Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός (4 Ιανουαρίου)

1
Εικόνα

Είναι ένας σύγχρονος άγιος. Έδωσε σκληρή μάχη με τη λέπρα και την τυφλότητα. Και αποτελεί τον τελευταίο -στη σειρά- άγιο που εντάχθηκε πρόσφατα στο Ορθόδοξο Αγιολόγιο. Ο Όσιος Νικηφόρος, ο Λεπρός είναι ένας ακόμη θαυματουργός στρατιώτης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η μνήμη του οποίου εορτάζεται στις 4 Ιανουαρίου. Είναι άγνωστος στο ευρύ κοινό, αφού η αγιοκατάταξή του έγινε στις αρχές Δεκεμβρίου του 2012. Όμως, στα Χανιά και στη Χίο είναι πλέον ο λατρεμένος άγιος. Σχεδόν 50 χρόνια μετά το θάνατό του η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον κατέταξε μεταξύ των Αγίων.

Ο πατήρ Νικηφόρος (κατά κόσμον Νικόλαος Τζανακάκης ) γεννήθηκε το 1890 σ' ένα ορεινό χωριό των Χανίων, στο Σηρικάρι. Οι γονείς του ήταν απλοί και ευλαβείς χωρικοί, οι οποίοι ενώ ακόμη ήταν μικρό παιδί πέθαναν και τον άφησαν ορφανό. Έτσι, σε ηλικία 13 ετών έφυγε από το σπίτι του, πήγε στα Χανιά κι άρχισε να εργάζεται εκεί σ' ένα
κουρείο.
Εικόνα
Τότε ενεφάνισε και τα πρώτα σημεία της νόσου του Χάνσεν δηλ. την λέπρα. Εκείνη την εποχή, τούς λεπρούς τούς απομόνωναν στο νησί Σπιναλόγκα, διότι η λέπρα ως μεταδοτική αρρώστια αντιμετωπίζονταν με φόβο και αποτροπιασμό. Ο Νικόλαος όταν έγινε 16 ετών και όταν τα σημάδια της νόσου άρχισαν να γίνονται πιο εμφανή, για να αποφύγη τον εγκλεισμό του στην Σπιναλόγκα έφυγε με κάποιο καράβι για την Αίγυπτο. Εκεί έμενε εργαζόμενος στην Αλεξάνδρεια, πάλι σ' ένα κουρείο, όμως τα σημάδια της νόσου γίνονταν όλο και πιο εμφανή, ιδίως στα χέρια και στο πρόσωπο. Γι' αυτό με την μεσολάβηση ενός κληρικού κατέφυγε στην Χίο, όπου υπήρχε τότε ένα λεπροκομείο, στο όποιο ήταν Ιερεύς ο πατήρ Άνθιμος Βαγιανός, ο μετέπειτα Άγιος Άνθιμος.

Ο Νικόλαος έφτασε στη Χίο το 1914 σε ηλικία 24 ετών. Στο λεπροκομείο της Χίου, πού ήταν ένα συγκρότημα με πολλά ομοιόμορφα σπιτάκια, υπήρχε το εκκλησάκι του Αγίου Λαζάρου, όπου εφυλάσσετο η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Υπακοής. Σ' αυτόν τον χώρο άνοιξε το στάδιο των αρετών για τον Νικόλαο. Μέσα σε 2 χρόνια ο Άγιος Άνθιμος τον έκρινε έτοιμο για το αγγελικό σχήμα και τον έκειρε μοναχό με το όνομα Νικηφόρο.
Εικόνα
Η νόσος προχωρούσε και εξελίσσετο και ελλείψει καταλλήλων φαρμάκων, επέφερε πολλές και μεγάλες αλλοιώσεις (το φάρμακο βρέθηκε αργότερα το 1947).

Ο π. Νικηφόρος ζούσε με αδιάκριτη, γνήσια υπακοή, με νηστεία αυστηρή, εργαζόμενος στους κήπους. Μάλιστα κατέγραφε σε ένα κατάλογο και τα θαύματα του Αγίου Ανθίμου, τα όποια είχε δει «ιδίοις όμασιν» (πολλά αφορούσαν θεραπείες δαιμονιζομένων).

Υπήρχε μια ιδιαίτερη πνευματική σχέση του Αγίου Ανθίμου με τον μοναχό Νικηφόρο, ο όποιος «ουδέ εν βήμα εμάκρυνεν απ' αυτού», όπως αναφέρει ο πατήρ Θεόκλητος Διονυσιάτης στο βιβλίο του «Ο Άγιος Άνθιμος της Χίου». Ο π. Νικηφόρος προσευχόταν τη νύχτα ώρες ατελείωτες, κάνοντας μετάνοιες αμέτρητες, δεν είχε λογοφέρει με κανένα ούτε χάλασε την καρδιά κάποιου κι ήταν ο κύριος ψάλτης του ναού. Εξ αιτίας της ασθενείας του όμως, σιγά-σιγά έχασε το φώς του κι έτσι έψαλλε τα περισσότερα τροπάρια και απήγγειλε τούς Αποστόλους από στήθους.

Εικόνα
Το 1957 έκλεισε το Λωβοκομεΐο της Χίου και τούς εναπομείναντος ασθενείς μαζί με τον πατέρα Νικηφόρο τούς έστειλαν στόν Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αθηνών, στο Αιγάλεω. Την εποχή εκείνη ο πατήρ Νικηφόρος ήταν περίπου 67 ετών. Τα μέλη του και τα μάτια του είχαν τελείως αλλοιωθεί και παραμορφωθεί από την νόσο.

Εκεί, στόν Αντιλεπρικό σταθμό ζούσε και ο πατήρ Ευμένιος(εννοεί τον π.Ευμένιο Σαριδάκη δείτε εδωσχετικό θέμα), ο όποιος είχε κι αυτός προσβληθεί από την νόσο του Χάνσεν, αλλά με την επιτυχή φαρμακευτική αγωγή θεραπεύτηκε τελείως. Απεφάσισε όμως να μείνη όλο το υπόλοιπο της ζωής του μέσα στον Αντιλεπρικό σταθμό κοντά στους συνασθενείς του, τούς οποίους φρόντιζε με πολλή αγάπη.

Έτσι έγινε και υποτακτικός στον πατέρα Νικηφόρο, στον όποιο ως ανταμοιβή της υπομονής του ο Κύριος του είχε δώσει πολλά χαρίσματα. Πλήθος κόσμου συνέρρεε στο ταπεινό κελλάκι του λεπρού μονάχου Νικηφόρου, στην Αγία Βαρβάρα του Αιγάλεω, για να πάρει την ευχή του. Να τι αναφέρουν μεταξύ των άλλων όσοι τον εγνώρισαν τότε:

Ενώ ο ίδιος του ήταν κατάκοιτος, με πληγές και πόνους, δεν εγόγγυζε αλλά έδειχνε μεγάλη καρτερία. Είχε το χάρισμα της παρηγοριάς των θλιβομένων. Τα μάτια του ήταν μονίμως ερεθισμένα, η όραση του ελαχίστη, είχε αγκυλώσεις στα χέρια και παράλυση στα κάτω άκρα. Παρ' όλα αυτά ήταν γλυκύτατος, μειλίχιος, χαμογελαστός, εδιηγείτο χαριτωμένα περιστατικά, ήταν ευχάριστος, αξιαγάπητος. Το πρόσωπο του, πού ήταν φαγωμένο από τα στίγματα της ασθένειας, και τις πληγές, έλαμπε κι έπαιρναν χαρά όσοι τον έβλεπαν αυτόν τον πάμπτωχο και φαινομενικά ασθενή άνθρωπο πού έλεγε: «Ας είναι δοξασμένο το Άγιο Όνομα Του».


Ο βιογράφος του Μοναχός Σίμων είχε πνευματικό του, τον Πατέρα Ευμένιο, ο οποίος του είχε εκμηστηρευτεί μια συγκλονιστική στιγμή που είχε ζησει με τον λεπρό, τυφλό μοναχό, όταν τον είχε επισκεφθεί ξαφνικά στο δωμάτιο του, χωρίς όμως να γίνει αντιληπτός από τον ίδιο.

"Μια μέρα ο πατήρ Ευμένιος είχε πάει στο κελί του και ανοίγει σιγά-σιγά την πόρτα του δωματίου του και τι να δεί; Βλέπει τον πατέρα Νικηφόρο να προσεύχεται με τα χέρια ψηλά και να ...αιωρείται ένα μέτρο πάνω από το έδαφος! Όταν το είδε αυτό ο πατήρ Ευμένιος έκλεισε σιγά-σιγά την πόρτα και αποχώρησε. Πήγε στο κελί του και έκλαιγε από την χαρά του, που έχει Άγιο πνευματικό πατέρα. Την άλλη μέρα πήγε και το του το είπε και αυτός του ζήτησε να μην πεί σε κανέναν τι είδε όσο είναι αυτός στη ζωή."
Εικόνα

Ανεπαύθη εν Κυρίω στις 4 Ιανουαρίου 1964. Κηδεύθηκε στον ιερό ναό των Αγίων Αναργύρων κι ετάφη στο εκεί κοιμητήριο. Κατά την ανακομιδή των τιμίων λειψάνων του πολύαθλου αυτού νέου Ιώβ, τα οστά ευωδίασαν. Ο πένης, ο αφανής, ο λεπρός, ο τυφλός, ο σχεδόν παράλυτος Νικηφόρος δικαιολογημένα εωδίασε. Δεν τον μελαγχόλησε ποτέ η ασθένεια και δεν τον έκαμψαν τα μύρια βάσανα. Μάλιστα, πολλοί μιλούν για το διορατικό του χάρισμα. Η ειρήνη και η αγάπη χαρακτήριζαν το βίο του, λέγουν όσοι τον γνώρισαν. Οι μαρτυρίες πολλών είναι θαυμαστές, περιγράφοντας την κρυφή του οσιότητα και τη Θεία Χάρη που σκήνωσε πάνω του. Ήταν, αλήθεια, μια χαριτωμένη ψυχή, που είχε δοθεί όλη στον Κύριο. Πολλοί μαρτυρούν και πολλά θαύματα του μακαρίου π. Νικηφόρου.

(Από το βιβλίο «ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ Ο ΛΕΠΡΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΤΕΡΙΑΣ ΑΘΛΗΤΗΣ ΛΑΜΠΡΟΣ», υπό Σίμωνος μοναχού, Γ’ εκδ. «ΑΓ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ», Αθήναι 2007).

«Παιδιά μου, προσεύχεσθε; και πώς προσεύχεσθε; ...με την ευχή του Ιησού να προσεύχεσθε, με το ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ. Έτσι να προσεύχεσθε. Έτσι είναι καλά» (πατήρ Νικηφόρος).

ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΣΗΜΕΡΑ
Φωτεινά παραδείγματα αρετής
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"


Πηγές

http://www.impantokratoros.gr/nikhforos-lepros.el.aspx
http://www.agioritikovima.gr/diafora/th ... foros-o-le
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός (4 Ιανουαρίου)

2
Θαύματα Αγίου Νικηφόρου του Λεπρού

Ο πατήρ Ευμένιος έλεγε ότι, κάποιο βράδυ, αφού ετοίμασε τον πατέρα Νικηφόρο και τον έβαλε να κοιμηθή, πήγε κι αυτός στο κελλάκι του να αναπαυθή. Δεν τον έπαιρνε, όμως, ο ύπνος. Είχε μια έντονη ανησυχία, μήπως κάτι δεν έκανε καλά, μήπως δεν έκλεισε καλά τη σόμπα. Αυτά και άλλα πολλά περνούσαν άπ’ τον λογισμό του. Σηκώνεται, λοιπόν, και πηγαίνει στο κελλάκι του Παππούλη.

Για να μη τον ενοχλήση, αν τον είχε πάρει ο ύπνος, θεώρησε καλό να μη κτυπήση την πόρτα, ούτε να πή το “Δι’ ευχών των αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός, ελέησον ημάς” και να περιμένη την απάντηση από μέσα του “Αμήν”, όπως γίνεται μεταξύ μοναχών. Ανοίγει σιγά-σιγά την πόρτα και, τι να δή; Βλέπει τον πατέρα Νικηφόρο να αιωρήται ως ένα μέτρο από το έδαφος με τα χέρια υψωμένα και να προσεύχεται.

Εικόνα
Το πρόσωπό του έλαμπε υπέρ τον ήλιο. Μόλις αντίκρυσε αυτό το όντως φοβερό θέαμα ο πατήρ Ευμένιος, χωρίς να μιλήση καθόλου έκλεισε πολύ προσεκτικά την πόρτα και έτρεξε στο κελλάκι του. Εκεί έπεσε με το πρόσωπο στο έδαφος και άρχισε να κλαίη με στεναγμούς, μήπως στενοχώρησε τον Παππούλη του που δεν κτύπησε την πόρτα και τον είδε σε αυτή την θαυμαστή στάση.

Αλλά έκλαιγε και από χαρά, διότι είδε ιδίοις όμμασι πόσο μεγάλος και ενάρετος ήτο ο πνευματικός του Πατέρας, ο πατήρ Νικηφόρος. Το πρωί, που πήγε ως συνήθως για να τον διακονήση, του έβαλε εδαφιαία μετάνοια και του ζήτησε να τον συγχωρήση για το παράπτωμά του. Εκείνος, με ένα ελαφρό μειδίαμα, τον συγχώρησε αμέσως και του είπε να μην φανερώση σε κανένα ο,τι είδε, όσο ο ίδιος θα ζούσε ακόμη.
Εικόνα
Το πατρικό σπίτι του Οσίου Νικηφόρου στο Συρικάρι Κισάμου
(πηγή: Εορτολόγιον 2009, Ιερά Μητρόπολη Κισάμου και Σελίνου)

Εδιηγειτο, ακόμη, ο πατήρ Ευμένιος ότι, κάποιο βράδυ, πολλά χρόνια μετά την κοίμηση του πατρός Νικηφόρου, επειδή είχε πολλά κουνούπια και άλλα έντομα το κελλί του, θεώρησε καλό να κλείση τις πόρτες και το παράθυρο και να αδειάση ένα ολόκληρο μεγάλο μπουκάλι ισχυρό εντομοκτόνο μέσα εκεί˙ και μετά έπεσε να κοιμηθή. Δεν θα ξυπνούσε όμως ποτέ, εάν δεν εμφανιζόταν ο πατήρ Νικηφόρος να τον ξυπνήση, να τον πιάση από το χέρι και να τον βγάλη έξω από το κελλί. Και, πριν ακόμη συνειδητοποίηση καλά-καλά ο πατήρ Ευμένιος τι είχε γίνει, εκείνος του είπε: “Παιδί μου, μη μπής μέσα πάλι στο κελλί σου, αν δεν άνοιξης πρώτα τις πόρτες και το παράθυρο, για να αερισθή καλά”. Και αμέσως μετά έγινε άφαντος. Όταν, ύστερα από αρκετή ώρα, ο πατήρ Ευμένιος συνήλθε και κατάλαβε το θαύμα που του έγινε, ευχαρίστησε με όλη του την καρδιά τον πατέρα Νικηφόρο, τον αγαπημένο του Παππούλη, που τον έσωσε από βέβαιο θάνατο.

Ο ιερομόναχος πατήρ Αμφιλόχιος, της Ιεράς Μονής Αγίας Παρασκευής Μεγάρων, διαβεβαίωνε ότι, κάποια ημέρα που καθόταν στο κελλί του, αισθάνθηκε να ευωδιάζη κάτι. Έψαχνε δεξιά και αριστερά και δεν εύρισκε από που προερχόταν αυτή η ευωδία, η οποία όσο πήγαινε και αυξανόταν. Τότε, σε κάποια στιγμή, πέφτει το μάτι του επάνω σε ένα μεγάλο χοντρό ταχυδρομικό φάκελλο “ασφαλείας”. Τον ανοίγει και βλέπει μέσα ένα τεμάχιον αγίου λειψάνου, που ευωδίαζε αρρήτως, και ένα σημείωμα, που έγραφε “πατήρ Νικηφόρος Τζανακάκης, 4/1/1964″. Το άγιο λείψανο αυτό ήτο στην κατοχή κάποιου άλλου ιερομόναχου, ο οποίος το έστειλε στο Μοναστήρι για προσωρινή φύλαξη, επειδή εκείνος θα έλειπε.
Όταν ο πατήρ Αμφιλόχιος το έβγαλε από τον φάκελλο και το τοποθέτησε με ευλάβεια σε μέρος που είχε και άλλα άγια λείψανα, τότε ελαττώθηκε λίγο η ευωδία του.
Εικόνα

Ο μοναχός Καλλίνικος, από το Άγιον Όρος, έλεγε: ” Όταν μου έδωσαν ένα μικρό τεμάχιο από τα άγια λείψανα του πατρός Νικηφόρου, ευωδίαζε. Μετά, όμως, σταμάτησε. Μιαν ημέρα, που το άνοιξα να το προσκυνήσω, λέω στον Παππούλη: ” Άγιέ μου, εγώ ανάξιος είμαι, αλλά σε παρακαλώ, κάνε μου τη χάρη και μη με αποστρέφεσαι τον αμαρτωλό. Και – ω του θαύματος! -ευωδίασε πάλι. Μετά από λίγες μέρες, που πήγα πάλι να το προσκυνήσω, μόλις άνοιξα το κουτάκι που είχα μέσα το άγιο λείψανο, εξεχύθη άρρητος ευωδία σε όλο το κελλί μου. Αμέσως μου ήρθε και έγραψα το ακόλουθο μεγαλυνάριο στον Άγιο: Έμψυχος εικών συ της αρετής, ωμοιώθης, Πάτερ, τω Ιώβ τη υπομονή, υπέμεινας θλίψεις, Θεώ ευαρεστήσας, διό και μετά θάνατον ευωδίασας.”

Ο ιερομόναχος Ματθαίος εδιηγείτο ότι, μετά την κοίμηση του πατρός Ευμενίου, ο ιερομόναχος πατήρ Επιφάνιος, που ανέλαβε προϊστάμενος στον Ναό του Λεπροκομείου, ευρήκε σ’ ένα κιβώτιο μερικά από τα άγια λείψανα του πατρός Νικηφόρου. Του είπε λοιπόν ο πατήρ Ματθαίος: “Θέλω να μου δώσης κι εμένα ένα τεμάχιο από τα άγια και ιερά λείψανα”. Ο πατήρ Επιφάνιος του είπε, “Θα σου το φέρω εγώ ο ίδιος στην Θεσσαλονίκη, μόλις ανεβώ”. Και πράγματι, μετά από λίγο καιρό, το πήγε. Το άνοιξαν και το τοποθέτησαν σ’ ενα κουτάκι επάνω στο τραπέζι. Άναψαν κι ενα κεράκι. Μετά από λίγο ήλθε ένας άλλος ιερεύς να κάνη επίσκεψη στον πατέρα Ματθαίο. Όταν είδε το άγιο λείψανο, το προσκύνησε, και λέει: “Σε ποιόν ανήκει αυτό το άγιο λείψανο, που ευωδιάζει;” “Εγώ”, λέει ο πατήρ Ματθαίος, “δεν τον πολυπίστεψα, αλλά σηκωθήκαμε και πήγαμε να το προσκυνήσωμε. Πράγματι ευωδίαζε και, όσο περνούσε η ώρα, ευωδίαζε όλο και περισσότερο. Αυτό κράτησε αρκετές ημέρες. Έχω προσκυνήσει πολλά άγια λείψανα πολλών Αγίων. Αυτό, όμως, πρώτη φορά μου συνέβη”.

Κληρικός, που ταλαιπωρήθηκε με πολυχρόνιες δίκες και η υπόθεση του έφθασε στον Άρειο Πάγο, μας είπε: “Τον Όκτώβριο του 2003, πριν αρχίση η ακροαματική διαδικασία, επικαλέσθηκα την βοήθεια του πατρός Νικηφόρου. Ο Παππούλης με βοήθησε, ώστε ο Εισαγγελεύς να ζητήση την αθώωσή μου, και αθωώθηκα”.

Ο κύριος Θεόδωρος Γιαννάκης αφηγείται το εξής θαυμαστό γεγονός: “Είχα”, λέγει, “ένα κρίσιμο δικαστήριο. Με είχαν μπλέξει σε μια υπόθεση και με καλούσαν να πληρώσω ένα τεράστιο ποσό δεκάδων εκατομμυρίων δραχμών. Και, ενώ στο Πρωτοβάθμιο με είχαν καταδικάσει, όταν ήλθε η υπόθεση στο Εφετείο, 10 Μαΐου του έτους 199.., εγώ ζήτησα από τον πατέρα Ευμένιο, που είχε τα άγια λείψανα του πατρός Νικηφόρου, να μου δώση ένα τεμάχιο. Έγώ’, του λέω, ‘πάτερ, τον έχω φροντίσει τον πατέρα Νικηφόρο˙ τον έχω πλύνει, τον έχω ντύσει, του έχω μαγειρέψει, του έχω καθαρίσει τα αυτάκια του, και τώρα, που έχω τόσο μεγάλη ανάγκη, θέλω να με βοηθήση.’ Μου έδωσε δύο μικρά τεμάχια από τα άγια λείψανά του, τα οποία επήρα με πολλή ευλάβεια, τα ασπάσθηκα και τα είχα μαζί μου στο δικαστήριο. Πριν αρχίση η δίκη, παρεκάλεσα θερμά μέσα μου τον Παππούλη, να με βοηθήση σ’ αυτή την δύσκολη ώρα. Και – ω του θαύματος! – ο Εισαγγελέας πρότεινε την αθώωσή μου και το δικαστήριο με αθώωσε. Ευχαριστώ τον Παππούλη μου από τα βάθη της καρδιάς μου, που κι αυτή τη φορά με βοήθησε, όπως παληά, και ας έχουν περάσει τόσο πολλά χρόνια από την κοίμησή του.”

Ο Κωνσταντίνος Μ., κάτοικος Αθηνών, μας ανέφερε το εξής: “Ένα βράδυ του Ιουνίου του 2002, μάλλον προς το ξημέρωμα, βλέπω στον ύπνο μου ότι έμενα σ’ ένα σπίτι με δύο δωμάτια.

Στο ένα δωμάτιο έμενε ο Παππούλης, ο πατήρ Νικηφόρος, και στο άλλο εγώ. Εκεί που ήμουν στο δωμάτιό μου, ωμιλούσα με κάποιον κάπως δυνατά, έντονα. Σε λίγο μπαίνω στο δωμάτιο όπου έμενε ο Παππούλης, και του λέω με χαρούμενο ύφος, ‘Καλημέρα, Παππουλάκο μου’ και έσκυψα με ευλάβεια και του φίλησα το χεράκι του, εκεί στη γωνία, που ηταν ξαπλωμένος. Τότε αυτός γυρίζει και, με πατρική σιγανή και ολοκάθαρη φωνή, μου λέει: “Παιδί μου, με την ελκώδη κολίτιδα που έχεις, πρέπει να είσαι πιο ήρεμος, πιο γαλήνιος. Βλέπεις ότι τον χειμώνα είσαι καλύτερα; Είναι διότι είσαι πιο ήρεμος.” Έλεγα με τον λογισμό μου: “Πόσο καθαρά μιλάει σήμερα ο Παππούλης”. Σε λίγο τον βλέπω, σηκώθηκε, βγήκε έξω, κάθισε επάνω σ’ ένα ηλεκτρικό καροτσάκι και έφυγε. Εμένα μου άφησε τον νάρθηκα, που φορούσε στο ένα του ποδαράκι. Ας σημειωθή ότι στο σπίτι μου, σ’ ένα δωματιάκι που χρησιμοποιώ και σαν χώρο προσευχής, έχω μέρος των αγίων λειψάνων του, τα οποία ευωδιάζουν αρρήτως. Όταν ξύπνησα, πήρα στο τηλέφωνο τον Πνευματικό μου και του το ανέφερα. Τότε εκείνος μου είπε: “Ο Παππούλης ήταν, που σου φανερώθηκε και σε συμβούλευσε για τα μακροχρόνια ασθένειά σου. Το έκανε από την πολλή αγάπη και ευλάβεια, που του έχεις.” Και είναι γνωστό ότι οι γιατροί σε αυτούς, που πάσχουν από αυτή την ασθένεια, συνιστούν ηρεμία, η οποία εμένα μου λείπει τελείως.”

Και πάλι ο ίδιος, ο Κωνσταντίνος Μ., μας εδιηγήθη τα ακόλουθα: “Τον Αύγουστο του 2002 ευρισκόμουν στο Άγιον Όρος και συγκεκριμένα στη Σκήτη της Αγίας Άννης. Έμενα στο Κυριακό. Το πρωί εκκλησιάσθηκα στο κοιμητήριο της Σκήτης. Κατά τη διάρκεια της ακολουθίας, μπήκε μέσα ένας λαϊκός, ήλθε απρόσκλητος στο ψαλτήρι, που έψελνα, και άρχισε να ψάλλη αρκετά αργά, με απηχήματα μακροσκελή και κορώνες, σε αντίθεση με τον ρυθμό και τον χρόνο, που είχαμε πριν. Του είπα κάποια στιγμή ότι στο Άγιον Όρος, τις καθημερινές, οι ακολουθίες γίνονται πιο σύντομες. Αυτός, τίποτα. Σαν να ευρίσκετο στον δικό του κόσμο. Εγώ άρχισα να φουντώνω από μέσα μου. Έβραζα ολόκληρος. Τα νεύρα μου ειχαν τεντωθή στο έπακρον. Τότε, εκείνη την στιγμή, θυμήθηκα την συμβουλή του πατρός Νικηφόρου και λέω, ‘Παππούλη μου, Παππουλάκο μου, βοήθησε με. “Οπως βλέπεις, εγώ από μόνος μου ούτε να συγκρατηθώ μπορώ, ούτε να ηρεμήσω. Βοήθησε με, σε παρακαλώ.’ Για πότε ηρέμησα και γαλήνεψα, δεν το κατάλαβα. “Ετσι μπόρεσα μετά να είμαι στην Θεία Λειτουργία με κατάνυξη. Και, να σκεφθή κάποιος ότι, άλλοτε, ένας εκνευρισμός μου συνήθως κρατούσε πολλές ώρες. Αυτά, προς δόξαν του μεγάλου Θεού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και του θεράποντος Αυτού αγίου πατρός ημών Νικηφόρου.”

Ένας ευλαβής χριστιανός, νέος στην ηλικία –που για προσωπικούς λόγους θέλησε να διατήρηση την ανωνυμία του– πήγε κάποιαν ημέρα στον πατέρα Ευμένιο και του είπε: “Πάτερ, άκουσα ότι έχετε άγια λείψανα του πνευματικού σας, του πατρός Νικηφόρου. Θα ήθελα να μου δώσετε κι εμένα, για ευλογία, να προστατεύουν την οικογένειά μου.” Ο πατήρ Ευμένιος του έδωσε ένα τεμάχιο. Εκείνος το πήρε, το τύλιξε με ευλάβεια και το έβαλε στο τσεπάκι του υποκαμίσου του -ήταν καλοκαίρι- και μετά έφυγε με την μηχανή του για το σπίτι του. Καθ’ οδόν, και ενώ έτρεχε με αρκετά μεγάλη ταχύτατα, του ερχόταν μία άρρητη ευωδία συνέχεια. Και, παρ’ όλο που έπρεπε, φυσιολογικά, άπ’ ο,τι έλεγε ο ίδιος, “την ευωδία αυτή να την παίρνη ο αέρας λόγω της ταχύτητος”, ωστόσο η ευωδία τον πλημμύριζε ολόκληρον. Το σημαντικώτερο όμως είναι το εξής: Όταν αυτός πήγε στο σπίτι του, λέει στην γυναίκα του: “Έλα, γρήγορα, να ασπασθής ένα άγιο λείψανο που έφερα”. Η γυναίκα του, όταν πήγε να το προσκύνηση, πετάχθηκε τρομαγμένα προς τα πίσω και φώναξε, “Μ’ έκαψε, μ’ έκαψε!”. Αργότερα η ίδια διαβεβαίωνε: “Όταν πλησίασα τα χείλη μου να ασπασθώ το άγιο λείψανο, αισθάνθηκα μια έντονη θερμότητα, κάτι σαν κάψιμο, γι’ αυτό φοβήθηκα και πετάχθηκα προς τα πίσω”. Έκτοτε η γυναίκα αυτή έγινε πιο πιστή, γιατί μέχρι τότε ήταν, λίγο ως πολύ, αδιάφορη στα πνευματικά. Μετά τοποθέτησαν το άγιο λείψανο στο προσκυνηταράκι τους και του ανάβουν καντηλάκι κάθε μέρα.

Η κυρία Μαρία Βαλουγεώργη από τη Θεσσαλονίκη, όταν έμαθε ότι ετοιμάζεται να εκδοθή σε βιβλίο ο βίος του οσίου πατρός Νικηφόρου του λεπρού, είπε αυθόρμητα: “Θέλω κι εγώ να συμβάλω σ’ αυτή την έκδοση.” Σημειωτέον, ότι για τον Παππούλη δεν εγνώριζε τίποτε, ούτε είχε ακούσει ποτέ κάτι γι’ αυτόν. Επειδή το συνολικό χρηματικό ποσόν ήτο αρκετά υψηλό, έστελνε κατά διαστήματα ένα μέρος. Κάποια εποχή το αμέλησε και άργησε να στείλη. Καθώς μας είπε, τότε έβλεπε στους δρόμους συνέχεια κάτι πινακίδες που γράφανε το όνομα “Νικηφόρος”, “Νικηφόρος”, και είπε, με τον λογισμό της: “για το βιβλίο του Παππούλη έχω πολύν καιρό να στείλω χρήματα”. Πήγε αμέσως σε μία Τράπεζα και έστειλε ένα ποσό. Μετά επέστρεψε στο κατάστημά τους. Εκείνη την ημέρα δεν είχαν καθόλου κίνηση και ο πατέρας της είπε: “αφού δεν έχει δουλειά, εγώ θα φύγω”. Και έφυγε. Αμέσως μετά, άρχισε να έρχεται τόσο πολύς κόσμος, που το προσωπικό δεν προλάβαινε να τους εξυπηρετήση. Μέσα σε λίγες ώρες, τα χρήματα που είχαν εισπράξει ήταν τα υπερδιπλάσια από αυτά που είχε στείλει. ” Ε, αυτό, δεν είναι ένα θαύμα; πρώτα να βλέπω συνέχεια το όνομα ‘Νικηφόρος’, ‘Νικηφόρος’, και μετά η δουλειά να αυξηθή με μιας στο κατακόρυφο;”

Κάποια άλλη φορά έλεγε η ίδια: “Κάποια ημέρα, κάτι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, βλέπω ένα σεβάσμιο γέροντα να έρχεται προς το μέρος μου. Όταν έφθασε αρκετά κοντά μου, μου είπε: ‘Είμαι ο Παππούλης ο Νικηφόρος. Ήρθα να σου πω να προσέχης. Διότι υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι θέλουν να σε βλάψουν, να σου κάνουν κακό.’ Αμέσως μετά, ο Παππούλης συνέχισε: ‘και άκουσε, παιδί μου, την εικόνα μου θέλω εσύ να μου την κάνης’. Μόλις μου είπε αυτό, μετά από λίγο χάθηκε. Πράγματι, υπάρχουν κάποιοι συγγενείς, οι οποίοι θέλουν να με βλάψουν και, ει δυνατόν, να με παραγκωνίσουν επαγγελματικά.”

Ένα τρίτο θαυμαστό γεγονός συνέβη στην ίδια, ως εξής: Πριν ακόμη ολοκληρωθή η συγγραφή του βιβλίου αυτού για τον Παππούλη, μας τηλεφώνησε μια μέρα και είπε: “Χθες ήμουν στο σπίτι μου, στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης. Εκεί που ξεφύλλιζα ένα βιβλίο, ερχόταν στη σκέψη μου ο πατήρ Νικηφόρος και σαν ν’ άκουγα μια φωνή να μου λέη: ‘την αγιογραφία, την αγιογραφία’. Την άλλη μέρα πήγα και κατέθεσα ένα ποσόν χρημάτων για την έκδοση του βιβλίου του Παππούλη, που είχα αναλάβει να χρηματοδοτήσω.” Της είπαμε ότι, αν είχαμε προλάβει, θα την ειδοποιούσαμε να στείλη ένα μέρος του ποσού αυτού στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος του Άγιου Όρους, διότι ο αγιογράφος πατήρ Λουκάς μας έστειλε ήδη την εικόνα του πατρός Νικηφόρου. Εκείνη απάντησε, “Δεν πειράζει, πάτερ, σε λίγες μέρες θα μαζέψω τα χρήματα και θα τα στείλω”. Μετά παρέλευση δέκα λεπτών, ξανατηλεφώνησε: “Μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο, μου έδωσε ο πατέρας μου ένα φάκελλο και μου είπε, ‘αυτός είναι για σένα’. Τον ανοίγω και βλέπω να έχη μέσα όσα χρήματα χρειάζονταν για την εικόνα, ούτε περισσότερα ούτε λιγώτερα. Εγώ έμεινα άφωνη. Και, μόλις συνήλθα, σας παίρνω τηλέφωνο, για να σας πώ το θαυμαστό γεγονός αυτό.”

Ο κ. Νίκος Τσεκούρας, στην Αθήνα, μας διηγήθηκε ότι, πολλές φορές, όταν εκκλησιαζόταν στον Ναό των Αγίων Αναργύρων, τον έπιανε πονοκέφαλος. Πήγαινε τότε στο δωμάτιο όπου ήταν φυλαγμένο το κιβωτιάκι με τα σεπτά λείψανα του πατρός Νικηφόρου και σταυρωνόταν με αυτά – και αμέσως ο πονοκέφαλος του περνούσε.

ΠΗΓΗ: Σίμωνος Μοναχού, Νικηφόρος ο Λεπρός της καρτερίας αθλητής λαμπρός, Β΄ Έκδοσις, Εκδόσεις «Ο Άγιος Στέφανος», Αθήναι- ieraeleysis.blogspot.it

http://www.diakonima.gr
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός (4 Ιανουαρίου)

3
Εικόνα
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΤΟΥ ΛΕΠΡΟΥ

Ἦχος α´

«Νικηφόρου Ὁσίου, τοῦ λεπροῦ τὰ παλαίσματα,
καὶ τὴν ἐν ἀσκήσει ἀνδρείαν, κατεπλάγησαν Ἄγγελοι
ὡς ἄλλος γὰρ Ἰὼβ τὰ ἀλγεινά, ὑπέμεινε δοξάζων τὸν Θεόν,
νῦν δὲ δόξῃ ἐστεφάνωται παρ᾽ Αὐτοῦ, θαυμάτων διακρίσεσιν.
Χαίροις τῶν Μοναστῶν χειραγωγέ, χαίροις φωτὸς ὁ πρόβολος·
χαίροις ὁ εὐωδίας χαρμονήν, προχέων ἐκ λειψάνων σου.»

phpBB [video]



phpBB [video]



Παρακλητικός κάνονας Αγίου Νικηφόρου του Λεπρού


phpBB [video]
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός (4 Ιανουαρίου)

4
Θαύματα τοῦ Ἁγίου
Εικόνα
Ὁ πατήρ Εὐλόγιος, ἱερομόναχος τῆς ῾Ι. Μ. Ἁγίας Παρασκευῆς Μαζίου
Μεγάρων, μᾶς διηγήθηκε ἕνα θαυμα στό γεγονός πού ἔκανε ὁ Ὅσιος Νικηφόρος
σέ ἕναν ἐξάδελφό του. ῾Ο Δημήτριος, ἡλικίας 17 ἐτῶν, εἶχε σοβαρό
πρόβλημα ὑγείας μέ ἔντονους πόνους στήν περιοχή τῶν γεννητικῶν ὀργάνων
καί ντρεπόταν νά τό φανερώση. Σύν τῷ χρόνῳ, ὅμως, ἡ κατάστασις
χειροτέρευε, οἱ πόνοι αὐξάνονταν καί, ὅταν ἔφτα σε στό ἀπροχώρητο, τότε
τό εἶπε στούς δικούς τῶν Θεοφανείων τοῦ 2011, καί τόν πῆγαν στόν Ἅγιο
Σάββα. Μετά ἀπό πολλές ἐξετάσεις, δια πιστώθηκε καθολικός καρκίνος σέ
βαθμό πού οἱ γιατροί εἶπαν ὅτι δέν μποροῦν νά κάνουν τίποτε. Ἔδωσαν στό
παιδί, ἄν ὄχι ἡμέρες, μόνον λίγες ἑβδομάδες ζωή.


῾Η μητέρα τοῦ πατρός Εὐλογίου, θεία τοῦ νεαροῦ Δημητρίου, πού εὐλαβεῖτο
τόν Ὅσιο Νικηφόρο, ἄρχισε νά διαβάζη τό βιβλίο «Νικηφόρος ὁ Λεπρός, τῆς
καρτερίας ἀθλητής λαμπρός», σάν παράκληση πρός τόν Ὅσιο, γιά νά γίνη τό
παιδί καλά. Ὅταν τελείωνε τήν ἀνάγνωση, ξανάρχιζε τό βιβλίο ἀπό τήν
ἀρχή, παρα καλώντας πάντα μέ θέρμη τόν Ὅσιο νά κάνη τόν ἀνεψιό της καλά
῾Η κατάσταση τοῦ νεαροῦ ἄρχισε σιγά-σιγά νά βελτιώνεται, οἱ πόνοι νά
ἐλαττώνονται καί, λίγο πρίν ἀπό τό Πάσχα, ὅταν τόν πῆγαν πάλι στό
νοσοκομεῖο, οἱ γιατροί διεπίστωσαν ὅτι τό παιδί εἶχε θεραπευθεῖ τελείως.
Ἐπανέλαβαν τίς ἐξετά σεις, μέ τό ἴδιο ἀποτέλεσμα. Ὅλοι τότε πέταξαν ἀπό
τήν χαρά τους γιά τό γεγονός καί ἡ θεία τοῦ νεαροῦ δέν ἤξερε πῶς νά
εὐχαριστήση τόν Ὅσιο Νικηφόρο καί φώναζε· «Αὐτό εἶναι θαῦμα τοῦ Ἁγίου
Νικη φόρου! Αὐτό εἶναι θαῦμα τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου!» Μετά ζήτησε ἀπό τόν
γυιό της τόν ἱερομόναχο μία εἰκόνα τοῦ ῾Οσίου Νικηφόρου, γιά νά τόν ἔχη
γιά προστάτη της.


-----------------------------------------------------------

Ἀναφορά σχετικά μέ τόν Ὅσιο Νικηφόρο τόν λεπρό:

Μιά γνωστή μου κυρία ὀνματι Καλλιόπη Χατζηγρίβα, ἀπό τήν Λάρισα, μέ
πληροφόρησε, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχε διαβάσει τόν βίο τοῦ ῾Οσίου
Νικηφόρου, ὅτι, ὅταν ἔμεινε ἔγκυος, οἱ γιατροί τῆς εἶ παν ὅτι θά γεννήση
κορίτσι. Μιά νύχτα στό ὄνειρό της εἶδε τόν Ὅσιο Νικηφόρο καί τῆς εἶπε,
τό παιδί πού θά γεννήση νά τό ὀνομάση Νικηφόρο. Αὐ ή ἔκπληκτη τοῦ εἶπε
πώς δέν θά γεννήση ἀγόρι, ἀλλά κορίτσι, κατά τήν γνώμη τῶν γιατρῶν. Τότε
ὁ Ὅσιος Νικηφόρος τῆς εἶπε ὅτι, ὄχι, τό παιδί εἶναι ἀγόρι καί νά τό
ὀνομάση Νικηφόρο. Ξύπνησε ἡ κυρία αὐτή μέ ἀπορία καί ἔκπληξη γιά τό
ὄνειρο πού εἶδε, μή μπορώντας νά δώση ἐξήγηση. Ἀργότερα, ὅταν ξαναπῆγε
στόν γιατρό γιά νέες ἐξετάσεις σχετικά μέ τήν πορεία τῆς ἐγκυμοσύνης, ὁ
γιατρός τῆς εἶπε πώς ἔγινε λάθος τήν πρώτη φορά καί πώς τό παιδί εἶναι
ἀγόρι, πράγμα πού ἐπιβ βαιώθηκε μέ τήν γέννηση τοῦ παιδιοῦ.
῾Ιερομόναχος Λουκᾶς
῾Ιερά Μονή Ξενοφῶντος, Ἅγιον ῎Ορος.

---------------------------------------------------------------------------------


Σεβαστέ μας π. Σίμων,
Στή συλλογή τῶν θαυμάτων τοῦ ῾Οσίου Νικηφόρου θά θέλαμε νά σᾶς
προσθέσωμε καί τό δικό μας θαῦμα.῾Η Ἀδ. Εὐσεβία, ἡ Ἁγιογράφος μας,
ἔσπασε τήν κερκῖδα τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ μόλις πήραμε τήν παραγγελία ἑνός
τέμπλου τῆς ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Παρθενίου Λαμψάκου. Κατά τήν περίοδο τοῦ
γύψου, ἕνα βράδυ ἄκουγε τήν βιογραφία καί τά θαύματα τοῦ Ὁσίου ἀπ᾿ τόν
σταθμό τῆς Πειραϊκῆς ᾿Εκκλησίας καί μέ κατάνυξη παρεκάλεσε τόν Ὅσιο νά
τήν θεραπεύση καί ὑπε σχέθη ν᾿ ἁγιογραφήση τήν εἰκόνα του. Αὐτοστιγμεί
κίνησε καί τά πέντε μαρμαρωμένα δάκτυλά της χωρίς νά αἰσθάνεται κανένα πόνο.
Ἐν συνεχείᾳ, μόλις βγῆκε ὁ γύψος, μόνο μέ δύο φυσιοθεραπεῖες
ἀποκατεστάθη τό χέρι της τελείως καί ἄρχισε νά ἁγιογραφῆ τό τέμπλο.
Ἀμέσως μετά θά ἐκτελέση καί τό τάμα της.
Μετ᾿ εὐχαριστιῶν καί σεβασμοῦ
Ἁγνή Μοναχή Καθηγουμένη Ἱ. Μ. Παναγίας Ἐλεούσης
Κάλυμνος, 8/1/2012

------------------------------------------------------------------------


Πρίν ἀπό ἕνα χρόνο εἶχα βιώσει ἕνα μεγάλο θαῦμα ἀπό τόν Ὅσιο Νικηφόρο
τόν λεπρό, στό ἀεροδρόμιο τῆς Ρώμης στήν ᾿Ιταλία. Ἀλλά δέν ἔμεινε ἐκεῖ.
Σέ πρόσφατο ταξίδι μου στήν Κωνσταντινούπολη γιά μιά προσκυνηματική
ἐκδρομή, ἔζη σα ἕνα δεύτερο μεγάλο θαῦμα ἀπό τόν Ἅγιο. Ἐνῶ ξεκινούσαμε
γιά τήν ἐπιστροφή μας στήν Ἑλλάδα, στήν εἴσοδο τοῦ ξενοδοχείου, ὅπου
διέμενα, εἶδα ὅτι ἔλειπε τό διαβατήριό μου. Ἀφοῦ ἔψαξα ὅλα μου τά
πράγματα, διε πίστωσα ὅτι τό εἶχα χάσει. Σέ τρεῖς ὧρες πετούσαμε καί ἐγώ
δέν εἶχα διαβατήριο. Κατάλαβα ὅτι θά εἴχαμε πρό βλημα καί ὅτι στήν
Κωνσταντινούπολη θά ἔπρεπε νά καθίσω περισσότερες ἡμέρες καί θά ἔχανα
καί τό εἰσιτήριό μου. Τότε μέ τούς συμπροσκυνητάς μου ἀρχίσαμε νά
ψάχνουμε, πῶς θά φεύγαμε σέ τρεῖς ὧρες χωρίς νά χάσουμε τήν πτήση.
Συγχρόνως ὅμως, ὅλοι προσευχόμαστε στόν Ὅσιο Νικηφόρο νά μᾶς βοη θήση.
Κι ἔτσι ἔγινε. Ἐνῶ στήν Κωνσταντινούπολη ἐκείνη τήν περίοδο εἶχαν
Ραμαζάνι καί ὅλα ἦταν κλειστά, ἐμεῖς μέ τήν βοήθεια τοῦὉσίου μπορέσαμε
καί βρήκαμε φωτογράφο ἀνοικτό καί βγάλαμε τίς φωτογραφίες, πού ξέραμε
ὅτι ἤθελε τό Προξενεῖο γιά νά μᾶς ἐκδώσουν βεβαίωση ἀπωλείας τοῦ
διαβατηρίου.

Τό Προξενεῖο ἦταν καί αὐτό κλει στό, λόγῳ τῆς ἀργίας. Μετά ἀπό πολλές
προσπάθειες, βρέθηκε ὁ ὑπεύθυνος γραμματεύς καί μᾶς ἐξυπηρέτησε πολύ
πρόθυμα καί γρήγορα. Ἀκόμη καί ὁ ταξιτζῆς, πού μᾶς ἐξυπηρετοῦσε, τό
ἔκανε μέ αὐτοθυσία· ἔτρεχε πολύ γρήγορα, ἔκανε ἀναστροφές, ἔμπαινε σέ
μονόδρομους. Στά μισά τοῦ δρόμου πρός τό ἀεροδρόμιο, διαπιστώσαμε ὅτι,
ἀπό τήν βιασύνη καί τό ἄγχος, εἴχαμε ξεχάσει μιά τσάντα στό Προξενεῖο.
Γυρίσαμε πάλι πίσω γιά νά τήν πάρουμε. Καί, παρ’ ὅλα αὐτά πού ἔγιναν,
καταφέραμε νά εἴμαστε στό ἀεροδρό μιο σχεδόν στήν ὥρα μας.
Μέ τήν βεβαίωση πού μοῦ εἶχε δώσει τό Προξενεῖο δέν ἦταν σίγουρο ὅτι θά
μέ ἄφηναν νά ταξιδέψω, γιατί λειτουργοῦν διαφορετικά ἐκεῖ. Καί αὐτό τό
λέω, γιατί ἀπό τό Προξενεῖο μᾶς προειδοποίησαν ὅτι χρειαζόταν καί
βεβαίωση ἀπωλείας ἀπό τήν Ἀστυνομία, πρᾶγμα πολύ δύσκολο καί ἀνέφικτο
γιά ἐκείνη τήν ἡμέρα. Ὅμως τό θαῦμα ἔγινε καί μέ ἄφησαν νά περάσω ἀπό
τόν ἔλεγχο χωρίς καμμιά δυσκολία. Ὅλα πῆγαν πολύ καλά μέ τήν βοήθεια καί
τήν χάρη τοῦὉσίου Νικηφόρου καί τόν εὐχαριστῶ πολύ, γιά δεύτερη φορά,
ἀπό βάθους καρδίας.
Ἀστέριος Κόκκαλης
Θεολόγος, Ἐλατοχώρι Πιερίας
----------------------------------------------------------------

Λέγομαι Ε.Ν. καί νοιώθω τήν ὑποχρέωση νά γράψω λίγα λόγια γιά τόν Ἅγιο
Νικηφόρο τόν λεπρό, περιγράφοντας ἔτσι τά θαύματα, πού ἔκανε σ’ ἐμένα.
Ἔμαθα γιά τόν Ἅγιο Νικηφόρο ἀπό μιά καρδιακή μου φίλη, ὅταν περνοῦσα μιά
δύσκολη περίοδο τῆς ζωῆς μου μέ πολύ ἄγχος καί πίεση. Ἤμουν φοιτήτρια
στό πτυχίο κι ἐκεῖνο τό διάστημα ἔγραφα τήν πτυχιακή μου ἐργασία
(διπλωματική).Τό θέμα, πού μοῦ εἶχε ἀναθέσει ὁ καθηγητής μου, ἦταν
ἰδιαίτερα δύσκολο γιά μένα. Ὅταν διάβασα τό βιβλίο συγκινήθηκα ἰδιαίτερα
καί, πράγματι, ἐπικαλέσθηκα ἀρκετές φορές τόν Ἅγιο Νικηφόρο νά μέ βοη θήση.
Ὁ καιρός περνοῦσε καί ἡ πτυχιακή μου δέν εἶχε τελειωμό. Χρειαζόμουν κι
ἄλλο χρόνο γιά νά τελειώσω καί ντρεπόμουν πολύ τόν καθηγητή μου, στόν
ὁποῖο ἔνοιωθα ὅτι εἶχα ἐκτεθεῖ, γιατί τοῦ εἶχα ζητήσει ἐπανειλημμένα κι
ἄλλο χρό νο, μέ ἀποτέλεσμα νά μήν ἔχω πλέον τό θάρρος νά ζητήσω καί ἄλλη
παράταση. Παρεκάλεσα τόν Ἅγιο Νικηφόρο νά μέ βοηθήση. Μάλιστα, κάποια
στιγμή πού ἔκλαιγα γοερά καί τοῦ ζητοῦσα νά μέ βοηθήση, καθώς κρατοῦ σα
τό βιβλίο μου στά χέρια μου καί κοίταζα τήν εἰκόνα του, μοῦ φάνηκε ὅτι
ζωντάνευε ἡ ἐνδυμασία τοῦ Ἁγίου.
Τήν ἑπομένη ἡμέρα τό πρωΐ μοῦ τη λεφώνησε ὁ καθηγητής, γιά νά μοῦ πῆ
ὅτι, γιά κάποιον λόγο, μποροῦσα νά πάρω ἄλλες τέσσερεις ἡμέρες παράταση
καί νά μήν βιάζωμαι. Ἡ χαρά μου ἦταν ἀπερί γραπτη. Ὅσο περνοῦσε ὁ
καιρός, ὅμως, εἶχα διάφορους λογισμούς, ὅτι δηλαδή μπορεῖ καί νά μήν
ἦταν ἀπό τόν Ἅγιο καί ἁπλῶς νά ἔτυχε. Σέ ὅλο αὐτό τό διάστημα, ἡ φίλη
μου, πού μοῦ εἶχε δανείσει τό βιβλίο, μοῦ ἔλεγε νά γράψω λίγα λόγια γιά
τήν μεσολάβηση τοῦ Ἁγίου, ἀλλά ἐγώ τό ἀπέφευγα καί δέν τό θεωροῦσα
ἀπαραίτητο. Σκεπτόμουν, μάλιστα, πώς ἄν ἦταν ἁπλῶς θέμα τύχης, θά
παραπλανοῦσα τόν κόσμο, ἄν ἔγραφα τό ὁ,τιδήποτε.
Πέρασαν μῆνες μέχρι πού, μιά μέρα (ἐνῶ ἀντιμετώπιζα κάποια σοβαρά
προβλήματα), ἡ ἴδια φίλη μέ παρώτρυνε καί πάλι νά ἐπικαλεσθῶ τόν Ἅγιο
Νικηφόρο καί, συνάμα, νά γράψω λίγα λόγια γιά τήν βοήθεια, πού μοῦ εἶχε
προσφέρει τότε μέ τήν πτυχιακή. Κι ἐνῶ ἔλεγα ὅτι θά γράψω, μοῦ μπῆκαν
διάφοροι λογισμοί καί σχεδόν ἀμφέβαλα γιά τήν ἁγιότητά του. Τήν ἴδια
μέρα, ὅταν ἐπέστρεψα στό σπίτι, μέ ἔπιασε ἕνας φοβερός πόνος, πού δέν
εἶχα ξανανοιώσει. Νόμιζα ὅτι εἶχα κάτι σοβαρό καί φοβήθηκα πολύ.
Θυμήθηκα τήν φίλη μου, πού μοῦ εἶχε πεῖ νά ἐπικαλοῦμαι τόν Ἅγιο Νικηφόρο
κι ἀμέσως ἦρθαν στό μυαλό μου οἱ σκέψεις, πού εἶχα κάνει λίγο πρίν γιά
τόν Ἅγιο. Ντράπηκα καί μετάνοιωσα πολύ, πού ἀμφέβαλα ἔστω καί γιά λίγο
γιά τήν ἁγιωσύνη του. Ἔνοιωσα ἀμέσως τήν ἀνάγκη νά τοῦ ζητήσω συγγνώμη.
Τόν παρεκάλεσα νά μεσιτεύση νά γίνω καλά καί ὑποσχέθηκα στόν ἑαυτό μου
πώς, μόλις νοιώσω καλύτερα, θά γράψω γι’ αὐτόν. Πρίν προλάβω νά τελειώσω
τά λόγια μου ὁ πόνος ὑποχώρησε! Μπορῶ νά πῶ μέ σιγουριά πώς ὁ πόνος
διήρκησε τόσο, ὅσο χρειάστηκε νά καταλάβω καί νά μετανοήσω γιά τούς
λογισμούς μου.
Ε.Ν. 9/5/08



----------------------------------------------------------------------------
Εικόνα
Θά σᾶς διηγηθῶ κάτι πού συνέβη στήν οἰκογένειά μου. Τό καλοκαίρι πού μᾶς
πέρασε, συνέβη ἕνα πολύ σοβαρό ἀτύχημα στόν γυιό μου Ἀναστάσιο. Καθώς
ἔκανε βουτιά στήν θάλασσα χτύπησε μέ τό κεφάλι στόν βυθό, ἔσπασε τόν
αὐχένα του καί ἔμεινε τελείως παράλυτος. Τόν με αφέραμε στό νοσοκομεῖο
καί ἡ ἐπέμβαση, πού τοῦ ἔκαναν οἱ γιατροί, ἀπέτυχε. Τά δυσάρεστα νέα
κυκλοφόρησαν ἀμέσως σέ συγγενεῖς, φί λους καί πελάτες μου.

Πήγαινα καθημερινῶς στό Νοσοκομεῖο. Κάποια μέρα μοῦ τηλεφώνησε ἡ κυρία
Μαρία, πελάτισσά μου, καί μοῦ εἶπε· «Θέλω νά ἐπισκεφθῶ τόν Ἀναστάσιο καί
νά τοῦ φέρω καί τά Ἅγια Λείψανα τοῦὉσίου Νικηφόρου τοῦ Λεπροῦ». Μέ χαρά
περίμενα πότε θά ἔρθη ἡ ὥρα νά μᾶς ἐπι σκεφθῆ, γιατί τήν ἔχω σέ πολύ
μεγάλη ἐκτίμηση. Ὅταν μπήκαμε στό δωμάτιο τοῦ Ἀναστασίου, ἡ κυρία Μαρία
τόν καλησπέρισε καί συζήτησαν γιά τό ἀτύχημά του. Μετά ἀπό λίγα λεπτά
τοῦ εἶπα ὅτι ἡ κυρία Μαρία εἶχε φέρει τά Ἅγια Λείψανα γιά νά προσκυνήση
καί νά παρακαλέση τόν Ὅσιο Νικηφόρο νά τόν κάνει γρήγορα καλά. Ὅταν τά
πλησιάσαμε στό κεφάλι τοῦ γυιοῦ μου γιά νά τά φιλήση, αἰσθάνθηκε μιά
πολύ ὄμορφη εὐωδία.

Ἡ κουνιάδα μου, πού καθόταν δί πλα μου, στήν γωνία τοῦ δωματίου, μέ
κοίταξε σαστισμένη στά μάτια καί μοῦ εἶπε· «Μύρισες τίποτε;». Τῆς
ἀπάντησα, ὄχι, κι ἐκείνη μέ κοίταξε μέ ἀπέραντη ἔκπληξη. Ὅταν τελείωσε
τό προσκύνημά του ὁ Ἀναστάσιος, προσκυνήσαμε κι ἐμεῖς μέ τήν σειρά μας.
῾Η κυρία Μαρία μοῦ εἶπε ὅτι θά μᾶς ἄφηνε τό Ἅγιο Λείψανο τρεῖς μέρες. Τό
βάλαμε στό προσκέφαλο τοῦ Τάσου καί φύγαμε ἀπό τό δωμάτιό του, γιατί
ἦταν ἐξαντλημένος καί ἤθελε νά κοιμηθῆ. Ἐγώ μπαινόβγαινα στό δωμάτιο γιά
νά βλέπω τί κάνει. Κάποια στιγμή ὁ γυιός μου ἀνοίγει τά μάτια του καί μέ
ρωτάει·

«Μπαμπᾶ, ποιός εἶναι αὐτός ὁ παπ πούλης, πού μοῦ τρίβει τά πόδια;».
Ἀπορημένος τοῦ λέω· «Κανένας δέν εἶναι. Κοιμήσου». Καί μοῦ ξαναλέει· «Νά
ἐκεῖ εἶναι, δέν τόν βλέπεις;» καί δείχνει τά πόδια του. Καί μετά λέει·
«Ἄχ, ἔφυγε ὁ παππούλης». Ἐγώ, στό ἄκουσμα αὐτῶν τῶν λόγων, ἀνα τρίχιασα.
Αὐτό συνέβη τό καλοκαίρι τοῦ 2009, στίς ἀρχές Ἰουλίου. Τό γεγονός αὐτό
ἐπιβεβαιώνει καί ἡ ἀδελφή μου, ἡ ὁποία κάθε φορά πού διάβαζε τήν
Παράκληση τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου, γιά τήν ἀπο κατάσταση τῆς ὑγείας τοῦ
Τάσου μας,αἰσθανόταν ἄρρητη εὐωδία νά βγαίνη ἀπό τά λείψανά του.
Ὁ Τασούλης μας ἔγινε καλά μέ τήν βοήθεια τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου καί
βρίσκεται τώρα στήν Γερμανία γιά φυσικοθεραπεῖες. Πάντα θά εὐχαριστῶ καί
θά δοξολογῶ μέσα ἀπό τήν καρδιά μου τόν Ἅγιο Νικηφόρο γιά τό μεγάλο
καλό, πού ἔκανε στό παιδί μου.
Ἀρχιμήδης Θεοδωρίδης

------------------------------------------------------------------------

Τόν Ἰούνιο τοῦ 2009 γεννήσαμε πρό ωρα στό Νοσοκομεῖο Παπαγεωργίου
Θεσσαλονίκης. Τόν ἴδιο μῆ να, γιά λόγους ὑγείας τοῦ μωροῦ, μεταφερθήκαμε
μέ ἀερομεταφορά στήν Ἀθήνα, στό Νοσοκομεῖο Παί δων «Ἁγία Σοφία». Κατά
τήν παρα μονή μας ἐκεῖ, ἡ ὁποία διήρκησε περίπου δύο μῆνες, γνωρίσαμε
τόν Ὅσιο Νικηφόρο τόν λεπρό, ἀπό ἕνα βιβλίο πού μᾶς ἔδωσε ἕνας
Ἁγιορείτης Γέροντας.

Τό νεογέννητο μωρό μας παρουσίαζε ἀναπνευστικά καί καρδιακά προβλήματα
καί οἱ γιατροί μᾶς ἔλεγαν ὅτι δέν ἦταν καί τόσο καλά καί θά χρειαζόταν
χειρουργική ἐπέμβαση. Ὁ λόγος αὐτός ἦταν ἡ αἰτία, πού δέν ἔτρωγε
κανονικά καί θά ἔπαιρνε πολύ χρόνο νά φάη μέ τό μπιμπερόν, ὥστε μετά νά
τό πάρουμε στό σπίτι μας. Ἀκόμη τρεφόταν μέ τό σωληνάκι. Τό ἄγχος ἡμέρα
μέ τήν ἡμέρα μεγάλωνε καί δέν ξέραμε τί νά σκεφθοῦμε, ἀφοῦ βρι σκόμασταν
στήν ἐντατική καί στό ἐπισκεπτήριο, πού ἦταν δύο μισάωρα τήν ἡμέρα,
βλέπαμε ὅτι τό μωρό μας ἄλλοτε ἦταν καλά καί ἄλλοτε χειρότερα.
Βλέποντας ὁ Γέροντας ὅλα αὐτά καί συμμεριζόμενος τόν πόνο μας, μᾶς
ἐμπιστεύθηκε τό Ἅγιο Λείψανο τοῦ Ὁσίου Νικηφόρου τοῦ λεπροῦ, τό ὁποῖο
φυλάσσεται σέ λειψανοθήκη, καί μᾶς εἶπε· «Τρεῖς ἡμέρες θά σταυρώνετε τό
μωρό σας πάνω ἀπό τήν θερμοκοιτίδα». ῎Ετσι καί ἔγινε. Τό πρωΐ, ἀφοῦ
εἴχαμε δια βάσει τήν Παράκληση τοῦ Ἁγίου, ἀνηφορήσαμε ἀπό Ἀμπελοκήπους
γιά τό Γουδί. Μπήκαμε στήν ἐν τατική καί σταυρώσαμε τό μωρό μας καί ὅλα
τά ἄλλα μωρά. Τό ἀπόγευμα, πηγαίνοντας στό δεύτερο ἐπι σκεπτήριο, πρίν
μποῦμε ὅλοι οἱ γονεῖς τῶν παιδιῶν, βγαίνει ἡ ἐπιμελήτρια ἐφημερεύουσα
γιατρός τῶν νεογνῶν καί μᾶς λέει· «Δέν ξέρω τί ἔγινε, ἀλλά σήμερα ὅλα τά
μωρά εἶναι καλά. Δέν μπορῶ νά πῶ πε ρισσότερα, οὔτε νά τό ἐξηγήσω».
Ἐμεῖς ἀμέσως κοιταχθήκαμε μέ θαυμασμό καί χαμογελάσαμε. ῾Ο Ὅσιος
Νικηφόρος δέν ἄργησε νά ἀ κούση τίς προσευχές μας καί νά μᾶς δείξη τήν
ἀγάπη του. Τό ἑπόμενο πρωΐ πήγαμε ξανά στό ἐπισκεπτήριο καί ξανά τήν
ἑπομένη. Συνεχίσαμε νά προσευχόμαστε καί νά σταυρώνουμε τό μωρό. Μετά
ἀπό λίγες ἡμέρες καί ἐνῶ οἱ γιατροί μᾶς ἔλεγαν ὅτι θ’ ἀργήση πολύ νά φάη
κάποια ποσότητα καί νά πιάση μπιμπερόν, πήγαμε ἕνα πρωΐ καί ἀντι κρύσαμε
κάτι συγκλονιστικό.

Τό ἀ γοράκι μας ἔτρωγε μέ μπιμπερόν καί μάλιστα
μεγάλη ποσότητα. «Σέ 4-5 ἡμέρες θά φύγετε γιά τό σπίτι σας», ἔλεγε ὁ
γιατρός μέ θαυμασμό. Πράγματι, σέ 5 ἡμέρες πήραμε τό μωρό μας στό σπίτι
μας. Εὐχαριστοῦ με πολύ τόν Ὅσιο Νικηφόρο γιά τήν ἀγάπη πού μᾶς ἔδειξε.


Ἄρης - Δώρα Στάμου


http://en-ypomoni-akymanto.blogspot.gr/ ... _9687.html
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός (4 Ιανουαρίου)

5
Εικόνα
Εικόνα
phpBB [video]
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Βίοι Αγίων”