Ενα τραγούδι,που γράφτηκε πριν πολλά χρόνια για να εκφράσει ανθρώπους αλλότινων εποχών,μόνο που τα χρόνια πέρασαν,οι εποχές άλλαξαν,οι άνθρωποι εκσυγχρονίστηκαν και όμως επιστρέψαμε πάλι(αν φύγαμε και ποτέ δηλαδή) στα ίδια γιατί όσα αγαθά και αν μας δώσουν,όση τεχνολογία και να μας κατακλύσει,όσο χρήμα και αν ρίξουν στα πόδια μας για να δελεάσουν,πάντα θα υπάρχουν αυτοί που προσπαθούν να μας ελέγξουν σώμα τε και ψυχή..και εμείς.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται,στο χέρι μας είναι αν θα πράξουμε ορμούμενοι απο την γνώση των παρελθόντων λαθών ή θα την αφήσουμε να μας προσπερασει για να επαναληφθεί μελλοντικά,για κάποιους πιο …ελεύθερους.
Δεν πα να μας χτυπάν με όλμους και κανόνια
Δεν πα να μας χαλάν τα πιο όμορφά μας χρόνια
Κι αυτοί που μας μιλούν πως θέλουν το καλό μας
Ποτέ τους δεν ακούν το δίκιο το δικό μας
Δεν είναι αυτή ζωή κι από τ’ αφεντικά μας
Δεν είναι ανθρώπινα τα μεροκάματά μας
Αυτοί καλοπερνούν και ‘μεις αγωνιάμε
Αν θά ‘χουμε δουλειά για να ‘χουμε να φάμε
Το δίκιο μας εμπρός να βγάλουμε στους δρόμους
Μπουρλότο και φωτιά σε κράτος κι αστυνόμους
Τον ξέρουμε καλά της γης μας τον αφέντη
Μας έμαθε πολλά το αίμα του Νοέμβρη
Δε πα να μας χτυπάν με όλμους και κανόνια
Δεν πα να μας χαλάν τα πιο όμορφά μας χρόνια
Θα βάλουμε μπροστά τη μαύρη και την κόκκινη σημαία
Για μας, για μια ζωή πιο λεύτερη πιο νέα
“Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων
Εμείς καθόμασταν τα βράδια
Και ζωγραφίζαμε σκηνές απ’ την αυριανή ευτυχία του κόσμου.”
Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας.
Θα βάλουμε μπροστά τη μαύρη και την κόκκινη σημαία
Μ’ αγώνα η λευτεριά μας είναι αναγκαία.