Άνδρες της 39ης Μοίρας Ασφάλειας Φρούρησης της USAF σε άσκηση συναγερμού στην αεροπορική βάση του Incirlik.

Έχουμε αναφερθεί κατ΄επανάληψη στο εφιαλτικό σενάριο να βρεθεί η Ελλάδα αντιμέτωπη με μια Τουρκία που θα έχει στη κατοχή της Όπλα Μαζικής Καταστροφής. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Β. Νetanyahu έκρουσε και επίσημα το κώδωνα του κινδύνου για τις συνέπειες που θα έχει ενδεχόμενη πυρηνικοποίηση της Τουρκίας, στην περίπτωση που το Ιράν επιτύχει τελικά το στόχο του και προχωρήσει στην ανάπτυξη πυρηνικών όπλων.
Η πυρηνική επιλογή (nuclear option) της Άγκυρας δεν εδράζεται σε κάποιες υπερεκτιμημένες αναφορές υπηρεσιών πληροφοριών ή σε απαισιόδοξες προβλέψεις διεθνών αναλυτών, αλλά στο κλασσικό δίλημμα ασφαλείας που θα αντιμετωπίσει η γειτονική χώρα την επομένη μιας ιρανικής πυρηνικής δοκιμής. Ο καθηγητής του Χάρβαρντ Stephen Rosen έγραφε τον Οκτώβριο του 2006 στην έγκριτη επιθεώρηση Foreign Affairs ότι οι ΗΠΑ θα κληθούν σύντομα να αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο απόκτησης πυρηνικού οπλοστασίου από τη Τουρκία και την Αίγυπτο, θέση την οποία υπερθεματίζει και έκθεση της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Αμερικανικής Βουλής το 2008 προβλέπoντας πυρηνικοποιηση της Τουρκίας μέσα στην επόμενη δεκαετία. Για την ακρίβεια, η Τουρκία εκπληρώνει ήδη δύο από τα κυριότερα κίνητρα που οδηγούν ένα κράτος στην απόφαση απόκτησης πυρηνικού οπλοστασίου:
1. Τον εκκολαπτόμενο πυρηνικό κίνδυνο
Η Τουρκία αισθάνεται απειλή για την ασφάλειά της από το πυρηνικό πρόγραμμα που αναπτύσσει η Τεχεράνη, ακόμα και αν η ίδια δεν θεωρεί προς το παρόν ότι αποτελεί στόχο.
2. Η φιλοδοξία για ανάδειξη σε υπερδύναμη τοπικής ή περιφερειακής εμβέλειας.
Τόσο ο κεμαλικός όσο και ο ισλαμικός πόλος εξουσίας συναινούν στον εθνικό στρατηγικό στόχο για την ανάδειξη της Τουρκίας σε περιφερειακή υπερδύναμη.
Σε πρόσφατη παρέμβασή του, ο πρώην Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ George Robertson συνέδεσε το άνοιγμα Erdogan στη Τεχεράνη με το ενδεχόμενο απόκτησης πυρηνικών όπλων από τη Τουρκία. Μήπως στην πραγματικότητα η Άγκυρα, επικαλούμενη τον ιρανικό κίνδυνο, αναζητήσει μελλοντικά άλλοθι για να προχωρήσει σε αυτόνομη ανάπτυξη πυρηνικών όπλων όταν το βασικό μέσο μεταφοράς τους έχει καταστεί επιχειρησιακό (βλ. Eπέκταση βεληνεκούς για τους Yildirim;);

Τα πληρώματα των μαχητικών αεροσκαφών της 9ης Κύριας Βάσης Αεριωθούμενων στο Balikesir έχουν εκπαιδευθεί σε αποστολές πυρηνικού βομβαρδισμού.

Ο δημόσιος διάλογος που ξεκίνησε από το Βέλγιο για τη σκοπιμότητα αποθήκευσης αμερικανικών πυρηνικών όπλων σε ευρωπαϊκό έδαφος αγγίζει και την Ελλάδα. Σήμερα η Τουρκία εμφανίζεται να έχει στη κατοχή της σαράντα πυρηνικές κεφαλές Β61, ενώ πενήντα επιπλέον βρίσκονται αποθηκευμένες στην αεροπορική βάση του Ιncirlik, γεγονός που επιβεβαίωσε και το ΝΑΤΟ δια του εκπροσώπου του, επισημαίνοντας ότι "τα πυρηνικά όπλα ανήκουν στα κράτη-μέλη". Το αδιευκρίνιστο καθεστώς ελέγχου που φαίνεται να διέπει τις σαράντα πυρηνικές κεφαλές θα πρέπει να εντείνουν το προβληματισμό της ελληνικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, ιδιαίτερα εαν επιβεβαιώνονται οι πληροφορίες ότι αυτές έχουν μεταφερθεί δυτικά και συγκεκριμένα στην αεροπορική βάση του Balikesir, έδρα της 9ης Κύριας Βάσης Αεριωθούμενων και στην αεροπορική βάση του Akinci, έδρα της 4ης Κύριας Βάσης Αεριωθούμενων. Οι παραπάνω δύο βάσεις φιλοξενούν από έξι ειδικούς Θόλους Αποθήκευσης Όπλων (Weapons Storage Vault/WSV) στο εσωτερικό ενισχυμένων καταφυγίων και είναι ενταγμένες στον επιχειρησιακό σχεδιασμό των ΗΠΑ για εξαπόλυση πυρηνικών όπλων από τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη.
Η κατοχή πυρηνικών όπλων από το μοναδικό (στρατιωτικά) αντίπαλο της Ελλάδας θα πρέπει να αποφευχθεί ή σε περίπτωση αποτυχίας της προληπτικής διπλωματίας, να αναληφθούν άμεσες ενέργειες. Ιστορικά, αριθμούνται πέντε προληπτικές επιθέσεις για την αποτροπή απόκτησης πυρηνικής ικανότητας από εχθρικό κράτος: Ο βομβαρδισμός των γερμανικών εργοστασίων παραγωγής βαρέου ύδατος από τους Συμμάχους το φθινόπωρο του 1943, η επιδρομή της ισραηλινής αεροπορίας στο Οsiraq το 1981, επτά επιθέσεις των Ιρακινών στον υπό κατασκευή πυρηνικό σταθμό του Ιράν Bushehr μεταξύ 1980-88, η επίθεση των HΠΑ στις πυρηνικές εγκαταστάσεις της Tuwaitha του Ιράκ το 1991 και η ισραηλινή επίθεση στον υπό κατασκευή πυρηνικό αντιδραστήρα της Συρίας στη θέση Al Kabir το 2007. Οι παραπάνω προληπτικές επιθέσεις ενθαρρύνθηκαν πάντως από αποφασιστικές ηγεσίες και ελίτ.

Σχετικά δημοσιεύματα:
- Η Ελλάδα σε πυρηνικό «κλοιό» με πρώτη απειλή το οπλοστάσιο της Τουρκίας
- 90 πυρηνικές κεφαλές σε τουρκικό έδαφος
- Αντίθετη η Άγκυρα σε ενδεχόμενη απομάκρυνση των πυρηνικών κεφαλών

http://strategy-geopolitics4.blogspot.c ... 3/h-e.html