Πόσο συχνά μπορώ να κοινωνάω;

1
Α’


Πόσο συχνά νά προσέρχομαι στή θεία Κοινωνία;


π. Λεωνίδα Στ. Ἀμοργιανοῦ, θεολόγου
Ἐφημερίου στόν ἱ.ναό ἁγ. Μαρίνης Ἱ.Μ. Περιστερίου


Ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε τό πανάχραντο Σῶμα του καί τό τίμιο Αἷμα του, ὄχι ὡς βραβεῖο τῆς ἀρετῆς μας, ἀλλά σάν φάρμακο γιά τή θεραπεία, κυρίως, τῶν παθῶν μας καί σάν ἐνίσχυση τῆς προθυμίας μας γιά τήν πρόοδό μας στήν ἀρετή.

Ἐπάνω στό σοβαρό αὐτό θέμα τῆς Θείας Κοινωνίας ὑπάρχει μεγάλη σύγχυση καί στούς περισσότερους ἄγνοια.
Τό 18ο αἰῶνα ὅταν οἱ χριστιανοί ἦταν ψυχροί ἀπέναντι στή Θεία Κοινωνία καί προσέρχονταν στό Μυστήριο μόλις μία φορά τό χρόνο, ὁ ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος[1] (1713-1822) στήν «Ἐπιτομήν τῶν θείων δογμάτων»[2] (δογματοκανονικό ἔργο) ἔγραφε: «…Πλάνη καί αἵρεσίς ἐστι τό κωλύον καί διώκειν τούς πιστούς τῆς θείας Τραπέζης ὅτε βούλοιντο…».
Ὑπάρχουν κληρικοί πού θεωροῦν ὅτι ἡ συχνή Θεία Κοινωνία εἶναι μόνο γι᾿ αὐτούς καί πολλές φορές ἀπομακρύνουν εὐσεβεῖς ἀνθρώπους ἀπό τό Ποτήριο τῆς Ζωῆς. Ὑπάρχουν, ἐπίσης, πνευματικοί, πού ἐπιβάλλουν ὑποχρεωτική τριήμερη νηστεία, ὡς προετοιμασία γιά τήν προσέλευση στήν Θεία Κοινωνία. Αὐτό ὅμως πουθενά στήν Καινή Διαθήκη ἤ στούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπό κανέναν δέν προτάσσεται. Οἱ ἐξομολόγοι δέν πρέπει νά θέτουν τή δική τους γνώμη ὑπεράνω τῆς γνώμης τῶν ἁγίων Πατέρων, ἡ ὁποία ἐκφράζεται μέ τούς Ἱερούς Κανόνες. Δέν ἔχουν τό δικαίωμα νά γίνωνται αὐστηρότεροι τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ σειρά τῶν ἄρθρων, πού θά ἀκολουθήσει, στοχεύει στήν ἐνημέρωση, στήν προβολή τῆς ἀλήθειας καί στήν ἀλλαγή τῆς νοοτροπίας ὄχι μόνο στούς κληρικούς ἀλλά καί σ᾿ ὅλους τούς χριστιανούς, γιά τήν πολύ οὐσιαστική σημασία τῆς συχνῆς Μεταλήψεως. Διότι ὅπως σημειώνει ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἀσκητής «Ὁ μή γιγνώσκων τήν ἀλήθειαν, οὐδέ ὀρθῶς πιστεύειν δύναται». Καί κατά τόν ἀδιάψευστο λόγο τοῦ Κυρίου «Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς».[3]



Λόγοι τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ
γιά τό Σῶμα καί τό Αἷμα του.


Κατά τό Μυστικό Δεῖπνο «καί ἐνῶ ἔτρωγαν» ὁ Κύριος μέ τούς μαθητές του «πῆρε ἄρτο, εὐλόγησε καί ἔκοψε κομμάτια καί τούς ἔδωσε λέγοντας: «Λάβετε, φάγετε, αὐτό εἶναι τό σῶμα μου». Ἐπίσης πῆρε τό ποτήριο, ἔκανε εὐχαριστήρια προσευχή καί τούς ἔδωσε, καί ἔπιαν ἀπ᾿ αὐτό ὅλοι. Τούς εἶπε δέ: «Αὐτό εἶναι τό αἷμα μου, πού ἐπικυρώνει τή νέα διαθήκη, πού χύνεται γιά πολλούς (γιά ὅλους δηλαδή).»[4]
Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης γράφει καί ἄλλους λόγους τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.
49. «Οἱ πατέρες σας ἔφαγαν τό μάνα στήν ἔρημο καί πέθαναν.» Ὁ Χριστός μέ τό λόγο του δείχνει, ὅτι τό μάννα, παρόλο, πού προερχόταν ἀπό θαῦμα, ἐντούτοις ἦταν ὑλική τροφή καί δέν πρόσφερε στούς Ἰσραηλῖτες ἀθανασία. Εἶχε πρόσκαιρη καί ἄρα μικρή σημασία.
50. «Αὐτός ἐδῶ εἶναι ὁ ἄρτος, πού κατεβαίνει ἀπό τόν οὐρανό, (ἀπό τή σφαῖρα τῆς Θεότητος) γιά νά φάγει κανείς ἀπ᾿ αὐτόν καί νά μήν πεθάνει.» Ὁ ὑλικός ἄρτος δίνει πρόσκαιρη φυσική ζωή, ὁ πνευματικός ἄρτος δίνει αἰώνια ὑπερφυσική ζωή.
51. «Ἐγώ εἶμαι ὁ ἄρτος ὁ ζωντανός, πού κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό». Ὁ ὑλικός ἄρτος εἶναι νεκρός, ὁ ἐπουράνιος ἄρτος, πού εἶναι ὁ Χριστός, εἶναι ζωντανός, εἶναι ἡ ζωή, ἡ αὐτοζωή.
«Ἐάν κανείς φάγει ἀπ᾿ αὐτό τόν ἄρτο, (τόν ζωντανό καί οὐράνιο, δέν θά πεθάνει πνευματικῶς, ἀλλά) θά ζεῖ αἰωνίως (μέ ἀληθινή ζωή)».
«Ὁ δέ ἄρτος, τόν ὁποῖον ἐγώ θά δώσω, εἶναι ἡ σάρκα μου, τήν ὁποία ἐγώ θά δώσω γιά τή ζωή τοῦ κόσμου». Ἀπό τό σημεῖο αὐτό ὁ Κύριος μιλάει κυριολεκτικά. Ἄρτο ὁ Κύριος ὀνόμασε τή σάρκα του, διότι ἡ σάρκα του τρώγεται, ὅπως τρώγεται ὁ ἄρτος. Οἱ χριστιανοί τρῶνε τή σάρκα τοῦ Χριστοῦ, ὄχι σύμβολο τῆς σάρκας του.
Στόν στίχο 32 «εἶπε ὁ Ἰησοῦς: «Ὁ Πατέρας μου σᾶς δίνει τόν ἄρτο ἀπό τόν οὐρανό τόν ἀληθινό». Στό στίχο 51, πού ἐξετάζουμε, ὁ Χριστός λέει: «Ὁ ἄρτος, τόν ὁποῖον ἐγώ θά δώσω». Στόν ἕνα στίχο τόν ἄρτο τόν δίνει ὁ Πατέρας, στόν ἄλλο στίχο τόν ἄρτο δίνει ὁ Υἱός. Καί ὁ Πατέρας καί ὁ Υἱός δίνει τόν ἄρτο, διότι οἱ δύο εἶναι μία οὐσία ἤ θεότητα.
Ἡ φράση τοῦ Κυρίου γιά τή σάρκα του «τήν ὁποία ἐγώ θά δώσω γιά τή ζωή τοῦ κόσμου», σημαίνει, ὅτι ὁ Κύριος δίνει τή σάρκα του μέ τήν αἱματηρή θυσία στό Γολγοθᾶ καί τήν ἀναίμακτη καί μυστηριώδη θυσία στή Θεία Εὐχαριστία, γιά νά κοινωνοῦν καί νά ἁγιάζονται οἱ πιστοί. Ὁ Κύριος «ἅπαξ ἑαυτόν προσάξας ὡς προσφοράν Πατρί τῷ ἰδίῳ, ἀεί σφαγιάζεται ἁγιάζων τούς μετέχοντας»[5]. Ὅπως μιά φορά κοπιάζει κανείς καί συγγράφει ἕνα βιβλίο, κατόπιν ἐκδίδει ἀντίτυπα, ἔτσι καί ὁ Κύριος μιά φορά ὑπέστη τό ὀδυνηρό μαρτύριο καί θυσιάστηκε, κατόπιν ἡ ἴδια θυσία ἐπαναλαμβάνεται ἀναιμάκτως καί ἀνωδύνως ἀναρίθμητες φορές, γιά νά κοινωνοῦν καί νά ἁγιάζονται οἱ πιστοί.



(Συνεχίζεται)


(Οἱ ἑρμηνεῖες στούς στίχους τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου εἶναι δανεισμένες ἀπό τά ὑπομνήματα τοῦ ἀειμνήστου Θεολόγου, Φιλολόγου, κ. Νικολάου Σωτηρόπουλου.)

http://aktines.blogspot.gr/2016/11/blog-post_33.html
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Πόσο συχνά μπορώ να κοινωνάω;

2
Β’

Πόσο συχνά νά προσέρχομαι στή θεία Κοινωνία;
π. Λεωνίδα Στ. Ἀμοργιανοῦ, θεολόγου


Ἐφημερίου στόν ἱ.ναό ἁγ. Μαρίνης Ἱ.Μ. Περιστερίου
(Συνέχεια ἐκ τοῦ προηγουμένου) (Α’)


Λόγοι τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ γιά τό Σῶμα καί τό Αἷμα του.


52. «Λογομαχοῦσαν δέ μεταξύ τους οἱ Ἰουδαῖοι λέγοντας: «Πῶς μπορεῖ αὐτός νά μᾶς δώσει τή σάρκα του γιά νά φάγωμε;»

53. Τούς εἶπε τότε ὁ Ἰησοῦς: «Ἀληθινά ἀληθινά σᾶς λέγω, ἐάν δέν φάγετε τή σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί δέν πίετε τό αἷμα του, δέν θά ἔχετε ζωή μέσα σας».

Ὁ πιστός ἔχει ζωή αἰώνια, διότι τρώει τό Χριστό καί πίνει τό αἷμα του, ὄχι μέ μεταφορική ἔννοια. Τό τ ρ ώ ω κάποιον καί π ί ν ω τ ό α ἷ-μ α του μέ μεταφορική ἔννοια σημαίνει, βλάπτω αὐτόν, τοῦ κάνω κακό, τόν καταστρέφω, τόν ἐξοντώνω ἀπό μῖσος καί κακία. Αὐτή ἡ ἔννοια εἶναι κακή. Ὁ πιστός ἔχει ζωή αἰώνια, διότι τρώει τό Χριστό καί πίνει τό αἷμα του, ὄχι μέ τή μεταφορική αὐτή ἔννοια, ἀλλά μέ κυριολεκτική καί καλή ἔννοια. Κοινωνεῖ τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Κυρίου, «τρώγει» καί «πίνει» μέ πραγματική βρώση καί πόση τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν αἰώνιον».

54. «Ὅποιος θά τρώγει τή σάρκα μου καί θά πίνει τό αἷμα μου, θά ἔχει ζωή αἰώνια, καί ἐγώ θά τόν ἀναστήσω κατά τήν ἐσχάτη ἡμέρα».
Στό στίχο αὐτό ὁ Χριστός τονίζει τήν ἀναγκαιότητα καί τήν ὑψίστη σπουδαιότητα τοῦ μυστηρίου. Οἱ μετοχές ἐνεστῶτος πού χρησιμοποιεῖ ὁ Χριστός «Ὁ τρώγων…καί πίνων», σημαίνουν, ὅτι πρέπει νά κοινωνοῦμε συχνά, ὄχι μιά φορά. Ὅπως γιά νά ἔχουμε σωματική ζωή, τακτικά λαμβάνουμε ὑλική τροφή, ἔτσι καί γιά νά ἔχουμε πνευματική ζωή πρέπει τακτικά νά λαμβάνουμε τήν οὐράνια αὐτή τροφή.

55. «Ἡ σάρκα μου πραγματικῶς εἶναι τροφή», ὄχι μεταφορικῶς καί ἀλληγορικῶς. «Καί τό αἷμα μου πραγματικῶς εἶναι ποτό», ὄχι μεταφορικῶς καί ἀλληγορικῶς.
Ὁ Χριστός μιλάει γιά τή σάρκα καί τό αἷμα του κυριολεκτικῶς. Τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ τρώγεται καί τό αἷμα πίνεται στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἐκεῖ ὁ Θεός μέ τήν παντοδυναμία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μεταβάλλει τόν ἄρτο σέ σῶμα Χριστοῦ καί τόν οἶνο σέ αἷμα Χριστοῦ, γιά νά κοινωνοῦν οἱ πιστοί. Εἶναι τό ἴδιο ἐκεῖνο σῶμα, πού σχηματίσθηκε ἀπό τά αἵματα τῆς Παρθένου, καί τό ἴδιο ἐκεῖνο αἷμα, πού χύθηκε ἐπάνω στό Γολγοθᾶ γιά τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Πῶς γίνεται ἡ μεταβολή τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου σέ σῶμα καί σέ αἷμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀκατάληπτο. Γι᾿ αὐτό μιλᾶμε καί γιά μυστήριο. Ὅσοι δέν πιστεύουν αὐτό τό μυστήριο, εἶναι αἱρετικοί. Τά σύμβολα δέν ἔδιναν ποτέ ζωή αἰώνια.

56. «Ὅποιος θά τρώγει τή σάρκα μου καί θά πίνει τό αἷμα μου, θά μένει σ᾿ ἐμένα, καί ἐγώ σ᾿ αὐτόν, ἤ, θά εἶναι ἑνωμένος μ᾿ ἐμένα, καί ἐγώ μ᾿ αὐτόν». Μαζί μέ τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ψυχή καί ἡ θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός πού κοινωνεῖ τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ κοινωνεῖ ὁλόκληρο τό Χριστό καί ἑνώνεται μαζί του.

57. «Ὅπως μέ ἀπέστειλεν ὁ Πατέρας, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ αὐτοζωή, καί ἐγώ ζῶ ἐξαιτίας τοῦ Πατέρα, ἔτσι καί ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος θά μέ τρώγει, θά ζεῖ ἐξαιτίας μου».

Σέ κάθε μαργαρίτη τῆς Θείας Κοινωνίας εἶναι ὁλόκληρος ὁ Χριστός, σῶμα, αἷμα, ψυχή καί Θεότητα. Πῶς ὁ ἕνας καί ὁ αὐτός Χριστός εἶναι ὁλόκληρος σέ κάθε μαργαρίτη τῆς Θείας Κοινωνίας, σέ κάθε Δισκοπότηρο, σέ κάθε Ἀρτοφόριο; Μία καί ἡ αὐτή λέξη ἀκούγεται ὁλόκληρη ἀπ᾿ ὅλα τά ραδιόφωνα σέ ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη τῆς γῆς, μία καί ἡ αὐτή εἰκόνα ὑπάρχει ὁλόκληρη σέ ὅλες τίς ὀθόνες τῶν τηλεοράσεων. Καί ὁ ἕνας καί ὁ αὐτός Χριστός εἶναι ὁλόκληρος σέ ὅλους τούς μαργαρῖτες, σέ ὅλα τά Δισκοπότηρα καί σέ ὅλα τά Ἀρτοφόρια.

58. «Αὐτός εἶναι ὁ ἄρτος, πού κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό, ὄχι ὅπως οἱ πατέρες σας ἔφαγαν τό μάννα καί ὅμως πέθαναν. Ὅποιος τρώγει αὐτό τόν ἄρτο, θά ζεῖ αἰωνίως».

Νά προσερχόμαστε μέ πίστη καί νά κοινωνοῦμε τόν ὑπερούσιο ἄρτο. «Γεύσασθε καί ἴδετε ὅτι χρηστός ὁ Κύριος». (Ψαλμ. λγ’ 9). Νά γευθοῦμε, καί ἐκ πείρας θά διαπιστώσουμε, ὅτι ὁ Κύριος εἶναι γεμᾶτος καλωσύνη. Ἀπό τή στιγμή τῆς βρώσεως τοῦ οὐρανίου ἄρτου, ἀπό τή στιγμή τῆς κοινωνίας καί ἑνώσεως μέ τό Χριστό, ἀρχίζει στήν πιστή καρδιά νέα ζωή, ἡ ὁποία ἐπεκτείνεται καί ἐπιτείνεται στήν ἀπέραντη αἰωνιότητα. Νά κατακτήσουμε τήν αἰώνια ζωή καί δόξα. Νά βάλουμε μέσα στήν καρδιά μας τό Χριστό. Αὐτός εἶναι ἡ αἰώνια ζωή καί δόξα.
Μέ αὐτές τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου συμμορφώνονται πρῶτοι οἱ Ἀπόστολοι καί ὅπως ἀναφέρουν οἱ Πράξεις, οἱ ὑπόλοιποι χριστιανοί «Ἐπιδίδονταν μέ ζῆλο στήν παρακολούθηση τῆς διδασκαλίας τῶν ἀποστόλων, καί στήν ἄσκηση φιλανθρωπίας καί ἐλεημοσύνης, καί στή συμμετοχή στή Θεία Εὐχαριστία, καί στίς προσευχές. Καί δέος κατέλαβε κάθε ψυχή, καί πολλά καταπληκτικά θαύματα καί σημεῖα γίνονταν μέσῳ τῶν ἀποστόλων… Καί καθημερινῶς συχνάζοντας μέ ἀκούραστο ζῆλο καί μέ ὁμοψυχία στό ναό, καί τελώντας τή Θεία Εὐχαριστία σέ σπίτια, μεταλάμβαναν τροφή μέ ἀγαλλίαση καί εἰλικρίνεια ψυχῆς».[1]


(Συνεχίζεται)

http://aktines.blogspot.gr/2016/11/blog-post_69.html
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Πόσο συχνά μπορώ να κοινωνάω;

3
Γ’
Πόσο συχνά νά προσέρχομαι στή θεία Κοινωνία;



π. Λεωνίδα Στ. Ἀμοργιανοῦ, θεολόγου

Ἐφημερίου στόν ἱ.ναό ἁγ. Μαρίνης Ἱ.Μ. Περιστερίου



Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι

Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι νομοθετοῦν τό μεγάλο μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας μέ τόν 8ο καί τόν 9ο ἀποστολικό κανόνα.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος συνιστᾶ νά μεταλαμβάνουν ὅλοι οἱ χριστιανοί μέ τήν ἀνάλογη προετοιμασία, ἡ ὁποία κατά τούς ἁγ. Ἀποστόλους εἶναι ἡ προσευχή, ἡ καθαρότητα τῆς καρδιᾶς ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται μέ τήν συμμετοχή μας στό Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, τή φιλαδελφία, τήν ἐλεημοσύνη.
Ὁ ἀπ. Παῦλος γράφει στήν Α’ Ἐπιστολή του πρός τούς Κορινθίους[1]:

23. «Ἐγώ παρέλαβα ἀπό τόν Κύριο αὐτό, τό ὁποῖο καί παρέδωσα σέ σᾶς, ὅτι δηλαδή ὁ Κύριος Ἰησοῦς τή νύκτα, πού ἐπρόκειτο νά παραδοθεῖ, πῆρε ἄρτο,
24. καί, ἀφοῦ ἔκανε εὐχαριστήρια προσευχή, τόν τεμάχισε καί εἶπε: «Λάβετε, φάγετε. Αὐτό εἶναι τό σῶμα μου, πού τεμαχίζεται γιά σᾶς. Αὐτό νά κάνετε σ᾿ ἀνάμνησή μου».
25. Ἐπίσης μετά τό δεῖπνο προσέφερε καί τό ποτήριο λέγοντας: «Αὐτό τό ποτήριο εἶναι ἡ νέα διαθήκη, πού ἐπικυρώνεται μέ τό αἷμα μου. Ὁσάκις θά πίνετε ἀπ᾿ αὐτό τό ποτήριο, νά τό κάνετε σ᾿ ἀνάμνησή μου».
26. Ὁσάκις δηλαδή τρώγετε αὐτό τόν ἄρτο, καί πίνετε αὐτό τό ποτήριο, διακηρύττετε τό θάνατο τοῦ Κυρίου, μέχρις ὅτου ἔλθει.
27. Ὥστε, ὅποιος τρώγει αὐτό τόν ἄρτο ἤ πίνει τό ποτήριο τοῦ Κυρίου ἀναξίως, θά εἶναι ἔνοχος γιά ἀσέβεια πρός τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Κυρίου.
28. Γι᾿ αὐτό ἄς ἐξετάζει ὁ ἄνθρωπος τόν ἑαυτό του, καί ἔτσι ἄς τρώγει ἀπό τόν ἄρτο καί ἄς πίνει ἀπό τό ποτήριο.
29. Διότι ἐκεῖνος, πού τρώγει καί πίνει ἀναξίως, τρώγει καί πίνει καταδίκη γιά τόν ἑαυτό του, ἐπειδή δέν τιμᾶ τό σῶμα τοῦ Κυρίου.
30. Γι᾿ αὐτό μεταξύ σας πολλοί εἶναι ἀσθενεῖς καί ἄρρωστοι, καί ἀρκετοί ἔχουν πεθάνει.
31. Ἀλλ᾿ ἐάν ἐξετάζαμε τούς ἑαυτούς μας, δέν θά ὑφιστάμεθα τιμωρίες».
Μέ αὐτά τά λόγια, ὁ ἀπ. Παῦλος ἐπιβεβαιώνει ὅσα ἀναφέρουν οἱ Εὐαγγελιστές γιά τήν προσφορά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τή νύκτα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου.

Ὁ προσερχόμενος νά κοινωνήσει, ὀφείλει νά ἐξετάζει τόν ἑαυτό του σέ ποιά κατάσταση βρίσκεται καί ἐάν ἡ συνείδησή του δέν τόν ἐλέγχει, μπορεῖ νά προσέρχεται στή Θεία Κοινωνία σέ συνεννόηση μέ τόν πνευματικό του. Ἐάν ὅμως ἡ συνείδησή του τόν ἐλέγχει, τότε νά μετανοήσει γιά τό κρίμα του, νά ζητήσει συγχώρεση ἀπό τόν Κύριο καί νά ἐξομολογηθεῖ σέ πνευματικό καί μέ τήν ἄδειά του, νά προσέλθει.
Στίς Διαταγές τῶν ἁγίων Ἀποστόλων γράφει: Ποιά ἀπολογία θά δώσει στό Θεό ἐκεῖνος, πού δέν ἐκκλησιάζεται τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς, πού εἶναι ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, γιά νά ἀκούσει τά λόγια τῶν Προφητῶν καί τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου καί νά λάβει τή Θεία Μετάληψη;[2]


Σέ ἄλλο σημεῖο[3] ἐξηγεῖται ὅτι ὁ σκοπός τῆς Θείας Μεταλήψεως εἶναι: «Οἱ μεταλαμβάνοντες:
ü Νά στηριχθοῦν στήν εὐσέβεια.
ü Νά τύχουν τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτημάτων τους.
ü Νά ξεφύγουν ἀπό τό διάβολο καί τίς πλάνες του.
ü Νά πληρωθοῦν Ἅγιο Πνεῦμα.
ü Νά γίνουν ἄξιοι τοῦ Χριστοῦ.
ü Νά τύχουν τῆς αἰωνίου ζωῆς.
ü Καί νά καταλλαγοῦν μέ τόν Κύριο Παντοκράτορα».


Ὅ,τι δηλαδή τονίσθηκε στήν ἀρχή τοῦ Α’ ἄρθρου. Ὅτι τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας δέν δόθηκε σέ μᾶς ὡς βραβεῖο γιά τήν ἐνάρετη ζωή μας, ἀλλά ὡς φάρμακο γιά τή θεραπεία τῶν παθῶν μας, ὡς ἐνίσχυση γιά μεγαλύτερη προθυμία στό δρόμο τῆς ἀρετῆς, καί ὡς ἀπαλλαγή ἀπό τό διάβολο καί τίς πλᾶνες του. Γι᾿ αὐτούς τούς λόγους, ἡ συμμετοχή μας στό ὑπερφυέστατο Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, πρέπει νά γίνεται ὅσο τό δυνατόν συχνότερα, μέ τήν προϋπόθεση, ὅτι θά ὑπάρχει ἡ σχετική προετοιμασία γιά τήν τακτοποίηση τῆς συνειδήσεώς μας, μέ τήν ἱερά ἐξομολόγηση καί τήν καθοδήγηση τοῦ πνευματικοῦ, ἐφ᾿ ὅσον δέν ὑπάρχει ἐμπόδιο.


(Συνεχίζεται)


[1] Α’ Κορινθίους 11, 23-29
[2] Διαταγές τῶν ἁγίων Ἀποστόλων «Βιβλιοθήκη Ἑλλήνων Πατέρων», ἔκδοσις. Ἀποστολικῆς. Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Τόμος 2ος σελ. 55 Β’LIX
[3] σελ. 156 Β’XII
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Πόσο συχνά μπορώ να κοινωνάω;

4
Δ’
Πόσο συχνά νά προσέρχομαι στή θεία Κοινωνία;



π. Λεωνίδα Στ. Ἀμοργιανοῦ, θεολόγου
Ἐφημερίου στόν ἱ.ναό ἁγ. Μαρίνης Ἱ.Μ. Περιστερίου


(Συνέχεια ἐκ τοῦ προηγουμένου)


Ἡ Ἐκκλησία

Ἐκτός ἀπό τόν 8ο καί 9ο Ἀποστολικό Κανόνα, πού μιλᾶ μέ αὐστηρή γλώσσα, γιά ὅσους δέν προσέρχονται στό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἔχουμε καί τόν 2ο Κανόνα τῆς Συνόδου τῆς Ἀντιοχείας, πού συνῆλθε τό 341 μ.Χ, ἀπό τόν Κωνσταντῖνο, τό γιό τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ὁ ὁποῖος ὁρίζει, ὅτι ὅλοι ὅσοι προσέρχονται στή Θεία Λειτουργία καί δέν πλησιάζουν τό Κοινό Ποτήριο καί δέν μεταλαμβάνουν ἤ ἀποστρέφονται τή Θεία Μετάληψη νά ἀποβάλλονται (ἀφορίζονται) ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Ὁ ἐπίσκοπος Κιέβου Πέτρος Μογίλας, στό βιβλίο του «Ὀρθόδοξος ὁμολογία τῆς Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς»[1] σημειώνει: «Ὅποιος χριστιανός εὑρίσκεται παρών συχνά εἰς τήν Θυσίαν ταύτην (Θείαν Λειτουργίαν), καί νά κοινωνᾶ τοῦ Μυστηρίου τούτου, ἐλευθερώνεται δι᾿ αὐτοῦ ἀπό κάθε πειρασμόν καί κίνδυνον τοῦ διαβόλου, διότι δέν ἀποτολμᾶ ὁ ἐχθρός τῆς ψυχῆς νά βλάψει ἐκεῖνον, ὅπου ἠξεύρει, πώς ἔχει τόν Χριστόν μένοντα ἐν αὐτῷ. Ἡ προετοιμασία πρός τήν μετάληψιν τῶν φρικτῶν μυστηρίων, πρέπει νά γίνεται κατά τήν τάξιν τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν τῆς Ὀρθοδόξου, ἤγουν (δηλαδή) μέ καθαράν ἐξομολόγησιν, νηστείαν τε καί κατάνυξιν, καί διαλλαγήν τελείαν μέ ὅλους».


Τό βιβλίο αὐτό ἐγκρίθηκε ὡς «ἐπακόλουθον τοῖς ἱεροῖς Κανόσι καί οὐδέν ἐναντιούμενον αὐτοῖς» μέ πράξη τοῦ 1643 ἀπό τούς:
Ø Οἰκουμενικό Πατριάρχη Παρθένιο
Ø Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Ἰωαννίκιο
Ø Πατριάρχη Ἀντιοχείας Μακάριο
Ø Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Παΐσιο καί πολλούς ἄλλους Μητροπολίτες.


Ἡ νηστεία, στήν ὁποία ἀναφέρεται ἡ παράγραφος γιά ὅσους κοινωνοῦν σέ κάθε Θεία Λειτουργία ἔχει τήν ἔννοια τῆς γενικότερης ἐγκράτειας. Δέν πρόκειται περί συνεχοῦς νηστείας. Ἀρκεῖ, ἡ νηστεία, πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἐκκλησία, Τετάρτη, Παρασκευή, Σαρακοστές, Δεκαπενταύγουστο καί ἁγίων Ἀποστόλων. Καμμία ἄλλη ἐπιπλέον νηστεία ἐπιβάλλεται. Γιά δέ τούς ἀσθενεῖς καί τίς ἐγκύους ἡ νηστεία θά καθορίζεται ἀπό τόν πνευματικό.

Σιγίλλιο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Αὐγούστου τοῦ 1819 μέ τίτλο «Κανονικές Διατάξεις Πατριαρχῶν Κων/λεως»[2], μέ τήν ὑπογραφή τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε’ καί πολλῶν ἄλλων Μητροπολιτῶν, πού ἀπευθυνόταν στήν Ἱ.Κοινότητα τοῦ ἁγίου Ὄρους γράφει: «…Ἔθος (συνήθεια) ἀρχαῖον τῆς Ἐκκλησίας…ὅτι χρέος ἔχουν οἱ εὐσεβεῖς ἐν ἑκάστῃ Ἱερᾷ Μυσταγωγία νά προσέρχονται καί νά μεταλαμβάνωσι τοῦ Ζωοποιοῦ Σώματος, διά τοῦτο προσκαλοῦνται παρά τοῦ ἱερέως μέ τό «μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε». Διά τό ὀλισθηρόν τοῦ ἀνθρώπου…ἀνέθετο ἡ Ἐκκλησία καί ἐνετείλατο νά προσέρχηται ἕκαστος ἐν τῇ Ἱερᾷ Μεταλήψει, ὁπόταν ἐξομολογηθείς τῷ πνευματικῷ αὐτοῦ πατρί εὕρῃ ἑαυτόν ἄξιον εἴς τήν Θείαν Κοινωνίαν καί λάβῃ παρά τοῦ πνευματικοῦ πατρός ἄδειαν, ἄν δέ … καθυποβληθῇ ὑπό κανόνα, ἐν μετανοίᾳ καί δάκρυσι νά ἐκτελῇ πρῶτον τόν …κανόνα καί ἔπειτα πάλιν προσερχόμενος τῷ πνευματικῷ του νά λαμβάνῃ τήν ἄδειαν, καί οὕτω νά ἀξιῶται τῆς Θείας καί Ἱερᾶς Μεταλήψεως, εἰς τό ὁποῖον οὔτε προσδιορισμός ἡμερῶν εἶναι, ἐπειδή καί εἶναι ἀκώλυτον τό τοιοῦτον καί ἀνεμπόδιστον, καί ὅστις θέλει καί λαμβάνει ἄδειαν παρά τοῦ πνευματικοῦ του, ὡς ἀνέγκλητος, ἔξεστιν αὐτῷ νά μεταλαμβάνῃ καί κατά πᾶσαν ἑβδομάδα…».


Ὁ ἱεροδιάκονος Ἀθανάσιος Πιπέρας, στό βιβλίο του τά «Εὐαγγελικά Διδάγματα»[3], γράφει: «Ὁ ἀληθινός χριστιανός πρέπει νά κοινωνεῖ τῶν ἀχράντων Μυστηρίων, ὅσον τό δυνατόν συχνότερον, ἵνα τοιουτοτρόπως λαμβάνει πλουσίαν τήν χάριν τῆς μυστικῆς μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ κοινωνίας καί φέρει καρπόν πλούσιον ἀγαθῶν ἔργων, καθώς τό κλῆμα, τό ὁποῖον τρέφεται πλουσίως ἀπό τῆς ρίζης αὐτοῦ».


(Συνεχίζεται)


[1] Ἔκδοσις 1839, σελ.82, παράγραφος γ’
[2] Τόμος Β’ σελ.152
[3] α’παράγραφος σελ. 195. Τό βιβλίο συνέγραψε μέ ἐντολή τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου Ἰωακείμ τοῦ Γ’.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Πόσο συχνά μπορώ να κοινωνάω;

5
E' α.) Ποιά ἡ προετοιμασία γιά συχνή Θεία Κοινωνία!

Ὁ Γαβριήλ Μαλικουτσάκης, θεολόγος καί Γενικός Πατριαρχικός ἱεροκήρυκας, στό βιβλίο του «Τό φῶς τοῦ νοητοῦ ἡλίου»[1], σημειώνει τίς ἑξῆς θεμελιώδεις καί ζωτικῆς σημασίας συστάσεις: «Ἡ συνεχής Θεία Κοινωνία εἶναι ὑποχρεωτική… Δέν ἔχει καιρόν διωρισμένον ἡ Θεία Κοινωνία. Ὅποτε ὁ χριστιανός εἶναι ἐν μετανοίᾳ καί ἐξομολογήσει καί γιγνώσκει τό συνειδός του καθαρόν, (ἔχει καθαρή συνείδηση) δύναται νά μεταλαμβάνῃ τῶν θείων μυστηρίων καί νά ἁγιασθῇ».


Καί συνεχίζει!
«Τί ἀπαιτεῖ ὁ Θεός παρ᾿ ἡμῶν (ἀπό μᾶς) ὡς προετοιμασίαν;
v Ἐπίγνωσιν τῶν ἡμετέρων ἁμαρτιῶν.
v Πένθος διά τά κακῶς πεπραγμένα.
v Μετάνοιαν καί ἐξομολόγησιν.
v Ἐπάνοδον εἰς τόν κατά Θεόν βίον.
v Ἀποχήν τῆς ἁμαρτίας διά παντός.
v Καί τέλος ν᾿ ἀποκτήσωμεν ἐν τῇ ψυχῇ ἡμῶν τόν φόβον τοῦ Θεοῦ, τήν πίστιν καί τήν ἀγάπην.
Ταῦτα ἔχοντες ὀφείλομεν νά προσερχώμεθα συνεχῶς. Ἡ ἀμάθεια καί ἡ ἁμαρτία ἀντικατέστησε τήν ἐκπλήρωσιν τοῦ καθήκοντος αὐτοῦ διά τῆς παραβάσεως.


Ἡ σημερινή κατάσταση τῶν χριστιανῶν

Οἱ χριστιανοί σήμερον οὔτε συνεχῶς μεταλαμβάνουσι… οὔτε ἀξίως, ὁσάκις μεταλαμβάνουσι.
Προσέρχονται σήμερον εἰς τά ἅγια ἄνευ ἀληθοῦς μετανοίας καί κατανύξεως, ἀρκούμενοι μόνον εἰς ὀλίγων ἡμερῶν νηστείαν, ἤ μᾶλλον εἰπεῖν ἀλλαγήν βρωμάτων καί εἰς ἁπλῆν ἀκρόασιν τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς.
Οὔτε γνῶσιν τοῦ κατά Θεόν βίου λαμβάνουσι, οὔτε τάς ἑαυτῶν ἁμαρτίας ἐπιγιγνώσκουσι (συναισθάνονται), οὔτε μεταμέλλονται (μετανοοῦν), οὔτε κατά Θεόν λυποῦνται, οὔτε πρόθεσιν ἔχουσι νά ζήσωσι τοῦ λοιποῦ κατά τό θέλημα τοῦ Κυρίου.
Οὔτω δέ κακῶς μετανοοῦντες, καθίστανται ἔνοχοι τοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Κυρίου, καί γίνεται αὐτός ὁ Ἄρτος τῆς Ζωῆς, θανάτου καί καταδίκης πρόξενος ἕνεκα τῆς ἀφροσύνης καί ἀγνοίας ἥν ἔχουσιν.

Ἰδού ὁ λόγος, δι᾿ ὅν οἱ χριστιανοί σήμερον εὑρίσκονται εἰς ἥν διατελοῦσι κακήν κατάστασιν.
Παρεγνωρίσθη ὁ σκοπός τοῦ ὑψίστου Μυστηρίου τῆς Εὐχαριστίας: Οὔτε ἐκτελεῖται κατά τό θεῖον θέλημα, οὔτε γιγνώσκεται ὁ σωτήριος σκοπός κι ἄν ἐκτελεῖται δέ ἐν μέρει, κακῶς ἐκτελεῖται.
Ἐντεῦθεν λοιπόν πάντα τά κακά, ἡ ἁμαρτία καί ἡ ἀνομία ἐν τῇ χριστιανική κοινωνία.

Αἰτία τῆς παραγνωρίσεως τοῦ ὑψίστου σκοποῦ τῆς Θείας Εὐχαριστίας


Ἀλλά ὁ πρῶτος αἴτιος τῆς παραγνωρίσεως τοῦ ὑψίστου σκοποῦ τῆς Θείας Εὐχαριστίας, εἶναι ὁ ἱερός κλῆρος… διότι τίς ὑποδεικνύει πρός τούς χριστιανούς ὅτι ὀφείλουσι νά εἶναι πάντοτε ἕτοιμοι καί νά προσέρχονται εἰς τήν ἱεράν τοῦ Θεοῦ Τράπεζαν, ἀνά πᾶσαν Κυριακήν καί ἑορτήν, ἄλλως παραβαίνουσι τήν ἐντολήν τοῦ Θεοῦ…; Οὐ μόνον τοῦτο δέν πράττουσιν, ἀλλά καί ἐμποδίζουσι τήν συνεχῆ Κοινωνίαν, … ἕνεκα τῆς μεγάλης αὐτῶν καί παχυλῆς ἀμαθείας…».


Ἡ συχνή προσέλευση στή Θεία Κοινωνία
ἀρχαιότατος θεσμός τῆς Ἐκκλησίας


Τέλος, ἡ ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ ἐγκυκλίους[2] τάχθηκε ὑπέρ τῆς συνεχοῦς προσελεύσεως καί συνέστησε ὅτι εἶναι καλό νά κοινωνοῦμε συνεχῶς τά Ἄχραντα Μυστήρια καί ὅτι αὐτό εἶναι ἀρχαιότατος θεσμός τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, μέ τήν κατάλληλη προετοιμασία.

Ἡ Θεία Εὐχαριστία κατά τόν Σ. Μπουλγκάκοφ[3] «ἀποτελεῖ τήν κορυφαίαν στιγμήν αὐτῆς τῆς παγκοσμίου ἁγιάσεως».[4]

[1] Ἐγκεκριμένο μέ Πατριαρχικό ἔγγραφο τῆς 28ου Δεκεμβρίου 1910 ἀπό τόν Οἰκ. Πατριάρχη Ἰωακείμ σελ. 253-283.
[2] 2469 τῆς 21 Δεκεμβρίου 1878 καί 1342 τῆς 31 Ἰουνίου 1896
[3] Μία ἀπό τίς πλέον ἐμβληματικές μορφές τῆς ρωσικῆς πνευματικῆς ἀναγέννησης στό μεταίχμιο τῶν δύο αἰώνων, ὁ Σεργκέι Νικολάγιεβιτς Μπουλγκάκοφ, (1871-1944) διέπρεψε ὡς φιλόσοφος, θεολόγος ἀλλά καί ἱερέας τῆς ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
[4] Σ. Μπουλγκάκωφ «Ἡ νύμφη τοῦ ἀρνίου» σελ. 296-297


(Συνεχίζεται)

http://aktines.blogspot.gr/2016/11/blog-post_87.html
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Πόσο συχνά μπορώ να κοινωνάω;

6
ΣΤ'
Οἱ ἅγιοι Πατέρες


Πολλές σκέψεις ἔχουν διατυπωθεῖ γιά τό θέμα τῆς συχνῆς προσελεύσεως στό Μυστήριο τῆς Θεία Κοινωνίας. Κι ὅμως στό θέμα αὐτό ἐξακολουθεῖ νά ὑπάρχει ἄγνοια στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ἄγνοια καί ἡ ἀπομάκρυνση αὐτή ἔφθασε σέ τέτοιο σημεῖο κατάπτωσης, ὥστε, στίς ἀρχές τοῦ 15ου αἰώνα (1420), ἐπί τοῦ σοφοῦ μοναχοῦ Ἰωσήφ Βρυεννίου, γιά νά κοινωνήσει κάποιος, ἔπρεπε προηγουμένως νά καταλάβει χρηματικό ποσό, ὅπως θά δοῦμε στή συνέχεια.


Ποιά εἶναι ὅμως ἡ γνώμη τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας πάνω στό ζωτικό αὐτό θέμα τῆς συχνῆς Θείας Κοινωνίας;


1. Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος στό Ὑπόμνημά του στήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή γράφει: «Σπουδάζετε οὖν πυκνότερον, λέγει, συνέρχεσθαι εἰς εὐχαριστίαν Θεοῦ καί εἰς δόξαν. Ὅταν γάρ πυκνῶς ἐπί τό αὐτό γίνεσθε, καθαιροῦνται αἱ δυνάμεις τοῦ σατανᾶ καί λύεται ὁ ὄλεθρος αὐτοῦ ἐν τῇ ὁμονοίᾳ ὑμῶν τῆς πίστεως. Οὐδέν ἐστίν ἄμεινον (καλύτερο εἰρήνης), ἐν ᾗ πᾶς πόλεμος καταργεῖται ἐπουρανίων καί ἐπιγείων».

2. Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ φιλόσοφος καί μάρτυς γράφει: «…Εὐχαριστήσαντος καί τοῦ προεστῶτος καί ἐπευφημήσαντος παντός τοῦ λαοῦ, οἱ καλούμενοι παρ᾿ ἡμῶν διάκονοι, διδόασιν ἑκάστῳ τῶν παρόντων μεταλαβεῖν ἀπό τοῦ εὐχαριστηθέντος ἄρτου καί οἴνου καί ὕδατος, καί τοῖς οὐ παροῦσι ἀποφέρουσι. Καί ἡ τροφή αὕτη καλεῖται παρ᾿ ἡμῶν εὐχαριστία…». Καί λίγο μετά συνεχίζει: «…Καί τῇ τοῦ ἡλίου λεγομένη ἡμέρᾳ (Κυριακή)… ὁ προεστώς διά λόγου τήν νουθεσίαν …ποιεῖται. Καί, ὡς προέφημεν, παυσαμένων ἡμῶν τῆς εὐχῆς, ἄρτος προσφέρεται καί οἶνος καί ὕδωρ. …Καί ἡ διάδοσις καί ἡ μετάληψις τῶν εὐχαριστηθέντων ἑκάστῳ γίνεται, καί τοῖς οὐ παροῦσι διά τῶν διακόνων πέμπονται…».[1]

3. Ὁ ἅγιος Κυπριανός ἐπίσκοπος Καρχηδόνος στό βιβλίο του «Ἀρχαί καί χαρακτήρ τῆς Χριστιανικῆς λατρείας»[2] σημειώνει: «Ἐνῶ δέ οἱ κατηχούμενοι δέν ἐπετρέπετο νά κοινωνήσωσι…, πάντες οἱ παριστάμενοι εἰς αὐτήν (εὐχαριστίαν) πιστοί, προσήρχοντο αὐτό κοινωνοῦντες ἐξ ἀμφοτέρων τῶν εἰδῶν, τοῦ μέν καθαγιασμένου ἄρτου τιθεμένου εἰς τήν χεῖρα τοῦ πιστοῦ, τοῦ δέ διακόνου προσφέροντος εἰς αὐτόν τό ποτήριον (κατά τήν τότε τάξιν)»
Στή συνέχεια ὁ ἅγιος κάνει λόγο καί περί καθημερινῆς Θείας Κοινωνίας.

4. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας σημειώνει: «… Οἱ ἐκ τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Κοινωνίας ἑαυτούς μακρύνοντες ἐχθροί τοῦ Θεοῦ γίνονται, καί δαιμόνων φίλοι».[3]

5. Ὁ Μ. Βασίλειος λέει: «Καί τό κοινωνεῖν καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν καί μεταλαμβάνειν τοῦ ἁγίου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ καλόν καί ἐπωφελές. Αὐτοῦ γάρ σαφῶς λέγοντος, ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό Αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον. Τίς γάρ ἀμφιβάλλει, ὅτι τό μετέχειν συχνῶς τῆς Ζωῆς οὐδέν ἄλλο ἐστίν, ἤ ζῶν πολλαχῶς; Ἡμεῖς μέντοιγε τέταρτον καθ᾿ ἑκάστην ἑβδομάδα κοινωνοῦμεν, ἐν τῇ Κυριακῇ, ἐν τῇ Τετράδι, ἐν τῇ Παρασκευῇ καί τῷ Σαββάτῳ, καί ἐν ταῖς ἄλλαις ἡμέραις, ἐάν ᾖ μνήμη ἁγίου τινός».[4]

6. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος σημειώνει: «Τό γάρ ἱερώτατον τοῦ Χριστοῦ δῶρον καλῶς ἐσθιόμενον, (ὅταν στή Θεία Εὐχαριστία προσερχόμαστε μέ τήν κατάλληλη προετοιμασία), τοῖς πολεμοῦσίν ἐστιν ὅπλον, …τούς ἀσθενεῖς ἐνισχύει, τούς ἱερωμένους εὐφραίνει, τάς νόσους ἰᾶται, τήν ὑγείαν διαφυλάττει, διά τούτων γινόμεθα πραότεροι πρός διόρθωσιν, πρός τούς πόνους μακροθυμότεροι, θερμότεροι πρός τήν ἀγάπην, πρός γνῶσιν ἀγχινούστεροι, προθυμότεροι πρός ὑπακοήν, ὀξύτεροι πρός τήν τῶν χαρισμάτων ἐνέργειαν».[5]


7. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: Πῶς νά προσερχόμαστε
στή Θεία Εὐχαριστία;


Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γράφει πῶς νά προσερχόμαστε στή Θεία Κοινωνία: «Φάρμακόν ἐστι σωτήριον τῶν ἡμετέρων τραυμάτων τό προκείμενον, νῦν προσιόντες, εὐχαριστήσωμεν, προσπέσωμεν ἐξομολογούμενοι τά πταίσματα ἡμῶν, δακρύσωμεν τά οἰκεῖα πενθοῦντες κακά, ἐκτενεῖς εὐχάς ἀποδῶμεν τῷ Θεῷ. Καί οὕτω διακαθαίροντες ἑαυτούς ἠρέμα, καί μετά τῆς προσηκούσης εὐταξίας, ὡς τῷ βασιλεῖ προσιόντες τῶν οὐρανῶν οὕτω προσέλθωμεν».[6]
Καί σέ ἄλλη ὁμιλία: «Πολλάκις ἔφθην εἰπών. Ὁ μέν γάρ ἐναγής καί ἀκάθαρτος οὐδέ ἐν ἑορτῇ δίκαιος ἄν εἴη μετέχων τῆς ἁγίας ἐκείνης καί φρικώδους σαρκός. Ὁ δέ καθαρός καί διά μετανοίας ἀκριβοῦς ἀποσμηξάμενος τά πλημμελήματα καί ἐν ἑορτῇ καί ἀεί ἄξιος τοῦ Θεοῦ δωρεῶν… Τό γοῦν φανερῶς ἁμαρτανόμενον παρά πάντων πειρασόμεθα διορθῶσαι σήμερον. Τί οὖν ἐστι τό ἁμάρτημα; Τό μή μετά φρίκης προσιέναι, ἀλλά λακτίζοντας, τύπτοντας, θυμοῦ γέμοντας, βοῶντας, λοιδοροῦντας, τούς πλησίον ὠθοῦντας, ταραχῆς ἐμπεπλησμένους. Ταῦτα καί πολλάκις εἶπον καί λέγων οὐ παύσομαι».[7]
Καί ἀλλοῦ προσθέτει: «…Μηδείς τοίνυν ὕπουλος, μηδείς πονηρίας γέμων, μηδείς ἰόν ἔχων ἐν τῇ διανοίᾳ, ἵνα μή κατάκριμα μεταλαμβάνῃ. Καί γάρ τότε, μετά τό λαβεῖν τήν προσφοράν, ἐπεπήδησε τῷ Ἰούδᾳ ὁ διάβολος, οὐ τοῦ σώματος καταφρονήσας τοῦ δεσποτικοῦ, ἀλλά διά τήν ἀναισχυντίαν καταφρονῶν τοῦ Ἰούδα. Ἵνα μάθῃς, ὅτι τοῖς ἀναξίοις μετέχωσι τῶν θείων μυστηρίων, τούτοις μάλιστα ἐπιπηδᾷ καί ἐπιβαίνει συνεχῶς ὁ διάβολος, ὥσπερ καί τῷ Ἰούδᾳ τότε…μηδείς τοίνυν ἐχέτω ἔνδον πονηρούς λογισμούς, ἀλλά καθαρῶμεν τήν διάνοιαν. Καί γάρ καθαρᾷ προσερχόμεθα θυσίᾳ. Ἁγίαν ποιήσωμεν τήν ψυχήν. Δυνατόν γάρ ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ τοῦτο γενέσθαι. Πῶς καί τίνι τρόπῳ; Ἐάν ἔχῃ τι κατά τοῦ ἐχθροῦ, ἔξελε τήν ὀργήν, θεράπευσον τήν πληγήν, λύσον τήν ἔχθραν, ἵνα λάβῃς θεραπείαν ἀπό τῆς τραπέζης…».[8] «…Οὕτω καί αὕτη ἡ φωνή ἡ λέγουσα, διαπαντός αὔξει τῇ χάριτι τούς ἀξίους μετέχοντας. Μηδείς τοίνυν ὕπουλος ἐστιν, μηδείς πονηρός, μηδείς ἅρπαξ, μηδείς λοίδορος, μηδείς μισάδελφος, μηδείς φιλάργυρος, μηδείς μέθυσος, μηδείς πλεονέκτης, μηδείς ἀρσενοκοίτης, μηδείς φθοροποιός, μηδείς πορνείας δουλευέτω, μηδείς κλέπτης, μηδείς ἐπίβουλος, ἵνα μή κρίμα ἑαυτῷ λήψεται καί γάρ τότε ὁ Ἰούδας ἀναξίως μετέσχε τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου καί ἐξελθών παρέδωκε τόν Κύριον».[9]
Καί γιά τήν ἐσωτερική διάθεση τῆς καρδιᾶς ἀναφέρει: «Οἶδα ὅτι πάντες ἐσμέν ἐν ἐπιτιμίοις, καί ὅτι οὐδείς καυχήσεται ἁγνήν ἔχων τήν καρδίαν, ἀλλ᾿ οὐ τοῦτο δεινόν, ὅτι ἁγνήν καρδίαν οὐκ ἔχομεν, ἀλλ᾿ ὅτι μή ἔχοντες καρδίαν ἁγνήν, οὐδέ τῷ δυναμένῳ ποιῆσαι ταύτην ἁγνήν προσερχόμεθα, δύναται γάρ, ἐάν ἐθέλῃ, μᾶλλον δέ καί πλέον ἡμῶν καθαρούς ἡμᾶς θέλει, ἀλλ᾿ ἀναμένει, μικράν παρ᾿ ἡμῶν ἀφορμήν λαβεῖν, ἵνα μετά παρρησίας ἡμᾶς στεφανώσῃ. Τίς τοῦ Τελώνου γέγονεν ἁμαρτωλότερος; Ἀλλ᾿ ἵνα εἴπῃ: Ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ, κατῆλθεν ὑπέρ τόν Φαρισαῖον δεδικαιομένος. Καίτοι πόσην δύναμιν εἶχεν ἡ λέξις ἐκείνη; Ἀλλ᾿ ὄχι ἡ λέξις αὐτόν ἐκάθηρεν ἀλλ᾿ ἡ διάθεσις, μέθ᾿ ἧς τήν λέξιν ἐκείνην εἶπε. Μᾶλλον δέ οὐδέ ἡ διάθεσις μόνη, ἀλλά πρό ταύτης ἡ τοῦ Θεοῦ φιλανθρωπία».[10]
Καί στήν ὁμιλία του στήν πρός Τιμόθεον ἐπιστολή σημειώνει: «…Εὐλάβειαν εἶναι νομίζεις, τό μή πολλάκις προσελθεῖν, οὐκ εἰδώς ὅτι τό ἀναξίως προσελθεῖν καί ἅπαξ γένηται, ἐκηλίδωσε. Τό δέ ἀξίως, κἄν πολλάκις, ἔσωσεν. Ἀλλά τό ἀναξίως καί ἅπαξ τις τοῦ παντός χρόνου προσέλθῃ. Ἡμεῖς δέ οὕτως ἀνοήτως διακείμεθα καί ἀθλίως, ὅτι μύρια διαπαντός ἐργαζόμενοι τόν ἐνιαυτόν κακά, τοῦ μέν ἀποδύσασθαι ἐκεῖνα οὐδεμίαν ποιούμεθα φροντίδα, νομίζομεν δέ ἀρκεῖν τό μή συνεχῶς κατατολμᾶν… χρόνος προσόδου ἐστίν ἡμῖν τό καθαρόν συνειδός…».[11]
Καί στήν ὁμιλία του στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή λέει κάτι πολύ οὐσιαστικό: «Τί οὖν; Τίνας ἀποδεξόμεθα; Τούς ἅπαξ; Τούς πολλάκις; Οὔτε τούς ἅπαξ, οὔτε τούς πολλάκις, οὔτε τούς ὀλιγάκις, ἀλλά τούς μετά καθαροῦ συνειδότος, τούς μετά καθαρᾶς καρδίας, τούς μετά βίου ἀλήπτου. Οἱ τοιοῦτοι ἀεί προσίτωσαν, οἱ δέ μή τοιοῦτοι, οὐδέ ἅπαξ».[12]


8. Ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, σημειώνει: «… Οὐδείς ἀναμάρτητος οὐδ᾿ ἄν ἡμέρα μία ἡ ζωή αὐτοῦ καί ὅτι οὐδείς δύναται ἁγνήν ἔχει τήν καρδίαν ἤ εἶναι φανερόν πώς χρέος ἔχει ὁ ἄνθρωπος νά μήν περάσῃ οὐδέ μίαν ἡμέραν εἰς ὅλην του τήν ζωήν, χωρίς δάκρυα, ὅσον εἶναι ἀπό μέρος ἰδικόν του, καί ἐάν δέν ἔχῃ, ἔχει χρέος νά τά ζητῇ ἐξ ὅλης του τῆς ψυχῆς. Κατ᾿ ἄλλον τρόπον δέν δύναται νά γίνει καθαρός εἰς τήν καρδίαν… Καί πάλιν ἐκεῖνος πού κάμνει ὅλα αὐτά καί περνᾷ τήν ζωήν του μέ στεναγμούς καί δάκρυα, εἶναι κατά πολλά ἄξιος, ὄχι μόνον κάθε ἑορτήν νά μεταλαμβάνῃ τά Ἄχραντα Μυστήρια, ἀλλά καί κάθε ἡμέραν ἀπό αὐτήν (ἐάν εἶναι τολμηρόν νά εἴπω) τήν ἀρχήν τῆς μετανοίας καί ἐπιστροφῆς αὐτοῦ. Διότι ὁ τοιοῦτος εἶναι συγχωρημένος νά μεταλαμβάνῃ ὡσάν ὅπου μέλλει νά ἐπιμείνῃ μέ ὑπομονήν ἕως τέλους τῆς ζωῆς του εἰς αὐτά τά ἔργα καί εἰς ἄλλα παρόμοια, καί νά περνᾷ τήν ζωήν του μέ ταπείνωσιν καί μέ συντετριμμένην καρδίαν, ὅτι ἐάν κάμνῃ τοιουτοτρόπως καί ἐάν εὑρίσκεται εἰς τοιαύτην κατάστασιν, φωτίζεται κάθε ἡμέρα κατά τήν ψυχήν, βοηθούμενος ἀπό τήν μετάληψιν τῶν ἁγίων Μυστηρίων καί ἔρχεται γρήγορα εἰς τελείαν κάθαρσιν καί ἁγιότητα».[13]

Τά ἀποτελέσματα τῆς θείας Χάριτος

9. Ὁ ἅγιος τοῦ αἰώνα μας, ὁ ἅγιος Νεκτάριος μᾶς λέει: «Ὤ! Πόσον εὐδαίμων καί μακάριος δέον νά λογίζηται ὁ ἐπαξίως τῶν Θείων μεταλαμβάνων Μυστηρίων. Οὗτος ἐξέρχεται τοῦ ναοῦ ὅλος ἀνακαινισθείς, διότι τό πῦρ τῆς Θεότητος, τό διά τῆς Θείας Μεταλήψεως κοινωνῆσαν μετά τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, τάς μέν ἁμαρτίας αὐτῆς κατέφλεξεν, αὐτήν δέ θείας ἐνέπλησε Χάριτος, τάς φρένας ἡγίασε, τόν νοῦν διεφώτισε, καί τήν καρδίαν τῷ φόβῳ τοῦ Θεοῦ καθήλωσε καί τέλος ἀνέδειξε σκήνωμα πνεύματος. Ὁ ἐπαξίως κοινωνήσας ἔλαβεν ὡς ἀρραβῶνα τήν οὐράνιον Βασιλείαν, εὑρίσκεται δέ ἐνδεδυμένος τήν θείαν πανοπλίαν, ἥτις προφυλάττει αὐτόν ἀπό παντός κακοῦ καί πάσης τοῦ πονηροῦ ἐπιβουλῆς καί καθιστᾷ ἐπίφοβον αὐτόν καί αὐτός τοῖς δαίμοσιν. Ἡ καρδία τοῦ ἐπαξίως κοινωνοῦντος πληροῦται χάριτος ἀφάτου καί θυμηδίας ἀρρήτου. Αἱ ἀρεταί πᾶσαι περικοσμοῦσι τήν καρδίαν αὐτοῦ, πόθος δέ αὐτοῦ εἶναι ἡ μετά τοῦ Κυρίου ἕνωσις. Ἡ ψυχική γαλήνη, ἥν δίδωσιν ἡ συναίσθησις τῆς μετά τοῦ Θεοῦ διαλλαγῆς καί κοινωνίας, καί ἡ βασιλεύουσα ἐν αὐτῷ οὐρανία εἰρήνη, κατοπτρίζονται ἐπί τοῦ ἱλαροῦ προσώπου τοῦ ἐπαξίως κοινωνήσαντος, πᾶσα δέ ἡ ἐξωτερική αὐτοῦ ὄψις μαρτυρεῖ τήν ἐσωτερικήν αὐτοῦ ἠθικήν κατάστασιν. Ἁγνότης καί ἀθωότης, δύο περιστρέφουσαι αὐτόν χάριτες. Ἰδού ὁ χαρακτήρ τοῦ ἀληθῶς καί ἐπαξίως κοινωνήσαντος καί συνεχῶς μεταλαμβάνοντος. Τοιαῦτα τά ἀποτελέσματα τῆς θείας Χάριτος».[14]


10. Ὡς ἐπίλογο τοῦ ΣΤ’ κεφαλαίου, θά παραθέσω τά ὑπέροχα λόγια τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ μεταφερόταν ἀπό τήν Συρία στή Ρώμη, ὅπου ὑπέστη τόν μαρτυρικό θάνατο, ἔγραφε στούς Ρωμαίους: «Οὐχ ἥδομαι τροφῇ φθορᾶς, οὐδέ ἡδοναῖς τοῦ βίου τούτου. Ἄρτον τοῦ Θεοῦ θέλω, ἄρτον οὐράνιον, ἄρτον ζωῆς, ὅ ἐστί σάρξ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ γενομένου ἐν ὑστέρῳ. Καί πόμα θέλω τό αἷμα αὐτοῦ, ὅ ἐστίν ἀγάπη ἄφθαρτος καί ἀέναος ζωή. Οὐκ ἔτι θέλω κατά ἀνθρώπους ζῆν».[15]


(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

[1] Ἰγνατίου Θεοφόρου «Τά σωζόμενα» ἔδκοσις Κολωνίας Ἑλληνολατινική 1686
[2] σελ. 205
[3] «Ὁδηγός ἁγίου Ἀναστασίου Σιναΐτου» Ἔκδοσις 1889 Λόγος περί ἐξόδου ψυχῆς καί περί δευτέρας παρουσίας. σελ. 219
[4][4] Πατρολογία MIGNE. Τόμ. 32 σελ.404
[5] «Μάθημα Ποιμαντικῆς» ἁγ. Νεκταρίου Πενταπόλεως
[6] «Ἄπαντα». Ἔκδ. Βενετίας Λατινοελληνική 1741 τόμ. 2ος σελ. 365. Ὁμιλία εἰς τήν γενέθλιον ἡμέραν τοῦ Σωτῆρος.
[7] Ὁμιλία πρός ἀπολιμπανομένους. σελ. 384
[8] Ὁμιλία εἰς τήν προδοσίαν τοῦ Ἰούδα. σελ. 384
[9] Ὁμιλία εἰς τό θεῖον καί μυστικόν δεῖπνον σελ. 394
[10] Ὁμιλία εἰς τά Σεραφείμ. Τόμ. 6 σελ. 142
[11] Τόμ. 11 σελ. 577
[12] Τόμος 12. Ὁμιλία ιζ’ σελ. 169
[13] Συμεών Νέου Θεολόγου 75ος Λόγος «Τά εὑρισκόμενα πάντα».
[14] «Τό ἀντίδοτον τοῦ θανάτου». Δ. Παναγοπούλου ἔκδ. 1958 σελ. 88
[15] Βιβλιοθήκη Ἑλλήνων Πατέρων». Τόμ. 2ος , σελ. 305
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Πόσο συχνά μπορώ να κοινωνάω;

7
Ζ’

Πόσο συχνά νά προσέρχομαι στή θεία Κοινωνία;

π. Λεωνίδα Στ. Ἀμοργιανοῦ, θεολόγου
Ἐφημερίου στόν ἱ.ναό ἁγ. Μαρίνης Ἱ.Μ. Περιστερίου


Ὁ ἅγ. Νικόδημος καί τό Πηδάλιο

1. Στήν δεύτερη ὑποσημείωση τῆς ἑρμηνείας τοῦ Θ’ Ἀποστολικοῦ Κανόνος γράφεται τό ἑξῆς: «Καί ὁ μέγας τῆς Θεσσαλονίκης Γρηγόριος νομοθετεῖ εἰς τόν κατά Χριστόν διάλογον, ὅτι οἱ χριστιανοί νά κοινωνοῦν κάθε Κυριακήν καί ἑορτήν. Ὅμοίως καί ὁ Θεσσαλονίκης Συμεών λέγει: ὅτι νά μήν ἀφίνουν οἱ χριστιανοί νά περνοῦν τεσσαράκοντα ἡμέραι, ἀλλά ὅσον τό δυνατόν καί γρηγορώτερα νά μεταλαμβάνουν καί κάθε Κυριακήν ἄν εἶναι τρόπος καί μάλιστα οἱ γέροντες καί ἀσθενεῖς».[1]


2. Ὁ ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γράφει: «Τό αἷμα τοῦ Δεσπότου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ρυπτικόν ἁμαρτίας. Ἤτοι καθαρίζει τόν ἄνθρωπον ἀπό τήν ἁμαρτίαν. Διατί σύ ἀδελφέ, δέν ἐπιμελεῖσαι νά μεταλαμβάνης συνεχῶς, ἵνα λάβῃς ἄφεσιν τῶν συγγνωστῶν ἁμαρτιῶν σου; Ἐάν ἀγαπᾷς νά νικήσῃς τόν διάβολον, μέ τό αἷμα αὐτό τόν νικᾷς, καθώς εἶναι γεγραμμένον ἐν τῇ Ἀποκαλύψει. «Καί αὐτοί (οἱ ἅγιοι) ἐνίκησαν αὐτόν (τό διάβολο) διά τό αἷμα τοῦ Ἀρνίου».[2] Προσέρχου ἀγαπητέ συνεχῶς εἰς τά Ἄχραντα Μυστήρια καί μεταλάμβανε, ἐάν ποθῇς ν᾿ ἀπολαμβάνῃς τά ἀνωτέρω θεῖα χαρίσματα…

Πρόσεχε ὅμως νά μεταλαμβάνῃς μέ τήν πρέπουσαν προετοιμασίαν, ἤτοι τήν ἐξομολόγησιν, μέ νηστείαν κατά δύναμιν, μέ ἐγκράτειαν, μέ προσευχήν, μέ συντριβήν καρδίας καί μέ καθαρόν συνειδός δοκιμάζων τόν ἑαυτόν σου. Δύο πράγματα λοιπόν νά κάμῃς: Νά κοινωνῇς συνεχῶς καί νά κοινωνῇς ἀξίως, ὅσον τό δυνατόν, χωρίς κανένα ἐμπόδιον, τό ὑπό τῶν ἱερῶν Κανόνων διοριζόμενον».[3]


Καί ἀλλοῦ σημειώνει: «Νά ἑτοιμάζησαι εἰς τό ἐρχόμενον μέ περισσοτέραν ἐπιμέλειαν καί προθυμίαν εἰς τό νά μεταλαμβάνῃς μέ θερμοτέραν ἐξομολόγησιν, συντριβήν καί ἱκανοποίησιν, μέ τήν κατά δύναμιν νηστείαν καί μέ προσοχήν τῶν λογισμῶν, μέ φόβον Θεοῦ, πίστιν καί ἀγάπην, καθώς σοῦ παραγγέλλει ὁ ἱερεύς, διά νά θεραπεύῃς μέ τοιοῦτον τρόπον τόν Κύριον, διά νά εὐγάλῃς περισσοτέραν ὠφέλειαν ἀπό τά θεῖα Μυστήρια. Ἐπειδή κατά τήν περισσοτέραν ἤ ὀλιγωτέραν προετοιμασίαν ὅπου κάμνει ὁ ἄνθρωπος, ἔτσι λαμβάνει καί περισσοτέραν ἤ ὀλιγωτέραν τήν χάριν ἀπό τήν θείαν Κοινωνίαν. Φανερόν εἶναι, ὅτι ὅσῳ συνεχῶς κάμνεις μίαν τοιαύτην προετοιμασίαν καί συνεχῶς λαμβάνεις τήν ἐκ τῶν μυστηρίων ὠφέλειαν, εἰς τήν ψυχήν σου, δεχόμενος αὐτά εἰς ἴασιν ψυχῆς καί σώματος, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, εἰς προσθήκην τῆς θείας χάριτος, εἰς ἀπονέκρωσιν τῶν παθῶν, εἰς περιποίησιν τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, διά τοῦτο καί οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι εἰς τούς Κανόνας των (η’ καί θ’) καί οἱ θεῖοι Πατέρες εἰς τάς Λειτουργίας καί διδασκαλίας των, ὅλοι μέ ἕνα στόμα παρακινοῦν καί μοναχούς καί λαϊκούς χριστιανούς, ὡς προείπωμεν, νά μεταλαμβάνουν συχνάκις τά θεῖα Μυστήρια, διότι ὅσο, ἀργοποροῦν καί δέν μεταλαμβάνουν, τόσον περισσότερον κυριεύονται ἀπό τά πάθη καί τάς ἁμαρτίας… Παρακάλεσαί τον νά κάμῃ τώρα καί τοῦτο τό θαῦμα νά σέ μετατρέψῃ ὅλον εἰς τόν ἑαυτόν του καί εἰς τήν ἀγάπην του, ἀξιώνοντάς σε νά μεταλαμβάνῃς συνεχῶς καί πρεπόντως τήν αὐτοαγιότητα, τήν αὐτοκαθαρότητα, τήν αὐτοσυμμορφίαν διά νά γίνῃς καί σύ ὅλος ἅγιος, ὅλος καθαρός…».[4]

Καί στό βιβλίο του «Ἀόρατον Πόλεμον» ἀναφέρει «ὅτι θεωρεῖ πονηράν καί διεστραμμένην τήν συνήθειαν τῶν πνευματικῶν, οἵτινες ἐμποδίζουν τούς πιστούς ἐκ τῆς θείας Κοινωνίας, ὄχι διά κανένα σφάλμα των».[5]

Ἐκκλησιαστικοί καί μοναχοί

3. Ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας σημειώνει: «Εἶναι ἀνάγκη συνεχῶς νά προσερχώμεθα εἰς τήν πνευματικήν τράπεζαν καί νά κοινωνῶμεν τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, διά νά διατηρῆται ἀκμαία εἰς τό ἐσωτερικόν μας, ἡ πνευματική ζωή. Ὄχι μίαν φοράν, ἀλλά πάντοτε πρέπει νά λαμβάνωμεν τό θεῖον φάρμακον, πάντοτε ὁ Πλάστης νά παρακάθηται μέ τόν πηλόν (τόν ἄνθρωπον) καί νά διορθώνῃ τήν εἰκόνα του, ἡ ὁποία χάνει ἕνεκα τῆς ἁμαρτίας, τήν ἀληθινήν της μορφήν».[6]


4. Οἱ μοναχοί Ξανθόπουλοι ἀναφέρουν μία περικοπή τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, ἡ ὁποία λέει τό ἑξῆς: «Γέγραπται δέ ἐν τῷ Γεροντικῷ, Ἰωάννης ὁ Βοστρινός, ἀνήρ ἅγιος, καί ἐξουσίαν ἔχων κατά πνευμάτων ἀκαθάρτων, ἠρώτησε δαίμονας, οἵ ἦσαν κατοικοῦντες εἰς κόρας τινάς μαινομένας καί ἐνεργουμένας ὑπ᾿ αὐτῶν πονηρῶς, εἰπών: Ποῖα πράγματα φοβεῖσθε ἀπό τῶν χριστιανῶν; Οἵ λέγουσιν: Ἔχετε τρία πράγματα μεγάλα. Ἕν μέν, ὅπερ φορεῖτε εἰς τόν τράχηλον ὑμῶν, (ἐννοεῖ τόν Τίμιο Σταυρό), καί ἕν, ὅπερ λούεσθε εἰς τήν Ἐκκλησίαν, (ἐννοεῖ τό Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος), καί ἕν, ὅπερ τρώγετε εἰς τήν σύναξιν, (ἐννοεῖ τή Θεία Κοινωνία). Ἐρωτωμένου δέ πάλιν ἐκ τούτων τῶν τριῶν, ποῖον φοβεῖσθε περισσότερον, ἀπεκρίθησαν, εἰ ἐφυλάσσετε καλῶς, ὅπερ μεταλαμβάνετε, οὐκ ἴσχυεν οὐδείς ἐξ ἡμῶν ἀδικῆσαι χριστιανόν. Εἰσί δέ ἅ δυσμενῶς φοβοῦνται τῶν ἄλλων πλέον, ὁ σταυρός, ἡ βάπτισις καί ἡ κοινωνία».[7]


5. Ὁ μοναχός Προκόπιος Πελοποννήσιος Μεγαλοσπηλαιώτης ἀναφέρει: «Ὁ Θεός καί αἱ ἁμαρτίαι εἶναι δύο ἄκρα ἐνάντια, ὅθεν ὅσον ἀπομακρύνεται ἕνας ἀπό τόν Θεόν πού εἶναι τό ἄκρον ἀγαθόν, τόσον πλησιάζει πρός τήν ἁμαρτίαν πού εἶναι τό ἄκρον κακόν. Καί ὅσον πλησιάζει τις εἰς τόν Θεόν τόσον περισσότερον φωτίζεται καί μισεῖ τήν ἁμαρτίαν καί διά νά μή πατήσῃ τις τόν δρόμον τῆς ἁμαρτίας, πρέπει νά μή ξεκλίνῃ παντελῶς ἀπό τά ὅρια τῆς Χάριτος καί τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου καί ν᾿ ἀποφεύγῃ τά ὅρια τῆς ἁμαρτίας, ἐγώ, λέγει, δέν εὑρίσκω ἁρμοδιώτερον μέσον νά σᾶς διδάξω, παρά νά συχνάζετε εἰς τό Μυστήριον τῆς Ἱερᾶς Κοινωνίας… Αὐτή λοιπόν ἡ Ἱερά Κοινωνία, θεραπεύει ὅλας τάς ἀσθενείας τῆς ψυχῆς, καθαρίζει τά ἄτακτα πάθη, ἀνακαλεῖ τούς πλέον ἁγίους λογισμούς, ξαναδυναμώνει τήν ψυχήν καί τήν φυλάττει τήν εὐρωστίαν καί τέλος εἶναι ἕνα ἀνίκητον ὅπλον, μέ τό ὁποῖον πληγώνομεν τούς ἀοράτους ἐχθρούς μας.» «Σᾶς καλεῖ, λέγει, ὁ Χριστός, σᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία, σᾶς καλοῦν τά καλά παραδείγματα τῶν παλαιῶν χριστιανῶν, σᾶς καλεῖ ἡ ψυχή σας, διά νά συχνάζετε εἰς τήν ἱεράν Τράπεζαν, νά λαμβάνετε συνεχῶς νέας δυνάμεις, νέας διορθώσεις καί νέα χαρίσματα…».[8]

6. Ὁ δέ Μητροπολίτης Μόσχας Πλάτων σημειώνει: «Ἡ προετοιμασία ὑφίσταται κατά τούς λόγους τοῦ Ἀποστόλου, εἰς τό νά δοκιμάσῃ ἕκαστος τόν ἑαυτόν του. Πρέπει δηλαδή νά ἐξετάσωμεν ὁποία εἶναι ἡ διαγωγή ἡμῶν, ὁποίαν φροντίδα ἔχομεν διά τήν σωτηρίαν τῆς ἡμετέρας ψυχῆς καί τίνι τρόπῳ πληροῦμεν τά καθήκοντα, τά ὁποῖα ὑπεσχέθημεν εἰς τόν καιρόν τοῦ βαπτίσματος. Ἄν εὕρωμεν ὅτι παρέβημεν, νά ἐξομολογηθῶμεν. Πρέπει νά συλλογισθῶμεν ἐν ταὐτῷ καί τήν ἀνεξιχνίαστον εὐσπλαγχνίαν τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἁμαρτωλόν ἄνθρωπον καί νά θαρρῶμεν εἰς αὐτήν, πιστεύοντες ἀδιστάκτως, ὅτι ἡ ἀξιομισθία τοῦ Χριστοῦ καί ὁ πολύτιμος αὐτοῦ θάνατος εἶναι ἱκανά εἰς τό νά μᾶς καθαρίσουν ἀπό τάς ἁμαρτίας μας καί νά μή μᾶς ἀφήσωσιν ἔξω ἀπό τήν διαθήκην τῆς Χάριτος. Τοιαύτην ἐσωτερικήν γνῶσιν, ἡνωμένην μέ τήν φανεράν ὁμολογίαν ἀπαιτεῖ παρ᾿ ἡμῶν ἡ Ἐκκλησία, ὅταν μεταλαμβάνωμεν τήν Θείαν Εὐχαριστίαν. Ἄν θεωρήσωμεν τάς μεγάλας ὠφελείας τῆς μεταλήψεως τῆς Εὐχαριστίας καί τό πλῆθος τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νά ὁμολογήσωμεν ὅτι χρεωστεῖ ὁ χριστιανός νά μεταλαμβάνῃ τό θεῖον τοῦτο μυστήριον. Οἱ χριστιανοί τῆς παλαιᾶς Ἐκκλησίας μετελάμβανον τήν ψυχικήν ταύτην τροφήν καθ᾿ ἑκάστην ἑβδομάδα καί δέν ἐγίνετο λειτουργία ποτέ, χωρίς νά ἦταν παρόντες κοινωνοί. Εἰς τούς μετέπειτα χρόνους μετελάμβανον τοὐλάχιστον κατά τάς μεγάλας ἑορτάς. Τό εὐσεβές τοῦτο παράδειγμα τῆς Παλαιᾶς Ἐκκλησίας πρέπει νά μιμώμεθα καί ἡμεῖς, διά νά μή φαίνεται μέ τήν σπάνιον μετάληψιν τῶν μυστηρίων ἡ ψυχρότης τῆς ἡμετέρας καρδίας πρός τόν Χριστόν».[9]


7. Στήν «Ἐπιτομή τῶν θείων Δογμάτων» του ὁ Ἀθανάσιος ὁ Πάριος γράφει τά ἑξῆς: «Ἐν ταῖς πονηραῖς ἡμῶν ταύταις ἡμέραις, καινός τις, καί… ἀνήκουστος διωγμός τῶν ὁσάκις ἄν ἐθέλωσι πιστῶν τῇ μυστικῇ ταύτη προσιέναι τραπέζῃ, καί ἤρξατο καί διενεργεῖται, καί ἰσχυρῶς ἐπικρατεῖ, καί πόρρῳ ἀποπέμπονται τοῦ θείου δείπνου οἱ βουλόμενοι εἰσελθεῖν, οὐχ ὅτι ἔνδυμα οὐκ ἔχουσι γάμου (τοῦτο γάρ οὐδείς οἶδεν, εἰ μή μόνος ὁ Θεός καί ἡ ἑκάστου συνείδησις), ἀλλ᾿ ὅτι πυκνῶς καί οὐ διά πολλῶν ἡμερῶν, ὡς δῆθεν ὁ ἐκ πλειόνων ἡμερῶν προσερχόμενος, ἀξίως προσέρχεται, ὁ δέ δι᾿ ὀλίγων ἡμερῶν, ἀναξίως.

Καίτοι τοῦ θείου Χρυσοστόμου βοῶντος, ὅτι ὁ Ἀπόστολος, δοκιμαζέτω ἄνθρωπος ἑαυτόν, εἰπών καί οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καί ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω, Κύριον τόν προσιόντα ἐποίησε, πάσης ἡμερῶν παρατηρήσεως ἀπαλλάξας αὐτόν, ὅτι δέ τό ἔργον τοῦτο, ἤτοι ἡ συχνή θεία Μετάληψις καί νόμιμος καί σωτηριωδεστάτη ὑπάρχει διά τοσούτων ἀποδείξεων, καί γραφικῶν καί κανονικῶν καί μαρτυριῶν θείων Πατέρων δείκνυται, ὡς οὐδέν ἕτερον τῶν ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων καί δέδεικταί γε ἤδη διά βιβλίων αὐτό τοῦτο, ὄντως ἀκριβῶς καί στερρῶς, ὡς μηδέν ἕτερον ἀντειπεῖν ἄν ἔχει, εἰ μή τόν πνεύματι πλάνης καί σατανικῆς ἀπειθείας συνεχόμενον».[10]


(Συνεχίζεται)


[1] Πηδάλιο σελ. 29
[2] Ἀποκ. 12, 11
[3] «Ἑορτοδρόμιον» ἔκδ. 1836 (σελ. 17), στήν ἑρμηνεία τῆς Γ’ ᾠδῆς τοῦ Κανόνος τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.
[4] «Πνευματικά Γυμνάσματα» Μελέτη ΚΣΤ’ (Σελ. 226).
[5] «Ἀόρατος Πόλεμος»ἐκδ. Γεωργίου 1899 (σελ. 146-156).
[6] Νικολάου Καβάσιλα, ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, Θεολόγου ιγ’ αἰῶνος ἀπό τίς μεγαλύτερες φυσιογνωμίες τῆς Ὀρθοδοξίας. «Ἠ Χριστιανική Ζωή» 1954
[7] Κάλλιστος καί Ἰγνάτιος Μοναχοί οἱ Ξανθόπουλοι «Φιλοκαλία» ἔκδ. Τζελάτη 1893 τόμ. Β’
[8] Προκοπίου Μεγαλοσπηλαιώτου «Αὐλός Ποιμενικός» Ἔκδ. Λειψίας 1780. Διδαχή εἰς τήν Κυριακήν τῶν Βαΐων περί τῆς ἀνάγκης νά μεταλαμβάνωμεν συνεχῶς τήν Θείαν Κοινωνίαν (σελ. 490-507).
[9] «Ὀρθόδοξος Διδασκαλία» 1851 Πλάτωνος Μητροπολίτου Μόσχας.
[10] Ἀθανασίου Παρίου «Ἐπιτομή θείων Δογμάτων», ἔκδ. 1806, σελ. 373
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Δογματική, μυστήρια και εορτές”

cron