4 Φεβρουαρίου 1943: Αντισμήναρχος Κώστας Περρίκος, Αθάνατος.

1
Πόσοι από εμάς, όταν περνάμε από τη γωνία Πατησίων και Γλάδστωνος στην Αθήνα, στεκόμαστε να ρίξουμε μια ματιά στην προτομή αξιωματικού που έχει ανεγερθεί σε εκείνο το σημείο και να διαβάσουμε ποιος ήταν; Θα έπρεπε… γιατί ο αντισμήναρχος επ’ ανδραγαθία Κώστας Περρίκος, που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς πριν από 73 χρόνια ακριβώς, πέτυχε στο σημείο εκείνο ένα από τα ηρωικότερα κατορθώματα της Εθνικής Αντίστασης.

Ο Κώστας Περρίκος γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1905 στο χωριό Καλλιμασιά της Χίου. Μετά το χωρισμό των γονιών του, από δυο ετών τον φρόντιζαν δυο καλόγριες, αδελφές του πατέρα του, στο Μοναστήρι του χωριού. Έμεινε κοντά τους μέχρι τα 8 χρόνια του. Σε ηλικία 11 ετών χάνει τον πατέρα του, που πεθαίνει στην Νέα Υόρκη. Τελειώνοντας το δημοτικό Σχολείο, το ίδιο καλοκαίρι, έπιασε δουλειά σε φαρμακείο με σκοπό να βγάλει τα έξοδά του για να συνεχίσει στο Γυμνάσιο. Τότε ήλθε από την Αίγυπτο η αδελφή του πατέρα του και τον πήρε μαζί της στην Αλεξάνδρεια. Εκεί τελείωσε την Γυμνασιακή του μόρφωση στα σχολεία της τότε ανθούσας Ελληνικής παροικίας. Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1925 για τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις και στις 19.5.1926 ενεγράφη στη δύναμη της Στρατιωτικής Σχολής Αεροπλοΐας. Έγινε Ανθυποσμηναγός, παντρεύτηκε την Μαρία Δεληγεώργη και απέκτησε 3 παιδιά.
Εικόνα
Σταθμός στην ζωή του υπήρξε η γνωριμία του το 1934 με τον νεαρό τότε πανεπιστημιακό Παναγιώτη Κανελλόπουλο, ο οποίος πιστεύοντας ότι το κράτος θα πάει μπροστά μόνο με συσπειρωμένο το σύνολο των εθνικών Δυνάμεων είχε ιδρύσει το «Ενωτικό Κόμμα». Ο Κ. Περρίκος αρθρογραφεί στην εφημερίδα του κόμματος «Ελληνική Φωνή», όπως και την εφημερίδα «Εστία» ενυπόγραφα, επισημαίνει ότι η αεροπορία μας δεν είναι αξιόμαχη και ζητεί συγχρόνως την κοινή προσπάθεια όλων των Ελλήνων για την απόκτηση Πολεμικής Αεροπορίας, για την ίδρυση κρατικής αεροβιομηχανίας και την απαλλαγή της Ελλάδας από ξένες πολιτικές και οικονομικές επιρροές στην εκλογή διαφόρων τύπων αεροσκαφών. Επίσης αρθρογραφεί περί εθνικής Αμύνης και περί εθνικής Οικονομίας. Αυτές του οι ενέργειες είχαν σαν συνέπεια τη σύλληψη και φυλάκιση του. Στη δίκη που ακολούθησε, δικαιώθηκε και αθωώθηκε, αλλά η Αεροπορία τον απέταξε από τη δύναμη της, την 27.4.1935 σε ηλικία 30 ετών. Τότε ήταν Υποσμηναγός.

Με την κήρυξη του πολέμου την 28.10.1940 ζητάει την ανάκληση του στην ενεργό υπηρεσία και στις 23.11.1940 διατάσσεται να παρουσιαστεί στο Γενικό Στρατηγείο. Από το μέτωπο όπου εστάλη έγραψε: «Είμαι καλά. Οι δυο αυτές λέξεις δεν έχουν πια το στερεότυπο νόημa τους. Το «είμαι καλά» σημαίνει ότι είμαι ευτυχισμένος και μαζί περήφανος, γιατί μπορώ πλέον να λέγω ότι ανήκω σ εκείνους που με ένα μεγαλειώδη, με έναν ελληνοπρεπή τρόπο αγωνίζονται εναντίον των βαρβάρων της εποχής μας, ανήκω σ εκείνους που προετοιμάζουν την αύριον της ανθρωπότητας, στους εργάτες μιας νέας εποχής, της εποχής που θα φέρει στους αιώνες ανεξίτηλα τα ίχνη της σφραγίδας της ελληνικής ιδέας».

Μετά την κατάρρευση του μετώπου, ο Κ. Περρίκος ρίχτηκε στην αντιστασιακή προσπάθεια, δημιουργώντας αρχικά τη «Στρατιά Σκλαβωμένων Νικητών», εκδίδοντας την παράνομη εφημερίδα «Μεγάλη Ελλάδα» και κυκλοφορώντας μια προκήρυξη στις 28.10.1941 (πρώτη επέτειο της κηρύξεως του πολέμου), για να θυμίσει σε όλους ότι ο πόλεμος δεν είχε χαθεί και να αναπτερώσει το ηθικό. Όπως έγραψε ο ίδιος: «Όταν γυρίσαμε από την Αλβανία, εκεί που είχαμε πολεμήσει με το χαμόγελο στα χείλη, είδα γύρω μου το χαμόγελο να έχει χαθεί. Είδα πράγματα που δεν ήθελα να δω. Είδα μια Αθήνα αλλιώτικη, μια Αθήνα σακατεμένη. Οι σκηνές στους δρόμους με αρρώσταιναν. Το ίδιο και τα πρόσωπα των ανθρώπων προ παντός τα πρόσωπα των παιδιών».

Το 1942 ο Περρίκος δημιούργησε μια νέα αντιστασιακή ομάδα με τον τίτλο ΠΕΑΝ (Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζόμενων Νέων), με κύριο σκοπό την εκτέλεση σαμποτάζ σε βάρος του εχθρού, αλλά και την κυκλοφορία της παράνομης εφημερίδας «Δόξα». Μετά από δύο άλλες βομβιστικές ενέργειες στην Αθήνα στις 15 και 21 Αυγούστου 1942, η ΠΕΑΝ στις 20 Σεπτεμβρίου 1942 οργάνωσε και εκτέλεσε επιτυχώς την ανατίναξη των γραφείων της φιλοναζιστικής οργάνωσης ΕΣ.Π.Ο. στο κέντρο της Αθήνας (Πατησίων και Γλάδστωνος), που στρατολογούσε Έλληνες για να πολεμήσουν με το πολυεθνικό τμήμα των Waffen SS στο ανατολικό μέτωπο. Από τη βομβιστική αυτή επίθεση, στην οποία εκτός του Κ. Περρίκου συμμετείχαν οι Α. Μυτιληναίος, Τ. Μιχαηλίδης, Ν. Μούρτος, Ν. Λάζαρης, Σ. Στανωτάς, Σ. Γαλάτης και Ι. Μπίμπα, σκοτώθηκαν πολλά μέλη της ΕΣΠΟ, μεταξύ των οποίων και ο ιδρυτής της, γιατρός Σ. Στεροδήμος.
Εικόνα
Γωνία Πατησίων και Γλάδστωνος, στο σημείο που σήμερα στέκεται η προτομή του Κ. Περρίκου: Τα γραφεία της ΕΣΠΟ μετά τη βομβιστική επίθεση της ΠΕΑΝ

Η καταστροφή υπήρξε ολοκληρωτική, και ποτέ πια οι προδότες δεν συνήλθαν από το πλήγμα: ήταν το τέλος των προσπαθειών για δημιουργία ενός ελληνικού ναζιστικού κινήματος. Το ηθικό του χειμαζόμενου λαού τονώθηκε και οι συμμαχικοί ραδιοσταθμοί ύμνησαν την επιχείρηση, που άλλωστε αποτελούσε το μεγαλύτερο έως τότε σαμποτάζ σε πόλη της κατεχόμενης Ευρώπης. Μόνη παραφωνία, η αποκήρυξη του σαμποτάζ από το ΕΑΜ, που το χαρακτήρισε ως «προβοκάτσια της Γκεστάπο», ενώ αποκάλεσε την ΠΕΑΝ «αντεθνική οργάνωση». Η εχθρική στάση του ΕΑΜ απέναντι στην ΠΕΑΝ εξηγείται στο πλαίσιο της προσπάθειάς του για μονοπώληση της εθνικής αντίστασης, που δεν ανεχόταν άλλες οργανώσεις.

Στις 11.11.1942 ο Κ. Περρίκος συνελήφθη μετά από προδοσία, μαζί με άλλους συμμαχητές του στο σπίτι όπου κρύβονταν στην Καλλιθέα. Δικάστηκε από το γερμανικό στρατοδικείο με συγκατηγορούμενους τους: Ιουλία Μπίμπα, Κ. Γιαννάτο, Επ. Γαλάτη, Αικατ. Μπέση και Γιώργο Κουσουράκο. Στην απολογία του ανέλαβε την ευθύνη για όλα, λέγοντας: «Είμαι Έλληνας Αξιωματικός. Υπερηφανεύομαι για το χτύπημα που σας έδωσα. Το έκανα με την ιδέα πως έπρεπε να το κάνω χάριν της πατρίδας μου. Για το μεγαλείο της, δίνω την ζωή μου». Στις 31.12.1942 καταδικάστηκε από το Γερμανικό Στρατοδικείο 3 φορές σε θάνατο και 15 έτη ειρκτήν. Βγαίνοντας μετά την καταδίκη του από το Στρατοδικείο βλέπει τη γυναίκα του και τα παιδιά του και πριν μπει στην κλούβα τους κάνει με το χέρι του το σήμα της νίκης. Μεταφέρεται στις φυλακές Αβέρωφ στο κελί των μελλοθανάτων Νο 12 που έχει έξω από το κελί με κιμωλία ένα σταυρό. Μέσα από τη φυλακή στέλνει στη γυναίκα του και στα παιδιά του σημειώματα και γράμματα με νουθεσίες, υποθήκες, παρηγοριές.

ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΒΕΡΩΦ. 23.11. 1943:
«Ο θεός θέλησε να μεγαλώσετε δίχως πατέρα. Σύμφωνα με την απόφαση του Στρατοδικείου, ο πατέρας σας υπήρξε ένας εξαιρετικά επικίνδυνος εγκληματίας ένας απαίσιος τρομοκράτης, αυτό όμως δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Ο πατέρας σας είχε άλλες επιδιώξεις. Επίστευε σε υψηλά ανθρωπιστικά ιδεώδη. Η σκέψη του ξεπερνούσε τα στενά όρια της πατρίδας μας. Εκείνο κυρίως που τον χαρακτήριζε ήταν η αγάπη του προς όλους τους ανθρώπους δίχως εξαίρεση.
Βρέθηκε όμως στην δίνη ενός πολέμου και πιστεύοντας στα ιδανικά του ενόμισε πως θα μπορούσε να συμβάλει ακόμη και όταν ο πόλεμος βρισκόταν στο ζενίθ του στην προπαρασκευή του κόσμου για την πραγματοποίηση της Διεθνούς Συνεργασίας που αποτελεί προϋπόθεση της Ειρήνης και ευημερίας ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Ο πατέρας σας έπεσε για την λευτεριά της Πατρίδας μας. Έφυγε από τον κόσμο με την ικανοποίηση πως αν δεν έκανε το χρέος του όσο έπρεπε, πάντως το έκανε όσο μπορούσε. Το χρέος αυτό δεν τελειώνει ποτέ. Αν ζούσε, θα εξακολουθούσε τις προσπάθειές του και κατά την περίοδο της Ειρήνης.
Δουλέψτε για να σταματήσουν οι πόλεμοι, να ευημερήσουν οι άνθρωποι, να ΕΝΩΘΟΥΝ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, να ειρηνεύσει και να ευτυχήσει ο κόσμος.
Δουλέψτε για να καταργηθούν οι τεχνητοί φραγμοί που παρεμποδίζουν και σε άπειρες περιπτώσεις ματαιώνουν την πρόοδο των αξίων.
Δουλέψτε για την επικράτηση της Δημοκρατίας.
Αφιερώστε την ζωή σας στην Ελλάδα και την ανθρωπότητα.
Η θέλησις, η υπομονή, η εγκαρτέρηση, ο αλτρουϊσμός, η φιλοπατρία, το θάρρος, η αυτοθυσία, η αξιοπρέπεια και η σεμνή περηφάνια αποτελούσαν ολόκληρη την περιουσία μου και αυτά σας κληροδοτώ.

Φυλακές ΑΒΕΡΩΦ
Κελί 12
Κ. Περρίκος»
Εικόνα
Ο Κώστας Περρίκος εκτελέσθηκε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής την 4.2.1943, ώρα 7:30 π.μ.
Σύμφωνα με την αναφορά του ιερομόναχου Νικόδημου Γραικού εξομολογήθηκε και μετέλαβε των αχράντων μυστηρίων με κατάνυξη. «Ο υποσμηναγός Κων/νος Περρίκος, ετών 37 προ της εκτελέσεώς του είπε τα εξής προς τους παριστάμενους Γερμανούς: »Δεν αισθάνομαι τίποτα εναντίον σας. Εσείς κάνατε το καθήκον σας. Ομοίως έκανα κι εγώ το δικό μου. Είμαι Ελληνας αξιωματικός της Αεροπορίας- Υποσμηναγός. Σας ευχαριστώ πολύ’‘. Οι παριστάμενοι Γερμανοί αξιωματικοί εχαιρέτισαν άπαντες στρατιωτικώς. Ολίγον προ της εκτελέσεώς του ανεφώνησε «Ζήτω η Ελλάς!».

Την 11.9.1943 το Υπουργείο Αεροπορίας διά βασιλικού διατάγματος επανέφερε τον Κ. Περρίκο στους μονίμους και τον προήγαγε στον βαθμό του Αντισμηνάρχου επ ‘ ανδραγαθία.

– Η εφημερίδα «Η Μάχη» της εποχής εκείνης, έγραψε μετά την εκτέλεση του Κ. Περρίκου: «Μικρόσωμος, λεπτός με μέτωπο ευρύ και μάτια διαπεραστικά και ρεμβώδη, γελαστός πάντα και μειλίχιος στους τρόπους, έμοιαζε περισσότερο ποιητής και λιγότερο ή καθόλου επαναστάτης, αλλά έκλεινε μέσα στην ψυχή του την Ελλάδα. Κάτω από τον ζυγό και την τρομοκρατία άρχισαν να κινούνται μερικοί ανυπότακτοι ΄Ελληνες. Πρώτος μεταξύ των πρώτων ο μικρόσωμος Υποσμηναγός ανέπτυξε τότε μιαν αφάνταστη δραστηριότητα. Ευκίνητος, εύγλωττος, ακαταπόνητος, έτρεχε, έμπαινε παντού, έπειθε, στρατολογούσε, φορολογούσε, οργάνωνε τη Στρατιά των Ελλήνων που θα κρατούσαν τα όπλα και τα φλάμπουρα και την τιμή της Ελλάδας ψηλά. Προσηλωμένος στο όραμα δεν άκουσε τις συμβουλές των φρονίμων. «Έχεις γυναίκα και παιδιά Περρίκο». «Η ζωή μας ανήκει στην Ελλάδα», ήταν η απάντηση».



Σημείωση: τα βιογραφικά στοιχεία για τον Κ. Περρίκο αντλήθηκαν κυρίως από τη διήγηση της κόρης του Ανθής Πάγκα – Περρίκου, που υπάρχει ολόκληρη εδώ.















http://e-amyna.com/?p=20922
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…
Απάντηση

Επιστροφή στο “Μεγάλοι Έλληνες”