Mελετώντας προσεχτικά την κοινωνική ζωή που μας περιβάλλει καταλήγεις αναπόφευκτα στο συμπέρασμα ότι το καθήκον και η αρετή ,έχουν χάσει την παλιά τους αίγλη.Εκείνο που φαίνεται πως μετράει σήμερα είναι η δύναμη και ο αριθμός.Αυτό γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό στην πολιτική,κοινωνική και ιδιωτική ζωή των ανθρώπων.
Οι κάθε είδους πιέσεις και αδικίες εύκολα συγχωρούνται στους ισχυρούς της ημέρας.Η διατυμπανιζόμεη πρόοδος και εξέλιξη σκεπάζει και δικαιολογεί πολλά.Συχνά και η πιο δειλή αντίρρηση για κάποιο επίμεμπτο γεγονός χαρακτηριζεται σαν έλλειψη λεπτότητας.Επίσης καταπληκτική επιρροή στην ανθρώπινη σκέψη ,ασκεί η γνώμη του πλήθους.

Κάθε τι που σκέπτεται,αποφασίζει και ενεργεί το σύνολο γίνεται νόμος στον οποίο υποτάσσονται όλοι και στον οποίο πρέπει να υποκύπτει και η ίδια η συνείδηση.Φυσικά το σύνολο μπορεί κάποτε να έχει δίκιο. Είναι πολλοί ωστόσο που έχουν την εντύπωση –και ισως δεν κάνουν λάθος-ότι τις περισσότερες φορές,το πλήθος,ο όχλος πέφτει εξω.


-Αλλά τι μας ενδιαφέρει; Σκέπτονται οι πολλοί.

-Είναι πιο συνετό να φέρεσαι όπως όλοι ή τουλάχιστον,δεν είναι ασυγχώρητο να μην τηρείται τόσο αυστηρά το καθήκον,αφού και οι άλλοι δεν το τηρούν:δεν υπάρχει λόγος να ξεχωρίζουμε από τους άλλους!!!

Δεν είναι αλήθεια-ας το ομολογήσουμε-ότι πολύ συχνά ακούμε παρόμοιες σκέψεις και βλέπουμε πολλούς,πάρα πολλούς,να προσαρμόζουν την συμπεριφορά τους με αυτόν τον κανόνα...Δεν υπάρχει λόγος να ξεχωρίζουμε από τους άλλους.


Αυτός ο κανόνας όμως είναι ολέθριος,γιατί και αν ακόμη σε μερικές περιπτώσεις φαίνεται να διευκολύνει ,πληρώνουμε αυτήν την διευκόλυνση με τριπλή θυσία : των πεποιθησεών μας,της ελευθερίας μας και της τιμής μας.

1 Η ΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΩΝ


Όσοι ακολουθούν αυτόν τον κανόνα συχνά πρέπει να θυσιάσουν πρώτα απόλα τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.Βέβαια κανείς δεν έχει αντίρρηση ,ότι είναι συνήθως αναγκαίο να προσαρμοζόμαστε με τις καθημερινές βιοτικές απαιτήσεις και συνθήκες ,όταν αυτές δεν προσβάλλουν ούτε την πίστη,ούτε τα χριστιανικά ήθη.Ο Χριστιανός που εμπνέεται από αληθινή αγάπη προς τον συνάθρωπο είναι πάντα πρόσχαρος προς όλους,ευγενικός,εξυπηρετικός,περιποιητικός και πρόθυμος να υπομένει όλα οσα δεν έρχονται σε αντίθεση με τα πιστεύω του.

Αλλά εδώ ακριβώς σταματάει η μεγαλόψυχη διάθεσή του,να συμμορφώνεται με τις απαιτήσεις του κόσμου: Ας μην παραδέχωνται οι γύρω του,ούτε την θεία αποκάλυψη,ούτε την διδασκαλία της εκκλησίας.

Ας παρασύρονται στις προκλητικές ενέργειές τους από την γνώμη του όχλου.Ας καταπατούν χωρίς τύψεις τον θείο και ανθρώπινο ηθικό νόμο.Ας αδιαφορούν για τις χριστιανικές εκδηλώσεις που η Εκκλησία υπαγορεύει στους πιστούς ,σαν την έκφραση της πίστεως και της ευσέβειας τους.Ο πιστός Χριστιανός θα θρηνεί την πνευματική αναπηρία των συνανθρώπων ,αλλά φυσικά ποτέ δεν θα τους μιμηθεί.Η προσωπική του συνείδηση φωτιζομένη και παιδαγωγουμένη από την πίστη στέκει για αυτόν μοναδικός οδηγός.


Μα πως και μπορούσε αν είναι διαφορετικά;Μήπως η πλάνη παύει να είναι πλάνη,όταν γίνεται αποδεκτή από το σύνολο;Και το κακό που ενεργείται σε ευρεία κλίμακα δεν παραμένει εξίσου κακό;Και το ηθικό χρέος,έστω και ξεχασμένο και απαράδεκτο από τους πολλούς ,χάνει άραγε για αυτόν την υπέρχρονη και καθολική του ισχύ;


Ο Απόστολος Παύλος τονίζει στους ασταθείς και αμφιταλαντευόμενους Χριστιανούς όλων των εποχών :Μη συσχηματίζεσθαι τω αιώνι τούτω,αλλά μεταμορφούσθε τη ανακαινώσει του νοός υμών εις το δοκιμάζειν υμάς τι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.(Ρωμ. 12,2)

Έτσι αν ο κόσμος ελησμόνησε τις θείες αλήθειες και βυθίστηκε στο κακό-«Ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται»(Α’Ιωαν. 5.19) –για να υλοποιηθεί η ευαγγελική διδασκαλία και αν πρωτεύσει ,σε όλο το θέλημα του Θεού,είναι πολύ συχνά απαραίτητο και φυσικό να ξεχωρίζουμε ακριβώς από εκείνους που το θέλημά τους δεν συμφωνεί με τον θείο νόμο και η ζωή τους δεν χαρακτηρίζεται από χριστιανικό ορθόδοξο πνεύμα.


Στο θέμα αυτό η Παλαιά Διαθήκη μας προβάλλει ένα εντυπωσιακό παράδειγμα στο πρόσωπο του Τωβίτ.

Ζούσε στην εποχή που οι Εβραίοι ξεχνώντας τις αμέτρητες ευεργεσίες του Θεού ,ξέπεσαν στην ειδωλολατρική πλάνη.Η αποστασία γενικεύτηκε τόσο,που θα μπορούσαν να ισχύσουν για την εποχή εκείνη τα λόγια του προφητάνακτος Δαβιδ:”Πάντες εξέκλιναν,αμα ηχρειώθησαν,ου εστι ποιών χρηστότητα ουκ εστιν εως ενός»(Ψαλμ 13,3)

Και όμως μέσα στον πλανεμένο όχλο ο Τωβιτ παραμένει ακλόνητος στην πίστη και στις παραδόσεις των προγόνων του και στον θεοδίδακτο νόμο του όρους Σινά.Όταν όλοι έτρεχαν να προσκυνήσουν το χρυσό μοσχάρι,ο Τωβιτ πήγαινε στον Ναό των Ιεροσολύμων για να λατρεύσει τον αληθινό Θεό προσφέροντας τις απαρχές των αγρών του και το δέκατο όλων των εισοδημάτων του.

Ήρθαν έπειτα τα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς φορτωμένα δοκιμασίες-αιχμάλωτος στην χώρα των ασσυρίων-αλλά ούτε τώρα προδίνει την οδό της αλήθειας.Κριτήριο εμμονής του στον άγιο πατρώο νόμο ήταν ότι,ενώ σχεδόν όλοι έτρωγαν τα απαγορευμένα από τον θείο νόμο σφάγια των ειδωλολατρικών θυσιών,τα ειδωλόθυτα,αυτός ούτε μια φορά δεν κάνει ότι κάνουν οι άλλοι.

Αλλά τώρα που κορυφώνεται η μαρτυρία πίστως του Τωβιτ μέσα στο ειδωλολατρικό γένος του ,είναι η ριψοκίνδυνη και διαμετρικά αντίθετη τακτική που ακολουθεί-συγκριτικά με τους δειλούς συμπατριώτες του-στο καίριο για την ισραηλιτική συνείδηση θέμα της ταφής των νεκρών:Αψηφώντας όχι πια απλώς την κοινή γνώμη,σχόλια και ειρωνίες,αλλά αυτή την διαταγή των τυρράνων που απαγόρευε με ποινή θανάτου την ταφή των νεκρών Ισραηλιτών,εγκατέλειπε κάθε σούρουπο το φτωχικό του,για να επιτελέσει μόνος αυτός το ύστατο ιερό χρέος κηδεύοντας οσα άταφα πτώματα των δύστυχων σκλάβων ομόφυλών του εύρισκε.


Είναι γνωστές από την Αγία Γραφή οι ηγεμονικές ευλογίες με τις οποίες τον αντάμειψε ο Κύριος-όχι πάντως αμέσως,αλλά αφου δοκίμασε επι πολύ την άκαμπτη και ανδρεία εμμονή του στον θείο νόμο και κάτω από τις πιο απελπιστικά αντίξοες περιστάσεις.
Παρόμοια καλούμεθα και μεις μέσα από τον αποχρωματισμένο θρησκευτικό κόσμο ή τις (θεληματικά ή αθέλητα –συνήθως)στρατευμένες κατά της πίστεως και της εκκλησίας του Χριστού επιβλητικές σε όγκο μάζες να ξεμακρύνουμε –θαρραλέες μονάδες- να ξεχωρίζουμε από τους άλλους :”Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε ,λέγει Κύριος(Β’Κοριν.6,17).Δεν θα θυσιάσω για μια ταπεινή ευαρέσκεια εκείνων που παρανομούν καμίαν από τις χριστιανικές μου πεποιθήσεις, ουτε το γιώτα ή την κεραία της εκκλησιαστικής μου ζωής.


συνεχίζεται

2 ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Είναι αξιοπαρατήρητο ότι τον επιζήμιο κανόνα του δεν πρέπει να ξεχωρίζουμε από τους άλλους,τον ακολουθούν, συνιθέστερα άνθρωποι που πολύ τους αρέσει να ονομάζονται ”φιλελεύθεροι”, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι με την ένταξη τους σε αυτό το μαζικό καλούπι, αρνούνται την προσωπική τους ελευθερία και αυτοπαραδίνονται σε μια ταπεινωτική σκλαβιά.

Απροκατάληπτα ας αναρωτηθεί ο καθένας μας :Ένας άνθρωπος που φοβάται να ξεχωρίζει από τους άλλους, που δεν τολμάει να φανερώνει έμπρακτα τις πεποιθήσεις του, είναι πραγματικά ελεύθερος; Θα ήταν ευτυχής αν μπορούσε να εκδηλωθεί αδίσταχτα, κατά την φωνή της συνειδήσεως του, αλλά δεν τολμάει .ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ. Είναι δέσμιος στην “κοινή γνώμη”. Μόνο η απλή παρουσία προσώπων με αντίθετη ιδεολογία τον παραλύει.

Είναι πολύ τολμηρός και φέρεται όπως του υπαγορεύει η συνείδηση του,όταν είναι μόνος ή ανάμεσα σε περιβάλλον που συμμερίζεται τα αισθήματα του.Αλλά ρίξτε του μια ματιά όταν βρίσκεται μέσα σε ανερμάτιστο πλήθος :Δεν τον αναγνωρίζετε!Είναι άλλος άνθρωπος:Σκέπτεται και ζει «όπως όλοι».Αρνείται την προσωπικότητα του,την ελευθερία της σκέψεως και συνείδησεώς του.Είναι ένας δούλος και μάλιστα ο πιο δυστυχής από τους δούλους.

Η διαπίστωση αυτή δεν κρύβει σχήμα υπερβολής.Μήπως υπάρχει απαισιώτερη μορφή δουλείας από το να μην μπορείς να εκφράσεις ότι νιώθεις και να εκδηλωθείς όπως ποθείς:

Eκείνος που κρατείται δέσμιος από τέτοια κόμπλεξ συχνά αναγκάζεται να ταπεινωθεί πάρα πολύ:Ο φόβος μην ξεχωρίσει από τους άλλους πιεστικά τον αναγκάζει να συμμετέχει στις συζητήσεις των ασεβών,να χαμογελάει στα βλάσφημα και αισχρά αστεία κατά της θρησκείας ,ενός αθέου που έτυχε να βρεθεί δίπλα του.Μια τέτοια τακτική όμως δεν είναι μόνο ανελεύθερη,αλλά φτάνει σε πλήρη εξετευλισμό της προσωπικότητας.

Να λοιπόν με ποιες αναπόφευκτες συνέπειες συνοδεύεται ο κανόνας «δεν υπάρχει λόγος να ξεχωρίζουμε από τους άλλους»,αλλά καλύτερα να φερόμαστε όπως όλοι.

Τελείως διαφορετικά συμπεριφέρονταν οι πρώτοι Χριστιανοί και οι μάρτυρες.Μπροστά στον βήμα των αιμοχαρών δικαστών και μπροστά στα οργισμένα εχθρικά πλήθη δεν δίσταζαν να ομολογούν θαραλέα την πίστη τους στον Κύριο Ιησού Χριστό:

Ρωτούσαν τον Χριστιανό:
-Πως ονομάζεσαι;
-Χριστιανός!απαντούσε.
-Ποιο είναι το επάγγελμά σου;
-Χριστιανός!
-Η πατρίδα σου;
-Χριστιανός!

Πάντα η ίδια μεγαλειώδης και ανδρεία απάντηση ,που συχνά έφερνε σε δύσκολη θέση τους διώκτες,κάποτε τους προβλημάτιζε και όχι σπάνια τους οδηγούσε στον Χριστό.

Aυτό είναι το γνήσιο χριστιανικό πνεύμα:Πνεύμα ειλικρίνειας,σταθερότητας,αληθινής ελευθερίας,πνεύμα διαμετρικά αντίθετο προς την ταπεινωτική θεωρία του δεν υπάρχει λόγος να ξεχωρίζουμε από τους άλλους.Ο Θεός «δεν εδωκεν ημιν πνεύμα δειλίας,αλλά δυνάμεως»(Β’Τιμόθ.1.7)

συνεχίζεται

3 Θυσία τιμής

Αλλά άραγε αυτή τακτική του χαμαιλεοντισμού απογυμνώντας τον χριστιανό από τις αρχές του και από την ίδια του την αυτοελευθερία του εξασφαλίζει τουλάχιστον την εκτίμηση και τον σεβασμό των άλλων,όπου και αποβλέπει κυρίως;Θα ήταν τελείως αψυχολόγητο να υποθέσουμε κάτι τέτοιο.Η κοινή γνώμη στα πνευματικά θέματα-το είπαμε ηδη-πέφτει πολύ εξω.Ποτέ ωστόσο δεν αμείβει με την υπόληψη της χαρακτήρες αμφιταλαντευόμενους.Οι άνθρωποι πώς να το κάνουμε; Αγαπούν και μάλιστα θαυμάζουν έστω και ενδόμυχα,τις σταθερές και ξεκαθαρισμένες πεποιθήσεις και ο σεβασμός τους είναι βαθύς για κείνους που στέκουν ασάλευτοι στις αρχές τους.

Αυτό ίσχυε ακόμα και στον ειδωλολατρικό κόσμο.Ενας προχριστιανός ακριβώς σοφός θέλοντας να δώσει την εικόνα του ενάρετου ανθρώπου τονίζει οτι τίποτα δεν μπορεί να τον απομακρύνει από την εκπλήρωση του καθήκοντος:Ούτε η παντοδυναμία των τυράννων,ούτε η πίεση της κοινής γνώμης,ακόμα ούτε η καταστροφή ολόκληρης της..οικουμένης!

Πολύ πειστική για την αλήθεια όσων υποστηρίζουμε σε αυτό το σημείο είναι μια ενέργεια του ειδωλολάτρη αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Χλωρού:

Θέλοντας να δοκιμάσει τους χριστιανούς αξιωματικούς της ακολουθίας του ,τους ανακοίνωσε ότι θα κρατήσει οντά του μόνο αυτούς που θα αρνηθούν αμέσως την χριστιανική τους πίστη.Μερικοί τότε κάνοντας ένα βήμα μπροστά,δήλωσαν ότι είναι έτοιμοι να αρνηθούν.Τότε ο Κωνσταντίνος ρίχνοντας τους μια περιφρονητική ματιά,τους έδιωξε σαν ανάξιους της εμπιστοσύνης του.

Το ίδιο υποτιμητικό βλέμμα,είτε έκδηλο ,είτε υποκριτικά καλλυμένο,είναι η αμοιβή των δειλών και μικρόψυχων που είναι έτοιμοι σένα ειρωνικό μειδίαμα να προδώσουν τις αρχές τους.Οι άνθρωποι τους περιφρονούν,ενώ αντίθετα σέβονται εκείνους που τίποτα δεν είναι ικανό αν τους απομακρύνει από το καθήκον.Και όχι μόνο τους σέβονται ,αλλά κάποτε είναι έτοιμοι και να τους μιμηθούν.

Ένα γεγονός πάνω σε αυτό:Σε κάποιο πολυτελές ξενοδοχείο παρατέθηκε επίσημο γεύμα.ήταν περίοδος νηστείας.όλοι έτρωγαν αρτήσιμα φαγητά. Κάποιος όμως παρήγγειλε νηστίσιμο με συνέπεια να εισπράξει πολλά ειρωνικά χαμόγελα ,αλλά και σχόλια προσβλητικά.Το ήρεμο όμως και γεμάτο αυτοπεποίθηση φέρσιμο του νηστευτή και οι σοβαρές και έξυπνες απαντήσεις του πολύ γρήγορα ανάγκασαν τους επιπόλαιους συνδαιτήμονες να σωπάσουν.

Ενας μάλιστα σηκώθηκε από την θέση του και εκφράζοντας τον θαυμασμό του για την σταθερή εκπλήρωση του καθήκοντος του πρώτου πρόσθεσε :Δεν επιθυμώ σεις μόνος να έχετε απόψε νηστίσιμο φαγητό.Είμαι και εγω ορθόδοξος χριστιανός και από σημερα θα ακολουθήσω το παράδειγμά σας.Και έδωσε αμέσως εντολή να του σερβίρουν νηστίσιμο φαγητό.

Πρέπει να αντιληφθούμε ότι αποτελεί μεγάλο κίνδυνο για την ηθική χριστιανική ζωή η πλατιά διάδοση στις μέρες μας της νοοτροπίας :Δεν υπάρχει λόγος να ξεχωρίζουμε από τους άλλους

Αξίζει να θυμηθούμε ότι ο φιλόσοφος Πλάτων τον 5ο ήδη αιώνα π.Χ. επισημαίνει αυτόν τον κίνδυνο για την ηθική ζωή στο πρόσωπο του Σωκράτη.Στο διάλογο Κρίτων προσωποποιεί αυτήν την μικρόψυχη έγνοια «μην τυχόν έρθουμε σε αντίθεση με την γνώμη των πολλών» στην μορφή του μαθητή του Σωκράτη,Κρίτωνα,Αλλά ο Σωκράτης του απαντάει :Oυ ..πανύ ημιν φροντιστέον τι ερούσιν οι πολλοί ημας,αλλά ότι ο επαίων περί των δικαίων και αδίκων,ο εις και αυτή η αλήθεια»

Δηλαδή :Δεν πρέπει καθόλου αν νοιαζόμαστε τι θα πουν για μας οι πολλοί,αλλά τι θα πει ο γνώστης του τι είναι δίκαιο και τι άδικο,ο ένας και όχι οι πολλοί και αυτή η Αλήθεια.

Μιλώντας σχεδον προφητικά ο Σωκράτης εκτός που αδιαφορεί αν θα ξεχωρίσει από τους πολλούς δίνει το βάρος στην γνώμη του ενός,του εκλεκτού,που στην περίπτωση μας δεν είναι παρά ο Θεός ,ο «εις και αυτή η Αλήθεια»


Οσοι όμως θεωρούν τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα ντεμοντέ καθ΄πως ακόμα και τον άλλο σοφό που είπε «εις εμοι μυρίοι,οταω άριστος η»,ας ακούσουν την πρωτοποριακή σκέψη τους στον «πρωτοποριακό» Ιονέσκο και συγκεκριμένα στους «Ρινόκερους» που μας μεταφέρουν το ίδιο μύνημα:Την δυσπιστία του Σωκράτη στην γνώμη των πολλών και ακόμα πιο κοντά μας,στην αποστολική προτροπή «μη συσχηματίζεσθε τω αιώνι τούτω».

Στο έργο αυτό ο Ευγένιος Ιονέσκο θυμίζουμε οτι παρουσιάζει αλληγορικά κάποιες μεμονωμένες στην αρχή περιπτώσεις ανθρώπων που μετά,φαίνεται,από ένα αρκετά κτηνώδη τρόπο ζωής έπαιρναν και εξωτερικά την όψη του ρινόκερου επισύροντας βέβαια τον ανατριχιαστικό αποτροπιασμό και την φρίκη της καλής κοινωνίας.Αργότερα όμως τα κρούσματα αυτά των μεταμορφώσεων πλήθαιναν,ώσπου οι τελευταίοι που απόμειναν άνθρωποι,να δέχονται τα βέλη της… ρινόκερης ειρωνίας και περιφρονήσεως και αν νιώθουν κομπλεξικοί γιατί ήταν «αλλιώτικοι» από τους άλλου,γιατί δεν έγιναν και αυτοί ρινόκεροι.

Ανάμεσα στην διδασκαλία του Πλατωνικού Κρίτωνα και στο πρωτοποριακό μήνυμα του Ιονέσκο για μας σαν Χριστιανούς κεντρική χρονικά και αξιολογικά θέση κατέχει μια θαυμαστή προφητεία του αγράμματου καθηγητή της ερήμου Μ.Αντωνίου:

«Είπεν ο αββάς Αντώνιος ότι έρχεται καιρός ινα οι άνθρωποι μανώσι και επανίδωσι τίνα μη μαινόμενον απαναστήσονται αυτώ λέγοντες ότι συ μαίνη,δια το μη είναι όμοιον αυτοίς»
Είπε ο αββάς Αντώνιος ότι θα έρθη καιρός που οι άνθρωπο θα τρελαθούν κι αν δουν κάποιον γνωστικό,θα τα βάλουν μαζί του λέγοντας,εσυ τρελάθηκες,επειδή δεν θα είναι όμοιος με αυτούς.


Αν δεν την περπατάμε ήδη αυτή την εποχή της προφητείας,οπωσδήποτε είμαστε πολύ κοντά της.Και βέβαια δεν πρέπει να αποτελεί φιλοδοξία μας ή τρέλα ,έστω και ομαδική.Ας είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε πολλές φορές με φιλόσοφη απάθεια το «εσυ τρελάθηκες».
Πάντως η πείρα μας που συλλογικά λαμβανόμενη δεν είναι και τόσο μικρή ,πείθει ότι αυτοί οι μεμονωμένοι και λίγοι που δεν παρασύρθηκαν από το ρεύμα της μαζοποιήσεως των ιδεών-κοινωνικών,θρησκευτικών,πολιτικών-δεν είναι και τόσο λίγοι,αλλά είναι ομολογουμένως μεμονωμένοι.

Βέβαια μια πολύ μεγάλη μερίδα του κόσμου-όχι όλος ο κόσμος,αδιαφορεί για της ηθικές αρχές ,αγνοεί τη φωνή της συνειδήσεως και ποδοπατεί τον αιώνιο λόγο του Θεού.

Υπάρχουν όμως πάρα πολλοί και μάλιστα ανάμεσα στους νέους,όσο δεν το υποψιαζόμαστε,που δεν υποτάχθηκαν στην νοοτροπία του όχλου,που δεν καταδέχτηκαν να προδώσουν τις αρχές τους χάριν της κοινωνικότητας ,που δεν «έκλιναν γόνυ στη Βααλ»,που έμειναν πιστοί στην λατρεία του Κυρίου Ιησού Χριστού,Μόνο που καθώς είπαμε,ενώ δεν είναι τόσο λίγοι,είναι «μεμονωμένοι» και στους πολλούς(που έχουν ανάγκη από τέτια στηρίγματα)άγνωστοι.
Είναι αλήθεια ότι το καλό δεν κάνει θόρυβο.Συμφωνούμε.Είναι αλήθεια ότι το «λείμμα Κυρίου» που δεν συσχηματίστηκε τω αιώνι τούτω δεν είναι-δεν πρέπει να είναι-επιδεικτικό.Αλλά επιτέλους ας μην είναι και ντροπαλό!


Για να τελειώνουμε:Όσοι έχουμε λίγο ως πολύ επηρεασθεί από την ολέθρια θεωρία του δεν υπάρχει λόγος να ξεχωρίζουμε από τους άλλους,είναι επιτακτική ανάγκη των καιρών αν την απορρίψουμε το συντομώτερο.Χωρίς μεγάλα λόγια η στάση μας ,ας είναι ένα κατηγορώ της θεωρίας αυτής.


Τηρώντας σταθερά τις φωτεινές εντολές της πίστεως και της εκκλησίας μας ,χωρίς την ένοχη ντροπή,γεμάτοι θάρρος,είναι σίγουρο πως σύντομα θα απολαύσουμε την εκτίμηση,την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό των συνανθρώπων μας.Αλλά και αν αυτό δεν γίνει,ο ίδιος ο Κύριος θα μας δώσει πλουσιοπάροχη την αμοιβή της σταθερότητας και της ανδρείας.Αυτόν λοιπόν ας ομολογούμε παντού και πάντοτε. «Χριστόν εσταυρωμένον,Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον,Ελλησι δε μωρίαν,αυτοίς δε τοις κλητοις,Ιουδαίοις τε και Ελλησι,Χριστού Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν.»»(Α’Κορινθ.1,23-24)

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ,ΩΡΩΠΟΣ.