Η ζωή συνεχίζεται μετά θάνατο

1
Οπτασία μοναχού Ιωάσαφ

Κατά το έτος 1854 ο μοναχός Ιωάσαφ, ευρισκόμενος αρκετά χρόνια στο Άγιο Όρος, μετέβη στο Κονάκιο της Ιεράς Μονής του Αγίου Παντελεήμονος στις Καρυές για την αγρυπνία του Αγίου Γεωργίου. Καθισμένος στα ψαλτήρια του όρθρου στο στασίδι του, συλλογιζόταν την φιλανθρωπία του Θεού προκειμένου με την ενανθρώπησι, την σταύρωσι και την ανάστασί Του να ανεβάση τον άνθρωπο στον ουρανό. Του ήλθε κατάνυξις και θείος πόθος να λέγη την νοερά προσευχή ακατάπαυστα. Τότε ενόμισε ότι βγήκε έξω από την εκκλησία και βρέθηκε η ψυχή του, χωρισμένη από το σώμα του, σε μια όμορφη και απέραντη πεδιάδα. Στο βάθος αυτής είδε ένα άπειρο πλήθος λαμπροστολισμένων νέων, που έλαμπαν σαν τον ήλιο και εβάδιζαν ρυθμικά , αργά και σεμνά. Απορούσε ποιοι άνθρωποι είναι αυτοί και σε ποιόν ανήκει αυτό το πανέμορφο περιβόλι. Προσπέρασε αυτό το πλήθος και κατόπιν βλέπει μια άλλη αναρίθμητη στρατιά νέων που φορούσαν στρατιωτικές στολές και ήταν όλοι ανδρειωμένοι και λαμπροί στην όψι. Στάθηκε λοιπόν και απελάμβανε την χάρι και δόξα τους. Ένας απ' αυτούς είπε: «Αυτός ο αδελφός μας θέλει να πάη στον Βασιλέα και πρέπει κάποιος από εμάς να τον οδηγήση». Ξεχώρισε τότε ,ένας απ' αυτούς και είπε: «Θα οδηγήσω εγώ μόνος μου τον αδελφό στον Βασιλέα, διότι μου έχει ιδιαίτερη αγάπη, ημέρα-νύκτα επικαλείται το όνομά μου και εγώ πολλές φορές στάθηκα εγγυητής στον Βασιλέα γι' αυτόν».

Πράγματι ο στρατιωτικός αυτός νέος επλησίασε το μοναχό Ιωάσαφ και του είπε: «Ακολούθησέ με και εγώ θα σε παρουσιάσω στον Βασιλέα».

-Αδελφέ, του λέγει ο Ιωάσαφ, ποιος είμαι εγώ που θα παρουσιασθώ στον Βασιλέα και τι να με κάνει εμένα ο Βασιλεύς; Ποιος είναι αυτός και πού με γνωρίζει εμένα ;

-Αδελφέ, του λέγει ο στρατιωτικός Άγιος, κάνεις πως δεν ξέρεις ποιος είναι ο Βασιλεύς και ποιος είμαι εγώ δεν με γνωρίζεις; Επειδή με αγαπάς και επικαλείσαι το όνομά μου, ήλθα εγώ να σε παρουσιάσω στον Βασιλέα και ακολούθησέ με».

Περπατώντας μαζί στην απέραντη εκείνη πεδιάδα, έφθασαν στο τέρμα της και μπήκαν σ' ένα στενό και μακρύ δρόμο με πανύψηλα τείχη, ώστε ο μοναχός Ιωάσαφ φοβήθηκε πολύ μη ξέροντας ακόμη και ποιος είναι αυτός που τον οδηγεί.

-Ο οδηγός του βλέποντας τον Μοναχό να δειλιάζει, του λέγη: «Γιατί, αδελφέ, σε κυριεύει η αμέλεια και δεν προσέχεις με τον νου σου στην επίκλησι του ονόματος του Χριστού, στην ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ , Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό»; Ο Μοναχός όταν άκουσε αυτά, κατανύχθηκε και, όσο έλεγε την ευχή, θερμαινόταν η καρδιά του για τον πόθο του Θεού και αμέσως έλαβε θεία δύναμι, μη έχοντας πλέον δειλία και φόβο. Και πάλι ο οδηγός του του είπε: «Βλέπεις που τώρα είσαι καλλίτερα; Εάν θέλεις την σωτηρία της ψυχής σου, μην αφήνεις ποτέ την ευχή αυτή. Έτσι θα αποκτήσης καθαρό νου και καρδιά και θα ιδής μυστήρια Θεού. Πρόσεχε όμως να έχης ακριβή και καθαρή εξομολόγησι στον Πνευματικό σου πατέρα για ο,τι κακό σου παρουσιασθή.

Προχωρώντας ακόμη μέσα στο στενωπό αυτό δρομάκι που στις γωνίες του είχε σταυρούς, άρχισε ο αγγελόμορφος Άγιος να κάνει το σημείο του σταυρού, παρακινώντας να κάνει το ίδιο και ο Μοναχός, και ψάλλοντας συγχρόνως: «Τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν, Δέσποτα και την αγίαν σου Ανάστασιν δοξάζομεν»

Μετά από αρκετό διάστημα πορείας, έφθασαν στην άκρη του δρόμου αυτού στην οποία στηριζόταν η άκρη μιας κρεμαστής τεραστίας γέφυρας, ενώ η άλλη της άκρη ακουμπούσε σ' ένα πανύψηλο βουνό. Και πάλι φόβος και τρόμος κατέλαβε τον μοναχό Ιωάσαφ, σκεπτόμενον ότι θα διανύση αυτή την γέφυρα που αιωρείτο σαν φύλλο του δένδρου. Ο οδηγός του Άγιος του είπε: «Αδελφέ, δώσε μου το χέρι σου και λέγε αδιάκοπα την ευχή, χωρίς να σκέπτεσαι τίποτε άλλο». Όταν έφθασαν στο μέσον αυτής της γέφυρας, κάτω από την οποία απλωνόταν βαθύτατη χαράδρα, είπε ο οδηγός του: «Εδώ κάνε το σταυρό σου και επικαλέσου το χαριτωμένο όνομα της Παναγίας και εκείνη θα σου δώση δύναμι!». Πράγματι εκείνος είπε: «Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθησέ με τον αμαρτωλό». Έλαβε θάρρος ώστε έφυγε όλη η δειλία που τον διακατείχε.

Φθάνοντας στο άλλο άκρο της γέφυρας, ανέβηκαν με δυσκολία το βουνό. Εκεί υπήρχε μια πόρτα και αφού σταυροκοπήθηκαν τρείς φορές, εμπήκαν μέσα. Εκεί είδαν ν' απλώνεται μπροστά τους μία άλλη ανώτερη στην ομορφιά και την χάρι πεδιάδα που έμοιαζε με το στερέωμα του ουρανού. Όσο προχωρούσαν, τόσο ο μοναχός Ιωάσαφ αιχμαλωτιζόταν από το αμήχανο και εξωγήινο κάλλος αυτού του τόπου. Εκεί είδε πολλούς να φορούν καλογερικά ρούχα χρώματος κοκκινωπού και έλαμπαν σαν το ήλιο. Υποδέχθηκαν τον άγιο οδηγό του με ασπασμούς και πολλή χαρά λέγοντάς του:

-Χαίροις Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, αγαπημένε δούλε του Χριστού!

-Χαίρετε και εσείς, Όσιοι, αγαπημένοι του Χριστού!

Όλοι αυτοί οι Όσιοι έστρεψαν τα μάτια τους προς τον μοναχό Ιωάσαφ και του είπαν: «Εάν, αδελφέ, κερδίση κάποιος όλο τον κόσμο και ζημιωθεί την ψυχή του, ποιό θα είναι το όφελος; Εάν ζήσης, εκατό, διακόσια και χίλια ακόμη χρόνια σ' αυτό τον κόσμο που ζης και κερδίσης χρήματα, δόξες και ηδονές, τι θα σε ωφελήσουν όλα αυτά στην φρικτή ώρα του θανάτου σου; Γι' αυτό, αδελφέ, άφησε την αμέλεια και γύρισε στην πρώτη και ενάρετη ζωή σου που ήταν γεμάτη ευλάβεια, κατάνυξι και ταπείνωσι για να έλθης σ' αυτή την μακαρία ζωή που αξιώθηκες να ιδής χάρις στον προστάτη σου Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο που τόσο αυτό σε αγαπά και σ' έφερε εδώ ν' απολαύσης για λίγο τα πανευφρόσυνα κάλλη του παραδείσου. Μη προτιμήσης τα πρόσκαιρα από τα ουράνια. Μη σε κυριεύει η αμέλεια, ο ύπνος, οι μάταιες φροντίδες και αφήνεις τον πνευματικό σου αγώνα, ο οποίος θα σου χαρίση την αιώνια αγάπη του Χριστού. Μη λυπήσης τον Χριστό και Δεσπότη μας που μας εξηγόρασε με το πανάγιό Του Αίμα χύνοντάς το επί του Σταυρού. Εάν θέλης, να παρακαλούμε τον Θεό για σένα και για όλο τον κόσμο, διόρθωσε την ζωή σου να χαροποιήσης τον Θεό και εμάς που αγαπούμε όλο τον κόσμο και θέλουμε να έλθετε όλοι εδώ στην Βασιλεία του Θεού».
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: μαρτυριες απο την αλλη ζωη

2
Έπειτα εγύρισαν και είπαν στον Άγιο Γεώργιο: «Γεώργιε, αθλητά του Χριστού μας και αγαπημένε μας αδελφέ, λάβε την φροντίδα αυτής της ψυχής και να την παρουσιάσης στον Βασιλέα των όλων διότι μεγάλη είναι η παρρησία σου προς Αυτόν». Τότε ο μοναχός Ιωάσαφ κατάλαβε ποιόν οδηγό είχε κοντά του, πόσες φορές τον εβοήθησε στον κόσμο, και τον είχε βάλει μεσίτη στον Δεσπότη Χριστό για την σωτηρία του. Πλημμυρισμένος, όπως ήταν από αγάπη και ευγνωμοσύνη για τον Άγιο, τον επλησίασε και επί πολλή ώρα τον ασπαζόταν με δάκρυα.

Βαδίζοντας ακόμη στην πανέμορφη αυτή πεδιάδα είδε ο Μοναχός και άλλους μοναχούς, ενδοξότερους από τους προηγούμενους, αλλά ολιγωτέρους. Ερώτησε τον οδηγό του: «Άγιε του Θεού, ποιοί είναι αυτοί οι αγιώτεροι από τους άλλους μοναχοί και ποια τα κατορθώματά τους;». Ο Άγιος του είπε: «Αδελφέ, αυτοί είναι από τους μοναχούς αυτού του αιώνος, που αγωνίσθηκαν μόνοι τους χωρίς πνευματικό οδηγό, βαδίζοντας επάνω στα ίχνη των παλαιών Πατέρων και επειδή ευχαρίστησαν τον Θεό, τους αντάμειψε Εκείνος με αυτή την δόξα που βλέπεις». «Μά σήμερα, του λέγει ο Μοναχός, χάθηκε κάθε ίχνος αρετής και πως είναι δυνατόν να ευρίσκωνται στον κόσμο τέτοιοι εκλεκτοί άνθρωποι;». Τότε ο Άγιος του είπε: «Αδελφέ, Ιωάσαφ λίγοι εκλεκτοί άνθρωποι ευρίσκονται σήμερα στον κόσμο, με την διαφορά ότι, όποιος κοπιάσει για λίγη αρετή, υπομείνει τον αδελφό του και δεν τον κατακρίνει, αυτός θα ευχαριστήση τον Θεό και θα κληθή «μέγας εν τη βασιλεία των ουρανών».

Συνεχίζοντας την πορεία τους έφθασαν στο μεγαλόπρεπο παλάτι του ουρανίου Βασιλέως. Εκεί στη είσοδο τους εχαιρέτησαν με τον εν Χριστώ ασπασμόν βαθμοφόροι και ένδοξοι άνδρες που έλαμπαν τα πρόσωπά τους και τους ωδήγησαν μέσα σε μια ολόφωτη αίθουσα. Δεξιά της εισόδου ήταν η Εικόνα του Χριστού, ενώ αριστερά της Παναγίας καθισμένης σε θρόνο.

Μέσα στην αίθουσα εκάθοντο αμέτρητο πλήθος νέων με μοναχικές στολές που κρατούσαν στα χέρια τους σταυρό και λουλούδια που ευωδίαζαν. Όλοι αυτοί επήραν στα χέρια τους τον Ιωάσαφ και μπροστά στην εικόνα του Χριστού και της Παναγίας έψαλαν το «Άξιον εστιν...». Κατόπιν προσκύνησαν αυτές τις Εικόνες και είπαν στον Μοναχό: «Αδελφέ, όλα αυτά που βλέπεις γίνονται για σένα, κύτταξε λοιπόν να γίνης καλός και επιμελής στις αρετές για να έλθης το συντομώτερο εδώ»

Μετά αποσύρθηκαν όλοι και έμειναν ο άγιος Γεώργιος και ο Μοναχός. Τότε άνοιξε μία μεγάλη πόρτα και ακούσθηκε από εκεί μία γλυκειά φωνή που έλεγε: «Μεγάλη σου είναι η ευσπλαχνία Κύριε, για τους ανθρώπους». Τότε είδε ο μοναχός Ιωάσαφ μια μεγάλη και αφαντάστου κάλλους εκκλησία, στην μέση της οποίας υπήρχε πύρινος θρόνος, πολύ λαμπρότερος από τον ήλιο. Εκεί στεκόταν ο Βασιλεύς της δόξης Χριστός εν μέσω μυριάδων ανθρώπων με στρατιωτικές στολές και πρόσωπα αστραπόμορφα. Ο Δεσπότης Χριστός φορούσε στην κεφαλή Του αδαμαντοκόσμητο στεφάνι και έλαμπε όλος ως αστραπή.

Ο αδελφός Ιωάσαφ στάθηκε έξω στην πόρτα κυττάζοντας προς τα μέσα με θαυμασμό και αχόρταστα. Μπήκε μέσα ο άγιος Γεώργιος, έκανε το σημείο του σταυρού, τρείς μετάνοιες και προσεκύνησε τον Βασιλέα. Κατόπιν ετοιμαζόταν να επιστρέψη για να φέρη μαζί του και το Ιωάσαφ, αλλά άκουσε την φωνή του Βασιλέως που του είπε: «Άφησέ τον αυτόν, δεν είναι άξιος να εισέλθη, διότι δεν έχει ένδυμα γάμου».

Ακούοντας αυτά ο μοναχός Ιωάσαφ φοβήθηκε μήπως καταδικασθή και άρχισε με προθυμία να λέγη την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με και δος το έλεός Σου». Ο άγιος Γεώργιος έπεσε στα πόδια του Βασιλέως και του είπε: «Κύριε, θυμήσου το Αίμα που έχυσες επί του σταυρού για την σωτηρία των ανθρώπων, γι' αυτό σε παρακαλώ συγχώρεσε την αμαρτωλή αυτή ψυχή και οδήγησέ την στον δρόμο της σωτηρίας. Γνωρίζω ότι πέλαγος και άβυσσος είναι η ευσπλαχνία Σου». Και τότε ο Βασιλεύς αποκρίθηκε :

-Γεώργιε γνωρίζεις καλά την αγάπη που έδειξα σ' αυτόν και την χάρι που του έκανα να γνωρίση αυτά τα μυστήρια της αγάπης μου, για την οποία άλλοι μεγάλοι αγωνιστές τα εζήτησαν και δεν τα επέτυχαν. Αυτός δεν είχε στην ψυχή του την δική μου αγάπη, με κατεφρόνησε, έζησε μέχρι τώρα με αμέλεια, και για τα ψεύτικα πράγματα του κόσμου, παρέβλεψε εμένα και γι' αυτό δεν είναι άξιος συγχωρήσεως».

-Γνωρίζω, Κύριε, συνέχισε παρακλητικά ο Άγιος, ότι, εάν κρίνης με την δικαιοσύνη Σου, είναι άξιος τιμωρίας, αλλά, Σε παρακαλώ, άς περισσεύσει σ' αυτόν η ευσπλαχνία Σου. Γνωρίζεις ότι ο κόσμος σήμερα ευρίσκεται στο πονηρό, επλεόνασε η κακία και δεν υπάρχουν πολλά παραδείγματα αρετής. Ας πλεονάση η χάρις Σου, Κύριε, να σωθή ο δούλος Σου, διότι έχει καλή προαίρεση και μόνο η συνήθεια του κακού τον νικά»

-Αγαπητέ μου Γεώργιε, γνωρίζω την κατάστασι του κόσμου, τις παραβάσεις των εντολών μου, τις αδικίες, πορνείες, μοιχείες και όλα τα γνωστά και τα κρυπτά των ανθρώπων. Υπομένω όμως περιμένοντας έστω και την μετάνοια ενός αμαρτωλού. Επιθυμώ όλοι οι άνθρωποι να σωθούν, γι' αυτό άλλωστε έχυσα το Αίμα μου στον σταυρό και κάθε ημέρα θυσιάζομαι. Αλλά αυτός για τον οποίο με παρακαλείς, δεν ακούει τις εντολές μου και μέχρι σήμερα κάνει το θέλημά του. Δεν έπαυσα να του δείχνω τον σωστό δρόμο, εκείνος όμως πέφτει στην αμέλεια, περιφρονεί και παραγνωρίζει την θυσία μου».

-Τότε ο άγιος Γεώργιος ασπαζόμενος τα πόδια Του με πολλή ταπείνωσι του είπε: «Θυμήσου, Κύριε το αίμα μου, που για την αγάπη Σου, έχυσα και χάρισέ μου αυτή την ψυχή. Συγχώρεσέ την, Κύριε και αξίωσέ την να πιή το ποτήρι της αγάπης Σου και να κάνει το άγιο θέλημά Σου».

-Τότε ο Κύριος με χαρούμενο πρόσωπο του είπε: «Γεώργιε, άς γίνει το θέλημά σου». Του έδωκε με την δεξιά Του ένα ποτήρι και του είπε: «Πάρε το ποτήρι μ' αυτό το ποτό και δώσε του να το πιή, αυτό είναι το ποτήρι της αγάπης μου. Όλοι οι άγιοι απ' αυτό το ποτήρι ήπιαν, διότι αυτό στην ψεύτικη ζωή είναι γεμάτο, βάσανα, δοκιμασίες, στεναγμούς, μαρτύρια και θάνατο του σώματος για να καθαρισθή η ψυχή, και να χαίρεται εδώ στον παράδεισο αιώνια».

Ο άγιος Γεώργιος το επήρε και το έδωσε στον μοναχό Ιωάσαφ, ο οποίος, αφού το ήπιε, εμέθυσε από την αγάπη του Ουρανίου Νυμφίου Χριστού και μπαίνοντας στην εκκλησία εκείνη, σωριάσθηκε στα πόδια του Χριστού και τα καταφιλούσε με λαχτάρα και πολλή χαρά.

Ο Χριστός στρέφοντας την μορφή του στο Άγιο, του είπε: «Πάρε τον αδελφό Ιωάσαφ και πήγαινέ τον κάτω στο κόσμο ν' αγωνισθή για ν' αποκτήση την πρώτη μου αγάπη που έχασε με την αμέλεια. Όταν ετοιμασθή θα τον αξιώσω να πιή το ποτήρι που ήπια και εγώ στον κατάλληλο καιρό».

Αφού ασπάσθηκαν τους πόδες του Κυρίου και εχαιρέτησαν όλους τους αυλικούς άρχοντες του ουρανίου παλατίου, κατέβαιναν για τον γυρισμό. Ο αδελφός Ιωάσαφ είπε στον οδηγό του: «Άγιε Γεώργιε, δεν είναι δυνατόν να μείνω και εγώ εδώ που είμαστε και να μην γυρίσω πάλι στον κόσμο;

-Αγαπητέ μου, του λέγει ο Άγιος, αυτό είναι αδύνατο, διότι το θέλημα του Κυρίου μας είναι να κατεβής κάτω και, αφού πνευματικά στολισθής με όλες τις αρετές, θα έλθης μετά εδώ ν' απολαμβάνης την δόξα Του αιώνια».

Επιστρέφοντας από τον ίδιο δρόμο, έφθασαν στην μέση εκείνου του γεφυριού, οπότε ο Άγιος είπε στον Μοναχό: «Η Βασιλεία του Θεού βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν».Λοιπόν, την ευσπλαχνία του Θεού την γνωρίζεις, αγωνίσου ν' αποκτήσης την πρώτη αγάπη και εγώ δεν θα σε αφήσω αβοήθητο». Λέγοντάς του αυτά, τον εσφράγισε τρεις φορές με το σημείο του σταυρού και έγινε άφαντος.

Την ίδια στιγμή ακούσθηκαν ανατριχιαστικές φωνές και απειλές των δαιμόνων που ανέβαιναν από την χαράδρα λέγοντες: «Τώρα που έμεινε μόνος του ο Καλόγερος ελάτε να τον γκρεμίσουμε κάτω, πριν έλθη ο Γεώργιος». Ο αδελφός Ιωάσαφ δεν μπορούσε να πάη ούτε μπρός ούτε πίσω, ενώ οι δαίμονες ωρμούσαν να τον ρίξουν στον γκρεμό. Τότε εκείνος εσήκωσε τα χέρια του ψηλά και είπε: «Κύριε, βοήθησέ με αυτή την στιγμή διότι κινδυνεύω να καταποντισθώ από τους φοβερούς δαίμονες». Του ήλθε τότε φωνή από τον ουρανό που του έλεγε: «Αδελφέ, μη αμελής, λέγε την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλό», και με τις ευχές της Κυρίας Θεοτόκου δεν θα πάθης τίποτε».

Αμέσως ο αδελφός άρχισε να λέγη συνεχώς την ευχή και χωρίς να το καταλάβη ευρέθηκε στον εαυτό του, όπως ήταν στο στασίδι καθισμένος. Οπτασία του μοναχού Ιωάσαφ Γέροντος των Ιωσαφαίων εν Καρυαίς Αγίου Όρους για τον Άγιο Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο.

Εκ του βιβλίου "Ψυχωφελείς οπτασίες και διηγήσεις γιάτην άλλη ζωή"

Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

περισσοτερα στο h**p://www.impantokratoros.gr/25C2CBA9.el.aspx
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: μαρτυριες απο την αλλη ζωη

3
Φοβερά απολογία τού Μοναχού Εύλογίου την ώρα τού θανάτου του.

Στην Καλύβα «Ευαγγελισμός της Θεοτόκου» της Άγίας ΆΝΝΗΣ Άγίου Όρους ασκήθηκε με άκρα υπακοή και ταπείνωση ο μοναχός Ευλόγιος ο όποίος τελειώθηκε στα 1885 σε ηλικία 95 ετών. Κατά κοινή ομολογία των Πατέρων της Σκήτης ο Γέρο-Εύλόγιος, πριν ακόμη παραδώσει την ψυχή του, δέχθηκε τά εναέρια πνεύματα σε μία φρικτή απολογία, ή όποία διήρκεσε 24 ώρες.
Οί πάντες έβλεπαν τον μελλοθάνατο αδελφό νά κινεί το κεφάλι του πότε δεξιά και πότε αριστερά και συγχρόνως ν' απολογείται στις εναντίον του κατηγορίες των δαιμόνων με τις ερωτήσεις: «Που, πότε; Πού, πότε;».
Αυτό γινόταν συνέχεια χωρίς διακοπή. Πολλοί από τούς παριστάμενους δοκίμασαν νά κρατήσουν το κεφάλι του, ώστε νά μη κινείται συνεχώς, άλλά στάθηκε αδύνατον.

Πολλές φορές έλεγε: «Όχι, δεν έγινε Αυτό, λέτε ψέματα. για εκείνο πού με κατηγορείτε, έκανα μετάνοια.

και πάλι συνέχιζε: «Που, πότε;». 'Έτσι, χωρίς νά ειπεί τίποτε στους άλλους μοναχούς, παρέδωκε το πνεύμα, χωρίς καμία άλλη πληροφορία.


Οπτασία κάποιου ευσεβούς Δημητρίου από το χωριό Στρατώνιο Χαλκιδικής

Την Οπτασία αύτή πού συνέβη αρχές του 160υ αιώνος έγραψε ο άγιος Μητροφάνης, ασκητής στα Κατουνάκια του Άγίου 'Όρους, όταν είχε επισκεφθεί αυτό το χωριό για εξομολόγηση των πιστών. Μας διηγείται λοιπόν τά έξης για την κατάσταση μιας οικογένειας:

Ένας ευσεβής χριστιανός ονόματι Δημήτριος δούλευε κατά το 1520 στα μεταλλεία τά λεγόμενα σήμερα του Μποδοσάκη για νά συντηρεί την οικογένειά του. από τά τέσσερα παιδιά πού είχε του πέθαναν τά τρία και απέμεινε με το τελευταίο, το όποίο το αγαπούσαν υπερβολικά για την υπακοή και τον σεβασμό πού είχε στους γονείς του. Όμως τά κρίματα του Θεού είναι άβυσσος πολλή και ανεξιχνίαστη.

Σε λίγο καιρό, μετά από βαρεία αρρώστια, πέθανε και αυτό και έτσι οί γονείς του έμειναν απαρηγόρητοι. Μετά από 15 ήμέρες, από τον θάνατο του παιδιού τους, ο πατέρας λιποθύμησε και φαινόταν σαν να πέθανε. Το σώμα του ήταν όλο νεκρό και κρύο και μόνο στο μέρος της καρδιάς του ήταν ζεστό. Γι' αυτό απεφάσισαν οί δικοί του νά μη τον κηδεύσουν, έως ότου νεκρωθεί όλο του το σώμα.

Ο Δημήτριος όμως πήγε στην άλλη ζωή με την ψυχή του και όταν επέστρεψε πολύ παρηγορήθηκε, όχι μόνο αυτός άλλά και όλοι οί συγγενείς του, για τά όσα είδε, απήλαυσε και θαύμασε.
Είδε τά παιδιά του και μάλιστα το τελευταίο νά ευρίσκονται σε μία ανεκλάλητη χαρά και ευφροσύνη, την όποία και ο ίδιος ζήλευσε νά απολαύσει και έκεί για πάντα νά μείνει.

Νά πώς μας διηγείται ο ίδιος το ταξίδι του στους ουράνιους κόσμους: «Όταν κειτόμουν στο κρεβάτι άρρωστος, βλέπω ένα χρυσοστολισμένο νέο, πού ή λαμπρότης και το κάλλος των ενδυμάτων και του προσώπου του δεν περιγράφονται. Ξέχασα παντελώς τά γήίνα και όλη ή προσοχή μου ήταν στραμμένη ολοκληρωτικά σ' αυτόν. Νόμισα ότι βγήκα από το σώμα μου και με την ψυχή μου στην αγκαλιά του ανέβαινα μαζί του στους ουρανούς. Μου έφάνη ότι περάσαμε επτά κύκλους ουρανών. Ανεβαίνοντας συναντήσαμε φως με ομίχλη, ενώ υψηλότερα το φως έγινε λαμπρότερο και μία θαυμαστή γη απλωνόταν μπροστά μας με ωραία λουλούδια, ανθισμένα δένδρα, των όποίων το κάλλος δεν μπορεί γλώσσα νά διηγηθεί πρέποντος.

Μετά άπ' αύτή την όντως παραδεισένια γη, βρεθήκαμε μπροστά σε δύο καλά σφραγισμένες σιδερένιες πόρτες. Στην δεξιά φύλαγαν λευκοφόροι νέοι, στην αριστερά στέκονταν μαύροι με φοβερή όψη. Σαν φθάσαμε έκεί, ο συνοδός μου άγγελος μου λέγει: «Σκύψε σύντομα και προσκύνησε». 'Εγώ καθώς ήμουν σκυφτός στην γη, άκουσα μία φωνή από μακριά πού έλεγε: «Τι τον έφερες αυτόν εδώ; Δεν σου είπα νά φέρεις αυτόν, άλλά τον γείτονά του, τον Νικόλαο. αυτός έχει νά ζήση ακόμη επί της γης».


Μετά από την φωνή αύτή, με πήρε ο οδηγός μου και πήγαμε κατά ανατολάς, όπου υπήρχε μία ανθισμένη πεδιάδα με ωραία δένδρα διαφόρων ποικιλιών. Στον ίσκιο κάθε δένδρου, καθόταν και από ένας άνθρωπος, οι όποίοι όλοι ήταν μιας ήλικίας, άλλά τά πρόσωπά τους άλλων ήταν λαμπρά και ωραία, άλλων στυγνά και λίγο μαύρα και άλλων ήταν κατάμαυρα και σκοτεινά. Στον καθένα φαίνονταν καθαρά τά έργα πού έκαναν στην ζωή τους και γνώριζε ο ένας τον άλλον. Μέσα σ' αύτή την πεδιάδα, κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά, έβλεπα πολλούς πού γνώριζα στην ζωή αύτή και είχαν πεθάνει πριν από πολύ καιρό. Επίσης γνώρισα πολλές γυναίκες. Είδα έκεί και μία γνωστή μου γυναίκα πόρνη, ή όποία από την εξωτερική της εμφανίσει γνωριζόταν ποια ζωή έκανε εδώ κάτω στην γη. Είδα και κακοποιούς πού είχαν καταδικασθεί με κρεμάλα και άλλους αμαρτωλούς και καλούς ανθρώπους νά έχουν φανερά τά σημεία των πράξεών τους. Είδα επίσης και πολλούς φίλους και συγγενείς μου να ευρίσκονται σ αυτόν τον τόπο.


Σ' άλλο τόπο της πεδιάδος πολύ ωραίο είδα νά κάθονται τέσσερα παιδάκια πολύ όμορφα και φωτεινά στην όψη. Ό συνοδός μου άγγελος με ρώτησε:
«Αδελφέ, γνωρίζεις αυτά τά ωραία παιδάκια;». Πλησιάζω πιο κοντά και βλέπω κατάπληκτος ότι αυτά ήταν τά παιδάκια μας, τά όποία το τελευταίο δωδεκάχρονο, πού πέθανε, το είχαν βάλει στην μέση. Τότε είπα στον άγγελο: «Ναι, Κύριέ μου, τά γνωρίζω' αυτά είναι τά δικά μου παιδιά».

Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη πού τά είδα νά είναι τόσο χαριτωμένα και λαμπροστολισμένα. Παρακάλεσα τον οδηγό μου νά μου επιτρέψει νά μείνω μαζί τους, να αισθάνομαι την δική τους χαρά και αγαλλίαση και νά μη τά αποχωρισθώ ποτέ. Όμως ο άγγελος με τράβηξε από κείνο τον τόπο, λέγοντάς μου ότι δεν έχει έλθει ακόμη για μένα ο καιρός. 'Εγώ τότε τον ρώτησα: «Κύριέ μου, αυτός ο τόπος είναι ο Παράδεισος και ή Βασιλεία των Ουρανών»;

- 'Εκείνος μου είπε: αυτός ο τόπος ούτε ο Παράδεισος, ούτε ή Βασιλεία των Ουρανών είναι, άλλά αυτό πού λέγει ή Άγία Γραφή «ή γη των πραέων». 'Εδώ αναπαύονται σχετικά οί ψυχές ανάλογα με τά έργα τους μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου.

Ή τελική κρίσης θα γίνει, αφού ο Κύριος αναστήσει όλο το ανθρώπινο γένος, ώστε και το σώμα νά συμμετάσχει στην χαρά ή την τιμωρία της ψυχής. Τότε οί μεν αμαρτωλοί και αμετανόητοι θα μπουν στην αριστερή σιδερένια πόρτα, πού είδες, καθώς ανεβαίναμε στον ουρανό, και την φύλαγαν μερικοί μαύροι και απαίσιοι στην μορφή δαίμονες, ενώ οί δίκαιοι θα εισέλθουν στην δεξιά πόρτα, πού την φυλάγουν λευκοφόροι άγγελοι και έκεί θα απολαύσουν την Βασιλεία του Θεού. Οί ψυχές όμως των μεγάλων άγίων, συνέχισε ο συνοδός μου, ευρίσκονται υψηλότερα άπ' αυτόν τον τόπο, έκεί άπ' όπου εκπέμπεται και έρχεται αυτό εδώ το φως».


Κατεβαίνοντας χαμηλότερα, φθάσαμε σ' ένα σαπισμένο και μουχλιασμένο τόπο, στον όποίο μέσα σε δυσωδία ανυπόφορη, κατοικούσαν πλήθος ανθρώπων, πού είχαν πολύ θλιβερή την όψη τους.
Ρώτησα τι άνθρωποι είναι αυτοί και ο συνοδός μου, μου είπε ότι αυτοί είναι οί Εβραίοι πού δεν πίστευσαν στον Χριστό. Προχωρήσαμε πιο πέρα και βρήκαμε άλλο βρωμερώτερο τόπο, όπου οί άνθρωποι έκεί ήταν μικροσκοπικοί, σαν μικρά παιδιά και σκουλήκια και έκυλίοντο μέσα

Στην λάσπη. ρώτησα τον οδηγό μου και μου είπε ότι αυτοί είναι οί τούρκοι, όλοι οί αιρετικοί και κακόδοξοι άνθρωποι». 'Εκεί γνώρισα και πολλούς από τούς τσιγγάνους (γύφτους) πού ήξερα άπ' αύτή την ζωή και τά πρόσωπά τους ήταν μελανά. 'Όταν βγήκαμε από έκεί, γυρίσαμε και άλλους παρομοίους και χειρότερους τόπους, γεμάτους από ανθρώπους κάθε θρησκείας δαιμονικής ή αιρετικής, άθέους, ειδωλολάτρες και λαούς από διάφορα έθνη. Ρώτησα:

- Κύριέ μου, αύτή είναι ή κόλασης πού λέγει το Ευαγγέλιο;

- Όχι, αυτά είναι προσωρινά μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού. Πρέπει νά ξέρης ότι ή κόλασης είναι μία, άλλά τά βάσανα και οί τιμωρίες μέσα σ' αυτήν είναι πολλά, όπως και στην Βασιλεία των Ουρανών λαμβάνει κανείς την δοξασμένη θέση του ανάλογα με τους κόπους της μετανοίας και τά έργα της αρετής πού έπραξε στον κόσμο.

Ενώ ο οδηγός μου έλεγε αυτά, άκουσα νά έρχεται από το βάθος εκείνης της χαράδρας ή φωνή ενός βρυχωμένου Δράκοντος μαζί με δυσωδία ανυπόφορη.

'Εγώ τόσο τρόμαξα, ώστε προσπάθησα νά κρυφθώ στην αγκαλιά του φύλακος αγγέλου μου. Τον ερώτησα:

- Τι φωνή ειναι αυτή και από που έρχεται αυτή η βρώμα, Κύριέ μου;

- Αυτός πού φωνάζει και βρυχάται είναι ο παμφάγος Άδης, ο όποίος δέχεται όλους τούς άπίστους, τούς αιρετικούς, τούς αμετανόητους αμαρτωλούς και όλους τούς κακούς ανθρώπους και ενώ ή φοβερή αύτή φωνή σφύριζε στα αυτιά μου, ευρέθηκα αμέσως στο σπίτι μου. Είδα το σώμα μου νεκρό, άσχημο και παγωμένο και δεν ήθελα νά εισέλθω πάλι σ' Αυτό. Ό οδηγός μου όμως με έβαλε με την βία και τότε αισθάνθηκα δριμύ πόνο και νά σαλεύουν όλα τά νεύρα, οί αρθρώσεις και τά κοκάλα».

'Η Οπτασία του Δημητρίου επιβεβαιώθηκε ότι είναι αληθινή και από το γεγονός ότι, δύο ήμέρες μετά την οπτασία, ο γείτονάς του Νικόλαος, αν και ήταν πολύ καλά στην υγειά του, ξαφνικά αρρώστησε και πέθανε. 'Έτσι όλες τις ετοιμασίες της κηδείας πού είχαν ετοιμάσει για τον Δημήτριο τις χρησιμοποίησαν για την κηδεία του Νικολάου. με το γεγονός αυτό εκπληρώθηκε και ο λόγος της θείας εκείνης φωνής πού είπε: «δεν σου είπα νά φέρεις αυτόν, άλλά τον γείτονά του Νικόλαο».
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: μαρτυριες απο την αλλη ζωη

4
Τι είδε στην άλλη ζωή ο Κων/νος Νατσόπουλος εκ Νεοκάστρου Πιερίας

Την παρακάτω Οπτασία του ευσεβούς αύτου χριστιανού άκουσε από τον ίδιον και μου την έδωσε ο Μοναχός 'Ανδρέας Γρηγοριάτης, ο όποίος τότε υπηρετούσε στο Μετόχι Βούλτσιστα Πιερίας, όπως μας διηγείται ο ίδιος:


«Το 1945, ήμουν μάγειρος στο Μετόχι μας Βούλτσιστα της 'Ιεράς ημών Μονής του 'Οσίου Γρηγορίου Άγίου Όρους, πού ευρίσκεται κοντά στο χωριό Λιβάδι Κατερίνης. Την Κυριακή των Βαΐων εκείνου του έτους ήλθε στο Μετόχι μας ο εκ Νεοκάστρου Κωνσταντίνος Νατσόπουλος ή Σαπουνάς για να αγοράσει από τον Γέρο-Νέστορα τον Οικονόμο του Μετοχιού ένα αρνί για το Άγιο Πάσχα. Επειδή εκείνη την στιγμή απουσίαζε ο Οικονόμος, τον κέρασα εγώ καφέ και τον ερώτησα λεπτομερώς να μάθω πώς του συνέβη ή ασθένεια του και πώς διασώθηκε. Εκείνος μου διηγήθηκε με μεγάλη προθυμία τα έξης»:

«Εγώ, πάτερ Ανδρέα, καθώς γνωρίζεις, ήμουν επιστρατευμένος μαζί με άλλους συγχωριανούς μου για να φυλάγουμε το χωριό από τους αντάρτες. Αρχές Σεπτεμβρίου του 1944 φύγαμε από το χωριό μαζί με τους οπλίτες του χωρίου Μελική Ημαθίας και με αρχηγό τον καπετάν Γεώργιο Κουκιώτη επήγαμε μέσω του Γίδα (Αλεξάνδρεια) στο χωριό Κούκος. Από εκεί αρχές Οκτωβρίου φύγαμε και επήγαμε στο Κιλκίς και μετά από συνεχή ανταρτοπόλεμο μας διέλυσαν και, όσους μας συνέλαβαν αιχμαλώτους, μεταξύ των οποίων ήμουν και εγώ ( μας έκλεισαν στο στρατόπεδο Παύλου Μελά της Θεσσαλονίκης.
Εκεί λοιπόν, πάτερ Ανδρέα, καθώς ήμουν ταλαιπωρημένος, έπεσα κάτω άρρωστος και έμεινα σε αφασία νεκρός. Από εκεί και μετά τι έκαναν με το σώμα δεν γνωρίζω. Γνωρίζω μόνο ότι ευρέθηκα με την ψυχή μου σ' ένα μεγάλο στρατώνα, δεν μπορώ να περιγράψω μέγεθος του, πού είχε πολλά δωμάτια και φωτίζονταν όλα από ένα δυνατό φως, δυνατότερου , του ηλίου, χωρίς να γνωρίζω από που ερχόταν αυτό το φως.

Εγώ περνώντας από το ένα δωμάτιο στο άλλο, διότι είχαν πόρτες που συγκοινωνούσαν μεταξύ τους, έφθασα έξω σ' ένα μέγα προαύλιο και εκεί το φως και ή λαμπρότης με είχαν θαμπώσει. Ήταν ένα φως ισχυρότερο του ηλίου, το όποιο όμως δεν έκαιγε, όπως καίει εδώ το ηλιακό φως.

Στην αυλή αυτή ήταν πολύς κόσμος και πολλούς γνώρισα από το χωριό μου πού είχαν πεθάνει πριν από μερικά χρόνια. Φορούσαν τα ρούχα τους με τα όποια ζούσαν εδώ στην γη, τους χαιρέτησα και είπα στον εαυτό μου, ότι αυτοί έχουν πεθάνει, πώς τώρα εγώ ευρίσκομαι μαζί τους; Μήπως απέθανα και εγώ και δεν το κατάλαβα ακόμη; Τότε αυτοί μου έλεγαν ότι εδώ θα έλθεις και εσύ.

Κατόπιν επήγα στον φράκτη εκείνης της αυλής πού περιστοιχιζόταν από ξύλινους πασσάλους και πέραν άπ' αυτούς είδα ν' απλώνεται μία άλλη επίσης απέραντη πεδιάδα, φυτεμένη με διαφόρων ειδών λουλούδια, τα όποια ευωδίαζαν και χωρίζονταν με διαδρόμους, στους οποίους έκαναν περιπάτους κατά ομάδες παιδιά ηλικίας, καθώς μου φάνηκαν, από δέκα έως δώδεκα χρονών. Αυτά ερχόμενα από άλλου έμπαιναν μέσα στην πεδιάδα των λουλουδιών και εμείς καθόμασταν μέσα από τον φράκτη της πρώτης αυλής και απολαμβάναμε την ομορφιά και εύωδία των λουλουδιών.
Κατά το διάστημα των είκοσι ήμερων πού έμεινα εκεί, ούτε καν μου ήλθε λογισμός για φαγητό, αλλά ευφραινόμουν με το να βλέπω τα παιδιά και τα λουλούδια, πού ήταν σαν αγγελούδια και έκαναν βόλτες.

Ξαφνικά ευρέθηκα στο κρεβάτι, στο Νοσοκομείο των Λοιμωδών και μόλις άνοιξα τα μάτια μου, φώναξα με το επιφώνημα: Αααα! Τότε ήλθε ή αδελφή Νοσοκόμος και ειδοποίησε και τους γιατρούς λέγοντας ότι: «Ό Λάζαρος αναστήθηκε...». Οί γιατροί μου έδωσαν γάλα, έως ότου συνηθίσει ο οργανισμός το φαγητό και μετά από λίγες ήμερες με έστειλαν στο σπίτι μου και στην οικογένεια μου».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΨΥΧΩΦΕΛΕΙΣ ΟΠΤΑΣΙΕΣ και ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΖΩΗ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: μαρτυριες απο την αλλη ζωη

5
ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΖΩΝΤΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ

Κάποτε ένας αδελφός, όταν βρισκόμασταν στην Ν. Σκήτη, περιέπεσε σ' ένα αμφίβολο λογισμό: «Προσευχόμαστε, αγρυπνούμε ..., ωραία αυτά. Όμως κατ' αυτόν τον τρόπο βοηθούμε και τους άλλους η μόνον τον εαυτό μας;». Ενώ ετοιμαζόταν να εξομολογηθεί αυτόν τον λογισμό στον Γέροντα, τον πρόλαβε ο δεύτερος και με πρόσωπο πού φαινόταν βαθιά συγκινημένο, λέγει στον αδελφό.

Απόψε παιδί μου, ο Θεός μου έδειξε το έξης φοβερό θέαμα:

Ενώ προσευχόμουν, για μια στιγμή μου φάνηκε ότι βρισκόμουν σε μια πολύ μεγάλη τράπεζα.
Στεκόμουν μπροστά σε μια πόρτα πού έμοιαζε σαν την ωραία πύλη της εκκλησίας. Μέσα εκεί σ' αυτόν τον χώρο, αμέτρητα πλήθη περίμεναν σειρά. Εγώ έμοιαζα σαν άρχισιτοποιός. Μέσα σ' αυτόν τον χώρο διέκρινα και σας να βρίσκεστε κοντά μου. Κόβατε κάτι μεγάλα σαν πρόσφορα και μου τα φέρνατε. Ό άλλος κόσμος περνούσε σε δυο σειρές, στη μια οί ζωντανοί, στην άλλη οι πεθαμένοι. Τους μοίραζα όλους από μια μερίδα ευλογία και φεύγανε όλοι χαρούμενοι. Διέκρινα μέσα πάρα πολλούς γνωστούς μου, όσους είχα γραμμένους, ζωντανούς- πεθαμένους, στο μνημονοχάρτι.

Και ο αδελφός με την σειρά του:

— Γέροντα, αυτό για μένα ήταν. Μου έλυσες την απορία μου. Τώρα κατάλαβα, τι προσφέρουν οί προσευχές και το μνημόνευμα στην προσκομιδή για όλον τον κόσμον.

Αφού παιδί μου ενδιαφέρεσαι, να σου πω και κάτι για το κομποσχοίνι πιο φοβερό, γύρω από την ζωήν του Γέροντα μου. Ό Γέροντας μου, είχε στον κόσμον μια εξαδέλφη.

"Αν και ή ζωή της δεν ήταν τόσο καλή, ο Γέροντας όμως την αγαπούσε πολύ. Κάποτε τον ειδοποίησαν ότι ή εξαδέλφη του πέθανε και μάλιστα όχι καλά. Έκαμνε διάφορους μορφασμούς, θεατρινισμούς· μιλούσε άσχημα κλπ. και σ' αυτά τα χάλια πάνω ξεψύχησε. Μόλις το μαθαίνει ο Γέροντας, άρχισε τα κλάματα. Εγώ παραξενεύτηκα· τόση ευαισθησία· να κλαίει τόσον πολύ. Όμως κατάλαβε ο ίδιος τον λογισμό μου και με προλαβαίνει: «Εγώ δεν κλαίω παιδί μου πού πέθανε· αλλά κλαίω γιατί κολάστηκε».

Ωστόσο άπ' εκείνη την ήμέραν ο Γέροντας δώστου συνέχεια νηστεία και προσευχή για την εξαδέλφη του. Ύστερα από αρκετές ημέρες, βλέπω τον Γέροντα πολύ χαρούμενο.
«τι συμβαίνει Γέροντα;».

«Να σου πω παιδί μου. Αφού όλες αυτές τις μέρες δεν ησύχασα να προσεύχομαι και ν' αγρυπνώ με νηστεία και δάκρυα για την ξαδελφούλα μου, σήμερα είδα το έξης ευχάριστο και θαυμαστό όραμα. Ενώ προσευχόμουν βλέπω ζωντανά την ξαδελφούλα μπροστά μου και μου φωνάζει με πολλή αγαλλίαση: "Σήμερα είναι ή μέρα της σωτηρίας μου. Σήμερα γλίτωσα από την κόλασιν. Σήμερα πηγαίνω στον παράδεισο".

Ξαφνικά την ίδια στιγμή βλέπω τον μακαρίτη τον παπα-Γιώργη μπροστά μου. Αυτός είναι ένας σύγχρονος άγιος. Όταν ήμουν στον κόσμον τον πρόλαβα.

Έβαλε στο μυαλό του, είναι δυνατόν, να βγάλει όλους τους αμαρτωλούς από την κόλασιν. Κάθε μέρα λειτουργούσε και μνημόνευε χιλιάδες ονόματα. Κατόπιν γυρνούσε τα μνήματα και όλη μέρα διάβαζε τρισάγια και μνημόσυνα στους πεθαμένους. Αφού λοιπόν εν όράμα τον είδα μπροστά μου, τον ακούω και με μεγάλο θαυμασμό μου λέγει:

"Βρε-Βρε... εγώ μέχρι τώρα νόμιζα ότι οί πεθαμένοι σώζονται μόνο με λειτουργίες και μνημόσυνα. Τώρα όμως είδα και κατάλαβα ότι και με τα κομποσχοίνια σώζονται οί κολασμένοι".

και ξανά με θαυμασμό: "και με τα κομποσχοίνια σώζεται ο κόσμος ... !".Μ' αυτό το όραμα πληροφορήθηκα ότι ή ξαδελφούλα σώθηκε, αλλά μου 'δειξε ο Θεός και την δύναμιν του κομποσχοινιού ώστε και από την κόλασιν να βγάζει ψυχήν».

Λέγοντας στον αδελφό συγκινημένος ο Γέροντας αυτά, του έδωσε την ευλογία του και του ευχήθηκε: «Άντε στην ευχή μου και κοίταξε να βιαστής όσο μπορείς στην υπακοή και στην ευχή, αν θέλεις και τον εαυτό σου και τους άλλους να βοηθήσεις.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ. ΙΩΣΗΦ Μ.Δ.

Στο Βίο μίας ασκήτριας πού πέθανε μόλις τον 20ό αιώνα αναφέρεται μία παρόμοια περίπτωση.

Πρόκειται για την όσία Αθανασία (Αναστασία Λογκάτσεβα), πνευματική θυγατέρα του όσίου Σεραφείμ του Σάρωφ. Όπως διαβάζουμε ατό Βίο της:

«Ή Αναστασία είχε έναν αδελφό πού τον έλεγαν Παύλο. Ό Παύλος κάποτε ήταν μεθυσμένος και κρεμάστηκε. Κι ή Αναστασία αποφάσισε νά προσευχηθεί πολύ για τον αδερφό της. Μετά τον θάνατό του, ή Αναστασία πήγε στο μοναστήρι Ντιβέγιεβο, του όσίου Σεραφείμ, για νά μάθει τι ακριβώς έπρεπε νά κάνει, ώστε νά βελτιωθεί ή κατάσταση του αδερφού της, ο όποίος έδωσε τέλος ατή ζωή του με τρόπο δυσσεβή και ατιμωτικό... Ήθελε νά συναντήσει την Πελαγία Ίβάνοβνα και νά ζητήσει τη συμβουλή της... Ή Αναστασία επισκέφθηκε την Πελαγία. Εκείνη της είπε νά κλειστεί στο κελί της σαράντα μέρες, νά προσευχηθεί και νά νηστέψει για τον αδελφό της και κάθε μέρα νά λέει εκατό πενήντα φορές: "Υπεραγία Θεοτόκε, ανάπαυσον τον δούλον σου."

Όταν συμπληρώθηκαν σαράντα μέρες, ή Αναστασία είδε ένα όραμα. Βρέθηκε μπροστά σε μία άβυσσο. Στο βάθος της ήταν ένας βράχος από αίμα. Πάνω στό βράχο κείτονταν δύο άντρες με σιδερένιες αλυσίδες στο λαιμό τους. Ό ένας ήταν ο αδερφός της.

H Αναστασία διηγήθηκε το όραμα στην Πελαγία και κείνη της είπε να συνεχίσει τη νηστεία και την προσευχή. Τέλειωσαν κι άλλες σαράντα μέρες με νηστεία και προσευχή κι ή Αναστασία είδε το ίδιο όραμα. Ή ίδια άβυσσος κι ο βράχος πάνω στον όποίο βρίσκονταν οί δύο άντρες με αλυσίδες στό λαιμό τους. Αυτή τη φορά όμως ο αδερφός της ήταν όρθιος. Περπατούσε πάνω ατό βράχο, έπεφτε και ξανασηκωνόταν. Οί αλυσίδες ήταν ακόμα ατό λαιμό του.

Ή Πελαγία 'Ίβανοβνα, στην οποία κατέφυγε και πάλι ή Αναστασία, της είπε νά επαναλάβει την ίδια άσκηση για τρίτη Φορά.

Όταν τέλειωσε και το τρίτο σαραντάημερο της νηστείας και της προσευχής, ή Αναστασία ξαναείδε το ίδιο όραμα. 'Η ίδια άβυσσος, ο ίδιος βράχος. Τώρα όμως, πάνω στο βράχο ήταν μόνο ένας άντρας, άγνωστος της. 'Ο αδερφός της είχε απελευθερωθεί από τά δεσμά. Δέ φαινόταν πουθενά. 'Ο άγνωστος άντρας ακούστηκε νά λέει: Είσαι τυχερός εσύ. Έχεις πολύ ισχυρούς μεσίτες στή γη.

Ή Αναστασία ανέφερε στην Πελαγία 'Ιβάνοβνα το τρίτο όραμά της και κείνη της απάντησε:
Ό αδερφός σου λυτρώθηκε από τά βάσανα. Δέ μπήκε όμως στη μακαριότητα του Παραδείσου.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΟΣΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑ. ΜΤΦΡ ΜΠΟΤΣΗ Πέτρου. ΕΚΔ. Β ΑΘΗΝΑ 1998


ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ

Το ακόλουθο περιστατικό μας δείχνει πόσο σημαντική ειναι ή τέλεση μνημόσυνου στη Θεία Λειτουργία: Πριν την αφαίρεση των λειψάνων τού άγ. Θεοδοσίου τού ΤσερνίγκωΦ (1896), Ο φημισμένος Στάρετς 'Αλέξιος (1916), ιερομόναχος τού ' Ερημητηρίου τού Γκολοσεγιέφσκυ της Λαύρας των Σπηλαίων τού Κιέβου, ο οποίος διεξήγαγε την ανακομιδή των λειψάνων, αποκαμωμένος καθώς καθόταν δίπλα στα λείψανα, λαγοκοιμήθηκε και είδε μπροστά του τον άγιο, ο οποίος τού είπε:
«Σ' ευχαριστώ πού κοπιάζεις για μένα και σε παρακαλώ θερμά, όταν τελέσεις τη Θεία Λειτουργία, να μνημονεύσεις τούς γονείς μου» - και έδωσε τά ονόματά τους(πατήρ Νικήτας και Μαρία).

« Πώς μπορείς εσύ, Ω 'Άγιε, νά ζητάς τις δικές μου προσευχές, όταν εσύ ο ίδιος στέκεσαι στον ουράνιο Θρόνο και ικετεύεις το Θεό νά δωρίσει στους ανθρώπους το έλεός Του;» ρώτησε Ο ιερομόναχος.

«Ναι αυτό είναι αλήθεια,» απάντησε ο αγ. Θεοδόσιος, «αλλά ή προσφορά στή Θεία Λειτουργία έχει περισσότερη δύναμη από την προσευχή μου.»

Έτσι λοιπόν, οί παννυχίδες και ή κατ' οίκο προσευχή για τους νεκρούς ειναι ευεργετικές για την ψυχή τους, όπως εξάλλου είναι και οί εις μνήμην τους αγαθοεργίες, όπως ελεημοσύνες συνεισφορές στην εκκλησία. Όμως ιδιαιτέρως ευεργετική είναι ή τέλεση μνημόσυνου στη Θεία Λειτουργία, και πολλές εμφανίσεις νεκρών και πολλά περιστατικά τά όποία έχουν σημειωθεί επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο. Πολλοί άνθρωποι πού πέθαναν εν μετάνοια αλλά πού δέ μπόρεσαν νά εκφράσουν έμπρακτα τη μετάνοιά τους όσο ζούσαν, ελευθερώθηκαν από τά μαρτύρια και βρήκαν ανάπαυση. Στην Εκκλησία πάντοτε προσφέρονται προσευχές ύπέρ αναπαύσεως των νεκρών, και μάλιστα την ήμέρα της Καθόδου του Άγίου Πνεύματος, στον εσπερινό της γονυκλισίας, υπάρχει μάλιστα μία ειδική ευχή «για τούς ευρισκόμενους στον Άδη.»

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ. ΠΑΤΗΡ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ. ΕΚ. ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: μαρτυριες απο την αλλη ζωη

6
ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ




http://rapidshare.com/files/132395078/1 ... s.pdf.html
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Μεταθανάτιες εμπειρίες - Ζωή μετά θάνατο - μέλλουσα ζωή

7
http://www.megaupload.com/?d=GLOSXCX8
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

"Τί υπάρχει μετά τον θάνατο..;;"

9
"Τί υπάρχει μετά τον θάνατο..;;"






Ο Δρ. Sam Parnia, του Ιατρικού Κέντρου του Cornell στη Νέα Υόρκη, είναι ένας από τους κορυφαίους ειδικούς στην επιστημονική έρευνα του θανάτου. Πρόσφατα ο Parnia και οι συνεργάτες του στο ερευνητικό έργο που αφορά την ανθρώπινη συνείδηση ανήγγειλαν την πρώτη τους μεγάλη επιχείρηση: μια εξερεύνηση διάρκειας τριών χρόνων στους βιολογικούς παράγοντες που σχετίζονται με τις εξωσωματικές εμπειρίες (OBOE Out of Body Experiences).
Η έρευνα που είναι γνωστή ως ‘AWARE’ (AWAreness during REsuscitation συνείδηση κατά τη διάρκεια νεκρανάστασης) περιλαμβάνει τη συμμετοχή 25 μεγάλων ιατρικών κέντρων στην Ευρώπη, στον Καναδά και στις Ηνωμένες Πολιτείες και θα εξετάσει περίπου 1500 επιζώντες από καρδιακή προσβολή.

Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για διερεύνηση των ισχυρισμό των ανθρώπων
για επιθανάτιες εμπειρίες:
Όταν η καρδιά σου σταματάει να χτυπά, ο εγκέφαλος δεν τροφοδοτείται με αίμα. Κι έτσι, αυτό που συμβαίνει είναι ότι μέσα σε περίπου 10 δευτερόλεπτα η εγκεφαλική δραστηριότητα, όπως θα φανταζόταν κανείς, σταματάει. Ωστόσο, και αρκετά παράδοξα, 10% ή 20% των ανθρώπων που επαναφέρονται στη ζωή μετά από μια τέτοια περίοδο, που μπορεί να διαρκεί λίγα λεπτά ή ακόμα και μια ώρα, θα αναφέρουν ότι ήταν συνειδητοί. Το σημείο κλειδί είναι λοιπόν, το εάν αυτή τους η εμπειρία είναι πραγματική ή ένα είδος ψευδαίσθησης. Ο μοναδικός τρόπος για να το βρούμε αυτό είναι να υπάρχουν εικόνες που να είναι ορατές μόνο από το ταβάνι και από πουθενά αλλού, γιατί οι άνθρωποι που έχουν βιώσει μια τέτοια εμπειρία ισχυρίζονται πως μπορούν να παρακολουθούν τα πάντα από το ταβάνι. Έτσι, εάν βρούμε έναν αριθμό από 200 ή 300 ανθρώπους που είναι όλοι κλινικά νεκροί και που θα έχουν επιστρέψει από την κατάσταση αυτή αναφέροντάς μας τι κάναμε την ώρα εκείνη και εάν επίσης έχουν καταφέρει να δουν τις εικόνες αυτές, αυτό θα επιβεβαιώσει το ότι η συνείδηση εξακολουθούσε να υπάρχει ακόμα και όταν ο εγκέφαλος δεν λειτουργούσε.

Η συσχέτιση της έρευνας με την αντίληψη της κοινωνίας για τον θάνατο:
Οι άνθρωποι κατά κανόνα αντιλαμβάνονται το θάνατο σαν τη βίωση μιας στιγμής: είτε είσαι ζωντανός, είτε είσαι πεθαμένος. Και αυτός είναι ο κοινωνικός προσδιορισμός που έχουμε. Αλλά ο κλινικός προσδιορισμός που χρησιμοποιούμε βασίζεται στην παύση της λειτουργίας της καρδιάς, των πνευμόνων και συνεπώς στην παύση της εγκεφαλικής λειτουργίας. Όταν οι γιατροί φωτίζουν την κόρη του ματιού ενός ανθρώπου θα δουν ότι δεν υπάρχει το αντανακλαστικό της κόρης (αυτόματη συστολή της κόρης του ματιού όταν εκτίθεται σε μεγάλη ποσότητα φωτός). Το αντανακλαστικό αυτό ρυθμίζεται από το στέλεχος του εγκεφάλου, μια περιοχή που μας κρατάει ζωντανούς. Εάν δεν λειτουργεί, αυτό σημαίνει πως και ο ίδιος ο εγκέφαλος δε λειτουργεί.

Η αντίκρουση της τεχνολογίας στο ότι ο θάνατος είναι «μια στιγμή».
Σήμερα έχουμε τεχνολογία που είναι τόσο ανεπτυγμένη που μπορούμε να φέρουμε ανθρώπους πίσω στη ζωή. Υπάρχουν φάρμακα που έχουν αναπτυχθεί αυτή τη στιγμή και που μπορούν πραγματικά να επιβραδύνουν τη διαδικασία της καταστροφής των εγκεφαλικών κυττάρων και του θανάτου. Φαντάσου πως έχεις μπροστά σου έναν ασθενή που η καρδιά του μόλις σταμάτησε. Αυτού του είδους τα φάρμακα θα μπορούσαν να επιβραδύνουν τις διαδικασίες έτσι ώστε οι βλάβες που θα εξελισσόντουσαν σε μια ώρα να χρειάζονται πάνω από δύο ημέρες.

Αλλά τι συμβαίνει τη στιγμή εκείνη στο άτομο; Τι πραγματικά γίνεται; Επειδή υπάρχει ελλιπής αιμάτωση τα κύτταρα μπαίνουν σε μια διαδικασία προσπάθειας να κρατηθούν ζωντανά. Μέσα σε περίπου πέντε λεπτά θα αρχίσουν να καταστρέφονται ή να υφίστανται αλλαγές. Μετά από περίπου μια ώρα η βλάβη είναι τόσο μεγάλη που ακόμα κι αν επανεκκινήσουμε την καρδιά και αντλήσουμε αίμα, ο άνθρωπος δε θα μπορεί πλέον να είναι ζωντανός γιατί τα κύτταρά του θα έχουν αλλάξει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Και στη συνέχεια τα κύτταρα εξακολουθούν να αλλάζουν έτσι ώστε μέσα σε δύο μέρες το σώμα αποσυντίθεται. Έτσι, δεν είναι απλά μια στιγμή, αλλά μια διαδικασία που στην πραγματικότητα ξεκινάει όταν η καρδιά σταματά και συνεχίζει στη σταδιακή διάλυση του σώματος και την αποσύνθεση όλων των κυττάρων. Ωστόσο, αυτό που έχει σημασία είναι το εξής: Τι συμβαίνει στο νου του ανθρώπου που πεθαίνει; Τι συμβαίνει στη συνείδηση κατά τη διάρκεια του θανάτου; Παύουν ο νους και η συνείδηση αμέσως μόλις σταματάει η καρδιά, στα πρώτα 2 δευτερόλεπτα, στα πρώτα 2 λεπτά ή πότε; Διότι γνωρίζουμε ότι τα κύτταρα υφίστανται διαρκώς αλλαγές στο διάστημα αυτό. Δε γνωρίζουμε όμως τι πραγματικά γίνεται με το νου και τη συνείδηση.

Η πρώτη συνομιλία της έρευνας με άνθρωπο με εξωσωματική εμπειρία:
Σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν καν αναφέρει σε κανέναν άλλον για την εμπειρία τους αυτή, γιατί φοβούνται για τη γνώμη των άλλων. Υπάρχουν περίπου 500 περιπτώσεις ανθρώπων που έχει γίνει συνομίλία μαζί τους από τότε που άρχισε η έρευνα.
Οι εμπειρίες χαρακτηρίζονται από συνοχή και συνέπεια και αληθοφάνεια αυτών που περιγράφουν.
Έγινε συνομιλία με γιατρούς και νοσηλευτές που ήταν παρόντες και που ανέφεραν πως οι ασθενείς αυτοί τους είπαν ακριβώς τι είχε συμβεί και δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν.
Μάλιστα, υπήρξε ένας καρδιολόγος με τον οποίο έγινε συνομιλία και ο οποίος εξομολογήθηκε πως δεν είχε μιλήσει για το θέμα αυτό με κανέναν άλλο, γιατί δε μπορούσε να βρει μια εξήγηση για το πώς ο ασθενής μπορούσε να εξιστορήσει με κάθε λεπτομέρεια τι έβλεπε και τι άκουγε την ώρα που δε βρισκόταν στη ζωή.

Πολλοί άνθρωποι επιμένουν στην άποψη πως όταν πεθαίνει κανείς, πεθαίνει και αυτό είναι.
Ο θάνατος είναι μια στιγμή και μπορείς να διακρίνεις ότι είσαι ζωντανός, αλλιώς είσαι πεθαμένος. Όλες αυτές οι απόψεις δεν είναι αναγκαστικά επιστημονικά έγκυρες, αλλά αποτελούν κοινωνικές αντιλήψεις. Εάν κοιτάξουμε πίσω στα τέλη του 19ου αιώνα, οι φυσικοί της εποχής εκείνης εργαζόντουσαν με τη νευτώνεια μηχανική και νόμιζαν πως είχαν όλες τις απαντήσεις για το τι συμβαίνει στο σύμπαν. Όταν κοιτάζουμε τον κόσμο γύρω μας, η νευτώνεια φυσική είναι απόλυτα επαρκής. Εξηγεί τα περισσότερα πράγματα που αντιμετωπίζουμε. Αλλά μετά ανακαλύφθηκε πως όταν παρατηρείς την κίνηση σε μικροσκοπική κλίμακα (σε υποατομικό επίπεδο) οι νόμοι του Νεύτωνα δεν εξακολουθούν να εφαρμόζονται. Χρειαζόταν μια νέα φυσική και τελικά καταλήξαμε με την κβαντική φυσική. Προκάλεσε μεγάλη αμφισβήτηση, ακόμα και ο ίδιος ο Αϊνστάιν δεν την πίστευε.

Τώρα, εάν στραφούμε στο νου, στη συνείδηση και στον εγκέφαλο, η υπόθεση ότι ο νους και ο εγκέφαλος είναι το ίδιο πράγμα είναι εντάξει για πολλές περιστάσεις, γιατί στο 99% των περιπτώσεων δεν μπορούμε να τα διαχωρίσουμε, λειτουργούν συγχρόνως. Αλλά υπάρχουν και κάποια ακραία παραδείγματα, όπως όταν ο εγκέφαλος σταματάει να λειτουργεί, που βλέπουμε πως αυτή η υπόθεση μπορεί να μην είναι τελικά αληθής. Έτσι, χρειαζόμαστε μια νέα επιστήμη, όπως η κβαντική φυσική κάλυψε τα κενά που άφηνε η νευτώνεια.

Τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε; Υπάρχει κάτι από εμάς που συνεχίζει;



apolitistosteki.blogspot.com
«Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς»
Απάντηση

Επιστροφή στο “Θεός και επιστήμη”

cron