Re: Περι αγάπης

19
Αγάπα χωρίς διακρίσεις!

Δύσκολο, μα τόσο όμορφο.
Μην περιορίζεις την αγάπη σου.Είδες τι έκανε ο Χριστός; Δεν πήγε στους "θρησκευόμενους" εκείνης της εποχής μόνο. Αγάπησε τους πάντες! Μίλησε με τη Σαμαρείτιδα, με πόρνες μίλησε, έφαγε στο σπίτι του Ζακχαίου, με ανθρώπους του δρόμου, σακάτηδες και με τόσους άλλους...
Εμείς, λοιπόν, γιατί να είμαστε κολλημένοι; Γιατί να μην αποδεχόμαστε τους άλλους όπως είναι; Δυστυχώς, δεν είμαστε ανατρεπτικοί.... Δεν προχωράμε στην ουσία των πραγμάτων. Κρίνουμε και κατακρίνουμε βλέποντας τα εξωτερικά πράγματα. Βλέπουμε μόνο την επιφάνεια... Αν ζούσαμε στην εποχή του Χριστού, υπήρχε ποτέ περίπτωση να πιστεύαμε ότι ο ληστής θα πήγαινε στον Παράδεισο;
Είμαστε κολλημένοι στο φαίνεσθαι. Δυστυχώς, η εγωιστική αντίληψη της πραγματικότητας μάς κάνει να μένουμε κολλημένοι. Κολλημένοι στις ιδέες μας. Κολλημένοι στις κατακρίσεις μας. Κολλημένοι στη ζωή την ψεύτικη...
Ας πούμε μια προσευχή της καρδιάς. Ας πούμε στο Χριστό να έρθει να μας ελεήσει. Να μας φωτίσει. Να μας ανοίξει τα μάτια. Όταν αυτό συμβεί, θα δούμε τα πάντα με αγάπη. Θα δούμε έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο γεμάτο αγάπη...Υπάρχει ομορφότερο πράγμα από αυτό;


http://aoratigonia.blogspot.gr/
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

ΕΝΝΟΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

20
ΕΝΝΟΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτή τη δημοσίευση.
<<ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΔΕΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΟΥΔΕΝ ΑΠΟ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΝΥΞ ΛΑΜΠΕΙ ΩΣ Η ΗΜΕΡΑ ΕΙΣ ΣΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΣ ΤΟ ΦΩΣ>>

Re: ΕΝΝΟΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

21
Μη ξεχνάμε ότι έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι η αγάπη βελτιώνει όλους τους έμβιους οργανισμούς,
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Περι αγάπης

22
«Κόλαση είναι το μαρτύριο του να μην αγαπάς».


Ο Θεός ως πατέρας όλων των ανθρώπων δέχεται κάθε αμαρτωλό πίσω στην αγκαλιά Του. Δεν υπάρχει ανθρώπινη αμαρτία που ο Θεός να μην τη συγχωρεί όταν ο άνθρωπος το θελήσει και το ζητήσει. Για την Εκκλησία μεγαλύτερη αμαρτία είναι η απελπισία, η αντίληψη ότι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει κάτι που ο Θεός δεν μπορεί να συγχωρήσει. Όμοια με τον Θεό, που ποτέ δεν παύει να αγαπά και να συγχωρεί τον αμαρτωλό, πρέπει και οι άνθρωποι να συμπεριφέρονται με ανάλογο τρόπο.

Η ανταπόκριση ή όχι του ανθρώπου στην αγάπη του Θεού δημιουργεί την κόλαση ή τον παράδεισο. Κόλαση είναι η ανικανότητά μου να αγαπήσω τον συνάνθρωπο, η αδυναμία μου να τον θεωρήσω ως αδελφό και φίλο.

Η αυτοκαταδίκη μου στην απομόνωση και τον ατομικισμό εισάγει την εμπειρία της κόλασης. Ο Θεός δεν είναι τιμωρός. Τιμωρός γίνεται ο εγωκεντρισμός μου, που μου στερεί την αίσθηση της οικειότητας με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Μήπως ο πατέρας δεν κάλεσε και τον μεγάλο γιο για να εισέλθει στη γιορτή και να ευφρανθεί; Ο ίδιος ο μεγαλύτερος γιος δεν ήθελε και γι' αυτό προγεύεται το μαρτύριο της κόλασης: να μην μπορεί να συμμετάσχει στη χαρά, να ζει στον τόπο της αγάπης και να αρνείται να αγαπήσει.


Κόλαση είναι ο αυτοακρωτηριασμός των υπαρκτικών μου δυνατοτήτων. Ενώ είμαι δημιουργημένος για να αγαπώ και να αγαπιέμαι, αρνιέμαι την αγάπη ως γνώμονα ζωής και έτσι η ζωή μου ολόκληρη μετατρέπεται σε βάσανο και ταλαιπωρία. Όπως αριστοτεχνικά το συνόψισε ο Θεόδωρος Ντοστογιέφσκι στο αριτούργημά του «Αδελφοί Καραμάζοφ», «κόλαση είναι το μαρτύριο του να μην αγαπάς».


Την κόλαση αυτή γεύεται καθημερινά ο έγκλειστος στη φιλαυτία πεπτωκώς άνθρωπος. Εθελούσια αποκομμένος από κάθε βαθύ υπαρξιακό δεσμό, βιώνει συνεχώς τη μοναξιά, την αποξένωση, την ανωνυμία. Κόλαση είναι η ελεύθερη εκλογή του ανθρώπου να απομακρύνεται από τον Θεό, την πηγή και το πλήρωμα της αγάπης.

Αντίθετα, παράδεισος είναι η ανταπόκριση στην αγάπη του Θεού, η εμπειρία της ένωσης μαζί Του. Τελικά, παράδεισος και κόλαση είναι η στάση μας απέναντι στην αγάπη. Η αποδοχή της είναι παράδεισος και ζωή. Η άρνησή της είναι κόλαση και θάνατος. Η εκλογή επαφίεται στον άνθρωπο.


Πηγή: Σταύρος Σ. Φωτίου (2002), Ορθόδοξα μηνύματα: Ερμηνεία ευαγγελικών περικοπών, εκδ. Εργαστηρίου Χριστιανικής Αγωγής, Λάρνακα, σ. 108-109/ΠΗΓΗ
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Η αγάπη προς το πλησίον και η ειρήνη της καρδιάς

23
Εικόνα

Η φρόνησις που πρέπει να έχουμε στην αγάπη προς τον πλησίον, για να μη μας προκαλέση ενόχλησι στην ειρήνη αυτή.





Ο Κύριος μας είπε στο Ευαγγέλιο ότι ήλθε να βάλη την φωτιά της αγάπης του στη γη, δηλαδή στην καρδιά και μας έδειξε πόσο θέλει και επιθυμεί να ανάβη αυτή: «Ήλθα να βάλω φωτιά πάνω στη γη, και δε θέλω τίποτε άλλο παρά να είναι αναμμένη αυτή» (Λουκ. 12,29). Έτσι (όθεν) η αγάπη του Θεού δεν έχει όριο, όπως δεν έχει όριο και μέτρο και ο ίδιος ο Θεός που αγαπάται, η αγάπη όμως προς τον πλησίον πρέπει να έχη. Γιατί αν δεν την χρησιμοποιήσης με το μέτρο που πρέπει, μπορεί να σε χωρίση από την αγάπη του Θεού, να σου προξενήση μεγάλη ζημία και να καταστρέψης τον εαυτό σου, για να κερδίσης άλλους.



Ναί, να αγαπάς τον πλησίον σου, αλλά μέχρι το σημείο που δεν θα ζημιώσης την ψυχή σου. Είσαι υποχρεωμένος βέβαια να του δίνης το καλό παράδειγμα, δεν πρέπει όμως ποτέ να κάμνης κάθε πράγμα μόνον γι αυτό. Διότι με τον τρόπο αυτόν, δεν θα έκαμνες τίποτε άλλο, παρά θα προξενούσες ζημία στον εαυτό σου. Να κάνης όλα τα πράγματα σωστά και άγια, χωρίς να αποβλέπης πουθενά αλλού, παρά μόνο στο να αρέσης στον Θεό.



Ταπεινώσου σε όλα σου τα έργα, και θα καταλάβης πόσο λίγο μπορείς με αυτά να ωφελήσης τους άλλους. Σκέψου ότι δεν πρέπει να έχης τόση πολλή θερμότητα και ζήλο της ψυχής σου, σε σημείο που γι αυτό να χάνης την ησυχία και την ειρήνη της καρδιάς (113)· να διψάς πολύ και να επιθυμής δυνατά να γνωρίσουν όλοι την αλήθεια, όπως την καταλαβαίνεις και την εννοείς εσύ, και να μεθύσουν από το κρασί εκείνο που υπόσχεται και χαρίζει στον καθένα ο Θεός χωρίς πληρωμή: «Και θα αγοράσετε χωρίς χρήματα κρασί και λίπος» (Ησ. 55,1). Αυτήν την δίψα για την σωτηρία του πλησίον πρέπει να την έχης πάντοτε. Αλλά πρέπει να προέρχεται από την αγάπη που έχεις προς τον Θεό και όχι από τον αδιάκριτο ζήλο σου.



Ο Θεός είναι εκείνος που μπορεί να φυτέψη την αγάπη αυτήν στη νοητή μοναξιά της ψυχής σου, και όταν θέλη, να συγκεντρώση τον καρπό. Εσύ από μόνος σου μην σπείρης τίποτε, αλλά πρόσφερε στον Θεό την γη της ψυχής σου αγνή και καθαρή από κάθε πράγμα, και αυτός τότε, όπως θέλει, θα σπείρη μέσα της τον σπόρο, και έτσι θα καρποφορήση.

Να θυμάσαι πάντοτε ότι ο Θεός θέλει την ψυχή σου αυτήν μόνη και ελεύθερη από κάθε δεσμό, για να την ενώση με τον εαυτό του. Μόνον άφησέ τον να σε εκλέξη και μη τον εμποδίσης με το ελεύθερο αυτεξούσιο που έχεις. Να κάθεσαι χωρίς να έχης κανένα λογισμό για τον εαυτό σου, εκτός από εκείνον που πρέπει να αρέσης τον Θεό, αναμένοντας να σε καλέσουν για να εργάζεσαι.



Γιατί ο οικοδεσπότης ήδη βγήκε από το σπίτι του και ψάχνει να βρή εργάτες για το αμπέλι του, σύμφωνα με την παραβολή του Ευαγγελίου. Διώξε μακριά σου κάθε φροντίδα και λογισμό, απογυμνώσου από κάθε μέριμνα του εαυτού σου και από κάθε αγάπη για τα πρόσκαιρα πράγματα, για να σε ντύση ο Θεός μόνος του και να σου χαρίση εκείνο που δεν μπορείς να φαντασθής. Λησμόνησε όσο μπορείς εντελώς τον εαυτό σου και ας ζη στην ψυχή σου μόνον η αγάπη του Θεού.

Ακόμη με κάθε φροντίδα πρέπει να καταπραύνης τον ζήλο και την θέρμη που έχεις για τους άλλους, για να σε φυλάη ο Θεός με κάθε ειρήνη και γαλήνη. (Στοχάσου) Φρόντισε να μη στερηθή η ψυχή σου από το δικό της κεφάλαιο (που είναι η ειρήνη της καρδιάς), για να το βάλη χωρίς διάκρισι στη θέσι των άλλων. Διότι μόνη πανήγυρις κατά την οποία πρέπει να εμπορεύεσαι για να γίνης πλούσιος, είναι η υποταγή της ψυχής σου στον Θεό, ελεύθερη από κάθε πράγμα. Πλήν όμως και αυτό να το κάνης χωρίς να το αποδίδης στον εαυτό σου ή να έχης την εντύπωσι ότι κάνεις κάποιο πράγμα, γιατί ο Θεός τα κάνει όλα και από τον εαυτό σου δεν θέλει τίποτε, παρά να ταπεινώνεσαι μπροστά του και να του προσφέρης ελεύθερη εντελώς από τα επίγεια την ψυχή σου, επιθυμώντας μέσα σου να γίνεται σε όλα στην τελειότητα και για όλα το θέλημα του Θεού.





Πηγή


Αόρατος πόλεμος
Κεφάλαιο ΙΘ' Μέρος Β'
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος LAPTONAS την 16 Οκτ 2013, 18:16, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Λόγος: σπασμένο λινκ φωτογραφίας
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Αγάπη ...τι δύσκολο πράγμα

24
Η αγάπη μακροθυμεί



Ενα άπό τά γνωρίσματα τής άληθινής άγάπης είναι ή μακροθυμία. «Ή άγάπη μακροθυμεί», σαλπίζει ό απόστολος Παύλος στον ύμνο τής άγάπης (Α' Κορ. ιγ' 4).
Μακροθυμώ σημαίνει καθυστερώ νά έκδηλώσω τό θυμό μου, αναβάλλω νά έπιβάλω τήν τιμωρία, δίνω στους άλλους περιθώρια χρόνου νά διορθωθούν. Επίσης μακροθυμώ σημαίνει έχω πλατιά καρδιά πού όλα τά χωράει, άνέχομαι τις άδυναμίες τών άλλων, δέν τούς κρατώ κακία γιά τό κακό πού μοΰ έκαναν, τούς συγχωρώ. Τέλος μακροθυμώ σημαίνει ύπομένω τυχόν αδικίες πού γίνονται σέ βάρος μου, έχω καρτερικότητα στις δυσκολίες τής ζωής.


Κατά συνέπεια μακρόθυμος είναι αύτός πού δέν έκνευρίζεται μέ τό παραμικρό, δέν έξάπτεται στό λεπτό, δέν σπεύδει νά έπιβάλει κυρώσεις. Αύτός πού φέρεται μέ μεγαλοψυχία, μέ άρχοντιά, μέ άνωτερότητα. Ό άνεκτικός, ό υπομονετικός, ό καρτερικός!

Στή ζωή παρουσιάζονται πολλά άπροσδόκητα γεγονότα. Αλλά δέν τά άντιμετωπίζουν όλοι οί άνθρωποι μέ τόν ίδιο τρόπο. Μέ διαφορετικό τρόπο τά άντιμετωπίζουν οί οξύθυμοι καί μέ διαφορετικό τρόπο οί μακρόθυμοι. Οί οξύθυμοι μέ τήν παραμικρή δυσκολία πού θά παρουσιαστεί στό δρόμο τους άγανακτοΰν καί θυμώνουν. Οί μακρόθυμοι συγκροτούν τό θυμό τους, γιά νά περάσει ή μπάρα καί νά ξεθυμάνει τό κακό. Οί οξύθυμοι μοιάζουν μέ καράβι πού ταξιδεύει στό άνοιχτό πέλαγος καί θαλασσοδέρνεται άπό τά κύματα τού θυμού καί τής οργής. Οί μακρόθυμοι μοιάζουν μέ καράβι πού είναι άγκυροβολημένο σέ ύπήνεμο λιμάνι. Έκεΐ όλα είναι γαλήνια. ’Επικρατεί ήρεμία. Κι αύτός «άπολαμβάνει ειρήνην καί πλήθος ειρήνης».

Γράφει ό ιερός Χρυσόστομος ότι, όπως ένας σπινθήρας, όταν πέφτει στή θάλασσα, σβήνει, ένώ τή θάλασσα καθόλου δέν τή βλάπτει, έτσι καί τά άπροσδόκητα τής ζωής, όταν πέφτουν στή μακρόθυμη ψυχή, ξεθυμαίνουν καί λησμονοϋνται, ένώ τή μακρόθυμη ψυχή καθόλου δέν τήν ταράσσουν. Αν ζημιώσεις τόν μακρόθυμο, προσθέτει, δέν σάλευσες τήν πέτρα. Άν τόν περιφρονήσεις, δέν έσεισες τόν πύργο. Άν τού έπιφέρεις κτυπήματα, δέν πλήγωσες τό διαμάντι. Γι’ αύτό ονομάζεται μακρόθυμος, έπειδή έχει μακρά καί μεγάλη ψυχή. Καθόσον τό μακρό λέγεται καί μεγάλο. «Καί γάρ μακρόθυμος διά τούτο λέγεται, έπειδή μακράν τινα καί μεγάλην έχει ψυχήν- τό γάρ μακράν καί μέγα λέγεται» (ΕΠΕ 18α, 378).

"Ολες αύτές οί νίκες τής μακροθυμίας έπιτυγχάνονται άπό τούς άνθρώπους πού άγαποϋν άληθινά. Διότι ή άγάπη πλατύνει τήν καρδιά (Β' Κορ. ς' 11). Κι όταν πλατύνεται ή καρδιά, όλα μπορεί νά τά χωρέσει, καί τά εύχάριστα καί τά δυσάρεστα, καί τά χαροποιό καί τά λυπηρά τής ζωής. Ή άγάπη δέν άμνηστεύει τά λάθη των άλλων, οϋτε άδιαφορεΐ γιά τόν πνευματικό καταρτισμό τους. ’Εφαρμόζει μεθόδους αγωγής πού έπάνω στά πράγματα άποδεικνύονται άποτελεσματικότατες. Μιλάει τότε πού πρέπει καί λέει αύτά πού χρειάζονται. Δίνει περιθώρια χρόνου στούς άλλους, γιά νά ήρεμήσουν καί νά δεχθούν σέ εύθετότερο χρόνο τή συμβουλή ή τήν τιμωρία. 'Υποδεικνύει τά λάθη τους χωρίς νά τούς πληγώνει καί νά τούς ταπεινώνει. Τήν άμαρτία τήν άποστρέφεται, άλλά τούς άμαρτωλούς τούς συμπονεΐ καί τούς άγαπά είλικρινά. Θέλει τό καλό καί τή σωτηρία τους. Βοηθεΐ στή διόρθωσή τους.

’Επίσης ή άληθινή άγάπη προλαβαίνει τις άναστατώσεις, σβήνει τις φωτιές τού μίσους καί ειρηνεύει τό περιβάλλον της. Οί άνθρωποι πού άγαποΰν άληθινά προσεύχονται θερμά γι’ αύτούς πού τούς λύπησαν. Κι όταν τούς συναντήσουν στό δρόμο, δέν τούς κρατούν σέ άπόσταση, άλλά τούς χαιρετούν καλόκαρδα κι άπλώνουν τό χέρι τής συμφιλιώσεως. Φέρονται μέ άνωτερότητα στούς άλλους, άκόμη κι όταν κακολογοϋνται κι όταν διαβάλλονται.


Αντιμετωπίζουν καί τούς πιό δύσκολους τύπους άνθρώπων μέ μεγαλοψυχία. Κατορθώνουν νά παραμένουν καί στις πιό άντίξοες συνθήκες ψύχραιμοι καί άτάραχοι. Χειρίζονται καί τις πιό δύσκολες ύποθέσεις μέ φρονιμάδα καί σύνεση. «Μακρόθυμος άνήρ πολύς έν φρονήσει» (Παρ. ιδ’ 29).
Όλα αύτά τά έπιτυγχάνουν όχι μόνο μέ τις δικές τους δυνάμεις άλλά μέ τή βοήθεια τού Θεού. Μιμούνται τό αιώνιο πρότυπό τους, τόν Κύριο καί Θεό τους, ό Όποιος είναι «μακρόθυμος καί πολυέλεος» (Ψαλ. ρβ’ 8). Ή μακροθυμία τού Θεού δέν «έπάγει οργήν καθ’ έκάστην ήμέραν» (Ψαλ. ζ' 12). Μπορούμε νά φανταστούμε τί θά γινόταν, άν μετά άπό κάθε παρεκτροπή τών άνθρώπων έπεφτε σάν κεραυνός ή τιμωρία; Δέν θά μπορούσε κανείς νά σταθεί. Άλλά «μακροθυμεί εις ήμάς ό Θεός, μή βουλόμενός τινας άπολέσθαι, άλλά πάντας εις μετάνοιαν χωρήσαι» (Β' Πέτρ. γ' 9). Αναβάλλει τήν τιμωρία, γιά νά μάς δώσει πίστωση χρόνου νά μετανοήσουμε. Γιατί τό κάνει αύτό; Διότι μάς άγαπάει. ’Εμείς συνεχώς Τόν παροργίζουμε άμαρτάνοντας κι ό άγιος Θεός «μακροθυμεί εις ήμάς» περιμένοντας τήν έπιστροφή μας.

’Εφόσον ό άγιος Θεός μακροθυμεί στά δικά μας άμαρτήματα, νά μακροθυμούμε κι έμεΐς στις παρεκτροπές τών άλλων. Εφόσον ό άγιος Θεός περιμένει τή μετάνοιά μας, νά δίνουμε κι έμεΐς περιθώριο χρόνου στούς άλλους νά διορθώσουν τά λάθη τους. Πόσο ώραΐο πράγμα είναι νά μή θυμώνουμε, νά μήν άγανακτοϋμε, νά μήν έκδικούμαστε, άλλά νά «μακροθυμούμε πρός πάντας» (Α' Θεσ. ε' 14)! Ή μακροθυμία είναι θυσία εύπρόσδεκτη στόν Θεό. ’Άς τήν προσφέρουμε «εις οσμήν εύωδίας» (Εφ. ε’ 2)

http://agiameteora.net/index.php/geront ... CE%AF.html
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Αγάπη ...τι δύσκολο πράγμα

25
Ωραίο άρθρο για τις αμαρτίες που κάνουν οι άνθρωποι.
Ναι όταν μας κάνουν κάτι κακό (δηλαδή όταν αμαρτάνει εναντίων μας ένας συνάνθρωπος) πρέπει και εμείς να μακροθυμούμε.

Πρέπει να δούμε όμως και μια άλλη διάσταση της ΑΓΑΠΗΣ.
Κανείς μας δεν ξέρει την ώρα του Θανάτου του.

Ξέρουμε οτι η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΜΑΡΤΙΑ (Αυτή που δεν θα συγχωρεθεί) είναι η "ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ".
Στην Ορθοδοξία ξέρουμε οτι αυτή η αμαρτία είναι η το "Σχίσμα", η "Αίρεση", η "Αλλόθρησκοι", οι "Άθεοι"...και ξέρουμε οτι ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΓΧΩΡΕΘΕΙ ΠΟΤΕ ούτε στον ΝΥΝ αιώνα αλλά ούτε και στον ΜΕΛΛΟΝΤΑ.

Δηλαδή με απλά λόγια για να καταλαβαίνει ο κόσμος, ένας που είναι για παράδειγμα ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΣ ή ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΣΩΘΕΙ αν δεν μετανοήσει έγκαιρα ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙ...!!!!

Πως το ξέρουμε αυτό? Μας το λέει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός (αυτός που θα κρίνει όλους μας) μέσα στο Ευαγγέλιο.

Όταν ένας συνάνθρωπός μας ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ να απωλεστεί λόγω Βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος λοιπόν, θα τον αφήσουμε να απωλεσθεί?

Όταν ένα φορτηγό πάει να χτυπήσει έναν άνθρωπο, δεν θα του ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ? Εν ανάγκη δεν θα τον σπρώξουμε για να τον βγάλουμε από την μέση και να τον σώσουμε?

Όταν ένας συνάνθρωπός μας είναι στο "Λάθος Καράβι" που οδηγεί στην απώλεια δεν θα του πούμε ΠΗΔΑ ΕΞΩ από το καράβι της ΣΧΙΣΜΑΤΟ-ΑΙΡΕΣΗΣ που βρίσκεσαι και ΜΠΕΣ στο σωτήριο ΚΑΡΑΒΙ της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ???

Τι είναι ΑΓΑΠΗ? Μήπως είναι το να "ΣΙΩΠΗΣΟΥΜΕ" όταν οι συνάνθρωποί μας ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ?
Δεν είναι αγάπη το να υπομένεις όταν σε βρίζει ο συνάνθρωπός σου που πας να τον ΞΥΠΝΗΣΕΙΣ από τον ΛΗΘΑΡΓΟ μιας Αιρέσεως???

Εκτός λοιπόν από την Αγάπη ως προς τα "Περί του Ορθού Βίου" που δεν πρέπει να "Κατακρίνουμε" ή να "Ιεροκατηγορούμε" τον συνάνθρωπό μας αλλά να σιωπούμε αναλογιζόμενοι και τις δικές μας αμαρτίες, υπάρχει και η ΑΓΑΠΗ που πρέπει να δείχνουμε προς τον συνάνθρωπό μας που είναι μέσα στην πλάνη του Οικουμενισμού.
Να προσπαθούμε να τον ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ διότι οι Ορθόδοξοι ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ οτι αν δεν μετανοήσει ο άνθρωπος όσο ζει....θα ΑΠΩΛΕΣΤΕΙ μετά θάνατον...!!!

Με το πρόσχημα της "αγάπης" (αγαπολογίες) οι Οικουμενιστές θέλουν να ενωσουν το Καθαρό της ορθοδοξίας με το βρώμικο των αιρέσεων...

Παραθέτω και ένα μικρό απόσπασπα


Κήρυγμα στο «πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου ω δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς»[1]

Πολύ σπουδή έχει καταλάβει τους σύγχρονους Οικουμενιστές (δηλαδή αυτούς που ανήκουν στην παναίρεση του Οικουμενισμού[2], πατριάρχες, μητροπολίτες, ιερείς, θεολόγους κτλ.), να ενωθούν με τους πάσης φύσεως αιρετικούς παπικούς και προτεστάντες με την πρόφαση δήθεν της Αγάπης. Στη σπουδή και στη σχόλη τους παραβλέπουν όσα χωρίζουν την Πίστη μας από τις πίστες τους. Επιμένουν μόνο σε αυτά που μας ενώνουν, συμμορφούμενοι στο πνεύμα της Νέας Εποχής. Αδιαφορούν για τις θεμελιώδεις διαφορές, την καταφορη παραβίαση και παραχάραξη των αληθειών της Ορθοδοξίας από τους αιρετικούς. Εφευρίσκουν δε, νέες θεωρίες που προσπαθούν να περάσουν στην Εκκλησίας μας για να έχουν θεωρητική βάση για τις ενωτικές προσπάθειές τους. Σε αυτή την κατεύθυνση, διδασκαλίες καινοφανείς όπως, της βαπτισματικής θεολογίας, της θεωρίας των δύο πνευμόνων, της μεταπατερικής θεολογίας, παρουσιάζονται για να διαδραματίσουν αυτόν τον ρόλο.
Επιμένουν πως βασίζονται στην αρχιερατική προσευχή του σημερινού Ευαγγελίου και συγκεκριμένα την εντολή του Κυρίου μας «ίνα ώσιν εν». Όμως λησμονούν πως ο Κύριος δεν άφησε απροϋπόθετη την εντολή αυτή. Χαρακτηριστική είναι η τοποθέτηση του σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Κηθύρων κ. Σεραφείμ στο περσυνό κήρυγμά του για την αντίστοιχη εορτή της Κυριακής των Αγίων Πατέρων.
«Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος εξέφρασε προ ημερών στους Αγίους Τόπους την προσδοκία ότι από κοινού με τον Πάπα, τον άρχοντα του κράτους του Βατικανού, θα ανοίξουν δρόμους με την πεποίθησι ότι «η αγάπη θα άρη εκ μέσου πάντα τα εμπόδια, δια να συνεχισθή η πορεία της εκπληρώσεως του θελήματος του Θεού, ήτοι της καταντήσεως εις την ενότητα της Εκκλησίας και της ανθρωπότητας, εις την οποία εκάλεσε ημάς ο «Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος». Όμως, προς Θεού! Η Εκκλησιαστική μας Ιστορία μας διδάσκει ότι δεν αρκεί μόνον η αγάπη διά να αρθούν «εκ μέσου πάντα τα εμπόδια», χωρίς την προϋπόθεσίν της ορθής πίστεως, του υγιούς εκκλησιαστικού φρονήματος και του ορθοδόξου ήθους, αφού μάλιστα προ 50ετιας οι προκάτοχοι των δεν επέτυχον, μόνον με την αγάπη, τίποτε το θεμελιώδες και ουσιαστικόν εις τα θέματα πίστεως και καταρρίψεως των φρικαλέων δογματικών διαφορών και παρεκκλίσεων»[3].
Καμία σημασία δεν έχει η ενότητα που επιχειρούν χωρίς την προϋπόθεση της κοινής Πίστης. Είναι βασική έννοια των αγίων της Εκκλησίας μας να προφυλάσσουν το ποίμνιο σε όλες τις εποχές από τέτοιες παρανοήσεις και ενωτικές προσπάθειες. Πρωτεύει για τους αγίους Πατέρες μας η αποδοχή των θεμελιωδών δογμάτων της Πίστης μας, της αποδοχής των Οικουμενικών Συνόδων, η αποταγή των κακοδοξιών, πλανών και αιρέσεων των αιρετικών. Αν γίνουν όλα αυτά, τότε επιτρέπουν την ένταξη των μετανοημένων αιρετικών, δια του Βαπτίσματος και Χρίσματος, στην αγία μας Εκκλησία. Αν δεν τηρηθεί η προϋπόθεση αυτήν, ματαία είναι η προσπάθεια των οικουμενιστών για κοινό άγιο Ποτήριο με τους αιρετικούς. Δεν έχει καμία αξία η βιασύνη για ένωση με την μόνη προϋπόθεση το κουκούλωμα των προϋποθέσων της Πίστης μας.
Η τήρηση των αρχών της Ορθοδοξίας στην διαθρησκειακές σχέσεις, πρέπει να βασίζεται στην αγιοπατερική πρακτική. Το Πνεύμα αυτό είναι το πραγματικό Πνεύμα της Αγάπης. Η τήρηση των δογμάτων της Πίστης μας, ασφαλίζει τον άνθρωπο και τον οδηγεί στη σωτηρία. Γι αυτό η Εκκλησίας μας, κινούμενη καθαρά από την αγάπη Του Χριστού, προστατεύει τους χριστιανούς από την απώλεια. Με αυτήν την κατεύθυνση κινείται και απέναντι στους αιρετικούς. Θεωρεί πως μία παράβλεψη των αιρέσεών τους μόνο και μόνο για να πετύχουν ανέξοδη και άκοπη ενότητα, δεν προφυλάσσει τους αιρετικούς, αλλά και τους Ορθοδόξους στην προκειμένη περίπτωση από την απώλεια. Γι αυτό θέτει απαραβίαστους κανόνες, κινούμενη από Αγάπη. Στην ουσία είναι ξεκάθαρο πως οι οικουμενιστές κινούνται από ψευδοαγάπη, από πνεύμα δαιμονικής αγάπης και όχι από την Αγάπη Του Χριστού. Γιατί, τι αγάπη είναι αυτήν που οδηγεί τους ανθρώπους στην Κόλαση;

Source: http://katihisis.blogspot.gr/2015/05/blog-post_23.html

Αγάπη λοιπόν χωρίς τον ΧΡΙΣΤΟ, δεν υπάρχει....
Και αγάπη δεν είναι μόνο αυτά που έχουν σχέση με τον "βίο" των ανθρώπων αλλά πολύ περισσότερο και με αυτά που έχουν σχέση με την "ΟΡΘΗ ΠΙΣΤΗ", διότι ο άνθρωπος που είναι αμαρτωλός αλλά είναι ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ, ΕΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ.
Ο Άνθρωπος όμως που πεθαίνει ως Σχισματικός-Αιρετικός-Αλλόθρησκος-Αθεος (δηλαδή που βλασφημεί κατά του Αγίου Πνεύματος),....ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ....(σύμφωνα με όσα λέει ο Ιησούς Χριστός στο Ευαγγέλιο - η Βλασφημεία κατά του Αγίου Πνεύματος είναι η ΜΟΝΗ ΑΜΑΡΤΙΑ που ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΓΧΩΡΕΘΕΙ ΠΟΤΕ)


Όντως ΔΥΣΚΟΛΟ πράγμα λοιπόν η ΑΓΑΠΗ....
«Όσο κι αν είναι λίγοι αυτοί όπου διατηρούν την ευσέβεια, αυτοί είναι η Εκκλησία» (Αγ.Νικηφόρος)\n\n«Μὴ φοβοῦ τὸ μικρὸν ποίμνιον· ὅτι εὐδόκησεν ὁ πατὴρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τὴν βασιλείαν.» (Λουκ.ιβʼ32)

Re: Αγάπη ...τι δύσκολο πράγμα

26
Η αγάπη είναι απλή μα θέλει κόπο

Εικόνα

Οι σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας, η κοινωνία των γονέων μεταξύ τους, των γονέων με τα παιδιά και των παιδιών μεταξύ τους, αλλά και η συνάντηση της οικογένειας με τον κόσμο και την κοινωνία είναι κατάσταση και εμπειρία ζωής. Όσα κι αν έχει διαβάσει κανείς, όσο «ειδικός» κι αν έχει γίνει, είτε συζητώντας, είτε ασχολούμενος με ανθρώπινα πρόσωπα, το να είσαι γονιός, το να παλεύεις καθημερινά με «τον βοηθό κατά σε», με τα παιδιά που ο Θεός σου έχει χαρίσει, το να ψάχνεις να βρεις όχι πώς θα γίνεις καλύτερος , αλλά πώς δεν θα δυσκολέψεις τη ζωή των άλλων αποτελεί ευλογία, σταυρό κι ανάσταση.

Η ευλογία έχει να κάνει με το μοίρασμα της ζωής. Με την δυνατότητα να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Έχει να κάνει με την πρόκληση να μπορείς να μαθαίνεις, να εργάζεσαι, να πολεμάς ώστε να έχεις την δυνατότητα να δίνεις περισσότερα σ’ αυτούς που είναι πλάι σου, σε κοιτούν με την προσδοκία ότι έχεις την ιδιότητα που δεν έχουν, είσαι δηλαδή πατέρας, αλλά και είσαι ταυτόχρονα άνθρωπος, δηλαδή όμοιος κατά πάντα μ’ αυτούς. Δηλαδή χτίζεις χαρές και λύπες γι’ αυτούς, αλλά και μετέχεις στις χαρές και τις λύπες που κι αυτοί με τη σειρά τους χτίζουν για σένα. Κι αυτό είναι αληθινή ευλογία, γιατί μόνο έτσι μπορείς να συνειδητοποιήσεις ποιος αληθινά είσαι. Στις σχέσεις σου μ’ αυτούς που θεωρείς δεδομένο ότι αγαπάς και θεωρείς δεδομένο ότι σε αγαπούνε. Εκεί νιώθεις την ελευθερία να είσαι αυτός που είσαι. Εκεί καταλαβαίνεις τις αδυναμίες σου, τις αμαρτίες σου, τις αστοχίες σου, τους καημούς, αλλά και τα όνειρά σου, όπως επίσης και το ότι δεν μπορείς να κρύψεις τίποτε απ’ αυτό που είσαι. Στέκεσαι στον καθρέφτη των ματιών των άλλων και όσο κι αν θέλεις να δείχνεις κάτι άλλο, δεν μπορείς. Ελευθερία κι αγάπη, οι δύο μεγάλες δωρεές του «κατ’ εικόνα» σου είναι τα εφόδια που έχεις στον δρόμο και τον τρόπο της οικογένειας, αλλά και, την ίδια στιγμή, οι κριτές σου.

Αυτό λοιπόν που είναι η ευλογία, γίνεται ταυτόχρονα κι ο σταυρός σου, το φορτίο και η ευθύνη σου. Είσαι άραγε το πρότυπο που η γονεϊκή σου ιδιότητα μοιάζει αυτονόητο ότι σε καθιστά; Χτίζεις σχέσεις με βάση αυτό που θέλεις εσύ, αυτό που σου φωνάζει το «εγώ» σου ότι είναι σωστό ή είσαι έτοιμος να μετρήσεις και τους άλλους με βάση αυτό που είναι και όχι αυτό που θα ήθελες να είναι, παρότι έχεις πρόγραμμα, αξίες, διάθεση να μεγαλώσεις, ιδίως τα παιδιά σου, με σκοπό να αποτελούν γνήσιους καρπούς του δέντρου σου; Πώς μπορείς να συνταιριάξεις τη δική σου με την δική τους ελευθερία; Πόσο μπορείς ή πόσο πρέπει να ανεχτείς να είναι περισσότερο ελεύθεροι από όσο μπορείς να αντέξεις; Πόσο μπορείς να αντέξεις να έχουν τα δικά τους όνειρα, που δεν είναι ίδια με τα δικά σου; Πόσο τελικά μπορείς να σηκώσεις και το δικό σου και το δικό τους φορτίο;

Πιστεύοντας πάντως στον Χριστό και ζώντας την οδό της Εκκλησίας η ευλογία και ο σταυρός συνδέονται με την Ανάσταση. Και η ανάσταση δεν έχει να κάνει με τον θάνατο του σώματος, ούτε μόνο και με την νίκη κατά του πνευματικού θανάτου, δηλαδή του χωρισμού από τον Θεό. Η ανάσταση έχει να κάνει με την δυνατότητα να νικάς τους μικρούς καθημερινούς θανάτους της ήττας από το «εγώ» σου, τις πτώσεις του ιδίου θελήματος, της αίσθησης ότι τα γνωρίζεις όλα, ότι η στάση σου είναι η μοναδική αληθινή στάση, ότι όλος ο κόσμος και οι οικείοι σου περιστρέφονται γύρω από σένα. Ο αγώνας να ζήσεις την παρουσία και το Ευαγγέλιο του Χριστού σε κάνει να ανίστασαι από τις βεβαιότητές σου που σε ρίχνουν κάτω, γιατί οι άλλοι δεν μπορούν να τις αποδεχτούν, να βγάζεις μίαν άλλη ποιότητα ελπίδας και νοήματος, που σε κάνει να χαίρεσαι γιατί είσαι σύζυγος, γονέας και ταυτόχρονα παιδί του Θεού, αλλά και να παλεύεις ό,τι έχεις λάβει να το δώσεις, όχι με γνώμονα μόνο την επιτυχία της σχέσης, της οικογένειας, του εαυτού σου στον παρόντα κόσμο και χρόνο, αλλά κυρίως την πορεία προς την αιώνια κοινωνία με τον Χριστό, αλλά και όλους όσους αγαπάς στον τρόπο της Βασιλείας.

«Η αγάπη είν' απλή μα θέλει κόπο» τραγουδούν οι αδελφοί Κατσιμίχα. Μία αλήθεια η οποία περιγράφει τι είναι αληθινά η οικογένεια. Μία κοινωνία ανθρώπων που θέλουν να δίνουν και να παίρνουν αγάπη, με απλούς τρόπους και αυτονόητη απλότητα, μα που δυσκολεύονται πολύ, γιατί όλα θέλουν κόπο. Και ζούμε σε μία εποχή η οποία έχει μάθει τον κόπο να τον αφήνει στην άκρη και είναι δύσκολο να πείσουμε τους εαυτούς μας και, κυρίως, τα παιδιά μας, ότι δεν είναι μόνο δικαίωμα η αγάπη, αλλά επιλογή και κόπος που ομορφαίνει και νοηματοδοτεί τη ζωή μας. Μαζί με την ελευθερία αποτελούν την οδό της όντως ζωής, αυτή που σε κάνει να συναντάς Θεό και άνθρωπο και να χτίζεις μία κοινωνία στην οποία η χαρά δεν γίνεται να σου αφαιρεθεί.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Πηγή: Βήματα (23/12/2012)

http://h-agaph-panta-elpizei.blogspot.gr/
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Αγάπη ...τι δύσκολο πράγμα

27
Αγάπη Χριστιανική


Όπως η μνήμη της φωτιάς δεν ζεσταίνει το σώμα, έτσι και η πίστη χωρίς αγάπη δεν φωτίζει την ψυχή με τη γνώση του Θεού. Αγάπη είναι μια αγαθή διάθεση της ψυχής, που κάνει τον άνθρωπο να μην προτιμά τίποτε άλλο περισσότερο από το να γνωρίσει τον Θεό. Είναι αδύνατον όμως ν' αποκτήσει σταθερά μέσα του αυτή την αγάπη, όποιος έχει εμπαθή προσκόλληση σε κάτι από τα γήινα.

Εκείνος που φοβάται τον Θεό, έχει πάντοτε σύντροφό του την ταπεινοφροσύνη.
Και η ταπεινοφροσύνη τον οδηγεί στην αγάπη και την ευχαριστία του Θεού. Σκέφτεται δηλαδή την προηγούμενη ζωή του, τα διάφορα αμαρτήματα και τους πειρασμούς τους, και πως απ' όλα αυτά τον γλύτωσε ο Κύριος και τον μετέφερε από τη ζωή των παθών στον κατά Θεόν βίο. Με τέτοιες σκέψεις λοιπόν αποκτά και την αγάπη προς τον Θεό, τον ευεργέτη και κυβερνήτη της ζωής του, τον οποίο αδιάλειπτα ευχαριστεί με πολλή ταπεινοφροσύνη. Εκείνος που αγαπάει τον Θεό, ζει αγγελικό βίο πάνω στη γη. Νηστεύει και αγρυπνεί, ψάλλει και προσεύχεται, και για κάθε άνθρωπο σκέφτεται πάντοτε το καλό.

Η ανέκφραστη ειρήνη, που έχουν οι άγιοι άγγελοι, οφείλεται σ' αυτά τα δύο: στην αγάπη προς τον Θεό και στην αγάπη αναμεταξύ τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τους αγίους όλων των αιώνων. Πολύ καλά λοιπόν έχει λεχθεί από τον Σωτήρα μας, ότι σ' αυτές τις δύο εντολές συνοψίζονται όλος ο νόμος και η διδασκαλία των προφητών. (Ματθ. 22, 40).

Όποιος αγαπάει τον Θεό, δεν είναι δυνατό να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό του. Και όσους ακόμα είναι υπόδουλοι στα πάθη τους, κι αυτούς τους αγαπάει σαν τον εαυτό του, και χαίρεται με αμέτρητη και ανείπωτη χαρά, όταν τους βλέπει να διορθώνονται.

«Όποιος με αγαπάει», λέει ο Κύριος, «θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14, 23). «Και η δική μου εντολή είναι να αγαπάτε ο ένας τον άλλο» (Ιω. 15,12). Εκείνος λοιπόν που δεν αγαπάει τον πλησίον του, αθετεί την εντολή του Κυρίου. Και όποιος αθετεί την εντολή του Κυρίου, ούτε τον Κύριο είναι δυνατό ν' αγαπήσει. Σε όλες μας τις πράξεις ο Θεός εξετάζει το σκοπό για τον οποίο τις εκτελούμε, αν δηλαδή τις κάνουμε γι' Αυτόν ή για κάτι άλλο. Όταν λοιπόν θέλουμε να κάνουμε ένα καλό, ας μην έχουμε σκοπό ν' αρέσουμε στους ανθρώπους, αλλά μόνο στον Θεό. Σ' Αυτόν ν' αποβλέπουμε και όλα να τα κάνουμε για τη δική του δόξα. Διαφορετικά, θα κουραζόμαστε χωρίς να κερδίζουμε τίποτα.

Έργο αγάπης είναι η ολόψυχη ευεργεσία προς τον πλησίον μας, η μακροθυμία και η υπομονή που δείχνουμε απέναντί του, καθώς επίσης και η φρόνιμη και συνετή χρησιμοποίηση των πραγμάτων. Η διάθεση της αγάπης δεν φανερώνεται μόνο με την παροχή χρημάτων, αλλά πολύ περισσότερο με τη μετάδοση πνευματικού λόγου και με τη σωματική διακονία.


Εκείνος που αγαπάει τον Χριστό, Τον μιμείται όσο μπορεί. Ο Χριστός, για παράδειγμα, δεν έπαψε να ευεργετεί τους ανθρώπους, έδειχνε μακροθυμία, όταν του συμπεριφέρονταν με αχαριστία και Τον βλαστημούσαν, υπέμεινε, όταν Τον χτυπούσαν και Τον θανάτωναν, χωρίς καθόλου να σκέφτεται για κανέναν το κακό που Του έκανε.

Αυτά τα τρία έργα είναι εκφραστικά της αγάπης προς τον πλησίον. Χωρίς αυτά, απατάται εκείνος που λέει ότι αγαπάει το Χριστό ή ότι θα κερδίσει τη βασιλεία Του. Γιατί ο Κύριος μας βεβαιώνει: «Δεν θα μπει στη βασιλεία των ουρανών εκείνος που μου λέει «Κύριε, Κύριε», αλλά εκείνος που κάνει το θέλημα του Πατέρα μου» (Ματθ.7,21). Και πάλι:«Όποιος με αγαπάει, θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14,15). «Εγώ σάς λέω», είπε ο Κύριος, «αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευεργετείτε όσους σάς μισούν, προσεύχεστε για όσους σάς βλάπτουν» (Ματθ. 5,44). Γιατί έδωσε αυτές τις εντολές; Για να ελευθερώσει από το μίσος, τη λύπη, την οργή και τη μνησικακία και να σε αξιώσει ν' αποκτήσεις την τέλεια αγάπη. Αυτή είναι αδύνατο να την έχει όποιος δεν αγαπάει εξίσου όλους τους ανθρώπους, όπως και ο Θεός τους αγαπάει όλους εξίσου.

Όποιος έχει την τέλεια αγάπη, δεν κάνει διακρίσεις στους ανθρώπους. Ξέρει πως όλοι μας έχουμε την ίδια ανθρώπινη φύση, και γι' αυτό ανεξαίρετα τους αγαπάει όλους το ίδιο. Τους ενάρετους τους αγαπάει ως φίλους, ενώ τους κακούς τους αγαπάει ως εχθρούς και τους ευεργετεί και μακροθυμεί και υπομένει, αν τον βλάψουν, χωρίς να υπολογίζει καθόλου το κακό που του γίνεται. Αντίθετα, αν το καλέσει η περίσταση, πάσχει για χάρη τους, για να τους κάνει κι αυτούς φίλους, αν είναι δυνατόν. Κι αν αυτό δεν το κατορθώσει, δεν αλλάζει τη διάθεσή του, αλλά συνεχίζει να τους αγαπάει όλους εξίσου.

Αγωνίσου, όσο μπορείς, ν' αγαπήσεις κάθε άνθρωπο. Αν αυτό δεν μπορείς να το κάνεις ακόμα, τουλάχιστον μη μισήσεις κανέναν. Αλλά ούτε αυτό θα μπορέσεις να το πετύχεις, αν δεν καταφρονήσεις τα πράγματα του κόσμου. Αν «η αγάπη δεν κάνει κακό στον πλησίον» (Ρωμ. 13,10), εκείνος που φθονεί τον αδελφό και λυπάται για την προκοπή του και με ειρωνείες προσπαθεί να κηλιδώσει την υπόληψή του ή τον επιβουλεύεται με κάποια κακοήθεια, αυτός ο άνθρωπος δεν αποξενώνει άραγε τον εαυτό του από την αγάπη και δεν τον κάνει ένοχο για την αιώνια καταδίκη;

Ο Χριστός δεν θέλει να έχεις εναντίον κανενός ανθρώπου μίσος ή λύπη ή οργή ή μνησικακία οποιασδήποτε μορφής και για οποιοδήποτε πρόσκαιρο πράγμα.
Κι αυτό το διακηρύσσουν παντού τα τέσσερα Ευαγγέλια. Η λύπη είναι στενά συνδεδεμένη με τη μνησικακία. Όταν λοιπόν ο νους σκέφτεται το πρόσωπο του αδελφού και αισθάνεται λύπη, είναι φανερό ότι του κρατάει κακία. «Οι δρόμοι όμως των μνησίκακων οδηγούν στον πνευματικό θάνατο» (Παρ. 12,28), γιατί «ο κάθε μνησίκακος είναι παραβάτης του νόμου» (Παρ. 21,24). Την ώρα της ειρήνης σου, μη θυμάσαι εκείνα που σου είπε ο αδελφός όταν σε στενοχώρησε είτε σ' εσένα κατά πρόσωπο τα είπε, είτε σε άλλον και μετά τα άκουσες-, για να μην πέσεις στο πάθος της μνησικακίας.

Όταν συνομιλείς με άλλους, πρόσεχε μήπως εξαιτίας της λύπης, που διατηρείς ακόμα κρυμμένη μέσα σου, νοθεύσεις τους επαίνους σου για τον αδελφό, αναμιγνύοντας ασυναίσθητα στα λόγια σου την κατηγορία. Να χρησιμοποιείς στις συνομιλίες σου αγνό έπαινο για τον αδελφό και να προσεύχεσαι γι' αυτόν ειλικρινά, σαν να προσεύχεσαι για τον εαυτό σου. Έτσι, πολύ σύντομα θα ελευθερωθείς από το ολέθριο μίσος. Αν θέλεις να μην ξεπέσεις από την αγάπη του Θεού, μην αφήσεις τον αδελφό σου να κοιμηθεί λυπημένος μαζί σου ούτε κι εσύ να κοιμηθείς λυπημένος μαζί του. Πήγαινε, συμφιλιώσου με τον αδελφό σου, και τότε πρόσφερε στον Χριστό το δώρο της αγάπης σου με καθαρή συνείδηση και θερμή προσευχή.

Μην αφήσεις τ' αυτιά σου ν' ακούνε τα λόγια όποιου καταλαλεί, ούτε και τα δικά σου λόγια να φτάνουν στ' αυτιά του φιλοκατήγορου, μιλώντας ή ακούγοντας με ευχαρίστηση κατά του πλησίον σου, για να μη χάσεις τη θεία αγάπη και βρεθείς απόκληρος της αιώνιας ζωής. Δεν υπάρχει βαρύτερος πόνος της ψυχής από τη συκοφαντία, είτε στην πίστη συκοφαντείται κάποιος είτε στη διαγωγή. Και κανείς δεν μπορεί να μένει αδιάφορος όταν συκοφαντείται, παρά μόνο εκείνος που στρέφει τα μάτια του στο Θεό, τον μόνο που μπορεί να μας λυτρώσει από τον κίνδυνο, να φανερώσει στους ανθρώπους την αλήθεια και να παρηγορήσει την ψυχή με την ελπίδα. Όσο εσύ προσεύχεσαι μ' όλη σου την ψυχή για εκείνον που σε συκοφάντησε, τόσο και ο Θεός πληροφορεί για την αθωότητά σου όσους σκανδαλίστηκαν εξαιτίας της συκοφαντίας.

Γνήσιος φίλος είναι εκείνος που, στον καιρό του πειρασμού, συμμερίζεσαι αθόρυβα και ατάραχα τις θλίψεις, τις ανάγκες και τις συμφορές του πλησίον, σαν να είναι δικές του. Δεν έχει ακόμα τέλεια αγάπη ούτε βαθιά γνώση της θείας πρόνοιας εκείνος που σε καιρό πειρασμού δεν κάνει υπομονή για όσα λυπηρά του συμβαίνουν, αλλά αποκόπτεται από την αγάπη των πνευματικών αδελφών. Αν εκείνος που έχει όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, δεν έχει όμως αγάπη, τίποτα δεν ωφελείται, όπως λέει ο θείος Απόστολος (α' Κορ. 13,2), άραγε πόση προθυμία και ζήλο οφείλουμε να δείξουμε για να την αποκτήσουμε;

Πολλοί βέβαια έχουν πει πολλά για την αγάπη. Αν όμως την αναζητήσεις, θα τη βρεις μόνο στους μαθητές του Χριστού, γιατί μόνο αυτοί είχαν για δάσκαλό τους στην αγάπη την αληθινή Αγάπη, το Χριστό, και έλεγαν: «Αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και να γνωρίζω όλα τα μυστήρια, κι αν έχω όλη τη γνώση, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δεν ωφελούμαι» (α' Κορ. 13,2).
Εκείνος λοιπόν που απέκτησε την αγάπη, απέκτησε τον ίδιο το Θεό, γιατί «ο Θεός είναι αγάπη» (α' Ιω. 4,16). Σ' Αυτόν ανήκει η δόξα και το κράτος στους αιώνες. Αμήν.

Οσίου Μάξιμου του Ομολογητή

Πηγή: http://orthodox-world.pblogs.gr
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Διδασκαλιες αγιων και αποστάγματα πατερικης σοφιας”

cron