Re: "Τί υπάρχει μετά τον θάνατο..;;"

19
dominique έγραψε: Οσο για τα πνευματιστικά ,μην ξεχνάς και με ποιους έρχονται σε επαφη!Δεν μπορούν να αποτελεσουν ούτε αποδειξη ,ούτε παρηγοριά κάτι τέτοιες εμπειρίες,μονο να μπερδεψουν περισσότερο.
Διάφορα πράγματα που έζησα και ένα δύο που άκουσα από πολύ έμπιστα άτομα, με έκαναν να γνωρίζω ότι υπάρχουν πολύ θαυμαστά και ανεξερεύνητα πεδία...
Ερωτηση τωρα.. ο λόγος που πιστευεις εσυ(και οι αλλοι βεβαια....) οτι ο θανατος ειναι τρομερος ποιος ειναι?
Είμαστε όλοι θνητοί ! :cooll

Δεν είναι τόσο τρομερό, λοιπόν...

Αλλά ελπίζω ότι έχω αρκετό χρόνο μπροστά μου καθώς δεν είμαι έτοιμος...Έχω "γήινες" εκκρεμότητες και ακόμα περισσότερες από τις άλλες...
Η γνώμη είναι σαν την κ*λ*τρυπίδα...Όλοι έχουν από μία! Κι οι εξουσιαστές...αυτοί που διαμορφώνουν τις απόψεις της μάζας...έχουν προωθήσει την ιδέα ότι "κάθε άποψη είναι σεβαστή"...Κι έπεισαν τον κάθε ηλίθιο στον πλανήτη, να ταμπουρωθεί πεισματικά και με φανατισμό...πίσω από την υποβολιμιαία..."προσωπική" του άποψη ! 

Re: "Τί υπάρχει μετά τον θάνατο..;;"

20
Διάφορα πράγματα που έζησα και ένα δύο που άκουσα από πολύ έμπιστα άτομα, με έκαναν να γνωρίζω ότι υπάρχουν πολύ θαυμαστά και ανεξερεύνητα πεδία...
Εννοείται,αλλά θέλει προσοχή γιατι κάποιοι αυτά τα θαυμαστά και ανεξερευνητα εκμεταλεύονται και φτάνουμε ετσι στην άλλη ακρη...και απο τον Θεό φτάνουν στον έξω απο δω.

Χρονο κανείς δεν ξέρει πόσο έχει,για αυτό πρέπει να είσαι πάντα ετοιμος...οι "γηινες"εκκρεμοτητες δεν τελειωνουν ποτε,σε ευχομαι πάντως οταν έρθει αυτή η ωρα,όποτε και να ναι αυτη να είσαι πανετοιμος!
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Μεταθανάτιες εμπειρίες

21
Μεταθανάτιες εμπειρίες





Τού Σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου Βλάχου


Πηγή: Από το βιβλίο: "Η ζωή μετά τον θάνατο






Στο προηγούμενο κεφάλαιο είδαμε αναλυτικά ότι η ώρα του θανάτου είναι πολύ συνταρακτική για τον άνθρωπο, γιατί η ψυχή χωρίζεται από το σώμα με το όποιο αποτελούσε μια αρραγή ενότητα. Οι άγιοι της Εκκλησίας ετοιμάζονται σε όλη τους την ζωή για την ώρα αυτήν. Και όταν πλησιάζει αυτή η στιγμή προσεύχονται πολύ.

Στα ασκητικά συγγράμματα βλέπουμε ότι οι ασκητές αποδίδουν μεγάλη σημασία στον τρόπο πού φεύγουν οι άνθρωποι, και ιδίως προσέχουν αν έφυγαν έχοντας συνείδηση του θανάτου, θεωρούν μάλιστα ότι είναι πολύ φοβερό να πεθάνει κανείς χωρίς να το καταλάβει. Να διέλθει «εκ του θανάτου εις την ζωήν», χωρίς να έχει ανεπτυγμένη την συνειδητότητά του και, φυσικά, χωρίς να προσεύχεται στον Θεό. Γι' αυτό εκείνη την στιγμή προτιμούν να είναι μόνοι τους και να προσεύχονται. Στο κεφάλαιο αυτό θα επανέλθουμε στο θέμα, γιατί θέλουμε να κάνουμε λόγο για τις λεγόμενες μεταθανάτιες εμπειρίες, για τις οποίες στον δυτικό κόσμο έχει γίνει μεγάλη συζήτηση. Όπως γνωρίζουμε, έκαναν μεγάλη εντύπωση οι περιγραφές μερικών ανθρώπων πού επανήλθαν, με κάποιο τρόπο, στην ζωή και περιέγραψαν εκείνα πού είδαν. Και η εντύπωση αυτή προκλήθηκε γιατί στον δυτικό κόσμο λησμονήθηκε, εν μέρει, η ύπαρξη της ζωής μετά θάνατον, θεωρήθηκε ότι ο άνθρωπος τελειώνει με το τέλος της διαλογικής ζωής. Συνηθισμένοι να εξαντλούν την ύπαρξη του ανθρώπου στην λογική, ανακαλύπτουν έναν άλλο κόσμο και εκπλήσσονται. Οι σύγχρονες αυτές μαρτυρίες οι λεγόμενες μεταθανάτιες ή επιθανάτιες, δεν έκαναν τόσο μεγάλη εντύπωση στον ορθόδοξο κόσμο, γιατί στα συγγράμματα των άγιων Πατέρων γίνεται λόγος για τέτοια ζητήματα, και, επομένως, είναι γνωστά θέματα. Όπως διαπιστώσαμε μέχρι τώρα, οι Πατέρες περιγράφουν, όσο είναι δυνατόν, καταστάσεις πού συνδέονται με την έξοδο της ψυχής από το σώμα. Βέβαια, πρέπει να υπογραμμισθεί ότι υπήρξαν μερικές αναστάσεις νεκρών, όπως η ανάσταση του υιού της χήρας στα Σαρεπτά της Σιδωνίας από τον Προφήτη Ηλία, οι τρεις αναστάσεις πού έκανε ο Χριστός (υιού χήρας της Ναΐν, θυγατέρα του Ιαείρου, και του Λαζάρου) καθώς επίσης και η ανάσταση της Ταβιθά, πού έκανε ο Απόστολος Πέτρος, με την δύναμη του Χριστού. Όμως κανείς από αυτούς, από όσα γνωρίζουμε δεν μας περιέγραψε τι ακριβώς συμβαίνει την ώρα πού η ψυχή εξέρχεται από το σώμα ή τι ακριβώς γίνεται στην άλλη ζωή. Τουλάχιστον, δεν έχουμε περιγραφές γραπτές για το πώς αισθάνεται ή ψυχή, όταν ζη εκτός του σώματος, και ποια είναι τα αισθήματα πού την κυριαρχούν όταν πάλι εισέρχεται στο σώμα και εξακολουθεί να ζει με τις γνωστές συνθήκες. Και όσοι αναστήθηκαν κατά τον καιρό του σεισμού, με τον θάνατο του Χριστού στον Σταυρό, δεν μας διέσωσαν τις εμπειρίες πού δοκίμασαν.

Μια εξήγηση αυτού του φαινομένου είναι ότι οι Χριστιανοί δεν διακατέχονται από τέτοια περιέργεια. Επειδή έχουν τον αποκαλυπτικό λόγο και ξέρουν ότι δια των εντολών του Θεού πρέπει να θεραπευθούν, και επειδή η εντολή του Θεού, όπως φαίνεται στην παραβολή του Πλουσίου και του Λαζάρου, είναι σαφής: «έχουσι Μωϋσέα και τους Προφήτας, ακουσάτωσαν αυτών», γι' αυτό και δεν ενδιαφέρονται να συλλέξουν τέτοιες μεταθανάτιες εμπειρίες. Άλλωστε, ο λόγος του Αβραάμ, δηλαδή του Θεού, «ει Μωυσέως και των προφητών ουκ ακούσουσιν, ουδέ εάν τις εκ νεκρών αναστή πεισθήσονται» (Λουκ. ιστ', 29-31), δηλώνει ότι ο σαρκικός άνθρωπος δεν πρόκειται να πεισθεί, έστω και αν ακούσει τα πλέον παράδοξα πράγματα. Είναι έτοιμος να τα αποδώσει σε άλλη αιτία.

Στην συνέχεια θα προσπαθήσουμε να δούμε με πολλή συντομία τα νέα αυτά φαινόμενα, πού έχουν παρατηρηθή και καταγραφή σε συνδυασμό πάντοτε με την ορθόδοξη αντίληψη για τα θέματα αυτά.



1. Σύγχρονες μεταθανάτιες εμπειρίες

Υπάρχουν και παλαιότερες μαρτυρίες για τέτοιες καταστάσεις, αλλά ο θόρυβος πού τελευταία έγινε στην Αμερική προήλθε από τις παρατηρήσεις του ψυχιάτρου Μούντυ. Μετά από αυτό και λόγω του ενδιαφέροντος του αναγνωστικού κοινού, δημοσιεύθηκαν και άλλα βιβλία, πού αναφέρονται στα θέματα αυτά. Ο Μούντυ συγκέντρωσε τις μαρτυρίες εκατόν πενήντα ατόμων, τις δε έρευνές του επικέντρωσε σε πενήντα ανθρώπους πού είχαν την ευκαιρία να βιώσουν τέτοιες επιθανάτιες ή μεταθανάτιες εμπειρίες. Ανάλυση και κριτική των απόψεων τον Μούντυ έκανε ο π. Σεραφείμ Ρόουζ σε σχετικό βιβλίο. Είναι σημαντικό να λεχθή ότι ο π. Σεραφείμ, ορθόδοξος ο ίδιος, βλέπει τα θέματα αυτά μέσα από την ορθόδοξη πατερική εμπειρία και έχει σωστές απόψεις. Έχει μια πολύ καλή διεισδυτικότητα και μας βοήθα να δούμε το θέμα σε ευρύτερα πλαίσια.1 Τα στοιχεία τα οποία χρησιμοποιούνται για την παρουσίαση και ανάλυση των μεταθανάτιων αυτών εμπειριών λαμβάνονται από το βιβλίο του π. Σεραφείμ Ρόουζ. Έχει παρατηρηθεί από δυτικούς επιστήμονες ότι μερικοί άνθρωποι, κατά την ώρα του θανάτου ή όταν επανήλθαν μετά από τον θάνατο στην ζωή είδαν πολύ αξιόλογα, παράδοξα και παράξενα γεγονότα, τα όποια δεν μπορούν να ερμηνευθούν από την κλασσική ιατρική επιστήμη.

Πολλά είναι τα αίτια αυτών των εμπειριών. Το πρώτο αίτιο είναι η προσέγγιση της υπάρξεως του ανθρώπου στον θάνατο. Όταν η ψυχή πλησιάζει προς την έξοδό της από το σώμα, βιώνει μια νέα κατάσταση. Ο θάνατος είναι πραγματικά ένα οριακό σημείο στην ζωή του ανθρώπου. Τότε ο άνθρωπος βρίσκεται στο μέσον μεταξύ της βιολογικής ζωής και της ζωής της ψυχής χωρίς το σώμα. ΤΟ δεύτερο αίτιο είναι οι προσεγγίσεις των πονηρών και αγαθών πνευμάτων, όπως το επιβεβαιώνουν πολλοί άγιοι, πού ήδη έχουμε αναφέρει. Αν ο άνθρωπος δέχεται επιδράσεις από τους δαίμονες κατά την διάρκεια της ζωής του, αλλά έχει και την συνδρομή των αγγέλων, πολύ περισσότερο αυτό συμβαίνει κατά την ώρα πού ή ψυχή χωρίζεται από το σώμα. Και το τρίτο αίτιο είναι ότι η πρόοδος της ιατρικής επιστήμης δίνει την δυνατότητα στους ανθρώπους να βιώνουν για μερικές ήμερες και ώρες την εμπειρία του κλινικά νεκρού κατά την ιατρική επιστήμη. Έχει παρατηρηθεί ότι έχουν αυξηθεί τα φαινόμενα ανθρώπων πού επανήλθαν στην ζωή, εφ' όσον είχαν θεωρηθεί ως κλινικά νεκροί, μετά από τεχνικές διεγέρσεις της καρδίας, η οποία είχε σταματήσει2.

Έτσι, λοιπόν, στα ήδη γνωστά αίτια από τα όποια προσέρχονταν αυτές οι λεγόμενες μεταθανάτιες εμπειρίες προστέθηκε και το αίτιο πού συνδέεται με την ιατρική επιστήμη. Αν πρόσθεση κανείς και τις ασθένειες του εγκεφάλου, καθώς επίσης και τα δυνατά φάρμακα πού χορηγούνται στους βαρειά ασθενείς, μπορεί να ερμηνεύσει και κάποιες παραισθήσεις πού αναπτύσσονται εκείνες τις ώρες. Επομένως, υπάρχει σύγχυση μεταξύ όλων αυτών των καταστάσεων, και δεν μπορούμε τόσο εύκολα να κατατάξουμε μια εμπειρία ή να την προσδιορίσουμε. Ο π. Σεραφείμ Ρόουζ επικεντρώνει την προσοχή του σε μερικά από τα κοινά σημεία, τα όποια κατέγραψε ο Μούντυ από τις περιγραφές όσων είχαν τέτοιες εμπειρίες. Τα κοινά σημεία είναι τρία.

Πρώτον, η λεγομένη «εξωσωματική εμπειρία». Πρόκειται για μια εμπειρία πού όλοι τους ένοιωθαν σαν μια κατάσταση κατά την όποια η ψυχή βγαίνει από το σώμα, αλλά όμως εξακολουθεί να έχει την συνείδηση της. Βρίσκεται σε έναν κόσμο στον όποιο αισθάνεται ζεστασιά και άνεση, βλέπει τους ανθρώπους πού βρίσκονται γύρω από το νεκρό σώμα, αλλά δεν μπορεί να επικοινωνήσει μαζί τους. Είναι ενδεικτικές οι μαρτυρίες δύο ανθρώπων, όπως τις καταγράφει ο Μούντυ και τις παρουσιάζει ο π. Σεραφείμ.

Ο ένας διηγείται: «Τους έβλεπα να προσπαθούν να με επαναφέρουν στην ζωή. Ήταν πραγματικά παράξενο. Δεν βρισκόμουν πολύ ψηλά· σαν να ήμουν πάνω σε ένα βάθρο, αλλά όχι κατά πολύ ψηλότερα από αυτούς· ίσως μόλις λίγο ψηλότερα από αυτούς, ώστε να μπορώ να τους βλέπω από πάνω. Προσπάθησα να τους μιλήσω, αλλά κανείς δεν με άκουγε, κανείς δεν με πρόσεχε». Κάποιος άλλος διηγείται: «Ήμουν ανίκανος να αγγίξω ο,τιδήποτε, να επικοινωνήσω με οποιονδήποτε πού ήταν γύρω μου. Ήταν ένα φοβερό αίσθημα μοναξιάς, μια αίσθηση πλήρους απομόνωσης. Ήξερα ότι ήμουν εντελώς μόνος, με τον εαυτό μου»3.

Δεύτερο κοινό σημείο των μεταθανατίων εμπειριών είναι η «συνάντηση με άλλους». Δηλαδή, όπως λέγει ο Μούντυ, η ψυχή για μικρό διάστημα αισθάνεται αυτήν την μοναξιά, γιατί ύστερα από λίγο αισθάνεται ότι συναντάται με άλλους, αφού όχι μόνον μετά τον θάνατο, αλλά και πριν τον θάνατο βλέπει ξαφνικά πεθαμένους συγγενείς και φίλους. Είναι χαρακτηριστική μια τέτοια περιγραφή:

«Ο γιατρός εγκατέλειψε κάθε ελπίδα για μένα και είπε στους συγγενείς μου ότι πέθαινα... Διαπίστωσα ότι πολλοί άνθρωποι ήταν εκεί, φαινόταν ολόκληρο πλήθος, πού αιωρούνταν γύρω - γύρω στην οροφή του δωματίου, ήταν όλοι τους άνθρωποι πού είχα γνωρίσει στην προηγούμενη ζωή μου, αλλά πού είχαν εν τω μεταξύ πεθάνει. Αναγνώρισα την γιαγιά μου και ένα κορίτσι πού ήξερα από το σχολείο, και πολλούς άλλους συγγενείς και φίλους, ήταν μια πολύ ευτυχισμένη στιγμή και αισθάνθηκα ότι είχαν έλθει να με προστατεύσουν ή να με καθοδηγήσουν»4.

Τρίτο κοινό σημείο των μεταθανάτιων αυτών εμπειριών είναι η «ύπαρξη του φωτός» η «φ ω τ ε ι ν ή ύπαρξη». Όλοι όσοι είχαν τέτοιες εμπειρίες περιγράφουν την εμφάνιση ενός φωτός, του όποιου η λαμπρότητα αυξανόταν πολύ γρήγορα. Όλοι το αναγνώριζαν σαν μια ιδιαίτερη προσωπικότητα γεμάτη ζεστασιά και αγάπη, πού μαγνητίζει αυτόν πού έχει πεθάνει. Άλλοι υποστηρίζουν ότι είναι ο Χριστός και άλλοι ότι είναι άγγελοι. Είναι χαρακτηριστικές δύο τέτοιες μαρτυρίες.

Ένας διηγείται: «Άκουσα τους γιατρούς να λένε ότι ήμουν νεκρός, και τότε ήταν πού άρχισα να αισθάνομαι σαν να κλυδωνιζόμουν, στην πραγματικότητα σαν να έπλεα... Όλα ήταν σκοτεινά, εκτός από το ότι, αρκετά μακρυά από μένα, έβλεπα αυτό το φως. Ήταν ένα πάρα πολύ λαμπρό φως, αλλά όχι πολύ μεγάλο από την αρχή. Γινόταν μεγαλύτερο, καθώς πλησίαζα όλο και περισσότερο προς αυτό».

Ένας άλλος διηγείται: «Βρισκόμουν έξω από το σώμα μου, δεν είχα καμμιά αμφιβολία γι’ αυτό, γιατί έβλεπα το ίδιο μου το σώμα πάνω στο χειρουργικό κρεββάτι. Ή ψυχή μου βρισκόταν έξω. Όλα αυτά με έκαναν να αισθάνομαι πολύ άσχημα στην αρχή, αλλά μετά ήλθε εκείνο το πραγματικά έντονο φως. Στην αρχή φαινόταν λίγο αμυδρό, αλλά μετά έγινε μια τεράστια ακτίνα... Όταν αρχικά ήλθε το φως δεν ήμουν σίγουρος τι συνέβαινε, μετά όμως ρώτησε, κατά κάποιον τρόπο με ρώτησε, εάν ήμουν έτοιμος να πεθάνω»5.

Τα παραδείγματα αυτά είναι ενδεικτικά. Δείχνουν πραγματικά ότι ο άνθρωπος τις στιγμές εκείνες βιώνει την ύπαρξη ενός άλλου κόσμου. Δεν θα κάνουμε εδώ κριτική κάθε εμπειρίας, αλλά εκείνο πού θέλουμε να υπογραμμίσουμε είναι ότι όλοι βεβαιώνουν ότι υπάρχει και κάτι άλλο, εκτός από όσα βλέπουμε με τις αισθήσεις και σκεπτόμαστε με την λογική. Ο π. Σεραφείμ, παρουσιάζοντας τέτοια στοιχεία, κάνει τις κριτικές του παρεμβάσεις, διατυπώνοντας την αλήθεια ότι παρόμοια περιστατικά υπάρχουν και στην εκκλησιαστική εμπειρία. Παράλληλα, όμως, σημειώνει ότι δημιουργείται και σύγχυση.6 Δεν θα επιμείνουμε όμως εδώ σε αυτό το σημείο. Κατά την διάρκεια της ποιμαντικής μου διακονίας άκουσα πολλούς ανθρώπους να διηγούνται παρόμοια περιστατικά. Άλλοτε ήταν δικές τους εμπειρίες, κατά την διάρκεια βαρειάς ασθενείας, και άλλοτε ήταν μαρτυρίες των δικών τους ανθρώπων, τους οποίους παρακολουθούσαν. Μικρός την ηλικία, ήμουν μάρτυς ενός περιστατικού, κατά το όποιο μια γυναίκα προς το τέλος της ζωής της όταν ξεψυχούσε, έβγαζε βογγητά και συγχρόνως κουνούσε την γροθιά της, σαν να έδιωχνε κάποιον. Τέτοια περιστατικά μπορεί κανείς να ακούσει στο Άγιον Όρος. Μου διηγήθηκαν διάφοροι αγιορείτες πατέρες περιστατικά από τις τελευταίες στιγμές άγιων και αμαρτωλών μοναχών.

Ας επιτραπεί να παραθέσω μια προσωπική μαρτυρία από την ασθένεια του αειμνήστου Γέροντος μου, Μητροπολίτου Εδέσσης Καλλινίκου, πού έχει σχέση με το θέμα πού μελετάμε στο κεφάλαιο αυτό. Μετά την επέμβαση στον εγκέφαλο του για να αφαιρεθεί ο όγκος, δημιουργήθηκε αιμορραγία και περιέπεσε σε βαθύ κώμα. Οι γιατροί πού τον παρακολουθούσαν είπαν ότι βρίσκεται στα όρια ζωής και θανάτου. Λειτουργούσε, βέβαια, η καρδιά, αλλά ανέπνεε με το κατάλληλο μηχάνημα. Αν σταματούσε η είσοδος του αέρα, θα απέθνησκε. Όλα ήταν πιθανά. Ή να παραμείνει φυτό ή να πεθάνει ή να ανάνηψη. Όταν μετά από μερικές ήμερες ανένηψε, διηγήθηκε με κλάμα και πολλή ένταση ένα φοβερό περιστατικό. Έλεγε ότι δεν ήταν όνειρο, αλλά πραγματικό γεγονός. Είχε συνείδηση, δηλαδή, ότι πρόκειται για μια πραγματικότητα. Είδε τον εαυτό του έξω από το σώμα, η ψυχή του παρακολουθούσε το σώμα του, πού βρισκόταν στο κρεββάτι του, καθώς επίσης παρακολουθούσε όλους εμάς, πού ήμασταν λυπημένοι και ετοιμαζόμασταν για κηδεία. Μάλιστα, υπέδειξε μια συγκεκριμένη νοσοκόμα από τις τόσες πολλές πού υπήρχαν, η οποία τον μετρούσε για να αγοράσει το φέρετρο. Εκείνος καταλάβαινε ότι η ψυχή του βγήκε από το σώμα, και μάλιστα έλεγε ότι εκείνη την ώρα έκανε ο ίδιος νεκρώσιμο τρισάγιο στον εαυτό του. Είχε και άλλες τέτοιες εμπειρίες, αλλά αυτή πού ανέφερα προ ολίγου ήταν η πιο εκφραστική και σχετική με το θέμα πού συζητούμε. Βέβαια, δεν γνωρίζω αν ήταν εξωσωματική εμπειρία ή εμπειρία πλησίον του θανάτου. Το γεγονός είναι ότι πρόκειται για μια κατάσταση έξω από την συνηθισμένη.



2. Κριτική αυτών των εμπειριών από ορθόδοξη προοπτική

Δεν είναι εύκολο να κρίνει κανείς τέτοιες καταστάσεις γιατί βρίσκονται έξω από τα συνηθισμένα. Συνήθως εμείς κρίνουμε πάντα βάσει των δικών μας προϋποθέσεων και πάντοτε μέσα στα όρια της λογικής. Ίσως πολλοί από μας να εκλάβουμε τις εμφανίσεις αγγέλων και αγίων σε καθαρούς ανθρώπους, κατά την διάρκεια της ζωής τους. ως αποτέλεσμα συναισθηματικής φόρτισης ή και ως αρρωστημένες ψυχολογικά καταστάσεις. Αν κάποιος λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος, ακόμη και ένας επιστήμονας ψυχίατρος, μελετήσει οπτασίες αγίων ανθρώπων, μπορεί να κατάληξη σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Και, όμως, τέτοιες αποκαλύψεις, πού αφθονούν τόσο σε παλαιά κείμενα, όσο και σε σύγχρονες προφορικές παραδόσεις, είναι αληθινές. Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να απορρίψουμε όλες τις εμπειρίες, επειδή υπερβαίνουν τις δικές μας προϋποθέσεις. Βέβαια, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί και να μη δεχόμαστε κάθε εμπειρία ως αληθινή, γιατί ενεδρεύει ή πλάνη. Κυρίως πρέπει να πιστεύουμε τον αποκεκαλυμμένο λόγο του Θεού και να βλέπουμε τον δρόμο για την σωτηρία μας αφήνοντας το άγνωστο στην Πρόνοια του Θεού. Όμως δεν πρέπει να καταλήγουμε στην ολοκληρωτική απόρριψη, όπως δυστυχώς κάνουν μερικοί Προτεστάντες, οι όποιοι πιστεύουν ότι η ψυχή μετά τον θάνατο βρίσκεται σε κατάσταση ασυνειδησίας ή σπεύδει αμέσως να βρεθή «μαζί με τον Χριστό» ούτε να συμπεριφερόμαστε όπως οι άθεοι, οι όποιοι θεωρούν ότι ή ψυχή είναι μια απλή ενέργεια του σώματος και εξαφανίζεται μαζί με αυτό. Στην παράδοση της Εκκλησίας μας διασώζονται μερικές περιγραφές για την επιθανάτια και μεταθανάτια ζωή. Στο προηγούμενο κεφάλαιο αναφέραμε πολλά τέτοια περιστατικά. Εδώ θα επιμείνουμε στην παρουσίαση μερικών, πού είναι χαρακτηριστικά.

Στο Γεροντικό αναφέρονται οι τελευταίες στιγμές της κοιμήσεως του Αβά Σισώη του Μεγάλου. Βέβαια, από την παρουσίαση του περιστατικού φαίνεται ότι δεν πρόκειται για εξωσωματική εμπειρία, αλλά για πνευματική εμπειρία, γιατί είχε τις αισθήσεις του και συνομιλούσε με τους παρόντες. Διηγόταν στους παρευρισκομένους ότι έρχονταν διαδοχικά ο αβάς Αντώνιος, μετά ό χορός των Προφητών, ο χορός των Αποστόλων. Κάθε φορά έλαμπε περισσότερο το πρόσωπο του. Σε κάποια στιγμή συνομιλούσε. Και όταν ρωτήθηκε από τους παριστάμενους είπε ότι ομιλεί με τους αγγέλους, πού ήλθαν να παραλάβουν την ψυχή του. Μάλιστα, ανέφερε ότι παρακαλούσε τους αγγέλους να μην πάρουν την ψυχή του, γιατί έπρεπε να μετανοήση ακόμη περισσότερο. Μετά, το πρόσωπο του έλαμψε σαν τον ήλιο, και ο ίδιος απεκάλυψε ότι ήλθε ο Κύριος. Τότε παρέδωσε το πνεύμα του. Έγινε κάτι σαν αστραπή και γέμισε όλος ο οίκος από ευωδιά7.

Στον Ευεργετινό διασώζονται δύο συνταρακτικά παραδείγματα, τα όποια σαφώς αναφέρονται στην μεταθανάτια κατάσταση, και κυρίως στην λεγομένη «εξωσωματική» ζωή.

Το ένα περιστατικό αναφέρεται σε κάποιον μοναχό Πέτρο, ο όποιος, πριν κατοίκηση στην έρημο, «ασθενείας αυτώ επελθούσης απέθανε». Τότε είδε όλα τα βάσανα του Άδη και τους αμέτρητους τόπους της φλογός. Μάλιστα, είδε μερικούς δυνάστες του κόσμου αυτού να είναι κρεμασμένοι. Κάποιος εξαστράπτων άγγελος εμπόδισε να τον ρίψουν και αυτόν μέσα στον φλογώδη εκείνο τόπο. Και στην συνέχεια η ψυχή επανήλθε στο σώμα. «Εκ του ύπνου του αιωνίου θανάτου εξυπνισθείς» και «πάλιν εν τω σώματι αποδοθείς» διεκήρυξε όλα όσα είδε και έζησε με μετάνοια8.

Το δεύτερο περιστατικό αναφέρεται σε κάποιον πού ήθελε να γίνει μοναχός και ο οποίος, στις παρακλήσεις της μητέρας του να παραμείνει κοντά της, δεν ανταποκρίθηκε, αλλά έφυγε, λέγοντας ότι ήθελε να σώση την ψυχή του. Έπειτα από λίγο πέθανε η μητέρα του και μετά πέθανε και ο μοναχός εκείνος. Μάλιστα λέγεται ότι έπεσε σε βαρεία ασθένεια πού τον απειλούσε με θάνατο. Κατά την ασθένεια αυτήν, «ως εν λιποθυμία γενόμενος, εξεδήμησε του σώματος και ηρπάγη εις την κρίσιν». Τότε συνάντησε την μητέρα του μαζί με τους κρινόμενους, δηλαδή τους κολαζομένους. Εκείνη εξεπλάγη και τον ρώτησε πώς ήλθε στον τόπο εκείνο αφού έγινε μοναχός για να σώσει την ψυχή του. Και αναφέρεται στην συνέχεια ότι ακούστηκε φωνή να τον πάρουν από εκείνο το μέρος «και παραχρήμα επανελθών εις εαυτόν από της εκστάσεως, διηγείτο τοις παρούσι πάντα όσα είδε και ήκουσε...»9.

Και τα δύο αυτά παραδείγματα αναφέρονται σε εμπειρία μετά τον θάνατο, στην λεγομένη «εξωσωματική» κατάσταση. Όπως θα δούμε στην συνέχεια, αυτό έγινε κατ' οικονομία Θεού. Γι' αυτό και λέμε ότι δεν μπορεί κανείς να απορρίψει τέτοιες εμπειρίες, ακριβώς γιατί τις συναντούμε και στην εκκλησιαστική παράδοση. Όμως, πρέπει να σημειωθεί ότι πρόκειται για μεγάλο λάθος όταν εξομοιώνουμε όλες τις εμπειρίες, όλες τις περιγραφόμενες καταστάσεις, όταν δεν έχουμε την δυνατότητα να κάνουμε διάκριση μεταξύ τους. Γιατί άλλες προέρχονται από ψυχολογικές καταστάσεις, άλλες από σατανικές ενέργειες και άλλες είναι χάρη και ευλογία του Θεού. Μπορούμε στην συνέχεια να περιγράψουμε μερικές τέτοιες διαφορές.

Υπάρχει διαφορά μεταξύ των εμπειριών του λεγομένου «κλινικού θανάτου» και των εμπειριών «των πρόθυρων του θανάτου»10. Ο «κλινικός θάνατος» είναι όταν ο άνθρωπος ζή με τα μηχανήματα και οι γιατροί θεωρούν ότι ουσιαστικά έχει τελειώσει. Συντηρείται απλώς η καρδιά με διαφόρους μεθόδους διεγέρσεως. Βέβαια, και σε αυτήν την περίπτωση δεν έχουμε βεβαιότητα ότι η ψυχή εξήλθε από το σώμα. Πάντως, πρόκειται για μια κατάσταση πού βρίσκεται στα όρια του θανάτου. Οι δε εμπειρίες «των πρόθυρων του θανάτου» διαφέρουν από τις πρώτες, γιατί τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι έχουν συνείδηση της καταστάσεως, ομιλούν, άλλα και όταν δεν έχουν συνείδηση, βρίσκονται σε κατάσταση αναχωρήσεως. Δεν μπορούν οι δύο αυτές περιπτώσεις να εξομοιωθούν. Άλλη διαφορά υπάρχει μεταξύ των παραισθήσεων, των ψευδαισθήσεων και των πραγματικών γεγονότων, πού συμβαίνουν κατά την στιγμή πού ετοιμάζεται η ψυχή για την έξοδο της από το σώμα. Οι ψευδαισθήσεις και παραισθήσεις δεν είναι ανεξάρτητες από τα φάρμακα, τις ιδιαίτερες ασθένειες και τις τεχνικές μεθόδους πού χρησιμοποιούνται. Στην βίωση των πραγματικών γεγονότων υπάρχει πάλι η συνειδητότητα.

Ο π. Σεραφείμ Ρόουζ λέγει ότι οι συγγραφείς πού ασχολήθηκαν με τα φαινόμενα αυτά έχουν εντοπίσει το γεγονός ότι συνήθως όσοι έχουν πνευματική διαύγεια βλέπουν εμφανίσεις νεκρών ανθρώπων ή πνευματικών όντων. Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν συνείδηση του περιβάλλοντος τους. Υπάρχει δε και μια βασική διαφορά μεταξύ των παραισθήσεων και των πραγματικών γεγονότων. Συνήθως όσοι έχουν παραισθήσεις βλέπουν ανθρώπους πού βρίσκονται στην ζωή, ενώ, όσοι έχουν γνήσιες εμπειρίες, βλέπουν πρόσωπα πού έχουν πεθάνει. Επίσης επισημαίνουν ότι εμπειρίες με μεγαλύτερη συνοχή και ευκρινέστερο μεταφυσικό χαρακτήρα συμβαίνουν σε ανθρώπους πού δεν έχουν παραισθήσεις αλλά έχουν επαφή με την φυσική πραγματικότητα11.

Ακόμη υπάρχει διαφορά μεταξύ εμφανίσεων δαιμονικών και θεϊκών. Αυτή η κατηγορία δεν υπάγεται στις προηγούμενες, αλλά πρόκειται για όραση αγγέλων ή δαιμόνων. Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα, τα όποια, βέβαια, έχουμε ήδη αναφέρει, οπότε δεν χρειάζεται να επανέλθουμε. Εκείνο πού έχει σημασία είναι ότι δεν πρέπει να εξομοιώνονται όλες οι επιθανάτιες ή μεταθανάτιες εμπειρίες, ούτε να αποδίδονται μόνον σε μια αίτια, γιατί έτσι δημιουργείται μεγάλη παρεξήγηση.



3. Ή διάκριση των εμπειριών

Τα όσα αναφέραμε μέχρι τώρα μας οδηγούν στην μελέτη του τρόπου διακρίσεως αυτών των καταστάσεων. Στο σημείο αυτό εμείς οι Ορθόδοξοι, επειδή έχουμε μια ζωντανή παράδοση, βρισκόμαστε σε πλεονεκτικότερη θέση, γιατί μπορούμε να διακρίνουμε τα φαινόμενα αυτά.

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Καθολική του επιστολή συνιστά στους Χριστιανούς: «Αγαπητοί, μη παντί πνεύματι πιστεύετε, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα ει εκ του Θεού εστίν» (Α' Ιω. δ', 1). Στην ορθόδοξη θεολογία δίνουμε μεγάλη σημασία στην αρετή της διακρίσεως, γιατί, όταν αυτή υπάρχει, είναι φανερό ότι ο άνθρωπος έχει την Χάρη του Θεού. Πραγματική θεολογία είναι το να διακρίνει τα πνεύματα, εάν προέρχονται από τον Θεό ή από τον εωσφόρο. Γι' αυτό έχει λεχθή ότι ένας τέτοιος θεολόγος, πού μπορεί να κάνη αυτήν την διάκριση των λογισμών, των οπτασιών, είναι απλανής πνευματικός πατέρας. Το ότι η διάκριση προϋποθέτει πνευματική γνώση και πνευματική ζωή φαίνεται από την διδασκαλία των αγίων Πατέρων. Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής θα πει ότι από την εγκράτεια προέρχεται η απάθεια και καρπός της απάθειας είναι η διάκριση12.

Οι άγιοι Πατέρες δίνουν μεγάλη σημασία στην διάκριση, γιατί συνδέεται με την πραγματική γνώση. Κατά τον άγιο Διάδοχο τον Φωτικής το να διακρίνει κανείς απταίστως το καλό από το κακό είναι φως της αληθινής γνώσεως13. Ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης θα πει ότι η διάκριση είναι λύχνος της σκοτίας, επάνοδος των πεπλανημένων, φωτισμός των μυωπαζόντων. Ο διακριτικός είναι ευρετής της υγείας και καθαιρέτης, δηλαδή θεραπευτής της άρρώστειας14. Το ότι έχει μεγάλη αξία η αρετή της διακρίσεως φαίνεται από τον λόγο του αγίου Αντωνίου, ότι υπάρχουν μερικοί άνθρωποι πού κατέτριψαν και ταπείνωσαν τα σώματα τους στην άσκηση, αλλά επειδή δεν απέκτησαν το χάρισμα της διακρίσεως «μακράν του Θεού γεγόνασιν»15.

Επομένως, φαίνεται ότι η διάκριση είναι δώρο του Θεού και συνδέεται με την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου. Ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης λέγει ότι η διάκριση στους εισαγωγικούς στην πνευματική ζωή συνδέεται με την αληθινή επίγνωση του εαυτού τους, στους μεσαίους συνδέεται με την νοερά αίσθηση πού διακρίνει απταίστως το κυρίως αγαθό από το φυσικό και αντίθετο, και στους τελείους συνδέεται με την γνώση πού υπάρχει με την θεία έλλαμψη και η όποια φωτίζει και αυτά πού για τους άλλους είναι σκοτεινά16.

Όσα ελέχθησαν για την διάκριση είχαν σκοπό να δείξουν ότι δεν είναι εύκολο να κρίνη κανείς κάθε εμπειρία πού περιγράφεται από ανθρώπους πού βρίσκονται στο τέλος της ζωής τους. Αυτό είναι χάρισμα των μεγάλων πνευματικών πατέρων, πού βλέπουν την αλήθεια στο βάθος της και δεν εξετάζουν απλώς την επιφάνεια. Αυτοί ξεχωρίζουν αν κάτι είναι καρπός της αρρωστημένης ψυχολογικής καταστάσεως του ανθρώπου. αν είναι εμφάνιση του διαβόλου ή αν είναι καρπός της εμφανίσεως του Θεού και των αγίων. Γι’ αυτό και είναι δύσκολο να ασχολείται κανείς με την ανάλυση των επιθανάτιων ή μεταθανάτιων εμπειριών.

Υπάρχουν όμως μερικά εξωτερικά σημεία, τα όποια χαρακτηρίζουν και προσδιορίζουν τις εμπειρίες αυτές. Ο Χριστός, μιλώντας για τους ψευδοπροφήτες, πού έρχονται με ένδυμα προβάτου, αλλά μέσα τους είναι λύκοι αρπαγές, συνιστά στους Μαθητές Του: «από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς». Κάθε καλό δένδρο κάνει καλούς καρπούς και κάθε σαπρό δένδρο κάνει πονηρούς καρπούς. Δεν μπορεί το αγαθό δένδρο να κάνη πονηρούς καρπούς, ούτε το σαπρό δένδρο να κάνη καλούς καρπούς (Ματθ. ζ', 15-18). Έτσι, λοιπόν, το κριτήριο είναι οι καρποί πού δημιουργούνται. Αν μετά από μια οπτασία επικρατεί ειρήνη και γαλήνη στην καρδιά, είναι δείγμα ότι προέρχεται από τον Θεό, αν όμως δημιουργείται ταραχή είναι σημείο ότι προέρχεται από τον διάβολο. Το ίδιο συμβαίνει σχετικά με το πάθος της υπερηφάνειας. Όταν ο άνθρωπος μετά από μια τέτοια εμπειρία υπερηφανεύεται, είναι δείγμα ότι διακατέχεται από πονηρή ενέργεια, ενώ ο εμπνεόμενος από την Χάρη του Θεού, ταπεινώνεται ακόμη περισσότερο και συνήθως δεν ομιλεί.

Γι' αυτό η εμπειρία αξιολογείται ανάλογα με την μετέπειτα ζωή του ανθρώπου. Στα δύο παραδείγματα πού αναφέραμε προηγουμένως από τον Ευεργετινό φαίνεται αυτή η αλήθεια. Ο μοναχός Πέτρος πού πέθανε και είδε την φρίκη της Κολάσεως και επανήλθε στην ζωή, αισθανόταν ότι αυτό έγινε για να μετανοήσει. Ο άγγελος, πού τον εμπόδισε να ριφθή στο πυρ, του είπε: «άπελθε και βλέπε πώς μέλλεις μετά ταύτα προσεχών εαυτώ ζήσαι». Και μάλιστα ο Γρηγόριος Διάλογος λέγει ότι επέτρεψε ο Θεός αυτόν τον θάνατο με την θαυμαστή Πρόνοια Του, «ίνα μη αιωνίως αποθάνη». Γιατί είναι ενδεχόμενο οι άνθρωποι μετά την επιστροφή τους από την οπτασία του άδη να μην οδηγηθούν σε μετάνοια, αλλά σε περισσότερη κατάκριση, και έτσι, επιστρέφοντας στην παρούσα ζωή αφού είδαν τα φοβερά εκείνα πράγματα, «πάλιν ομοίως έμειναν αδιόρθωτοι· και απολογία τις τούτοις ουχ υπολείπεται»17. Και ο άλλος μοναχός, ο οποίος επέστρεψε στην παρούσα ζωή, μετά την θέα της μητρός του στο κριτήριο των καταδίκων, αφού κλείστηκε σε ένα κελλί φρόντιζε την σωτηρία του «μετανοών τε και πενθών εφ' οις έπραξε εν αμέλεια το πρότερον». Μετανοούσε και για εκείνα τα όποια έπραξε με αμέλεια. Μάλιστα, λέγεται ότι τόσο πολύ μετανοούσε , τόση μεγάλη η κατάνυξη και το δάκρυ, ώστε μερικοί , που τον έβλεπαν να τον παρακαλούν να αποχωρήσει για να μην υποστή κάποια βλάβη «εκ της του κλαυθμού αμετρίας»18.

Δεν μπορεί κανείς υστέρα από τέτοιες εμπειρίες να παραμένει ασυγκίνητος και ακατάνυκτος. Αν συμβαίνει αυτό και μάλιστα αν ο άνθρωπος υπερηφανεύεται, τότε ή ήταν πέρα για πέρα δαιμονικές ή κι αν ήταν ένα σημείο του Θεού το διαστρέφει και γίνεται σε βάρος του. Μπορεί μια τέτοια εμπειρία να γίνει αίτια καταδίκης και μεγαλύτερος κατακρίσεις. Αλλά και στην περίπτωση του Γέροντος μου, μπορώ να βεβαιώσω ότι ανέφερε αυτό πού είδε μια φορά και δεν το επανέλαβε. Όμως αυτό το γεγονός του δημιούργησε μεγάλη, αξιοθαύμαστη και άμετρη μετάνοια. Δεν μπορούσε κανέναν να κατακρίνει. Αισθανόταν ότι βρισκόταν στο φοβερό κριτήριο του Θεού. Και όταν κάποτε του είπα έναν απερίσκεπτο λόγο, εκείνος θύμωσε γιατί του στέρησα την καθαρότητα του νου του και γιατί του έδινα την δυνατότητα να κρίνει ενώ αυτός εκείνη την ώρα, όπως μου είπε, ήταν κατάδικος, υπό κρίσιν. Επανειλημμένως μου έλεγε ότι, αν ο Θεός τον κάνη καλά και αξιωθεί πάλι να λειτουργεί, δεν θα κηρύττει, αλλά θα ανεβαίνει στον θρόνο και αντί κηρύγματος θα φωνάζει: «ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Έφθασε σε βάθος ταπεινώσεως και μετανοίας. Γι' αυτό και είμαι βέβαιος ότι εκείνη ή εμπειρία σε συνδυασμό με την όλη του ασκητική και απαθή ζωή, τον έκαναν να έχει οσιακά τέλη. Πάντως, αν είναι δύσκολο να καταλάβουμε το είδος και τον χαρακτήρα της οπτασίας, απαιτείται, όπως συνιστούν οι άγιοι Πατέρες μας, να προστρέχουμε σε αυτούς πού έχουν πείρα και γνώση της πνευματικής ζωής. Σε τέτοια θέματα δεν έχουν λόγο οι ψυχίατροι και οι επιστήμονες του κόσμου τούτου. Αυτοί μπορούν να υποψιάζονται και να αντιλαμβάνονται ότι κάτι υπάρχει πέρα από την παρούσα ζωή, αλλά, πάντως, αδυνατούν να κάνουν αληθινή και άπταιστη διάγνωση.

Σαν κατακλείδα του θέματος αυτού, μπορούμε να πούμε ότι ο άνθρωπος πού βαδίζει προς τον θάνατο αισθάνεται μια άλλη πραγματικότητα, πού ενδεχομένως αγνοούσε προηγουμένως. Εμείς νομίζουμε ότι πραγματική ζωή είναι αυτή πού βλέπουμε. Όμως, επειδή υπάρχει νοερά και αισθητή κτίση, γι' αυτό πέρα από τον κόσμο των αισθητών και των αισθήσεων υπάρχει και ένας άλλος κόσμος, πού δεν υποπίπτει στην λογική και στις αισθήσεις. Έτσι εκείνος πού οδηγείται προς τον θάνατο. Οδηγείται προς την πραγματικότητα, την αληθινότητα. Το ψευδός συνδέεται με τον εγκλεισμό μας στον κόσμο των αισθήσεων και των αισθητών. Όμως ο νους του ανθρώπου δεν πρέπει να κατασπαταλάται άσκοπα σε διάφορα οράματα, ακόμη και σε οπτασίες. Ο νους πρέπει να έχει αδιάλειπτη μνήμη Θεού, η οποία συνδέεται αναπόσπαστα με την επίγνωση της αμαρτωλότητος. Γι' αυτό ο νους μας δεν πρέπει να περιεργάζεται τις λεγόμενες «υπερφυσικές» καταστάσεις. Κι αν κανείς έχει κάποια εμπειρία, δεν πρέπει να στέκεται σε αυτήν αποκλειστικά. Οι άγιοι, πού διαθέτουν καθαρότητα ο νους , ακόμη και μέσα στην δράση του Θεού, βλέπουν την αισχύνη του εαυτού τους. Στο βιβλίο του Αρχιμ. Σωφρονίου, «Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί», επανειλημμένως τονίζεται η αλήθεια ότι ο νους του παρά την θέα του άχτιστου φωτός και άλλων εμπειριών, ήταν στραμμένος στην αμαρτωλότητα του και δεν ενοχλείτο από διάφορες πειρασμούς καταστάσεις.

Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει ότι εκείνος πού αξιώθηκε να δη τον εαυτό του, «ούτος κρείττων εστί του αξιωθέντος ιδείν τους αγγέλους». Και εκείνος πού αξιώθηκε να δη τις αμαρτίες του «κρείττων εστί του εγείροντας τους νεκρούς εν τη εαυτού προσευχή»19. Δεν ωφελούμαστε εάν δούμε αγγέλους και αν αναστήσουμε νεκρούς, όταν δεν αποκτήσουμε γνώση του εαυτού μας, όταν δεν αναστήσουμε τον νεκρό εαυτό μας από τα πάθη και τις αμαρτίες. Ο Θεός επιτρέπει την παραμονή μας στην ζωή για να μετανοήσουμε και να γευθούμε την Βασιλεία των Ουρανών.



oodegr.com
«Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς»

Η μετά θάνατον ζωή!..

22
Εικόνα
Η μετά θάνατον ζωή!..
Ένα άρθρο το οποίο δημοσιεύεται μέσα στο βιβλίο μας «Ο άνθρωπος που γύρισε από τη γη», αφιερωμένο στη μνήμη του πολυαγαπημένου μου αδελφού, Θεόδωρου Σακκέτου, που θέλησε να μας αποχαιρετήσει σήμερα, Σάββατο 3 Ιουλίου 2010, έτσι ξαφνικά και απροσδόκητα!..



Στιγμές ανέμελες, ξένοιαστες, χαρούμενες κι ευτυχισμένες. Από αριστερά τα αδέλφια: Ιωάννης, Άγγελος και ο Θεόδωρος Σακκέτος, ο οποίος μόλις σήμερα, Σάββατο 3 Ιουλίου 2010, θέλησε να αποχαιρετήσει τον μάταιο τούτο κόσμο για το μεγάλο ταξίδι και να πάει κοντά στον Θεό, που τόσο πολύ πίστευε και αγαπούσε!... Καλό ταξίδι, Θόδωρε!... Καλό ταξίδι, Λάκη (όπως σε φωνάζαμε)!... Καλό ταξίδι, αδελφέ!..

Η ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ!..

Απ’ τα μαθητικά μας χρόνια μαθαίναμε τι συμβαίνει μετά τον θάνατο του ανθρώπου και πώς η ψυχή του πηγαίνει στην Κόλαση ή στον Παράδεισο! Αλήθεια, τι μας εδίδασκαν οι διδάσκαλοί μας για την σωματική ανάσταση και αφθαρτοποίηση των νεκρών, που είναι ένας ερχομός του ανθρώπου απ τη γη;
«Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν τον μέλλοντος αιώνος».
Από μαθητές ακόμη της Β΄ Λυκείου, υπήρχαν φωτισμένοι δάσκαλοι που μας εδίδασκαν πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα για τον θάνατο, την ανάσταση και την Δευτέρα Παρουσία, μέσα από πολλά ευαγγελικά ή πατερικά κείμενα. Εντύπωση, ωστόσο, μας προκαλούσε το μάθημα της Ορθόδοξης Πίστης και Λατρείας, που μας εδίδασκαν οι Καθηγητές μέσα από διάφορα βιβλία, όπως για παράδειγμα αυτό του γνωστού Μοναχού Νικοδήμου (κατά κόσμον Βασιλείου Γ. Μπιλάλη), θεολόγου και Φιλόγου, του οποίου τις σημειώσεις κρατάμε ακόμη «ως κόρην οφθαλμού» στα διάφορα συρτάρια των βιβλιοθηκών μας.
Δράττομαι, λοιπόν, αυτής της ευκαιρίας να καταχωρίσω εδώ τις σημειώσεις που υπήρχαν για το θέμα της μετά θάνατον ζωής, που μπορεί να τις βρει κανείς «αλώβητες» μέσα στο ομώνυμο βιβλίο του γνωστού Μοναχού («Ορθόδοξη Πίστη και Λατρεία»), όπου, μεταξύ άλλων, γράφει και τα εξής:

1. Ο σωματικός θάνατος και η αθανασία της ψυχής.

Η πανανθρώπινη πίστη στη μεταθανάτια ζωή, και μάλιστα μακαριότερη και τελειότερη απ' την παρούσα, είναι τρανότατο δείγμα πως η ζωή είναι η μόνη φυσική κατάσταση του ανθρώπου. Και ο μεγαλύτερος άπιστος είναι δυσκολότατο να παραδεχθεί αληθινά πως όλα τερματίζουν με τη βαριά και ψυχρή πλάκα του τάφου! Ακριβώς, πολλοί άπιστοι και αδιάφοροι πριν, ατενίζοντας το φρικτό θέαμα του θανάτου και μη θέλοντας να πιστεύσουν στην εξαφάνιση του ανθρώπου, ζήτησαν να ερευνήσουν καλύτερα το μέγα θέμα και βρήκαν την αληθινή και μόνη εξήγησή του στην πίστη του Χριστιανισμού. Γι' αυτό και όσο και αν φαίνεται ίσως για μερικούς αποκρουστικό στην αρχή, είναι πολύ καλό και παρήγορο να μελετήσουν την ωραιότατη νεκρική ποίηση της Εκκλησίας μας, τη Νεκρώσιμη Ακολουθία, για να δουν πώς φιλοσοφεί ο Χριστιανισμός και ποια είναι η πραγματική φιλοσοφία του θανάτου!
Δεν είναι λοιπόν απαισιόδοξος ο Χριστιανισμός, όταν λέγει ότι «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα» στη γη αυτή, αλλ' αντίθετα αισιοδοξότατος, γιατί βλέπει και ζητεί την ουσία, την πραγματική και αιώνια ζωή ψυχής και σώματος.
Η παρούσα ζωή έχει νόημα μόνο σαν προπαρασκευή για την αιώνια και μακάρια ζωή, την «ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Είναι στάδιο πνευματικού αγώνα και περίοδος, η μοναδική μάλιστα, μετάνοιας. Το ότι η μέλλουσα ζωή είναι αόρατη, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει και επομένως δεν πρέπει να μας απασχολεί. Και το μέλλον της ζωής αυτής είναι άγνωστο, αλλά και δεν υπάρχει τίποτε άλλο που τόσο μας απασχολεί όσο αυτό. Η παρούσα ζωή λοιπόν δεν είναι ούτε μπορεί να είναι μόνιμη κατοικία μας, αλλά γέφυρα και πύλη προς την αιωνιότητα.

2. Η ζωή και η κατάσταση της ψυχής μετά το θάνατο.

α'. Μερική κρίση.
Είναι πανανθρώπινη, αλλά κυρίως χριστιανική πίστη πως μετά το σωματικό θάνατο η ψυχή ζει και υπάρχει αθάνατη.
Αλλά πού και πώς ζει η ψυχή μετά θάνατον; «Μεταβαίνει» στον Παράδεισο ή στην Κόλαση, ευτυχισμένη δηλαδή ή δυστυχισμένη;
Η θεία Αποκάλυψη μας αποκαλύπτει πως μετά το θάνατο η ψυχή του ανθρώπου κρίνεται για την ηθική διαγωγή της στην παρούσα ζωή : «Απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις» (Εβρ. 9, 27. Πρβλ. Σ. Σειρ. 11, 26, 28).
Η κρίση αυτή είναι μερική, δηλαδή όχι τελική. Είναι μία πρόγευση της μελλοντικής καταστάσεως της ψυχής και ανάλογη πάντοτε με τα έργα της ζωής αυτής. Το τελικό κριτήριο της μερικής κρίσεως είναι η στιγμή του θανάτου, το τελευταίο περιθώριο μετάνοιας και λήψεως θέσεως για την άλλη ζωή.

β'. Μέση κατάσταση.
Η κατάσταση των ψυχών πριν απ' την τελική κρίση της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου είναι ούτε απόλυτη μακαριότητα των αγαθών ψυχών κοντά στον αγαθό Θεό ούτε πάλι απόλυτη δυστυχία και αιώνια κόλαση των πονηρών και αμετανόητων. Είναι μία μέση κατάσταση, ώσπου να γίνει η συντέλεια του κόσμου. Είναι όμως μία κατάσταση συνειδητής υπάρξεως και επικοινωνίας μεταξύ των, όπως και μεταξύ των ζώντων «εν σώματι», αλλά μόνο με την προσευχή. (Τα λεγόμενα «πνευματιστικά φαινόμενα», που ενεργούν τα «μέντιουμς», έχει αποκηρύξει η Εκκλησία μας ως σατανικά, ότι δηλαδή γίνονται με την επενέργεια πονηρών πνευμάτων)1.
Εξάλλου η μέση κατάσταση διακρίνεται σε βαθμούς μακαριότητας ή δυστυχίας, ανάλογα με την πίστη και τον αγιασμό του πιστού στη ζωή αυτή. Καμμία όμως αλλαγή η μεταπήδηση από τη μια κατάσταση στην άλλη δεν μπορεί να γίνει, όπως στην παρούσα ζωή. Εκείνη είναι ζωή «άτρεπτη». Σύμφωνα όμως με τη χριστιανική πίστη, το έλεος του Θεού θα φανεί ευνοϊκό σ' όσους από αθέλητη ανθρώπινη αδυναμία πέθαναν όχι σε αμετανοησία και απιστία, αλλά με αδυναμίες και ατέλειες, για τη συγχώρηση των οποίων οι ζώντες κάνουμε προσευχές και μνημόσυνα, ικετεύοντας τον Πολυεύσπλαγνο για την ανάπαυση των αγαπημένων μας.
Τέλος η μέση αυτή κατάσταση των άυλων ψυχών υπάρχει σε ορισμένο, αλλ' «ακριβώς» άγνωστο σε μας τόπο, στον τόπο των δικαίων -Παράδεισο, και στον τόπο των αμαρτωλών - Άδη, Κόλαση.

γ-. Η κρίση γενικά των π.Χ. και μη Χριστιανών, άλλ' όχι άθρησκων μ.Χ.

Η κρίση των π.Χ. ψυχών, που βρίσκονταν στον Άδη πριν απ' την Ανάσταση του Κυρίου, έγινε ήδη ανάλογα με τη στάση που πήραν στο κήρυγμα της σωτηρίας του Προδρόμου και του Κυρίου, που κήρυξαν στον Άδη. Όσοι απ' τη ζωή αυτή δεν είχαν διαστραφεί εντελώς, «πωρωθεί». πίστευσαν και σώθηκαν, ενώ οι άλλοι έμειναν σκλάβοι στη διεστραμμένη φύση τους και το Διάβολο.
Εξάλλου τους μ.Χ. μη Χριστιανούς, αλλ' όχι άθρησκους, ο Θεός θα κρίνει με βάση τον έμφυτο ηθικό νόμο της συνειδήσεως και τους νόμους της Θρησκείας-πίστεώς τους, αρκεί η μη προσέλευσή τους στο Χριστιανισμό να οφείλεται σε άγνοια αθέλητη, ενώ η προαίρεσή τους είναι αγαθή και ειλικρινής. «Ουκ έστι προσωπολήπτης (= δεν κρίνει μεροληπτικά) ο Θεός, αλλ' εν παντί έθνει ο φοβούμενος Αυτόν και εργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτός Αυτώ εστι» (Πραξ. 10, 34-35). Επομένως οι λόγοι του Κυρίου: «ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται» (Μαρκ. 16, 16) ισχύουν για όλους εκείνους που άκουσαν το κήρυγμα του Ευαγγελίου Του και απίστησαν. Διότι - και αυτό βαρύνει όλους τους Χριστιανούς - υπάρχουν και πλείστοι που δεν άκουσαν ποτέ ευαγγελικό λόγο! «Πώς δε πιστεύσουσιν ου ουκ ήκουσαν; Πώς δε ακούσουσι χωρίς κηρύσσοντος; πώς δε κηρύξουσιν, εάν μη αποσταλώσι;... ως ωραίοι οι πόδες των ευαγγελίζομένων...! » (Ρωμ. 10, 14-15).

3. Η δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.

α'. Βέβαιη, αλλ' άγνωστη ημέρα.
Στο ιερό Σύμβολο της Πίστεως διακηρύττουμε την πίστη μας στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό ως «και πάλιν έρχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς, Ου της βασιλείας ουκ εσται τέλος». Η πίστη αυτή βασίζεται σε πλείστα χωρία της Καινής Διαθήκης, που αναφέρονται στα ίδια τα λόγια του Κυρίου και των Αποστόλων Του. Ο ίδιος ο Κύριος προφητεύει και περιγράφει την ημέρα εκείνη στο 25ο κεφ. του κατά Ματθαίον, το «Ευαγγέλιον της κρίσεως»:
«Όταν δε έλθη ο υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού κai πάντες οι άγιοι Άγγελοι μετ' αυτού, τότε... συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη (= ζώντες και νεκροί-αναστημένοι) και αφοριεί (= θα ξεχωρίσει) αυτούς απ' αλλήλων, ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα πρόβατα από των ερίφων» (στιχ. 31-32).
Πότε όμως θα γίνει η ένδοξη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας;
«Περί δέ της ημέρας εκείνης και ώρας ουδείς οίδεν ουδέ οι Άγγελοι των ουρανών, ει μη ο Πατήρ μου μόνος... Γρηγορείτε ουν (= αγρυπνείτε και προσέχετε), ότι ουκ οίδατε ποία ώρα ο Κύριος υμών έρχεται - Γίνεσθε έτοιμοι...» (Ματθ. 24: 36, 42, 44).
Είναι επομένως πλάνη και απάτη η δοξασία των Χιλιαστών, που «ορίζουν» ημέρες και που γι’ αυτό έχουν επανειλημμένα διαψευσθεί και γελοιοποιηθεί. Οι Χιλιαστές ή Μάρτυρες του Γιεχωβά άλλωστε δεν πιστεύουν σε Χριστό και σε Εκκλησία, όπως μας την παρέδωσε ο Κύριος δια των Αποστόλων Του.

Προγνωστικά «σημεία».

Ωστόσο ο Κύριος και οι Απόστολοί Του μας αποκάλυψαν μερικά «σημεία» που πρέπει να προηγηθούν της συντέλειας του κόσμου. Αυτά είναι τα εξής:

1. Ή παγκόσμια εξάπλωση του Ευαγγελίου-Εκκλησίας-
«Και κηρυχθήσεται τούτο το Εναγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη εις μαρτύριον πάσι τοις έθνεσι, και τότε ήξει το τέλος» (Ματθ. 24, 14. Πρβλ. και Ίω. 10, 16).

2. Ή πίστη στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και την Εκκλησία Του των Ιουδαίων.
Όπως είναι γνωστό, οι Εβραίοι σαν σύνολο δεν πίστευσαν και δεν πιστεύουν ότι ο Αναμενόμενος Μεσσίας ήταν ο Χριστός. Δυστυχώς Τον περίμεναν και Τον περιμένουν σαν επίγειο βασιλέα παρερμηνεύοντας την Αγία Γραφή. Θα έρθει όμως ημέρα που θα συνέλθουν απ' την πλάνη τους και «όψονται εις Ον εξεκέντησαν» (Ιωάν. 19, 37. Βλ. και Ρωμ. 11, 25-26).

3. Ή κυριαρχία του Αντιχρίστου και των «ψευδοπροφητών».
Ο Αντίχριστος, κατά τους Άγιους Πατέρες, είναι ο Σατανάς και ψευδοπροφήτες οι διάφοροι αιρετικοί, που πλανούν και αποσπούν απ' την ορθή πίστη, ώστε να φανούν οι πραγματικοί πιστοί και εκλεκτοί. Είναι η περίοδος της δοκιμασίας των πιστών.

4. Διάφορα φυσικά και άλλα σημεία.
α) «Πόλεμοι και ακοαί πολέμων...» (Ματθ. 24, 6).
β) «Σεισμοί μεγάλοι κατά τόπους και λιμοί (= πείνα-δυστυχία) και λοιμοί έσονται, φόβητρά τε και σημεία απ' ουρανού μεγάλα» (Λουκ. 21, 11).
γ) «Τότε παραδώσουσιν υμάς (= τους πιστούς) εις θλίψιν και αποκτενούσιν υμάς και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων των εθνών δια το όνομά μου» (Ματθ. 24, 9).

4. Σωματική ανάσταση και αφθαρτοποίηση νεκρών και ζώντων. Συντέλεια και αφθαρτοποίηση ουρανού και γης.

α'. Το μυστηριώδη τρόπο με τον οποίο θα γίνει η σωματική ανάσταση των νεκρών και η μεταμόρφωση-αφθαρτοποίηση των ζώντων. Μας περιγράφει ο θείος Παύλος:
«... Αυτός ο Κύριος εν κελεύσματι, εν φωνή Αρχαγγέλου και εν σάλπιγγι Θεού καταβήσεται aπ' ουρανού και οι νεκροί εν Χριστώ αναστήσονται πρώτον» (Α' Θεσ. 4, 16).
«΄Επειτα ημείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι» (στιχ. 17) «πάντες μεν ου κοιμηθησόμεθα (= δεν θα πεθάνουμε πρώτα), πάντες δε αλλαγησόμεθα (= ζωντανοί θα μεταμορφωθούμε), εν ατόμω (= απότομα), εν ριπή οφθαλμού... οι νεκροί εγερθήσονται άφθαρτοι και ημείς αλλαγησόμεθα» (επίσης άφθαρτοι. Α' Κορ. 15, 51-52).
Η ανάσταση των νεκρών και η «αλλαγή» των ζώντων θα είναι γενική, για δίκαιους και άδικους, αγαθούς και πονηρούς. «Τους γαρ πάντας ημάς φανερωθήναι δει έμπροσθεν τον βήματος του Χριστού, ίνα κομίσηται (= να απολαύσει) έκαστος τα δια του σώματος προς α έπραξεν, είτε αγαθόν είτε κακόν» (Β' Κορ. 5, 10).
Το δόγμα τούτο της σωματικής αναστάσεως όλων και της επανενώσεως του ίδιου ακριβώς σώματος με την άυλη ψυχή κάθε ανθρώπου είναι δόγμα μόνο του Χριστιανισμού και θα γίνει ως θαύμα της παντοδυναμίας και της αγαθότητας του Θεού, ώστε να μη ματαιωθεί το θειο σχέδιο, να είναι δηλαδή ο άνθρωπος πνευματοϋλική ύπαρξη.
Τότε οι δίκαιοι θα σκιρτήσουν βλέποντας τα σώματά τους και τα σώματα των αγαπημένων τους άφθαρτα, βλέποντας ορατά και αισθητά τα σώματα του Αναστάντος Κυρίου μας, της Παναγίας, των Αγίων Πάντων!
β'. Ταυτόχρονη θα είναι και η μεταμόρφωση και αφθαρτοποίηση της υλικής κτίσεως. Η σημερινή μορφή του υλικού κόσμου θα «παρέλθει» οριστικά, όχι σαν εξαφάνιση και εκμηδένιση, αλλά σαν αλλαγή και μεταμόρφωση. (Η χριστιανική αυτή πίστη σήμερα υποστηρίζεται και απ' τους φυσικούς, που «προβλέπουν» τον «κοσμικό θάνατο», «αλλαγή ενέργειας»).
Οι σχετικοί λόγοι της θ. Αποκαλύψεως είναι σαφείς:
«Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται» (Ματθ. 24, 35).
«Ουρανοί ροιζηδόν (= με βίαιη κίνηση και πάταγο) παρελεύσονται, στοιχεία δε (= τα υλικά) καυσούμενα λυθήσονται και γη και τα εν αυτή έργα κατακαήσεται... καινούς δε ουρανούς και γην καινήν κατά το επάγγελμα αυτού προσδοκώμεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί» (Β' Πέτρ. 3, 10, 13- πρβλ. και Ρωμ. 8, 21).
Σημείωση.1. Πλήρη εξέταση από ιστορική και εκκλησιαστική άποψη του «Πνευματισμού» κάνει ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου 'Αθηνων Παν. Ν. Τρεμπέλας στο ομώνυμο βιβλίο του.

5. Η αιώνια ζωή.

α'. Η καθολική δικαιοκρισία.
Η θεία Αποκάλυψη για την καθολική δικαιοκρισία της ανθρωπότητας είναι όντως αποκαλυπτική. Υπάρχουν πάρα πολλές και σαφείς μαρτυρίες, αλλά και συμβολικές σκηνές παραστατικότατες, τόσο στην Παλαιά, όσο και κυρίως στην Καινή Διαθήκη. Μια απ' τις πιο συγκινητικές σκηνές είναι εκείνη της Αποκαλύψεως του Ευαγγελιστή Ιωάννη, όταν ανοίγει η πέμπτη σφραγίδα. Παρουσιάζονται τότε ενώπιον του Θρόνου του Θεού οι ψυχές των Αγίων Μαρτύρων της Πίστεως και ζητούν εκδίκηση του αίματός τους!1 Η καθολική πίστη της ανθρωπότητας για μελλοντική και τελική αποκατάσταση της ηθικής τάξεως, όπως απαιτεί και μαρτυρεί η φυσική αποκάλυψη, επαληθεύεται πλήρως και επανειλημμένα από τη θεία Αποκάλυψη. Δεν υπάρχει δικαιότερο, αλλά και βεβαιότερο γεγονός απ' αυτό. Ο ίδιος ο Θεάνθρωπος στην Παραβολή του Πλούσιου και του Λαζάρου (Λουκ. 16, 19-31) και ιδιαίτερα στο «Ευαγγέλιον της κρίσεως» (Ματθ. 25, 31-46) διαλύει κάθε αμφιβολία2. Αυτός είναι ο «πάλιν ερχόμενος κρίναι ζώντας και νεκρούς, Ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος». Θα συναχθούν και θα εμφανισθούν ενώπιόν Του οι πάντες, για να κριθεί καθένας και να λάβει σύμφωνα με τα έργα του. Κριτήριο θα είναι ο καθολικός Ηθικός Νόμος, ο Μωσαϊκός και ο Ευαγγελικός Νόμος, και μάλιστα το «πλήρωμα τον Νόμου», η αγάπη, η αρετή σαν θέση και όχι άρνηση. Δεν θα κριθούν δηλαδή μόνο οι παραβάσεις, αλλά και οι παραλείψεις της αγάπης στο πρόσωπο εκείνων που οι πολλοί θεωρούν «ελαχίστους» και περιφρονημένους. Τότε οι άπιστοι και οι άδικοι «απελεύσονται εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον» (Ματθ. 25, 46).

β . Η αιώνια ζωή των δίκαιων.
Τους σωζόμενους ο Κύριος ονομάζει «ευλογημένους» και «δικαίους», που η δικαίωση τους θα είναι η κληρονομιά, δηλ. η διαρκής μετοχή στη βασιλεία του Θεού και η αιώνια ζωή. Τι σημαίνει αυτή η μετοχή στη βασιλεία του Θεού εξήγησε ο Κύριος στην Παραβολή των ζιζανίων. «Τότε οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών» (Ματθ. 13, 43). Επίσης ο Κύριος στην Προσευχή Του μετά το Μυστικό Δείπνο εξήγησε τι σημαίνει η δωρεά της αιώνιας ζωής στον άνθρωπο. «Αύτη δε εοτιν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί Σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν» (Ίω. 17, 3).
Είναι ιδιαίτερα σημαντικό ότι στις εκφράσεις αυτές της ασύλληπτης εκείνης μακαριότητας ικανοποιούνται σε αφάνταστα μέγιστο βαθμό οι βαθύτατοι πόθοι του ανθρώπου αυτής της ζωής. Ζωή ευτυχισμένη με υγεία και μακροζωία, μεγαλύτερη δόξα και ανώτερη γνώση, αυτοί είναι οι καθολικοί πόθοι και στόχοι του ανθρώπου. Αυτούς τους «φυσικούς» πόθους εκμεταλλεύθηκε και από φθόνο διέστρεψε στον άνθρωπο ο Διάβολος3. Αυτούς τους πόθους αποκαθιστά, μεταμορφώνει και εξυψώνει ο Θεάνθρωπος μέχρι το Θρόνο του Τριαδικού Θεού. Το φθαρτό σώμα αφθαρτοποιείται. Η δυσκολοκατόρθωτη και φευγαλέα επίγεια δόξα δεν επιδέχεται καμμία σύγκριση με την ουράνια και αιώνια δόξα της μετοχής στη βασιλεία του Θεού μαζί με όλους τους Άγιους και Αγγέλους. Η περιορισμένη και κοπιώδης επίγεια γνώση γίνεται άμεση και ατελεύτητη γνώση των μεγαλείων του Θεού, την άπειρη πηγή όλων των αγαθών και τελειοτήτων.
Γι' αυτό και μόνο όσοι αξιώθηκαν απ' την παρούσα ζωή να προγευθούν με τη θερμή και δυνατή τους πίστη, ή και με θεία οράματα και θεάματα, έστω και στιγμές και φάσεις των μελλόντων αγαθών, αυτοί μπόρεσαν και μπορούν να εννοήσουν τι είδους αγαθά αποτελούν «την ητοιμασμένην τοις δικαίοις βασιλείαν» (Ματθ. 25, 34). Αυτός είναι και ο λόγος που όλοι εκείνοι τα παρόντα «πάντα ηγούνται σκύβαλα είναι» (Φιλιπ. 3, 8) και θέλουν, αν ήταν δυνατό, να τελειώσει το γρηγορότερο η παρούσα εξορία, για να εισέλθουν στην ανέκφραστη και ατέρμονη εκείνη μακαριότητα. Αυτοί γνωρίζουν ότι εκεί «νυξ ουκ έσται έτι και ου χρεία λύχνου και φωτός ηλίου, ότι Κύριος ο Θεός φωτιεί (= θα φωτίζει) αυτούς και βασιλεύσουσιν εις τους αιώνας των αιώνων» (Αποκ. 22, 5). Η θεωμένη Σάρκα του Θεανθρώπου θα είναι ο Ήλιος που θα ακτινοβολεί την άκτιστη δόξα του Τριαδικού Θεού σ' όλους τους Άγιους, που θα την αισθάνονται άμεσα, με το πνεύμα, αλλά και με το άφθαρτο σώμα τους. Αυτή η θέα θα είναι η πηγή της κατά χάρη θεώσεώς τους, δηλ. της χωρίς τέλος τελειότητας και μακάριας ζωής.

γ'. Η αιώνια κόλαση των αμαρτωλών.
Αν οι Άγιοι θεωρούν την παρούσα ζωή το λιγότερο εξορία, συγκριτικά με την αιώνια ζωή στη βασιλεία του Θεού, τότε τι είναι η αιώνια κόλαση των αμετανόητων αμαρτωλών; Και αν οι άπιστοι θεωρούν την παρούσα ζωή κόλαση4, τότε τι είναι η ίδια η αιώνια Κόλαση; Οι γνωστές εικονικές και συμβολικές εκφράσεις, καθεμιά φρικτότερη απ' την άλλη, όλες εκφράζουν μια έννοια και μια κατάσταση: την αίσθηση του φωτός ως πυρός και την αίσθηση της απουσίας του φωτός ως σκότους!
Αλλ' ενώ πρόκειται περί πυρός ή σκότους όντως «αισθητού», εντούτοις δεν πρόκειται περί κτιστού, υλικού πυρός ή σκότους. Πρόκειται περί του ενός και μόνου ακτίστου Φωτός, της άκτιστης δόξας που θ' ακτινοβολεί αιώνια ο Θεάνθρωπος Χριστός. Αυτή η άκτιστη λάμψη θα είναι «άστεκτη», δηλ. ανυπόφορη, εκτυφλωτική και πυρακτική για τους αμετανόητους αμαρτωλούς. Ενώ οι δίκαιοι θ' ατενίσουν τον Ήλιο της Δικαιοσύνης ως φως τερπνότατο και ζωογόνο, οι αμαρτωλοί θα Τον αισθανθούν άλλοι ως «πυρ καταναλίσκον» (Έβρ. 12, 29) και άλλοι ως «σκότος εξώτερον» (Ματθ. 8, 12). Η άκτιστη ενέργεια της δόξας του Θεανθρώπου θα γίνεται ποικιλότροπα αισθητή στους ανθρώπους. Στους πιστούς και ενάρετους, ανάλογα με το βαθμό της πίστεως και της αρετής τους, θα είναι ενέργεια καθαρτική, φωτιστική και θεωτική. Αντίθετα, στους άπιστους και αμαρτωλούς θα είναι ενέργεια καθαρτική επίσης, αλλά πυρακτική και κολαστική5. Δεν θα πρόκειται δηλ. για ιδιαίτερη ενεργητική τιμωρία του Θεού σ' αυτούς, αλλά για αυτοκαταδίκη και αδυναμία τους, ώστε «ως πυρ ιδείν Ον ως φως ουκ εγνώρισαν» (Άγ. Γρηγόριος Θεολόγος). Άλλοι πάλι, ακόμη τυφλότεροι, θα Τον αισθανθούν ως σκότος, δηλ. δεν θα έχουν καν αίσθηση, αλλ' όχι και αναισθησία ηθική και άγνοια. Αντίθετα, τότε θα συνέλθουν, τότε θ' αποκτήσουν συνείδηση της προηγούμενης ηθικής τους αναισθησίας6. Θετικά ή αρνητικά όλοι τότε θ' αναγνωρίσουν την εξουσία και τη δύναμη του Χριστού, αλλά με διαφορετικό συναίσθημα και αποτέλεσμα: με χαρά και παρρησία οι δίκαιοι, με τρόμο και καταισχύνη και απομάκρυνση τους οι αμετανόητοι7.

δ'. Η τελείωση των πάντων.
«Είτα ( = έπειτα) το τέλος, όταν παραδώ (= ο Χριστός) την βασιλείαν τω Θεώ και Πατρί, όταν καταργήση πάσαν αρχήν και πάσαν εξουσίαν και δύναμιν... Όταν δε υποταγή Αυτώ τα πάντα (στο Χριστό ως άνθρωπο), τότε και Αυτός ο Υιός (ως άνθρωπος) νποταγήσεται (= θα υποταχθεί) τω υποτάξαντι Αυτώ τα πάντα, ίνα ή ο Θεός τα πάντα εν πάσιν» (Α' Κορ. 15, 24, 28).
Σύμφωνα με το χωρίο αυτό, αφού πλέον ο Διάβολος και το κακό στο πρόσωπό του και στο πρόσωπο των κακών ανθρώπων θα καταργηθεί οριστικά παραδομένο στην αιώνια Κόλαση, χωρίς πλέον καμμία δύναμη και εξουσία- όταν η κτίση θα έχει αφθαρτοποιηθεί και όλα θα είναι «καινά»- όταν όλη η Δημιουργία θα έχει επανέλθει στη φυσική και ηθική της τάξη και αφθαρσία υποταγμένη δια μέσου του Νέου Αδάμ στο Δημιουργό της• όταν όλα αυτά γίνουν απ' τον άνθρωπο-Θεάνθρωπο- τότε μία αρχή θα υπάρχει: η άναρχη και παντοδύναμη Αγία Τριάδα, που θα μεταδίδει τη μακαριότητα στα λογικά πλάσματα και δι' αυτών σ' όλη την κτίση.

Σημειώσεις.
1. «... έως πότε, ο Δεσπότης ο άγιος και αληθινός, ον κρίνεις και εκδικείς (= αποδίδεις δικαιοσύνη) το αίμα ημών...;» (Άποκ. 6, 10. Η κρίση περιγράφεται στο κεφ. 20, 10-15). Επίσης η ικανοποίηση, ο χορτασμός, «των πεινώντων και διψώντων την δικαιοσύνην», που μακάρισε ο Κύριος (Ματθ. 5, 6), θα εκπληρωθεί κυρίως στην τελική δικαιοκρισία.
2. Σε ειδική παραβολή (Λουκ. 18, 1-8) ο Κύριος σαφέστατα λέγει ότι ο Θεός ακούει τις κραυγές των εκλεκτών Του και απλώς μακροθυμεί. Πλην όμως «ποιήσει την εκδίκησιν αυτών εν τάχει» (στ. 8).
3. Γεν. 3, 4-5. Αντίθετα με ό,τι είχε ειπεί ο Θεός, υποσχέθηκε ο Διάβολος αθανασία και γνώση όμοια με το Θεό, δηλ. θέωση. Τη «φυσική» και αληθινή ικανοποίηση των πόθων αυτών μόνο απ' το Θεό μαρτυρούν οι Άγιοι ήδη από την Π. Δ.: «...χορτασθήσομαι εν τω οφθήναί μοι την δόξαν Σου» (Ψαλμ. 16, 15). «Το γαρ επίστασθαί Σε ολόκληρος δικαιοσύνη (= δικαίωση), και ειδέναι το κράτος Σου ρίζα αθανασίας» (Σ. Σολ. 15, 3).
4. Πρόκειται για την άπιστη πλευρά της φιλοσοφίας του Υπαρξισμού, που υποστηρίζει ότι η ζωή είναι κόλαση και καταλήγει στην «άβυσσο του Μηδενός» . Ο άπιστος άνθρωπος έχει έντονη «υπαρξιακή αγωνία» (σύμπλεγμα θνητότητας). Και τούτο, γιατί έχει έμφυτη συναίσθηση της προελεύσεώς του απ' το μηδέν και ζει, χωρίς το φως της πίστεως, κάτω από την απειλή της επιστροφής στο μηδέν!
5. Εκφραστικότατες για την αντίληψη των αντίθετων εννοιών: φωτός- πυρός-πυρίνου ποταμού και σκότους εξωτέρου-ταρτάρου, είναι οι εξής εικόνες: α) του ηλίου, ο οποίος, ανάλογα με την απόσταση, αλλά και την οφθαλμική κατάσταση του βλέποντος, φωτίζει η θερμαίνει ή καίει β) του νερού, που, ανάλογα επίσης με τη θερμοκρασία του, δροσίζει ή παγώνει (τάρταρος) και θερμαίνει ή καίει.
6. «Ουθ' απλώς (= δεν είναι καθόλου) άγνοια τουτί το σκότος- ον γαρ αγνοήσουσι τότε μάλλον τον Θεόν ή νυν (= όχι περισσότερο τότε παρά τώρα) οι νυν τοις κληρονόμοις του σκότους εκείνου πεπεισμένοι (= όσοι τώρα είναι πιστοί στους δαίμονες), μάλλον μεν ουν και βέλτιον είσονται (= θα γνωρίσουν πολύ καλύτερα)• πάσα γαρ, φησί, σαρξ εξομολογήσεται ότι Κύριος Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού Πατρός, Αμήν» (Άγιος Γρηγ. Παλαμάς. Φιλιπ. 2, 11).
Κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, θα λάβουν και οι αμαρτωλοί «τη επιγνώσει, ου τη μεθέξει των αγαθών», την αιωνιότητα, αλλ' ως το «αεί φευ είναι» και όχι ως το «αεί ευ είναι» των δίκαιων. «... εξ αλλήλων... πάντες την αληθινήν επιγνώσονται βασιλείαν, οι μεν τη ελλάμψει, οι δέ τη κολάσει» (PG 90, 352).
7. «... Και κόψονται και κλαύσονται και εις το πυρ το εξώτερον απελεύσονται οι μηδέποτε μετανοήααντες και εν χαρά και αγαλλιάσει ο των δικαίων κλήρας εισελεύσεται εις παστάδα ουράνιον» (Α' Ιδιόμ. Αίνων Κυριακής Απόκρεω, Ήχος Πλ. Β').
Η κατάσταση δηλ. της κολάσεως θα είναι: ψυχική οδύνη, αλλ' αισθητή και στο σώμα, αφόρητα αισθήματα καταισχύνης, τύψεων, ελλείψεως ελπίδας τερματισμού, πνιγηρή ατμόσφαιρα συναναστροφής με τους διεστραμμένους δαίμονες και ανθρώπους. Αλλά και είδη βασάνων ασύλληπτα στη διάνοια του ανθρώπου.
Έτσι, όσοι υποστήριξαν η υποστηρίζουν τη λεγομένη «αποκατάσταση των πάντων», δηλ. τη λήξη κάποτε της κολάσεως των αμαρτωλών και τη σωτηρία τους, αυτοσχεδιάζουν «θεωρίες». Γι' αυτό και η Εκκλησία με βάση τη θεία Αποκάλυψη, έχει καταδικάσει ως αίρεση τη διδασκαλία αυτή στην Αγία Ε' Οικουμ. Σύνοδο (553): «Ει τις λέγει ή έχει πρόσκαιρον είναι την των δαιμόνων και ασεβών ανθρώπων κόλασιν και τέλος κατά τινα χρόνον αυτήν έξειν, ήγουν αποκατάστασιν γενέσθαι δαιμόνων ή ασεβών ανθρώπων, ανάθεμα έστω».


Πηγή: ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Γ. ΜΠΙΛΑΛΗ (ΜΟΝΑΧΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ), ΘΕΟΛΟΓΟΥ-ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ: «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ», Β ΛΥΚΕΙΟΥ, ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ, ΑΘΗΝΑ 1977. σελίδες 141-150

http://www.sakketosaggelos.gr/Article/1490/
<<ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΔΕΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΟΥΔΕΝ ΑΠΟ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΝΥΞ ΛΑΜΠΕΙ ΩΣ Η ΗΜΕΡΑ ΕΙΣ ΣΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΣ ΤΟ ΦΩΣ>>

Πληθαίνουν οι ενδείξεις για τη ζωή μετά το θάνατο;

23
Εικόνα
Πληθαίνουν οι ενδείξεις για τη ζωή μετά το θάνατο;

Τι λένε διάφοροι ξένοι πανεπιστημιακοί γιατροί που εξέτασαν ασθενείς οι οποίοι ήσαν κλινικώς νεκροί μετά από ένα ατύχημα και «επέστρεψαν» στη ζωή ή διάφορες άλλες μαρτυρίες ανθρώπων, οι οποίοι, όπως λέει μια ελληνική παροιμία, «είδαν τον Χάρο με τα μάτια τους»!...

Ζωή μετά τον θάνατο
Οι ενδείξεις πληθαίνουν
Ένα προαιώνιο και βασανιστικό ερώτημα κάτω από το φως της νεότερης έρευνας

Της ΜΑΙΡΗ ΑΝΝ Ο' ΡΩΡΚ

Η ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΦΑΛ υποβαλλόταν σε μια συνηθισμένη εγχείρηση αμυγδαλών, όταν κάποια στιγμή η καρδιά της σταμάτησε. «Εντελώς ξαφνικά άρχισα να ανεβαίνω μέσα σε μια άσπρη ομίχλη» διηγείται. «'Υστερα σκοτείνιασαν όλα. Δεν φοβόμουν ένιωθα μόνο λίγο περίεργα. Αισθάνθηκα μιαν απόλυτη αγάπη και ηρεμία να βγαίνουν μέσα από έναν λαμπερό κύκλο φωτός και να με τυλίγουν. Δεν πήγαινα στην εκκλησία, δεν πίστευα σ' αυτά. Ήξερα όμως πως αυτό το φως ήταν ο Θεός, κι ακτινοβολούσε τόση αγάπη και χαρά, που ήθελα να πάω κοντά του για πάντα. Τότε ήρθαν στη σκέψη μου τα δύο παιδιά μου. Είχα να εκπληρώσω απέναντι τους ένα καθήκον κι έπρεπε να επιστρέψω».
Τα αρχεία του νοσοκομείου αναφέρουν πως οι γιατροί εγχείρησαν αμέσως την κυρία Φαλ, ανοίγοντας το στήθος της για να κάνουν μασάζ στην καρδιά της. «Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι ήταν η νοσοκόμα που στεκόταν από πάνω μου. Αργότερα άρχισαν να έρχονται γιατροί και νοσοκόμες και με ρωτούσαν πως νιώθει κανείς όταν πεθαίνει».
Τέτοιες μαρτυρίες δεν είναι κάτι καινούργιο. Πολλοί ασθενείς έχουν διηγηθεί ανάλογα περιστατικά. Το νέο στοιχείο είναι πως οι γιατροί και οι επιστήμονες γενικά τις αντιμετωπίζουν τώρα με σοβαρότητα και με διάθεση να τις μελετήσουν σχολαστικά. Οι επιστήμονες που κάποτε ίσως αμφισβητούσαν την αλήθεια τέτοιων μαρτυριών, σήμερα πείθονται όλο και περισσότερο για την αυθεντικότητά τους.
Η δρ Ελίζαμπεθ Κούμπλερ-Ρος, ψυχίατρος και συγγραφέας του βιβλίου On Death and Dying, έχει αναφερθεί σε διαλέξεις της σε πολυάριθμες περιπτώσεις «ουράνιων εμπειριών» ανθρώπων που βρέθηκαν στα πρόθυρα του θανάτου. Επίσης, το 1975, ο δρ Ρέυμοντ Α. Μούντυ δημοσίευσε το Life After Life, όπου αναφέρει πάνω από εκατό τέτοιες περιπτώσεις που συνάντησε στην καριέρα του.
Αλλά όσο κι αν ήταν ενδιαφέρουσες αυτές οι ιστορίες, είχαν μελετηθεί και καταγραφεί με αυστηρά επιστημονικές μεθόδους. Το ερώτημα ήταν αν θα άντεχαν σε σχολαστική εξέταση. Ο ψυχολόγος και καθηγητής του Πανεπιστημίου του Κοννέκτικατ Κέννεθ Ρινγκ, γοητευμένος από αυτές τις μαρτυρίες, ανέλαβε να βρει μια νέα ομάδα ατόμων που είχαν φτάσει πολύ κοντά στον θάνατο, για να συγκεντρώσει τις πληροφορίες που θα του έδιναν και να τις αναλύσει επιστημονικά.
Κατά τη διάρκεια της έρευνάς του διαπίστωσε ότι άντρες και γυναίκες- διαφορετικής ηλικίας, μόρφωσης, χαρακτήρα και κοινωνικής προέλευσης- μιλούσαν όλοι για το ίδιο πράγμα: Μια «εσώτερη εμπειρία», όπως την αποκάλεσε, την οποία είχαν τη στιγμή που κόντευαν να πεθάνουν ή που θεωρούνταν κλινικά νεκροί. Διηγήθηκαν πως βρέθηκαν έξω από τα σώματά τους, χωρισμένοι από αυτά, πως επικοινωνούσαν με αγαπημένα τους πρόσωπα που είχαν πεθάνει, πως γλιστρούσαν μέσα σ' ένα σκοτεινό τούνελ προς ένα λαμπρό φως, πως έφταναν σ' ένα κατώφλι, αλλά έκαναν πίσω, συνήθως από μια συναίσθηση ευθύνης προς ζωντανά πρόσωπα. Οι μαρτυρίες αυτές είχαν παραλλαγές, ωστόσο οι αντιδράσεις ήταν πάντα οι ίδιες: Μια αίσθηση ανακούφισης και ψυχικής ευφορίας στην οποία ήθελαν να παραμείνουν. Αυτή η αίσθηση συχνά επέστρεφε κι επηρέαζε τη ζωή τους μέσα στον «γήινο» κόσμο.
Άσχετα από τις μέχρι τότε αντιλήψεις τους και τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους ήταν βέβαιοι πως είχαν αντικρίσει μιαν ανώτερη δύναμη, γεμάτη αγάπη, και πως είχαν «ζήσει» μια στιγμή από τη μέλλουσα ζωή.
Στη διάρκεια της ερευνάς του, ο Ρινγκ μελέτησε ορισμένους παράγοντες. Μήπως αυτές οι, αντιδράσεις προκαλούνταν από τα φάρμακα ή τη νάρκωση; Ίσως, αλλά σε πολλές περιπτώσεις οι ασθενείς δεν είχαν υποβληθεί σε νάρκωση. Σε άλλες περιπτώσεις η νάρκωση και τα φάρμακα που είχαν χρησιμοποιηθεί θεωρήθηκε απίθανο να είχαν προκαλέσει τέτοιες αντιδράσεις. Ο Ρινγκ μάλιστα πιστεύει πως τα φάρμακα και η αναισθησία μπορούν να οδηγήσουν στο να ξεχάσει κανείς μια τέτοια εμπειρία θανάτου.
Μήπως εκείνες oι εμπειρίες ήταν παραισθήσεις που προκλήθηκαν από κάποιο τοξικό σοκ; Και πάλι, αυτό μπορεί να ήταν ένας παράγοντας, οι παραισθήσεις όμως είναι συνήθως σποραδικές, ασύνδετες, και παρουσιάζουν μεγάλες διαφορές μεταξύ τους ανάλογα με το άτομο, ενώ αυτές οι ιστορίες ήταν ξεκάθαρες, με συνέπεια και προσγειωμένη αίσθηση της πραγματικότητας. Μια ψυχίατρος που είχε παρόμοια εμπειρία είπε στον Ρινγκ ότι γνώριζε καλά πως ναι ένα όνειρο η μια παραίσθηση, και ότι η εμπειρία της δεν ήταν τίποτα από αυτά.
Μήπως οι άνθρωποι που αντικρίζουν τον θάνατο βλέπουν αυτό που θέλουν να δουν; Δεν είναι απαραίτητο να συμβαίνει αυτό. Μερικοί από τους ανθρώπους που εξέτασε ο Ρινγκ δεν είχαν καμιά προειδοποίηση ότι η ζωή τους κινδυνεύει, και πολλοί από αυτούς δεν ενδιαφέρονταν για μια ευτυχισμένη μετά θάνατον ζωή. (Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για 36 απόπειρες αυτοκτονίας που μελέτησε ο Ρινγκ: οι περισσότεροι είχαν ελπίσει ότι θα δώσουν οριστικό τέρμα στην ύπαρξή τους.)
Τέλος, μήπως αυτή η «θέα του θανάτου» ήταν απλώς ένα στιγμιαίο, ανεξήγητο επεισόδιο, σαν την αστραπιαία προαίσθηση που έχουμε καμιά φορά ότι θα χτυπήσει το τηλέφωνο; Προφανώς όχι. Μιλούμε για εμπειρίες που προκάλεσαν ένα είδος μεταμόρφωσης στη ζωή των ατόμων που τις γνώρισαν, στη συμπεριφορά και τα πιστεύω τους, στην τάση τους να αγαπούν και να βοηθούν τους άλλους. «Είμαι πεπεισμένος» λέει ο Ρινγκ «πως αυτές οι εμπειρίες ήταν απόλυτα αυθεντικές».
Τον μεγαλύτερο ίσως αριθμό κλινικών περιπτώσεων, τον συγκέντρωσε τα τελευταία 19 χρόνια ο δρ Φρεντ Γ. Σούνμεηκερ, διευθυντής των Καρδιαγγειακών Υπηρεσιών του Νοσοκομείου Σαιντ Λουκ, στο Ντένβερ. Έχει συγκεντρώσει ιατρικά αρχεία και κλινικά χρονικά από 2.300 ασθενείς που έφτασαν στο κατώφλι του θανάτου. Από αυτούς, πάνω από 1.400 αναφέρουν πως είχαν εμπειρίες από τον παρά λίγο θάνατό τους παρόμοιες με αυτές που μελέτησε ο Ρινγκ.
Οι σκεπτικιστές απορρίπτουν τέτοιες εμπειρίες, επικαλούμενοι σαν αίτιά τους την εγκεφαλική ανοξία, δηλαδή την έλλειψη οξυγόνου στον εγκέφαλο. Στο Νοσοκομείο Σαιντ Λουκ όμως, χρησιμοποιούνται εξελιγμένα μηχανήματα για να καταγράφουν τα σημάδια ζωής των ασθενών. Τα στοιχεία δείχνουν πως άφθονο οξυγόνο διοχετευόταν συνεχώς για την ομαλή λειτουργία του εγκεφάλου. Μια άλλη εξήγηση των αμφισβητιών για τις εμπειρίες στο κατώφλι του θανάτου είναι οι ανωμαλίες που παρουσιάζουν τα κύματα που διατρέχουν τον εγκέφαλο στις τελευταίες στιγμές. Ωστόσο, σε πολλές από τις περιπτώσεις του Σούνμεηκερ τα κύματα στα ηλεκτροεγκεφαλογραφήματα που μετρούν τη δραστηριότητα του εγκεφάλου επιπεδώνονταν για περιόδους από 30 λεπτά μέχρι 3 ώρες, δηλαδή πολύ περισσότερο από τον χρόνο κατά τον οποίο ένα άτομο θεωρείται κλινικώς νεκρό. Κι όμως οι ασθενείς γύριζαν στη ζωή, μερικές φορές με ανεξήγητο τρόπο, και ανέφεραν εμπειρίες γαλήνης, ανακούφισης και ομορφιάς.
«Οι περισσότεροι γιατροί δεν έχουν την ευκαιρία να ακούσουν τέτοιες διηγήσεις» λέει ο δρ Μάικλ Σάμπομ, υφηγητής της Καρδιολογίας στο Πανεπιστήμιο Έμορυ της Ατλάντα. «Οι άνθρωποι φοβούνται πως ο κόσμος κι οι γιατροί θα γελάσουν μαζί τους, κι έτσι κρατούν τις εμπειρίες για τον εαυτό τους». Ο ίδιος ο Σάμπομ ήταν από τους πρώτους που θα τους αγνοούσε. «Διάβασα το βιβλίο του Ρέυμοντ Μούντυ όταν πρωτοβγήκε» λέει «κι ήμουν πολύ επιφυλακτικός. Εκείνη την εποχή όμως ειδικευόμουν στο καρδιαγγειακό σύστημα στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Φλόριντα κι αντιμετώπιζα καθημερινά ανθρώπους με καρδιακές προσβολές. Έτσι, μαζί μ' έναν ψυχίατρο κοινωνικό λειτουργό αρχίσαμε να μελετούμε αυτά τα φαινόμενα για λογαριασμό μας».
Τα τελευταία 4 χρόνια ο Σάμπομ ερεύνησε 120 περιπτώσεις ασθενών που έφτασαν πολύ κοντά στον θάνατο. Τον ενδιέφεραν ιδιαίτερα οι εκτός σώματος εμπειρίες, οι ιστορίες σύμφωνα με τις οποίες οι άνθρωποι άφηναν τα χωρίς αισθήσεις σώματά τους, για να παρακολουθήσουν τα συμβάντα από μιαν άλλη οπτική γωνία, συνήθως από ψηλά. «Όταν άρχισα να ερευνώ αυτές τις ιστορίες» λέει ο Σάμπομ «ανακάλυψα πως μερικοί ασθενείς μπορούσαν να μου περιγράψουν με λεπτομέρειες, και με τη σωστή σειρά, τι ακριβώς είχε συμβεί στο σώμα τους πάνω στο χειρουργικό τραπέζι. Κάποιος μου αφηγήθηκε πως πετούσε πάνω από το σώμα του και παρακολουθούσε τους χειρούργους να εργάζονται. Περιέγραψε τα εργαλεία, πώς ήταν η καρδιά του, κι όλη τη χειρουργική διαδικασία. Έμεινα κατάπληκτος• δεν υπήρχε καμιά ένδειξη από το παρελθόν του ότι μπορούσε να έχει αποκτήσει αυτές τις ιατρικές γνώσεις αλλού. Σε μιαν άλλη περίπτωση, η καρδιά ενός ασθενούς σταμάτησε να χτυπά για 4-5 λεπτά, και μας περιέγραψε τι ακριβώς έγινε σ' αυτό το διάστημα. Κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι η ισχυρότερη ένδειξη πως τέτοιες εμπειρίες δεν είναι παραισθήσεις ή φαντασιώσεις. Κάτι πρέπει να συμβαίνει, κάτι που δεν εξηγείται με τους γνωστούς τρόπους».
Οι άπιστοι Θωμάδες όμως δεν το βάζουν κάτω. Διατυπώνουν τη θεωρία πως η αίσθηση της απομόνωσης και η αγωνία προκαλούν μια προστατευτική διαταραχή του μυαλού• πως το εγώ νιώθει να απειλείται με καταστροφή κι αντιδρά στο ανυπόφορο άγχος με μια ύστατη δυναμική πράξη αυταπάρνησης. Μερικοί επιμένουν πως το πανίσχυρο τραύμα του θανάτου ανακαλεί τη μνήμη της γέννησης, και πως η πορεία μέσα στο σκοτεινό τούνελ προς το φως που περιμένει είναι απλώς μια στιγμιαία ανάμνηση μιας άλλης μεταβατικής στιγμής.
Πάντως, οι σοβαροί ερευνητές λένε πως τέτοιες «αιτιολογίες» είναι επιπόλαιες κι απλοϊκές, Ο κοινωνιολόγος Τζων Ωντέτ, διευθυντής της Διεθνούς Εταιρείας Μελετών Περιστατικών κοντά στον Θάνατο, λέει: «Είναι αλήθεια πως μερικές περιπτώσεις μπορούν να εξηγηθούν από τις βιοχημικές και φυσιολογικές συνθήκες. Περιστατικά αυτής της κατηγορίας όμως αποτελούν μικρό ποσοστό του μεγάλου αριθμού και της τεράστιας ποικιλίας αυτών των εμπειριών. Αν οι επιφυλακτικοί ερευνητές μελετούσαν τις περιπτώσεις μας σε βάθος, θα το καταλάβαιναν κι οι ίδιοι».
Οι ιατρικοί ερευνητές θεωρούν τώρα αυτές τις περιπτώσεις μαθήματα για τους ζωντανούς. Ελπίζουν πως το κοινό θα τις αποτιμήσει με σύνεση, και δεν θα σπεύσει να μυθοποιήσει ρομαντικά τον θάνατο ή να τον αναζητήσει. Ο Κέννεθ Ρινγκ λέει: «Ένα συμπέρασμα από αυτές τις εμπειρίες είναι ότι οι άνθρωποι επιστρέφουν πεπεισμένοι πως η ανθρώπινη ζωή είναι πολύτιμη, πως είναι σφάλμα να ανατρέπουμε τη φυσική τάξη των πραγμάτων τερματίζοντας τη ζωή μας με τη θέλησή μας».
Ο δρ Μπρους Γκρέυσον, υφηγητής της Ψυχιατρικής στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν στο Ανν Άρμπορ, έχει μελετήσει πάνω από 150 περιστατικά ανθρώπων που έφτασαν στον θάνατο, στην περιοχή του Μίσιγκαν. Το ενδιαφέρον του συγκεντρώνεται στις απόπειρες αυτοκτονίας. Ανακάλυψε ότι «οι άνθρωποι που ζουν αυτές τις εμπειρίες αποκτούν έναν αληθινό σκοπό στη ζωή τους όταν συνέλθουν. Αν και δεν φοβούνται πια τον θάνατο έχουν βρει ένα μεγαλύτερο νόημα στη ζωή».
Πολλοί ερευνητές, παρ' όλο που πιστεύουν ακράδαντα ότι η ανθρώπινη ύπαρξη επιζεί και συνεχίζεται σ' έναν άλλο κόσμο, ξεκαθαρίζουν ότι ο καθένας πρέπει να αποφασίσει για τον εαυτό του. «Εξαρτάται από το άτομο το πώς θα εντάξει αυτή τη γνώση στη ζωή του» λέει ο δρ Μούντυ. Ο Μάικλ Σάμπομ προσθέτει: «Από ένα σημείο κι ύστερα, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε για το αν αυτές οι εμπειρίες έχουν συνέχεια. Αυτοί που πλησίασαν τον πραγματικό φυσικό θάνατο δεν έχουν καμία αμφιβολία: είναι σίγουροι πως έριξαν μια ματιά σ' αυτό που είναι να 'ρθει».
Ο δρ Ίαν Στήβενσον, καθηγητής της Ψυχιατρικής στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια, μελέτησε, τα τελευταία 20 χρόνια, διάφορα στοιχεία σχετικά με τη μετά θάνατον ζωή, καθώς κι αρκετές περιπτώσεις ατόμων που πλησίασαν τον θάνατο. Επισημαίνει και αυτός ότι οι άνθρωποι πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτή τη γνώση και «να κρίνουν για τον εαυτό τους». Προσωπικά όμως, ο δρ Στήβενσον εκπροσωπεί πολλούς μελετητές αυτού του φαινομένου, όταν, λέει: «Υπάρχουν αυξανόμενες ενδείξεις ότι ζούμε με¬τά τον θάνατό μας. Το βρίσκω φρόνιμο να είμαστε προετοιμασμένοι για την πιθανότητα που κάτι τέτοιο θα αληθεύει». (Πηγή: «Επιλογές από το Reader’s Digest, Ιούνιος 1982, σελ. 41-45. Οι υπογραμμίσεις δικές μας).

ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ!...

Από πλευράς μας, θα θέλαμε να τονίσουμε ότι όλα αυτά είναι ένας επιστημονικός τρόπος για να δούμε ποιο είναι περίπου το «σκηνικό» της μετά θάνατον ζωής, αλλά οι άνθρωποι θα πρέπει να πιστεύουν στον Θεό και να μην επιχειρούν να χάσουν τη ζωή τους για να δουν αν θα … ξαναζήσουν!!
Αυτού του είδους οι επιχειρηματολογίες, που δεν έχουν, ασφαλώς, σχέση μ' αυτά που λένε οι παραπάνω επιστήμονες, καλούνται «πεισιθανάτιες θεωρίες», κάτι που έκαναν ορισμένοι αρχαίοι, για να σε πείσουν να … αυτοκτονήσεις! Ένα θέμα αποκρουστικό και απάνθρωπο ως ιδέα, αλλά και ως εφαρμογή ακόμη και σ’ αυτούς που επιζητούν τον θάνατο (ευθανασία) αφού είναι αλήθεια ότι μόνος άνθρωπος που μπορεί να σου αφαιρέσει τη ζωή είναι μονάχα αυτός, που σου την χάρισε. Κι αυτός που σου χάρισε τη ζωή είναι ο Θεός!. http://www.sakketosaggelos.gr/Article/822/
<<ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΔΕΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΟΥΔΕΝ ΑΠΟ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΝΥΞ ΛΑΜΠΕΙ ΩΣ Η ΗΜΕΡΑ ΕΙΣ ΣΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΣ ΤΟ ΦΩΣ>>

Re: Πληθαίνουν οι ενδείξεις για τη ζωή μετά το θάνατο;

24
Εντάξει ευαγγελία...το θέμα αυτό είναι πάντα επίκαιρο...αλλά όχι κι έτσι...

Reader's Digest του 1982 ? :happy2
Εικόνα
Η γνώμη είναι σαν την κ*λ*τρυπίδα...Όλοι έχουν από μία! Κι οι εξουσιαστές...αυτοί που διαμορφώνουν τις απόψεις της μάζας...έχουν προωθήσει την ιδέα ότι "κάθε άποψη είναι σεβαστή"...Κι έπεισαν τον κάθε ηλίθιο στον πλανήτη, να ταμπουρωθεί πεισματικά και με φανατισμό...πίσω από την υποβολιμιαία..."προσωπική" του άποψη ! 

Re: Πληθαίνουν οι ενδείξεις για τη ζωή μετά το θάνατο;

26
και συνεχιζω.......
Εικόνα
Η μετά θάνατον ζωή!...

«Χριστός εγερθείς εκ νεκρών, ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει» (Ρωμ. 6. 9)


ΟΤΑΝ ένα δειλινό του 1975 συνόδευσα για τελευταία φορά τον πατέρα μου στο μακρινό του ταξίδι (1) άκουσα ορισμένα λόγια της Εκκλησίας τα οποία, ομολογουμένως, με συγκλόνισαν διότι μόνον τότε συνειδητοποίησα τι σημαίνει να χάνεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο και μάλιστα όταν λίγη ώρα πριν συζητούσες μαζί του σα να μη συνέβαινε απολύτως τίποτε. Και είναι πράγματι συγκλονιστικό τη μία ώρα να μιλάς με τον πατέρα σου και λίγη ώρα αργότερα να πληροφορείσαι ότι χάθηκε πρόωρα απ’ τη ζωή!
Ας διαβάσουμε, όμως, τι λέει η Εκκλησία μας:
«Ορώντές με άφωνον και άπνουν προκείμενον, κλαύσατε πάντες επ' εμοί, αδελφοί και φίλοι, συγγενείς και γνωστοί• την γαρ χθες ημέραν μεθ' υμών ελάλουν, και άφνω επήλθε μοι η φοβερά ώρα του θανάτου. Αλλά δεύτε πάντες οι ποθούμενοί με, και ασπάσασθέ με τον τελευταίον ασπασμόν' ουκ έτι γαρ μεθ' υμών πορεύσομαι, ή συλλαλήσω του λοιπού εις κριτήν γαρ απέρχομαι, ένθα προσωποληψία ουκ έστι δούλος γαρ και δεσπότης ομού παρίστανται, βασιλεύς και στρατιώτης, πλούσιος και πένης, εν αξιώματι ίσω έκαστος γαρ εκ των ιδίων έργων, ή δοξασθήσεται, η αισχυνθήσεται. Αλλ' αιτώ πάντας και δυσωπώ, αδιαλείπτως υπέρ εμού προσεύξασθαι Χριστώ τω Θεώ, ίνα μη καταταγώ δια τας αμαρτίας μου, εις τον τόπον της βασάνου, αλλ' ίνα με κατατάξη, όπου το φως της ζωής»!
Το γεγονός αυτό, που σημάδεψε την παραπέρα ζωή του γράφοντος, έδωσε την δυνατότητα να φιλοσοφήσει πάρα πολλά πράγματα, που ήρθαν σαν απόηχος πολλών παρομοίων θεμάτων για τα οποία ο άνθρωπος δεν κάθεται εύκολα να φιλοσοφήσει διότι οι ρυθμοί της ζωής τον αναγκάζουν να είναι πολλές ξένος προς τις αναζητήσεις που μπορεί να έχει ο άνθρωπος για την πέραν του τάφου ζωή.
Συγκλονίστηκα, για παράδειγμα, όταν άκουσα για πρώτη φορά από την (μακαρίτισσα σήμερα) μάνα μου (2) ότι η ίδια είχε ακούσει γυναίκες που είχαν επιστρέψει από τον θάνατο να μιλάνε για το ποιους είχαν συναντήσει στην άλλη ζωή!
--Και πώς έγινε αυτό, βρε μάνα;
--Καταφονιάστηκε, παιδί μου!
--Και τι σημαίνει «καταφονιάστηκε»;
--Υπάρχουν περιπτώσεις που ο άνθρωπος νομίζει κανείς ότι πεθαίνει και ενώ πάνε να τον κηδέψουν πολλές φορές ξυπνάει και σηκώνεται από το φέρετρό του, για να επακολουθήσουν τραγικά (και πολλές φορές κωμικοτραγικά) επεισόδια, αφού οι συγγενείς και οι γνωστοί του κοιμηθέντος είναι αδύνατον να πιστέψουν αυτό που συμβαίνει!

Όπως κατάλαβαν οι φίλοι αναγνώστες, εδώ έχουμε να κάνουμε με το φαινόμενο της νεκροφάνειας, που οι άνθρωποι παρουσιάζουν κλινικώς την εικόνα πεθαμένου ανθρώπου. Πλην, όμως, ο άνθρωπος αυτός κάποια στιγμή συνέρχεται και ζει στη συνέχεια μία φυσιολογική ζωή!
Συγκλονιστική ήταν και η διήγηση που μου έκανε ένας θείος μου, Παναγιώτης Βάρδας, απ’ το χωριό μου Βεσίνι Καλαβρύτων, ο οποίος μου εξιστορούσε πώς, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, άκουσε ένα βράδυ μέσα σ’ ένα νεκροταφείο «βοήθεια!..» κι όταν πήγε μαζί με ένα φίλο του να δουν τι συμβαίνει, διαπίστωσαν ότι η φωνή έβγαινε από ένα φρεσκοσκαμμένο τάφο, όπου μέσα είχαν ενταφιάσει μία γυναίκα η οποία είχε υποστεί το φαινόμενο της νεκροφάνειας !
Δεν θα συνεχίσω με το τι επακολούθησε, διότι ομολογουμένως οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν μέσα στο σπίτι της γυναίκας που επέστρεψε στους οικείους της είναι απερίγραπτες και αντιλαμβάνεται ο καθένας τι συνέβη το βράδυ εκείνο, από τους οικείους της δύστυχης γυναίκας!..
Το περίεργο στην όλη αυτή υπόθεση είναι τι λέγουν οι άνθρωποι που «επιστρέφουν στη γη» μετά τον προσωρινό τους θάνατο! Τόσο η μάνα του γράφοντος, όσο και ο θείος του, διηγούνταν πολλά και θαυμαστά πράγματα που άκουσαν από το στόμα των ανθρώπων που είχαν «καταφονιαστεί»!
Βεβαίως, εμείς οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν βεβαιωμένες επιστροφές ανθρώπων από τον θάνατο, όπως αυτές που αναφέρονται μέσα στην Αγία Γραφή.
Η Καινή Διαθήκη, για παράδειγμα, αναφέρει ορισμένα θαύματα που έκανε ο Ιησούς ανασταίνοντας ανθρώπους, όπως ήταν:
 τον υιό της χήρας της Ναΐν,
 τη θυγατέρα του Ιαείρου,
 και τον φίλο του τον Λάζαρο (3), όπου και στις τρεις περιπτώσεις δεν εδόθη καμία πληροφορία για τα όσα συνέβησαν σ' αυτούς τους ανθρώπους στην πέραν του τάφου ζωή !

Σύμφωνα με την Κ. Διαθήκη, όταν πέθανε ο Λάζαρος, ο Ιησούς πήγε στη Βηθανία, όπου οι αδελφές του Λαζάρου εκφράσανε την πίστη και την πεποίθηση ότι η παρουσία Του δεν θα άφηνε το Λάζαρο να πεθάνει. Συγκινημένος ο Χριστός από τα κλάματα και το μέγεθος της πίστης τους, αφού προσευχήθηκε μπροστά στον τάφο, είπε το περίφημο εκείνο "Λάζαρε δεύρο έξω". Πράγματι η Θεϊκή δύναμη κατόρθωσε να κάνει ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα, ν' αναστήσει δηλαδή άνθρωπο που είχε πεθάνει πριν από 4 ημέρες, πράγμα που τόνωσε το μίσος των αντιπάλων του Χριστού.
Σύμφωνα με την παράδοση, ο Λάζαρος πέθανε για δεύτερη φορά στην Κύπρο και συγκεκριμένα στη Λάρνακα το 60 μ.Χ., όπου βρίσκεται και ο τάφος του με την επιγραφή "Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού".!

ΟΛΑ αυτά, λοιπόν, σε συνδυασμό και με το γεγονός ότι, τελευταίως, ακούγονται και γράφονται πολλά για το «τι συμβαίνει κάτω στη γη», ανάγκασαν τον γράφοντα να συγγράψει το έργο που κρατάτε στα χέρια σας δίδοντας, θέτοντας ο ίδιος ερωτήματα στον εαυτό του και -στο μέτρο του δυνατού- τις απαντήσεις σε διάφορα ζητήματα, που μπορούσαν να δοθούν μετά από έρευνα, όπως αυτά που ακολουθούν:
1. Η ΖΩΗ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ!.. Πώς προήλθε, αλήθεια, η ζωή και τι είναι ο λεγόμενος θάνατος; Τι πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες και ποια θέση λαμβάνει σήμερα ο χριστιανισμός; Υπάρχει νεκρανάσταση και επιστροφή του ανθρώπου στην ζωή και τι πιστεύει, τελικώς, η επιστήμη; Πολλά τα ερωτήματα, πολλές κι οι απαντήσεις!..
2. ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ!.. Οι δοξασίες των αρχαίων Ελλήνων για τον αόρατο κόσμο του σκοτεινού Άδη και οι ρίζες αυτών των αντιλήψεων, που έλκουν την καταγωγή τους από την ελληνική μυθολογία!..
3. ΟΙ ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΥ!.. Ποια είναι τα άλλα ονόματα που έδιναν οι αρχαίοι Έλληνες στον Κάτω Κόσμο και ποιες δοξασίες πρέσβευαν για τον αόρατο Άδη!..
4. Ο ΧΑΡΩΝ, Ο ΧΑΡΟΣ ΚΑΙ ΤΑ …ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥΣ!.. Τι πίστευαν, αλήθεια, οι αρχαίοι Έλληνες για τον Χάρωνα και τον ψυχοπομπό Ερμή, που κατευόδωνε τις ψυχές στον Άδη;
5. ΟΙ …ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΙ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ!.. Δαίμονες και σατανάτρες δεν υπάρχουν μόνον στην σημερινή ελληνική κοινωνία, αλλά και στο παρελθόν, όπου βρίσκουμε τις δυνάμεις του κακού να κυριαρχούν πολλές φορές στην ελληνική πραγματικότητα, που δεν αποτελούν, όμως, τον κανόνα, αλλά την εξαίρεση της ζωής των αρχαίων!..
6. ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΘΑΛΑΣΣΩΝ!.. Ποιοι ήσαν οι θαλάσσιοι δαίμονες των προγόνων μας και τι πίστευαν για όλες αυτές τις αόρατες δυνάμεις που ήσαν συνυφασμένες με το υγρό στοιχείο της φύσεως;
7. ΤΙ ΗΣΑΝ, ΑΛΗΘΕΙΑ, ΟΙ ΓΟΡΓΟΝΕΣ; Γιατί, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι υπεράνω υποψίας, που πιστεύουν ότι είδαν στη ζωή τους λάμιες ή γοργόνες στις ελληνικές θάλασσες και μάλιστα σε ανύποπτο χρόνο;
8. ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!.. Τι αποκαλύπτουν διάφορες επιστημονικές έρευνες και πώς αποδεικνύεται ότι ο άνθρωπος ότι έχει «ψυχή ζώσα» και κάποια στιγμή θ’ αναστηθεί επιστρέφοντας από τον Άδη στη ζωή!..
9. Η «ΕΣ ΑΔΟΥ ΚΑΘΟΔΟΣ» ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ!.. Τα συγκλονιστικά γεγονότα που επί χιλιάδες χρόνια τροφοδότησαν την λαϊκή Μούσα για την κάθοδο και άνοδο της κόρης της Δήμητρας στη γη!..
10. Η «ΕΣ ΑΔΟΥ ΚΑΘΟΔΟΣ» ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΩΣ!.. Η συγκλονιστική περιγραφή του Ομήρου για την κάθοδο του Οδυσσέα στον Άδη και την συνάντηση που είχε με την μάνα του στον κάτω κόσμο!..
11. Η «ΕΣ ΑΔΟΥ ΚΑΘΟΔΟΣ» ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ!.. Τι πίστευαν οι πρόγονοί μας για την κάθοδο των ανθρώπων στο βασίλειο του Άδη και ποιες δοξασίες πρέσβευαν οι αρχαίοι Έλληνες για την επιστροφή ορισμένων ανθρώπων στη γη!..
12. Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΥΠΟΧΘΟΝΙΑ ΟΝΤΑ!.. Οι δοξασίες του Σωκράτη για τα άνωθεν και κάτωθεν της γης ευρισκόμενα όντα για τα οποία και εισέπραξε την βαριά κατηγορία από τους Αθηναίους κατηγόρους τους!..
13. ΤΙ ΓΙΝΟΤΑΝ ΣΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ; Ένα ερώτημα που απασχολεί πολλούς ανθρώπους είναι τι γινόταν στα Ελευσίνια Μυστήρια και γιατί οι σύγχρονες Χριστιανικές τελετές, κατά κάποιον τρόπο, έχουν μία προέκταση αυτών, αφού μέσα σ’ αυτά ελύετο το μυστήριο της ζωής και του θανάτου;
14. ΤΙ ΓΙΝΟΤΑΝ ΣΤΟ ΤΡΟΦΩΝΙΟ ΜΑΝΤΕΙΟ; Πώς οι αρχαίοι Έλληνες πραγματοποιούσαν κάτω στη γη την αλλοτρίωση της προσωπικότητας του ατόμου για θεραπευτικούς και όχι για κερδοσκοπικούς λόγους!..
15. Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!.. Από την μυθική ανάσταση του Διονύσου μέχρι την πραγματική Ανάσταση του Ιησού Χριστού πέρασαν αναρίθμητοι άνθρωποι οι οποίοι κατέληξαν πλέον στο οριστικό συμπέρασμα ότι εφ’ όσον υπάρχει ζωή, υπάρχει και θάνατος κι εφ’ όσον υπάρχει θάνατος υπάρχει και η αιώνια ζωή!..
16. Η ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ!.. Απ’ τα μαθητικά μας χρόνια μαθαίναμε τι συμβαίνει μετά τον θάνατο του ανθρώπου και πώς η ψυχή του πηγαίνει στην Κόλαση ή στον Παράδεισο! Αλήθεια, τι μας εδίδασκαν οι διδάσκαλοί μας για την σωματική ανάσταση και αφθαρτοποίηση των νεκρών, που είναι ένας ερχομός του ανθρώπου απ’ τη γη;
17. ΤΑ ΤΕΛΩΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΟΡΑΤΟΙ ΕΧΘΡΟΙ!.. Οι αναφορές των Πατέρων της Εκκλησίας, αλλά και μια συγκλονιστική διήγηση το Οσίου Μακαρίου του Αιγυπτίου, που περιγράφει με γλαφυρό τρόπο και ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κκ Χριστόδουλος!..
18. ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ; Οι συγκλονιστικές αποκαλύψεις του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κκ Χριστοδούλου και τα αδιάψευστα στοιχεία περί αιωνιότητας της ψυχής του ανθρώπου, που μόλις πεθαίνει και βαδίζει προς το μεγάλο ταξίδι, περιμένει εναγωνίως μέσα στο χώμα για ν’ αναστηθεί!..
19. «…ΚΑΙ ΠΥΛΑΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ΑΝΟΙΞΟΙ ΣΟΙ …»: «Κατήλθες εν τοις κατωτάτοις της γης, και συνέτριψας μοχλούς αιωνίους, κατόχους πεπεπεδημένων Χριστέ και τριήμερος, ως εκ κήτους Ιωνάς, εξανέστης του τάφου»!..
20. ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΓΗΣ!.. Επιστημονικές ανακαλύψεις, που οι άνθρωποι του μέλλοντος επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν προς όφελος της ανθρωπότητας, χωρίς να έχουν βρει απαραιτήτως και υποχθόνιες οντότητες ή άλλους εξωγήϊνους, που πλάθει η επιστημονική φαντασία!..
21. ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΥΛΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ; Έλληνες και Αμερικανοί επιστήμονες διερευνούν τον υποθαλάσσιο χώρο της Πύλου και θα «ακτινογραφή¬σουν» τους άγνωστους ηφαιστειακούς κώνους στην υποθαλάσσια περιοχή της Σαντορίνης για να συλλέξουν δείγματα από τον πυθμένα και να χρονολογήσουν με ακρίβεια τις μεγάλες εκρήξεις που συνέβησαν στο απώτερο παρελθόν!.. http://www.sakketosaggelos.gr/Article/294/
<<ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΔΕΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΟΥΔΕΝ ΑΠΟ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΝΥΞ ΛΑΜΠΕΙ ΩΣ Η ΗΜΕΡΑ ΕΙΣ ΣΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΣ ΤΟ ΦΩΣ>>
Απάντηση

Επιστροφή στο “Θεός και επιστήμη”