Ποια θα είναι η απόδειξη της ύπαρξης του Θεού στο χώρο της σύγχρονης Κοσμολογίας και της Φυσικής ?

1
ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΘΕΟΣ







H έννοια "Θεός" μπορεί να σχηματίζεται στο μυαλό των ανθρώπων με χίλιους δύο τρόπους και πολλές φορές με ανόητες και γελοίες αφορμές. Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που σχηματίζουν απόψεις με λάθος τρόπο δεν μπορεί να αποδείξει ότι οι απόψεις τους είναι επίσης τελείως λανθασμένες. Παρόμοια, πολλοί υποστηρίζουν ότι υπάρχουν εξωγήινα πλάσματα, τα περιγράφουν, ισχυρίζονται ότι τα είδαν και μπορεί να πιστεύουν σε φανταστικά σενάρια. Όλα όσα ισχυρίζονται, όσα φαντάζονται μπορεί να είναι πλάνες και ψέματα. Αυτό όμως δεν αποδεικνύει ότι δεν υπάρχουν εξωγήινα πλάσματα στην πραγματικότητα και αν καμιά φορά τα συναντήσουμε, ίσως να μην είναι όπως τα αναμέναμε.



Είναι κατανοητή η επιθυμία του ανθρώπου να αποδείξει την ύπαρξη του Θεού με αναμφισβήτητα ευρήματα, συλλογισμούς και υπολογισμούς, όπως το επιτυγχάνει για πλήθος άλλων πραγμάτων και γεγονότων στην καθημερινή ζωή του. Εάν ήταν δυνατή μία τέτοια φανερή απόδειξη για την πραγματικότητα ενός τόσο "μεγάλου" και διαχρονικού ρόλου όπως του Θεού, πιθανό αυτό να είχε γίνει ύστερα από τόσους αιώνες ευφυών προσπαθειών και αναζητήσεων. Παρότι, η σκέψη για την ύπαρξη του Θεού είναι από τις πιο αρχαίες και δεν χρειαζόταν ένα τυχαίο γεγονός (όπως λ.χ. μία παρατήρηση με το μικροσκόπιο) για να υποψιαστούμε την ύπαρξή του και παρότι έχει επιχειρηθεί να αποδειχθεί με μεγάλο πάθος, αυτό δεν φαίνεται ακόμα να έχει συμβεί. Φυσικά, για πολλούς, η ύπαρξη του Θεού δεν πρόκειται να αποδειχθεί ποτέ με επιστημονικό και λογικό τρόπο, διότι εκείνος είναι "υπερβατικός" και εμείς οι άνθρωποι ανήμποροι να συλλάβουμε κάτι τόσο μεγάλο και διαφορετικό στην ουσία.

Η θεωρία του "Τελειωμένου Χρόνου και του Ολοκληρωμένου Σύμπαντος" με τις συνέπειές της, οδηγεί σε λογικές σκέψεις και σε παρατηρήσεις φυσικών φαινομένων που εμπλέκουν το ρόλο του Θεού στο Σύμπαν και με τους φυσικούς νόμους. Στις σύντομες σκέψεις που ακολουθούν δεν διατυπώνεται η απόδειξη για την ύπαρξη του Θεού, αλλά μερικές σημαντικές παρατηρήσεις, οι οποίες εάν είναι εύστοχες οδηγούν για πρώτη φορά στην απόδειξη με τον τρόπο που θα ήθελαν στο χώρο της Επιστήμης...►







Το λεπτό όριο στις έννοιες του Θεού και της Ζωής που επιδέχεται συσχετισμό με έννοιες της φυσικής και μπορεί να οδηγήσει άμεσα στο συμπέρασμα ότι υπάρχει Θεός, το λεπτό όριο αυτό συνορεύει με κοινές λέξεις όπως “άμεσο και έμμεσο”, “εσωτερικό και εξωτερικό”, "νόηση και ύλη", “σταθερός και ασταθής”, “ισορροπία και μεταβολή”, “ταυτόχρονο", ”σύνολο και μέρος".



Σύμφωνα με την κοσμολογική θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, το πλήρες Σύμπαν είναι αμετάβλητο στο σύνολο ενός μέγιστου συνολικού χρόνου (Μέγιστη Περίοδος) και Είναι Ά-μεσα αυτό που Είναι, χωρίς αρχή. Τα επιμέρους πράγματα υπάρχουν σχετικά εμμέσως και εξωτερικά (και υλικά) τη στιγμή που το αμετάβλητο Σύμπαν Υπάρχει ταυτοχρόνως (και άμεσα) με αυτά. Ε, λοιπόν, δε φαίνεται πως, αλλά οι παραπάνω λίγες σειρές σχεδόν έχουν αποκαλύψει την ύπαρξη του Θεού με απίστευτο ορθολογικό τρόπο!

Όταν λοιπόν, οι ερευνητές μέσα από τη σύγχρονη Κοσμολογία και τη Φυσική καταλήξουν τελικά σε αυτή τη διαπίστωση για το ολοκληρωμένο Σύμπαν και για την εξωτερική σχετικότητα των υλικών πραγμάτων' όταν οι μαθηματικοί υπολογισμοί θα αποδείξουν το αποτέλεσμα, ότι το Σύμπαν είναι αμετάβλητο και Υπάρχει σε μία Συνολική Στιγμή, όταν αποδειχθεί λέω, ότι το Σύμπαν γίνεται από τον εαυτό του με σχετικό, εξωτερικό, έμμεσο, υλικό τρόπο από το Σύμπαν το οποίο απουσιάζει, ενώ αυτό υπάρχει άμεσα και τελειωμένο, όταν διαπιστώσουν με τη γλώσσα των μαθηματικών, ότι ο κενός χώρος έχει ορισμένες ιδιότητες και δυναμική ενέργεια και συνδέεται με το απών Σύμπαν και ότι τα δομικά υλικά στοιχεία, από τα οποία το πλήρες Σύμπαν αρχίζει σχετικά να γίνεται, αυτά αποτελούν ταλαντώσεις ενέργειας του πεπερασμένου χώρου, τότε, που δεν θα έχουν καμία αμφιβολία για αυτή τη φυσική ερμηνεία, μία λογική απορία θα τους συγκλονίσει και θα επιχειρούν να εντυπωσιάσουν τον κόσμο με εκλαϊκευμένα βιβλία : Αφού το Σύμπαν είναι κάτι σαν ένα μόνο πράγμα συμπαγές, αδιαίρετο, αμετάβλητο, ακίνητο τότε πως συμμετέχει με τη συνολική ενέργειά του σε όλες τις υλικές εξελίξεις? Πως χωρίς να “κουνήσει το δακτυλάκι του” και έτσι μαύρο, απών και αφανώς αυτό τροφοδοτεί με ενέργεια τα πάντα και χρειάζεται για τη δομή της ύλης? Ή μάλλον πως τα πάντα αντλούν και δίνουν ενέργεια έτσι συγχρονισμένα, ώστε να διατηρείται η δομή της ύλης και το Σύμπαν να παραμένει χωρίς δραστηριότητα? Διότι το Σύμπαν θα προκύψει ανενεργό, κενό και ανύπαρκτο από τους μαθηματικούς τύπους, αλλά σε μόνιμη σχέση με τον υλικό κόσμο μας !

Πως είναι δυνατόν να Υπάρχει το Σύμπαν ταυτοχρόνως και να συνδέεται άμεσα με τα υλικά πράγματα, θα αναρωτιούνται ακόμα, ενώ θα έχουν απαντήσει ! Τα μικροσκοπικά υλικά στοιχεία με τα οποία υπάρχουν όλα τα αισθητά πράγματα θα εξηγηθούν ως μικρές αυξομειώσεις ενέργειας και ως ποσότητες, οι οποίες μεταβιβάζονται κατά κύματα με τις πιο υψηλές συχνότητες από τη διατάραξη στην συνολική ενέργεια του κενού χώρου. Όταν θα λέμε ότι το Σύμπαν υπάρχει άμεσα και ταυτοχρόνως θα εννοούμε, ότι ο υλικός κόσμος είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με το ολοκληρωμένο Σύμπαν. Ο υλικός κόσμος θα εξηγηθεί σαν μόνιμη παρουσία από τις συγχρονισμένες μικρο-μεταβολές στην αδημιούργητη και ισοσταθμισμένη χωρο-ενέργεια, δηλαδή σαν τρόποι με τους οποίους διατηρείται μία κοινή ουσία, όπως θα συμφωνούσε και ο φιλόσοφος του 17ου αιώνα, ο Σπινόζα. Τα υλικά πράγματα δεν θα τα θεωρούμε σαν φτιαγμένα από ουσία αλλά σαν έλλειψη από την πραγματική ουσία, αφού η ύλη τους θα είναι αστραπιαίες μεταβολές μιας ταυτόχρονης ενέργειας ή μιας κοινής ουσίας, ενός γιγάντιου πεδίου και όπως αλλιώς αποκαλέσουν τον πεπερασμένο χώρο -αυτό που τόσο άδειο και άχρηστο φαινόταν !

Τα πράγματα δεν θα θεωρούνται δημιουργημένα μόνο από το εξωτερικό τους, χωρίς την ταυτόχρονη συμμετοχή του Κοινού Συνόλου τους. Υπάρχει μόνιμα και ταυτόχρονα κάποια επενέργεια σε όλα τα υλικά πράγματα, ανεξαρτήτως του χώρου και του χρόνου που βρίσκονται. Και ο κοινός (συνολικός) χρόνος όπου όλα υπάρχουν και συνδέονται δεν είναι μόνο η στιγμή που εκείνα συνυπάρχουν εξωτερικά. Ο κοινός χρόνος συμπεριλαμβάνει τις στιγμές που τα υλικά πράγματα αλληλεπιδρούν με όλους τους δυνατούς τρόπους. Η παρουσία των υλικών πραγμάτων “αντανακλά” και προϋποθέτει τη δράση όλων των επιμέρους πραγμάτων από όλους τους χρόνους και τους χώρους, με όλους τους τρόπους.

Την εσωτερικότητα και την "ψυχή" του Σύμπαντος θα την αποκαλούν αυτοτέλεια και σταθερότητα ενός εκτός χρόνου και χώρου πράγματος, το οποίο ενεργεί ά-μεσα στον εαυτό του. Αφού όμως, το Σύμπαν όπως το αντιλαμβανόμαστε γίνεται σχετικά σαν έμμεσο, εξωτερικό και ελλιπές, άρα η αφηρημένη σταθερότητα του συνόλου δεν θα είναι φυσική, θα είναι κάτι που επιτυγχάνεται με τον πιο πολύπλοκο τρόπο... Αντιθέτως, αυτή η σταθερότητα προϋπάρχει και "συμμετέχει" στην πορεία όλων των υλικών εξελίξεων, αφού αυτή βάζει τα μέγιστα και τα ελάχιστα όρια στις μεταβολές της ενέργειας σε όλες τις περιπτώσεις, πάντοτε στο χρόνο και παντού μέσα στο χώρο και έτσι επιτυγχάνεται ο συγχρονισμός στα δομικά στοιχεία, με τις αλληλεπιδράσεις των οποίων γίνονται όλα τα υλικά πράγματα. Όπως είχε διατυπωθεί μερικά χρόνια νωρίτερα:

«Η απόδειξη της ύπαρξης του Θεού και η διανοητική αρχή της ζωής ή της εσωτερικότητας για την εμπειρική επιστήμη θα είναι η ταυτότητα του χρόνου με το χώρο και η αφηρημένη σταθερότητα του Σύμπαντος, δηλαδή η ανούσια αμεσότητα. σ 221 (…)

“Η αμεσότητα, η σταθερότητα και η ενότητα του Σύμπαντος υπάρχει σχετικά έμμεσα και εξωτερικά μέσα στο χρόνο και όλα τα λεγόμενα πράγματα είναι μερικοί από τους τρόπους, με τους οποίους είναι μόνο άμεσα και ανέκαθεν το Κοινό Σύνολο” σ 242 Μπορούμε να δούμε τον κόσμο με δύο αντίθετους τρόπους: σε εξέλιξη ή σταθερό. Σαν αφηρημένη, εξωκαθορισμένη και τυχαία υλική ύπαρξη μέσα στο χρόνο ή σαν συνολική ποιότητα άμεσα-εσωτερικά αυτοκαθορισμένη. Είναι και οι δύο αληθινοί». σ 337 και στο οπισθόφυλλο. "Ο Θεός είναι η ουσία όλων των λεγόμενων πραγμάτων, που δεν είναι τίποτε άλλο από χρονικές σχέσεις" σ387

Αν η πραγματικότητα σαν σύνολο δεν ήταν άμεσα από τον εαυτό της σαν σταθεροποιημένη και αυτοκαθορισμένη ύπαρξη, τότε θα ήταν αδύνατη η σταθερότητα, η ενότητα, η συνέχεια και η ποιότητα μέσα στην υλο-εξωτερική δραστηριότητα και επομένως κάθε εμφάνιση ζωής και διάνοιας με τους υλικούς φορείς. σ 388

Με τέτοια κατάληξη στο χώρο της επιστήμης, θα μεταβληθούν πολλές από τις βασικές έννοιες της, όπως η "ύλη", τα "σωματίδια", ο "κενός χώρος", η "ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία", η "βαρυτική έλξη", "η διατήρηση της ενέργειας" και οι νέες σχέσεις μεταξύ των φαινομένων θα φέρουν την Επιστήμη στο σύνολό της σε νέα εποχή. Η κατανόηση της ύλης σαν φαινόμενο μεταβολής και ανταλλαγής στην ενέργεια ενός κοινού αλλά όχι κενού χώρου, η σχέση της ύλης με συγκεκριμένες ζώνες συχνοτήτων στη μεταβολή της (ηλεκτρομαγνητικής) ενέργειας και η κατανόηση των φυσικών σταθερών (c, G, h, H), οι οποίες συνδέονται με (σταθερά και κοινά) ελάχιστα και μέγιστα όρια, θα διαφωτίσουν πλήθος φαινομένων και θα εξηγήσουν τις μεγάλες αντιθέσεις που χώρισαν τους φιλόσοφους για πολλούς αιώνες. Ιδιαίτερα για το ζήτημα του Θεού και της ζωής, οι έννοιες του “άμεσου” και του “έμμεσου” και του “ταυτόχρονου”, θα αποκτήσουν μία νέα διαφωτιστική σημασία.

Μία τέτοια μεγάλη αντίθεση είναι του εξωτερικού και του εσωτερικού, του υλικού και του νοητού. Ο ρόλος του χρόνου, του ταυτόχρονου και η σχέση της χωρο-ενέργειας με τους υλικούς φορείς θα φανερώσουν την πραγματική διαφορά που υπάρχει στις έννοιες της ύλης και της εμβιότητας ή της νόησης.





Να τονιστεί ο ρόλος της ταυτόχρονης αλληλεπίδρασης και της αλληλεπίδρασης με τον πιο γρήγορο τρόπο στην εξέλιξη της ύλης, στην εμφάνιση της ψυχής και της σκέψης. Σημειώστε, η υλική αλληλεπίδραση μπορεί να γίνεται με πιο γρήγορο τρόπο (ίσως και με λιγότερη δαπάνη ενέργειας) στη μικρότερη απόσταση και μέσω πεδίων. Αναρωτηθήκατε γιατί η ζωή και η ψυχή ξεκινάνε από τις μικροσκοπικές διαστάσεις και όχι με το συνδυασμό χονδροειδών υλικών; Οι έμβιοι οργανισμοί μπορούν να είναι μικροσκοπικοί με ελάχιστη ποσότητα ύλης και οι πληροφορίες που ρυθμίζουν την ανάπτυξη των ζωντανών οργανισμών είναι κωδικοποιημένες σε μικροσκοπικές διαστάσεις και οι πιο πολύπλοκοι οργανισμοί χρειάστηκαν για να γίνουν τους πιο απλούς που είναι μικροσκοπικοί. Δεν συνδυάστηκαν βότσαλα, σκόνη ή βράχοι για να προκύψει ζωή, αλλά μόρια και άτομα.



Η αρχή της ζωής, όπως και του συγχρονισμού στην αλληλεπίδραση πολλών σωματιδίων, επιτυγχάνονται με τους πιο γρήγορους τρόπους αλληλεπίδρασης και στις πιο μικροσκοπικές διαστάσεις και οι τρόποι αυτοί προϋποθέτουν την ταυτόχρονη παρουσία του 100% ολοκληρωμένου Σύμπαντος, που σε εμάς φαίνεται σαν απουσία του κενού χώρου...



www.kosmologia.gr Η πρώτη δημοσίευση στη Γη



Ο άνθρωπος με τη σκέψη αυτορυθμίζει τη συμπεριφορά του (τι θα κάνει ή δεν θα κάνει) συνυπολογίζοντας πράγματα που ανήκουν στο παρελθόν ή προβλέπει και αναμένει να γίνουν στο μέλλον. Με τη σκέψη διατηρεί και φαντάζεται σαν παρόντα όσα είναι απόντα από τις αισθήσεις του, αγκαλιάζοντας το χρόνο. Η συμπεριφορά του δεν καθορίζεται μόνο περιστασιακά και αποκλειστικά από τις στιγμιαίες πληροφορίες που του στέλνουν τα αισθητήρια όργανα, όπως συμβαίνει σε μία κότα.

Εάν λοιπόν, αποδειχτεί μαθηματικώς, ότι το Σύμπαν είναι ολοκληρωμένο και ταυτόχρονο, πριν από τη σχετική στιγμή που βρίσκονται τα επιμέρους πράγματα, τότε μία από τις πιο εκπληκτικές θεωρητικές συνέπειες αυτής της επιστημονικής γνώσης θα είναι η αυτορύθμιση του Σύμπαντος και ο συνυπολογισμός όλων των πραγμάτων από το παρελθόν και το μέλλον για την κάθε επιμέρους εξέλιξη. Η παρουσία και οι κινήσεις των επιμέρους πραγμάτων δεν θα είναι ένα αποτέλεσμα, το οποίο έγινε δυνατό από τις περιστασιακές εξωτερικές συνθήκες και σε μία τυχαία χρονική στιγμή. Κάθε πράγμα και κάθε κίνηση θα γίνονται αποδεδειγμένα με τη μόνιμη συμμετοχή του Κοινού Συνόλου τους, με το οποίο όλα θα νοούνται συνδεδεμένα εσωτερικά και μικροσκοπικά και όχι μόνο με τις εξωτερικές τους αλληλεπιδράσεις. Με άλλα λόγια, θα προκύψει θεωρητικά ένας τρόπος ενέργειας, όπως της ανθρώπινης σκέψης...



http://www.kosmologia.gr/theologia_new.htm
<<ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΔΕΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΟΥΔΕΝ ΑΠΟ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΝΥΞ ΛΑΜΠΕΙ ΩΣ Η ΗΜΕΡΑ ΕΙΣ ΣΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΣ ΤΟ ΦΩΣ>>

Re: Ποια θα είναι η απόδειξη της ύπαρξης του Θεού στο χώρο της σύγχρονης Κοσμολογίας και της Φυσικής ?

2
«Το πρόβλημα να γνωρίσουμε αν υπάρχει Θεός, τι είναι η ζωή και αν η ζωή τελειώνει θα ήταν οριστικά άλυτο και άσκοπο να το θέτουμε, αν ο Θεός και η αρχή της ζωής ήταν έξω από την πραγματικότητα, μέρος της οποίας είμαστε, αντιλαμβανόμαστε και γνωρίζουμε σαν μέρη ή αν η πραγματικότητα ήταν κάτι απροσδιόριστο. σ 315 (…) Όμως, το ζήτημα για την ύπαρξη του Θεού είναι άμεσα συνδεδεμένο με το ζήτημα για την αρχή της ζωής (δηλ. η συνολική αμεσότητα με την αμεσότητα σαν μέρος στο χρόνο). Η εμβιότητα σαν έμμεσο αποτέλεσμα ενός υλικού συνδυασμού θα παρέμενε ανεξήγητη, όπως και η έλλειψη εμβιότητας πριν από το συνδυασμό των ουσιών. Η έννοια της αμεσότητας θα ήταν αποκομμένη από αυτήν της εμβιότητας. σ 237 (…)

Με την πιο αφηρημένη έννοιά της η διανοητική δραστηριότητα και η εμβιότητα είναι αμεσότητα, εσωτερικότητα, σταθερότητα στους τρόπους αλληλοεπηρεασμού ή ταυτόχρονος αυτοπροσδιορισμός. σ 242 (…)

Τα ερωτήματα: Γιατί αρχίζει η ζωή; Ποια η σχέση της με την ύλη; Τι είναι η ύλη και τι η ζωή; Έχει αρχή δημιουργίας το σύνολο της ύλης; Υπάρχει Θεός και ποια η σχέση του με τη ζωή και με τον υλικό κόσμο; Αυτά τα βασικά ερωτήματα δεν μπορούν να απαντηθούν και να εξηγηθούν με συνέπεια σαν άσχετα το ένα από το άλλο. Αυτό μπορεί να το ισχυριστεί οποιοσδήποτε με απλές φιλοσοφικές απόψεις. Εκ των υστέρων, μετά τη διατύπωση της Θεωρίας του Τελειωμένου Χρόνου και από τις συνέπειές της προκύπτει με βεβαιότητα, ότι οι απαντήσεις αυτές θα είναι πακέτο στο στόμα ενός επιστήμονα και όχι μόνο σε γραφικούς φιλόσοφους.

Ο αποπροσανατολισμός και ο διχασμός της φιλοσοφίας ξεκίνησε από το κοινό λάθος να θεωρηθεί, η ζωή και ο χρόνος σα μία ακόμα ουσία ή σαν ποιότητα διαφορετική από την υλική ουσία των πραγμάτων. Αυτός ο διαχωρισμός οδήγησε στην αντιπαράθεση της γενικής έννοιας της ουσίας με αυτήν της διάνοιας -δηλ. στην αντιπαράθεση της έμμεσης με την άμεση ύπαρξη- και συνεπώς, στη διαφοροποίηση ως προς τη χρονική στιγμή της δημιουργίας τους και ως προς την ουσιαστικότητά τους. Οι δύο αντίθετες θεωρήσεις που προκάλεσαν οι φιλόσοφοι για την προτεραιότητα της ύπαρξης του ενός από το άλλο δεν ήταν τελείως αβάσιμες και λαθεμένες, ήταν όμως μονόπλευρες και αδιέξοδες.

Στο βιβλίο Η Θεολογία της Επιστήμης, η έννοια του Θεού προσεγγίζεται και με ένα άλλο τρόπο που μοιάζει περισσότερο διαισθητικός και είναι ο ίδιος λόγος που ο Σπινόζα όρισε εξ' αρχής ότι Θεός και Φύση είναι το ίδιο πράγμα. Ο τρόπος αυτός δεν αποτελεί απόδειξη για την ύπαρξη ενός “ολοκληρωμένου” Θεού με ψυχή και νόηση, ωστόσο είναι μία σωστή προσέγγιση.

“Το Σύμπαν δεν είναι απλώς ένα ποσοτικό σύνολο πραγμάτων συνθεμένων από μερικές ουσίες, οι οποίες αλληλοσυνδέονται μόνο έμμεσα, εξωτερικά και εκ των υστέρων, χωρίς να υπάρχει συνοχή και μία κοινή αιτία. Ένα τέτοιο Σύμπαν, το οποίο δε θα ήταν με ενιαία ποιότητα και συνολική-άμεση αιτία θα ήταν αυθύπαρκτο, ωστόσο όχι αυτοτελές με όλη την έννοια του όρου, γιατί όλα θα ήταν δημιουργημένα μόνο από έξω τους. Δε θα υπήρχε σαν ένα μόνο πράγμα, για να μπορούμε να πούμε πως υπάρχει από μόνο του, χωρίς να εξαρτάται από κανένα άλλο. Τίποτε άλλο δεν μπορεί να είναι αυτοτελές, εκτός από τη Συμπαντική Ποιότητα με την έννοια του τελειωμένου Χρόνου και από αυτόν εδώ το συλλογισμό συμπεραίνουμε την ύπαρξη του Θεού, χωρίς να το έχουμε καταλάβει!” σ 219

Αμέσως πιο κάτω, η ύπαρξη του Θεού προκύπτει με ένα πρωτότυπο λογικό συμπέρασμα επάνω στη βάση ότι το Σύμπαν Υπάρχει σαν κοινή και ταυτόχρονη ενέργεια προς τους υλικούς φορείς του εξωτερικού και ετερόχρονου κόσμου.

“Η έννοια είναι κοινό ή σταθερό γνώρισμα πολλών διαφορετικών αντιλήψεων. Η Συμπαντική Ποιότητα είναι η κοινή Ουσία-Χρόνος, με την οποία υπάρχουν και γίνονται σαν εξωτερικά όλα τα λεγόμενα πράγματα, όσο και αν διαφέρουν. Είναι η επαρκής-άμεση αιτία των πραγμάτων, η πάντοτε προηγούμενη αρχή της ενότητας, της ποιότητας και της συνθετότητας στις έμμεσες αλληλεπιδράσεις των υλικών φορέων. Τα λεγόμενα πράγματα είναι αυτή η ίδια σχετικά εκ των υστέρων-έμμεσα, ενώ η ίδια υπάρχει ανέκαθεν (εκ των προτέρων) τελειωμένη σαν ουσία με το βασικό γνώρισμα της έννοιας. Με άλλα λόγια, υπάρχει μία κοινή πραγματικότητα, η οποία δεν είναι εξωτερική ή έμμεση και σχετική, αλλά ταυτόχρονη δηλ. εσωτερική ή άμεση.” σ 219 (Εδώ στο τέλος έχει συμπληρωθεί και η λέξη “ταυτόχρονη”).

Εάν πράγματι, η σύγχρονη Κοσμολογία και η Φυσική καταλήξουν στο Σύμπαν της Θεωρίας του Τελειωμένου Χρόνου, τότε ο παραπάνω συλλογισμός και ο παραλληλισμός της Έννοιας με την κοινή Ουσία (ενός ταυτόχρονου Σύμπαντος) είναι εύστοχος.

Ο Θεός είναι η Αμεσότητα στην Ύπαρξη του Κοινού Συνόλου της υλικής πραγματικότητας στο σύνολο του Χρόνου. Είναι η συνολική και κοινή Ενέργεια, η οποία σχετικά έμμεσα-εξωτερικά αποτελεί την αρχή για την ύπαρξη όλων των επιμέρους πραγμάτων, μέσα από τις έμμεσες-υλικές αλληλεπιδράσεις στις μικρότερες χρονικές στιγμές. Ο Θεός είναι η κοινή πραγματικότητα, η οποία υπάρχει άμεσα, εσωτερικά, αυτο-προσδιορισμένα και όχι προσδιορισμένη από έξω ούτε με έμμεσο τρόπο. Η αυτοτέλεια και η ταυτόχρονη αμεσότητα του Σύμπαντος σχετίζονται με την εσωτερικότητα και τη διανοητική αυτενέργεια. Η ύπαρξη του Θεού αποδεικνύεται μόνο μετά από την εξήγηση για την εσωτερικότητα στο υλικό Σύμπαν. Και η εσωτερικότητα στο υλικό Σύμπαν δεν μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που πλησιάζουν οι λέξεις “άμεσο, ταυτόχρονο και αυτοτελές Σύμπαν”.

Με άλλα λόγια, το Σύμπαν είναι αυτοτελές και υπάρχει σαν κοινό σύνολο για όλα τα επιμέρους πράγματα μέσα στο χώρο και στο χρόνο και το ίδιο δεν έχει δημιουργηθεί από κάτι άλλο ούτε με τη μεσολάβηση εξωτερικών πραγμάτων. Πολλοί στοχαστές και φιλόσοφοι επικαλούνται αυτή την άποψη του αυτοτελούς Σύμπαντος για να απομακρύνουν το ρόλο του Θεού, αντιθέτως από εδώ και όπως το σκέφθηκε ο Σπινόζα. Ένα Σύμπαν το οποίο είναι αδημιούργητο και υπάρχει ταυτόχρονα προς τον εαυτό του, ένα τέτοιο Σύμπαν που υπάρχει χωρίς ενδιάμεσες φάσεις, χωρίς τη μεσολάβηση άλλων πραγμάτων, χωρίς να βρίσκεται σε περιβάλλον (δηλαδή που υπάρχει άμεσα), ένα τέτοιο Σύμπαν στο οποίο δεν γίνεται τίποτε που δεν είχε ξαναγίνει και παραμένει το ίδιο στο σύνολο των μεταβολών του, ένα τέτοιο Σύμπαν είναι ενεργό με κάποιο άλλο μυστήριο τρόπο. Τα "πράγματα" και οι εξελίξεις στο εσωτερικό του υπάρχουν σαν διανοητικές πράξεις του και όχι μόνο σαν εξωτερικά υλικά φαινόμενα που συναντήθηκαν και συνδυάστηκαν τυχαία. Τα πράγματα και οι εξελίξεις στο εσωτερικό του υπάρχουν και γίνονται όχι μόνο με τις εξωτερικές επιδράσεις των άλλων υλικών πραγμάτων με τα οποία συνδέονται, αλλά και με τις "προδιαγραφές" που έχει όλο το Σύμπαν σαν ά-μεσο (και με την ενέργεια του οποίου συνδέονται άμεσα τα υλικά πράγματα). Εάν λοιπόν αποδείξουμε ότι σε ένα τέτοιο ά-μεσο και ταυτόχρονο Σύμπαν γίνονται νοητικές πράξεις ή σκέψεις (που στα μάτια μας έμμεσα και εξωτερικά φαίνονται σαν υλικές μεταβολές) τότε θα αποδείξουμε ότι υπάρχει Θεός. Ή εάν αποδείξουμε ότι η εμφάνιση του εσωτερικού φαινομένου που υποδηλώνουμε με τη βολική χρήση της λέξης "ψυχή" σχετίζεται με την παρουσία μιας ταυτόχρονης ενέργειας του Σύμπαντος, τότε θα φθάσουμε πολύ κοντά στο ρόλο του Θεού.

Ένας τέτοιος Θεός δεν είναι αυταρχικός, όπως θεωρούμε έναν άνθρωπο που δεν υπολογίζει την άποψη και τις απαιτήσεις των άλλων, αλλά δεν θα επεκταθούμε περισσότερο σε αυτή τη σελίδα για το ψυχολογικό προφίλ του Θεού. “Ο Θεός είναι η εσωτερική αρχή που προσδιορίζει τις συνέπειες με αμερόληπτο τρόπο και όχι μονομερώς, μόνο από μερικές εξωτερικές αιτίες. Τα πράγματα δε δημιουργούνται και δε συνδέονται με απομονωμένες σχέσεις φυσικής, χημείας, αστρονομίας, οικονομίας, γενικά των εξειδικευμένων επιστημών, γιατί είναι άμεσα μέρη μίας σύνθετης αυτοκαθορισμένης ύπαρξης, από την αυτοτέλεια και την αυτογνωσία της οποίας εξαρτώνται οι ειδικότερες σχέσεις στις υλικές – έμμεσες αλληλεπιδράσεις” σ 338 (…)

«Όλα τα πράγματα είναι μέσα στην προηγούμενη αμεσότητα της αυτοπροσδιορισμένης Συμπαντικής Ποιότητας, στην ουσία είναι ο ίδιος ο Θεός σαν ατελής μέσα στο χρόνο και στο χώρο και έτσι σχετικά υπάρχουν (...) Η δυνατότητα των υλικών πραγμάτων να υπάρχουν, δηλαδή ν’ αποτελούν σύνθετες ποιότητες, να συνδυάζονται και να διατηρούν σταθερούς τρόπους αλληλοεπηρεασμού, να είναι άμεσα (ή ταυτόχρονα) για τον εαυτό τους, ενώ έμμεσα (και ετερόχρονα) είναι μέρη μέσα στο χρόνο, προϋποθέτει τη σταθερότητα και την αμεσότητα του συνόλου” σ 241 Ο Θεός είναι ο κοινός και αυτοτελής Εαυτός μας, ο οποίος εμείς σχετικά έμμεσα δεν είμαστε και γι’ αυτό δεν έχουμε τέλεια αυτογνωσία ούτε τέλεια άγνοια” σ388 Να σκεφτούμε την περίπτωση, ο Θεός να είναι η ψυχική-εσωτερική πλευρά του Σύμπαντος, μέρος του οποίου εμφανίζεται μέσα στο χρόνο (σαν ατελής και περιορισμένος) με τη σχετική εξέλιξη της ύλης!

"Ο προσανατολισμός και ο σκοπός της ύπαρξης είναι παντού και πάντοτε εσωτερικός, είναι η αμεσότητα και η σταθερότητα της ύπαρξης. Ωστόσο η έλλειψη αυτοτέλειας την εξαναγκάζει να πραγματοποιήσει το σκοπό της με έμμεσους τρόπους". σ415

Προσέξτε και την αμέσως παρακάτω παρατήρηση (ομοιότητας και παραλληλισμού). Πιθανόν να αποδειχτεί πιο σημαντική όταν η παρουσία των εσωτερικών φαινομένων ερμηνευθεί με περισσότερη γνώση από τη σχέση της μοριακής βιολογίας με τη φυσική:

" Η ύλη και οι συνδυασμοί της είναι για την κοινή πραγματικότητα ό,τι είναι τα αισθήματα και οι αντιλήψεις για τη διάνοια. Εκείνα υπάρχουν σαν απλές έννοιες, επειδή είναι οι αρχικοί τρόποι επηρεασμού μιας άμεσης και κοινής διάνοιας-αυτοεννόησης. Η ύλη και οι συνδυασμοί της υπάρχουν σαν ουσίες, επειδή είναι οι αρχικοί τρόποι επηρεασμού της άμεσης και κοινής πραγματικότητας ". σ241

Η "άμεση και κοινή πραγματικότητα" που πολύ εύκολα μπορεί να σκεφτεί οποιοσδήποτε κάνει φιλοσοφικές σκέψεις, και το ίδιο εύκολα να αμφισβητηθεί από έναν ρεαλιστή και να ζητηθεί περισσότερη ανάλυση τι εστί αυτή, με τους όρους της φυσικής μπορεί να μετονομαστεί σε "κενό χώρο, με δυναμική ενέργεια προς τους υλικούς φορείς, που υπάρχουν σαν ταλαντώσεις του ".

Τελικά δεν είναι μακριά από την αλήθεια, αν λέγαμε ότι ο Θεός είναι ο χώρος. Όχι μόνο ο χώρος μέσα στον οποίο όλα υπάρχουν, αλλά και με την ενέργεια του οποίου όλα τα υλικά πράγματα συνδέονται άμεσα και ταυτόχρονα. Ο χώρος είναι το «βλέμμα» του Θεού ! σ229

"Σοφώτατον χρόνος' ανευρίσκει γαρ πάντα". Αυτό το απόσπασμα αποδίδεται στο Θαλή το Μιλήσιο. Πρέπει να το δεχτούμε στην κυριολεξία του...

Ακόμα και η αδιέξοδη ερμηνεία του κόσμου από μια κατάσταση όπου δεν υπήρχε ο χρόνος και ο χώρος (στην θεωρία του Big Bang), μπορεί να γίνει πιο λογική και να κατανοηθεί σαν ένα ψυχικό φαινόμενο, όπου ο φυσικός κόσμος δημιουργείται από μια κατάσταση από την οποία λείπουν τα γνωρίσματα της εξωτερικότητας και της εμμεσότητας. Εκεί που δεν υπάρχει χρόνος και χώρος, δεν υπάρχει αριθμός πραγμάτων, δεν υπάρχουν ξεχωριστά πράγματα, δεν γίνονται αλληλεπιδράσεις, δεν μεταβιβάζονται ποσά ενέργειας, με λίγα λόγια υπάρχει κάτι που είναι μόνο άμεσα και εσωτερικά... Χωρίς να το έχουν υποψιαστεί, η παράλογη θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης ενισχύει την ύπαρξη του Θεού όχι μόνο σαν εξωτερική από τον φυσικό κόσμο, όπως πολύ εύκολα το φαντάστηκαν, αλλά ότι ο ίδιος ο υλικός κόσμος είναι εξέλιξη ενός ψυχικού/εσωτερικού κόσμου !

http://www.kosmologia.gr/theologia_new/ ... new_1b.htm
<<ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΔΕΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΟΥΔΕΝ ΑΠΟ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΝΥΞ ΛΑΜΠΕΙ ΩΣ Η ΗΜΕΡΑ ΕΙΣ ΣΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΣ ΤΟ ΦΩΣ>>

Re: Ποια θα είναι η απόδειξη της ύπαρξης του Θεού στο χώρο της σύγχρονης Κοσμολογίας και της Φυσικής ?

3
Αποσαφήνιση και επεξήγηση όρων



Μιλάμε για ένα Σύμπαν που υπάρχει χωρίς τη μεσολάβηση άλλων πραγμάτων, που δεν βρίσκεται σε κανένα περιβάλλον, που είναι αυτοτελές και ενιαίο. Όταν επομένως γράφω για “άμεσο” Σύμπαν ή για την “αμεσότητα” του Σύμπαντος, προφανώς υπονοώ τις παραπάνω απόψεις. Χρησιμοποιώ τη λέξη “άμεσο” κυριολεκτικά. Δηλαδή, χωρίς μέσο, χωρίς μεσολάβηση, απ' ευθείας, ανέκαθεν, με τον πιο γρήγορο τρόπο. Η επιλογή του όρου “αμεσότητα” είναι βάσιμη και κατάλληλη στον χαρακτηρισμό του Σύμπαντος. Είναι μία λέξη “κλειδί”, πολύ γενική αλλά αποδίδει ακριβώς αυτό που προκύπτει με τη λογική (έστω και υποθετικά) κατά την ανάλυση μίας έννοιας του Σύμπαντος, χωρίς να φανταζόμαστε κάτι συγκεκριμένο, το οποίο θα διαστρέβλωνε αυτή την έννοια του Σύμπαντος.



Συνήθως συμπληρώνω την λέξη “αυτοτέλεια” με τη λέξη “αμεσότητα” και “ταυτόχρονο”. Διότι για την αυτοτέλεια του Σύμπαντος έχουν γραφτεί πολλά από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και συνήθως εννοούν την “αυθυπαρξία” του Σύμπαντος. Αλλά εξακολουθούν να θεωρούν το Σύμπαν σαν εξωτερικό (σαν το συνολικό αποτέλεσμα του συνδυασμού των υλικών μερών του) και τα επιμέρους υλικά πράγματα να γίνονται μόνο με εξωτερικό τρόπο και σαν καλά ξεχωρισμένα.

Εδώ βρίσκεται η διαφορά στην άποψη που υποστηρίζω, άποψη που οδηγεί σε λογικές συνέπειες και στην εξήγηση εμπειρικών δεδομένων, αλλά προκαλεί και δυσκολίες στην κατανόηση. Το “αυτοτελές” Σύμπαν στην κοσμολογική θεωρία μου είναι αυτοτελές διότι είναι παρών , αμετάβλητο και “συμπαγές” στο σύνολο ενός μέγιστου συνολικού χρόνου -γι' αυτό και “άμεσα” υπαρκτό. Η ανάπτυξη της φαινομενικά παράλογης και αντιφατικής ιδέας οδηγεί σε απίστευτα λογικές συνέπειες!



Για τη λέξη “εσωτερικότητα”. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν φαινόμενα ή και πράγματα, τα οποία δεν είναι “αποσαφηνισμένα” και καθαρά οριοθετημένα από την ίδια την πραγματικότητα. Δεν μπορούμε να τα ορίσουμε όλα με την ακρίβεια που μας επιτρέπει η παρατήρηση με τα μάτια μας. Έχουμε “εσωτερική” ζωή (ή ύπαρξη) και αυτό δεν μπορεί να καθοριστεί με μαθηματική ακρίβεια. Όταν, λοιπόν, μεταχειρίζομαι αυτή τη λέξη για το άμεσο Σύμπαν, πρέπει να υποψιαζόμαστε, την ύπαρξη κάποιου ψυχισμού ή κάποιας ιδιότητας, που μόνο στα φαινόμενα ζωής μπορεί να υπάρχει. Φαντάζομαι, τώρα θα αναρωτιέται κάποιος για τον ψυχισμό και την εσωτερική ζωή. Θα μπορούσε να απαριθμήσει ιδιότητες και συμπεριφορές ενός ζωντανού πλάσματος και να εξηγεί πως τα ψυχικά φαινόμενα συνδέονται με τμήματα του εγκεφάλου και με νευρικά κύτταρα. Αναμφίβολα, η αναφορά για “εσωτερικότητα” στο Σύμπαν είναι προκλητική άποψη και μπορεί να το ισχυριστεί αυθαίρετα και ένας αγράμματος. Εάν σταθούμε μόνο σε αυτή τη συγκεκριμένη διατύπωση, δεν αναλύω τι ακριβώς σημαίνει η ψυχή στο Σύμπαν ούτε αποδίδω τον ψυχισμό όπως έχει καταγραφεί από την εμπειρία. Λέω μονάχα, ότι το “ά-μεσο” συμπίπτει κάπως με το “εσωτερικό” και με την “ψύχα”, εκφράζω μία υποψία και παρατηρώ κάτι που δεν μου φαίνεται τυχαίο.



Η εμφάνιση της ζωής μπορεί να γίνεται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και οι ψυχικές λειτουργίες να εξηγούνται όλες με διαδικασίες υλικές και βιολογικές. Όμως όλοι γνωρίζουμε ότι η παρουσία των ψυχολογικών φαινομένων και της ζωής δεν είναι μόνο προς τα έξω αλλά και προς τον βιολογικό φορέα της ζωής με έναν ά-μεσο και μυστήριο -να χρησιμοποιήσω τούτη τη λέξη- τρόπο. Στο χώρο της επιστήμης μπορούν να εξηγούν και να αναγνωρίζουν την παρουσία της ζωής και την ύπαρξη της εσωτερικότητας από αναρίθμητες βιολογικές διαδικασίες και από βιοχημικές μεταβολές σε επίπεδο μικροσκοπικό. Όμως η παρουσία (ή αίσθηση) της ζωής προς τον βιολογικό φορέα της είναι πάντα ά-μεση και μία, παρά τους αναρίθμητους υλικούς και εξωτερικούς τρόπους που μπορεί να προκύψει η ζωή. “Το σώμα μας προσφέρεται με δύο τελείως διαφορετικούς τρόπους: από τη μία είναι μία παράσταση, όπως όλα τα άλλα αντικείμενα του υλικού κόσμου. Από την άλλη, το ξεχωρίζουμε από κάθε άλλο φαινόμενο και το αναγνωρίζουμε χωρίς λογική σαν κάτι το τελείως διαφορετικό. Αυτό που είναι το σώμα μας καθ' εαυτό το εκφράζει η λέξη “βούληση” " θυμάμαι έγραφε ο Άρθουρ Σοπεγχάουερ, με την οξύνοια που τον χαρακτήριζε, στην προσπάθειά του να απαντήσει τι είναι το πράγμα “καθ' εαυτό” του Καντ, δηλαδή τι είναι στην ουσία του. Όταν λοιπόν αναφέρω για την “εσωτερικότητα” του Σύμπαντος υπονοώ αυτή την ά-μεση παρουσία προς εαυτό, που μπορεί να έχει μόνο η ζωή, κατά την εξέλιξη της ύλης. Κατανοώ, ότι αυτό που λέω είναι ασαφές και μία ελάχιστη πληροφορία. Όμως, πρέπει να μάθουμε να ανεχόμαστε την ελάχιστη γνώση και το ασαφές, διότι το ασαφές δεν είναι κατ' ανάγκη άστοχο και λανθασμένο. Δεν μιλάμε για την ύπαρξη ψυχής και ζωής χωρίς υλικές διαδικασίες ή αποσυνδεμένα από τον υλικό κόσμο. Μάλιστα συμβαίνει το αντίθετο, η δυνατότητα να οργανώνεται η ύλη και να παρουσιάζεται στον εαυτό της σαν ζωή προϋποθέτει την ά-μεση παρουσία του Σύμπαντος προς τον εαυτό του.



Οι ψυχικές και οι νοητικές λειτουργίες και η παρουσία της ψυχής επιτυγχάνονται με κάποιες διαδικασίες υλικές και βιολογικές, ισχυρίζονται σωστά στο χώρο της επιστήμης. Φυσικά δεν έχω τη γνώση ούτε καμία θεωρία για το πως αλλιώς θα μπορούσε να εμφανιστεί κάποια μορφή ζωής ή ψυχής χωρίς την οργανική ύλη που μελετάει η βιολογία. Έγραψα πιο πάνω ότι η δυνατότητα να οργανώνεται η ύλη και να παρουσιάζεται στον εαυτό της σαν ζωή προϋποθέτει την ά-μεση παρουσία του Σύμπαντος προς τον εαυτό του. Να σκεφτούμε επομένως, ότι η ύλη μέσα στο Σύμπαν με τις εκρήξεις, τη διάσπαρτη ύλη και με όλες τις φυσικές δυνάμεις κάπου βρίσκει τις προϋποθέσεις για να οργανωθεί και να επιτύχει να “αποκαλυφθεί” ά-μεσα στον εαυτό της. Δεν είναι τόσο πολύ παράξενο, οι προϋποθέσεις αυτές να είναι “εκτός” της ύλης, όπως αυτή υπάρχει σε στερεά, υγρή και αέρια μορφή. Οι προϋποθέσεις αυτές για την εμφάνιση της ψυχής μπορεί να είναι στην ταυτόχρονη παρουσία του Σύμπαντος σαν κοινό σύνολο προς όλα τα επιμέρους υλικά πράγματα. Σε αυτή την περίπτωση, οπουδήποτε και οποτεδήποτε, όταν η ύλη κάνει ορισμένους “συνδυασμούς” και οργανώνεται με ταχύτατες μικροσκοπικές αλληλεπιδράσεις τότε εμφανίζεται αυτό που ανέκαθεν υπάρχει στο κοινό σύνολο του ά-μεσου Σύμπαντος.



Στις θεωρίες περί Σύμπαντος στην ολότητά του, πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μία ιδιαιτερότητα που δεν έχει κανένα άλλο πράγμα. Πρέπει, τουλάχιστον, να υποψιαζόμαστε ότι στο κοινό σύνολο του υλικού κόσμου πρέπει να εκδηλώνονται παράξενα φαινόμενα. Αυτό έχουν αρχίσει σιγά σιγά να το αντιλαμβάνονται στο χώρο της αστροφυσικής και της σύγχρονης κοσμολογίας. Φιλόσοφοι από τα αρχαία χρόνια (ιδιαίτερα οι Έλληνες) ήδη έχουν εκφράσει τέτοιες υποψίες και δεν χρειαζόταν να γίνουν οι πιο πρόσφατες ανακαλύψεις στο διαστημικό χώρο για να πάει το μυαλό ενός ανθρώπου που σκέφτεται πέρα από τα γειτονικά του πράγματα. Όταν πάρουμε την έννοια του Σύμπαντος κόσμου και την περιεργαστούμε επιπόλαια συναντάμε λογικές σκέψεις και χαρακτηριστικά που δεν θα μπορούσαν να αποδοθούν σε κανένα από τα επί μέρους υλικά πράγματα. Δεν πρέπει να μεταχειριζόμαστε την έννοια του Σύμπαντος “ισότιμα” με τα άλλα πράγματα. Ίσως να μη γίνομαι κατανοητός. Πάντως, δεν μπορούμε λογικά να θεωρήσουμε απίθανο ότι το υλικό σύμπαν στο σύνολό του ίσως να είναι κάτι περισσότερο από ένα άθροισμα γαλαξιών και ότι οι εκρήξεις και οι κινήσεις που παρατηρούμε δεν έχουν το νόημα των εκρήξεων και των κινήσεων που συμβαίνουν επάνω στη γη. Μοιάζει να εξυπηρετείται κάτι πολύ πιο σύνθετο και πιο σπουδαίο από την τυχαία εμφάνιση της ζωής σε ένα τυχαίο πλανήτη.



Η αυτενέργεια και μάλιστα η διανοητική ακούγονται πολύ παράξενα. Φαντάζομαι θα προκαλεί χαμόγελα σε κάποιους! Έχουν δίκιο και τους καταλαβαίνω. Μεταχειρίστηκα τη σύνθετη λέξη “αυτενέργεια”, αντί να πω ότι το Σύμπαν ενεργεί στον εαυτό του κατά τρόπο "ψυχολογικό", όπως ένα ζωντανό πλάσμα αλλάζει τις κινήσεις του με δράση “εσωτερική”, “νοητική” “βουλητική”...μη κολλήσουμε στη λέξη. Στην προσπάθεια να προσδιορίσω σαφέστερα την “εσωτερικότητα” του Σύμπαντος και να εξηγήσω τι σημαίνει η εσωτερικότητα όταν αναφέρομαι στο Σύμπαν μεταχειρίστηκα την έκφραση “διανοητική αυτενέργεια”. Διότι, σύμφωνα με τις απόψεις που έχω αναπτύξει και με τις παρατηρήσεις που έχω κάνει επάνω σε ορισμένες έννοιες και φαινόμενα, η εσωτερικότητα και η αρχή της ζωής -όπως την εννοώ πολύ γενικά σαν αίσθηση της ύπαρξης και άμεση παρουσία προς τον εαυτό της- δεν είναι κάτι διαφορετικό από την νόηση. Ισχυρίζομαι ότι το πλήθος των ψυχικών φαινομένων και ιδιοτήτων ξεκινούν από την ικανότητα που αποκτάει η οργανωμένη ύλη να “αφαιρεί” όλη την πραγματικότητα και να “λαμβάνει” μόνο τις επιδράσεις εκείνες που επηρεάζουν την ύπαρξή της. Το πρώτο αίσθημα, (λ.χ. η αίσθηση της θερμότητας ή της ψυχρότητας, η αίσθηση ενός εμποδίου κατά τη μετακίνηση ενός σκώληκα) κατά την άποψή μου είναι αποτελέσματα νοητικά και οι νοητικές πράξεις δεν είναι μόνο οι συνειδητές και με τη γλώσσα.

Η ανίχνευση και η αναγνώριση ομοιοτήτων και σταθερών στοιχείων στα πράγματα (και κατά συνέπεια αποκλίσεων και διαφορών) είναι ένα φαινόμενο που θα βρούμε κοινό για όλες τις μορφές ζωής και αναπόσπαστα συνδεμένο με την “εσωτερικότητα”. Η δυνατότητα αυτή προϋποθέτει να υπάρχει κάτι το σταθερό (μέσα στην οργανωμένη ύλη), προϋποθέτει να υπάρχει κάτι το "ξεχωριστό" από τα άλλα εξωτερικά πράγματα, με άλλα λόγια κάτι που παρουσιάζεται αποσπασμένο (και αφηρημένο θα έλεγα) από την πραγματικότητα και από το πλήθος των επιδράσεων. Κατά την άποψή μου, η παρουσία της ψυχής ή της εσωτερικότητας είναι λειτουργία της νόησης, που ξεκινάει με την οργάνωση της ύλης μέσα σε κάποιο περιβάλλον και φυσικά απευθύνεται στο περιβάλλον που “αναγνωρίζει”. Γιατί είναι λειτουργία της νόησης και όχι μίας άλλης ψυχικής ιδιότητας, θα αναρωτηθεί κανείς. Διότι η "ψυχή" υπάρχει και ενεργεί με τον ίδιο τρόπο που η ανθρώπινη νοημοσύνη δημιουργεί τη γλώσσα και μεταδίδει κάθε πληροφορία με τις έννοιες, οι οποίες σχηματίζονται με “αφαίρεση” και επιλογή των “κοινών στοιχείων” και έτσι η ανθρώπινη ψυχή αποκτάει ευρύτερη προοπτική. Στον άνθρωπο έγινε πιο φανερός ο ρόλος της νόησης και η σχέση της με τη ζωή. Το έμβιο ον, η εμφάνιση ψυχής στην οργανωμένη ύλη δημιουργούν μία νέα πραγματικότητα που δεν “υπολογίζει” ολόκληρο το Σύμπαν, και που λαμβάνει σαν πραγματικότητα μόνο όσα το “αγγίζουν” !



Έχω μεταχειριστεί την έκφραση “διανοητική αυτενέργεια” για να προσδιορίσω ακριβέστερα τι εννοώ με την “εσωτερικότητα” του Σύμπαντος. Όπως είπα, παρατηρώ σχέσεις ανάμεσα σε ιδέες όπως της ά-μεσης ύπαρξης του Σύμπαντος, της αυτοτέλειας, της ά-μεσης παρουσίας που αποκτάει η οργανωμένη ύλη προς τον εαυτό της και μία σχέση ταυτότητας μεταξύ της εσωτερικότητας (ή ψυχής) και της νόησης. Από την άλλη πλευρά, το ά-μεσο και σταθεροποιημένο -στο σύνολο- Σύμπαν είναι εξωτερικό και διαρκώς μεταβαλλόμενο προς εμάς τα επιμέρους πράγματα. Δηλαδή μία παράδοξη σύμπτωση της υλικής δραστηριότητας με τη συνολική ακινησία, όπως στη φυσική όταν μιλάνε για στάσιμα κύματα και για δυνάμεις που μπορούν να έχουν συνισταμένη δύναμη ίση με μηδέν. Να θεωρήσουμε το Σύμπαν ενεργό και δραστήριο ή ακίνητο και αμετάβλητο; Πρέπει να κατανοήσουμε ότι είναι αληθινές και οι δύο εκδοχές. Εάν λοιπόν χαρακτηρίσουμε το Σύμπαν ενεργό επειδή τα επιμέρους πράγματα μεταβάλλονται και υπάρχει επιμέρους υλική δραστηριότητα με διάφορους τρόπους, τότε είναι λογική η υποψία ότι αυτή η δραστηριότητα προκαλείται με τη συμμετοχή της ά-μεσης και νοητικής ύπαρξης του Σύμπαντος. Δηλαδή, η εσωτερικότητά του Σύμπαντος, η άμεση παρουσία προς τον Εαυτό του μάλλον δεν είναι μία απλή αίσθηση της ύπαρξης αλλά πιθανότερα μία γνώση και σκέψη της ύπαρξής του, που επηρεάζει και συντηρεί τις επιμέρους υλικές εξελίξεις.

Μέσα στο σύμπαν γίνονται πολύπλοκες, ακατανόητες και όχι τυχαίες διεργασίες σε τεράστια έκταση και δεν πρέπει να ακούγεται τόσο απίθανο ότι στο σύνολο του υλικού κόσμου μπορεί να υπάρχει κάτι σαν ένα αίσθημα, αν όχι νοημοσύνη. Θα μπορούσε κάποιος να επικαλεστεί παράδοξες παρατηρήσεις από το χώρο της αστροφυσικής και της μικροφυσικής για να υποστηρίξει την περίπτωση της ύπαρξης του Θεού. Λ.χ. τι είναι η “σκοτεινή” ύλη και η βαρύτητα που διαπερνάει τα πάντα και πως συνδέεται με τον υλικό παρατηρήσιμο κόσμο, που αποτελεί ένα μικρό μέρος της πραγματικότητας; Δεν θέλω να δώσω μεγάλη σπουδαιότητα σε αυτές τις παρατηρήσεις, σαν να έπεσα από τα σύννεφα και δεν τις χρησιμοποιώ για να στηρίξω δικούς μου συλλογισμούς.

http://www.kosmologia.gr/theologia_new/ ... new_1c.htm
<<ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΔΕΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΟΥΔΕΝ ΑΠΟ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΝΥΞ ΛΑΜΠΕΙ ΩΣ Η ΗΜΕΡΑ ΕΙΣ ΣΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΣ ΤΟ ΦΩΣ>>
Απάντηση

Επιστροφή στο “Θεός και επιστήμη”