Re: Περὶ Διαβόλου καὶ δαιμόνων.

37
Λόγοι και ομιλίες του Αγίου Λουκά

Περί της πάλης με τα πονηρά πνεύματα εις τους ουρανούς.



Η ζωή όλων των μακάριων εκείνων ανθρώπων, οι οποίοι με όλη την καρδιά τους αγάπησαν τον Κύριο Ιησού Χριστό και σταθερά ακολουθούν την τε θλιμμένη οδό, δια της στενής πύλης, όπως τους έδειξε Εκείνος, είναι γεμάτη αγώνα, πολύ δύσκολο αγώνα.
Τι αγώνα; Όχι με την σάρκα και το αίμα, όχι με τους ανθρώπους, αλλά με τα πνεύματα τα πονηρά εις τους ουρανούς. Η πάλη αυτή είναι πάρα πολύ δύσκολη και μακάριοι οι άνθρωποι εκείνοι, που είναι σταθεροί στον αγώνα τους.


Και πως να μην θρηνήσουμε εκείνους τους ανθρώπους οι οποίοι τίποτα απολύτως δεν θέλουν να γνωρίζουν για τον αγώνα αυτό, και είναι έτοιμοι να μας περιγελάσουν γι' αυτή την πίστη μας στα ακάθαρτα πνεύματα, πώς να μην τους θρηνήσουμε;
Ασφαλώς και τους δαίμονες και τον ίδιο τον διάβολο τους συμφέρει πάρα πολύ, οι άνθρωποι να μην πιστεύουν στην ύπαρξή τους, να μην τους σκέφτονται, να μην νιώθουν ποτέ την εγγύτητά τους, επειδή κάθε κρυφός και άγνωστος εχθρός είναι πιο επικίνδυνος από τον φανερό και ορατό εχθρό.
Ακούστε τι λέει ο απόστολος Παύλος για τα πονηρά πνεύματα εις τους ουρανούς και για τον αγώνα εναντίον τους: { Ουκ εστίν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας αξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνεύματα της πονηρίας
εν τοις επουρανίοις } (Εφ. 6, 12).
Ω, πόσο μεγάλη είναι αυτή η καταραμένη στρατιά των δαιμόνων, αμέτρητο αυτό το μαύρο πλήθος! Σταθερά και ακούραστα μέρα-νύχτα προσπαθούν όλους μας, που πιστεύουμε στο όνομα του θεού, να μας παρασύρουν στην οδό της απιστίας, στη οδό του κακού και της ατιμίας.
Σ' ένα μόνα δαιμονισμένο στα Γάδαρα υπήρχε ολόκληρη λεγεώνα δαιμόνων. Όλη αυτή η στρατιά των δαιμόνων είναι εχθροί του Χριστού, εχθροί του θεού. Οι αμέτρητοι αυτοί εχθροί του θεού μόνο ένα σκοπό έχουν.
Φροντίζουν μέρα-νύχτα να μας καταστρέψουν και να μας σπρώξουν στο δρόμο του κακού, στο δρόμο της ατιμίας.
Όπως υπάρχουν εννέα τάγματα αγίων αγγέλων, τα ανώτερα τάγματα: τα σεραφείμ, τα χερουβείμ, οι αρχές, οι εξουσίες, οι θρόνοι, οι κυριότητες, και κατώτερα: οι αρχάγγελοι και οι άγγελοι, το ίδιο και στην στρατιά των πονηρών πνευμάτων υπάρχουν ανώτερα και κατώτερα τάγματα, υπάρχουν αρχές και εξουσίες.
Τα ανώτερα δαιμονικά τάγματα πολεμάνε τους πιο σταθερούς, τους πιο πιστούς υπηρέτες του Χριστού, τους αγίους και τους δικαίους. Πολύ δύσκολος για τους δαίμονες είναι ο αγώνας αυτός, διότι με το όνομα του Χριστού αποκρούουν οι άγιοι όλες τις επιθέσεις τους.
Υπάρχουν και οι δαίμονες που έχουν λιγότερη δύναμη, οι οποίοι αδιάλειπτα πολεμούν εμάς τους αδύναμους χριστιανούς. Η πάλη εναντίον τους είναι πολύ δύσκολη, έπειτα η διάνοια αυτών των αγγέλων του κακού, των υπηρετών του σατανά είναι ασύγκριτα ανώτερη από τη δική μας.
Αυτοί δεν κοιμούνται, δεν τρώνε και όλο το χρόνο τους τον αφιερώνουν στο πως να αφανίσουν και να αποπλανήσουν τους ανθρώπους του Θεού. Υπάρχουν και κατώτεροι δαίμονες.
Το έργο που κάνουν αυτοί δεν είναι και τόσο δύσκολο, επειδή αυτοί ασχολούνται στο να ωθούν ακόμα πιο πολύ στο σκότος εκείνους τους ανθρώπους, οι οποίοι αγάπησαν το σκότος πιο πολύ από το φως και το ψεύδος παρά την αλήθεια.
Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, όταν από παντού μας περικυκλώνει αυτή η στρατιά των δαιμόνων, πως μπορούμε να τους πολεμήσουμε; Από που να αντλήσουμε την δύναμη για την πάλη αυτή;
Την απάντηση σ΄ αυτή την ερώτηση την δίνει ο απόστολος Παύλος ακούστε τον: { Το λοιπόν, αδελφοί μου, ενδυναμούσθε εν Κυρίω και εν τω κράτει της ισχύος αυτού. Ενδύσασθε την πανοπλίαν του θεού προς το δύνασθαι υμάς στήναι προς τας μεθοδείας του διαβόλου... δια τούτο αναλάβετε την πανοπλίαν του θεού, ίνα δυνηθήτε αντιστήναι εν τη ημέρα τη πονηρά και απαντά κατεργασάμενοι στήναι } (Εφ. 6, 10-11, 13).
Ούτε με τις δικές μας δυνάμεις, ούτε με το δικό μας νου και το ζήλο μας μπορούμε να πολεμήσουμε και να νικήσουμε αυτή την καταραμένη σκοτεινή στρατιά, αλλά μόνο με τη δύναμη του θεού, με τη βοήθειά Του.
Μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Για να το κατανοήσουμε καλά αυτό το πράγμα ο άγιος απόστολος Παύλος παρομοιάζει την πάλη μας με την στρατιά των πονηρών ασωμάτων δυνάμεων με τον αγώνα των αρχαίων πολεμιστών.
Ο απόστολος λέει, ότι πρέπει να ζωνόμαστε, όπως το έκαναν παλαιά οι πολεμιστές, όταν ετοιμάζονταν για τη μάχη με τον εχθρό. Το ίδιο έκανα και εκείνοι που ετοιμάζονταν για ένα μακρινό και επικίνδυνο ταξίδι.
Φορούσαν και αυτοί μία δερμάτινη ζώνη στη μέση τους. Για μας όμως δεν χρειάζεται να φοράμε δερμάτινη ζώνη, αλλά αντί αυτής εμείς πρέπει να ζωστούμε την αλήθεια σαν ζώνη στη θέση μας , την αλήθεια του θεού. Μόνο με την αλήθεια μπορούμε να νικήσουμε την πονηρία των δαιμόνων, διότι το μοναδικό όπλο που χρησιμοποιούν οι δαίμονες στις επιθέσεις τους εναντίον μας είναι το ψέμα, το οποίο αποτελεί και την πνευματική τους υπόσταση.
Μόνο τότε, όταν στη μέση μας θα έχουμε τη ζώνη μας θείας αλήθειας, της αλήθειας του Χριστού, μόνο τότε, όταν θα θυμόμαστε ότι δεν πρέπει να ξεκουραζόμαστε και δεν πρέπει να σταματάμε στην πορεία μας, μόνο τότε θα νικήσουμε τους εχθρούς του θεού και τους δικούς μας.
Και συμπληρώνει ο απόστολος Παύλος, ότι αυτό πρέπει ιδιαίτερα να το θυμόμαστε
{ εν τη ημέρα τη πονηρά }(Εφ. 6, 13), όταν το κακό μέρα με τη μέρα θα μεγαλώνει γύρω μας. Παρακάτω ο απόστολος λέει ότι πρέπει να φορέσουμε τον θώρακα, όπως παλαιά οι πολεμιστές φορούσαν θώρακα χάλκινο ή σιδερένιο για να μην πληγώνονται.
Μήπως χρειαζόμαστε και εμείς έναν τέτοιο σιδερένιο θώρακα; Ασφαλώς όχι, εμείς πρέπει να φορέσουμε ένα άλλο θώρακα. Ένας θώρακας χάλκινος ή σιδερένιος δεν τρομάζει τα πονηρά πνεύματα.
Έναν άλλο θώρακα χρειαζόμαστε, τον θώρακα της δικαιοσύνης. Το σώμα μας πρέπει να ντυθεί με την θεία αλήθεια και όχι με το σιδερένιο θώρακα. Την αλήθεια αυτή μπορούμε να την αποκτήσουμε μόνο με την ακούραστη τήρηση των εντολών του Χριστού και την αδιάκοπη προσευχή.
Αν μ΄ αυτό τον τρόπο θα εργαζόμαστε σταθερά για τον θεό, μόνο σ΄ αυτή την περίπτωση θα λάβουμε το θώρακα της δικαιοσύνης.
Οι πολεμιστές των παλαιότερων εποχών για να προστατέψουν τα πόδια τους φορούσαν περικνημίδες. Χρειαζόμαστε και εμείς τέτοιες περικνηνίδες χάλκινες ή σιδερένιες για να προστατέψουμε τα πόδια μας από τις ραδιουργίες του πολεμίου; Όχι, καθόλου δεν τις χρειαζόμαστε αν τα πόδια μας πάντοτε θα κατευθύνονται στην οδό της ειρήνης, αν θα τα χρησιμοποιούμε για να ευαγγελιζόμαστε παντού την ειρήνη, όπως και ο απόστολος Παύλος λέει: { Ως ωραίοι οι πόδες των ευαγγελιζομένων ειρήνην, των ευαγγελιζομένων τα αγαθά! } (Ρωμ. 10,15).
Ω, αν τόσο ωραία θα είναι τα πόδια μας! Όταν θα σπεύδουμε να βοηθήσουμε αυτούς που χρειάζονται την βοήθεια μας, τους δυστυχισμένους, τους ασθενείς, τους αναπήρους και τους αδυνάτους, αν θα πορευόμαστε εν βουλή των ασεβών, τότε δεν θα μας χρειάζονται καθόλου οι περικνημίδες, διότι τα πόδια μας θα προστατεύονται από τη δύναμη του Θεού και κανένα κακό δεν θα μπορέσει να τα πλησιάσει.
Παρακάτω ο απόστολος λέει ότι το κυρίως αμυντικό όπλο των πολεμιστών των παλαιοτέρων εποχών ήταν η ασπίδα, η μεγάλη και βαριά χάλκινη ασπίδα. Εμείς όμως χρειαζόμαστε μια τέτοια ασπίδα. Μπορεί αυτή να μας προστατέψει από τα φλογισμένα με τη φλόγα της κολάσεως βέλη των εχθρών μας και εχθρών του θεού; Ασφαλώς όχι!
Η χάλκινη ασπίδα καθόλου δεν θα μας βοηθήσει στον αγώνα μας. Εμείς έχουμε μία άλλη ασπίδα, την ασπίδα της πίστεως μας, της πίστεως στον Κύριο Ιησού Χριστό, διότι αν με όλη την καρδιά μας πιστέψουμε σ΄ Αυτόν και ακλόνητα εκτελούμε τις εντολές Του, τότε η πίστη μας σ΄ Αυτόν θα μας προστατέψει χίλιε ς φορές καλύτερα από την οποιαδήποτε ασπίδα.
Και λέει παρακάτω ο απόστολος ότι πρέπει το κεφάλι μας να το προστατεύουμε
με την περικεφαλαία, όπως το έκαναν παλαιά οι πολεμιστές, που σκέπαζαν το κεφάλι τους με σιδερένια περικεφαλαία. Εμείς όμως τι περικεφαλαία χρειαζόμαστε; Ασφαλώς όχι χάλκινη ή σιδερένια αλλά κάποια άλλη, εντελώς άλλη περικεφαλαία. Με ποια περικεφαλαία θα προστατεύσουμε το κεφάλι μας; Με την περικεφαλαία της βαθειάς πίστεως στον Κύριο μας Ιησού χριστό και της βαθειάς αγάπης προς Αυτόν. Ο Ιησούς με το πανάγιο στόμα Του, είπε: { Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν ευτώ }. (Ιω. 6, 56).
Ω, Κύριε, ποια άλλη προστασία χρειαζόμαστε, αν Εσύ μένεις μαζί μας (στο νου και την καρδιά μας), αν Εσύ φωτίζεις την διάνοιά μας με το φως της διαρκούς παρουσίας σου στο νου και την καρδιά μας; Μας φτάνει αυτό και είναι ότι μας χρειάζεται!
Αν θα φορέσουμε μαι τέτοια πανοπλία θα μείνει μόνο να πάρουμε στα χέρια μας ένα δίκοπο σπαθί, όπως το έκαναν και οι πολεμιστές των παλαιότερων εποχών. Ακούστε τώρα τι λέει για το δίκοπο αυτό σπαθί ο μέγας απόστολος: { Ζων γαρ ο λόγος του θεού και ενεργής και τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον και διικνούμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και κριτικός ενθυμήσεων και εννοιών καρδίας } (Εβρ. 4,12).
Να τι σπαθί χρειαζόμαστε. Το σπαθί του λόγου του θεού, το οποίο φοβούνται όλοι οι δαίμονες αλλά και ο ίδιος ο Διάβολος διότι με το λόγο του θεού φυγαδεύονται και νικούνται. Αν πάρουμε στα χέρια μας το φοβερό αυτό όπλο, το όπλο του λόγου του Θεού, τότε δεν έχουμε να φοβηθούμε κανέναν εχθρό. Διότι όλοι τους έχουν ήδη νικηθεί από παλαιά από το σταυρό του Χριστού. Συντρίφτηκε η κεφαλή του αρχαίου
όφεως, του Διαβόλου, κάτω από το υποπόδιο του παντοδύναμου σταυρού του Χριστού.
Να θυμάστε πάντα ότι με τις δικές μας δυνάμεις δεν μπορούμε να πολεμήσουμε τα πονηρά πνεύματα. Να θυμάστε ότι όλη την ελπίδα μας πρέπει να την στηρίζουμε στον Κύριο μας Ιησού Χριστό, στον Οποίο ανήκει η δόξα και το κράτος μαζί με το συνάναρχο αυτού Πατέρα και το Πανάγιο Πνεύμα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Εκδόσεις "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

agiosloukas.org
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Περὶ Διαβόλου καὶ δαιμόνων.

38
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ


ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ


Μέρος Α΄



Υπάρχουν δαίμονες;

Η διδασκαλία της Εκκλησίας μας μας λέγει ότι υπάρχουν δαίμονες, πνεύματα κι’ αυτοί, άύλα και ασώματα, αλλά πονηρά, σκοτεινά, πού αντιτάσσονται στο Θεό και επιδιώκουν την ψυχική καταστροφή και απώλεια των άνθρώπων. Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις κατά τίς όποιες και σωματικώς βασανίζουν τον άνθρωπο και κάνουν τυραννική τη ζωή του εδώ κάτω στή γή, σύμφωνα με την άδεια και την παραχώρησι του Θεού, είτε πρός σωφρονισμό του αμαρτωλού, για να προκληθή ή συντετριμμένη μετάνοια είτε πρός δοκιμασία του δίκαιου, για να διαλάμψουν οι αρετές του.

Οι δαίμονες δεν εδημιουργήθησαν υπο του Θεού να είναι πνεύματα πονηρά, πνεύματα σκοτεινά, πνεύματα άκάθαρτα. Στην άρχή ήσαν άγγελοι φωτεινοί, όπως όλα τα ούράνια πνεύματα. Κυριεύθηκαν όμως από την αλαζονεία και την υπερηφάνεια, και επανεστάτησαν κατά τού Θεού με αρχηγό τον Εωσφόρο, ο όποιος ήταν ο άγγελος πού έφερε φως ύπέρλαμπρον.

Εζήτησε, ο Εωσφόρος, να γίνη όμοιος με τον Θεό στους ούρανούς και είπε: «Αναβήσομαι, επάνω των αστέρων του ουρανού θήσω τον θρόνον μου, έσομαι όμοιος τω Υψίστω».186 Γι’ αυτό και εκρημνίσθη υπο του Θεού στον Άδη αυτός και όσοι άγγελοι τον έπίστευσαν και τον άκολούθησαν.Όλοι αύτοί έγιναν δαίμονες, πονηρά πνεύματα, ο δε αρχηγός τους ώνομασθηκε από τότε Σατανάς, πού σημαίνει ο άντικείμενος στον Θεό, ο αντάρτης, ο εχθρός και πολέμιος του Θεού.

Ο αρχηγός τους, ο Εωσφόρος, ο Σατανάς, είναι ο πατήρ του ψεύδους, όπως Αυτός ο Ίδιος ο Κύριος τον ονομάζει. Είναι ο πειραστής, ο δράκων της απόκαλύψεως, ο όφις ο αρχαίος, πού παρουσιάσθηκε και στην Εύα για να την παρασύρη στην παρακοή και την άμαρτία, ο Βελίαρ, ο Βεελζεβούλ κατά την Καινή Διαθήκη, ο πλάνος και ο πλανών την οικουμένην, με θανάσιμο μίσος κατά του Θεού και με τυφλό πάθος κατά του ανθρώπου, ο άνθρωποκτόνος. Όμοιοι με αύτόν είναι και οι δαίμονές του.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας βεβαιώνουν ότι οι δαίμονες δεν έδημιουργήθησαν από τον Θεόν ακάθαρτοι ούτε ή φύσις τους ήταν πονηρή. Ήταν άγγελοι ελεύθεροι και άυλοι, με Θεογνωσία, καθαρότητα και αγαθότητα, πού έκαμαν όμως κακή χρήσι της έλευθερίας, με την όποια τους είχε προικήσει ο Θεός. Δεν έμειναν στην θέσι πού τους είχε βάλει ο πανάγιος Δημιουργός, αλλά Τόν ύβρισαν με την ύπερηφάνειά τους και ξέπεσαν από τα ούράνια.

Ο μεγας Αθανάσιος μας λέγει: Ο Εωσφόρος δεν έπεσε από τον ούρανο και έγινε σατανάς έξ αιτίας της πορνείας ή της μοιχείας ή της κλοπής ή του φόνου αλλά από την ύπερηφάνειά και την άλαζονεία του..187

Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας αναφέρει ότι τον Εωσφόρο διάβολο τον εξέβαλε από την ούράνια αυλή Του ο Θεός, όταν τόλμησε να σκεφθή το «έσομαι όμοιος τω Υψίστω». Φαντάσθηκε ότι μπορεί αυτός, πού ήταν κτίσμα και ποίημα, να ανεβή στή φύσι και στην έξουσία τού τριαδικού Θεού.188 Καί όχι μόνον αύτό, συμπληρώνει ο μέγας Βασίλειος, αλλά φαντάσθηκε ότι μπορεί να γίνη και σύνθρονος με Εκείνον, πού είχε το κράτος και την παντοκρατορική εξουσία σε ολόκληρη τη δημιουργία...189

Κατά τη φύσι τους οι δαίμονες είναι πονηρά πνεύματα, με νου και με θέλησι. Ηταν άρχικώς άύλα πνεύματα, αγαθά, άναμάρτητα, αλλά «μή τηρήσαντες την εαυτών αρχήν», ένεκα ύπερηφανείας, εξέπεσαν και «δεσμοίς άϊδίοις ύπο ζόφον (αύτούς ο Θεός) τετήρηκεν»,190 όπως μας βεβαιώνει στην Καθολική του επιστολή ό’απόστόλος Ίούδας.’Αρα ή κακία τους δεν βρίσκεται μεσα στή φύσι τους, πού υπήρξε αγαθή, αλλά στην προαίρεσί τους. ’από αυτή την προαίρεσι τους, έγινε κακή χρήσις της ελευθερίας τους, και μετά την πτώσι τους άπέκτησαν άταλάντευτη κλίσι πρός το κακό.Ο διάβολος δεν μετανοεί, διότι άν πή "ήμαρτον", άν πή "Θεέ μου, συγχώρεσέ με", θά γίνη ξανά άγγελος φωτός. Αλλά, δεν το λέει και δεν θά το πή ποτέ.

Σέ μιά αγρυπνία του άγιου Κυπριανού, είχε έρθει μιά δαιμονισμένη. (Οι περισσότερες δαιμονισμένες είναι Μαρίες. Μισεί ο διάβολος, φαίνεται, το όνομα της Παναγίας).
Της είπα να έρθη μπροστά, την ώρα πού διάβαζα τις ευχές, γονάτισε εκεί και άφου τελειώσαμε τις εύχές του άγιου Κυπριανού, της λέω:
-Λοιπόν, τώρα, για να έλευθερωθής από την ακαθαρσία και τα δαιμόνια, πες τη λέξι "ήμαρτον".
-Δέν την λέω!
-Βρε, πές την!
-Δέν την λέω, δεν την λέω, δεν την λέω...
-Νά, θά παρακαλέσω τον κόσμο όλο, πού είναι εδώ, να πή τη λέξι "ήμαρτον".
-Φωνάξτε όλοι μαζί "ήμαρτον"!...
Καί φώναξε όλος ο κόσμος "ήμαρτοοον". Καί άκούστηκε σε όλη την Εκκλησία δυνατά.
-ΤΟ άκους; της λέω.
-Ψέμματα, ψέμματα, ψέμματα λένε. το λένε μόνο με το στόμα τους.Έγώ δεν θά το πώ ποτέ!!!
Όχι ότι ο διάβολος βλέπει τις καρδιές των ανθρώπων, αλλά γνωρίζει πέντε πράγματα για τον άνθρωπο, άνάλογα δηλαδή με τα πάθη, πού καλλιεργεί. Ασφαλώς πέντε, δέκα, είκοσι, από αύτούς πού ήσαν μεσα στον Ναό, δεν θά είχαν μιά ολοκληρωμένη μετάνοια. Έτσι δεν είναι; Άρα, λοιπόν, εκείνη την ώρα πού φώναξαν "ήμαρτον", το είπαν με το στόμα, δεν το είπαν με την καρδιά τους. Ελάχιστοι θά το είπαν με την καρδιά τους.191

Έτσι λοιπόν αυτός και οι άγγελοί του είναι σκοτεινά και μοχθηρά πνεύματα, άύλα μεν αλλά παχύτερα των φωτεινών’Αγγέλων, λεπτότερα όμως από μας τους άνθρώπους, γι' αύτο έχουν και τη δυνατότητα άνά πάσα στιγμή να περάσουν τοίχους, να διανύσουν άποστάσεις, να μήν τους εμποδίζουν κλειδαριές και σφραγίδες και να μπαίνουν μεσα στον άνθρωπο, και να ενοχλούν και την καρδιά και τον νού του. Βέβαια, σκοπός τους είναι να κάνουν κατοχή στην καρδιά, κυριεύοντας πρώτα τον νου."Ετσι έξασθενίζει ή θέλησις και ο άνθρωπος γίνεται δούλος των δαιμόνων, άφού πρώτα έχει γίνη δούλος των παθών του.

Συνεχώς οι δαίμονες άντιστρατεύονται το άγιο θέλημα τού Θεού και άντενεργούν στο άπολυτρωτικο έργο τού Κυρίου. Δεν θέλουν τη σωτηρία μας και μας μισούν θανάσιμα, «ίνα μή όθεν έξέπεσαν αύτοί, άνέλθωμεν ημείς»192 μας λέγει ο άγιος Κυπριανός.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας προτρέπει για να καταλάβουμε πόση είναι ή μανία τους, να ρίξουμε μιά ματιά στον Ίώβ, τού όποιου μεσα σε λίγες στιγμές καταστρέφει ο διάβολος όλα τα υπάρχοντά του, θανατώνοντας τα ζώα του και καταστρέφοντας τα
κτήματα του...193 Στή συνέχεια, με πλημμύρες και κεραυνούς φονεύει τα δέκα παιδιά του, επτά αγόρια και τρία κορίτσια, σε μιά στιγμή. Εμείς δεν μπορούμε να αντέξουμε τον θάνατο και τον απόχωρισμό ενός παιδιού, για σκεφθήτε τον Ιώβ! Δέκα παιδιά! και ασφαλώς ηταν και νέοι και νέες. Καί κατόπιν τού καταφέρει εκείνο το άλύπητο χτύπημα, επάνω στο σώμα του.Τόν γέμισε με πληγές ώστε να τον διώξουν οι άνθρωποι, να τον βγάλουν έξω από την πόλι και να κάθεται μόνος πάνω στην κοπριά. Εκεί δέ με μιά κεραμίδα έτριβε το κορμί του, για να νοιώση ο άνθρωπος αυτός της ΥΠΟΜΟΝΗΣ λίγη άνακούφισι.Έτσι είναι ο διάβολος, μισάνθρωπος. Επεμβαίνει στή ζωή μας και στο σώμα μας, διότι είναι και ανθρωποκτόνος.

Την εποχή του άγιου Διονυσίου του έν’ Ολύμπω ζουσε κοντά στή Βέρροια ένας λόγιος χριστιανός, πού έπεσε σε μιά δαιμονική παγίδα.
Παρ’ όλο πού συνήθιζε -όπως κάθε χριστιανός- να προσεύχεται με το "Πάτερ ήμών" και να τελειώνη την προσευχή του με τα λόγια "Ρυσαι ήμας από του πονηρού", κάποια μερα άνοιξε από περιέργεια ένα βιβλίο μαγείας πού είχε πέσει στά χέρια του. Χωρίς, λοιπόν, να υπολογίζη τον κίνδυνο διάβασε λίγο, δοκιμαστικά, επικλήσεις του διαβόλου!


Έτσι κάποια νύχτα, ενώ κοιμόταν, είδε στον ύπνο του ένα γιγαντιαίο άράπη, πού του είπε:
-- Ήρθα, επειδή με κάλεσες! Εμπρός λοιπόν, άν θέλης να σ’ έξυπηρετησω, προσκύνησέ με!
Ο άνθρωπος, έντρομος, του άποκρίθηκε:
-«Κύριον τον Θεόν μου προσκυνήσω και αύτω μόνω λατρεύσω».
Τότε ο αράπης, γεμάτος θυμό, του έδωσε ένα φοβερό ράπισμα στο πρόσωπο και του είπε:
-- Αφού δεν με προσκυνάς, τότε γιατί με προσκαλείς;

Ο χριστιανός ξύπνησε, ένοιωσε αφόρητο πόνο στο πρόσωπο του και έβαλε τις φωνές και τα κλάματα.
Κάποιοι, πού τον άκουσαν, μαζεύτηκαν γύρω του και είδαν το μάγουλο του πρησμένο και κατάμαυρο. Παρουσίαζε δέ άποτρόπαιο και ελεεινό θέαμα.

Σέ λίγες μερες ή κατάστασι του χειροτέρεψε. Πρήσθηκε και μαύρισε όλο του το πρόσωπο τόσο πολύ, πού έκλεισαν τελείως τα μάτια του. Έστειλαν λοιπόν και κάλεσαν τον Άγιο Διονύσιο από το μοναστήρι του στον Όλυμπο, ο Άγιος έτρεξε αμέσως κοντά του και προσευχήθηκε πολύ γι’ αυτόν. Έψαλε Παράκληση στην Παναγία και τον έχρισε με άγιο έλαιον. Τότε ο δαιμονόπληκτος θεραπεύθηκε τελείως! Καί όλοι οι παριστάμενοι δόξασαν τον θεόν και τίμησαν τον πιστό δούλο Του Διονύσιο.194

Βέβαια, ο διάβολος πρώτα είναι Θεομάχος και ύστερα είναι μισάνθρωπος. «Εμίσησεν πρότερον, μας λέγει ο μεγας Βασίλειος, και ετραχηλίασε κατά του Θεού του παντοκράτορος, κατεφρόνησε του Δεσπότου, ήλλοτριώθη του Θεού. Έπειδάν (και όταν) είδε τον άνθρωπον "κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού", μή δυνάμενος εις Θεόν τραπήναι...» (δεν μπορούσε πλέον να πάη πρός τον Θεόν ούτε να βλάψη τον Θεό μπορούσε), τότε τί έκαμε; «...εις την εικόνα του Θεού την εαυτού πονηριάν εκένωσε».195 Όλη του την πονηριά την άδειασε στην εικόνα του Θεού, δηλαδή στον άνθρωπο.


Οι δαίμονες έχουν δύναμι;


Έχουν και πολύ μεγάλη μάλιστα. Πολύ μεγαλύτερη από τη δύναμι των ανθρώπων, αλλά μικρότερη των Αγγέλων και του Θεού. Προκειμενου να κάνουν κακό στους άνθρώπους, ο Θεός τους συγκροτεί και τους έμποδίζει, μή αφήνοντάς τους να χρησιμοποιούν ολόκληρη την δύναμι τους, αλλά επιτρέπει να έκδηλωθή αυτή τόσο, όσο χρειάζεται εις τον άνθρωπο για να σωφρονισθή, και στή δαιμονική κακία για να άποκαλυφθή μπροστά στά μάτια μας, ώστε να πάρουμε τα κατάλληλα μέτρα.196 Αύτή είναι ή γνώμη και ή συμβουλή τού άγιου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Ο πειρασμός είναι πάντοτε επιφανειακός. Δεν χτυπάει ποτέ στο κέντρο της καρδιάς. Δεν επιτρέπεται ποτέ στον διάβολο να θίξη την ψυχή μας ούτε με τη βία μπορεί να μας ύποτάξη: «Βία ού κρατεί, ούδέ τυραννίδι, ούδεν’ άναγκάζων, ούδέ βιαζόμενος» μας λέγει ο ίδιος Άγιος, «μόνον ύπόμνησιν του κακόύ ύποβάλλει».197 Ερεθίζει και διεγείρει τον άνθρωπο στο να διαπράττη το κακό.
Η δύναμίς του δεν είναι ποτέ προγνωστική, ο διάβολος δεν προγνωρίζει ποτέ άκριβώς και καθαρώς τα μέλλοντα. Ορισμένα όμως τα άντιλαμβάνεται από την πείρα πού έχει.


Γιατί μας πολεμεί ο διάβολος;

Πρώτον, μας πολεμεί εξ αιτίας της οκνηρίας μας. Εϊμεθα πνευματικά τεμπέληδες. Έρχονται δύσκολοι καιροί και δεν λαμβάνουμε τα μέτρα μας, γιατί είμεθα άδιάφοροι, να άντι μετωπίσου με τη μεγάλη φουρτούνα πού έρχεται και πού σαρώνει τα πάντα, άκόμη και την πίστι.
Πρέπει να τονωθή οπωσδήποτε ή πίστις μας με δουλειά πνευματική, με νηστεία, με άγρυπνία, με προσευχή, με προσπάθεια, με συμμετοχή στά Μυστήρια, είδικώτερα στή Θεία Εύχαριστία και στην ιερά Εξομολόγησι. Η έλλειψις δυνατής πίστεως και έργων πίστεως δίδουν δικαιώματα στον διάβολο να προκαλή πειρασμούς.

Μας πολεμεί ο διάβολος, κατά δεύτερο, έξαιτίας της ύπερηφάνείας μας. Εϊμεθα ύπερήφανοι, κενόδοξοι, έγωιστές. Εξ αιτίας αυτού τού εγωισμού, της ύπερηφανείας, της κενοδοξίας και της άλαζονείας, παραχωρεί ο Θεός να πειραζώμεθα από τον διάβολο, για να μάθουμε την ταπείνωσι, αφού μόνον «όστις ταπεινώσει εαυτόν ύψωθήσεται».198 το κλειδί, πού θά μας άνοιξη την πόρτα τού παραδείσου, είναι ή ταπείνωσις.

Δυστυχώς, έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Νομίζουμε ότι όλα τα ξέρουμε. Τίποτε δεν ξέρουμε. Αυτό πού ξέρουμε, είναι πώς θά βγάζουμε τα μάτια μας καλύτερα... για να παραμείνουμε για πάντα τυφλοί. Νομίζουμε ότι είμαστε καλοί και εύάρεστοι στον Θεό...
Ο πονηρός μας πειράζει, άποβλέποντας στο να μήν πετύχουμε το καλΘ όπως πρέπει, όπως δηλαδή το θέλει ο Θεός, αλλά όπως βολεύει τα πάθη μας. Έτσι προκαλείται ο αύτοθαυμασμός, ή αύτονόμησις, ή κολακευτική αύτοϊκανοποίησις, ή έγωπάθεια και τέλος ή αύτοθέωσις. Καί ή ζημιά ολοκληρώνεται ή με τον έπαινο των άνθρώπων ή με τον έπαινο, πού προκαλούν οι ίδιοι οι λογισμοί μας.

Καί αύτοί άκόμα πού βρίσκονται μεσα στην Εκκλησία, έχουν ψευδαισθήσεις. Δεν βλέπουν μέσα τους τον διάβολο-κόλακα, πού με τον λογισμό δημιουργεί "ανάπαυσι" και αύτοϊκανοποίησι. Δεν είσαι τίποτε, πάτερ Στέφανε, και άς σε καμαρώνουν και άς σε χειροκροτούν οι άλλοι.«Τάφος κεκονιαμενος.» Αύτο είσαι! Ναι, ο «Θεός ύπερηφάνοις άντιτάσσεται»199 και «Ο Θεός διεσκόρπισεν όστά άνθρωπαρέσκων».200


Ένας άπλός ίερεύς μου διηγήθηκε πολύ ταπεινά τα εξής:
«Μιά φορά ήρθε στην ιερά Εξομολόγησι κάποια δαιμονισμενη.~Ηταν έτοιμη να μου έπιτεθή. Είχε γουρλώσει τα μάτια, σηκώθηκε επάνω, μου έδειχνε τα νύχια της, τα δόντια της...
Πότε μούγκριζε σαν το βόδι και πότε φώναζε με μακρόσυρτες κραυγές σκύλου... Έπεσε κάτω μπρούμυτα και προσπάθησε να μου δαγκώση τα πόδια! την εμπόδιζε όμως το πετραχήλι, για μιά στιγμή φοβήθηκα. Καί μου λέγει με μουγκρητά και απειλητικά:
-Θα σε συντρίψω, θά σε διαλύσω... Δεν ξέρεις αυτή τη στιγμή τί φοβερή δύναμι διαθέτω!
Εγώ δεν μίλησα.
--Δέν μιλάς, έ; είσαι ο φοβερώτερος εγωιστής, πού έχω δει στή ζωή μου!


Κι εγώ της άπαντώ πολύ άπλα:
-Ναί, είμαι πράγματι εγωιστής και υπερήφανος, συγχώρεσέ με, και της έβαλα μετάνοια.

Οπότε λούφαξε το δαιμόνιο, έσκασε, την έρριξε κάτω και ελευθερώθηκε ή άρρωστη!
Η ταπείνωσις διά μέσου της πανευλογημενης Ιερωσύνης έδιωξε το δαιμόνιο». Δόξα Σοι, ο Θεός!201

Τρίτον, παραχωρεί ο Θεός τον πόλεμο, τον πειρασμό να μας ενοχλή, γιατί ο διάβολος έχει φθόνο, κακία, έχει πονηριά, πού εκδηλώνονται έτσι: με πειρασμούς, με θλίψεις, με στενοχώριες, με πιέσεις. Οι δαίμονες λοιπόν μας πειράζουν, όχι για τα σφάλματα πού έχουμε διαπράξει, αλλά για την τυχόν αρετή και προκοπή πού έχουμε πετύχει- αυτός ο πειρασμός είναι καλός και ώφέλιμος.

Τέταρτον, ζητεί ο διάβολος να μας φέρη σύγχυσι και ταραχή, για να μήν μπορούμε να προκόψουμε στο καλό και προπαντός για να τυφλώση και να έκμηδενίση τη μετάνοια μας. Φέρνει σύγχυσι στις πράξεις, και ιδιαιτέρως σύγχυσι στο νου μας και μας μπερδεύει, δημιουργώντας αμφιβολίες, όλιγοπιστίες και ταλαντεύσεις μεσα μας. Άν όμως ξυπνήσουμε από την διαμαρτυρία της συνειδήσεως, τότε θά έλθουμε σε αύτογνωσία.

Η αύτογνωσία θά φέρη, την «οίκείαν
κατάγνωσιν», δηλαδή την αύτομεμψία. Η αύτομεμψία θά φέρη την κατά Θεόν λύπη, θά φέρη την κατάνυξι, το πένθος, τον πόνο, τη συντριβή. Άρα θά μας σηκώση από την πτώσι και τότε θά ζητησουμε οδηγό σωτηρίας. Θα τρέξουμε στην Εκκλησία για να σωθούμε. Θα φωνάξουμε: «Ιησού, υιέ Δαυίδ, έλέησον ήμας», «Κύριε Ιησού Χριστέ, έλέησόν με τον άμαρτωλό».

Παρά ταύτα όμως, ύπάρχουν πολλοί πού άρνουνται την ύπαρξι του διαβόλου. Λένε ότι δεν ύπάρχει, ότι είναι μιά άόριστη δύναμι του κακόύ. Είναι θλιβερό για τους χριστιανούς να αρνούνται μιά χιλιομαρτυρημενη αλήθεια της Αγίας Γραφής και της πίστεως. Η άρνησις του σατανά είναι θανάσιμη παγίδα, για να μπορή να μας "πιάνη" όλους, αφού δήθεν δεν ύπάρχει. Καί αυτή την ιδέα ο ίδιος την καλλιεργεί και την διαδίδει, γιατί χωρίς την ύπαρξι του διαβόλου οι άνθρωποι πολύ εύκολα άμαρτάνουν.

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στον "Αόρατο πόλεμο" λέγει αναφερόμενος στο διάβολο: «Ήξευρε, (πρέπει να μάθης, χριστιανέ,) ότι και ο εωσφόρος και πρώτος των άγγέλων, ο οποίος προηγουμένως ήταν άνώτερος από την άλογη φαντασία και έξω από κάθε σχήμα και χρώμα και αϊσθησι, ώς νους λογικός και άύλος..., ύστερον φαντασθείς και σχηματίσας τον νου του με την ίσοθείαν, έπεσε από έκείνην την άνείδεον και ασχημάτιστον και άπαθή και ένιαίαν άύλίαν του νοός, κάτω, εις την πολυσχημάτιστον και πολυμεριστον και παχυλήν φαντασίαν..., κι έτσι από άγγελος άσχημάτ ιστός, άύλος και άπαθής, έγινε διάβολος ύλικός, τρόπον τινά πολύσχημος και εμπαθής...

...Ο διάβολος ονομάζεται ζωγράφος παντομίμητος, όφις πολύμορφος και την γήν των παθών εσθίων, φαντασιοσκόπος και άλλα πολλά, από τον ίδιο δέ τον Θεόν παριστάνεται ώς σωματοποιημένος δράκων με ουρά, με νεύρα, με πλευράς, με ράχη, με μύτη, με οφθαλμούς, με στόμα, με χείλη, με δέρμα, με σάρκες και άλλα όμοια τοιαύτα...».202

Ο Θεός, όταν κατεδίκασε, τρόπον τινά, τον διάβολο για την διαβολή, πού έκανε στην Εύα, του είπε: «και γήν φαγή πάσας τάς ή μέρας της ζωής σου».203 "Γη" είναι τα πάθη, πού εμφωλεύουν εις τό σώμα και τρέφονται άπ’ αυτά. Τρέφεται δηλαδή ο διάβολος από τα πάθη, γι αύτό φροντίζει να καλλιεργή μέσα στή γή της ψυχής μας τα πάθη. Γιά να μπορή από αυτά να συντηρήται. Αύτή είναι ή άποψις των Νηπτικών Πατέρων της Εκκλησίας.

Καί συνεχίζοντας ο άγιος Νικόδημος γράφει: «Όθεν, άγαπητέ μου άδελφέ και χριστιανέ, μάθε ότι ή ποικιλόμορφος φαντασία, επειδή άκριβώς είναι εφεύρημα και γέννημα του διαβόλου (είναι δηλαδή μεταπτωτικό φαινόμενο, πριν την πτώσι δέν ύπήρχε φαντασία), έτσι είναι και ποθητή κατά πολλά εις αύτόν. Επειδή κατά τους Αγίους είναι ή γέφυρα, διά μέσου της όποιας περνούν οι φονικοί δαίμονες και έτσι σμίγουν μέ την ψυχή και την κάνουν κατοικητήριο αισχρών, πονηρών και βλασφήμων λογισμών και όλων των άκαθάρτων παθών, ψυχικών και σωματικών...».204

Αύτό μας λέγει και ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναίτης: «Νόες όντες ποτέ και αύτοί και της άύλίας εκείνης και λεπτότητος έκπεσόντες, ύλικήν τινα παχύτητα έκαστος κέκτηται (άπέκτησε ο καθένας από αύτούς κάποιο πάχος)...Καί συνεχίζει ο Άγιος: «Ύλώδεις πώς γεγονότες, ταίς των ύλικών παθών έξεσιν (οί δαίμονες)...».205

Γι’ αύτό λέμε ότι οι δαίμονες είναι παχύτεροι των Αγγέλων και λεπτότεροι των άνθρώπων. Έχουν την παχύτητα της άμαρτίας, πού είναι, τρόπον τινά, ύγρό στοιχείο. Γιά ύγρότητα, πού άποκτά ο νους, μας μιλάει και ο Μέγας Βασίλειος.206 Μιά "υγρασία" είναι ή παχύτης της άμαρτίας.

Επομένως, πρέπει να προσέχουμε πολύ τη φαντασία, πού είναι ή πλέον καταστρεπτική "γέφυρα των δαιμόνων". Οί δαίμονες βρίσκονται πέριξ της καρδίας και όχι μέσα σ’ αύτήν. Τά πάθη και οι λογισμοί βέβαια μας πολεμούν εκ της καρδίας, διότι λέγει ο Κύριος «έκ γάρ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι...»207

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμας τό βέβαιοί: «Ότι δέ και οι εχθροί δαίμονες τριγύρω εις την καρδίαν κρύπτονται και εύρίσκονται, κατ’ ενέργειαν όμως και ούχί κατ ούσίαν...»,208 δηλαδή δέν εύρίσκονται μέσα στήν καρδιά του άνθρώπου, έχοντας κατοχή, αλλά μόνο κατά την ένέργεια τους.

Τό ίδιο μαρτυρεί και ο άγιος Διάδοχος Φωτικής λέγων ότι: πρό μέν τού άγιου Βαπτίσματος ή θεία Χάρις παρακινεί τόν άνθρωπο στά καλά έξωθεν, ο δέ σατανάς εμφωλεύει στά βάθη της ψυχής και της καρδίας. Αφού όμως ο άνθρωπος βαπτισθή, ο μέν δαίμων έξω της καρδίας γίνεται, ή δέ Χάρις έσω...Δηλαδή ο δαίμων μας πειράζει από έξω, ή δέ Χάρις έμφωλεύει και βασιλεύει ώς θρόνος μέσα στήν καρδιά... Καί μετά τό Βάπτισμα, παραχωρείται να εύρίσκωνται στά βάθη του σώματος, σαν να πή κανείς στήν επιφάνεια της καρδιάς,
πρός δοκιμασίαν της ελευθερίας μας και του αύτεξουσίου, και από κεί καπνίζουν τόν νουν.,.μέ την ύγρότητα των σαρκικών ήδονών.209


Καί συνεχίζει ο άγιος Νικόδημος: « Διά τούτο λέγουσιν οι Πατέρες ότι οι δαίμονες δέν άγαπούν να ήξεύρουν οι άνθρωποι ότι αύτοί εύρίσκονται μέσα των, ϊνα μή, τούτο γινώσκοντες, διώκωσιν αύτούς από εκεί και πολεμώσιν αύτούς μέ τό όνομα του Ιησού Χρίστου, τό έν τη καρδία λεγόμενον...»210


Κάποτε ένας ίερεύς, ο πατήρ Δημήτριος, μου διηγήθηκε τό έξής γεγονός, πού άκουσε ο ίδιος:

Κάποιος ιερομόναχος, είχε ένα δώρο, μιά εύλογία, από τόν επίσκοπο πού τόν έχειροτόνησε, τόν μακαριστό Νικόλαο Χαλκίδος. Ποιά ήταν ή ευλογία; ένα κομποσχοίνι εκατοστάρι.

-Νά τό έχης, του είχε πεϊ, τυλιγμένο στο χέρι σου και όταν έχης δυσκολίες αλλά και οποτε θέλης να προσευχηθής, να τό κρατάς και συνεχώς να λέγης την εύχούλα: «Κύριε Ιησού Χριστέ, έλέησόν με».Έτσι κι έκαμε.

’Ένα βράδυ ξύπνησε απότομα μέ την αίσθησι της παρουσίας κάποιου μέσα στο δωμάτιο.Άνοιξε τα μάτια του και είδε τρομαγμένος έναν γίγαντα μέχρι τό ταβάνι ψηλά... φοβερό, μέ μάτια πού πετουσαν φλόγες, να του λέη αγριεμένος:

-Άν τό βγάλης αύτό από τό χέρι σου, πού μου ρουφά τό αίμα σαν τη βδέλλα, εγώ θά σε κάνω δεσπότη! Καί συγχρόνως του έδε ιχνε τό κομποσχοίνι, πού ήταν τυλιγμένο στον καρπό του, γιατί κοιμόταν μ’ αύτό. Καί εξαφανίστηκε!

Ο ιερομόναχος, μέ τη συμβουλή του Πνευματικού του, δέν τό έβγαλε από τό χέρι του, αλλά και δεσπότης αξιώθηκε να γίνη.
Αύτή ή δαιμονική οπτασία τα λέει όλα. Είναι ή πλέον άποστομωτική άπάντησι σ' όλους εκείνους, κληρικούς και λαϊκούς, πού πολεμουν ή κοροϊδεύουν τό κομποσχοίνι και την εύχούλα.211

Στόν σατανά δεν ύπάρχει αλήθεια. «Ούκ έστιν αλήθεια έν αύτω».212 Είναι πηγή και πατήρ του ψεύδους, ο διάβολος, πού παρασύρει ολόκληρη την άνθρωπότητα μέ «τά νοήματα» και «τάς μεθοδείας»212 του στήν καταστροφή. Ο σατανάς είναι θετική κακή δύναμις γιά όλους μας. Έχει νουν, γνώσι, βούλησι, ελεύθερη θέλησι κα
προσωπική δύναμι, πού του έδιδε την ικανότητα πρό της Άναστάσεως να έννοήση, έστω και σκιωδώς, ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού.


• Στό Σαραντάριον όρος λέγει στον Χριστόν: «εί υιός εί του Θεού, είπε ϊνα οι λίθοι ούτοι άρτοι γένωνται».214
• Στή χώρα των Γαδαρηνών λέγει ή λεγεώνα των δαιμόνων στο Κύριο: «Τί ήμίν και σοί (τί έχεις μαζί μας), Ιησού υιέ του Θεού; ήλθες ωδε πρό καιρού βασανίσαι ήμάς;»215

Υπάρχουν δαίμονες, πού είναι πονηρότεροι ο ένας από τόν άλλον. Στόν σατανά ύπάρχει σοφία δαιμονιώδης και γνώσις δαιμονιώδης, «Ούκ έστιν αύτη ή σοφία άνωθεν κατερχόμενη, άλλ’ έπίγειος, ψυχική, δαιμονιώδης».216

Οί δαίμονες γνωρίζουν και πιστεύουν ότι ύπάρχει ΘΕΟΣ άληθινός. Άπό την δημιουργία τους, πριν πέσουν, γνώριζαν την ΤΡΙΑΔΙΚΟΤΗΤΑ του ΕΝΟΣ Θεού, και από τίς επιτιμήσεις του Χρίστου εναντίον τους μετά την ένανθρώπησί Του, άντιλαμβάνονταν έστω και σκιωδώς την Θεότητα Του. «Καί τα πνεύματα τα άκάθαρτα, όταν αύτόν έθεώ-ρουν, προσέπιπτον αύτώ και έκραζον λέγοντα ότι σύ εί ο υιός του Θεού». Καί τότε ο Ιησούς «πολλά έπετίμα αύτοίς (αύστηρά διέταζε τα άκάθαρτα πνεύματα, πού ήταν μέσα στους άνθρώπους), ϊνα μή φανερόν αύτόν ποιήσωσι».217

Βλέπομε δηλαδή να άναγνωρίζεται έστω και σκιωδώς ή θεότης του Χρ ιστού από τους δαίμονες και ταυτοχρόνως να έχη κρατηθή άποκε-κρυμμένη ή θεία σοφία, διότι έάν οι δαίμονες έγνώριζαν τό μυστήριο της σοφίας του Θεού, δέν θά έσταύρωναν τόν Χριστόν.

Οί Πατέρες της Εκκλησίας τονίζουν ότι τους δαίμονες δέν τους άπάτησε, δέν τους ξεγέλασε ο Θεός, αλλά αύτοαπατήθηκαν οι ίδιοι, μή γνωρίζοντες τη σοφία του Θεού- διότι έχουν μερική γνώσι και όχι παγγνωσία, έχουν μερική σοφία και όχι πανσοφία.

Από τους πρώτους χριστιανούς μέχρι και ήμών, των σημερινών, σε όλους μας μία είναι ή βεβαιότης: ότι έρχεται ο πονηρός και άρπάζει τόν έσπαρμένο λόγο του Θεού από τις καρδιές των πιστών, από μέσα μας, γι αύτό είναι και θεομάχος και φθονερός. Δεν θέλει την πνευματική μας προκοπή. Ό,τι σπέρνεται στις καρδιές όλων μας, προσπαθεί είτε διά μέσου των παθών είτε διά μέσου της τετράγωνης λογικής, του όρθού λόγου είτε διά μέσου ασεβών άνθρώπων, να τό άφαιρέση. Νά βγάλη από μέσα μας τόν σπόρο,
τόν σωτήριο λόγο του Θεού. Προσέξτε πόσοι σας φέρνουν άντίρρησι μέσα από τό σπίτι. Γι’ αύτό λέγει ο Κύριος: «καί εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αύτου ».218

Ό διάβολος είναι αύτός, ο όποιος ώς φοβερό παράσιτο είχε ύποτάξει ολόκληρη την κτίσι στον θάνατο και τη φθορά.

Λοιπόν, να λάβουμε τα μέτρα μας. Ο διάβολος είναι παμπόνηρος και «άνθρωποκτόνος ην άπ’ άρχής».219 Φονεύει τις ψυχές μέ τό να σπέρνη την άμαρτία, την κακία, τόν φθόνο, την πονηριά, τη ζήλεια, τό ψεύδος, τόν θυμό, την οργή, την ύπερηφάνειά, την άσέλγεια και τόσα άλλα. Αλλά και σπρώχνει τόν άνθρωπο να σκοτώνη, όπως ο Κάϊν τόν ’Αβελ.

Ποιός φέρνει διχόνοιες και μίση; ποιός θηριομαχεί; ποιός μας βάζει να όργισθούμε εναντίον του οικείου μας και να δημιουργήσουμε φασαρία μέσα στο σπίτι; Εμείς, πού τόσο ο ένας άγαπα τόν άλλον, πώς σε μιά στιγμή μας έρχεται να τόν "ξεσχίσουμε"; Ποιός δημιουργεί έμφυλίους σπαραγμούς και πολέμους; Ο διάβολος! αύτός ο μεγάλος άπατεώνας.

Ό Εωσφόρος θέλησε να γίνη θεός, όχι από άγάπη πρός τόν Δημιουργό του, όπως ο μαθητής θέλει να μοιάση στον διδάσκαλό του, αλλά από φθόνο, από εγωιστική έπαρσι, μέ άνταρσία και άποστασία άπ’ τόν παναγαθο Θεό. Καί δυστυχώς τόν Εωσφόρο τόν άκολούθησαν στήν πτώσι του και πολλοί άλλοι άγγελοι, όσοι συγκροτούσαν κατάτή Παράδοσι τό δέκατο άγγελικό τάγμα.

Κι έτσι, άγγελοι και Εωσφόρος, μέ την έλεύθερη και θεληματική τους άποστασία, μετετράπησαν αύτόματα από αγαθούς σε κακούς. Δηλαδή, άπομακρυνόμενοι από την πηγή του Φωτός στερήθηκαν τό τριαδικό άκτιστο φώς και γέμισαν σκοτάδια, έγιναν σκοτεινοί. Αρνήθηκαν και στερήθηκαν την ίδια τους την αγαθή φύσι και μέ τη θέλησί τους -ελεύθερα- την έκαναν κακή. Η κακία λοιπόν ξεκίνησε από την προαίρεσι τους και όχι από την φύσι τους. Η μοναδική αιτία και άρχή του κακού είναι ή άρνησις και ή στέρησις του αγαθού." Ετσι τό κακόν δέν είναι κάτι πού προύπήρχε ή πού ύπάρχει άνεξάρτητα. Δεν είναι ύπαρξις. Δεν έχει άρχή. Είναι μία κατάστασις, πού συνδέεται άμεσα και απόλυτα μέ την έλευθερία και την θέλησι των προσώπων πού τό διαπράττουν.

Κάποιος ασκητής είχε φθάσει σε τόσο μεγάλα ύψη άγιότητος και άρετής, ώστε συνομιλουσε μέ τους Αγγέλους. Κατέβαιναν οί Άγγελοι και έπιανε κουβέντα μαζί τους, κι έτσι γνώριζε, διά του Αγίου Πνεύματος και διά μέσου των Αγγέλων, τις άποκαλύψεις και τα μυστήρια του Αγίου Θεού και τα πράγματα του ούρανου και της Βασιλείας Του.

Καί όχι μόνο μιλούσε μέ τους Αγγέλους, αλλά μιλούσε και μέ τόν διάβολο. Τόση δύναμι είχε.

Λυπήθηκε, λοιπόν, τόν διάβολο γιατί τόν έβλεπε να είναι κακομούτσουνος, άσχημος, βρώμικος, σκοτεινός, τρισάθλιος..., καί του λέει:
-Βρέ φουκαρά, τί θά γίνη μέ σένα; Γιά σένα δέν υπάρχει σωτηρία; Αύτός έκανε ότι τάχα άναρωτιέται και ο ίδιος!
--Έ, ξέρω έγώ;... Λές να ύπάρχη;...
-Καλά, θά τό κανονίσω εγώ! Θά τό κανονίσω. Φύγε και έλα σε μερικές ήμερες να τα ξαναπούμε, του είπε ο άσκητής.
Κατέβηκαν λοιπόν πάλι οί Άγγελοι, ποιός ξέρει; ίσως και γιά να του φέρουν και ούράνια τροφή...(γεγονός είναι αύτό) και τους ρώτησε:
-Τί θά γίνη μέ τόν διάβολο;
-Θά σου απαντήσουμε, του είπαν οι Άγγελοι.
Κάποια στιγμή, πήραν την άπάντησι από τόν Θεό και την είπαν στον άσκητή. Όταν λοιπόν ξαναεμφανίστηκε ο δαίμονας, αύτός μέ χαρά του είπε:
-Τρέξε διάβολε! Υπάρχει και γιά σάς σωτηρία! Ο Θεός περιμένει μόνο μιά λέξι, αλλά βγαλμένη από την καρδιά σας.
-Ποιά λέξι; ρώτησε ο διάβολος.
-«ΗΜΑΡΤΟΝ»
-Έμεϊς να πούμε αύτήν τη λέξι; Αύτός να την πή!(Ό Θεός δηλαδή!!!)
Καί έσκασε ο δαίμονας μπροστά στον όσιο άσκητή, άφήνοντας πίσω του βρωμιά, καπνό και δυσωδία, αυτά πού άφήνουν οι δαίμονες, όταν σκάνε.220

Ό Εωσφόρος, ο διάβολος, (Εωσφόρος: είναι ο άνατέλλων ήλιος ή αύτός πού φέρει τό φως) και οι άγγελοί του, μετά την άποτυχία τους να γίνουν όμοιοι μέ τό Θεό, δηλαδή θεοί, δέν θέλησαν να μετανοήσουν και να έπιστρέψουν και πάλι κοντά στον παναγαθο Τριαδικό Θεό. Εάν ήθελαν, θά μπορούσαν, όπως μπορεί και ο άνθρωπος. Καί ΤΩΡΑ άν πούν «ήμαρτον», ξαναγίνονται φωτεινοί Άγγελοι. Αύτοί όμως άντιθέτως έγιναν έντελώς άναίτια και άδικα άσπονδοι και θανάσιμοι εχθροί του Θεού! Αύτό άκριβώς ύπήρξε και είναι ή αιτία της σταθεροποιήσεως του διαβόλου-σατανά και των άγγέλων του, θεληματικά, μόνο στο κακό.

Ο διάβολος ούτε θέλει ούτε άγαπα πλέον τό αγαθό, τό καλό, τό φως, την άλήθεια και την άρετή. Έτσι λοιπόν, μετά τη θεληματική και έλεύθερη έκπτωσί του από τό αγαθό και την αγαθή του φύσι, ο Εωσφόρος και οι άγγελοί του διεστράφησαν τόσο πολύ, ώστε από φθόνο να μισούν θανάσιμα και τελείως άδικα τόν πανάγιο Θεό και μαζί τα αγαθά και εύτυχισμένα κοντά Του πλάσματα, Αγγέλους και άνθρώπους.
Τί μπορούσε όμως να κάνη ο διάβολος ώς περιορισμένο πλάσμα ένάντια στον άπειρο και παντοδύναμο Πλάστη του και Θεό; Τίποτα! Αλλά ούτε και τους αγαθούς Αγγέλους μπορούσε να βλάψη, μετά τη σταθεροποίησί τους στο αγαθό-καλό. Έτσι στράφηκε μέ πολλή μανία, κατά της εικόνας του Τριαδικού Θεού, δηλαδή κατά του άνθρώπου, πού ήταν τόσο εύτυχισμένος στον παράδεισο.


• Ο διάβολος είναι συκοφάντης. Η λέξις «διαβολή» προέρχεται από τό ρήμα «διαβάλλω», πού σημαίνει «συκοφαντώ». Συκοφαντώ θά πή: ψεύτικα κατηγορώ. Οί ψεύτικες κατηγορίες είναι συκοφαντίες και ή συκοφαντία είναι διαβολή, άρα πράξις διαβολική. Από την άνταρσία κατά του Θεού, εκείνος πού άντιστέκεται στο Θεό, ο εχθρός και πολέμιος του Θεού, ώνομάσθηκε σατανάς. Από τις συκοφαντίες και τα ψεύδη κατά του Θεού, κατά τής Εκκλησίας Του, κατά της άρετής, κατά του αγαθού, κατά των Αγγέλων, κατά των Αγίων και όλων των καλών, ώνομάσθηκε διάβολος.

• Ο διάβολος είναι και πονηρός. Τί σημαίνει πονηρός; Η λέξις είναι σύνθετη και παράγεται από τό «πένομαι» καί« πονώ». Είναι δηλαδή ο μόνος πραγματικά πένης, φτωχός, γυμνός και τρισάθλιος. Είναι γυμνός και τρισάθλιος, γιατί στερείται της Χάριτος του άγιου Θεού, του φωτός της δόξης Του και της κοινωνίας μαζί Του. Έχει άπομακρυνθή άπ’ Αύτόν κι αυτή ή άπομάκρυνσις τόν γέμισε από
πόνο, και δυστυχία. ΚΓ αυτή την ανέκφραστη δυστυχία, αυτή τη γύμνια κι αύτόν τόν πόνο, θέλει να την μεταδώση και στους άνθρώπους. Γι’ αύτό θέλει να μας άπομακρύνη από τόν Θεό, γιατί κάθε άνθρωπος, πού είναι άπομακρυσμένος από τόν Θεό, είναι δυστυχισμένος.

• Είναι ο διάβολος πένης και φτωχός, γιατί στερείται τόν άπειρο πλούτο της ούρανίου Βασιλείας του Θεού και συγχρόνως βέβαια πονάει άφόρητα, γιατί στερείται της χαράς, της αγάπης, της άύλου δό-ξης και της θείας μακαριότητος.

• Ονομάζεται όμως και πειράζων ή πειραστής. Συνεχώς πειράζει τόν άνθρωπο. Τόν βάζει σε σκληρές δοκιμασίες, ή γιά να τόν λυγίση ή γιά νάτόν παραπλανήση. Ακόμα και σε Άγγελο φωτός μετασχηματίζεται, γιά να άπατήση και να παραπλανήση τόν πιστό χριστιανό, σαν άρχιαπατεώνας, που είναι.

• Λέγεται άκόμα και «κοσμοκράτορας του σκότους τού αίώνος τούτου».221 Όχι βέβαια κοσμοκράτορας μέ απόλυτη έννοια, αλλά μέ την έννοια ότι κυριαρχεί και βασιλεύει όσο διαρκεί ή παρούσα ζωή στους κακούς άνθρώπους και όχι στους έναρέτους. Σ’ αύτούς βασιλεύει και σ’ αύτούς είναι άρχοντας και θεός.


• Επίσης ο διάβολος στήν'Αγία Γραφή ονομάζεται και δαίμων ή δαιμόνιον.
Όσοι από τους άνθρώπους είναι αιχμάλωτοι των παθών, γίνονται αιχμάλωτοι και του διαβόλου. Αν καλλιεργούμε τα πάθη, τόν διάβολο ύπηρετουμε, γι' αύτό όλη μας ή προσπάθεια θά είναι να χτυπηθούν τα πάθη, πού σκοτίζουν τόν νου. Ο άγώνας πού γίνεται από την Εκκλησία μέσα από τα σωστικά Μυστήρια της, ιερά Έξομολόγησι και Θεία Κοινωνία, είναι γιά να φωτισθή ο νους. Μόνον άν φωτισθή ο νους μας, θά άπαλλαγούμε από τα πάθη.

Γιά να διατηρήση τόν σκοτισμό του νου, ο διάβολος, χρησιμοποιεί κυρίως τό οίκειον περιβάλλον, μέ σκοπό να μήν θεραπευθή ο άνθρωπος. Θεραπεία σημαίνει άποκατάστασι της κοινωνίας μετά του Τριαδικού Θεού, χαρά, τιμή και δόξα γιά την ψυχή, άπειρο και άνέκφραστο μεγαλείο, όχι μόνο « έν τω ούρανώ»222 αλλά και στήν καρδιά του πιστού άνθρώπου.

Χρειάζεται άγώνας, γιά να ΜΗ συγκαταριθμηθούμε μεταξύ των κακών. Πολλές φορές παρ’ όλον πού έξομολογούμεθα, και μάλιστα μερικοί πολύ τακτικά, δέν διαπιστώνουμε προκοπή, άπαλλαγή από
τα πάθη, τις αδυναμίες και τις κακίες μας. Καί αύτό γιατί ή δέν σάς δίδονται σωστά οι συμβουλές από μένα ώς Πνευματικό ή εσείς δέν έργάζεσθε σωστά τις συμβουλές, όπως κι’ έγώ έναντι του δικού μου Πνευματικού. Χρειάζεται λοιπόν προσπάθεια γιά να άξιοποιήσουμε τα φάρμακα καίτά μέσα, πού μας δίδει ή Αγία μας Εκκλησία. Προσπάθεια γιά να άποκαταστήσουμε την ψυχική μας ύγεία, να φύγουμε από την τύφλωσι και να δούμε τό φως τού Θεού. Καί μέσα άπ’ αύτό τό φως θά δούμε και τόν εαυτό μας, θά δούμε και τους άλλους.


Τό κράτος, και ή εξουσία του διαβόλου, άρχισε να περιορίζεται συνεχώς μέ τήν ένανθρώπησι του Κυρίου μας Ιησού Χριστου.Όσο πυκνώνουμε τη συμμετοχή μας στά άγια Μυστήρια -άλλά όπως πρέπει- τόσο και πιό πολύ εξουδετερώνεται ή δύναμις και ή προσβολή του διαβόλου. Αύτή ή εξουσία πρόκειται να καταλυθή παντελώς μετά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας.

Γιατί ο Θεός δέν περιόρισε τελείως την δύναμι του διαβόλου;

Είναι ένα έρώτημα, πού μας άπασχολεί. Η άπάντησις είναι: πρός δοκιμήν! Καί γιά να φαίνεται και ή μεγάλη και ή άπειρη εύσπλαγχνία του άγιου Θεού. Τό άνεκτίμητο δώρο της ελευθερίας ο παναγαθος Θεός δέν τό καταργεί στον άνθρωπο, δέν τό ξαναπαίρνει πίσω από τα λογικά πλάσματά Του. Διά της ένανθρωπήσεως του Κυρίου και διά των παναγίων Μυστηρίων, ο άνθρωπος μπορεί, ΑΝ ΘΕΛΗ, να κάνη καλή χρήσι αύτήςτής ελευθερίας. Τώρα μπορεί!!!

Η δύναμις του διαβόλου, σύμφωνα μέ μαρτυρίες δαιμονισμένων είναι δύναμις-άδυναμία. Είναι κεντρί, πού δέν μπορεί να μας δηλητηριάση, άν εμείς δέν τό θέλουμε. Είναι σαν τό λυσσασμένο σκυλί, πού γαυγίζει και θέλει να μας φάη, αλλά είναι δεμένο μέ άλυσίδες. Γιά να μας δαγκάση αύτός ο σκύλος, πρέπει να πάμε κοντά του, νάτου άπλώσωμε τό χέρι μας και να τό βάλουμε στο στόμα του. Εμείς μέ τη θέλησί μας.

Κάποιος μοναχός, καθόταν έξω από την Μονή των Ίβήρων μέ πολλή και μεγάλη θλίψι. Παρ’ όλη την θλίψι του όμως, σηκώθηκε να προσευχηθή. Μόλις ύψωσε τα χέρια του πρός την Ύπεραγία Θεοτόκο, πού είναι ιστορημένη πάνω από την πύλη της Μονής, ένοιωσε ότι έπαθε μιά παράξενη άλλοίωσι. Μία ούράνια δροσιά και ένας θείος γλυκασμός έσταζε από την άγία εικόνα της Παναγίας στήν καρδιά του, ή όποια σαν πηγή άνέβλυζε δάκρυα.


http://www.paterikiorthodoxia.com/2013/ ... art-a.html
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Τι είναι τα δαιμόνια κατά Μάξιμο Ομολογητή

39
33. Εκείνος που είναι μόνο πιστός κατά το Ευαγγέλιο, μετακινεί το βουνό της κακίας του με την πρακτική αρετή. Επειδή κατανοεί την αστάθεια των αισθητών, απομακρύνει από μέσα του την διάθεση που είχε πρωτύτερα από αυτά. Εκείνος που μπορεί να είναι και μαθητής, δέχεται από τα χέρια του λόγου τα κομμάτια των άρτων της γνώσεως και τρέφει με αυτά χιλιάδες, φανερώνοντας έτσι ότι η δύναμη του λόγου αυξάνεται με την πράξη.Εκείνος που μπόρεσε να είναι και Απόστολος, θεραπεύει κάθε ασθένεια και αδυναμία. βγάζει δαιμόνια, εξορίζει δηλαδή την ενέργεια των παθών. θεραπεύει ασθενείς, επαναφέροντας μέσω της ελπίδας στη συνήθεια της ευσέβειας, εκείνους που την είχαν στερηθεί. και εκείνους που από οκνηρία χαυνώθηκαν, τους ελέγχει με την υπόμνηση της κρίσεως. Γιατί, αφού διατάχθηκε να πατεί πάνω σε φίδια και σκορπούς, εξαφανίζει την αρχή και το τέλος της αμαρτίας.

77. Δεν αρκεί στην ψυχή, για την πνευματική ευφροσύνη της, η υποδούλωση των παθών, αν δεν αποκτήσει τις αρετές με την εκπλήρωση των εντολών. "Να μη χαίρεστε, λεει ο Κύριος, γιατί υποτάσσονται σ' εσάς τα δαιμόνια", δηλαδή τα ενεργήματα των παθών, "αλλά γιατί τα ονόματά σας γράφτηκαν στον ουρανό"(Λουκ. 10, 20), καθώς μεταγράφηκαν στον τόπο της απάθειας με τη χάρη της υιοθεσίας μέσω των αρετών.

http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/t ... s-maximos/
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Περὶ Διαβόλου καὶ δαιμόνων.

40
Μέρος B΄

Ό μοναχός κατελήφθη από έκπληξι και θαυμασμό, ενώ συγχρόνως "σηκώθηκε" τό κάλυμμα της διανοίας του και είδε μέ τα νοερά μάτια του τόν σατανά να κρύβετα ι σαν κλέπτης πίσω του, στήν άκρη του πεζουλίου, από τό φόβο της Θεοτόκου.

Όταν είδε ο διάβολος τόν μοναχό να σηκώνεται γιά προσευχή, από φθόνο, έτρεξε σκυφτός και μέ φόβο, μήπως τάχα και καταφλεγή από τη θεία αστραπή της Παναγίας Θεοτόκου και έπεσε σαν σκύλος πίσω από αύτόν και του έπιασε έλαφρά τα πόδια, διότι δέν τολμούσε να τόν κοιτάξη ούτε στά μάτια, και έλεγε: «’ Ιδού του κυνός κατάβρωμα μέλλεις γενέσθαι!...».

Ό μοναχός φοβήθηκε και άφήνοντας την προσευχή, κοιτούσε πίσω του τόν πονηρό.

Η Δέσποινά μας από ψηλά του έλεγε: «Μη φοβάσαι!...».

Αύτός στρεφόταν πρός την Θεοτόκο, αλλά όταν ο δαίμονας τόν φοβέριζε, πάλι γύριζε πρός έκείνον.
Η Παναγία μας μέ φωνή πραεϊα και πολύ γλυκέιά ξανάλεγε: «Μη φοβάσαι!...Όσοι μέ τιμούν και μέ ευλαβούνται, άς μη δειλιούν και φοβούνται, διότι εγώ τους φυλάπω από κάθε κίνδυνο».

Ακούσε λοιπόν τόν λόγο Της τρεις φορές και όμως πάλι στράφηκε από τό φόβο του πίσω.

Τότε άμέσως άφαιρέθηκε άπ αυτόν ή μελισταγής εκείνη γλυκύτης και θεία κατάνυξις, πού δέν είχε ποτέ ξανανοιώσει. Η καρδιά του ψυχράνθηκε και έμεινε περίλυπος, διότι στερήθηκε γιά την παρακοή του μιά τέτοια χάρι και γλυκύτητα.223

Κάνουμε μιά δυναμική πορεία όλοι μας, από τη γή πρός τόν ούρανό. Γιά άλλους θά κρατήση τριάντα χρόνια, γιά άλλους δέκα, γιά άλλους πενήντα, γιά άλλους δέκα μέρες. Ο δρόμος της ζωής, είναι μία ανηφορική λεωφόρος στήν οποία συναντούμε δύο πράγματα: Σκυλιά πού γαυγίζουν, ώραιότατα αλλά και δεμένα, και ελκυστικές βιτρίνες. Αν κάθε φορά πού μας γαυγίζει ένας παιχνιδιάρης και ύπουλος σκύλος, καθόμαστε και συνομιλούμε μαζί του, πότε θά φθάσουμε στο τέρμα! Περιφρονουμε, λοιπόν, τα γαυγίσματα αύτών τών σκύλων, και προχωράμε παραπάνω όπου συναντούμε τις ελκυστικές βιτρίνες της άμαρτίας, πού μας αιχμαλωτίζουν. Έτσι κάνουμε και στή ζωή: ξεχνάμε τόν προορισμό μας, σκαλώνουμε, πεθαίνουμε και δέν προλαβαίνουμε να φθάσουμε στο τέρμα!

Ό μεγάλος Αγιορείτης ήσυχαστής, άσκητής και διδάσκαλος της νοεράς προσευχής ο Γέροντας Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης μας λέγει τα έξης:

«Μιά νύχτα, καθώς εύχόμουν άδιαλείπτως, ήρθα σε θεωρία κι ο νους μου, όχι τό σώμα μου, ήρπάγη εις ένα κάμπον.Έκείήσαν κατά τάξιν και κατά σειράν μοναχοί συντεταγμένοι γιά μάχη... Ένας ύψηλός ολόλαμπρος στρατηγός ήρθε κοντά μου και μου λέγει:
--Θέλεις να μπής και να πολεμήσης στήν πρώτη γραμμή;

Κι εγώ του άπάντησα ότι σφόδρα επιθυμώ να πολεμήσω μέ τους "αιθίοπας" πού βρίσκονταν απέναντι, όπου ήσαν στήν άλλη πλευρά, ώρυόμενοι και πνέοντες πυρ ώς άγριοι σκύλοι, όπου μόνον ή θεωρία τους σου έπροξένει φόβον. Άλλά σε μένα δέν ύπήρχε φόβος, διότι είχα τοσαύτην μανίαν εναντίον τους, όπου ήθελα να τους ξεσκίσω μέτά δόντια μου. Είναι αλήθεια -λέγει ο Γέροντας Ιωσήφ - ότι και ώς κοσμικός ήμουν τοιαύτης ανδρείας ψυχής.

Τότε λοιπόν μέ χωρίζει ο στρατηγός από τίς γραμμές όπου ήταν ή πληθύς των πατέρων μοναχών και άφου περάσαμε τρεις τέσσερες γραμμές συνταγματικώς, μ έφερε στήν πρώτη γραμμή, όπου ήσαν ένας-δύο ακόμη κατά πρόσωπον εναντίον των άγριων δαιμόνων. Καί αύτοί ήσαν έτοιμοι να όρμήσουν αλλά κι εγώ έπνεον εναντίον τους πυρ και μανία. Εκεί μέ άφησε ο στρατηγός λέγοντάς μου:

--Όποιος έπιθυμεί να πολεμήση άνδρείως μέ αύτούς, εγώ όχι μόνο δέν τόν εμποδίζω αλλά και τόν βοηθώ.

Ήρθα στον έαυτό μου και σκεφτόμουν: «Άραγε, τί πόλεμος θά είναι αύτός; Άπό τότε άρχισαν οι άγριοι πόλεμοι των δαιμόνων, πού δέν μέ άφησαν σε ήσυχία νύχτα-μέρα. Άγριοι πόλεμοι, άγριώτατοι. Μία ώρα δέν μπορούσα να ήσυχάσω. Άλλά κι έγώ μέ μανία τους πολεμούσα...
Έξι ώρες κάθε βράδυ έως εννέα καθισμένος στήν προσευχή, δέν έπέτρεπα και δέν συγχωρούσα στον νου μου να βγή από την καρδιά. Άπό τό σώμα μου ο ιδρώτας έτρεχε σαν βρύσι, ποτάμι. Ξύλο άλύπητο, έπάνω μου τα ξύλα έσπαζαν. Εγώ όχι. Πόνος και δάκρυα πολλά, ποτάμια τα δάκρυα, άκρα νηστεία χωρίς έλεος, χωρίς έλεος! και όλονύκτιος άγρυπνία...

Οκτώ ολόκληρα χρόνια κάθε νύχτα και μέρα αύτό τό φοβερό μαρτύριο.Έφευγαν οι δαίμονες και φώναζαν "μάς έκαψε, μας έκαψε!" Όπου έτυχε μιά νύχτα και τους άκουσε και ο πλησίον μου άδελφός ξενιζόμενος, άπορώντας δηλαδή,γιά τό ποιοι ήσαν αύτοί, πού φώναζαν μέσα στήν άγρια νύχτα. (Πρόκειται γιά τόν συνασκητή του, τόν πατέρα Αρσένιο.)


Καί επιτέλους, κατέπεσα. Κι όπως καθόμουν σαν νεκρός και καταπληγωμένος, αισθάνομαι κάποιος ν’ ανοίγη την πόρτα του κελλιού μου και να μπαίνη μέσα. Δεν γύρισα να δώ, έλεγα μονάχα συνέχεια την εύχούλα. Αισθάνομαι όμως κάποιος να μέ γαργαλάη από κάτω. Στρέφω και βλέπω τόν δαίμονα, όπως είναι κασίδης, κασιδιάρης, ή πληγωμένη του κεφαλή να βρωμάη απαίσια...Πετάγομαι έπάνω και ώρμησα σαν θηρίο να τόν πιάσω.

Καί όπως τόν έπιασα, είχε τρίχες χοίρου- και έγινε άφαντος! Στήν άφή μου άφησε την αΤσθησι των σκληρών τριχών του και την βρώμα στήν όσφρησί μου. Επιτέλους άπ' αυτή τη στιγμή έρράγη ο πόλεμος και έπαυσαν όλα και ήλθε ή ειρήνη στην ψυχή και τελεία απαλλαγή εξ όλων των παθών...» (Άπό κείνη τη στιγμή έγινε τελείως απαθής, ο άγιος αύτός ασκητής).

Εδώ τελειώνει ο Γέροντας Ιωσήφ τη διήγησί του. Άλλα τό ίδιο βράδυ, είχε και δεύτερη εμπειρία, ή οποία μας βοηθά πάρα πολύ στον πόλεμο κατά τού διαβόλου.

«...Έν τέλει εκείνη τη νύχτα ήλθα και πάλιν εις έκστασιν και βλέπω ένα μέρος πολύ ευρύχωρο, πού τό χώριζε μιά θάλασσα. Αύτός ο εύρύχωρος τόπος ήταν στρωμένος παντού μέ παγίδες πολύ καλά κρυμμένες, ώστε δέν έφαίνοντο.

Έγώ ήμουν σ’ ένα μέρος πολύ ψηλό και τα έβλεπα όλα σαν σε θέατρο. Καί αύτό τό μέρος έπρεπε να τό περάσουν όλοι οι μοναχοί.
Μέσα δέ στή θάλασσα ήταν ένας φοβερός δαίμονας, πού τα
μάτια του έβγαζαν φλόγες. Εξαγριωμένος έβγαζε τό κεφάλι του κάθε τόσο και κοίταζε! πιάνονται στις παγίδες;

Καί οι περισσότεροι δυστυχώς απ’ τους μοναχούς περνούσαν χωρίς φόβο, χωρίς προσοχή κι έτσι άλλος έπιάνετο από τόν λαιμό και τόν λάρυγγα, άλλος άπ’ τη γλώσσα, άλλος άπ’ τα μάτια, άλλος άπ’ την κοιλιά, άλλος άπ’ τη μέση, άλλος άπ’ τό στόμα, άλλος άπ’ τό χέρι, άλλος άπ τό πόδι, λίγο πολύ, σχεδόν όλοι εκτός εξαιρέσεων, έπιάνοντο από κάπου.

Καί ο δαίμονας βλέποντας τις έπιτυχίες του εγελούσε χαίρων και άγαλλόμενος. Εγώ δέ έλυπούμην σφόδρα και έκλαιγα.
--Άχ, έλεγα, πονηρέ δαίμονα! Τί μας κάνεις και πώς μας πλανάς! Ηρθα πάλι στον εαυτό μου και ήμουν μέσα στο καλυβάκι μου...»224
Γιά να πή κανείς ότι δέν φοβαται τόν διάβολο, πρέπει να τόν διακρίνη ή πνευματική ανδρεία έν Χριστώ Ιησού, όπως τόν άγιο Ιωσήφ, μέ άκρα νηστεία, μέ όλονύκτιες αγρυπνίες, μέ αδιάλειπτη προσευχή, μέ σκληρή κακοπάθεια, μέ απόλυτη εγκράτεια και μέ όλοντόν ύπόλοιπο κατάλογο των ασκητικών αγώνων. Έτσι δέν φοβάται!

Γιά να φύγη αύτός ο φόβος του διαβόλου, πού δέν είναι δουλικός αλλά προληπτικός, απαιτείται θείος έρωτας και αγάπη πολλή, διότι «ή τελεία αγάπη έξω βάλλει τόν φόβον, ότι ο φόβος κόλασιν έχει»225 και ή κόλασις είναι τό βασίλειον του σατανά, των πονηρών πνευμάτων, των δαιμόνων. Ο αγιασμός, ή τελείωσις, ή θέωσις κατέχονται από τό πλήρωμα των αρετών, πού είναι ή αγάπη. Αγάπη, όμως, όπως την προσφέρει ο Ίδιος ο Κύριος, χάριν της όποιας έπαθε κι έφθασε «μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυρού».226

Όλο οι Άγιοι έπαιρναν τα μέτρα τους- δέν έφοβούντο, αλλά πρόσεχαν. Παρ’ όλο πού ο Χριστός ήλθε να καταλύση την δύναμη τα έργα και την εξουσία του διαβόλου, έν τούτοις απαιτούνται μέτρα, προφυλάξεις και προσοχή άπ’ τους χριστιανούς, γιατί αυτά δείχνουν σύνεσι. Πρέπει να είμεθα συνετοί. Αν γίνουμε θρασείς, θά πέσουμε στήν ύπερηφάνειά και έτσι πάλι θά μας νικήση.

Προσευχή, προσοχή και νήψις μέρα-νύχτα, είναι τα πλέον απαραίτητα μέτρα, κατά τό: «γρηγορείτε και προσεύχεσθε, ϊνα μή είσέλθητε εις πειρασμόν».227 Πρέπει να ύπάρχη και ή έγρήγορσις και ή προσευχή και ή προσοχή. Γιατί πολλές φορές μπορεί να έχη
προθυμία τό πνεύμα, αλλά τό σώμα δέν συνακολουθεί. Γι’ αύτό διά του πνεύματος να άναπτύσσεται ή διαρκής προσοχή και προσευχή.«Νήψατε, γρηγορήσατε- ο άντίδικος ύμών διάβολος ώς λέων ώρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη- ω άντίστητε στερεοί τη πίστει».228 Δηλαδή πρός αύτόν τόν άντίπαλον, τόν διάβολο, άντισταθήτε, στηριγμένοι στερεά στήν πίστι. Πίστις μας χρειάζεται, διότι πίστις ώς κόκκος σινάπεως μετακινεί όρη, εξουδετερώνει πολεμίους, κάνει θαύματα, φωτίζει τόν νου.


Ό διάβολος πειράζει τόν άνθρωπο όχι όσο θέλει, αλλά όσο του έπιτρέπεται από τόν Θεό, και πάντοτε άνάλογα μέ τίς δυνάμεις μας. Δεν χρησιμοποιεί βία ο διάβολος, δέν μας έξαναγκάζει, δέν παραβιάζει τό αύτεξούσιον και την θέλησί μας- κάνει μόνον γλυκειά ύπόμνησι του κακού. Μάς δίνει ένα λουλούδι γεμάτο άγκάθια από μέσα, μας προσφέρει ένα γλυκό, γεμάτο δηλητήριο. Μας προτρέπει, μας ψιθυρίζει, μας εξαπατά. Η δύναμίς του δέν είναι ποτέ καταναγκαστική ούτε προγνωστική. Παρά ταύτα πρέπει να παίρνουμε τα μέτρα μας, να άσφαλιζώμεθα μέ όσα μέσα μας χορηγεί ή Εκκλησία μας.

Σέ τέσσερα πράγματα πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στον άγώνα μας εναντίον του διαβόλου, κατά τόν άγιο Συμεών τόν Νέο Θεολόγο:


• Πρώτον, ότι ο παναγαθος Τριαδικός Θεός στο πρόσωπο του ένανθρωπήσαντος Λόγου, Ιησού Χριστού, είναι ο μόνος Σωτήρας και Λυτρωτής. Άλλος δέν ύπάρχει.
• Δεύτερον, ότι ο εαυτός μας είναι άδύνατος και άρρωστος από τα πάθη.
• Τρίτον, κατά τό παύλειον «πάντα ισχύω έν τώ ένδυναμούντι με Χριστώ»,229 ή ένωσις μετά του Χριστού μπορεί και νικά τόν διάβολο.
Νικιέται ο διάβολος, κατατροπώνεται, έξουδετερώνεται, καταργείται ή εξουσία του, όταν ζούμε μαζί μέ τόν Χριστό.
• Καί τέταρτον, ότι ο διάβολος είναι κρυφός και ύπουλος εχθρός, δέν είναι φανερός. Αν ήταν φανερός, όλοι θά φυλαγόμασταν. Στήν ψυχή μας δέν μπορεί να κάνη κακό, παρά μόνον άν του δώσουμε έμείς τό δικαίωμα και την άδεια. Μας πειράζει δέ τόσο, όσο του έπι-τρέπει ο Θεός.230


«Άντίστητε τω διαβόλω, και φεύξεται άφ’ ύμών»231 μας λέγει ο
Αδελφόθεος Ιάκωβος. Αύτό είναι και προτροπή και διαβεβαίωσις συγχρόνως του Θεού ότι: όταν άνθιστάμεθα στον διάβολο, όταν προβάλλουμε σθεναρά άντίστασι εναντίον του, τότε απομακρύνεται από κοντά μας- «Ύποτάγητε ούντω Θεω.,.έγγίσατε τω Θεώ, και έγγιεί ύμίν. Καθαρίσατε χείρας άμαρτωλοί και άγνίσατε καρδίας δίψυχοι»,232 δηλαδή ύποταχθήτε στο Θεό μέσω της Εκκλησίας. Πλησιάστε τόν Θεό και ο Θεός θά σάς πλησιάση. Καθαρίστε τα "χέρια" της ψυχής σας άμαρτωλοί και εξαγνίστε τις καρδιές σας όλοι έσείς οι δίψυχοι.
Κατά τό κείμενον αύτό του Αγίου Ιακώβου άποκαλούμεθα "δίψυχοι". Θέλουμε και λίγο Θεό και λίγο κόσμο- και λίγη πίστι και λίγη άπιστία- τό πρωί στήν Εκκλησία, τό βράδυ στον χορό της άμαρτίας. Γι’ αύτό ύπάρχει εύθύς άμέσως ή αύστηρή άγιογραφική προειδοποίησις: «ταλαιπωρήσατε (δηλαδή, αίσθανθήτε την άθλιότητά σας) και πενθήσατε και κλαύσατε». Καί παρακάτω: «ταπεινώθητε ενώπιον του Κυρίου, και ύψώσει ύμάς».233 Νά οι τρόποι μέ τους όποιους άντιμετωπίζεται άποτελεσματικά και σωτήρια ο διάβολος. Ούτε φόβος ούτε τρόμος, αλλά ταπείνωσις και ό,τι άλλο ώφελεί. Κι έκείνο πού μας δίνει θάρρος και κουράγιο, είναι ή βεβαιότης ότι «μείζων έστίν ο έν ύμίν ή ο έν τώ κόσμω».234 Είναι άσύγκριτα πιό ισχυρός ο Χριστός, πού ένεργεί, πού κατοικεί και πού βασιλεύει μέσα μας, παρά ο σατανάς, πού ένεργεί μέσα από τόν άμετανόητο και τόν άποστατημένο κόσμο της άμαρτίας.


Όσοι από μας στηρίζονται στον σταυρωθέντα Λόγο και την Εκκλησία Του, διά της ταπεινώσεως, της άγιωτάτης άδιαλείπτου προσευχής, των θειοτάτων άρετών και των παναγίων Μυστηρίων δέν φοβούνται ούτε και τρέμουν τις κρυμμένες παγίδες του διαβόλου, τις στημένες πλεκτάνες του, τις άπειλές του και «τά πεπυρωμένα βέλη» του, «τά καθ’ ήμών δολίως κινούμενα».235 Αύτοί τα πάντα ισχύουν έν τώ ένδυναμούντι αύτούς Χριστώ.


«Τίποτε δέν μου είναι πιό ποθητό από σας, ούτε αύτό τό φως, γιατί μυριάκις θά εύχόμουν ο ίδιος να τυφλωθώ, έάν ηταν δυνατόν μ’ αύτό να σώσω τις ψυχές σας. Ναι, είλικρινά σας λέω ότι και από τό ίδιο τό φώς πιό γλυκέιά, μου είναι ή σωτηρία σας»,236 αυτά λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Έγώ τούτα τα λόγια δέν μπορώ να τα πώ. Εκείνο πού μπορώ να πώ είναι ότι θέλω να σωθώ κι έγώ μαζί σας. Γι’ αύτό και συνεχίζουμε γιά τόν θανάσιμο έχθρό της ψυχής μας, τόν διάβολο.


Είναι δύσκολο κανείς να περιγράψη τόν σατανά ή διάβολο, τους δαίμονες και τίς ενέργειες τους. Χρειάζονται "κότσια", κι εγώ δέν τα έχω- είμαι άμαρτωλός. Οί Άγιοι, πού ξέφυγαν από τή σκληρή επιρροή των δαιμόνων, αύτοί και μόνο μπορούν να διακρίνουν πολύ καθαρά τους πολυποίκιλους τρόπους μέ τους οποίους ένεργούν.Έτσι, μέσα άπ’ τίς εμπειρίες των Πατέρων τής Εκκλησίας μας μαθαίνουμε κι εμείς τα μηχανεύματα των πονηρών πνευμάτων και τίς μεθοδείες πού χρησιμοποιούν, γιά να κρατούν στήν έξουσία τους τους άνθρώπους. ΚΓ εγώ ο ελεεινός και άνάξιος σ’ αύτήν την άγιασμένη πείρα των θεοφόρων Πατέρων τήςΕκκλησίας μας στηρίζομαι, αλλά και στήν άγια πείρα των Γεροντάδων του Αγίου Όρους. Όλοι τους, -μέ τη Χάρι και τη δύναμι του Σωτήρος Χρίστου-, νίκησαν και εξευτέλισαν τόν διάβολο.
Κάποιος ευλαβής ίερεύς είχε την εύλογημένη συνήθεια να σηκώνεται στις τρεις μετά τα μεσάνυχτα και γιά τέσσερις ωρες να προσεύχεται "κατά μόνας" μέχρι τίς επτά τό πρωί. Στή συνέχεια μετέβαινε κανονικά στο Ναό όπου εφημέρευε, γιά να κάνη την καθιερωμένη ακολουθία του Όρθρου.

Μοναδική του πνευματική φροντίδα ήταν να πολέμα την ύπερηφάνεια καλλιεργώντας την ύψοποιό ταπείνωσι, την όποια δίδασκε κατά πρώτον μέ τη ζωή του και ύστερα μέ τους λόγους του και τίς συμβουλές.

Κάποιο βράδυ "είδε" (σωματικά ή ψυχικά, δέν ξέρει!) ένα πλήθος αγίων Αγγέλων να τόν συνοδεύουν στις προσευχές του και συγχρόνως να τόν φυλάσσουν μέ πύρινες ρομφαίες από τους δαίμονες, πού ήθελαν όχι μόνον να τόν ένοχλήσουν, αλλά άν μπορούσαν και να τόν κατασπαράξουν. Η παρουσία τους όμως τόν γέμισε από πίστι, από σιγουριά και άσφάλεια, αφού οι Άγγελοι είναι οι άγιασμένοι φρουροί και φύλακες «τών ψυχών και των σωμάτων ημών».


Ασυναίσθητα, λέγοντας την ευχούλα «Κύριε Ίησου Χριστέ έλέησόν με», διέκοψε την προσευχή του και πήγε στά δωμάτια των εννέα παιδιών του, της πρεσβυτέρας και του ύπέργηρου πατέρα του. Καί είδε στον καθένα τους, πλάι στο προσκεφάλι τους, ότι ύπήρχε από ένας Άγγελος-φύλακας!...Καί στο βάθος είδε "δεμένους" τους δαίμονες, άδυνατώντας να τους βλάψουν.

Καί τότε κατάλαβε εκείνος ο παπούλης, πώς όσοι από τους λειτουργούς του Ύψίστου ή από τους άπλους και θεοσεβείς γονείς στηρίζουν όλη τους την έλπίδα στο Θεό, Αύτός τους φυλάει από κάθε κίνδυνο και κακό διά των άγιων Αγγέλων Του.

Ένα βροχερό χειμωνιάτικο απόγευμα, πού ο ίερεύς αύτός άνεπαύετο, λόγω άσθενείας στο κρεββάτι του, ο μεγάλος του γυιός, σήμερα κι αύτός στις τάξεις των κληρικών, είδε έναν Άγγελο δίπλα στον κοιμισμένον πατέρα του, όχι μόνον να τόν φυλάσση, αλλά και να του σφουγγίζη τόν ιδρώτα του μετώπου του!

Χριστιανοί μου και αυριανοί αναγνώστες. Νά μήν φοβώμεθα. Δεν είμεθα ποτέ μόνοι μας, άν άγωνιζώμεθα σωστά. Μαζί μας είναι πλήθος άγιων Αγγέλων, πού είναι σταλμένοι από τόν Θεό, γιά να μας φρουρούν, να μας ενδυναμώνουν στή πίστι, να μας προστατεύουν από μυρίους κινδύνους και να μας φωτίζουν. Γι αύτό να προσευχώμεθα μέ πολλή πίστι και πνεύμα μετανοίας και συντριβής.237
Νά ξέρετε ότι δημιουργούνται πολλοί πνευματικοί κίνδυνοι, διότι, όση ώφέλεια παίρνετε από την άποκάλυψι της κακίας των δαιμόνων, τόση και μεγαλύτερη θά ξεσπάση πάνω μου ή μανία τους. Τό δικό σας κέρδος γίνεται δικός μου πόλεμος. Οί απειλές πληθαίνουν, όσο αύξάνεται στις ψυχές σας ή πνευματική πρόοδος. Άλλά «ό λόγος τού Θεού ού δέδεται».238 Πρέπει να κηρύσσεται τό Εύαγγέλιο, να εύαγγελίζεται ο λαός του Θεού. Η σωτηρία ανήκει σε όλους τους άνθρώπους.’Αλλωστε, τους γνησίους και αγνούς εύαγγελιστάς, τους ιερείς και ποιμένας των λογικών προβάτων φυλάσσει ιδιαιτέρως ή Χάρις τηςΊερωσύνης.


Ό λόγος γιά τους δαίμονες θά είπωθή κατά δύναμιν, γιά να πάρετε και σείς τις δικές σας πνευματικές προφυλάξεις -όπως βέβαια πρέπει να τις πάρω κι εγώ- ώστε να προσπέσουμε όλοι μαζί, μέ απόλυτη εμπιστοσύνη στή θεία Πρόνοια του Τριαδικού Θεού, ο Όποιος μας διαβεβαιώνει μέ τόν άγιογραφικό Του λόγο οτι δέν θά μας έγκαταλείψη: «ού μή σε άνώ ούδ’ού μή σε έγκαταλίπω».239 ΚΓ αύτό είναι αλήθεια. Άλλωστε, «εί ο Θεός ύπέρ ήμών, τις καθ’ ήμών;».240 Εάν ο Θεός είναι μαζί μας, ποιός μπορεί να είναι εναντίον μας; Κανένας! Ούτε όλες οι στρατιές των δαιμόνων μέ τόν Εωσφόρο τους μαζί!

Υπάρχουν πολλών ειδών δαιμόνια;

Η άπάντησις είναι, ναι. Κάθε πάθος έχει τόν δικό του δαίμονα, τό ίδιο κάθε άδυναμία, κάθε πειρασμός και κάθε κακία. Άλλα δαιμόνια ενοχλούν τό σώμα και άλλα διεγείρουν τίς αισθήσεις: αυτά είναι τα παχύτερα των δαιμόνων- όμως τα φοβερώτερα και τα λεπτότερα πολεμούν την ψυχή μέσα από τους λογισμούς.

Ό μεγάλος άσκητής και όσιος, ο Κύριλλος ο Φιλεώτης, μας διηγείται τό έξης γεγονός, όταν άκόμη ήταν αρχάριος στήν πνευματική-άσκητική ζωή του.

«Κατά την διάρκεια μιας νυκτερινής μου άγρυπνίας μέ προσευχή στο όνομα του Ιησού Χρίστου, εντελώς άπροσδόκητα εμφανίσθηκε μπροστά μου τό εσωτερικό ένός ώραιοτάτου Ναου, στον όποιον έτελείτο ή Θεία Λειτουργία.
Ο λειτουργός ίερεύς ήτο ένας πολύ γνωστός μου και εύλαβέστατος έρημίτης ιερομόναχος, πού έξερχόμενος της Ωραίας Πύλης μέ τό άγιον Ποτήριον στά χέρια του και χωρίς νά έκφωνήση τό «Μετά φόβου Θεου, πίστεως και άγάπης προσέλθετε» μέ κάλεσε μέ τό όνομά μου γιά να κοινωνήσω των Αχράντων Μυστηρίων.

Κι έγώ, άνταποκρινόμενος, στο κάλεσμά του βάδισα μηχανικά και μέ φόβο πολύ πρός την Ωραία Πύλη, ταυτόχρονα όμως και μάλλον από συνήθεια έκανα τόν Σταυρό μου λέγοντας:

--Χριστέ μου, σ’ έμένα τόν άνάξιο; και ώ του θαύματος! «βροντή γέγονεν»! Άκούσθηκε μιά φοβερή βροντή και τα πάντα διαλύθηκαν μέσα σε καπνό, και άπαίσια δυσοσμία γέμισε όλο τό κελλί μου!

Γιατί όμως; Τόν έζωσαν τα "φίδια". Εξ’ αίτίας ποιών πτώσεων λογισμών έπήρε αύτό τό δικαίωμα ο διάβολος;
Καί άμέσως θυμήθηκε τη δοκιμασία πού ύπέστη από αδελφούς συνασκητές και τό πώς συγκατατέθηκε σε πολύ λεπτές και ψιλές προσβολές ύπερηφάνειας, κατακρίσεως, κενοδοξίας και ιδιαιτέρως της οίήσεως. Συγκατατέθηκε, αίχμαλωτίσθηκε και έπεσε.
Πολλές φορές μιά θανάσιμη άπροσεξία στους λογισμούς μπορεί να μας όδηγήση στήν αιώνια κόλασι της ψυχής μας. Ο διάβολος εκμεταλλεύεται και τίς πλέον ελάχιστες άφορμές γιά
να κυριεύση και να σατανοποιήση την ψυχούλα μας.241

Τά λεπτότερα δαιμόνια, στον αβάπτιστο άνθρωπο, σαν φαρμακερά φίδια -μάς λέγει ο άγιος Διάδοχος Φωτικής- φωλιάζουν στο βάθος της καρδίας. Όταν όμως βαπτισθή ο άνθρωπος στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, εκτοπίζονται από τη σωστική Χάρι του Χρίστου και παραμονεύουν πλέον γύρω από την καρδιά.242


Παρενθετικά, θά άναφερθούμε έν συντομία στή θεωρία των Μασσαλιανών, πού ύποστηρίζουν ότι στο ίδιο μέρος, δηλαδή στήν καρδιά του πιστού μπορούν να συγκατοικούν ο Χριστός και ο διάβολος, πράγμα άπαράδεκτον, άνήκουστον και άπορριπτέον από την Ορθόδοξη διδασκαλία της Εκκλησίας μας.

Οί δαίμονες κινούνται σαν σκοτεινά νέφη πέριξ της καρδίας και όχι εντός αύτής, και μετασχηματίζονται σε διάφορες προκλητικές ή λογιστικές φανταστικές εικόνες, όπως είναι του έγωϊσμού, της ύπερηφάνειας, της έπάρσεως, του αύτοθαυμασμού, της αύτολατρείας, της άρχομανίας, της κενοδοξίας, των θαυμαστών επιτευγμάτων και μεγαλομανίας, της κοσμικής δυνάμεως και εξουσίας, του πλούτου, της σωματικής ώραιότητος...

Από τα άπειρα πάθη, δημιουργούνται πολυποίκιλες ψευτοθεωρίες και φαντασιώσεις στή ψυχή, από τους λεπτούς δαίμονες, μέ σκοπό να άποσπάσουν τό νου από την Τριαδική Χάρι και να τόν ένώσουν μέ τα ψεύτικα και φανταστικά είδωλα, πού δημιουργούν έντός της. Τά πονηρά πνεύματα προβάλλουν εικόνες δελεαστικές- συνήθως δέ τα ’ίδια μετασχηματίζονται σε είδωλα, ελκυστικά, άναλόγως πού ρέπει ή ψυχή μας. Κι όταν ο νους μας -θεληματικά και αυτάρεσκα-ένώνεται μέ αυτά τα είδωλα, τότε μοιχεύει ή ψυχή, διότι ούσιαστικά ενώνεται μέ τα είδωλα του δαίμονος, και τότε έχουμε ψυχοσωματική συμμετοχή στήν άμαρτία.


Πολλές φορές, μας λέγουν οι Πατέρες, μαλώνουν τα δαιμόνια μεταξύ τους, παρ’ όλο πού συμμαχούν γιά την καταστροφή της ψυχής. Τότε, τα λεπτότερα δαιμόνια, πού ερεθίζουν την ψυχή μέ τους λογισμούς, συγκρούονται μέ τα παχύτερα, πού ερεθίζουν και πειράζουν τό σώμα και τις αισθήσεις. Γιατί μαλώνουν μεταξύ τους; Γιατί και οι δυό κατηγορίες των δαιμόνων θέλουν την καταστροφή της ψυχής, ή κάθε μιά γιά λογαριασμό της, ώστε να καμαρώνουν και να καυχώνται στον άρχισατανα τους γιά την πτώσι ή μάλλον γ ιά τό
πτώμα, πού του παρουσιάζουν. Πτώμα γίνεται ή ψυχή, σιχαμερό και σκοτεινό, όταν μέ την αμαρτία ο διάβολος της άφαιρέση τό φώς. Αύτό φαίνεται και στο πρόσωπο, ειδικά όταν ο χριστιανός πάη να κοινωνήση μέάκάθαρτη ψυχή, άπροετοίμαστη και άναξία.

Υπάρχουν επίσης κατηγορίες δαιμόνων, πού ή μιά είναι πονηρότερη της άλλης. Τό βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος: «Όταν δέ τό άκάθαρτον πνεύμα έξέλθη από του άνθρώπου, (καί εξέρχεται έξ’ αιτίας της μετανοίας) διέρχεται δι’ άνύδρων τόπων (περνά από τόπους ερημικούς και άνυδρους ) ζητούν άνάπαυσιν, (ζητώντας να άναπαυθή) και ούχ εύρίσκει (άλλά άνάπαυσι δέν βρίσκει- άνάπαυσι βρίσκει, όταν κυριεύη μέ τά πάθη τόν άνθρωπο). Τότε λέγει (τό δαιμόνιον)· εις τόν οίκόν μου έπιστρέψω όθεν έξήλθον (νά έπιστρέψω στο σπίτι μου, από όπου βγήκα)· και έλθόν εύρίσκει σχολάζοντα και σεσαρωμένον και κεκοσμημένον. Βρίσκει δηλαδή τόν άνθρωπο άμέριμνο, μή εργαζόμενο τίς συμβουλές, πού του έδωσε ή Εκκλησία, αλλά διατεθειμένον να δεχθή και πάλι τόν παλαιό επισκέπτη και γνώριμο, δηλαδή τό πάθος του. Τό δωμάτιο της ψυχής ειχε προηγουμένως καθαρισθή και στολισθή μέ τη μετάνοια, αλλά ο άνθρωπος τό άφησε έτσι, δέν τό φρόντισε περισσότερο, λόγω άμέλειας και άκηδίας. Τότε (αύτό τό δαιμόνιο, όταν βλέπη ότι τό σπίτι είναι έρημο και άφύλαχτο) πορεύεται και παραλαμβάνει μεθ’ έαυτου έπτά έτερα πνεύματα πονηρότερα έαυτου, (δηλαδή πηγαίνει και βρίσκει άλλα έπτά, πιό πονηρά άπ’ αύτό) και είσελθόντα (όλα μαζί) κατοικεί έκεϊ».243 Άύτή λοιπόν είναι ή απόδειξις γιά την ύπαρξι πονηροτέρων πνευμάτων.



Ο Εύαγγελιστής Μάρκος μας περιγράφει τό θαύμα πού έγινε, όταν ένας πατέρας έφερε στο Χριστό τό παιδί του, πού είχε πνεύμα άλαλον και κωφόν».244 Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμας λέγει ότι τό πνεύμα αύτό, τό κωφόν και τό άλαλον, είναι τό δαιμόνιον της άκολασίας.245 Ώς κωφόν δέν θέλει ν’ άκούση τόν θείο λόγο και ώς άλαλον δέν θέλει να προσευχηθή στο όνομα του Θεού ούτε και να ψάλη ύμνους και ώδές πνευματικές. Κι έμείς, όμως, πολλές φορές, ούτε ν’ άκούσουμε θέλουμε τό λόγο του Θεού ούτε και να μιλούμε γι’ αύτόν!
Όπως ύπάρχει τό ακάθαρτον πνεύμα και τό δαιμόνιον της άκολασίας, ύπάρχουν και τ’ άντίστοιχα δαιμόνια γιά όλα τα πάθη:


• Τό φοβερώτερο και τό λεπτότερο άκάθαρτο πνεύμα είναι της ύπερηφανείας και της οίήσεως.

Τί είναι οίησις;

Οίησις είναι να πιστεύης ότι είσαι "κάτι", και παρά την εργασία την πνευματική, πού γίνεται μέσα σου και πού είλικρινά προσπαθείς αε όλα τα μέσα πού διαθέτει ή Εκκλησία να άγωνισθής, και ενώ λέγεις -μόνο ΛΕΣ, όμως!- ότι είσαι άμαρτωλός, εντούτοις μέσα σου βλέπεις και πιστεύεις ότι διαφέρεις από τους άλλους άνθρώπους. Λες: "Δέν είμαι κλέφτης, δέν είμαι φονιάς, δέν είμαι ναρκομανής, όπως είναι τόσοι και τόσοι".«Ούκ είμί ώσπερ οι λοιποί των άνθρώπων, αρπαγές, άδικοι, μοιχοί,246 φονείς, ψεύτες, άσεβείς»... Αν πιστέψουμε οτι διαφέρουμε από τους άλλους, αυτή ή πίστις μας είναι ή οίησις. Είναι τό λεπτότερο πνεύμα ύπερηφανείας. Λίγο-πολύ μας διακρίνει όλους και έρχεται από μιά φυσική σύγκρισι, πού γίνεται άνάμεσα σε μάς, πού άγωνιζόμεθα, και στους άλλους, είτε μέ τους αμελείς είτε μέ τους άγωνιζομένους έν Χριστώ.

Οίησις είναι άκόμη, τό χειρότερο και τό φοβερότερο άπ’ όλα τα πάθη του άνθρώπου, όπως και ή πονηριά πού την άκολουθεί. Είναι τόσο σκοτεινή, όσο πιστεύει ο δυστυχής χριστιανός ότι τα γνωρίζει όλα (ό ξερόλας)καί τόσο άνόητη όσο άγνοεί την άγνοιά της.
Η διόρθωσις του πάθους αύτου έπιτυγχάνεται ώς εξής: Μόλις δούμε κάποιον αμαρτωλό, πού έχει μία κακία, πού τυχόν δέν την έχουμε εμείς -τουλάχιστον φανερά, γιατί κρυφά μπορεί να την έχουμε- να συγκρίνουμε τόν εαυτό μας μέ τόν άγιο Αντώνιο, μέ τόν Μέγα Βασίλειο, τόν άγιο Αθανάσιο, τόν άγιο Νικόλαο, την άγια Συγκλητική... πού μας ξεπερνούν στις άρετές.

Τό πνεύμα της ύπερηφανείας καλεί, γιά μεγαλύτερη καταστροφή της ψυχής μας, και άλλα λεπτότερα σκοτεινά άκάθαρτα πνεύματα, πού συνεργάζονται μαζί του: όπως της περιέργειας, της άσπλαγχνίας, της σκληρότητας, της άλαζονείας, της ιδιορρυθμίας, της άνυπακοής, της άνυπομονησίας, της αυθάδειας, της ασέβειας, της όλιγοπιστίας, της άμφιβολίας, της ύποκρισίας, της άχαριστίας, της άναίδειας, της φιλαρχίας, της βλασφημίας...

Κάποτε ένας άσκητής, ύστερα από πενήντα χρόνια άσκήσεως στήν έρημο της Παλαιστίνης, είπε:
--Ας πάω κι εγώ να ξεκουραστώ στον παράδεισο. Παίρνει λοιπόν τό ραβδάκι του και πάει στον παράδεισο. Φθάνει άπ’ έξω και χτυπάει την πόρτα του παραδείσου.,
-Ποιός είναι; ρωτάει από μέσα μιά γλυκέιά φωνή.
-Έγώ, Χριστέ μου, ο πατήρ Φιλάρετος, άπαντα ο άσκητής.
Καμμιά άπάντησις.Η πόρτα παρέμεινε κλειστή. Περίμενε, πε-ρίμενε, περίμενε... Βλέποντας ότι δέν άνοιγει, πήρε τό ραβδάκι του και ξαναγύρισε στήν έρημο. Κάθησε άλλα δέκα χρόνια λυπημένος, σκεπτικός. Καινούργια άσκησι, νέοι αγώνες, πολλή προσπάθεια και κόπος γιά αύτογνωσία.
Πέρασαν τα δέκα χρόνια και ξαναπήγε στον παράδεισο. Ξαναχτύπησε την πόρτα.
--Ποιός είναι; πάλι ή ίδια γλυκέιά φωνή άκούσθηκε να ρωτα.
Η άπάντησις του άσκητού:

--Η εικόνα Σου, Χριστέ μου! Καί ή πόρτα άνοιξε και ή άγκαλιά του Χρίστου τόν δέχθηκε!247

Μέτό "έγώ, Χριστέ μου" κανένας δέν μπαίνει στον παράδεισο, στον τόπο του Θεού. Δεν θά μας σώση ο Θεός γιά τα καλά μας έργα ούτε γιά τίς εντολές πού τηρήσαμε ούτε γιά τίς άρετές πού καλλιεργήσαμε ούτε γιά τό πόσες πολλές φορές συμμετείχαμε στά πανάγια Μυστήρια, αλλά γιά την ταπείνωσι, πού είχαμε στήν καρδιά και πού δείξαμε έμπρακτα στή ζωή μας. Ο Θεός μας σώζει, βεβαιώνει ή πείρα των οσίων Πατέρων τής Εκκλησίας μας, μόνο γιά την ταπείνωσι μας.

• Δεύτερο λεπτό φοβερό άκάθαρτο πνεύμα είναι τό της κενοδοξίας.

Αύτό συνεργάζεται μέτά δαιμονιστής καυχήσεως, της παρακοής, της άνθρωπαρέσκειας, της προβολής, της δυσπιστίας, της φιλονικίας, του φθόνου, της άσυμφωνίας κ.ά. Αύτό τό δαιμόνιο της κενοδοξίας, γιά να τραφή, βάζει άλλους άνθρώπους γύρω μας να μας κολακεύουν, να μας έπαινουν άκαίρως, να μας δοξάζουν, να μαςτιμούν ύπερβαλλόντως και να μας προσφέρουν δήθεν εύλάβεια και δήθεν σεβασμό, γιατί πολλά ξέρουμε και τάχα κάτι είμαστε.

Όπως είναι πολύ δύσκολο να άπομακρύνουμε τους σκύλους από τα κρεοπωλεία, έτσι άσυγκρίτως πιό δύσκολο και πιό επίπονο είναι να μεταβάλη κάποιος την κενοδοξία σε ταπείνωσι και πένθος. Καί είναι άξιον άπορίας, πώς μπορούμε να περιφρονουμε τους καθημερινούς επαίνους των συνανθρώπων μας, χωρίς προηγουμένως να έχουμε γευθή τα έπουράνια αγαθά.

• Τρίτο άκάθαρτο και λεπτό δαιμόνιο είναι τό της πλεονεξίας.

Αύτό συνεργάζεται μέ άλλα πονηρά πνεύματα: της φιλαργυρίας, της κλοπής, της άπάτης, του ψεύδους, της επιορκίας, της προδοσίας, της ύστεροβουλίας, της τοκογλυφίας, της σκληροκαρδίας.

• Τέταρτο άκάθαρτο πνεύμα είναι της ασελγείας.

Αύτό δουλεύει πολύ επικίνδυνα μέ τα δαιμονικά είδωλα των σαρκικών άπολαύσεων και μέ τα πάσης φύσεως είδωλα φιλήδονης έρωτικής σαρκικής διαστροφής, όπως αύτές περιγράφονται στήν πρός Ρωμαίους επιστολή του’Αποστόλου Παύλου.248

• Πέμπτο είναι τό άκάθαρτο πνεύμα τής οργής.

Αύτό είναι γνωστό ότι συμμαχεί μέ τόν θυμό, την άντιλογία, τό πείσμα, τη φιλονικία, την θρασύτητα, τις βλασφημίες, τις κατάρες, τους γογγυσμούς, την βία, άκόμη και τόν φόνο.

• Έκτο λεπτό και άκάθαρτο πνεύμα, πού καταταλαιπωρεί τόν όλο άνθρωπο ψυχοσωματικά, είναι ή ακηδία.


Αύτό έχει γιά συνεργάτες την άνία, την πλήξι, την ραθυμία (δηλαδή την τεμπελιά, και τη σωματική και την ψυχική), τη λήθη και την άγνοια, την μελαγχολία, την άπελπισία, την απόγνωσι, την άπαισιοδοξία και την κοσμική λύπη. Τήν ονομάζουμε κοσμική λύπη, γιά να την ξεχωρίσουμε από την κατά Θεόν λύπη, πού είναι τό κατά Θεόν πένθος, τό μακάριο και χαροποιό. Λέγει στους μακαρισμούς ο Κύριος: «Μακάριοι οι πενθούντες (γιά τις άμαρτίες τους και γιά τις άμαρτίες των άλλων), ότι αύτοί παρακληθήσονται».249 Διότι αύτοί θά παρηγορηθούν από την άγάπη, τό έλεος και τη Χάρι του άγιου Θεού.

Μιά ψυχή, μου περιέγραφε πόσο ταλαιπωρήθηκε από τόν δαίμονα τής άκηδίας. Κάποια φορά έλεγε:
«Είναι ή ώρα οκτώ τό πρωί. Πρέπει να σηκωθώ να διαβάσω την Παράκλησι. Πρέπει να σηκωθώ τώρα...Τώρα να σηκωθώ!...Γιατί όμως δέν σηκώνομαι; Είμαι ξύπνια, τα μάτια μου είναι άνοιχτά, είμαι τελείως καλά, δέν έχω άπολύτως τίποτα...Γιατί δέν μπορώ να σηκωθώ; Μά άφου πρέπει να σηκωθώ, γιά να διαβάσω την Παράκλησι, να κάνω προσευχή στήν Παναγία, διότι τό ύποσχέθηκα. Γιατί δέν σηκώνομαι; Θεέ μου, βοήθησε με! Έλα να μέ βοηθήσης, Θεέ μου, να σηκωθώ, να κάνω Παράκλησι...» Καί σ’ αυτή την κατάστασι να περνάνε δύο ώρες! Φθάνει ή ώρα 10 και δέν έχει ακόμη σηκωθή! Αυτό
είναι τό φοβερό πνεύμα της ραθυμίας.

Κάποτε, ενώ ήταν έτσι ξαπλωμένη στον καναπέ, πριν από χρόνια, ένιωσε να έρχεται ένας φοβερός κατάμαυρος ίσκιος, μέ υλικό βάρος όμως, ύπό μορφήν άκαθορίστου άνθρωπίνου σώματος, ο όποιος έπεσε επάνω της και την πλάκωσε μέ όλο τό βάρος του. Καί άκουσε (μέσα της) μιά φοβερή φωνή, τού διαβόλου τη φωνή, πού τής είπε:

-Εγώ είμαι ο κύριος Άράθυμος.Έγώ σε εξουσιάζω!

Καί βέβαια, επειδή είναι φιλόλογος, είπε μονολογώντας ότι δέν μπορεί να λέγεται "ά-ράθυμος". "Ράθυμος" ξέρω, αλλά "ά-ράθυμος"; Καί ύστερα θυμήθηκε ότι τό "α" δέν είναι μόνο στερητικό, είναι και προσθετικό-έπιτακτικό. Όπως λέμε "παν" και "άπαν".
Ό διάβολος ξέρει καλή άρχαία Ελληνική Γραμματική! Γι’ αύτό είπε "Αράθυμος". Πρόσθεσε τό "α", γιά να άποδείξη ότι είναι άσυγκρίτως φοβερώτερο τό άράθυμος απ’ τό ράθυμος.

Αύτός λοιπόν ο φοβερός δαίμονας είναι πού μας καθηλώνει στήν πνευματική και σωματική άπραξία, ραθυμία και τεμπελιά. Είναι αύτός πού προκαλεί τό καταστρεπτικό πνεύμα τής αμέλειας, τής άκηδίας, ακόμη και τής άναβολής.250

Η άκηδία μπορεί να μας όδηγήση και σε γογγυσμό κατά τού Θεού, ότι δήθεν δέν είναι τόσο σπλαγχνικός και φιλάνθρωπος, βλέποντας μας να ύποφέρουμε τόσο άδικα στή ζωή. Έχει τό χαρακτηριστικό τής ατονίας και τής φαινομενικής σωματικής αδυναμίας στήν προσευχή, στή νηστεία, στήν εγκράτεια και σε όλους γενικά τους πνευματικούς αγώνες.

Η άκηδία πολεμείται μέ την ψυχοσωματική βία. Τό πρώτο στάδιο αντιμετώπισης τής άκηδίας, είναι ή λίγη προσευχή, έστω και περπατώντας μέσα στο δωμάτιο. Άλλος τρόπος είναι να πλυθούμε αμέσως μέ αγιασμό στο πρόσωπο. Τρίτος τρόπος είναι να σταθούμε όρθιοι μπροστά ατά εικονίσματα, και να διαβάσουμε έναν στίχο από την Καινή Διαθήκη πού οπωσδήποτε θά γίνουν δύο, τρεις, πέντε, δέκα...Τέταρτος τρόπος, και πολύ αποτελεσματικός, πού τόν συνιστουσε ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής είναι να χαστουκίσουμε τό πρόσωπό μας ισχυρά ή να χτυπήσουμε έντονα μέ τό χέρι μας τό μέσα μέρος τού μηρού. Καί πέμπτον να βιάσουμε τόν εαυτό μας να κάνουμε πέντε στρωτές μετάνοιες. Τό αποτέλεσμα
θά φανή αμέσως.

Ό άγιος Κασσιανός στή "Φιλοκαλία" διακρίνει δύο είδη άκηδίας. Τό πρώτο είδος οδηγεί τόν άνθρωπο στήν ύπνηλία, σε μιά κατάστασι άποχαύνωσης, και τό δεύτερο στή φυγή.251 Η θά σε ξαπλώση στο κρεββάτι και στον καναπέ ή θά σου πή «φύγε, βγές έξω, πήγαινε από δώ, πήγαινε από κεί, γύρισε από δώ, γύρισε από ’κεί», έτσι, χωρίς σκοπό, άρκεί να γυρίζης, να βγαίνης έξω, να χάνης την ώρα σου.
Όπως μου έλεγε κάποιος: « Εγώ, άν δέν πάω στήν Ομόνοια μιά, δυό, τρεις ωρες, να άνεβοκατεβαίνω τίς σκάλες, να κινηθώ, να μέ σπρώχνουν οι άνθρωποι, να τους σπρώχνω, να σκοντάφτω, να σηκώνωμαι, δέν καταλαβαίνω τί είναι ζωή!»
Καί γύριζε στο σπίτι και κοιμόταν πάλι.

Λοιπόν, φοβερό πάθος, έ;252

Έβδομο άκάθαρτο πνεύμα είναι τό τής λαιμαργίας ή τής γαστριμαργίας.

Αύτό μας βάζη να "τσιμπάμε" από λίγο όλη την ήμερα, ιδίως όταν είμαστε στήν κουζίνα- είναι τό κακό πνεύμα τής πυκνότητος. Μάς κάνει να ένδ ιαφερώμεθα γιά την πολύ καλή ποιότητα τής τροφής, και την γευστική, απόλαυσι της. Μάς ώθεί στήν αύξησι τής ποσότητας τής τροφής. Μάς δημιουργή "χοιρώδη" επιθυμία, μέ τρόπο άρπακτικό (βουλιμία) να τρώμε, λες και θά πάρουν τό φαγητό από μπροστά μας. Καί τέλος μας οδηγεί σε άδιάκριτη φροντίδα γιά τό φαγητό.

Συνεργάζεται άριστα μέ τίς άδελφές της, πού είναι ή κοιλιοδουλεία, ή μέθη, ή χαύνωσις, ή πύρωσις τής σαρκός, ή κατάλυσις των νηστειών, οι άτακτες επιθυμίες, ή άποκοίμησις του λογικού. Αύτό μπορεί να τό διαπιστώση κάποιος παρακολουθώντας -ύστερα από πολυφαγία- τί σκοτισμός επικρατεί στο μυαλό, ύπνηλία, άκάθαρτες επιθυμίες και άλλα πολλά. Στήν πρός Φιλιππησίους επιστολή του ο Απόστολος Παύλος μας λέγει ότι οι εχθροί του Σταυρού έχουν γιά Θεό την κοιλιά τους, «ων τό τέλος άπώλεια».253

• Όγδοο άκάθαρτο πνεύμα λεπτό, λεπτότατον, είναι του φθόνου.

Καλεί σε συνεργασία ένα πλήθος από άλλα βρωμερά και θανάσιμα πνεύματα, τα όποια είναι: τό μίσος, ή χαιρεκακία, ή ζήλεια, ή
μοχθηρία, ή στενοχώρια, ή καταλαλιά, ή κατάκρισις, ή συκοφαντία, ή διαβολή, ή μνησικακία, ή εχθρότητα, ή άπατη, ο δόλος, ή προδοσία, ή άχαριστία, ή άσπλαγχνία, ή φιλονικία, ή φονική διάθεσις... Γι’ αύτό και ο λόγος του Θεού είναι σαφής: «Φθόνω (δέ) διαβόλου θάνατος είσήλθεν εις τόν κόσμον, πειράζουσι δέ αύτόν οι τής εκείνου μερίδος οντες».254

Ένα από αυτά τα πνεύματα του φθόνου μεταφέρει λόγια άπ’ τόν έναν στον άλλον, διαστρέφοντας και παραποιώντας την άλήθεια, γιά να χωρίζη τους πνευματικούς άνθρώπους μεταξύ τους, ώστε να μή μπορή ο ένας να στηρ ιχθή στον άλλον, γ ιά να χαλάση και να δ ιαλύση τίς πνευματικές φιλίες, πού μέ τόσο κόπο δημιουργούνται.

Ό φθονερός μειώνει και περιφρονεί τα πνευματικά κατορθώματα παντός άγωνιζομένου χριστιανού. Επίσης διαβάλλει και κατακρίνει μέ πολλή εύχαρίστησι τίς όπο ιες άρετές έχει και από τίς όποιες κοσμείται ένας διακεκριμένος Πνευματικός, ίερεύς, επίσκοπος ή μοναχός.

http://www.paterikiorthodoxia.com/2013/ ... art-b.html
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Περὶ Διαβόλου καὶ δαιμόνων.

41
Γιατί όμως, θα ρωτήσετε, κάποτε βγαίνουν αληθινά μερικά πράγματα, που προλέγουν οι δαίμονες;

α) Επειδή δεν πιστεύετε ακράδαντα στον Κύριο και μόνο, αλλά και στους δαίμονες. Έτσι, για την απιστία σας, ο Θεός παραχωρεί να γίνονται αυτά που εκείνοι προλέγουν.

β) Επειδή, πηγαίνοντας στους δαίμονες και ζητώντας την βοήθειά τους, γίνεστε μόνοι σας δούλοι του διαβόλου, μπαίνετε κάτω από την εξουσία του. Έτσι, μπορεί πια να σάς κάνει ό,τι θέλει. Άρα, ό,τι σάς πει το πραγματοποιεί κιόλας, όπως ένας κακούργος που σκλαβώνει κάποιον άνθρωπο· αν του πει ότι θα ζήσει, θα ζήσει· αν του πει πώς θα πεθάνει, θα πεθάνει. Γιατί είναι στο χέρι του κακούργου να κάνει είτε το ένα είτε το άλλο. Λέει σχετικά ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

“Ας υποθέσουμε, πώς ένα βασιλόπουλο εγκαταλείπει το παλάτι του, πάει σε τόπο έρημο και μπαίνει θεληματικά κάτω από την εξουσία ενός λήσταρχου. Πες μου, μπορεί αυτός ο λήσταρχος να του πει από πριν με βεβαιότητα αν θα ζήσει ή θα πεθάνει; Και βέβαια μπορεί! Όχι όμως επειδή προείδε το μέλλον, αλλ επειδή, έχοντας γίνει κύριος του βασιλόπουλου, έχει τη δυνατότητα να του κάνει ό,τι θέλει – είτε να το θανατώσει είτε να του χαρίσει τη ζωή“.

Γι αυτό, αδελφοί μου Χριστιανοί, μην πιστεύετε στην πρόγνωση των δαιμόνων, γιατί στην πραγματικότητα δεν προγνωρίζουν τίποτα. Στον Κύριο μόνο να έχετε πίστη βαθιά, κι Εκείνος θα σάς φανερώσει εκείνα που πρέπει να γνωρίζετε.

γ) Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να φοβούνται το διάβολο και τους δαίμονες.
Γιατί, Χριστιανοί μου, με τα διάφορα μαγικά κάνετε τα χατήρια του διαβόλου; Αυτός δεν έχει εξουσία και δύναμη να προκαλέσει ούτε τον παραμικρό πειρασμό. Αφ ότου ο Χριστός σαρκώθηκε, ο διάβολος έχασε την τυραννική του εξουσία. ῾Ο ενανθρωπήσας Κύριος του συνέτριψε την κεφαλή κι άφησε μόνο την ουρά του να σαλεύει, έτσι, για να γυμνάζονται και να στεφανώνονται οι πιστοί. Τώρα μόνο με απάτες παγιδεύει τους ανθρώπους στην κακία και όχι τυραννικά, όπως πριν. Δηλαδή μόνο κακές σκέψεις μπορεί να μας βάζει, αλλ από τη δική μας θέληση εξαρτάται αν θα τις δεχθούμε ή θα τις διώξουμε. Κανένας πειρασμός, δεν μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο, αν δεν το επιτρέψει ο Θεός. Μάταια, λοιπόν, καλοπιάνετε τους δαίμονες με τις μαγείες, γιατί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα χωρίς την άδεια του Θεού.

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης – Λόγος κατά τών μαγικών ειδών. (Μαγεία, Μαντεία, Γοητεία, Φαρμακεία, Οιωνοσκοπία, Αστρολογία, Φυλαχτά, Κλήδονες).



http://www.agioritikovima.gr
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ορθοδοξία”

cron