Έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο που αφορούσε το μυστήριο της Εξομολόγησης και μπήκα στη διαδικασία να το διαβάσω να δω τι είναι. κατάλογος

Δεν έχω εξομολογηθεί ποτέ αλλά σίγουρα είναι μέσα στα σχέδιά μου τον προσεχή καιρό. Θα ήθελα κάποιος που έχει εξομολογηθεί να μου πει την εμπειρία του ανεξαρτήτως ειλικρινούς ή όχι ομολογίας των αμαρτημάτων του.

Αυτό που με τρόμαξε πραγματικά ήταν όταν διάβασα τον "κατάλογο" αμαρτημάτων. Μα καλά είναι δυνατόν; Με αυτούς τους κανόνες σίγουρα δεν υπάρχει αναμάρτητος άνθρωπος. Με αυτόν τον κατάλογο δεν σώνεται κανείς... Πως να μετανοήσεις έστω και 1 λεπτό πριν πεθάνεις για όλα αυτα. Ιδίως στη σημερινή κοινωνία όλοι μας έχουμε κάνει τουλάχιστον το 70% του καταλόγου ο οποίος προφανώς δεν είναι και πλήρης.
Σαν γνωστός εγωιστής, ισχυρογνώμων κλπ στον κύκλο μου όσο και να προσπαθήσω ποτέ δεν θα επιτύχω να μετανοήσω ειλικρινά. Θα προσπαθήσω να βελτιώσω τη συμπεριφορά μου, στην αρχή θα προσποιούμαι ως προς τη συμπεριφορά μου απέναντι στους άλλους, όμως μέσα μου θα βράζω... Ίσως κάποια στιγμή το καταφέρω, μάλλον όχι...
Δεν είναι μόνο η δύναμη του χαρακτήρα που μπορεί να το επιτύχει αυτό αλλά και οι συνθήκες του περιβάλλοντος.
Ξέρουμε όλοι για την δικαιοσύνη του Θεού. Τι είναι δίκαιο όμως ξέρει μόνο ο Θεός αφού αυτός βάζει τα κριτήρια.
Δεν καταλαβαίνω πως μπορεί να είναι αμάρτημα η διασκέδασή μου σε ένα νυχτερινό μαγαζί άπαξι και είμαι ένα κοινωνικό ον με ανάγκη στην ευτυχία και τη χαρά.
Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να περιορίζω τις ορμές μου ενώ είναι ένα εκ γενετής χαρακτηριστικό δικό μου και όλων των ανθρώπων.
Καταλαβαίνω γιατί δεν πρέπει να κρίνω αλλά δεν καταλαβαίνω με πιο δικαίωμα πρέπει να επιτρέπω σε κάποιον άνθρωπο να κάνει κακό σε συνανθρώπους μου αφού τον οποιονδήποτε τον κρίνει και τον τιμωρεί μόνο ο Θεός.

Θα μου πειτε οτι ανάλογα με τις περιστάσεις συγχωρούνται και οι αμαρτίες. Γιατί όμως εγώ να εξομολογηθώ για αυτό που θεωρώ ως σωστό; Γιατί επιτρέπει ο Θεός τόσες ψυχές να χαθούν αφού δεν βασιλεύει η εξουσία του πλέον ούτε στο 10% των ανθρώπων πάνω στη γη;

Τι γίνεται σε περίπτωση πολέμου; Πρέπει εγώ να υπερασπιστώ την πατρίδα μου και την οικογένειά μου χάνοντας την ψυχή μου;

Τα ερωτήματα είναι άπειρα και προσωπικά νομίζω οτι τέτοιου είδους αρχές και νόμοι είναι αυτές που κατέστρεψαν την Ορθοδοξία.
Έτσι δημιουργείται στρατός, έτσι απομακρύνεται ο πιστός, έτσι αντί για θεοσεβούμενοι γινόμαστε θεοφοβούμενοι.

Αδυνατώ να πιστέψω οτι ο Θεός έδωσε τον κατάλογο. Περισσότερο νομίζω οτι οι άρχοντες έστησαν αυτόν τον κλοιό ώστε να κρατάν τα γκέμια.

Αν είναι διαφορετικά τότε γιατί να δημιουργήθηκε ο άνθρωπος; Για να βασανίζεται αιωνίως πέραν μιας μικρής μειονότητας;

Δεν συνεχίζω γιατί μπορώ να ρωτάω επ άπειρον γιατί και γιατί... Τις απόψεις σας παρακαλώ... Θα ήμουν ευγνώμων...
ΥΣ: Αυτό που κάνω τώρα να αμφισβητώ τους πατέρες της εκκλησίας είναι και αυτό αμάρτημα.

Καταρχή Φογι δεν υπάρχει αναμάρτητος άνθρωπος ,όλοι έχουμε αμαρτίες,πεθαίνουμε με αμαρτίες,η σωτηρία της ψυχής μας ομως δεν εξαρτάται μονο απο τις αμαρτίες που κάναμε αλλα και απο τα καλά και την αγαπη που δείξαμε.

Διάβασα τον κατάλογο ,δεν παρατήρησα κατι πολύ απόλυτο..σκέψου οτι κάποτε τα έκαναν όλα αυτά και οχι επειδή ηταν κανόνας αλλα επειδή πιστεύαν οτι αυτό ειναι το σωστό,γιατι νοιαζόντουσαν περισσότερο για το πνευματικό και οχι για το σωματικο που ενδιαφερονται στις μέρες μας για αυτό και φαίνονται δυσκολα να τα κρατήσει καποιος.

Ισως πρέπει να σκεφτούμε και γιατι άλλαξαν τόσο πολυ οι αντιλήψεις και οι αξίες που τωρα πια θεωρούνται παλιομοδιτικες.
Και μην ξεχνάς οτι ο κάθε ανθρωπος εχει το χαρακτηριστικο ενω γνωρίζει,οτι είναι κακό αυτο που έχει κάνει,να δίνει στον ευατό του δικαιολογίες για να καθησυχασει την συνειδηση του.



Και σκέψου για ποιον λόγο οι περισσότεροι δεν πάνε να εξομολογηθούν?
Γιατι θεωρούν οτι δεν εχουν κανει κατι κακό ή γιατι ντρέπονται να ανοιξουν την ψυχή τους σε εναν παπα και προτιμάνε ας πούμε να πάνε σε ψυχολόγο και του αναλύουν τα πάντα?

Απ την άλλη γνώριζω έναν τύπο που δηλώνει άθεος και πήγε για εξομολόγηση στο Αγιο Όρος για την εμπειρία φαντάζομαι. Τέλος πάντων του ζητάει ο παπάς να ξεκινήσει να μιλάει και αφού δεν έχει τι να πει του δίνει τη ΛΙΣΤΑ. Τα κοιτάει ο άνθρωπος και λέει "το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ποιούς αριθμούς ΔΕΝ έχω κάνει και αυτά είναι 3-4"...
Δεν αποτελεί σαφές δείγμα ένας άνθρωπος που δεν ασπάζεται το Θεό αλλά σίγουρα αποτελεί δείγμα για τους περισσότερους απο εμάς...

Οι αξίες σίγουρα χάθηκαν αλλά κάποια πράγματα είναι απίθανα να μην συμβούν...

Το ότι πριν 50 χρόνια η κοινωνία λειτουργούσε με χριστιανικά πρότυπα αλλά με τεράστια υποκρισία και τα εν οίκω μη εν δήμω δεν σημαίνει οτι ήταν καλύτερη. Καλύτερη ως προς τους παραγώμενους ανθρώπους.
Σίγουρα η δικαιοσύνη του Θεού θα λαμβάνει υπόψιν της τις εποχές που ζει ο καθένας γι αυτό και το πρόβλημά μου είναι καθαρά ένα επικοινωνιακό λάθος της εκκλησίας και τίποτα παραπάνω.

Κοίτα το οτι η κοινωνία αλλάζει προς το χειρότερο δεν σημαίνει οτι πρέπει να αλλάξει και η θρησκεία..το οτι η κάθε εποχη ειναι διαφορετική ναι δεν διαφωνώ,αλλά ειναι στο χέρι του καθενός να αποφασίσει τι θέλει να ακολουθήσει,την μόδα ή αυτο που θεωρεί σωστό και οχι επειδη το λένε κάποιοι κανόνες που τους ακολουθεί κατα γράμμα ,αλλά επειδή αυτό πιστεύει.

Δίκαιο...

Αν και ανέφικτο δίκαιο... Συμφωνώ στο ότι πρέπει ο καθένας να κάνει ότι πιστεύει σωστό αλλά το σωστό από εποχή σε εποχή είναι διαφορετικό.

Πχ: Το επάγγελμα του πωλητή, του οικονομικού συμβούλου, του διαφημιστή, ενός διευθυντή γενικά και αόριστα... ΟΛΟΙ αυτοί μέσω της δουλειάς τους αμαρτάνουν είτε κοροιδεύοντας είτε κρίνοντας όπως και άπειρα άλλα επαγγέλματα, σύγχρονα και μη.

Πολύ σπουδαίο θέμα αυτό Φογι.....η εξομολόγηση προυποθέτει μετάνοια και η μετάνοια προυποθέτει αναγνώριση του λάθους συνειδησιακά...είναι κάτι που μας βαραίνει πέρα απο αυτά που μάς εχουν μάθει η μας έχουν πεί...είναι κάτι που μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα και με βάρος χωρίς εκείνη την στιγμή να μας βλέπει η παρακολουθεί κάποιος...Μόνο απο αυτό καταλαβαίνουμε οτι έχει να κάνει με κάτι πάρα πέρα απο την ανθρώπινη υπόσταση....Τώρα οσον αφορά τα αμαρτήματα είναι πολλά και τα περισσότερα αντιπροσωπεύουν την καθημερινοτητά μας. Σε πολλούς απο εμάς δεν είναι καν αναγνωρίσιμα γιατι εχουν μπεί πλεον στην ζωή μας σαν μια φυσιολογική ζωή και ροή των πραγμάτων .Εαν ξέραμε όμως οτι ακολουθώντας την χριστιανική διδαχή θα είμασταν ευτυχέστεροι και πιο υγιείς και σωματικά και πνευματικά τοτε θα καταλαβαίναμε και το μεγεθος των αμαρτημάτων μας...Και να μην ξεχνάμε οτι ζουμε μέσα στην αμαρτία σαν να είναι κατι το φυσιολογικό..μόνο τα αποτελέσματα αυτης της ζωής μας κάνει να βλέπουμε την διαφορά...και δημοσιεύω κατι πάρα κάτω για να διαφωτιστούμε περισσότερο...

Τι είναι μετάνοια και εξομολόγηση.Γιατί να εξομολογούμαστε;

Τι είναι μετάνοια; - Τι είναι εξομολόγηση;

απο Alopsis.gr
Τι είναι μετάνοια;

Η μετάνοια έχει ονομαστεί από τους Πατέρες της εκκλησίας «δεύτερο βάπτισμα» ή «ανανέωση του βαπτίσματος». Με το πρώτο βάπτισμα, αρχίζουμε μια πορεία προς τη βασιλεία του Θεού. Η αγάπη του Θεού -; Πατέρα μας, γνωρίζοντας την ανθρώπινη αδυναμία μας και το ενδεχόμενο της πτώσης μας, μάς έδωσε το δεύτερο βάπτισμα, την μετάνοια, με την οποία ο άνθρωπος μπορεί να ξανασηκωθεί από την πτώση του, να γιατρέψει τις πληγές του και να συνεχίσει την δύσκολη πορεία του. Δυστυχώς πολύ λίγοι γνωρίζουμε τι σημαίνει μετάνοια και ποιο είναι το βαθύτερο νόημά της. Οι περισσότεροι όχι μόνο δεν γνωρίζουμε τι είναι μετάνοια, αλλά ούτε και για ποιο πράγμα πρέπει να μετανοήσουμε.
Η μετάνοια δεν είναι, όπως νομίζουμε, μια νομική διαδικασία, που απαλλάσσει τον άνθρωπο από κάποια αισθήματα ενοχής. Ούτε είναι μια τυπική εξομολόγηση, που κάνει κανείς πριν τις μεγάλες γιορτές ή κάτω από σκληρές ψυχολογικές συνθήκες. Η στάση και η πορεία του ασώτου δείχνει κάτι άλλο.
Όπως το λέει η λέξη, μετάνοια (μετα-νοώ) σημαίνει την ολοκληρωτική αλλαγή ζωής, την άρνηση, με όλη μας την καρδιά, της αμαρτίας, την αλλαγή νοοτροπίας. Δηλαδή, να νοιώσουμε με όλη μας την ύπαρξη, ότι ο δρόμος που ακολουθούμε δεν πάει πουθενά, και να θελήσουμε να επιστρέψουμε. Να αισθανθούμε ότι ζούμε σ'; έναν αχυρώνα, έξω από το σπίτι του πατέρα μας, και να πούμε: «Πού πάμε; Τρελλαθήκαμε; Εδώ ο πατέρας μας έχει παλάτι, όπου όλοι ευφραίνονται, και μεις καθόμαστε στον βούρκο;» Κι έπειτα να αποφασίσουμε να γυρίσουμε, να ξαναμπούμε στο πατρικό σπίτι, να συμφιλιωθούμε με τον Θεό -; Πατέρα και τους αδελφούς μας.
Για νά ναι αληθινή η μετάνοια, θα πρέπει νά ναι έμπρακτη. Λέει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Όλοι οι πνευματικοί, οι Πατριάρχες, οι Αρχιερείς κι όλος ο κόσμος να σε συγχωρήσουν, είσαι ασυγχώρητος, εάν δεν μετανοήσεις έμπρακτα». Εάν, δηλαδή, δεν θελήσουμε να απομακρυνθούμε, από την αμαρτία και να αλλάξουμε ζωή, τότε η μετάνοιά μας δεν είναι αληθινή. Δεν είναι καν μετάνοια.
Πολλοί προσέρχονται στην εξομολόγηση με ενθουσιασμό, κάτω από το βάρος ψυχολογικών ή άλλων προβλημάτων. Εξομολογούνται με δάκρυα και υποσχέσεις, ότι από τώρα και στο εξής δεν θα ξαναγυρίσουν στην αμαρτία, ότι αποφάσισαν να αλλάξουν ζωή κλπ. Κάτι τέτοιο μπορεί να μην έχει σχέση με τη μετάνοια και πρέπει να μας βάλει σε υποψίες. Γιατί η μετάνοια δεν είναι πυροτέχνημα. Χρειάζεται χρόνο, κόπο, άσκηση, αγώνα κάτω από την χάρη του Θεού. Και πραγματώνεται με υπομονή και μυστικά στην ψυχή του ανθρώπου. «Ως αν άνθρωπος βάλη τον σπόρον επί της γης και καθεύδη και εγείρεται νύκτα και ημέρα, και ο σπόρος βλαστάνει και μηκύνηται ως ουκ οίδεν αυτός, αυτόματη γαρ η γη καρποφορεί». Δηλαδή, «σαν τον άνθρωπο που σπέρνει τον σπόρο στη γη, κομάται τη νύκτα και ξυπνάει την ημέρα, κι ο σπόρος βλασταίνει κι αυξάνει με τρόπο που ο ίδιος δεν ξέρει. Η γη καρποφορεί από μόνη της». (Μαρκ. Δ. 26-28).
Τέλος, η μετάνοια είναι έργο της θείας χάρης. Ο άνθρωπος ζώντας στο σκοτάδι της αμαρτίας και αγνοώντας την ωραιότητα της θείας ζωής, δεν μπορεί να καταλάβει τη διαφορά μεταξύ της ανθρώπινης ζωής και της θεανθρώπινης ζωής. Μόνον όταν η θεία χάρη ρίξει στην καρδιά του τον σπόρο της θείας αγάπης, μπορεί να δει την πνευματική του ερήμωση. Το φως του ήλιου, όταν εισέρχεται μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο, αποκαλύπτει τα πάντα. Έτσι, όταν η χάρη του Θεού φωτίσει τις ψυχές μας, τότε βλέπουμε την εσωτερική ερήμωση, τα πάθη, τις αμαρτίες μας. Γι'; αυτό και οι άγιοί μας, τόσο έντονα ζητούσαν από τον Θεό: «Δώρησαί μοι μετάνοιαν ολόκληρον». Γιατί αυτή η αληθινή μετάνοια είναι ο ασφαλής δρόμος που οδηγεί στη βασιλεία του Θεού.

Τι είναι εξομολόγηση;

Αν η μετάνοια είναι το πρώτο μέρος του μυστηρίου, το δεύτερο είναι η εξομολόγηση. Δηλαδή, η ενώπιον του πνευματικού ομολογία των αμαρτιών μας. Όπως για τη μετάνοια, έτσι και για την εξομολόγηση, υπάρχει μεγάλη άγνοια και παρεξήγηση. Ο πνευματικός τις περισσότερες φορές νοιώθει ότι αυτό που επιτελεί είναι μια παρωδία μυστηρίου.
Πολλοί, πχ, νομίζουμε ότι η εξομολόγηση είναι μια φιλική συζήτηση, ή μια τυπική εξαγόρευση κάποιων αμαρτιών. Αυτό όμως ποια σχέση έχει με το μυστήριο της μετάνοιας; Αν εξετάσουμε και τα κίνητρα που οδηγούν πολλούς από μας στην εξομολόγηση και πάλι θα απογοητευτούμε. Άλλοι πηγαίνουμε για να βρούμε κάποια ανακούφιση ή για να απαλλαγούμε από τις ενοχές μας. Άλλοι από το φόβο της «τιμωρίας» από τον Θεό. Άλλοι από καθήκον ή από έθιμο, όπως κάνουμε οι περισσότεροι πριν τις μεγάλες γιορτές για να κοινωνήσουμε, συνδέοντας την εξομολόγηση με την θεία κοινωνία. Όλα αυτά όμως, ελάχιστη ή καθόλου σχέση έχουν με την εξομολόγηση και την μετάνοια.
Ας το πούμε με απλά λόγια: Εξομολόγηση είναι το άδειασμα του δηλητηρίου. Όταν κανείς πιεί δηλητήριο, δεν υπάρχει άλλη λύση. Το ίδιο και η εξομολόγηση. Εκεί βγάζουμε το δηλητήριο της αμαρτίας. Διαφορετικά θα οδηγηθούμε στον θάνατο.
Και για να χρησιμοποιήσουμε μιαν άλλη εικόνα: Όπως στον γιατρό δείχνουμε τις πληγές μας, αναφέρουμε τους πόνους, τις ενοχλήσεις, τις αρρώστιες μας δίχως να κρύψουμε τίποτα, έτσι και στην εξομολόγηση. Ξεγυμνώνουμε την ψυχή μας, ομολογούμε την αρρώστια μας και τον προσωπικό μας πόνο. Αν αυτό δεν γίνει θα μείνουμε αθεράπευτοι. Οι πληγές θα μεγαλώσουν, η μόλυνση και η σήψη θα προχωρήσουν, η αρρώστια θα συνεχίσει να υπονομεύει την ύπαρξή μας και αργά ή γρήγορα θα μάς οδηγήσει στον θάνατο.
Απ'; όλα αυτά, καταλαβαίνουμε ότι ο Θεός δεν έχει ανάγκη την δική μας εξομολόγηση. Εμείς την έχουμε ανάγκη. Όταν, δηλαδή, εξομολογούμαστε, δεν κάνουμε... χάρη του Θεού, όπως πολλοί νομίζουν. Άλλο βέβαια αν ο Θεός σαν πατέρας περιμένει πάντα με πολλή αγάπη την δική μας επιστροφή.
Στο σημείο αυτό, είναι ανάγκη να υπογραμμίσουμε το εξής: Αν σε άλλες χριστιανικές ομολογίες, η εξομολόγηση είναι μια απρόσωπη νομικίστικη εξαγόρευση, πίσω από κάποιο παραβάν, στην Ορθόδοξη εκκλησία μας, η εξομολόγηση συνδέεται άμεσα με την πνευματική πατρότητα, την πνευματική καθοδήγηση και την προσωπική σχέση. Πολλοί, πχ, εξομολογούνται περιστασιακά, όπου βρουν πνευματικό και κάθε φορά σε διαφορετικό ιερέα. Συμβαίνει όμως κι εδώ ό,τι και με τις σωματικές αρρώστιες. Αν κάθε φορά αλλάζουμε γιατρό, τότε η θεραπεία δεν μπορεί νά ναι πλήρης. Ο μόνιμος πνευματικός μας είναι αυτός που γνωρίζει το «ιστορικό» μας, την πορεία μας, τις προηγούμενες πτώσεις μας και μπορεί να μάς βοηθήσει αποτελεσματικά.
Άλλοι πάλι τό χουν «δίπορτο». Έχουν τον πνευματικό τους, αλλά όταν συμβεί κάτι βαρύτερο, επειδή ντρέπονται, αποφεύγουν να του το εξομολογηθούν και πηγαίνουν σε κάποιον άλλον. Μια τέτοια όμως ενέργεια είναι παιδαριώδης και εμπαιγμός του μυστηρίου. Δείχνει πόσο μακριά βρισκόμαστε από την αληθινή μετάνοια.
Είναι λοιπόν απαραίτητο να επιδιώξουμε να αποκτήσουμε έναν πνευματικό πατέρα, με τον οποίον θα δημιουργήσουμε μια πνευματική σχέση. Έτσι και η πορεία μας θα είναι ασφαλέστερη. Βεβαίως υπάρχουν περιπτώσεις που επιβάλλεται να αλλάξουμε πνευματικό. Αυτό όμως θα πρέπει να γίνει με πολλή προσοχή, διάκριση και κυρίως μετά από προσεκτική εξέταση των βαθύτερων κινήτρων μας. Να ψάξουμε, δηλαδή, μέσα μας να εντοπίσουμε τα βαθύτερα αίτια και να βρούμε γιατί θέλουμε να αλλάξουμε πνευματικό.



(Από το βιβλίο "Μετάνοια και εξομολόγηση: Επιστροφή στο Θεό και στην Εκκλησία Του" Αρχιμ. Νεκταρίου Αντωνόπουλου, Εκδ. Ακρίτας)

Ας μην γελιόμαστε με τα αμαρτηματα.

Αμαρτηματα κάνουμε συνέχεια σύμφωνα με αυτα που λέει η θρήσκεια.

Το θέμα είναι το τί νιώθει ο καθένας.

Αν κάποιος έχει την συνειδηση του καθαρή νιώθει και καθαρός και σωστός,άσχετα για το ποιο είναι το σωστο ή το λάθος.

Τωρα για την εξομολογηση που πολλοι λένε διάφορα όπως αν δεν εξομολογηθείς δεν πας στον παραδεισο κτλ κτλ αυτά για μένα είναι λάθος.

Δηλαδη π.χ εγω βριζω,λέω κανενα ψεματακι,θελω λεφτα,ζηλευω καπου καπου και όλα τα γνωστά που λίγο πολύ τα κάνουμε όλοι,παω και εξομολογηθω(εφοσον ξέρω ότι με το που βγω απο την εκκλησια αντεχω δεν αντεχω 2-3 ωρες για να μην τα επαναλαβω) και κάποιος που δεν εχει εξομολογηθει για τα ίδια .... εγώ θα πάω στον παραδεισο και αυτος στην κόλαση? οχι βεβαια.

Όταν θα πάει κάποιος για εξομολογηση πάει επειδη νιώθει κάποιο βάρος και το οποίο δεν μπορεί να το ξεπερασει,ξεχασει κτλ επειδη του έχει καρφωθεί στην συνειδηση του και νιώθει άσχημα.

Δεν πάει να πει ότι πήγα μόνο και μόνο επειδη έτσι μου είπαν κάποιοι ότι είναι το σωστό,διότι έτσι κοροιδευει και τον εαυτό του και τον ιδιο τον Θεο.

Όταν εξομολογήσε σημαίνει ότι κατανοείς τα αμαρτήματα που έχεις κάνει και εννοείται ότι δεν θα τα ξανακάνεις,γιατί έχεις μετανιώσει πραγματικά για αυτά.


Επίσης για αυτό που αναφέρθηκε σχετικά ότι κάποιοι ντρεπονται ή δεν θέλουν να τα πουν στους παπαδες για διαφόρους τρόπους,δεν σημαίνει ότι ο Θεός δεν θα τον συγχωρησει αν πραγματικά ο καθένας μας νιώσει και ζητήσει την άφεση αμαρτιών του απο τον Θεό.

Κάποιοι δεν έχουν καταλαβει ακόμη την μεγαλειοτητα του Θεού!!!!

Ο Θεός είναι παντού και μας ακούει όπως επίσης και μας διαβάζεις τις σκέψεις μας.


Επίσης το άλλο που λέει στο λινκ με τον καταλογο για το βαπτισμα ότι όποιος δεν βαπτιστεί δεν πάει στον παραδεισο πάλι κατα την γνώμη μου είναι μέγα λάθος και το έχω πεί πολλές φορές εδώ μέσα.

Ωρες ώρες σκέφτομαι αυτοι που τα έγραψαν αυτά(που είναι Άγιοι κτλ) άραγες έγραφαν θεοσταλτα ή έγραφαν ότι τους κατεβαινε το κεφάλι

Το μόνο μου κόλλημα είναι ουσιαστικά στο αποτέλεσμα. Απ τη μία είναι υποκρισία να πας να εξομολογηθείς για αμαρτήματα τα οποία είσαι βέβαιος οτι θα συνεχίσεις να τα κάνεις. Αρα δεν μετανόησες. Απ την άλλη η διαδικασία να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να μιλήσεις εναντίον του με τα χειρότερα λόγια χωρίς δικαιολογίες είναι κατι που αδιαμφησβίτητα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και καλύτερο χριστιανό.

Απ τις 2 αυτές διαδικασίες όμως προκύπτει ένα μεγάλο λάθος γιατί ενώ πας για εξομολόγηση μετάνοια είσαι ουσιαστικά ανειλικρινής απέναντι στο Θεό αφού για κάποια ούτως ή άλλως μετανιώνεις ή προσπαθείς να μετανιώσεις γι αυτά, ενώ για κάποια άλλα όπως πχ απλά το κάπνισμα, ξέρεις ότι είναι αμάρτημα στα χαρτιά αλλά ρεαλιστικά δεν το βλέπεις έτσι. Δεν θα το κόψεις παρόλα αυτά θα το ομολογήσεις και αντε να αντέξεις και τις 2-3 ώρες που λέει ο εμμαν απο πάνω.

Ωρες ώρες σκέφτομαι αυτοι που τα έγραψαν αυτά(που είναι Άγιοι κτλ) άραγες έγραφαν θεοσταλτα ή έγραφαν ότι τους κατεβαινε το κεφάλι

Και εγώ πάνω κάτω το ίδιο σκέφτομαι μόνο που νομίζω οτι το ίδιο έγινε και με τις προφητείες...