Re: To μυαλό σου συνομωτεί εναντίον σου?

19
dr ex έγραψε:
dominique έγραψε:Εννοεις μισοαδειο ή μισογεμάτο το ποτηρι??
Αχ, αυτή η ελπίδα ! Θα μας θάψει όλους !
Η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτε,αρα ναι θα μας θάψει όλους
ΕΥΤΙΧΩΣ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΕΘΕΡΑ ΕΛΠΙΔΑ :no
Θα σου βρούμε μια!

------------------------------------------------------------------------------------------------
Ελπίδα, σε είδα να ορθώνεις το κορμί,
μόνο χορεύοντας με τα χέρια υψωμένα.
Τότε που η γλώσσα του σώματος έκλεινε το στόμα.
Κι έτσι δεν μπόρεσες να πείς ξανά:
Ως κι οι ποιητές πεθαίνουν...
Της Στροφής, ο ένας
των Τυφλών με το λύχνο, ο ένας
των Προσανατολισμών ο ένας
της Ενδοχώρας, ο ένας
της Ελένης, ο άλλος
Ολοι αυτοί και τόσοι άλλοι,
έπρεπε να ασπρίσουν
για να σκύψουν στους ουρανούς
και να τους ανακαλύψουν βαθύτερα ως τεθνεώτες;
Κι αφού οι γέροντες βάζουν πάντα
το παρελθόν σε τάξη, αυτοί γιατί
ποτέ δεν προλαβαίνουν;
Κι εγώ, έτσι υπάρχω
και πορεύομαι κι υπομονεύω,
γιατί χάθηκαν τόσοι και χρόνια πολλά
σε αναπάντητα γιατί.
Κι όλα τα γιατί δεν έχουν απάντηση,
απλά γιατί αλλιώς δεν θα υπήρχαν
Σε βλέπω αχνά Ελπίδα
και σκέφτομαι πως υπάρχουν ταίρια,
που το μισό εξαφανίζει το άλλο,
οδηγώντας στην εξαφάνιση
αυτό το ίδιο το ταίρι.
Κι έτσι, πάντα μετά τα μεσάνυχτα,
σε αγναντεύω αγαπημένη.
Δεν έχεις χρώματα, ούτε περίγραμμα πιά.

Κι όμως υπάρχεις.

Σαν τα εφηβικά όνειρα που τρέφουν ώριμες ηλικίες
Σαν το χνούδι στο εφηβαίο της ομορφιάς
Σαν την Ανοιξη που δεν λέει να ρθει
Σαν τα απλωμένα ασπρόρούχα της γειτονιάς
Σαν το χαμόγελό σου
Σαν τη σκιά κείνων που δεν πέρασαν ακόμα
Σαν τα σοκάκια αυτων
που κοιτούν τον ουρανό και βαδίζουν με σιγουριά
Σαν το ψωμί στα χέρια
που αγκάλιασαν ευαίσθητα βρέφη
Σαν το χρώμα της ανθοφορούσας γής
Σαν το βλέμμα του αποχαιρετισμου
Σαν τα μαντήλια στα λιμάνια και τους σταθμούς
Σαν τα μολύβια που μεταγγίζουν
το βάρος της καρδιάς σε λευκά χαρτιά
Σαν την κίνηση του κορμιού σου
υποταγμένου σε μουσικές
Σαν το άγνωστο
που θάρθει νύχτα αργινή κι ευαίσθητη
Σαν την παραπαίουσα απόφαση της στιγμής
Σαν το παιχνίδι μες στις λάσπες
Σαν το γιορτινό δέντρο της ανάστασης
Σαν το χρώμα κυκλαδίτικων βράχων το σούρουπο
Σαν εσένα που λείπεις ωσεί παρούσα
Σαν το ποτό που κυλάει αργά στις φλέβες
Σαν το γέλιο σου που γεμίζει αδειανά κελάρια
Σαν το ποτάμι που χάνεται στον ωκεανό
Σαν τα άκρως σιωπηλά τραγούδια μου τις νύχτες
Σαν τις φλύαρες σιωπές των ματιών σου
Σαν τις αναίτιες ενοχές
Σαν τους μοναχικούς έφηβους
τις άγριες νύχτες του χειμώνα
Σαν τα χωρίς αποδέκτη τραγούδια μας
Σαν τον ποιητή που χωράει
σε ένα κουτσό αλφάβητο τις νύχτες
Σαν την ποίηση που τρέφει
την τυφλή μεγαλωσύνη μας
Σαν τους ισόβια μοναχικούς του πνεύματος



Γιωργος Δουατζης
Από το ποίημα «Ελπίδα» της συλλογής «Τα Ανεπίδοτα»
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Παραψυχολογία”