Τι ήταν/είναι ο Άδης ;

1
Η κοινή άποψη είναι ότι ο Άδης είναι ο τόπος των νεκρών - ψυχών, ο κάτω κόσμος όπου ζουν οι άρχοντες του κάτω κόσμου κτλ. Ένας τόπος όπου πήγε και ο Σωτήρας Χριστός πριν την ανάσταση. Τι ακριβώς λοιπόν ήταν/ είναι ο Άδης ; Σε αυτό το θέμα θα δούμε τον Άδη από την αρχαιότητα έως σήμερα....
Εικόνα
Εικόνα
Μυθολογία Άδη



πηγή : http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE% ... F%CE%B1%29

Σύμφωνα με την Ελληνική και Ρωμαϊκή μυθολογία ο Άδης ήταν η κατοικία των νεκρών. Υπήρχαν πολλοί τομείς του Άδη, συμπεριλαμβανομένων των Ηλυσίων Πεδίων και του Ταρτάρου.

Στην Ρωμαϊκή μυθολογία, μια είσοδος στον κάτω κόσμο που βρισκόταν στο Αβέρνους, έναν κρατήρα κοντά στην Κύμη της Καμπανίας, ήταν ο δρόμος που ο Αινείας χρησιμοποίησε για να κατέβει στον Κάτω Κόσμο. Συνεκδοχικά, η λέξη Αβέρνους μπορεί να ήταν υποκατάστατο ολόκληρης της σημασίας κάτω κόσμος. Οι Ινφέριι Ντίι ήταν οι Ρωμαίοι θεοί του κάτω κόσμου.

Στην αρχαία Ελλάδα, οι νεκροί εισέρχονταν στον κάτω κόσμο διασχίζοντας τον ποταμό Αχέροντα, με τη βάρκα του Χάροντα, ο οποίος χρέωνε έναν οβολό για το πέρασμα, τοποθετημένο κάτω από τη γλώσσα του νεκρού από τους πιστούς συγγενείς του. Οι άποροι και όσοι δεν είχαν φίλους παρέμεναν για πάντα στην όχθη του ποταμού. Η αντίπερα όχθη φυλασσόταν από τον Κέρβερο, τον τρικέφαλο σκύλο που νικήθηκε από τον Ηρακλή. Πέρα από τον Κέρβερο, οι σκιές των τεθνεώτων εισέρχονταν στον Τάρταρο, τη γη των νεκρών.

Οι πέντε ποταμοί του Άδη ήταν οι Αχέρων (o ποταμός της θλίψης), Κωκυτός (o ποταμός του θρήνου), Φλεγέθων (o ποταμός που έχει πύρινες φλόγες), Λήθη (o ποταμός της λησμονιάς) και Στυξ (o ποταμός του μίσους).

Η πρώτη περιοχή του Πλούτωνα περιλαμβάνει τους λειμώνες με τους ασφόδελους, που περιγράφονται στην Οδύσσεια, όπου οι σκιές των ηρώων περιφέρονται απελπισμένα μεταξύ κατώτερων πνευμάτων, που τιτιβίζουν γύρω τους σαν νυχτερίδες.

Πέρα από κει βρισκόταν το Έρεβος, που μπορεί να θεωρηθεί ως ευφημισμός του Άδη, το όνομα του οποίου προκαλούσε φρίκη. Υπήρχαν δύο πηγές, αυτή της Λήθης, όπου οι κοινές ψυχές συνέρρεαν για να σβήσουν κάθε μνήμη, και η πηγή της Μνημοσύνης, όπου αντιθέτως έπιναν οι μύστες των Μυστηρίων. Στο προαύλιο του οδυνηρού παλατιού του Άδη και της Περσεφόνης κάθονται τρεις κριτές του κάτω κόσμου: ο Μίνως, ο Ραδάμανθυς και ο Αιακός. Εκεί, μέρος ιερό αφιερωμένο στην Εκάτη, όπου συναντώνται τρεις δρόμοι, κρίνονται οι ψυχές και επιστρέφουν στους λειμώνες με τους ασφόδελους αν δεν είναι ούτε ενάρετες ούτε κακές, στέλνονται στον Τάρταρο αν είναι ασεβείς ή κακές, ή οδηγούνται στα Ηλύσια για να συντροφέψουν τις ηρωικές και τις ευλογημένες.


Στον Άδη όπως γνωρίζουμε κλείστηκε ο ίδιος ο Διάβολος.

Πηγή : http://stratisandriotis.blogspot.gr/201 ... ost_3.html

Η προσδοκία τοῦ Διαβόλου ἦταν, ὅτι τελικῶς θά ἠδύνατο νά κρατήσει ἕνα μέρος τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ ὑπό τήν ἐξουσία του, ἐφ᾿ ὅσον ὁ Δημιουργός Θεός κατέστησε τόν ἄνθρωπον ἐπί τά ἔργα Αὐτοῦ (Ψαλμ. η´ 7). Οὕτως διά τῆς ὑποταγῆς τοῦ ἀνθρώπου εἰς τήν πονηράν ἐξουσίαν Του τόν ἀπέκοψε ἐκ τοῦ Θεοῦ Πατρός, καί τόν ἐφυλάκισε εἰς τόν Ἅδην. Ὁ Ἅδης δέν εἶναι τόπος, ἀλλά τρόπος ζωῆς τῶν πνευμάτων. Εἶναι δέ ὡς τρόπος καί κατάστασις ζωῆς ἀντίθετος τοῦ Παραδείσου. Ἄν εἰς τόν Παράδεισον ὁ ἄνθρωπος εἶναι εὐτυχισμένος ἐπειδή ζεῖ μέ τόν Θεόν εἰς τόν Ἅδην ζεῖ δυστυχισμένος ἐπειδή ζεῖ ἀποκομμένος ἀπό τόν Θεό Πατέρα τήν πηγή τῆς ζωῆς. Ἡ Παλαιά Διαθήκη περιγράφη αὐτήν τήν κατάστασι καί λέγει ὅτι εἰς τόν Ἅδην κατέρχονται ὅλοι οἱ ζῶντες. Ἐκεῖ δέν μποροῦν νά αἰνοῦν πιά τόν Θεό, νά ἐλπίζουν εἰς τήν δικαιοσύνη Του ἤ εἰς τήν πιστότητά Του (Ψαλμ. πζ´ 11-12)...


Στον Άδη κλείστηκαν εκτός από τον Διάβολο (Εωσφόρο) και πολλοί Έκπτωτοι Άγγελοι
http://www.filoumenos.com/forum/viewtop ... Ctmve.dpuf

Τι λέει η Π.Δ.;;

«Πώς εξέπεσεν εκ του ουρανού ο Εωσφόρος ο πρωΐ ανατέλλων; Συνετρίβη εις τήν γήν ο αποστέλλων πρός πάντα τά έθνη; Σύ είπας εν τη διανοία σου˙ Εις τόν ουρανόν αναβήσομαι, επάνω των αστέρων του ουρανού θήσω τόν θρόνον μου καί έσομαι όμοιος τω Υψίστω˙ νυν δέ εις τόν Άδην κάθεται καί εις τά θεμέλια της γης»

Επίσης

Γι’αυτό λέει: «όταν εποίησα άστρα, ήνεσάν με άγγελοι». στήν αρχή, όταν δημιούργησε τούς Αγγέλους, τούς άφησε στην εξουσία τους. Ένας, λοιπόν, από τούς Αγγέλους, ο λεγόμενος Εωσφόρος, πρώτος ανάμεσα στούς Αγγέλους καί διορισμένος από τόν Θεό νά είναι αφέντης, αρχηγός σ’ ένα Αγγελικό Τάγμα, υπερηφανεύθηκε καί σκέφθηκε νά βάλει τόν θρόνο του πάνω από τόν Θεό. Καί παρευθύς μόνο πού τό συλλογίσθηκε, έπεσε κάτω στήν άββυσο της γης καί από Άγγελος, πού ήταν, έγινε διάβολος. Καί καταπόδι του, μαζί του πήγε όλο τό τάγμα του και έγιναν από φωτεινοί σκοτεινοί και από Άγγελοι δαίμονες. Άλλοι μέν έφθασαν έως τόν Άδη, άλλοι απέμειναν πάνω στή γή, άλλοι στό νερό, άλλοι στόν αέρα, αυτοί δηλ. πού λέγονται εναέρια τελώνια των ψυχών. -


Στον Άδη κατέβηκε ο Σωτήρας Χριστός
Πηγή : http://stratisandriotis.blogspot.gr/201 ... ost_3.html

Τήν κάθοδο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τόν Ἅδην ἑορτάζει καί πανηγυρίζει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ κατά τό Ἅγιον καί Μέγα Σάββατον. Τοῦτο ἐστί τό ὑπερευλογημένον Σάββατον. Ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας φωτίζει ἐπαρκῶς τό θέμα αὐτό, τό ὁποῖον ἀφορᾶ εἰς ὅλους μας.

Ἡ κάθοδος τοῦ Χριστοῦ εἰς τόν Ἅδην εἶναι ἕνα ἄρθρο πίστεως, καί εἶναι πράγματι ἕνα βέβαιο δεδομένο τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ὁ χριστολογικός κανόνας τοῦ Ὄρθρου τοῦ Μ. Σαββάτου εἶναι ὕμνος, τραγούδι γιά τόν νεκρωμένο Θεό. Ἄν «ὁ Θεός ἀνέστησεν τόν Ἰησοῦ λύσας τάς ὠδῖνας τοῦ θανάτου» (Πραξ. β´ 24), εἶναι ἐπειδή τόν ἐβύθισε ἀρχικῶς εἰς τόν Ἅδην, ἀλλά χωρίς ποτέ νά τόν ἐγκαταλείψει ἐκεῖ (Πραξ. β´ 31). Ἄν ὁ Χριστός, εἰς τό μυστήριο τῆς Ἀναλήψεως, «ἀνέβη ὑπεράνω πάντων τῶν οὐρανῶν», εἶναι ἐπειδή «κατέβη πρῶτον εἰς τά κατώτερα μέρη τῆς γῆς». Ἔπρεπε νά γίνει αὐτή ἡ φοβερή κάθοδος διά νά μπορέσει ὁ Χριστός νά «πληρώσῃ τά πάντα» καί νά βασιλεύσει ὡς Κύριος εἰς τό Σύμπαν (Ἐφες. δ´ 6).



Διαφορές Άδη πριν τη κάθοδο και μετά τη κάθοδο του Χριστού
http://www.oodegr.com/oode/dogma/psyxika/adis3.htm

Ο Άδης, στην Ορθόδοξη δογματική, δεν είναι μία έννοια στατική. Και ενώ σε γενικές γραμμές, χαρακτηρίζεται ως «ο κόσμος των νεκρών», ή «το βασίλειο των νεκρών», όπως άλλωστε επισημαίνουν και όλα τα ερμηνευτικά λεξικά, μερικά από τα οποία παραθέσαμε στην προηγούμενη εκπομπή, εν τούτοις η δομή και το περιεχόμενό του, έχει αλλάξει, από ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός: Την κάθοδο του Χριστού σ’ αυτόν.

Πριν από την ενσάρκωση του Χριστού και την κάθοδό του στον Άδη, όλοι ανεξαιρέτως οι νεκροί του ανθρωπίνου γένους, ανεξαρτήτως της αγίας, ή της αμαρτωλής ζωής τους, οδηγούντο στην σκοτεινή και σιωπηλή φυλακή του Άδου, στο βασίλειο των σκιών και του θανάτου. Όταν όμως η ψυχή του Κυρίου Ιησού Χριστού, του αρχηγού της ζωής, κατέβηκε σ’ αυτόν, τότε, όπως ήταν φυσικό, ο Άδης δεν μπόρεσε να την κρατήσει. Έτσι, ο Χριστός είναι ο πρώτος άνθρωπος, που με τη θεϊκή Του δύναμη, διέρρηξε τα αιώνια δεσμά του Άδη, άνοιξε τις ερμητικά κλειστές του πύλες, και ξέφυγε απ’ αυτόν νικητής.

Ο Χριστός ήταν ο πρώτος άνθρωπος που συνέτριψε τα δεσμά του θανάτου. «Εγώ ειμι ο πρώτος και ο έσχατος, και ο ζων, και εγενόμην νεκρός, και ιδού, ζων ειμι, εις τους αιώνας των αιώνων. Και έχω τας κλεις του θανάτου και του Άδου» (Αποκάλυψις 1/α: 17,18).

Μαζί του όμως, ο Χριστός απελευθέρωσε από τη σκοτεινή φυλακή του Άδου, και τις ψυχές όλων των αγίων που έζησαν πριν από Αυτόν, και οι οποίοι τον περίμεναν με ελπίδα. Όμοια, και όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν, τους χαρίζει από την ζωή του και το φως του, οπότε και όταν πεθάνουν σωματικά, ο Άδης, ο χώρος της σκιάς και του θανάτου, δεν έχει καμία εξουσία πάνω τους. Έτσι, ο Άδης, μετά την κάθοδο του Χριστού σ’ αυτόν, έχασε όλους όσους είναι ακόλουθοι του Χριστού, και σ’ αυτόν πλέον πηγαίνουν μετά θάνατον, εκείνοι που δεν στηρίζουν την ελπίδα τους στον Κύριο.

Είναι λοιπόν φανερό, πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον Άδη, με τελείως διαφορετικό τρόπο, όταν αναφερόμαστε στους χρόνους «προ» και «μετά» την κάθοδο του Χριστού σ’ αυτόν, και όχι ενιαία, ισοπεδώνοντας και ταυτίζοντάς τον με την Κόλαση, όπως κάνουν εσφαλμένα πολλοί.



Θεολογική προσέγγιση του Άδη
http://www.oodegr.com/oode/dogma/psyxika/adis2.htm#3.

Ας δούμε, λοιπόν, πώς περιγράφεται και πώς χαρακτηρίζεται ο Άδης από τους θεοπνεύστους συγγραφείς της Π.Δ. καταρχήν. Όπως πολλές φορές μέχρι τώρα έχουμε αναφέρει, ο Άδης παρουσιάζεται σαν το σκοτεινό βασίλειο των νεκρών. Ας δούμε με ποια λόγια τον περιγράφει ο Ιώβ στο ομώνυμο βιβλίο:

«20 ή ουκ ολίγος εστίν ο χρόνος τού βίου μου; έασόν με αναπαύσασθαι μικρόν 21 πρό τού με πορευθήναι όθεν ουκ αναστρέψω, εις γήν σκοτεινήν και γνοφεράν, 22 εις γήν σκότους αιωνίου, ού ουκ έστι φέγγος, ουδέ οράν ζωήν βροτών». Ιώβ ι’ 20-22.

Ο Άδης, λοιπόν, εδώ χαρακτηρίζεται ως γη σκότους, ως γη γνοφερά. Μάλιστα ο ίδιος την τοποθετεί με ποιητική γλώσσα κάτω από τον ωκεανό, για να δηλώσει ότι είναι παντελώς πέρα από τις δυνατότητες των ζώντων να τη φθάσουν, ότι είναι δηλαδή σε άλλον χώρο, σε άλλη διάσταση, όπως θα λέγαμε εμείς σήμερα. Έτσι λέει για τον τόπο της κατοικίας των νεκρών, τον Άδη:

«Οι νεκροί τρέμουσι υποκάτωθεν των υδάτων και οι συγκατοικούντες μετ’ αυτών» (μετάφραση)

«5 μη γίγαντες μαιωθήσονται υποκάτωθεν ύδατος και των γειτόνων αυτού» (πρωτότυπο) Ιώβ κστ’ 5



Είναι αξιοσημείωτο να παρατηρήσουμε ότι οι νεκροί που βρίσκονται κατά την ποιητική περιγραφή του Ιώβ κάτω από τα ύδατα, δηλαδή τον ωκεανό, έχουν συναίσθηση της καταστάσεως τους και μάλιστα τρέμουν, όπως χαρακτηριστικά λέγει τον Θεό. Δεν είναι ανύπαρκτοι και εκμηδενισθέντες, αλλά έχουν συνειδητή προσωπικότητα.



Άλλοι πάλι συγγραφείς τοποθετούν τον Άδη κάτω από τη γη, επειδή εκεί θάπτονταν οι νεκροί. Έτσι διαβάζουμε στους Αριθμούς ιστ’ 30:

«30 αλλ' ή εν φάσματι δείξει Κύριος, και ανοίξασα η γη το στόμα αυτής καταπίεται αυτούς και τους οίκους αυτών και τας σκηνάς αυτών και πάντα, όσα εστίν αυτοίς, και καταβήσονται ζώντες εις άδου»



Ο Απόστολος Παύλος χαρακτηρίζει τον Άδη ως «τα κατώτερα μέρη της γης» (Εφες. δ’ 9). Επίσης ο Ιωνάς τοποθετεί τον Άδη στα έσχατα των ορέων(Ιων. β’ 7). Όλες αυτές οι διαφορετικές τοποθεσίες δεν εκλαμβάνονται κατά κυριολεξία, αλλά σαν σκοπό έχουν να δηλώσουν, ότι ο τόπος όπου ευρίσκονται οι ψυχές των νεκρών είναι εντελώς απρόσιτος στους ζώντες επί της γης. Ο άδης περιγράφεται επίσης ως αδηφάγος. Στους χρόνους της Π.Δ. τουλάχιστον δεν έκανε διακρίσεις για κανέναν, αλλά όλους τους ανθρώπους ερχόταν ώρα που τους κατάπινε. Έτσι γράφει ο ψαλμωδός : «49 τις εστιν άνθρωπος, ός ζήσεται, και ουκ όψεται θάνατον; ρύσεται την ψυχήν αυτού εκ χειρός άδου; » Ψαλμ πθ’ 48.

Βέβαια η κατάσταση αυτή σαφώς άλλαξε για τον Χριστό και τους ακολούθους Του. Ο δρόμος που οδηγεί στον άδη είναι κάτω από φυσιολογικές συνθήκες μονόδρομος, δρόμος χωρίς επιστροφή. Για αυτό ο Ιώβ λέγει :

«οδώ δε, ή ουκ επαναστραφήσομαι, πορεύσομαι. » Ιώβ ιστ’ 22

Και αλλού πάλι λέγει :

«9 ώσπερ νέφος αποκαθαρθέν απ’ ουρανού. εάν γάρ άνθρωπος καταβή εις άδην, ουκέτι μη αναβή,10 ουδ’ ου μη επιστρέψη έτι εις τον ίδιον οίκον, ουδ' ου μη επιγνώ αυτόν έτι ο τόπος αυτού » Ιώβ ζ’ 9-10.

Λέγει και εδώ σαφώς ο Ιώβ ότι όποιος εγκαταλείπει αυτόν τον κόσμο δια του θανάτου και μεταβαίνει στον άδη δεν επιστρέφει πάλι πίσω. Η γη των ζώντων δεν θα τον ξαναδεί. Και για τους ζωντανούς θα πάψει πλέον να υπάρχει. Όχι βέβαια γιατί ο ίδιος θα οδηγηθεί στην ανυπαρξία, αλλά γιατί θα υπάρχει σε έναν άλλο κόσμο, τελείως διαφορετικό και απροσπέλαστο από τον κόσμο των ζωντανών. Με αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε όλα τα σχετικά χωρία που μιλούν για μη ύπαρξη των νεκρών, όπως το αμέσως προηγούμενο από αυτά που διαβάσαμε.

«ο οφθαλμός του βλέποντος με δεν θέλει με ιδείν πλέον. Οι οφθαλμοί μου είναι επ’ εμέ και εγώ δεν υπάρχω». Εννοεί σαφώς ότι δεν υπάρχει ανάμεσα στους ζώντες και όχι δεν υπάρχει πουθενά, διότι προηγουμένως είδαμε ότι ο ίδιος ο Ιώβ λέγει οι νεκροί υπάρχουν στη γη του σκότους και τρέμουν μάλιστα τον Θεό.

Παρόμοια όμως, εδάφια τα απομονώνουν οι αιρετικοί δολίως και έντεχνα, για να παραπλανήσουν τους οπαδούς τους που δεν είναι «στερεοί εις την πίστιν» (Α’ Πέτρ. ε’ 9). Είδαμε λοιπόν, ότι η πορεία προς τον Άδη είναι χωρίς επιστροφή, δηλαδή επιστροφή στη γη των ζώντων. Ωστόσο, η επαγγελία της Αναστάσεως εγγυάται την ολοκληρωτική κατάργηση του Άδου και την εκκένωσή του από όλους τους νεκρούς. Στο τέλος, μετά την Ανάσταση, μιας και όλες οι ψυχές των ανθρώπων που ήταν φυλακισμένες σ’ αυτόν έχουν επανενωθεί με σώματά τους, ο Άδης χωρίς πλέον δεσμίους θα ριφθεί εις τη λίμνη του πυρός:

«13 και έδωκεν η θάλασσα τους νεκρούς τους εν αυτή, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους νεκρούς τους εν αυτοίς, και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών. 14 και ο θάνατος και ο άδης εβλήθησαν εις την λίμνην τού πυρός· ούτος ο θάνατος ο δεύτερός εστιν». Αποκ. κ’ 13-14

Ο Άδης αν και είναι ένας τόπος παντελώς απροσπέλαστος και ξένος προς τους ζωντανούς δεν είναι και απροσπέλαστος από τον Θεό. Ο ωραιότατος Ψαλμός 139 του Δαυίδ αναφέρει :

«8 εάν αναβώ εις τον ουρανόν, σύ εκεί εί, εάν καταβώ εις τον άδην, πάρει· »,δηλαδή παρευρίσκεσαι και εκεί. (Ψαλμ’ ρλθ’ ).

Όμοια ο ίδιος ο Κύριος λέγει εις τον προφήτη Αμώς:

«2 εάν κατακρυβώσιν εις άδου, εκείθεν η χείρ μου ανασπάσει αυτούς· » (Αμώς θ’2)

Η παρουσία, λοιπόν, του Θεού δε λείπει από τον Άδη ούτε ο τόπος των νεκρών είναι ξένος και κεκρυμμένος από τον Θεό, όπως είναι για τους ζωντανούς ανθρώπους. Ένας συνήθης χαρακτηρισμός του Άδου που έχει άμεση σχέση με τον απρόσιτο των ζωντανών στο χώρο αυτόν, αλλά και συγχρόνως με την αδυναμία των νεκρών να ξεφύγουν από εκεί είναι και αναφορά του ως πόλις με πύλες.

Έτσι ο Θεός ρωτά τον Ιώβ :«17 ανοίγονταί δε σοι φόβω πύλαι θανάτου, πυλωροί δε άδου ιδόντες σε έπτηξαν; » Ιώβ λη’ 17. Αυτές όμως οι πύλες δεν αντέχουν στην παρουσία του Χριστού και θραύονται. Το άνοιγμα αυτών αιωνίων πυλών και τη θριαμβευτική κάθοδο του Χριστού στον Άδη περιγράφει ο ψαλμωδός ως εξής :

«7 άρατε πύλας, οι άρχοντες υμών, και επάρθητε, πύλαι αιώνιοι, και εισελεύσεται ο βασιλεύς της δόξης. 8 τις εστιν ούτος ο βασιλεύς της δόξης; Κύριος κραταιός και δυνατός, Κύριος δυνατός εν πολέμω. 9 άρατε πύλας, οι άρχοντες υμών, και επάρθητε, πύλαι αιώνιοι, και εισελεύσεται ο βασιλεύς της δόξης.10 τις εστιν ούτος ο βασιλεύς της δόξης; Κύριος των δυνάμεων αυτός εστιν ο βασιλεύς της δόξης. » Ψάλμ. κγ’ 7-10.

Ο Βασιλεύς της δόξης που αναφέρεται εδώ δεν είναι άλλος από τον Χριστό κατά τη θεϊκή Του φύση. Άλλωστε με παρόμοιο τρόπο τον ονομάζει και ο Απόστολος Παύλος όταν κατηγορεί τους άρχοντες του αιώνος τούτου λέγοντας: «8 ήν ουδείς των αρχόντων τού αιώνος τούτου έγνωκεν· ει γάρ έγνωσαν, ουκ αν τον Κύριον της δόξης εσταύρωσαν·» Α’ Κοριν. β’8. Οι πύλες όμως αυτές δεν έχουν ισχύ ούτε και για τους ακολούθους του Χριστού, δηλαδή την Εκκλησία Του, όπως άλλωστε ο Ίδιος διαβεβαίωσε λέγοντας «18 καγώ δε σοι λέγω ότι σύ εί Πέτρος, και επί ταύτη τή πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής. » Ματθ Ιστ’ 18

Άδης ως Σεόλ

Ο Εβραικός όρος για τον Άδη είναι Σεόλ (Ιώβ 10,21-22) δηλαδή κάποιος σκοτεινός χώρος στα βάθη της γης όπου κατέρχονται οι νεκροί και παραμένουν ως σκιές (Ψλ88,11 Ιωβ26,5 Ησ26,14-19 χωρίς δυνατότητα επικοινωνίας με το Θεό.

Οι Έκτπωτοι Άγγελοι στον Άδη μέχρι την ημέρα της Κρίσεως

Στην Β ' επιστολή 2:4-6 Πέτρου μαθαίνουμε ότι:

Ο Θεός ούτε τους αγγέλους δεν λυπήθηκε όταν αμάρτησαν αλλά τους έριξε στα τάρταρα όπου φυλάγονται δέσμιοι στο σκοτάδι μέχρι την τελική Κρίση.

Στο κατά Λουκά 8:31 και Απ. 9,1 και 11,7 ο Άδης ως Άβυσσος είναι ο χώρος από τον οποίο εξορμούν οι δαιμονικές δυνάμεις

"Τα δαιμόνια λοιπόν τον παρακαλούσαν να μην τα διατάξει να πάνε στην άβυσσο"

"Σάλπισε κι ο πέμπτος άγγελος κι είδα ένα αστέρι να πέφτει από τον ουρανό στη γη και του δόθηκε το κλειδί του πηγαδιού που οδηγεί στην άβυσσο.

Όταν τελειώσουν την αποστολή τους , το θηρίο που ανεβαίνει από την άβυσσο θα κάνει πόλεμο εναντίον τους θα τους νικήσει και θα τους σκοτώσει.

[Συμπεράσματα : ο Άδης υπάρχει ως έννοια από την αρχαιότητα και συναντάται σε στις περισσότερες μυθολογίες είτε ως Άδης είτε ως Σεόλ ανάλογα την περιοχή, εκεί μάλλον εξέπεσαν οι έκπτωτοι άγγελοι, και είναι ο ίδιος τόπος όπου πηγαίνουν οι ψυχές μετά το θάνατο. Στον Άδη κατέβηκε ο Χριστός στην "εις Αδου κάθοδο" και έσπασε τα δεσμά του επιτρέποντας σε όσους μετανόησαν να τον ακολουθήσουν. Εκεί στον Άδη βρίσκονται δέσμιοι οι έκπτωτοι Άγγελοι (όσοι έπεσαν έως τον Άδη) μέχρι την ημέρα της Κρίσεως, όπως μαθαίνουμε από τον Πέτρο και από την αποκάλυψη του Ιωάννη]

Μερικές ερωτήσεις προς συζήτηση :

Είναι τελικά ο Άδης κάτω στη γη; ή μήπως είναι συμβολικός "τόπος" ;

Μήπως τελικά το θηρίο και ο Δράκοντας της αποκάλυψης θα μας έρθει από τον Άδη ;

Τα συμπεράσματα δικά σας.
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Τι ήταν/είναι ο Άδης ;

3
phpBB [video]
<<ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΔΕΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΟΥΔΕΝ ΑΠΟ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΝΥΞ ΛΑΜΠΕΙ ΩΣ Η ΗΜΕΡΑ ΕΙΣ ΣΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΣ ΤΟ ΦΩΣ>>

Re: Τι ήταν/είναι ο Άδης ;

4
άρα ο παράδεισος είναι τα Ηλύσια πεδία ....

Κατά την Ελληνική Μυθολογία τα Ηλύσια Πεδία αποτελούσαν τμήμα του Άδη. Ήταν ο τελικός προορισμός της ψυχής των ηρώων και των ενάρετων. Ηλύσια Πεδία - Βικιπαίδεια

Επομένως η απάντηση που δίδει ο γέροντας είναι ότι ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ (;;;)..... που είναι ο Άδης και ο παράδεισος...........

πάντως υπάρχει κατά τη παράδοση μας και μου φαίνεται είναι είτε σε "μία άλλη διάσταση" είτε κάτω στη γη.....(αν λάβουμε κυριολεκτικά τις γραφές) ..... ενδιαφέρον.
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Τι ήταν/είναι ο Άδης ;

5
Γιατί όμως σε όλες τις μυθολογίες και ακόμα και στους ψαλμούς δηλώνεται με κάθοδο στη γη ;;;
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Τι ήταν/είναι ο Άδης ;

7
Βέβαια εδώ τώρα υπάρχει η μεγάλη διαφωνία. Είναι ένας πνευματικός τόπος ή είναι ένας αληθινός -κυριολεκτικά τόπος; Η νεότεροι γέροντες λένε ότι σύμφωνα με την παράδοση της εκκλησίας δεν είναι πραγματικός τόπος αλλά πνευματικός (είδαμε και παραπάνω). Μάλλον πρέπει να ψάξουμε τι έλεγαν οι πρώτοι πατέρες , διότι αν πάμε πολύ πίσω (μυθολογία) τότε σίγουρα θεωρούσαν ότι ήταν πραγματικός τόπος. Άρα στη πορεία της ιστορίας έγινε κάτι και από πραγματικός χώρος στο κέντρο της γης άρχισε να εννοείται ως "πνευματικός" τόπος. Όπως το βιβλίο του Ενώχ που αρχικά ήταν δεκτό αλλά μετά έγινε "απόκρυφο" ..........
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Τι ήταν/είναι ο Άδης ;

8
Η ΚΑΘΟΔΟΣΟ ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ ΣΤΟΝ ΑΔΗ

Γνωστή ήταν, άλλωστε, και η περίφημη κάθοδος του Ορφέα για την επαναφορά της Ευρυδίκης:
Ο Ορφέας, όπως όλοι γνωρίζουν, ήταν ένας μυθολογικός ποιητής στον οποίο, για θρησκευτικούς λόγους (ορφισμός), αποδιδόταν ένας μεγάλος αριθμός ποιημάτων διαφόρων εποχών και διαφόρων δημιουργών. Θεωρούνταν επίσης διονυσιακή μορφή και ήταν μάντης.
Ο μύθος αναφέρει ότι ο Oρφέας, ένας ποιητής από τη Θράκη, που είχε λάβει μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία, κατέβηκε στον Άδη για να ξαναβρεί την αγαπημένη του Ευρυδίκη που πέθανε από δάγκωμα φιδιού. Εκεί, με τα τραγούδια του κατέκτησε τις θεότητες του Κάτω Κόσμου που του επέτρεψαν να ξαναπάρει μαζί του την Ευρυδίκη, με τον όρο ότι δεν θα γυρνούσε να την κοιτάξει πριν φτάσει στην επιφάνεια της Γης. Αλλά ο Ορφέας δεν μπόρεσε ν’ αντισταθεί και γύρισε να τη δει. Έτσι η Ευρυδίκη επέστρεψε οριστικά πλέον στον κόσμο των νεκρών.
Για τον θάνατο του Ορφέα, βεβαίως, υπάρχουν πολλές εκδοχές. Σύμφωνα με τις περισσότερες, τον σκότωσαν και τον τεμάχισαν γυναίκες που είχαν καταληφθεί από βακχική μανία, πέταξαν το κεφάλι του και αυτό έφτασε, ταξιδεύοντας στη θάλασσα, στη Λέσβο. Στη διήγηση αυτοί οι εθνολόγοι βρίσκουν απήχηση μαγικών τελετουργιών με ευκτηριακή σκοπιμότητα (συμβολική θανάτωση της παλιάς χρονιάς, για να προκληθεί ο αίσιος ερχομός της νέας).
Ο Άδης έδειξε και σ' αυτή την περίπτωση κατανόηση, έθεσε όμως πάλι έναν όρο στον Ορφέα: να προπορεύεται ο ίδιος οδηγώντας επάνω την Ευρυδίκη αλλά να μη γυρίσει να την αντικρίσει προτού φτάσει στο σπίτι του. Ο Ορφέας, όμως, από τη λαχτάρα του να δει τη γυναίκα του, δεν μπόρεσε να συμμορφωθεί με τη σύσταση και έτσι η Ευρυδίκη ξαναγύρισε στον κόσμο των σκιών!
Περιττό να πούμε ότι ο μύθος αυτός μας θυμίζει την περιπέτεια του βιβλικού Λωτ και της γυναίκας του, που ενώ της είχε απαγορευτεί να γυρίσει πίσω και να μη δει τα Σόδομα και Γόμορρα που καταστρέφονταν, αυτή δεν συμμορφώθηκε προς την εντολή και όταν γύρισε το πρόσωπό της να δει τα συμβαίνοντα, έγινε «στήλη άλατος»!.. (6)

Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΣΤΟΝ ΑΔΗ ΤΟΥ ΘΗΣΕΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΙΘΟΥ!

Τρίτη κάθοδος ζωντανών ηρώων στον Άδη είναι του Θησέα και του Πειρίθου που είχε σκοπό την απαγωγή της Περσεφόνης, της βασίλισσας του Κάτω Κόσμου, που την ήθελε για γυναίκα του ο Πειρίθους.
Ποιος ήταν, όμως, ο περίφημος Θησέας και ποιος ο Πειρίθους;
Ο Θησέας, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ήταν ένας από τους περιφημότερους βασιλιάδες και ήρωες της αρχαιότατης εποχής των Ελλήνων, ισάξιος του Ηρακλή, που απέκτησε κι αυτός τεράστια φήμη σ' όλη την Ελλάδα για τα θαυμαστά κατορθώματά του. Γεννήθηκε στην Τροιζήνα από τον Αιγέα, το βασιλιά των Αθηνών και την Αίθρα, την κόρη του σοφού βασιλιά της Τροιζήνας Πιτθέα, που τη γνώρισε, όταν είχε πάει στην αυλή του πατέρα της να του ζητήσει την εξήγηση ενός χρησμού του μαντείου.
Σύμφωνα με μια παράδοση ο Θησέας ήταν γιος του ίδιου του Θεού Ποσειδώνα και συμβόλιζε την προσωποποίηση του ιωνικού πνεύματος που συνδυάζει κι εναρμονίζει τη νοητικότητα με την ευγένεια και την αντρεία, ενώ ο Ηρακλής, αντίθετα, συμβόλιζε τη σωματική ρώμη.
Επειδή οι ευθύνες του Αιγέα τον καλούσαν στην Αθήνα, άφησε την Αίθρα, που περίμενε παιδί και έφυγε. Πριν φύγει όμως την πήγε έξω από την Τροιζήνα στην εξοχή και της έδειξε μια τεράστια πέτρα, όπου, από κάτω της, είχε κρύψει τα σανδάλια και το ξίφος του. Της έδωσε την εντολή λοιπόν να στείλει στην Αθήνα το γιο της, αν μεγαλώνοντας κατόρθωνε να σηκώσει τη βαριά πέτρα και να πάρει τα δώρα που είχε από κάτω. Μ' αυτά θα τον αναγνώριζε.
Ο γιος, που γέννησε η Αίθρα, μεγάλωσε στην αυλή του σοφού παππού του και από μικρός άρχισε να δείχνει σημάδια μεγάλου θάρρους και δύναμης. Θα ήταν επτά χρονών παιδάκι όταν πέρασε από την Τροιζήνα, ο Ηρακλής, ο ρωμαλέος γιος της Αλκμήνης
Τα παιδιά που έπαιζαν, βλέποντας τον άντρα αυτόν τυλιγμένο με τη λεοντή, τρομοκρατήθηκαν και μόνο ο Θησέας, νομίζοντας ότι ήταν λιοντάρι, όρμησε εναντίον του για να το χτυπήσει. Ο Ηρακλής θαύμασε το μικρό και, σηκώνοντάς τον στην αγκαλιά του, του είπε: "Θα γίνεις μεγάλος και σπουδαίος κάποτε".
Και πράγματι. Στα δεκαπέντε του χρόνια είχε αρκετή δύναμη ώστε να σηκώσει το μεγάλο βράχο και να πάρει τα σαντάλια και το ξίφος του πατέρα του και να ξεκινήσει για την Αθήνα να βρει τον πατέρα του. Αντί όμως να ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο για την Αθήνα, με το πλοίο, προτίμησε να πάει από την ξηρά και τους κακούργους, που τρομοκρατούσαν και σκότωναν τους διαβάτες και για να δείξει πως η προφητεία του Ηρακλή ήταν σωστή.
Πρώτα συνάντησε τον Περιφήτη, που σκότωνε τους διαβάτες μ' ένα σιδερένιο ρόπαλο (κορύνη) και γι' αυτό τον έλεγαν και Κορυνίτη. Το ληστή αυτό, τον σκότωσε ο Θησέας με το ίδιο του το όπλο. Στον Ισθμό της Κορίνθου συνάντησε το φοβερό Σίνη, που τον έλεγαν και Πιτυοκάμπτη από τον τρόπο που σκότωνε τα θύματά του. Έκαμπτε (λύγιζε) δυο πεύκα, και έδενε στην κορυφή του καθενός απ' αυτά το ένα πόδι του άτυχου διαβάτη. Ύστερα άφηνε ελεύθερα τα δέντρα που παράσερναν μαζί τους το θύμα και το έκοβαν στα δύο. Το ίδιο φρικτό τέλος βρήκε και ο ίδιος ο Σίνης από το Θησέα.
Στην κορφή της περιοχής, ανάμεσα στην Κόρινθο και στα Μέγαρα, πάνω σε απότομα βράχια, που τα έλεγαν Σκιρωνίδες πέτρες, έστηνε ενέδρα στους διαβάτες ο ληστής Σκίρωνας, που, αφού λήστευε όσους έπεφταν στα χέρια του, τους έριχνε από τα βράχια κάτω στη θάλασσα όπου τους κατασπάραζε μια άγρια χελώνα. Κι αυτόν τον νίκησε και τον σκότωσε ο Θησέας. Στην Ελευσίνα σκότωσε το φοβερό Κερκύωνα, αφού μονομάχησε μαζί του. Και φτάνοντας στο βουνό Κορυδαλλό, το σημερινό Αιγάλεω, συνάντησε τον κακούργο Προκρούστη. Αυτός είχε ένα κρεβάτι που πάνω του ξάπλωνε τους ξένους που συνελάμβανε κι αλίμονό τους αν ήταν κοντύτεροι ή μακρύτεροι. Τους τραβούσε και τους τέντωνε ή τους έκοβε τα πόδια και πέθαιναν μέσα σε φοβερούς πόνους. Ο Θησέας εξουδετέρωσε κι αυτόν το ληστή.
Όταν, επιτέλους, μετά από τόσες περιπέτειες, έφτασε στην Αθήνα ο ήρωας, η φήμη του είχε κιόλας φτάσει πριν από αυτόν. Ο Αιγέας τον φιλοξένησε στο παλάτι του ως σπουδαίο ξένο, χωρίς να ξέρει ότι ήταν γιος του. Επειδή μάλιστα δεν ήξερε ούτε κι αν το παιδί που είχε γεννήσει η Αίθρα ήταν αγόρι και επειδή φοβόταν μήπως πεθάνει, χωρίς ν' αφήσει διάδοχο, παντρεύτηκε τη Μήδεια που, μετά από τα ανατριχιαστικά εγκλήματά της, έφυγε από το σπίτι του συζύγου της Ιάσονα και πήγε στην Αθήνα. Η Μήδεια γέννησε ένα παιδί, το Μήδο, που τον προόριζε για διάδοχο του θρόνου. Όταν ήρθε λοιπόν ο Θησέας, η κακιά αυτή γυναίκα έχοντας προαίσθηση ότι ο γιος της θα έχανε το θρόνο εξαιτίας του όμορφου αυτού δυνατού ξένου, συνεννοήθηκε, αφού έπεισε τον Αιγέα να τον δηλητηριάσει στο δείπνο. Ενώ όμως ο Αιγέας ετοιμαζόταν να χύσει το δηλητήριο στο ποτήρι του Θησέα, είδε το ξίφος, που μ' αυτό ο νέος έκοβε το κρέας του. Κάλεσε τότε το Θησέα για να μάθει το καθετί γι' αυτόν και, αφού πείστηκε ότι πράγματι ήταν γιος του, περήφανος γι' αυτόν, τον ανακήρυξε διάδοχο του θρόνου του, ενώ τη Μήδεια και το γιο της τους εξόρισε.
Όπως ήταν όμως φυσικό, οι πενήντα γιοι του Πάλλαντα, του αδελφού του Αιγέα, που είχαν πάντοτε ελπίδα ότι αυτοί θα έπαιρναν το θρόνο της Αθήνας, εξεγέρθηκαν. Ο Θησέας μ' ευκολία τους νίκησε και τους εξόντωσε.
Ακόμη σκότωσε και το μαραθώνιο ταύρο που είχε φέρει κάποτε από την Κρήτη ο Ηρακλής στον Ευρυσθέα κι αυτός, από το φόβο του, τον είχε αφήσει ελεύθερο να ρημάζει τη χώρα. Τον ταύρο αυτό, τον θυσίασε ο Θησέας στη θεά Αθηνά.
Στο μεταξύ μεγάλες στενοχώριες είχε ο Αιγέας και όλος ο Αθηναϊκός λαός. Πριν μερικά χρόνια είχε φτάσει στην Αθήνα, ο Ανδρόγεως, ο γιος του Μίνωα, του βασιλιά της Κρήτης που πήρε μέρος στους αγώνες της γιορτής των Παναθηναίων και νίκησε όλους τους αντίπαλούς του. Αυτοί, για εκδίκηση, τον σκότωσαν. Ο Μίνωας, μαθαίνοντας το θάνατο του γιου του, τόσο οργίστηκε, ώστε εκστράτευσε εναντίον της Αθήνας κι αφού νίκησε, έβαλε στους Αθηναίους πολύ σκληρούς όρους. Θα έπρεπε κάθε χρόνο, για εννιά χρόνια στη σειρά, να στέλνουν στην Κρήτη, επτά νέους και επτά κοπέλες για τροφή του φοβερού ανθρωποφάγου τέρατος, του Μινώταυρου, που έμενε μέσα στο Λαβύρινθο.
Ο Θησέας, χωρίς ν' ακούσει τις συμβουλές και τα παρακάλια του πατέρα του πήγε κι αυτός μαζί με τους νέους και τις νέες στην Κρήτη, έχοντας σκοπό να σκοτώσει το Μινώταυρο και ν' απαλλάξει την Αθήνα από το φρικτό αυτό φόρο αίματος. Η Αριάδνη, η όμορφη κόρη του Μίνωα, αγάπησε τον ηρωικό αυτό νέο και του έδωσε ένα νήμα (μίτος της Αριάδνης) που το έδεσε στην είσοδο του λαβύρινθου και, ξετυλίγοντάς το ενώ προχωρούσε, θα τον βοηθούσε να επιστρέψει εύκολα και να μη χαθεί στους δαιδαλώδεις διαδρόμους όταν θα επέστρεφε νικητής.
Πράγματι ο Θησέας κατόρθωσε να σκοτώσει το ανθρωποφάγο τέρας και να ξεφύγει από την οργή του Μίνωα, παίρνοντας μαζί του και την Αριάδνη, που την άφησε στο νησί Νάξο. Μέσα στον ενθουσιασμό του για τη νίκη του, ξέχασε ν' αλλάξει τα μαύρα πανιά του καραβιού με άσπρα, όπως είχε υποσχεθεί φεύγοντας από την Αθήνα, στον πατέρα του. Έτσι ο δυστυχισμένος Αιγέας, αγναντεύοντας το πέλαγος, είδε, τρελός από τη λύπη του, τα πένθιμα πανιά του καραβιού κι έπεσε στη θάλασσα, που από τότε πήρε το όνομά του και λέγεται Αιγαίο πέλαγος.
Ο Θησέας πήρε τη θέση του πατέρα του στο θρόνο της Αθήνας, ένωσε σε μια πόλη τις δώδεκα πολιτείες που βρίσκονταν γύρω από την Αθήνα, κάτω από το σκήπτρο του, έβαλε σοφούς νόμους κι έγινε κοσμαγάπητος και δημοφιλής. Παρόλα αυτά δεν ησύχασε ούτε στιγμή. Η γενναία καρδιά του, τον οδηγούσε σε καινούριες περιπέτειες.
Ξεκίνησε μια εκστρατεία εναντίον των Αμαζόνων, όπως κι ο Ηρακλής πριν από αυτόν και τις νίκησε, παίρνοντας αιχμάλωτη την όμορφη βασίλισσά τους Ιππολύτη, που την έκανε γυναίκα του κι απέκτησε μαζί της ένα γιο, τον Ιππόλυτο.
Πήρε ακόμη μέρος και στην αργοναυτική εκστρατεία, μαζί με τον Ηρακλή και άλλους ήρωες της αρχαίας Ελλάδας. Ακόμη βοήθησε και τον ήρωα του Άργους τον Άδραστο να σώσει τα πτώματα των έξι νεκρών συντρόφων του που έπεσαν στην εκστρατεία των "επτά επί Θήβας".
Συνδέθηκε με μεγάλη φιλία με τον Πειρίθουν, το βασιλιά των Λαπιθών και πήρε μέρος στην κενταυρομαχία, με το μέρος του φίλου του, που θέλησε να εκδικηθεί τους κενταύρους επειδή ένας από αυτούς θέλησε να κλέψει τη μέρα των γάμων του την όμορφη γυναίκα του Ιπποδάμεια.

Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΣΤΟΝ ΑΔΗ!..

Όταν αργότερα πέθανε η Ιπποδάμεια, ο Πειρίθους κι ο Θησέας θέλησαν να πάρουν για γυναίκες, κόρες του Δία. Κι ο Θησέας έκλεψε την ωραία Ελένη του Μενέλαου, που την ελευθέρωσαν όμως οι αδελφοί της οι Διόσκουροι, ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης. Ο Πειρίθους όμως θέλησε να πάρει γυναίκα του την Περσεφόνη τη γυναίκα του Πλούτωνα από τον Άδη. Κατέβηκε μαζί με το Θησέα στον Άδη, όπου τους συνέλαβε ο Πλούτωνας και τους φυλάκισε, μέχρι που ο Ηρακλής έσωσε το Θησέα και τον ελευθέρωσε.
Ο Θησέας, επιστρέφοντας στην Αθήνα, βρήκε το θρόνο του πιασμένο από το Μενεσθέα κι εξορίστηκε στη Σκύρο, όπου βρήκε άδοξο θάνατο, σκοτωμένος με δόλο από το βασιλιά Λυκομήδη. Αργότερα, ο Κίμωνας μετάφερε τα οστά του στην Αθήνα όπου τον τίμησαν ως ήρωα και ευεργέτη κι έχτισαν προς τιμήν του το Θησείο, ένα μεγαλόπρεπο ναό που τα ερείπιά του δε βρέθηκαν μέχρι σήμερα. Το σημερινό Θησείο δεν είναι παρά ναός του Ήφαιστου!..
Τι μάθαμε, λιπόν;
Ότι οι δυο ήρωες έφτασαν στον Άδη, αλλά πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Ο Άδης δεν φανέρωσε από την αρχή τις κακές προθέσεις του, αλλά προσποιήθηκε πως ετοίμασε γι' αυτούς «ξενία». Τους έβαλε να καθίσουν στο θρόνο της Λήθης, όπου όμως προσδέθηκαν με σπείρες μεγάλων φιδιών. Εκεί θα έμεναν δεμένοι για να βασανίζονται αιώνια, χωρίς να πεθαίνουν. 'Όταν ο Ηρακλής κατέβηκε για τον Κέρβερο, έλυσε τον Θησέα, εμποδίστηκε όμως να κάνει το ίδιο και για τον Πειρίθου, που ήταν ο κυριότερος ένοχος και που έμεινε εκεί δεμένος για πάντα!

http://www.sakketosaggelos.gr/Article/1946/
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Τι ήταν/είναι ο Άδης ;

9
ΚΑΘΟΔΟΣ ΗΡΑΚΛΗ ΣΤΟΝ ΑΔΗ

από τις καταβάσεις ηρώων, η πιο γνωστή – θα λέγαμε- ήταν του Ηρακλή, ο οποίος επιστρέφοντας έφερε μαζί του τον Κέρβερο για να τον παρουσιάσει στον Ευρυσθέα (1).
Οι πρόγονοί μας έλεγαν πως ο Ηρακλής είχε χρησιμοποιήσει για την κάθοδο το στόμιο του Ταινάρου (2), και για την άνοδο το στόμιο της Ερμιόνης, που ήταν πλησιέστερα στην Τίρυνθα (3).
Σύμφωνα με την μυθολογία μας (4), ο Άδης δεν αντιτάχθηκε στην επιχείρηση του Ηρακλή, γιατί πήρε τη διαβεβαίωση πως ο Κέρβερος δεν θα έλειπε για πολύ καιρό μακριά από το βασίλειο του Κάτω Κόσμου, αλλά και γιατί είχε προσωπική πείρα της μαχητικότητας του Ηρακλή (5).
Όταν λοιπόν ο Ηρακλής ήρθε στο βασίλειό του και ζήτησε να πάρει το σκύλο του Άδη, ο Άδης τού έθεσε έναν μόνο όρο: να μη χρησιμοποιήσει κατά του Κέρβερου το ξίφος ή τα βέλη του, αλλά να τον «καταπαλαίσει» με τους βραχίονες και το σώμα του. Ο Ηρακλής σεβάστηκε την επιθυμία του Άδη και αντιμετώπισε χωρίς όπλα τον Κέρβερο και τα φίδια της ουράς και των νώτων του. Τελικά το θηρίο υπέκυψε και ακολούθησε ειρηνικά τον Ηρακλή κατά την άνοδο στον Επάνω Κόσμο και κατά την επιστροφή.http://www.sakketosaggelos.gr/Article/1946/
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ανεξήγητα,μυστήρια και παράξενα φαινόμενα.”

cron