Διεξάγεται ένας Παγκόσμιος Ιερός Πόλεμος ;

1
Σε αυτό το θέμα διερευνάται ο Ιερός Πόλεμος. Αυτός δηλαδή που έχει αποκτήσει κάποια μορφής ιερότητα, ή διεξάγεται για τον έλεγχο ιερών. Φυσικά, ο κάθε στρατηλάτης μπορεί να επινοήσει διάφορους λόγους για να δικαιολογήσει έναν πόλεμο. Τέτοια παραδείγματα είναι οι Ιεροί πόλεμοι των Δελφών, οι Σταυροφορίες κτλ. Άλλωστε, και στην Αγία Γραφή προφητεύονται πόλεμοι που επικρατεί το θείο στοιχείο και έχουν ιερό χαρακτήρα, όπως είναι για παράδειγμα ο Πόλεμος του Γωγ και Μαγώγ, κατά τον οποίο ο Θεός οργίζεται λόγω του ότι γίνεται πόλεμος στον Ισραήλ. Γενικότερα, αυτό το θέμα έχει γεωπολιτικό προορισμό, διότι μία από τις διαστασεις της γεωπολιτικής σκακιέρας είναι η διεξαγωγή πολέμου για λόγους καθαρά θρησκευτικούς. Τέλος, όπως καταλήγει ο γράφων του συγκεκριμένου θέματος, ιερό πόλεμο φαίνεται να πιστεύει ότι διεξάγει και η Ρωσία στις μέρες μας.

Ακολουθεί Ιστορική αναλυση, με τελικό προορισμό το παρόν
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Διεξάγεται ένας Παγκόσμιος Ιερός Πόλεμος ;

2
Ιεροί πόλεμοι στην αρχαιότητα - Η περίπτωση των Δελφών

Ο Πρώτος Ιερός Πόλεμος ήταν ο πρώτος από μία σειρά πολέμων που έγιναν κατά την αρχαιότητα με σκοπό τον έλεγχο του ιερού και του μαντείου των Δελφών. Επικρατέστερη χρονική περίοδος διεξαγωγής του πολέμου θεωρείται το χρονικό διάστημα από το 595 έως το 585 π.Χ. Ο πόλεμος διεξήχθη από τη συμμαχία που αποτελούσαν οι Θεσσαλοί, οι Σικυώνιοι και οι Αθηναίοι, ενάντια στη φωκική πόλη Κίρρα. Αφορμή για το ξέσπασμα του πολέμου αποτέλεσε το γεγονός πως οι κάτοικοι της Κίρρας παρενοχλούσαν τους προσκυνητές του μαντείου των Δελφών. Τα βαθύτερα αίτια του πολέμου όμως βρίσκονταν στις φιλοδοξίες των Θεσσαλών να επικρατήσουν οριστικά στη Φωκίδα και να ελέγξουν το μαντείο των Δελφών, ενώ οι Σικυώνιοι είχαν στόχο να απαλλαγούν οριστικά από τους Κιρραίους πειρατές που δρούσαν στον Κορινθιακό κόλπο και είχαν εξελιχθεί σε απειλή γι’ αυτούς.
Ο Δεύτερος Ιερός Πόλεμος ήταν ο δεύτερος κατά σειρά πόλεμος που ξέσπασε στην αρχαιότητα με σκοπό τον έλεγχο του μαντείου των Δελφών. Ο πόλεμος αυτός σε αντίθεση με τον Πρώτο και τον Τρίτο δεν πήρε διαστάσεις αλλά ήταν σύντομος σε διάρκεια και σε γεγονότα.
Ο Τρίτος Ιερός Πόλεμος ήταν ο τρίτος κατά σειρά πόλεμος που έγινε στην αρχαία Ελλάδα με αφορμή τον έλεγχο του μαντείου των Δελφών. Ο πόλεμος ξέσπασε το 356 π.Χ., όταν οι Φωκείς αρνούμενοι να υποστούν τις συνέπεις της τιμωρίας που τους επιβλήθηκε από το αμφικτυονικό συνέδριο, κατέλαβαν το μαντείο των Δελφών. Εναντίον τους τότε σχηματίστηκε ένας αντίπαλος συνασπισμός κάτω από την ηγεσία της Θήβας αρχικά και της Μακεδονίας στη συνέχεια με αποτέλεσμα την οριστική υποταγή των Φωκέων δέκα χρόνια μετά. Ο πόλεμος αυτός αποτέλεσε αφορμή για την πρώτη εμπλοκή της Μακεδονίας στις εξελίξεις της νότιας Ελλάδας.
Ο Τέταρτος Ιερός Πόλεμος ήταν ο τελευταίος από μια σειρά Ιερών Πολέμων που ονομάστηκαν έτσι γιατί στόχος τους ήταν ο έλεγχος του ιερού και του Μαντείου των Δελφών από συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις του ελληνικού κόσμου. Στον πόλεμο αυτό ενεπλάκη ο Φίλιππος Β΄ της Μακεδονίας, ο οποίος κατόρθωσε έτσι να αναμιχθεί σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στην κεντρική Ελλάδα και τελικά να κατισχύσει έναντι των συνασπισμένων Ελλήνων στη Μάχη της Χαιρώνειας (338 π.Χ.).
Πηγή : wikipedia
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Διεξάγεται ένας Παγκόσμιος Ιερός Πόλεμος ;

3
Ιεροί Πόλεμοι: Οι «σταυροφορίες» της αρχαιότητας (Α΄ μέρος)
Εικόνα
Τα κατάλοιπα του ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς με τη ράμπα εισόδου από την ανατολική πλευρά. Εδώ μέσα σε ένα άδυτο χρησμοδοτούσε η Πυθία. Από το προσωπικό αρχείο του αρθρογράφου.
Του Θανάση Κουκόπουλου,

Ιεροί Πόλεμοι στην αρχαιότητα; Βεβαίως! Ενδεχομένως να φαίνεται άκρως αλλόκοτο στον μέσο αναγνώστη, που δεν έχει εντρυφήσει και εξοικειωθεί με την εις βάθος μελέτη και προσέγγιση του παρελθόντος και έχει μάθει είτε να εξιδανικεύει είτε να δαιμονοποιεί διάφορες εποχές. Αλλά, βεβαίως, για αυτές τις υπεραπλουστεύσεις ευθυνόμαστε πρώτα από όλα εμείς που είμαστε εξοικειωμένοι με τη μελέτη του. Eίναι καιρός, λοιπόν, να αρθούν οι όποιες προκαταλήψεις.Στην ιστοριογραφία τέσσερις ένοπλες συγκρούσεις της αρχαιότητας είναι γνωστές με τον όρο «Ιεροί Πόλεμοι» και αφορούν όλες τους το ιερό του Απόλλωνα στους Δελφούς, το οποίο ήδη από τα γεωμετρικά χρόνια άρχισε να αποκτά μεγάλη φήμη και του οποίου η ακτινοβολία σταδιακά ξεπερνά τα όρια των ελληνικών πόλεων. Εκεί κατέφευγαν όχι μόνο ιδιώτες, αλλά και εκπρόσωποι ολόκληρων πόλεων, προκειμένου να λάβουν χρησμό για μείζονος σημασίας θέματα, με πιο «καυτά» συνήθως την ίδρυση αποικιών και τη διεξαγωγή πολέμων. Είναι λογικό, επομένως, να αρχίσει η διακύβευση πλήθους πολιτικών συμφερόντων γύρω από αυτόν τον ιερό τόπο, ο έλεγχος του οποίου επέφερε όχι μόνο αύξηση κύρους, αλλά οπωσδήποτε και την ευνοϊκή στάση της Πυθίας και του «μεταφυσικού» στοιχείου.
Εικόνα
Λευκή αττική κύλικα από τάφο των Δελφών, 480-470 π.Χ., Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών. Ο Απόλλωνας, στεφανωμένος με φύλλα μυρτιάς, κάθεται σε δίφρο με λεοντοπόδαρα και προβαίνει σε σπονδή χύνοντας οίνο από μία φιάλη, καθώς τον παρακολουθεί ένα μαύρο πουλί (ίσως κουρούνα, η οποία θυμίζει τον μύθο για τον έρωτα του θεού με την όμορφη κόρη του Φλεγύα, την Αίγλη-Κορώνη). Επίσης, με το αριστερό χέρι κρατά μία λύρα. Από το προσωπικό αρχείο του αρθρογράφου.Γύρω στο 590 π.Χ., ενδεχομένως, ξέσπασε ο πρώτος κατά σειρά από αυτούς τους «Ιερούς» Πολέμους. Όμως, υπάρχουν ορισμένες φωνές οι οποίες διαφωνούν με την παραπάνω ημερομηνία. Οι σχετικές μαρτυρίες είναι πολύ μεταγενέστερες (πριν από το Β΄ μισό του 4ου αιώνα δεν υπάρχουν), ενώ ούτε ο Ηρόδοτος, του οποίου οι αναφορές στους Δελφούς γενικά είναι αρκετές, ούτε και ο Θουκυδίδης, ο οποίος αποτελεί την κύρια πηγή πληροφοριών για τον δεύτερο κατά σειρά Ιερό Πόλεμο, κάνουν μνεία στο γεγονός. Παράλληλα, αυτή την εποχή δε φαίνεται να διεξάγεται γενικά κάποιας μεγάλης έκτασης σύγκρουση, που θα απαιτούσε την εμπλοκή πολλών πόλεων.Πρόβλημα φαίνεται να προκύπτει, επίσης, και με το ζήτημα της πόλης, η συμπεριφορά της οποίας αποτέλεσε την αιτία για την έναρξη των εχθροπραξιών. Πρόκειται για την Κίρρα ή Κρίσα, η οποία επέβαλλε παράνομα φόρο στους προσκυνητές. Σύμφωνα με τις πηγές, οι Αμφικτίονες, δηλαδή οι εκπρόσωποι των πόλεων που συνιστούσαν ένα όργανο ελέγχου του Ιερού, κήρυξαν τον πόλεμο εναντίον αυτής της ιερόσυλης πόλης, φοβούμενοι προφανώς αύξηση της επιρροής της. Καταρχάς, στη γύρω περιοχή δεν υπάρχουν ισχυρές αρχαιολογικές ενδείξεις για κάποια μεγάλη πόλη με ισχυρό τείχος, η οποία θα μπορούσε να ανταπεξέλθει σε μια πολιορκία κάποιου συνασπισμού στρατιωτικών δυνάμεων, παρά μόνο σε μια θέση δυτικά του ιερού με το σημερινό όνομα Άγιος Γεώργιος. Όμως, τα τείχη της τελευταίας θέσης είναι μυκηναϊκά και μετά την καταστροφή της, γύρω στο 1.200 π.Χ., ενδείξεις ανθρώπινης παρουσίας εντοπίζονται ξανά μόλις στα βυζαντινά χρόνια.Από την άλλη, μια μικρή παραθαλάσσια πόλη στην πεδιάδα της Ιτέας είναι με βεβαιότητα γνωστή με το όνομα Κίρρα, μόλις από τον 4ο αιώνα και εξής, βάσει των φιλολογικών και επιγραφικών μαρτυριών. Ωστόσο, ο λεγόμενος Ύμνος στον Απόλλωνα, αναφερόμενος στην πρώτη έλευση του θεού στην περιοχή παραθέτει το εξής στοιχείο: «ἵκεο δ’ ἐς Κρίσην ὑπὸ Παρνησὸν νιφόεντα». Οι επωνυμίες Κρίσα και Κίρρα γενικά εναλλάσσονται στις πηγές (σίγουρα αναφέρονται στο ίδιο μέρος, όπως οι λέξεις θράσος/θάρσος/θάρρος αναφέρονται στην ίδια έννοια), ενώ από το παραπάνω χωρίο φαίνεται ότι ο ποιητής του ύμνου μιλά γενικά για την πεδιάδα νότια του Παρνασσού. Έτσι, έμμεσα συνάγεται πως δεν αποκλείεται εντελώς η πιθανότητα η παραπάνω πόλη να ονομαζόταν Κίρρα και πριν από τον 4ο αιώνα. Άλλωστε, αναφέρεται και πολιορκία από τη θάλασσα.
Εικόνα
Χάλκινες αναθηματικές περικεφαλαίες κορινθιακού τύπου, 7ος-6ος αιώνας π.Χ., Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών. Από το προσωπικό αρχείο του αρθρογράφου.Εάν γίνει δεκτό ότι όντως διεξήχθη ο πόλεμος, γεγονός που δεν αποκλείεται, αλλά δε μπορεί και να αποδειχθεί με απόλυτη ασφάλεια, τότε προκύπτουν και άλλα ζητήματα, όπως η δεκαετής διάρκεια του πολέμου. Φυσικά, πρόκειται για υπερβολή, αν ληφθεί υπόψη πως μια μικρή πόλη είχε να αντιμετωπίσει ισχυρά συμμαχικά στρατεύματα. Σύμφωνα με τις πηγές, επικεφαλής των τελευταίων ήταν οι Θεσσαλοί Ευρύλοχος και Ιππίας, καθώς την Αμφικτιονία συγκροτούσαν στην πλειονότητά τους Θεσσαλοί και λαοί που εξαρτιόνταν από αυτούς. Ο τύραννος της Σικυώνας (πόλη βορειοδυτικά της Κορίνθου) Κλεισθένης ανέλαβε τον θαλάσσιο αποκλεισμό, ενώ αναφέρεται και εμπλοκή του Σόλωνα, η οποία, ωστόσο, αμφισβητείται. Λέγεται πάντως πως οι Αθηναίοι έστειλαν ένα σώμα υπό τον Αλκμαίωνα. Η αντίσταση των «ιερόσυλων» βεβαίως κάμφθηκε. Σύμφωνα με τον περιηγητή του 2ου αιώνα μ.Χ. Παυσανία, ο Σόλων «επινόησε και το εξής τέχνασμα: το νερό του (ποταμού) Πλείστου, που κατευθυνόταν με κανάλι στην πόλη, το έστρεψε προς άλλη κατεύθυνση. […] Τότε έριξε στον Πλείστο ρίζες ελλεβόρου, και όταν βεβαιώθηκε ότι το νερό έχει δεχτεί αρκετή ποσότητα φαρμάκου, το έστρεψε πάλι στο αρχικό του κανάλι. Οι Κιρραίοι έπιναν αφρόντιστα το νερό και, εξαιτίας της ακατάπαυστης διάρροιας που τους προκάλεσε, εγκατέλειψαν τη φρούρηση του τείχους» (Φωκικά 37,7). Κάποιοι εναπομείναντες κάτοικοι κατέφυγαν στο ύψωμα της Κίρφης, όπου η αντίστασή τους υποτίθεται ότι κάμφθηκε μόλις μετά από πέντε χρόνια. Η επικράτειά τους μεταβλήθηκε σε ιερή γη αφιερωμένη στον Απόλλωνα και η καλλιέργειά της απαγορεύθηκε.
Εικόνα
Έργο του Merry Joseph Blondel (1781-1853), Ο Αθηναίος νομοθέτης και ποιητής Σόλων, 1828, λάδι σε καμβά, Μουσείο Πικαρδίας, Amiens, Γαλλία. Πηγή εικόνας: meistedrucke.ukΤι θα μπορούσε, όμως, να οδηγήσει συγγραφείς του Β΄ μισού του 4ου αιώνα να επινοήσουν έναν ολόκληρο πόλεμο; Η απάντηση κρύβεται στην εποχή και στο ποιόν αυτών των συγγραφέων. Βρισκόμαστε στα χρόνια μετά τη λήξη του Γ΄ Ιερού Πολέμου το 346 π.Χ. (θα αναλυθεί περαιτέρω στο Β΄ μέρος), στον οποίο είχε παρέμβει ο Μακεδόνας βασιλιάς, Φίλιππος Β΄. Οι πρώτες μνείες στον λεγόμενο Α΄ Ιερό Πόλεμο ή Κρισαϊκό, κατά τις πρωτογενείς πηγές, γίνονται από υποστηρικτές του Φιλίππου και συγκεκριμένα, από τους Σπεύσιππο και Καλλισθένη, οι οποίοι ήθελαν να εφεύρουν ένα προηγούμενο που θα δικαιολογούσε την επέμβαση του Μακεδόνα μονάρχη. Πιστεύω ακράδαντα πως δεν είναι διόλου τυχαίο το γεγονός ότι και αυτός ο πόλεμος διήρκεσε δέκα χρόνια (και αυτό το ξέρουμε με βεβαιότητα).Σχετικά με τον Β΄ Ιερό Πόλεμο, οι λεπτομέρειες που έχουμε στη διάθεσή μας είναι λιγότερες. Το 457 π.Χ., μετά τη μάχη των Οινοφύτων, οι Αθηναίοι, έχοντας αποκτήσει τον έλεγχο της Βοιωτίας και της Φωκίδας, αποφάσισαν να αποσπάσουν την πόλη των Δελφών από τη Δελφική Αμφικτιονία και να την παραδώσουν στους Φωκείς. Ο βασικός λόγος ήταν η επιθυμία των Αθηναίων να ελέγξουν το ιερό, δηλαδή να κατέχουν την προμαντεία, την προτεραιότητα στη χρησμοδότηση. Ως πρόφαση, όμως, χρησιμοποιήθηκε η φιλοπερσική στάση που είχε δείξει η Αμφικτιονία. Το γεγονός αυτό προκάλεσε την αντίδραση της Σπάρτης, η οποία, επίσης, ήθελε την προμαντεία, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει το 448 π.Χ. ο δεύτερος Ιερός Πόλεμος μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών.Ο πόλεμος είχε μικρή διάρκεια. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, οι Σπαρτιάτες έστειλαν στρατό στους Δελφούς και επανέφεραν την πόλη στην προηγούμενη κατάσταση. Αμέσως μετά, ο Περικλής εξεστράτευσε ξανά στους Δελφούς και παρέδωσε την πόλη πάλι στους Φωκείς. Την ίδια πληροφορία δίνει και ο Πλούταρχος στο έργο του για τον βίο του Περικλή (Βίοι Παράλληλοι, Περικλής 21). Οι Φωκείς κράτησαν το ιερό μέχρι το 421 π.Χ.
  • delphi.culture.gr, Ιεροί Πόλεμοι. Διαθέσιμο εδώ
  • Lefèvre, Francois (2016), Ιστορία του Αρχαίου Ελληνικού Κόσμου, Αθήνα: Εκδόσεις Καρδαμίτσα
  • McInerney, Jeremy (2010), «Sacred Wars» στο Fantham, E. & Gagarin, M. (επιμ.), The Oxford Encyclopedia of Ancient Greece and Rome, Α΄ τόμος, Oxford University Press.
  • Robertson, Noel (1978), «The Myth of the First Sacred War», The Classical Quarterly (28/1). Διαθέσιμο εδώ
Το άρθρο ελιεύθηκε εδώ : https://www.offlinepost.gr/2021/10/06/i ... s-a-meros/
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Διεξάγεται ένας Παγκόσμιος Ιερός Πόλεμος ;

4
Ιεροί Πόλεμοι: Οι «σταυροφορίες» της αρχαιότητας (Β΄ μέρος)
Εικόνα
Ο Λέων της Χαιρώνειας, ο οποίος θεωρείται ότι κατασκευάστηκε προς τιμήν των Θηβαίων νεκρών στη Μάχη της Χαιρώνειας στα πλαίσια του Δ΄ Ιερού Πολέμου. Πηγή εικόνας: huffingtonpost.gr
Του Θανάση Κουκόπουλου,Στο Α΄ μέρος αυτού του ζεύγους άρθρων για τους ιερούς πολέμους της αρχαιότητας αναλύθηκαν οι δύο πρώτοι (αρχές 6ου και μέσα 5ου αιώνα π.Χ. αντίστοιχα). Επισημάνθηκε ότι οι πολύ μεταγενέστερες αναφορές στον λεγόμενο «Α΄ Ιερό Πόλεμο» μάλλον συνδέονται με συγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες και ως εκ τούτου ίσως πρόκειται για «ψευδείς ειδήσεις». Στο παρόν άρθρο θα εξεταστούν οι δύο επόμενοι και τελευταίοι ιεροί πόλεμοι, ο ένας εκ των οποίων αποτέλεσε αναμφισβήτητα τον πιο σκληρό από όλους.Πρόκειται για τον φερόμενο ως «Γ΄ Ιερό Πόλεμο», βάσει της επίσημης ιστοριογραφικής παράδοσης. Για να καταστεί κατανοητός, είναι αναγκαίο να γίνει μια αναφορά στο γενικότερο κλίμα και πλαίσιο της εποχής. Τον 4ο αι. π.Χ., όλες οι παραδοσιακές «υπερδυνάμεις» του αρχαίου ελληνικού κόσμου (κυρίως Αθήνα, Σπάρτη, Θήβα κ.α.) σταδιακά αποδυναμώθηκαν και κατά συνέπεια εξέλιπε οποιοσδήποτε πόλος που θα μπορούσε να παίξει έναν σταθερά πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της περιοχής. Φαίνεται ότι όλοι ήταν κουρασμένοι από τους συνεχείς πολέμους και δεν αναλάμβαναν ιδιαίτερα δυναμικές πρωτοβουλίες.Παράλληλα, όμως, ο ικανότατος και φιλόδοξος βασιλιάς της Μακεδονίας, Φίλιππος Β΄, ο οποίος είχε περάσει τα παιδικά του χρόνια στη Θήβα ως όμηρος και είχε αντλήσει χρήσιμα συμπεράσματα σχετικά με την πολιτική και στρατιωτική διακυβέρνηση, άρχισε να αναδιοργανώνει το βασίλειό του και έχοντας καταλάβει εδάφη στη Θράκη και τη Χαλκιδική, επιζητούσε διακαώς την κάθοδο προς τον Νότο. Επιπλέον, αξίζει να τονιστεί πως την εποχή αυτή παύει το άμεσο ενδιαφέρον μεγάλης μερίδας πολιτών για τη συμμετοχή στο στράτευμα της πατρίδας και έτσι η πρακτική της στρατολόγησης μισθοφόρων-τυχοδιωκτών γνωρίζει μεγάλη διάδοση.Σε αυτό το πλαίσιο, εντάσσονταν και οι ανταγωνιστικές σχέσεις Βοιωτίας και Φωκίδας, περιοχής που οριζόταν από τις βορειοκεντρικές ακτές του Κορινθιακού κόλπου, την ορεινή Δωρίδα στην ηπειρωτική βόρεια πλευρά, τα όρη της Λοκρίδας στα δυτικά και τη βοιωτική πεδιάδα στα νοτιοανατολικά. Εντός των ορίων της Φωκίδας βρισκόταν και το εξαιρετικά πλούσιο Μαντείο των Δελφών. Παρότι οι κάτοικοι αυτής της περιοχής είχαν συμπράξει, εξαιτίας διάφορων αφορμών, με τους Βοιωτούς στο παρελθόν, διακατέχονταν από ιδιαίτερα αισθήματα απέχθειας απέναντί τους. Το ίδιο και οι Θηβαίοι και οι σύμμαχοί τους.
Εικόνα
Τμήμα της βορείου ζωφόρου του θησαυρού των Σιφνίων, που απεικονίζει τη Γιγαντομαχία, 530-525 π.Χ., Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών. Από το προσωπικό αρχείο του αρθρογράφου.Το 357/6 π.Χ. η Δελφική Αμφικτιονία, το όργανο ελέγχου του ιερού του Απόλλωνα, στο οποίο η κάθε φυλή διέθετε από δύο αντιπροσώπους, επέβαλε πρόστιμο στους Φωκείς. Πρόφαση ήταν η καλλιέργεια ενός τμήματος της ιερής γης που παλαιότερα ανήκε στην επικράτεια της Κίρρας, την οποία υποτίθεται ότι είχε νικήσει ένας αμφικτιονικός συνασπισμός στις αρχές του 6ου αιώνα. Είναι εύλογο να εικάσουμε πως πίσω από αυτή την κίνηση κρύβονταν οι Θηβαίοι, στην προσπάθειά τους να αποδυναμώσουν και να υπονομεύσουν τους αντιπάλους τους. Φυσικά, οι τελευταίοι αρνήθηκαν να καταβάλουν τα προβλεπόμενα.Μέσα σε αυτό το κλίμα αναβρασμού, το Φωκικό Κοινό, δηλαδή η συνέλευση των πόλεων της περιοχής, ανέθεσε την εξουσία σε έναν εύπορο πολίτη από την πόλη Λέδων, τον Φιλόμηλο, ο οποίος ορίστηκε «στρατηγός-αυτοκράτωρ». Συνειδητοποιώντας τη μειονεκτική θέση της αδύναμης συνομοσπονδίας που διοικούσε, ο Φιλόμηλος αναζήτησε άμεσα υποστήριξη. Απευθύνθηκε αρχικά στη Σπάρτη, όπου ο βασιλιάς Αρχίδαμος Γ΄ δε μπορούσε να πείσει το σύνολο της πόλης για παροχή βοήθειας, δώρισε, όμως, στους Φωκείς δεκαπέντε τάλαντα. Το ποσό αυτό συμπληρώθηκε και διπλασιάστηκε από την προσωπική περιουσία του Φιλομήλου. Έτσι, ο τελευταίος μπόρεσε και στρατολόγησε ικανοποιητικό αριθμό μισθοφόρων. Με τη βοήθεια της παραπάνω δύναμης κατέλαβε το Ιερό των Δελφών, ακύρωσε την καταδικαστική αμφικτιονική απόφαση και έσυρε διά της βίας την Πυθία στον μαντικό τρίποδα, προκειμένου να την εξαναγκάσει να συνεχίσει το έργο της «απρόσκοπτα». Στη συνέχεια, οι Φωκείς επιδόθηκαν σε λεηλασίες στις πέριξ αυτών περιοχές.Το 355 π.Χ. ο πόλεμος κλιμακώθηκε. Οι Λοκροί, οι Βοιωτοί και οι Θεσσαλοί συνασπίστηκαν εναντίον των ιερόσυλων και ο Φιλόμηλος, προκειμένου να ανταπεξέλθει, άρπαξε χρήματα από το Μαντείο (με τη μορφή ενός «αναγκαστικού δανείου») και διπλασίασε τις δυνάμεις του. Τα επόμενα δύο έτη έλαβε χώρα πληθώρα μικρών μαχών, στις οποίες, όμως, οι αντίπαλοι επέδειξαν ιδιαίτερο φανατισμό. Αξιοσημείωτη είναι η Μάχη στις Νέωνες, στις βόρειες υπώρειες του Παρνασσού, το 354 π.Χ., όπου οι Βοιωτοί εγκλώβισαν και συνέτριψαν τους Φωκείς. Θύμα αυτής της μάχης υπήρξε και ο ηγέτης των τελευταίων, ο οποίος, αφού τραυματίστηκε, έπεσε από γκρεμό, για να μην αιχμαλωτιστεί.
Εικόνα
Θηβαίος οπλίτης του Ιερού Λόχου (μέσα 4ου αι. π.Χ.). Φοράει χαρακτηριστική σιδερένια βοιωτική περικεφαλαία με πλατύ πτυχωμένο γείσο και επιβλητικό λοφίο (οι απλοί οπλίτες δεν έφεραν λοφία εκείνη την περίοδο), καθώς και μυώδη θώρακα. Έρευνα-εικονογράφηση: Χρήστος Γιαννόπουλος. Προέλευση εικόνας: Γιαννόπουλος, Χρ. (2009), Πολεμιστές της Αρχαιότητας και του Μεσαίωνα, Αθήνα: Εκδόσεις ΠερισκόπιοΠαρ’ όλα αυτά, οι ηττημένοι κατάφεραν να ανασυνταχθούν και την ηγεσία τους ανέλαβε ο Ονόμαρχος, αδελφός του Φιλομήλου, σύμφωνα με κάποιες πηγές. Δεν στερούνταν και αυτός ηγετικών ικανοτήτων, ωστόσο ήταν πιο κυνικός από τον προηγούμενο. Ήταν αυτός που κυριολεκτικά σύλησε τους θησαυρούς των Δελφών, με σκοπό να λιώσει τα πολύτιμα υλικά τους και να καταφέρει να κόψει νομίσματα για τη στρατολόγηση νέων μισθοφόρων. Οι Φωκείς μπόρεσαν τότε να εξαπλωθούν ανησυχητικά. Κατέλαβαν την Άμφισσα, σημαντική πόλη των Λοκρών, τη Δωρίδα, περιοχές της Βοιωτίας και έφτασαν μέχρι τις Θερμοπύλες.Και τότε οι Θεσσαλοί προέβησαν σε μια καθοριστικής σημασίας κίνηση, η οποία έμελλε να αλλάξει τον πολιτικό χάρτη της αρχαίας Ελλάδας και κατ’ επέκταση και μακροπρόθεσμα ολόκληρης της Ανατολής για πάντα. Και δεν είναι άλλη από την έκκληση για βοήθεια προς τον Φίλιππο της Μακεδονίας. Για τον τελευταίο η συγκυρία δε θα μπορούσε να είναι καταλληλότερη. Ωστόσο, ο Ονόμαρχος κινήθηκε εναντίον του με 20.000 μισθοφόρους και κατάφερε να τον νικήσει δύο φορές το έτος 353 π.Χ.Ο Φίλιππος δεν πτοήθηκε, αποσύρθηκε προσωρινά στην πατρίδα, ανασυντάχθηκε και μετά από λίγους μήνες έδωσε αποφασιστική μάχη στο Κρόκιο ή Κροκωτό Πεδίο κοντά στις ακτές του Παγασητικού κόλπου. 23.000 Μακεδόνες αναμετρήθηκαν με 20.500 Φωκείς. Ο Ονόμαρχος έκανε το μοιραίο λάθος να ενισχύσει περισσότερο το κέντρο και το δεξί ανατολικό κέρας (άκρο της παράταξης), προς την πλευρά της παραλίας, με αποτέλεσμα το μακεδονικό ιππικό να υπερκεράσει τη φωκική παράταξη και αφού κατάφερε να φονεύσει πληθώρα αντιπάλων (μεταξύ αυτών και τον Ονόμαρχο), να εγκλωβίσει και να αιχμαλωτίσει 3.000 εχθρούς. Οι μετέπειτα ενέργειες του Φιλίππου μπορούν κάλλιστα να χαρακτηριστούν ως μερικές από τις πιο μαύρες σελίδες της αρχαίας ελληνικής ιστορίας. Στο όνομα, δυστυχώς, της θρησκείας και με την κατηγορία της ιεροσυλίας, έδωσε εντολή οι αιχμάλωτοι να τιμωρηθούν με πνιγμό στη θάλασσα, ενώ το άψυχο κορμί του Ονομάρχου σταυρώθηκε.Παρά την ήττα τους αυτή, οι Φωκείς μπόρεσαν να κρατήσουν τις θέσεις τους γύρω από τους Δελφούς, αν και άρχισαν να ταλαιπωρούνται από εμφύλιες διαμάχες. Οι Αθηναίοι, οι οποίοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο προσπαθούσαν να στηρίξουν τους Φωκείς, φοβούμενοι την κάθοδο του Φιλίππου στα μέρη τους, σύναψαν με τον Μακεδόνα βασιλιά την αρκετά ευνοϊκή Φιλοκράτειο Ειρήνη. Οι Μακεδόνες, με τα νώτα τους καλυμμένα και με τη βοήθεια των Βοιωτών, εισέβαλαν στη Φωκίδα, την κατέβαλαν και επέβαλαν αρκετά αυστηρές ποινές στους ιερόσυλους (όπως διάλυση των πόλεων τους και εγκατάσταση σε μικρά χωριά με αρκετά μεγάλες αποστάσεις μεταξύ τους, απαγόρευση εισόδου στο Ιερό των Δελφών κ.α.).
Εικόνα
Τετράδραχμο, το οποίο απεικονίζει τον βασιλέα ης Μακεδονίας, Φίλιππο Β΄. Πηγή εικόνας: wikiwand.comΣχετικά με τον Δ΄ Ιερό Πόλεμο, όταν ανοικοδομήθηκε το Ιερό του Απόλλωνα, μετά τον Γ΄ Ιερό Πόλεμο, οι Αθηναίοι έστησαν πάλι το ανάθημα που είχαν ανεγείρει μετά τους Περσικούς Πολέμους, στο οποίο κατηγορούσαν τους Θηβαίους για μηδισμό (=σύνταξη με τους Πέρσες). Οι Λοκροί της Άμφισσας, παρακινημένοι από «φιλιππίζοντες» Θηβαίους, κατά τη διάρκεια του Αμφικτιονικού Συνεδρίου το 340 (ή 339) π.Χ. κατέθεσαν πρόταση καταδίκης των Αθηναίων με πρόστιμο πενήντα ταλάντων, με την αιτιολογία ότι η αναστήλωση του αναθήματος σε περίοδο που οι Δελφοί κατέχονταν από τους Φωκείς αποτελούσε ασέβεια. Οι Αθηναίοι, δια στόματος του Αισχίνη, απέδειξαν ότι αντίθετα οι Αμφισσαίοι ήταν αυτοί που έπρεπε να κατηγορηθούν για ασέβεια, γιατί καταπάτησαν τα ιερά κτήματα των Δελφών. Το Αμφικτιονικό Συμβούλιο αποφάσισε τότε να συνέλθει εκτάκτως μετά από δύο με τρεις μήνες. Αθηναίοι και Θηβαίοι δεν έστειλαν αντιπροσώπους, με αποτέλεσμα την έναρξη ενός νέου πολέμου. Η Δελφική Αμφικτιονία ανέθεσε την αρχηγία της εκστρατείας στον Φίλιππο, που κατέλαβε την Άμφισσα και ήρθε αντιμέτωπος με τον συνασπισμό πόλεων της Νότιας Ελλάδας που σχηματίστηκε για να τον αντιμετωπίσει. Ο Φίλιππος επικράτησε στη Μάχη της Χαιρώνειας, που σηματοδότησε και την απαρχή της Μακεδονικής ηγεμονίας σε όλη την Ελλάδα.Οι Ιεροί Πόλεμοι της αρχαιότητας, εν τέλει, μας διδάσκουν πολλά πράγματα. Μας διδάσκουν να αντιμετωπίζουμε το παρελθόν με ψυχραιμία, χωρίς υπεραπλουστεύσεις και μονομερείς προσεγγίσεις. Πίσω από το προκάλυμμα της θρησκείας κατά βάθος κρύβονταν πολιτικές αντιπάθειες και αντιπαλότητες. Και η εκμετάλλευση της θρησκείας για την εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων δεν αποτελεί «προνόμιο» συγκεκριμένων εποχών.

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
  • delphi.culture.gr, Ιεροί Πόλεμοι. Διαθέσιμο εδώ
  • Γιαννόπουλος, Χρήστος (2009), Πολεμιστές της Αρχαιότητας και του Μεσαίωνα, Αθήνα: Εκδόσεις Περισκόπιο.
  • Lefèvre, Francois (2016), Ιστορία του Αρχαίου Ελληνικού Κόσμου, Αθήνα: Εκδόσεις Καρδαμίτσα.
  • Μπελέζος, Δημήτρης (2003), «Ο Γ΄ Ιερός Πόλεμος-Η Εμφάνιση της Μακεδονίας του Φιλίππου στη Νότια Ελλάδα», Στρατιωτική Ιστορία (τεύχος 79), Αθήνα: Εκδόσεις Περισκόπιο
  • Παπαδημητρίου, Κωνσταντίνος (2018), «Η Μάχη του Κροκίου Πεδίου (352 π.Χ.)-Οι Μακεδόνες νικούν τους Φωκείς κατά τον Γ΄ Ιερό Πόλεμο», Στρατιωτική Ιστορία (τεύχος 251), Αθήνα: Γνώμων Εκδοτική
Αλιεύθηκε εδώ : https://www.offlinepost.gr/2021/10/20/i ... s-b-meros/
 
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Διεξάγεται ένας Παγκόσμιος Ιερός Πόλεμος ;

5
Τζιχάντ: Τί σημαίνει ο όρος που …φανατίζει τους Μουσουλμάνους
  • Dogma 08 Ιανουαρίου 2020 8:10
Εικόνα
Οι συχνές τρομοκρατικές επιθέσεις φανατικών ισλαμιστών και η δημιουργία ισλαμικού «χαλιφάτου» σε εδάφη του Ιράκ και της Συρίας έχουν εισάγει τον όρο «τζιχάντ» στο καθημερινό μας λεξιλόγιο….  Τζιχάντ: Στη Δύση οι περισσότεροι τον ταυτίζουν με την έννοια του «ιερού πολέμου» εναντίον της χριστιανοσύνης και του δυτικού πολιτισμού.Στο μουσουλμανικό κόσμο σήμερα πολλοί ισλαμιστές διανοούμενοι τον θεωρούν ως το μοναδικό μέσο για την επιβολή του ισλαμικού κράτους.  Πολιτικές ισλαμικές ηγεσίες επίσης, καλύπτουν πίσω απ’ αυτόν τον όρο τον αυταρχικό τους χαρακτήρα και την επιθετική εξωτερική τους πολιτική.Στην πραγματικότητα ο όρος «τζιχάντ» έχει τρεις παραμέτρους. Στην αραβική γλώσσα σημαίνει προσπάθεια, αγώνας (τζάχαντα=αγωνίζομαι) με τρεις στόχους.Την ψυχική μου ανάταση.Την εξάλειψη του κακού από τον κόσμο και την επικράτηση του καλού.Εδώ όμως αρχίζουν οι παρανοήσεις, καθώς το κακό ταυτίζεται με την αδικία αλλά και την αθεΐα, την πολυθεΐα, την ειδωλολατρία κ.α.Την επικράτηση του Ισλάμ σε ολόκληρο τον κόσμο, χωρίς όμως τα βίαια μέσα που μετέρχονται οι ισλαμιστές.Στο ιερό βιβλίο των μουσουλμάνων, το Κοράνιο, η τζιχάντ έχει κατά βάση αμυντικό χαρακτήρα.Ο Προφήτης Μωάμεθ αναγνώριζε το δικαίωμα πολέμου για την πίστη, αλλά συνιστούσε να αποφεύγουν οι πιστοί να προκαλέσουν πρώτοι: «αγωνιστείτε για την άμυνα της πίστης, (2. 245).Επίσης δεν θεωρούσε τον πόλεμο ως κατάλληλο μέσο προσηλυτισμού: «μην χρησιμοποιείς βία για να τους κάνεις να ασπαστούν τον ισλαμισμό, (50.44)».Ωστόσο, σε μια σούρα (κεφάλαιο) διαβάζουμε τα εξής: «Θα σας καλέσουμε να πολεμήσετε εναντίον ενός ισχυρού και φιλοπόλεμου έθνους. Θα το πολεμήσετε έως να ασπαστεί τον ισλαμισμό…, (48.16).Το έθνος αυτό είναι το εβραϊκό! Σύμφωνα με το Κοράνιο ο πόλεμος αυτός είναι αναπόφευκτος, αφού οι «Ιουδαίοι και οι ειδωλολάτρες είναι οι πιο σφοδροί εχθροί των πιστών (5.85)».Πέρα λοιπόν από τα σαφή γεωπολιτικά χαρακτηριστικά της πολύχρονης αντιπαλότητας μεταξύ Ισραήλ και μουσουλμάνων, προστίθεται και το θρησκευτικό στοιχείο, το οποίο μεγαλώνει το χάσμα.Ωστόσο, ο όρος επειδή έχει υποκειμενικές ερμηνείες χρησιμοποιείται κατά το δοκούν για δολοφονικές ενέργειες και για τρομοκρατικές πράξεις.Αντίθετα πολλοί ψύχραιμοι μουσουλμάνοι επισημαίνουν, ότι τζιχάντ είναι ο ειρηνικός και ήπιος αγώνας για την εφαρμογή της ισλαμικής πίστης και την ανάδειξη των λόγων του προφήτη, χωρίς ακρότητες, αλλά με σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή.Αυτοί δεν είναι λίγοι, αλλά η φωνή τους πνίγεται στις ιαχές όσων ερμηνεύουν στρεβλά τον όρο για να φανατίσουνε και να στρατολογήσουν νέους πολεμιστές.Πηγή: περιοδικό ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ, τεύχος 9/ mixanitouxronou.grΑλιέυθηκε από : https://www.dogma.gr/diafora/tzichant-t ... -2/109679/
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Διεξάγεται ένας Παγκόσμιος Ιερός Πόλεμος ;

6
Τζιχάντ: από τον λόγο του Μωάμεθ στα χέρια του I.S.
Από Φαίη Καργιώτη 6 Μαρτίου 2019
Εικόνα
Source: pexels | Abdulmeilk Majed
Για το Ισλάμ, το Κοράνι είναι η αιχμή του δόρατος και το «Ιερό Βιβλίο» κάθε Μουσουλμάνου. Πρόκειται για τον λόγο του Αλλάχ, ο οποίος δόθηκε στον πολεμιστή και έμπορο -τότε- Μωάμεθ, τον 7ο αιώνα, μέσω οράματος  του αγγέλου Τζιμπριήλ (Γαβριήλ), σε διάρκεια 23 χρόνων. Εκτός όμως από το «Ευγενές Ανάγνωσμα» των Μουσουλμάνων, αποτελεί και ένα ιστορικό κείμενο , το οποίο αν δεν ερμηνευτεί σωστά και στο ιστορικό πλαίσιο της εποχής που δημιουργήθηκε, γίνεται στα χέρια αμόρφωτων και απαίδευτων ανθρώπων, αιτία για Τζιχάντ.Τι είναι η ΤζιχάντΓια τους Μουσουλμάνους, η Τζιχάντ είναι ένας αγώνας, η υπέρτατη προσπάθεια να μάχεται κανείς με όλες του τις δυνάμεις για τη ψυχική ανάταση, την εξάλειψη του κακού και επικράτηση του καλού και την καθιέρωση του Ισλάμ σε ολόκληρο τον κόσμο. Για την παράδοση των Σούφι, η Τζιχάντ είναι ο απόλυτος αγώνας του ανθρώπου για την επιβολή του στα κατώτερα ένστικτα της ανθρώπινης φύσης, τα οποία τον κρατούν μακριά από τη «Θεία Χάρη Του».  Η Τζιχάντ για τους λόγιους, θεολογικούς κύκλους των Μουσουλμάνων δεν είναι ένας «Ιερός Πόλεμος» –καθώς σύμφωνα με την μουσουλμανική θρησκευτική θεώρηση κανένας πόλεμος δεν είναι ιερός, ενώ ήδη από την εποχή του Μωάμεθ οι λόγιοι διέκριναν 14 Τζιχάντ και για το Κοράνι,  οι τέσσερις βασικές κατηγορίες είναι: τζιχάντ αλ-φανς (του ίδιου του εαυτού, για τις αξίες της ηθικής ζωής), τζιχάντ αλ-σαιφ (του ξίφους, ο πόλεμος), τζιχάντ αλ-λισαν (της γλώσσας, επί της θεολογίας) και τζιχάντ αλ-γιαντ (του χεριού, των πράξεων).Στην ευρύτερη εποπτεία του Κορανίου, η λέξη Τζιχάντ προορίζεται για να ερμηνεύσει δύο έννοιες: την «ευρύτερη Τζιχάντ», η οποία αφορά τον προσωπικό αγώνα και την προσωπική προσπάθεια του κάθε ανθρώπου που έχει χάσει τον δρόμο του Αλλάχ και την «μικρότερη Τζιχάντ», η οποία αφορά τη μάχη του ανθρώπου ενάντια στην καταπίεση.Στο Κοράνι συχνά γίνονται αναφορές και προτροπές για φόνους και σκοτωμούς  άπιστων (π.χ. σούρα ελ- Μπακαρα , μέρος 2, στ: 190-193, σ.σ. στις Πηγές υπάρχει σύνδεσμος με το Κοράνι μεταφρασμένο στα ελληνικά), συχνά όμως υποδηλώνοντας έναν αμυντικό αγώνα. Επίσης, αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι, η έννοια της Τζιχάντ ολοκληρώθηκε αρκετά μετά τον θάνατο του Μωάμεθ (632 μ.Χ.), χρονολογία η οποία συμπίπτει πάρα πολύ κοντά με την Α΄ Σταυροφορία (1096- 1099).Η πλειονότητα των ερμηνευτών του Κορανίου –βάσει της Ισλαμικής θεώρησης- συμφωνεί ότι δεν μπορεί  κανείς να περνά τη ζωή του διεξάγοντας συνεχώς ιερούς πολέμους, πρώτα από όλα, γιατί έτσι διαστρεβλώνεται ο λόγος του Αλλάχ. Αναντίρρητα το Κοράνι κάνει λόγο για απαραίτητες, ένοπλες συμπλοκές, ωστόσο η ερμηνεία τους θα πρέπει να εντάσσεται στο ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο της εποχής και να αποδίδεται βάσει των τότε γεγονότων. 
Εικόνα
Πηγή:in.gr Μια ιστορική ματιά πίσω από τον Ιερό Πόλεμο  και τη ΤζιχάντΚατά τον 7ο και 8ο αιώνα, στην περιοχή της Σαουδικής Αραβίας, οι Μουσουλμάνοι σοφοί, ολοκληρώνουν την έννοια της Τζιχάντ, ως τον Ιερό Πόλεμο του Ισλάμ ενάντια στους άπιστους. Οι άπιστοι δεν είναι άλλοι από του ειδωλολάτρες, τους Ιουδαίους και τους Χριστιανούς, οι οποίοι εξαπλώνονται στα εδάφη τους και κατακτούν  τους εμπορικούς δρόμους προς την Ανατολή. Οι αραβικές φυλές (κατά βάση ειδωλολατρικές), κάτω από την θρησκευτική ομπρέλα του Μωάμεθ, πλέον ενώνονται  και αντιμετωπίζουν την Χριστιανική και άπιστη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η οποία έχει ήδη επεκταθεί μέχρι τα σύνορά τους. Πέρα όμως από τους Χριστιανούς, έχουν να αντιμετωπίσουν και τους άπιστους Πέρσες (ζωροαστρισμός – ανταγωνιστική θρησκεία που έχει ήδη δημιουργηθεί και καθιερωθεί έναν αιώνα νωρίτερα, 6ος αιώνας). Με αρχή των Μωάμεθ, να ενώνει τις φυλές κάτω από μια θρησκεία και μετά τον θάνατό του τους χαλίφηδες, να συνεχίζουν τον έργο του και να διαμορφώνουν την πίστη των ανθρώπων αυτών, σε συνάρτηση πάντα με εμπορικούς, στρατιωτικούς , επεκτατικούς και πολιτικούς λόγους, δημιουργείται η ιερή υποχρέωση διαφύλαξης της πίστης και επιβολής της σε κάθε άπιστο που καταπιέζει τους ανθρώπους του Θεού- Αλλαχ. 
Εικόνα
Πηγή: google.gr Ο «πατέρας της παγκόσμιας Τζιχάντ» Αμπντουλάχ Γιουσούφ ΑζάμΤον 20ο αιώνα, και συγκεκριμένα, τη δεκαετία του 1970 και έπειτα, αναζωπυρώνεται η διαστρεβλωμένη ιδέα της Τζιχάντ, υπό τον Αμπντουλάχ Γιουσούφ Αζάμ , τον σκοταδιστή θεολόγο, με όραμα μια παγκόσμια Τζιχάντ, ενάντια στην άπιστη Δύση και την αντικατάσταση κοσμικών κρατών με θεοκρατικές κυβερνήσεις. Δομή της μιλιταριστικής, πλέον, Τζιχάντ αποτελεί η επιβολή της Σαρίας, σε όλο τον κόσμο, καθώς καμιά Κυβέρνηση δεν είναι καλύτερη, πέρα από αυτή που προέρχεται από τις επιταγές της Σαρία, φυσικά μέσω της Τζιχάντ.Σπουδάζει θεολογία στο Πανεπιστήμιο της Δαμασκού και το 1973 παίρνει το διδακτορικό του δίπλωμα στη Σαρία. Ο θρησκευτικός του φονταμενταλισμός δεν περιορίζεται στους ακαδημαϊκούς κύκλους, καθώς συνεργάζεται με διάφορες εξτρεμιστικές οργανώσεις. Το 1976, καθώς δίδασκε στο Πανεπιστήμιο της Τζέντα, αποκτά  ως πιο πιστό φοιτητή και ακόλουθο  κάποιον άγνωστο μέχρι τότε, Οσάμα Μπιν Λάντεν, με τον οποίο θα δημιουργούσαν όχι μόνο τους πιο πιστούς ακόλουθους, αλλά και μερικά χρόνια αργότερα την οργάνωση της Αλ Κάϊντα.Ο Αζάμ, μέσα από το πολυτάραχο Αφγανιστάν και τον έκρυθμο χώρο της Μέσης Ανατολής, ενισχύει και εδραιώνει τις εξτρεμιστικές φωνές των μουσουλμάνων και του Ισλάμ. Καταφέρνει να προσηλυτίσει ένα αμόρφωτο, ακαλλιέργητο και πνευματικά ανάπηρο πλήθος, με σκοπό την εξάπλωση του Ισλάμ μέσω τρομοκρατίας και σφαγής. 
Εικόνα
Πηγή: amfipolinews.blogspot.com Τζιχάντ και «Ισλαμικό Κράτος»  Η πιο κοινή σύγχυση της Τζιχάντ έρχεται με την δημιουργία της τρομοκρατικής οργάνωσης, πρώην ISIS και έπειτα IS «Ισλαμικό Κράτος» και τους τζιχαντιστές του. Ακολουθώντας τις επιταγές της Αλ Κάϊντα, οραματίζονται ένα υπέρτατο ισλαμικό κράτος, το οποίο μέσω της μιλιταριστικής και εκ βάθρων διαστρεβλωμένης Τζιχάντ, θα κατακτήσουν τη Δύση και θα επιβάλλουν παντού τη Σαρία. Στόχος τους δεν ήταν μόνο χριστιανικές χώρες, αλλά και χώρες με κοσμική κυβέρνηση.  Χρησιμοποιώντας τη Τζιχάντ και παρερμηνεύοντας τα λόγια του Μωάμεθ, στρατολογούσαν και φανάτιζαν Μουσουλμάνους, ανεξαρτήτου ηλικίας. Στα χέρια τους η Τζιχάντ χρησιμοποιείται κατά το δοκούν, προκειμένου να φανατίσουν και να νομιμοποιήσουν δολοφονικές ενέργειες και τρομοκρατικές επιθέσεις.Το γεγονός ότι κηρύσσουν παράνομες ακόμα και μουσουλμανικές κυβερνήσεις, ενισχύει την πεποίθηση ότι ο στόχος τους δεν είναι η διεξαγωγή ιερών πολέμων μέχρι ο «Οίκος του Πολέμου» (Dar Al Harb) να έρθει στην κυριαρχία του «Οίκου του Ισλάμ», όπως επιτάσσει η Σαρία, για την εγκαθίδρυση της Ουμα (Ummah: παγκόσμια ισλαμική κοινότητα), αλλά οικονομικοί και πολιτικοί λόγοι (περιοχές με κοιτάσματα πετρελαίων). Επιπλέον, χρηματοδοτούνται  από κυβερνήσεις με συμφέροντα σε αυτές τις περιοχές (Σαουδική Αραβία, Εμιράτο του Κατάρ) και φροντίζουν να διατηρούν την τρομακτική φήμη τους με τρομοκρατικές ενέργειες.Μετά τον θάνατο του ηγέτη του (Ιούλιος 2017) Άλ Μπαγκντάντι, το Ισλαμικό Κράτος χάνει κατεκτημένα εδάφη και φαίνεται να περιορίζεται, ωστόσο όσο υπάρχουν οικονομικά συμφέροντα σε αυτές τις περιοχές και οι πληθυσμοί της παραμένουν ιδιαίτερα φτωχοί και μακριά από κάθε είδους υγιής πνευματικής καλλιέργειας, τίποτα δεν σημαίνει το τέλος της συγκεκριμένης οργάνωσης ή και άλλων παρεμφερή.

Πηγή : https://www.maxmag.gr/politismos/istoria/tzichant/
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Διεξάγεται ένας Παγκόσμιος Ιερός Πόλεμος ;

7
Σταυροφορίες: Αίτια και επιδιώξεις

Εικόνα
Άρθρο από Mark Cartwright, μεταφρασμένο από Athanasios Kioufentzoglou
που δημοσιεύτηκε στο 04 July 2018

Ακούστε αυτό το άρθρο
Διαθέσιμο σε άλλες γλώσσες: Αγγλικά, Αραβικά, Ισπανικά, Γαλλικά, ΠορτογαλικάΟι Σταυροφορίες ήταν μια σειρά στρατιωτικών εκστρατειών που οργανώθηκαν από τις χριστιανικές δυνάμεις με σκοπό να ανακτήσουν την Ιερουσαλήμ και τους Αγίους Τόπους από τον έλεγχο των μουσουλμάνων. Αναφέρονται επισήμως οκτώ Σταυροφορίες μεταξύ του 1095 μ.Χ. και του 1270 μ.Χ. και πολλές ανεπίσημες. Κάθε εκστρατεία συνάντησε επιτυχίες και αποτυχίες, αλλά, τελικά, ο βασικός στόχος, να παραμείνουν η Ιερουσαλήμ και οι Άγιοι Τόποι στα χέρια των Χριστιανών, απέτυχε. Ωστόσο, η απήχηση του σταυροφορικού ιδεώδους συνεχίστηκε μέχρι τον 16ο αιώνα μ.Χ., και σκοπός αυτού του άρθρου είναι να εξετάσει ποιοι ήταν οι κινητήριοι παράγοντες για τους σταυροφόρους, από τον Πάπα μέχρι τον πιο ταπεινό πολεμιστή, ειδικά για την πρώτη εκστρατεία η οποία καθιέρωσε το μοντέλο που ακολουθήθηκε στη συνέχεια.
  
Εικόνα


Η Άλωση της Ιερουσαλήμ από τους Σταυροφόρους
Émile Signol (Public Domain) Ποιος ήθελε τι;Το γιατί έγιναν οι Σταυροφορίες είναι ένα σύνθετο ερώτημα με πολλές απαντήσεις. Όπως σημειώνει ο ιστορικός Τζ. Ράιλι-Σμιθ:
Δεν μπορεί να τονιστεί αρκετά πόσο επίπονες, αποπροσανατολιστικές, τρομακτικές, επικίνδυνες και δαπανηρές ήταν οι Σταυροφορίες για τους συμμετέχοντες, και ο συνεχής ενθουσιασμός γι' αυτές που επιδεικνύονταν ανά τους αιώνες δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί. (10)
Υπολογίζεται ότι 90.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά όλων των τάξεων πείστηκαν από πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες να συμμετάσχουν στην Πρώτη Σταυροφορία (1095-1102 μ.Χ.) και τα διάφορα κίνητρά τους, μαζί με εκείνα των πολιτικών και θρησκευτικών ηγετών της εποχής, πρέπει να εξεταστούν το καθένα ξεχωριστά για να καταλήξουμε σε μια ικανοποιητική εξήγηση. Αν και δεν μπορούμε ποτέ να γνωρίζουμε ακριβώς τις σκέψεις ή τα κίνητρα των ατόμων, οι γενικοί λόγοι για τους οποίους προωθήθηκε και εφαρμόστηκε το σταυροφορικό ιδεώδες μπορούν να συνοψιστούν, για τους βασικούς ηγέτες και τις κοινωνικές ομάδες, ως εξής:
  • Ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας - να ανακτήσει τα χαμένα εδάφη και να νικήσει ένα απειλητικό αντίπαλο κράτος.
  • Ο Πάπας - να ενισχύσει τον παπισμό στην Ιταλία και να επιτύχει την ανάδειξη του ως επικεφαλής της χριστιανικής εκκλησίας.
  • Έμποροι - να μονοπωλήσουν σημαντικά εμπορικά κέντρα που βρίσκονται εκείνη τη στιγμή υπό μουσουλμανικό έλεγχο και να κερδίσουν χρήματα στέλνοντας σταυροφόρους στη Μέση Ανατολή.
  • Ιππότες - να υπερασπιστούν τον Χριστιανισμό (τους πιστούς και τους ιερούς του τόπους), ακολουθώντας τις αρχές του ιπποτισμού και αποκτώντας υλικό πλούτο σε αυτή τη ζωή και την θεϊκή εύνοια για την επόμενη.
  Η Βυζαντινή ΑυτοκρατορίαΗ Βυζαντινή Αυτοκρατορία είχε για πολλά χρόνια τον έλεγχο της Ιερουσαλήμ και Αγίων Τόπων, αλλά οι περιοχές πέρασαν αρχικά στα χέρια των Αράβων, και, στις τελευταίες δεκαετίες του 11ου αιώνα μ.Χ., των Σελτζούκων, μιας τουρκικής φυλής της στέπας. Οι Σελτζούκοι, έχοντας ήδη πραγματοποιήσει αρκετές επιδρομές στο βυζαντινό έδαφος, συνέτριψαν το βυζαντινό στρατό στη μάχη του Μαντζικέρτ στην αρχαία Αρμενία τον Αύγουστο του 1071 μ.Χ. Κατάφεραν μάλιστα να συλλάβουν ακόμη και τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Ρωμανό Δ' Διογένη (1068-1071 μ.Χ.), ο οποίος, παρόλο που αφέθηκε ελεύθερος αφού καταβλήθηκαν λύτρα, έπρεπε επίσης να παραδώσει τις σημαντικές πόλεις της Έδεσσας, της Ιεράπολης και της Αντιόχειας. Η ήττα κατέπληξε τους Βυζαντινούς, και ακολούθησε ένας αγώνας για τον θρόνο που δεν τον τερμάτισε ούτε η επιστροφή του Ρωμανού στην Κωνσταντινούπολη. Αυτό σήμαινε επίσης ότι πολλοί από τους Βυζαντινούς διοικητές στη Μικρά Ασία άφησαν τις περιοχές τους προκειμένου να συμμετάσχουν στον αγώνα για τη διεκδίκηση του θρόνου στην Κωνσταντινούπολη.ΤΟ ΞΙΦΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΧΡΗΣΙΜΟ ΟΠΛΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΕΜΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ.Εν τω μεταξύ, οι Σελτζούκοι εκμεταλλεύτηκαν πλήρως αυτή τη στρατιωτική αποδιοργάνωση και, το 1078 μ.Χ., δημιούργησαν το Σουλτανάτο του Ρουμ με πρωτεύουσά τους αρχικά τη Νίκαια της Βιθυνίας στη βορειοδυτική Μικρά Ασία, την οποία κατάλαβαν από τους Βυζαντινούς το 1081 μ.Χ. Οι Σελτζούκοι έγιναν ακόμη πιο φιλόδοξοι και μέχρι το 1087 μ.Χ. έλεγχαν την Ιερουσαλήμ.Αρκετοί βυζαντινοί αυτοκράτορες ανέβηκαν στο θρόνο, αλλά κάποια σταθερότητα επιτεύχθηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αλέξιου Α΄ Κομνηνού (1081-1118 μ.Χ.), ο οποίος ήταν βετεράνος του Μαντζικέρτ. Ο Αλέξιος όμως δεν μπορούσε να σταματήσει τους Σελτζούκους, και έφταιγε και ο ίδιος για τις εδαφικές απώλειες, καθώς ήταν αυτός που αποδυνάμωσε τις στρατιωτικές επαρχίες (θέματα) στη Μικρά Ασία. Ο Αλέξιος το είχε κάνει αυτό φοβούμενος την ανερχόμενη δύναμη των διοικητών των θεμάτων, που αποτελούσαν πιθανή απειλή για την εξουσία του. Αντίθετα, ενίσχυσε τις φρουρές της Κωνσταντινούπολης. Επίσης, ο αυτοκράτορας δεν είχε εμπιστοσύνη στους Νορμανδούς μισθοφόρους του, δεδομένου του ελέγχου των Νορμανδών στη Σικελία και των πρόσφατων επιθέσεων τους στη Βυζαντινή Ελλάδα. Είδε τον έλεγχο της Ιερουσαλήμ από τους Σελτζούκους ως μέσο για να δελεάσει τους Ευρωπαίους ηγέτες και έτσι ο Αλέξιος απηύθυνε έκκληση στη Δύση την άνοιξη του 1095 μ.Χ. για να τον βοηθήσει να εκδιώξει τους Σελτζούκους όχι μόνο από τους Αγίους Τόπους αλλά και από όλα εκείνα τα μέρη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που είχαν κατακτήσει. Το ξίφος του Χριστιανικού κόσμου θα μπορούσε να αποδειχθεί ένα πολύ χρήσιμο όπλο για τη διατήρηση του στέμματος του Βυζαντίου. 
 
Εικόνα


Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία γύρω στο 1090 π.Χ.
Spiridon MANOLIU (Public Domain)  Ο Πάπας Ουρβανός Β' (1088-1099 μ.Χ.) έλαβε την έκκληση του Αλεξίου το 1095 μ.Χ., αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Βυζαντινός αυτοκράτορας ζήτησε και έλαβε παπική βοήθεια. Το 1091 μ.Χ., ο πάπας είχε στείλει στρατεύματα για να βοηθήσουν τους Βυζαντινούς ενάντια στους Πετσενέγους, νομάδες των στεπών, που είχαν εισβάλει από το Δούναβη στη βόρεια περιοχή της αυτοκρατορίας. Ο Ουρβανός Β' ήταν και πάλι, τέσσερα χρόνια αργότερα, διατεθειμένος να βοηθήσει για διάφορους λόγους. Μια σταυροφορία θα αύξανε το κύρος του Πάπα, καθώς θα ηγούνταν ενός οργανωμένου δυτικού στρατού, και θα εδραίωνε τη θέση του στην ίδια την Ιταλία, καθώς είχε βιώσει σοβαρές απειλές από τους Αυτοκράτορες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τον προηγούμενο αιώνα, οι οποίοι μάλιστα είχαν αναγκάσει τους πάπες να μετεγκατασταθούν μακριά από τη Ρώμη.Ο Ουρβανός Β' ήλπιζε επίσης να επανενώσει τη Δυτική (Καθολική) και την Ανατολική (Ορθόδοξη) Χριστιανική Εκκλησία, με τον εαυτό του επικεφαλής. Οι δύο εκκλησίες είχαν χωριστεί από το 1054 μ.Χ. λόγω δογματικών διαφωνιών αλλα και διαφωνιών στις λειτουργικές πρακτικές. Οι Σταυροφορίες θα μπορούσαν να έχουν ευρύτερη απήχηση εκμεταλλευόμενες την απειλή του Ισλάμ για τα χριστιανικά εδάφη και τους χριστιανούς που ζουν εκεί. Το πιο σημαντικό από όλα όμως ήταν η απώλεια του χριστιανικού ελέγχου των Αγίων Τόπων με τις τοποθεσίες μοναδικής ιστορικής σημασίας για τον Χριστιανισμό, ιδιαίτερα τον τάφο του Ιησού Χριστού, του Παναγίου Τάφου στην Ιερουσαλήμ. Επιπλέον, η Ισπανία υπενθύμιζε πόσο επισφαλής ήταν πραγματικά η θέση του χριστιανικού κόσμου. Μέχρι το 1085 μ.Χ., η μισή Ισπανία είχε επιστρέψει στα χέρια των Χριστιανών, και οι Νορμανδοί είχαν επαναφέρει τη Σικελία στο χριστιανικό κόσμο, αλλά η μουσουλμανική απειλή στην Ευρώπη παρέμενε ισχυρή, κάτι που ο Ουρβανός Β' μπορούσε τώρα να υπενθυμίσει στους πιστούς. Το αίτημα του Αλεξίου Α' Κομνηνού προσέφερε κάθε λογής πολιτικά και θρησκευτικά πλεονεκτήματα.Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΗΤΑΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΔΙΑΔΕΔΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΕΤΣΙ Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΟΥΡΒΑΝΟΥ Β' ΓΙΑ ΑΦΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΗΤΑΝ ΕΛΚΥΣΤΙΚΗ ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ.Στις 27 Νοεμβρίου 1095 μ.Χ., ο Ουρβανός Β' κάλεσε σε σταυροφορία σε μια ομιλία του κατά τη διάρκεια της Συνόδου στο Κλερμόν της Γαλλίας. Το μήνυμα απευθυνόταν ειδικά σε ιππότες και ήταν ξεκάθαρο: όσοι υπερασπίζονταν τον Χριστιανικό κόσμο θα ξεκινούσαν ένα προσκύνημα, όλες οι αμαρτίες τους θα συγχωρούνταν και οι ψυχές τους θα ανταμείβονταν στον άλλο κόσμο. Στη μεσαιωνική Ευρώπη, ο Χριστιανισμός διαπερνούσε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής, τα προσκυνήματα ήταν κάτι συνηθισμένο, τα μοναστήρια ήταν γεμάτα και ο αριθμός των νεοανακηρυχθέντων αγίων αυξανόταν. Η ιδέα της αμαρτίας ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη και έτσι η υπόσχεση του Ουρβανού Β' για άφεση των αμαρτιών ήταν ελκυστική σε πολλούς. Πολύ σημαντικό, επίσης, ήταν ότι η εκκλησία μπορούσε να δώσει άφεση για μια εκστρατεία βίας επειδή ήταν μια εκστρατεία απελευθέρωσης (όχι επίθεσης) και είχε έναν ηθικό και δίκαιο στόχο.Ο Ουρβανός Β' ξεκίνησε μια περιοδεία στη Γαλλία το 1095-6 μ.Χ. για να στρατολογήσει σταυροφόρους, με το μήνυμά του διανθισμένο με υπερβολικές ιστορίες για το πώς, εκείνη τη στιγμή, τα χριστιανικά μνημεία μολύνονταν και οι χριστιανοί πιστοί διώκονταν και βασανίζονταν ατιμώρητα. Πρεσβείες και επιστολές στάλθηκαν σε όλο τον Χριστιανικό κόσμο. Μεγάλες εκκλησίες όπως εκείνες της Λιμόζ, της Ανζέρ και της Τουρ λειτουργούσαν ως κέντρα στρατολόγησης, όπως και πολλές αγροτικές εκκλησίες και ιδιαίτερα τα μοναστήρια. Σε όλη την Ευρώπη, πολεμιστές συγκεντρώθηκαν καθ' όλη τη διάρκεια του 1096 μ.Χ., έτοιμοι για την Ιερουσαλήμ.  

Εικόνα


Ο Πάπας Ουρβανός Β'
Οι έμποροι, αν και δεν συμμετείχαν τόσο στην Α' Σταυροφορία, σίγουρα ενεπλάκησαν περισσότερο μετά το 1200 μ.Χ. καθώς ήθελαν να ανοίξουν εμπορικούς δρόμους με την Ανατολή, ακόμη και να ελέγξουν ακμάζοντα εμπορικά κέντρα όπως η Αντιόχεια και η Ιερουσαλήμ. Επιπλέον, οι έμποροι θα μπορούσαν να αποκομίσουν τεράστια κέρδη από τη μεταφορά των σταυροφόρων στη Μεσόγειο. Πράγματι, από τη Δεύτερη Σταυροφορία (1147-1149 μ.Χ.), συνήφθησαν εκ των προτέρων προσοδοφόρα συμβόλαια για τη μεταφορά στρατών στη Μέση Ανατολή. Τα ιταλικά εμπορικά κράτη της Βενετίας, της Πίζας και της Γένοβας, καθώς και η Μασσαλία στη Γαλλία, ανταγωνίζονταν μεταξύ τους και η κάθε πόλη επιθυμούσε να αποκτήσει το μονοπώλιο στο εμπόριο Ανατολής-Δύσης. Θα πρέπει να θυμόμαστε, ωστόσο, ότι αυτές οι πόλεις συμμετείχαν επίσης με πολλούς ζηλωτές που ήθελαν να πολεμήσουν για τον χριστιανικό σκοπό και όχι απλώς να κερδίσουν χρήματα από αυτόν.Ευρωπαίοι ΙππότεςΤον 11ο αιώνα μ.Χ., η κοινωνία στη μεσαιωνική Ευρώπη είχε σταδιακά στρατικοποιηθεί. Οι κεντρικές κυβερνήσεις απλώς δεν είχαν τα μέσα να κυβερνήσουν επί τόπου σε κάθε τμήμα των εδαφών τους. Αυτοί που στην πραγματικότητα κυβερνούσαν σε τοπικό επίπεδο ήταν οι μεγαλογαιοκτήμονες, οι βαρόνοι που είχαν κάστρα και μια δύναμη ιπποτών για να τα υπερασπιστούν. Ιππότες, ακόμη και βασιλιάδες και πρίγκιπες, συμμετείχαν στις σταυροφορίες για θρησκευτικούς λόγους, μια ανταμοιβή στη μετά θάνατον ζωή ίσως ή το αγνό ιδανικό ότι οι χριστιανοί και οι χριστιανικές τοποθεσίες πρέπει να προστατεύονται από τους άπιστους. Ίσως είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το φυλετικό ή θρησκευτικό μίσος κατά των σφετεριστών των Αγίων Τόπων ήταν πολύ περιορισμένο. Μολονότι ο κλήρος χρησιμοποίησε σίγουρα τα εργαλεία της προπαγάνδας που είχε στη διάθεσή του και έκανε κηρύγματα στρατολόγησης σε όλη την Ευρώπη, το γεγονός ότι οι μουσουλμάνοι ήταν ουσιαστικά άγνωστοι στο κοινό τους σήμαινε ότι οποιαδήποτε δαιμονοποίηση είχε μικρή αξία. Οι μουσουλμάνοι ήταν ο εχθρός επειδή είχαν καταλάβει χριστιανικούς ιερούς τόπους, όχι επειδή ήταν μουσουλμάνοι. Αυτό το σημαντικό σημείο τονίζει ο ιστορικός M. Bull παρακάτω:
Η ευρεία άποψη για τις Σταυροφορίες στις μέρες μας τείνει να σκέφτεται με όρους μιας μεγάλης σύγκρουσης μεταξύ των θρησκειών που τροφοδοτείται από τον θρησκευτικό φανατισμό. Αυτή η αντίληψη συνδέεται με τις σύγχρονες ευαισθησίες για τις θρησκευτικές διακρίσεις και έχει επίσης απήχηση στις αντιδράσεις για τις τρέχουσες πολιτικές συγκρούσεις στην Εγγύς Ανατολή και αλλού. Αλλά είναι μια προοπτική που, τουλάχιστον όσον αφορά την Α' Σταυροφορία, πρέπει να απορριφθεί. (Ράιλι-Σμιθ, 18)
 
 
Για κάποιους πρόθυμους ιππότες υπήρχε πάντοτε η ευκαιρία να κερδίσουν λάφυρα, εδάφη και ίσως ακόμη και κάποιον τίτλο ευγενείας. Ωστόσο, η γη τους μάλλον έπρεπε να πουληθεί και ο εξοπλισμός ήταν ακριβός, οπότε στην αρχή σίγουρα έπρεπε να υποστούν μια μεγάλη οικονομική θυσία. Τα μοναστήρια ήταν σε ετοιμότητα για να συνάψουν δάνεια με όσους δυσκολεύονταν να καλύψουν τα αρχικά έξοδα. Υπήρχε, επίσης, η ιδέα του ιπποτισμού - ότι ένας ιππότης πρέπει να «κάνει το σωστό» και να προστατεύει όχι μόνο τα συμφέροντα της εκκλησίας και του Θεού του, αλλά και εκείνα των αδυνάτων και των καταπιεσμένων. Τον 11ο αιώνα μ.Χ., ο κώδικας του ιπποτισμού βρισκόταν ακόμη στα σπάργανά του και αφορούσε περισσότερο την υποστήριξη μιας ένοπλης αδελφότητας. Έτσι, η συνάφεια του ιπποτισμού ως κίνητρο για τη συμμετοχή στην Πρώτη Σταυροφορία σχετίζεται ίσως περισσότερο με τη σημασία του να φαίνεται ότι κάνει κάποιος αυτό που πρέπει, και μόνο σε μεταγενέστερες σταυροφορίες οι ηθικές πτυχές θα γινόταν πιο εμφανείς και αυτό τροφοδοτήθηκε με τραγούδια και ποιήματα για παράτολμα κατορθώματα των σταυροφόρων.  
Εικόνα


Ο Ραϋμόνδος Δ' της Τουλούζ
Πολλοί ιππότες, επίσης, ήταν απλώς υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν τον βαρόνο ή τον άρχοντα τους ως μέρος της υπηρεσίας που προσέφεραν για να κερδίσουν τα προς το ζην. Πρακτικά, οι σταυροφόροι ήταν εθελοντές, αλλά μπορεί κανείς να φανταστεί ότι το να μένει κάποιος στο σπίτι για να φροντίζει το τζάκι του κάστρου, ενώ ο άρχοντας και ο ευεργέτης του έφταναν στη Μέση Ανατολή δεν ήταν μια πρακτική επιλογή για τους ιππότες σε υπηρεσία. Επιπλέον, πολλοί ιππότες ακολουθούσαν τους πατέρες ή τους αδελφούς τους καθώς οι δεσμοί συγγένειας και αμοιβαίας προστασίας ήταν ισχυροί. Καθώς οι Σταυροφορίες συνεχίστηκαν, οι παραδόσεις και οι προσδοκίες εδραιώθηκαν μέσα στις οικογένειες, έτσι ώστε τουλάχιστον ένα μέλος από κάθε γενιά αναμενόταν να συνεχίσει να αγωνίζεται για τον σκοπό αυτό.ΠολίτεςΕκτός από τους ιππότες, η ιδέα μιας σταυροφορίας έπρεπε να απευθύνεται σε απλούς στρατιώτες, τοξότες και όλο το βοηθητικό προσωπικό που χρειάζονταν για να υποστηριχθούν οι μονάδες του ιππικού κατά την εκστρατεία. Η απήχηση των Σταυροφοριών στον απλό λαό, συμπεριλαμβανομένων των γυναικών, φαίνεται από διάφορα γεγονότα όπως ότι η λαϊκή σταυροφορία με επικεφαλής τον ιεροκήρυκα Πέτρο τον Ερημίτη κατάφερε και έφτασε στην Κωνσταντινούπολη το 1096 μ.Χ. Ο άτακτος αυτός στρατός, που μερικές φορές αναφέρεται και ως «Λαϊκή Σταυροφορία», στάλθηκε αμέσως από τον Αλέξιο Α΄ Κομνηνό στη Μικρά Ασία, όπου, καθώς αγνόησαν τη συμβουλή των Βυζαντινών, δέχτηκαν ενέδρα και εξοντώθηκαν κοντά στη Νίκαια από το σελτζουκικό στρατό στις 21 Οκτωβρίου 1096 μ.Χ.Εκτός από το κύρος και την τιμή «να φέρει κανείς το σταυρό», που ονομάζεται έτσι επειδή οι σταυροφόροι είχαν ένα σταυρό σχεδιασμένο στον ώμο στον χιτώνα ή τον μανδύα τους, υπήρχαν ορισμένα πρακτικά οφέλη για τους απλούς πολίτες, τουλάχιστον μέχρι τον 13ο αιώνα μ.Χ. Αυτά περιελάμβαναν τη δυνατότητα καθυστέρησης στη φεουδαρχική υπηρεσία, την επίσπευση μιας δικαστικής υπόθεσης, την απαλλαγή από ορισμένους φόρους και διόδια, την αναβολή της αποπληρωμής των χρεών, ακόμη και την απαλλαγή από τον αφορισμό.ΣυμπέρασμαΌπως επισημαίνει ο ιστορικός Κ. Τιέρμαν στον «Πόλεμο του Θεού», από πολλές απόψεις το 1095 μ.Χ ήταν το 1914 μ.Χ του Μεσαίωνα - μια τέλεια καταιγίδα ηθικής αγανάκτησης, προσωπικού κέρδους, θεσμοθετημένης πολιτικής και θρησκευτικής προπαγάνδας, πίεσης από συγγενείς και φίλους, κοινωνικών προσδοκιών και δίψας για περιπέτεια, που όλα συνδυάστηκαν για να εμπνεύσουν τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να ξεκινήσουν ένα επικίνδυνο ταξίδι προς έναν προορισμό για τον οποίο δεν γνώριζαν τίποτα και όπου θα μπορούσαν να συναντήσουν τη δόξα και τον θάνατο ή απλώς τον θάνατο. Και η διάθεση δεν εξανεμίστηκε. Αν μη τι άλλο, η επιτυχία της Πρώτης Σταυροφορίας και η ανακατάληψη της Ιερουσαλήμ στις 15 Ιουλίου 1099 μ.Χ. ενέπνευσε περισσότερους ανθρώπους να «πάρουν το σταυρό». Η ιδέα της σταυροφορίας επεκτάθηκε σε προσπάθειες όπως η απελευθέρωση της Ισπανίας από τους Μαυριτανούς (Reconquista) και η επίθεση σε μειονοτικούς στόχους στην Ευρώπη όπως οι Εβραίοι, οι ειδωλολάτρες και οι αιρετικοί (οι Βόρειες Σταυροφορίες). Δημιουργήθηκαν τάγματα ιπποτών για να υπερασπιστούν τα εδάφη που κατακτήθηκαν στη Μέση Ανατολή και οι φόροι αυξάνονταν συνεχώς για να χρηματοδοτήσουν τις σταυροφορίες που ακολούθησαν καθώς οι μουσουλμανικοί και χριστιανικοί στρατοί γνώρισαν επιτυχίες και αποτυχίες, κρατώντας συνεχώς απασχολημένους τους χαρτογράφους για τους επόμενους τέσσερις αιώνες.

Πηγή : https://www.worldhistory.org/trans/el/2-1249/
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Διεξάγεται ένας Παγκόσμιος Ιερός Πόλεμος ;

8
Ρωσία: Η χώρα διεξάγει ιερό πόλεμο κατά του Σατανά, είπε ο Μεντβέντεφ

Σε μήνυμά του με αφορμή την Ημέρα της Εθνικής Ενότητας, ο Μεντβέντεφ είπε ότι στόχος της πατρίδας είναι «να σταματήσει τον ανώτατο αρχηγό της Κόλασης»
Εικόνα
Ο πρώην πρόεδρος της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ χαρακτήρισε σήμερα τον πόλεμο στην Ουκρανία ιερή σύγκρουση με τον Σατανά προειδοποιώντας ότι η Μόσχα μπορεί να στείλει όλους τους εχθρούς της «στις αιώνιες φωτιές της Γέεννας» (Σ.τ.Σ: η Γέεννα είναι βιβλική περιοχή που αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη, η "κόλαση" όπου θα τιμωρηθούν, μετά θάνατον, οι αμαρτωλοί). Από την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έχουν σκοτωθεί δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι. Πρόκειται για την μεγαλύτερη αντιπαράθεση της Ρωσίας με τη Δύση μετά την Κρίση των πυραύλων της Κούβας, το 1962, όταν οι υπερδυνάμεις του Ψυχρού Πολέμου έφτασαν στο κατώφλι του πυρηνικού πολέμου. Ο Μεντβέντεφ, ο οποίος παρουσιαζόταν ως φιλελεύθερος εκσυγχρονιστής κατά την προεδρική του θητεία από το 2008 ως το 2012, είπε ότι η Μόσχα πολεμάει στην Ουκρανία με "τρελούς, ναρκομανείς ναζιστές" οι οποίοι υποστηρίζονται από τους Δυτικούς, "που τους τρέχουν τα σάλια στο σαγόνι από την εξαχρείωση". Η Ουκρανία και η Δύση έχουν επανειλημμένως απορρίψει τους ισχυρισμούς του προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν ότι η Ουκρανία κυβερνάται από φασίστες που διώκουν τους ρωσόφωνους. Αντίθετα, χαρακτηρίζουν τον πόλεμο βάρβαρη αρπαγή γης από τη Μόσχα. Σε μήνυμά του με αφορμή την Ημέρα της Εθνικής Ενότητας, ο Μεντβέντεφ είπε ότι στόχος της πατρίδας είναι "να σταματήσει τον ανώτατο αρχηγό της Κόλασης, όποιο όνομα και αν χρησιμοποιεί αυτός--  ατανάς, Εωσφόρος ή Ιμπλίς (Σ.τ.Σ: ο αρχηγός των διαβόλων στο ισλάμ)". Ο Μεντβέντεφ, ο οποίος σήμερα είναι αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Ασφαλείας, τόνισε ότι η Ρωσία διαθέτει διάφορα όπλα, ενώ έχει και την ικανότητα να "στείλει όλους τους εχθρούς μας στην πύρινη Γέεννα". Από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος, η ρητορική του Μεντβέντεφ γίνεται όλο και σφοδρότερη, παρότι οι θέσεις του που δημοσιοποιούνται κάποιες φορές συμφωνούν με το σκεπτικό των ανώτατων κλιμακίων της ελίτ του Κρεμλίνου. Τα όπλα του Σατανά, κατέληξε ο Μεντβέντεφ, είναι "περίτεχνα ψέματα. Και το δικό μας όπλο είναι η αλήθεια. Αυτός είναι και ο λόγος που η υπόθεσή μας είναι δίκαιη. Αυτός είναι ο λόγος που θα νικήσουμε! Χαρούμενες Γιορτές!".
Πηγή : https://www.protothema.gr/world/article ... -medvedef/
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Διεξάγεται ένας Παγκόσμιος Ιερός Πόλεμος ;

9
Ρωσική Εκκλησία: Εμείς (οι Ρώσοι) και το Ισλάμ εναντίον της «αντίχριστης Δύσεως»
Εικόνα
Συχνά οι πολιτιστικές ανταλλαγές θεωρούνται μάλλον προοδευτικές, αν και αυτές δεν περιέχουν κάποια συγκεκριμένη εγγενή πολιτική κοσμοαντίληψη ή οδηγούν σε ένα αναπόφευκτα θετικό αποτέλεσμα.
Όμως καθώς ο εθνικισμός αυξάνεται ανησυχητικά σε όλο τον κόσμο, πολλοί θεωρούν την «πολιτιστική ανταλλαγή» ως το αντίδοτο στην εθνικιστική ξενοφοβία.
Πράγματι, μια τέτοια ανταλλαγή αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος της εμφάνισης των εθνικών λογοτεχνιών, πολιτισμών και ταυτοτήτων στους εκτός Ευρώπης γεωγραφικούς χώρους, όμως αυτές οι ανταλλαγές αντί να οδηγήσουν σε έναν μεγαλύτερο κόσμο-πολιτισμό ενθάρρυναν τον σύγχρονο εθνικισμό.
Αυτό που εμφανίζεται σήμερα ως εθνικός πολιτισμός –μοναδικός και διακριτικά οριοθετημένος– είναι προϊόν ανταλλαγής με άλλους πολιτισμούς πέρα από τα σύνορα του έθνους-κράτους.
Αυτό ισχύει π.χ. για το σύγχρονο Ιράν. Ο εθνικισμός, και αυτό που αποκαλείται «περσική νεωτερικότητα», είναι το επίχρισμα που κρύβει τις ίδιες συνθήκες κοσμοπολίτικης συνεργασίας και ανταλλαγής που δημιούργησαν εξαρχής τον εθνικό πολιτισμό.
Αυτό λοιπόν υποδηλώνει όπως προείπαμε ότι ο πολιτισμός δεν διαθέτει μια εγγενή πολιτική, δεν έχει μια προκαθορισμένη τροχιά.
Μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι, ο πολιτισμός είναι ένα άδειο δοχείο που μπορεί συν τοις άλλοις να συνδεθεί και με κάθε είδους πολιτικούς σχεδιασμούς.
Οι διαπολιτισμικές ανταλλαγές μπορούν ταυτόχρονα να εξυπηρετούν εξίσου καλά τόσο αντιδραστικούς και προοδευτικούς σκοπούς.
Για παράδειγμα στις αρχές του 20ού αιώνα η ανταλλαγή μεταξύ Ιρανών και Ινδών χρησίμευσε για να αποξενώσει τους Ινδούς από την ιστορία της περσικής λογοτεχνίας.
Πρόσφατα η ιδέα της κοσμοπολίτικης καταγωγής των Ινδών Μουσουλμάνων είχε ως αποτέλεσμα αυτοί να χαρακτηρισθούν στην Ινδία ως ξένο σώμα, ένα αφήγημα που υιοθετήθηκε από τον πρωθυπουργό της Ινδίας Narendra Modi και άλλους ινδουιστές εθνικιστές για να συμβάλει στην περιθωριοποίηση και στη στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων σε εκατομμύρια Ινδών Μουσουλμάνων.
Όμως ούτε αυτή η «ιδιογένεια» είναι εγγενώς προοδευτική, όπως αυτό φαίνεται στους ινδουιστές εθνικιστές της Ινδίας.
Σήμερα αυτοί αυτοπροσδιορίζονται ως γηγενής πληθυσμός που πολιορκείται από αλλοεθνείς μουσουλμάνους, δηλαδή από ξένους εισβολείς.
Την ίδια γλώσσα της ιδιογένειας που υιοθετούν οι εθνικιστές βρίσκουμε και σε άλλα μέρη του σύγχρονου κόσμου: από την ευρωπαϊκή Δεξιά, που ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται τον αυτόχθονα πολιτισμό της εκάστοτε χώρας από τους ξένους πρόσφυγες, μέχρι τους Εβραίους υπέρμαχους στο Ισραήλ, οι οποίοι επιμένουν στις δικές τους αυτόχθονες ρίζες στη συγκεκριμένη περιοχή και την Ουκρανία με την αναβίωση και ηροωποίηση ναζιστικών προσωπικοτήτων της περιόδου του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ως εκ τούτου οι λύσεις για την θεραπεία από τα δεινά του εθνικισμού δεν μπορούν να βρεθούν σε αφηρημένες ιδέες, όπως π.χ. ο πολιτισμός, ή σε διακρίσεις, όπως «αυτόχθονες» έναντι «εποίκων» κλπ.
Αντί λοιπόν να δημιουργούμε σχέσεις βασισμένες σε ένα κοινό παρελθόν, οφείλουμε να φανταστούμε μαζί ένα κοινό μέλλον.
Πρόσφατα, και περίπου σε αυτά τα πλαίσια των έξωθεν απειλών, η ηγεσία της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ενέτεινε την προσέγγισή της με τον ισλαμικό κόσμο, τονίζοντας όλο και περισσότερο την «ανατολική ταυτότητά» της, δηλαδή «εμείς και οι μουσουλμάνοι» εναντίον της «αντίχριστης Δύσεως που αυτοαποκαλείται χριστιανική»…
Ως ταπεινός και υπάκουος εκφραστής της κοσμικής εξουσίας, ο πατριάρχης Κύριλλος ουδέποτε αμφισβήτησε τους γεωπολιτικούς και ιδεολογικούς προσανατολισμούς της, έτι δε περισσότερο που ορισμένους από αυτούς έχει ενστερνισθεί και ο ίδιος.
«Κάποτε, όταν ο πρόεδρός μας Βλαντιμίρ Πούτιν (… ) ρωτήθηκε από δημοσιογράφους για τη στάση της Ορθοδοξίας απέναντι στον Καθολικισμό και το Ισλάμ, απάντησε ότι είμαστε πιο κοντά στο Ισλάμ, αυτό πιστεύω και εγώ», είχε παραδεχθεί παλαιότερα ο προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ρωσίας στη διάρκεια μιας επισκέψεώς του στο Καζάν, την πρωτεύουσα του Ταταρστάν.
«Τόσο το Ισλάμ όσο και η Ορθοδοξία», εξήγησε ο πατριάρχης, «ανήκουν στην ίδια ανατολική ομάδα.
»Στην ιστορική της διαδρομή η Ανατολή αποδείχθηκε λιγότερο δεκτική στις καινοτομίες».
Στη συνάντηση που είχε στη Μόσχα με τον Muhammad bin Abdul Karim Issa Γενικό Γραμματέα της Muslim World League ο θρησκευτικός ηγέτης της «γ΄ Ρώμης» τόνισε για άλλη μια φορά:
«Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και οι Μουσουλμάνοι ανήκουν σε έναν ενιαίο ανατολικό πολιτισμό, ο οποίος στέκεται σταθερά στα δόγματα –τη βάση της ηθικής– και αντιμετωπίζει με ανησυχία τη θρησκευτική ζωή της Δύσεως».
Στη σύγχρονη παγκόσμια αντιπαράθεση μεταξύ χριστιανικών και ισλαμικών πολιτισμών, ο επικεφαλής του εκκλησιαστικού βραχίονα του «ρωσικού κόσμου» κατηγορεί, φυσικά, τους πρώτους, εφόσον ο δυτικός χριστιανισμός είναι «εξευτελιστικός. (…) Όταν οι ευσεβείς μουσουλμάνοι βλέπουν τι συμβαίνει, δεν μπορούν να το καταλάβουν. Στη Δύση δεν υπάρχει καν μια στοιχειώδης ηθική». (Βλ. εδώ)
Στις άμεσες προτεραιότητες του διαλόγου της Εκκλησίας της Ρωσίας με το Ισλάμ το Ιράν κατέχει την πρώτη θέση.
Όπως σημείωσε σε προηγούμενο σχόλιό του ο γράφων, στο Πατριαρχείο Μόσχας έχει συσταθεί μια κοινή επιτροπή «Ισλάμ – Ορθοδοξία», στην οποία συμμετέχουν μόνο οι εκπρόσωποι του Ιράν.
Σύμφωνα με τον πατριάρχη, η Επιτροπή εκφράζει, από τη μια πλευρά, την κοινή αντίθεση στην «εκκοσμίκευση του σύγχρονου κόσμου», ενώ από την άλλη, και τις κοινές προσπάθειες για την «προστασία των ηθικών αξιών».
Ο κοινός εχθρός τόσο της Εκκλησίας της Ρωσίας, όσο και του Ιράν είναι «η εμμονή στα υλικά αγαθά και στις σαρκικές απολαύσεις».
Με άλλα λόγια, απορημένε αναγνώστη της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ, ίσως στο μέλλον να γίνουμε μάρτυρες της ιδρύσεως «αστυνομίας ηθών», υπό την άοκνη καθοδήγηση των «αγιοταλάδων» της «αγίας Ρωσίας»!
Γιατί το Ιράν;
Το Ιράν είναι μια ιδιαίτερη χώρα τόσο από θρησκευτική (ο πληθυσμός του αποτελείται κατ’ εξοχήν από Σιίτες μουσουλμάνους, ενώ πάνω από το 80% των μουσουλμάνων στον υπόλοιπο κόσμο είναι Σουνίτες), όσο και από γεωπολιτική άποψη.
Ας σημειώσουμε όμως εδώ ότι, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, η οποία το τελευταίο διάστημα επικρίνεται από το Πατριαρχείο Μόσχας για τις θέσεις της σχετικά με την Ρώσο-Ουκρανική σύρραξη, έχει αναπτύξει ήδη από τη δεκαετία του ’80 στενές σχέσεις με το Σουνιτικό Ισλάμ.
Το 1986, με την πρωτοβουλία και τη συμμετοχή του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β’, πραγματοποιήθηκε στην Ασίζη της Ιταλίας η πρώτη κοινή προσευχή χριστιανών, μουσουλμάνων και άλλων θρησκευτικών ηγετών, η οποία σηματοδότησε την αρχή ενός σημαντικού κινήματος στον δυτικό χριστιανικό κόσμο, γνωστού ως το «πνεύμα της Ασίζης», στο αρχικό στάδιο του οποίου συμμετείχε και η Εκκλησία της Ρωσίας.
Σήμερα το Βατικανό συμμετέχει σε έναν ουσιαστικό θεολογικό διάλογο με το κύριο πνευματικό κέντρο του Σουνιτικού Ισλάμ, το Πανεπιστήμιο Al-Azhar του Καΐρου.
Το Πατριαρχείο Μόσχας έστειλε και αυτό εκπροσώπους, αλλά η ξαφνική αντικανονική και επαίσχυντη εισβολή στο κανονικό έδαφος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας καθώς και η απότομη ψύχρανση των σχέσεων με τους Καθολικούς, οδήγησαν στην αποχώρησή του από αυτόν τον διάλογο.
Σε αυτά τα πλαίσια το Ιράν ήταν το μόνο που απέμενε ώστε το εκκλησιαστικό στέλεχος του «ρωσικού κόσμου» να μην βρεθεί απολύτως απομονωμένο στο γεωπολιτικό ιδεολογικό γίγνεσθαι της κοσμικής «γ΄ Ρώμης».
Στην εύλογη ερώτηση του μέσου αναγνώστη της ΚΑΘΕΔΡΑΣ «γιατί, βρε παιδί μου, το Ιράν», ο γράφων θα ήθελε να παρουσιάσει μια πιθανώς άγνωστη στο ευρύ κοινό πτυχή της ρωσικής φιλοσοφικής και κοινωνική σκέψεως, η οποία υπέβοσκε σε όλη την ιστορική πορεία της Ρωσίας από τον ΙΘ΄ αιώνα μέχρι σήμερα.
Πρόκειται για την λεγόμενη «ευρασιατική θεωρία», η οποία αναπτύχθηκε κυρίως στη βάση της γεωγραφικής θέσεως του ρωσικού πολιτισμού, δηλαδή του πολιτισμού της «ξηράς» (Ανατολή) και όχι της «θάλασσας» (Δύση) (βλ. π.χ.: Dugin A. G., Osnovy Geopolitiki, Gumiliov L. Ν., Etnogenez i Etnosfera, Trubetskoy N. S., Evropa i Chelovechestvo).
Ένα από τα βασικά ιδεολογήματα αυτής της θεωρίας αποτελεί η επιρροή της θετικής, σύμφωνα με την άποψη των ιδεολόγων της, πλευράς του τουρανικού στοιχείου στην ιστορία της Ρωσίας, που ήταν ιδιαίτερα αισθητή στην εποχή της Μοσχοβίτικης Ρωσίας, δηλαδή προ του Μεγάλου Πέτρου και πριν εκείνος στρέψει βιαίως τη ρωσική κοινωνία προς τη Δύση.
Την περίοδο λοιπόν της παλαιάς (μεσαιωνικής Ρωσίας), κατά την οποία η θρησκεία αποτελούσε μια «καθημερινή ομολογία», οι κρατικές ιδεολογίες, ο υλικός πολιτισμός, η τέχνη και η θρησκεία αποτελούσαν αδιαίρετα μέρη ενός ενιαίου συστήματος, ενός συστήματος που ναι μεν δεν εκφραζόταν θεωρητικά, ούτε είχε διατυπωθεί συνειδητά, αλλά παρ’ όλα αυτά ευρισκόταν στο υποσυνείδητο του καθενός και καθόριζε τη ζωή όλων, ακόμα και την ύπαρξη του ίδιου του εθνικού συνόλου, παρατηρούμε το αποτύπωμα του τουρανικού ψυχολογικού τύπου.
Σε αυτόν στηριζόταν η παλαιά (μεσαιωνική) Ρωσία και ήταν αυτός που της προσέδιδε σταθερότητα και δύναμη.
Εάν κάποιοι ξένοι παρατηρητές, αρκούμενοι σε επιφανειακές παρατηρήσεις, δεν πρόσεξαν τίποτα άλλο στην παλαιά (μεσαιωνική) Ρωσία εκτός από την υποταγή του λαού στους εκπροσώπους της τοπικής εξουσίας και στον τσάρο, τότε τα συμπεράσματά τους που αφορούσαν στην κοινωνική και πολιτική διάρθρωση της παλαιορωσικής κοινωνίας ήταν απολύτως λανθασμένα.
Η αδιαμφισβήτητη υπακοή αποτελεί τη βάση της τουρανικής κρατικής υποστάσεως, όμως όπως όλα στην τουρανική σκέψη όλοι, ακόμα και ο ίδιος ο τσάρος, θεωρούνται κατώτεροι από κάποια ανώτερη όλων αυτών αρχή, η οποία ταυτόχρονα είναι και η κατευθυντήρια βάση στη ζωή κάθε υποκειμένου.
Στην παλαιά (μεσαιωνική) Ρωσία μια τέτοια αρχή ελέγχου ήταν η ορθόδοξη πίστη, η οποία γινόταν αντιληπτή ως ένας οργανικός συνδυασμός θρησκευτικών δογμάτων και τελετουργιών με έναν ιδιαίτερο ορθόδοξο πολιτισμό, ιδιαίτερη εκδήλωση του οποίου ήταν το κρατικό σύστημα με την ιεραρχική του κλίμακα: και αυτή, δηλαδή η Ορθοδοξία, αποτελούσε την ύψιστη αρχή ακόμα και για τον ίδιο τον τσάρο.
Η ορθόδοξη πίστη στην παλαιά (μεσαιωνική) ρωσική κατανόηση αυτού του όρου, αποτελούσε ακριβώς το πλαίσιο συνειδήσεως, στο οποίο όλα ταιριάζουν από μόνα τους – η ιδιωτική ζωή, το κρατικό σύστημα, ακόμα και αυτή η ίδια η ύπαρξη του Σύμπαντος.
Και το γεγονός ότι, αυτό το πλαίσιο κοσμοαντιλήψεως δεν αποτελούσε το αντικείμενο κάποιας συνειδητής θεωρητικής σκέψεως αλλά την υποσυνείδητη βάση ολόκληρης της πνευματικής ζωής, δεν μας επιτρέπει να παραβλέψουμε κάτι ανάλογο με αυτό που ειπώθηκε παραπάνω σχετικά με την κανονική πτυχή της τουρανικής ψυχής.
Ακόμη και αν η ίδια η Ορθοδοξία προσλήφθηκε από τους Ρώσους όχι από τους Τουρανούς αλλά από το Βυζάντιο, ακόμη και αν στη ρωσική εθνική συνείδηση ήταν άμεσα αντίθετη με τον λαό των Τατάρων (Τουρανών), τελικά η στάση του ρωσικού λαού απέναντι στην ορθόδοξη πίστη και ο ρόλος που έπαιξε αυτή η πίστη στη ζωή του βασίστηκαν ως ένα βαθμό στην τουρανική ψυχολογία.
Ακριβώς λόγω αυτών των ιδιαίτερων ψυχολογικών χαρακτηριστικών του, ο παλαιός (μεσαιωνικός) Ρώσος δεν ήξερε πώς να διαχωρίσει την πίστη από τον τρόπο ζωής ή πώς να απομονώσει συνειδητά τα μη ουσιώδη στοιχεία από τις εκδηλώσεις της θρησκείας, για αυτό και αποδείχθηκε τόσο αδύναμος θεολογικά όταν συνάντησε τους Έλληνες.
Αυτή η ψυχολογική διαφορά μεταξύ της ρωσικής και της ελληνικής προσεγγίσεως της πίστεως και της τελετουργίας, η οποία εκδηλώθηκε τόσο ξεκάθαρα την εποχή του Σχίσματος, ήταν η συνέπεια του γεγονότος ότι αυτά τα εθνοψυχολογικά στοιχεία, εντελώς ξένα προς το Βυζάντιο, ήταν βαθιά ριζωμένα στον παλαιό (μεσαιωνικό) ρωσικό εθνικό χαρακτήρα (γ΄ Ρώμη).
Αν όμως στη Μοσχοβίτικη Ρωσία η κρατική υπόσταση και η κρατική ιδέα προσέλαβαν ένα χριστιανικό θρησκευτικό περιεχόμενο και συνδέθηκαν ιδεολογικά με τις βυζαντινές παραδόσεις, τότε τίθεται το εξής ερώτημα: άραγε δεν συνέβη ταυτόχρονα και το αντίθετο, ότι δηλαδή η τουρανική ψυχή διείσδυσε στη ρωσική ερμηνεία της ίδιας της Ορθοδοξίας;
Οι Μοσχοβίτες Ρως, παρά τη δύναμη και την ένταση του θρησκευτικού τους ζήλου, που καθόρισε όχι μόνο την ύπαρξη της Ορθοδοξίας αλλά και την έκφρασή της, δεν παρήγαγαν ούτε έναν ορθόδοξο θεολόγο, όπως οι Τούρκοι δεν έδωσαν ούτε έναν μουσουλμάνο θεολόγο, αν και ήταν πάντα πιο ευσεβείς από τους Άραβες.
Μπορούμε να πούμε ότι σε αυτό το σημείο έχουμε ενώπιόν μας τα γενικά χαρακτηριστικά της θρησκευτικής ψυχολογίας: το δόγμα της πίστεως θεωρείται ως το κύριο υπόβαθρο του εσωτερικού (πνευματικού) και του εξωτερικού βίου και όχι ως ένα θέμα φιλοσοφικού διαλογισμού.
Αντί λοιπόν να δημιουργηθεί στην παλαιά (μεσαιωνική) Ρωσία ένα συνειδητά μελετημένο και λεπτομερές θεολογικό σύστημα, διαμορφώθηκε ένα «υποσυνείδητο φιλοσοφικό σύστημα», το οποίο δεν εκφράστηκε με λόγια, ήταν αρμονικό παρά την τυπική άγνοιά του και εκφράσθηκε όχι σε θεολογικές πραγματείες αλλά σε ολόκληρο τον τρόπο ζωής που στηρίχθηκε σε αυτό.
Με αυτόν τον τρόπο η ρωσική θρησκευτικότητα, παρά τη δογματική της ταυτότητα με αυτήν, διέφερε από την ελληνική και προσέγγισε την τουρανική, με την οποία βεβαίως δεν υπήρχε και ούτε μπορούσε εκ των πραγμάτων να υπάρξει κάποια δογματική ομοιότητα.
Έτσι, η επιλογή του Ιράν εκτός από γεωπολιτικού αλλά και ως θεολογικού εταίρου στα πλαίσια μιας εκ νέου προσεγγίσεως των «πολιτισμών της ξηράς», επιβληθείσης, ως ένα βαθμό, αυταρχικά από τα γεωπολιτικά συμφέροντα του «αυθέντη», αποτελεί συνάμα και μια ιδεολογικά συνειδητή επιλογή, απολύτως ακατανόητης για την, ούτως ειπείν, ευρωπαϊκή πολιτική σκέψη.
Μπορεί μεν το Ιράν να μην περιλαμβάνεται μεταξύ των τουρανικών επιρροών του ρωσικού πολιτισμού, εντούτοις η κοινωνική του δομή και ο τρόπος διακυβερνήσεως ικανοποιεί απολύτως όχι μόνο τις γεωπολιτικές επιδιώξεις του Κρεμλίνου, αλλά ταυτόχρονα προσφέρει ένα εύφορο έδαφος για την ανάπτυξη του σύγχρονου ρωσικού εκκλησιαστικού μεγαλοϊδεατισμού ή αν προτιμάτε ενός αναπαλαιωμένου εθνικισμού.
Πρόκειται ουσιαστικά για την επικράτηση των σλαβόφιλων με πάμπολλες όμως… υποσημειώσεις.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η δήλωση του Ρώσου Προέδρου, την οποία επανέλαβε και ο θρησκευτικός ηγέτης της «γ΄ Ρώμης», ότι δηλαδή η Ρωσία αισθάνεται πλησιέστερα προς το Ισλάμ παρά προς την ανήθικη Δύση, μπορεί εύκολα να ερμηνευθεί στα πλαίσια της θεωρίας περί της τουρανικής επιρροής στην εξέλιξη της ρωσικής πνευματικότητας.
Υπό αυτή την έννοια –και σύμφωνα με την προσωπική και συνεπώς απόλυτα υποκειμενική άποψη του υπογράφοντος το παρόν πόνημα– η έννοια του «ρωσικού κόσμου» θα πρέπει πλέον να προσεγγίζεται διαφορετικά από ότι συνήθως συνέβαινε στο παρελθόν.
Ίσως δε θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή έχει αρχίσει να φθείρεται μετά την παταγώδη αποτυχία των προσπαθειών επιβολής της στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες και σήμερα βλέπουμε να διαμορφώνεται ένα ιδιόμορφο εθνικιστικό πρότυπο, το οποίο αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας τις δυτικές επιρροές στην ιστορική εξέλιξη του Ρωσικού κράτους.
Από αυτή την άποψη η ιδέα του «ρωσικού κόσμου», η οποία περιλάμβανε ως ένα σημείο και τη Δύση, μάλλον θα εγκαταλειφθεί προς όφελος ενός νέου γεωπολιτικού ιδεολογήματος, προσανατολισμένου κυρίως στην εγγύς και μακράν Ανατολή.
Με άλλα λόγια, στα συγχυσμένα μυαλά των στενών συνεργατών του πατριάρχου Κυρίλλου, η εξουσία αποκτά σήμερα μια «ιερή διάσταση».
Και όπως χαρακτηριστικά λέει ο εφημέριος του ρωσικού ναού στη Μαδρίτη, π. Αντρέι Κορντότσκιν:
«Η ιδανική Ρωσία, η οποία βασίζεται στις «παραδοσιακές αξίες» είναι το ορθόδοξο Ιράν.
»Σε αυτό το παράδειγμα, ο αρχηγός του κράτους δεν είναι απλώς ένας διαχειριστής, αλλά ένας αγιατολάχ που ερμηνεύει ανεξάρτητα πνευματικά θέματα, ενώ η εκκλησία ενεργεί ως αναμεταδότης.
»Γι’ αυτό είπε (σ.σ. ο Ρώσος πρόεδρος) ότι η Ορθοδοξία ευρίσκεται πιο κοντά στο Ισλάμ παρά στον Καθολικισμό.
»Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αναφέρθηκε στην βασική αρχή των μουσουλμάνων shaheed: «Εμείς, ως μάρτυρες, θα πάμε στον ουρανό ενώ οι άλλοι απλά θα ψοφήσουν». (Βλ. εδώ)
Ο υπογράφων το παρόν πόνημα είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι, όλες αυτές οι ιδεολογικές ασυναρτησίες θα επιβιώνουν για όσο διάστημα τα οικονομικά συμφέροντα της «αγίας Ρωσίας» έχουν έναν σαφέστατο ανατολικό προσανατολισμό.
Μετά, αφού δηλαδή η Ανατολή θα ικανοποιήσει τις οικονομικές ανάγκες της «γ΄ Ρώμης», η Δύση θα ξαναγίνει ο καλός γείτονας και το Πατριαρχείο Μόσχας θα υποχρεωθεί να ανασκευάσει τις τωρινές ιδεολογικές του συγχύσεις, οι οποίες βεβαίως ουδεμία σχέση έχουν με τον Χριστιανισμό.
Όπως λέει και μια αρχαία αραβική παροιμία: «τα σκυλιά αλυχτούν αλλά το καραβάνι προχωρά»

https://www.tribune.gr/blog/news/articl ... yseos.html
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν
Απάντηση

Επιστροφή στο “Παγκοσμιοποίηση και γεωπολιτική”