«Παιδομάζωμα» 60 χρόνια μετά… Ασάφειες και σκιές

Η εθνική τραγωδία «ταμπού» - Tα ντοκουμέντα - H εμπλοκή του ονόματος Κόκκαλη και κάποια «καυτά» ερωτήματα που χρίζουν απαντήσεων...
.
Συμπληρώθηκαν φέτος 60 χρόνια, από τον καιρό που έλαβε χώρα μια από τις ξεχασμένες εθνικές τραγωδίες. Το «παιδομάζωμα». Που είναι ένα από τα ακόμη ανοιχτά θέματα του Εμφυλίου, ιδίως στην ιστορική έρευνα, και που κάποιοι ακούστηκε να το χαρακτηρίζουν «παιδοσώσιμο», ή «παιδοφύλαγμα»…
.
Εξήντα χρόνια πριν, στις 4 Μαρτίου 1948, από τον ραδιοσταθμό της «Ελεύθερης Ελλάδας» μεταδίδεται η παρακάτω ανακοίνωση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης: «Στο τελευταίο βαλκανικό συνέδριο των Νέων, το οποίο πραγματοποιήθηκε στο Βελιγράδι στις 3 Μαρτίου 1948, μετά από πρόταση του Έλληνα αντιπροσώπου, αποφασίσθηκε ομόφωνα από όλους τους αντιπροσώπους των δημοκρατικών χωρών να ενδιαφερθούν και να δώσουν βοήθεια σε 12.000 παιδιά από την Ελλάδα. Τα παιδιά αυτά είναι ηλικίας 3-15 ετών. Αυτά θα μεταφερθούν στις γειτονικές δημοκρατικές χώρες, όπου θα τους παρασχεθεί βοήθεια και εκπαίδευση. Για κάθε 25 παιδιά θα υπάρχει μια δασκάλα η οποία θα τα φροντίζει».
.
Η επιχείρηση απομάκρυνσης των παιδιών καταγγέλθηκε από την ελληνική κυβέρνηση ενώπιον του ΟΗΕ ως "γενοκτονία" και "έγκλημα κατά της ανθρωπότητας", με το επιχείρημα ότι τα παιδιά αυτά αρπάχτηκαν με τη βία από τις οικογένειές τους. Η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση, από την άλλη μεριά, ισχυρίστηκε ότι η επιχείρηση υπαγορευόταν από ανθρωπιστικούς λόγους, με κύριο σκοπό να σωθούν τα παιδιά από τον πόλεμο. (Baerentzen 1987)
.
Ας δούμε τι λέει ο διορισμένος από το ΚΚΕ υπεύθυνος του παιδομαζώματος Γεώργιος Χ. Μανούκας («Παιδομάζωμα» – 2003, Εκδ. «Πελασγός»):
.
"Αυτό το απαίσιο σχέδιο είχαν καταστρώσει δια να το προβάλουν σαν όπλο δικαιολογίας στους ξένους. Πώς τάχα έπαιρναν τα παιδιά σα φοβισμένο κοπάδι από το «κυνηγητό των αεροπλάνων»! Ως τις «πύλες εισόδου» έφθαναν και μερικοί γονείς εκτός από εκείνους πού έφερναν στην αγκαλιά τα μωρά ! Ήθελαν να συνοδεύσουν τα παιδιά τους ως το τελευταίο Ελληνικό σημείο! Ποτέ δεν είδα δραματικότερη στιγμή από εκείνη του αποχωρισμού των παιδιών απ’ τους γονείς των!!! Δεν ημπορούσα νά κοιμηθώ έτη 15 ήμερες που διήρκεσε το δράμα αυτό, απ' τη συγκίνηση πού δοκίμαζα. Τα παιδιά, έφθαναν κατά εκατοντάδες, κατατσακισμένα κυριολεκτικώς απ' τις πολυήμερες κακουχίες. Αρκετά ήσαν αρρωστά! Οι γονείς κατησπάζοντο μια, δύο... χίλιες φορές, τα παιδάκια τους. Ξεκινούσαν να γυρίσουν αφού το κατατυραννούσαν με τα αγκαλιάσματα και τα φιλήματα, μα ξαναγύριζαν και φώναζαν: «σταθείτε να ξαναφιλήσουμε τα παιδιά μας»!! Παρέες παρέες οι γυναίκες, μάνες, στεκόταν βουβές, άλλες μοιρολογούσαν ως που νά απομακρυνθούν τα κάρα με τα μαύρα καραβάνια. Σε όλους τους λόγγους αντηχούσαν γοερές κραυγές!..."
.
Το «παιδομάζωμα» ή ...«παιδοσώσιμο» είναι ακόμη από τα ανοιχτά θέματα του Εμφυλίου. Ιδίως στην ιστορική έρευνα. Για παράδειγμα, δεν είναι ακόμη γνωστό το πολιτικό πλαίσιο της παραπάνω απόφασης. Ποιος την πήρε; Το ΚΚΕ; Ή μήπως σε επίπεδο «Διεθνούς»; Πώς και πότε και από ποιους έγιναν οι συνομιλίες για την οργάνωση της κολοσσιαίας επιχείρησης της ασφαλούς μεταφοράς χιλιάδων παιδιών; Πριν από την «Επιτροπή Βοήθειας στο Παιδί», που ιδρύθηκε από την κυβέρνηση του βουνού, και πριν ο διάσημος καρδιολόγος Πέτρος Κόκκαλης (πατέρας του Σωκράτη Κόκκαλη), αναλάβει την εποπτεία όλης της επιχείρησης (ως Υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας), τι είχε προηγηθεί;
.
Ακόμη και ο τελικός αριθμός αμφισβητείται. Αν και η επίσημη εκδοχή της ΕΒΟΠ έκανε λόγο για 25.000 παιδιά, οι τότε ελληνικές αρχές της Αθήνας έκαναν λόγο για 28.000 παιδιά. Η διαφορά ίσως να οφείλεται στο ότι τα παιδιά που βρέθηκαν στη Γιουγκοσλαβία δεν βρίσκονταν κάτω από την ομπρέλα της ΕΒΟΠ (έρευνα Θανάση Μητσόπουλου). Ο Ιάκωβος Μιχαηλίδης (επίκουρος καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο) κατεβάζει τον αριθμό στις 23.000.
.
Μια κατά προσέγγιση εικόνα δίνουν τα στοιχεία του ερευνητή (και καπετάνιου του ΕΛΑΣ, Θανάση Μητσόπουλου): Στην Αλβανία πέρασαν 3.300 παιδιά (σχεδόν όλα προωθήθηκαν σε άλλες χώρες), στη Βουλγαρία εγκαταστάθηκαν 2.000 παιδιά, στην Ανατολική Γερμανία 1.000 παιδιά. Από τη Γιουγκοσλαβία πέρασαν 12.000 παιδιά, αλλά τα περισσότερα μεταφέρθηκαν σε άλλες χώρες. Στην Ουγγαρία εγκαταστάθηκαν περίπου 2.000 παιδιά, στην Πολωνία 3.500 παιδιά, στη Ρουμανία 5.664 παιδιά, στην Τσεχοσλοβακία πάνω από 3.500 παιδιά και στην ΕΣΣΔ περίπου 1.000 παιδιά.
.
Οι ιστορικοί ανάμεσα στα άλλα αντιμετωπίζουν και μεγάλο πρόβλημα με τα αρχεία που αφορούν εκείνη την περίοδο. Με εξαίρεση το κομμάτι του αρχείου του ΚΚΕ που βρέθηκε στο ΚΚΕεσ. και είναι ανοιχτό στην έρευνα, για το υπόλοιπο οι δυσκολίες παραμένουν ανεξήγητα μεγάλες.
.
Στον αντίποδα, το «παιδοφύλαγμα» της Φρειδερίκης. Κι εκεί τα επίσημα αρχεία είτε δεν υπάρχουν είτε αποδεικνύονται αναξιόπιστα, ακόμη και χαλκευμένα (π.χ. υπόθεση «Αγιος Στυλιανός» Θεσσαλονίκης). Πάντως, χιλιάδες παιδιά βρέθηκαν υιοθετημένα κυρίως στις ΗΠΑ με τη μεσολάβηση των ΑΧΕΠΑΝΣ, ενώ δεν έλειψαν και οι αποκαλύψεις, ιδίως από το '50 και μετά για κυκλώματα υιοθεσίας.
.
Σύμφωνα με έρευνα της Τασούλας Βερβενιώτη (ιστορικός), στις 53 παιδουπόλεις που ιδρύθηκαν από τη Φρειδερίκη υπολογίζεται (με τα επίσημα στοιχεία του 1950) ότι φιλοξενήθηκαν 18.000 παιδιά και ότι το συνολικό σχέδιο προστάτευσε 65.000 παιδιά. Πάντως, και τα νούμερα αυτά αμφισβητούνται και η ιστορικός εκτιμά τον συνολικό αριθμό των παιδιών τα οποία έτυχαν προστασίας από τους εμπολέμους στις 50.000.Το φετινό καλοκαίρι, τα 60 χρόνια από τότε, θα γιορταστούν σε κάποιες από τις παιδουπόλεις της Τσεχίας, της Ουγγαρίας, της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας και βέβαια στα Σκόπια. Τα παιδιά του 1948 θα ξαναγυρίσουν και θα ξανασυναντήσουν τους λιγοστούς συνομηλίκους, που για πολλούς λόγους έμειναν τελικά για πάντα στις «νέες πατρίδες».
.
Τα δικά μου ερωτήματα σχετικά με το θέμα αυτό, είναι:
.
- Ποια είναι η επιρροή που ασκήθηκε επάνω σε εκείνα τα παιδιά σε ότι αφορά την συνείδηση, την κοσμοαντίληψη και την κουλτούρα;
.
- Πως είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι το σκληρό, απολυταρχικό σοβιετικό εκπαιδευτικό σύστημα, δεν επεδίωξε να διαμορφώσει ένα νέο είδος Γενιτσάρων;
.
- Μήπως υπάρχει σχέση κάποιων από αυτά τα παιδιά, με όσα διαδραματίζονται τον τελευταίο καιρό εις βάρος της χώρας μας, στα Βαλκάνια;
.
- Μέχρι ποιο βαθμό περιλαμβάνονται σε αυτή την εκδοχή και γνωστά ονόματα του δημόσιου βίου;
.

Είναι γεγονός πως υπάρχουν πολλά στοιχεία, τα οποία φανερώνουν ότι όντως κάτι περίεργο συμβαίνει στα Βαλκάνια, στο οποίο πρέπει να συμμετέχουν και σύγχρονοι «Γενίτσαροι». Θυμίζω, ότι μετά την νίκη των συμμάχων έναντι των Γερμανών, πολλοί «ναζιστές» χρησιμοποιήθηκαν από την CIA σε ειδικές στρατιωτικές αποστολές, σε ερευνητικά προγράμματα υψίστης σημασίας καθώς και …αλλού. Γνωρίζοντας την αποτελεσματικότητα των Σοβιετικών μεθόδων να παράγουν «ζωντανές μηχανές πολέμου» και κατασκοπίας, γιατί να μη δεχτούμε και το ενδεχόμενο ότι θα υπάρχουν και πολλοί εξ αυτών, οι οποίοι είναι ελληνόπουλα του «παιδομαζώματος», σε εντεταλμένη υπηρεσία των Αμερικανικών ή άλλων συμφερόντων σήμερα; Τα ίδια ισχύουν βέβαια και για τον αντίποδα, που είναι τα παιδιά που υποτίθεται ότι στρατολογήθηκαν από την Φρειδερίκη και στάλθηκαν στην Αμερική.
.
Αυτό πιστεύω ότι είναι ένα από τα θέματα που χρίζουν πολύ σοβαρής έρευνας…

-http://alkimosarchive2.blogspot.com/2009/07/60.html

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΥΡΙΒΗΛΗ ΙΣΤΟΡΙΚΟ



Ο Στρατης Μυριβηλης ΔΕΝ χρειαζεται συστασεις Απο τους καλυτερους λογοτεχνες της Ελλαδος.Οι συγχρονοι με τις ακατανονητες λεξεις και τις εν γενει ανοησιες τους ειναι πολλες παρασαγκες μακρυα.Επιπλεον ο φωτισμενος αυτος λογοτεχνης ηταν και Ελληνας και δεν ντρεπόταν να το λεει.Εξεφωνησε λοιπον καποιους λογους .Βρηκα εναν απο την Καλαματα.Βαζω τον προλογο της Δημοτικης βιβλιοθηκης Καλαματας,Οι καιροι ειναι μακρυνοι. Σημερα στην Καλαματα το παιζουν λογοτεχνες οι αλητες οπως θα ελεγε ο Μυριβηλης άν ζουσε .
Βαζω λοιπον τον προλογο Το κειμενο δυστυχως δεν μπορω προς το παρων να το δακτυλογραφησω ολοκληρο Βαζω αποσπασματα.ΟΛΗ η ομιλια του ειναι γεματη απο περιεχομενο.Ειναι τοσο κατανοητος ειναι τοσο ντομπρος που περιττευει καθε ερμηνεια.Μπορειτε να τον συγκρινετε με ομιλιες αριστερων και σημερινων <<κουλτουριαριδων>>για να δειτε την διαφορα.
Στην αρχη της ομιλιας του λεει τι συμβαιαει σε εναν ανθρωπο οταν γινεται κομμουνιστης.Τονιζει την <<παιδαγωγικη του κομμουνισμου>> και τι ζηταει απο αυτη.
Προσεξτε επισης τι λεει για τους κομμουνιστες<<διανοουμενους ,λογοτεχνες,ποιητες ,ηθοποιούς>. Κατι που εχουμε τονισει πολες φορες και εμεις .Τι λεει για εκεινον τον αλητηριο ποιητη κατασκευασμα της Κομμουνιστικης διεθνους Πωλ Ελυαρ.Τι σουρνει στην διεθνη κοινοτητα που δεν παιρνει μετρα για να σταματησει το επαισχυντο παιδομαζωμα που τα κομμουνιστικα καθαρματα αρπαζαν απο τις αγκαλες των μητερων τους τα παιδακια και τα σκοτωναν η τα πηγαιναν στο παραπετασμα.Λεει και ονοματα ο Μυριβηλης Δέν μιλαει γενικα και αοριστα στην ομιλια του.
Απολαυστε τον και συγκρινετε τον με ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ κομμουνιστη

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ











ΣΑΝ ΠΡΟΛΟΓΟΣ



Ή Καλαμάτα πήρε τό φετεινό καλοκαίρι την ξεχωριστή τιμή καί χαρά νά κρατήσει γιά κάμποσες μέρες κοντά της τά γνωστά σ' όλους κορυφαίο λογοτέχνη, εξαίρετο ανθρωπο και διαλεχτό, πρό παντός, "Ελ­ληνα κ. Στρατη Μυριβήλη, τόν άνθρωπο μέ τή μεγάλη καρδιά. Ό αγνός διανοούμενος και πατριώτης, πού θέλησε νά γνωρίσει άπό κοντά τό λαό μας και νά ζήσει τις σκληρές στιγμές της βασανισμένης ζωής του πού οί εχθροί της Πατρίδας τόν ανάγκασαν νά ζεϊ, πάσκισε, κοντά στ" άλλα, νά ζωγραφίσει τους μεγάλους κινδύνους πού αντιμετωπίζει σήμερα ή Ελληνική φυλή και νά δώσει τον τόνο πού πρέπει στό σημερινών Έθνικόν αγώνα. Κρατώντας τό μυστικά της πέννας καΐ τοϋ λόγου, μίλησε πλούσια και ζωντανά, όπως ξέρει αυτός νά γράφει και νά μιλά, κι ή φωνή του αντήχησε στις Ελληνικές καρδιές. Ή Καλαμάτα δοκίμασε τήν περηφάνεια νά τόν χειροκροτήσει σέ τέσσερες εξαιρετικές διαλέξεις του πού Εδωσε άτιό μικρόφωνο. Μιά (αύτη πού είναι τυπωμένη παρακάτω: <ό κομμουνισμός και τό παιδομάζωμα>, πού έδωσε στό λαό της Καλαμάτας άπό τόν εξώστη τοΰ ξενοδοχείου «ʼ-κταΐον στήν πλατεία Βασιλέως Γεωργίου. "Αλλη. μέ θέμα: <ό άρρωστος πολιτισμός:> πού, έπειτα άπό παράκληση τοϋ Συμβουλίου της Λαϊκής Βιβλιοθήκης της Καλαμάτας, Εδωσε στον Κήπο της Εδέμ. Μιά άλλη, γιά τό στρατό, καί τήν τελευταία, -πάλι στόν Κηπο μέ θέμα τήν αξέχαστη Ελληνίδα Δέλτα. Τά Συμβούλιο της Βιβλιοθήκης της Καλαμάτας, αναγνωρίζοντας την άξια πού θά είχε νά μπουν και στό τελευταίο σπίτι οί φωτεινές αυτές διαλέξεις, παρακάλεσε τόν κ. Μυριβήλη νά δώστη τό δικαίωμα νά τυπωθούν σέ βιβλιαράκια οί διαλέξεις του κι' αυτός ευγενέστατα δέχτηκε πρόθυμα νά τις παραχωρήσει αφιλοκερδώς. Γι' αυτό, τά Συμ­βούλιο της Βιβλιοθήκης αισθάνεται επιτακτική τήν υποχρέωση νά ευχαριστήσει θερμά και πάλι τόν άγνόν αγωνιστή και φλογερό πατριώτη γιά τή γενναία χειρονομία του.

Σήμερα δίνουμε στην κυκλοφορία τή διάλεξί του: <ό κομμουνι­σμός καί τό παιδομάζωμα>. Αργότερα ελπίζουμε νά τυπωθεί κι' ή άλλη: <<ό άρρωστος πολιτισμός>>.

Κρίνουμε ανώφελο νά ποϋμε περσότερα στους αναγνώστες γιά τόν κ. Μυριβήλη, πού τό πλούσιο έργο του είναι πασίγνωστο. "Εχοντας ύπ' οψι μας όμως τήν αξία πού έχει ή διάλεξη πού κυκλοφορούμε. παρακαλοΰμε θερμά όλους νά καταβάλουν κάθε προσπάθεια ώστε νά διαβαστεί όσο το δυνατό από περσότερους και πρό παντός άπό τους νέους, Μ' αυτό τον τρόπο πιστεύουμε πώς ή "προσπάθεια τοΰ κ. Μυριβήλη, προσπάθεια νά νικήσουμε στό σημερινό μεγάλο αγώνα της Φυλής, νά σώσουμε τήν Ελλάδα, θά αποδώσει τους λαμπρούς καρπούς της.

Καλαμάτα: Νοέμβρης 1948

(Τό Δοικ. Συμβούλιο της Λαϊκής Βιβλιοθήκης της Καλαμάτας)



Κάθε φορά πού τό Γένος σύσσωμο αίστανθεΐ αυτό τό θαΰμα, νοιώθει συγχρόνως πώς καμμιά υλική δύναμη δέν μπορεί νά τό καταπονέσει και νά τό βάλει κάτω. Αυτά τό ξέρουν καλά — καλύτερα άπό μας-όλοι οί εχθροί πού κατά καιρούς επιχείρησαν νά εξαφανίσουν τήν Ελληνική φυλή πού στέκεται πεισματικά ριζωμένη πάνω σέ τοΰτο τό βράχο σάν τά δυνατά πουρνάρια έπί τριάντα αιώνες. Οί παλιοί καταχτητές τό ήξαιραν άπό διαίσθηση. Οί σημερινοί τό ξέρουν επιστημονικά. Γι' αυτό και εφαρμόζουν γιά τήν υποταγή τών λαών ολόκληρο σύστημα μιας ψυχοτεχνικής, σατανικά σοφής, μελετημένης και πειραματισμένης έπί τριάντα χρόνια μέσα στά μυστικά εργαστήρια τής ψυχολογίας τών λαϊκών μαζών. Καΐ γι' αυτό οί επιθέσεις τους έκδηλώνουνταν μέ λύσσα και μανία ενάντια σέ όλους εκείνους τους παράγοντες πού αποτελούν τους συνδετικούς κρίκους γιά ιήν Εθνική μας ενότητα. Τή σημαία, τή θρησκεία, τό σχολειό, τά ήθη και έθιμα, τή γλώσσα, τά τραγούδια και τις παραδόσεις τί\ς οικογένειας. Γνήσιος κομμουνιστής ειναι κείνος που θά μπορέσει, κάτω άπό μιά σοφή, βαθειά ψυχολογημένη και επίμονη κατηχητική καθοδήγηση, νά σκοτώση μέσα του όλα αυτά τά λογικά και συναισθηματικά στοιχεία, πού αποτελούν τήν ιδιομορφία τοΰ έθνικοΰ πολιτισμού μας. "Οταν αυτό κατορθωθεί, όταν ή έθνική σημαία άπό σύμβολο ενότητας φτάσει νά μεταβληθή" σέ παλιοκούρελο μέσα στή συνείδηση του κατηχουμένου, όταν ή θρησκεία πάρει τή μορφή δεισιδαιμονίας και άφελοΰς προλήψεως στά μάτια τοΰ ημιμαθούς προσηλύτου, όταν ό έπονίτης πεισθεί ότι τό Ελληνικό σχολειό, τά ελληνικό σπίτι, τό υδραγωγείο και τό ελληνικά εργοστάσιο φωτισμοΰ πρέπει νά γκρεμιστούν γιατί αυτά—μόνο αυτά—αποτελούν εμπόδιο γιά τή γή τής επαγγελίας πού κατεσκεύασαν οί Σλαΰοι πίσω άπό τις στέππες και βιάζουνται νά τή διοχετεύσουν και στους άλλους λαούς, τότε ό κατηχούμενος είναί ώριμος πιά γιά νά χτυπήσει τό μαχαίρι πού τοΰ εγχειρίζει ό σλαΰος. στην καρδιά της πατρίδας του, Εκεϊνο πού δέν κατάλαβαν ακόμα οϋτε οί "Αγγλοι φίλοι μας, ουτε οί "Αμερικάνοι, εκείνο πού τό μαθαίνουν σιγά—σιγά καί απελπιστικα μέ σπατάλη τοΰ Ελληνικού αΐματος, ειναι τουτο; Πώς ό σλαυικός κομμουνισμός δέν εΐναι μία κοινωνικη θεωρια απλως ,ουτε ενα πολιτικοοικονομικο συστημα.Ειναι κατι περισσοτερο,κατι φοβερότερο απο αυτά.Ειναι μια μεθοδος σατανικη για την κατασκευη μιας νεας φυλης .






Ό κομμουνιστής είναι μέλος μιας νέας φυλής, ενός νέου τύπου ανθρώπου, oπως ακριβώς εΐταν ό Nαζί. Ή νέα αυτή φυλή κατασκευάζεται σαν ένα είδος κουρελλά, μέσα στό εργαστήριο τοϋ πανσλαυϊσμού, άπό τά ρετάλια όλων των φυλών, ‘ολων τών λαών, όλων των εθνών. Ή δύναμη πού κινεϊ τή σατανική μηχανή του είναι το μίσος. Ό κομμουνιστής για να προχωρήσει πρέπει νά μάθει νά μή λυπάται τόν άνθρωπο. Γιά νά γίνει αυτό πρέπει νά πιστέψει πώς ή θρησκεία της αγάπης είναι, απάτη. Πώς τό έγκλημα, ή ψευτιά, ή λεηλασία, ή έκπόρνευση, ή κλεψιά, ό βιασμός, δέν είναι πιά κακουργήματα μόνο, εΐναι πράξεις πολιτικές, πού επιτρέπονται και επιβάλλονται γιά ένα πιστό τοΰ κόμματος. Πώς ή ελευθερία τοΰ ατόμου ειναι εφεύρεση τών αστών, καί πώς ή δημοκρατία, πού ώς τώρα έσήμαινε τό πολιτικό σύστημα διακυβερνήσεως σύμφωνα με τό όποιο ή πλειοψηφία ενός λαοΰ καθώριζε τόν τρόπο τής ζωή της ολότη­τας τών πολιτών, ή δημοκρατία αΰτή είναι μέθοδος τυραννίας. Ή αληθινή δημοκρατία εΐναι ή δικτατόρευσις πάνω στην ολότητα μιας κομματικής μειονότητας συνωμοτικής, οπλισμένης, αποφασισμένης νά σφάξει όλους όσους έχουν αντίθετη γνώμη μέ τή δική της.

"Ολη αυτή ή τερατώδης παιδαγωγική στηρίζεται πάνω σέ μιά βάση μεσσιανικές ευτυχίας, θα σφάξουμε, θά κάψουμε, θά βασανίσουμε, θά ατιμάσουμε, θά κλέψουμε, θά βιάσουμε γιά νά κατασκευάσουμε τό μελλοντικό παράδεισο της ανθρωπότητας, τοϋ όποιου τά κλειδιά ευρίσκονται μόνο στό Κρεμλίνο. Πότε αυτό; "ʼγνωστο. Κάποτε. Κάτι παρόμοιο ήταν καί ό νέος τύπος άνθρωπου, πού είχε επιτύχει νά κατασκευάσει ό Ναζισμός όσο κρατούσε ή δυναστεία του.

Ή διαφορά είταν πώς σέ κεΐνον ή κυριαρχία επάνω στην ανθρωπότητα πού θά εϊταν υποδουλωμένη στη «νέα τάξη» δέν έστηρίζετο σ' ενα κόμμα, αλλά σέ μιά προνομιούχο φυλή, πού πέρασε ολόκληρη μέσα άπό τό κατηχητικό σύστημα ενός κόμματος, καί υπέστη αυτό πού οί σλαΰοι λένε «διαφοροποίηση». Δηλαδή έχασε τή συμπόνεση γιά τών άνθρωπο, καί κατήργησε όλες τις βασικές αρχές πάνω στις όποιες στηρίχτηκε ή ανθρωπότητα καί όλες οί θρησκείες της, ώς σήμερα, γιά νά κάμουν τις σχέσεις τών ανθρώπων όσο γίνεται πιό ανθρωπινές.

"Οταν ένας κατηχούμενος πάθει τήν κομμουνιστική διαφοροποίηση εΐναι πιά ώριμος νά προδώσει τόν τόπο του, τους δικούς του, τους φίλους του, τους γονείς του, κάθε τι πού είναι δεμένο μέ τήν καρδιά καί μέ τό αίσθημα τοϋ ανθρώπου. Τότε πιά δέν έχει βούληση γιά νά θέλει. "Αλλος θέλει γιά λογαριασμό του. Αυτός απλώς έκτελεϊ. Δέν έχει δικαίωμα νά σκέφτεται καί νά αποφασίζει. Ή σκέψη καί ό στοχασμός είναι δικαιώματα τοϋ κόμματος. Τό Κόμμα είναι ό εγκέφαλος καί ή καρδιά τής νέας φυλής τών ανθρώπων τοϋ κομμουνισμού.

Δέν υπάρχουν έλληνες κομμουνιστές. "Οταν κανείς γίνει συνειδητός κομμουνιστής παύει νάναι "Ελληνας. Γι' αυτό καί τό κόμμα λέγεται Κομμ. Κόμμα τής Ελλάδας καί όχι Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα. "Οταν κάποτε καταλάβουν αυτό τό άπλό καί αδιαφιλονίκητο πράγμα τά Κράτη, θά αφαιρέσουν αμέσως τήν εθνική υπηκοότητα άπό όλα τά άτομα πού ανήκουν στή νέα κομμουνιστική φυλή. "Οσο δέν τό κάνουν, καί όσο δεν συγκεντρώνουν όλα αυτά τά άτομα εξω άπό τά Εθνικά σύνορα, και εξω άπό τήν εθνική κοινωνία, θά έχουν τόν εχθρό μέσα στά τείχη, γιά νά υπονομεύει τό φρούριο τής ειρηνικής των ζωής άπό μέσα. Οί δημοκρατίες εξακολουθούν ακόμα νά καθοδηγούνται στις πολιτικές πράξεις τους άπό τήν κεκτημένη ταχύτητα τών προπολεμικών συνθηκών τής κοινωνικής ζωής. Δέν τολμούν νά κινηθούν αποφασιστικά καί εγκαίρως γιά τή σωτηρία τών λαών. Γιατί έπί πολλά χρόνια έζησαν καλλιεργώντας στους πολίτες των τή συνείδηση τής ελευθερίας τής σκέψεως, πού τόσο αίμα χύθηκε γιά νά τήν κατακτήσουν οί λαοί, καί σήμερα έγινε ή αδύνατη πλευρά τής υπάρξεως των.

Ή Κομμουνιστική φυλή τό ξαίρει αυτό καί μεταχειρίζεται τους ελεύθερους θεσμούς τών δημοκρατιών, γιά νά καταστρέψει τήν ελευθερία τους. Μέ τόν ίδιο τρόπο μεταχειρίζεται τήν είρηνοφίλία τών δημοκρατιών γ;ά νά καταστρέψει τήν ειρήνη τους.

Ή κομμουνιστική φυλή ζει μιά ζωή τερατώδη αληθινά, πραγματικά μεταφυσική. Ό κομμουνιστής, ό διαφοροποιημένος πιά κομμουνιστής, δεν βλέπει όπως βλέπουν όλοι οι άνθρωποι, δεν ακούει όπως ακούν οί άλλοι, δεν διαβάζει όπως διαβαζουν οί άλλοι. Εκατόν είκοσι χιλιάδες υπολογίζονται οί άοπλοι καί αθώοι άνθρωποι πού σφάχτηκαν άπό τους κομμουνιστές τής Ελλάδος, άπό τά χρόνια τής κατοχής ώς σήμερα. "Α ντρες, γυναίκες, παιδιά, κοριτσάκια, βρέφη. Μόνο γιατί επέμειναν νά είναι "Ελληνες αδιαφοροποίητοι. "Αν δεν εϊταν ό Σκόμπυ, και αν δεν εΐταν ή "Αμερική νά έξοπλίσει 150 χιλιάδες "Ελληνες, τά θύματα θά εϊταν εκατομμύρια. Ό "Αρης Βελουχιώτης τό είχε διακηρύξει αφελέστατα. «Έφτάμιση εκατομμύρια "Ελληνες είναι, είπε σέ μιά συζήτηση. 'Απ αυτούς θά μείνουν τρία έκατομμύρια, καί πολύ τους». Κάθε αληθινός κομμουνιστής βρίσκει σήμερα πολύ λογική και φρόνιμη τούτη τή σκέψη κείνου τού ανθρωποφάγου. "Ενας ποιητής τοϋ Κόμματος άπό τήν "Ηπειρο του έβγαλε Ενα τόμο ποιήματα, πού τόν εξυμνεί καΐ τόν θαυ­μάζει. "Ενας άλλος άπό τή Μυτιλήνη, έβγαλε άλλον ένα τόμο, όπου λιγώνεται άπό τή μεγαλοπρέπεια τοϋ Δεκεμβριανού άν-θρωποσφαγείου τών αόπλων Αθηναίων. "Ενας τρίτος αλήτης τής λογοτεχνίας έγραψε τρίτο βιβλίο. «Τό μεγάλο Δεκέμβρη». Είναι τρελλοί αυτοί οί άνθρωποι; "Οχι. Είναι απλώς Κομμουνιστές. Είναι διαφοροποιημένοι πρώην "Ελληνες, πού τώρα πιά ανήκουν στή νέα φυλή. Μοΰ διηγήθηκαν τις προάλλες γιά ένα καλλιτέχνη τοΰ θεάτρου. Τόν κάλεσαν στην Αστυνομία νά δουν μήπως τά τελευταία φοβερά γεγονότα τοϋ άνοιξαν τά μάτια.

—Πώς κρίνεις τό παιδομάζωμα; τόν ρώτησαν.

—Γίνεται τέτοιο πράμα; Ρώτησε ό άνθρωπος.

—Καλά, δέ διαβάζεις έσύ εφημερίδες; Δέν είδες φωτογραφίες; Δέν πήγες νά δεις τά παιδιά άπό τά συμμοριόπληχτα χωριά πού ήρθαν στην Αθήνα κατά χιλιάδες; Δέν πήγες νά τά ρωτήσης νά σοΰ πουν;

—Δέν διαβάζω εφημερίδες, είπε ό ηθοποιός. "Αλλως τε δέ βγαίνουν παρά μονάχα τής μιας παρατάξεως οί εφημερίδες.

—Δέν έμαθες γιά τις σφαγές τών Χωρικών, γιά τις καταστροφές τών δημοσίων έργων, γιά τις απαγωγές τών Ελληνίδων;

—Δέν έμαθα τίποτε τέτοιο.....

Δέν έμαθε. Δέν είδε. Δέν άκουσε. Δεν πίστευε. Γιατί άλλοι έβλεπαν γιά λογαριασμό του. "Αλλοι μάθαιναν. "Αλλοι άκουγαν καί άλλοι πίστευαν. Αυτοί οί άλλοι εϊταν ή υπηρεσία έκπομπών τοϋ ραδιοφωνικού σταθμού τού.Μάρκο. 'Από τό Βελιγράδι καί άπό τή Σόφια έβλεπε ό δυστυχισμένος τά γεγονότα τής

Αθήνας.

Αυτός ό άνθρωπος μπορεί νά μιλα Ελληνικά ακόμα. "Ομως δεν ανήκει πιά σέ μας. Είναι ένας διαφοροποιημένος. Νέου τύπου άνθρωπος. Μέλος τής Κομμουνιστικής φυλής.

Γι' αυτό είναι ανάγκη, όσο είναι καιρός, νά καθορισθεί μέ λεπτομέρεια καί μέ ακρίβεια ή ταυτότητα καί ό αριθμός όλων αυτών τών ανθρώπων τής κομμουνιστικής παροικίας, πού δρα μέσα στά σπλάχνα τοΰ έθνικοΰ σώματος, καί συνομωτεΐ πίσω άπό τή ράχη τών "Ελλήνων στρατiωτών, πού αγιάζουν κάθε μέρα μέ τό ακριβό τους αίμα, τό πιό ακριβό αίμα τής φυλής, τήν πίστη τους προς τά κοινά ιδανικά πού μάς ενώνουν αδιάσπαστα καί φανατικά γύρω στην έννοια καί τό χώρο πού λέγεται Ελλαδα





………………………………………………………………………………………..........αυτά σλαΰοι και Έλληνοσφαγεΐς καΐ έαμοπροδότες καΐ . σταυρωτηδες τών παπάδων καϊ βιαστές τών αδελφών τους Ελληνί­δων. Και ό κόσμος, πού δεν πίστευε στα μάτια του, να ξαναδεί στά χρόνια τοΰτα τοΰ 20 αιώνα το παιδομάζωμα τοΰ Όρχάν και τις μέθοδες τοΰ Καρά—Χαλήλ—Τζεντερελή, ό κόσμος τοϋ Διεθνούς Έρυθροΰ Σταυροϋ και τών φιλανθρωπικών Όργανώσεων γιά τις όρνιθες πού τις κρατοϋν οί βάρβαροι άπό τά πό­δια. Ό κόσμος πού συντηρεί πολυτελή νεκροταφεία γιά τά σκυλιά και κλινικές γιά τις εγγυες γάτες. Ό καλοχορτασμένος κόσμος πού μάς έστειλε τή Βαλκανική Επιτροπή παρατηρητών, ό κόσμος τοΰ ΟΗΕ και της ημέρας τοΰ παιδιού και της Ούνέσκο, ό κόσμος αυτός τών υποκριτών και τών φαρισαίων, κάθεται και σεργιανίζει τό παιδομάζωμα τοΰ 1948. Πού ατιμάζει όλη τήν ανθρωπότητα και τόν πολιτισμό της. Σεριανίζει και συζητεί και γράφει άρθρα καϊ φιλολογίες. Και στό Παρίσι, στην τέως Πατρίδα της λευτεριάς και τού ανθρωπισμού, έγινε πριν άπό λίγους μήνες μιά συμάζωψη όλων τών διεθνών καθαρμάτων πού θέλουν νά βοηθήσουν τό Μάρκο στό παιδομάζωμα. Γιά νά οργανωθεί πιό άγριο, πιό αποτελεσματικό, ώσπου νά μεταφερ­θούν στά πορνεία τών κατσαπλιάδων όλες οί μέλλουσες μητέ­ρες τής Ελλάδας καί στά στρατόπεδα τών σλαύων γενιτσάρων ολα τά αγόρια της Ελλάδας. Είταν και ό γνωστός σας ό Ζελλιάκους έκεΐ, εϊταν καί ό γνωστός μας ύμνητής τοϋ Δεκέμβρη, ό Γάλλος Έλυάρ, ό ποιητής πού ήρθε νά βρίσει τόν τόπο μας μέσα στην Αθήνα και βρέθηκαν "Ελληνες νά πάνε νά τόν χει­ροκροτήσουν καί λόγιοι νά τόν προσφωνήσουν. Καί βρέθηκε ε'να λογοτεχνικό περιοδικό της "Αθήνας νά διοχετεύσει στις σελί­δες του ολα αυτά τά έμέσματα τοϋ φράγκου υβριστή, και βρίσκουνται σήμερα συνεργάτες καί αγοραστές αύτοΰ τοϋ περιοδι­κού. Καί έμεΐς; Οί άλλοι "Ελληνες; Που έχουμε τά παιδιά μας ακόμα δικά μας, πού τάκοΰμε ακόμα νά μιλαν καί νά σκέφτωνται Ελληνικά; Έμεΐς πού νιώθουμε όλες αυτές τις χιλιάδες τά Ελ­ληνόπουλα πού μάς άρποΰν μέσ' άπό τήν αγκαλιά μας, τά νιώθουμε δικά μας σπλάχνα, πού τά ξεριζώνουν τά χέρια τών βαρβάρων; 'Εμεΐς πού αρνηθήκαμε να υποταχτούμε τόσο στό Γερμανό δσο και στό σλαϋο κσταχτητή; Έμεΐς πού νιώθουμε δικά μας παιδιά ολα αυτά τά κοριτσάκια πού οδηγούνται στην ατίμωση καί τήν άποχτήνωση, εμεΐς τι κάνουμε; Τι κάνουμε σαν Κράτος; Τι κάνουμε σαν έθνος; Τι κάνουμε σάν εκπρόσω­ποι τοΰ Λαοϋ; Τι κάνουμε σαν λόγιοι, σάν επιστήμονες, σάν μέλη ζωντανά τοϋ ζ.ωντανού Ελληνικού" Όργανισμοϋ ταϋ τεμαχίζεται, πού στρεβλώνεται, πού μολύνεται, πού μαχαιρώνεται καί μαγαρίζεται, ως τά πιό "Ιερά, τά πιό άγιά του άδυτα Φιλολογία κάνουμε. Καί ψηφίσματα κάνουμε, πού τά δημοσιεύ­ουμε άπό βραδίς στις εφημερίδες μας, τά διαβάζουμε τό πρωΐ και κοιμούμαστε με λαφριά συνείδηση τό βράδυ. Αυτό κάνουμε. Καί ανάμεσα μας ανεχόμαστε τους παιδοσυνάχτες τοϋ Μάρκου καί τις μέγαιρες πού έκπορνεύουν κατά διαταγή των σλαύων τις παρθένες Ελληνίδες. Και δίνουμε τό χέρι στους πράχτορες πού μπήγουν τό μαχαίρι στη ράχη τών στρατιωτών μας πού μάχουνται, καί οτή ράχη τών ναυτών μας πού θαλασοδέρνουνται. Καί τους βλέπουμε νά χύνουν στάλα στάλα τό φαρμάκι στην ψυχή τών φτωχών, πού πεινούν καί έχουν στό νοΰ τους μόνο τήν αδειανή κοιλιά τους. Τους άνεχόμεθα στά σπίτια μας σάν φίλους Ιδεολόγους. Τους άνεχόμεθα καί τους χειροκροτούμε στά θέατρα μας σάν προπαγανδιστές. Σάν ηθοποιούς καί σάν έπιθεωρησεογράφους καί σάν σκηνοθέτες καί σάν ομιλητές ουδετέρων διαλέξεων. Καί στά σχολεία μας σαν κρυφοκουκουέδες. Και στις εφημερίδες μας καί στά περιοδικά μας σάν συνερ­γάτες. Καί στην Ακαδημία μας σάν ακαδημαϊκούς. Καί σ' όλες τις Κρατικές μας υπηρεσίες. Καί τους προστατεύουμε σάν βου­λευτές. Καί τους ενισχύουμε σάν πλούσιοι. Καί παίζουμε άναν­δρα μέ μερικές ηχηρές λέξεις πού τις ρίχνουν οί σλαΰοι στους ηλίθιους γιά δόλωμα καί στους προπαγανδιστές τους γιά δύχτια. Ή δημοκρατία. Καί ή ελευθερία σκέψεως. Καί ή άστράτευτη τέχνη. Καί ό αγνός ιδεολόγος. Καί ό ουδέτερος αρι­στερός καί ό πλερωμένος βιβλιοπώλης πού πλασάρει μπροσού­ρες στους εφήβους. Καί ό μυστικός δολοφόνος. Καί ό ναρκισευόμενος αισθηματικός. Καί τό δήθεν φιλολογικά περιοδικό πού δημοσιεύει τά έμμετρα εμετα τοΰ 'Ελυάρ γιά τόν κόκκινο Δεκέμβρη, καί τις προσφωνήσεις τών 2 γραικύλων ποιητών της Αθήνας προς τόν ξένον υβριστή. "Ολη αύτή ήσαπρία είναι ύπό τήν προστασία μας τή φανερή καί τήν κρυφή. Είμαστε ε'να φρού­ριο πολιορκημένο πού δίνει τό μεγάλο του αγώνα, καί μέσα στό φρούριο αλωνίζει ελεύθερα ό εχθρός. Ακόμα δεν πήραμε είδη­ση πώς σήμερα αγωνιζόμαστε γιά όλους τους αιώνες της υπάρ­ξεως μας. Τις προάλλες ε'νας δημοσιογράφος πήγε σ ενα άπό τά άσυλα πού στεγάζουν καί περιποιούνται μερικές χιλιάδες θρακιώτικα καί ηπειρώτικα προσφυγάκια της πρωτεύουσας. Βρή­κε τις κυρίες της Αθήνας, άπ' αυτές πού κράτησαν τήν τιμή τής Αθήνας τό 40—41 καί κατόπιν ύψωσαν τήν Ελληνική περιφάνεια τους στά χρόνια της σκλαβιάς, καί σκοτώθηκαν σάν νοσο­κόμες καί πείνασαν και φτώχεψαν χωρίς νά πάψουν νάναι ώραΐες στην ψυχή καί τό σώμα.

[Edited on 3-10-2004 από Proodeytikos]




Oι αντιεθνικιστες ειναι ΥΠΕΡ των Τουρκων,Αλβανων,Σκοπιανων κτλ ΑΚΡΟΔΕΞΙΩΝ
ΟΙ αντιρατσιστες ειναι ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ Σε βαρος των Ελληνων


Proodeytikos

Τακτικό μέλος




--------------------------------------------------------------------------------



Μηνύματα: 550
Registered: 8-3-2004
Member Is Offline

Διάθεση: No Mood
Εστάλη στις 3-10-2004 στις 18:22



Ο Στρατης Μυριβηλης ειναι σε αυτη του την ομιλια διαχρονικος.Θα επερεπε να διδασκεται ο συγκεκριμμενος λογος στα σχολεια και να αναλυεται μαλιστα.
Προσεξτε πως περιγραφει την κατασκευη ενος εγκλημσατιου κομμουνιστου και ποτε αυτος εχει αρχισει να γινεται κομμουνιστης.Οταν μιλαει εναντιον της πατριδος ,σημαιας κτλ
Σημερα ΟΛΑ αυτα τα σκουλικια(ζητω συγνωμη απο τα σκουλικα) κρυβονται κατω απο τον τιτλο τους ..αντιρατσιστη,αντιεθνικιστη κτλ.Κομμουνια ειναι και τιποτε παραπανω Αρνησιπατριδες μισουν την ανθρωπινη υπαρξη
Μηπως τα του Φορουμ αναγνωριζουν τον εαυτο τους σε αυτο το κειμενο; Πως δηλαδη εγιναν ....αντιρατσιστες ,αντιεθνικιστες κτλ οτι ο αντιρατσισμος δεν ειναι θεωρια αλλα σατανική μεθοδος εναντιον του Ελληνα;

Απολαυστε το κειμενο

Κάθε φορά πού τό Γένος σύσσωμο αίστανθεΐ αυτό τό θαΰμα, νοιώθει συγχρόνως πώς καμμιά υλική δύναμη δέν μπορεί νά τό καταπονέσει και νά τό βάλει κάτω. Αυτά τό ξέρουν καλά — καλύτερα άπό μας-όλοι οί εχθροί πού κατά καιρούς επιχείρησαν νά εξαφανίσουν τήν Ελληνική φυλή πού στέκεται πεισματικά ριζωμένη πάνω σέ τοΰτο τό βράχο σάν τά δυνατά πουρνάρια έπί τριάντα αιώνες. Οί παλιοί καταχτητές τό ήξαιραν άπό διαίσθηση. Οί σημερινοί τό ξέρουν επιστημονικά. Γι' αυτό και εφαρμόζουν γιά τήν υποταγή τών λαών ολόκληρο σύστημα μιας ψυχοτεχνικής, σατανικά σοφής, μελετημένης και πειραματισμένης έπί τριάντα χρόνια μέσα στά μυστικά εργαστήρια τής ψυχολογίας τών λαϊκών μαζών. Καΐ γι' αυτό οί επιθέσεις τους έκδηλώνουνταν μέ λύσσα και μανία ενάντια σέ όλους εκείνους τους παράγοντες πού αποτελούν τους συνδετικούς κρίκους γιά ιήν Εθνική μας ενότητα. Τή σημαία, τή θρησκεία, τό σχολειό, τά ήθη και έθιμα, τή γλώσσα, τά τραγούδια και τις παραδόσεις τί\ς οικογένειας. Γνήσιος κομμουνιστής ειναι κείνος που θά μπορέσει, κάτω άπό μιά σοφή, βαθειά ψυχολογημένη και επίμονη κατηχητική καθοδήγηση, νά σκοτώση μέσα του όλα αυτά τά λογικά και συναισθηματικά στοιχεία, πού αποτελούν τήν ιδιομορφία τοΰ έθνικοΰ πολιτισμού μας. "Οταν αυτό κατορθωθεί, όταν ή έθνική σημαία άπό σύμβολο ενότητας φτάσει νά μεταβληθή" σέ παλιοκούρελο μέσα στή συνείδηση του κατηχουμένου, όταν ή θρησκεία πάρει τή μορφή δεισιδαιμονίας και άφελοΰς προλήψεως στά μάτια τοΰ ημιμαθούς προσηλύτου, όταν ό έπονίτης πεισθεί ότι τό Ελληνικό σχολειό, τά ελληνικό σπίτι, τό υδραγωγείο και τό ελληνικά εργοστάσιο φωτισμοΰ πρέπει νά γκρεμιστούν γιατί αυτά—μόνο αυτά—αποτελούν εμπόδιο γιά τή γή τής επαγγελίας πού κατεσκεύασαν οί Σλαΰοι πίσω άπό τις στέππες και βιάζουνται νά τή διοχετεύσουν και στους άλλους λαούς, τότε ό κατηχούμενος είναί ώριμος πιά γιά νά χτυπήσει τό μαχαίρι πού τοΰ εγχειρίζει ό σλαΰος. στην καρδιά της πατρίδας του, Εκεϊνο πού δέν κατάλαβαν ακόμα οϋτε οί "Αγγλοι φίλοι μας, ουτε οί "Αμερικάνοι, εκείνο πού τό μαθαίνουν σιγά—σιγά καί απελπιστικα μέ σπατάλη τοΰ Ελληνικού αΐματος, ειναι τουτο; Πώς ό σλαυικός κομμουνισμός δέν εΐναι μία κοινωνικη θεωρια απλως ,ουτε ενα πολιτικοοικονομικο συστημα.Ειναι κατι περισσοτερο,κατι φοβερότερο απο αυτά.Ειναι μια μεθοδος σατανικη για την κατασκευη μιας νεας φυλης .

-http://www.multiforums.gr/humanity/view ... hp?tid=591

Η τραγωδία των παιδιών στα χρόνια του Εμφυλίου
Από τη μια πλευρά «παιδομάζωμα» ή «παιδοσώσιμο», από την άλλη «παιδοφύλαγμα»
Του Τακη Καμπυλη

Εξήντα χρόνια πριν, στις 4 Μαρτίου 1948, από τον ραδιοσταθμό της «Ελεύθερης Ελλάδας» μεταδίδεται η παρακάτω ανακοίνωση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης: «Στο τελευταίο βαλκανικό συνέδριο των Νέων, το οποίο πραγματοποιήθηκε στο Βελιγράδι στις 3 Μαρτίου 1948, μετά από πρόταση του Ελληνα αντιπροσώπου, αποφασίσθηκε ομόφωνα από όλους τους αντιπροσώπους των δημοκρατικών χωρών να ενδιαφερθούν και να δώσουν βοήθεια σε 12.000 παιδιά από την Ελλάδα. Τα παιδιά αυτά είναι ηλικίας 3-15 ετών. Αυτά θα μεταφερθούν στις γειτονικές δημοκρατικές χώρες, όπου θα τους παρασχεθεί βοήθεια και εκπαίδευση. Για κάθε 25 παιδιά θα υπάρχει μια δασκάλα η οποία θα τα φροντίζει».

Το «παιδομάζωμα» ή «παιδοσώσιμο» είναι ακόμη από τα ανοιχτά θέματα του Εμφυλίου. Ιδίως στην ιστορική έρευνα. Για παράδειγμα, δεν είναι ακόμη γνωστό το πολιτικό πλαίσιο της παραπάνω απόφασης. Ποιος την πήρε; Το ΚΚΕ; Ή μήπως σε επίπεδο «Διεθνούς»; Πώς και πότε και από ποιους έγιναν οι συνομιλίες για την οργάνωση της κολοσσιαίας επιχείρησης της ασφαλούς μεταφοράς χιλιάδων παιδιών; Πριν από την «Επιτροπή Βοήθειας στο Παιδί», που ιδρύθηκε από την κυβέρνηση του βουνού, και πριν ένας διάσημος καρδιολόγος, ο Πέτρος Κόκκαλης, αναλάβει την εποπτεία όλης της επιχείρησης, τι είχε προηγηθεί;

Ακόμη και ο τελικός αριθμός αμφισβητείται. Αν και η επίσημη εκδοχή της ΕΒΟΠ έκανε λόγο για 25.000 παιδιά, οι τότε ελληνικές αρχές της Αθήνας έκαναν λόγο για 28.000 παιδιά. Η διαφορά ίσως να οφείλεται στο ότι τα παιδιά που βρέθηκαν στη Γιουγκοσλαβία δεν βρίσκονταν κάτω από την ομπρέλα της ΕΒΟΠ (έρευνα Θανάση Μητσόπουλου). Ο Ιάκωβος Μιχαηλίδης (επίκουρος καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο) κατεβάζει τον αριθμό στις 23.000.

Μια κατά προσέγγιση εικόνα δίνουν τα στοιχεία του ερευνητή (και καπετάνιου του ΕΛΑΣ, Θανάση Μητσόπουλου): Στην Αλβανία πέρασαν 3.300 παιδιά (σχεδόν όλα προωθήθηκαν σε άλλες χώρες), στη Βουλγαρία εγκαταστάθηκαν 2.000 παιδιά, στην Ανατολική Γερμανία 1.000 παιδιά. Από τη Γιουγκοσλαβία πέρασαν 12.000 παιδιά, αλλά τα περισσότερα μεταφέρθηκαν σε άλλες χώρες. Στην Ουγγαρία εγκαταστάθηκαν περίπου 2.000 παιδιά, στην Πολωνία 3.500 παιδιά, στη Ρουμανία 5.664 παιδιά, στην Τσεχοσλοβακία πάνω από 3.500 παιδιά και στην ΕΣΣΔ περίπου 1.000 παιδιά.

Οι ιστορικοί ανάμεσα στα άλλα αντιμετωπίζουν και μεγάλο πρόβλημα με τα αρχεία που αφορούν εκείνη την περίοδο. Με εξαίρεση το κομμάτι του αρχείου του ΚΚΕ που βρέθηκε στο ΚΚΕεσ. και είναι ανοιχτό στην έρευνα, για το υπόλοιπο οι δυσκολίες παραμένουν ανεξήγητα μεγάλες.

Στον αντίποδα, το «παιδοφύλαγμα» της Φρειδερίκης. Κι εκεί τα επίσημα αρχεία είτε δεν υπάρχουν είτε αποδεικνύονται αναξιόπιστα, ακόμη και χαλκευμένα (π.χ. υπόθεση «Αγιος Στυλιανός» Θεσσαλονίκης). Πάντως, χιλιάδες παιδιά βρέθηκαν υιοθετημένα κυρίως στις ΗΠΑ με τη μεσολάβηση των ΑΧΕΠΑΝΣ, ενώ δεν έλειψαν και οι αποκαλύψεις, ιδίως από το '50 και μετά για κυκλώματα υιοθεσίας.

Σύμφωνα με έρευνα της Τασούλας Βερβενιώτη (ιστορικός), στις 53 παιδουπόλεις που ιδρύθηκαν από τη Φρειδερίκη υπολογίζεται (με τα επίσημα στοιχεία του 1950) ότι φιλοξενήθηκαν 18.000 παιδιά και ότι το συνολικό σχέδιο προστάτευσε 65.000 παιδιά. Πάντως, και τα νούμερα αυτά αμφισβητούνται και η ιστορικός εκτιμά τον συνολικό αριθμό των παιδιών τα οποία έτυχαν προστασίας από τους εμπολέμους στις 50.000.

Το φετινό καλοκαίρι, τα 60 χρόνια από τότε, θα γιορταστούν σε κάποιες από τις παιδουπόλεις της Τσεχίας, της Ουγγαρίας, της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας και βέβαια στα Σκόπια. Τα παιδιά του 1948 θα ξαναγυρίσουν και θα ξανασυναντήσουν τους λιγοστούς συνομηλίκους, που για πολλούς λόγους έμειναν τελικά για πάντα στις «νέες πατρίδες».

Το μάθημα των Eλληνικών δεν σταμάτησε ποτέ...

Tο βάρος που κουβαλάνε αυτοί οι άνθρωποι είναι κρεμασμένο στους τοίχους. Ποιήματα και στιχάκια για την «Πατρίδα». Γραμμένα με μπλε και κόκκινους μαρκαδόρους σε χαρτόνι. Kαι δίπλα τους οι μουστακαλήδες βλοσυροί πολέμαρχοι του '21, όπως δεν ήταν, αλλά όπως η νεότερη εθνική αφήγηση θα ήθελε να ήταν.

Παναγιώτης και Δημήτρης Tοπαλούδης, αδέλφια που με το «παιδομάζωμα» («παιδοσώσιμο» για τους δύο συνομιλητές) βρέθηκαν το 1948 από το Mάτι Διδυμοτείχου στο Mπουργκάς της Bουλγαρίας (ή «Πύργο» για τα ελληνικά σχολικά βιβλία).

Aυτό το σαράκι είναι τόσο μεγάλο που φαίνεται με την πρώτη ματιά. Mέσα στο μικρό χώρο του συλλόγου των Eλλήνων πολιτικών προσφύγων όλα, και ιδίως οι δικές τους κουβέντες για το πώς κρατούν «από τότε» για τρίτη ή και τέταρτη γενιά «την ελληνικότητά μας», δείχνουν ότι ένα πράγμα τους βάραινε και τους βαραίνει: η ρετσινιά του «εθνο-προδότη». Kι αυτοί ήταν τότε παιδιά! Aλλά το βάρος, βάρος. Kαι το πήραν - θέλοντας και μη.

Κάθε Σάββατο

O Παναγιώτης και ο Δημήτρης Tοπαλούδης είναι δύο ανάμεσα στις κάμποσες εκατοντάδες παιδιών του '48 που έμειναν οριστικά στις νέες πατρίδες. Πόσοι είναι συνολικά, κανείς δεν ξέρει. Kυρίως διότι το πρόβλημα δεν είναι πια, μετά εξήντα χρόνια, αριθμητικό. Oι αδελφοί Tοπαλούδη λένε ότι στη Bουλγαρία έχουν μείνει περίπου 2.000. Aλλά, για παράδειγμα, ανάμεσά τους, μέλος του συλλόγου είναι ο Bούλγαρος γαμπρός του Παναγιώτη Tοπαλούδη. Kαι, όπως λέει και ο ίδιος, «τα παιδιά της κόρης μου τι είναι»;

Προς το παρόν, 60-70 από αυτά τα παιδιά συγκεντρώνονται κάθε Σάββατο στο σχολείο για ένα ακόμη μάθημα. Mε αναγνωστικό και μαγνητόφωνο. Μαθαίνουν Ελληνικά και στο τέλος ελληνικούς χορούς. Mετά τον Tριανταφυλλίδη, οι ζεϊμπεκιές. Tο τελευταίο μπορεί να είναι και δέλεαρ για τα δεκάχρονα και δωδεκάχρονα που σέρνονται σε ένα ακόμη σχολείο. Bλέπετε, η (νεότερη;) ελληνική μουσική είναι ιδιαίτερα αγαπητή (και) στη Bουλγαρία. Aλλά σε πείσμα κάθε σκεπτικισμού, τα παιδιά είναι, κάθε Σάββατο, εκεί.

Δεν είχαν άλλη επιλογή

Οπως και ο Παναγιώτης Τοπαλούδης που είναι και δάσκαλος. Οσο για τα δικά του παιδικά χρόνια από τότε που έφυγαν...

Δεν έφυγαν. «Προσωρινά φιλοξενήθηκαν, διότι δεν είχαν άλλη επιλογή». Ετσι έγινε, λένε τα δύο αδέλφια.

«Ξέρετε για το τηγάνι; Λοιπόν, σε κάθε σπίτι που ο πατέρας ή ο γιος ή ο αδελφός ήταν αντάρτης οι άλλοι, οι «Mάηδες» και οι άλλοι, ζωγράφιζαν ένα τηγάνι. Tο μήνυμα ήταν σαφές. Στο χωριό μας στο Mάτι ήταν πολλά σπίτια με δύο τηγάνια. Kαι το δικό μας. Ηρθαν και ρώτησαν οι δικοί μας τη μάνα μας. O πατέρας μας ήταν στο βουνό, το σχολείο μας περιφραγμένο με συρματοπλέγματα και στρατιώτες του «εθνικού» στρατού. Pώτησε η μάνα μας τη μεγάλη μας αδελφή, τη Xρυσούλα, τότε ήταν 16 χρόνων. Nα φύγουμε μάνα, είπε η Xρυσούλα. Tι να κάνουμε εδώ; Θα ξαναγυρίσουμε όταν ηρεμήσουν τα πράγματα».

Ετσι έφυγαν το '48 από το Mάτι Διδυμοτείχου. Tρία αδέλφια.

Aπό τότε και για εξήντα χρόνια λένε πόσο ζεστά τους υποδέχτηκαν. Kαι ότι, αντίθετα απ' όσα λέγονταν στην μετεμφυλιακή Eλλάδα, το μάθημα των Ελληνικών τους ακολούθησε μέχρι το Πανεπιστήμιο στη Σόφια. H αλήθεια είναι πως ιδίως στην Tσεχία (και Σλοβακία), στην Oυγγαρία και -λιγότερο- στη Bουλγαρία τα παιδιά βρέθηκαν σε βιοτικό επίπεδο ανώτερο του ελληνικού.

Με ευγνωμοσύνη

Oι αδελφοί Tοπαλούδη εκτός από μια -σήμερα αποκλειστικά κινηματογραφική- ατμόσφαιρα (ωραίου) διεθνισμού με παρελάσεις γεμάτες πίστη και συλλογικότητες γεμάτες όνειρα, θα θυμούνται περισσότερο τη βοήθεια από τη Λαϊκή Δημοκρατία. Aπό τους ανθρώπους αυτών των χωρών που αγκάλιασαν και προστάτεψαν τα «ορφανά των Ελλήνων συντρόφων». Tέτοιες μνήμες είναι πολλές απ' όλες τις χώρες όπου ανεμοσκορπίστηκαν περίπου 23.000 παιδιά. Kαι δεν αμφισβητούνται.

Aπό την άλλη, ο ολοκληρωτισμός της νέας σοσιαλιστικής τάξης ήταν εμφανής. Λιβανωτοί στον Zαχαριάδη, αλλά κυρίως στον Στάλιν. Kαι στην εκπαίδευση η νέα -αδιέξοδη, όπως αποδείχτηκε- οπτική ήταν κυρίαρχη. Ομως για ανθρώπους σαν τους αδελφούς Tοπαλούδη η ευγνωμοσύνη για τη Bουλγαρία είναι αυτό που έμεινε. Aυτό άξιζε. Kαι όπως και πολλοί (μισθοσυντήρητοι και συνταξιούχοι) Bούλγαροι σήμερα, νιώθουν και αυτοί, τη μεγάλη αβεβαιότητα της μετα-κομμουνιστικής εποχής. Δυστυχώς, επειδή ανήκουν στην προηγούμενη. «Aνεργία τότε δεν υπήρχε... Οσο για τις συντάξεις σήμερα; Αστα. Διακόσια ευρώ. Tα γραφεία μας με κόπο τα κρατάμε. Eυτυχώς μας βοηθούν σήμερα Ελληνες επιχειρηματίες, το υπουργείο Eθνικής Αμυνας και η γενική γραμματεία Aπόδημου Eλληνισμού.» Eξήντα χρόνια μετά, οι «Eαμοβούλγαροι» ενισχύονται ως απόδημοι Ελληνες. Eίναι κι αυτό μια -χρόνια χρωστούμενη- δικαίωση.

Kαι γιατί δεν έφυγαν τα δύο αδέλφια με τον επαναπατρισμό της δεκαετίας του '80;

Eδώ ανοίγει άλλο κεφάλαιο. «Yπήρχαν άνθρωποι, όπως εμείς, που δεν καλύπτονταν ασφαλιστικά με την επιστροφή στην πατρίδα. Kαι άλλοι με τα παιδιά τους κοντά στο Πανεπιστήμιο. Πώς να φύγουμε; Aλλά αν έρθετε στις 29 Mαρτίου που θα γιορτάσουμε -όπως κάθε χρόνο- την Επανάσταση του '21, θα καταλάβετε πως, αν και δεν γυρίσαμε πίσω, ποτέ δεν φύγαμε από τον τόπο μας. Tο Mάτι Διδυμοτείχου».

O Παναγιώτης Tοπαλούδης βρέθηκε για πρώτη φορά στο χωριό του το 1989. Πήγε με φίλους Bούλγαρους. Xτύπησε την πόρτα της θείας του κι όταν αυτή κατέβηκε στα σκαλιά και «άρχισα να φιλάω τη θεία, τις γλάστρες, το χώμα» οι Bούλγαροι έμειναν άφωνοι. «Ηξεραν, αλλά τώρα καταλάβαιναν».

Το τελευταίο μυστικό

Mόλις τρία χρόνια πριν, οι αδελφοί Tοπαλούδη έμαθαν και το τελευταίο μυστικό του Eμφυλίου. Aφηγείται ο Παναγιώτης: «Ηταν μια μέρα, τρία χρόνια πριν, όταν πάνω σε μία κουβέντα, στον σύλλογο, ο Aντώνης ο K..., μου λέει: «Eσύ πάντως δεν μοιάζεις με τον πατέρα σου». Tρελάθηκα.

- Πού ξέρεις, ρε συ Aντώνη, τον πατέρα μου;

- Ημουνα μαζί του στο βουνό.

- Mέχρι πότε;

- Mέχρι που σκοτώθηκε. Στον Aγιο Aντώνιο έξω από την Kαστοριά, από οβίδα.

- Kαι τώρα μου το λες;

Δεν μου απάντησε. Ποιος ξέρει... Tουλάχιστον έμαθα πού πέθανε ο πατέρας».

Mόνο η μητέρα τους δεν το έμαθε. Eίναι 97 χρόνων και ζει στο Μπλακόεβγκραντ, μία ώρα νότια της Σόφιας. Kαι πέντε από το Mάτι Διδυμοτείχου.

Νίκος Μαραντζίδης*

Με στρατιωτική λογική

Με ανακοίνωσή της η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση, στις 7 Μαρτίου 1948, αποφάσισε την αποστολή παιδιών στις ανατολικές χώρες. Χιλιάδες παιδιά (15.000 - 25.000, ανάλογα τις πηγές) μετακινήθηκαν το 1948-1949 από τον Δημοκρατικό Στρατό, στις Λαϊκές Δημοκρατίες. Επρόκειτο για μια πρωτόγνωρη εμπειρία που έζησε η ελληνική ύπαιθρος.

Υποστηρίχθηκε από το ΚΚΕ πως στόχος της επιχείρησης υπήρξε η σωτηρία των παιδιών από τα δεινά του πολέμου. Υποστηρίχθηκε, επίσης, πως τα παιδιά δόθηκαν εθελοντικά από τους γονείς τους. Τα παραπάνω επιχειρήματα δεν ευσταθούν. Επρόκειτο για μια αμυντική επιχειρηματολογία απέναντι στις καταγγελίες της κυβέρνησης της Αθήνας που υποστήριζε πως τα παιδιά «απήχθησαν βιαίως» με σκοπό τον αφελληνισμό τους.

Η απόφαση της μετακίνησης των παιδιών στηρίχθηκε σε στρατιωτική και όχι ανθρωπιστική λογική. Ο ΔΣΕ αντιμετώπιζε σοβαρότατο πρόβλημα προσέλευσης μαχητών. Από τα μέσα του 1947, η στρατολογία γίνεται βίαια. Η εθελοντική κατάταξη στο ΔΣΕ δεν έφτανε ούτε το 10%. Από ένα σημείο και μετά, οι αντάρτες δεν έβρισκαν άνδρες στα χωριά να στρατολογήσουν. Με την πάροδο του χρόνου ο αριθμός των γυναικών που στρατολογούνται αυξάνεται δραματικά. Από την άνοιξη του 1949, οι γυναίκες αποτελούν το 30% των μάχιμων και το 70% των βοηθητικών στις μονάδες του ΔΣΕ. Αυξάνεται επίσης ο αριθμός των ανηλίκων μαχητών. Το 1949, ένας στους πέντε μαχητές του ΔΣΕ ήταν σίγουρα 18 ετών και κάτω. Το ΚΚΕ αποφασίζει να μετακινήσει τα παιδιά προκειμένου οι γονείς τους (κυρίως οι μάνες) να μπορούν να πολεμήσουν στις γραμμές του. Επιπλέον, με τα παιδιά «μέσα», οι γονείς δεν μπορούσαν φυσικά να λιποτακτήσουν από τις γραμμές του ΔΣΕ. Οι λιποταξίες ήταν μια πληγή που μάστιζε το ΔΣΕ και η ηγεσία του σκεφτόταν διαρκώς τρόπους να την εμποδίσει.

Κάποια από τα μεγαλύτερα παιδιά επέστρεψαν με το όπλο στο χέρι προκειμένου να πολεμήσουν με το ΔΣΕ στην τελευταία φάση αυτού του πολέμου. Ποιος είναι ο ακριβής αριθμός αυτών των παιδιών δεν γνωρίζουμε, ούτε πόσα από αυτά σκοτώθηκαν, τραυματίστηκαν ή συνελήφθησαν με το όπλο στο χώρο και στάλθηκαν φυλακή ή εξορία. Παραμένουν θέματα ταμπού. Οπως δεν γνωρίζουμε πόσα παιδιά χάθηκαν στο δρόμο, πεθαίνοντας από κακουχίες, το κρύο ή τους βομβαρδισμούς.

Στις Λαϊκές Δημοκρατίες πολλά από αυτά τα παιδιά βρήκαν στοργή και ένα καλύτερο μέλλον από αυτό που πιθανόν θα είχαν, αν ο πόλεμος δεν εμφανιζόταν στη ζωή τους. Μορφώθηκαν και ενσωματώθηκαν στις κοινωνίες υποδοχής χωρίς να χάσουν την ελληνική τους ταυτότητα. Αρκετοί επούλωσαν τα τραύματά τους και θυμούνται τις παιδικές τους στιγμές στους παιδικούς σταθμούς με νοσταλγία. Ομως αυτό είναι πραγματικά μια άλλη ιστορία.

* Ο Ν. Μαραντζίδης είναι επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.

Ιάκωβος Δ. Μιχαηλίδης*

Στο όνομα των παιδιών

Συμπληρώθηκαν πριν από λίγες ημέρες 60 χρόνια από την έναρξη του «παιδομαζώματος», μιας από τις τραγικότερες σελίδες του ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου. Πρόκειται για τη μεταφορά από τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας περίπου 23.000 παιδιών στις χώρες του Ανατολικού Συνασπισμού. Η έως σήμερα βιβλιογραφική παραγωγή για το θέμα αυτό εξακολουθεί να παραμένει εξαιρετικά ισχνή. Χαρακτηρίζεται δε, εκτός ελαχίστων αλλά σημαντικών εξαιρέσεων, από έκδηλη ιδεολογική προκατάληψη, γεγονός που εξ ορισμού υπονομεύει το κύρος της. Πρόκειται αναμφίβολα για σημαντική υστέρηση, συγκρινόμενη μάλιστα με τη βιβλιογραφική έκρηξη μελετών για τον Εμφύλιο Πόλεμο που παρατηρείται την τελευταία δεκαετία.

Ο υπογράφων έχει στην κατοχή του και επεξεργάζεται σημαντικό αρχειακό υλικό για το ζήτημα από ελληνικές, βαλκανικές, δυτικοευρωπαϊκές και αμερικανικές πηγές, δημόσιες και ιδιωτικές. Τα αρχειακά διαθέσιμα καταδεικνύουν πως η ανθρωπιστική πλευρά της μεταφοράς των παιδιών από τα θέατρα των πολεμικών συγκρούσεων δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να υποτιμηθεί και παραμένει κυρίαρχη. Το αποδεικνύουν, εξάλλου, και η συγκινητική υποδοχή καθώς και η εκπαίδευση που έλαβαν τα παιδιά στις χώρες υποδοχής. Ωστόσο, όμως φαίνεται πως για την τελική απόφαση της μεταφοράς των παιδιών από την Ελλάδα συνηγόρησαν και άλλα αίτια, λιγότερο ανθρωπιστικά. Η διασφάλιση με τον τρόπο αυτό πολύτιμων εφεδρειών για τον ΔΣΕ, κυρίως γυναικών απαλλαγμένων πλέον από τα οικογενειακά βάρη, σε μια κρίσιμη μάλιστα στιγμή της εμφύλιας σύρραξης δεν μπορεί να αποκλεισθεί. Ούτε και η μετακίνηση παιδιών χωρίς τη συγκατάθεση των γονέων τους, όπως εξάλλου αποδείχθηκε στην πράξη από τον επαναπατρισμό πολλών εξ αυτών στη διάρκεια της δεκαετίας του 1950. Τέλος, σποραδικές αναφορές σημειώνουν και τη συμμετοχή κάποιων παιδιών στις τελευταίες μάχες στους ορεινούς όγκους της Δυτικής Μακεδονίας, το καλοκαίρι του 1949. Η παραπάνω σύντομη ανάλυση δεν αποσκοπεί στον συμψηφισμό των ευθυνών για τα γεγονότα. Στοχεύει απλώς να συμβάλει σε μια νηφάλια συζήτηση για ένα εξ ορισμού αμφιλεγόμενο ζήτημα που δίχασε επί μακρόν την ελληνική κοινωνία. Σε έναν Εμφύλιο Πόλεμο περισσεύουν τα πάθη και οι εντάσεις. Οι «Ανταρτόπληκτοι», τα παιδιά του «παιδομαζώματος» αλλά και του «παιδοφυλάγματος», βίωσαν τα πάθη αυτά ίσως περισσότερο από κάθε άλλον.

* Ο Ι. Δ. Μιχαηλίδης είναι επίκουρος καθηγητής Βαλκανικών Σπουδών στο ΑΠΘ.