Για να διαβάσετε τις συζητήσεις πρέπει να είστε εγγεγραμένο μέλος.

Πορεία προς την "Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση". Η "Νέα Ρωμαϊκή αυτοκρατορία" ωριμάζει

1
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι μετά τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας (εκλογές 2015) τα περισσότερα κόμματα στην εξουσία είναι "μνημονιακά" με φιλοευρωπαϊκή πολιτική. Το πλοίο της Ελλάδος έχει σαλπάρει οριστικά προς την "Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση". Σε αυτό το θέμα θα ασχοληθούμε συνοπτικά με αυτό το αντικείμενο.
Εικόνα

Τι σημαίνει ευρωπαϊκή ολοκλήρωση

Μαρτίου 30, 2010 από akrivopoulouchristina
H πορεία προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση

Η πορεία προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, ξεκίνησε το 1952 με την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) από έξι χώρες: το Βέλγιο, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, το Λουξεμβούργο και τις Κάτω Χώρες. Σκοπός τους ήταν να πάψουν τα κράτη να ασκούν κυριαρχικά δικαιώματα στους πόρους που διαδραμάτισαν ζωτικό ρόλο στους παγκόσμιους πολέμους –δηλ. τον άνθρακα και το χάλυβα– ούτως ώστε να διασφαλιστεί διαρκής ειρήνη.

Λίγα χρόνια μετά την πρώτη τους επιτυχία, οι χώρες αποφάσισαν να προβούν στην ολοκλήρωση άλλων τομέων της οικονομίας τους, όπως η γεωργία, με στόχο την άρση των εμπορικών φραγμών και τη δημιουργία κοινής αγοράς. Το 1958 δημιούργησαν την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας (Ευρατόμ). Το 1967 τα όργανα των τριών αυτών κοινοτήτων συγχωνεύθηκαν. Με την πάροδο του χρόνου και άλλες χώρες της Ευρώπης εντάχθηκαν στις τότε Ευρωπαϊκές Κοινότητες (ΕΚ) –ή στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), όπως καλείται μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992)– έπειτα από διάφορους γύρους ενταξιακών διαπραγματεύσεων.

Σε αυτό το πλαίσιο, ολοκλήρωση σημαίνει ότι οι χώρες λαμβάνουν κοινές αποφάσεις για πολλά θέματα, εγκρίνοντας “πολιτικές” που καλύπτουν ένα ευρύτερο πεδίο, από τη γεωργία ως τον πολιτισμό, από θέματα καταναλωτών μέχρι τον ανταγωνισμό και από το περιβάλλον και την ενέργεια ως τις μεταφορές και το εμπόριο.

Αν και, επίσημα, η ενιαία αγορά έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί στα τέλη του 1992, απαιτείται ακόμη σημαντική πρόοδος σε ορισμένους τομείς – για παράδειγμα, απαιτείται η δημιουργία μιας πραγματικά ενιαίας αγοράς χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών.

Πηγή: http://www.europa.eu.

https://akrivopoulouchristina.wordpress ... %83%CE%B7/
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Εμπρός ολοταχώς προς την "Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση"

2
Στον ίδιο δρόμο και η Κύπρος

_____________

Αναστασιάδης: Τίποτα δεν μπορεί να ακυρώσει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση
Τα αποτελέσματα του πολέμου λειτούργησαν ως καταλύτης για ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον στην ευρωπαϊκή ενότητα, επεσήμανε ο πρόεδρος της Κύπρου
Τα αμοιβαία συλλογικά οφέλη από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πολύ μεγαλύτερης σημασίας από οποιαδήποτε άλλα εθνικά οφέλη, τονίζει ο Κύπριος Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης, επισημαίνοντας ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι μια συνεχιζόμενη διαδικασία που συνεχώς εξελίσσεται.



Ο κ. Αναστασιάδης παρέστη χθες βράδυ και απηύθυνε χαιρετισμό σε εκδήλωση για την 70η επέτειο της λήξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που πραγματοποιήθηκε στο Γκντασκ της Πολωνίας.

Μεταξύ άλλων, είπε ότι τα αποτελέσματα του πολέμου λειτούργησαν ως καταλύτης για ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον στην ευρωπαϊκή ενότητα, με τις κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών να αντιμετωπίζουν το αίτημα της κοινωνίας για αποφυγή πολέμων και για οικονομική ασφάλεια.

«Χωρίς αμφιβολία, παρά τη σωρεία προκλήσεων που η ΕΕ και η Ευρώπη γενικά συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν, τίποτε δεν μπορεί να ακυρώσει τα επιτεύγματα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στο δεύτερο μέρος του 20ού αιώνα, ένας αιώνας που σηματοδοτήθηκε από δύο παγκοσμίους πολέμους» και μια μεταπολεμική περίοδο διαχωρισμού, είπε ο Κύπριος Πρόεδρος, σημειώνοντας τα επιτεύγματα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης σε ό,τι αφορά την ανάπτυξη και την πολυμορφία της σύγχρονης Ευρώπης.

http://www.protothema.gr/politics/artic ... loklirosi/
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Εμπρός ολοταχώς προς την "Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση"

3
Η ευρωπαική ολοκλήρωση λανσάρεται ως "λύση" προς την Κρίση.

___________



Του Χρηστου Ροζακη*
H ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ως απάντηση στην κρίση
ΑΡΧΕΙΟ ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ 17.06.2012


H τρέχουσα οικονομική κρίση στην Ευρώπη μπορεί φυσικά να ερμηνευτεί από διαμετρικά διαφορετικές σκοπιές ως προς τα κύρια αίτια της ανάδυσης και της μεγιστοποίησής της. Μια κεντρική, πάντως, ερμηνευτική προσέγγιση μπορεί να αποδώσει βασικές ευθύνες στο σημερινό διεθνές οικονομικό σύστημα, με την καλπάζουσα ασυδοσία των αγορών και τη σύστοιχη απουσία ενός κεντρικού ελέγχου και τισάθευσής τους. Αυτή, όμως, είναι μια πραγματικότητα που προσδιορίζει, και ενδεχομένως θα προσδιορίζει ακόμα για αρκετά χρόνια, τις οικονομικές σχέσεις, και η πολιτική καλείται να λειτουργήσει μέσα σε αυτήν προσπαθώντας, στο μέτρο του δυνατού, να την αντιμετωπίσει με τη διεθνή συνεργασία και με αποτελεσματικές συσπειρώσεις.

Ο ευρωπαϊκός μικρόκοσμός μας είναι ένα από τα θύματα αυτής της πρωτοκαθεδρίας των αγορών στις οικονομικές σχέσεις. H Ευρωπαϊκή Ενωση (E.E.) και η Ευρωζώνη δεν έχουν ώς τα τώρα αντιτείνει θεσμικά αντίβαρα απέναντι στην αλόγιστη χρήση των αγορών από ορισμένα κράτη-μέλη τους, όπως και από συστατικές ομάδες της ιδιωτικής οικονομίας τους, έτσι ώστε να μη χρησιμοποιούν ανεμπόδιστα τα προνόμια της ευρωπαϊκής ταυτότητάς τους για οικονομικές υπερβάσεις και για εύκολο, αδικαιολόγητο πλουτισμό. Ιδιαίτερα για τις χώρες της Ευρωζώνης -και κομίζοντας γλαύκα στην Αθήνα με αυτήν τη διαπίστωση- η κατάληξη της καθιέρωσης ενός κοινού οικονομικού και νομισματικού συστήματος, της ONE, με σαφή υπερτροφία του δεύτερου σκέλους της εξίσωσης - της νομισματικής ένωσης - και με περιορισμένη, και μόνο έμμεση (μέσω της νομισματικής πολιτικής), παρέμβαση στις πολιτικές των μελών της προφανώς συνιστά βασικό στοιχείο της σημερινής κακοδαιμονίας. Αποτελεί, φαντάζομαι, παγκόσμια πρωτοτυπία η καθιέρωση ενός υπερεθνικού νομίσματος που αντί να συνοδεύει και να συμπληρώνει μια κοινή δημοσιονομική, τουλάχιστον, πολιτική, προτρέχει της παρουσίας της και την υποκαθιστά.

Αυτή η πρωθύστερη ανάπτυξη της νομισματικής πολιτικής συμβαδίζει ιστορικά με μια γενικότερη και αντιφατική, θα έλεγα, ανατροπή των προτεραιοτήτων της E.E. Ενώ εισάγεται το κοινό νόμισμα ως προωθημένη ουσιαστικά συνεργασία και στοιχείο ολοκλήρωσης, παρατηρείται ταυτόχρονα μια οπισθοδρόμηση του φαινομένου της εμβάθυνσης. H θεμελιακή επιλογή των αρχών του αιώνα για μαζική - κι όχι ιδιαίτερα συντεταγμένη - διεύρυνση με δώδεκα νέα μέλη, όχι μόνο τροποποιεί την ισορροπία ανάμεσα στην εμβάθυνση και τη διεύρυνση, αλλά ουσιαστικά διατυπώνει μια νέα πρόταση ενδοευρωπαϊκών σχέσεων. Γιατί συμπεριλαμβάνει στους κόλπους της E.E. δέκα τουλάχιστον κράτη που διεισδύουν σε αυτήν με στόχους και προσδοκίες οι οποίες απέχουν από το όραμα μιας πολιτικά ενσωματωμένης Ευρώπης, κομίζοντας μαζί τους τόσο θεσμικές όσο και δομικές ανετοιμότητες που, από τη φύση τους, δεν μπορεί παρά να καθυστερούν τη διαδικασία της ολοκλήρωσης.

Η αλυσιδωτή αντίδραση που έχει ακολουθήσει τη τροποποίηση της ισορροπίας των προτεραιοτήτων έχει οδηγήσει σε μια συνολικότερη επιστροφή στον εθνοκεντρισμό, ως αποτέλεσμα της αδυναμίας των κρατών - μελών, που εμμένουν στην εμβάθυνση, να επικρατήσουν πλειοψηφικά, αλλά και της αποθάρρυνσης των λαών τους για ένα κοινό πολιτικό ευρωπαϊκό μέλλον. Οι διακυβερνητικές λογικές, συνεπώς, επικρατούν απέναντι στις υπερεθνικές «κοινοτικές» πολιτικές. Με τη σειρά της, η διακυβερνητική επικράτηση συνεπάγεται τη σχεδόν αποκλειστική επιβολή των οικονομικά ισχυρότερων κρατών της E.E. που, όπως το ζούμε εξάλλου σήμερα, υπαγορεύουν τις κύριες κατευθύνσεις των ευρωπαϊκών πολιτικών.

Η τρέχουσα, λοιπόν, κρίση ήταν προαναγγελθείσα. Και η έξοδος από αυτήν, αν θέλουμε την επιβίωση της E.E. ως παγκόσμιου παίκτη, είναι η ενδυνάμωση της εμβάθυνσης τόσο στην Ευρώπη των 27, όσο και στην Ευρωζώνη. Για την πρώτη χρειάζεται, βέβαια, η καθιέρωση προωθημένων συνεργασιών σε καίριους τομείς ολοκλήρωσης, ενώ για τη δεύτερη, βαθμιαία δημιουργία μιας κοινής οικονομικής πολιτικής. Αλλά και από την πλευρά των θεσμών είναι απαραίτητη μια αυθεντική επιστροφή στο κοινοτικό υπόδειγμα με την ενίσχυση των υπερεθνικών θεσμών (Επιτροπή, Κοινοβούλιο, Δικαστήριο) για να μετριαστεί η διακυβερνητική υπεροπλία. Το σχήμα αυτό προϋποθέτει χρόνο για να επιτευχθεί. Αλλά τίποτα δεν αποκλείει, παράλληλα με την προετοιμασία του, τη λήψη παράλληλων μέτρων που να αποκλείουν το ενδεχόμενο ενός καταποντισμού της Ευρωζώνης που κινδυνεύει άμεσα.

Ποια θα μπορούσε να είναι η θέση της Ελλάδας μέσα σε αυτές τις εξελίξεις, τη στιγμή που οι ενδείξεις για την κατανόηση του προβλήματος από τους Ευρωπαίους δείχνουν μια κινητικότητα στην κατεύθυνση αλλαγής τόσο των βραχυπρόθεσμων, όσο και των μακροπρόθεσμων πολιτικών; Φυσικά, πρώτη και βασική προϋπόθεση για να συζητούμε την ελληνική θέση είναι η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, που σήμερα διακυβεύεται μέσα από ένα νεφέλωμα αόριστων προτάσεων σχετικά με την τύχη των δεσμεύσεών μας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ορισμένες ρυθμίσεις τόσο του πρώτου, όσο και του δεύτερου Μνημονίου έχουν αποτύχει, προκαλώντας σοβαρές επιπτώσεις στην οικονομία, στην ποιότητα ζωής και στην κοινωνική συνοχή. Τα αρνητικά αυτά σημεία θα πρέπει να προβληθούν και να συζητηθούν με τους θεσμικούς συνομιλητές μας, με ένα πνεύμα αμοιβαίας κατανόησης και πραγματισμού. Υπάρχουν, όμως, και τμήματα των συμφωνηθέντων που αφορούν σοβαρές διαρθρωτικές μεταβολές στον πάσχον ελληνικό σώμα οι οποίες πρέπει να επιτευχθούν, είτε παραμείνουμε στην Ευρωζώνη, είτε εκτός αυτής, γιατί αποτελούν απαραίτητα στοιχεία εξυγίανσης για την προκοπή της χώρας, της οικονομίας της, αλλά, θα έλεγα, και της ελληνικής κοινωνίας και της πολιτικής ζωής. Μια τέτοια διάκριση ανάμεσα στη διαπραγματεύσιμη ύλη και στις αδιαπραγμάτευτες αναγκαιότητες πρέπει να γίνει κατανοητή από όλους μας αλλά, κυρίως, να τονιστεί στους θεσμικούς συνομιλητές μας στη διάρκεια μιας διαδικασίας διαπραγμάτευσης.

Υπάρχει, όμως, και ένα δεύτερο ζήτημα το οποίο θα πρέπει να συζητήσουμε με σοβαρότητα: εάν η Ελλάδα θέλει να συμμετάσχει στη διαφαινόμενη πορεία προς την κατεύθυνση μιας πιο πολιτικής Ευρώπης, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι μια περισσότερο κεντρικά οργανωμένη E.E. θα σήμαινε ισχυρότερο έλεγχο σημαντικών τομέων της πολιτικής από τους υπερεθνικούς και τους διακυβερνητικούς θεσμούς. Είμαστε άραγε έτοιμοι να δεχτούμε αυτήν την πραγματικότητα, που απαιτεί πειθαρχία, προσαρμογή σε κοινά υποδείγματα ζωής - με σεβασμό, βέβαια, ορισμένων διαστάσεων των τοπικών ιδιαιτεροτήτων - σε έκταση πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που μας είχε συνηθίσει η ατελής και σχετικά περιορισμένη, ώς και σήμερα, ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. H απάντηση θα πρέπει να είναι θετική γιατί οι ωφέλειες που μπορεί να προκύψουν από μια ενίσχυση της Ευρώπης για τις χώρες - μέλη αντισταθμίζουν οποιεσδήποτε δυσανεξίες παραχωρήσεων. Αυτή, εξάλλου, δεν υπήρξε η διαπίστωση που μας οδήγησε στην ένταξη στην τότε Κοινότητα και στην ένταξή μας στην ONE;

* O κ. Χρήστος Ροζάκης είναι πρώην υφυπουργός Εξωτερικών και ομότιμος καθηγητής Διεθνούς Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών.
http://www.kathimerini.gr/730635/opinio ... sthn-krish
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Εμπρός ολοταχώς προς την "Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση"

4
Ο Τίτλος εδώ μιλάει από μόνος του :

________________

Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση χωρίς περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας δεν νοείται

ΤΟ ΒΗΜΑ - ΤΗΕ PROJECT SYNDICATE

Στην τελευταία συζήτηση επί του δημοσιονομικού συμφώνου που πραγματοποιήθηκε στο γαλλικό κοινοβούλιο, η σοσιαλιστική κυβέρνηση της χώρας αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι η επικύρωση του εν λόγω συμφώνου θα υπέσκαπτε τη γαλλική εθνική κυριαρχία. «Δεν δημιουργεί το παραμικρό εμπόδιο στις κρατικές μας δαπάνες», διαβεβαίωσε ο πρωθυπουργός Ζαν-Μαρκ Ερό. «Η κυριαρχία επί του προϋπολογισμού παραμένει στο κοινοβούλιο της Γαλλικής Δημοκρατίας», προσέθεσε.

Καθώς ο Ερό προσπαθούσε να καθησυχάσει τους επιφυλακτικούς συναδέλφους του, συμπεριλαμβανομένων αρκετών στελεχών του δικού του κόμματος, ο Ευρωπαίος Επίτροπος Ανταγωνιστικότητας Χοακίν Αλμούνια έστελνε ένα παρόμοιο μήνυμα στους σοσιαλδημοκράτες ομόλογούς του στις Βρυξέλλες. Για να επιβιώσει η Ευρώπη, είπε, «πρέπει να διαψεύσει όσους πιστεύουν ότι η σχέση παγκοσμιοποίησης και εθνικής κυριαρχίας είναι συγκρουσιακή».

Κανείς δε θέλει να εκχωρήσει εθνική κυριαρχία και, απ'ό,τι φαίνεται, λιγότερο από όλους οι πολιτικοί της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ωστόσο, αρνούμενοι να αποδεχθούν το γεγονός ότι η βιωσιμότητα της ευρωζώνης εξαρτάται από σημαντικούς περιορισμούς σε επίπεδο εθνικής κυριαρχίας, οι ευρωπαίοι ηγέτες παραπλανούν τους ψηφοφόρους τους, καθυστερούν τον εξευρωπαϊσμό δημοκρατικών πολιτικών και αυξάνουν το πολιτικό και οικονομικό κόστος του τελικού διακανονισμού.

Η ευρωζώνη αποβλέπει σε πλήρη οικονομική ολοκλήρωση, η οποία συνεπάγεται μείωση έως εξάλειψη του κόστους στο διασυνοριακό εμπόριο και στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές. Προφανώς, αυτό σημαίνει ότι οι κυβερνήσεις θα πρέπει να καταργήσουν τις άμεσες συναλλαγές στο εμπόριο και τις ροές κεφαλαίου. Σημαίνει επίσης ότι πρέπει να εναρμονίσουν τους εγχώριους κανόνες και κανονισμούς - όπως τα πρότυπα ασφαλείας των προϊόντων και τους κανονισμούς των τραπεζών - με εκείνους των κρατών-μελών, ώστε να διασφαλισθεί ότι δε θα λειτουργήσουν ως έμμεσα εμπόδια στις εμπορικές συναλλαγές. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να αφήσουν κατά μέρος τις αλλαγές σε αυτές τις πολιτικές, ώστε η ίδια η αβεβαιότητα να μην λειτουργήσει ως επιπλέον κόστος.

Για να το θέσουμε απλά: η επιτυχία του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έγκειται στον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας. Το γεγονός ότι το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έχει τεθεί εν αμφιβόλω, οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι η εθνική κυριαρχία μπαίνει για μία ακόμη φορά στη μέση. Σε μία πραγματική οικονομική ένωση, στηριζόμενη σε πολιτικούς θεσμούς κοινούς σε όλη την ΕΕ, τα χρηματοπιστωτικά προβλήματα της Ελλάδας, της Ισπανίας και άλλων κρατών-μελών δε θα είχαν λάβει τις διαστάσεις που έχουν σήμερα, απειλώντας την ύπαρξη της ίδιας της Ένωσης.

Αναλογιστείτε το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Κανένας δεν παρακολουθεί το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών π.χ. της Φλόριδας σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα, παρόλο που μπορεί εύκολα να μαντέψει κανείς ότι είναι τεράστιο (καθώς το κράτος εκεί φιλοξενεί πολλούς συνταξιούχους που ζουν με επιδόματα προερχόμενα από αλλού).

Όταν η κυβέρνηση της Φλόριδας πτωχεύσει, οι τράπεζες της πολιτείας αυτής θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν κανονικά, καθώς υπόκεινται σε ομοσπονδιακή κι όχι σε κρατική δικαιοδοσία. Όταν οι τράπεζες της Φλόριδας πέσουν έξω, τα κρατικά δημοσιονομικά προστατεύονται, καθώς οι τράπεζες τελούν υπ'ευθύνη των ομοσπονδιακών θεσμών αποκλειστικά. Κι όταν οι εργαζόμενοι της Φλόριδας μείνουν άνεργοι, λαμβάνουν επιδόματα ανεργίας από την Ουάσιγκτον.

Οποτε οι αμερικανοί ψηφοφόροι απογοητεύονται με την οικονομία, δεν εξεγείρονται εκτός της πρωτεύουσας της πολιτείας, αλλά ασκούν πίεση στους αντιπροσώπους τους στο Κογκρέσο, ώστε αυτοί με τη σειρά τους να ασκήσουν πίεση για αλλαγή στις ομοσπονδιακές πολιτικές. Και κάθε άλλο παρά έλλειψη εθνικής κυριαρχίας χαρακτηρίζει τις ΗΠΑ.

Η σχέση εθνικής κυριαρχίας και δημοκρατίας είναι επίσης παρεξηγημένη. Δεν είναι όλοι οι περιορισμοί στην άσκηση εθνικής κυριαρχίας αντιδημοκρατικοί. Οι πολιτικοί επιστήμονες κάνουν λόγο για «δημοκρατική ανάθεση» - την ιδέα ότι ένα κυρίαρχο κράτος μπορεί να θέλει να περιορίσει την εξουσία του (μέσω διεθνών δεσμεύσεων ή ανάθεση σε αυτόνομες υπηρεσίες), προκειμένου να επιτύχει καλύτερα αποτελέσματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: η ανάθεση της νομισματικής πολιτικής σε μία ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα προκειμένου να διατηρηθεί η σταθερότητα των τιμών.

Ακόμη κι αν επιλεκτικοί περιορισμοί της εθνικής κυριαρχίας ενισχύσουν τη δημοκρατία, δεν μπορεί να εγγυηθεί κανείς ότι το ίδιο θα ισχύσει με όλους τους περιορισμούς που ενέχει η ολοκλήρωση της αγοράς. Σε επίπεδο εσωτερικής πολιτικής, η ανάθεση περιορίζεται σε λίγους και συγκεκριμένους τομείς, όπου τα ζητήματα αυτά τείνουν να είναι ιδιαιτέρως τεχνικά και οι διαφορές των ψηφοφόρων μικρές.

Μία οικονομική παγκοσμιοποίηση ευνοϊκή προς τη δημοκρατία θα σεβόταν αυτούς τους περιορισμούς. Θα επέβαλλε μόνο τους περιορισμούς που συνάδουν με τη δημοκρατική ανάθεση, πιθανόν μαζί με έναν περιορισμένο αριθμό διαδικαστικών κανόνων (όπως η διαφάνεια, η λογοδοσία, η αντιπροσώπευση, η χρήση επιστημονικών στοιχείων κτλ.).

Όπως δείχνει το παράδειγμα των ΗΠΑ, η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας - για παράδειγμα στην περίπτωση της Φλόριδας, του Τέξας, της Καλιφόρνιας και άλλων πολιτειών - δε συνεπάγεται ούτε προϋποθέτει απαραίτητα δημοκρατικό έλλειμμα. Ο συνδυασμός όμως της ολοκλήρωσης της αγοράς με τη δημοκρατία στην Ευρώπη προϋποθέτει τη δημιουργία υπερεθνικών πολιτικών θεσμών, τα οποία θα εκπροσωπούν και θα λογοδοτούν.

Παγκοσμιοποίηση, δημοκρατία και εθνική κυριαρχία δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Θα πρέπει να διαλέξουμε δύο εκ των τριών. Εάν οι Ευρωπαίοι ηγέτες θέλουν να διατηρήσουν τη δημοκρατία, πρέπει να διαλέξουν μεταξύ πολιτικής ένωσης και οικονομικού κατακερματισμού. Πρέπει είτε να αποκηρύξουν μία και καλή την οικονομική κυριαρχία είτε να την χρησιμοποιήσουν προς όφελος των πολιτών τους. Όσο καθυστερούν να επιλέξουν, τόσο θα αυξάνεται το οικονομικό και πολιτικό κόστος που θα κληθούν στο τέλος να πληρώσουν.

* Ο Dani Rodrik είναι Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής Οικονομίας στο Kennedy School of Government του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ των ΗΠΑ

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=479083
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Εμπρός ολοταχώς προς την "Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση"

5
Ακολουθεί ένα πολύ σημαντικό άρθρο το οποίο δίνει εξηγήσεις σχετικά με τις "κοινές" πολιτικές που θα πρέπει υποχρεωτικά να ακολουθήσουν τα μέλη της Ε.Ε. Σε αυτό το σημείο αναρωτιέται κάποιος, από πνευματικής πλευράς, ως Ορθόδοξοι... με ποιο σκεπτικό θα ενσωματωθούμε στην ολοκληρωμένη Ευρώπη χωρίς να αφομοιωθεί η Πίστη μας ; Μία νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία γεννιέται.....
________________
1.1.2. Εμπειρική προσέγγιση της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης

Η πολυεθνική ολοκλήρωση μπορεί να οριστεί ως η εθελούσια ίδρυση με συνθήκη ή άλλη δεσμευτική συμφωνία, συναπτόμενη μεταξύ ανεξαρτήτων κρατών, κοινών θεσμικών οργάνων και η σταδιακή ανάπτυξη από αυτά κοινών πολιτικών που επιδιώκουν κοινούς στόχους και εξυπηρετούν κοινά συμφέροντα. Δεδομένου ότι είναι «εθελούσια», η διαδικασία πολυεθνικής ολοκλήρωσης διακρίνεται σαφώς από οποιαδήποτε μορφή καταπιεστικής διακυβέρνησης ή επιβεβλημένου συνασπισμού εθνών ή κρατών. Μια διαδικασία «πολυεθνικής» ολοκλήρωσης (multinational integration) μεταξύ ορισμένων κρατών πρέπει να διακρίνεται από μια «διεθνή ολοκλήρωση» (international integration) κατά την έννοια του Mitrany, η οποία αφορά όλα ή τα περισσότερα κράτη του κόσμου. Πρέπει επίσης να διακρίνεται από την «περιφερειακή ολοκλήρωση» (regional integration), μια έννοια που χρησιμοποιείται συχνά σχετικά με την ολοκλήρωση διαφόρων κρατών μιας περιοχής του κόσμου, αλλά που πρέπει στην πραγματικότητα να αναφέρεται στην ολοκλήρωση διαφόρων περιοχών ενός κράτους, μια διαδικασία που διεξάγεται συνεχώς στα περισσότερα κράτη του κόσμου. Πολυεθνική ολοκλήρωση μπορεί να υπάρχει μέσα σε ένα κράτος με διάφορες εθνότητες, αλλά, σε αυτήν την περίπτωση, οι θεσμοί της βασίζονται σε ένα ομοσπονδιακό σύνταγμα μάλλον παρά σε μια συνθήκη μεταξύ ανεξαρτήτων κρατών.


Η «σταδιακή ανάπτυξη» κοινών πολιτικών υπονοεί ότι η πολυεθνική ολοκλήρωση είναι μια συνεχώς εξελισσόμενη διαδικασία χωρίς σαφώς καθορισμένο τέλος. Το ότι η διαδικασία είναι εθελούσια σημαίνει ότι ανεξάρτητα κράτη μπορεί να προσχωρήσουν σε αυτήν ανά πάσα στιγμή ακολουθώντας τις διαδικασίες και τα κριτήρια που έχουν ορίσει οι εταίροι, ή να την εγκαταλείψουν, εάν θεωρήσουν ότι οι κοινές πολιτικές που αναπτύσσονται ή προετοιμάζονται από τους εταίρους, σύμφωνα με τον ορισμό του κοινού συμφέροντος από την πλειοψηφία, δεν συμβαδίζει πλέον με τα εθνικά τους συμφέροντα.

Ο πρωταρχικός σκοπός της πολυεθνικής ολοκλήρωσης είναι η επίτευξη ειρήνης και ασφάλειας μεταξύ των κρατών μελών καθώς και μεταξύ αυτών και του λοιπού κόσμου. Αλλά, αντίθετα από μια στρατιωτική συμμαχία όπου ο σκοπός αυτός επιδιώκεται με διάφορες δεσμεύσεις και εγγυήσεις πολιτικής και στρατιωτικής φύσης, μια οργάνωση πολυεθνικής ολοκλήρωσης δημιουργείται σταδιακά μέσω ενός μεγάλου αριθμού κοινών πολιτικών, οι οποίες εδραιώνουν κοινά συμφέροντα και προάγουν την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών μελών. Όπως έλεγε ο Jean Monnet, ο πνευματικός πατέρας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η «ένωση μεταξύ ατόμων ή κοινοτήτων δεν είναι κάτι το φυσικό· είναι το αποτέλεσμα ενός διανοητικού συλλογισμού, ο οποίος έχει σαν αφετηρία τη διαπίστωση της ανάγκης αλλαγής... Tο ουσιώδες είναι, να υπάρχουν μεταξύ των ατόμων ή των κοινοτήτων, κοινά συμφέροντα».

Σύμφωνα με την ορολογία της ΕΚ/ΕΕ, ως «κοινές πολιτικές» θεωρούνταν άλλοτε εκείνες οι οποίες αντικαθιστούσαν βασικά στοιχεία των εθνικών πολιτικών (γεωργική, αλιείας, εμπορίου), ενώ οι πολιτικές που υποστήριζαν ή συμπλήρωναν τις εθνικές πολιτικές αποκαλούνταν «κοινοτικές πολιτικές». Αυτή η διαφοροποίηση είναι παρωχημένη, αφότου η Συνθήκη της Λισαβόνας κατήργησε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα [βλ. τα τμήματα 2.5 και 3.1]. Τώρα η Συνθήκη για τη λειτουργία της ΕΕ μιλάει για «πολιτικές και δράσεις της Ένωσης» (βλ. π.χ. τα άρθρα 7 έως 10 της ΣΛΕΕ), αλλά, οι «πολιτικές της Ένωσης» είναι στην ουσία «κοινές πολιτικές». Σημειώστε ότι η Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση καλεί την Ένωση να «καθορίζει και εφαρμόζει κοινές πολιτικές και δράσεις… σε όλους τους τομείς των διεθνών σχέσεων» (άρθρο 21 ΣΕΕ), μολονότι η κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφαλείας διέπεται από ειδικούς κανόνες και διαδικασίες (άρθρο 24 ΣΕΕ) [βλ. τα τμήματα 8.2.2 και 8.3]. Ακόμη και η διαφοροποίηση μεταξύ «πολιτικών» και «δράσεων» στερείται πρακτικής σημασίας. Πράγματι, όλες οι κοινές πολιτικές ή δράσεις, είτε εμπίπτουν στην «αποκλειστική αρμοδιότητα» της Ένωσης (άρθρο 3 ΣΛΕΕ), είτε στη «συντρέχουσα αρμοδιότητα με τα κράτη μέλη» (άρθρο 4 ΣΛΕΕ), βρίσκονται σε συνεχή εξέλιξη. Ξεκινούν σαν απλοί στόχοι που έχουν προσδιοριστεί ειδικά ή γενικά από τις Συνθήκες ή από τα θεσμικά όργανα και αναπτύσσονται βαθμιαία με ευρωπαϊκά νομικά μέσα [βλ. το τμήμα 3.3]. Πολλά κοινά μέτρα σε ένα τομέα ή πεδίο καταλήγουν στο να δημιουργήσουν μια «κοινή πολιτική» ή «πολιτική της Ένωσης». Στο παρόν βιβλίο, ο όρος «κοινή πολιτική» σημαίνει «την κοινή πολιτική των κρατών μελών της Ένωσης» σε έναν τομέα, κλάδο ή πεδίο.

Οι κοινές πολιτικές, που αναπτύσσονται βαθμιαία από τους πρωταγωνιστές της διαδικασίας, προάγουν την πολιτική και οικονομική ολοκλήρωση των συμμετεχόντων κρατών. Αν και η πολυεθνική ολοκλήρωση εξαρτάται από πολιτικές αποφάσεις, επιδρά πολύ επί των οικονομιών των κρατών μελών. Με επιταχυνόμενο ρυθμό κατά τα στάδια της τελωνειακής ένωσης, της κοινής αγοράς και της οικονομικής και νομισματικής ένωσης [βλ. το 2ο μέρος], ανοίγει τις συμμετέχουσες οικονομίες στο πολυεθνικό εμπόριο και στον ανταγωνισμό. Οι οικονομίες των κρατών μελών επηρεάζονται πολύ από τις κοινές οικονομικές και άλλες αποφάσεις. Καθώς οι οικονομίες αυτές ανοίγονται σταδιακά στο διεθνές εμπόριο και των ανταγωνισμό, όλες οι παράμετροι αλλάζουν: το εμπόριο αυξάνεται πάρα πολύ μέσα στη μεγάλη εσωτερική αγορά, οι όροι της προσφοράς και της ζήτησης μεταβάλλονται σημαντικά, οι κρατικές παρεμβάσεις περιορίζονται και νέες δυναμικές ροπές τίθενται σε κίνηση, όσον αφορά ιδίως τις ευκαιρίες εμπορίου και επενδύσεων. Η δημιουργία ή/και η επέκταση πολυεθνικών επιχειρήσεων και οι διασταυρωμένες επενδύσεις μεταξύ τους και με εθνικές επιχειρήσεις τείνουν να συνδέσουν στενότερα τις οικονομίες. Οι κοινές πολιτικές θεμελιώνουν έτσι μια πολιτική οικονομία νέας υφής και μορφής, η οποία επηρεάζει τις ενέργειες των πολιτικών ηγετών και τις δραστηριότητες των επιχειρηματιών των κρατών μελών.

Προκαλώντας πιο σκληρές συνθήκες ανταγωνισμού από τις υπάρχουσες μέσα στις προηγουμένως προστατευμένες οικονομίες, η πολυεθνική ολοκλήρωση επιφέρει πράγματι ριζικές αλλαγές στις επιχειρηματικές συνήθειες και δημιουργεί νέες επιχειρηματικές ευκαιρίες. Έπεται ότι οι επιχειρηματικές οργανώσεις, οι οποίες αποτελούν ισχυρές ομάδες συμφερόντων, επιδιώκουν να επηρεάσουν τη διαδικασία της ολοκλήρωσης κατά τρόπο που να ευνοεί τα συμφέροντά τους. Επεμβαίνουν με αιτήματα, προτάσεις ή κριτικές που απευθύνουν στους πρωταγωνιστές - τα κοινά όργανα και τις κυβερνήσεις των κρατών μελών - σε διάφορα στάδια της διαδικασίας λήψης των αποφάσεων σχετικά με ειδικές πολιτικές ή και με την όλη πρόοδο της διαδικασίας ολοκλήρωσης [βλ. το τμήμα 9.4].

Αν και είναι πρωταρχικής σημασίας, οι οικονομικές πιέσεις δεν αρκούν για να θέσουν σε κίνηση τη διαδικασία της ολοκλήρωσης. Ο απαραίτητος όρος για την εκκίνηση της διαδικασίας πολυεθνικής ολοκλήρωσης είναι η ειλικρινής επιδίωξη των πολιτικών, οικονομικών και άλλων ηγετών (elite) γειτονικών χωρών να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των εθνών τους, μάλλον παρά τα προσωπικά τους συμφέροντα ή εκείνα μιας τάξης ή κοινωνικής ομάδας. Υπό αυτόν τον όρο - ο οποίος συνεπάγεται δημοκρατικά καθεστώτα - οι οικονομικοί και πολιτικοί ηγέτες θα συμφωνήσουν αργά ή γρήγορα ότι η απελευθέρωση του εμπορίου εξυπηρετεί καλύτερα τους υπέρτατους εθνικούς στόχους της ειρήνης και της ευημερίας από τις ισχύουσες προστατευτικές οικονομικές πολιτικές [βλ. τα τμήματα 5.1 και 6.1]. Εάν δεχθούν αυτή τη θέση, έχουν μια επιλογή: ή να επιδιώξουν την αμοιβαία απελευθέρωση του εμπορίου με διακυβερνητική συνεργασία ή να ξεκινήσουν τη διαδικασία πολυεθνικής ολοκλήρωσης.

Η διακυβερνητική συνεργασία είναι ένα συμβατικό καταφύγιο των εθνικών συμφερόντων, βασισμένο στα καλά εμπεδωμένα τείχη της εθνικής κυριαρχίας, φυλασσόμενα από τις εθνικές κυβερνήσεις. Δεν απαιτεί ισχυρά κεντρικά θεσμικά όργανα ή ευρεία κοινή νομοθεσία. Μολονότι βασίζεται συνήθως σε Συνθήκη, η οποία προβλέπει κυβερνητικές ενέργειες και συμπεριφορές για τη μείωση των εμποδίων του εμπορίου και κυρώσεις σε περίπτωση παράβασης από ένα συμμετέχον κράτος, ο σεβασμός της συμφωνίας εξαρτάται περισσότερο από την καλή θέληση των συμμετεχουσών κυβερνήσεων παρά από κοινή νομοθεσία που θεσπίζουν και επιβάλλουν υπερεθνικά όργανα. Υπογράφοντας μια συμφωνία διακυβερνητικής συνεργασίας για απελευθέρωση του εμπορίου, όπως αυτή της Ευρωπαϊκής Ζώνης Ελεύθερων Συναλλαγών (ΕΖΕΣ) ή του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), μια κυβέρνηση αναλαμβάνει την υποχρέωση να περιορίσει την ελευθερία δράσης της στο πεδίο των δασμών και του εμπορίου, αλλά δεν εκχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα σε αυτόν τον τομέα. Σε περίπτωση σοβαρής διένεξης με τους εταίρους της, μπορεί να ελευθερώσει το κράτος της από τις υποχρεώσεις του χωρίς σοβαρές νομικές ή πολιτικές επιπτώσεις, άλλες από την ταυτόχρονη απώλεια των δικαιωμάτων που παρέχει η συμφωνία.

Η πολυεθνική ολοκλήρωση, αντίθετα, είναι μια δυναμική επιχείρηση προώθησης των εθνικών συμφερόντων, εξαρτώμενη από πολλές άγνωστες εσωτερικές και εξωτερικές παραμέτρους και ωθούμενη συνεχώς προς τα εμπρός από τις διαρκώς εξελισσόμενες απαιτήσεις των εταίρων και από την πρόσθετη ενέργεια που παρέχει η συνένωση των δυνάμεών τους. Ενώ προωθεί ισόρροπα τα συμφέροντα των μικρών και των μεγάλων κρατών, απαιτεί και οδηγεί προοδευτικά στη θεσμοθέτηση πολλών κοινών πολιτικών, στην εναρμόνιση των νομοθεσιών και στην κοινή διαχείριση σημαντικών τμημάτων των εθνικών κυριαρχιών. Τα μικρά και μεσαία κράτη που συμμετέχουν στη διαδικασία έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις. Αναλαμβάνουν την υποχρέωση να επιδιώκουν κοινούς στόχους επιπλέον της απελευθέρωσης του εμπορίου. Εκτός από αυτόν τον στόχο, τα κράτη που συμμετέχουν σε διαδικασία ολοκλήρωσης αναλαμβάνουν την υποχρέωση να ελευθερώσουν τις κινήσεις των προσώπων και των κεφαλαίων και να διευκολύνουν την εγκατάσταση και παροχή υπηρεσιών των επιχειρήσεων των εταίρων. Οι νομικές πράξεις που απαιτούνται για την επίτευξη αυτών των στόχων δημιουργούν στερεούς και πολυάριθμους δεσμούς μεταξύ των οικονομιών, των κοινωνιών και των διοικήσεων των συμμετεχόντων κρατών. Αν και οι κυβερνήσεις έχουν θεωρητικά τη δυνατότητα να αποσπασθούν από τη διαδικασία πολυεθνικής ολοκλήρωσης, αυτοί οι δεσμοί καθιστούν την απόσπαση όλο και περισσότερο δύσκολη και δαπανηρή. Κατά συνέπεια, οι κυβερνήσεις υποχρεούνται να ακολουθούν όλο και πιο αυστηρά τους κανόνες που έθεσε η Συνθήκη, την οποία υπέγραψαν και επικύρωσαν, Συνθήκη η οποία αναθεωρείται τακτικά για να επιτρέπει την πρόοδο της διαδικασίας ολοκλήρωσης.

Επομένως, η δεύτερη επιλογή, δηλαδή η θεμελιώδης απόφαση ορισμένων κρατών να εγκαθιδρύσουν μια διαδικασία πολυεθνικής ολοκλήρωσης, σκιαγραφόμενη σε συνθήκη που υπογράφουν και επικυρώνουν οι κυβερνήσεις τους, είναι ο καταλύτης που προκαλεί μια σειρά δευτερογενών αποφάσεων, οι οποίες διαμορφώνουν διάφορες κοινές πολιτικές. Εάν η εφαρμογή αυτών των αρχικών κοινών πολιτικών δώσει ικανοποιητικά αλλά όχι άριστα οικονομικά αποτελέσματα, θα κάνει εμφανή την ανάγκη για επιπλέον κοινές πολιτικές και θα έχει έτσι ένα πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα στη διαδικασία. Δεν υπάρχει προβλεπτό τέρμα αυτής της διαδικασίας, γιατί αυτή εξαρτάται από πολλούς και διάφορους εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες. Ανάλογα με τα ερεθίσματα που προκαλούν στους πρωταγωνιστές αυτοί οι παράγοντες, η διαδικασία μπορεί πρόσκαιρα να επιβραδύνεται ή να επισπεύδεται, αλλά η γενική τάση της διαδικασίας είναι η συνεχής πρόοδος. Βίαιο τέλος της διαδικασίας πολυεθνικής ολοκλήρωσης μπορεί θεωρητικά να υπάρξει, αλλά γίνεται όλο και πιο απίθανο, καθώς αυτή συνεχώς ενδυναμώνει και πολλαπλασιάζει τους οικονομικούς, πολιτικούς και πολιτισμικούς δεσμούς μεταξύ των συμμετεχόντων εθνών.

Η πολυεθνική ολοκλήρωση βασίζεται σε κοινές πολιτικές, οι οποίες αναπτύσσονται και πολλαπλασιάζονται χάρη σε μια πρωτότυπη διαδικασία λήψης των αποφάσεων [βλ. το τμήμα 4.3]. Επομένως, οι κοινές πολιτικές είναι τα βασικά στοιχεία της πολυεθνικής ολοκλήρωσης. Κοινή πολιτική, όσον αφορά τη διαδικασία πολυεθνικής ολοκλήρωσης, είναι ένα σύνολο κανόνων, αποφάσεων, ενεργειών και συμπεριφορών που προτείνονται ή θεσπίζονται από τα κοινά θεσμικά όργανα, τα οποία έχει ιδρύσει μια ομάδα κρατών [βλ. το τμήμα 4.1] και που εφαρμόζονται από τα κοινά όργανα και τα κράτη μέλη. Μια «πραγματική» κοινή πολιτική (που πρέπει να διακρίνεται από μια απλώς κατ' όνομα τέτοια) πρέπει να εφαρμόζεται από όλους τους συμμετέχοντες και, γι' αυτό, πρέπει να ελέγχεται από υπερεθνικές εκτελεστικές και δικαστικές εξουσίες. Επομένως, όταν θεσπίζουν μια κοινή πολιτική, οι συμμετέχοντες συμφωνούν να εκχωρήσουν ορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα σε κοινούς υπερεθνικούς θεσμούς. Αυτή η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στα πλαίσια κοινών πολιτικών είναι το κύριο μειονέκτημα, αλλά επίσης και το βασικό χαρακτηριστικό της πολυεθνικής ολοκλήρωσης. Εξηγεί γιατί οι κοινές πολιτικές θεσπίζονται τόσο δύσκολα, αλλά επίσης γιατί, αφότου θεσπιστούν, είναι τα κύρια συνεκτικά στοιχεία όλου του πολυεθνικού οικοδομήματος. Έτσι, οι κοινές πολιτικές διακρίνουν την πολυεθνική ολοκλήρωση από τη διακυβερνητική συνεργασία και εξηγούν τον εθνικιστικό σκεπτικισμό έναντι της πρώτης.

Υπάρχουν τέσσερις τύποι κοινών πολιτικών: οι βασικές και οι δευτερ0γενείς, οι οριζόντιες και οι τομεακές. Βασικές είναι οι κοινές πολιτικές, των οποίων οι βασικοί στόχοι εγγράφονται στην ίδια τη Συνθήκη και, επομένως, εγκρίνονται τόσο από τις κυβερνήσεις όσο και από τα κοινοβούλια όλων των κρατών μελών. Δευτερογενείς κοινές πολιτικές είναι εκείνες που ορίζονται από τα κοινά νομοθετικά όργανα μέσα στα πλαίσια των βασικών κοινών πολιτικών και ακολουθώντας τη νομοθετική διαδικασία που ορίζει η Συνθήκη. Τόσο οι βασικές όσο και οι δευτερεύουσες κοινές πολιτικές διακρίνονται σε οριζόντιες (όπως η περιφερειακή, η κοινωνική και του ανταγωνισμού), οι οποίες επηρεάζουν τις γενικές συνθήκες των οικονομιών και των κοινωνιών των κρατών μελών και σε κοινές τομεακές πολιτικές, οι οποίες αφορούν ορισμένους τομείς των οικονομιών των κρατών μελών (κυρίως τη βιομηχανία, την ενέργεια, τις μεταφορές, τη γεωργία και την αλιεία). Όλες οι κοινές πολιτικές μπορούν να καταταχθούν σε κατηγορίες φθίνουσας σημασίας, ανάλογα με την έκταση του πεδίου που καλύπτει η καθεμία.

Η ίδια η πολυεθνική ολοκλήρωση είναι η πιο σημαντική βασική κοινή πολιτική, εφόσον έχει επιλεγεί πρωταρχικά από έναν αριθμό κρατών κατά προτίμηση από τον απομονωτισμό ή τη διακυβερνητική συνεργασία. Η ολοκλήρωση είναι, πράγματι, η βασική απόφαση κοινής πολιτικής (ο κορμός), η οποία αποφασίζεται εθελούσια και από κοινού, με συνθήκη, και από την οποία εξαρτώνται ή προέρχονται όλες οι άλλες κοινές πολιτικές (όπως τα κλαδιά ενός δέντρου). Καθώς η διαδικασία ολοκλήρωσης εξελίσσεται κατά στάδια, η μετάβαση από ένα στάδιο στο επόμενο - από την τελωνειακή ένωση στην κοινή αγορά και κατόπιν στην οικονομική και νομισματική ένωση και τελικά στην πολιτική ένωση - θεωρείται επίσης σαν απόφαση βασικής κοινής πολιτικής και καταγράφεται σε συνθήκη [βλ. το 2ο μέρος]. Αυτές οι κοινές πολιτικές, οι οποίες μορφοποιούν τα στάδια της διαδικασίας ολοκλήρωσης, είναι οι πιο σημαντικές. Μεταφορικά μπορεί να παρασταθούν σαν μεγάλοι κλάδοι του δέντρου της ολοκλήρωσης. Από αυτούς εκφύονται λεπτότεροι κλάδοι που αφορούν λιγότερο σημαντικές βασικές κοινές πολιτικές, οι οποίες εγγράφονται επίσης στη Συνθήκη, π.χ., για τον ανταγωνισμό, την προστασία του περιβάλλοντος ή τη γεωργία. Από αυτές τις βασικές κοινές πολιτικές προέρχονται όλο και πιο λεπτομερειακές δευτερογενείς πολιτικές, οι οποίες θεσπίζονται από τα κοινά θεσμικά όργανα και εφαρμόζονται από αυτά και από τα κράτη μέλη. Για την προστασία του περιβάλλοντος, π.χ., πρέπει να υπάρχει μια γενική πολιτική για την προστασία της ατμόσφαιρας και, έπειτα, ειδικά μέτρα, τα οποία επιδιώκουν αυτόν τον στόχο και ορίζονται σε κανονισμούς, οδηγίες και αποφάσεις. Αυτά τα ειδικά μέτρα μπορεί να χαρακτηριστούν σαν ειδικές κοινές πολιτικές.

Οι κοινές πολιτικές υλοποιούνται όταν, όπου και στην έκταση που οι κυβερνήσεις, οι οποίες εκπροσωπούν τα κράτη μέλη μιας συμφωνίας ολοκλήρωσης, πιστεύουν ότι τα συμφέροντα των κρατών τους εξυπηρετούνται καλύτερα από αυτές παρά από εθνικές πολιτικές. Για να εξασφαλίσει την υποστήριξη των κρατών μελών, η διατύπωση μιας κοινής πολιτικής πρέπει να αναφέρει την κοινή ανάγκη που την καλεί, τους κοινούς στόχους, τους οποίους επιδιώκει και το κοινό συμφέρον το οποίο εξυπηρετεί. Το βασικό στοιχείο μιας κοινής πολιτικής είναι ο ορισμός του κοινού συμφέροντος στους στόχους και τα μέτρα που πλαισιώνει. Αυτός ο ορισμός πρέπει να ικανοποιεί όλα τα κράτη μέλη καθόσον αφορά τις θεμελιώδεις κοινές πολιτικές και τα περισσότερα κράτη μέλη καθόσον αφορά τις δευτερογενείς. Είναι φυσικό ορισμένες πολιτικές να εξυπηρετούν καλύτερα τα συμφέροντα ορισμένων συμμετεχόντων από εκείνα των άλλων. Είναι απαράδεκτο και επομένως ανεφάρμοστο να εξυπηρετούν όλες οι κοινές πολιτικές καλύτερα τα συμφέροντα μερικών μελών της ομάδας κρατών εις βάρος των υπολοίπων. Πράγματι, κανένα μέρος ενός εγχειρήματος πολυεθνικής ολοκλήρωσης μπορεί να αισθάνεται ότι τα εθνικά του συμφέροντα βλάπτονται διαρκώς και συστηματικά από τις προτεινόμενες κοινές πολιτικές. Αλλά, από την άλλη πλευρά, κανένα μέρος ενός τέτοιου εγχειρήματος μπορεί να παρακωλύει συστηματικά τις κοινές πολιτικές ισχυριζόμενο ότι δεν εξυπηρετούν πλήρως τα συμφέροντά του. Επομένως, όλα τα μέρη μιας διαδικασίας πολυεθνικής ολοκλήρωσης πρέπει να είναι διατεθειμένα να δεχτούν συμβιβαστικές λύσεις που διαμορφώνουν οι διάφορες κοινές πολιτικές, και ενίοτε, να κάνουν παραχωρήσεις σε ένα πεδίο, αναμένοντας οφέλη σε άλλα πεδία. Οι εκατοντάδες αποφάσεις που παίρνονται κάθε χρόνο από τα θεσμικά όργανα της ΕΚ/ΕΕ καταδεικνύουν ότι τα μέλη της παίζουν το παιχνίδι σύμφωνα με αυτόν τον κανόνα. Οι λίγες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Μια κοινή πολιτική μπορεί να εξελιχθεί υπό δύο έννοιες: υπό την έννοια της νομικής εξέλιξης, η οποία χρειάζεται για να παρακολουθεί την οικονομική και τεχνική πρόοδο στο πεδίο που καλύπτει· και υπό την έννοια της επέκτασης του πεδίου της, η οποία μπορεί να χρειάζεται για να καλύψει δευτερεύουσες ανάγκες που είχαν παραμεληθεί κατά την αρχική διαμόρφωσή της ή νέες ανάγκες, οι οποίες είτε παρουσιάζονται κατά την εφαρμογή των αρχικά θεσπισθέντων μέτρων, είτε δημιουργούνται από το γεωπολιτικό περιβάλλον της στιγμής. Επιπλέον, μια κοινή πολιτική τείνει να διεισδύει στα πεδία άλλων κοινών πολιτικών, να δημιουργεί νέες ανάγκες, να προκαλεί αντενέργειες και να ευνοεί την ανάπτυξη τους. Έτσι, οι κοινές πολιτικές διασυνδέονται στενά μεταξύ τους, αλληλοϋποστηρίζονται, αλληλοβοηθούν την ανάπτυξη και τον πολλαπλασιασμό τους και, κατ' αυτούς τους τρόπους, προάγουν τη διαδικασία πολυεθνικής ολοκλήρωσης.

Οι κυβερνήσεις που αποφασίζουν να θέσουν σε κίνηση τη διαδικασία ολοκλήρωσης δεν μπορούν να την εφαρμόσουν αμέσως σε όλους τους οικονομικούς τομείς και ακόμη λιγότερο σε μη οικονομικά πεδία. Δεδομένου ότι η διαδικασία ολοκλήρωσης είναι εξελικτική, οφείλουν να προχωρήσουν βήμα βήμα και να εφαρμόσουν τη μέθοδο ολοκλήρωσης, πρωταρχικά, για την εξάλειψη των σημαντικότερων εμποδίων που παραβλάπτουν τις οικονομικές σχέσεις των κρατών τους. Καθώς λύνουν την πρώτη σειρά των προβλημάτων αντιμετωπίζουν μια πληθώρα μικρότερων προβλημάτων, τα οποία επίσης απαιτούν επίλυση για την επίτευξη της καλής λειτουργίας των αγορών τους. Αν οι συμμετέχοντες παίζουν το παιχνίδι ακολουθώντας τους κανόνες που οι ίδιοι έχουν ορίσει στη Συνθήκη, θα έχουν την τάση να αναπτύσσουν και να πολλαπλασιάζουν τις κοινές πολιτικές σύμφωνα με τις συνεχώς μεταβαλλόμενες ανάγκες τους. Αυτό συμβαίνει γιατί οι κοινές πολιτικές, όπως όλες οι δημόσιες πολιτικές, υπάρχουν για να εξυπηρετούν τις ανάγκες μιας ορισμένης κοινωνίας ανθρώπων σε μια δεδομένη στιγμή. Αυτές οι ανάγκες μεταβάλλονται και πολλαπλασιάζονται συνεχώς. Επομένως, όχι μόνον οι στόχοι που τα κράτη μέλη θέτουν για κάθε κοινή πολιτική, αλλά και τα μέσα που παρέχουν στα κοινά θεσμικά όργανα για να τους επιτύχουν και τα μέτρα που εκείνα παίρνουν για να τις εφαρμόσουν πρέπει να αντιστοιχούν στις νέες και μεταβαλλόμενες οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές ανάγκες των κρατών, τα οποία συμμετέχουν στη διαδικασία ολοκλήρωσης.

Καθώς οι λύσεις στα ανακύπτοντα προβλήματα πρέπει να γίνουν αποδεκτές από όλους (ως προς τις θεμελιώδεις πολιτικές) ή τουλάχιστον τους περισσότερους συμμετέχοντες (ως προς τις δευτερεύουσες πολιτικές) και ο συμβιβασμός των εμπλεκομένων συμφερόντων μπορεί μερικές φορές να απαιτεί πολυετείς προσπάθειες, η διαδικασία ολοκλήρωσης είναι αναγκαστικά αργή. Έως ότου βρεθεί η βέλτιστη λύση σε ένα πρόβλημα με τη νομοθετική διαδικασία, οι πρωταγωνιστές της διαδικασίας ολοκλήρωσης συχνά καταφεύγουν σε διακυβερνητική συνεργασία, ώστε να θέσουν κοινούς στόχους, να αξιολογήσουν τις καλύτερες πρακτικές για την επίτευξή τους και, κυρίως, να αποφύγουν τη διεύρυνση των διαφορών μεταξύ των πολιτικών τους επί του θέματος. Εξ αυτού προκύπτει ότι, κατά τη διαδικασία ολοκλήρωσης, όλες οι οικονομικές πολιτικές και ένας αυξανόμενος αριθμός μη οικονομικών πολιτικών επιδιώκονται μερικά με κοινά μέτρα και μερικά με μέτρα διακυβερνητικής συνεργασίας, η κυριότερη διαφορά μεταξύ των οποίων είναι ότι τα πρώτα έχουν υποχρεωτική ισχύ ενώ τα δεύτερα όχι. Τα μέτρα διακυβερνητικής συνεργασίας χρησιμεύουν ως μαθητεία και συχνά ανοίγουν τον δρόμο για κοινές πολιτικές, οι οποίες διαμορφώνονται και λειτουργούν με νομοθετική διαδικασία. Συνάγεται από τα προηγούμενα ότι η διακυβερνητική συνεργασία και η μέθοδος ολοκλήρωσης είναι συμπληρωματικές, αλλά ότι η δεύτερη τείνει να αντικαθιστά την πρώτη σε έναν συνεχώς αυξανόμενο αριθμό πεδίων, καθώς εξελίσσεται η διαδικασία ολοκλήρωσης. Το αντίθετο δεν συμβαίνει, εφόσον η διακυβερνητική συνεργασία δεν διαθέτει τους θεσμούς που χρειάζονται για τη διαχείριση της μεθόδου ολοκλήρωσης.

http://europedia.moussis.eu/books/Book_ ... /02/?all=1
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Πορεία προς την "Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση". Η "Νέα Ρωμαϊκή αυτοκρατορία" ωριμάζει

6
«Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΗΣ ΑΛΑΖΟΝΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ!»


Η νέα ειδωλολατρική Ευρώπη δεν καυχάται για καμία θεότητα πού βρίσκεται πάνω από τον εαυτό της. Αυτή καυχάται μόνο για τον εαυτό της, για τη σοφία της, για τον πλούτο της, για τη δύναμη της. Φουσκωμένο μπαλόνι είναι σχεδόν έτοιμο να εκραγεί, δίνοντας αφορμή για γέλιο στην Αφρική και την Ασία ώριμος όγκος έτοιμος να ανοίξει, να γεμίσει το σύμπαν με τη δυσωδία του. Αύτη είναι ή σημερινή αντιχριστιανική Ευρώπη, ή Λευκή Δαιμόνια.


Ή Ευρώπη ζει στο φαύλο κύκλο των εφευρέσεων. Όποιος παρουσιαστεί με νέα εφεύρεση ανακηρύσσεται μεγαλοφυΐα. Όποιος πάλι περιγράφει τις εφευρέσεις των άλλων, ανακηρύσσεται διδάκτωρ επιστημών. Οί εφευρέσεις της Ευρώπης είναι πολυάριθμες, σχεδόν αναρίθμητες. Καμία όμως από τίς εφευρέσεις αυτές δεν κάνει τον άνθρωπο καλύτερο, τιμιότερο και περισσότερο φωτισμένο. Ή Ευρώπη στα τελευταία χίλια χρόνια δεν έχει εμφανισθεί ούτε καν μία φορά με μία και μοναδική εφεύρεση στον πνευματικό και ηθικό τομέα, αλλά αποκλειστικά και μόνο στον υλικό τομέα. Οί εφευρέσεις της Ευρώπης οδήγησαν την ανθρωπότητα στο χείλος της καταστροφής. Την οδήγησαν στο άνευ προηγούμενοι» στην ιστορία του Χριστιανισμού πνευματικό σκοτάδι και την τρομακτική βαθμιαία καταστροφή. Διότι ή Ευρώπη όλες τίς εφευρέσεις της, δεν γνωρίζουμε αν από δική της εχθρική (κακή) διάθεση ή από επιρροή των Εβραίων, τίς έχει στρέφει εναντίον του Χριστού. Όταν εφευρέθηκε το τηλεσκόπιο για την παρατήρηση των μακρινών αστέρων, οί Ευρωπαίοι επιστήμονες το ερμήνευσαν εις βάρος του Ευαγγελίου του Χριστού. Όταν εφευρέθηκε το μικροσκόπιο, πάλι σαρκασμός και χλευασμός για τον Χριστό.


Όταν εφευρέθηκε το τραίνο, ή ατμομηχανή, ή τηλεγραφία και το τηλέφωνο, όλος ό αέρας αντηχούσε από την ευρωπαϊκή αύτοκαύχηση βάρος του Θεού και του Χριστού Του.


Όταν είχαν επινοήσει οί άνθρωποι μηχανές για το ταξίδι στις θάλασσες, για το πέταγμα στον αέρα, για τη συνομιλία από μεγάλες αποστάσεις, τότε φάνηκε ό Χριστός στην Ευρώπη ότι είναι τόσο άχρηστος και καθυστερημένος, όσο και οί αιγυπτιακές μούμιες. Όλες όμως τίς εφευρέσεις τις στο διάστημα των τελευταίων διακοσίων ετών, ή Ευρώπη τίς έχει χρησιμοποιήσει για την αυτοκτονία της στους παγκοσμίους πολέμους, για το έγκλημα, για το μίσος, για το γκρέμισμα, για την απάτη, για τον εκβιασμό, για την βεβήλωση των ιερών και οσίων των λαών, για το ψέμα, τίς ατιμίες, τίς ακολασίες και την αθεΐα σ' ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά στην πραγματικότητα, ή Ευρώπη κανένα άλλο δεν εξαπάτησε, εκτός από τον εαυτό της. Οί μη χριστιανικοί λαοί έχουν καταλάβει τι εστίν Ευρώπη, τι προσφέρει και τι θέλει, για τούτο και την ονόμασαν «Λευκή Δαιμόνια.»


Άκουσε τι λέγει ο προφητάναξ Δαβίδ: «Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις, ημείς δε εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα» (Ψαλμ. 19, 8). Οί καυχησιολόγοι εκείνοι θα νυστάξουν στα προσκέφαλα της ψεύτικης δόξας τους και εμείς θα αφυπνισθούμε και θα επανέλθουμε στην προηγούμενη καλή μας κατάσταση.

Ό δε απόστολος Παύλος φωνάζει ακόμη πιο δυνατά: Άνθρωπε, «τι έχεις ο ουκ έλαβες; ει δι και έλαβες τι καυχάσαι ως μη λαβών;» (Α' Κορ. 4, 7). Γνώριζε ότι όλες οί εφευρέσεις βρέθηκαν στο κτήμα του Θεού, ενώπιον των οφθαλμών του Θεού, και μαθέ τη ντροπή και την τιμιότητα!


(Από το βιβλίο τον π. Ιουστίνου Πόποβιτς «Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣ1Α ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ», σελ. 253- 255. Στο κείμενο έγινε γραμματική και γλωσσική απλοποίηση)


http://www.pigizois.net/afieromata/oiko ... opi/17.htm

Re: Πορεία προς την "Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση". Η "Νέα Ρωμαϊκή αυτοκρατορία" ωριμάζει

9
Γιώργος έγραψε:Η ευρωπαικη ολοκληρωση θα εχει συντελεστει ΜΟΝΟ οταν θα ενωθουν και ''ΠΟΛΙΤΙΚΑ'' τα κρατη-μελη της ΕΕ.Δηλαδη,πολιτικη ολοκληρωση:Ιδιοι νομοι,ιδιο ΣΥΝΤΑΓΜΑ.
Στο πρόγραμα είναι :ex4
Απάντηση

Επιστροφή στο “Νέα τάξη Πραγμάτων”

cron