Πότε δημιουργείται η ψυχή στο εμβρυο;

1
Η δημιουργία της ανθρώπινης ψυχής.

7. Από την 12η Ομιλία στην Γένεση.

Του μακαριστού π. Αθανασίου Μυτιληναίου

Η δημιουργία της ανθρώπινης ψυχής.

«Και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από της γης, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν»[1].

Για την δημιουργία του ανθρώπινου σώματος ο Θεός παίρνει από τα υπάρχοντα υλικά· αντιθέτως, για την δημιουργία της ψυχής δεν παίρνει κανένα υλικό στοιχείο, αλλά εμφυσά στον άνθρωπο. Αυτό αποτελεί ιδιαίτερη δημιουργική πράξη.

Και το σώμα και η ψυχή είναι δημιουργήματα του Θεού, γιατί λέγει ότι «ο Θεός εποίησεν τον άνθρω­πον»[2]. Άρα και το σώμα και η ψυχή είναι κτίσματα. Όπως και οι άγγελοι είναι κτίσματα· «ο ποιών τους αγγέλους αυτού πνεύματα»[3]. Και ο Θεός είναι πνεύ­μα, αλλά δεν έχει καμιά σχέση με το πνεύμα των αγ­γέλων.

Οι υλιστές δέχονται ότι η ψυχή είναι υλικής υπο­στάσεως και ότι αυτή ταυτίζεται με την ενέργεια.
Ο Πνευματισμός -που είναι μια θρησκεία- παρα­δέχεται κι αυτός ότι η ψυχή είναι μία μορφή ενερ­γείας. Σε πνευματιστικές συγκεντρώσεις επικαλούνται διάφορα πνεύματα να έρθουν, κι αυτά έρχονται σαν η­λεκτρισμός, ηλεκτρίζοντας τα αντικείμενα που βρί­σκονται εκεί. Η ψυχή όμως δεν έχει καμία σχέση με την ύλη ή την ενέργεια· μόνο το σώμα έχει σχέση με την ύλη και την ενέργεια. Το ρήμα «ενεφύσησεν» θέλει να δείξει την φύση της ψυχής, ότι η ψυχή είναι κάτι άλλο.
Αλλά ποια είναι η φύση της ψυχής;

Θα ρωτήσω κι εγώ: Γιατί;... μήπως γνωρίζουμε την φύση του σώματος; της ύλης; Ο άνθρωπος αγνοεί την φύση της ύλης. Όταν λέμε άτομο, πρωτόνιο, ηλε­κτρόνιο, δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς είναι. Άλλο η φύση και άλλο η συμπεριφορά της ύλης. Ίσως δεν θα γνωρίσουμε ποτέ τι ακριβώς είναι ύλη· και πολύ πε­ρισσότερο δεν θα μάθουμε ποτέ τι είναι πνεύμα, ψυχή. Στην Αγία Γραφή συναντάμε τους όρους πνεύμα και ψυχή να εναλλάσσονται.

Η λέξη πνεύμα είναι πολυσήμαντη· σημαίνει ά­νεμος -«το πνεύμα όπου θέλει πνεί»[4] · σημαίνει Άγιο Πνεύμα, ανθρώπινο πνεύμα, δηλαδή ψυχή, και λοιπά. Το ίδιο και η λέξη ψυχή· άλλοτε σημαίνει ηθι­κή υπόσταση, ψυχή, πνεύμα, ζωή· λέμε: «το καημένο το μυρμηγκάκι, ψυχή έχει κι αυτό!».

Λέει ο Χριστός: «Και μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα απολέσαι εν γεέννη»[5], «το μεν πνεύ­μα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής»[6].

Άρα το πνεύμα, η ψυχή, είναι το ένα από τα δύο συστατικά στοιχεία του ανθρώπου.

Η έκφραση «ψυχή ζώσα» φαίνεται πλεοναστική. Όμως δεν είναι, γιατί στα ζώα και στα φυτά «ψυχή» είναι η ζωή· ενώ στον άνθρωπο «ψυχή» είναι το πνεύμα, που ταυτοχρόνως του δίνει και τη ζωή στο σώμα. Ο άνθρωπος θα μπορούσε να είχε δυο πράγματα: και το πνεύμα, και την ζωή, σαν αυτή των ζώων. Η «ψυ­χή» στα ζώα είναι μόνο η ζωή, ενώ στον άνθρωπο εί­ναι και η ζωή και το πνεύμα.

Ίσως διατυπωθεί η εξής απορία: Μετά τον Αδάμ πώς δημιουργούνται οι ψυχές; Το σώμα ξέρουμε, ό­πως όλα τα ζώα και φυτά, με σπέρματα, με σπόρια· η ψυχή όμως;

Αυτό το θέμα αποτελεί ένα μυστήριο, και γι' αυτό είναι εύλογη η απορία. Πολλές θεωρίες έχουν διατυ­πωθεί· όπως η θεωρία της απόρροιας -το μέλι που α­πορρέει από την κηρύθρα. Λένε μερικοί: «Μήπως αυ­τό που ενεφύσησε ο Θεός στο πρόσωπο του Αδάμ εί­ναι απόρροια Του, ένα κομματάκι της Θεότητος;». Και το λένε, επειδή και ο Θεός λέγεται πνεύμα.
Όχι, γιατί έτσι ο Θεός θα κατακερματιζόταν! Άτο­πο. Αλλά και κάτι άλλο: Εάν οι άνθρωποι αμαρτάνουν, αμαρτάνει και η Θεότητα; Άτοπο κι αυτό. Άρα αυτή η «πνοή» του Θεού δεν ήταν κάτι από την ουσία του Θεού· αλλιώς θα είχαμε την Θεότητα εγκατεσπαρ­μένη παντού, σ' όλο τον κόσμο, σ' όλη την φύση, άρα Πανθεϊσμός. «Η φύση, λέει, δίνει τις ψυχές στους ανθρώπους»! Αυτό λέει κι ο Βουδισμός, με όλες τις εκ­δόσεις του.

Έτσι λοιπόν το «πνεύμα» που ενεφύσησε ο Θεός στον άνθρωπο δεν έχει καμιά σχέση με τον Θεό. Αυτό άλλωστε φαίνεται κι από μόνο του. Για να φυσήξω α­έρα, πρώτα εισπνέω αέρα ρουφώντας τον κι έπειτα τον εκπνέω. Αλλά αυτό που εισπνέω και αυτό που εκ­πνέω δεν έχει καμία σχέση μ' εμένα.

Βάζει λοιπόν το ρήμα «ενεφύσησε» για να δείξει δυό πράγματα: πρώτον ότι η ψυχή δεν είναι από την θεία ουσία, και δεύτερον ότι δεν προέρχεται από την υπάρχουσα ύλη, αλλά από μία ιδιαίτερη δημιουργία.

Μια άλλη θεωρία, λέει ότι ο άνθρωπος στα πρώτα στάδια της ζωής του, στα σπλάχνα της μητέρας του, είναι μόνο σώμα, κι έπειτα προσλαμβάνει και την ψυ­χή. Έχουμε την θεωρία του Δαρβινισμού, που λέει ό­τι στα αρχικά του στάδια ο άνθρωπος είναι ένα ζώο, κι έπειτα του δίνεται και η ψυχή.

Υπάρχει και το αντίστροφο· αυτό που λέει ο Πλάτων: Κάπου στον ουρανό υπάρχουν κάποιες ψυ­χές που αμάρτησαν· γι' αυτό ο Θεός τις εγκλωβίζει μέσα σ' ένα ανθρώπινο σώμα για να εξιλεωθούν, για να ξεπληρώσουν τις αμαρτίες τους, κι έπειτα ξαναγυ­ρίζουν στον ουρανό, για να συνεχίσουν τη ζωή τους.

Όλα αυτά όμως είναι αιρετικές θέσεις. Η Αγία Γραφή πουθενά δεν τα γράφει αυτά. Ούτε το σώμα έ­γινε πρώτα, ούτε ψυχή· άμα σύλληψις, άμα άνθρωπος. Ψυχή και σώμα δημιουργούνται ταυτοχρόνως.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι αν θα έκανες έκτρω­ση, θα έκανες φόνο, όπως θα σκότωνες το παιδί σου στην κούνια! Είναι έγκλημα. Δεν έχει σημασία σε ποια ηλικία θανατώνεται ο άνθρωπος, ούτε σε ποια κατάσταση υγείας είναι το έμβρυο, αφού είναι πλήρης άνθρωπος όπως και ο σπόρος είναι πλήρες φυτό, το οποίο δυνάμει θα ξεδιπλωθεί, θα αναπτυχθεί.

Θα μου πείτε: «Τότε ο Θεός δημιουργεί κάθε ψυχή ξεχωριστά;».

Όχι. Αν είναι έτσι, φαίνεται πως ο Θεός δεν ολο­κλήρωσε τη δημιουργία Του. Αλλά ξέρουμε ότι από τότε που ο Θεός ολοκλήρωσε την δημιουργία, δεν έ­φτιαξε ούτε ένα άτομο της ύλης. Αν ο Θεός εξακο­λουθεί να δημιουργεί ψυχές, τότε πως εξηγείται το προπατορικό αμάρτημα;
Αποτελεί λοιπόν μυστήριο. Έχουμε βέβαια κά­ποιους υπαινιγμούς. Η θεωρία της μεταφυτεύσεως· πολλαπλασιασμός με καταβολάδες. Λέει ο άγιος Αθα­νάσιος: «ει γαρ και ο Αδάμ εκ γης μόνος επλάσθη, αλλ’ εν αυτώ ήσαν οι λόγοι της διαδοχής παντός του γένους»[7] . Αλλά και η Γένεση: «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε»[8]. Άρα μέσα στον άνθρωπο βρίσκεται η δυνατότητα του πολλαπλασιασμού όχι μόνο των ψυχών, αλλά και των σωμάτων.


[1] Γέν. 2, 7.
[2] Γέν. 1, 27.
[3] Ψάλμ. 103, 4. Εβρ. 1, 7.
[4] Ιωάν. 3, 8.
[5] Ματθ. 10, 28.
[6] Ματθ. 26, 41.
[7] Αγ. Αθανάσιος, Κατά Αρειανών, λόγος Γ’, MPG 26.249.34-36.
[8] Γέν. 1, 27.

π. Αθανασίου Μυτιληναίου
ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ ΣΠΛΑΧΝΟ ΣΟΥ
Αποσπάσματα απομαγνητοφωνημένων Ομιλιών
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"
Θεσσαλονίκη
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Πότε δημιουργείται η ψυχή στο εμβρυο;

2
Η Ορθοδοξία όμως απορρίπτει και την σχολαστική άποψη, ότι η ψυχή εισέρχεται στο σώμα τον τρίτο μήνα από την σύλληψη. Και είναι γνωστό, ότι αυτή η αντιχριστιανική και καθαρά φανταστική φιλοσοφική δοξασία, θεμελιώνει το γνωστό επιχείρημα του σημερινού κόσμου υπέρ της αμβλώσεως κατά τους τρεις πρώτους μήνες. Πόσο δε εσφαλμένη είναι η άποψη αυτή, φαίνεται από όσα μας προσφέρει σήμερα η επιστήμη και κατεξοχήν η μέθοδος της in vitro γονιμοποίησης («παιδιά του σωλήνα»).

Βέβαια, η σχολαστική άποψη για δήθεν μεταγενέστερη είσοδο της ψυχής στο σώμα διαιωνίζει τη θέση της πλατωνικής φιλοσοφίας για τη φύση του ανθρώπου. Η Ορθοδοξία όμως δεν κάνει χρονική διάκριση ψυχής και σώματος. Από την πρώτη στιγμή της σύλληψης δέχεται ολόκληρο και πλήρη τον άνθρωπο, ως οντότητα ψυχής και σώματος, έξω από κάθε δυαλιστική πλατωνική αντίληψη. Ο άνθρωπος ούτε μόνο ψυχή είναι, ούτε μόνο σώμα, αλλά ψυχή και σώμα. Από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης του ανθρώπου τα δύο του συστατικά, χώμα'; και πνοή ζωής';, εμφανίζονται μαζί και πουθενά στην Γραφή δεν γίνεται λόγος για μεταγενέστερη είσοδο της ψυχής στο σώμα, ώστε η σχετική διδασκαλία είναι καθαρή φαντασία.

Εξάλλου η σύλληψη του ανθρώπου νοείται ορθόδοξα, ως συνέχεια της δημιουργίας του πρώτου ανθρώπου από τον Θεό. Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό κτίσμα που το πλάθει ο Θεός. Το υλικό για την πλάση του ανθρώπου είναι η ύλη, το χώμα, γι' αυτό και το όνομα του πρώτου ανθρώπου είναι χοϊκός (αυτό σημαίνει η λέξη Αδάμ). Το εμφύσημα της πνοής = της Χάρης του Θεού, εμψυχώνει το σώμα και καθιστά τον χωματένιο άνθρωπο «ψυχή ζώσα», δηλαδή ανθρώπινη ύπαρξη, Εγώ, Αυτοσυνειδησία. Αυτή η δημιουργική ενέργεια, διδάσκει η Ορθοδοξία, συνεχίζεται σε κάθε σύλληψη ανθρώπου, με τη χάρη του Θεού, φυσικά, και την συνεργεία των γονέων. Σ'; αυτό το σημείο φαίνεται, ότι το έμβρυο δεν είναι εξάρτημα του σώματος της μητέρας, λ.χ. ένας όγκος, που ανήκει οργανικά στο ίδιο σώμα και που μπορεί κανείς να το αποβάλλει για θεραπευτικούς λόγους. Το έμβρυο - άνθρωπος φιλοξενείται στο σώμα της μητέρας με τη χάρη του Θεού. Είναι ολόκληρη ζωή μέσα σε μια άλλη ζωή.



Κατά τους πατέρες η «εικών» βρίσκεται μέσα στην ψυχή του ανθρώπου[29] «μυστικά», ασυνείδητα, από την στιγμή της συλλήψεώς του˙ υπάρχει, πριν το Εγώ την αντιληφθεί και αρχίσει να την επεξεργάζεται λογικά. Όταν ο άνθρωπος αποκτά συνείδηση αυτής της εικόνας μέσα του, λέμε ότι η θεία πραγματικότητα εισέρχεται σ ̉ αυτόν (φωτισμός), έστω και αν «εν δυνάμει» προϋπήρχε μέσα του.
Ορισμένοι πατέρες αναζητούν το «κατ ̉ εικόνα» στη «σοφία»[30], στο «αγαθόν», στην «ευποιΐα» του ανθρώπου καθώς και στην αθανασία[31] της ψυχής.



Στο ζήτημα της αρχής της ζωής η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει σαφή τοποθέτηση. Πρεσβεύει την «εξ άκρας συλλήψεως» εμψύχωση του ανθρωπίνου εμβρύου, δηλαδή το ζυγωτό είναι έμψυχη ανθρώπινη ύπαρξη. Και όχι μόνο είναι έμψυχη ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά, κατά την άποψη του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου, η ψυχή του είναι εξ αρχής τέλεια, δεν μπορεί όμως να εκδηλώσει τις ενέργειές της λόγω της ατέλειας του σωματικού στοιχείου. Οι ενέργειές της εμφανίζονται σταδιακά με την πρόοδο της σωματικής ανάπτυξης (1).


Πολλοί Πατέρες της Εκκλησίας συμφωνούν ότι η ψυχή είναι η ζωοποιούσα το σώμα δύναμη και αυτή η ψυχή, κατά την έκφραση του Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά, «συνκτίζεται γηίνω σώματι» κατά τρόπον μυστικό, μη πλήρως κατανοητό και μη επιδεχόμενο έρευνας. Έτσι η ψυχή υπάρχει από την πρώτη στιγμή της συλλήψεως, παραμένει στο σώμα, ασκώντας τη ζωοποιό της ενέργεια, μέχρι τη στιγμή που η αναχώρησή της από αυτό σηματοδοτεί τον θάνατο του σώματος. Επομένως, δεν μπορεί να υπάρξει ζωή χωρίς την ύπαρξη ψυχής στο σώμα, είτε αυτό είναι το μονοκύτταρο σώμα του ζυγωτού είτε το πολυκύτταρο σώμα του ενήλικα.


Υποστηρίζεται από κάποιους ότι η θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε σχέση με τα εμβρυολογικά δεδομένα της ολοδυναμικότητος των αρχέγονων κυττάρων και της δυνατότητος δημιουργίας μονοζυγωτικών διδύμων δημιουργεί κάποια θεολογικά ερωτήματα. Στην περίπτωση π.χ. των μονοζυγωτικών διδύμων η ψυχή του ζυγωτού διαιρείται; Αν όχι, μήπως το ένα έμβρυο παραμένει χωρίς ψυχή ή λαμβάνει καινούργια ψυχή; Στην περίπτωση που δύο μονοζυγωτικά έμβρυα συνενούνται σε ένα τι γίνεται με την ψυχή τους; Μήπως η εμψύχωση του εμβρύου καθυστερεί και γίνεται τότε που χάνεται η δυνατότητα δημιουργίας μονοζυγωτικών διδύμων;
Η απάντηση στο ερώτημα, αν τα εμβρυολογικά δεδομένα κλονίζουν τη θέση της Εκκλησίας για την αρχή της ανθρώπινης ζωής, δεν είναι εύκολη. Η ψυχή ως πνευματική πραγματικότητα και μη έχουσα υλική υπόσταση δεν μπορεί να κατανοηθεί με παραμέτρους και όρους υλικούς, δεν μπορεί να μετρηθεί και να αριθμηθεί. Η ύλη διαιρείται και συμπτύσσεται, η ψυχή ούτε διαιρείται ούτε συμπτύσσεται· παραμένει ψυχή. Κατά τη δημιουργία του ανθρώπου, μετά την κατασκευή του σώματος από χώμα, ο Θεός εμφύσησε «πνοή ζωής» και έγινε ο Αδάμ εις «ψυχήν ζώσαν». Η ψυχή είναι αυτή η «πνοή ζωής», ίδια για όλους, που χαρίζει ο Θεός σε κάθε νέα ανθρώπινη ύπαρξη. Αυτή φέρει τα χαρίσματα του κατ’ εικόνα, και στη συνέχεια, η όποια ποσοτική και ποιοτική αξιοποίησή τους δημιουργεί την ιδιοπροσωπία του κάθε ανθρώπου. Κατά τον πατέρα Ιωάννη Μπρεκ, Αμερικανό Ορθόδοξο ιερέα και καθηγητή Βιοηθικής, η ψυχή θα πρέπει να θεωρηθεί ως η ζωοποιός αρχή της ανθρώπινης ζωής που καθοδηγεί την ανάπτυξη του προσώπου από τη γονιμοποίηση μέχρι την αιωνιότητα.
Κατά τη γνώμη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά «ἡ μέντοι ψυχή, συνέχουσα σῶμα, ᾧ καί ἐκτίσθη, πανταχοῦ τοῦ σώματός ἐστιν, οὔχ ὡς ἐν τόπῳ, οὐδ’ ὡς περιεχομένη, ἀλλ’ ὡς συνέχουσά τε καί περιέχουσα καί ζωοποιοῦσα τοῦτο, κατ’ εἰκόνα καί τοῦτ’ ἔχουσα Θεοῦ» (2). Έτσι, σύμφωνα με τη γνώμη του Αγίου Πατρός, και αν συμβεί η απόσπαση ενός αρχέγονου κυττάρου με τη δυνατότητα δημιουργίας νέου εμβρύου, ή και αν συμβεί η διαίρεση ενός εμβρύου για σχηματισμό δύο μονοζυγωτικών εμβρύων, η ψυχή, που είναι πανταχού του σώματος και το συνέχει και το ζωοποιεί, είναι εκείνη που συνέχει και ζωοποιεί όλα. Στην περίπτωση των μονοζυγωτικών διδύμων έχει διατυπωθεί και η άποψη ότι από τη στιγμή της γονιμοποίησης υπάρχουν δύο ψυχές που μοιράζονται την ίδια υλική υπόσταση, δηλαδή το ζυγωτό, και στη συνέχεια διαχωρίζονται μέσα στις επόμενες 2-3 εβδομάδες για να αποτελέσουν 2 έμβρυα. Εδώ δεν έχουμε την περίπτωση μιας ανθρώπινης ύπαρξης που διαιρείται σε δύο, αλλά, δύο ανθρωπίνων υπάρξεων που διαχωρίζονται. Άλλωστε, όπως παρατηρεί ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης στο έργο του «Περί κατασκευής ανθρώπου», «τῇ προγνωστικῇ τοῦ Θεοῦ δυνάμει, ἅπαν προϋφίσταται τό ἀνθρώπινον πλήρωμα, συμμαρτυρούσης εἰς τοῦτο τῆς προφητείας τῆς λεγούσης εἰδέναι τά πάντα τόν Θεόν πρίν γενέσεως αὐτῶν». Και όπως σημειώνει ο Παν. Τρεμπέλας στη Δογματική του «ότι τόσον η λειτουργία των φυσικών νόμων τελεί υπό την άγρυπτον πρόνοιαν του Θεού, όσον και εις έκαστος εκ του πλήθους των ανθρώπων υπάρχει προαιωνίως εν τη γνώσει και εν τη βουλή του Θεού, προωρισμένος υπ’ αυτού κατά την πρόγνωσιν ταύτην» (3). Έτσι ο χρόνος γέννησης του κάθε ανθρώπου, έχει προαιώνια προκαθοριστεί από τη δημιουργική βουλή του Θεού, η οποία έχει καθορίσει την εξέλιξη του κάθε ζυγωτού σε ένα ή περισσότερα μονοζυγωτικά έμβρυα. Επομένως τα εμβρυολογικά δεδομένα δεν αναιρούν τη θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που υποστηρίζει ότι το ζυγωτό είναι έμψυχη ανθρώπινη ύπαρξη και κάθε χειρισμός του από πολλούς βιολόγους αποκαλούμενου προ-εμβρύου, είναι χειρισμός ανθρώπινης ύπαρξης.
Ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης λέγει, ότι το έμβρυο δέχεται την ψυχή κατά την σύλληψη. Και ο Άγιος Μάξιμος τονίζει, ότι η ψυχή και το σώμα δεν μπορούν να υπάρχουν χωριστά. «Το σώμα του ανθρώπου προέρχεται από τη σπορά – σπέρμα, ενώ η ψυχή του προέρχεται από τη δημιουργική θέληση του Θεού». Και τα δύο όμως αυτά ενώνονται ταυτόχρονα και αποτελούν τον άνθρωπο!
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Πότε δημιουργείται η ψυχή στο εμβρυο;

3
Ο άνθρωπος είναι διφυής, αποτε­λούμενος από υλικό σώμα και άυλη ψυχή. Ανθρωπος δεν είναι μόνον το σώμα ούτε μόνη η ψυχή, αλλά η σύζευξή τους σε μια ψυχο­σωματική οντότητα και ολότητα.

Η συμφυΐα σώματος και ψυχής είναι ένα μυστήριο. Αρχίζει από τη σύλληψη όπου, κατά την έκφραση του Αγ. Γρηγορίου τού Παλαμά, «η ψυχή συνκτίζεται γηίνω σώ­ματι» κατά τρόπο μυστικό, μη πλήρως κα­τανοητό και μη επιδεχόμενο επιστημονικής έρευνας. Ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος στο βιβλίο του «Έπη Θεολογικά» υποστη­ρίζει ότι η ψυχή είναι τελεία και όταν ακόμη βρίσκεται στο έμβρυο, δεν μπορεί όμως να φανερώσει όλην της την ενέργεια λόγω της σωματικής ατέλειας του εμβρύου. Έτσι η ψυχή στην αρχή σιωπά, μετά ακούμε την άτονη φωνή της και μετά την ολοκλήρωση του σώματος αφήνει να ξε­χύνεται όλη η δύναμη, η σοφία, η σύνεση και η αρετή της.

Αυτή η αλήθεια, ότι η ψυχή υπάρχει από τη σύλληψη και είναι και τελεία, έχει σημαντι­κές βιοηθικές προεκτάσεις. Έτσι οι όποιοι χειρισμοί στο έμβρυο είναι χειρι­σμοί σε έμψυχη ανθρώπινη ύπαρξη με πλήρη ανθρώπινα δικαιώματα, και δεν μπορούν να είναι βλαπτι­κοί και πολύ περισσότερο καταστροφικοί για το έμβρυο, όποιος και αν είναι ο στόχος τους και η χρησιμότητά τους. Κατά συνέπεια ο πειραματισμός επί των εμβρύων, η παρέμ­βαση στον γενετικό κώδικα, η δημιουργία εμβρύων για συλλογή βλαστικών κυττάρων, ο προγεννητικός και προεμφυτευτικός έλεγ­χος, ορισμένες αναπαραγωγικές τεχνικές, η θεραπευτική κλωνοποίηση και φυσικά πάνω από όλα η έκτρωση δεν μπορεί να είναι απο­δεκτές ενέργειες, αφού οι περισσότερες από αυτές οδηγούν σε καταστροφή εμβρύων και δημιουργούν ποικίλα όσα βιοηθικά διλήμματα και προβλήματα. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας θέτουν ως προϋπόθεση της βιολογικής ζωής τού ανθρώπου την ύπαρξη ψυχής εντός τού σώ­ματος, δηλ. την ύπαρξη και διατήρηση της συμφυΐας σώματος και ψυχής. Η ψυχή είναι η ζωοποιητική τού σώματος δύναμη. Ο Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς γράφει: «...πάσα λο­γική και νοερά φύσις, είτ' αγγελική είποι τις είτ' ανθρωπίνην, ουσίαν έχει την ζωήν, δι' ήν και διαμένει επίσης καθ' ύπαρξιν αθάνατος, διαφθοράν μη επιδεχομένη. Αλλ' η μεν εν ημίν νοερά και λογική φύσις, ου μόνον ουσίαν έχει την ζωήν, αλλά και την ενέργειαν, ζωοποιεί το συνημμένον σώμα, διό και τούτου λέγεται ζωή...». Και αλλού ο ίδιος Πατήρ σημειώνει: «...η δε νοερά και λογική φύσις τής ψυχής, επεί γηίνω συνεκτίσθη σώματι και ζωοποιόν έλαβε το Πνεύμα τού Θεού, δι’ ού συνέχει και ζωοποιεί το συνημμένο σώμα...». Αλλά και ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμα­σκηνός γράφει για την ανθρώπινη ψυχή: «... οργανικώ σώματι κεχρημένη και τούτω ζωής, αυξήσεώς τε και αισθήσεως και γεννήσεως παρεκτική...». Η ζωοποιητική δύ­ναμη της ψυχής ενεργεί διαμέσου των σωματικών οργάνων. Ο Αγ. Γρηγόριος ο Σιναΐτης υποστηρίζει: «Ώσπερ ο Θεός την άπασαν κτίσιν, ούτως η ψυχή τα του σώματος μέλη και ενεργεί και κινεί έκαστον προς την ιδίαν ενέργειαν». Και ο Αγ. Γρηγόριος Νύσσης θεωρεί την ψυχή ως «...ενδεικνυμένην τας ιδίας κινήσεις δια των σωματικών οργάνων...».

Όπου υπάρχει βιολογική ζωή, έστω και υποβαθμισμένη ή τεχνολογικά υποστηριζομένη, υπάρχει και ψυχή στο σώμα.

http://www.alopsis.gr/modules.php?name= ... t&sid=2411
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Πότε δημιουργείται η ψυχή στο εμβρυο;

4
ΝΤΟΜΙΝΙΚ!!! ΠΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΘΕΜΑ!!Και πόσο θεμελιώδες για ένα ολόκληρο σύμπαν και για όλη την δημιουργία μέχρι τον άνθρωπο!!
<<ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΔΕΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΟΥΔΕΝ ΑΠΟ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΝΥΞ ΛΑΜΠΕΙ ΩΣ Η ΗΜΕΡΑ ΕΙΣ ΣΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΣ ΤΟ ΦΩΣ>>

Re: Πότε δημιουργείται η ψυχή στο εμβρυο;

5
Αποσπάσματα απο την μελέτη της Νίκης Νικολάου, θεολόγος.

Πηγή
http://www.pemptousia.gr/2014/10/79812/


Η ευχαριστιακή θεώρηση του ανθρώπινου εμβρύου



Σε συνέχεια της διδασκαλίας της Ορθοδοξίας για την ένωση του σώματος με την ψυχή, θα αναφερθεί η υπόσταση του εμβρύου. Με την πράξη της σύλληψης, «τα χαρακτηριστικά μιας καινούργιας ανθρώπινης ζωής έχουν προσδιορισθεί αμετάκλητα»[40]. Συνεπώς, «το κυοφορούμενο έμβρυο είναι ήδη ολοκληρωμένος άνθρωπος, δηλαδή αδιαίρετη ψυχοσωματική οντότητα»[41]. Ένα γονιμοποιημένο ωάριο δεν μπορεί να γονιμοποιηθεί ξανά με άλλο σπερματοζωάριο. Από την πρώτη στιγμή της σύλληψης, το έμβρυο είναι ανθρώπινο: τα κύτταρά του, το γενετικό υλικό του, η μορφολογία και η φυσιολογία του[42]. Το έμβρυο, δηλαδή, έχει όλα τα στοιχεία που απαιτούνται ώστε να αναπτυχθεί σε τέλειο άνθρωπο. Τα άλλα στάδια ανάπτυξης του εμβρύου, όπως είναι ο σχηματισμός βλαστοκύστης ή νευρικού στελέχους, η οργανογένεση και ο τοκετός, αποτελούν απλές φάσεις τους ανεπανάληπτου γεγονότος του συγκεκριμένου ανθρώπου[43]. Από τη στιγμή της σύλληψης το έμβρυο παύει να είναι το ωάριο της μητέρας και το σπερματοζωάριο του πατέρα και αποκτά τη δική του ταυτότητα[44]. Αυτή θα παραμείνει καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Εικόνα
....

Για την Ορθοδοξία, κάθε έμβρυο είναι εν δυνάμει πρόσωπο. Αυτή η προσωπότητα ανάγεται στην εσχατολογική και ευχαριστιακή κλήση του ανθρώπου. Το κάθε έμβρυο αποτελεί μια εσχατολογική υπόσταση και έτσι προκύπτει η ευχαριστιακή θεώρηση του εμβρύου. Επομένως, «η προσωπολογία του ανθρώπου δεν είναι φυσιοκεντρική αλλά εσχατο-μυστηριακή»[53]. Ο καρπός της ενώσεως του άνδρα και της γυναίκας, είναι έκφραση της συμμετοχής τους στο δημιουργικό έργο του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος που έρχεται στον κόσμο, πρόκειται να διαδραματίσει κάποιο ρόλο και για αυτό το κάθε πρόσωπο είναι μοναδικό, ανεπανάληπτο και ανεξάντλητο ον[54].

Ο άνθρωπος, αποτελεί ένα μείγμα ύπαρξης και ανυπαρξίας. Αφενός δημιουργήθηκε εκ του μηδενός και αφετέρου έλαβε σώμα και ψυχή. Στη θεολογική γλώσσα, αυτό ονομάζεται κτιστότητα των δημιουργημάτων. Η κτιστότητα αποτελεί το περιεχόμενο της κλήσης του ανθρώπου, το περιεχόμενο του κατ’ εικόνα προς ομοίωσιν. Ο άνθρωπος καλείται να υπερβεί την εκ γενετής κτιστότητά του και να μετέχει ελεύθερα στην κοινωνία του Τριαδικού Θεού[55] και μετέχοντας στη δική Του ύπαρξη υπάρχει και αυτή όπως Εκείνος.

[40] Επίσημα Κείμενα Βιοηθικής. Μεταμοσχεύσεις, Ευθανασία, Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή, ό.π., σ. 50

[41] Νικόλαος Π. Βασιλειάδης, Πότε «εμψυχούται» το ανθρώπινο έμβρυο, (Αθήνα: Αδελφότης Θεολόγων ο Σωτήρ, 1986), σ. 14

[42] Ειδική Συνοδική Επιτροπή Βιοηθικής, Βασικές θέσεις επί της ηθικής υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, (http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/ ... /k0006.htm), ημερομηνία ανάκτησης 27/03/2013

[43] Νικόλαος Χατζηνικολάου, Ελεύθεροι από το γονιδίωμα, Προσεγγίσεις Ορθόδοξης Βιοηθικής, (Αθήνα: Κέντρο Βιοϊατρικής, Ηθικής και Δεοντολογίας, 2002), σ. 167

[53] Κωνσταντίνος Αγόρας, Δόγμα, Πνευματικότητα και Ήθος της Ορθοδοξίας, στο Σ. Γουνελάς κ.α., Η Ορθοδοξία ως Πολιτισμικό Επίτευγμα, (Πάτρα: ΕΑΠ, 2002), σ. 344


[54] Α. Γ. Μελισσαρίδης, Η Ορθοδοξία και η κατάφαση του ανθρώπινου προσώπου, στο Α. Αυγουστίδης κ.α, Η Ορθοδοξία ως Πολιτισμικό Επίτευγμα και τα Προβλήματα του Σύγχρονου Ανθρώπου, τόμος Β, (Πάτρα: ΕΑΠ, 2002), σ. 75

[55] Κωνσταντίνος Αγόρας, Δόγμα, Πνευματικότητα και Ήθος της Ορθοδοξίας, ό.π., σ. 332
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Πότε δημιουργείται η ψυχή στο εμβρυο;

6
Οι έννοιες των λέξεων "τύπος" και "χαρακτήρ" υποδεικνύουν ότι ο άνθρωπος έχει τετυπωμένες και εγχάρακτες τις διάφορες σωματικές και πνευματικές του ιδιότητες, δια των οποίων διακρίνεται απο κάθε άλλο πρόσωπο.
Μ' άλλα λόγια είναι έν-στικτες, χαραγμένες, σημαδεμένες εντός.
Η επιστήμη σήμερα το επιβεβαιώνει με το DNA και με τον όρο "γονότυπος" .

Το ένστικτον, λέγεται και "ορμέμφυτον", έμφυτη ορμή. ορμέμφυτος = ενστιγματικός.
Η λέξη τύπος παράγεται απο το ρήμα τύπτω και δηλώνει το κτύπημα, αλλά και το αποτέλεσμα του κτυπήματος.
Δηλώνει επισης τη μορφή του ανθρώπου, τον χαρακτήρα, το ποιόν αυτού. 'Όπως ακριβως και ο "χαρακτήρ" , απο το ρήμα χαράσσω = εγχαράττω, γράφω.
Εν γένει "τύπος" = τυπικά χαρακτηριστικα μεταβιβαζόμενα απο γενεά σε γενεά.
Γράφει ο Άρτεμίδωρος: " τύπους εν τη συνηθεία και τα τέκνα καλούμεν " . (Ονειροκριτικόν, 2.45)

Η επιδίωξη κάθε είδους ευχαρίστησης και με κάθε τρόπο γενικά, είναι ανόητο.
Αλλά και η αποφυγή από κάθε είδους ευχαρίστησης με κάθε τρόπο είναι αφύσικο.
Πλούταρχος (Ηθικά, 158 Ε)

Re: Πότε δημιουργείται η ψυχή στο εμβρυο;

7
Πότε ἀποκτᾶ ψυχὴ τὸ ἔμβρυο;

Τοῦ κ. Χριστοδούλου Βασιλειάδη, Δρ θεολογίας, μουσικολόγου

Τὰ τελευταῖα χρόνια μία ἀκόμη αἵρεση ἔχει σηκώσει κεφάλι, πολεμώντας τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἡ αἵρεση αὐτὴ διατείνεται ὅτι τὸ ἔμβρυο ἐμψυχοῦται κατὰ τὸν τρίτο μήνα τῆς κυήσεως. Υἱοθετώντας, ὁ μὴ γένοιτο, κάποιος τὴ θέση αὐτή, ταυτόχρονα, κατὰ συνέπεια, δέχεται ὅτι ἐπιτρέπονται οἱ ἐκτρώσεις μέχρι καὶ τὸν τρίτο μήνα τῆς κυήσεως. Τονίζεται μάλιστα ἐμφαντικὰ ὅτι, σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἄλλο εἶναι τὸ ζῶν καὶ ἄλλο εἶναι τὸ ἔμψυχο ἔμβρυο. Ἔμψυχο, καθίσταται κατὰ τὸν τρίτο μήνα τῆς κυήσεως.

Ἡ ἄποψη εἶναι θεολογικὰ καὶ ἐπιστημονικὰ τουλάχιστον ἀπαράδεκτη.

Ἡ πάγια ἀκράδαντη θεολογικὴ τοποθέτηση εἶναι ὅτι τὸ ἔμβρυο ἐμψυχοῦται «ἐξ ἄκρας συλλήψεως», δηλαδὴ τὴ στιγμή, ποὺ ἑνώνεται τὸ ὠάριο μὲ τὸ σπερματοζωάριο. Ὑπενθυμίζουμε τὸ πατερικὸ «ἅμα σύλληψη, ἅμα ψυχή». Στὴ διδασκαλία τῶν Πατέρων (βλ. Διδαχὴ τῶν 12 Ἀποστόλων, ἐπιστολὴ Βαρνάβα, ἀπολογητὴ Ἀθηναγόρα κ.ἄ.) τὸ ἀνθρώπινο ἔμβρυο θεωρεῖται πάντοτε ὁλοκληρωμένος ἄνθρωπος. Τὴ διάκριση ἐμβρύου «ἐξεικονισμένου» καὶ «μὴ ἐξεικονισμένου», τὴν ὁποία κάπου ἀνέφεραν ὁ Τερτυλλιανός, ὁ Αὐγουστνος καὶ ὁ Θεοδώρητος Κύρου, στηριζόμενοι στὸ χωρίο τῆς Ἐξόδου κα´ 22-25, ἡ Ἐκκλησία δὲν τὴν δέχθηκε ποτέ! Ὄχι μόνο δὲν τὴν δέχθηκε ἀλλὰ καὶ τὴν ἀπεδοκίμασε. Ὁ Μέγας Βασίλειος στὸν β´ κανόνα του, ὁ ὁποῖος ἐπικυρώθηκε ἀπὸ τὴν Πενθέκτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ ἑπομένως ἐκφράζει ὁριστικά, ἐπίσημα καὶ ἀμετάκλητα τὸ φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας, ἔγραψε: «Ἡ γυναίκα ποὺ θανατώνει ἐπίτηδες, ἠθελημένα,τὸ ἔμβρυο θεωρεῖται φόνισσα».Ὅλοι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀναφέρονται στὴν ἄμβλωση, δὲν κάνουν καμιὰ διάκριση μεταξὺ «ἐξεικονισμένου» καὶ «ἀνεξεικονίστου» ἐμβρύου καὶ χαρακτηρίζουν τὴν ἄμβλωση ὡς φόνο! Ἀλλὰ καὶ στὸν η´ κανόνα του ὁ Μέγας Βασίλειος γράφει: «Καὶ ὅσες λοιπὸν δίνουν ἀμβλωτικὰ φάρμακα εἶναι καὶ αὐτὲς φόνισσες, καθὼς ἐπίσης καὶ ὅσες παίρνουν τὰ ἐμβρυοκτόνα αὐτὰ δηλητήρια». Ἀλλὰ καὶ πληθώρα Πατέρων ἔχουν μιλήσει γιὰ τὸ θέμα.


Ἐνδεικτικὰ ὁ Γρηγόριος Νύσσης γράφει: «Μίαν καὶ τὴν αὐτὴν ψυχῆς τε καὶ σώματος ἀρχὴν τῆς συστάσεως». Οὔτε τὸ σῶμα προηγεῖται τῆς ψυχῆς, οὔτε ἡ ψυχὴ τοῦ σώματος. Καὶ τῶν δύο (τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς) ἡ ἀρχὴ «ἐν ταῖς τῆς γενέσεως ἀφορμαῖς (εἶναι) συνισταμένη».

Καὶ ὁ μεγάλος θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας μας Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς γράφει: «Τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχὴ ἐπλάσθησαν ταυτόχρονα καὶ ὄχι τὸ ἕνα πρῶτα καὶ τὸ ἄλλο ὕστερα, κατὰ τὶς φλυαρίες τοῦ Ὠριγένη»! Τὸ θέμα αὐτὸ τὸ ἔχουν ξεκαθαρίσει αὐθεντικὰ μεγάλα θεολογικὰ ἀναστήματα, ἔτσι ὥστε κάθε διαφορετικὴ ἄποψη ἀποτελεῖ πλάνη καὶ αἵρεση. Ἑπομένως τὸ θέμα αὐτὸ δὲν εἶναι θεολογούμενο, ἀλλὰ καθαρὴ πίστη τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνδεικτικὰ παραπέμπουμε τοὺς ἀναγνῶστες στὰ μνημειώδη ἔργα τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου «Ἄρθρα – Μελέται- Ἐπιστολαὶ» (βλ. ἄρθρα «Θανατικὴ ποινὴ καὶ ἀμβλώσεις» καὶ «Αἱ ἀμβλώσεις καὶ ἡ Ἐκκλησία» ) καθὼς καὶ στὸ ἔργο τοῦ Νικολάου Βασιλειάδη «Πό τε ἐμψυχοῦται τὸ ἔμβρυο;»


Ἐρωτᾶ ὁ μακαριστὸς γέροντας π. Ἐπιφάνιος: «Ὁ μὴ ἀνεχόμενος τὴν θανάτωσιν ἑνὸς ἀποδεδειγμένου κακούργου, ἑνὸς εἰδεχθοῦς δολοφόνου, εἰς ὃν μάλιστα παρέχονται τόσα μέσα πρὸς ὑπεράσπισιν ἑαυτοῦ, πῶς ἀνέχεται τὴν θανάτωσιν ἑνὸς ἀθώου καὶ ἀνυπερασπίστου πλάσματος, οὗ τὸ μοναδικὸν “ἔγκλημα” ὑπῆρξεν ὅτι, κατ ̓ ἐπιταγὴν ἀτέγκτων καὶ ἀδηρίτων φυσικῶν νόμων, ἔλαβεν ὕπαρξιν;». Ἀλλὰ καὶ ἡ Θεοτόκος ὅταν ἐπισκέφθηκε τὴν ἐξαδέλφη της Ἐλισάβετ ἦταν ἔγκυος μερικῶν ἡμερῶν, ἐνῶ ἡ Ἐλισάβετ ἦταν ἔγκυος ἕξι μηνῶν. Ὅταν ἡ Θεοτόκος ἀσπάστηκε τὴν Ἐλισάβετ, τότε ὁ Τίμιος Πρόδρομος σκίρτησε μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς Ἐλισάβετ, διότι ἀναγνώρισε τὸ «ἔμβρυο Πρόδρομος» ὅτι τὸ ἔμβρυο, ποὺ ἐκυοφορεῖτο στὴν κοιλιὰ τῆς Θεοτόκου, ἦταν ὁ ἴδιος ὁ σαρκωθεὶς Θεός!

Ἂν λοιπὸν δεχθοῦμε τὴν ἐξωφρενικὴ αὐτὴ θεωρία, περὶ διακρίσεως «ζῶντος» καὶ «ἔμψυχου» ἐμβρύου, τότε πρέπει νὰ δεχθοῦμε ὅτι-ὅταν ἦταν ἔγκυος ἡ Θεοτόκος δὲν εἶχε μέσα της τὸ Χριστό, ἀλλὰ ἕνα «ζῶν ἔμβρυο», τὸ ὁποῖο μετὰ ἀπὸ τρεῖς μῆνες θὰ ἀποκτοῦσε ψυχή! Αὐτὸ ὅμως εἶναι βλασφημία καὶ νὰ τὸ σκεφθοῦμε μόνο! Ὁ Κύριός μας, σύμφωνα μὲ τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, εἶναι ταυτοχρόνως τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος ἐξ ἄκρας συλλήψεως. Ὅμως καὶ ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη ἔρχεται νὰ ἐπιβεβαιώσει τὴν ἀπὸ αἰώνων διαχρονικὴ τοποθέτηση τῆς Ἐκκλησίας!

Ὁ Γάλλος ἰατρὸς Κόπο Βΐοτ γράφει: «Πράγματι, μόλις ὑπάρξει ζωή, ὑπάρχει ἔμψυχος βίος! Ἀπὸ τὴ στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία πραγματοποιεῖται ἡ γονιμοποίηση μία ψυχὴ ζωοποιεῖ τὸ ὂν αὐτό». Περὶ τούτου ἐπίσης ἔχουν μιλήσει πληθώρα ἐπιστημόνων, ὅπως ὁ καθηγητὴς τῆς ἰατρικῆς σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Σταῦρος Μπαλογιάννης. Ἡ ὁποιαδήποτε ἑπομένως καὶ σὲ ὁποιοδήποτε στάδιο τῆς κυήσεως ἔκτρωση ἀποτελεῖ φόνο ἑνὸς ἀνυπεράσπιστου πλάσματος καὶ οἱ συνεργοῦντες σὲ αὐτὸ τὸ ἔγκλημα, ἀνδρόγυνο, γιατροί, κ.λπ. στυγνοὶ δολοφόνοι!

Ορθόδοξος Τύπος φύλλο 2017 -4/4/14

http://orthodoxanswers.gr
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Πότε δημιουργείται η ψυχή στο εμβρυο;

8
Αποσπάσματα


Τώρα, η ψυχή του κάθε ανθρώπου, δημιουργείται, με την Χάρι του Θεού πάντα. Αλλά, πότε δημιουργείται; Εξ άκρας συλλήψεως. Το ξαναλέμε: Η ψυχή του ανθρώπου δημιουργείται εκ του Θεού ''εξ άκρας συλλήψεως''. Και ''εν τη συλλήψει εμψύχωται'', όπως λένε οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέγει, συγκεκριμένα, κάτι που είναι πάρα πολύ καταπληκτικό και πάρα πολύ χρήσιμο, και έχει σχέσι και με το θέμα των μεταμοσχεύσεων, το οποίο σήμερα βέβαια δεν θα το θίξωμε στην αγάπη σας, για τον λεγόμενο ''εγκεφαλικό θάνατο'', και έχει βέβαια σχέσι και με το θέμα των εκτρώσεων, το οποίο σήμερα θα το θίξωμε. Λέγει, αυτός ο βαθύτατος θεολόγος, που, με μιας, μπορούμε να πούμε, ότι χτυπούσε πάντα κέντρο, λέγει, ότι η ψυχή είναι εξ αρχής τελεία, δεν μπορεί όμως, αν και είναι τελεία η ψυχή, να εκδηλώση τις ενέργειές της λόγω του μη ανεπτυγμένου σωματικού στοιχείου. Οι ενέργειές της δηλ., μοιραίως, αναγκαστικά, εμφανίζονται σταδιακά, πώς; Με την πρόοδο της σωματικής αναπτύξεως. Το σώμα δημιουργείται πάντα με την Χάρι του Θεού, συνεργεία, όμως, των γονέων, διότι ο Θεός έδωσε αυτήν την δυνατότητα στους γονείς. Όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ''η ψυχή συνκτίζεται γηίνω σώματι''. Δηλ., κτίζεται μαζί με γήινο σώμα, το οποίο και αναπτύσσεται κατά τρόπο βέβαια μυστικό. Εδώ είναι το κλειδί. Και το ξαναλέμε αυτό: Η ψυχή συνκτίζεται γηίνω σώματι. Αλλά, πώς γίνονται όλα αυτά; Κατά τρόπο μυστικό, κατά τρόπο δηλ. απόρρητο.

Αυτή η λέξις ''μυστικό'', τα λέει όλα, αγαπητοί μου αδελφοί. Γιατί, το πώς είναι όλα αυτά, το σώμα μας, η ψυχή μας, πώς δημιουργούνται, πώς αυξάνεται το σώμα μας, η σχέσις σώματος και ψυχής, γενικά ο μικρόκοσμος, ο μακρόκοσμος, ό,τι μας περιβάλλει, ό,τι είναι μέσα μας, τα φαινόμενα, κλπ., μόνο ο Θεός τα ξέρει πλήρως. Ακόμα, πώς είναι ο Χριστός, ποιος είναι ο Χριστός, αν και ξέρομε βέβαια, διότι μάς απεκάλυψε την πλήρη ταυτότητά Του, και στο γεγονός των Θεοφανείων έχομε πλήρη θεοφάνεια, όμως, στο βάθος-βάθος πώς είναι όλα αυτά που προαναφέραμε, τα ξέρει τέλεια, πλήρως, μόνο ο Θεός και κανείς άλλος.

....


Τώρα, όμως, για να επανέλθωμε, μετά από αυτήν την παρένθεσι, στο κύριό μας θέμα, είπαμε, ότι η ψυχή συνκτίζεται γηίνω σώματι κατά τρόπο μυστικό. Και, για να το πούμε όσο γίνεται πιο απλά, η ψυχή υπάρχει ''εξ άκρας γονιμοποιήσεως''. Η ψυχή είναι άϋλη και δεν μπορεί να ανιχνευθή, να μετρηθή, να κατανοηθή, να αριθμηθή με υλικούς όρους. Ούτε μπαίνει, βέβαια, στις έννοιες του όγκου και των διαστάσεων, κλπ. Η ύλη διαιρείται και συμπτύσσεται. Η ψυχή, ούτε διαιρείται, ούτε συμπτύσσεται.

Λέγει πάλι ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αυτό το στόμα του Χριστού: «Η μέντοι ψυχή συνέχουσα σώμα, ω και εκτίσθη, πανταχού του σώματος εστίν ουχ ως εν τόπω ουδ' ως περιεχομένη (εννοείται του σώματος), αλλ' ως συνέχουσά τε και περιέχουσα και ζωοποιούσα τούτο (το σώμα δηλ.) κατ' εικόνα και τούτο έχουσα Θεού». Η μεν ψυχή δηλ. συνέχει το σώμα, με το οποίο εκτίσθη μαζί, είναι σε όλο το σώμα, όχι σαν σε ένα τόπο, και όχι ότι περιέχεται από το σώμα, αλλά η ψυχή συνέχει και περιέχει και ζωοποιεί το σώμα και είναι βέβαια εικόνα του Θεού.

Έτσι, η ψυχή είναι πανταχού του σώματος και, το ξαναλέμε, έχει σημασία αυτό, ''συνέχει'', περιέχει δηλ. και ζωοποιεί το σώμα, και όλα βέβαια όσα έχουν σχέσι με το σώμα, όλα τα του σώματος. Και, όπως λέγει, εν προκειμένω, ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης στο έργο του Περί Κατασκευής Ανθρώπου, «τη προγνωστική του Θεού δυνάμει, άπαν προϋφίσταται το ανθρώπινον πλήρωμα, συμμαρτυρούσης εις τούτο της προφητείας της λεγούσης ''ειδέναι τα πάντα τον Θεόν πριν γενέσεως αυτών''». Τι καταπληκτικό είναι αυτό! '' Άπαν προϋφίσταται το ανθρώπινον πλήρωμα''. Όχι απλώς ''πριν γενέσεως'', αλλά αχρόνως, γιατί ο Θεός υπάρχει και εκτός του χρόνου.

Να το πούμε πιο απλά, ο χρόνος λοιπόν της γεννήσεως του κάθε ανθρώπου, όλων των ανθρώπων.... θέλετε να το προχωρήσουμε; Ακόμα και τα της Βασιλείας του Θεού, μετά δηλ. την Δευτέρα Παρουσία, όλα αυτά, έχουν προαιώνια προγνωρισθή από τον Θεό, δηλ. είναι για τον Θεό σαν να έχουν γίνει κι ας μην έχουν γίνει, χωρίς ο Θεός, βέβαια, να δεσμεύη την ελευθερία μας. Ο Θεός προγνωρίζει, αλλά δεν προκαθορίζει το τι θα συμβή. Όλα, λοιπόν, έχουν προγνωρισθή από τον Θεό, ο οποίος έχει καθορίσει και την εξέλιξι, γιατί δεν εξαρτώνται όλα από εμάς, έχει καθορίσει και την εξέλιξι σ' εκείνα δηλ. που δεν εξαρτώνται από εμάς. Την εξέλιξι π.χ. κάθε γονιμοποιήσεως, εν προκειμένω, σε μία η δύο ζωές, που είναι τα δίδυμα, ή και περισσότερες.

Π.χ., στα μονοζυγωματικά δίδυμα δεν είναι μία ανθρωπίνη ύπαρξις, παρακαλώ, που διαιρείται δήθεν σε δύο άλλες ανθρώπινες υπάρξεις, αλλά είναι δύο ολόκληρες ακέραιες ανθρώπινες υπάρξεις που διαχωρίζονται. Μοιράζονται την ίδια υλική υπόστασι, δηλ. το ίδιο ζυγωτό, και στην συνέχεια διαχωρίζονται σε δύο έμβρυα. Το έμβρυο δεν είναι ''εξάρτημα'' που ανήκει, δήθεν, οργανικά, στην μητέρα του αλλά είναι άνθρωπος ξεχωριστός που φιλοξενείται, άχρι καιρού, στο σώμα της μάνας. Είναι μία ολόκληρη ζωή μέσα σε μία άλλη ζωή, όχι μόνον σαν έμβρυο, αλλά είναι ζωή - από πότε; - από την στιγμή της συλλήψεως, από την στιγμή της γονιμοποιήσεως.

Εδώ, τώρα, ας κάνωμε μία παρένθεσι, που άλλωστε την προαναγγείλαμε, για τους ολεθρίους φόνους τών αμβλώσεων. Γιατί, η άμβλωσις, σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή, είναι φόνος ανθρώπου. Δεν τίθεται καν θέμα, αν το ολίγων ημερών έμβρυο είναι αυτόνομη ζωή. Προφανώς και είναι. Όπως είπαμε, όμως, η ανθρωπίνη ύπαρξις, η ζωή, έχει αρχίσει πριν καν δημιουργηθή έμβρυο, από την στιγμή της γονιμοποιήσεως δηλ., οπότε και δημιουργείται το ζυγωτό και στην συνέχεια, μετά από κάποιες διαδικασίες δημιουργείται το έμβρυο.

Εφ όσον το ζυγωτό είναι ανθρώπινη ζωή πριν καν δημιουργηθή το έμβρυο, το να γίνωνται αμβλώσεις είναι εγκλήματα τής κοινωνίας και τού καθενός προσωπικά. Εκτός όμως από τις αμβλώσεις για τις οποίες θα μιλήσωμε και πιο αναλυτικά ευθύς αμέσως, και στις άλλες μεθόδους πειραματισμού ή επεμβάσεως επάνω σε γονιμοποιημένα ωάρια, όπως στην εξωσωματική γονιμοποίησι, στην κλωνοποίησι, στα πειράματα επί των εμβρύων, στην λήψι βλαστικών κυττάρων, στην διατήρησι και καταστροφή κατεψυγμένων εμβρύων, στην εκτρωτική αντισύλληψι κλπ., είμαστε υπεύθυνοι, ο καθένας μας προσωπικά, και συνυπεύθυνοι, σαν κοινωνία γενικά, και όσο εξαρτάται αυτό από τον καθένα στον περίγυρό του. Είμαστε πολύ υπεύθυνοι, αν δεν εννοήσωμε ποια είναι τα δικαιώματα του εμβρύου και ποιές οι υποχρεώσεις της κοινωνίας και οι δικές μας προς αυτό.

Ω της υποκρισίας! Ω της ανοησίας! Ω της σχιζοφρενείας! Δικαιώματα αναγνωρίζομε στην ζωή των ζώων. Μέχρι σημείου τινός κανείς, βέβαια, δεν αντιλέγει. Αλλά, το να μην υπάρχουν δικαιώματα των ανθρώπων, τι σχόλιο μπορούμε να κάνωμε επ' αυτού; Μάς δίνει, βέβαια, ο Θεός την δυνατότητα για πολλά πράγματα. Αλλά, θα κριθούμε από την χρήσι και την επιλογή τών δυνατοτήτων μας. Όπως λέγει ο απ. Παύλος, ''πάντα μοι έξεστι, αλλ ου πάντα συμφέρει''. Το λέγει για άλλο θέμα, για την πορνεία, αλλά μπορούμε να χρησιμοποιήσωμε το χωρίο αυτό και για τα θέματα που προανεφέραμε, κάνοντας, βέβαια, μία μικρή διασκευή λέγοντας ''πολλά ημίν έξεστι, αλλ ου πάντα συμφέρει''. Και, μάλιστα, για τα θέματα που προανεφέραμε, που είναι, δυστυχώς, πολύ πιο μεγάλη αμαρτία από το όντως μεγάλο, θανάσιμο, αμάρτημα της πορνείας.

Αυτά, τα διατυπώνει πάρα πολύ ωραία και ο π. Επιφάνειος Θεοδωρόπουλος, τα οποία βέβαια είναι και η θέσις της Εκκλησίας μας. Λέγει, λοιπόν, ο π. Επιφάνειος, ότι «έχομε άνθρωπο από την στιγμή της συλλήψεως». Επομένως, έχομε ανθρωποκτονία οποτεδήποτε και αν γίνη η άμβλωσις, ακόμη και αν έχη συμβή η σύλληψις ένα δευτερόλεπτο, ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, πριν την άμβλωσι. Και τότε δηλ. είναι εξ ίσου το ίδιο σημαντικός και εξ ολοκλήρου φόνος, εκ προμελέτης, όπως προανεφέραμε. Άλλωστε, υπάρχει και ο Β´ Κανών του Μεγάλου Βασιλείου, ο οποίος έχει επικυρωθή από την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο και ως εκ τούτου, απερίφραστα λέμε, ότι αυτός ο Κανών εκφράζει επισήμως και αυθεντικώς το φρόνημα της Εκκλησίας, ο οποίος λέγει ότι « η γυνή η φθείρασα, εννοείται το έμβρυον, φόνου δίκην υπέχει». Είναι δηλ. σαν να έχη κάνει φόνο εκείνη η γυναίκα που έκανε άμβλωσι. Και συνεχίζει: «Ακριβολογία δε εκμεμορφωμένου και ανεξεικονίστου παρ' ημίν ουκ εστιν».

Χωρίς αυτά να τα αναπτύξωμε πιο πολύ, απλώς λέμε ότι, με τον παραπάνω Κανόνα, αλλά και με πολλούς άλλους κανόνες, η θέσις της Εκκλησίας μας είναι αυτή ακριβώς και ότι η Εκκλησία μάς διδάσκει, ότι το έμβρυον έχει ψυχή από την στιγμή της συλλήψεώς του. Και, γι' αυτό η Εκκλησία χαρακτηρίζει ως φόνο, ως ανθρωποκτονία, την άμβλωσι οποιαδήποτε χρονική στιγμή και αν λάβη χώραν αυτή. Αρνείται, δηλ., και αποκρούει η Εκκλησία οποιαδήποτε διάκρισι μεταξύ ''εξεικονισμένου'' διαμορφωμένου δηλ. και ανεξεικονίστου μη διαμορφωμένου δηλ. εμβρύου. Η βίαιη αποβολή από το σώμα της μητέρας, και του ενός, και του άλλου, λογίζεται εξ ίσου άμβλωσις.

Βέβαια, πριν μπούμε σε βαθυτέρα εξέτασι του θέματος, ας υποθέσωμε, που είναι βέβαια σφάλμα, ότι η ψυχή έμπαινε στον άνθρωπο κατά την περίοδο της οργανογενέσεως, ή μάλλον της οργανοτελειοποιήσεως της τελικής διαμορφώσεως δηλ., της τελικής διαπλάσεως του εμβρύου. Ερωτούμε, λοιπόν: Πότε ακριβώς λαμβάνει χώραν αυτή η οργανογένεσις; Αυτή δεν τελείται δι' άλματος, δεν συμβαίνει από την μία στιγμή στην άλλη. Πραγματοποιείται βραδύτατα δια βημάτων πάρα πολύ αργών, δια βημάτων ''σημειωτόν''.

Λέγει ο π. Επιφάνειος: «Εάν τα τοιχώματα της μητρικής κοιλίας ήσαν διαφανή, ως ύαλος, και παρατηρούσαμε συνεχώς και καθημερινώς την εξέλιξι του εμβρύου από την στιγμή της συλλήψεώς του μέχρι της γεννήσεώς του (αυτό, μπορεί να γίνη σήμερα και να δούμε ξεκάθαρα την ανάπτυξη του εμβρύου μέσα στην κοιλιά της μητέρας, λόγω της αναπτύξεως της τεχνολογίας), θα ήτο αδύνατον να επισημάνωμεν οιανδήποτε καθοριστικήν μεταβολήν. Θα έφθανε το έμβρυον εις την ώραν της γεννήσεώς του και εμείς θα είχαμε την απορίαν ''πότε ανεπτύχθη τόσον πολύ;'' Αλλά, συνεχίζει, μήπως και η συνεχής αύξησις του γεννηθέντος παιδίου δεν παρέρχεται όλως απαρατήρητος υπό των οικείων του;» Ενώ οι ξένοι βλέπουν την διαφορά, γιατί δεν το βλέπουν κάθε ημέρα. Το βλέπομε κατ αρχήν νεογνό, μετέπειτα βρέφος, παιδίον, έφηβο, άνδρα, κλπ. Αν κάποιο παιδί το βλέπωμε κάθε ημέρα, όλοι μας διερωτώμεθα ''πότε μεγάλωσε;'' Αδυνατούμε δηλ. να καθορίσωμε σταθμούς της μεταβάσεώς του από του ενός σταδίου της ηλικίας του εις το άλλο. Αυτό λοιπόν, ακριβώς συμβαίνει και με την εξέλιξι του εμβρύου.

Είναι αδύνατον να επισημανθούν ''σταθμοί'' στην εξέλιξι αυτή. «Ποια, λοιπόν, διερωτάται ο π. Επιφάνειος είναι εκείνη η ανεξήγητη ''μαγική'' στιγμή της δήθεν εμψυχώσεως του εμβρύου; Ποια ημέρα, ποια ώρα, ποιο λεπτό, ποιο κλάσμα του δευτερολέπτου της χρονικής αυτής περιόδου είναι εκείνο κατά το οποίο ολοκληρούται η οργανογένεσις, ποιοί παράγοντες είναι εκείνοι που καθορίζουν την κοσμοϊστορικήν και μοναδικήν δια το έμβρυον στιγμήν, κατά την οποίαν συμβαίνει η υποτιθέμενη μεταβολή του από ''σαρκίνου πολτού'' εις έμψυχον ανθρώπινον ον; Αλλά, μήπως και με αυτό, μοιραίως, δεν εισάγεται η, σφαλερή βέβαια, θεωρία της Εξελίξεως του Δαρβίνου; Δηλ., ότι ο άνθρωπος, κάποια στιγμή, δεν ήταν άνθρωπος; Και, μετά, με την λήψι της ψυχής έγινε άνθρωπος;* Ποίο συγκεκριμένο γεγονός, κατά την σταδιακή, βραδυτάτη και εξελικτική πορεία του εμβρύου, είναι εκείνο που επιφέρει αυτόν τον ''μέγα σεισμόν'' και καταβιβάζει τον άγγελον ο οποίος αποκυλίει τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου και εγκαθιδρύει ψυχήν εις την μάζα των σαρκών;» Καταλαβαίνετε τι εννοεί εδώ ο π. Επιφάνειος. «Οπότε, αύτη μεταβάλλεται πλέον εις άνθρωπον;» Σε αυτά τα ερωτήματα, ουδεμία απάντησις είναι δυνατόν να δοθή. Και, φυσικά, το αδιέξοδον είναι απόλυτον.

Αλλά, και πέραν τούτου, μπορούμε να ισχυρισθούμε κατά τον αντίλογό μας με τους αντιφρονούντας και να φέρωμε ως παράδειγμα και την Ενσάρκωσι του Θεού Λόγου, να φέρωμε ως παράδειγμα τον Χριστό και την θέσι βέβαια της Εκκλησίας περί εμψυχώσεως του εμβρύου απ αυτής της άκρας συλλήψεώς του, αν και είναι ήδη κατοχυρωμένη, μπορούμε αυτήν την θέσι έτι και έτι να την κατοχυρώσωμε ακόμη πιο πολύ, διότι, ως είναι γνωστόν, ο Κύριος, γενόμενος άνθρωπος, διήλθε δι' όλων των σταδίων της ανθρωπίνης φύσεως - αναπτύξεως, ομοίως προς ημάς, με εξαίρεσι βέβαια την άσπορο σύλληψί Του και την αναμαρτησία Του.

Αυτό, το παραδέχονται, το ομολογούν, όχι μία, που θα αρκούσε και μία, αλλά τέσσερις οικουμενικές σύνοδοι, οι οποίες διακηρύσσουν ότι: « Ομολογούμεν τοιγαρούν τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν Θεόν τέλειον και άνθρωπον τέλειον εκ ψυχής λογικής και σώματος, ομοούσιον τω Πατρί, τον αυτόν κατά την Θεότητα, και ομοούσιον ημίν κατά την ανθρωπότητα. Δύο γαρ φύσεων ένωσις γέγονε. Ομολογούμεν την αγίαν Παρθένον Θεοτόκον δια το τον Θεόν Λόγον σαρκωθήναι και ενανθρωπήσαι και εξ αυτής της συλλήψεως ενώσαι Εαυτώ τον εξ Αυτής της Παρθένου δηλ. ληφθέντα ναόν». Ποιος είναι αυτός; Η ανθρωπίνη φύσις. Είναι όρος της Γ´ Οικουμενικής Συνόδου. Υπάρχουν, βέβαια, και άλλοι σχετικοί όροι, όπως είπαμε από τέσσερις οικουμενικάς συνόδους, που, μεταξύ των άλλων, λέγουν: «Άμα γαρ σαρξ, άμα Θεού Λόγου σαρξ, άμα σαρξ έμψυχος λογική, άμα Θεού Λόγου σαρξ έμψυχος λογική, άμα γαρ τη συλλήψει του Λόγου ταύτα, ήτοι η σαρξ και λογική ψυχή παρήχθη προς σύστασιν και ηνώθη Αυτώ καθ' υπόστασιν».

Να πούμε και αυτό, που είναι πολύ σημαντικό και είναι και πιο απλό: Όταν η αειπάρθενη Κόρη, αυτό που διαβάζομε στην Παράκλησι, επεσκέφθη, η Παναγία, την συγγενή Της Ελισάβετ, ευθύς - αυτό το ''ευθύς'' είναι το κλειδί εν προκειμένω - μετά τον Ευαγγελισμό Της, δηλ. λίγες ημέρες μετά την Σύλληψι του Χριστού, τι έφερε στην κοιλιά Της; Έφερε ''άψυχο κυτταρική μάζα'' μήκους ενός περίπου χιλιοστού, σύμφωνα με τα ιατρικά και επιστημονικά δεδομένα; Όχι, βεβαίως, άπειρες φορές όχι!

Η Παναγία Μητέρα μας έφερε εντός Της Τον προσλαβόντα την ανθρωπίνη φύσι, ήτοι σώμα μετά ψυχής λογικής, τον Θεόν Λόγον, βέβαια. Γι' αυτό, και η πλησθείσα Πνεύματος Αγίου Ελισάβετ - τα λέει το Ευαγγέλιο αυτά, κανείς δεν μπορεί να τα αμφισβητήση ή να τα διαστρεβλώση -, τι είπε; Αναπέμπει δοξολογίαν εις το ολίγων ημερών έμβρυον, γιατί ''ευθύς'' πήγε σ' αυτήν η Παναγία. Και, τι λέγει; «Ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου»! Και αποκαλεί την Μαριάμ ''μητέρα του Κυρίου της''. Αυτό το ''του Κυρίου της'' τα καταλύει και τα αποδεικνύει όλα.

Ότι δε τα ισχύοντα περί της ενανθρωπήσεως του Κυρίου, πλήν της ασπόρου συλλήψεως και της αναμαρτησίας, ισχύουν επακριβέστατα και απαραλλάκτως και περί πάντων των ανθρώπων είναι αυτονόητον και ουδεμιάς χρήζει αποδείξεως, αφού, ως είδομεν, ''ομολογούμεν τον Κύριον τέλειον άνθρωπον, ομοούσιον ημίν'', όμοιον δηλ. με ημάς, κατά την ανθρωπότητα, κατά πάντα όμοιον με ημάς, χωρίς την αμαρτίαν, εννοείται. Εφ όσον λοιπόν στον Κύριο ισχύει αυτό, αφού απεκάλεσε η Ελισάβετ την Παναγία ''Μητέρα του Κυρίου της'', του Χριστού δηλ., η απάντησις στο θέμα της εμψυχώσεως του ανθρωπίνου εμβρύου έχει ήδη δοθή και από αυτήν την ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί. Οπότε, έχομε, στην περίπτωσι της εκτρώσεως, φόνο πέρα για πέρα αληθινό. Ας μη πούμε άλλα γι αυτό. Αρκετά, νομίζω, είπαμε.

Ορθόδοξη Ανθρωπολογία - Εκτρώσεις
Ποιος είναι ο πλήρης άνθρωπος, από πότε αποκτά ψυχή και πόσο "φόνος" είναι μια έκτρωση;

Αρχιμανδρίτης Αρσένιος Κατερέλος

Ηγούμενος Ι. Μονής Αγ. Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος

http://oodegr.co/oode/dogma/an8rwpologi ... ogia_1.htm



---------------------------------------------------


- Η έκτρωση είναι φοβερή αμαρτία. Είναι φόνος, και μάλιστα πολύ μεγάλος φόνος, για τι σκοτώνονται αβάπτιστα παιδιά. Πρέπει να καταλάβουν οι γονείς ότι η ζωή αρχίζει από την στιγμή της συλλήψεως.

Μία νύχτα ο Θεός επέτρεψε να δω ένα φοβερό όραμα, που με πληροφόρησε γι αυτό το θέμα! Ήταν βράδυ, Τρίτη της Διακαινησίμου το 1984. Είχα ανάψει δύο κεράκια μέσα σε δύο τενεκεδάκια, όπως συνηθίζω να κάνω, ακόμη και όταν κοιμάμαι, για όλους όσους πάσχουν ψυχικά και σωματικά. Σ' αυτούς συμπεριλαμβάνω ζώντες και κεκοιμημένους. στις δώδεκα τα μεσάνυχτα, εκεί που έλεγα την Ευχή, βλέπω ένα μεγάλο χωράφι περιφραγμένο με μία μάνδρα, σπαρμένο με σιτάρι που μόλις άρχιζε να ψηλώνει. Εγώ στεκόμουν έξω από το χωράφι, άναβα κεριά για τους κεκοιμημένους και τα στερέωνα πάνω στον τοίχο της μάνδρας. Αριστερά ήταν ένας ξερότοπος, γεμάτος βράχους και κρημνούς, που σειόταν συνέχεια από μία δυνατή βοή από χιλιάδες σπαραχτικές φωνές, που σου σπάραζαν την καρδιά.

Καί ο πιο σκληρός άνθρωπος, αν τις άκουγε, ήταν αδύνατο να μη συγκλονισθεί. Ενώ υπέφερα από τις σπαραχτικές φωνές και αναρωτιόμουν από που προέρχονται και τι σημαίνουν όλα αυτά που έβλεπα, άκουσα μία φωνή να μου λέει: «Το χωράφι με το σπαρμένο σιτάρι, που δεν έχει ακόμη ξεσταχυάσει, είναι το Κοιμητήρι με τις ψυχές των νεκρών που θα αναστηθούν. Στον τόπο δε που σείεται από τις σπαραχτικές φωνές βρίσκονται οι ψυχές των παιδιών που έχουν σκοτωθεί με τις εκτρώσεις»! Έπειτα από αυτό το όραμά μου ήταν αδύνατο να συνέλθω από τον μεγάλο πόνο που δοκίμασα για τις ψυχές εκείνων των παιδιών. Ούτε να ξαπλώσω μπορούσα, για να ξεκουραστώ, παρόλο που ήμουν κατάκοπος εκείνη την ήμερα.


Όσιος Παίσιος Αγιορείτης
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Θεός και επιστήμη”