Ο Καθημερινός αστρονομικός ουρανός.

http://www.astro.noa.gr/AlmanacIAA/iaa_today.htm

Εβδομαδιαίος αστρονομικός ουρανός

http://www.skyandtelescope.com/observing/ataglance

Kαι ενας καθημερινος interactive map πατηστε στα δεξια το start astroviewer

http://www.astroviewer.com/interactive- ... ky-map.php

Πρακαλώ Ρονίτσα

Ουρανός και Αστρονομικά Φαινόμενα Ιούνιος 2010


Γράφει η Αστροφυσικός Ελένη Χατζηχρήστου

Τον Ιούνιο μπαίνουμε πλέον και επίσημα στο καλοκαίρι. Αυτό το μήνα έχουμε το θερινό ηλιοστάσιο, οπότε ο Ήλιος φτάνει στο υψηλότερο σημείο στον ουρανό και η ημέρα αποκτά την μεγαλύτερη διάρκειά της. Αυτό είναι ένα φαινόμενο καθαρά γήινο, το οποίο οφείλεται στην κλίση του άξονα περιστροφής της Γης ως προς το επίπεδο της ετήσιας τροχιάς της γύρω από τον Ήλιο και καθόλου δεν σχετίζεται στην πραγματικότητα με τον ίδιο τον Ήλιο. Απλά για τον γήινο παρατηρητή, το άστρο μας φαίνεται να κινείται στον ουρανό κι επομένως θεωρούμε συμβατικά ότι εκείνο είναι που αλλάζει θέση κατά τη διάρκεια του έτους. Βέβαια η 21η Ιουνίου για τις χώρες του νότιου ημισφαιρίου αποτελεί το χειμερινό ηλιοστάσιο, οπότε ο Ήλιος φαίνεται να καταλαμβάνει τη χαμηλότερη θέση του στον ουρανό και η ημέρα έχει τη μικρότερη διάρκεια του έτους. Για το βόρειο ημισφαίριο, και για τη χώρα μας, η 21η Ιουνίου σηματοδοτεί επίσημα την αρχή του καλοκαιριού. Αυτό το μήνα θα έχουμε ακόμη δεκατρείς βροχές διαττόντων, μια μερική Σεληνιακή έκλειψη (μη ορατή από την Ευρώπη) και πολλούς λαμπρούς πλανήτες να θαυμάσουμε στον ουρανό.

Εικ. Ουρανός: Ο ουρανός του Ιουνίου για το γεωγραφικό μήκος και πλάτος της Αθήνας (01/06/2010 21:00 UTC). (Credit: http://space.about.com)

Βροχές Διαττόντων
Οι βροχές διαττόντων είναι η σπεσιαλιτέ των καλοκαιρινών μηνών, και τον Ιούνιο με λίγη τύχη μπορούμε να δούμε τουλάχιστον 13 από αυτές!
Στις αρχές του μήνα, 3 και 4 Ιουνίου, θα έχουμε τους τ Ηρακλείδες και α Κιρκινίδες, δύο σχετικά ασήμαντες βροχές διαττόντων. Στο 5 Ιουνίου όμως θα μπορέσετε να θαυμάσετε τους Σκορπίδες, με 20 διάττοντες την ώρα και δύο φαινόμενα ακτινοβόλα σημεία από την περιοχή του Γαλαξία όπως φαντάζει μεγαλόπρεπος στον καλοκαιρινό ουρανό. Στις 7 Ιουνίου έχουμε μια εντυπωσιακή βροχή διαττόντων με φαινόμενο ακτινοβόλο σημείο στον αστερισμό του Κριού, οπότε μπορούμε να θαυμάσουμε τουλάχιστον 39 διάττοντες την ώρα. Την ίδια νύκτα οι ζ Περσίδες δεν αναμένεται να τραβήξουν ιδιαίτερα την προσοχή μας. Στις 8 Ιουνίου μια σχετικά ασήμαντη βροχή διαττόντων με φαινόμενο ακτινοβόλο σημείο στον Ζυγό. Στις 11 Ιουνίου μια ακόμη βροχή διαττόντων με φαινόμενο ακτινοβόλο σημείο στον Τοξότη θα δώσει το πολύ 12 μετεωροειδή την ώρα, ενώ στις 13 Ιουνίου οι θ Οφιουχίδες θα είναι σχεδόν αόρατοι (2-4 μετεωροειδή την ώρα). Η επόμενη βροχή διαττόντων είναι οι Λυρίδες που θα κορυφωθούν στις 15-16 Ιουνίου. Η Σελήνη θα είναι ακόμη ένα νεαρό μισοφέγγαρο, έτσι θα έχουμε σκοτεινό ουρανό και τη δυνατότητα να δούμε περίπου 10 μετεωροειδή την ώρα με φαινόμενο ακτινοβόλο σημείο κοντά στον Βέγκα στον αστερισμό Λύρα (εξ' ού και το όνομά τους), ο οποίος ανατέλλει ήδη από την αρχή της νύκτας. Στις 20 Ιουνίου οι Οφιουχίδες και στις 26 οι Κορβίδες θα δώσουν αρκετά μετεωροειδή την ώρα, αλλά η λαμπρή Σελήνη δεν θα βοηθήσει στην παρατήρησή τους. Στις 30 Ιουνίου οι Δρακοντίδες είναι ίσως η εντυπωσιακότερη βροχή διαττόντων του Ιουνίου, με 100 μετεωροειδή την ώρα κάποιες καλές χρονιές αλλά άλλες με μόλις 10 μετεωροειδή την ώρα.

Εικ. Ηλιοστασιο: Απεικόνιση της ετήσιας κίνησης της Γης γύρω από τον Ήλιο (ή συμβατικά του Ήλιου ως προς τον γήινο παρατηρητή). Βλέπουμε τη θέση των ηλιοστασίων και των ισημεριών.

Πλανήτες
Τον Ιούνιο στο νυχτερινό ουρανό κυριαρχούν η Αφροδίτη, ο Άρης και ο Κρόνος. Εάν ξυπνήσετε πολύ νωρίς στις 8 Ιουνίου θα έχετε τη μοναδική ευκαιρία να θαυμάσετε τον μακρινό πλανήτη Ουρανό πολύ κοντά στον Δία. Ο μεγάλος αέριος πλανήτης θα βρίσκεται νοτιοανατολικά στον αστερισμό των Ιχθύων, με αστρονομικό μέγεθος -2.4, έτσι ώστε να μπορούμε άνετα να τον θαυμάσουμε με ένα ζευγάρι κιάλια. Ο Ουρανός, που θα βρίσκεται 0.4ο πάνω από τον Δία, θα έχει αστρονομικό μέγεθος μόλις 5.8, δηλαδή θα είναι οριακά ορατός με γυμνό μάτι. Θα τον καταλάβετε όμως, αφού θα είναι το λαμπρότερο «άστρο» κοντά στον Δία και θα έχει ένα γαλαζοπράσινο χρώμα. Στις 6 Ιουνίου, ο Άρης θα βρίσκεται σε απόσταση μικρότερη της 1ο από το λαμπρότερο άστρο του Λέοντα, τον Βασιλίσκο. Μάλιστα, η αντίθεση των χρωμάτων, κοκκινωπό για τον Άρη γαλαζοπράσινο για τον Βασιλίσκο, αξίζει να αποθανατιστεί. Στις 11 Ιουνίου, η Αφροδίτη θα βρίσκεται ευθυγραμμισμένη με τους Διδύμους Κάστορα και Πολυδεύκη. Τρεις μέρες αργότερα θα προστεθεί στο θέαμα και η ημισέληνος. Στις 16 Ιουνίου η Σελήνη θα βρίσκεται κοντά στους Άρη και Βασιλίσκο και στις 18 θα πάρει τη θέση της κοντά τον Κρόνο. Στις 19 Ιουνίου στρέψτε το βλέμμα σας δυτικά και θα δείτε την Αφροδίτη να δύει κοντά στο αστρικό σμήνος Κυψέλη (Μ44). Η Σελήνη συνεχίζει το ταξίδι της στον ουρανό και στις 20 Ιουνίου θα βρίσκεται 4ο νότια από τον Στάχυ της Παρθένου. Τέλος, στις 23 Ιουνίου ο δορυφόρος μας θα βρεθεί κοντά στον Αντάρη, στο κεφάλι του Σκορπιού.

Σελήνη
Τελευταίο Τέταρτο στις 4 Ιουνίου, Νέα Σελήνη στις 12, Πρώτο Τέταρτο στις 19 και Πανσέληνος στις 26 Ιουνίου . Η Σελήνη στο Απόγειο στις 3 Ιουνίου και στο Περίγειο στις 15 Ιουνίου. Αυτό το μήνα θα υπάρχει μια μερική έκλειψη Σελήνης, στις 26 Ιουνίου, η οποία θα είναι ορατή από τον Ειρηνικό Ωκεανό, την ανατολική Ασία και την Αυστραλία, αλλά δυστυχώς όχι από την ανατολική πλευρά της Αμερικής, ούτε από τις περισσότερες άλλες ηπείρους συμπεριλαμβανομένης και της Ευρώπης.



http://astro.pblogs.gr/2010/06/636888.html

Για μια ακόμη χρονιά, οι Περσίδες, οι πολυπληθείς διάττοντες αστέρες, θα δώσουν ραντεβού με τους ουρανούς του πλανήτη μας. Το αποκορύφωμα αναμένεται τη νύχτα της Πέμπτης 12 Αυγούστου και της Παρασκευής 13 Αυγούστου με μια θεαματική βροχή από "πεφταστέρια" που θα είναι ορατή ανά τη Γη και στην Ελλάδα, ιδίως αν κοιτάξει κανείς στον ουρανό σε κατεύθυνση βορειοανατολική.
Όσο πιο καθαρός είναι ο νυχτερινός ουρανός, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες για ένα πιο εντυπωσιακό θέαμα, αν και μερικές φορές διαψεύδονται οι προσδοκίες των θεατών που ξενυχτούν για αυτό το λόγο, κάτι που δεν μπορεί να προβλεφθεί εκ των προτέρων.

Ειδικά φέτος το φαινόμενο συνδυάζεται με μια σύγκλιση πλανητών, που θα είναι ορατή μετά την δύση του ηλίου και μέχρι τις 10 μ.μ.,όταν η Αφροδίτη, ο Κρόνος, ο Άρης και η Σελήνη (ένα μέρος της) θα βρίσκονται πολύ κοντά σε ένα κύκλο διαμέτρου περίπου 10 μοιρών.
Οι ειδικοί πάντως της NASA, σύμφωνα με τη βρετανική "Ντέιλι Μέιλ", εκτιμούν ότι πρέπει να αναμένεται πτώση μετεώρων με μέσο ρυθμό 50 - 80 την ώρα και θεωρούν ότι μετά το 2007 υπάρχουν καλύτερες συνθήκες από ποτέ για την παρακολούθηση του φαινομένου, κυρίως από σκοτεινές περιοχές στην εξοχή, ώστε να μην παρεμβάλλεται η φωταύγεια των πόλεων. Ειδικά για φέτος, σε σχέση με άλλες παρόμοιες "βροχές" μετεώρων σε άλλες εποχές του χρόνου, οι Περσείδες υπόσχονται το μεγαλύτερο θέαμα.

Οι Περσείδες ονομάστηκαν έτσι επειδή φαίνονται να προέρχονται από τον αστερισμό του Περσέα, αλλά αυτό είναι μια οπτική αυταπάτη. Στην πραγματικότητα προκαλούνται από τα σωματίδια σκόνης και λοιπά υπολείμματα που αφήνει πίσω της η τεράστια ουρά (μήκους δεκάδων εκατομμυρίων χιλιομέτρων) του κομήτη 109Ρ/Σουίφτ-Τατλ, ο οποίος ανακαλύφθηκε το 1862 από τους αμερικανούς Λιούις Σουίφτ και Όρας Tατλ από τους οποίους και πήρε το όνομά του.

Ο κομήτης αρχίζει να συναντιέται με την τροχιά της Γης από τις αρχές του Αυγούστου και χρειάζεται περίπου 130 χρόνια για να πραγματοποιήσει μια πλήρη περιφορά γύρω από τον ήλιο. Το πρώτο μετέωρο των Περσειδών της φετινής χρονιάς, μήκους περίπου 2,5 εκατοστών, εντοπίστηκε από τη NASΑ την προηγούμενη εβδομάδα πάνω από τον ουρανό της Αλαμπάμα στις ΗΠΑ.

Τα μετέωρα ("πεφταστέρια") είναι μικροί διαστημικοί βράχοι που εισέρχονται στη γήινη ατμόσφαιρα υπό χαμηλή γωνία πρόσπτωσης και φαίνονται να καίγονται αργά. Καθώς πλησιάζουν προς το έδαφος με ταχύτητα γύρω στα 60 χλμ. το δευτερόλεπτο και διαλύονται από την τριβή και την υπερθέρμανση, αφήνουν φωτεινά ίχνη. Τα μετέωρα -που σπάνια φτάνουν στη Γη, καθώς καίγονται κατά την πτώση τους τελείως- μπορούν να εμφανιστούν οπουδήποτε στο νυχτερινό ουρανό, ιδίως στα πιο σκοτεινά τμήματά του, όταν δεν υπάρχει φεγγάρι στον ουρανό.

Ημερησία

Μια φωτο απο τις Περσείδες του 2010.

Βροχή Λεοντιδών για δύο ημέρες


Την πλέον θεαματική «βροχή» διαττόντων, αυτή των Λεοντιδών, θα έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν για ακόμη μία χρονιά οι κάτοικοι της Γης, ανάμεσά τους και οι Έλληνες, με το αποκορύφωμά της να αναμένεται τις νύχτες της 17ης και 18ης Νοεμβρίου. Η καλύτερη στιγμή παρατήρησης θα είναι λίγο πριν το ξημέρωμα.


Τα συγκεκριμένα «πεφταστέρια» έλκουν την καταγωγή τους από τον κομήτη 55Ρ/Τέμπελ-Τατλ, αλλά επειδή φαίνεται να προέρχονται από την κατεύθυνση του αστερισμού του Λέοντα, έχουν πάρει το όνομά του.

Η «βροχή» των Λεοντιδών διαρκεί περίπου δύο εβδομάδες (7 έως 28 Νοεμβρίου), αλλά κορυφώνεται στο διήμερο 17 και 18 Νοεμβρίου.

Ο ρυθμός πτώσης των φωτεινών μετεώρων -που γίνεται με ταχύτητα περίπου 71 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο- υπολογίζεται σε 15 ανά ώρα κατά μέσο όρο. Από ιστορική άποψη, οι Λεοντίδες έχουν δημιουργήσει μερικά από τα πιο θεαματικά φαινόμενα στους ουρανούς του πλανήτη μας και μάλιστα υπήρξαν φορές, ιδίως μεταξύ των ετών 1998 - 2002, που εξελίχτηκαν σε πραγματική «θύελλα» μετεώρων, στη διάρκεια της οποίας πολλές χιλιάδες «αστεριών» φαίνονταν να πέφτουν κάθε ώρα στη Γη.

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι αυτές οι «θύελλες» λαμβάνουν χώρα περιοδικά, ανά 33 χρόνια περίπου, για άγνωστους λόγους. Η τελευταία τέτοια θεαματική «θύελλα» συνέβη το 2002, συνεπώς η επόμενη θα υπάρξει κάπου κοντά στο 2035. Φέτος θα πρέπει να αναμένεται μια ήπια δραστηριότητα.

Οι βροχές των μετεώρων παίρνουν το όνομα του αστερισμού που βρίσκεται στην περιοχή του ουρανού όπου εκδηλώνονται (π.χ. Ωριωνίδες, Αιγοκερίδες, Yδροχοΐδες, Περσείδες κ.α.).

Οι Λεοντίδες ξεχωρίζουν επειδή η τροχιά του κομήτη Tempel-Tuttle, από τον οποίο προέρχονται, έχει αντίθετη φορά από αυτήν της Γης, με συνέπεια τα θραύσματά του, να συγκρούονται με τον πλανήτη μας μετωπικά, με ταχύτητα σχεδόν διπλάσια από αυτή άλλων διαττόντων. Αναπτύσσεται, έτσι, μια μεγαλύτερη θερμοκρασία λόγω της τριβής κατά τη διέλευση των μετεώρων μέσω της γήινης ατμόσφαιρας, με αποτέλεσμα τα «πεφταστέρια» να καίγονται πιο έντονα και να εκπέμπουν περισσότερη λάμψη κατά την πτώση τους.

Για πρώτη φορά, οι Λεοντίδες παρατηρήθηκαν στις 13 Νοεμβρίου του 1883 στη βορειοανατολική Αμερική και έκτοτε εγκαινιάστηκε η σύγχρονη αστρονομία των διαττόντων.

Αν και μετά το 2002 η δραστηριότητα των Λεοντιδών έχει «κοπάσει», δεν παύει κατά καιρούς να εκπλήσσει τους παρατηρητές με τις συνεχείς μεταβολές της.

Αυτή η αβεβαιότητα ισχύει γενικότερα στην παρατήρηση διαττόντων αστέρων, καθώς κανείς ποτέ δεν μπορεί να είναι βέβαιος για το τι θα συμβεί και, φυσικά, κατά πόσο οι καιρικές συνθήκες θα επιτρέψουν την παρακολούθηση του φαινομένου.

(Πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ)

Για όσους θέλουν να παρατηρησουν το φαινόμενο προσπαθήστε να βρείτε τον αστερισμό του Λέοντα στον ουρανό,απο όπου παίρνουν και το ονομά τους οι Λεοντίδες.

Απο την βροχή των Λεοντιδων του 1999.