Re: Αρχαίοι Έλληνες που τιμάει η Εκκλησία σε ναούς

28
Γνώριζαν οι αρχαίοι Έλληνες για την έλευση του Χριστού;

Εικόνα


Τα εξουσιαστικά ιερατεία που υπογείως κινούν τα νήματα του κόσμου και κατευθύνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την Γνώση... προσπαθούν εδώ και πολλούς αιώνες –πλαστογραφώντας τις πηγές ή αποκρύπτοντάς τες– να φέρουν σε σύγκρουση τον Ελληνισμό με τον Χριστιανισμό. Ξέρουν ότι... η σύνδεση αυτών των δύο δυνάμεων είναι το ισχυρότερο εμπόδιο για την υλοποίηση των υποχθόνιων σχεδίων τους, ξέρουν ότι αν οι λαοί γαντζωθούν πάνω σ’ αυτά, θα είναι αδύνατο να εφαρμόσουν την Νέα Τάξη πραγμάτων.

Ωστόσο έχουν διασωθεί αρχαία κείμενα πού αποδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο.

Στην Πολιτεία του Πλάτωνα (B, V , 362) – βιβλίο πού το σύστημα το αποδέχεται – περιέχεται μία προφητεία ισάξια μ’ αυτές των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης:
«Θα απογυμνωθεί απ’ όλα εκτός της δικαιοσύνης, διότι φτιάχτηκε αντίθετος στην ως τότε συμπεριφορά. Χωρίς να αδικήσει κανέναν θα δυσφημισθεί πολύ ως άδικος ώστε να βασανισθεί για την δικαιοσύνη και θα γεμίσει με δάκρυα εξαιτίας της κακοδοξίας αλλά θα μείνει αμετακίνητος μέχρι θανάτου και ενώ θα είναι δίκαιος θα θεωρείτε άδικος για όλη του τη ζωή. Έχοντας τέτοιες διαθέσεις ο δίκαιος θα μαστιγωθεί, θα στρεβλωθεί, θα δεθεί, θα ανάψουν τα μάτια του και στα τελευταία του αφού πάθει κάθε κακό θα καρφωθεί πάνω σε πάσσαλο, και να ξέρεις ότι δεν είναι δίκαιο αλλά αφού έτσι το θέλει ας γίνει».
Στο έργο Προμηθεύς Δεσμώτης του Αισχύλου, ο Προμηθέας όντας φυλακισμένος στον Καύκασο προλέγει ότι ο λυτρωτής του θα γεννηθεί από την παρθένο `Ιώ και τον Θεό (στ.772, 834, 848) θα είναι δηλαδή υιός Θεού και υιός Παρθένου. Αυτός ο Θεάνθρωπος θα καταλύσει την εξουσία των παλαιών θεών και θα αφανίσει αυτούς και την δύναμή τους (908,920). Ο Ερμής τότε σταλμένος από τον Δία προαναγγέλλει στον Προμηθέα τα εξής:
«Τοιούδαι μόχθου τέρμα μη τί προσδόκα πριν αν θεός τις διάδοχος των σων πόνων φανή, θελήση τ’ είς αναύγητον μολείν ‘Άιδην, κνέφαια τ’ άμφί Ταρτάρου βάθη» μετάφραση «μην περιμένεις να λυτρωθείς από τους πόνους προτού θεός πάρει τα πάθια τα δικά σου πάνω του και με τη θέλησή του κατέβει στον ‘Άδη τον ανήλιαγο, στους άφεγγους του Ταρτάρου βυθούς» (στ. 1041-1043).
η του Χριστού;

Τα εξουσιαστικά ιερατεία που υπογείως κινούν τα νήματα του κόσμου και κατευθύνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την Γνώση... προσπαθούν εδώ και πολλούς αιώνες –πλαστογραφώντας τις πηγές ή αποκρύπτοντάς τες– να φέρουν σε σύγκρουση τον Ελληνισμό με τον Χριστιανισμό. Ξέρουν ότι... η σύνδεση αυτών των δύο δυνάμεων είναι το ισχυρότερο εμπόδιο για την υλοποίηση των υποχθόνιων σχεδίων τους, ξέρουν ότι αν οι λαοί γαντζωθούν πάνω σ’ αυτά, θα είναι αδύνατο να εφαρμόσουν την Νέα Τάξη πραγμάτων.

Αυτός είναι ο λόγος πού αποκρύπτονται οι προφητείες των Αρχαίων Ελλήνων οι οποίες μιλούν ξεκάθαρα για την έλευση του Χριστού… Προσπαθούν να παρουσιάσουν τον Χριστιανισμό ως εβραιογενή θρησκεία και όλους τους Αρχαίους Έλληνες ως ειδωλολάτρες.

Ωστόσο έχουν διασωθεί αρχαία κείμενα πού αποδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο.

Στην Πολιτεία του Πλάτωνα (B, V , 362) – βιβλίο πού το σύστημα το αποδέχεται – περιέχεται μία προφητεία ισάξια μ’ αυτές των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης:

«Θα απογυμνωθεί απ’ όλα εκτός της δικαιοσύνης, διότι φτιάχτηκε αντίθετος στην ως τότε συμπεριφορά. Χωρίς να αδικήσει κανέναν θα δυσφημισθεί πολύ ως άδικος ώστε να βασανισθεί για την δικαιοσύνη και θα γεμίσει με δάκρυα εξαιτίας της κακοδοξίας αλλά θα μείνει αμετακίνητος μέχρι θανάτου και ενώ θα είναι δίκαιος θα θεωρείτε άδικος για όλη του τη ζωή. Έχοντας τέτοιες διαθέσεις ο δίκαιος θα μαστιγωθεί, θα στρεβλωθεί, θα δεθεί, θα ανάψουν τα μάτια του και στα τελευταία του αφού πάθει κάθε κακό θα καρφωθεί πάνω σε πάσσαλο, και να ξέρεις ότι δεν είναι δίκαιο αλλά αφού έτσι το θέλει ας γίνει».

Στο έργο Προμηθεύς Δεσμώτης του Αισχύλου, ο Προμηθέας όντας φυλακισμένος στον Καύκασο προλέγει ότι ο λυτρωτής του θα γεννηθεί από την παρθένο `Ιώ και τον Θεό (στ.772, 834, 848) θα είναι δηλαδή υιός Θεού και υιός Παρθένου. Αυτός ο Θεάνθρωπος θα καταλύσει την εξουσία των παλαιών θεών και θα αφανίσει αυτούς και την δύναμή τους (908,920). Ο Ερμής τότε σταλμένος από τον Δία προαναγγέλλει στον Προμηθέα τα εξής:

«Τοιούδαι μόχθου τέρμα μη τί προσδόκα πριν αν θεός τις διάδοχος των σων πόνων φανή, θελήση τ’ είς αναύγητον μολείν ‘Άιδην, κνέφαια τ’ άμφί Ταρτάρου βάθη» μετάφραση «μην περιμένεις να λυτρωθείς από τους πόνους προτού θεός πάρει τα πάθια τα δικά σου πάνω του και με τη θέλησή του κατέβει στον ‘Άδη τον ανήλιαγο, στους άφεγγους του Ταρτάρου βυθούς» (στ. 1041-1043).

Ο Σωκράτης στην απολογία του αναφέρει τα ακόλουθα:
«Θα μείνετε κοιμισμένοι σε όλη σας τη ζωή εάν δεν σας λυπηθεί ο Θεός να σας στείλει κάποιον άλλον» (Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους 18{31α}).
Στο Άγιο Όρος υπάρχουν χειρόγραφα που διασώζουν προφητείες της Σίβυλλας –της ιέρειας του Απόλλωνα– για την έλευση του Χριστού π.χ σε χειρόγραφο με την ονομασία «Υπόμνημα εις τον Άγιον Απόστολον Φίλιππον» πού φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Δοχειαρείου αναφέρονται τα εξής:
«Ύστερα από πολύ καιρό θα φθάσει κάποιος εις αυτήν την πολυδιηρημένην γη και θα γεννηθεί με σάρκαν αμόλυντον. Με ανεξάντλητα όρια ώς Θεότητα θα λυτρώσει τον άνθρωπον από την φθοράν των ανίατων παθών. Και θα τον φθονήσει άπιστος λαός και θα κρεμασθεί ψηλά ώς κατάδικος εις θάνατον. Όλα αυτά θα τα υποφέρει με πραότητα».
Στο ίδιο χειρόγραφο αναφέρεται μία ανατριχιαστική προφητεία για την θεανθρώπινη φύση του Χριστού, για το εκούσιον πάθος Του, αλλά και για την Ανάστασή Του
«Ένας ουράνιος με πιέζει ισχυρά, ό οποίος είναι φως τριλαμπές. Αυτός είναι ο παθών Θεός, χωρίς να πάθει τίποτε ή Θεότης Του, διότι είναι συγχρόνως θνητός και αθάνατος. Αυτός είναι συγχρόνως Θεός και άνθρωπος, που υποφέρει από τους θνητούς τά πάντα, δηλαδή τον σταυρό, την ύβριν, την ταφή. Αυτός κάποτε από τα μάτια του έχυσε δάκρυα θερμά. Αυτός πέντε χιλιάδες χόρτασε με πέντε άρτους, κάτι που ήθελε δύναμη θεϊκή. Ο Χριστός είναι ο δικός μου Θεός, ο οποίος εσταυρώθη εις το ξύλον, ο οποίος εξέπνευσεν, ο οποίος εκ του τάφου ανήλθεν εις τον ουρανόν».
Οι παραπάνω προφητείες αναφέρονται και σε άλλα χειρόγραφα πού βρίσκονται σε άλλες Μονές του Αγίου Όρους η αλλού(π.χ Μονή Σινά). Παρατίθενται ακόμη σε σύγχρονο βιβλίο, στον Μέγα Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Αρχιμανδρίτη Βίκτωρος Ματθαίου.

Και γι’ αυτούς που ίσως αμφισβητήσουν ότι τα παραπάνω ειπώθηκαν πράγματι από την Σίβυλλα και ισχυριστούν ότι είναι επινοήσεις κάποιον Χριστιανών Μοναχών, αρκεί το εξής αδιαμφισβήτητο γεγονός. Από διάφορες πηγές έχει διασταυρωθεί πώς τις προφητείες αυτές αλλά και άλλες –είτε της Σίβυλλας είτε άλλων σοφών Ελλήνων- χρησιμοποίησε η Αγία Αικατερίνη. Συγκεκριμένα, το 305 η Αγία Αικατερίνη η Αλεξανδρινή έλεγχε τον αυτοκράτορα Μαξιμίνο για την ειδωλολατρική του πολιτική.

Ό τελευταίος συγκέντρωσε τότε τους σοφότερους ειδωλολάτρες της αυτοκρατορίας για να την μεταπείσουν και να την κάνουν παγανίστρια. Στο διάλογο που ακολούθησε, αυτή η πάνσοφη και σπουδαγμένη στην Ελληνική παιδεία γυναίκα στην προσπάθειά της να αποδείξει ότι ο Χριστός είναι ο μοναδικός Θεός ανέφερε – μεταξύ άλλων - και τις προφητείες της Σίβυλλας. Και για να προληφθεί η κάθε απερίσκεπτη “σκέψη”, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να έπλασε αυτές τις προφητείες η ίδια η Αγία για τους εξής βασικότατους λόγους: Δεν θα μπορούσε να πει ένα τόσο μεγάλο ψέμα σχετικά με την ιέρεια του Απόλλωνα μπροστά στους σοφότερους εκπροσώπους της αρχαίας θρησκείας, διότι αμέσως όλοι θα διαπίστωναν το ψέμα της. Όμως, όχι μόνο δεν την κατηγόρησε κανείς για αναλήθειες, αλλά αντιθέτως οι σοφοί ειδωλολάτρες παραδέχτηκαν την λεκτική τους ήττα και όλοι αμέσως ασπάστηκαν με τη θέληση τους τον Χριστιανισμό με αποτέλεσμα ο αυτοκράτορας να τους θανατώσει.

Κανείς δεν μπορεί λοιπόν να αμφισβητήσει την αδιάσειστη αλήθεια ότι τα προφητικά αυτά λόγια βγήκαν από το στόμα της Σίβυλλας. Σε άλλο χειρόγραφο που βρίσκεται στην Αγιορείτικη Μονή Διονυσίου, αναφέρεται μια άλλη προφητεία της Σίβυλλας
«Σας προφητεύω έναν τρισυπόστατο Θεό στα ύψη εκτεινόμενο του οποίου ο αιώνιος Λόγος σε ανυποψίαστο κόρη θα κυοφορηθεί, όπως ακριβώς το φέρον φωτιά τόξο, το μέσον του κόσμου διαπερνώντας. Όλο τον κόσμο αφού επαναφέρει στην ζωή, και στον Πατέρα θα τον προσφέρει σαν δώρο. Μαρία θα είναι το όνομα αυτής».
Βλέπουμε λοιπόν ότι η Θεία Πρόνοια μέσω του “σπερματικού λόγου” (όπως τον ονόμασαν οι Πατέρες της Εκκλησίας) φώτισε κάποιους Έλληνες της Αρχαιότητας και έτσι άφησαν εκατοντάδες χρόνια πρίν τον Χριστό προφητείες για την έλευσή Του.

Και άλλοι αρχαίοι λαοί έδωσαν τέτοιες προφητείες χωρίς να πλησιάζουν σε καμία περίπτωση την ακριβολογία των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης περιοριζόμενες αποκλειστικά και μόνο στην αναφορά για τον ερχομό κάποιου Σωτήρα πού θα λυτρώσει τον κόσμο.

Οι προφητείες όμως των αρχαίων Ελλήνων δίνουν λεπτομερέστατα στοιχεία για τον Χριστό (γέννηση Του από την Παρθένο Μαρία, θεανθρώπινη φύση Του, θαύματα Του, Σταύρωση, Κάθοδος στον Άδη και Ανάσταση Του, τρείς υποστάσεις του Θεού). Έτσι, πολλές απ’ αυτές καθίστανται ισάξιες με τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ κάποιες άλλες τις ξεπερνούν κιόλας.

Αυτό ακριβώς αναγνωρίζει και ο μεγάλος μας εκκλησιαστικός συγγραφέας Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (2ος αιώνας μ.Χ), ο οποίος στο έργο του Στρωματείς (5,13) δηλώνει απερίφραστα: «Ούκ οίμαι υπό Ελλήνων σαφέστερον προσμαρτυρήσεσθαι τόν Σωτήρα ημών» δηλαδή«δεν είναι δυνατόν, νομίζω, να προαναγγελθεί σαφέστερα από τους Έλληνες ό Σωτήρας μας».

Και μόνο αυτές οι λίγες προφητείες πού αναφέρθηκαν (σε σχέση με το πλήθος που υπάρχει αλλά βρίσκεται κρυμμένο εδώ και αιώνες) αρκούν να καταρρίψουν την γελοιότητα εκείνη που δυστυχώς παρασέρνει πολλούς και πού ψευδώς κηρύττει ότι ό Χριστιανισμός είναι ένα εβραϊκό κατασκεύασμα, όλοι οι αρχαίοι Έλληνες ειδωλολάτρες και ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός δύο εντελώς αντικρουόμενοι κόσμοι.

Για να τελειώνουν τα ψέματα, ο Χριστιανισμός δεν είναι εβραιογενής θρησκεία. Δεν είναι κατασκεύασμα των Εβραίων ούτε κανενός άλλου λαού… Είναι η αληθινή θρησκεία που αποκαλύπτεται ανεξαιρέτως σε όλους τους λαούς της γης. Το ότι αποκαλύφθηκε πρώτα στους Εβραίους δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι είναι εβραιογενής θρησκεία. Άλλωστε, λίγες δεκαετίες μετά την Ανάληψη του Χριστού, ό Χριστιανισμός πέρασε στα χέρια των Ελλήνων (αυτό δηλαδή σημαίνει πως έγινε θρησκεία Ελληνογενής; Εννοείτε πώς όχι) και άρχισε να απομακρύνεται από τα Εβραϊκά στεγανά για να απλωθεί σε όλη τη γή.

Από την άλλη βλέπουμε ότι οι σοφοί Έλληνες της αρχαιότητας όχι μόνο πίστευαν σε ένα Θεό αλλά μίλησαν κιόλας για την τριαδικότητα Του, για την διττή φύση του Χριστού, για την Σταύρωση και την Ανάστασή Του. Προσπαθούσαν να αποδεσμευτούν από την δυναστεία των θεών και να πλησιάσουν τον ένα και αληθινό Θεό.

Αποδεικνύεται πώς περίμεναν καρτερικά την έλευση του Χριστού για αιώνες. Γι’ αυτό και όταν έγινε η συνάντηση Χριστού και Ελλήνων, ο Χριστός είπε: «Ελήλυθεν η ώρα ‘ινα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου»(Κατά Ιωάννην -12,23) δηλαδή «έφτασε ή ώρα να δοξαστεί ο Υιός του Ανθρώπου (=ο Χριστός)» Και έτσι έγινε…

Όλα τα Ευαγγέλια γράφτηκαν στα ελληνικά, σε χέρια Ελλήνων πέρασε άπ’ την πρώτη στιγμή ή Εκκλησία, Έλληνες Πατέρες διατύπωσαν τις αιώνιες αλήθειες στο αίμα χιλιάδων Ελλήνων μαρτύρων στερεώθηκε τους πρώτους αιώνες η Εκκλησία, Έλληνες αυτοκράτορες και κληρικοί ανέλαβαν επί Βυζαντίου την διάδοση του Ευαγγελίου και τον εκχριστιανισμό των ως τότε βάρβαρων λαών.

Επομένως, όχι μόνο δεν συγκρούονται ο Χριστιανισμός και ο Ελληνισμός, αλλά αντιθέτως συνδέονται τόσο στενά, σε σημείο ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως να γράψει στο έργο του «Περί της Ελληνικής φιλοσοφίας ως προπαιδείας εις τον Χριστιανισμόν» τα εξής:
«Ο Έλλην είναι πλασμένος φιλόσοφος, είναι και πλασμένος Χριστιανός, είναι πλασμένος να γνωρίζει την αλήθεια και να την διαδίδει εις τα άλλα έθνη (…)
Ναι, ό Έλλην εγεννήθη κατά την Θεία Πρόνοια διδάσκαλος της ανθρωπότητας (…)
Αυτή είναι η αποστολή του, αυτό είναι το ξεχωριστό κάλεσμά του μεταξύ των εθνών (…)
Από καταβολής κόσμου, το Ελληνικό Έθνος ήταν πλασμένο διά τον σκοπόν αυτόν. Ο Θεός (…) διέπλασε το Ελληνικό Έθνος ως οφθαλμόν εις το σώμα της ανθρωπότητας»
Ακόμη, οι αρχαιοελληνικές προφητείες αποδεικνύουν περίτρανα ότι ο Χριστός είναι ο μόνος Θεός… Πολλοί ανόητοί κατά καιρούς λένε πώς οι Εβραϊκές προφητείες γράφτηκαν από Χριστιανούς μετά Χριστόν για να ισχυροποιήσουν την πίστη τους.

Ψέμα μεγάλο μιας και έχουν βρεθεί χειρόγραφα της Παλαιάς Διαθήκης γραμμένα στα Ελληνικά (από την μετάφραση των εβδομήκοντα) πού χρονολογούνται τον 2ο με 1ο αιώνα πριν τον Χριστό.

Τι μπορεί όμως να πει κανείς για τις προφητείες του Πλάτωνα και του Αισχύλου (4ος και 3ος αιώνας π.Χ) που είναι καταγεγραμμένες σε επίσημα βιβλία («Πολιτεία» και «Προμηθεύς Δεσμώτης») - άσχετα αν κανείς δεν τις δίνει σημασία;

Χωρίς αμφιβολία, ο Χριστός είναι ο μόνος Θεός, η Ορθοδοξία η κιβωτός της Αλήθειας, και το Γένος των Ελλήνων επιφορτισμένο με το ιερό χρέος να κρατά την δάδα της αληθινής Πίστης άσβεστη μέχρι τα έσχατα.

http://anekshghta.blogspot.gr/2013/04/b ... _type_map=[

Re: Ο Πύργος της Βαβέλ

29
Διαβάζουμε ένα χωρίο στο οποίο κάνει αναφορά ο Άγιος Θεόφιλος ο Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Καισαρείας μιλώντας για την Ελληνίδα Σίβυλλα η οποία μαρτυράει ότι ο Θεός είναι ΈΝΑΣ, και πολλά άλλα....
Σίβυλλα δέ , ἐν Ἕλλησιν καὶ ἐν τοῖς λοιποῖς ἔθνεσιν γενομένη προφῆτις , ἐν ἀρχῇ τῆς προφητείας αὐτῆς ὀνειδίζει τὸ τῶν ἀνθρώπων γένος , λέγουσα · Ἄνθρωποι θνητοὶ καὶ σάρκινοι , οὐδὲν ἐόντες , πῶς ταχέως ὑψοῦσθε , βίου τέλος οὐκ ἐσορῶντες , οὐ τρέμετ ' οὐδὲ φοβεῖσθε θεόν , τὸν ἐπίσκοπον ὑμῶν , ὕψιστον γνώστην , πανεπόπτην , μάρτυρα πάντων , παντοτρόφον κτίστην , ὅστις γλυκὺ πνεῦμ ' ἐν ἅπασιν κάτθετο , χἠγητῆρα βροτῶν πάντων ἐποίησεν ; εἷς θεός , ὃς μόνος ἄρχει , ὑπερμεγέθης , ἀγένητος , παντοκράτωρ , ἀόρατος , ὁρῶν μόνος αὐτὸς ἅπαντα , αὐτὸς δ ' οὐ βλέπεται θνητῆς ὑπὸ σαρκὸς ἁπάσης . τίς γὰρ σὰρξ δύναται τὸν ἐπουράνιον καὶ ἀληθῆ ὀφθαλμοῖσιν ἰδεῖν θεὸν ἄμβροτον , ὃς πόλον οἰκεῖ ; ἀλλ ' οὐδ ' ἀκτίνων κατεναντίον ἡελίοιο ἄνθρωποι στῆναι δυνατοί , θνητοὶ γεγαῶτες , ἄνδρες ἐν ὀστήεσσι , φλέβες καὶ σάρκες ἐόντες . αὐτὸν τὸν μόνον ὄντα σέβεσθ ' ἡγήτορα κόσμου , ὃς μόνος εἰς αἰῶνα καὶ ἐξ αἰῶνος ἐτύχθη . αὐτογενής , ἀγένητος , ἅπαντα κρατῶν διαπαντός , πᾶσι βροτοῖσι νέμων τὸ κριτήριον ἐν φαῒ κοινῷ . τῆς κακοβουλοσύνης δὲ τὸν ἄξιον ἕξετε μισθόν , ὅττι θεὸν προλιπόντες ἀληθινὸν ἀεναόν τε δοξάζειν , αὐτῷ τε θύειν ἱερὰς ἑκατόμβας , δαίμοσι τὰς θυσίας ἐποιήσατε τοῖσιν ἐν ἅδῃ · τύφῳ καὶ μανίῃ δὲ βαδίζετε , καὶ τρίβον ὀρθὴν εὐθεῖαν προλιπόντες ἀπήλθετε , καὶ δι ' ἀκανθῶν καὶ σκολόπων ἐπλανᾶσθε . βροτοὶ παύσασθε μάταιοι · εμβόμενοι σκοτίῃ καὶ ἀφεγγέϊ νυκτὶ μελαίνῃ , καὶ λίπετε σκοτίην νυκτός , φωτὸς δὲ λάβεσθε . οὗτος ἰδοὺ πάντεσσι σαφὴς ἀπλάνητος ὑπάρχει . ἔλθετε , μὴ σκοτίην δὲ διώκετε καὶ γνόφον αἰεί · ἡελίου γλυκυδερκὲς ἰδοὺ φάος ἔξοχα λάμπει . γνῶτε δὲ κατθέμενοι σοφίην ἐν στήθεσιν ὑμῶν · εἷς θεὸς ἔστι , βροχάς , ἀνέμους , σεισμοὺς ἐπιπέμπων , ἀστεροπάς , λιμούς , λοιμοὺς καὶ κήδεα λυγρὰ καὶ νιφετούς , κρύσταλλα . τί δὴ καθ ' ἓν ἐξαγορεύω ; οὐρανοῦ ἡγεῖται , γαίης κρατεῖ , αὐτὸς ὑπάρχει . καὶ πρὸς τοὺς γενητοὺς λεγομένους ἔφη · E ἰ δὲ γενητὸν ὅλως καὶ φθείρεται , οὐ δύνατ ' ἀνδρὸς ἐκ μηρῶν μήτρας τε θεὸς τετυπωμένος εἶναι . ἀλλὰ θεὸς μόνος εἷς πανυπέρτατος , ὃς πεποίηκεν οὐρανὸν ἡέλιόν τε καὶ ἀστέρας ἠδὲ σελήνην , καρποφόρον γαῖάν τε καὶ ὕδατος οἴδματα πόντου , οὔρεα θ ' ὑψήεντα καὶ ἀέναα χεύματα πηγῶν · τῶν τ ' ἐνύδρων πάλι γεννᾷ ἀνήριθμον πολὺ πλῆθος . ἕρπετα δὲ γαίης κινούμενα ψυχοτροφεῖται , ποικίλα τε πτηνῶν λιγυρόθροα , τραυλίζοντα , ξουθά , λιγυπτερόφωνα , ταράσσοντ ' ἀέρα ταρσοῖς , ἐν δὲ νάπαις ὀρέων ἀγρίαν γένναν θέτο θηρῶν · ἡμῖν τε κτήνη ὑπέταξεν πάντα βροτοῖσιν , πάντων δ ' ἡγητῆρα κατέστησεν θεότευκτον , ἀνδρὶ δ ' ὑπαίταξεν παμποίκιλα κοὐ καταληπτά . τίς γὰρ σὰρξ δύναται θνητῶν γνῶναι τάδ ' ἅπαντα ; ἀλλ ' αὐτὸς μόνος οἶδεν ὁ ποιήσας τάδ ' ἀπ ' ἀρχῆς ἄφθαρτος κτίστης αἰώνιος , αἰθέρα ναίων , τοῖς ἀγαθοῖς ἀγαθὸν προφέρων πολὺ πλείονα μισθόν , τοῖς δὲ κακοῖς ἀδίκοις τε χόλον καὶ θυμὸν ἐγείρων , καὶ πόλεμον καὶ λοιμὸν ἴδ ' ἄλγεα δακρυόεντα . ἄνθρωποι , τί μάτην ὑψούμενοι ἐκριζοῦσθε ; A ἰσχύνθητε γαλᾶς καὶ κνώδαλα θειοποιοῦντες . οὐ μανίη καὶ λύσσα φρενῶν αἴσθησιν ἀφαιρεῖ , εἰ λοπάδας κλέπτουσι θεοί , συλοῦσι δὲ χύτρας ; ἀντὶ δὲ χρυσήεντα πόλον κατὰ πίονα ναίειν σητόβρωτα δέδορκε , πυκναῖς δ ' ἀράχναις δεδίασται · προσκυνέοντες ὄφεις κύνας αἰλούρους , ἀνόητοι , καὶ πετεηνὰ σέβεσθε καὶ ἑρπετὰ θηρία γαίης καὶ λίθινα ξόανα καὶ ἀγάλματα χειροποίητα , καὶ παρ ' ὁδοῖσι λίθων συγχώσματα · ταῦτα σέβεσθε ἄλλα τε πολλὰ μάταια , ἃ δή κ ' αἰσχρὸν ἀγορεύειν , εἰσι θεοὶ μερόπων δόλῳ ἡγητῆρες ἀβούλων τῶν δὴ κἀκ στόματος χεῖται θανατηφόρος ἰός . ὃς δ ' ἔστι ζωή τε καὶ ἄφθιτον ἀέναον φῶς , καὶ μέλιτος γλυκερώτερον ἀνδράσι χάρμα ἐκπροχέει τῷ δὴ μόνῳ αὐχένα κάμπτειν , καὶ τρίβον αἰώνεσσιν ἐν εὐσεβέεσσ ' ἀνακλίνοις . ταῦτα λιπόντες ἅπαντα , δίκης μεστὸν τὸ κύπελλον ζωρότερον , στιβαρόν , βεβαρημένον , εὖ μάλ ' ἄκρητον , εἱλκύσατ ' ἀφροσύνῃ μεμανηότι πνεύματι πάντες · κοὐ θέλετ ' ἐκνῆψαι καὶ σώφρονα πρὸς νόον ἐλθεῖν , καὶ γνῶναι βασιλῆα θεόν , τὸν πάντ ' ἐφορῶντα . τοὔνεκεν αἰσθομένοιο πυρὸς σέλας ἔρχετ ' ἐφ ' ὑμᾶς · λαμπάσι καυθήσεσθε δι ' αἰῶνος τὸ πανῆμαρ , ψευδέσιν αἰσχυνθέντες ἐπ ' εἰδώλοισιν ἀχρήστοις . οἱ δὲ θεὸν τιμῶντες ἀληθινὸν ἀέναόν τε ζωὴν κληρονομοῦσι , τὸν αἰῶνος χρόνον αὐτοὶ οἰκοῦντες παραδείσου ὁμῶς ἐριθηλέα κῆπον , δαινύμενοι γλυκὺν ἄρτον ἀπ ' οὐρανοῦ ἀστερόεντος . ὅτι μὲν οὖν ταῦτα ἀληθῆ καὶ ὠφέλιμα καὶ δίκαια καὶ προφιλῆ πᾶσιν ἀνθρώποις τυγχάνει , δῆλόν ἐστιν , καὶ ὅτι οἱ κακῶς δράσαντες ἀναγκαίως ἔχουσιν κατ ' ἀξίαν τῶν πράξεων κολασθῆναι .

http://khazarzar.skeptik.net/pgm/PG_Mig ... olycum.pdf

Παρατηρούμε ότι οι Χριστιανοί άγιοι παραδέχονται τις Σίβυλλες και τις επικαλούνται.
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Ο Πύργος της Βαβέλ

30
LAPTONAS έγραψε: Παρατηρούμε ότι οι Χριστιανοί άγιοι παραδέχονται τις Σίβυλλες και τις επικαλούνται.
Τις παραδέχονται σαν σπερματικό λόγο, ὀχι βέβαια σαν μάντισες ή ιέρειες.
σπερματικός -ή -ό [spermatikós] Ε1 : I. (βιολ.) που ανήκει ή που αναφέρεται στο σπέρμα, που έχει σχέση με το σπέρμα, με την παραγωγή ή τη μεταφορά του: Σπερματικό υγρό / πλάσμα. ~ πόρος. Σπερματικά κύττα ρα. II. (φιλοσ.) ~ λόγος, στη στωική φιλοσοφία, οι νόμοι της γένεσης που εκπορεύονται από τη θεότητα και κατευθύνουν τη δημιουργική ενέργεια της ύλης.
http://www.greek-language.gr/greekLang/ ... %8C%22&dq=

Re: Ο Πύργος της Βαβέλ

31
aetos64 έγραψε:
LAPTONAS έγραψε: Παρατηρούμε ότι οι Χριστιανοί άγιοι παραδέχονται τις Σίβυλλες και τις επικαλούνται.
Τις παραδέχονται σαν σπερματικό λόγο, ὀχι βέβαια σαν μάντισες ή ιέρειες.
σπερματικός -ή -ό [spermatikós] Ε1 : I. (βιολ.) που ανήκει ή που αναφέρεται στο σπέρμα, που έχει σχέση με το σπέρμα, με την παραγωγή ή τη μεταφορά του: Σπερματικό υγρό / πλάσμα. ~ πόρος. Σπερματικά κύττα ρα. II. (φιλοσ.) ~ λόγος, στη στωική φιλοσοφία, οι νόμοι της γένεσης που εκπορεύονται από τη θεότητα και κατευθύνουν τη δημιουργική ενέργεια της ύλης.
http://www.greek-language.gr/greekLang/ ... %8C%22&dq=
Ε ναι, βέβαια :541
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΟΦΟΙ ΠΕΡΙ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ

32
Ο ΜΟΝΟΘΕΪΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΞΕΝΟΦΑΝΗ

Ο Ξενοφάνης, αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος, υπήρξε ιδρυτής της λεγόμενης Ελεατικής σχολής. Γεννήθηκε την τρίτη ή τέταρτη δεκαετηρίδα του 6ου αιώνα π.Χ. – πολύ πιθανόν μεταξύ του 580 με 577 π.Χ. – στην Κολοφώνα, ιωνική πόλη στη Λυδία της Μικράς Ασίας βόρεια της Εφέσου, η οποία χάρη στην ευφορία της περιοχής είχε αποκτήσει πλούτο και δύναμη. Αναγκάστηκε να εκπατριστεί και να εγκαταλείψει την ιδιαίτερη πατρίδα του το 546 π.Χ., όταν αυτή κατελήφθη από τους Πέρσες. Έκτοτε περιόδευσε για αρκετά έτη τις ελληνικές πόλεις ως ποιητής και ραψωδός, ώσπου τελικά εγκαταστάθηκε στην Ελέα, πόλη της Κάτω Ιταλίας την οποία είχαν ιδρύσει Φωκαείς φυγάδες άποικοι.
Στην πόλη αυτή απέθανε το 480 π.Χ., σε αρκετά μεγάλη ηλικία – είχε ήδη υπερβεί το ενενηκοστό έτος της ηλικίας του – όπως εξάγεται από κάποιο απόσπασμα έργου του, στο οποίο ομιλεί για κάποιο ταξίδι της νεότητάς του, το οποίο έκανε πριν από 67 έτη, όταν ήταν εικοσιπενταετής.
Τις φιλοσοφικές του απόψεις γνωρίζουμε εμείς σήμερα, από κάποια ελάχιστα «λείψανα» που έχουν διασωθεί, του διδακτικού του έπους «Περί φύσεως» και από τις μαρτυρίες του Αριστοτέλη, Θεόφραστου, Σιμπλίκιου κ.λ.π.
Ο Ξενοφάνης μεταφέροντας την φιλοσοφία από την Ανατολή στη Δύση, προσέδωσε σ’ αυτή καθαρά θρησκευτική χροιά, ελέγχοντας τους συγχρόνους του για την πίστη τους στους Έλληνες θεούς, καταγγέλλοντας την πολυθεΐα τους και τις κοσμολογικές προλήψεις τους καθώς επίσης και τις ηθικές αρχές της εθνικής μυθολογίας των Ελλήνων. Την ειρωνεία και την αγανάκτηση του Ξενοφάνη εξήγειρε όχι μόνο ο ανθρωπομορφισμός και το ανθρωποπαθές των Ελλήνων θεών, αλλά και η πληθώρα αυτών.
Διότι έλεγε, πως είναι δυνατόν να είναι κάποιος θεός και να ανέχεται να υπηρετεί και να υπακούει σε κάποιον άλλο θεό; Τότε δεν είναι θεός. Και εδώ έγκειται η μεγάλη προσφορά του Ξενοφάνη. Στο ότι πρώτος αυτός έδειξε πως αυτό που αποκαλούμε «θεοί», είναι δημιούργημα των ανθρώπων κατ’ εικόνα και ομοίωσή του και μάλιστα κακέκτυπη: «Οι θνητοί έχουν την εντύπωση ότι γεννιόνται οι θεοί και ότι έχουν ρούχο, λαλιά και σώμα, όπως είναι τα δικά τους». Βέβαια ως ένα σημείο ο Ξενοφάνης όλα τα παραπάνω, τα βρίσκει φυσιολογικά και τα δικαιολογεί για εκείνους τους ανθρώπους που έχουν έλλειψη κριτικής σκέψης όντας σε ζωώδη κατάσταση. Σημειώνει δε ευφυέστατα, πώς αν τα άλογα ζώα είχαν λογική, ώστε να μπορούν να φανταστούν και να ζωγραφίσουν τους δικούς τους θεούς, στο ίδιο αποτέλεσμα θα έφταναν ανά κατηγορία: «Αλλ’ αν είχαν χέρια τα βόδια και τα άλογα και τα λιοντάρια και μπορούσαν να ζωγραφίσουν με τα χέρια αυτά και να κάνουν έργα, όπως οι άνθρωποι, τότε τ’ άλογα με άλογα και τα βόδια με τα βόδια όμοιες θα ζωγράφιζαν τις μορφές των θεών και θα τους έκαναν τέτοια σώματα, όπως είναι τα δικά τους».
Κατά τον Ξενοφάνη, ο Όμηρος και ο Ησίοδος – οι εκφραστές της λαϊκής θρησκείας – προσέδωσαν στους θεούς όλα τα ελαττώματα και όλες τις κακίες και ανηθικότητες των ανθρώπων, αποφεύγοντας έτσι να τους εξιδανικεύσουν προς όφελος των ανθρώπων, αφού ως γνωστόν οι άνθρωποι μιμούνται τους θεούς. Έτσι παρέστησαν τους θεούς σαν να ήταν οι χειρότεροι των ανθρώπων. Η εικόνα δηλαδή των θεών ήταν η πιο εξαθλιωμένη μορφή των ανθρώπων: «Ο Όμηρος και ο Ησίοδος απέδωσαν στους θεούς όλα όσα ανάμεσα στους ανθρώπους αποτελούν ντροπή και είναι άξια ψόγου, δηλ. κλεψιές, μοιχείες και απάτες του ενός σε βάρος του άλλου». Βέβαια εδώ ο Ξενοφάνης δεν εννοεί ότι οι δύο αυτοί μεγάλοι ποιητές υποστηρίζουν πως οι θεοί κινούνται πέρα από το καλό και το κακό και έχουν το δικαίωμα να κάνουν ότι θέλουν σαν θεοί που είναι, αλλά πως οι αρχαίοι Έλληνες αρνούνταν την ηθική τελειότητα των θεών. Την καταγγελία αυτή του Ξενοφάνη για το πώς ο Όμηρος και ο Ησίοδος κακοπαριστάνουν τους Θεούς, θα ακολουθήσει αργότερα και ο μέγας Πλάτωνας στο έργο του «Πολιτεία».
Οι παραστάσεις για τους θεούς, ισχυρίζεται ο Ξενοφάνης, δεν είναι σύλληψη ενός μόνου ανθρώπου αλλά δημιούργημα ολόκληρης της κοινότητας ή της φυλής. Και δεν εννοεί την ηθική τους ποιότητα αλλά την εξωτερική και «σωματική» τους εμφάνιση. Αυτή δεν είναι ενιαία σε όλους τους ανθρώπους και όλες τις περιοχές της γης, αλλά οι κάτοικοι κάθε περιοχής δίνουν τα δικά τους ιδιαίτερα βιολογικά χαρακτηριστικά στους θεούς: «Οι Αιθίοπες παρουσιάζουν τους θεούς τους πλατσομύτηδες και μαύρους, ενώ οι Θράκες γαλανομάτηδες και ξανθούς».
Κατ’ αυτόν ένας μόνος Θεός υπάρχει, ο οποίος δεν έχει ουδεμία σχέση ως προς την μορφή και το πνεύμα με τους θεούς του Ησίοδου και του Ομήρου, πολύ δε περισσότερο με τους ανθρώπους που είναι θνητοί. Ο θεός του Ξενοφάνη είναι όλος όραση, όλος ακοή, όλος νους, άρχει δε όλων χωρίς κόπο με τη δική του θέληση και διάνοια. Όντας λοιπόν αναλλοίωτος και ακίνητος δεν έχει ανάγκη να μεταναστεύει από τόπο σε τόπο για να εκτελέσει αυτό που επιθυμεί: «Ένας θεός, ανάμεσα σε θεούς και ανθρώπους, ανώτατος υπάρχει, που δεν είναι όμοιος ούτε στο σώμα ούτε στη σκέψη με τους θνητούς. Και πάντοτε στον ίδιο τόπο στέκει, χωρίς καθόλου να κινείται, κι ούτε αρμόζει να πηγαίνει πέρα – δώθε˙ αλλά χωρίς κόπο με το νου και τη θέλησή του όλα τα συνταράζει».
Εδώ πάντως βλέπουμε μια αντινομία του Ξενοφάνη. Γιατί ενώ είναι ενάντια στον ανθρωπομορφισμό των θεών, δεν αντιλαμβάνεται πως και ο ίδιος πέφτει στην ίδια παγίδα, παριστάνοντας τον δικό του θεό να έχει όλες τις ανθρώπινες αισθήσεις και να σκέφτεται. Στον Ξενοφάνη ελλείπει και η ανταπόδοση των πράξεων από τον θεό. Διότι παρόλο που τα βλέπει όλα και τα ακούει όλα, δεν τιμωρεί τους κακούς και δεν ανταμείβει τους καλούς. Τουλάχιστον κάτι τέτοιο δεν αναφέρεται από τον Ξενοφάνη. Ελλείπει επίσης από τον θεό του Ξενοφάνη και η έννοια της δημιουργίας του κόσμου. Δεν τον δημιουργεί ούτε ανακατεύεται στην πορεία της ιστορίας και της ζωής των ανθρώπων. Στέκεται έξω από τον κόσμο και περιορίζεται στο να «κραδαίνει», δηλαδή να ταρακουνά κάπου – κάπου τη γη. Έχει υποστηριχτεί από κάποιους ερευνητές πως στην παραπάνω διατύπωση, προχώρησε ο Ξενοφάνης, λόγω του τόπου που ζούσε, αφού συμβαίνουν τακτικά ηφαιστειακά και σεισμικά φαινόμενα στην Κάτω Ιταλία και Σικελία. Παρόλα αυτά όμως, δεν αποδίδει στον θεό παντοδυναμία αλλά κατοχή μεγάλης δύναμης. Η ακινησία επίσης που δίδει στο θεό έρχεται σε αντίθεση με τις λαϊκές και ποιητικές παραστάσεις που ήθελαν τους θεούς να κινούνται και να δρουν. Ο θεός του Ξενοφάνη συνταράσσει τον κόσμο απλά με τη θέλησή του και όχι κάνοντας κάποια κίνηση.
Είναι λοιπόν προφανές πως ο Ξενοφάνης συνδέει με κάποιο τρόπο την έννοια της τελειότητας με τον θεό. Δεν μπορεί να έχει ανθρώπινη μορφή και ανθρώπινα χαρακτηριστικά, σωματικά, ηθικά διανοητικά. Έχει σώμα και σκέψη, αλλά αυτά δεν μοιάζουν με τα αντίστοιχα των θνητών. Τώρα γιατί ο Ξενοφάνης ξεχωρίζοντας από τους υπόλοιπους της εποχής του, δέχτηκε μόνο ένα θεό και όχι περισσότερους είναι απορίας άξιο. Πιθανόν να έφθασε σ’ αυτό το συμπέρασμα σκεπτόμενος πως το τέλειο για να είναι τέλειο δεν μπορεί να είναι πολλά αλλά ΕΝΑ.
Ο μονοθεϊσμός του Ξενοφάνη είναι πράγματι μοναδικός για την εποχή του. Δεν συναντιέται ούτε στις μετέπειτα εποχές. Ακόμα και ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας και οι άλλοι μεγάλοι φιλόσοφοι δεν έφτασαν στην ιδέα του μονοθεϊσμού ή τουλάχιστον δεν τόλμησαν να τον υποστηρίξουν. Μονοθεϊσμό συναντάμε αργότερα στους Κυνικούς φιλοσόφους που όμως απέρριπταν την πολυθεΐα από αντίδραση προς την κρατική θρησκεία. Στην κλασσική Αθήνα άρνηση των θεών της πόλης και διδασκαλία για ένα και μοναδικό θεό συνιστούσε αθεΐα και έγκλημα κατά της πολιτείας, γι’ αυτό άλλωστε στήθηκαν και οι περίφημες δίκες περί αθεΐας, σε μία από τις οποίες ήπιε το κώνειο ο Σωκράτης. Πιθανόν η διδασκαλία του Ξενοφάνη για ένα θεό, δεν έγινε αιτία να διωχθεί, αφού ζούσε στις πόλεις των αποικιών που από ότι φαίνεται ήταν πιο ανεκτικές σ’ αυτό το ζήτημα.
Εκτός Ελλάδας μονοθεϊσμό συναντάμε – εκτός των Ιουδαίων – στην απόπειρα του Αιγύπτιου Φαραώ Αμενόφι του Δ΄γνωστού ως Ακενατόν (1351 – 1334 π.Χ.) να εισαγάγει στην Αίγυπτο την λατρεία του θεού - ήλιου Ατόν (= φωτεινός δίσκος), όχι ως ουράνιο σώμα αλλά ως Μονάδα που δίνει ζωή στα πάντα, κάτι που δυστυχώς απέτυχε αφού συνάντησε την αντίδραση του ισχυρού ιερατείου του θεού Άμμωνα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Σωκράτης Γκίκας, «Αρχαίοι Έλληνες Στοχαστές», Εκδόσεις Σαββάλας, 1996
Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, τόμος 9, λήμμα «Ξενοφάνης»

http://antiairetikos.blogspot.gr/2017/0 ... st_12.html
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΟΦΟΙ ΠΕΡΙ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ

33
Ας δούμε και τι απάντησε η Αγία Αικατερίνη σύμφωνα με το βίο της. Πηγή : https://www.impantokratoros.gr/5CDC9C1E.el.aspx

Συγκεντρώθηκαν, λοιπόν, εκατόν πενήντα σοφοί, οξείς στο νου και ικανώτατοι στην ομιλία. Τους είπε λοιπόν ο βασιλιάς.

Ετοιμασθήτε με επιμέλεια ν' αγωνισθήτε καλά και μην αμελήσετε, νομίζοντας ότι είναι εύκολο το έργο σας, επειδή έχετε να αντιμετωπίσετε μια γυναίκα. Αλλά ετοιμασθήτε σαν να έχετε ανταγωνιστή σοφώτατον ρήτορα. Δείξτε την σοφίαν σας, που νομίζω ότι υπερβαίνει τη σοφία και αυτού του Πλάτωνος.

Σ' αυτά τα λόγια απάντησε κάποιος απ' τους ρήτορες που ξεχώριζε:

Έστω κι αν είναι η φρονιμώτερη γυναίκα και η σοφώτερη δεν θα μπορέση να συζητήση μαζί μας. Πρόσταξέ την, λοιπόν, να έλθη.

Γεμάτος χαρά ο βασιλιάς, ελπίζοντας ότι θα νικήση την πλήρη χάριτος φιλοσοφία διατάζει να φέρουν την κόρη στο θέατρο, όπου είχε συγκεντρωθή πλήθος κόσμου. Πριν φθάσουν οι απεσταλμένοι στην Αγία ήλθε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ και της λέγει:

Μη ταράζεσαι, κόρη. Ο Κύριος θα προσθέση σοφία στην σοφία σου, για να νικήσης τους ρήτορες και όχι μόνο αυτοί, αλλά και πολλοί άλλοι θα πιστέψουν και θα αξιωθήτε όλοι να λάβετε το στεφάνι του μαρτυρίου.

Όταν παρουσιάσθηκε εμπρός στους σοφούς η παρθένος, ο υπερήφανος ρήτορας, που είχε διαβεβαιώσει τον βασιλιά για την νίκη, της είπε:

Συ είσαι εκείνη, που βλασφημεί τους θεούς μας τόσο αναίσχυντα;

Εγώ είμαι. Δεν βλασφημώ όμως αναίσχυντα, όπως είπες, αλλά ήπια και με φιλαλήθεια μιλώ για τους ψεύτικους θεούς σας.

Ενώ οι μεγάλοι ποιητές τους ονομάζουν υψηλούς, συ, που γνώρισες την σοφία τους, τολμάς να μιλάς με τόση θρασύτητα;

Την φοβία μου την έχω δώρο από τον Θεό, που είναι η Σοφία και η Ζωή. Εκείνος, που σέβεται και τηρεί τις θείες εντολές είναι πράγματι φιλόσοφος. Τα έργα των θεών σας και οι διηγήσεις γι' αυτούς είναι γεμάτες απάτη. Πες μου ποιος από τους μεγάλους ποιητές τους ονόμασε θεούς!...
Πρώτος ο Όμηρος και ο Ορφέας και όλοι οι άλλοι. Μην απατάσαι, λοιπόν, συ η σοφή να προσκυνάς τον Εσταυρωμένο, που κανένας ποιητής δεν τον ωνόμασε Θεό.

Μα ο ίδιος ο Όμηρος λέγει για τον Δία, ότι είναι απατεώνας, πανούργος και ψεύτης και ότι ήθελαν να τον δέσουν η Ήρα, ο Ποσειδών κι η Αθηνά, αν δεν πρόφθαινε να κρυφθή. Και οι άλλοι αναφέρουν τέτοια υβριστικά για τους Θεούς. Είπες, ότι τον Εσταυρωμένο δεν τον αναφέρει κανένας παλαιός σοφός, και γι' αυτό να μην ασχολούμεθα μ' αυτόν, που είναι ο αληθινός Θεός, Δημιουργός πάσης κτίσεως και όλου του ανθρώπινου γένους. Θυμίσου τι λέγει για τη σάρκωσί του και τη σωτήρια Σταύρωσί Του η Σίβυλλα και ο Απόλλων.
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν
Απάντηση

Επιστροφή στο “Eλληνισμός-Χριστιανισμός”