσα ήταν ο Έλληνας Λίβυος Ανδρόνικος. Κατά τον 3ον αιώνα μετέφρασε τον Όμηρο για να τον χρησιμοποίηση ο ίδιος, ως διδακτικό κείμενο της λατινικής και της ελληνικής γλώσσας για τους Ρωμηούς μαθητές του. Μετέφρασε και άλλα έργα εκ του ελληνικού και έγραψε πρωτοτύπως τα πρώτα ρωμαϊκά θεατρικά έργα και ποιήματα. Έτσι επεκράτησε ευθύς εξ αρχής οι εγγράμματοι Ρωμαίοι να μαθαίνουν την ελληνική ως πρότυπο των Ρωμαϊκών γραμμάτων. Από τότε  ουδέποτε έπαυσε η διγλωσσία να κατευθύνει την εξέλιξη του ελληνικού πολιτισμού των Ρωμαίων. Οι δύο πρώτοι ιστορικοί της Ρώμης, ο Fabius Pictor και ο Cincius Alimentus ήταν Ρωμαίοι, οι οποίοι περί το 200 π. Χ. έγραψαν ελληνιστί και όχι λατινιστί τις ιστορίες τους. Από το 150 π. Χ. όλοι οι μορφωμένοι Ρωμαίοι γνώριζαν καλά πλέον την ελληνική γλώσσα και φιλολογία. Μετ’ ολίγο και οι κατ’ αρχήν διστακτικοί έναντι των ελληνικών αγροικώτεροι Ρωμαίοι προύχοντες αναγκάσθηκαν τελικά να μάθουν την ελληνική για το εμπόριο και για την διοίκηση των ελληνικών επαρχιών. Από τον 1ο αιώνα π. Χ. επεκράτησε η παράδοση οι Ρωμαίοι αριστοκράτορες, για να ολοκληρώσουν την μόρφωση τους, να σπουδάζουν στην Ελλάδα. Το 91 π. Χ. άρχισε ο τελευταίος μεγάλος πόλεμος μεταξύ Ρωμαίων και Λατίνων. Ένα χρόνο πριν, το 92 π. Χ., οι Ρωμαίοι έκλεισαν τα λατινικά σχολεία ρητορικής και έτσι υποχρέωσαν τους εν Ρώμη φοιτητές να σπουδάσουν μόνον στα ελληνικά σχολεία. Εν καιρώ άνοιξαν πάλι τα λατινικά σχολεία και τονώθηκε η χρήση της λατινικής εφ’ όσον χρησιμοποιήθηκαν οι Λατίνοι για την αποίκιση νέων δυτικών επαρχιών. Κατά την ιδία εποχή καταργήθηκε η θέση του μεταφραστή στην Ρωμαϊκή σύγκλητο και έκτοτε επετράπηκε η χωρίς μετάφραση  χρήση της ελληνικής εκ μέρους των εξ Ανατολής επισκεπτών ομιλητών, γιατί όλοι οι Ρωμαίοι προύχοντες γνώριζαν άπταιστα πλέον την ελληνική. Σχεδόν όλοι οι αυτοκράτορες γνώριζαν ελληνικά, αλλά μεταξύ αυτών οι Ιούλιος Καίσαρ, Αύγουστος Καίσαρ, Τιβέριος, Νέρων, Βεσπασιανός, Τραϊανός, Αδριανός, Μάρκος Αυρήλιος και άλλοι είχαν εξαιρετική γνώση της ελληνικής. Ο Ιούλιος Καίσαρ, ο Τιβέριος και ο Μάρκος Αυρήλιος έγραψαν ελληνικά έργα. Οι διαπρεπέστεροι Ρωμαίοι συγγραφείς που έγραψαν και ελληνιστί είναι ο Κικέρων, ο Γερμανικός και ο Σουητώνιος. κα) Και ο λαός της Ρώμης μιλούσε ελληνικά Κατά τον 1ον και 2ον αιώνα του Χριστιανισμού ήταν σύνηθες πλέον φαινόμενο οι εν Ρώμη Ρωμαίοι να είναι στην ελληνική γλώσσα μητροδίδακτοι αφού  είχε γίνει γλώσσα του σπιτιού. Ο Ρωμαίος  απόστολος Παύλος  έγραψε την προς  Ρωμαίους επιστολή  του ελληνιστί. Τρανή απόδειξη ότι ο λαός της Ρώμης μιλούσε την ελληνική. Η λειτουργία της εκκλησίας της Ρώμης ετελείτο ελληνιστί μέχρι τον 4ο αιώνα. Άλλη τρανή απόδειξη ότι η ελληνική ήταν η γλώσσα του πλήθους. Όλοι οι πρώτοι Χριστιανοί συγγραφείς των δυτικών επαρχιών και οι επίσκοποι της Ρώμης έγραψαν ελληνιστί. Η ελληνική γλώσσα ήταν τόσον διαδεδομένη ώστε παρακινήθηκε ο μη εκ Ρωμαίων και εκτός Ρώμης γεννηθείς Λατίνος σατιριστής Ιουβενάλιος να γράψει, “δεν δύναμαι να υποφέρω την Πόλιν γραικικήν.” NON POSUM FERRE … GRAECAM URBEM. Η ελληνική γλώσσα ήταν η επικρατούσα σε όλη την περιοχή της Ρώμης μέχρι τα μέσα του 4ου αιώνα, οπότε εξασθένησε μόνο γιατί μεταφέρθηκε η Ρώμη στην ανατολή αφού μετώκησε σχεδόν ολόκληρη η Πόλη. Το κενό που δημιουργήθηκε πληρώθηκε, ως επί το πλείστον, από λατινόφωνους Ρωμαίους και για τον λόγο αυτό εντός 50 ετών υποχρεώθηκε ο Πάπας Δάμασος να εισαγάγει περισσότερα λατινικά στην λατρεία της Πρεσβυτέρας Ρώμης. Από όλα τα παραπάνω, αλλά και από άλλα πολλά, φαίνεται σαφώς ότι η Πρεσβυτέρα Ρώμη ταυτίσθηκε με τον ελληνικό κόσμο και πολιτισμό πολλούς αιώνες πριν από τον Μέγα Κωνσταντίνο. κβ) Ο Ρωμηός ο ίδιος από π. Χ. Με μεγάλη χαρά θα άκουε ο Κωστής Παλαμάς από την σύγχρονη έρευνα για την ελληνικότητα της Πρεσβυτέρας Ρώμης ότι παρασύρθηκε από την ευρωπαϊκή αντίληψη του μεσαίωνα, του Κρούμπαχερ. Και ο Εφταλιώτης συνέλαβε, αλλά όχι πλήρως το μέγεθος του εξελληνισμού της Πρεσβυτέρας Ρώμης, αφού οι Ρωμαίοι είχαν γίνει κάτι πολύ περισσότερο από Φιλέλληνες, ως τους παριστάνει. Ορθά είναι τα λεχθέντα τον 4ον αιώνα π.Χ. από τον Ηρακλείδη τον Ποντικό (Λαζό)και πάλι τον 1ον αιώνα μ. Χ. από τον Ιουβενάλιο, ότι η Ρώμη είναι “πόλις ελληνίς”. Δηλαδή ο Ρωμηός είναι ο ίδιος και ο ίδιος έμεινε όχι μόνον από την εποχή του Ιουστινιανού, όχι μόνον από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, αλλά τουλάχιστον από την εποχή των αποστόλων Πέτρου και Παύλου στην Ρώμη και ίσως από την εποχή που τα Ρωμηόπουλα έγιναν μαθητές του Έλληνα Λιβίου Ανδρόνικου, του πρώτου δασκάλου της Ρωμηοσύνης. κγ) Ουδέποτε λατινική, ουδέποτε γραικική, πάντα ρωμαίικη Η εθνική μας ιστορία και νομοθεσία αποδεικνύουν ότι η Ρώμη ως πόλις – κράτος ουδέποτε ταυτιζόταν ούτε με τους Λατίνους ούτε με την λατινική γλώσσα. Για τον λόγο αυτό το 92 π. Χ. οι Ρωμαίοι έκλεισαν τα λατινικά σχολεία, για να φοιτήσουν τα παιδιά τους μόνο στα ελληνικά. Οι Ρωμαίοι ουδέποτε είχαν λατινική εθνική συνείδηση. Δεν ήταν Λατίνοι. Ήταν και είναι Ρωμαίοι. Δεν ήταν λατινόφωνοι, αλλά δίγλωσσοι – λατινόφωνοι και ελληνόφωνοι, βλαχόφωνοι και αρβανιτόφωνοι. Έχοντες υπ’ όψη το γεγονός αυτό πρέπει να χαρακτηρίσουμε τον και εν Ελλάδι σήμερα επικρατούντα φραγκικό ισχυρισμό ότι η ρωμαϊκή βασιλεία έγινε από λατινική γραικική και ως εκ τούτου βυζαντινή, όχι μόνον μύθο, αλλά και απάτη κακοήθη, αφού ουδέποτε ήταν λατινική, ουδέποτε έγινε γραικική και αφού η ήδη εξελληνισθείσα Ρώμη μεταφέρθηκε στην Ανατολή και αφού ο λαός της Ρωμηοσύνης παραμένει δίγλωσσος όπως ήταν πάντοτε. Εξ άλλου, όπως είδαμε, είναι πλάνη ότι εξελληνισθεί η ρωμαϊκή βασιλεία. Ήδη η ρωμαϊκή δημοκρατία είχε πλήρως εξελληνισθή, πριν γεννηθεί εξ αυτής η ρωμαϊκή βασιλεία. κδ) Ο Παλαμάς υποστηρίζει τα πραγματικά μας ονόματα Υπεραμυνόμενος του καθήκοντος του Εφταλιώτη να χρησιμοποιεί τα πραγματικά εθνικά μας ονόματα, ο Παλαμάς δεν δέχεται ως μη ρωμαϊκή την βασιλεία της Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και σ΄ αυτό δικαιώνει πλήρως τον Εφταλιώτη. Και πράγματι ουδέποτε και ουδαμού στις εθνικές μας πηγές διακρίνεται η υπό των Φράγκων πλαστογραφηθείσα  ανύπαρκτος βυζαντινή αυτοκρατορία από την ρωμαϊκή βασιλεία. Οι πρόγονοί μας γνώριζαν μόνο ότι ήσαν πολίτες του κράτους με το όνομα Ρωμανία, ασχέτως του μεγέθους αυτού και ασχέτως που ευρίσκετο η πρωτεύουσα.

https://enromiosini.gr/arthrografia/%CE ... 9%CF%83-5/
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Ρώμη, Ρωμαίος, Ρωμηός (Ρωμιός) και Ρωμιοσύνη

6
Από τον πύργο της Βαβέλ ξέρουμε πως τα έθνη δημιουργήθηκαν με βάση τη γλωσσα. πες μου τί γλωσσα μιλας να σου πω σε ποιό έθνος ανήκεις. επίσης, και η θρησκεία παίζει ρόλο στο να ξεκαθαρίσουμε σε ποιό έθνος ανήκει κάποιος. όταν γεννιέται ένας άνθρωπος ο εγκέφαλος σχηματίζει μία περιοχή για την πρώτη γλωσσα, την μητρική. αν ο άνθρωπος μάθει και άλλες γλωσσες, ο εγκέφαλος σχηματίζει και άλλες περιοχές. αλλά η πρώτη γλωσσα, η μητρική, σφραγίζει τον άνθρωπο.
https://apologhtika.blogspot.com/2022/03/blog-post.html
Απάντηση

Επιστροφή στο “Eλληνισμός-Χριστιανισμός”