Περι χρόνου

1
Γραμμικός και Σταυρικός χρόνος


Ο Γραμμικός χρόνος, είναι η αντίληψη των γεγονότων κατά σειράν, κατά ακολουθία γεγονότων.

Σύμφωνα με το Γραμμικό χρόνο, μετά από τις 6 δημιουργικές ημέρες, ακολουθεί η 7η ημέρα καταπαύσεως, από την οποία όμως ο Αδάμ ξεπέφτει. Έτσι όμως η 7η δημιουργική ημέρα, είναι ένα γεγονός ανεπανάληπτο, καθώς ο χρόνος κινείται γραμμικά. Τα μάτια των ανθρώπων αποβλέπουν πλέον στον ΄΄μέλλοντα αιώνα΄΄, σε μια άλλη καινούρια ημέρα καταπαύσεως, που θα αντικαταστήσει την 7η, όπως η Κυριακή αντικατέστησε το Σάββατο των Ιουδαίων. Την ημέρα αυτή, κάποιοι πατέρες την ονομάζουν: 8η, και την ταυτίζουν με την ημέρα του Κυρίου.

Δεν είναι λάθος αυτή η αντίληψη. Είναι η συνήθης αντίληψη του χρόνου, όπως τον αντιλαμβανόμαστε ανθρώπινα. Υπάρχει όμως και ένας περισσότερο ακριβής τρόπος αντίληψης:

Ο Σταυρικός χρόνος.


Πρόκειται για τον Χριστιανικά ακριβέστερο τρόπο αντίληψης του θείου σχεδίου. Κατ' αυτόν, τα γεγονότα δεν κινούνται κατ' ανάγκην γραμμικά, αλλά οι δημιουργικές ημέρες μπορούν να συμπορεύονται, και να εναλάσσονται στην ανθρώπινη ιστορία. Είναι δε ο πιο ταιριαστός τρόπος αντίληψης του θείου σχεδίου, όχι μόνο επειδή συγγενεύει με την άχρονη κατάσταση του Θεού, αλλά και επειδή έτσι δεν χρειάζεται η λήξη τής 6ης ημέρας για την αποδοχή τής 7ης ημέρας, ούτε η λήξη τής 7ης ημέρας για την αποδοχή μιας 8ης ημέρας. Γιατί μπορούν οι ημέρες αυτές να συμπορεύονται. Δεν πρόκειται δηλαδή για κατ' ανάγκην χρονική διαδοχή, καθώς από την 7η ημέρα και μετά ο χρόνος καταλύεται, αλλά για "τροπική" διαδοχή. Πρόκειται για διαδοχή τρόπου υπάρξεως τών όντων.

Πώς θα εξηγούσαμε λοιπόν τη δημιουργική εβδομάδα του Θεού με βάση τη Σταυρική αντίληψη του χρόνου;

Σύμφωνα μ' αυτήν, η ανέσπερη και αγιασμένη 7η ημέρα του Κυρίου, δεν αλλοιώνεται, παρά τη δική μας γραμμική αντίληψη του χρόνου. Θεωρούμε σημαντικό το ότι στο χωρίο Γένεσις 2/β΄ 4, αμμέσως μετά από την ανάπτυξη, των περί της 7ης ημέρας καταπαύσεως του Κυρίου, συνοψίζονται οι 6 προηγούμενες ημέρες σε μία, καθώς λέει: "Αύτη η βίβλος γενέσεως ουρανού και γης, ότε εγένετο, ή ημέρα εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην..." Και ενώ στα προηγούμενα περιγράφονται 6 ημέρες για τη δημιουργία, ξαφνικά αυτές ενοποιούνται, και θεωρούνται μία ενιαία περίοδος, και ξεχωρίζονται από την 7η.

Αυτό καθ' ημας συμβαίνει, επειδή η 7η (όπως και η 8η) ημέρα, τέμνει (σταυρικά) τις υπόλοιπες δημιουργικές ημέρες, και δεν τις αντικαθιστά χρονικά, επειδή εδώ πρόκειται για ένα ΄΄ανώτερο΄΄ είδος χρόνου, που προσιδιάζει στους αγίους.

Ενώ όλα τα ως τότε κτίσματα ζούσαν το γραμμικό χρόνο, ξαφνικά ο Αδάμ ΄΄γεύτηκε΄΄ κάτι ανώτερο. Με τη λήψη του Αγίου Πνεύματος, ανυψώθηκε σ' ένα άλλο είδος χρόνου: στην ΄΄κατάπαυση του Θεού΄΄.

Μετά την πτώση του, κατέπεσε και πάλι στο γραμμικό χρόνο, όπου συνέχισαν να ζουν οι άνθρωποι ως τον καιρό του Κυρίου Ιησού Χριστού. Τότε, η πόρτα της κατάπαυσης του Θεού άνοιξε και πάλι.

Αυτό σκιαγραφείται όμορφα, από το Ματθαίο στην αρχή του Ευαγγελίου του. Εκεί ο Ματθαίος, στα εδάφια 1/α΄ 1 - 17, χωρίζει τα ονόματα των προπατόρων του Κυρίου Ιησού Χριστού σε τρεις ομάδες των 14ων ονομάτων. Οι τρεις αυτές ομάδες όμως, αποτελούνται από 6 επτάδες, οι οποίες αντιπροσωπεύουν έξι (γραμμικές) δημιουργικές εβδομάδες, σε αντιστοιχία με τις 6 δημιουργικές ημέρες. Και τότε, στο τέλος των 6 αυτών δημιουργικών εβδομάδων, προβάλλει το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Αυτό συμβαίνει επειδή ΤΟΤΕ, η ανθρώπινη φύση θεώνεται, και ανυψώνεται δια Ιησού Χριστού στην 7η δημιουργική περίοδο της καταπαύσεως του Θεού.

Από τότε, "...μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες... ίνα αναπαήσονται εκ των κόπων αυτών, τα γαρ έργα αυτών ακολουθεί μετ' αυτών". (Αποκάλυψις 14/ιδ΄ 13). Οι σεσωσμένοι αυτοί άγιοι, μετέχουν του παραδείσου από τον οποίο έπεσε ο Αδάμ στο γραμμικό χρόνο. Και ενώ για τους απλούς ανθρώπους ο χρόνος κινείται γραμμικά, σε μια ανώτερη διάσταση χρόνου οι άγιοι μετέχουν της αιωνίου αναπαύσεως του Θεού.

Η παράλληλη αυτή ΄΄διάσταση΄΄ χρόνου, φαίνεται σε διάφορες διατυπώσεις της Αγίας Γραφής, όπως στο χωρίο Εφεσίους 1/α΄ 4: "καθώς εξελέξατο ημάς εν αυτώ προ καταβολής κόσμου είναι ημάς αγίους και αμώμους κατενώπιον αυτού εν αγάπη".

Τα παραπάνω, πιστεύουμε ότι αποδίδονται με τον καλύτερο τρόπο στο Ορθόδοξο άρθρο του καθηγητού Β. Μπακούρου με θέμα: "Χριστούγεννα: Η εορτή του προσώπου", που φιλοξενήθηκε στο περιοδικό Τρίτο Μάτι Νο 66, σελ. 22,23, όπου μεταξύ άλλων έγραψε τα εξής:

"...ο Παράδεισος... στην πραγματικότητα ήταν ένας άλλος ΄΄Χρόνος΄΄, αν μπορούν οι λέξεις αυτές να προσδιορίσουν ιδιότητες που θραύουν τις δυνατότητες της διανοίας. Για να συλλάβουμε ακριβέστερα την αναστάτωση που έφερε στη Δημιουργία η ανθρώπινη επιλογή της Πτώσης, αρκεί ένα μόνο παράδειγμα:

Η δημιουργία του Κόσμου έλαβε χώρα σε έξι ΄΄ημέρες΄΄ συντελεσμένες και αλληλοδιάδοχες. Ο Άνθρωπος πλάστηκε την τελευταία. Ωστόσο η παραδείσια επικοινωνία του με το Θεό δεν συντελέστηκε κυρίως την έκτη μέρα, αλλά την έβδομη. Αυτή τη ρητά ευλογημένη μέρα όμως διατάραξε η Προπατορική πτώση και θα λέγαμε - αρκετά τολμηρά - άφησε μετέωρη, χωρίς διαδοχή! Η ανθρώπινη βούληση, εξιοποιώντας την ελευθερία ως αυτονομία, διατάραξε τις διαστάσεις της Δημιουργίας και εισήγαγε στο Χρόνο της Δημιουργίας Αυτής τον ανθρώπινο Χρόνο, ως γραμμική διαδοχή πράξεων δηλαδή Ιστορία! Επειδή ακριβώς ο Θεός σεβάστηκε την ελεύθερη αυτή επιλογή των ανθρώπων, δεν θα ήταν δυνατό να εγκαινιάσει άλλο τρόπο προσέγγισης του πλάσματός του, παρά μόνο ένα: να εισέλθει στον ανθρώπινο Χρόνο ως συμβάν.


Ο άνθρωπος απουσιάζει από τη θεία Δημιουργία και ζει σε μια δική του!


Βεβαίως αυτή η είσοδος αυτονόητα διατάρασσε το ιστορικό γίγνεσθαι και ενοφθάλμιζε στον ανθρώπινο χρόνο μια νέα εντελέχεια: να κατατείνει σε μια τροχιά που θα τον οδηγούσε στην αρχική ΄΄κοιτίδα΄΄ του, τη Δημιουργία, από την οποία ουσιαστικά μετά την πτώση απουσιάζει, όπως θα δούμε παρακάτω. Απαραίτητη βέβαια προϋπόθεση ήταν, ο άνθρωπος αυτού του ΄΄εκπεσόντος΄΄ Χρόνου να επιλέξει ελεύθερα αυτή τη νέα πρόταση ζωής και να επιδιώξει να ενοποιήσει την επαναστατημένη βούλησή του με την Πρόνοια του Θεού. Τότε σκοπός της Ιστορίας θα ξαναγίνει ο αρχικός σκοπός της Δημιουργίας, από τον οποίο ο Άνθρωπος συνειδητά απομακρύνθηκε, αν και προειδοποιήθηκε ρητά από το Θεό... Επομένως η ενανθρώπιση του Θεού δεν είναι μεταφυσικό γεγονός. Είναι ΄΄φυσικό΄΄ στο βαθμό που επαναφέρει τον Κόσμο σε εκείνη την κατάσταση που αποτελεί και τη ΄΄φυσική΄΄ του διάσταση, πριν η επέμβαση του Ανθρώπου δημιουργήσει μια ΄΄παρά φύση΄΄ πραγματικότητα. Αυτή βέβαια την πραγματικότητα, λόγω της πεπερασμένης μας διάνοιας, βιώνουμε ως μόνιμη. Η γέννηση του Θεού δίνει ουσιαστικό (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) περιεχόμενο στην Ιστορία, δηλαδή την ανθρώπινη δημιουργία η οποία δεν έχει ΄΄ουσία΄΄, αφού δε συγκροτήθηκε θεουργικά, αλλά είναι στη βάση της επιφαινόμενο, παραίσθηση μιας ΄΄εν κρυπτώ΄΄ πραγματικότητας...". (Οι υπογραμμίσεις διατηρήθηκαν όπως στο άρθρο, τμήμα του οποίου παραθέσαμε με την ευγενή άδεια του κ. καθηγητού και του περιοδικού).

Τελειώνοντας, θα πρέπει να ξανατονίσουμε ότι το ΄΄καθ' ομοίωσιν΄΄ του Αδάμ, ήταν πορεία, και όχι (στάσιμη) κατάσταση. Δεν ήταν το τέρμα, αλλά η αρχή της πορείας του.

Κείμενο: Ν. Μ.

http://www.oodegr.com/oode/genesis/adam2.htm#hronos
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Περι χρόνου

3
Το παρακάτω κέιμενο μιλάει για τον χρόνο σε συνάρτηση και με τον χώρο.





Ας δούμε αρχικά, τι λέει ο μεγάλος Θεολόγος, π. Ι. Ρωμανίδης για το θέμα αυτό, ώστε μετά να δούμε πως μπορούμε να το προσεγγίσουμε με επιστημονικούς όρους:

(…) Οι Πατέρες κάνουν μία διάκριση μεταξύ αιώνων και χρόνου, αν και δεν ήξεραν μοντέρνα Φυσική. Στην Φυσική δεν έχομε πια τον χρόνο που είχαμε στο παρελθόν. Ο χρόνος του παρελθόντος εμετράτο από την σχετική κίνηση της γης ως προς τον ήλιο και την σελήνη. Τώρα όμως οι αντιλήψεις περί χρόνου έχουν αλλάξει πάρα πολύ.

Εκείνο που έχει για μας σημασία, είναι ότι οι Πατέρες διακρίνουν σαφώς μεταξύ αιώνων και χρόνου. Οπότε, όταν ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, λένε οι Πατέρες, πρώτα δημιούργησε τους αιώνες, μετά τους αγγέλους, και μετά τον κόσμο αυτόν, καθώς και τον χρόνο. Δηλαδή οι Πατέρες ήξεραν ότι ο χρόνος είναι μία διάστασις ορισμένου μέρους του κτιστού σύμπαντος. Διότι το πρώτο κτίσμα που κτίσθηκε είναι οι αιώνες και όχι ο χρόνος. Ο χρόνος δημιουργείται αργότερα από τον Θεό [*].

Οπότε η κύρια διαφοροποίηση μεταξύ των αιώνων και χρόνου είναι ότι στον χρόνο έχουμε αλληλοδιαδοχή στα γεγονότα, ενώ στους αιώνες δεν έχομε αναγκαστικά αλληλοδιαδοχή των γεγονότων, αλλά μία συνύπαρξη γεγονότων σε μία συνύπαρξη πραγμάτων, χωρίς αναγκαστικά να εμπλέκονται τα γεγονότα με την αλληλοδιαδοχή. Ο άνθρωπος είναι περιορισμένος στην αλληλοδιαδοχική εμπειρία των καταστάσεων, επειδή είναι μέσα στον χρόνο. Ο άνθρωπος δεν έχει εμπειρία μίας υπάρξεως χωρίς αλληλοδιαδοχή. Την αποκτά όμως μόνο στην εμπειρία της θεώσεως, διότι τότε καταργείται ο χρόνος.

Μόνον εκείνος ο οποίος έχει φθάσει στην θέωση έχει εμπειρία εκείνου του τρόπου της υπάρξεως που υπερβαίνει την ύπαρξη, υπάρξεως που υπερβαίνει τον χρόνο, υπάρξεως που υπερβαίνει τον αιώνα, υπάρξεως που υπερβαίνει την λογική κλπ. Έχει δηλαδή ο θεούμενος την εμπειρία του ακτίστου, χωρίς όμως να γνωρίζει γνωσιολογικώς τι είναι αυτό το άκτιστο. Επειδή γνωσιολογικώς το άκτιστο για τον θεούμενο παραμένει Μυστήριο. Δηλαδή και ο Θεός, όταν αποκαλύπτεται στον άνθρωπο παραμένει Μυστήριο. Διότι, αν και υποπίπτει στην αντίληψη του νοός και της λογικής και των αισθήσεως και του σώματος του ανθρώπου, παρά ταύτα ο Θεός παραμένει Μυστήριο, επειδή ξεφεύγει από τα όρια και τον τρόπο γνώσεως του ανθρώπου.

Και τούτο συμβαίνει, επειδή το θεμέλιο των ανθρωπίνων γνώσεων είναι η ομοιότητα και η διαφορά. Μεταξύ δε κτιστού και ακτίστου δεν υπάρχει καμία ομοιότης.

(…) Γι’ αυτό οι Πατέρες, όταν μιλάνε για την δόξα του Θεού, μιλάνε σαν να είναι κάτι το ασχημάτιστο και ανείδεο. Βέβαια αυτό το ανείδεο είναι επιχείρημα επιθέσεως εναντίον Πλατωνικών. Διότι οι Πλατωνικοί πίστευαν ότι υπάρχει ένας κόσμος των ιδεών. Όταν όμως οι Πατέρες λένε ότι η δόξα του Θεού είναι ανείδεος, αυτό σημαίνει ότι δεν έχει καμία σχέσι με τον νοητό κόσμο του Πλάτωνος. Και κάθε φορά που οι Πατέρες χαρακτηρίζουν την δόξα του Θεού ως ανίδεο και ασχημάτιστο, κάθε φορά που το αναφέρουν αυτό, κάνουν κατ’ ευθείαν επίθεση εναντίων των δοξασιών του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους και γενικά εναντίον της φιλοσοφίας. Αυτό σημαίνει ότι η Θεολογία των Πατέρων ξεφεύγει από όλα τα κατηγορήματα του φιλοσοφικού τρόπου σκέψεως.

(…) Στην Πατερική παράδοση όμως υπάρχει μία σαφής διάκριση μεταξύ αιώνων και χρόνου. Οπότε ο χρόνος υπάρχει μέσα στους αιώνες, αλλά δεν είναι όλα τα κτίσματα περιορισμένα μέσα στον χρόνο. Διότι υπάρχουν ορισμένα κτίσματα (τα αγγελικά τάγματα, οι δαίμονες και οι ψυχές των κεκοιμημένων), τα οποία είναι ανεξάρτητα από τον χρόνο, διότι ζουν μέσα στους αιώνες και όχι μέσα στον χρόνο. Και γι’ αυτόν τον λόγο κινούνται με αστραπιαία ταχύτητα. Γι’ αυτό οι άγγελοι και οι δαίμονες και οι ψυχές των κεκοιμημένων Αγίων μετακινούνται τόσο γρήγορα, ώστε φαίνεται ότι βρίσκονται σε πολλά μέρη συγχρόνως. Δηλαδή δεν περιορίζονται από τον χώρο και τον χρόνο. (Αποσπάσματα από το βιβλίο «Πατερική Θεολογία», σελ. 228 -281).

Σύμφωνα με την σωματιδιακή φυσική και την σχετικότητα, τουλάχιστον δέκα διαστάσεις υπήρχαν κατά την δημιουργία του σύμπαντος [1]. Τρεις από αυτές (συν τον χρόνο, την τέταρτη) δημιούργησαν τον χωροχρόνο, στον οποίο ζούμε και παρατηρούμε. Οι υπόλοιπες έξι από αυτές, θεωρητικά πάντα, υπάρχουν μέσα στο σύμπαν, ως υπερσυμπυκνωμένες διαστάσεις του χώρου. Οι άγγελοι, οι δαίμονες, και οι ψυχές, οι οποίες μπορούν και κινούνται με απίστευτες ταχύτητες, είναι πιθανόν να κινούνται σε αυτές τις διαστάσεις. Ένα ον το οποίο υπάρχει σε περισσότερες από τρεις διαστάσεις (συν τον χρόνο) είναι σε εμάς αόρατο, γιατί περιοριζόμαστε από τον δικό μας χωρόχρονο. Αυτό δεν σημαίνει πως αυτή είναι η μόνη διαφορά των αγγέλων από εμάς, βέβαια, αλλά είναι σημαντικό να δούμε πώς κάτι τέτοιο είναι δυνατόν.

Οι Stephen Hawking, George Ellis, και ο Roger Penrose επέκτειναν τις εξισώσεις της Γενικής Σχετικότητας, ώστε να περιλαμβάνουν τον χώρο και τον χρόνο. [2] Όχι μόνο ο χώρος, αλλά και ο χρόνος έχει αρχή. Μελέτες έχουν δείξει πως η αντίληψη μας για τον χρόνο είναι αντίληψη «μισής» διάστασης, μια και το βέλος του χρόνου, κινείται μόνο προς τα εμπρός [3]. Έτσι η αντίληψή μας περιορίζεται ακόμα περισσότερο, ενώ ο Θεός, ως ΑΚΤΙΣΤΟΣ, δεν υφίσταται ΚΑΝΕΝΑΝ περιορισμό, είτε σε τρεις είτε περισσότερες χωροχρονικές διαστάσεις. Ορισμένοι δυτικοί (προτεστάντες) προσπάθησαν με την βοήθεια των επιπλέον διαστάσεων να εξηγήσουν της παντοδυναμία του Θεού. Κάτι τέτοιο είναι άτοπο, γιατί ένα πολυδιαστασιακό ον, υφίσταται και πάλι περιορισμούς, απλά λιγότερους από εμάς. Το λάθος αυτό είναι δικαιολογημένο, μια και οι προτεστάντες δεν έχουν πρόσβαση στην Θεολογία των Πατέρων περί κτιστού και ακτίστου.

Τα όντα αυτά (άγγελοι, δαίμονες κτλ) δεν είναι ορατά σε εμάς, ακριβώς επειδή δρουν εκτός των δικών μας διαστάσεων. Μπορούν να διανύουν τεράστιες αποστάσεις σε μηδενικό, για εμάς, χρόνο, ακριβώς επειδή κινούνται σε επιπλέον χωροχρονικές διαστάσεις. Μπορούν να περνούν μέσα από κλειστές πόρτες, μέσα από τείχους η και να μπαίνουν σε κλειστούς από παντού χώρους, ακριβώς επειδή μετακινούνται σε άλλες διαστάσεις. Δεν είναι δυνατόν να φανταστούμε, να οπτικοποιήσουμε, ένα πολυδιαστασιακό ον, επειδή κάτι τέτοιο είναι εκτός των εμπειρικών μας δυνατοτήτων. Αλλά μπορούμε να δούμε ένα μοντέλο σύμπαντος, με λιγότερες διαστάσεις από το δικό μας, ώστε κατ’ αναλογία, να καταλάβουμε για τι μιλάμε.

Εικόνα
Εικόνα
Κα Πίτα. Κος Πίτας

Ας γνωρίσουμε τον Κο και την Κα Πίτα, κατοίκους αυτού του σύμπαντος

Φανταστείτε πως είμαστε παρατηρητές ενός σύμπαντος, το οποίο περιέχει μόνο δύο διατάσεις του χώρου και μία του χρόνου. Όλα τα πράγματα σε αυτό το σύμπαν, υπάρχουν σε ένα επίπεδο, είναι δυσδιάστατα, είναι πίτες. Παρατηρούμε αυτό το δυσδιάστατο σύμπαν από τις τρεις δικές μας διαστάσεις, και άρα έχουμε μία περισσότερη διάσταση από αυτή των όντων που ζουν στο επίπεδο αυτό σύμπαν.






Γι' αυτή την μελέτη, ας υποθέσουμε πως αυτή η σελίδα είναι το σύμπαν του κυρίου και της κυρίας Πίτα. Η Οικογένεια Πίτα, είναι περιορισμένη στην επιφάνεια αυτής της σελίδας, και μπορούν να μετακινηθούν μόνο στις 2 διαστάσεις του επιπέδου της. Δεν μπορούν να δουν ή να αλληλεπιδράσουν με οποιοδήποτε μέρος της τρίτης διάστασης του τρισδιάστατου κόσμου μας.

Οποτεδήποτε ο κος Πίτας κοιτάζει την κα Πίτα, βλέπει μόνο την μία πλευρά της, κάθε φορά. Στο δυσδιάστατο σύμπαν τους, εκείνη φαίνεται ως τμήμα γραμμής. Για να δει ο κος Πίτας ολόκληρη την κα Πίτα, θα πρέπει να πάει γύρω – γύρω από την γυναίκα του. Από κάθε γωνία, ο κος Πίτας βλέπει μόνο ένα η δύο τμήματα γραμμών, διαφορετικών μεγεθών από τις οποίες αποτελείται η κα Πίτα. Μια πλήρης εικόνα της κας Πίτα, μπορεί μόνο να δημιουργηθεί συνθετικά, στο μυαλό του κου Πίτα. Εμείς, όμως, ως παρατηρητές από ένα τρισδιάστατο σύμπαν, μπορούμε να δούμε ΟΛΟΚΛΗΡΗ την κα πίτα, σε μια στιγμή. Όχι απλά βλέπουμε ολόκληρη την κα Πίτα, αλλά ολόκληρη σε μία στιγμή του χρόνου. Ακόμα, μπορούμε να δούμε και ΜΕΣΑ στην κα Πίτα, κάτι το οποίο ο Κος Πίτας δεν θα δει ποτέ, εκτός και αν της έκανε κάποια χειρουργική τομή. Βλέπουμε, λοιπόν, πως απλά με ΜΙΑ ΜΟΝΟ παραπάνω διάσταση, μπορούμε ταυτόχρονα να δούμε όλες τις πλευρές και το εσωτερικό του κάθε πλάσματος, ακριβώς όπως μπορούν να κάνουν και οι Άγγελοι ή οι Δαίμονες, σε σχέση με το δικό μας σύμπαν. Τα πράγματα περιπλέκονται πολύ περισσότερο, εάν προσθέσουμε πολλές επιπλέον διαστάσεις.



Εικόνα


Η κα Πίτα, θέλει να μείνει για λίγο μόνη, οπότε μπαίνει μέσα στο δωμάτιο τού δυσδιάστατου σύμπαντός της και κλείνει την πόρτα. Ο κός Πίτας δεν μπορεί να την δει γιατί η γυναίκα του περιβάλλεται από τέσσερεις (δισδιάστατους) τοίχους. Εμείς όμως, μπορούμε να την δούμε, γιατί οι τοίχοι αυτοί δεν προεκτείνονται στην τρίτη διάστασή του δικού μας σύμπαντος. Με τον ίδιο τρόπο ένα πολυδιάστατο ον (άγγελος, δαίμονας, ψυχή κτλ) θα μπορούσε να μας βλέπει σε όλες τις περιπτώσεις, ακόμα και αν προσπαθούσαμε να κρυφτούμε πίσω από τους τρισδιάστατους τείχους μας.

Ας προεκτείνουμε τώρα το μοντέλο μας, για να δούμε πώς ίσως θα μπορούσε ένας άγγελος να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται από μπροστά μας. Για χάριν απλότητας, και χρησιμοποιώντας την προηγούμενη αναλογία, θα περιγράψουμε αυτό το πολυδιάστατο Ον, ως ένα κύβο. Ο Κύβος-άγγελος, λαμβάνει εντολή από τον Θεό, να εμφανιστεί στους ανθρώπους μας, τον Κο και την Κα Πίτα, καθώς και στον φίλο τους, τον Κο Επίπεδο. Ξαφνικά, ο Κύβος-άγγελος, τέμνει το δισδιάστατο σύμπαν, με αποτέλεσμα η κα Πίτα να βλέπει μία τομή του. Κατόπιν, αποσύρεται και τέμνει ξανά το δυσδιάστατο σύμπαν τους, στο μέρος που βρίσκεται ο Κος Πίτας. Τέλος, αποσύρεται ξανά και ξανατέμνει το σύμπαν τους, στο σημείο που βρίσκεται ο Κος Επίπεδος. Τι συνέβη; Και οι τρεις φίλοι μας, είδαν ξαφνικά, μία διαφορετική δισδιάστατη τομή του Κύβου-αγγέλου, να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται μπροστά στα μάτια τους. Όχι μόνο αυτό, αλλά επειδή ο Κύβος – Άγγελος, δεν περιορίζεται από τους τοίχους τού δικού τους σύμπαντος, σε αυτούς φάνηκε πως εμφανίστηκε και εξαφανίστηκε, ταχύτατα σε τρεις διαφορετικούς τόπους. Επίσης, αν ο Κύβος-άγγελος, μετέφερε κάποιον από τους τρεις φίλους μας μαζί του, οι άλλοι δύο, θα τον έβλεπαν τον φίλο τους να εξαφανίζεται και να εμφανίζεται κάπου αλλού!

Εικόνα
1. Κα. Πίτα 2. Κος Πίτας 3. Κος Επίπεδος

Tρεις εμφανίσεις του Κύβου-Αγγέλου

Θα θέλαμε, τέλος, να υπενθυμίσουμε, πως το παρόν άρθρο είναι απλά μία ερμηνευτική πρόταση, και τίποτα παραπάνω. Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε με απόλυτη βεβαιότητα το τι συμβαίνει, παρά μόνο εάν βρισκόμαστε σε κατάσταση φωτισμού/θέωσης, οπότε ο άνθρωπος, με την ένωση με τις άκτιστες ενέργειες του Θεού, μπορεί να γνωρίζει τέτοια θέματα. Είναι όμως πολύ ενδιαφέρον, καθώς η επιστήμη αποκτά περισσότερη γνώση, να βλέπουμε πως όχι μόνο δεν απομακρύνεται από την παράδοση της Εκκλησίας μας, αλλά αντίθετα την προσεγγίζει.

http://www.oodegr.com/oode/asynithista/aggeloi1.htm#*




Για τους αιώνες που αναφέρθηκε στην αρχή του άρθρου

Για να δημιουργηθούν οι αγγελικές τάξεις έπρεπε πρώτα να δημιουργηθεί ο ατελεύτητος
επτασήμαντος (ή επταδικός) χρόνος, οι αιώνες κατά τον άγιο Ανδρέα τον δια Χριστόν Σαλό, ο
οποίος μάλιστα θεωρεί την ίδια την ουσία του χρόνου σαν πνεύμα5. Με αυτό σαν με ύλη, μας
λέει, κτίσθηκαν τα τάγματα των ασωμάτων δυνάμεων, και μέσα σ’ αυτόν ζουν οι πνευματικές
οντότητες και βέβαια και η ψυχή μας.


«Πρῶτον μέν ἐνεννόησεν ὁ Ὕψιστoς τοῦ συστήσασθαι τόν κόσμον καί εἶπε
«γενηθήτωσαν αἰῶνες» καί παραχρήμα παρέστησαν… ἡ δ’ οὐσία αὐτῶν πνεῦμα ἔνι
(ἔνεστι ‐ ὑπάρχει) πολύμορφον καί θαυμαστόν ἑπτά σημείοις στασιοδρομούμενον. Ἐπί
τούτοις ἔλαβον νοΐ, οἱ τέ ἄγγελοι καί oἱ ἄνθρωποι… Δημιουργήσας γάρ τό πολύμορφον
πνεῦμα τῶν αἰώνων, ἀπ’ αὐτοῦ ἔλαβε καθάπερ ἀπό τῆς γῆς τό σῶμα καί τάς ἀχράντους
καί παναγίας δυνάμεις τῶν οὐρανίων δυνάμεων ἀπό καταστάσεων ἐδημιούργησεν.
(Αγιορείτικη Βιβλιοθήκη)
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Περι χρόνου

4
Και για να καταλάβουν καλύτερα το παράδειγμα,για όσους ενδιαφέρονται δείτε το παρακάτω βιντεο,το εξηγεί αναλυτικά.
Μονο που στην θέση του δυσδιάστατου επίπεδου απο το βιντεο,βάλτε το δικό μας 3διαστατο κόσμο.

phpBB [video]
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Περι χρόνου

5
Τι είναι ο Χρόνος;


Άρθρο του Lee Smolin, Νοέμβριος 2002

Κάθε παιδί που πάει σχολείο μαθαίνει τι είναι ο χρόνος. Αλλά επίσης για κάθε παιδί φτάνει μια στιγμή, που βρίσκεται αντιμέτωπο με τα παράδοξα που γεννάει η καθημερινή μας αντίληψη για τον χρόνο. Θυμάμαι όταν ήμουν και ο ίδιος παιδί, πως ξαφνικά μου καρφώθηκε στο μυαλό η ερώτηση αν ο χρόνος θα μπορούσε να τελειώνει κάπου ή να συνεχίζεται επ άπειρον. Πρέπει να τελειώνει κάποτε, γιατί πως να συλλάβουμε την άπειρη παρουσία του που θα εκτείνεται μπροστά μας, αν ο χρόνος δεν έχει τέλος; Αλλά πάλι αν έχει τέλος τι συμβαίνει ύστερα;

Μελετώ την ερώτηση τι είναι ο χρόνος, κατά το μεγαλύτερο διάστημα της ενήλικης ζωής μου. Αλλά πρέπει να παραδεχτώ από την αρχή ότι δεν βρίσκομαι κοντύτερα στην απάντηση απ' ότι όταν ήμουν παιδί. Πράγματι μετά από αυτή όλη τη μελέτη, δεν νομίζω ότι μπορούμε ν' απαντήσουμε ούτε στην απλή ερώτηση: Τι πράγμα είναι αυτός ο χρόνος; Ίσως το καλύτερο πράγμα που μπορώ να πω για τον χρόνο είναι να εξηγήσω πως βάθυνε για μένα το μυστήριο του χρόνου καθώς προσπαθώ να το αντιμετωπίσω. Να ένα ακόμη παράδοξο του χρόνου, που το ανακάλυψα μόνο όταν μεγάλωσα. Όλοι μας ξέρουμε ότι τα ρολόγια μετράνε το χρόνο. Αλλά τα ρολόγια είναι σύνθετα φυσικά συστήματα και ως εκ τούτου υπόκεινται σε ατέλειες, φθορές και εξάντληση της πηγής ενέργειάς τους. Αν πάρω δύο πραγματικά ρολόγια, τα συγχρονίσω και τα αφήσω να λειτουργήσουν, μετά από λίγο καιρό θα διαφωνούν ως προς τον χρόνο που δείχνουν.

Ποιο από αυτά λοιπόν μετράει τον αληθινό χρόνο; Υπάρχει πράγματι μόνο ένας απόλυτος χρόνος, ο οποίος αν και μετρείται με ατέλειες από τα πραγματικά ρολόγια, είναι ο αληθινός χρόνος του Κόσμου; Μοιάζει πως μάλλον έτσι πρέπει να είναι, αλλιώς τι νόημα έχει να λέμε ότι ένα ρολόι πάει μπροστά ή πίσω; Από την άλλη μεριά πάλι, τι νόημα έχει να λέμε ότι υπάρχει ένας απόλυτος χρόνος, αν κανένας ποτέ δεν μπορεί να τον μετρήσει με ακρίβεια;

Η πίστη σ' έναν απόλυτο χρόνο γεννά άλλα παράδοξα. Θα υπήρχε ροή του χρόνου αν δεν υπήρχε τίποτα στο Σύμπαν; Αν κάθε τι σταματούσε, αν τίποτα δεν εξελισσόταν, θα συνέχιζε να ρέει ο χρόνος;

Από την άλλη πλευρά, ίσως δεν υπάρχει ένας μοναδικός απόλυτος χρόνος. Στην περίπτωση αυτή ο χρόνος είναι μόνο ότι μετράνε τα ρολόγια, και καθώς υπάρχουν πολλά ρολόγια τα οποία τελικά διαφωνούν, υπάρχουν και πολλοί χρόνοι. Χωρίς έναν απόλυτο χρόνο, μπορούμε μόνο να πούμε, ότι ο χρόνος ορίζεται σχετικά με κάποιο ρολόι που επιλέγουμε να χρησιμοποιούμε.

Αυτό σαν ιδέα φαίνεται ελκυστικό, διότι δεν απαιτείται να πιστέψουμε σε κάποια απόλυτη ροή του χρόνου την οποία δεν παρατηρούμε. Μας οδηγεί όμως σε κάποιο πρόβλημα αν γνωρίζουμε έστω και λίγα από φυσική.

Ένα από τα αντικείμενα που περιγράφει η φυσική είναι η κίνηση, και δεν μπορούμε να συλλάβουμε την έννοια της κίνησης χωρίς το χρόνο. Έτσι η έννοια του χρόνου είναι βασική για τη φυσική. Ας θεωρήσουμε τον πιο απλό νόμο κίνησης που ανακαλύφθηκε από τον Γαλιλαίο και τον Καρτέσιο και τυποποιήθηκε από τον Νεύτωνα. Ένα σώμα στο οποίο δεν δρα καμιά δύναμη, κινείται σε ευθεία γραμμή με σταθερή ταχύτητα. Ας μην απασχοληθούμε εδώ με το τι είναι η ευθεία γραμμή, (αυτό είναι το πρόβλημα του χώρου, το οποίο είναι τελείως ανάλογο με το πρόβλημα του χρόνου, αλλά δεν θα το θίξω εδώ.) Για να καταλάβουμε τι λέει αυτός ο νόμος, χρειάζεται να ξέρουμε τι σημαίνει να κινείσαι με σταθερή ταχύτητα. Η έννοια αυτή απαιτεί την έννοια του χρόνου, καθώς κάτι κινείται με σταθερή ταχύτητα όταν διανύει ίσα διαστήματα σε ίσους χρόνους.

Μπορούμε τότε ν' αναρωτηθούμε: Ως προς ποιο χρόνο είναι η κίνηση σταθερή; Πρόκειται για τον χρόνο κάποιου ιδιαίτερου ρολογιού; Αν ναι πως θα ξέρουμε ποιο ρολόι να διαλέξουμε, αφού όπως παρατηρήσαμε λίγο πριν, όλα τα πραγματικά ρολόγια βαθμιαία θα αποσυγχρονιστούν το ένα με το άλλο. Ή μήπως ο νόμος αναφέρεται σε έναν ιδανικό απόλυτο χρόνο;

Ας υποθέσουμε ότι υιοθετούμε την άποψη πως ο νόμος αναφέρεται σ' έναν ιδανικό απόλυτο χρόνο. Αυτό λύνει το πρόβλημα της επιλογής ρολογιού, αλλά θέτει άλλο πρόβλημα αφού κανένα ρολόι δεν μετράει αυτόν τον φανταστικό, ιδεατό χρόνο. Πως θα μπορούσαμε να είμαστε στ' αλήθεια σίγουροι ότι η διατύπωση του νόμου αυτού είναι σωστή, αν δεν έχουμε πρόσβαση σ' αυτόν τον απόλυτο ιδεατό χρόνο; Πως θα μπορούσαμε να διακρίνουμε αν κάποια φαινομενική επιτάχυνση ή επιβράδυνση ενός σώματος οφείλεται στην αποτυχία του νόμου, η απλώς στην ατέλεια του ρολογιού που χρησιμοποιούμε;

Ο Νεύτωνας όταν διατύπωσε τους νόμους της κίνησης, διάλεξε να λύσει το πρόβλημα της επιλογής ρολογιού, δεχόμενος την ύπαρξη ενός απόλυτου χρόνου. Κάνοντας κάτι τέτοιο βρέθηκε αντίθετος με την άποψη άλλων συγχρόνων του, όπως ο Descartes και ο Gottfried Leibniz, οι οποίοι πρέσβευαν ότι ο χρόνος είναι μόνο μια όψη των σχέσεων μεταξύ των πραγματικών αντικειμένων και των πραγματικών διαδικασιών στον Κόσμο. Ίσως η δική τους να είναι η καλύτερη φιλοσοφία, αλλά καθώς ο Νεύτωνας ήταν η αυθεντία του καιρού του, επικράτησε η άποψή του. Ο Albert Einstein, ο οποίος κατέρριψε την άποψη του Νεύτωνα για τον χρόνο, επαινούσε το θάρρος και την κρίση του Νεύτωνα να πάει κόντρα σ' αυτό που ήταν ξεκάθαρα η καλύτερη φιλοσοφική επιλογή, και έκανε τις συγκεκριμένες υποθέσεις για να επινοήσει μια φυσική που είχε νόημα.

Αυτή η διαμάχη, μεταξύ της άποψης του χρόνου ως απόλυτου και προϋπάρχοντος, και του χρόνου ως μιας αντανάκλασης των σχέσεων μεταξύ των πραγμάτων, μπορεί να δοθεί γλαφυρά με τον παρακάτω τρόπο. Φαντασθείτε ότι το Σύμπαν είναι μια σκηνή όπου ένα κουαρτέτο εγχόρδων η ένα γκρουπ της τζαζ πρόκειται να παίξει. Η σκηνή και η αίθουσα είναι προς το παρόν άδεια, αλλά εμείς ακούμε ένα τικ-τακ, σαν κάποιος να έχει ξεχάσει μετά την τελευταία δοκιμή, να κλείσει ένα μετρονόμο, που βρίσκεται σε μια γωνιά του κοίλου της ορχήστρας. Ο μετρονόμος που χτυπάει στην άδεια αίθουσα είναι το αντίστοιχο του φανταστικού απόλυτου χρόνου του Νεύτωνα, ο οποίος προχωράει αιώνια με σταθερό ρυθμό, πριν και ανεξάρτητα από καθετί που υπάρχει πραγματικά η συμβαίνει στο Σύμπαν. Οι μουσικοί εισέρχονται, το Σύμπαν ξαφνικά δεν είναι άδειο αλλά μπαίνει σε κίνηση, και αρχίζουν να παίζουν υφαίνοντας ο καθένας τη δική του ρυθμική τέχνη. Τώρα ο χρόνος που εισέρχεται στη μουσική τους δεν είναι ο απόλυτος προϋπάρχων χρόνος του μετρονόμου. Είναι ένας σχετικός χρόνος βασισμένος στην ανάπτυξη πραγματικών σχέσεων μεταξύ των μουσικών φράσεων. Το ξέρουμε ότι είναι έτσι επειδή οι μουσικοί δεν ακούνε το μετρονόμο. Ακούνε ο ένας τον άλλο, και ανάμεσα στις μουσικές εναλλαγές τους, παράγουν ένα χρόνο στη συγκεκριμένη θέση και στην παρούσα στιγμή μέσα στο Σύμπαν.

Όμως πάντα ο μετρονόμος βρίσκεται στη γωνιά του και χτυπάει χωρίς ν' ακούγεται από τους μουσικούς.
Για τον Νεύτωνα ο χρόνος των μουσικών, ο σχετικός χρόνος δεν είναι παρά μια σκιά του πραγματικού, απόλυτου χρόνου του μετρονόμου. Κάθε ρυθμός που ακούγεται, όπως και ο χτύπος κάθε πραγματικού φυσικού ρολογιού, ακολουθεί ατελώς τον πραγματικό, απόλυτο χρόνο. Από την άλλη πλευρά, για τον Leibniz και άλλους φιλοσόφους, ο μετρονόμος είναι μια φαντασία που μας τυφλώνει μπροστά σ' αυτό που συμβαίνει πραγματικά. Ο μόνος χρόνος είναι αυτός που υφαίνουν οι μουσικοί με την μουσική τους.

Η διαμάχη μεταξύ απόλυτου και σχετικού χρόνου αντανακλά την ιστορία της φυσικής και φιλοσοφίας και ορθώνεται μπροστά μας στις μέρες μας, καθώς προσπαθούμε να καταλάβουμε ποια έννοια του χώρου και του χρόνου πρόκειται ν' αντικαταστήσει αυτήν του Νεύτωνα. Αν δεν υπάρχει απόλυτος χρόνος, τότε οι νόμοι της κίνησης του Νεύτωνα δεν έχουν νόημα. Αυτό που πρέπει να τους αντικαταστήσει πρέπει να είναι ένα διαφορετικό είδος χρόνου που να έχει νόημα όταν κανείς μετράει τον χρόνο με οποιοδήποτε ρολόι. Αυτό που μας χρειάζεται είναι ένας "δημοκρατικός" μάλλον χρόνος, παρά ένας "αριστοκρατικός" χρόνος, σύμφωνα με τον οποίο η ένδειξη οποιουδήποτε ρολογιού όσο ατελής και αν είναι, είναι ισότιμη με οποιουδήποτε άλλου.

Ο Leibniz βέβαια δεν μπόρεσε ποτέ να επινοήσει ένα τέτοιο νόμο. Ο Einstein όμως μπόρεσε και πρόκειται για μια από τις μεγάλες επιτυχίες της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας, ότι βρέθηκε ένας τρόπος να εκφράσουμε τους νόμους κίνησης κατά τρόπο ώστε να έχουν νόημα οποιοδήποτε ρολόι και αν χρησιμοποιήσει κανείς. Κατά παράδοξο τρόπο αυτό γίνεται με την απαλοιφή κάθε αναφοράς στο χρόνο μέσα στις βασικές εξισώσεις της θεωρίας. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για τον χρόνο γενικά και αφηρημένα. Μπορούμε μόνο να περιγράφουμε πως αλλάζει το Σύμπαν με τον χρόνο αν όμως πούμε πρώτα στη θεωρία, ακριβώς ποιές πραγματικές φυσικές διαδικασίες θα χρησιμοποιηθούν ως ρολόγια για να μετρούν το πέρασμα του χρόνου.

Αν είναι έτσι λοιπόν τα πράγματα, γιατί λέω πως δεν γνωρίζω τι είναι πραγματικά ο χρόνος; Το πρόβλημα είναι ότι η Γενική Σχετικότητα είναι μόνο η μισή επανάσταση της φυσικής του 20ου αιώνα, γιατί υπάρχει επίσης και η κβαντική θεωρία. Και η κβαντική θεωρία που αναπτύχθηκε αρχικά για να εξηγήσει τις ιδιότητες των ατόμων και των μορίων, χρησιμοποιεί την σύμβαση του Νεύτωνα για έναν απόλυτο χρόνο.

Έτσι στη θεωρητική φυσική έχουμε επί του παρόντος, όχι μία αλλά δύο θεωρίες. Την Σχετικότητα και την Κβαντομηχανική, και αυτές βασίζονται σε διαφορετικές συμβάσεις για τον χρόνο.

Το κεντρικό πρόβλημα της θεωρητικής φυσικής επί του παρόντος είναι να συνδυάσει την Γενική Σχετικότητα και την Κβαντομηχανική σε μια ενιαία θεωρία της φυσικής, η οποία να μπορεί τελικά ν' αντικαταστήσει τη Νευτώνεια θεωρία που ξεπεράστηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Και πράγματι το εμπόδιο κλειδί για να το πετύχουμε αυτό είναι ότι οι δύο θεωρίες περιγράφουν τον Κόσμο με διαφορετικές σημασίες του χρόνου. Αν κάποιος δεν θέλει να πάει πίσω και να στηρίξει αυτή την ενοποίηση στην παλιά Νευτώνεια σημασία του χρόνου, είναι καθαρό ότι πρέπει να φέρουμε την αντίληψη του Leibniz για τον χρόνο μέσα στην κβαντική θεωρία. Κάτι τέτοιο δεν είναι ατυχώς και τόσο εύκολο.

Το πρόβλημα είναι ότι η κβαντική μηχανική επιτρέπει πολλές διαφορετικές και φαινομενικά αντιφατικές καταστάσεις να υπάρχουν συγχρόνως, όσο αυτές υπάρχουν σ' ένα είδος "σκιάς" δηλαδή "δυνάμει πραγματικότητας". (Για να το εξηγήσω αυτό θα έπρεπε να γράψω άλλη μια πραγματεία μεγέθους όπως η παρούσα πάνω στην κβαντική θεωρία). Αυτό εφαρμόζεται επίσης και στα ρολόγια, κατά τον ίδιο τρόπο που η γνωστή γάτα του Schrodinger της κβαντικής θεωρίας, μπορεί να υπάρχει σε μια κατάσταση ώστε να είναι συγχρόνως δυνάμει νεκρή και δυνάμει ζωντανή. Παρόμοια ένα ρολόι μπορεί να υπάρχει σε μια κατάσταση στην οποία αυτό δουλεύει με τον συνηθισμένο τρόπο αλλά συγχρόνως τρέχει και προς τα πίσω. Έτσι αν υπήρχε μια κβαντική θεωρία του χρόνου θα είχε να κάνει όχι μόνο με την ελευθερία επιλογής διαφορετικών φυσικών ρολογιών για να μετρούν το χρόνο, αλλά και με τη σύγχρονη παρουσία, τουλάχιστον δυνητικά, πολλών διαφορετικών ρολογιών. Το πρώτο, το μάθαμε από τον Einstein πως να το κάνουμε. Το δεύτερο έχει μέχρι τώρα αποδειχθεί ότι βρίσκεται πέρα από τη φαντασία μας.

Έτσι το πρόβλημα τι είναι ο χρόνος παραμένει άλυτο. Αλλά πρόκειται για κάτι ακόμα χειρότερο, αφού η σχετικότητα φαίνεται να απαιτεί άλλες μεταβολές στη σύλληψη του χρόνου. Μια από αυτές αφορά την εισαγωγική μου ερώτηση, αν ο χρόνος μπορεί ν' αρχίζει ή να τελειώνει ή αν ρέει αιώνια. Η Σχετικότητα πάντως είναι μια θεωρία στην οποία ο χρόνος μπορεί ν' αρχίζει και να σταματάει. Μια περίσταση στην οποία συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι στο εσωτερικό μιας μαύρης τρύπας. Μια μαύρη τρύπα είναι το αποτέλεσμα της κατάρρευσης ενός άστρου μεγάλης μάζας, όταν πια έχουν τελειώσει όλα τα πυρηνικά καύσιμά του και παύει να παράγει ενέργεια ως άστρο. Άπαξ και δεν παράγει πια θερμότητα, τίποτα δεν μπορεί να συγκρατήσει ένα άστρο μεγάλης μάζας από την κατάρρευση που προκαλεί η ίδια η βαρυτική έλξη του άστρου. Αυτή η διαδικασία αυτοτροφοδοτείται, διότι νόσο πιο μικρό γίνεται το άστρο τόσο πιο ισχυρή είναι η δύναμη με την οποία έλκονται μεταξύ τους τα μέρη του. Μια συνέπεια αυτού είναι ότι φθάνει σ' ένα σημείο στο οποίο για να διαφύγει κάτι από τη βαρυτική έλξη του άστρου πρέπει να κινείται ταχύτερα από το φως. Επειδή λοιπόν τίποτα δεν κινείται ταχύτερα από το φως, τίποτα δεν μπορεί να διαφύγει. Αυτός είναι και ο λόγος που το αποκαλούμε μαύρη τρύπα, γιατί ούτε ακόμα και το φως δεν μπορεί να διαφύγει απ' αυτό.

Παρόλα αυτά, ας αφήσουμε αυτό το θέμα και ας δούμε τι συμβαίνει στο ίδιο το άστρο. Μόλις γίνει αόρατο σε μας, χρειάζεται ακόμα λίγο χρόνο για να συμπιεστεί το άστρο στο σημείο όπου απειρίζεται η πυκνότητά του και απειρίζεται επίσης και το βαρυτικό του πεδίο. Το πρόβλημα είναι, τι συμβαίνει στη συνέχεια; Αλλά τι σημαίνει στ' αλήθεια η φράση: "στη συνέχεια"; Αν ο χρόνος αποκτά σημασία μόνο με την κίνηση των φυσικών ρολογιών, τότε πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο χρόνος σταματάει στο εσωτερικό μιας μαύρης τρύπας. Διότι όταν το άστρο φτάσει την κατάσταση της άπειρης πυκνότητας και άπειρου βαρυτικού πεδίου, καμιά περαιτέρω μεταβολή δεν μπορεί να συμβεί, και καμιά φυσική διεργασία δεν μπορεί να συνεχιστεί, που να δίνει νόημα στον χρόνο. Έτσι η θεωρία απλά επιβεβαιώνει ότι ο χρόνος σταματάει.

Το πρόβλημα είναι στην πραγματικότητα χειρότερο απ' αυτό, διότι η Γενική Σχετικότητα επιτρέπει σε ολόκληρο το Σύμπαν να καταρρεύσει σαν μαύρη τρύπα. Στην περίπτωση αυτή ο χρόνος σταματάει παντού. Μπορεί επίσης να επιτρέψει στον χρόνο να ξεκινήσει. Στην πραγματικότητα έτσι εννοούμε το Big Bang, την πιο δημοφιλή σημερινή θεωρία για την προέλευση του Σύμπαντος.

Ίσως το κεντρικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε όλοι εμείς που προσπαθούμε να συνδυάσουμε την Σχετικότητα με την Κβαντομηχανική να είναι: τι συμβαίνει στο εσωτερικό μιας μαύρης τρύπας; Αν ο χρόνος πραγματικά σταματάει εκεί, τότε πραγματικά πρέπει να σκεφτούμε ότι ο χρόνος σταματάει παντού στο Σύμπαν όταν αυτό καταρρεύσει. Απεναντίας αν δεν σταματάει, τότε πρέπει να σκεφτούμε έναν ολόκληρο αέναο κόσμο, στο εσωτερικό μιας μαύρης τρύπας, ο οποίος βρίσκεται για πάντα έξω από την όρασή μας. Επιπλέον αυτό δεν είναι ένα θεωρητικό πρόβλημα, διότι μια μαύρη τρύπα σχηματίζεται κάθε φορά που ένα αστέρι μεγάλης μάζας φτάνει στο τέλος της ζωής του και καταρρέει. Το μυστήριο αυτό λοιπόν συμβαίνει κάπου στο αχανές Σύμπαν που παρατηρούμε, ίσως και 100 φορές το δευτερόλεπτο.

Τι είναι λοιπόν ο χρόνος; Είναι το μεγαλύτερο μυστήριο; Όχι, το μεγαλύτερο μυστήριο πρέπει να είναι, ότι ο καθένας μας είναι εδώ για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, και αυτό που το Σύμπαν μας επιτρέπει στο πλαίσιο της ύπαρξής μας είνα;ι να θέτουμε τέτοιες ερωτήσεις. Και να μεταβιβάζουμε από παιδική ηλικία σε παιδική ηλικία τη χαρά της αναζήτησης, της ερώτησης και της μεταβίβασης της γνώσης για το τι ξέρουμε και τι δεν ξέρουμε.

http://www.physics4u.gr/articles/2002/whatistime.html
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Περι χρόνου

6
Τα πνεύματα ΔΕΝ γνωρίζουν το μέλλον

Αν τα πνεύματα ήταν σε άλλο χρόνο, που "να περιέχει" τον δικό μας και αν δεν βρίσκονταν στον ίδιο τον δικό μας, τότε θα μπορούσαν να δουν το μέλλον μας! Θα γνώριζαν το μέλλον μας! Θα μπορούσαν λοιπόν και οι δαίμονες, δηλαδή οι "θεοί" των εθνών («Ό,τι θυσιάζουν τα έθνη, το θυσιάζουν στα δαιμόνια και όχι στον Θεό» - Α΄ Κορ. 10/ι: 20) να γνωρίζουν και να προφητεύουν το μέλλον! Όμως αυτό είναι κάτι που η Αγία Γραφή το απορρίπτει ως ιδέα. Στην Αγία Γραφή είναι σαφέστατο το ότι οι "θεοί" των εθνών είναι ΕΝ ΧΡΟΝΩ, και μάλιστα στον δικό μας χρόνο[*]. Γι' αυτό και ξεκαθαρίζεται επίσης, ότι μόνο ο Θεός μπορεί να αναγγείλει από πριν το μέλλον:

"Τις γαρ αναγγελεί τα εξ αρχής, ίνα γνώμεν, και τα έμπροσθεν, και ερούμεν ότι αληθή εστιν; ουκ έστιν ο προλέγων ουδέ ο ακούων υμών τους λόγους" (Ησαϊας 41/μα: 26).

Ξεκάθαρα εδώ, λέει ότι κανείς δεν γνωρίζει από πριν να μας πει το μέλλον. Μάλιστα, στο επόμενο εδάφιο που θα δούμε, όχι μόνο το λέει καθαρότερα, αλλά μάλιστα ΠΡΟΚΑΛΕΙ τους δαίμονες - "θεούς" των εθνών, για να προβλέψουν αν μπορούν το μέλλον:

"Ας πλησιάσουν και ας μας δείξουν τι θα συμβεί· ας αναγγείλουν τα προγενέστερα, τι ήσαν, για να τα στοχαστούμε, και να γνωρίσουμε τα έσχατά τους· ή, ας μας αναγγείλουν τα μελλοντικά γεγονότα. 23. Αναγγείλατε αυτά που θα συμβούν στο μετέπειτα διάστημα, για να γνωρίσουμε ότι είστε θεοί" (Ησαϊας 41/μα: 22,23).

Αλλά και πρακτικά μπορούμε να δούμε στην Αγία Γραφή, ότι στον καιρό του Χριστού οι δαίμονες δεν γνώριζαν το μέλλον:

"Σοφίαν δε λαλούμεν εν τοις τελείοις, σοφίαν δε ου του αιώνος τούτου, ουδέ των αρχόντων του αιώνος τούτου των καταργουμένων· 7 αλλά λαλούμεν σοφίαν Θεού εν μυστηρίω, την αποκεκρυμμένην, ην προώρισεν ο Θεός προ των αιώνων εις δόξαν ημών, 8 ην ουδείς των αρχόντων του αιώνος τούτου έγνωκεν· ει γαρ έγνωσαν, ουκ αν τον Κύριον της δόξης εσταύρωσαν" (Α΄ Κορ. 2/β: 6-8).

Το εδάφιο αυτό, λέει ότι οι δαιμονικοί άρχοντες του ΑΙΩΝΟΣ τούτου, δεν γνώριζαν την σοφία του Χριστού, δηλαδή το Ευαγγέλιο που κηρύττουμε. Γιατί αν το γνώριζαν, αν δηλαδή γνώριζαν ότι η σταύρωση και η ανάσταση του Κυρίου μας έσωσαν τον κόσμο, δεν θα σταύρωναν τον Χριστό! Αλλά ΔΕΝ γνώριζαν το μέλλον, άρα δεν γνώριζαν το Ευαγγέλιο! Μάλιστα είναι σημαντικό, ότι τους αποκαλεί: "άρχοντες του αιώνος τούτου". Δεν είναι σε άλλο χωροχρόνο, άλλου σύμπαντος, αλλά βιώνουν τον δικό μας χρόνο[*], και ΔΕΝ γνωρίζουν το μέλλον!

Το παραπάνω εδάφιο, δεν μιλάει απλώς για τους ανθρώπινους άρχοντες. Μιλάει για τους δαιμονικούς του άρχοντες. Προσέξτε, πώς αποκαλεί τον Σατανά:

"νυν κρίσις εστί του κόσμου τούτου, νυν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω" (Ιωάννης 12/ιβ: 31). Προσέξτε μάλιστα, ότι χρησιμποιεί τη λέξη: "νυν", δηλαδή "τώρα"! Ο Σατανάς βιώνει τον δικό μας χρόνο! [*]

"ο άρχων του κόσμου τούτου κέκριται" (Ιωάννης 16/ις: 11).

Μάλιστα σε άλλο σημείο λέει το ίδιο πράγμα με τα ανωτέρω εδάφια, με άλλα λόγια. Λέει ότι ο Χριστός με τη σταυρική του θυσία "ξεγύμνωσε" τους δαιμονικούς αυτούς άρχοντες, που μη γνωρίζοντας το μέλλον, τόλμησαν να τον σταυρώσουν. Προσέξτε τι λέει για τις πνευματικές "αρχές και εξουσίες" του κόσμου αυτού:

"απεκδυσάμενος τας αρχάς και τας εξουσίας εδειγμάτισεν εν παρρησία, θριαμβεύσας αυτούς εν αυτώ" (Κολοσσαείς 2/β: 15).

Αν γνώριζαν την παγίδα της σταύρωσης, ΔΕΝ θα τον σταύρωναν ποτέ με τη βοήθεια των ανθρώπινων πιονιών τους!

Μάλιστα, η Αγία Γραφή, ξεκαθαρίζει σαφώς, ότι όχι μόνο τα δαιμονικά πνεύματα ΔΕΝ γνωρίζουν το μέλλον, αλλά ούτε και τα αγγελικά! Δείτε τι λέει:

"στους οποίους (προφήτες) αποκαλύφθηκε ότι, όχι για τον εαυτό τους, αλλά για μας υπηρετούσαν αυτά, που σας αναγγέλθηκαν τώρα διαμέσου εκείνων που σας κήρυξαν το ευαγγέλιο, με το Άγιο Πνεύμα που στάλθηκε από τον ουρανό, στα οποία οι άγγελοι επιθυμούν, σκύβοντας, να εμβαθύνουν" (Α΄ Πέτρου 1/α: 12).

Προσέξτε ότι οι άγγελοι, παρατηρούν τους Χριστιανούς για να διδαχθούν από το Ευαγγέλιο! Αν γνώριζαν το μέλλον, θα γνώριζαν και όλα τα βάθη του Ευαγγελίου, και δεν θα χρειαζόταν να παρατηρούν εμάς που ζούμε στο χρόνο.



Τα πνευματικά όντα βιώνουν τον δικό μας χωροχρόνο

Ας δούμε τώρα το θέμα από μια άλλη οπτική. Θα παρουσιάσουμε Αγιογραφικά εδάφια, που δείχνουν ότι τα πνευματικά όντα ζουν όπως εμείς μέσα στο δικό μας σύμπαν, και υπόκεινται στον δικό μας χωροχρόνο [*]:

Όταν ο Χριστός εξέβαλλε μια λεγεώνα δαιμονίων από έναν δαιμονισμένο, προσέξτε τι του απάντησαν: "και ιδού έκραξαν λέγοντες· τι ημίν και σοι, Ιησού υιε του Θεού; ήλθες ώδε προ καιρού βασανίσαι ημάς;" (Ματθαίος 8/η: 29). Οι δαίμονες αυτοί βρίσκονταν μέσα στον χρόνο[*]. Και ήξεραν ότι στο μέλλον θα βασανισθούν. Όμως λένε: "ήρθες προ καιρού για να μας βασανίσεις;" Αυτό δείχνει ότι βίωναν και εξαρτώντο από τον δικό μας χωροχρόνο και αυτοί.

Επίσης και αλλού ξεκαθαρίζεται ότι ο Σατανάς εξαρτάται από τον δικό μας χρόνο[*]:

"κατέβη ο διάβολος προς υμάς έχων θυμόν μέγαν, ειδώς ότι ολίγον καιρόν έχει" (Αποκάλυψις 12/ιβ: 12). Και σε άλλο σημείο, δείχνει ότι ο διάβολος και οι άγγελοί του, ΣΤΟΝ ΟΡΙΣΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ, ρίχνονται στη λίμνη του πυρός, μαζί με το θηρίο και τους επίγειους υπηρέτες του: "Και όταν τελεσθή τα χίλια έτη, λυθήσεται ο σατανάς εκ της φυλακής αυτού, 8 και εξελεύσεται πλανήσαι τα έθνη τα εν ταις τέσσαρσι γωνίαις της γης, τον Γώγ και τον Μαγώγ, συναγαγείν αυτούς εις τον πόλεμον, ων ο αριθμός αυτών ως η άμμος της θαλάσσης. 9 και ανέβησαν επί το πλάτος της γης, και εκύκλευσαν την παρεμβολήν των αγίων και την πόλιν την ηγαπημένην· και κατέβη πυρ εκ του ουρανού από του Θεού και κατέφαγεν αυτούς· 10 και ο διάβολος ο πλανών αυτούς εβλήθη εις την λίμνην του πυρός και του θείου, όπου και το θηρίον και ο ψευδοπροφήτης" (Αποκάλυψις 20/κ: 7-10). Φυσικά ο "ορισμένος χρόνος" αυτός, εξαρτάται από τον χρόνο της 2ης Παρουσίας του Χριστού! Τα πνευματικά όντα, υπόκεινται στον ίδιο χρόνο με εμάς!

Προσέξτε τι λέει ο Θεός στον Ιώβ: "4. Πού ήσουν όταν θεμελίωνα τη γη; Πες, αν έχεις σύνεση. 5. Ποιος έβαλε τα μέτρα της, αν ξέρεις; Ή, ποιος άπλωσε τη στάθμη επάνω σ' αυτή; 6. Επάνω σε τι είναι στηριγμένα τα θεμέλιά της; Ή, ποιος έβαλε την ακρογωνιαία πέτρα της, 7. όταν τα άστρα τής αυγής έψαλλαν μαζί, και όλοι οι γιοι τού Θεού αλάλαζαν;" (Ιώβ 38/λη: 4-7). Όπως φαίνεται εδώ σαφώς, οι άγγελοι παρατηρούσαν ΕΝ ΧΡΟΝΩ τη δημιουργία της γης!

Επίσης, η Καινή Διαθήκη μας πληροφορεί, ότι ΟΤΑΝ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ επιστρέψει ο Χριστός στην Παρουσία του, όχι μόνο οι άνθρωποι, αλλά και κάθε κτίσμα, υλικό και πνευματικό, θα γονατίσουν μπροστά του: "ίνα εν τω ονόματι Ιησού παν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων" (Φιλιππισίους 2/β: 10).

Όμως έχουμε μια ακόμα πιο ξεκάθαρη και εντυπωσιακή αναφορά στο ότι ο χρόνος μας, ισχύει και για τους αγγέλους, ακόμα και με ακρίβεια ημερών! Ας διαβάσουμε ένα τμήμα από τον Δανιήλ, όπου του μιλάει ένας άγγελος:

"Και μου είπε: Μη φοβάσαι, Δανιήλ· επειδή, από την πρώτη ημέρα, κατά την οποία έδωσες την καρδιά σου στο να εννοείς, και αφού ταπεινώθηκες μπροστά στον Θεό σου, εισακούστηκαν τα λόγια σου, και εγώ ήρθα στα λόγια σου. 13. Όμως, ο άρχοντας της βασιλείας τής Περσίας αντιστεκόταν σε μένα 21 ημέρες· αλλά, δες, ο Μιχαήλ, ένας από τους πρώτους άρχοντες, ήρθε για να με βοηθήσει· και εγώ έμεινα εκεί κοντά στους βασιλιάδες τής Περσίας" (Δανιήλ 10/ι: 12,13).

Αν οι άγγελοι βρίσκονταν σε διαφορετικό χρονικό σύμπαν, δεν θα χρειαζόταν ο άγγελος αυτός να παλεύει 21 ημέρες μέχρι να φθάσει στον Δανιήλ. Θα έμπαινε κατ' ευθείαν στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο, για να του δώσει το μήνυμα! Όμως το ότι χρειάσθηκε να εισακουσθεί πρώτα η προσευχή του Δανιήλ, και μετά να παλεύει 21 ημέρες με άλλη πνευματική οντότητα, δείχνει ότι και τα δύο αυτά πνεύματα, υπόκειντο στον χρόνο μας!

Βεβαίως βρίσκονται σε διαφορετικές διαστάσεις του χώρου από εμάς τα πνευματικά όντα. Αλλά βρίσκονται μέσα στο ίδιο χωροχρονικό σύμπαν με εμάς, και βιώνουν τις ίδιες χρονικές διαστάσεις με εμάς τους ανθρώπους. Το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον του δικού μας σύμπαντος, είναι κοινό για όλους μας! Και άρχισαν και αυτοί να υπάρχουν, ως κτίσματα του Ιδίου Δημιουργού, στην ίδια δημιουργία του ιδίου σύμπαντος με εμάς. Το ότι βιώνουν κάποιες διαστάσεις του χώρου διαφορετικά, δεν σημαίνει ότι ανήκουν σε άλλο σύμπαν.

Οτιδήποτε κτιστό ΔΕΝ βρίσκεται στον ίδιο χωροχρόνο με εμάς, απλώς είναι για εμάς ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ. Γιατί δεν έχει ούτε πριν, ούτε μετά, ούτε παρόν που να συνδέεται με τον δικό μας κόσμο. ΔΕΝ υπάρχει! Και το μόνο υπαρκτό που δεν ανήκει στον χωροχρόνο μας, είναι για εμάς ο Τριαδικός Θεός. Γιατί συνδέεται με εμάς αχρόνως μέσω των ακτίστων ενεργειών του, και εν χρόνω μέσω του ενανθρωπίσαντος Χριστού. Και "εν Αυτώ ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε" (Πράξεις 17/ιζ: 28).



Είναι ο Λόγος δημιουργός μόνο του υλικού χρόνου;

Ας τελειώσουμε αυτή τη μελέτη, με την τελική απόδειξη της Χριστιανικής θέσεως, ότι ο Χριστός δεν είναι ένας απλός άγγελος με αρχή, όπως λένε οι σύγχρονοι Αριανιστές (αντιτιθέμενοι στα δύο πρώτα κεφάλαια της προς Εβραίους επιστολής), αλλά ότι ο Χριστός είναι ο Ίδιος ο Δημιουργός ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ, άναρχος όχι μόνο για την υλική κτίση, αλλά και για την πνευματική.

Ας θυμηθούμε το ίδιο εκείνο εδάφιο με το οποίο ξεκινήσαμε, και ας το δούμε προσεκτικότερα τι λέει για τον Χριστό - Λόγο:

"1 Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος. 2 Ούτος ην εν αρχή προς τον Θεόν. 3 πάντα δι' αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ό γέγονεν" (Ιωάννης 1/α: 1-3).

Το εδάφιο αυτό, ΔΕΝ ξεχωρίζει την υλική από την πνευματική κτίση. Ξεκαθαρίζει ότι ο Χριστός έφτιαξε ΤΑ ΠΑΝΤΑ, και αναλύει με έμφαση, ότι χωρίς τον Χριστό, δεν έγινε ΟΥΤΕ ΕΝΑ από όσα δημιουργήθηκαν! Εκτός αν θεωρεί κάποιος τους αγγέλους αδημιούργητους άρα ισόθεους!

Φυσικά η Αγία Γραφή δεν αφήνει κανένα κενό. Υπάρχει εδάφιο, που αυτά τα παραπάνω λόγια, τα αναπτύσσει ακόμα περισσότερο! Και εκεί ξεκαθαρίζει ότι όταν ο Χριστός έφτιαξε τον κόσμο, η Αγία Γραφή ΔΕΝ διαχωρίζει τον υλικό και τον πνευματικό κόσμο, αλλά λέει ότι:

«ος εστιν εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως, 16 ότι εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι· τα πάντα δι' αυτού και εις αυτόν έκτισται· 17 και αυτός εστι προ πάντων, και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε» (Κολοσσαείς 1/α: 15-17).

Ξεκάθαρα, ο Χριστός είναι δημιουργός και άναρχος, όχι μόνο για την υλική, αλλά και για την πνευματική δημιουργία. Και ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί αυτό να το αρνηθεί, χωρίς να έρθει σε σαφή και ξεκάθαρη αντίθεση με την Αγία Γραφή και την επιστήμη.

Καλούμε λοιπόν, οποιονδήποτε από τα θύματα των Αριανιστικών αιρέσεων, θέλει να πιστεύει ότι αγαπά την αλήθεια, να εγκαταλείψει την Αριανιστική πλάνη, και να γνωρίσει επιτέλους τον αληθινό Θεό και Σωτήρα Ιησού Χριστό, και να του αποδώσει τη λατρεία που του αρμόζει!



Σημείωση:

[*] Το Σύμπαν είναι εξ ορισμού ΟΛΑ ΟΣΑ ΚΤΙΣΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ (συν - παν). Φυσικά απ' αυτό τον ορισμό ΕΞΑΙΡΕΙΤΑΙ ο Θεός, ως Άκτιστος, συνεπώς μη έχων τίποτα που να ομοιάζει κατ' ουσίαν με το κτιστό Σύμπαν. Εφ' όσον λοιπόν το Σύμπαν είναι ΕΝΑ και μοναδικό εξ ορισμού, αυτό σημαίνει ότι ΚΑΘΕ κτίσμα σ' αυτό, ανήκει στο ίδιο "χωροχρονικό" σύστημα, και υπόκειται στους ίδιους φυσικούς νόμους. Αυτή την επισήμανση την κάνουμε, για να μη μπερδευτεί κανείς και νομίσει ότι επειδή οι άγγελοι βιώνουν τους αιώνες, και εμείς βιώνουμε το χρόνο, πρόκειται για άλλο "σύμπαν", ή για άλλη κτίση. Σε καμία περίπτωση οι πνευματικές οντότητες δεν βρίσκονται σε δήθεν "άλλο σύμπαν", αλλά στο ένα και μοναδικό που ζούμε κι εμείς.

Η ανάλυση που κάνουμε σε άλλο μας άρθρο για τη διάκριση μεταξύ "χρόνου" και "αιώνα", δεν διαφοροποιεί το σύμπαν, αλλά όπως πολύ αναλυτικά εξηγείται εκεί, αφορά τη διάκριση μεταξύ διαφορετικών διαστάσεων, αυτού που οι επιστήμονες ονομάζουν "χωροχρόνο".

Δεν υπάρχει λοιπόν αντίφαση, μεταξύ του να λέμε ότι βρισκόμαστε στο ίδιο σύμπαν, και στο να λέμε ότι εμείς ανήκουμε στο χρόνο, και τα πνευματικά όντα σε αιώνα. Και τα δύο ισχύουν. Δεν υπάρχει αντίφαση. Το κάθε άρθρο μιλάει για διαφορετικές διαστάσεις του ιδίου σύμπαντος.

Το άλλο μας άρθρο μιλάει για τους αιώνες, που είναι ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΠΟΥ ΖΟΥΝ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ, (οι οποίοι βεβαίως είναι εντός του χωροχρόνου του σύμπαντος, αλλά άλλη διάσταση χρόνου). Η λέξη: "αιώνες", είναι η θεολογική ορολογία αυτού του (ενδοσυμπαντικού φυσικά) παράλληλου χρόνου, που σε επιστημονική ορολογία, θα μπορούσε να είναι "χρονική διάσταση".

Το παρόν άρθρο μιλάει κυρίως με την επιστημονική ορολογία, (γιατί απευθύνεται σε κάποιους Μάρτυρες της Σκοπιάς, που δεν κατανοούν την έννοια "αιών"). Αυτό που θέλει να πει το παρόν άρθρο, είναι ότι οι "αιώνες" του πνευματικού κόσμου, δεν είναι άλλο σύμπαν, αλλά όλα αυτά υπόκεινται στην ίδια κτίση του Θεού, στο ίδιο χωροχρονικό συνεχές. Με αυτή την έννοια χρησιμοποιείται η λέξη: "χρόνος" εδώ, συμπεριλαμβάνοντας στην επιστημονική αυτή ορολογία, όλες τις διαστάσεις του, ακόμα και τους αιώνες. Εννοούμε ότι όταν και όποτε συνδέονται αυτά τα όντα με το δικό μας χρονικό σύστημα, υπόκεινται και αυτά στους ίδιους χρονικούς νόμους που επικρατούν εδώ. Και κυρίως οι δαίμονες, που έχουν εκπέσει από τη φυσική κατοικία τους, και είναι σε μεγαλύτερο βαθμό εξαρτημένοι από τη δική μας διάσταση χρόνου.



Έρευνα - Κείμενο: Γ. Κ.
oode.gr
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Περι χρόνου

7
*Οι Πατέρες κάνουν μία διάκρισι μεταξύ αιώνων και χρόνου, αν και δεν ήξεραν μοντέρνα Φυσική. Στην Φυσική δεν έχομε πια τον χρόνο που είχαμε στο παρελθόν. Ο χρόνος του παρελθόντος εμετράτο από την σχετική κίνησι της γης ως προς τον ήλιο και την σελήνη. Τώρα όμως οι αντιλήψεις περί χρόνου έχουν αλλάξει πάρα πολύ.

Εκείνο που έχει για μας σημασία, είναι ότι οι Πατέρες διακρίνουν σαφώς μεταξύ αιώνων και χρόνου. Οπότε, όταν ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, λένε οι Πατέρες, πρώτα δημιούργησε τους αιώνες, μετά τους αγγέλους, και μετά τον κόσμο αυτόν, καθώς και τον χρόνο. Δηλαδή οι Πατέρες ήξεραν ότι ο χρόνος είναι μία διάστασις ωρισμένου μέρους του κτιστού σύμπαντος. Διότι το πρώτο κτίσμα που κτίσθηκε είναι οι αιώνες και όχι ο χρόνος. Ο χρόνος δημιουργείται αργότερα από τον Θεόν.

Οπότε η κυρία διαφοροποίησις μεταξύ αιώνων και χρόνου είναι ότι στον χρόνο έχομε αλληλοδιαδοχή στα γεγονότα, ενώ στους αιώνες δεν έχομε αναγκαστικά αλληλοδιαδοχή των γεγονότων, αλλά μία συνύπαρξη γεγονότων σε μία συνύπαρξη πραγμάτων, χωρίς αναγκαστικά να εμπλέκωνται τα γεγονότα με την αλληλοδιαδοχή. Ο άνθρωπος είναι περιωρισμένος στην αλληλοδιαδοχική εμπειρία των καταστάσεων, επειδή είναι μέσα στον χρόνο. Ο άνθρωπος δεν έχει εμπειρία μιας υπάρξεως χωρίς αλληλοδιαδοχή. Την αποκτά όμως μόνο στην εμπειρία της θεώσεως, διότι τότε καταργείται ο χρόνος.

Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου



Ὁ Μέ­γας Βα­σί­λειος ση­μει­ώ­νει ὅτι ὁ χρό­νος εἶ­ναι «τό συμ­πα­ρε­κτει­νό­με­νον τῇ συ­στά­σει τοῦ κό­σμου δι­ά­στημα» (Κατά Εὐ­νο­μίου, PG)


*Πριν από τη σάρκωση του Θεού ο χωροχρόνος υπηρετούσε το κακό, το οποίο είχε εισέλθει ως μια αφύσικη κατάσταση στη δημιουργία του Θεού. Το πέρασμα των αιώνων της προχριστιανικής εποχής ήταν στην ουσία η διαιώνιση του κακού στον κόσμο. Μετά τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο η έννοια του χρόνου εντάχθηκε στο έργο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Τώρα ο χρόνος υπηρετεί το θείο έργο της σωτηρίας του κόσμου. Υπηρετεί τη σωτηρία του ανθρώπου. Ο χρόνος δεν είναι απλά μία μηχανιστική πορεία προς το τέλος του κόσμου, αλλά η κάθε χρονική στιγμή είναι πολύτιμη για τη σωτήρια ουρανοδρόμο πορεία του ανθρώπου προς το Θεό. Είναι ένας αδιάκοπος «καιρός ευπρόσδεκτος» και συνεχής «ημέρα σωτηρίας» κατά τον απόστολο Παύλο.

Λάμπρου Σκόντζου, Θεολόγου – Καθηγητού
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Περι χρόνου

8
Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.-ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Α) Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ


Χρόνος είναι το διάστημα που εκτείνεται μαζί με τον κόσμο από τη στιγμή της δημιουργίας‡ με αυτό το χρονικό διάστημα μετριέται (συγκρίνεται) κάθε κίνηση είτε των άστρων είτε των ζώων είτε οποιουδήποτε άλλου από τα κινούμενα κτίσματα, και με βάση αυτή τη μέτρηση λέμε ότι το ένα κινείται πιο γρήγορα ή πιο αργά από το άλλο. Πιο γρήγορα αυτό που σε μικρότερο χρόνο διανύει περισσότερο διάστημα, πιο αργά δε αυτό που σε περισσότερο χρόνο διανύει μικρότερο διάστημα.

Πηγή:http://www.gonia.gr

(Ανατρεπτικός του Απολογητικού του Ευνομίου, Α΄, 21, ΕΠΕ 10, 108 - ΒΕΠ 52, 181 - MG 29, 560BC).

Ή μήπως ο χρόνος δεν είναι κάτι, του οποίου το παρελθόν εξαφανίστηκε, το μέλλον ακόμη δεν εμφανίστηκε, το δε παρόν πριν το γνωρίσουμε διαφεύγει την αντίληψή μας; Κάπως τέτοια είναι και η φύση των αισθητών πραγμάτων (ζώων, φυτών κλπ.)‡ ή αυξάνονται ή φθείρονται διαρκώς και δεν τα χαρακτηρίζει η σταθερότητα και η μονιμότητα. Έπρεπε λοιπόν τα σώματα των ζώων και των φυτών, που είναι κατά κάποιο τρόπο δεμένα αναγκαστικά σε κάποιο ρεύμα και τα έχει συλλάβει η κίνηση που τα οδηγεί προς τη γένεση και τη φθορά, έπρεπε να περιβάλλονται από τη φύση του χρόνου, ο οποίος έχει ιδιότητα συγγενή προς τα μεταβλητά όντα, (αφού και αυτός διαρκώς τρέχει).

(Εις Εξαήμερον, ομιλ. Α΄, 5, ΕΠΕ 4, 38-40 - ΒΕΠ 51, 189 - MG 29, 13).

Β) Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ


Όταν πλέον ήρθε η ώρα να προστεθεί στα αόρατα όντα και ο υλικός αυτός κόσμος, (δημιουργήθηκε και αυτός) πρώτα ως σχολείο και γυμναστήριο των ανθρώπινων ψυχών και έπειτα ως κατάλληλος τόπος διαβιώσεως όλων γενικά των δημιουργημάτων, που γεννιούνται και πεθαίνουν. Σύμφυτη λοιπόν προς τον κόσμο και τα ζώα και τα φυτά του κόσμου είναι η ροή του χρόνου που συνεχώς επείγεται και τρέχει παράπλευρα προς αυτά, και πουθενά δεν σταματάει σε κανένα σημείο του δρόμου της.

Γ) ΤΡΕΧΕΙ ΣΑΝ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΚΑΙ ΔΕ ΓΥΡΙΖΕΙ ΠΙΣΩ


Ο χρόνος τρέχει και δεν περιμένει αυτόν που αργοπορεί. Οι ημέρες φεύγουν βιαστικά και προσπερνούν τον οκνηρό. Και όπως δεν είναι δυνατόν να σταματήσει κανείς το ρεύμα του ποταμού, εκτός αν κάποιος χρησιμοποιήσει όπως πρέπει το νερό, αφού το ανακόψει, κατά την πρώτη συνάντηση και ορμή, έτσι ούτε το χρόνο που τρέχει σύμφωνα με την αναγκαστική πορεία, μπορεί να συγκρατήσει, ούτε αφού περάσει να τον ανακαλέσει προς τα πίσω, εκτός αν κάποιος τον προλάβει, όταν έρχεται. Και γι'; αυτό κράτησε την εντολή του Θεού (που άκουσες σήμερα), γιατί φεύγει και εφάρμοσέ την, και αφού την συλλάβεις από παντού, άρπαξέ την στην αγκαλιά σου.

(Εν λιμώ και αυχμώ, 7, ΕΠΕ 7, 154 - ΒΕΠ 54, 85 - MG 31, 324BC).

Υποσημειώσεις:

Σύμφυτος λέγεται εκείνος που φυτρώνει, υπάρχει και συναυξάνεται μαζί με κάποιον άλλον (Βλ. Λεξικά: Γ. Μπαμπινιώτη, Δ. Δημητράκου και ANATOLE BAILLY). Ο χρόνος λοιπόν, κατά το Μ. Βασίλειο, αρχίζει από τότε που άρχισε και η δημιουργία του κόσμου. Αυτό άλλωστε σημαίνει και το χωρίο της Γενέσεως: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην» (κεφ. 1, 1). Την άποψη αυτή ότι χρόνος ταυτίζεται ως προς την ηλικία με τη δημιουργία της ύλης υποστήριξε λίγο αργότερα και ο ιερός Αυγουστίνος (354-430). Γράφει: «Όχι εν χρόνω, αλλά μαζί με το χρόνο έπλασε ο Θεός τον κόσμο» (Καθηγ. Δ. Κωτσάκη, Η εξαήμερος κατά το Μέγα Βασίλειο και την επιστήμη, σελ. 20-23). Πάντως για το ζήτημα αυτό πρώτος αποφάνθηκε ο Μ. Βασίλειος, ο οποίος είναι προγενέστερος του ιερού Αυγουστίνου, αφού έζησε το 330-379 μ.Χ.

Ιερά Μητρόπολη Χαλκίδος
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Περι χρόνου

9
Ο χρόνος κατά τον Μέγα Βασίλειο


του Αρχιμ. Επιφάνιου Οικονόμου

Η πρωτοχρονιά, η αφετηρία της νέας ετήσιας κυκλικής κίνησης του χρόνου, προκαλεί στους ανθρώπους ποικίλες σκέψεις και συναισθήματα. Μπορεί να επενδύεται, με αριστοτεχνικό τρόπο, από την πλασματική λαμπηδόνα του κόσμου, δεν παύει, όμως, να δημιουργεί διάθεση έντονης εσωστρέφειας και εσωτερικής αναζήτησης.

Ο Μέγας Βασίλειος, ο Άγιος που Εκκλησία μας πρώτο από όλους τιμά την ημέρα αυτή, κακοποιείται βάναυσα από το πνεύμα του κόσμου, καθώς προβάλλεται, άλλοτε ως το σύμβολο του καταναλωτισμού, με προκλητικό τρόπο και άλλοτε ως το σύμβολο της κοσμικής ευδαιμονίας, σε μια εποχή μάλιστα κατά την οποία η ανθρωπότητα δοκιμάζεται, σε μεγάλο βαθμό από την φτώχεια, την ανέχεια και τη δυστυχία, ενώ ο ίδιος υπήρξε και είναι το πρότυπο του ασκητικού ιδεώδους.

Οι σκέψεις του Αγίου Βασιλείου περί χρόνου βοηθούν στο να κατανοήσει ο κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος το μέγεθος αυτού του κορυφαίου δώρου που χάρισε ο Θεός στο πλάσμα Του, προκειμένου να το αξιοποιήσει, να το καλλιεργήσει, με σκοπό τη διαρκή του βελτίωση και την κατά το δυνατόν ομοίωση μαζί Του.

Οι σκέψεις του Αγίου περί χρόνου είναι απάντηση – καταπέλτης στο πνεύμα του σύγχρονου κόσμου που διακρίνεται από μια τάση επιμελούς ισοπέδωσης όλων εκείνων των στοιχείων που επιτρέπουν στον άνθρωπο να γνωρίσει τον εαυτό του και να πλησιάσει το Θεό.

Είναι η απάντηση προς όλους εκείνους που διακηρύσσουν ότι ο χρόνος περιορίζεται στα ευτελή και πεπερασμένα όρια αυτής της ζωής και δεν επεκτείνεται στην αιωνιότητα, για την κατάκτηση της οποίας απαιτούνται αγώνες, εσωτερικές αναμετρήσεις αλλά και διαρκής αντιπαράθεση με την υλικοβιοτική αντίληψη της ανθρώπινης ζωής.

Η πρώτη διάσταση του χρόνου που καταγράφει ο Μέγας Βασίλειος στο περίφημο έργο του «Εις την Εξαήμερον» έχει σχέση με τον Θεό. Ο Θεός είναι υπεράνω του χρόνου και ταυτόχρονα είναι εκτός χρόνου, από την άποψη ότι δεν έχει χρονική αρχή και δε θ’ αποκτήσει ποτέ χρονικό τέλος. Χρονική αρχή έχουν όλα τα δημιουργήματα, δεν έχουν, όμως, όλα χρονικό τέλος.

Κάποτε ο Θεός σήμανε την έναρξη του υλικού κόσμου, κάποτε θα σημάνει το τέλος του. Αυτό, όμως, αφορά στα υλικά δημιουργήματά Του. Τα πνευματικά δημιουργήματα, όπως οι Άγγελοι και το ηγεμονικό μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης, η ψυχή, δε θα έχουν ποτέ τέλος. Δημιουργήθηκαν αλλά δεν εξαφανίζονται, δεν πεθαίνουν.

Η δεύτερη διάσταση του χρόνου, κατά τον Μέγα Βασίλειο, σχετίζεται με την ύλη και την παρούσα ζωή. Ο χρόνος μοιάζει με μία σφαίρα που κυλά στον κατήφορο και δε σταματά. Ρέει ακατάπαυστα αποκαλύπτοντας ότι και όσα σχετίζονται μαζί του είναι ρέοντα και όχι σταθερά. Σα να ταξιδεύει κανείς με το τραίνο και βλέπει ν’ αποκαλύπτονται μπροστά του διαδοχικά υπέροχα τοπία, τα οποία, όμως, δεν είναι σταθερά, εξαφανίζονται πριν καν τα συνειδητοποιήσει αφήνοντας στη θέση τους άλλα που χάνονται, με τη σειρά τους, στο απύθμενο δοχείο του χρόνου, που έχει τη μοναδική δυνατότητα να μετατρέπει αυτοστιγμεί το παρόν σε παρελθόν.

Αυτή η διάσταση του χρόνου αποκαλύπτει το χρέος του ανθρώπου που αφορά στην σωστή αξιοποίησή του προκειμένου αυτός να μην πάει χαμένος. Εκείνος που τον αντιμετωπίζει με αυτή η λογική, κατά τον Μέγα Πατέρα της Εκκλησίας μας, μπορεί ν’ αντεπεξέλθει με σοφία στις θλίψεις και στα προβλήματα της ζωής. Αντιλαμβάνεται ότι ο χρόνος είναι ευκαιρία εσωτερικής καλλιέργειας και καιρός μετανοίας. Εξαγοράζει τον καιρό του, κατά την προτροπή του Αποστόλου Παύλου, μη αφήνοντας την κάθε στιγμή να χαθεί αναξιοποίητη για την προσωπική του βελτίωση που συνιστά την απαρχή για τη βελτίωση του κόσμου.

Η τρίτη παράμετρος του χρόνου
, κατά τον Καππαδόκη Άγιο, σχετίζεται με την αιωνιότητα. Ο χρόνος της παρούσης ζωής είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στο ατελεύτητο της αιωνιότητας. Κι, όμως, εμείς οι άνθρωποι αντιμετωπίζουμε το γεγονός εντελώς διαστρεβλωμένο. Δεν καταλαβαίνουμε ότι είμαστε «πάροικοι και παρεπίδημοι» στην γήινη πραγματικότητα, είμαστε περαστικοί, ανέστιοι διαβάτες που πορεύονται προς την πραγματικότητα της αιωνιότητας, γι’ αυτό και κάνουμε το παν για να χτίσουμε και να δημιουργήσουμε σ’ αυτή τη ζωή με τα καλύτερα υλικά, ξοδεύουμε τις δυνάμεις μας στα ευτελή και πεπερασμένα, αγνοώντας τις ανάγκες του έσω ανθρώπου που θα ζήσει αιώνια όταν το φθαρτό του σαρκίο πεθάνει.

«Δεν είμεθα πλασμένοι για τη λίγη ζωή. Είμεθα πλασμένοι για την αιωνιότητα. Δεν είμεθα πλασμένοι για τη γη. Είμεθα πλασμένοι για τον ουρανό. Η γη είναι το φυτώριο. Κάποτε θα μεταφυτευτούμε από το φυτώριο στον κήπο του παραδείσου. Όσοι είναι πιστοί, όσοι έχουν το δένδρο της ζωής τους γεμάτο καρπούς, θα μεταφυτευτούν στον ουρανό. ‘Επειγόμεθα, λέγει ο Μέγας Βασίλειος, ίνα έγκαρποι και πλήρεις έργων αγαθών φυτευθέντες εν τω οίκω Κυρίου, εν ταις αυλαίς του Θεού ημών εξανθήσωμεν’» (Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκης, «Άγιοι μόνον τότε;», σελ. 24).

Αυτή η αντίληψη του χρόνου προσφέρει σε όλους μας τη δυνατότητα και να τον απολαύσομε σε αυτή τη ζωή και να τον αξιοποιήσουμε στην προοπτική της άλλης. Απομένει σε εμάς η επιλογή – πρόκληση, η δυσκολότερη ίσως αυτής της ζωής. Καλή χρονιά!

http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/201 ... silio.html
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]
Απάντηση

Επιστροφή στο “Θεός και επιστήμη”

cron