Re: Η Επίσημη Ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης: «Νεοφιλελευθερισμός», Φιλελευθερισμός και Οικονομική Επιστήμη

37
Το Ντοκιμαντέρ του "ThisIsACoup", μπορείτε να ρυθμήσετε καί υπότιτλους.

phpBB [video]


phpBB [video]


phpBB [video]


phpBB [video]



https://www.youtube.com/channel/UCZubZJ ... dfQ/videos

Re: Η Επίσημη Ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης: «Νεοφιλελευθερισμός», Φιλελευθερισμός και Οικονομική Επιστήμη

38
LAPTONAS έγραψε:
aetos64 έγραψε:
Καλό θα ήταν εδώ να δούμε πως ακριβώς οι πολιτικές ιδεολογίες υπέσκαψαν το θρησκευτικό φρόνημα με σκοπό να δημιουργήσουν μία (αντίχριστη) μάζα "φιλελεύθερης" κοινωνίας που θα οδηγούσε στην παγκοσμιοποίηση όπως την γνωρίζουμε σήμερα.
ΤΡΙΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ ΕΧΕΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΙΠΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

Ο διάβολος έχει τρία πλοκάμια. Για τους φτωχούς τον κουμμουνισμό, για τους πιστούς τον οικουμενισμό και για τους πλουσίους την μασονία.
Αν θυμάμαι καλά και ο ισόβιος πρόεδρος των Πεφωτισμένων ο Λάος εκτός από μασόνος και οικουμενιστής είναι και αναρχοκαπιταλιστής
Αναρχικός καπιταλισμός

Η συζήτησή μας με τον πεφωτισμένο ισόβιο πρόεδρο συνεχίζεται και μας αποκαλύπτει όσα του επιτρέπονται: «Το πολιτικό μας πρόταγμα είναι ο αναρχικός καπιταλισμός, αυτό που στην Αμερική ονομάζουν “ελευθεριακή πολιτική οικονομία” για να το αντιδιαστείλουν από τον φιλελευθερισμό. Η υφιστάμενη μορφή δημοκρατίας δεν μας αρκεί, διότι έχουμε πολύ πιο προχωρημένες αντιλήψεις περί ανθρωπισμού και ελευθερίας» δηλώνει ο κ. Λάος, ο οποίος ήδη συγγράφει το 16ο βιβλίο του με τίτλο «Το κοσμοείδωλο της ελευθερίας» και εκεί θα αναλύεται η ιδεολογία του αναρχικού καπιταλισμού.
http://www.logiosermis.net/2014/05/blog ... jK2GJelilM
γενικώς αυτά τα μορφώματα σχετίζονται μεταξύ τους. Ο Κομμουνισμός έχει εξελιχθεί από τότε που γεννήθηκε και έχει δημιουργήσει άλλες οντότητες.

Σε τι διαφέρει π.χ. ο Νεοφιλελευθερισμός από τον άναρχο καπιταλισμό ; κι αν ο σοσιαλισμός θεωρείται κάτι αντίχριστο τότε πως θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε τα σοσιαλιστικά κόμματα ; ; ;
''με τον δρ.φιλοσοφιας και πολιτικο αναλυτη κ. Νικόλαο Λάο. το Τρίτο Μέρος της Ερευνητικής Εκπομπής μου με θέμα "η Πολιτική Οικονομία της Απελευθέρωσης", 21/12/2015, όπως πάντα από το διαδικτυακό τηλεοπτικό κανάλι Vmedia. Σε αυτό το επεισόδιο, αναλύω τι είναι ο αυθεντικός οικονομικός φιλελευθερισμός, σε αντιδιαστολή προς τον νεοφιλελευθερισμό/φιλελεύθερο ολιγαρχία'':

phpBB [video]

Re: Η Επίσημη Ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης: «Νεοφιλελευθερισμός», Φιλελευθερισμός και Οικονομική Επιστήμη

39
Από το παραπάνω βίντεο μαθαίνει κανείς ότι ο νεοφιλελευθερισμός και ο φιλελευθερισμός διαφέρουν στο ότι ο πρώτος είναι ολιγαρχικός, με αποτέλεσμα η ελευθερία των αγαθών να περιορίζεται μόνο στους ελίτ (ολίγους)... ενώ ο φιλελευθερισμός είναι ελευθερία για όλους..... αφού "μία αγορά είναι πραγματικά ελεύθερη αν και μόνο εάν καμία επιχείρηση και κανένας καταναλωτής δεν είναι αρκετά ισχυρός ώστε να μπορεί να χειραγωγήσει το μηχανισμό προσφοράς και ζήτησης." Τα καρτέλ που αποκλείουν τους μικρούς παραγωγούς, τα μονοπώλια, η άμβλυνση της διαφοράς πλούτου μεταξύ φτωχών και πλούσιων και άλλα ...επί της ουσίας είναι προϊόντα της σημερινής νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ακολουθούν οι Έλληνες πολιτικοί.... όπως και οι Ευρωπαίοι γενικώς..... Το ισχυρό κράτος δικαίου πρέπει να διασφαλίζει την ηθική και νομική πλευρά της κοινωνίας....

Πως γίνεται όμως να είναι όλοι στην βουλή νεοφιλελεύθεροι, και όχι φιλελεύθεροι;

Ας δούμε ένα άρθρο :

[ ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ ] Γιατί τα κόμματα είναι νεοφιλελεύθερα;

Γιατί οι κυβερνήσεις το κάνουν;
Γιατί κόμματα πολυσυλλεκτικά (κεντροδεξιά και κεντροαριστερά), στραμμένα κατά προτεραιότητα στην άγρα ψήφων, ακολουθούν πολιτικές νεοφιλελεύθερης έμπνευσης που τα φέρουν σε σύγκρουση με ένα τμήμα της κοινωνικής τους βάσης, ιδιαίτερα της πιο λαϊκής; Η παγκοσμιοποίηση (η απάντηση που συνήθως έρχεται αυθόρμητα στα χείλη), η Ευρωπαϊκή Ένωση και η υποταγή στις απαιτήσεις του κεφαλαίου είναι οι πιο συνήθεις απαντήσεις. Οι ερμηνείες αυτές έχουν- όλες- μια σημαντική δόση αλήθειας. Ας δούμε, ωστόσο, μερικά γεγονότα.

Η μείωση των ρυθμών ανάπτυξης: οι νεοφιλελεύθερες ιδέες άρχισαν να αποκτούν επιρροή στα μέσα της δεκαετίας του 1970 ως απάντηση στη λεγόμενη «κρίση υπερ-συσσώρευσης» και στην τάση μείωσης του ποσοστού κέρδους. Οι δείκτες ανάπτυξης - κατά τη μετά το 1973 περίοδο- είναι χαρακτηριστικοί: Γερμανία: 6% την περίοδο 1950-73 έναντι μόνο 2,1% την περίοδο 1973-97, Ιαπωνία: 9,2% την περίοδο 1950-73 έναντι μόνο 3,3% την περίοδο 1973-97, ΗΠΑ: 3,8% έναντι 2,5%, Μ. Βρετανία: 3% έναντι 1,8%, Γαλλία 5% έναντι 2,1%, Ιταλία 5,6% έναντι 2,4% (πηγή: Lavelle, Τhe Death of Social Democracy, 2008). Στην πραγματικότητα, η κρίση αποτελεσματικότητας του Κεϋνσιανισμού έφερε στο προσκήνιο ιδέες που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν περιθωριακές. Όπως έχει γράψει ο Ηobsbawm, την περίοδο 1945-1970 «κανένας δεν άκουγε παλαιοημερολογίτες όπως τον Μ. Φρίντμαν και τον Φ. Χάγιεκ». Δεν ήταν συνεπώς η μαγεία των ιδεών του νεοφιλελευθερισμού ούτε η παγκοσμιοποίηση (ούτε η ευρωπαϊκή ενοποίηση) που οδήγησαν, για παράδειγμα, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, όσα έτυχε να βρεθούν στην εξουσία στις αρχές της δεκαετίας του ΄70, να εγκαταλείψουν- εν μέσω της θητείας τους!τις επεκτατικές τους πολιτικές προς όφελος των πολιτικών λιτότητας. Ήταν μάλλον η μείωση των ρυθμών ανάπτυξης που εξασθένισε την υλική βάση των πολιτικών ισότητας και οδήγησε κόμματα εθισμένα στον σεβασμό της καπιταλιστικής λογικής να στραφούν σε νέες - τις νεοφιλελεύθερες- λύσεις.

Η παγκοσμιοποίηση: συνεπώς, η παγκοσμιοποίηση δεν βρίσκεται χρονολογικά στην αφετηρία της νεοφιλελευθεροποίησης. Σε κάποιον βαθμό μάλιστα ισχύει το αντίστροφο: η σταδιακή υιοθέτηση νεοφιλελεύθερων εθνικών λύσεων οδήγησε στην κυριαρχία της φιλελεύθερης λογικής στην οικοδόμηση της «παγκοσμιοποίησης». Η κυριαρχία αυτή διευκολύνθηκε πολύ από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και τη δημιουργία ενός μονοπολικού κόσμου (με κέντρο τις παραδοσιακά

ΣΤΟΝ ΚΟΝΤΙΝΟ ΟΡΙΖΟΝΤΑ,

το μεγαλύτερο εμπόδιο στον νέοφιλελευθερισμό είναι ο ίδιος ο εαυτός του και οι αντιδράσεις, που προκαλεί η υλοποίησή του

πιο φιλελεύθερες ΗΠΑ). Βέβαια, σήμερα, η παγκοσμιοποίηση νεοφιλελεύθερου τύπου «αναγκάζει» τις εθνικές κυβερνήσεις (οι οποίες είναι, ειρήσθω εν παρόδω, σε μεγάλο βαθμό οι δημιουργοί της παγκοσμιοποίησης) να δρουν σεβόμενες το πλαίσιό της. Η παγκοσμιοποίηση αποτελεί, συνεπώς, μια αυτοτροφοδοτούμενη διαδικασία που παράγει τα δικά της αποτελέσματα.

Η ευρωπαϊκή ενοποίηση: είναι βέβαιο ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση επέτεινε τη νεοφιλελευθεροποίηση των πολιτικών.
Οι επιτυχίες της ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι σε μεγάλο βαθμό (αν και όχι μόνο) συνδεδεμένες με τη φιλελεύθερη λογική προτεραιοτήτων: τελωνειακή ένωση, πολιτική ανταγωνισμού, ενιαία αγορά, σύμφωνο σταθερότητας. Ιδιαίτερα, λόγω του Μάαστριχτ, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις υιοθέτησαν περιοριστικές και market-making πολιτικές σχεδόν ταυτόχρονα, γεγονός που όχι μόνον πολλαπλασίασε την αποτελεσματικότητά τους αλλά και λειτούργησε ως ισχυρός ανεξάρτητος αιτιακός παράγοντας στην κατεύθυνση της φιλελευθεροποίησης. Αυτή η τελευταία, σε μια ενδιάμεση χρονικά στιγμή (δεκαετία 1990) παγιώθηκε και έγινε- λόγω της Ευρώπης- πιο βαθιά, πιο συνεκτική και πιο επιθετική. Ωστόσο, νεοφιλελεύθερη στροφή είχαμε και πριν από το Μάαστριχτ.

Τα παραπάνω δείχνουν ότι τα πάντα δεν ανάγονται στην παγκοσμιοποίηση (ούτε στην Ε.Ε.). Ίσως, σήμερα, δεν έχει κανένα ενδιαφέρον το να γνωρίσουμε ποιος παράγοντας προηγείται χρονικά και ποιος προηγείται ποιοτικά. Ωστόσο, ο νεοφιλελευθερισμός κατ΄ αρχήν επικράτησε λόγω της μείωσης των ρυθμών ανάπτυξης και των οικονομικών ορίων του Κεϋνσιανισμού. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, μετατρέποντας σε αντικείμενο ανταγωνισμού νέες περιοχές, παραδοσιακά λιγότερο εμπορευματοποιημένες (τηλεπικοινωνίες, παιδεία, υγεία, δημόσιες υπηρεσίες κ.λπ.), άνοιξαν νέα πεδία ιδιωτικής δράσης και καπιταλιστικής συσσώρευσης. Αυτό οδήγησε στην εκ νέου ενίσχυση των ποσοστών κέρδους και προσέδωσε νέα ζωτικότητα στην οικονομία. Βέβαια, αυτή η ζωτικότητα ποτέ στην πραγματικότητα δεν προσέγγισε τους αναπτυξιακούς ρυθμούς (ούτε τη σταθερότητα των ρυθμών) της περιόδου 1945-1973. Κατάφερε όμως να υποτάξει, τουλάχιστον εν μέρει, το κράτος και τους θεσμούς ρύθμισης στις αγορές, και υπ΄ αυτήν την έννοια απορρύθμισε την ίδια την καπιταλιστική οικονομία και την ικανότητά της να ελέγχει τις κρίσεις.

Υπάρχει διέξοδος στα πιο πάνω; Δύο απόψεις διεκδικούν να δώσουν πολιτική απάντηση. Η πρώτη υποστηρίζει την ανατροπή της ίδιας της καπιταλιστικής οικονομίας (η ριζοσπαστική αριστερή απάντηση), η δεύτερη την επαναρρύθμισή της. Και οι δύο αυτές απαντήσεις στερούνται σήμερα, για τελείως διαφορετικούς λόγους, πολιτικής ισχύος, εθνικής και διεθνούς. Στον κοντινό ορίζοντα, το μεγαλύτερο εμπόδιο στον νεοφιλελευθερισμό είναι ο ίδιος ο εαυτός του και οι αντιδράσεις, προς το παρόν σπασμωδικές, που προκαλεί η υλοποίησή του.

Ο Γεράσιμος Μοσχονάς είναι επίκουρος καθηγητής Συγκριτικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
http://www.tanea.gr/news/greece/article/55548/?iid=2
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Η Επίσημη Ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης: «Νεοφιλελευθερισμός», Φιλελευθερισμός και Οικονομική Επιστήμη

40
aetos64 έγραψε:...καί νομίζω πως το μόνο που μένει στους πολιτικούς μας πλέον είναι οι συμμαχίες με παρατάξεις του αντίπαλου δέους του Φιλελευθερισμού.... http://www.filoumenos.com/forum/viewtop ... 517#p80517
Πρωθυπουργός Ιταλίας Ματέο Ρέντζι στους Financial Times:

''εκτιμώ την Άγγελα Μέρκελ ιδιαίτερα αλλά οι εταίροι πρέπει να είναι ειλικρινείς: ''Η Ευρώπη πρέπει να υπηρετεί όλα τα 28 κράτη, όχι μόνο ένα.
Η πολιτική λιτότητας που που επέβαλε η Μέρκελ ευνοεί τους Ρήτορες συμφερόντων, τόνισε με βλέμα προς τα αποτελέσματα των εκλογών της Ισπανίας. Όπου ο συντηριτικός πρωθυπουργός έχασε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Τα δύο νεοιδρυθέντα ''Podemos'' καί "Ciudadanos" πε΄τυχαν μεγάλα αποτελέσματα.

''Δεν γνωρίζω τι θα γίνει με το φίλο μου "Mariano'' είπε ο Ρέντζι για τον Ραχόι, γνωρίζω όμως, πως όσοι πιστοί της λιτότητας, στάθηκαν στο πολιτικό μέτωπο χωρίς ανάπτυξη, έχασαν τη θέση τους.'' Αυτό συνέβει στην Πολονία, την Ελλάδα καί Πορτογαλία.

Καί τον Ρένζι θα μπορούσε να πετύχει αυτή η μοίρα, στην Ιταλία βρίσκεται το ''κίνημα των 5 αστέρων'' σε απόσταση αναπνοής απο το σοσιαλοδημοκρατικό κόμμα του Ρένζι.

Ο Ρένζι κριτήκαρε καί πρόθεση της Γερμανίας γιά τον αγωγό φυσικού αεριου στην Βαλτική Θάλασσα, ο οποίος θα κατασκευαστεί αγνοώντας τα μέτρα των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, την ώρα που η Ευρωπαική Ένωση απογόρευσε την κατασκευή του ''South-Stream-Pipeline'' απο τον οποίο θα κέρδιζε καί η Ιταλία. ''Ποιός αποφασίζει άραγε;'', ρώτησε ο Ρένζι.

http://www.t-online.de/nachrichten/ausl ... el-ab.html

Re: Η Επίσημη Ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης: «Νεοφιλελευθερισμός», Φιλελευθερισμός και Οικονομική Επιστήμη

41
LAPTONAS έγραψε:Από το παραπάνω βίντεο μαθαίνει κανείς ότι ο νεοφιλελευθερισμός και ο φιλελευθερισμός διαφέρουν στο ότι ο πρώτος είναι ολιγαρχικός, με αποτέλεσμα η ελευθερία των αγαθών να περιορίζεται μόνο στους ελίτ (ολίγους)... ενώ ο φιλελευθερισμός είναι ελευθερία για όλους..... αφού "μία αγορά είναι πραγματικά ελεύθερη αν και μόνο εάν καμία επιχείρηση και κανένας καταναλωτής δεν είναι αρκετά ισχυρός ώστε να μπορεί να χειραγωγήσει το μηχανισμό προσφοράς και ζήτησης." Τα καρτέλ που αποκλείουν τους μικρούς παραγωγούς, τα μονοπώλια, η άμβλυνση της διαφοράς πλούτου μεταξύ φτωχών και πλούσιων και άλλα ...επί της ουσίας είναι προϊόντα της σημερινής νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ακολουθούν οι Έλληνες πολιτικοί.... όπως και οι Ευρωπαίοι γενικώς..... Το ισχυρό κράτος δικαίου πρέπει να διασφαλίζει την ηθική και νομική πλευρά της κοινωνίας....
Αυτό που εννοεί ο Νικόλας είναι η κατάργηση του Κράτους! :shok:

Εδώ στον βίντεο αμέσως στο ξεκίνημα:

https://www.youtube.com/watch?v=X86U9rOzSFc

Re: Η Επίσημη Ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης: «Νεοφιλελευθερισμός», Φιλελευθερισμός και Οικονομική Επιστήμη

42
LAPTONAS έγραψε:....

Πως γίνεται όμως να είναι όλοι στην βουλή νεοφιλελεύθεροι, και όχι φιλελεύθεροι;

Ας δούμε ένα άρθρο :

[ ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ ] Γιατί τα κόμματα είναι νεοφιλελεύθερα;

Γιατί οι κυβερνήσεις το κάνουν;
Γιατί κόμματα πολυσυλλεκτικά (κεντροδεξιά και κεντροαριστερά), στραμμένα κατά προτεραιότητα στην άγρα ψήφων, ακολουθούν πολιτικές νεοφιλελεύθερης έμπνευσης που τα φέρουν σε σύγκρουση με ένα τμήμα της κοινωνικής τους βάσης, ιδιαίτερα της πιο λαϊκής; Η παγκοσμιοποίηση (η απάντηση που συνήθως έρχεται αυθόρμητα στα χείλη), η Ευρωπαϊκή Ένωση και η υποταγή στις απαιτήσεις του κεφαλαίου είναι οι πιο συνήθεις απαντήσεις. Οι ερμηνείες αυτές έχουν- όλες- μια σημαντική δόση αλήθειας. Ας δούμε, ωστόσο, μερικά γεγονότα.

Η μείωση των ρυθμών ανάπτυξης: οι νεοφιλελεύθερες ιδέες άρχισαν να αποκτούν επιρροή στα μέσα της δεκαετίας του 1970 ως απάντηση στη λεγόμενη «κρίση υπερ-συσσώρευσης» και στην τάση μείωσης του ποσοστού κέρδους. Οι δείκτες ανάπτυξης - κατά τη μετά το 1973 περίοδο- είναι χαρακτηριστικοί: Γερμανία: 6% την περίοδο 1950-73 έναντι μόνο 2,1% την περίοδο 1973-97, Ιαπωνία: 9,2% την περίοδο 1950-73 έναντι μόνο 3,3% την περίοδο 1973-97, ΗΠΑ: 3,8% έναντι 2,5%, Μ. Βρετανία: 3% έναντι 1,8%, Γαλλία 5% έναντι 2,1%, Ιταλία 5,6% έναντι 2,4% (πηγή: Lavelle, Τhe Death of Social Democracy, 2008). Στην πραγματικότητα, η κρίση αποτελεσματικότητας του Κεϋνσιανισμού έφερε στο προσκήνιο ιδέες που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν περιθωριακές. Όπως έχει γράψει ο Ηobsbawm, την περίοδο 1945-1970 «κανένας δεν άκουγε παλαιοημερολογίτες όπως τον Μ. Φρίντμαν και τον Φ. Χάγιεκ». Δεν ήταν συνεπώς η μαγεία των ιδεών του νεοφιλελευθερισμού ούτε η παγκοσμιοποίηση (ούτε η ευρωπαϊκή ενοποίηση) που οδήγησαν, για παράδειγμα, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, όσα έτυχε να βρεθούν στην εξουσία στις αρχές της δεκαετίας του ΄70, να εγκαταλείψουν- εν μέσω της θητείας τους!τις επεκτατικές τους πολιτικές προς όφελος των πολιτικών λιτότητας. Ήταν μάλλον η μείωση των ρυθμών ανάπτυξης που εξασθένισε την υλική βάση των πολιτικών ισότητας και οδήγησε κόμματα εθισμένα στον σεβασμό της καπιταλιστικής λογικής να στραφούν σε νέες - τις νεοφιλελεύθερες- λύσεις.

Η παγκοσμιοποίηση: συνεπώς, η παγκοσμιοποίηση δεν βρίσκεται χρονολογικά στην αφετηρία της νεοφιλελευθεροποίησης. Σε κάποιον βαθμό μάλιστα ισχύει το αντίστροφο: η σταδιακή υιοθέτηση νεοφιλελεύθερων εθνικών λύσεων οδήγησε στην κυριαρχία της φιλελεύθερης λογικής στην οικοδόμηση της «παγκοσμιοποίησης». Η κυριαρχία αυτή διευκολύνθηκε πολύ από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και τη δημιουργία ενός μονοπολικού κόσμου (με κέντρο τις παραδοσιακά

ΣΤΟΝ ΚΟΝΤΙΝΟ ΟΡΙΖΟΝΤΑ,

το μεγαλύτερο εμπόδιο στον νέοφιλελευθερισμό είναι ο ίδιος ο εαυτός του και οι αντιδράσεις, που προκαλεί η υλοποίησή του

πιο φιλελεύθερες ΗΠΑ). Βέβαια, σήμερα, η παγκοσμιοποίηση νεοφιλελεύθερου τύπου «αναγκάζει» τις εθνικές κυβερνήσεις (οι οποίες είναι, ειρήσθω εν παρόδω, σε μεγάλο βαθμό οι δημιουργοί της παγκοσμιοποίησης) να δρουν σεβόμενες το πλαίσιό της. Η παγκοσμιοποίηση αποτελεί, συνεπώς, μια αυτοτροφοδοτούμενη διαδικασία που παράγει τα δικά της αποτελέσματα.




Η ευρωπαϊκή ενοποίηση: είναι βέβαιο ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση επέτεινε τη νεοφιλελευθεροποίηση των πολιτικών.
Οι επιτυχίες της ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι σε μεγάλο βαθμό (αν και όχι μόνο) συνδεδεμένες με τη φιλελεύθερη λογική προτεραιοτήτων: τελωνειακή ένωση, πολιτική ανταγωνισμού, ενιαία αγορά, σύμφωνο σταθερότητας. Ιδιαίτερα, λόγω του Μάαστριχτ, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις υιοθέτησαν περιοριστικές και market-making πολιτικές σχεδόν ταυτόχρονα, γεγονός που όχι μόνον πολλαπλασίασε την αποτελεσματικότητά τους αλλά και λειτούργησε ως ισχυρός ανεξάρτητος αιτιακός παράγοντας στην κατεύθυνση της φιλελευθεροποίησης. Αυτή η τελευταία, σε μια ενδιάμεση χρονικά στιγμή (δεκαετία 1990) παγιώθηκε και έγινε- λόγω της Ευρώπης- πιο βαθιά, πιο συνεκτική και πιο επιθετική. Ωστόσο, νεοφιλελεύθερη στροφή είχαμε και πριν από το Μάαστριχτ.

Τα παραπάνω δείχνουν ότι τα πάντα δεν ανάγονται στην παγκοσμιοποίηση (ούτε στην Ε.Ε.). Ίσως, σήμερα, δεν έχει κανένα ενδιαφέρον το να γνωρίσουμε ποιος παράγοντας προηγείται χρονικά και ποιος προηγείται ποιοτικά. Ωστόσο, ο νεοφιλελευθερισμός κατ΄ αρχήν επικράτησε λόγω της μείωσης των ρυθμών ανάπτυξης και των οικονομικών ορίων του Κεϋνσιανισμού. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, μετατρέποντας σε αντικείμενο ανταγωνισμού νέες περιοχές, παραδοσιακά λιγότερο εμπορευματοποιημένες (τηλεπικοινωνίες, παιδεία, υγεία, δημόσιες υπηρεσίες κ.λπ.), άνοιξαν νέα πεδία ιδιωτικής δράσης και καπιταλιστικής συσσώρευσης. Αυτό οδήγησε στην εκ νέου ενίσχυση των ποσοστών κέρδους και προσέδωσε νέα ζωτικότητα στην οικονομία. Βέβαια, αυτή η ζωτικότητα ποτέ στην πραγματικότητα δεν προσέγγισε τους αναπτυξιακούς ρυθμούς (ούτε τη σταθερότητα των ρυθμών) της περιόδου 1945-1973. Κατάφερε όμως να υποτάξει, τουλάχιστον εν μέρει, το κράτος και τους θεσμούς ρύθμισης στις αγορές, και υπ΄ αυτήν την έννοια απορρύθμισε την ίδια την καπιταλιστική οικονομία και την ικανότητά της να ελέγχει τις κρίσεις.

Υπάρχει διέξοδος στα πιο πάνω; Δύο απόψεις διεκδικούν να δώσουν πολιτική απάντηση. Η πρώτη υποστηρίζει την ανατροπή της ίδιας της καπιταλιστικής οικονομίας (η ριζοσπαστική αριστερή απάντηση), η δεύτερη την επαναρρύθμισή της. Και οι δύο αυτές απαντήσεις στερούνται σήμερα, για τελείως διαφορετικούς λόγους, πολιτικής ισχύος, εθνικής και διεθνούς. Στον κοντινό ορίζοντα, το μεγαλύτερο εμπόδιο στον νεοφιλελευθερισμό είναι ο ίδιος ο εαυτός του και οι αντιδράσεις, προς το παρόν σπασμωδικές, που προκαλεί η υλοποίησή του.

Ο Γεράσιμος Μοσχονάς είναι επίκουρος καθηγητής Συγκριτικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
http://www.tanea.gr/news/greece/article/55548/?iid=2
Πολύ παραπλανητικό το άρθρο.
Να το εξηγήσουμε με απλά λόγια ώστε να γίνεται κατανοητό σε εμάς τους κοινούς θνητούς.
Δεν είναι η ''υπερσυσσώρευση'' η αιτία της πτώσης της ανάπτυξης αλλά η κορεσμένη πλέον οικονομία στην μεταπολεμική εποχή!
Δεν είναι η μη ευνοούσα κατάσταση της οικονομίας αιτία της φιλελευθεροποίησης αλλά η εθισμένη πλέον σε μεγάλα κέρδη επιχειρηματικότητα!

Συνεπώς, η Ευρωπαική Ένωση για την λύση ακριβώς αυτού του ''πρόβληματος'' συστάθηκε....

Re: Η Επίσημη Ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης: «Νεοφιλελευθερισμός», Φιλελευθερισμός και Οικονομική Επιστήμη

43
aetos64 έγραψε:
LAPTONAS έγραψε:....

Πως γίνεται όμως να είναι όλοι στην βουλή νεοφιλελεύθεροι, και όχι φιλελεύθεροι;

Ας δούμε ένα άρθρο :

[ ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ ] Γιατί τα κόμματα είναι νεοφιλελεύθερα;

Γιατί οι κυβερνήσεις το κάνουν;
Γιατί κόμματα πολυσυλλεκτικά (κεντροδεξιά και κεντροαριστερά), στραμμένα κατά προτεραιότητα στην άγρα ψήφων, ακολουθούν πολιτικές νεοφιλελεύθερης έμπνευσης που τα φέρουν σε σύγκρουση με ένα τμήμα της κοινωνικής τους βάσης, ιδιαίτερα της πιο λαϊκής; Η παγκοσμιοποίηση (η απάντηση που συνήθως έρχεται αυθόρμητα στα χείλη), η Ευρωπαϊκή Ένωση και η υποταγή στις απαιτήσεις του κεφαλαίου είναι οι πιο συνήθεις απαντήσεις. Οι ερμηνείες αυτές έχουν- όλες- μια σημαντική δόση αλήθειας. Ας δούμε, ωστόσο, μερικά γεγονότα.

Η μείωση των ρυθμών ανάπτυξης: οι νεοφιλελεύθερες ιδέες άρχισαν να αποκτούν επιρροή στα μέσα της δεκαετίας του 1970 ως απάντηση στη λεγόμενη «κρίση υπερ-συσσώρευσης» και στην τάση μείωσης του ποσοστού κέρδους. Οι δείκτες ανάπτυξης - κατά τη μετά το 1973 περίοδο- είναι χαρακτηριστικοί: Γερμανία: 6% την περίοδο 1950-73 έναντι μόνο 2,1% την περίοδο 1973-97, Ιαπωνία: 9,2% την περίοδο 1950-73 έναντι μόνο 3,3% την περίοδο 1973-97, ΗΠΑ: 3,8% έναντι 2,5%, Μ. Βρετανία: 3% έναντι 1,8%, Γαλλία 5% έναντι 2,1%, Ιταλία 5,6% έναντι 2,4% (πηγή: Lavelle, Τhe Death of Social Democracy, 2008). Στην πραγματικότητα, η κρίση αποτελεσματικότητας του Κεϋνσιανισμού έφερε στο προσκήνιο ιδέες που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν περιθωριακές. Όπως έχει γράψει ο Ηobsbawm, την περίοδο 1945-1970 «κανένας δεν άκουγε παλαιοημερολογίτες όπως τον Μ. Φρίντμαν και τον Φ. Χάγιεκ». Δεν ήταν συνεπώς η μαγεία των ιδεών του νεοφιλελευθερισμού ούτε η παγκοσμιοποίηση (ούτε η ευρωπαϊκή ενοποίηση) που οδήγησαν, για παράδειγμα, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, όσα έτυχε να βρεθούν στην εξουσία στις αρχές της δεκαετίας του ΄70, να εγκαταλείψουν- εν μέσω της θητείας τους!τις επεκτατικές τους πολιτικές προς όφελος των πολιτικών λιτότητας. Ήταν μάλλον η μείωση των ρυθμών ανάπτυξης που εξασθένισε την υλική βάση των πολιτικών ισότητας και οδήγησε κόμματα εθισμένα στον σεβασμό της καπιταλιστικής λογικής να στραφούν σε νέες - τις νεοφιλελεύθερες- λύσεις.

Η παγκοσμιοποίηση: συνεπώς, η παγκοσμιοποίηση δεν βρίσκεται χρονολογικά στην αφετηρία της νεοφιλελευθεροποίησης. Σε κάποιον βαθμό μάλιστα ισχύει το αντίστροφο: η σταδιακή υιοθέτηση νεοφιλελεύθερων εθνικών λύσεων οδήγησε στην κυριαρχία της φιλελεύθερης λογικής στην οικοδόμηση της «παγκοσμιοποίησης». Η κυριαρχία αυτή διευκολύνθηκε πολύ από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και τη δημιουργία ενός μονοπολικού κόσμου (με κέντρο τις παραδοσιακά

ΣΤΟΝ ΚΟΝΤΙΝΟ ΟΡΙΖΟΝΤΑ,

το μεγαλύτερο εμπόδιο στον νέοφιλελευθερισμό είναι ο ίδιος ο εαυτός του και οι αντιδράσεις, που προκαλεί η υλοποίησή του

πιο φιλελεύθερες ΗΠΑ). Βέβαια, σήμερα, η παγκοσμιοποίηση νεοφιλελεύθερου τύπου «αναγκάζει» τις εθνικές κυβερνήσεις (οι οποίες είναι, ειρήσθω εν παρόδω, σε μεγάλο βαθμό οι δημιουργοί της παγκοσμιοποίησης) να δρουν σεβόμενες το πλαίσιό της. Η παγκοσμιοποίηση αποτελεί, συνεπώς, μια αυτοτροφοδοτούμενη διαδικασία που παράγει τα δικά της αποτελέσματα.




Η ευρωπαϊκή ενοποίηση: είναι βέβαιο ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση επέτεινε τη νεοφιλελευθεροποίηση των πολιτικών.
Οι επιτυχίες της ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι σε μεγάλο βαθμό (αν και όχι μόνο) συνδεδεμένες με τη φιλελεύθερη λογική προτεραιοτήτων: τελωνειακή ένωση, πολιτική ανταγωνισμού, ενιαία αγορά, σύμφωνο σταθερότητας. Ιδιαίτερα, λόγω του Μάαστριχτ, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις υιοθέτησαν περιοριστικές και market-making πολιτικές σχεδόν ταυτόχρονα, γεγονός που όχι μόνον πολλαπλασίασε την αποτελεσματικότητά τους αλλά και λειτούργησε ως ισχυρός ανεξάρτητος αιτιακός παράγοντας στην κατεύθυνση της φιλελευθεροποίησης. Αυτή η τελευταία, σε μια ενδιάμεση χρονικά στιγμή (δεκαετία 1990) παγιώθηκε και έγινε- λόγω της Ευρώπης- πιο βαθιά, πιο συνεκτική και πιο επιθετική. Ωστόσο, νεοφιλελεύθερη στροφή είχαμε και πριν από το Μάαστριχτ.

Τα παραπάνω δείχνουν ότι τα πάντα δεν ανάγονται στην παγκοσμιοποίηση (ούτε στην Ε.Ε.). Ίσως, σήμερα, δεν έχει κανένα ενδιαφέρον το να γνωρίσουμε ποιος παράγοντας προηγείται χρονικά και ποιος προηγείται ποιοτικά. Ωστόσο, ο νεοφιλελευθερισμός κατ΄ αρχήν επικράτησε λόγω της μείωσης των ρυθμών ανάπτυξης και των οικονομικών ορίων του Κεϋνσιανισμού. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, μετατρέποντας σε αντικείμενο ανταγωνισμού νέες περιοχές, παραδοσιακά λιγότερο εμπορευματοποιημένες (τηλεπικοινωνίες, παιδεία, υγεία, δημόσιες υπηρεσίες κ.λπ.), άνοιξαν νέα πεδία ιδιωτικής δράσης και καπιταλιστικής συσσώρευσης. Αυτό οδήγησε στην εκ νέου ενίσχυση των ποσοστών κέρδους και προσέδωσε νέα ζωτικότητα στην οικονομία. Βέβαια, αυτή η ζωτικότητα ποτέ στην πραγματικότητα δεν προσέγγισε τους αναπτυξιακούς ρυθμούς (ούτε τη σταθερότητα των ρυθμών) της περιόδου 1945-1973. Κατάφερε όμως να υποτάξει, τουλάχιστον εν μέρει, το κράτος και τους θεσμούς ρύθμισης στις αγορές, και υπ΄ αυτήν την έννοια απορρύθμισε την ίδια την καπιταλιστική οικονομία και την ικανότητά της να ελέγχει τις κρίσεις.

Υπάρχει διέξοδος στα πιο πάνω; Δύο απόψεις διεκδικούν να δώσουν πολιτική απάντηση. Η πρώτη υποστηρίζει την ανατροπή της ίδιας της καπιταλιστικής οικονομίας (η ριζοσπαστική αριστερή απάντηση), η δεύτερη την επαναρρύθμισή της. Και οι δύο αυτές απαντήσεις στερούνται σήμερα, για τελείως διαφορετικούς λόγους, πολιτικής ισχύος, εθνικής και διεθνούς. Στον κοντινό ορίζοντα, το μεγαλύτερο εμπόδιο στον νεοφιλελευθερισμό είναι ο ίδιος ο εαυτός του και οι αντιδράσεις, προς το παρόν σπασμωδικές, που προκαλεί η υλοποίησή του.

Ο Γεράσιμος Μοσχονάς είναι επίκουρος καθηγητής Συγκριτικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
http://www.tanea.gr/news/greece/article/55548/?iid=2
Πολύ παραπλανητικό το άρθρο.
Να το εξηγήσουμε με απλά λόγια ώστε να γίνεται κατανοητό σε εμάς τους κοινούς θνητούς.
Δεν είναι η ''υπερσυσσώρευση'' η αιτία της πτώσης της ανάπτυξης αλλά η κορεσμένη πλέον οικονομία στην μεταπολεμική εποχή!
Δεν είναι η μη ευνοούσα κατάσταση της οικονομίας αιτία της φιλελευθεροποίησης αλλά η εθισμένη πλέον σε μεγάλα κέρδη επιχειρηματικότητα!

Συνεπώς, η Ευρωπαική Ένωση για την λύση ακριβώς αυτού του ''πρόβληματος'' συστάθηκε....
:cooll :cooll :flag :flag

Re: Η Επίσημη Ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης: «Νεοφιλελευθερισμός», Φιλελευθερισμός και Οικονομική Επιστήμη

44
Εργασιακός μεσαίωνας; Πού τέτοια τύχη!...

Γνωρίζετε ότι ο «εργασιακός μεσαίωνας» είχε λιγότερες ώρες εργασίας και περισσότερες αργίες από όσες έχουμε εμείς;...
Εικόνα

Εργασιακός μεσαίωνας; Πού τέτοια τύχη! Μία από τις πλέον δημοφιλείς εκφράσεις των τελευταίων ετών είναι αυτή του “εργασιακού μεσαίωνα”. Kι όμως, οι δουλοπάροικοι του μεσαίωνα, στην πραγματικότητα δούλευαν λιγότερο από τον μέσο εργαζόμενο της βιομηχανικής εποχής. Πόσο μαλλον της ψηφιακής! Η Έντιθ Ρότζερς στο βιβλίο της «Discussion of Holidays in the Later Middle Ages» (Συζήτηση για τις αργίες στα τέλη του μεσαίωνα), εξηγεί πως η εκκλησία καθιέρωνε θρησκευτικές αργίες για να ξεκουράζoνται τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και να έχουν χρόνο για εκκλησιασμό. Οι φεουδάρχες συμφωνούσαν στην καθιέρωση αργιών, καθώς οι ανάπαυλες μείωναν τον κίνδυνο κοινωνικών αναταραχών. Στην Αγγλία, οι αργίες έφταναν τις 120 μέρες τον χρόνο, ενώ στην Ισπανία τις 150. Πρωταθλήτρια Ευρώπης ήταν η μεσαιωνική Γαλλία, που εξασφάλιζε στους χωρικούς της 180 μέρες άδειας. Αυτό σημαίνει ότι ο μέσος Γάλλος δουλοπάροικος του 13ου – 14ου αιώνα, αφιέρωνε σχεδόν έξι μήνες τον χρόνο στην οικογένειά του, στους φίλους του, στα καπηλειά, σε χορούς και πανηγύρια....

Εικόνα
Το ωράριο Σύμφωνα με τον καθηγητή της Οξφόρδης, Τζέιμς Ρότζερς (James E. Thorold Rogers), το ωράριο σπάνια ξεπερνούσε τις 9 ώρες ημερησίως και περιελάμβανε διαλείμματα για τουλάχιστον τρία γεύματα και μεσημεριανή σιέστα. Πέντε αιώνες αργότερα, στην ακμή της βιομηχανικής επανάστασης, το ωράριο εξαφανίσθηκε και οι αργίες σχεδόν καταργήθηκαν. Γι’ αυτό εμφανίσθηκαν τα εργατικά κινήματα και οι ιδεολογίες που βασίστηκαν στην καταπίεση των εργαζομένων και στην απληστία των εργοδοτών. Οι εργάτες ουσιαστικά ζητούσαν να επιστρέψουν στον «εργασιακό μεσαίωνα»! Σήμερα στην Αγγλία, ετησίως οι αργίες φτάνουν τις 105, μαζί με τα σαββατοκύριακα και τις άδειες. Πριν τετρακόσια χρόνια ήταν 120. Οι Γάλλοι συνεχίζουν να διατηρούν ψηλά τον πήχη στις 175 μέρες, παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης Σαρκοζί να αυξήσει τις εργατοώρες. Στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι οι αργιες είναι γύρω στις 110, ενώ στη Νότια Κορέα ίσα που αγγίζουν τις 70. Κατόπιν όλων αυτών επαναλαμβάνουμε: Εργασιακός μεσαίωνας; Πού τέτοια τύχη!...

http://www.mixanitouxronou.gr/ton-ergas ... evan-ligo/

Re: Η Επίσημη Ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης: «Νεοφιλελευθερισμός», Φιλελευθερισμός και Οικονομική Επιστήμη

45
Ο κορωνοϊός προσγειώνει τον νεοφιλελευθερισμό
ΠΟΛΙΤΙΚΗ 29.03.2020
Οι απαντήσεις σε κρίσεις έρχονται σε δύο φάσεις. Κατ’ αρχάς, οι κυβερνήσεις ανταποκρίνονται με προβλέψιμους τρόπους, σύμφωνα με όσα έχουν κάνει στο παρελθόν. Αλλά, όταν κάποιες κρίσεις μπορεί να επηρεάσουν την κοινωνία σε βάθος χρόνου, τότε μπορεί να αλλάξει η σκέψη μας για το τι πρέπει να κάνουν οι κυβερνήσεις. Ο κορωνοϊός είναι μια εμβληματική περίπτωση από την άποψη αυτή. Είναι πιθανό να προκαλέσει τη μεγαλύτερη μετατόπιση στο υπόδειγμα της οικονομικής πολιτικής στην Ευρώπη από τη δεκαετία του 1980. Ετσι, καθώς οι κυβερνήσεις αρχίζουν να επιλέγουν νέα μέσα πολιτικής, το μεγαλύτερο οικονομικό θύμα του κορωνοϊού σε ολόκληρη την Ευρώπη φαίνεται ότι θα είναι ο νεοφιλελευθερισμός.

Επειτα από αρκετούς μήνες στην Ιταλία και έχοντας πρόσφατα επιστρέψει στο Λονδίνο, με εντυπωσιάζει ο τρόπος με τον οποίο οι εθνικές μας απαντήσεις στον ιό παρουσιάζουν πολλά προβλέψιμα χαρακτηριστικά. Τα laissez-faire φιλελεύθερα ένστικτα των Βρετανών ώθησαν τον Μπόρις Τζόνσον απλώς να «συμβουλεύσει» τους πολίτες για το τι πρέπει να κάνουν. Ηταν σαν να λέει ο καπετάνιος του «Τιτανικού» στους επιβάτες του:

«Λαμβάνοντας υπόψη τις νέες συνθήκες, μπορεί να θελήσετε να επωφεληθείτε από μια σωσίβια λέμβο». Ο ανεπίσημος χαρακτήρας της αντίδρασής του περιλάμβανε μια ασάφεια –διαφορετικοί υπουργοί μετέδιδαν διαφορετικά μηνύματα–, αλλά προκάλεσε επίσης μια απάντηση από την κοινωνία των πολιτών, που ήταν πολύ πιο προωθημένη από την επίσημη κυβερνητική πολιτική. Πράγματι, οι άνθρωποι άρχισαν τις «αγορές υπό το κράτος πανικού», με παράλογους τρόπους. Κατά παράξενο τρόπο, η απειλή μιας νόσου του αναπνευστικού συστήματος οδήγησε τους καταναλωτές να αγοράσουν όσο το δυνατόν περισσότερο χαρτί υγείας.

Και ενώ ο Μπόρις ξαφνικά έλεγε ότι βασίζει την πολιτική του στις συμβουλές των ειδικών –όχι ένα σημείο αναφοράς γι’ αυτόν στη συζήτηση για το Brexit–, επέλεξε να ακούσει Βρετανούς ακαδημαϊκούς που χρησιμοποιούν μοντέλα προβολής πιθανών συμπεριφορών βασισμένα σε αμφίβολες υποθέσεις και όχι να αξιοποιήσει την ιατρική επιστήμη, που επηρεάζει τις αποφάσεις στις περισσότερες άλλες χώρες.

Η βρετανική απάντηση δεν ήταν εντελώς μοναδική. Η Σουηδία, για παράδειγμα, επέλεξε επίσης μια πιο χαλαρή προσέγγιση. Αλλά, αντίθετα, οι παραδόσεις κρατικής παρέμβασης της νότιας Ευρώπης οδήγησαν σε πολύ διαφορετική, βασισμένη σε κανόνες απάντηση. Η Ιταλία έκλεισε σχολεία και πανεπιστήμια, απαίτησε τη διακοπή λειτουργίας όλων των μη απαραίτητων καταστημάτων και αποφάσισε ότι ο καθένας που βγαίνει στον δρόμο θα πρέπει πρώτα να κατεβάσει ένα επίσημο έντυπο από το Ιντερνετ και να δηλώσει τους λόγους για τους οποίους αφήνει το σπίτι του. Προβλέψιμα, οι άνθρωποι έπρεπε να συμπληρώσουν μια φόρμα: η διοικητική κουλτούρα το απαιτεί, όπως επίσης συμβαίνει στη Γαλλία και στην Ελλάδα. Το πιο σημαντικό είναι ότι οι άνθρωποι συμμορφώθηκαν, ίσως λόγω της σαφήνειας και της σταθερότητας του μηνύματος. Οι καταναλωτές περίμεναν με υπευθυνότητα έξω από τα σούπερ μάρκετ, δύο μέτρα μακριά ο ένας από τον άλλον, με ησυχία και με σεβασμό στον νέο κανονισμό. Δεν υπήρξε καμία αγορά υπό το κράτος πανικού.

Η περίπτωση της Ελλάδας είναι ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Μια κυβερνητική μηχανή με περιορισμένη εξειδίκευση και πόρους, με εγγενή προβλήματα συντονισμού μεταξύ διαφορετικών φορέων, φαινόταν τόσο άσχημα εξοπλισμένη όσο οποιαδήποτε άλλη για να αντιμετωπίσει την επίθεση της πανδημίας. Αλλά αυτές οι γνωστές αδυναμίες φαίνεται να έχουν πυροδοτήσει τη δική τους λύση. Ο Μητσοτάκης εμφανίστηκε αποφασιστικός. Η ομάδα εργασίας που δημιούργησε, με επικεφαλής τον σεβαστό ανοσολόγο Σωτήρη Τσιόδρα, επέτρεψε να ακουστεί μια καθαρή «φωνή» για την επίσημη πολιτική σχετικά με τον ιό. Παράλληλα, ο Νίκος Χαρδαλιάς προήχθη σε υφυπουργό για να συγκεντρώσει την ευθύνη των κυβερνητικών αποφάσεων και ενεργειών. Αντί για αναποτελεσματικότητα, υπάρχει γρήγορη και αποτελεσματική δράση. Και, παρά το γεγονός ότι το σύστημα υγείας έχει απογυμνωθεί από την πρόσφατη λιτότητα, τα αποτελέσματα μέχρι στιγμής είναι εντυπωσιακά. Η Ελλάδα έχει πολύ χαμηλότερο ποσοστό κρουσμάτων ή θανάτων από ό,τι οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Μπράβο!

Πέρα από αυτές τις στρατηγικές διαχείρισης κρίσεων, οι οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας είναι, φυσικά, τεράστιες. Και είναι αυτές οι αναμενόμενες συνέπειες που αλλάζουν τις αντιλήψεις σχετικά με το τι μπορούν ή πρέπει να κάνουν οι κυβερνήσεις στην οικονομία. Δεν ξεκινάμε από μια tabula rasa. Ηδη, η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση προκάλεσε τη μεγαλύτερη ενεργοποίηση των κυβερνήσεων και των κεντρικών τραπεζών.

Μια στροφή στον λαϊκισμό οδήγησε την κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον να δεσμευθεί, πριν εκδηλωθεί η πανδημία, σε μεγάλες δημόσιες επενδύσεις. Τώρα η κυβέρνησή του υπόσχεται σχεδόν καθημερινά να ξοδέψει περισσότερα χρήματα των φορολογουμένων: τη μια μέρα υπόσχονται να δώσουν 35 δισεκατομμύρια στερλίνες, σχεδόν την επόμενη μέρα ανακοινώνονται ακόμη περισσότερες υποσχέσεις. Λέει ότι θέλει να «αγκαλιάσει» κάθε εργαζόμενο με κρατικές επιδοτήσεις εισοδήματος – σαφώς, λόγω του φόβου ότι η πανδημία θα προκαλέσει οικονομική ύφεση. Ομοίως, ο Ντόναλντ Τραμπ συμφώνησε με το Κογκρέσο την περασμένη εβδομάδα σε ένα πακέτο δαπανών ύψους 2 τρισ. δολαρίων. Ο αγγλοσαξονικός συντηρητισμός –ουσιαστικά, ο νεοφιλελευθερισμός– υποχωρεί πραγματικά όπως ποτέ στο παρελθόν. Αλλά τα αποτελέσματα είναι ευρύτερα. Η Αγκελα Μέρκελ ανακοίνωσε τη μεγαλύτερη αύξηση των δημοσίων δαπανών στη γερμανική ιστορία. Η γερμανική αρχή των σταθερών δημόσιων οικονομικών, του ορδο-φιλελευθερισμού (ordo-liberalism) έχει παραγκωνιστεί. Εχει εγκαταλειφθεί στην εγχώρια γερμανική αγορά –αν και όχι για τη Γερμανία σε ευρωπαϊκό επίπεδο– και δεν θα είναι εύκολο να αναζωογονηθεί.

Οι κρίσεις προκαλούν επείγουσες απαντήσεις, αλλά μπορούν να έχουν και μακροπρόθεσμες συνέπειες. Η αντίδραση στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν οι κυβερνήσεις να αναλάβουν μεγαλύτερη ευθύνη για το επίπεδο απασχόλησης και ευημερίας, καθώς και για τις δημόσιες υποδομές. Οι εθνικές απαντήσεις σήμερα επιστρέφουν σε αυτό το πλαίσιο σκέψης. Τέτοιες προθέσεις διατρέχουν βαθιά τη συλλογική ψυχοσύνθεση. Δεν ξεχνιούνται εύκολα. Το αποτέλεσμα του κορωνοϊού μπορεί να είναι ότι τώρα είμαστε όλοι σοσιαλδημοκράτες!

* Ο κ. Κέβιν Φέδερστοουν είναι καθηγητής της έδρας Σύγχρονων Ελληνικών Σπουδών «Ελευθέριος Βενιζέλος» και διευθυντής του Ελληνικού Παρατηρητηρίου του London School of Economics.

https://www.kathimerini.gr/1071270/opin ... ley8erismo
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν
Απάντηση

Επιστροφή στο “Παγκόσμια - Ελληνική Οικονομία”