Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

1
Α' μέρος


Αφιερούται: Εις τους Αγίους μάρτυρας και ομολογητάς της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και εις όλους εκείνους, που θα αναδειχθούν ομολογηταί και μάρτυρες της Ορθοδόξου Πίστεως, μέχρι της Δευτέρας Κυρίου Παρουσίας!


Γιατί χρειάζεται η ερμηνεία της Αποκαλύψεως;


1) Διά να μη γίνεται παρερμηνεία. Η Αποκάλυψις παρεμηνεύεται ευκόλως, επειδή είναι δισερμήνευτη. Ομως, διαβάζεται πολύ περισσότερον ίσως από κάθε άλλο βιβλίο. Διαβάζεται απο τον θρησκευτικό, αλλά και απο τον αδιάφορο κόσμο. Λίγο όμως κατανοείται και περισσότερο παρανοείται, παρερμηνεύεται και παρεξηγείται.


2) Διά την αντιμετώπισιν των αιρετικών.Δυστυχώς διάφοροι αιρετικοί και πρό πάντων Χιλιασταί (Ιεχωβάδες), παρερμηνεύουν, διαστρέφουν και διαστρεβλώνουν συστηματικά την Αποκάλυψιν. Την εξηγούν όπως αυτοί θέλουν και όπως τους συμφέρει δια να εξυπηρετούν τους σατανικούς και προπαγανδιστικούς των σκοπούς. Γι' αυτό και τακτικά μελετούν την Αποκάλυψι στις συγκεντρώσεις τους. Ως γνωστόν είναι πολιτική οργάνωσις με σκοπό να εξαφανίση την Εκκλησίαν του Χριστού.


3) Δια να μη πλανηθούν οι πιστοί. Και δεν την ερμηνεύω μόνος μου; θα πή κανείς. Οχι, διότι είναι το δυσκολώτερο βιβλίον της Αγίας Γραφής και δεν μπορεί οποιοσδήποτε να την εξηγήση. Θα πέση έξω. Μπορεί βεβαίως να την μελετήση, αλλά δεν μπορεί να την εννοήση.

Πώς θα γίνη η Ερμηνεία λοιπόν;


1) Θα χρησιμοποιηθή η Ιερά Παράδοσις. Επειδή γνωρίζω την αδυναμία, την μικρότητα και την αμαρτωλότητά μου δεν θα την ερμηνεύσω μόνος μου. Απλά θα σταχυολογήσω την Ερμηνεία που έκαναν πάντες οι προ ημών Πατέρες και Διδάσκαλοι της Εκκλησίας. Θα χρησιμοποιήσω την μέχρι σήμερον ΠΑΡΑΔΟΣΙΝ. Εμείς οι Ορθόδοξοι δεν στηριζόμεθα εις τον εαυτό μας αλλά στην Ιερά Παράδοσιν. Ερμηνεύομε τα κείμενα της Αγίας Γραφής, όπως τα εξήγησαν κατά τους είκοσι αιώνας της ζωής της Εκκλησίας οι Πατέρες και Διδάσκαλοί Της. Εκείνοι είχαν καθαρότητα καρδίας, αγιότητα βίου και έλλαμψιν διανοίας. Εφωτίζοντο από το Πνεύμα το Αγιον.


Εξ' άλλου ημείς οι Ορθόδοξοι, έχομεν ενιαίαν την διδασκαλίαν, ενώ οι Προτεστάντες και οι άλλοι αιρετικοί δεν την έχουν. Ο,τι λέει ο ένας το αντικρούει ο άλλος, και τούτο διότι δεν παραδέχονται την Ιεράν Παράδοσιν. Στηρίζεται ο καθένας τους σε ό,τι του κόψει το δικό του το μυαλό και ισχυρίζονται στις αυθαιρεσίες τους ότι τους φωτίζει το Πνευμα το Αγιον. Οχι! Οχι! Αυτούς τους σκοτίζει το πνεύμα το πονηρόν. Τόσο τυφλωμένοι είναι στον εγωϊσμό τους, ώστε να μη βλέπουν το εξής απλούστατο: Αφού, όπως λέγουν, το ένα Αγιον Πνεύμα τους φωτίζει, γιατί τότε το ίδιο χωρίον της Αγίας Γραφής το ερμηνεύουν διαφοροτρόπως; Μήπως άλλα λέγει στον ένα το Πνεύμα το Αγιον και άλλα στον άλλον;


2) Θα ερμηνευθούν όσα μπορούν να ερμηνευτούν. Την Αποκάλυψι, πρέπει να σημειωθή, ότι κανένας ερμηνευτής δεν δύναται να την ερμηνεύση πλήρως και ολόκληρη διότι περιέχει πράγματα τού μέλλοντος, τα οποία απεκάλυψε ο Θεός «συνεσκιασμένα» κα τα οποία ο χρόνος θα τα εξηγήση πλήρως. Σε γενικές γραμμές όμως, μπορούμε να γνωρίζουμε ποιά θα είναι η πορεία της Εκκλησίας και η στάσις του κόσμου απέναντί Της.


3) Θα δούμε και όσα εξεπληρώθησαν.Η Αποκάλυψις, περιγράφει με αδρές γραμμές τον τρομερό πόλεμο των δυνάμεων του σκότους εναντίον των οπαδών του Χριστού, του Σατανά εναντίον της Εκκλησίας. Ο πόλεμος αυτός άρχισε πρίν δύο χιλιάδες χρόνια και εξακολουθεί και θα εξακολουθήση με διάφορες φάσεις, μέχρι της συντελείας των αιώνων, της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου. Πολλές φάσεις του πολέμου αυτού τις είδε ο κόσμος κατά τους περασμένους αιώνες, Λοιπόν, αυτές τις εξελισσόμενες φάσεις τους πολέμου θα δούμε στην ερμηνεία αυτή.


Γιατί είναι Αναγκαία η μελέτη της Αποκαλύψεως;


1) Επειδή το Δόγμα είναι η σπονδυλική στήλη της Θρησκείας. Ομως το σώμα χωρίς την σπονδυλική στήλη δεν μπορεί να σταθεί έτσι και ο πιστός δεν ειμπορεί χωρίς το δόγμα. Γι' αυτό βλέπουμε σήμερα τους Οικουμενιστάς και τόσους άλλους που κατευθύνονται από το αόρατον επιτελείον των σκοτεινών δυνάμεν, να επιχειρούν επίθεσιν κατά του Δόγματος.Λέγουν λοιπόν, «τα δόγματα θα τα βάλωμεν εις το ψυγείον και ημείς θα κοιτάξωμε την αγάπην» ή «τα Δόγματα θα τα αφήσωμε στους Θεολόγους και ημείς θα προχωρήσωμε εις τον διάλογον της αγάπης με τους ετεροδόξους». Σήμερα επομένως είναι αναγκαία η μελέτη της Αποκαλύψεως, διότι φέρει μεγάλην δογματικήν ωφέλειαν. Βεβαιώνει την Τριαδική υπόστασιν του Θεού, την θεότητα του Χριστού, την αθανασία της ψυχής, την αιωνιότητα της Κολάσεως και πλείστα άλλα.....


2) Ενισχύει πνευματικώς η μελέτη της Αποκαλύψεως. Ενισχύει τους πιστούς όλων των γενεών, δια να υπομένουν καρτερικά τους διωγμούς. Ενίσχυσε τα εκατομμύρια των Μαρτύρων της Πίστεως των πρώτων αιώνων και θα ενισχύση ιδιαιτέρως τους πιστούς «των εσχάτων καιρών», τότε που η κατάστασις της Εκκλησίας θα είναι κρίσιμος και χαώδης. Θα τους ενισχύει για να μπορούν να υπομένουν τους διωγμούς των διαφόρων αντιχρίστων θηρίων και ανα αποφεύγουν την πλάνην των ποικίλων ψευδοπροφητών. Από την μελέτη της Αποκαλύψεως θα γνωρίζουν ότι τελικά στον αγώνα αυτόν ο Χριστός θα νικήση και η Εκκλησία θα θριαμβεύση.


3) Σήμερον ιδιαιτέρως είναι ανάγκη να μελετάται η Αποκάλυψις. Γιατί; Διότι σήμερα ευρισκόμεθα σε μιά φάσι του πολέμου αυτού, πού είναι ίσως η εντατικώτερη και η πεισματωδέστερη από όλες τις προγενέστερες. Σήμερα ο Σατανάς ενεργεί γενικήν επίθεσιν εφ΄όλων των μετώπων και με όλες του τις δυνάμεις. Το μέτωπο του πολέμου αυτού εκτείνεται στο Ανατολικό και Δυτικό ημισφαίριο, εις όλα τα πλάτη και μήκη της Υδρογείου. Αι σκοτειναί δυνάμεις με αόρατα επιτελεία, με εγκεφάλους, με σχέδια και χρήμα άφθονο, διεξάγουν έναν ακήρυκτο πόλεμο εναντίον των οπαδών του Χριστού. Αγωνίζονται να εξαλείψουν, όπως φαντάζονται, το Όνομα του Χριστού και να διαστρέψουν την διδασκαλίαν Του. Νομίζει κανείς, ότι ευρισκόμεθα εις τους εσχάτους καιρούς. Που περιγράφει η Αποκάλυψης, όπως θα δούμε στην ερμηνεία.


Πρέπει να το νοιώσουμε! Ευρισκόμεθα σε πόλεμο και διωγμό όλοι οι Χριστιανοί και μάλιστα οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Η δε πάλη που διεξάγεται, είναι μεγάλη και κοσμοϊστορική. Γίνεται για μέγιστα ζητήματα. Γίνεται υπέρ της Αληθινής Πίστεως και της σωτηρίας της ψηχής, που αξίζει περισσότερο και απο τον κόσμο όλο. « Ο δε υπομείνας εις τέλος ουτος σωθήσεται» (Ματθ. Ι΄22), υπογραμμίζει ο Κύριος.


4) Και ο Ευαγγελιστής συνιστά την μελέτην. «Μακάριος ο αναγινώσκων». Ευτυχής και καλότυχος εκείνος που αναγινώσκει την Αποκάλυψιν, όχι για τον εαυτό του μόνον, αλλά και για να την ακούνε και οι άλλοι. Και αυτό, βεβαίως, το τελευταίο, ίσχυε περισσότρο για παλαιοτέρους χρόνους, τότε που δεν γνώριζαν οι πολλοί γράμματα και δεν υπήρχαν αρκετά βιβλία της Αποκαλύψεως. Σήμερα όμως που όλοι γνωρίζουν γράμματα φρόντισε να την διαβάσουν. Θα τους κάνης το μεγαλύτερο καλό. Αν όμως αδρανήσης, θα μείνουν στο σκοτάδι και στη δυστυχία και αιτία θα είσαι εσύ πάλι, που μπορούσες να κάνης το καλό και δεν το έκανες. Σκέφτηκες την ευθύνη και το βάρος που έχεις γι' αυτό;

Εισαγωγή


1. Ο Άνθρωπος μπροστά στο μέλλον


Τα ζώα, ως γνωστόν, αγνοούν το παρελθόν κά γι'αυτό δεν έχουν Ιστορία. Ομως ο άνθρωπος προικίθηκε από τον Δημιουργό Του με μνήμη και γνωρίζει το παρόν και το παρθελθόν του και συγγράφει Ιστορίαν. Διδάσκεται έτσι και ωφελείται από τις πράξεις των προγόνων του. Παρ' όλην όμως την πρόοδό του αγνοεί τελείως το μέλλον. Κανείς δεν ξέρει όχι μόνον τι θα συμβή αύριο, αλλά ούτε έπειτα από μία ώρα και από μιά στιγμή ακόμη! Ομως τόση ήταν και είναι η περιέργεια του ανθρώπου για το μέλλον ώστε εδημιούργησε κατά την αρχαιότητα, τα περίφημα Μαντεία των Δελφών, της Δωδώνης, του Αμμωνος Διός κλπ.. όπου προσπαθούσε μέσω των μάντεων, της Πυθίας, των χειρομαντών, και οιωνοσκόπων να μάθη το μέλλον. Προσπαθούσε απο το θρόϊσμα των φύλλων της δρυός, ή απο το πέταγμα των πουλιών ή την πλάτη των ζώων ή το σχήμα των νεφών ή τις άναρθρες κραυγές της Πυθίας και πλείστα άλλα σατανιά να εξιχνιάση το μέλλον.Εφθασε ακόμη από την περιέργειά του αυτή να συνεργασθή, (συνεργάζονται δυστυχώς και σήμερα) και με αυτόν το Σατανά στον Πνευματισμό, με τα διάφορα μέντιουμ, που είναι όργανα καθαρώς του Σατανά.


Στα μαντεία, τότε, τους τα έλεγαν διφορούμενα δηλαδή να μπορούν να εξηγηθούν και κατά τον ένα και κατά τον άλλο τρόπο πχ « ήξεις αφήξεις ουκ εν πολέμω θνήξεις» εάν δηλ. Εσκοτώνετο κάποιος εις τον πόλεμον, και είχε πάει να ρωτήσει, θα ίσχυε το «ήξεις, αφήξεις ουκ, εν πολέμω θνήξης» δηλαδή θα πάς, θά έλθης όχι, στον πόλεμο θα πεθάνης. Εάν πάλιν επέστρεφε, θα ίσχυε το άλλο «ήξεις αφήξεις, ουκ εν πολέμω θνήξεις» δηλαδή θα πάς, θα ρθής, δεν θα πεθάνης στον πόλεμο. Θα μετέθεταν το κόμμα. Δια τούτο ακριβώς ελέγετο ο Απόλλων και «λοξίας Απόλλων», διότι ελέγοντο λοξά και διφορούμενα. Αλλωστε έτσι διφορούμενα δεν τα λέγουν και οι μάντισσες και τα μέντιουμ σήμερα;



2. Εις ποιούς αποκαλύπτει ο Θεός το μέλλον;


Μόνον ο Θεός γνωρίζει το μέλλον και ουδείς άλλος. Κρατεί το βιβλίον του μέλλοντος, και σπανιώτατα το ανοίγει σε μάς τους ανθρώπους. Αποκαλύπτει κάποτε μόνον μερικές σελίδες του σε μερικούς αγίους ανθρώπους. Τραβάει την αυλαία και τους αφίνει να δούν μερικές πτυχές του μέλλοντος και πάλιν την κλείνει. Εκείνοι, στους οποίους αποκαλύπτει ο Θεός το μέλλον, είναι οι Προφήται. Προφήται υπήρξαν πολλοι. Στην Παλαιά Διαθήκη όπου καταγράφτηκαν οι προφητείες σε βιβλία, αλλά και πολλών οι οποίοι τις είπαν χωρίς να τις γράψουν όπως ο Προφήτης Ηλίας, ο Πρόδρομος κλπ.. Οι Προφήται προείπον με ακρίβειαν απίθανα πράγματα τα οποία θα συνέβαιναν στο απώτερο μέλλον. π.χ. Ο Προφ. Ησαϊας λέγει διά την γέννησιν του Χριστού 800 χρόνια πριν συμβή «Ιδού η Παρθένος έξει εν γαστρί και τέξεται Υιόν» .Ποιός θα μπορούσε να φαντασθή κάτι τέτοιο; Και όμως εξεπληρώθη, όταν ήλθε «το πλήρωμα το χρόνου» . Ο δε Δαβίδ στου ψαλμούς του και οι άλλοι Προφήται προφήτεψαν όλες τις λεπτομέρειες της ζωής και του Πάθους του Κυρίου μέχρι σημείου που να γνωρίζωμεν την Ιστορία του Χριστού απο τους Προφήτες, προτού ακόμη γεννηθή!


3. Ο Θεός απεκάλυψε το μέλλον εις τον Ιωάννην.


Ο Ιωάννης όμως, ο Θεολόγος και Ευαγγελιστής τους ξεπέρασε όλους τους Προφήτας, με την Αποκάλυψίν του. Ο Ευαγγελιστής ευρισκόμενος εις Πάτμο εξόριστος, μέσα σ' ένα σπήλαιο, που σώζεται μέχρι σήμερα καί λέγεται πλέον « Ιερόν Σπήλαιον» ή « Σπήλαιον της Αποκαλύψεως» έλαβε την Αποκάλυψιν από τον Θεό. Το λέγει και ο ίδιος: «Αποκάλυψις Ιησού Χριστού, ήν έδωκεν αυτώ ο Θεός, δείξαι τοις δούλοις αυτού ά δεί γενέσθαι εν τάχει» (Αποκ. Α΄1).

Την κατέγραψε ο Ιωάννης, όπως λέγεται, τη βοηθεία, του μαθητού του Προχόρου. Ο Θεός του απεκάλυψε μπροστά του με ζωηρές, συμβολικές και αλληγορικές εικόνες, το μέλλον της ανθρωπότητος ολοκλήρου. Του φανέρωσε δηλαδή τι θα συμβή στην Εκκλησία από της εποχής του μέχρι της συντελείας των αιώνων «ά δεί γενέσθαι».
Συγγραφεύς της Αποκαλύψεως είναι ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης. Α) Το αναφέρει αυτό η αρχαιοτάτη παράδοσης των Αγίων της Εκκλησίας και Πατέρων και Εκκλησιαστικών συγγραφέων, π.χ. ο μάρτυς Ιουστίνος, ο Ειρηναίος, ο Κλημης ο Αλεξανδρεύς, ο Αγ. Κυπριανός, ο Τερτυλλιανός, ο Ιππολυτος, ο Ωριγένης, ο Μ. Αθανάσιος κ.α. Β) Ομιλεί με τόση αυθεντία προς τους Επισκόπους της Μ. Ασίας, με την οποίαν μόνον ένας Απόστολος θα μπορούσε να ομιλή. Γ) Συγγενεύει ιδεολογικά και φιλολογικά με το Ευαγγέλιο του Ιωάννου.


4. Οι μετά Χριστόν Προφήται.



Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης είναι ο μεγαλύτερος μ.Χ. Προφήτης. Υπάρχουν όμως και άλλοι και κάνουν λάθος όσοι λένε ότι δεν υπάρχουν! Λέγει μεν ο Μ. Βασίλειος ότι δεν υπάρχουν μ.Χ. Προφήται, αλλά το λέγει δια τους Εβραίους οι οποίοι έμειναν άπιστοι. Οχι όμως και διά τους Χριστιανούς. Δεν είναι βεβαίως πολλοί αυτοί διότι τα μεγάλα ζητήματα τα απεκάλυψε ο Κύριος δια της Αποκαλύψεως στον Ιωάννη τον Θεολόγο. Απεκάλυψε σ'αυτόν και δι' αυτού στην ανθρωπότητα ολόκληρη την ηθική ανέλιξι της ανθρωπότητος, τον πόλεμον του Αντιχρίστου κατά των πιστών, τό μέλλον της Εκκλησίας, τα της Δευτέρας Παρουσίας, την Μέλλουσα Κρίσι του κόσμου, και τον θρίαμβον των πιστών! Εχομεν εν τούτοις μ.Χ. εκτός του Ιωάννου και μερικούς άλλους Προφήτας, όπως π.χ. τον Αγιον Κοσμά τον Αιτωλό κ.α.


Ο ίδιος ο Ιωάννης την ονομάζει καθαρά «προφητείαν». «Μακάριος, λέγει, ο αναγιγνώσκων τους λόγους της προφητείας» (Αποκ α΄3).


5. Τί αποκαλύπτει η Αποκάλυψις;


Η Αποκάλυψις είναι η Ιστορία του μέλλοντος της Εκκλησίας και γενικώς της ανθρωπότητος. Βλέπομε μέσα απο τα οράματα του Ιωάννη τον πόλεμο του Σατανά κατά των οπαδών του Χριστού. Στις διάφορες φάσεις του πολέμου φαίνεται η έξαρσις και το φούντωμα του κακού. Φαίνεται επίσης καθαρά και η τιμωρία των αποστατών και αντιθέων ανθρώπων και η προστασία των ανθρώπων του Θεού. Οι πιστοί που βρίσκονται μέσα στην Εκκλησία παρ' όλα τα βάσανα και τους δωγμούς, θα βγούν στο τέλος νικηταί.


6. Πότε θα γίνουν;


Μη περιμένετε ωρισμένες χρονολογίες.Οσοι θέλησαν να καθορίσουν χρονολογίες έπεσαν έξω και γελοιοποιήθηκαν π.χ. Οι Χιλιασταί. Εάν οι χρονολογίες ήσαν αναγκαίες θα τις έγραφε. Μόνον γεγονότα που θα γίνουν αναφέρει. Ο Ίδιος ο Κύριος είπε στους μαθητάς Του, όταν Τον ρωτήσανε: «Ουχ υμών εστί γνώναι χρόνους ή καιρούς ούς ο Πατήρ έθετο εν τη ιδία εξουσία» (Πραξ. Α΄7). Ο Ιωάννης γνωρίζει, ωρισμένα γεγονότα, που θα συνέβαινον σε άγνωστο μεν γιαυτόν χρόνο, κυρίως όμως σε δύο μεγάλες εποχές. Ποία είναι τα γεγονότα αυτά και ποιές οι δύο κύριες εποχές; Αυτά περιλαμβάνονται στο κυρίως προφητικό μέρος του βιβλίου, στα κεφ. 4 έως 22. Βεβαίως τα τρία πρώτα κεφάλαια αναφέρονται στην εποχή του συγγραφέως και λίγο αργότερα.

Περιέχουν συμβουλές, επιπλήξεις και προφητείες για ωρισμένα πρόσωπα. Στα κεφάλαια 4-22 βλέπομε καθαρά δύο σημεία: α) Φυσικάς αναστατώσεις, που θα γίνουν στον Ουρανό, στον ήλιο, στους αστέρας, στην θάλασσα. Βλέπομε λιμούς και λοιμούς και σεισμούς κατά τόπους, για τα οποία ομιλεί και ο Κύριος (Ματθ. 24 και Λουκ. 21), και τα οποία θα συμβούν κατά τις τελευταίες ημέρες του κόσμου β) Βλέπομε Μαρτυρας της Πίστεως, αλλά και έξαρσι της ειδωλολατρείας. Βλέπομε δηλαδή το θηρίον που θα φονεύη τους πιστούς και θα ζητή να λατρεύεται σαν Θεός. Θα κάνη και ψεύτικα θαύματα, αλλα στο τέλος θα νικηθή κατά κράτος από τον Χριστόν.
Αυτά μπορούν ν' αποδοθούν στον Αντίχριστο κατά το τέλος του κόσμου, αλλά και στην ειδωλολατρική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Διότι τα ίδια χαρακτηριστικά είχε κι αυτή. Ήπιε η αμαρτωλή Ρώμη άφθονο αίμα Χριστιανών Μαρτύρων.
Ο Ιωάννης έχει υπ' όψει του κυρίως τις τελευταίες ημέρες του κόσμου, αλλά, σαν ένα τύπο των ημερών εκείνων, έχει την εποχή της ειδωλολατρικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που ήτανε τότε στην αρχή της Αποκαλύψεως. Μεταξύ όμως των δύο ακρινών αυτών εποχών της Χριστιανικής περιόδου θα παρουσιασθούν πολλά θηρία, με την βίαν: (Μωαμεθανισμός, Παπισμός, Κομμουνισμός, κλπ) καθώς και πολλοί ψευδοπροφήται με την πλάνην: (μαγεία, αιρέσεις παντός είδους, αθεϊσμός, υλισμός, Οικουμενισμός κλπ), που θα πολεμήσουν την Εκκλησία του Χριστού, αλλά τελικώς θα νικηθούν από τον Χριστόν.
Η εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είναι λέγουν, η ιστορική επιφάνεια, οι τελευταίες όμως ημέρες του κόσμου, « οι έσχατοι καιροί», είναι το ιστορικό βάθος. π.χ. Έχομε ένα ποτήρι με καθαρό νερό, το μάτι μας βλέπει πρώτα την επιφάνεια του νερού. Βλέπει όμως συγχρόνως και το βάθος, τον πυθμένα, αλλά και όλο το διάστημα, από την επιφάνεια, που είναι στην αρχή, ως τον πυθμένα, που είναι στο τέλος. Το ίδιο και στην Αποκάλυψη. Το μάτι μας βλέπει στην αρχή την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, μέχρι το τέλος του κόσμου. Βλέπει όμως και όλο το ενδιάμεσο χρονικό διάστημα, κατά το οποίον εμφανίσθηκαν και θα εμφανισθούν, μέχρι της συντελείας των αιώνων, τα ποικιλώνυμα θηρία: (Μωαμεθανισμός, Κομμουνισμός, Παπισμός, Οικουμενισμός, Σιωνισμός κλπ) καθώς και οι διάφοροι ψευδοπροφήται: (μαγεία, παντοειδείς αιρέσεις, πνευματισμός, υλισμός, αθεϊσμός κλπ).


7. Πώς περιγράφει η Αποκάλυψις τα μέλλοντα.


Τα εκθέτει να συμβούν ανακυκλικώς και συμβολικώς. Ανακυκλικά εννοουμε, ότι ο Ιωάννης δεν τα εκθέτει κατά χρονολογική σειρά, αλλά ότι επαναλαμβάνει τα ίδια, κατά διάφορον όμως τρόπο σε τρείς κύκλους, τρείς δηλαδή φορές. Ο πρώτος κύκλος είναι των επτά σφραγίδων, ο δεύτερος των επτά σαλπίγγων και ο τρίτος των επτά φιαλών. Οσα δηλαδή περιγράφονται στις επτά σφραγίδες επαναλαμβάνονται και στις επτά σάλπιγγες, επηυξημένα όμως. Και όσα επίσης περιγράφονται στις επτά σάλπιγγες, επαναλαμβάνονται ζωηρότερα και επηυξημένα και στις επτά φιάλες. Και έτσι έχομε τρείς, ας πούμε, επαλλήλους κύκλους.


Πάντοτε θα υπάρχουν αντίχριστοι, ψευδοπροφήται που θα πλανούν τους ανθρώπους. Αλλά και πάντοτε θα υπάρχουν πιστοί ομολογηταί κα μάρτυρες του Χριστού. Πάντοτε θα τιμωρεί ο Θεός τους αμετανόητους διώκτας, αλλά και πάντοτε θριαμβεύει η Εκκλησία του Χριστού. Με μίαν μόνο διαφοράν: ότι, όσο προχωρούν οι καιροί, τότο θα εντείνεαι ο πόλεμος μέχρι των τρομερών εσχάτων καιρών, οπότε θα γίνη η οριστική συντριβή των αντιχρίστων και ο θρίαμβος των πιστών.
Ο Ιωάννης δεν τα είδε όλα διά μιάς. Καθε μεταγενέστερο βλέμμα του βλέπει περισσότερα και καθαρώτερα. Ρίχνει μιά γενική ματιά απο την εποχή του μέχρι το τέλος του κόσμου τα περιγράφει στις επτά σφραγίδες (Η΄6 -- ΙΑ΄12). Κατόπιν άλλη γενικη ματιά και τα περιγράφει στις επτά σάλμιγγες, και τέλος άλλο ένα ευρύτερο βλέμμα και τα περιγράφει στον τρίτο κύκλο των επτά φιαλών.


Αυτόν τον ανακυκλικό τρόπο της περιγραφής των γεγονότων της Αποκαλύψεως τον παρετήρησε ο ιερός Αυγουστίνος. Λέγει τα εξείς: «τα αυτά διά πολλών τρόπων επαναλαμβάνει η Αποκάλυψις, ώστε φαίνεται, ότι λέγει διάφορα πράγματα, ενώ προσεκτικώτερον τις εξετάζων, ευρίσκει, ότι λέγει τα αυτά, αλλά κατά διαφόρους τρόπους». Οσα δε περιγράφει η Αποκάλυψις θα εκπληρωθούν κατά γράμμα εις τον καιρόν τους. Απόδειξις ότι εξεπληρώθησαν τα πρώτα. Και ιδού. Προφητεύει το 95μ.Χ. την καταστροφή της αντιχρίστου Βαβυλώνος , της Ρώμης. Την προφητεύει τότε, όταν αύτη εθριάμβευε. Η καταστροφή αύτη έγινε μετά 300 έτη περίπου, το 410 μ.Χ. υπό του φυλάρχου των Γότθων Αλαρίχου. Προφητεύει τον θρίαμβο των διωκομένων πιστών, όπου είναι επίσης γνωστή η νίκη και ο θρίαμβος του Χριστιανισμού επί Μεγ. Κωνσταντίνου. Αφού λοιπόν, εκείνα πραγματοποιήθηκαν καθώς και τόσα άλλα, όπως θα δούμε στη σειρά της Ερμηνείας, άρα θα πραγματοποιηθούν και όλα τα άλλα της Αποκαλύψεως τρομακτικά γεγονότα, που αναφέρονται.


8. Διατί έδωσεν ο Θεός την Αποκάλυψιν


Δια να τονώση τους πιστούς! Οταν οι διωγμοί εναντίον μας δυναμώνουν, η αποστασία απο τον Θεόν οργιάζη και ο πόλεμος κατά των πιστών γίνεται σφοδρός, τότε υπάρχει φόβος, πολλοί να ολιγοπιστήσουν και να τα χάσουν. Μπορεί να παρασυρθούν, ν' αρνηθούν την Πίστι και να κολασθούν. Οταν λοιπόν, γνωρίζουν ότι στο τέλος οι αντίχριστοι θα παταχθούν, ότι η Εκκλησία θα επικρατήσει, ότι η Πίστις θα θριαμβεύσει και ότι ο Χριστός θα νικήση, τότε παίρνουν θάρρος και προχωρούν αλύγιστοι. Δεν τα χάνουν, δεν υποχωρούν. Προχωρούν μάλιστα καρτερικά και με υπομονήν τον δρόμον της αρετής, της αγιότητος και του μαρτυρίου! Η Αποκάλυψις ήταν εκείνη -- η Πίστις δηλαδή στο θρίαμβο του Χριστού- η οποία κατά τους πρώτους αιώνες στους χρόνους των διωγμών στήριζε και δυνάμωνε τους οπαδούς του Αρνίου και βάδιζαν ατρόμητοι προς το μαρτύριον. Ενδεκα εκατομμύρια!! Είναι μόνον οι γνωστοί μάρτυρες που εθριάμβευσαν κατά τους τρείς πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού!


9. Διατί την έδωσε εις τον Ιωάννην;


Διότι τον αγαπούσε ο Θεός. Ο Ιωάννης είναι πράγματι ο ηγαπημένος μαθητής και σε ποιόν εμπιστευόμεθα τα μυστικά μας και τα σπουδαία ζητήματά μας; Ασφαλώς σε όσους αγαπούμε πολύ. Τον Ιωάννην παραλαμβάνει στην ανάστασιν της θυγατρός του Ιαείρου, αυτόν στο Θαβώρ, κατά την Μεταμόρφωσιν αυτόν και στην Γεθσημανή. Σ' αυτόν εμπιστεύεται την Μητέρα Του επάνω από τον Σταυρό. Σ' αυτόν τώρα δίδει και την Αποκάλυψι.
Μήπως είναι προσωπολήπτης ο Θεός; Κάθε άλλο « Δίκαιος Κύριος και δικαιοσύνας ηγάπησε». Δικαίως ηγάπησε τον Ιωάννη περισσότερο απ' όλους τους μαθητάς Του, διότι και ο Ιωάννης Τον αγαπούσε περισσότερο απ' όλους.
Ο Ιωάννης νεώτατος ακόμη, από αγάπη για τον Θεό πηγαίνει συχνά από την Γαλιλαίαν, στις όχθες του Ιορδάνου για να ακούση το κήρυγμα του Βαπτιστού. Γίνεται μαθητής του Προδρόμου και κατόπιν του Κυρίου. Είναι εγγράμματος και ευκατάστατος. Ο πατέρας του, ο Ζεβεδαίος, είχε πλοίο και υπηρέτες, και όμως για τον Χριστόν, όλα τα εγκατέλειψε και πατέτα και μητέρα και πλοίο. Ολα τα έζεψε στο άρμα της αγάπης του Κυρίου. Εχει γνωριμίες με άρχοντες, κι' αυτές τις χρησιμοποιεί για να παρακολουθήση τον Κύριον από την αυλή του Αρχιερέως μέχρι του Σταυρού.Τρέχει κατόπιν εις Αποστολικάς οδοιπορίας και υφίσταται μαρτύρια. Τον πετούν, για την Πίστι του Χριστου, κατά την μαρτυρία Τερτυλλιανού, μέσα σε καζάνι με βραστό λάδι. Και τώρα ακριβώς που γράφει την Αποκάλυψι βρίσκεται εξόριστος «δια την μαρτυρίαν του Ιησού» (Αποκ. Α΄2), στην Πάτμο.
«Τεκνία αγαπάτε αλλήλους» Κατεννόησεν ο Ιωάννης, οσον ουδείς άλλος, πόσον αξίζει η αρετή της αγάπης. Στο Ευαγγέλιό του στις Επιστολές του, παντού περί αγάπης ομιλεί. Εις γεροντικήν ηλικίαν, κατά την παράδοσιν, ανεβαίνει στα βουνά στα λημέρια των ληστών για να επαναφέρη στον δρόμο του Θεού ένα ληστή πρώην μαθητή του και πράγματι τον επανέφερε στην ποίμνη του Χριστού. Σε ηλικία εκατό χρονών, κατά τον Ιερό Ιερώνυμο μεταφέρεται από τους Χριστιανούς στα χέρια στην Εκκλησία και εκεί κηρύττει «τεκνία αγαπάτε αλλήλους» διότι η αγάπη είναι η βάσις και η συνισταμένη όλων των αρετών.
Και η αγάπη δεν ήταν εύκολη γιαυτόν. Την απέκτησε με κόπο και αγώνα πολύ, διότι ο Ιωάννης ήταν φύσις ζωηρά. Γιαυτό και ο Κύριος τον ωνόμασε «βοανεργές» (Μαρκ. Γ΄17), δηλαδή υιόν βροντής.Ητο φύσις ζωηρή και είχε ευέξαπτο χαρακτήρα αλλά τον εδάμασε και απέκτησε τόσον αγάπη προς τον Θεόν και τους άλλους όση ουδείς άλλος. Γι' αυτό και ωνομάσθηκε «μαθητής της αγάπης».


10. Πού και πότε την έγραψε.


Εγραψε την Αποκάλυψι στην Πάτμο. Στην Πάτμο βρέθηκα, λέγει, εξ αιτίας του λόγου του Θεού, τον οποίον εκήρυττα και για την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού, διωκόμενος δηλαδή διότι εφανέρωνα και παρουσίαζα στον Ι. Χριστόν στους ανθρώπους. Βρέθηκε εκεί τότε που τον έστειλαν εξόριστο οπως γράφει ο Αγ. Ειρηναίος, συγχρονός του. Ο δε ιστορικός Ευσέβιος στο «Χρονικό» του τοποθετεί την εξορία αυτή κατά το 14ον έτος της βασιλείας του Αυτοκράτορος Δομετιανού που συμπίπτει με το έτος 94 ή 95 μ.Χ.


Το βιβλίον «Περίοδοι του Ιωάννου» αναφέρει ότι στο πλοίο που τον επήγαινε στην Πάτμο ήταν αλυσοδεμένος. Στην Πάτμο εβάπτισε παρα πολλούς Χριστιανούς στην παραλία δε υπάρχουν ακόμη τα ερείπια του βαπτιστηρίου. Επίσης υπάρχει και το απολίθωμα του Κύνωπος ενός φοβερού μάγου της εποχής που προσπάθησε βουτώντας στην θάλασσα να βγάλει λέει απο τον Αδη την ψυχή ενός πνιγμένου και κατόπιν της προσευχής του Αγίου έμεινε για πάντα μέσα στην θάλασσα. Οι Ιταλοί προσπάθησαν με ένα πολεμικό πλοίο κατα τον Β'ΠΠ να μετακινήσουν την πέτρα αυτή απο την θάλασσα που τους ενοχλούσε αλλά εις μάτην διότι και το πλοίο τους εχάλασε και η πέτρα παρέμεινε, ένα σύμβολο της νίκης του Χριστού κατά του Διαβόλου.
Φ.Α.



fotiniaspida
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

2
Β' Μέρος


Παραλαβή της Αποκαλύψεως

Αποκ Α΄1. «Αποκάλυψις Ιησού Χριστού, ήν έδωκεν αυτώ ο Θεός, δείξαι τοις δούλοις αυτού,......όσα είδε».

Είναι «Αποκάλυψις Ιησού Χριστού», περί του Ιησού Χριστού και υπό του Ιησού Χριστού παρεχομένη και πηγάζει απο αυτόν τον Θεόν Πατέρα. Είναι «Αποκάλυψις» δηλαδή φανέρωσις των μυστηρίων του Θεού, των σχετικών με το μέλλον του κόσμου και της Εκκλησίας του Χριστου. Την αποκάλυψιν λοιπόν την έδωσεν ο Θεός «Αυτώ», δηλαδή εις Αυτόν τον Ιησούν Χριστόν ως άνθρωπον. Λέγει δε, - ο ερμηνευτής Ανδρέας, Επίσκοπος της Καισαρέιας της εν Καππαδοκία κατά τον στ΄αιώνα, ο οποίος έγραψε την ερμηνεία της Αποκαλύψεως του Ιωάννου και το έργον αυτό απετέλεσε την βάσιν όλων των μετέπειτα ερμηνειών, έχει δε μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες - ότι μιλάει περί αυτού κάπως ανθρωπίνος, επειδή μέσα στα Ευαγγέλια, (στα μηνύματα δηλαδή από τον Θεόν τους ξεπέρασε όλους. Εδώ δε στην Αποκάλυψι διακρίνεται καθαρά το μέγεθος της θεότητος του Χριστού. Το πώς θα το εξετάσωμε στο Ε΄Κεφάλαιο.

Διατί όμως την έδωσε; Διά να ανακοινώσει εις του πιστούς οπαδούς Του εκείνα που θα συμβούν στο μέλλον και θα αρχίσουν συντόμως.

Πώς έγινε η γνωστοποίησις; Διά του αγγέλου αυτού. Αγγελος του Θεού εδώ δεν είναι ένας εκ των αγγέλων του Θεού αλλά ο ίδιος ο Χριστός, το δεύτερον Πρόσωπον της Αγίας Τριάδος διότι ο Ιωάννης φαίνεται να ακούη απ' ευθείας τους λόγους του Χριστού και να τους καταγράφη καθ' υπαγόρευσιν Αυτού. Αλλωστε ο Κύριος ονομάζεται εις την Παλαιάν Διαθήκην Αγγελος. Ο δέ Ιωάννης είναι εκείνος ο οποίος εμαρτύρησε τον λόγον του Θεού και την μαρτυρίαν Ιησού Χριστού δηλαδή εκείνος που εκήρυξε τον λόγον του Θεού, εξορίστηκε για την ομολογία της Πίστεώς του στον Ιησού Χριστό.

Ποιά είναι η «μαρτυρία Ιησού Χριστού»: Είναι εκείνα τα οποία μας έφερε ο Κύριος από τον ουράνιο Πατέρα, μας τα εκήρυξε και δια τα οποία υπέστη μαρτυρικόν θάνατον δια Σταυρού.

Η Αποκάλυψις έχει σκοπό να δείξη, όσα είδε ο Ιωάννης δι' οραμάτων. Επομένως είνα σαφής, αληθινή και όχι αποκύημα της φαντασίας του. Πρέπει δε, αυτά που γράφει, να τα διαβάζουν και να τα τηρούν όλοι, διότι ο καιρός που θ'αρχίσουν να συμβαίνουν είναι ΕΓΓΥΣ, πλησιάζει.



Προλέγονται τα μέλλοντα:

Ο Ιωάννης λέγει ότι θα κληθούν οι ανά τους αιώνες πιστοί να υπομείνουν τρομερά βάσανα, για την Πίστι τους. Πρώτος υπομένει ο Ιωάννης. Ο Χριστιανισμός δεν υπόσχεται καλοπέρασι σ' αυτή τη ζωή. Οχι, λάθος κάνουν όσοι νομίζουν ότι ο Χριστιανισμός θα τους εξασφαλίση στην παρούσα ζωή ευμάρεια και άνεσι. Αυτή δεν είναι η διδασκαλία του Χριστού και των Αποστόλων. Αυτή είναι η διδασκαλία του Παπισμού, του Προτεσταντισμού, του Χιλιασμού, του Οικουμενισμού, του Επιστημονισμού κλπ...

Μόνο έτσι θα σωθή ο άνθρωπος. Η σκουριά της αμαρτίας δεν πέφτει με χαϊδέματα, αλλά με φωτιά και κτυπήματα. Αλλωστε ποιοί ανεδείχθησαν μεγαλύτεροι Άγιοι; Ασφαλώς εκείνοι που περάσανε εδώ, για το Χριστό, τα περισσότερα βάσανα.

Με το «ο καιρός εγγύς» και με το «ά δεί γενέσθαι εν τάχει» εννοεί ότι α) μερικά απο αυτά θα γίνουν ευθύς αμέσως μετά τον καιρόν που προφητεύθηκαν και θα συνεχίζωνται μέχρι της συνετλείας των αιώνων β) εκείνα που θα γίνουν εις τους εσχάτους καιρούς πάλι «εγγύς» είναι αν μετρήσωμε με το μέτρον της αιωνιότητος.



Αποκ Α΄3 Ο Ιωάννης έλαβε την Αποκάλυψι από τον Θεόν και την έγραψε, όχι για τον εαυτό του αλλά για τους πιστούς ολοκλήρου της Εκκλησίας όλων των αιώνων. Είναι σαν μιά επιστολή -- εγκύκλιος, που την στέλλει στις επτά Εκκλησίες της Μικράς Ασίας και δι' αυτών σ' ολόκληρη την Εκκλησία του Χριστού όλων των αιώνων. Ο αριθμός επτά είναι ιερός και στην Αγία Γραφή σημαίνει το πλήρες, συμβολίζει το όλον. Δεν εννοεί μόνον τις επτά Εκκλησίες της Μ. Ασίας, αλλά και όλην τη Εκκλησίαν, διότι ενδιαφέρει όλους τους πιστούς πάσης εποχής, γενεάς και χώρας, μέχρι της συντελείας των αιώνων.



Γεννάται όμως το ερώτημα, διατί εδω ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ομιλεί περί επτά Εκκλησιών ενώ το Σύμβολον της Πίστεως περί μιάς; Εχομεν πολλές Εκκλησίες;

Αν και απλό το ερώτημα είναι σοβαρό και πρέπει να το απαντήσωμε διότι στην εποχή μας γίνεται λόγος περί «Ενώσεως Εκκλησιών», περί «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» κ.λ.π., πίσω δε από αυτά υπάρχει προπαγάνδα, που φέρει τρομερή και μεγάλη συγχυσι και η οποία αγωνίζεται δραστηρίως να κάμη κακό στην Εκκλησία του Χριστού. Εδώ ομιλούμε για τις κατά τόπου Ορθόδοξες Εκκλησίες του Χριστου εκείνες δηλαδή που δεν τις χωρίζει τίποτε, που πιστεύουν στον ίδιο τρόπο, που ζούν τα ίδια Μυστήρια και αποτελούν την Μίαν Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν. Αυτό πρέπει να το προσέξουμε διότι δυστυχώς πολλοί και Ορθόδοξοι και Πατριάρχαι μιλούν για πολλές Εκκλησίες που δεν έχουν όμως την ίδια Πίστι, ούτε την ίδια ζωή. Ομιλούν για Εκκλησίες, που η κάθε μιά πιστεύει και μιά ξεχωριστή αίρεσι, όπως ο Παππισμός και ο Προτεσταντισμός.Η κάθε μιά βλέπει τον Θεόν, τον Χριστόν, την Εκκλησίαν, τον άνθρωπον την σωτηρίαν με τελείως διαφορετικό τρόπο από την άλλη. Και όμως τις ονομάζουν όλες «αγιώτατες και αδελφές»! Ονομάζουν αδελφές Εκκλησίες όλες τις αιρέσεις χωρίς να διαχωρίζουν την αίρεσι από την Ορθή δόξα, την πλάνην από την αλήθεια και το σκότος από το Φώς του Χριστού. Στις μέρες μας γίνεται μεγάλη προσπάθεια πρωτοστατούντων δυστυχώς και Πατριαρχών και Αρχιεπισκόπων, για την Ενωσι όλων αυτών των αιρετικών «Εκκλησιών». Αγωνίζονται να επιτύχουν μίαν συγχώνευσιν των «Εκκλησιών» αυτών, ή μάλλον «χώνευσιν», εξαφάνισιν της Ορθοδοξίας υπ' αυτών. Η κίνησις αυτή της «Ενώσεως» προέρχεται από τον αντιχριστιανικόν « Οικουμενισμόν», που είναι η χειρότερη αίρεσις και η οποία εξυπηρετεί το θηρίον της Αποκαλύψεως.

Ο Οικουμενισμός είναι Συγκρητισμός. Ομιλούν και αυτοί περί μιάς εκκλησίας όπως οι Απόστολοι, αλλά όταν οι Πατέρες λέγουν Μια Εκκλησία ομιλούν για Μια Αλήθεια, Μια διδασκαλία, Μια Λειτουργική και Πνευματική ζωή και αυτή είναι μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία. Εάν η Εκκλησία του Χριστού δεν ήταν η Ορθόδοξος τότε ημείς θα έπρεπε να ψάξωμε να βρούμε την Εκκλησία άλλού. Κάποια απ' όλες που ονομάζονται Εκκλησίες θα έπρεπε να είναι «η Εκκλησία».

Ο Οικουμενισμός δεν σκέπτεται έτσι. Δεν πιστεύει ότι κάπου υπάρχει η Αλήθεια ούτε ενδιαφέρεται για την Αλήθεια. Γι'αυτό δεν ψάχνει να την βρή. Πιστεύει σε μία υπεράνω Εκκλησιών «Εκκλησία» και μία υπεράνω θ ρησκειών Θρησκεία. Μία χωρίς δόγματα και χωρίς Αλήθεια «Εκκλησία». Με άλλα λόγια ο Οικουμενισμός είναι η τελεία άρνησις και το πλήρες ξεθεμελίωμα της Εκκλησίας του Χριστού.

Εδώ λοιπόν εννοεί ο Αγιος Ιωάννης τις επί μέρους, τις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες που αποτελούν την Μιάν Εκκλησίαν που ίδρυσεν ο Χριστός και που θα φθάνει μέχρι των ημερών μας και θα συνεχισθη δια μέσου των αιώνων.



Θεμέλιον της Εκκλησίας το Δόγμα της Αγίας Τριάδος

Αποκ Α΄4 -- Εγώ, λέει ο Ιωάννης εύχομαι εις τους πιστούςτων επτά Εκκλησιών όπως μαζί με την Αποκάλυψι, την οποία σας αποστέλλω έλθη εις σάς και η χάρις και η ειρήνη που προέρχεται απο τον Τριαδικόν Θεό, ως πηγή. Μας δίδει δηλαδή την ευχή του.Η ευχή του αυτή συνοδεύεται με την Χάρν και την θείαν Δωρεάν. Οταν έλθη η χάρις αυτή στον άνθρωπο, επακολουθεί ειρήνη, γαλήνη και πραγματική ευτυχία στις ψυχές μας.

Να δοθή λέγη η χάρις από Θεού ο οποίος είναι «ο ών και ο ήν και ο ερχόμενος». Με τας λέξεις αυτας περιγράφει το άρρητον όνομα του Θεού. Και από των επτά πνευμάτων, ά ενώπιον του Θρόνου αυτού. Οπως είπαμε την Αγία Γραφή ο αριθμός επτά σημαίνει το πλήρες, το όλον. Δηλαδή το Αγιον Πνεύμα που είναι Θεός στην πληρότητά Του. Ο Θρόνος δε του Θεού, ενώπιον του Οποίου ίσταται το Αγιον πνεύμα, είναι σύμβολον της υπερτάτης δυνάμεως του Θεού επί του κόσμου. Είναι έτοιμο δε να διαβιβάση τας Αποκαλύψεις εκ του Πατρός στον κόσμο. Αλλωστε το Πνεύμα το Αγιον παραμένει πλέον στην Εκκλησία.

Το Αγιον Πνεύμα με τα Μυστήρια της Εκκλησίας χορηγεί την Χάριν. Ισταται ενώπιον του Θρόνου του Πατρός. Εκπορεύεται εκ του Πατρός ως πολλυχεύμων ποταμός. Εκπορεύεται εκ του Πατρός και πέμπεται δι' Υιού. Ενα παράδειγμα, αν και ανεπιτυχές αλλα δια να εννοήσωμεν κάπως το πώς εκπορεύεται εκ του Πατρός και πέμπεται δι' Υιού: απο το όρος πηγάζει και εκπορεύεται ο πολύρρυτος ποταμός αλλά είναι και ο άνθρωπος ο οποίος διευθύνει και κατευθύνει την ροήν του και στέλλει το νερό του όπου χρειάζεται.



Αποκ. Α΄5 -- Αναφέρει και το Ονομα του Ι. Χριστού. Ο Χριστός είναι ο μάρτυς ο πιστός που μας εγνώρισε όλην την Αλήθειαν, την επεσφράγισε με τον Σταυρικόν του θάνατον και ο οποίος απεκάλυψε την αποστολήν του ολίγον προ της Σταυρώσεώς Του εις ένα διάλογο με τον Πιλάτον « Εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία». Εγινε ο πρωτότοκος των νεκρών δια την Αναστάσεώς Του δια να αναστήσει εμάς εν τη εσχάτει ημέρα και συγχρόνως « άρχων των βασιλέων της γής» διότι Αυτός θα είναι ο παγκόσμιος κριτής και θριαμβευτής και κυρίαρχος πάντων. Αυτός μας ανέβασε πολύ ψηλά και πολύ κοντά στο Θεό, έως τον Θρόνο Του! «....και εποίησεν ημάς βασιλείαν, ιερείς τω Θεώ και πατρί αυτού!».

Μας έκανε με άλλα λόγια, βασιλείς και Ιερείς. Βασιλείς μέν, ως βασιλεύοντας επί των παθών μας και μετέχοντας της Βασιλείας Του. Ιερείς δέ, διότι ήλθαμε πλησιέστερα στον Θεόν, ώστε να Του προσφέρωμε θυσίες πνευματικές και να Τον λατρεύωμε πραγματικά.

Σε Αυτόν λοιπόν τον Ιησούν Χριστόν, το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος ανήκει ή δόξα και η παντοδυναμία με την οποία έγιναν όλα αυτά, αλλά και εκείνα τα οποία θα γίνουν εις τους αιώνας των αιώνων. Αποκ. Α΄6



Η Παράδοσις μάλιστα αναφέρει, ότι όταν έγραφε ο Ιωάννης αυτα τα περί της Αγίας Τριάδος, ο μονοκόμματος βράχος, που σκεπάζει το Ιερόν Σπήλαιον, μέσα στο οποίο βρισκόταν έβγαλε μιά εκτυφλωτική λάμψη, ο βράχο άνοιξε εις τρία κομμάτια και κατόπιν επανήλθαν πάλιν και τα τρία κομμάτια του βράχου στην αρχική τους θέσι. Και σήμερα ακόμη διακρίνοναι καθαρώτατα τα τρια κομμάτια ενωμένα και οι οι σχισμές και ρωγμές των τριών τεμαχίων φαίνονται και επάνω στο Σπήλαιον.

Οι Ιεχωβάδες και πολλοί αιρετικοί που πολεμούν την Πίστι μας πολεμούν ιδιαίτερα το δόγμα της Αγίας Τριάδος αλλά έτσι θα αναγκασθούμε και ημείς να γνωρίσωμεν την Πίστι μας καθότι έχουμε περιορισθή μόνον στην ηθικολογία και αφήσαμε το δόγμα που είναι η σπονδυλική στήλη της Θρησκείας μας. Γι αυτό και ο Ιωάννης το δόγμα της Αγίας Τριάδος το θέτει στην αρχή σαν θεμέλιον της Αποκαλύψεως. Οταν πέση το δόγμα πέφτει και η ηθική.



Αποκ Α΄7 -- Εδώ ο Ιωάννης επιμένει στο Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Θα έρθη αιφνιδίως επι των νεφελών και θα τον δούνε όλοι με τρόμο και φρίκη εκείνοι, που από απιστίαν απέστρεψαν εδώ τα μάτια τους από την θεία Μορφή Του. Θα τον δούν και οι Ιουδαίοι και όσοι τον ελύπησαν και Τον εσταύρωσαν με τις αμαρτίες τους. Το επιβεβαιώνει ο Θεόπτης Ιωάννης Ελληνιστί «Ναί» και Εβραϊστί «Αμήν».

Το επιβεβαιώνει ο ίδιος ο Θεός, θέτει σαν να πούμε την υπογραφή Του. «Εγώ ειμί το Α και το Ω, ο Ων και ο Ην». Εγώ δηλαδή που σας τα λέγω αυτά, που σας δίδω την Αποκάλυψι είμαι ο Άναρχος και ο Αϊδιος. Είμαι ο εξουσιαστής του Σύμπαντος ανώτερος του χώρου και του χρόνου. Οπως όλα τα γράμματα της αλφαβήτου περιλαμβάνονται μέσα στο Α και το Ω ετσί και ο Κύριος περιλαμβάνει όλον τον χώρον και τον χρόνον.



Αποκ.Α΄9 -- Είμαι λέγει ο Ιωάννης «και συγκοινωνός εν τη θλίψει και Βασιλεία και υπομονή». Εδώ τοποθετεί ευστόχως την ακολουθία των λέξεων. Στην Αγία Γραφή τα πάντα έχουν την θέσι τους και τον λόγο τους. Γιά να δείξωμεν υπομονή εις τας επερχομένας θλίψεις δια τον Χριστόν, πρέπει να έχωμεν υπ' όψιν μας την Βασιλεία του Θεού της Οποίας είμεθα μέτοχοι και την οποίαν θα κερδίσωμεν με το να δείξωμεν υπομονήν εις τας θλίψεις. Η «Βασιλεία» επομένως είναι η εμψύχωσις ώστε να αψηφούμε τα μαρτύρια, τους φόβους και τον θάνατον.



Την Αποκάλυψι την έλαβε την ημέρα της Κυριακής. Τα μεγάλα γεγονότα ημέραν Κυριακήν έλαβαν χώραν. Κυριακή αναστήθηκε ο Κύριος, Κυριακή φανερώθηκε στους μαθητάς Του, Κυριακή φανερώθηκε στον δύσπιστο Θωμά, Κυριακή έστειλε το Πνεύμα το Αγιον στους μαθητάς Του, την ημέραν της Κυριακής τελούσαν οι Απόστολοι την θείαν Ευχαριστίαν. «Εν δε τη μιά των σαββάτων» δηλαδή την Κυριακήν που ήτο η πρώτη της εβδομάδος. Αποκ. Α΄10 -- Από τους Αποστολικούς ακόμη χρόνους επεκράτησε γενικώς η ημέρα της Κυριακής ως ημέρα λατρείας. Είναι γνωστόν ότι οι Σαββατιανοί ή Αντβεντισταί είναι Εβραϊκή προπαγάνδα και θέλουν να χτυπήσουν τον Χριστιανισμό, καταργώντας την Κυριακήν.Γι' αυτό άλλωστε τον σκοπό διαθέτουν και άφθονον χρήμα. Ημείς οι Χριστιανοί παρελάβαμεν από τους Αγίους Αποστόλους την Κυριακήν και αυτήν θα τηρούμε και όχι το Σάββατο των Εβραίων, διότι η Κυριακή συνδέεται με την σωτηρίαν του ανθρωπίνου γένους. Εγενόμην εν πνεύματι εν τη Κυριακή ημέρα, λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Περιήλθε δηλαδή εις έκστασιν. Κατά την έκστασιν νεκρούνται οι αισθήσεις και ο άνθρωπος επικοινωνεί απ' ευθείας με τον Θεόν, δια της ψυχής του, αλλά εν πλήρει συνειδήσει. Την έλαβε λοιπόν, όχι κοιμώμενος, αλλά εν εγρηγόρσει.



Αποκ. Α΄10 -- Την έδωσε ο Θεός δια να διδάξη. Ακουσε ο Ιωάννης φωνή μεγάλη «ως σάλπιγγος» και αυτό για να του αποδείξη ο Θεός ότι δεν αυταπατάται. Του ζητά να το γράψει εις βιβλίον.Το ίδιο συνέβη και στο όρος Σινά όπου εφανερώθη ο Θεός, εν μέσω αστραπών και βροντών και φωνής σάλπιγγος ηχούσης μέγα. Ο Θεός δεν τα απεκάλυψε και δεν τα έγραψε ο Ιωάννης για να κινήση απλώς την περιέργεια των αναγνωστών. Οχι! Αλλα για να διδάξη και να προετοιμάση τους πιστούς να υπομένουν εις τα επερχόμενα δεινά. Αντιθέτως αι αποκαλύψεις του Σατανά που λαμβάνουν χώραν στον πνευματισμό και στις μαντείες, έχουν σκοπόν μόνον εντυπωσιακό για να προκαλέσουν δηλαδή την κατάπληξιν και να τραβήξουν την προσοχή των επιπολαίων και να τους παρασύρουν στην πλάνη του Σατανά.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

3
Μέρος Γ΄

Α΄Αποκ. 12 -- Είδε ο Ιωάννης επτά «λυχνίες» χρυσές, επτά δηλαδή λαμπάδες χρυσές. Εις δε το μέσον είδε κάποιον που ωμοίαζε με άνθρωπον. Αλλά δεν ήταν απλούς άνθρωπος. Ητο ο Θεάνθρωπος, ο Κυριος ημών Ιησούς Χριστός. Γιατί είναι στο μέσον όμως των λυχνιών; Διότι ο Κύριος ευρίσκεται μέσα στην Εκκλησία Του, μέσα στις ψυχές των πιστών και έχει στα χέρια Του την διακυβέρνησιν της Εκκλησίας.

Αποκ. Α΄20 -- Αι δε επτα λυχνίαι είναι αι επτά Εκκλησίαι της Μ. Ασίας, δηλαδή η όλη Εκκλησία του Χριστού. Επομένως δεν θα πάθη τίποτε η Εκκλησία, διότι μέσα στην Εκκλησία βρίσκεται ο Ιδιος ο Χριστός. Αλλοίμονο όμως σε όποιον κτυπήση την Εκκλησία του Χριστού! Οι δε επτά αστέρες είναι λέγει, οι Άγγελοι των Εκκλησιών.
Αι τρίχες της κεφαλής του είναι λευκαί, διατί; Καί μάλιστα σαν το άσπρο μαλλί και το χιόνι. Δια να δείξη ότι ο Χριστός δεν είναι μόνον άνθρωπος, αλλά και Θεός Άναρχος ίσος με τον Πατέρα. Όπως ο Πατήρ είναι « ο Παλαιός των ημερών, έτσι και ο Χριστός είναι Άναρχος χρονικώς και Ισος με τον Πατέρα. Έγινε ο Κύριος με τον ερχομό του στην γή όμοιος με τον άνθρωπο, «όμοιος υιώ ανθρώπου» κατά πάντα, πλήν της αμαρτίας. Εις τα Ευαγγέλια χαρακτηρίζεται ο Χριστός ως «υιός ανθρώπου», διότι εκεί εξιστορείται η ταπεινή Του εμφάνισις στη γή. Ενώ στην Αποκάλυψι είναι ο υψωθείς Χριστός. Ο Χριστός -- Θεός.
Ο χιτών Του είναι ποδήρης. Τον σκεπάζει όλον. Είναι σύμβολον μεγαλειότητος, σεμνότητος, καθαρότητος και αγιότητος. Και πρέπει επομένως και ημείς να είμεθα λευκοί και καθαροί. Φέρει δε ζώνην χρυσήν όχι περί την οσφύν Αυτού αλλά «προς τοις μαστοίς». Διατί; Διότι όταν είναι η ζώνη περί την οσφύν σημαίνει προετοιμασία για αγώνα, αλλά εδώ η χρυσή ζώνη είναι βασιλικό σύμβολο και σημαίνει ότι μετά τους κόπους έρχεται η νίκη, η ανάπαυσις και η δόξα. Διατί τα μάτια Του είναι σαν την φλόγα της φωτιάς; Διότι βλέπει τα πάντα, ακόμη και τις παραμικρές κηλίδες μας. «Το ακατέργαστόν μου είδον οι οφθαλμοί Σου», δηλαδή και προτού το καλοσκεφθή και πράξη κανείς το καλό ή το κακό το είδαν τα μάτια του Θεού. Η φωνή του Κυρίου είναι δυνατή και βροντερή σαν την βοή των καταρρακτών, ώστε να μη ισχυρίζεται κανείς, ότι δεν άκουσε τον λόγον του Θεού. Το πρόσωπόν του «ως ο ήλιος εν τη δυνάμει αυτού». Θέλει μ'αυτό να δείξη ότι όπως ο λαμπρός ήλιος φαίνεται παντού και απ' όλους έτσι και η θεότης του Χριστού είναι ολοφάνερη και δεν μπορεί κανείς να την αρνηθή. Δεν μπορεί να κανείς να πή ότι δεν την βλέπει. Η Δημιουργία του κόσμου αφ' ενός, με τα τόσον σκόπιμα και θαυμαστά δημιουργήματα και η διδασκαλία του Χριστού αφ' ετέρου, καθιστούν τον αμαρτωλόν αναπολόγητον. Από τα δημιουργήματά Του φαίνεται ο Θεός καθαρά.

Καποιος γέρων μπήκε κάποτε σ'ενα γραφείο για να πωλήση θρησκευτικά βιβλία, όπου ένα υπάλληλος τον ρωτά, «πού Τον είδες γέρο, το Θεό;». «Ελα να σου Τον δείξω», του απήντησε εκείνος και τον έβγαλε στο μπαλκόνι Ιούλιο μήνα μέρα μεσημέρι. Του έδειξε τον δίσκο του ηλίου και του λέγει «Κοίταξέ τον». «Τον ήλιο να κυττάξω κατάματα! Δεν μπορώ» απαντά ο υπάλληλος. «Αί, εάν τον ήλιο, που είναι ένα δημιούργημα του Θεού, δεν μπορείς να τον ατενίσης, πώς έχεις την αξίωσι να δής Αυτόν τον Δημιουργό τον Θεό!!».
Οι πόδες όμοιοι χαλκολιβάνω ως εν καμίνω πεπυρωμένοι». -- Ο Χαλκολίβανος είναι μέταλλον από το όρος Λίβανον. Είναι στερεόν μίγμα χρυσού και αργύρου. Εχει λαμπερή ακτινοβολία, όταν είναι καθαρισμένος και δοκιμασμένος μέσα στο καμίνι. Ετσι η διδασκαλία του Χριστού είναι δοκιμασμένη και λάμπει. Δεν είναι θεωρίες αυτές. Να το προσέξωμε αυτό! Διότι οι αιρετικοί διαστρέφουν το Ευαγγέλιο. Ολα τα χωρία τα διαστρεβλώνουν. Ματαιοπονούν διότι θα παρέλθουν και αυτοί , όπως και όλοι οι άλλοι που πολεμήσανε τον Χριστιανισμό. Αλλά ο Χριστός δεν παρέρχεται. Μένει εις τον αιώνα. Στηρίζεται σε βάσεις στερεές και σταθερές, σαν σε πόδια από χαλκολίβανο.
Η απο το στόμα του εξερχομένη «ρομφαία δίστομος οξεία» είναι σύμβολο της δυνάμεως του λόγου του Θεού, αλλά και της δικαίας Κρίσεως και κατακρίσεως. Είναι σπαθί ξεγυμνωμένο και δίκοπο δια να βρή τους ποιούντας τα κακά. Ο λόγος του Θεού είναι «τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον και διϊκνούμενος άχρις μερισμού ψυχής τε και πνεύματος, αρμών και μυελών, και κριτικός ενθυμήσεων και εννοιών καρδίας» (Εβρ. Δ΄12). «Ο λόγος όν ελάλησα, εκείνος κρινεί τόν κόσμον» (Ιωάν. Ι΄48), λέγει ο Κύριος.
Αι επτά λυχνίαι, μέσα στις οποίες είδε τον Χριστόν τι σημαίνουν; Σημαίνουν τας επί μέρους επτά Εκκλησίας της Μ. Ασίας αλλά και την Εκκλησία συνολικώς. Διατί συμβολίζονται ως λυχνίαι; Διότι η Εκκλησία και οι πιστοί που την αποτελούν είναι φώς και επομένως λάμπουν και φωτίζουν. Παίρνουν το φώς από τον Χριστόν, τον Ήλιον της Δικαιοσύνης και το μεταδίδουν και εις τους άλλους. Διατί είναι χρυσαί; Όπως ο χρυσός η Εκκλησία είναι άφθαρτος χρυσός, το πολυτιμότερον αγαθό στον κόσμο, θείο, αιώνιο και άφθαρτο. Οπως όταν εξαφανίζεται ο χρυσός στην αγορά, νεκρώνεται κάθε κίνησις, έτσι και όταν λείψη ο Λόγος του Θεού νεκρώνονται οι ψυχές.
Ο ίδιος ο Χριστός εξηγεί ότι οι αστέρες συμβολίζουν τους επτά Αγγέλος των Εκκλησιών δηλαδή τους επτά Επισκόπους. Διατί ονομάζει Αγγέλους τους Επισκόπους; Διότι πρέπει οι Επίσκοποι να είναι σαν Αγγελοι επί της γής και να υπηρετούν μόνον τον Θεόν, όπως Τον υπηρετούν και οι Αγγελοι στον Ουρανό. Γι' αυτό άλλωστε, η Εκκλησία ώρισε την αγαμία των Επισκόπων, δια να «μεριμνούν τα του Κυρίου μόνον».
Οι επτά επιστολές εστάλησαν στους Επισκόπους οι οποίοι γενικώς εκπροσωπούν την Εκκλησία και έχουν ομοιότητες αναμεταξύ τους: 1) οι εκκλησίες στις οποίες απευθύνονται είναι οι Εκκλησίες της Μ. Ασίας 2) Περιγράφεται η τότε κατάστασις μιάς εκάστης των Εκκλησιών αυτών 3) δίδονται συμβουλές στην κάθε μια Εκκλησία αναλόγω των αναγκών και ατελειών του πληρώματως 4) στις περισσότερες από αυτές η μομφή και ο έπαινος είναι ανάμεικτα. Δίδεται δε υπόσχεσις σχετικά με την μακαρία αιωνιότητα, η οποία υπόσχεσις αποτελεί την κατακλείδα κάθε μιάς επιστολής 5) οι επτά αυτές επιστολές δεν απευθύνονται μόνον εις τους Επισκόπους των επτά Εκκλησιων της Μ. Ασίας αλλά εις όλους τους Επισκόπους, δηλαδή εις όλην της Εκκλησίαν του Χριστού διότι συχνά αναφέρεται η φράσις: «ο έχων ούς ακουσάτω τί το Πνεύμα λέγει ταις Εκκλησίαις».
Η Έφεσσος ήτο Ελληνικωτάτη πόλις, μεγάλη και πολυάνθρωπος. Εκεί εκήρυξε πρώτος τον Χριστιανισμό ο Απ. Πάυλος. Αυτός και την ίδρυσε. Εκείνος άναψε την λυχνία και έστειλε την «προς Εφεσίους», επιστολή.
Αποκ. Β΄1 -- Διατί προτάσει τους τίτλους Του ο Κύριος; Διότι πρόκειται να ελέγξη τον Επίσκοπου της Εφέσου και πρέπει να προσέξη τον έλεγχο ο ελεγχόμενος. Είναι ένα είδος τελεσιγράφου. Κάμνει, σαν να πούμε, όπως οι βασιλείς όταν στέλλουν τελεσίγραφα και προτάσσουν όλους τους τίτλους των. Πχ « σουλτάνος, υιός του ηλίου, κύριος Ανατολής και Δύσεως, υποτάσσων λαούς, ισχυρός, συντρίβων αντιπάλους, εξουσιαστής πάντων κλπ..) ή «ο Πρόεδρος του τάδε Δικαστηρίου εν ονόματι του Νόμου και του Βασιλεώς, καλώ σε να εμφανισθής ενώπιον εμού...». Είναι δηλαδή σαν να του λεγει: «Πρόσεξε ποιός σου τα λέγει. Μη νομίσης ότι είσαι ανεξέλεγκτος και ανεξάρτητος. Εσαι βέβαια Επίσκοπος αλλά όχι κυρίαρχος. Είσαι υπόλογος εις Εμέ. Εγώ είμαι ο Κυβερνήτης της Εκκλησίας και ας μή φαίνωμαι. Σε έχω στο χέρι. Εάν δεν προσέξης και δεν εργασθής όπως Εγώ θέλω, σε περιμένει η τιμωρία.
Επειδή δυστυχώς λησμονείται το ότι ο Χριστός κυβερνά την Εκκλησία και ότι Αυτός είναι ο Αρχιποιμήν, πολλοί Επίσκοποι μεταβάλλονται εις τυραννίσκους. Και η απόδειξις: Πώς ονομάζεται σήμερον ο Επίσκοπος; Δεσπότης, που σημαίνει Εξουσιαστής, κυρίαρχος...Πώς τον ονομάζει ο Χριστός; Αγγελον!Αυτό είναι το πιό ταιριαστό όνομα. Τόσα άλλα ονόματα έχουν και δεν εκράτησαν ουτε το Επίσκοπος, ούτε το Ποιμενάρχης, ούτε το Αρχιερεύς αλλά το Δεσπότης που σημαίνει δεσποτισμό και αυθαιρεσία. Και πράγματι! Πόσες δυστυχώς τέτοιες αυθαιρεσίες δεν ακούει κανείς από τοιούτους Επισκόπους! Πρέπει να προσέξουν οι Επίσκοποι και αξιωματουχοι της Εκκλησίας αλλά και πάς εργαζόμενος εις την Εκκλησίαν και εις τα έργα του Θεου!
Ο Επίσκοπος ή ο Ιερεύς διατρέχει κίνδυνο εν τη ασκήσει των καθηκόντων του. Επηρεάζεται δυστυχώς. Επίσκοπος, προκειμένης της χειροτονίας του, ηρώτησε διάκονον,ο οποίος δεν τον εγνώριζε, άν είναι καλός ο μέλλων να χειροτονηθή Επίσκοπος, και εκείνος εν τη αφελεία του του απήντησε: «Οσο είναι ιεροκήρυκες είναι καλοί. Αλλά όταν χειροτονηθούν κάθεται σταυροπόδι μέσα τους ο Σατανάς». Είναι βεβαίως υπερβολή και ανταποκρίνεται σε ελάχιστες περιπτώσεις, αλλά η προσοχή χρειάζεται!
Αυτό πρέπει να προσέξουν κατ' επέκτασιν όλοι οι Χριστιανοί και ιδιαίτερα όσοι έχουν υπεύθυνη θέσι, δηλαδή ο υπάλληλος, ο πατέρας, ο προεδρος, ο δήμαρχος, ο βουλευτής και ο οποιοσδήποε μικρός ή μεγάλος άρχων. Οταν σκέπτωνται αυτοί ότι θα δώσουν λόγο στον Θεό, διότι «ου γάρ έστιν εξουσία ει μη από Θεού» (Ρωμ. ΙΓ΄1).
Ως μέγιστον κέντρον της τέχνης, της βιομηχανίας και των γραμμάτων ο Επίσκοπος Εφέσου ήτο Επίσκοπος της πρωτευούσης της Μ. Ασίας. Ο Σατανάς λοιπόν τον πολεμεί περισσότερο. Πολεμεί δε περισσότερον από τους λαϊκούς τους Ιερείς και ιδίως τους Επισκόπους διότι εάν ρίξη έναν αξιωματούχο και μάλιστα κάποιον που βρίσκεται πολύ ψηλά, τόσο μεγαλύτερη θραύσι κάμνει. Κάποιος κληρικός έλεγε: «οι εχθροί τις μεγάλες βόμβες τις ρίχνουν εις τα στρατηγεία».
Ο Κυριος επαινεί τον Επίσκοπο της Εφέσου γνωρίζοντας και αναγνωρίζοντας τα έργα και τους κόπους που υπέμεινε χάριν του ποιμνίου του. Το επισκοπικόν αξιωμα έχει θλίψι και όχι καλοπέρασι. Εχει κόπο, κάματο σωματικό κα ψυχικό και όχι ανάπαυση. Εχει αγώνα και φροντίδες για τον καταρτισμό και την σωτηρία του ποιμνίου του. Τα δε πρόβατα του Χριστού θέλουν τροφή και τα μεγάλα και τα μικρά. «βόσκε τα αρνία μου» (Ιωαν. ΚΑ 15-16), «ποίμαινε τα πρόβατά μου», είπε στον Πέτρο.

Επιμέλεια,φροντίδα και ξεχωριστή προσπάθεια θέλουν τ' ασθενικά. Φροντίδα τα αδύνατα και τραυματισμένα. Χρειάζεται υπομονή. Ακόμη αναγνωρίζει τους αγώνες εναντίον των κακών και προβατοσχήμων λύκων. Το ποίμνιο διατρέχει περισσότερο κίνδυνο όχι απο την πείνα, αλλά από τους λύκους. Και ο καλός ποιμήν, που θέλει να είναι πνευματικός ποιμήν, δεν κάθεται με τη φλογέρα μόνο, αλλ' έχει και το ποιμενικό ραβδί, και την σφενδόνη και το ντουφέκι. Εναντίον των αιρετικών και των κακών είχε πόλεμο μακροχρόνιο ο Επίσκοπος Εφέσου. Πόλεμο για να βαστάξη ψηλά τ' Ονομα του Κυρίου και το Ευαγγέλιόν Του! Λέγει δια τούτο ο Κύριος «και υπομονήν έχεις και εβάστασας δια το Όνομά μου και ου κεκοπίακας» (Αποκ. Β΄3). Την πρώτη Εκκλησία ελυμαίνοντο οι αιρετικοί, και είχαν παρουσιασθή ουκ ολίγοι: Γνωστικοί, Νικολαϊται, Μανιχαίοι, κ.α.
Αλλά πρέπει ο Επίσκοπος να εργάζεται και δια τον εαυτό του. Διπλές φροντίδες. Εάν φροντίζει μόνο δια το ποίμνιον αμελεί δε τον εαυτό του, δεν είναι εν τάξει. Αυτό συνεβη με τον Επίσκοπο Εφέσου και δι' αυτό τον ελέγχει ο Κύριος. Αποκ. Β΄4 -- Τα υπέρ σου τα είπα, του λέγει. Εχω τώρα και τα εναντίον σου. Αφησες να ψυχρανθή η αγάπη, που είχες πρωτύτερα, στα πρώτα σου χρόνια. Στα πρώτα χρόνια που εγνώρισε τον Χριστόν ο Επίσκοπος είχε μεγάλη αγάπη, φλόγα εσώψυχη να γνωρίση όλο και πιό πολύ τον Χρστό κα να προοδεύση πνευματιώς. Ζούσε έντονη Μυστηριακή ζωή...δυστυχώς όμως δεν πρόσεξε.
Σε πόσους όμως και από μας δεν στρέφεται ο έλεγχος αυτός; Πού είναι θα μπορουσε να μας πη ο Χριστός, η αγάπη σας προ τον Θεόν, που είχατε τα πρώτα χρόνια της μετανοίας σας; Που η αγάπη, που σας έδιδε φτερά και πετουσατε στα ύψη, και φλεγόταν η καρδιά σας από την φλόγα του ζήλου; Την φλόγα αυτή της αγάπης πρέπει να προσέξη ο κάθε Χριστιανός, ο καθένας μας, για να μή σβήση. Πρέπει να την συνδαυλίζη για να μην ελαττωθή, οπότε επέρχεται πλέον η ψύχρα του πνευματικού θανάτου, η ολιγοπιστία.
Αποκ. Β΄5 -- Οταν βλέπης ψύχρα, κρυάδα στην καρδιά και ραθυμία για εξομολόγησι, ανορεξία για προσευχή και έγα αγάπης, σκέψου, ψάξε να βρής την αιτία. Σκέψου κα βρές την αιτία που σε κατέβασε από το ύψος το ηθικό που ήσουν κα μετανόησε! Μετανόησε τώρα αμέσως χωρίς αναβολή! Ερεύνησε την αιτία του ρήγματος, αλλά χωρίς καθυστέρησιν. Ο Ιούδας έφθασε στην αγχόνη από την φιλαργυρία. Μήπως ο Νικόλαος ο Αντιοχεύς, ο φλογερός Χριστιανός δεν κατάντησε δυστυχώς αιρεσιάρχης διότι δεν πρόσεξε το ηθικό ζήτημα; Οι αιρετικοί Νικολαϊται εδίδασκον, εν ονόματι δήθεν της Χριστιανικής ελευθερίας, ότι η αμαρτία της σαρκός δεν ητο αμαρτία. Τουναντίον δια να εξαγνισθούν έπρεπε να ακολασταίνουν!!
Ευτυχώς στον Αγγελο της Εφέσου δεν ήτο ηθικής φύσεως η αιτία. Άλλη ήτο η αιτία, την οποία έπρεπε να βρή αφου εξετάση επισταμένως τον εσωτερικό του κόσμο και μετανοήση και τα πρώτα έργα ποιήση. Εάν όμως δεν μετανοήση τότε αλλοίμονο! Τι θα συμβή; «θα κινήσω την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής...» λέγει ο Κύριος. Τι τρομερή απειλή η οποία επραγματοποιήθη δυστυχώς στις μερες μας κατά γράμμα μετά από δεκαοκτώ και πλέον αιώνες! Ηλθε ταχύ, ταχέως, διότι χίλια έτη είναι σαν μία ημέρα στα μάτια του Θεού. Και τώρα δεν υπάρχει πλέον στα μέρη εκείνα Επίσκοπος, ουδέ ηγούμενος, ουδέ ολοκάρπωσις, ουδέ θυσία, ουδέ ολοκαύτωμα. Το 1922 με την Μικρασιατική καταστροφή μετακινήθη η λυχνία! Οταν λέγη «Αγγελον Εφέσου» ο Κυριος δεν εννοεί εναν μόνο Επίσκοπον, αλλά γενικώς τους Επισκόπους της Εφέσου. Υπήρξαν ίσως και καλοί και με αρετές πολλές, αλλά συνολικώς λαμβανόμενοι, δεν εργάσθηκαν τα έργα της πρώτης αγάπης! Ξερριζώθηκε τελείως ο Χριστιανισμός από εκεί! Μετεκινήθησαν όσοι δεν εσφάγησαν. Αναγκάστηκαν δε οι ίδιοι οι Επίσκοποι φεύγοντες να γκρεμίσουν τις Αγιες Τράπεζες και να πάρουν τα Άγια Λείψανα, τα εγκαίνια, δια να μη τα βεβηλώσουν οι αλλόθρησκοι! Τα εδιάβαζαν οι παλαιότεροι στην Αποκάλυψι αυτά αλλ' ήσαν γι'αυτούς ανεξήγητα. Για μας όμως σήμερα όχι, διότι τα είδαμε παραγματοποιηθέντα! Δεν είπαμε στην αρχή, ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος ερμηνευτής της Αποκαλύψεως!
Αποκ. Β΄7 -- «Ο έχων ούς ακουσάτω τί το Πνευμα λέγει ταίς Εκκλησίαις». Εκείνος που έχει αυτί, λέγει ας ακούση. Μα, όλοι έχομεν αυτιά, θα πήτε. Ναί! Δυστυχώς όμως πολλοί τα έχουν μόνον για ομορφιά. Αλλά οποιος έχει αυτί με πνευματικό ενδιαφέρον, όποιος έχει το αυτί της ψυχής του υγιές, ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα του θεού, που λαλεί δια των Προφητών Του και των κηρύκων Του εις τα Εκκλησίας, επομένως εις το κάθε πιστόν. Προσοχή, άνθρωπε εις τας απειλάς. Προσοχή και εις τας υποσχέσεις.. Οταν το Πνεύμα το Αγιον απειλή τιμωρίαν και Κόλασιν, θα συμβή οπωσδήποτε.Το ίδιο και όταν υπόσχεται Παράδεισο. Ο Θεός θα πραγματοποιήση την υπόσχεσή Του στον κατάλληλο καιρό.
Σε εκείνον που θα νικήση εις τον αγώνα εναντίον του Σατανά και της απατηλής αμαρτίας και σ'εκείνον, που θα νικήση τον φόβον του μαρτυρικού θανάτου, τον οποίον θα υποστή χάριν του Χριστού, θα του δώσω να φάγη από το ξύλον της ζωής, που βρίσκεται στον Παράδεισο του Θεού. Θα τον αξιώσω δηλαδή ν'απολαύση τα αιώνια αγαθά, μέσα στον Παράδεισο του Πατρός Του.

Αναγνώστα, το θέλημα του Θεού ίσως να το εγνώρισες, να εγεύθης «καλόν Θεού ρήμα», να εξωμολογήθηκες και αγάπην να έδειξες. Αλλά, διατηρείς την πρώτην αγάπην; Ή μήπως αφήκας την πρώτη αγάπην και ηχούν τώρα εις τα αυτιά σου τα τρομακτικά λόγια του Κυρίου: «έχω κατά σού, ότι την πρώτην αγάπην σου αφήκας». Ας εξετάση αντιθέτως ο άνθρωπος τι τον κρατεί σε νοσηρή ψυχρότητα, μήπως η αδικία, η φιλαργυρία, ο εγωϊσμός, η ανηθικότητα, τα έργα των Νικολαϊτών; και ας πέσωμε σε μετάνοια οριστική δια να αποφύγωμεν το: «Έρχομαί σοι ταχύ και κινήσω την λυχνίαν σου...». Θα πάρη την Χάριν καί θα μας τινάξη κυριολεκτικώς. Τότε Κόλασις αιώνιος μας περιμένει. Θάνατος ψυχικός. Στο χέρι μας είναι! Πόσο θα κρατήσει αυτός ο αγώνας για την μετάνοιά μας. Πόσα χρόνια θα ζήσωμε ακόμη; Όσα και να είναι θα περάσουν αλλ΄όταν νικήσωμε θα μας χαρίση ο Θεός την απόλαυσι των αιωνίων αγαθών εν τη Βασιλεία του Θεού.
Εμπρός λοιπόν, εις τον αγώνα! Εμπρός εις τας επάλξεις! Εδώ αξίζει να φανούμε γενναίοι! Εδώ αξίζει ο ηρωϊσμός. Εδώ θα φανή η ευφυϊα, η εξυπνάδα μας, αν κατορθώσωμε και μπούμε στο δρόμο της αιωνίας γαλήνης, της παντοτεινής χαράς και ευτυχίας!


fotiniaspida
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

4
Μέρος Δ΄


Η Λυχνία της Σμύρνης


Ητο εκείνη την εποχή μία εκ των πρώτων πόλεων της Μ. Ασίας, ήκμαζε τότε εκεί και Ιουδαϊκή κοινότης, η οποία αντεμάχετο πολύ τους Χριστιανούς. Αποκ.Β΄8 -- Εδώ ο Κύριος ονομάζει τον εαυτό του «Πρώτον και Εσχατον» διατί; Διότι σαν Πρώτος και Τελευταίος σαν το Α και το Ω που είναι ο Θεός, γνωρίζει όλα τα μέλλοντα και θα προείπη στον Επίσκοπο Σμύρνης τι θα τού συμβούν. Σ'αυτόν λοιπόν, πρόκειται να προείπη, ότι θα του συμβούν θλίψεις και βάσανα, διωγμός και μαρτυρικός θάνατος και έπρεπε συγχρόνως να τον ενισχύση και να τον προετοιμάση. «Θα περάσης και σύ εκείνα που επέρασα Εγώ». Εγώ μάλιστα επέρασα πολύ περισσότερα. Εγινα νεκρός, αλλά με τον θάνατό μου συνέτριψα τον θάνατο και τώρα αναστήθηκα εκ των νεκρών και ζώ. Το ίδιον άλλωστε δεν κάμνομεν κι ημείς όταν προσπαθούμε να παρηγορήσωμε κανένα βασανισμένον; Δεν του λέμε πρώτα τα όσα έχομε περάσει ημείς; Ενισχύεται έτσι καλύτερα. Του λέγει « Εγώ, που σού ζητώ αυτές τις θυσίες, έχω πείραν και δεν ζητώ αδύνατα. Τα επέρασα πρώτος Εγώ. Δεν δείχνω αγνώστους δρόμους, αλλά αγώνες στους οποίους θα έχετε πρότυπον Εμένα, την θυσία Μου». Αυτή είναι η καλύτερη μέθοδος διδασκαλίας, που επισφραγίζεται με το παράδειγμα, με το αίμα της θυσίας.


Αποκ. Β΄9 -- Γνωρίζω, του λέγει τα ενάρετα έργα σου και τα βάσανα που υπομένεις δια το Ευαγγέλιον. Γνωρίζω και την πτωχείαν σου. Αλλά είσαι πλούσιος πνευματικώς. Αυτά είναι ο πραγματικός πλούτος. Γνωρίζω και την βλασφημίαν και ασέβειαν που προέρχεται από εκείνους που λέγουν ότι είναι Ιουδαίοι, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Δεν είναι αυτή η ευλογημένη συναγωγή του Θεού, αλλά είναι συναγωγή του Σατανά. Πρόσεξε! Τίποτε μη φοβηθής απο όσα πρόκειται να πάθης. Και θα έχετε θλίψι δέκα ημέρες, σύ όμως προσπάθησε να μείνης πιστός μέχρι θανάτου και θα σου δώσω, Εγώ, ο Θεός, τον στέφανον της αιωνίου ζωής.


Εξεπληρώθησαν πέρα ως πέρα και με καταπληκτικό τρόπο τα λόγια της προφητείας αυτής. Σε ποιόν όμως εξεπληρώθησαν; Και για ποιόν Επίσκοπο πρόκειται;


Οπως είδαμε, ομιλεί η Αποκάλυψις γενικώς γιά όλη την Εκκλησία του Χριστού. Το ίδιο κάμνει και με την επιστολή προς τον Επίσκοπο Σμύρνης. Ολα όμως αυτά ταιριάζουν εξ ολοκλήρου και εις τον Επίσκοπο Σμύρνης Πολύκαρπο. Ας δούμε όμως πώς. Ο Άγιος Πολύκαρπος γεννήθηκε στην Μ. Ασία, έγινε μαθητής του πρώτου Επισκόπου Σμύρνης Βουκόλου σε ηλικία είκοσι ετών, κατόπιν δε εγνώρισε και τον Ευαγγελιστή και Απόστολον Ιωάννην. Ο Αγιος Πολύκαρπος είχε να παρουσιάση έργα καλά και υπομονήν και αφιλαργυρίαν, τα οποία παρακολουθούσε ο Θεός. Εβλεπε ο Θεός τα έργα του και την πνευματική του πρόοδο, την σωφροσύνη και την αυστηρότητα ηθών αλλά και την μεγάλη αφοσίωσι στο κήρυγμα του Ευαγγελίου. Γι'αυτό και τον ανέδειξε Επίσκοπο Σμύρνης μετά τον θάνατο του Βουκόλου. Ο Πολύκαρπος είδε την σύλληψη του Ιγνατίου του Θεοφόρου, του Επισκόπου Αντιοχείας και την μεταφορά του δεσμίου στην Ρώμη. Έσπευσε μάλιστα να τον ιδή. Σώζεται μέχρι σήμερον η επιστολή του προς Φιλιππησίους όπου αυτή η αγάπη φαίνεται.


Ο Πολύκαρπος σε ηλικία εκατό ετών αναλαμβάνει κοπιωδέστατο ταξίδι για να μεταβή στην Ρώμη και να συννενοηθή με τον Πάπα, για το ζήτημα του κοινού εορτασμού του Πάσχα από όλην την Εκκλησία του Χριστού. Η Ρώμη ήταν ενωμένη τότε και δεν είχε γίνει αιρετική ακόμη, οπότε δεν μπορεί να γίνη σήμερα συνεορτασμός. Δεν μπόρεσαν μεν να καταλήξουν σε οριστική συμφωνία αλλά με πολλήν αγάπη απεχωρίσθησαν. Εστήριζε τους Χριστιανούς στην Πίστι, ειργάζετο αόκνως να προσελκύση και άλλους. Επαιρνε θέσι εναντίον των αντιχρίστων εθνικών φιλοσόφων, πολεμούσε εναντίον των αιρετικών και των Ιουδαίων, για να διατηρήση ανόθευτη την ορθόδοξο Πίστι από τις πλάνες τους. Στην Ρωμη κατόρθωσε να διαφωτίση και να επιστρέψη στην Ορθοδοξία πολλούς οπαδούς των αιρετικών Μαρκίωνος και Ουαλεντιανού. Κάποτε μάλιστα όταν συνάντησε στον δρόμο ο αιρεσιάρχης Μαρκίων τον Πολύκαρπον, ο οποίος (Πολύκαρπος) δεν τον εχαιρέτησε όπως είχε διδαχθή από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, να λέγη στους αιρετικούς «ουδέ χαίρειν», και ερωτηθείς από τον Μαρκίων εάν τον γνωρίζει του απαντά. «Ναί» σε γνωρίζω «ως πρωτότοκον του σατανά».


Πολλοί αιρετικοί και ειδωλολάτρες και προς πάντων Ιουδαίοι, ξεσήκωναν τον όχλο με διάφορες συκοφαντίες κατά των Χριστιανών και ζήτησαν από τον άρχονται να κηρύξη διωγμόν εναντίον τους, ειδικά η μανία τους στρεφόταν εναντίον του Επισκόπου Πολυκάρπου. Ο Πολύκαρπος ήθελε κατ' αρχάς να μην προφυλαχθή αλλά ο χριστιανοί τον είχαν ανάγκη ακόμη και έτσι τον μετέφεραν σε διάφορα μέρη όμως τον ανεκάλυψαν κάποια στιγμή οι Ιουδαίοι και ξεσήκωσαν τον λαό εναντίον των Χριστιανών και ζητούσαν μία ημέρα αγώνων στο στάδιο από τον ανθύπατο Κοδράτο να τον θανατώσει. Δι'αυτό και τον προετοιμάζει ο Κύριος, όπως και άλλους καθότι ο διάβολος με τα όργανά του θα φυλακίση πολλούς από μάς και θα μας βάλη σε πειρασμό και μαρτύριον. Σκοπός του διωγμού θα ήτο η δοκιμασία, αποτελεί νόμον της Χριστιανικής ζωής. Είναι μέσον εκκαθαριστικόν και απαραίτητον δια την σωτηρίαν μας. Δια τούτο λέγει η Αποκάλυψις «έξετε θλίψιν ημέρας δέκα», δηλαδή για μικρό χρονικό διάστημα. Αυτά εξεπληρώθησαν ύστερα από εξήντα χρόνια περίπου, από τότε που εγράφη η Αποκάλυψη. Αποκαλύπτεται ο Πολύκαρπος με την θέλησή του στους διώκτας του και τους υποδέχεται σαν φίλους και τους ετοίμασε να φάνε μάλιστα. Εκείνος εν τω μεταξύ προσευχόταν. Κατόπιν τον περιφέρουν επί όνου μέσα στην πόλη όπου το φανατισμένο πλήθος φωνάζει «θάνατος, θάνατος»! Εγνώριζαν οι Ιουδαίοι ότι οι αληθινοί Χριστιανοί θεωρούν φοβερό αμάρτημα την βλασφημίαν και ποτέ δεν βλασφημούν. Παρακινούμενος από αυτούς ο ανθύπατος του προτείνει να βλασφημίση τον Χριστόν και να τον αφήση ελεύθερον. Ο Πολύκαρπος απαντά « Ογδόντα έξη χρόνα τον υπηρετώ τον Χριστόν μου και σε τίποτε δεν με έβλαψε. Πώς τώρα να βλασφημήσω τον Βασιλέα μου και Σωτήρα μου;» Ο ανθύπατος, βεβαίως, τον έβαλε να βλασφημήση αλλά τον ανθύπατον τον έβαλαν οι Ιουδαίοι και τους Ιουδαίους ο Σατανάς, που κρύβεται πίσω από κάθε βλασφημίαν. Ο ίδιος είναι αλήθεια πώς τρέμει τον Θεόν και δεν βλασφημεί αλλά βάζει άλλους να βλασφημούν. Του ζητά τότε ο ανθύπατος να ορκισθή στον Καίσαρα πράγμα που ο Πολύκαρπος δεν δέχεται διότι σαν Χριστιανός δεν κάμνει ειδωλολατρικούς όρκους. Ο ανθύπατος ήταν σαν τον Πιλάτο. Δεν προχωρούσε βέβαια μόνος του στο έγκλημα, δεν είχε όμως και την δύναμιν να αρνηθή στους άλλους που το απαιτούσαν πιεστικά. Τότε ο ανθύπατος λέγει, «εάν μπορείς πείσον τον δήμον». Ομως ο δήμος εκείνος είχε αμετάβλητο το πρόγραμμά του, δεν θέλουν φωτισμόν ,αλλά φόνο. Τότε παρ' όλες τις φοβέρες του ανθυπάτου ο Πολύκαρπος δεν πείθεται και αποφασίζεται να υποστή ο Αγιος τον «δια πυρός θάνατον». Ο Πολύκαρπος του λέει τότε τα πολύ σημαντικά λόγια «Δύστυχε, μ'αυτήν την φωτιά με φοβερίζεις που περνάει; Εσένα όμως σε περιμένει, όπως κάθε αμετανόητο το πύρ το άσβεστο της Κολάσεως».
Ο κήρυκας, ο ντελάλης εφώναξε τότε οτι ο Πολύκαρπος ωμολόγησε ότι αυτός ήτο της ασεβείας ο διδάσκαλος και εργάζεται να γκρεμίση τους δικούς τους θεούς και διδάσκει να μη θυσιάζουν σ'αυτούς. Οι Ιουδαίοι τότε «η συναγωγή του Σατανά», τρέχουν στα γύρω λουτρά, χαλούν παράγκες και συγκεντρώνουν ένα σωρό από ξύλα. Προτού ανάψουν τη φωτιά, του δένουν τα γεροντικά του χέρια και τον πετούν μέσα στις φλόγες. Και έμεινε «πιστός άχρι θανάτου»! Ομως ο Πατέρας του χάρισε το στεφάνι της νίκης όπως το είχε υποσχεθεί. Οι φλόγες τον σεβάστηκαν και γίνανε στεφάνι τρυγύρω του. Σχηματίσανε μιά καμάρα από πάνω του και αυτός στη μέση έμενε άθικτος. Θαύμα όντως μέγα! Ο ειδωλολατρικός όμως όχλος, αντί να μετανοήση εκραύγαζε και ωρύετο δαιμονισμένα. Ενας δήμιος τότε προχώρησε με το ξίφος του και τον εκτύπησε με αγριότητα. Ο Αγιος εξέπνευσε στις 23 Φεβρουαρίου του 155μΧ. Τοτε από το άγιο γεροντικό του σώμα, έτρεξε το αγνό αίμα της θυσίας και έσβησε τη μεγάλη φωτιά. Ήθελε με αυτό ο Θεός να πιστοποιήση τα λόγια, που προ ολίγου είχε πεί ο Αγιος, ότι το πύρ τούτο σβήνει και αλλοίμονο στους ασεβείς που τους περιμένει το πύρ της Κολάσεως, το άσβεστον. Τους περιμένει τους δυστυχείς ο δεύτερος θάνατος ο «αθάνατος». Αποκ.Β΄11 -- Τους ευσεβείς όμως δεν θα τους θίξη ο θάνατος αυτός.
Η επιστολή προς τον Επίσκοπον της Σμύρνης είναι μιά επιστολή με αιώνιο κύρος. Δεν περιορίζται σ'ενα συγκεκριμένο πρόσωπο. Ισχύει και για κάθε Επίσκοπο και για κάθε πιστό. Χαράζει την γραμμή την αγωνιστική, κατευθύνει στον δρόμο της σωτηρίας που περνάει μέσα από στερήσεις, πόνους και θλίψεις και καταλήγει συχνά στο μαρτύριο.Ετσι μπορούμε να διακρίνωμε την εκπλήρωση της προφητείας αυτής και σε άλλους μαρτυρικούς Ιεράρχες που θυσιάστηκαν για την πίστη του Χριστού.




Οπως βλέπει κανείς, όσα προείπε στην Αποκάλυψη δια τον Άγγελο της Σμύρνης, εξεπληρώθησαν βεβαίως και σε άλλον Επίσκοπο Σμύρνης, που υπήρξε σύγχρονός μας. Πρόκειται περί του Εθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης. Και αυτός ήταν πλούσιος σε αρετές και έργα Θεού. Εργάσθηκε ως Επίσκοπος στη Δράμα και κατόπιν πήγε στη Σμύρνη για να προστατεύη τους Ορθόδοξους Ελληνες και να τους κρατάη αμόλυντους στην Ορθόδοξη Πίστι. Εμεινε δε και αυτός πιστός μέχρι θανάτου! Μπορούσε να φύγη κατά την Μικρασιατική καταστροφή του 1922 και να γλυτώση την ζωή του. Αλλ'έμεινε σαν καλός ποιμένας και πολλοί τότε Χριστιανοί έμειναν ζωντανοί διότι έμεινε αυτός εκεί πίσω και πάλεψε για την σωτηρία τους! Μπορεί όμως και ο καθένας από μάς να τους μιμηθή, διά τούτο και η Αποκάλυψις προσθέτει Αποκ. Β΄11 «Ο έχων ούς ακουσάτω τι το Πνεύμα λέγει ταις Εκκλησίαις. Ο νικών ου μη αδικηθή εκ του θανάτου του δευτέρου». Τι χάνει αγαπητέ ο θανατούμενος; ολίγα χρόνια από την ζωή του. Μήπως άλλωστε δεν θα πεθάνη; Το μαρτυριών είναι το μεγαλύτερον βραβείο και παράσημο. Ολα τα αμαρτήματα με αυτό σβήνονται, αφού και οι αβάπτιστοι γίνονται άγιοι, όταν μαρτυρήσουν. Ενα μόνον αμάρτημα δεν συγχωρεί και δεν ξεπλένει το αίμα του μαρτυρίου: την αίρεσι και το σχίσμα. Το να «σχίση», να διαιρέση και να τεμαχίση δηλαδή κανείς την Εκκλησία του Χριστού δεν συγχωρείται!




Μα θα πή κανείς: Δεν είμαστε εμείς Επίσκοποι για να μαρτυρήσωμε. Ούτε διωγμοί γίνονται σήμερα. Και όμως, ο διωγμός συνεχίζεται και σήμερα με χίλιες δυό μορφές. Μπορείς να μαρτυρήσης και καθημερινά μάλιστα. Η παρούσα ζωή είναι στάδιο αγώνος, και πρέπει να αγωνισθούμε για το καλό και την αρετή. Μάρτυρα σε κάνει ο αγώνας για την ηθική, την δικαιοσύνη, την τιμιότητα. Μάρτυρα σε κάνει η ακράδαντος Πίστις στον Κύριο και ο αγώνας να τηρήσης τις Εντολές Του.


Μάρτυρας γίνεται ο εργάτης, όταν εργάζεται τίμια. Μάρτυρας ο πατέρας, όταν δεν έχει να αναθρέψη τα παιδιά του και όμως δεν παρεκκλίνει από το δρόμο του Θεού. Μάρτυρας αναδεικνύεται ο νέος, όταν αγωνίζεται να κρατήση την τιμή και την αγνότητα του μέσα στο σημερινό ίλιγγο της ηθικής χαλαρότητος. Μάρτυρας και ο αδελφός, όταν εργάζεται για να υποστηρίξη τα μικρά αδελφάκια του. Μάρτυρας, όποιος εκτελεί το καθήκον του και έχει την πρόθεσι να πεθάνη, παρά να παραβή εντολή Θεού. Μάρτυρας αναδεικνύεται και κάθε πιστός που αντιστέκεται με θυσίες και κινδύνους στις πιέσεις που του ασκουν διάφοροι αιρετικοί ή κοσμικοί και εκκλησιαστικοί άρχοντες, που επιδιώκουν να ξεθεμελιώσουν την Εκκλησία του Χριστού και ν'αφανίσουν την Ορθόδοξον Πίστιν.


Οταν λοιπόν, αυτός ο πιστός μένει σταθερός στην πίστι και δεν δέχεται κανένα συμβιβασμό στα θέματα της Ορθοδοξίας, αν και πιέζεται, ταπεινώνεται, παραγκωνίζεται, απειλείται και διώκεται, αυτός είναι ομολογητής, αυτός είναι μάρτυρας... Αυτός, ασφαλώς, θα λαβη το στεφάνι της ζωής, όπως το έλαβε και ο Αγιος Πολύκαρπος. Αυτός δεν θ'αδικηθή εκ του θανάτου του δευτέρου. Ο Θεός είναι γενναιόδωρος. Εχει ανεξάντλητους στεφάνους νίκης, ζωής και θριάμβου. Για μάς τους έχει. Μας περιμένει.


Χρειάζεται όμως μεγάλη προσοχή. Διότι ο Σατανάς ενεδρεύει. Αγωνίζεται τον αγώνα της κακίας και προσπαθεί να μας στερήση από την αιώνια ζωή. Θέλει να μας ιδή να μη τερματίζωμε νικηφόρα τον αγώνα μας και να χάσωμε το στεφάνι του αθλητού της αρετής, όπως ακριβώς συνέβη σ'εναν από τους Σαράντα Μάρτυρες στην παγωμένη λίμνη...




fotiniaspida
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

5
Η Λυχνία της Περγάμου

Η Πέργαμος ήτο Πρωτεύουσα των Ατταλιδών και πιθανώς και έδρα του Γεν. Διοικητού της περιοχής κατά το 133 π.Χ. Ητο η πόλις της τέχνης και του πλούτου. Είχε φουντώσει εκεί η ειδωλολατρεία κατά τους προχριστιανικούς χρόνους, αλλά ο Χριστιανισμός είχε εισέλθει στην Πέργαμο αρκετά πριν συγγραφή το βιβλίο της Αποκαλύψεως και διά τούτο ο Ιωάννης απευθύνεται προς τον Επίσκοπό της σαν σε καλά οργανωμένη χριστιανική Κοινότητα. Αποκ. Β΄12 -- Τί είναι η ρομφαία; Είναι μεγάλη μάχαιρα, ένα είδος μικρού ξίφους. Εδώ ο Κύριος παρίσταται ως ο έχων την ρομφαίαν την δίστομον την οξείαν διότι ο Λόγος του Θεού είναι τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον και διϊκνούμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος, αρμών και μυελών (Εβρ. Δ΄12). Ο Λόγος του Θεού είναι μαχαίρι δίκοπο που φθάνει ως τα έγκατα του ανθρώπου του αμαρτωλού. Είναι σαν να του λέγει: Πρόσεξε Επίσκοπε! Την βλέπεις την μάχαιρα του θείου Λόγου; Θα την μεταχειρίζεσαι, για το ποίμνιό σου. Ειδεμή, θα την μεταχειρισθώ Εγώ για το ποίμνιό σου. Θα τιμωρήσω εσένα. Θα σε κόψω. Εμένα με ενδιαφέρει κυρίως το ποίμνιο. Και προκειμένου να χάσω το ποίμνιο, θα θυσιάσω τον άχρηστο ποιμένα. Το κοπάδι με ενδιαφέρει περισσότερον.
Πράγματι έπρεπε ο Επίσκοπος της Περγάμου να χρησιμοποιήση την μάχαιραν του θείου Λόγου, διότι επρόκειτο περί πόλεως, στην οποία ωργίαζε η ειδωλολατρία και η ακολασία. Ηταν ειδωλολατρικό κέντρο. Εκεί είχε στήσει ο Σατανάς τον θρόνο του. Ηταν «κατείδωλος πόλις». Κατόπιν λέγει εις τον Επίσκοπον «Οίδα σου τά έργα και πού κατοικείς, όπου ο θρόνος του σατανά». Ο Επίσκοπος πολεμούσε εναντίον της διαφθοράς και της εκλύσεως των ηθών. Είχε προηγουμένως αγωνισθή εναντίον του εαυτού του, μέσα στο βρωμερό εκείνο περιβάλλον και είχε διατηρηθή αγνός και καθαρός. Και τώρα έκανε το πάν, γι’αυτό και συνεχίζει λέγοντας: Αποκ. Β΄13. Ο Επίσκοπος είχε καρδιά αγνή και καθαρή και δεν είχε αρνηθεί την πίστη εις τον Χριστόν, εμάχετο δε με φλόγα πίστεως. Εάν δήτε ανθρώπους που δεν πιστεύουν, εξετάστε προσεκτικά τον βίο τους και θα βρήτε σ' αυτούς ηθικά παραπτώματα. Στους πειρασμούς και στις κρίσιμες περιστάσεις δεν αρνείται την Πίστη αυτός που έχει καθαρά συνείδηση, αλλά μένει πιστός και στερεός σαν το διαμάντι. Αποκ. Β΄13. Ο Θεός αγαπά και εξυμνεί τον Αντίπα, ο οποίος υπήρξε και Επίσκοπος Περγάμου αλλά δεν γνωρίζομεν πολλά πράγματα περί αυτού. Γνωρίζομεν μόνον ότι έζησε και ανεδείχθη αθλητής του Χριστού επί αυτοκράτορος Δομετιανού. Πόσους όμως αγώνες θα έχη να παρουσιάση ο Αντίπας για ν'αναχαιτίση το ρεύμα της απιστίας και της ακολασίας! Αλλ' εφόσον κτυπούσε την σφηκοφωληά, επόμενον ήτο να ορμήσουν εναντίον του οι ακόλαστοι εκείνοι θρησκευτικοί και πολιτικοί άρχοντες της Περγάμου. Σάλος μεγάλος και ταραχή έγινε από τη σφοδρή πολεμική του. Τον άρπαξαν οι παράνομοι και ισχυροί και τον ρίξανε στην φωτιά να τον κάψουν. Και ιδού! Υπήρχε στην Πέργαμο ένα τεράστιο χάλκινο άγαλμα ταύρου, εσωτερικά κούφιο. Το κάψανε, το πυρακτώσανε και έπειτα ρίξανε τον Επίσκοπο μέσα σ'αυτό. Οι πόνοι του ήταν τρομεροί αλλά δεν λύγισε ο Αντίπας. Απέθανε ψάλλοντας!! Στην Πέργαμο συναντούμε Ναόν επ' ονόματί του όμως δεν γνωρίζομε πολλά περί αυτού όμως ο Θεός τα έργα του και τα κατορθώματά του τα γνωρίζει και του πλέκει το εγκώμιον. Κάθε λέξις είναι και ένας στέφανος από τον Θεό. «Αντίπας ο μάρτυς Μου», λέγει ο Χριστός. Εκείνο το «ΜΟΥ» πόση μεγάλη σημασία έχει, είναι του Χριστού πλέον. Εορτάζεται την 11ην Απριλίου. Ελαβε δε και θαυματουργική απο το Θεό χάρι, θεραπεύει τους πόνους των δοντιών. Οι παλαιοί, (τότε που δεν υπήρχαν εύκολα οδοντίατροι), στον Αγ. Αντίπα κατέφευγαν για να θεραπευθούν από τους πόνους των δοντιών. Ο Επίσκοπος της Περγάμου ελέγχεται και λίγο. Διατί; Διότι παρεισέδυσαν μερικοί σκανδαλοποιοί στο ποίμνιό του, οι οποίοι το διήγειραν και τους παρακινούσαν εις το κακό και την ανηθικότητα. Αποκ. Β΄14. Εχεις, λέγει ο Κύριος, στην Επισκοπή σου μερικούς που διατηρούν την διδαχή του Βαλαάμ του μάγου (αυτός συνεβούλευσε κάποτε τον ειδωλολάτρη βασιλέα Βαλάκ να σκανδαλίση του Ισραηλίτας, ώστε να πέσουν στην ανηθικότητα και να φάνε «ειδωλόθυτα», κρέατα δηλ. Ειδωλολατρικών θυσιών). Και μερικούς που ζούν μέσα στην ανηθικότητα σύμφωνα με την διδασκαλία των Νικολαϊτών. Οπου ο Βαλαάμ ήταν μάγος των Εθνικών επί της εποχή του Μωϋσέως και ο Βαλάκ ήτο βασιλεύς της Μαδιάμ όταν έφυγαν οι Ισραηλίτες από την Αίγυπτο και βαδίζανε για τη γή της Επαγγελίας.
Ο Βαλαάμ κατ' εντολήν αγγέλου είπε στον βασιλέα Βαλαάκ ότι ο λαός του Ισραήλ είναι υπό την προστασία του Θεού, αλλά παράλληλα του υπέδειξε και τον τρόπο με τον οποίο ο λαός αυτός θα έχανε την ευλογία και την προστασία του Θεού και θα εξοντώνετο από τους εχθρούς του. Οντως στις γιορτές που διωργάνωσαν εις τον θεόν Βεελφεγώρ πήρανε μέρος οι Ισραηλίται και εκεί έφαγαν από τις θυσίες τους, προσκύνησαν τα είδωλα και επόρνευσαν με τις θυγατέρες τω Μωαβιτών, τίς οποίες επίτηδες έβαλε για δόλωμα ο εχθρός. Κατ'εντολήν του Θεού τότε συνέλαβε ο Μωϋσής και τιμώρησε αυστηρά τους ενόχους αρχηγούς του λαού. Πράγματι δε την ημέρα αυτή εφονεύθηκαν 24.000 Ισραηλίτες που έλαβαν μέρος στο αμαρτωλό κι' ανήθικο αυτό πανηγύρι. Πρωτοπόρος σ'αυτή την σφαγή ήταν ο Φινεές, αλλά η πράξις του εκείνη λογαριάστηκε από τον Θεό για αρετή. «Εστη Φινεές και εξιλάσατο και ελογίσθη αυτώ εις δικαιοσύνην». Κατόπιν αυτών, κατά διαταγή του Θεού χίλιοι από κάθε φυλή του Ισραήλ επέπεσαν κατά της Μαδιάμ. Σε σύρραξη φονεύουν πέντε βασιλείς μεταξύ αυτών και τον βασιλέα Βαλάκ και τον μάντην Βαλαάμ. Εφόνευσαν ακόμη και τους τραυματίας. Τας δε πόλεις και την χώραν παρέδωκαν στην καταστροφικήν φωτιά . Όλοι οι αμαρτήσαντες «διήλθον εν στόματι ρομφαίας». Σώθηκαν μόνον αι παρθένοι, που στάθηκαν αγνές. Παραδειγματική τιμωρία. Παρομοιώδης δε κατήντησε προκειμένου περί καταστροφής και πανωλεθρίας η φράσις: «Εγινε γής Μαδιάμ».
Εν προκειμένω ο Επίσκοπος της Εκκλησίας της Περγάμου ελέγχεται διότι εκεί μέσα, στην Εκκλησία του, λόγω χλιαράς αντιστάσεώς του εισέδυσε η αίρεσις των Νικολαϊτών δηλαδή άνθρωποι που με έργα και αμαρτωλές συμβουλές έβαζαν σκάνδαλον και παρακινούσαν και τους άλλους στην ανηθικότητα. Πρόσεξε του λέγει, διότι το ποίμνιό σου άρχισε να παρασύρεται. Αλλά μήπως και σήμερον δεν υπάρχουν μεταξύ μας τοιούτοι; Πόσοι μάγοι και μάγισσες, χαρτορίχτρες και «μεσάζοντες» δεν εργάζονται τα άτιμα και πονηρά έργα του Βαλαάμ κα των Νικολαϊτών! Οπου δήτε διαζύγιο, απιστία, απαγωγή, παιδί να εξωκείλη, πίσω κρύπτεται ο «μεσίτης» που το ξελογιάζει. Σιχαμεροί οι τοιούτοι. Ύπουλοι και σατανοκίνητοι. Οργανα του Σατανά. Ο,τι δεν μπορεί ο Σατανάς να κάμη μόνος του, το επιτυγχάνει δι' αυτών. Αλλοίμονό τους όμως! «Ουαί αυτοί...», λέγει ο Απόστολος Ιούδας (Ιούδα 11). Αλλά και ο Απόστολος Πέτρος (Β΄Πέτρου Β΄14-18). Στο σημείο αυτό εφιστά την προσοχή των Χριστιανών τόσον η Αποκάλυψις όσον και ο Απόστολος Πέτρος, διότι αυτοί με τα σκάνδαλά που βάζουν παρασύρουν στην ανηθικότητα και οδηγούν στην Κόλασι ψυχές. Είναι χειρότεροι από τους φονείς. Διότι οι φονείς μόνο σωματικά φονεύουν. Αυτοί όμως δολοφονούν σώμα και ψυχή όπως ο Βαλαάμ.
Γι'αυτό έρχεται κατόπιν η οργή του Θεού. Διατί άλλωστε κρατεί την ρομφαία την δίστομη, την οξεία; Δια να κτυπήση και τιμωρήση. Είναι δίστομος, κόβει δηλαδή και από τα δύο μέρη, αλλά είναι και οξεία, μυτερή. Ελέγχει λοιπόν τον Επίσκοπο, διότι εισέδυσαν οι τοιούτοι εις το ποίμνιόν του και δεν τους επολέμησε, όσον έπρεπε. Δεν εχρησιμοποίησε την μάχαιραν, τον λόγον του Θεού.
Αποκ Β΄16. Μετανόησον ούν.... Μα, διατί του λέγει να μετανοήση; Αυτός ήταν ηθικότατος και έκανε αγώνα κατά της διαφθοράς. Ναί! Αλλά δεν επρόσεξε και εισεχώρησαν στο ποίμνιό του μερικοι αιρετικοί Νικολαϊται, ακόλαστοι. Αυτός δε ως προϊστάμενος ήταν υπεύθυνος. Οποιος προϊσταται, έχει ευθύνην, το «μετανόησον» απευθύνεται εις όλας τας εποχάς και εις όλους. Εάν όλοι οι ιθύνοντες σήμερον, Επίσκοποι, Ιερείς, άρχοντες, κυβερνήται, διδάσκαλοι, γονείς, προϊστάμενοι υπηρεσιών, ήσαν κέρβεροι στην ηθική, δεν θα φθάναμε στο κατάντημα αυτό που εφθάσαμε. Ο καθένας μας ας αναλογισθή την ευθύνη του ενώπιον του Θεού. Ο γονεύς, πώς και διατί αφήνει το παιδί του να πηγαίνει οπουδήποτε και με οποιονδήποτε. Η μητέρα επίσης, πώς αφήνει το κορίτσι της να πηγαίνη μ'εκείνη την απαράδεκτη παρέα ή να διαβάζη έντυπα βρώμικα, ή να παρακολουθή τα ανήθικα θεάματα του κινηματογράφου και της τηλεοράσεως. Πως αφήνει εκείνη την ύποπτη στο σπίτι της; Ποιό θα είναι το αποτέλεσμα αυτής της χαλαρότητος; Απλούστατα να ξεμυαλίση το παιδί, το κορίτσι, τον άνδρα. Να τινάξη το σπίτι στον αέρα. Ας αναλογισθή ο καθείς τις ευθύνες του. «Μετανόησον ούν» λέγει η Αποκάλυψις δηλαδή άλλαξε μυαλό! Γίνου σθεναρώτερος, πολέμα τους τοιούτους, κτύπα τα διεφθαρμένα αυτά όντα, που παίρνουν μαζί με το χρήμα τους και την ψυχή των πιστών Μου!
Λάβε και σύ μέτρα ως ο Μωϋσής και ο Φινές και θα σταματήση το κακό. Και εάν όμως δεν κατορθώσης τίποτε άλλο τουλάχιστον βγάζεις την ευθύνη από πάνω σου. Αναλαμβάνει ο Θεός τότε. Διά τουτο λέγει στη συνέχεια. Αποκ. Β΄16. Ει δε μή, έρχομαί σοι ταχύ....Δηλαδή εγώ θα πολεμήσω τότε εναντίον τους. Αδύνατον, απολύτως αδύνατον να μή πολεμήση και τους τιμωρήση και ατομικώς έναν έκαστον με δυστυχήματα και αρρώστειες, αλλά και όλους μαζί όταν θα είναι πολύ και ομαδικό το κακό!
Πού είναι ο προκατακλυσμιαίος κόσμος; Πού τα Σόδομα, πού η Βαβυλών, και η σιδηρόφρακτος Ρώμη, και το Βυζάντιον; Οι λαοί που βάδιζαν με την ηθική μεγαλούργησαν, μόλις όμως εχαλάρωναν την αυστηρότητα των ηθών και έπεφταν στην ακολασία, ξεσπούσε η οργή του Θεού. Εφηρμόζετο το «έρχομαι σοι ταχύ».
Και σήμερα και πάντοτε, η έκλυσις θα τιμωρηθή, εάν δεν έλθη η μετάνοια. Δύο τινά θα συμβούν: Ή μετάνοια ή ρομφαία! Εμείς οι Ορθόδοξοι Ελληνες, είμεθα απόγονοι ηρώων, αγίων, μαρτύρων, τους οποίους πρέπει να μιμηθούμε. Μισθόν εκ Θεού θα έχουν όσοι εις το ύψος των θα σταθούν και θα διατηρήσουν αγνότητα και λευκότητα. Μεγάλος βεβαίως είναι ο αγών. Διότι έχει κανείς να αγωνισθή πρώτον εναντίον αυτού του ιδίου του εαυτού του. Εχει να παλέψη με θηρίον ανήμερο και επίμονο. Εχει να αγωνισθή έπειτα εναντίον του περιβάλλοντος. Μή αποκάμη όμως. Μισθόν από τον Θεό θα έχη άφθαρτον.Μετά τον αγώνα, θα έλθη η νίκη και ο στέφανος του νικητού. Διότι, όχι μόνον οι τότε, οι σύγχρονοι του Αντίπα στεφανώθησαν, αλλά και ο καθένας που αποδεικνύεται εργάτης του Ευαγγελίου στο πέρασμα των αιώνων, θα πάρη το στεφάνι της νίκης το αμάραντο. Αποκ. Β΄17. «Ο έχων ούς ακουσάτω... Επομένως και ημείς μπορούμε να έχωμε το στεφάνι, το έπαθλο,το βραβείο. Το ίδιο το Πνεύμα και σήμερα μας λέγει. Είναι εκείνο ακριβώς το Πνεύμα το οποίον είπε και τότε στον Αντίπα. «Ακουσάτω», μάς λέγει. Διότι πολλοί δυστυχώς δεν ακούνε τι λέγει ο Θεός. Γίνονται κουφοί. Δυστροπούν. Δεν ακούνε συμβουλήν. Γιατί; Διότι τους εβούλωσε τ'αυτιά ο Σατανάς. Ποιό είναι όμως το βραβείο που θα λάβη όποιος ακούση εκείνα που λέγει το Πνεύμα και νικήση στη ζωή; Aποκ. B; 17 . « Τω νικώντι δώσω αυτώ του μάννα του κεκρυμμένου... Οπως οι ισραηλίτες που δεν γεύθηκαν τα ειδωλόθυτα, έδωσε ο Θεός το μάννα εκ του Ουρανού και ενισχύοντο μέχρις ότου φθάσανε στην γή της επαγγελίας, έτσι και εδώ θα δώση ο Χριστός το πραγματικό μάννα, την χαράν του Ουρανού που είναι γλυκιά και ανέκφραστη και προορίζεται μόνον δια τους πιστούς οπαδούς Του. Ειδικώτερα εννοεί και τον «Αρτον της Ζωής», την θείαν Κοινωνίαν, που δίδει ζωή πραγματική και χαρά ανεκλάλητη. « Και δώσω αυτώ ψήφον λευκήν και επί την ψήφον όνομα καινόν γεγραμμένον». Τί είναι η λευκή ψήφος; Ήταν το λευκό πετραδάκι, επάνω στο οποίον την αρχαία εποχή έγραφε ο δικαστής την αθωωτική του γνώμη, υπέρ του δικαζομένου. Η λευκή λοιπόν ψήφος σημαίνει την αθώωσι και σωτηρία του πιστού, διότι τον εξέλεξε ο Θεός!
Επάνω δε είναι γραμμένο το όνομα το καινούργιο, το όνομα της υιοθεσίας και του πολίτου της Ουρανίου Βασιλείας. «Χαίρετε, είπεν ο Χριστός, ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις Ουρανοίς» (Λουκ. Ι΄20).
Τρέχουν οι δυστυχείς ακόλαστοι, για να αποκτήσουν λίγη χαρά και ευχαρίστησι στην ασωτεία.Αλλά αντί χαράς, βρίσκουν πίκρα και φαρμάκια και θλίψεις. Πίκρα βρίσκουν διότι συναντούν την ρομφαία την οξεία του Κυρίου και εκτίθενται στον κόσμο. Πίκρα, διότι ρεζιλεύονται. Πίκρα τέλος διότι η αμαρτία τους παίρνει τα χρήματα, την υγεία, τη ζωή.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

6
Η Λυχνία των Θυατείρων

Τα Θυάτειρα ήταν πρωτεύουσα της Λυδίας όμως την εποχή της Αποκαλύψεωε είχε καταντήσει η πιό μικρή και άσημη πολίχνη από τις Επτά Εκκλησίες. Υπήρχε όμως εκεί κάποια πληγή πυορροούσα και μάλιστα μέσα σ'αυτή την ίδια την οικία του Επισκόπου. Αποκ. Β΄18. Εδώ ο Κύριος υπενθυμίζει ότι έχει οφθαλμούς ως φλόγα πυρός και πόδας ομοίους χαλκολιβάνου. Πρόκειται δε να ελέγξη τον Επίσκοπο για την οικογένειά του μέσα στην οποία δεν υπήρχε πειθαρχία και υπακοή. Το «οφθαλμούς ως φλόγα πυρός» σημαίνει ότι ο Κύριος γνωρίζει τι συμβαίνει μέσα στην οικογένεια του Επισκόπου και ότι το φώς διεισδύει και στα σκοτεινότερα και πιό απόκρυφα μέρη. «Ουκ έστι κτίσις αφανής ενώπιον του Θεού» Τα έβλεπε όλα το ακοίμητο μάτι του Θεού και καταμέριζε τας ευθύνας. Εβλεπε την διαγωγή της συζύγου του Επισκόπου και την διδασκαλία της η οποία κτυπούσε τον θεσμό της οικογενείας. Και η οικογένεια που προέρχεται από την ένωσι ανδρός και γυναικός, στερεά πρέπει να είναι και αδιάλυτος. Ο Χριστός ευλόγησε το Μυστήριον του γάμου στην Κανά. Για τον γάμο επίσης μιλάει και ο Απόστολος Παύλος και τον ονομάζει «μέγα μυστήριον». Είναι λοιπόν στερεά η διδασκαλία του Χριστού περί οικογενείας και δεν μπορεί να την καταργήση κανείς, ούτε άνθρωπος, ούτε Κράτος! Θέλησαν βεβαίως πολλά κράτη να την καταργήσουν και εφήρμοσαν τον πολιτικό γάμο. Εδημιούργησαν για τα παιδιά τους παιδικούς σταθμούς. Οικτρά ήσαν τα αποτελέσματα της εφαρμογής του ευκόλου διαζυγίου. Αλλ΄ούτε και τα άτομα δύνανται να διαλύσουν τον γάμο με την διαγωγή τους, με την ασυμφωνίαν των, ή την ανυπακοή του ενός εκ των δύο συζύγων, ή των τέκνων ακόμη, χωρίς συνέπειαν από τον θείον Νόμον. Θα συντριβή ο ένοχος. Ο χαλκολίβανος είναι σκληρός και όπου κι'αν πέσει συντρίβει. Γι'αυτό λέγει ότι οι πόδες Του είναι «όμοιοι χαλκολιβάνω». Οπου πέσουν τσακίζουν. Δυστυχώς στην οικογένεια των Θυατείρων συνέβαινε αυτό το τρομερό και αφού επαινεί τον Επίσκοπο δια τα έργα του, την πίστη του και την υπομονή του του κάνει λόγο γι' αυτό.
Ο Επίσκοπος είναι αξιέπαινος α) για τον ζήλο του με τον οποίον εργάζεται στην Εκκλησία, δια την πρόοδο του ποιμνίου του β) για την αγάπη του προς τον Θεόν γ) για τα έργα του προς τους πτωχούς, τους ασθενείς και τους πάσχοντας δ) για την πίστι του και την υπομονή του ε) και το σπουδαιότερο απ' όλα ότι προοδεύει διαρκώς. Ο Χριστιανός πρέπει να είναι πάντοτε ακμαίος πνευματικώς και ουδέποτε να γηράσκη ψυχικά. Οσο προχωρούν τα χρόνια και πλησιάζει προς την μισθαποδοσία, είναι ανάγκη όλο και περισσότερο να εντείνει τις δυνάμεις του. Προώδευε συνεχώς ο Θυατείρων υπερνικώντας έναν μεγάλο πειρασμό: την αμαρτωλή γυναίκα του. Λέγει δια τούτο ο Κύριος «αλλά έχω κατά σου ολίγα...». Μα Επίσκοπος θα πήτε και είχε σύζυγο; Μάλιστα. Στους πρώτους χρόνους η Εκκλησία στρατολογούσε τους αξιωματούχους της και εκ των εγγάμων. Εγγαμος ήταν ο Αγ. Σπυρίδων ο Επίσκοπος Τριμυθούντος, ο Γρηγόριος ο Νύσσης, αδελφός του Μ. Βασιλείου και ο πατήρ του Γρηγορίου του Θεολόγου. Αργότερα όμως εγενικεύθη ο θεσμός της αγαμίας των Επισκόπων με Κανόνα της Α΄Οικουμ. Συνόδου. Ο γάμος είναι εμπόδιο στον εργάτην του Ευαγγελίου και προ παντός στον Αρχιερέα. Ο ζήλος περιορίζεται, είναι τροχοπέδη. Περισσότερο ζήλο από τον Επίσκοπο των Θυατείρων δεν είναι εύκολο να έχη κανείς και όμως ελέγχεται από τον Κύριον, διότι η οικογένειά του δεν ήτο εν τάξει. Αποκ. Β΄20 -- Η γυναίκα του ήταν υποκρίτρια. Παρουσιαζόταν στον κόσμο σαν προφήτις, σαν κατηχήτρια δηλαδή και διδάσκαλος του Ευαγγελίου αλλά ο Θεός ο Παντογνώστης έβλεπε ότι στην πραγματικότητα πλανούσε τους Χριστιανούς να πέφτουν σε ακολασία και ειδωλολατρεία και αίρεσι. Μα θα πήτε: Τι έφταιγε αυτός; Αυτός ήταν καλός, ενάρετος, δραστήριος και θερμός Χριστιανός. Εκείνη ήταν η πηγή της υποκρισίας και της κακίας! Και όμως! Είχε ευθύνη. Ευθυνόταν πρώτον, διότι είχε πάρει τέτοια γυναίκα. Βεβαίως ήταν υποκρίτρια κι' έκρυβε το αληθινό της πρόσωπο. Ο Επίσκοπος όμως δεν επρόσεξε στην εκλογή τότε και τα πληρώνει τώρα με την ασυμφωνία στην οικογένεια και ελέγχεται από τον Θεό γι'αυτό. Ο,τι ελάττωμα έχει η γυναίκα ως άγαμος, θα το έχη και ως έγγαμος και μάλιστα σε χειρότερη μορφή αν δεν αλλάξη, αν δεν προκόψη στην αρετή και στην πίστι. Αυτό συνέβη με την σύζυγο του Θυατείρων, ήτο τότε στην ειδωλολατρία και συνέχιζε με έντονη την δραστηριότητά της. Γι' αυτό την ονομάζει Ιεζάβελ ο Θεός. Ποιά όμως ήτο η Ιεζάβελ; Γιατί την παρομοιάζει με εκείνη;
Η Ιεζάβελ ήταν πριγκήπισσα της Φοινίκης και πίστευε στην πλάνη των ειδώλων. Εγινε σύζυγος του Αχαάβ, βασιλέως του Ισραήλ, παρότι ο Θεός απηγόρευε στους Ισραηλίτες να παίρνουν ειδωλολάτρισσες για να μην παρασυρθούν στην ειδωλολατρεία. Ο Αχαάβ όμως δεν άκουσε την εντολή του Θεού, ενόμισε, ίσως, ότι θα την έφερνε στο σωστό δρόμο, και όμως τη έπαθε. Εγωίστρια καθώς ήταν και παμπόνηρη του πήρε τον αέρα, και εισήγαγε στο βασίλειό του, την Ιουδαία, την ειδωλολατρία, την λατρεία του Βάαλ και της Αστάρτης δηλαδή της Αφροδίτης. Επέβαλε ακόμη τα όργια και την αισχρότητα και τα άλση της αισχύνης, κατεδίωξε όσους πιστεύανε στον αληθινό Θεό, όλους τους Προφήτες και προ παντός τον Προφήτην Ηλία τον Θεσβίτη ο οποίος με ασύγκριτο θάρρος κατακεραύνωσε την ανηθικότητα της εποχής του και με ασυνήθη δριμύτητα ήλεγξε την αμαρτωλή Ιεζάβελ. Ετιμωρήθη βεβαίως, γι'αυτό ο Αχαάβ αλλά και η ασεβής Ιεζάβελ, σκληρά από τον Θεόν.. Τέτοια ήταν και η σύζυγος του Θυατείρων, κακή σαν την Ιεζάβελ. Αυτόν δε τον σύζυγό της δεν κατώρθωσε να τον παρασύρη αλλά παρέσυρε άλλους στην αμαρτία. Αλλά και ο Επίσκοπος σύζυγός της είχε ευθύνη, διότι την άφηνε χωρίς άμεσο έλεγχο και στενή επιτήρησι. «Αφείς την γυναίκά σου», λέγει. Ηταν η κεφαλή της γυναικός, ο αρχηγός της οικογενείας και ως εκ τούτου έπρεπε να την περιορίση. Πόσοι δυστυχώς, δεν υποδουλώνονται στις γυναίκες τους καίτοι κατά τα άλλα είναι καλοί. Δεν έχουν αυστηρότητα που είναι από τα καλύτερα παιδαγωγικά μέσα. Θα μεταχειρισθή, βεβαίως ο συνετός οικογενειάρχης πολλά μέσα. Τον καλό τρόπο, την νουθεσία, την προσευχή, αλλά και την τιμωρία. Αυστηρός πατέρας, καλή οικογένεια. Χαμένος οικογενειάρχης, κατά κρημνών η οικογένεια. Αλωνίζουν τότε εκεί όλοι. Γι' αυτό ακριβώς ευθύνεται ενώπιον του Θεού ο Θυατείρων και ελέγχεται.
Ο Θεός δίδει χρόνο για μετάνοια. Δεν τιμωρεί αμέσως, όταν όμως διαπιστώνη αμετακίνητη προσκόλλησι στην αμαρτία και άρνησι μετανοίας, τότε η τιμωρία του Θεού ξεσπά σαν καταιγίδα. Αποκ. Β΄21. Πολλοί επειδή διαπράττουν μιά, δυό, τρείς και πολλές φορές την αμαρτία και δεν βλέπουν να τιμωρούνται, ξεθαρρεύουν, νομίζουν ότι ο Θεός θα τα αμνηστεύση. Αλλ' όχι. «.....Κατά δε την σκληρότητά σου και αμετανόητον καρδίαν θησαυρίζεις σεαυτώ οργήν εν ημέρα οργής και αποκαλύψεως» (Ρωμ. Β΄3-5).
Αποκ. Β΄22 . 1) Η ασθένεια. «Βάλλω αυτήν εις κλίνην» λέγει. Γιατί; Για να θυμάται την αιτία της συμφοράς. Θα είναι λοιπόν κλίνη οδύνης. «Και τους μοιχεύοντας μετ' αυτής εις θλίψιν μεγάλην», λέγει. Ευθύνονται αμφότεροι, διότι κι' οι δύο υπέγραψαν για να γίνη η αμαρτία. 2) Η τιμωρία των τέκνων. «Και τα τέκνα αυτής αποκτενώ εν θανάτω». Δευτέρα τιμωρία αυτή, πιό δυνατή από την πρώτη. Γιατί τα παιδιά της; Διότι αυτό θα την πονούσε πιο πολύ. Η μάνα δέχεται να υποφέρη αυτή, αλλ' όχι και τα παιδιά της, για τις αμαρτίες τις δικές της. Το σπουδαίο είναι ότι ο Θεός τιμωρεί τα παιδιά και με την κληρονομικότητα. Προχωρεί η τιμωρία μέχρι τρίτης και τετάρτης γενεάς! Το παρετήρησαν αυτό και οι αρχαίοι. «Οι πατέρες έφαγον όμφακας και οι οδόντες των τέκνων εγομφίασαν», έλεγον. Δηλαδή οι γονείς έφαγαν αγουρίδες και τα δόντια των παιδιών τους εμούδιασαν. 3) Η εντροπή. «Και γνώσονται πάσαι αι εκκλησίαι, ότι εγώ ειμί ο ερευνών νεφρούς και καρδίας, και δώσω υμίν εκάστω κατά τα έργα υμών». Υποκρίτρια ήταν η σύζυγος των Θυατείρων. Εσκέπαζεν την αμαρτία της από τα μάτια όλων. Με το κτύπημα όμως, που της δίνει τώρα ο Θεός, την ξεσκεπάζει. Ενόμιζεν πώς δεν την έβλεπε κανείς. Και όμως την έβλεπε «ο ετάζων νεφρούς και καρδίας». Και τώρα έγινε παράδειγμα σ'όλες τις Εκκλησίες. Ο οφθαλμός του Θεού φοβερός. Παρακολουθεί αλάνθαστα με το μάτι Του, που είναι «ως φλόγα πυρός», όπου και αν κρυφτή, τον αμαρτωλό. Δεν ξεφεύγει τίποτε από το μάτι της Θείας Δίκης Του. Και τον βλέπει, όχι μόνον ο Θεός που είναι Παντογνώστης, αλλά και οι άνθρωποι του Θεού πολλές φορές, που έχουν διορατικό χάρισμα.Η σκέψις της πανταχού παρουσίας του Θεού, συνεκράτησε και τον Πάγκαλο Ιωσήφ απο την αμαρτία, όταν η κυρία του, η σύζυγος του Πετεφρή, του Πρωθυπουργού της Αιγύπτου, τον τραβούσε από το ρούχο να πέση στην ανηθικότητα. «Πώς ποιήσω το ρήμα το πονηρόν τούτο, και αμαρτήσομαι εναντίον του Θεού;» είπε, και αντέδρασε με πείσμα στο δόλωμα της αμαρτίας.
Ερωτήσανε κάποτε έναν ασκητή, τι δουλειά κάνει ο Σατανάς και απήντησε ότι κρατεί στο ένα χέρι το κεντρί, στον ώμο του ένα πάπλωμα και στο άλλο χέρι μία σάλπιγγα. Και όταν τον ερώτησαν τι τα θέλει αυτά είπε ότι: Με το κεντρί, σπρώχνει τον άνθρωπο στην αμαρτία. Και επειδή εκείνος διστάζει ν'αμαρτήση φοβούμενος μήπως αποκαλυφθή και τον δούν, του λέγει ο Σατανάς «Μη φοβάσαι. Θα σέ σκεπάσω εγώ με το πάπλωμα.» Και πράγματι, τον σκεπάζει προσωρινά. Κατόπιν όμως του παίρνει το πάπλωμα, τον ξεσκεπάζει και τον διαπομπεύει, φωνάζοντας με την σάλπιγγα να ρθούνε οι άνθρωποι να τον δούν αμαρτάνοντα!!!
Τί φταίνε, θα πή τώρα κανείς, τα τέκνα αυτής και τα εθανάτωσε παραδειγματικά ο Θεός; Φαίνεται, ότι και εκείνα ακολουθούσανε το παράδειγμα και την διδασκαλία της μητέρας τους. Η οικογένεια αυτή ήταν διχασμένη όπως ήταν και η Εκκλησία των Θυατείρων. Αλλοι ακολουθούσαν τον Επίσκοπο και ήσαν πιστοί στην διδασκαλία του Χριστού και άλλοι ακολουθούσαν την γυναίκα του που τους έλεγε ότι κοντά της θα μάθουν την βαθυτέρα γνώσι «τα βαθέα του Σατανά». Τί ήσαν αυτά τα βαθέα του Σατανά; Ηταν ο αποκρυφισμός, η μαγεία, η αστρολογία, ο πνευματισμός. Μεγάλη πέρασι είχανε τότε αυτά τα σατανικά έργα.
Ο Θεός όμως, αυτούς που είχανε την διδαχή Του και ακολουθούσαν τον πνευματικό τους πατέρα στα Θυάτειρα, τους παρακολουθεί και τους βραβεύει. 1) Τους ενισχύει. Διατί; Για να μένουν προσηλωμένοι σ'αυτά και να κρατήσουν τον θησαυρό της αγνότητός τους, μέχρις ότου έλθη να τους παραλάβη διά του θανάτου ή κατά την Δευτέραν Παρουσίαν Του. Αποκ. Β΄24. Πώς όμως θα κρατούσαν οι κάτοικοι των Θυατείρων τον θυσαυρό της αγνότητος; Θά το πετύχαιναν μονο με την σκέψι, ότι θα ήρχετο ο Κύριος να τους ζητήση λόγον εν ημέρα Κρίσεως. Αλλά αυτό ισχύει πάντα και για κάθε πιστό κάθε εποχής και γενεάς. Το θηρίο της σαρκός είναι άγριο και δυσκαταγώνιστο και μόνον ο φόβος του Θεού και η Χάρις Του μπορούν να το τιθασεύσουν. Ο Θεός που αρέσκεται και θέλει τον ανεκτίμητο θησαυρό της αγνότητος, ενισχύει με την Χάριν Του εκείνους, που αγωνίζονται να τον κρατήσουν.
2) Τους αναβιβάζει. Που; Στην οικογένεια του Θεού Καθιστά ο Θεός τον άνθρωπο έντιμο τέκνο του Θεού, μέλος της Βασιλείας των Ουρανών, κληρονόμο Θεού και συγκληρονόμο Χριστού!! Αποκ. Β΄26. Θα λάβη σαν αμοιβή, την υιοθεσία. Θα λάβη επίσης και εξουσία, όπως πήρε και ο Χριστός και ως άνθρωπος. Ο Κύριος έγινε υπάκουος στον Πατέρα Του μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρικού. Εκείνος που θα μείνη ως το τέλος πιστός και θα νικήση την αμαρτία στη ζωή του, αυτός θα λάβη δύναμι και βασιλικη εξουσία από τον Θεόν, όπως ο Χριστός, επί των απίστων. Θα συντρίψη αυτούς που αγωνίζονταν να τον παρασύρουν στην αμαρτία εν ράβδω σιδηρά. Αυτοί, θα εντρέπωνται έπειτα να τον δούνε. Θα αναγνωρίσουν κάποτε την αγιότητά του και θα πέσουν στα πόδια του συντετριμμένοι. Δεν θα μπορούν να τον ατενίσουν στην Βασιλεία του Θεού, εκεί, που θα λάμπει σαν αστέρι πρώτου μεγέθους.
3) Τους βραβεύει. Τους δίδει ως έπαθον «τον αστέρα τον πρωϊνόν» που προαναγγέλει την ημέρα. Αυτός ο άνθρωπος που θα νικήση και θα μείνη καθαρός, θα απολαύση την χαρά και την λαμπρότητα που θα φέρη εις τους δικαίους η ανατολή της μελλούσης ζωής, η οποία δεν θα δύση ποτέ.
Αποκ. Β΄29 Δύο δρόμοι υπάρχουν. Ο δρόμος του Χριστού, και ο δρόμος του Σατανά. Ο ένας βγάζει στην ευτυχία και ο άλλος στην καταστροφή, όπως είδαμε. Ο ένας στον Παράδεισο και ο άλλος στην Κόλασι. Το Πνεύμα το Αγιο τα είπε αυτά όχι μόνον για τον Επίσκοπο των Θυατείρων, αλλά τα βροντοφωνάζει και για κάθε μέλος της Εκκλησίας, επομένως και για μάς. Αυτό είναι τόσο απλό και κατανοητό, που δεν θέλει ερμηνεία παρά μόνον εφαρμογή.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

7
Η Λυχνία των Σάρδεων

Οι Σάρδεις ηταν παλαιά πρωτεύουσα του βασιλείου της Λυδίας. Κατά την εποχή της Αποκαλύψεως είχε χάσει την παλαιά της ακμή και ζωή . Απλώς φυτοζωούσε. Τέτοια ήταν και η πνευματική ζωή του Επισκόπου των Σάρδεων. «Το όνομα έχεις ότι ζής και νεκρός εί». Του λέγει ο Χριστός. Τον κατηγορεί για εσωτερική ψυχική νέκρωση. Αποκ. Γ΄1. Εδώ ο Κύριος ονομάζει τον Εαυτόν Του «ο έχων τα επτά πνεύματα», διότι πρόκειται να τον ελέγξη για ζητήματα, που είναι ούτως ειπείν, στην αρμοδιότητα του Αγίου Πνεύματος. Να δούμε όμως τί είναι τα επτά πνεύματα; Τα επτά πνεύματα είναι το Αγιον Πνεύμα εν τη πληρότητί του. Ο αριθμός επτά στην Αγ. Γραφή είναι ιερός και σημαίνει το πλήρες, το όλον. Οταν λέγη εδώ «τα επτά πνεύματα», θέλει να πή το Αγ. Πνεύμα με όλες τις ιδιότητές Του. Με τα λόγια αυτά ελέγχει ο Χριστός τον Επίσκοπο. Του λέγει ότι δεν έχει την Χάριν του Αγίου Πνεύματος. Δεν αφήνεις να ενεργήση μέσα σου Η Χάρις του Αγίου Πνεύματος. Η διακοπή αυτή με το Άγιον Πνεύμα του έφερε αυτή την νέκρωσι την ψυχική.


Πράγματι το Άγιον Πνεύμα είναι ΖΩΗ πραγματική. Είναι δύναμις ζωοποιός και ζωής χορηγός. «Η δε γή ήν αόρατος και ακατασκεύαστος και σκότος επάνω της αβύσσου. Και Πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος» (Γεν. Α΄2). Το Πνεύμα του Θεού, επεφέρετο και επώαζε, ούτως ειπείν, τον κόσμον. Από δε τον ζωοποιόν εκείνον επωασμό ξεπήδησε όλη η Δημιουργία, ζώσα και σφριγηλή. Αυτό το Πνεύμα έκτοτε είναι «η δημιουργική και συνεκτική αιτία» των πάντων. Αυτό συνέχει και συγκροτεί και συγκρατεί όλη την Κτίσι. Αυτό παραμένει έκτοτε στην Εκκλησία και παρέχει στον κάθε Χριστιανό, που ολόθερμα πιστεύει, την ζωοποιό Χάρι, την Θεία Χάρι. Τί είναι η Θεία Χάρις; Είναι δώρο υπερφυσικό. Μεταδίδεται δωρεάν και κατά χάριν. Χάρισμα δηλαδή δίδεται. Γι' αυτό, άλλωστε λέγεται και «δωρεά του Αγίου Πνεύματος». Η Θεία Χάρις 1) είναι ακατάληπτη. Δεν θα μπορέσετε να Της δώσετε ορισμόν, να την καθορίσετε. Οι άνθρωποι μόνο αν Την δοκιμάσουν μπορούν να Την νοιώσουν.2) είναι αόρατη. Μεταδίδεται με τα Μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας που είναι οι αγωγοί της αοράτου Θ. Χάριτος. Ισως μάλιστα και ο αριθμός επτά που λέγει η Αποκάλυψις να υποδηλώνη τα επτά Μυστήρια. Η Θεία Χάρις βεβαίως δεν φαίνεται, φαίνονται όμως τα αποτελέσματα! Μα Επίσκοπος αυτός, θα πήτε, που ζούσε όλη την ημέρα μέσα στα Μυστήρια και δεν έπαιρνε την Θ. Χάριν; Δυστυχώς. Διότι και ο σιδηροσωλήνας ή το τσιμεντένιο αυλάκι, από το οποίον περνά το νερό, παίρνει τίποτε; Ποτίζεται; Ασφαλώς όχι. Το Πνεύμα το Άγιον, η Θ. Χάρις δεν ζωογονεί πνευματικά εκείνους που είναι σκληροί και έχουν γίνει οι καρδιές τους σαν τσιμέντο. Η δε ζωή αυτή η πνευματική που δίδει το Αγ. Πνεύμα, είναι η πραγματική ζωή. Η άλλη ζωή , η κοσμική, του εγωϊσμού, της αφροσύνης, της κενοδοξίας, η υλική και σαρκική γενικά απο την οποία λείπει η παρουσία του Αγ. Πνεύματος καταντά ζωή κτηνώδης. Με την Θ. Χάριν ο άνθρωπος ζωοποιείται. Εξομολογείται π.χ. κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων και αμέσως ζωντανεύει πνευματικά. Αλλάζει, μεταβάλλεται, γίνεται άλλος άνθρωπος. Τον βλέπουν οι άλλοι και εκπλήττονται. 3) Την αισθάνεται την Θ. Χάριν ο άνθρωπος. Παίρνει δηλαδή ο άνθρωπος τις ιδιότητες του Αγ. Πνεύματος α) παίρνει ζήλον. Είναι τότε όλος φωτιά και φλόγα. Γινόμαστε τότε θερμουργοί. Ο πρώην ψυχρός γίνεται ζηλωτής και με ενδιαφέρον για την σωτηρία του και την Πίστι του β) αποκτά χαρά. Όντως πόσην χαράν αισθάνεται επί παραδείγματι ο άνθρωπος μετά την Εξομολόγησι και την Θ. Κοινωνία γ) λαμβάνει φώς. Με πύρινες γλώσσες δεν κατέβηκε την ημέρα της Πεντηκοστής στους Αποστόλους το Αγ. Πνεύμα για να δείξη ότι είναι φώς; Αι, λοιπόν. Φώς γίνεται κι αυτός και φωτίζει και άλλους στα μεγάλα ζητήματα του προορισμού και της σωτηρίας δ) Οπλίζεται με δύναμι. Γίνεται ο άνθρωπος, σαν το δένδρο που ποτίζεται με άφθονο νερό. Θάλλει και είναι φορτωμένο από καρπούς. Αισθάνεται ο άνθρωπος τότε τον εαυτό του δυνατό. Κόβει τα ελαττώματά του και τα πάθη του με ευκολία. Και εύκολα αποκτά τις αρετές του Πνεύματος. «Ο δε καρπός του Πνεύματος εστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ. Ε΄22).


Δυστυχώς ο Επίσκοπος Σάρδεων δεν το είχε για τον εαυτό του. Το έλαβε βεβαίως διά του Βαπτίσματος και δια της χειροτονίας, αλλά δεν το εχρησιμοποίησε δια τον εαυτόν του. Δι'αυτό του λέγει ο Κύριος «Τάδε λέγει ο έχων τα επτά Πνεύματα του Θεού και τους επτά αστέρας». Οι επτά αστέρες είναι οι επτά Αγγελοι των Εκκλησιών δηλαδή οι Επίσκοποι. Ενας από τους επτά αυτούς αστέρας ήτο και ο Σάρδεων.
Ο Χριστός τους έχει τάξει τους Επισκόπους και γενικά τους Κληρικούς ως φορείς του Αγίου Πνεύματος. Είναι σαν τα καλώδια του ηλεκτρικού που παίρνουν απο το εργοστάσιο το ρεύμα και το διοχετεύουν παντού. Ετσι και αυτοί παίρνουν από το Πνεύμα του Θεού την Χάριν και την μεταδίδουν εις τους πιστούς. Ετσι δια μέσου του Κλήρου μεταδίδει ο Χριστός την ζωοποιό Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Αστέρες είναι οι Επίσκοποι και πρέπει να λάμπουν και αυτοί σαν αστέρες. Πρέπει να είναι και αυτοί προηγουμένως φώς. Να λάμπουν από ζωή πνευματική. Η λάμπα αν δεν φωτισθή πρώτη αυτή, πώς θα φωτίση τους άλλους; Περιμένεις ζωή από τον νεκρό; Από το πρωί ως το βράδυ και απο το βράδυ ως το πρωί κάθε Κληρικός θα έχη Λειτουργίες, βαπτίσεις, στέφανα, εξομολογήσεις. Ζη μεσα στα Μυστήρια, στη Θ. Χάρι. Και όμως ο Κληρικός αν δεν προσέξη, μπορεί να νεκρωθή. Αυτό συνέβαινε με τον Επίσκοπο των Σάρδεων. Μήπως και σήμερα πολλοί Χριστιανοί δεν είναι σαν τον Σάρδεων νεκροί; Κτυπούν οι καμπάνες για την Εκκλησία κι' εκείνοι είναι βυθισμένοι στον λήθαργο του ύπνου. Δεν ακούνε να έλθουν. Μπορεί να ακούση ο πεθαμένος; Υπάρχουν βιβλία θρησκευτικά και περιοδικά και κυρίως η Αγία Γραφή. Δεν τα διαβάζει αυτός. Διαβάζει ο πεθαμένος; Μερικοί μάλιστα ούτε και το όνομα το Χριστιανικό δεν εκράτησαν. Αλλάξανε και τα Χριστιανικά τους ονόματα και έχουν ονόματα που δίδουν στα σκυλιά! Λουλού, Τοτός, Νανά, Λελές, Μικές, Μιμίκος κλπ Και όμως τα Χριστιανικά ονόματα, έχουν μεγάλη σημασία και υποβοηθούν στην αρετή. Αλλ' όταν έρχεται η πνευματική νέκρωσις μέσα στ' άλλα τα τρομερά που παθαίνει ο άνθρωπος χάνει σιγά-σιγά και τ' όνομά του!


Ο Χριστός ζητεί διόρθωσιν


Έπειτα από τον έλεγχο του Επισκόπου των Σάρδεων ο Κύριος του υποδεικνύει τον δρόμον της διορθώσεως. Πώς θα διορθωθή; Αποκ. Γ΄2. 1) «Γίνου γρηγορών». Δηλαδή γίνε προσεκτικός και άγρυπνος. Πόλεμος αγαπητέ γίνεται και εχθροί γύρω σε περιβάλλουν με όπλα. Εάν δεν έχης τα μάτια σου τέσσαρα πώς θα ζήσης; Ναρκοθετημένο είναι παντού το μέτωπο. «εν μέσω παγίδων διαβαίνομεν και επί επάλξεων περιπατούμεν». Ο Μ. Αντώνιος ένα πρωί ήτο περίλυπος. -- Γιατί είσαι λυπημένος; τον ερωτούν οι μαθηταί του. -- Βλέπω, λέγει, σ'όλον τον κόσμον παγίδες που τις έχει κρύψει ο Σατανάς γιά να παγιδεύση τους ανθρώπους. Πού να πατήση κανείς; Προσοχή λοιπόν παντού, από την αμέλεια, από τα πάθη, από το νεκρό περιβάλλον και γενικώς από την αμαρτία. Ο σκοπός, εν ώρα πολέμου, δεν κοιμάται. Κοιμήθηκε ή έμεινε για λίγο απρόσεκτος; Τον συνέλαβε ο εχθρός! 2) με την δραστηριότητα -- Η μετάνοια συνοδεύεται κι' από ζήλο ιεραποστολικό. Γι' αυτό λέγει ο Κύριος στον Πέτρο, ότι θα δοκιμασθή η πίστις του και θα έχη τρομερή πτώσι, αλλά με την προσευχή του Χριστού δεν θα την χάση τελείως και θα επιστρέψη. Οταν δε επιστρέψη να φροντίση να στηρίξη την πίστιν των αδελφών του. «Και σύ ποτε επιστρέψας στήριξον τους αδελφούς σου» (Λουκ. ΚΒ΄32). Ο Παύλος όταν επέστρεψε στο Χριστό, περιέρχεται Ανατολή και Δύσι ευαγγελιζόμενος και κηρύττων. Και όποιος εξομολογείται θα φέρη και άλλον στην εξομολόγησι και εις τον Χριστόν. Τότε βλέπει τον ζήλον του να φουντώνη. Δεν τον χωράει ο τόπος να βλέπη τους άλλους τραυματίες και σακατεμένους από την αμαρτία, χαμένους και κολαζομένους. Θα τρέξη σε βοήθειά τους. Είναι εντολή Θεού. «Ιερείς παρακαλείτε- παρακαλείτε τον λαόν μου» λέγει. Θα τρέξη να του δώση ένα βιβλίο θρησκευτικό, να τον οδηγήση στα Μυστήρια, στο κήρυγμα, σαν την κλώσσα, που όταν βρή σπόρους καλεί και τα κλωσσόπουλα διά να φάγουν και αυτά. Πόσην όμως χαρά αισθάνεται κατόπιν από κάθε έργο. Θεάρεστο και ιεραποστολικό ο άνθρωπος!!! 3) Με τη προσπάθεια. Θα διορθωθή και θα μπορέση με την προσπάθεια να βρεθή τέλειος ενώπιον του Θεού. Πρέπει να προσέχομε την τελειότητα. Αποκ. Γ΄2 «Ου γάρ εύρηκά σου τα έργα πεπληρωμένα ενώπιον του Θεού μου», του τονίζει. Ο Θεός θέλει «πεπληρωμένα» τα έργα. Δηλαδή ολοκληρωμένα και γεμάτα. Θέλει χριστιανική ζωή με ακρίβεια, όχι λειψά και ατελή. Η ημέρα του πρέπει να διέρχεται όσο το δυνατό τελεία. «Την ημέραν πάσαν, τελείαν, αγίαν, ειρηνικήν και αναμάρτητον» ζητούμε από τον Θεό στη θ. Λειτουργία. Πρέπει λοιπόν να βάλουμε για σκοπό μας τον Ουρανό. Την τελειότητα ζητεί ο Κυριος «Γίνεσθε τέλειοι», λέγει. Αλλά την τελειότητα θα την αποκτήση λίγη -- λίγη, τα έργα της κάθε ημέρας να είναι «πεπληρωμένα». Οταν τα έργα της μίας ημέρας είναι τέλεια, το ίδιο και της δευτέρας τότε και ολόκληρη η ζωή μας θα είναι σωστή, όπως την θέλει ο Θεός. Δυστυχώς οι περισσότεροι τα έργα μας τα κάμνομε μισά. Σκέψου την τελειότητα και θα είσαι ζωντανός. Ο ερμηνευτής της Αποκαλύψεως Ανδρέας λέγει: «Ου γαρ η αρχή των αγαθών έργων στεφανοί τον εργάτην, αλλά το πλήρωμα». Το στεφάνι δίδεται στο τέλος. 4) Με την σκέψι του πρώτου ζήλου. Σκέψου λέγει στον Επίσκοπο ότι δεν είναι δύσκολο. Τον δρόμο τον ξέρεις. Τον επέρασες σύ ο ίδιος. Θυμήσου τον ζήλον, με τον οποίον έχεις παραλάβει το Ευαγγέλιον. Το ίδιον είναι να ανοίγης δρόμο στα χιόνια και τα άγρια βουνά και το ίδιο να βαδίζης την πεπατημένη; Εσβησε η φωτιά; Ξανάναψέ τη, γρήγορα προτού σε νεκρώση η παγωνιά. Πήρες άλλον δρόμον και πλανάσαι; Γύρνα πίσω. Μετανόησε. Κάμε μεταβολή.
Αυτά τα μέσα συνιστά ο Κύριος εις τον Σάρδεων, για ν'απαλλαγή από την πνευματική νέκρωσι και ν' αποκτήση ζωή πνευματική. Εάν όμως δεν θελήση να συμμορφωθή του προλέγει και την τιμωρία του.


Ποιές θα είναι οι κυρώσεις;
Ο αιφνίδιος θάνατος. Αποκ Γ΄3. Και είναι τιμωρία αυτή, θα πήτε; Μάλιστα! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη. Διότι δεν του δίδεται καιρός πλέον του ανθρώπου να ετοιμασθή. Πολλοί λέγουν, ότι ο αιφνίδιος θάνατος είναι ο καλύτερος, διότι ξεγνοιάζουν. Φεύγουν χωρίς πόνους. Όχι! Γιά τους πνευματικά νεκρούς είναι η χειρότερη τιμωρία. Τί και αν υποφέρη κανείς μερικές ημέρες; Θα του δοθή όμως καιρός να καλέση τον Ιερέα, να εξομολογηθή, να κοινωνήση, να συγχωρηθή, να κάμη ελεημοσύνες και αφιερώματα και να προετοιμασθή. Γι' αυτό και η Εκκλησία εύχεται καθ' εκάστην να μας φυλάξη ο Θεός από αιφνίδιον θάνατον. Όπως βλέπετε ο Θεός εκείνους, οι οποίοι κωφεύουν στις συνεχείς προσκλήσεις, που τους κάνει δια των επτά Πνευμάτων δηλαδή του Πνεύματος του Αγίου, τους εγκαταλείπει. Αυτή είναι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος ήτις «ουκ αφεθήσεται αυτώ ούτε εν τω νύν αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι» (Ματθ. ΙΒ΄32). Προσοχή Χριστιανέ, ο Θεός ου μυκτηρίζεται. Φέρνει περιστάσεις, αλλά δεν μας περιμένει επ ' άπειρον.
Πώς θα αμείψη τους ηθικούς;
Μή δικαιολογούμεθα ότι δεν έχομε καλούς Ιερείς και Αρχιερείς. Δυνάμεθα να προφυλαχθούμε από την αμαρτία, έστω και αν δεν υπάρχουν ζηλωταί προϊστάμενοι, έστω και αν το περιβάλλον είναι ψυχρό και βρωμερό. Παράδειγμα αι Σάρδεις και ο Επίσκοπος. Εκείνος ήτο νεκρός πνευματικά και το περιβάλλον του χείριστο, εν τούτοις υπήρχαν εκεί μερικά πρόσωπα, που δεν εμόλυναν τα ενδύματά τους με την αμαρτία της ανηθικότηταος και του λέγει ο Κύριος Αποκ. Γ΄4. «Αλλά έχει ολίγα ονόματα εν Σάρδεσιν, α ουκ εμόλυναν τα ιμάτια αυτών και περιπατήσουσι μετ' εμού εν λευκοίς ότι άξιοι εισίν». Ο Θεός θα τους αμείψη. Πώς όμως; 1) Με τη αγιότητα. Αυτός ο οποίος αγωνίζεται κατά πάσης αμαρτίας και δή της αισχρότητος, θα ντυθή με λευκα ιμάτια. Μόνον δια της Χάριτος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού αποκτάται η αγιότης. Μακράν του Χριστού και των Μυστηρίων είναι αδύνατος η αγιότης και η καθαρότης. Τους είδε τους αγωνιστάς της ηθικής εις την Βασιλείαν του Θεού ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. 2) Με την αθανασία. Αποκ. Γ΄5. Οποιος μολύνει τα ιμάτιά του με αμαρτίες, τον διαγράφει από το βιβλίο της ζωής ο Θεός. Ο αγωνιζόμενος να διατηρήση την αγιότητά του θα λάβη ως αμοιβήν την αθανασία και δεν θα εξαλειφθή το όνομά του εκ της βίβλου της ζωής. 3) Με δόξαν και τιμήν. Θα τον ομολογήση ο Χριστός Ιδικόν Του, όταν σύμπας ο επίγειος και ουράνιος κόσμος θα είναι συγκεντρωμένος εις το μέγα εκείνο Κριτήριο, όπου θα κρίνεται παντοτεινά και οριστικά η τύχη ενός εκάστου!
Αυτή λοιπόν είναι η αμοιβή των αγωνιζομένων κατά της ανηθικότητος: Αγιότης, Αθανασία, Δόξα, Ζωή παντοτεινή με τον Θεόν ευτυχισμένη! Αυτά σημειωτέον εγράφησαν δι' όλην την Εκκλησίαν όλων των αιώνων. Αποκ. Γ΄6. Ας εξετάσωμεν λοιπόν και ημείς τον εαυτόν μας. Είμαστε άξιοι; Μήπως ζούμε σε περιβάλλον αδιάφορο και διεφθαρμένο; Μήπως υπάρχουν σχέσεις αμαρτωλές; Αλλοίμονον τότε! Αλλά και άν, άνθρωπε έπεσες σε λάσπη, μη τα χάνης. Συγκέντρωσε τις δυνάμεις σου, προσευχήσου και αμέσως σήκω να καθαρισθής με τα Μυστήρια, με την Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Η Χάρις αυτή θα μας διατηρήση αγνούς και καθαρούς.




fotiniaspida
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

8
Η Λυχνία της Φιλαδελφείας


Η Φιλαδέλφεια είχε κτισθή υπό του βασιλέως της Περγάμου Αττάλου. Ηταν Ελληνικωτάτη και ευρίσκετο νοτιοδυτικά των Σάρδεων. Κατόπιν επί Τιβερίου ωνομάσθηκε Νεοκαισάρεια. Ηταν σχετικά μικρή πόλις. Εν τούτοις ο Επίσκοπός της δούλευε ιεραποστολικά. Γι' αυτόν τον λόγο ο Κύριος στην αρχή μεταχειρίζεται γιά τίτλους του Παναγίου Ονόματός Του λέξεις που αρμόζουν στην ιεραποστολική ιδιότητα. Αποκ. Γ΄7. Και εν πρώτοις ονομάζεται εδώ ο Κύριος ειδικώς, «Αγιος» για να του υπενθυμίση, ότι αυτό είναι το έργο του Επισκόπου, να κάνη δηλαδή αγίους. Να προετοιμάζη και να κατευθύνη τους ανθρώπους, στο δρόμο της αρετής και της Αγιότητος. Αγιος δε τί σημαίνει; Οχι μόνο, όπως νομίζουν οι πολλοί, θαυματουργός και άνθρωπος του Θεού, αλλά άνθρωπος χωρισμένος εντελώς από την αμαρτία. Αγιος είναι εκείνος, που δεν έχει σχέσιν με την αμαρτία, που είναι γεμάτος αρετές. Ο Χριστός είναι Όμοιος με τον Πατέρα στην αγιότητα. Ουδείς, ουδέ αυτοί οι πολέμιοί Του, αρνούνται την αγιότητα του Χριστού! Οι Ρενάν, Ρουσσώ, Βολταίρος κ.λ.π. αντίχριστοι και πολέμιοι του Χριστού, όταν φθάνουν στην αγιότητά Του, σταματούν και αποκαλύπτονται. Το σύνθημα της ζωής μας πρέπει να είναι τούτο: Να μοιάσωμε του Χριστού και στη σκέψι και στην εργασία και στην αγάπη και στη θυσία. Νά γίνωμε με άλλα λόγια, άγιοί σαν τον Κύριο.
Αυτός είναι ο προορισμός μας. Δυστυχώς όμως οι πολλοί αγνοούν τον προορισμό τους αυτόν. Δεν ξέρουν γιατί ζούν Κανένα προορισμό δεν έχουν στην ζωή τους. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ζούν ασκόπως και πεθαίνουν στο τέλος, αλλά που πηγαίνουν; Τί κρίμα!
Οι άνθρωποι που γνώρισαν το θέλημα του Θεού, τον Χριστόν και τον προορισμό τους, πρέπει να τραβήξουν και τους άλλους στον δρόμο του Θεού. Αυτό έκαμε άλλωστε και ο Κύριος, όταν ήλθε στη γή (και γιαυτό ήλθε). «Καθώς απέσταλκέ με ο Πατήρ καγώ πέμπω υμάς» είπε προς του Αποστόλους. Οι Επίσκοποι που είναι διάδοχοι των Αποστόλων είναι Απόστολοι!
Διαβάζουμε «Τάδε λέγει ο άγιος, ο αληθινός». Εδώ προσθέτει το αληθινός, διότι την αγιότητα ο Κύριος την έχει εξ Εαυτού. Δεν την πήρε δανεική. Δεν μεταβλήθηκε σε Αγιο. Γεννήθηκε «πρό πάντων των αιώνων Αγιος». Διότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας, για τον Οποίο μιλάει όλη η Παλαιά Διαθήκη. Είναι ο απόγονος του Δαβίδ.

«Ο έχων την κλείν Δαβίδ, ο ανοίγων και ουδείς κλείσει, ο κλείνων και ουδείς ανοίξει». Τα όσα γράφτηκαν στην Παλαιά Διαθήκη ήσαν συνεσκιασμένα και αινιγματώδη. Γιαυτό χρειάζεται κλειδί για να ανοίξη κανείς και να εισέλθη και εννοήση την ουσία των θεοπνεύστων λόγων της. Το κλειδί όμως αυτό είναι ο Χριστός. Χωρίς τον Χριστόν είναι κλειστά και ακατανόητα. Διά του Ι. Χριστού εξηγούνται τα μυστήρια του Ουρανού, του πνευματικού και αοράτου κόσμου. Χωρίς τον Ι.Χριστόν παραμένουν όλα κλειστά, σκοτεινά και άγνωστα. Χωρίς να φωτίση ο Χριστός, δεν μπορεί να έλθη ο άλλος στην Πίστι του Χριστού. Ας κηρύττη ο μεγαλύτερος ιεροκήρυκας, δεν κάμνει τίποτε, αν δεν ανοίξη τήν καρδιά του ακροατηρίου του ο Χριστός. Εις του Φιλίππους, ωμιλούσε ο Απ. Παύλος προς το πλήθος, αλλά μόνον της Λυδίας, της προφυροπώλιδος άνοιξε ο Θεός τον νού και την καρδιά και πίστεψε. «Χωρίς Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». (Ιωαν. ΙΕ΄5).
Αποκ. Γ΄8. Φαίνεται οτι ο Επίσκοπος δεν είχε μεγάλη επισκοπική περιφέρεια και δεν εγνώριζε γράμματα πολλά. Δεν είχε πολλές σωματικές και πνευματικές δυνάμεις. Μικρή δύναμι είχε. Αυτήν όμως την δύναμι, που είχε, την διέθετε ολύψυχα και ολόκληρη. Εκανε το καθήκον του και με το παραπάνω. Επομένως ας μή λέγη κανείς, ότι δεν είμαι Μητροπολίτης, Ιεροκήρυξ, Ιερεύς. Δεν ξεύρω γράμματα, και επομένως δεν μπορώ να εργασθώ ιεραποστολικά. Αυτά είναι δικαιολογίες. Εργάσου με όση δύναμι έχεις και ο Θεός ετοιμάζη την αμοιβή σου.


Η Αμοιβή


Αποκ. Γ΄9. Διά τους Ιεραποστολικούς αγώνες του, τους κόπους και τις ταλαιπωρίες τον αμείβει πλουσιοπαρόχως ο Θεός τον Φιλαδελφείας. Ποιές είναι οι αμοιβές; 1) Η αναγνώρισις υπο των εχθρών του. Θα φέρω τους Ιουδαίους που σε πολεμούν, να σε προσκυνήσουν, του λέγει. Διωγμούς πολλούς πέρασε ενώ προσπαθούσε να τους συνεφέρη, να τους σώση. Αυτοί τον κατατρέχανε να τον ξεκάνουν. Αλλά εκείνος έμεινε αλύγιστος. «Και ουκ ηρνήσω το Ονομά Μου». Η ψυχή ζητεί αποκατάστασιν. Ο Θεός λέγει και στον Κύριο «Κάθου εκ δεξιών μου, έως αν θώ τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου» (Εβρ. Α΄13). «Παν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και πάσα γλώσσα εξομολογήσηται, ότι Κύριος Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού Πατρός» (Φιλιπ. Β΄10). 2) Η προστασία Του. Ο Θεός παρέχει στον εργαζόμενο τα έργα Του προστασία εν ώρα πειρασμού και κινδύνου. Αποκ. Γ΄10. «Οφθαλμοί Κυρίου επί δικαίους και ώτα Αυτού εις δέησιν αυτών», λέγει η Γραφή. Τα μάτια του Κυρίου προσέχουν τους εναρέτους και τα αυτιά Του είναι έτοιμα ν'ακούσουν την δέησι, την παράκλησίν τους. Οι εργαζόμενοι για τον αγιασμό και την σωτηρία και των άλλων είναι τα πλέον αξιαγάπητα πρόσωπα του Θεού. Ποιόν αγαπάς και υποστηρίζεις περισσότερο στην ανάγκη του; Εκείνον που δεν σου κάμνει κακό απλώς ή εκείνον που ενδιαφέρεται και κόπτεται για σένα και το σπίτι σου και την εργασία σου; Ασφαλώς τον δεύτερο. 3) Η χορήγησις του στεφάνου. Αποκ. Γ΄11. Εδώ τον παρακινεί και τον τονώνει για να μή χάση τον στέφανον. Του λέγει ότι λίγος καιρός μένει να κουρασθής. Δείξε υπομονή. Θα έλθω γρήγορα. Κράτησε την πίστι και την υπομονή σου, διότι μπορεί σε κανέναν δυνατό πειρασμό και διωγμό σύ μεν να υποστείλης την σημαία και να εμφανισθή άλλος να τον υπομείνη, οπότε θα πάρη εκείνος τον στέφανον, που είναι για σένα. Κάθε ψυχή πλανεμένη έχει άμεση ανάγκη επιστροφής στο Θεό και σωτηρία. Ας γίνωμε λοιπόν κι εμείς «κυνηγοί ψυχών». Και όσον αγριώτερος είναι ο άλλος, τόσο περισσότερο μισθό θα έχωμεν ημείς από τον Θεό. Και αν δεν κατορθώσωμε να τον φέρωμε στα δίχτυα του Χριστού, καίτοι κατεβάλαμε ημείς τις προσπάθειές μας όλες, τον μισθόν από τον Θεόν δεν θα τον χάσωμεν. 4) Θα τον κάμη Στύλον Εκκλησίας. Αποκ Γ΄12. Αυτό σημαίνει μονιμότητα. Μη νομίση κανείς, ότι ο στέφανος του αγωνιστού πιστού θα είναι προσωρινός σαν των επιγείων αθλητών. Οχι! Ο Νικητής στον αγώνα της Πίστεως θα γίνη στύλος στον Ναό του Θεού, ήτοι περίοπτος ακλόνητος, αμετακίνητος ως το στύλος και επομένως δεν θα είναι έξω του οικοδομήματος της Ουρανίου ευτυχίας. Βγαίνει ποτέ ο στύλος του Ναού έξω; Οχι! Αμετάθετος είναι. Ετσι σταθερή, περίλαμπρη και αμετάθετη θέσι θα του δώση ο Θεός στην Εκκλησία. Αυτούς άλλωστε δεν σεβόμεθα όλοι ως αγίους, είτε άνδρες είναι είτε γυναίκες; Εικόνες δεν τους κάνομε; Ποίοι είναι οι περισσότερον τιμώμενοι στην Εκκλησία του Χριστού; Σ'αυτούς στηρίζεται η Εκκλησία.




Τα τρία Ονόματα


Επάνω στους στύλους υπάρχουν και επιγραφές. Ετσι και στο μέτωπο του πνευματικού αυτού στύλου, του νικητού, ή επάνω στην καρδιά του θα γράψη ο Χριστός τρία ονόματα. Αποκ. Γ΄12 α) Το όνομα του Θεού. Θα γράψη επάνω του το Ονομά Του ο Θεός για να είναι αιώνια ιδικός Του. Και ο τσοπάνος οταν δέχεται στο ποίμνιό τους ένα πρόβατο το σημαδεύει για να το γνωρίζη αυτός και οι άλλοι, ότι είναι δικό του. Έτσι κάνει και ο Θεός του βάζει το σήμα της μεγάλης τιμής σαν να πούμε. Τον παραδέχεται ως ιδικόν Του β) Το όνομα της πόλεως του Θεού, της καινής Ιερουσαλήμ. Πρόκειται περί της Εκκλησίας. Ανω Ιερουσαλήμ θα πή πόλις που καταβαίνει εκ του Ουρανού διότι κατάγεται από τον Ουρανό. Είναι τμήμα της Βασιλείας του Ουρανού. Και ο πιστός που αναφέραμε θα είναι της Εκκλησίας. Θα ανήκη στην Εκκλησία, στην οικογένεια του Θεού. Γ) Το Ονομα το καινόν. Ποιό είναι το καινόν όνομα που θα γράψη ο Χριστός στον οπαδό του; Είναι το όνομα ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ. O Χριστός ο Λόγος του Πατρός ενσαρκώθη και έφερε την λύτρωσι με το Αίμα Του. Αυτόν θα τον λυτρώση. Γι' αυτόν θα δώση λύτρα. Αιχμάλωτος ήτο του Σατανά. Αλλά τον ηγόρασε με το Αίμα Του. «Απελεύθεροι» ελέγοντο οι δούλοι εκείνοι που τους εξηγόραζε ένας και αποκτούσαν την ελευθερίαν τους. «Ο γαρ εν Κυρίω κληθείς δούλος, απελεύθερος Κυρίου εστίν». Πολλοί εδώ στην εγκόσμια ματαιότητα, κόπτονται κυριολεκτικώς για τους αρχηγούς των κομμάτων των. Αγωνίζονται να τους φέρουν ψηφοφόρους σαν κομματάρχες του. Και τούτο γίνεται γιά να έχουν κατόπιν υποστήριξη, αφού αποδείξουν προηγουμένως ότι αυτοί είναι δικοί των. Φέρουν κονκάρδες και εμβλήματα και πολλές φορές χωρίς ελπίδα επιτυχίας. Αλλά και αν επιτύχουν οι αρχηγοί των κομμάτων, τους ξεχνουν αμέσως μετά τη εκλογήν τους. Ομως ο εργάτης του Χριστού που εργάζεται συνεχώς και αδιαλείπτως τον Χριστόν, για να γίνουν και άλλοι οπαδοί Του δεν αδιαφορεί. Δεν ξεχνά. Δεν κοροϊδεύει. Δεν ανατρέπεται. Δεν μπαίνει στη αντιπολίτευσι. Δεν μεταβάλλει τον Νόμο Του. Και σύ που εργάζεσαι υπομονητικά γι' Αυτόν, θα είσαι παντοτεινά δικός Του. Θα είσαι πολίτης της Ανω Ιερουσαλήμ, της Βασιλείας του Θεού. Εκεί βεβαίως δεν υπάρχει άγχος και αβεβαιότητα, η πόλις του Θεού η καινή Ιερουσαλήμ είναι μόνιμη. Ειναι η πόλις «ής τεχνίτης και δημιουργός ο Θεός». Αντιθέτως οι ισχυροί της γής ασφάλεια και μονημότητα δεν χορηγούν. Κινδυνεύουν διαρκώς και αυτοί οι ίδιοι να ανατραπούν. Ελλείψεις, θλίψις, βάσανα, επιδρομές, κινήματα, σεισμοί, επιδημίες, θάνατοι αλληλοδιαδέχονται.
Αποκ. Γ΄13. Ενας που είχε ευαίσθητο πνευματικό αυτί και ήκουσε «τί το Πνεύμα λέγει ταις Εκκλησίαις» ήταν ο Αγ. Γρηγόριος ο Νεοκαισαρείας ο θαυματουργός. Αυτός ξεκίνησε να σπουδάση νομικά. Καθ' οδόν όμως άκουσε ένα κήρυγμα του Ωριγένους και άλλαξε πορεία. Εσπούδασε, Θεολογία, ανεδείχθη δε μέγας και θαυματουργός. Εγινε κατόπιν Επίσκοπος της Νεοκαισαρείας δηλαδή της Φιλαδελφείας η οποία εν τω μεταξύ είχε μετονομασθή. Φαίνεται ότι από τους τρομερούς διωγμούς, λιγόστεψαν πολύ οι Χριστιανοί. Λέγουν τέλος, ότι τόσο πολύ εργάσθηκε δια την δόξαν του Θεού ο Γρηγόριος ο Νεοκαισαρείας ο θαυματουργός, ώστε ενώ όταν επήγε εκεί βρήκε μόνο δεκαεφτά Χριστιανούς, όταν απέθανε άφησε μόνο δεκαεφτά ειδωλολάτρες. Ολους τους άλλους τους γύρισε στην Πίστι του Χριστού.


Ας ακούση λοιπόν ο έχων ούς, τί λέει το Πνεύμα στον καθένα μας. Ας εργασθή και αυτό ιεραποστολικά για την δόξα του Χριστού. Ας τρέξη σε περιοδίες. Ας διαδώση ένα βιβλίο, ένα θρησκευτικό περιοδικό, ένα έντυπο ωφέλιμο. Ας οδηγήση στο κήρυγμα τον αδιάφορο, στην εξομολόγηση τον αμετανόητο και στην Εκκλησία τον αλειτούργητο. Πάντως, ό,τι κάμη θα το αναγνωρίση ο Θεός και θα τον αμείψη, όπως τον Φιλαδελφείας.

Η Λυχνία της Λαοδικείας


Η Λαοδικία ήταν Ελληνική πόλις, κτισθείσα υπό του Αντιόχου Β΄. Ηκμαζε σ'αυτήν το εμπόριο, η βιομηχανία και η ιατρική, αλλά παρά την υλική πρόοδο, υστερούσε τρομακτικά σε θρησκευτική ζωή. Η υλική ευμάρεια και τα γράμματα τύφλωσαν την θρησκευτικότητα και νέκρωσαν την πίστι των κατοίκων της. Ο Κύριος την αναφέρει τελευταία στην Αποκάλυψι διότι ήτο και στην αρετή τελευταία. Κύριος υπεύθυνος για το κατάντημά της ήταν ο Επίσκοπός της. Αυτός ο Επίσκοπος δεν παρακολουθούσε τον εαυτόν του την δική του ψυχική κατάσταση επομένως και το ποίμνιό του. Δια τούτο ελέγχεται δριμύτατα απο τον Κύριο.


Αποκαλ. Γ΄14. Ο Κύριος ονομάζει εδώ τον Εαυτό του Αμήν που σημαίνει ο ακριβής, ο τέλειος. Είναι η Αυτοαλήθεια και δεν πλανάται όπως ο δυστυχής εκείνος Επίσκοπος. Ακόμη ονομάζει τον Εαυτό Του «Αρχήν της κτίσεως του Θεού». Οι αιρετικοί Αρειανοί και οι σημερινοί Χιλιασταί (Ιεχωβάδες), που διαστρέφουν και παρερμηνεύουν το χωρίον τούτο, λέγουν, ότι ο Χριστός είναι η Αρχή, η έναρξις, το πρώτο κτίσμα του Θεού. Αλλ' όχι. Κάνουν Λάθος. Ο Χριστός είναι η δημιουργική αιτία. Ο Χριστός δημιούργησε την κτίσιν. Τω λόγω Κυρίου οι Ουρανοί εστερεώθησαν. Ο Χριστός είναι άκτιστος και άναρχος. «Πάντα δι' αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ό γέγονεν» (Ιωαν. Α΄3).Πώς είναι κτίσμα ο Χριστός αφού Τον προσκυνούν οι Άγγελοι; «Και προσκυνησάτωσαν αυτώ πάντες οι άγγελοι Θεού» (Εβρ. Α΄6), λέγει η Γραφή. Διότι απαγορεύεται η προσκύνησις των κτισμάτων.
Ο Λαοδικείας δεν έχει αυτογνωσία. Δυστυχώς ο εαυτός μας, μας είναι συνήθως άγνωστος. Είναι ζούγκλα με τα θηρία των παθών και των ελαττωμάτων. Βεβαίως τώρα στον αιώνα των εξερευνήσεων οι άνθρωποι τρέχουν σε εξερευνητικές αποστολές και πηγαίνουν παντού για να εξερευνήσουν το Σύμπαν. Και όμως αγνοεί ο άνθρωπος τον εαυτό του. Ενώ εγνώρισε και το απειροελάχιστο άτομο, και ζή στον αιώνα του ατόμου, εν τούτοις το «άτομό του» του μένει άγνωστο. Οποιος ομως γνωρίζει καλά τον εαυτό του βλέπει μέσα πλήθος κακιών, ελαττωμάτων, αδυναμιών, παραλείψεων, αμαρτιών. Ο Παύλος, οταν πρωτογνώρισε τον εαυτό του με το φώς του Χριστού έλεγε ότι είναι «ο ελάχιστος των Αποστόλων». Κατόπιν όταν επροχώρησε στην γνώσιν έλεγε ότι ήτο ο πρώτος των αμαρτωλών και εις τας δυσμάς του βίου του ωνόμαζε τον εαυτόν του «έκτρωμα». Αί!! Λοιπόν, ημείς είμεθα αγιώτεροι του Παύλου και λέμε ότι δεν έχομε τίποτε και ότι είμεθα εν τάξει;


Ο Επίσκοπος Λαοδικείας είναι ο μόνος που δεν παρουσιάζει έργα. Τον περιζώνουν κίνδυνοι και δεν κινείται. Είναι Στάσιμος. Αποκ. Γ΄15. Κατήντησε ράθυμος. Καλύτερα να ήτο ψυχρός διότι τότε θα έβλεπε την ψυχρότητά του και θα έσπευδε να σωθή. Αμαρτωλός που συναισθάνεται την αμαρτωλότητά του και δεν τολμά να μπή στην Εκκλησία, υπάρχει ελπίς να μετανοήση. Ο άλλος όμως ο χλιαρός, που κάνει ένα σταυρό και μιά προσευχή τυπικά και λέγει ότι δεν έχει τίποτα, αυτός δεν έχει ουδεμία ελπίδα διορθώσεως εφ' όσον μένει στην χλιαρότητά του. Ευκολώτερον είναι οι αλλόθρησκοι και οι άπιστοι να γυρίσουν στον Χριστό παρά οι χλιαροί Χριστιανοί! Αποκ. Γ΄16. Διά τούτο ο Κύριος τους λέγει την τρομερή φράσι. «Μέλλω σε εμέσαι». Οπως ένα οιονδήποτε χλιαρό ποτό φέρει την διάθεσι του εμέτου, έτσι και οι χλιαροί στην πίστι, προκαλούν την απέχθεια του Θεού. Πώς να σωθούν αφού τους λείπουν οι αρετές της αγάπης προς τον Θεόν και τον πληρίον, της πραότητος, ανεξικακίας, προσευχής, μακρυθυμίας, εκτελέσεως θρησκευτικών καθηκόντων, ταπεινώσεως, συνηνέσεως; Τρομερόν η έλλειψις αυτογνωσίας διότι φέρει και οίησι και υπερηφάνεια, πράγμα που έπαθε ο Λαοδικείας. Δι'αυτό ο Χριστός του λέγει καθαρά: «μέλλω σε εμέσαι». Πρόκειται να σε ξεράσω.


Αποκ. Γ΄17. Εκαυχάτο ο ταλαίπωρος Επίσκοπος ότι ήτο πλούσιος σε αρετές, αυτό φανερώνει η επανάληψις. Ενόμιζεν ότι δεν είχε ανάγκη κανενός, ότι έφθασε εις το άκρον άωτον της τελειότητος και αγιότητος, ότι έφθασε στην κορυφή. Γι' αυτό του τονίζει ο Κύριος «ουκ οίδας ότι σύ εί ο ταλαίπωρος κ.λ.π.». Διότι ομοιάζει με άνθρωπο που είναι ξαπλωμένος επάνω σε κιβώτια από οβίδες και μπαρούτι και αυτός καπνίζει αρειμανίως. Δεν γνωρίζει ο δυστυχής τί καταστροφή κρύπτεται κάτω του! Ο Θεός «υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι Χάριν» λέγει η Γραφή, και όχι απλώς δεν τον βοηθεί αλλά είναι αντίπαλός του. Πώς να τον βοηθήση ο Θεός αφού εκείνος νομίζει ότι είναι εν τάξει και δεν έχει ανάγκη ουδενός; Αφού δεν ζητεί την βοήθειά Του;


Νά τί τον συμβουλεύει ο Κύριος: 1) ν'αποκτήση πνευματικούς θησαυρούς για την ψυχική του φτώχεια. «Αγοράσαι παρ' Εμού», δηλαδή την ιδικήν Μου αρετήν ν'αποκτήσης και όχι την ιδικήν σου όπως την φαντάζεσαι, την κάλπικη. Ας τ'ακούσουν αυτά οι Μασώνοι και όλοι οι αιρετικοί που ισχυρίζονται ότι έχουν αρετές. Χωρίς Χριστόν αρετή πραγματική και σωτηρία δεν υπάρχει. Η αρετή αποκτάται όχι με την χλιαρότητα, αλλά με θλίψεις, με αγώνα και κόπο. Το χρυσάφι παίρνει αξία αφού περάση πρώτα από την φωτιά. Θα ταπεινωθείς λοιπόν, θα ψηθής, θ'αγωνισθής στήθος προς στήθος με τον εαυτό σου και την αμαρτία. Λέγει ο Μ. Βασίλειος: «Τις καθεύδων έστηκε τρόπαιον». Ποιός πήρε βραβείο δρόμου χωρίς να τρέξη ή αριστείον χωρίς να ιδρώση ή στέφανο χωρίς να κοπιάση; Δεν θα σου την δώσω (την αρετή), του λέγει, αλλά θα την αγοράσης από Εμέ. Μέ τί; Με αγώνες, με κόπους, με συντριβή και προσευχή. 2) ν'αποκήσης την αγιότητα. Αποκ. Γ΄19. Θα αγοράσης ενδύματα λευκά του λέγει. Δηλαδή την αρετή της αγιότητος και της ηθικής καθαρότητος. Ο Θεός τον οιηματία και τον υπερήφανο τον ταπεινώνει. Επιτρέπει να πέση σε ηθικά παραπτώματα ώστε να συναισθανθή την πτωχεία του και να ταπεινωθή. Μία μητέρα όταν παίρνη επάνω της και καυχάται για τα καλά της κορίτσια και κατακρίνει τους πάντας και τα πάντα παραχωρεί ο Θεός να παρεκτραπή και «ακουσθή» το κορίτσι της. Τότε βουλώνει το στόμα της και ταπεινώνεται. 3) Να φωτισθή με τον φωτισμό του Ευαγγελίου. Αποκ. Γ΄18. « Και κολλύριον», ίνα εγχρίση τους οφθαλμούς σου ίνα βλέπης». Η εικόνα είναι παρμένη από την Ιατρική. Το κολλύριον είναι φάρμακο για να βλέπωμε και το μετεχειρίζοντο από την αρχαίαν εποχή. Τι εννοεί όμως με το κολλύριον; Εννοεί ότι μόνος του ο Λαοδικείας ήτο ανίκανος να ιδή την αθλιότητά του. Του συνιστά λοιπόν το κολλύριο και εννοεί τον φωτισμόν της αληθείας. Εννοεί το Ευαγγέλιον! Πράγματι, το Ευαγγέλιο είναι καθρέπτης της ψυχής. Οπως στον καθρέπτη βλέπομε τον εαυτό μας, τις μουντζούρες του προσώπου μας, τις λέρες των ρούχων μας και τις καθαρίζουμε, έτσι βλέπομε και στην Αγία Γραφή τον εαυτό μας, την ηθική μας κατάστασι και διορθωνόμαστε. Στην Αγία Γραφή περιγράφεται ο βίος και οι αρετές τόσων Αγίων προσώπων. Οπως μέσα στο σκοτάδι για να βαδίσωμε, χρειαζόμαστε φώς, έτσι χρησιμεύει και στην παρούσα ζωή το Ευαγγέλιο. Ο Λόγος Σου Λύχνος τοις ποσί μου και φώς ταις τρίβοις μου λέγει η Γραφή.


Φύσικά αυτά δεν εγράφησαν μόνον δια τον Επίσκοπο της Λαοδικείας, αλλά και διά κάθε χλιαρό και αναιμικό Χριστιανό. Διότι τέτοιοι χλιαροί δυστυχώς υπάρχουν πάρα πολλοί κατά την διαδρομήν των αιώνων. Εις δε την σημερινή εποχή υπερεπλεόνασαν. Είμεθα εκατοντάδες εκατομμύρια Χριστιανοί, αλλά πόσοι είναι οι φλογεροί, οι ζεστοί, που μάχονται και αγωνίζονται και ομολογούν την πίστιν τους παντού. Αλλά και πόσοι ζούν με χλιαρότητα, με ραθυμία, με συμβιβασμούς και υποχωρήσεις! Σύ αγαπητέ αναγνώστα σε ποιά κατηγορία ανήκεις; Στους ψυχρούς, στους ζεστούς ή τους χλιαρούς;
Ο Χριστός στο τέλος όλων των επιστολών αυτών που έστειλε στις επτά Εκκλησίες απευθύνεται με μεγάλη και συγκινητική αγάπη και τρυφερότητα προς κάθε ψυχή. Παραμερίζεται ο Κριτής και ομιλεί τώρα ο Ύψιστος Φίλος. Αποκ. Γ΄19. Οποιον αγαπώ τον ελέγχω και τον τιμωρώ. Δεν το κάνω από εκδίκησιν, αλλά από αγάπη, εφ' όσον δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σωθή. Αποκ. Γ΄19 Ο Κύριος οταν ήλθε στον κόσμο, καλούσε τους ανθρώπους εις μετάνοιαν. Και τώρα, αλλά και μέχρι της συντελείας των αιώνων, συνεχίζει να απευθύνη την ίδια πρόσκλησι ο Ίδιος απ' ευθείας ή δια της Εκκλησίας. Χωρίς μετάνοια και ζήλο δεν σώζεται κανείς. Λέγει δε «ζήλευε» και όχι «ζήλωσον» μιά φορά δηλαδή. Αλλά να προσπαθής και να δείχνεις ζήλο συνεχώς διότι «η Βασιλεία των Ουρανών, βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν».




Αποκ. Γ΄20. Στέκω λέγει ο Χριστός έξω από την πόρτα της καρδιάς σου. «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω..». Δεν λέγει έκρουσα άπαξ ή δίς, αλλά κρούω συνεχώς, μήπως ανοίξης. Πώς κρούει ο Κύριος; 1) Με τον λόγον του Ευαγγελίου. Τα λόγια του Ευαγγελίου που περιέχουν τον λόγον του Θεού, είναι μία κρούσις Αυτού του Χριστού. Και η ανάγνωσις του βιβλίου αυτού είναι μία κρούσις του Χριστού. 2) Με το κήρυγμα. Κρούει τις θύρες των ψυχών μας με τους λόγους των κηρύκων και διδασκάλων, με τις συμβουλές γνωστών και αγνώστων, φίλων, συγγενών και ευσεβών Χριστιανών. Οταν σε παρακινούν αυτοί, πίσω τους να βλέπης τον Χριστόν. 3) Με τας ευεργεσίας. Ζητείς κάτι και σου το δίδει. Κινδυνεύεις και φωνάζεις σαν τον Πέτρο «Κύριε σώσόν με», και σε σώζει. Δεν έχεις δουλειά και ο Θεός τα οικονομεί θαυματουργικά. Κινδυνεύει το παιδί και οι γιατροί το ξεγράφουν. Ο Θεός όμως το σώζει από το στόμα του χάρου. Ολες αυτές τις ευεργεσίες τις κάμνει για να μας φιλοτιμήση να Του ανοίξωμε την καρδιά μας. Και αν δεν ακούσωμε με αυτά τα μέσα μα δεν Του ανοίξωμε, μεταχειρίζεται και ισχυρότερα μέσα. 4) Με τας θλίψεις. Κρούει! Κτυπάς μιά πόρτα να ειδοποιήσης ότι άναψε πυρκαϊά. Δεν ακούει ο ένοικος, διότι είναι βαρήκοος ή κοιμάται βαρειά, τι θα κάμης; Θα σταματήσης; Κάθε άλλο. Θα κτυπήσης δυνατώτερα το κουδούνι, θα πάρης και ράβδον. Το ίδιο κάνει και ο Χριστός. Ο χοίρος κοιτάζει πάντοτε προς τα κάτω. Για να κοιτάξη όμως τον ουρανό, θα τον αναποδογυρίσης και θα τον βάλης με την ράχη κάτω. Και τον άνθρωπο που κοιτάζει μόνο κάτω, τα γήϊνα, τον ξαπλώνει ο Θεός στο κρεββάτι του πόνου και τότε κοιτάζει ψηλά, τον Ουρανό.


Γιατί κρούει; Κρούει διότι θέλει να Του ανοίξωμε να μπή να κατοικήση μέσα στην καρδιά μας. Το λέγει, «Υιέ δός Μοι την καρδίαν». Μα όλα δεν Του ανήκουν αφού Αυτός μας έπλασε; Ναί. Μας έδωσε την καρδίαν αλλά μας έκαμε και αυτεξουσίους. Μας αφήνει να αποφασίσωμε ελευθέρως. Κάθηται κοντά μας, αλλά δεν επεμβαίνει σ'ό,τι και αν συμβαίνη, εάν δεν τον καλέσωμε. Κάθηται και κρούει την θύρα μας. Ποιός; ο Απειρος Θεός! Αποκ. Γ΄20. Αυτός που ωμίλησε με τόσην δριμύτητα προηγουμένως προς τον χλιαρόν, τώρα του δείχνει αγάπη και τρυφερότητα. Εγώ ο Κύριος του Σύμπαντος, ο Παντοκράτωρ Κριτής του θα συμφάγω μαζί του και αυτός μαζί μου! Λέγει. Και όταν λέγη «θα δειπνήση» εννοεί το Μέγα Δείπνον της Βασιλείας του Θεού. Διά το Μέγα εκείνο Δείπνο η πρόσκλησις γίνεται τώρα και πρέπει να την δεχθή ο άνθρωπος και να προετοιμασθή για την μεγάλη εκείνη χαρά. Ολη η παρούσα ζωή είναι ετοιμασία δια το παντοτεινό εκείνο Δείπνο. Αλλά και εδώ δεν μένει άγευστος ο ανοίγων. Του παρέχει ο Κύριος Δείπνον, εις το οποίον παραθέτει το Σώμα και το Αίμα Του, την Θ. Κοινωνίαν. «Μακάριος ός φάγεται άρτον εις την Βασιλείαν του Θεού»! Πράγματι! Εκείνος, που γεύθηκε την γλυκειά και αμοιβαία αυτή πνευματική συνεστίασι στο εσωτερικό της καρδιάς του μετά του Ιησού, αυτός γνωρίζει την ερμηνείαν του χωρίου αυτού.
Πώς θα ανοίξωμε; 1) Με μιά ειλικρινή εξομολόγησι. Ο άνθρωπος που δεν εξομολογείται, δεν ανοίγει την καρδιά του στον Χριστό διά του αντιπροσώπου Του, του πνευματικού του, κρατεί αμπαρωμένη και ερμητικά κλεισμένη την καρδιά του και αφίνει τον Χριστό έξω. Ενω όταν εξομολογηθή,κοινωνήση κλπ βάζει τον Χριστόν μέσα και αισθάνεται μυστηριωδώς μιά ανείπωτη χαρά και αγαλλίασι. 2) Με το να Του δώσωμετην καρδιά μας, για μόνιμη κατοικία Του.
Πότε θα του ανοίξωμε; «Σήμερον εάν της φωνής αυτού ακούσητε, μή σκληρύνητε τας καρδίας υμών (Εβρ. Γ΄13). Νύν. Τώρα. Το σήμερα έχομε. Το αύριο δεν είναι δικό μας! Απατά, δυστυχώς η αμαρτία και σκληρύνει. Οταν κάμνη κανείς την αμαρτίαν άπαξ, δίς, τρίς και πολλάκις, γίνεται έξις, σκληρύνει την καρδιά και πορώνει την ψυχή. Τότε ούτε ντροπή λογαριάζει ο άνθρωπος, ούτε συνείδησις ελέγχει, ούτε Θεό φοβάται. Πλησιάζει ο θάνατος και περισσότερο σκληρύνεται. Του μιλούν για εξομολόγησι και νευριάζει. Πηγαίνουν και να τον κοινωνήσουν και βρίζει τον Ιερέα. Κληρονομεί ο δυστυχής ζωντανός την Κόλασι. Αποκ. Γ΄21. Τι έχει ετοιμαστεί όμως για τον πιστόν; Θα τον αξιώση να συγκαθήση στον θριαμβευτικό Θρόνο στον οποίο εκάθησε Αυτός και ως άνθρωπος, διότι ενίκησε και υπέμεινε το μαρτύριον του Σταυρού. Θα τον κάμη σύνθρονόν Του και συμμέτοχο στον οριστικό θρίαμβό του, τον θρίαμβον αυτού του Χριστού και της Βασιλείας Του! Από σένα εξαρτάται η σωτηρία σου. Θέλεις να τ'ακούσης άκουσέ τα, δεν θέλεις, μή τ'ακούς. Αποκ. Γ΄22. Το λέγει αυτό ο Κύριος «ταις Εκκλησίαις», δηλαδή εις όλην την Εκκλησίαν, «την των περάτων έως περάτων της γής». Επομένως το λέγει και σε μένα και σε σένα!
Τέλος Πρώτου Τόμου. Θα συνεχίσωμε με τις Επτά σφραγίδες, πρώτα ο Θεός!






fotiniaspida
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

9
Τομος 2ος -- ΑΙ ΕΠΤΑ ΣΦΡΑΓΙΔΕΣ

Με τον πρώτο τόμο της ερμηνείας της Αποκαλύψεως, ετελείωσε και το πρώτο μέρος αυτής, που περιλαμβάνεται στα τρία πρώτα κεφάλαιά της. Το Δεύτερο αυτό μέρος περιέχεται στα κεφάλαι Δ΄έως ΙΘ΄. Ο χρόνος που θα πραγματοποιηθούν όλα αυτά θα διαρκέση από την εποχή του Ιωάννου του Θεολόγου έως το τέλος του κόσμου τούτου. Σ'αυτό το μέρος περιγράφεται η τιμωρία των κακών, των αντιθέων, των διωκτών της Εκκλησίας καθώς και η καταστροφή του φυσικού κόσμου, που μολύνεται συνεχώς από την αμαρτία. Περιγράφεται επίσης με παραστατικό τρόπο και θεία διαβεβαίωσι, η προστασία των πιστών υπό του Θεού. Ζωντανεύεται μπροστά στα μάτια μας ο τρομερός πόλεμος του Αντιχρίστου, εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού καθώς και η προστασία Αυτής από τον Θεόν.
«Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωαν. ΙΣΤ΄33). Μόνον οι πολιτικοί και οι κατασκευασταί θεωριών και κοινωνικών συστημάτων παρουσιάζουν εις τους οπαδούς των τα πράγματα ρόδινα. Ο Χριστός τα προλέγει όπως ακριβώς θα συμβούν. Εκείνα δε που θα γίνουν στο διάστημα αυτό του οποίου διαστήματος η διάρκεια δεν προσδιορίζεται, τα περικλείει η Αποκάλυψις σε τρείς ομόκεντρους κύκλους. Παρουσιάζεται στο μέρος αυτό ο Θεός -- Πατήρ ως δημιουργός του κόσμου και ο Χριστός -- Θεός ως Σωτήρ και Λυτρωτής του κόσμου. Διατί; Για να δείξη, ότι ο Πατήρ-Θεός σαν Δημιουργός, έχει δικαίωμα να καταστρέψη τον φυσικό κόσμο, τον οποίον εδημιούργησεν όταν ο κόσμος αυτός μολυνθή από την αμαρτία. Ο δε Θεός -- Χριστός-Σωτήρ, αφού δια της σταυρικής Του θυσίας ετιμώρησε την αμαρτία στο αθώον Του Σώμα και έδωσε την ευκαιρία να σωθούν όλοι, έχει τώρα δικαίωμα να τιμωρήση αυτήν την αμαρτίαν στους αμαρτωλούς και αμετανόήτους ανθρώπους.
Ο Ιωάννης μεταφέρεται «εν πνεύματι», εν εκστάσει εις τον ουρανόν όπου συμβατικά μένει ο Θεός. Βρίσκεται ο Θεός στο κέντρο του αγγελικού κόσμου και όλης της Εκκλησίας της θριαμβευούσης και της στρατευομένης. Αποκ. Δ΄1. Ανέβα λέγει η φωνή στον Ιωάννη εδώ ψηλά και θα σου δείξω εκείνα τα οποία πρόκειται οπωσδήποτε να γίνουν εις το μέλλον. Ο Ιωάννης βλέπει τον Θεόν στον θρόνο Του εις το κέντρον του Ουρανού, μέσα δηλαδή στον Αγγελικό, τον πνευματικό κόσμο. Τον βλέπει με άλλα λόγια μέσα στον Ναό του Σύμπαντος κόσμου. Δια να μπορέσωμε όμως να εννοήσωμε κάπως και εντελώς αμυδρά τον Ουράνιον αυτόν Ναόν, είναι ανάγκη να ρίξωμε ένα βλέμμα στον επίγειον Ναόν του Θεού. Μικρογραφία αυτού του Ναού του Σύμπαντος είναι ο επίγειος Ναός του Θεού και η επίγειος λατρεία που προσφέρομε στο Θεό είναι απομίμησις εκείνης της επουρανίου λατρείας, την οποίαν είδε ο Ιωάννης. Κάθε Ναός κτίζεται και εικονογραφήται, επί τη βάσει ωρισμένου σχεδίου διότι έχουν όλα σημασίαν, όσα υπάρχουν μέσα στο Ναό. Παρουσιάζουν όλον τον Ουράνιο και τον επίγειο κόσμο μαζί. Η σκέπη του με τον θόλο με τον τρούλλο, συμβολίζει τον Ουρανό. Διά τούτο υπάρχουν εκεί επάνω ζωγραφισμένα άστρα. Γι’αυτό επίσης εκεί επάνω είναι ζωγραφισμένος πάντοτε ο Παντοκράτωρ. Προβάλλει δηλαδή και παρατηρεί κάτω τον κόσμο αν πηγαίνη με το θέλημά Του. «Ο Θεός εκ του ουρανού διέκυψεν επί τους υιούς των ανρθώπων, του ιδείν ει εστι συνιών ή εκζητών τον Θεόν» (Ψαλμ. ΝΒ΄3). Διά τούτο και έως τη μέση Του μόνον φαίνεται, κρατώντας με το ένα χέρι το Ευαγγέλιον και με το άλλο ευλογώντας τους ανθρώπους. Περιστοιχίζεται εκεί ψηλά ο Παντοκράτωρ υπό του αγγελικού κόσμου, διότι οι Αγγελοι είναι λειτουργικά πνεύματα εις διακονίαν αποστελλόμενα (Εβρ. Α΄14). Πιό κάτω από τον Παντοκράτορα εικονογραφείται το Δωδεκαπρόφητον διότι οι Προφήται, με το βλέμμα τους το προφητικό είδαν και προφήτεψαν τα ουράνια, τα μυστήρια του Θεού. Πιό κάτω, εις τα τόξα είναι οι τέσσαρες Ευαγγελιστές οι οποίοι εξήγγελαν στον κόσμο το θέλημα του Θεού και αποκάλυψαν, φανέρωσαν με τα Ευαγγέλιά τους εκείνα που αινιγματικώς και αλληγορικώς προείπαν οι προφήται και τα οποία εξεπληρώθησαν στον καιρό τους. Ακολουθούν οι χοροί των Αγίων, των Πατέρων, των Οσίων ων Μαρτύρων που ήθλησαν για την Πίστι και ευφραίνονται στην θριαμβεύουσα Εκκλησία στη Βασιλεία των Ουρανών. Στην κόγχη του Ιερού πάντοτε υπάρχει η Πλατυτέρα δεομένη. Ισταται δηλαδή η Παναγία μεσίτρια μεταξύ Θεού και ανθρώπων.
Το Τέμπλο χωρίζει σε δύο μέρη, τον Ναό, στο Ιερόν Βήμα, που συμβολίζει την αόρατον και θριαμβεύουσαν εν Ουρανοίς Εκκλησίαν και εις τον κυρίως Ναό που συμβολίζει την επίγειον και στρατευομένην Εκκλησίαν. Στη μέση δε του Ιερού του Ναού, του Ι. Βήματος υπάρχει το θυσιαστήριον, η Αγία Τράπεζα που είναι ο θρόνος του Θεού. Επάνω σ'αυτήν έχομε Αυτόν τον Κύριον. Τό Σώμα και το Αίμα Του! Είναι όπως βλέπετε στο κέντρον η Αγία Τράπεζα διατί; Διότι είναι ο θρόνος του Θεού και πέριξ αυτού ολόκληρος η Εκκλησία η στρατευομένη και η θριαμβεύουσα, ολόκληρος δηλαδή η οικογένεια του Θεού συγκεντρωμένη γύρω Του. Η λατρεία που προσφέρομεν εδώ, είναι απομίμησις της ουρανίου λατρείας. Γι’αυτό κατά την Θ. Λειτουργίαν επάνω στην Αγ. Τράπεζα έχομε το Αγ. Δισκάριο, όπου επάνω σ'αυτό είναι ο Αμνός, ήτοι ο Χριστός, γύρω Του η Παναγία και οι μερίδες των Αγγελικών Ταγμάτων, των Αποστόλων, των Ιεραρχών, των Μαρτύρων, των Οσίων, των Αναργύρων κλπ. Είναι επίσης εκεί και οι μερίδες των ζώντων και των τεθνεώτων. Και αφού αυτή εδώ η λατρεία είναι απομίμησις, ας φαντασθούμε τώρα τι θα είναι η πραγματικότης, η πραγματική Λατρεία την οποία είδε ο Ιωάννης.
Μετά την πρόσκλησι ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μετεφέρθη εις τον Ουρανόν και πέραν του Ουρανού εις τους «Ουρανούς των Ουρανών». Εκεί βλέπει μπροστά του ανοιχτό και ευανάγνωστο το βιβλίο της ιστορίας του μέλλοντος. Ετσι και ημείς θα βλέπωμε μπροστά μας να ξετυλίγεται εν πανοράματι και το τρισμέγιστο Σύμπαν και το άπειρον μέλλον. Ας παρακολουθήσωμε, λοιπόν, τον θείον τούτον αστροναύτην «των μελλόντων γενέσθαι» με κρατημένη την αναπνοή μας. Θα ιδούμε πρώτα το ανάκτορο του Βασιλέως των βασιλευόντων, τον θρόνον του Θεού και όσους περιστοιχίζουν τον λαμπρόν εκείνο θρόνο. Ο Ιωάννης λοιπόν ήλθεν εις έκστασιν όπου λειτουργούσαν με έντασιν όλες οι πνευματικές του δυνάμεις. Εάν δεν ήρχετο εις έκστασιν δεν θα τα έβλεπε όλα αυτά. Το χονδρό και υλικό τούτο περίβλημα του σαρκίου δεν αφίνει τον άνθρωπο να δή τα πνευματικά. Είδε λοιπόν τον πνευματικόν κόσμο που είναι ο πραγματικός. Ο υλικός κόσμος προ της παρακοής και της αμαρτίας εδημιουργήθη όχι βεβαίως άριστος, αλλά «καλός λίαν». Σήμερον όμως, έπειτα από την αμαρτία, που εμεσολάβησε δεν είναι «ούτε κάν καλός λίαν», αλλά αγρίεψε και έγινε κοιλάς κλαυθμώνος δεσμωτηρίου. Ο πολύς Πλάτων φιλοσοφώντας έλεγε ότι ο υλικός κόσμος είναι η σκιά των ιδεών. Πολλοί είπαν ότι ο Θεός αδιαφορεί δια τον κόσμον. Έπλασε τον άνθρωπον και τον παράτησε, τον άφησε στην τύχη του. Όχι! Τον έβαλε σε τούτον τον πλανήτην στην γή, σαν σε φυλακή. Τον εξώρισε εδώ για να σωφρονισθή.
Ο Θρόνος του Θεού είναι «Εν τω Ουρανώ» που σημαίνει το εντός το μέσα στον Ουρανό. Στην καρδιά του Ουρανού όχι απλώς στον Ουρανό. Γιατί παρουσιάζεται ο «Θρόνος», εν τω Ουρανώ; Διά να δείξη οτι ο Θεός είναι Βασιλεύς και βασιλεύει επί πάντων. Ο θρόνος είναι σύμβολο του βασιλικού αξιώματος. Είναι σύμβολον ανάλογον προς την υπερτάτην του Θεού αρχή και εξουσίαν. Δηλώνει δηλαδή την υπερτάτη και καθολική Αυτού Αρχή και Εξουσία. Οπως ο Ιωάννης και άλλοι Προφήται είδον κατ' αυτόν τον τρόπον τον θρόνον του Θεού. (Γ΄Βας. ΚΒ΄19), (Ης. ΣΤ΄1-2), (Δαν. Ζ΄9-11). Ο Ιωάννης λοιπον δι αυτόν τον μεγαλοπρεπή θρόνο του Θεού μας ομιλεί καθώς και για τον καθήμενον επί του θρόνου. Τον Καθήμενον επί θρόνου δόξης περιγράφει ο Ιωάννης με τους πολυτιμοτέρους λίθους της εποχής εκείνης δια να παραστήση την υπερκόσμια αίγλη και δόξα του Θεού. Λέγει, «όμοιος οράσει λίθω ιάσπιδι» για να δείξη την καθαρότητα και την Αγιότητα του Θεού, διότι ο ίασπις είναι το διαμάντι. Επίσης λέγει ότι ήτο όμοιος με τον πολύτιμον λίθον των «Σάρδεων». Με αυτό συμβολίζει την τιμωρόν Δικαιοσύνην του Θεού διότι ο λίθος αυτός είναι κόκκινος σαν φωτιά και αίμα.
Οι βασιλείς της γής δια να εντυπωσιάζουν και να δείχνουν την δύναμιν τους, μεταχειρίζονται εξωφρενικά μέσα, ώστε να επιβάλλωνται και να τρομοκρατούν τους υπηκόους των. π.χ. Ο Πομπηίος εισήρχετο στην πόλι καθήμενος επί άρματος συρομένου υπό ελεφάντων, ενώ ο Καλλιγούλας χρησιμοποιούσε άρμα που το έσυραν τίγρεις. Ομως ο Θεός έχει μεν ασύλληπτη και ασύγκριτη δύναμι αλλά δεν τρομοκρατεί τον κόσμο. Κρατεί το Σύμπαν και κυβερνά τον κόσμο. Η δύναμις του Θεού εκτείνεται εις όλον τον φυσικόν κόσμον. Δύναται ευχερώς να σταματήση τον ήλιο, να σκοτίση τη σελήνη και να καταπαύση τις τρικυμίες. Επίσης να ανορθώση τους αδυνάτους οπαδούς Του, να ανασταίνει τους νεκρωθέντας τη αμαρτία και να μεταβάλη τους χαρακτήρες των προς την αγιότητα. Ο ίασπις είναι ο αδάμας. Δεν σπάζει με τα κτυπήματα. Ετσι και ο Βασιλεύς των βασιλευόντων είναι στερεός και εδραίος. Είναι αμετακίνητος και απρόσβλητος. Δεν προσβάλλεται από τα κτυπήματα των αθέων. Ας επιτίθενται οι αντίχριστοι «Βέλος νηπίων εγενήθησαν αι πληγαί αυτών» (Ψαλμ. 63,8) λέγει η Γραφή.
«Και ίρις κύκλοθεν του Θρόνου». Η ίρις το λεγόμενον «ουράνιον τόξον», εφάνη διά πρώτη φοράν σαν σημείο συνθήκης, καταλλαγής και ειρηνεύσεως, μετά τον κατακλυσμόν του Νώε. Δόθηκε τότε σαν σημείο συνδιαλλαγής και ειρήνης μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Διατί όμως το ίδιο αυτό τόξο παρουσιάζεται και γύρω από τον θρόνον του Καθημένου στη Βασιλεία του Θεού; Διά να σημειωθεί ότι όσοι θα αξιωθούν να φθάσουν στην Βασιλεία του Θεού, θα είναι πλέον σίγουροι, ότι θα ζούν ασφαλείς κάτω από την ειρηνικήν υπόσχεσιν του Θεού. Θέλει λοιπόν να δείξη με την ίριδα, ότι ο Βασιλεύς αυτός των βασιλευόντων καταπαύει την οργήν του προς τον μετανοούντα άνθρωπον και είναι πράος και ειρηνικός. Από την ιστορία γνωρίζομε ότι οι περισσότεροι βασιλείς της γής ήταν γεμάτοι από εωσφορικό εγωισμό και σατανική οίησι. Προσπαθούσαν δε να παρουσιάζωνται με επιβλητικούς τίτλους και φοβερούς εξωφρενισμούς. Ετσι ο Σαπώρ αυτοετιτλοφορείτο «αδελφός του Ηλίου», ο Αττίλας, ελέγετο «μάστιξ του Θεού» και ο Σουλεϊμάν ωνομάζετο «κυρίαρχος του κόσμου και δαμαστής της γής». Ο επί του θρόνου όμως εκείνου καθήμενος Βασιλεύς είναι ειρηνικός «Άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος». Επομένως εάν ημείς δεν έχωμεν ειρήνην είναι σημείον ότι μεταξύ μας δεν βασιλεύει ο Θεός της ειρήνης. Αν στο σπίτι, στην οικογένεια, δεν υπάρχει ειρήνη, είναι σημείο ότι εκεί μέσα δεν βασιλεύει ο Χριστός. Η δε Ίρις είναι «ομοία οράσει σμαραγδίνω». Το χρώμα του σμαραγδιού ομοιάζει με το χρώμα του Ουρανού, από τον οποίο πηγάζει η Ειρήνη και η συνδιαλλαγή.

Οι Εικοσιτέσσαρες Πρεσβύτεροι


Ο Ιωάννης κατόπιν μας παρουσιάζει το άμεσον περιβάλλον του Θεού. Αποκ. Δ΄4. Το εικοσιτέσσερα είναι οι οι εικοσιτέσσερεις εκπρόσωποι των πιστών από την Παλαιάν και την Καινήν Διαθήκη. Δηλαδή τους δώδεκα Αποστόλους που είναι η αρχή και η βάσις της Καινής Διαθήκης και οι εκπρόσωποι των δώδεκα φυλών του Ισραήλ που είναι η βάσι της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτοί είναι η θριαμβεύουσα Εκκλησία του Χριστού αποτελουμένη εκ Προφητών, Πατριαρχών και Χριστιανών. Επί της εποχής του Ιωάννου εκαλούντο Πρεσβύτεροι οι Ιερείς, οι Επίσκοποι και γενικά ο Ι. Κλήρος. Διατί όμως ονομάζονται Πρεσβύτεροι οι Κληρικοί; Διότι οι Ιερείς ήσαν πρεσβύτεροι κατά την ηλικίαν τόσον εις την Π. Διαθήκην όσον και εις την Καινήν Διαθήκην. Και τούτο διότι χρειάζεται πείρα διά να κυβερνήσουν τον λαόν του Θεού και να οδηγήσουν ψυχές. Υπάρχουν βεβαίως και νέοι Κληρικοί ικανοί, όπως ήταν ο Τιμόθεος Επίσκοπος Εφέσου εις τον οποίον γράφει ο Απ. Παύλος «Μηδείς σου της νεότητος καταφρονείτω» (Α΄Τιμ. Δ΄12). Αλλ'αυτές είναι εξαιρέσεις. Εχομεν δυστυχώς εις την Ιστορίαν της Εκκλησίας και νεωτάτους Κληρικούς οι οποίοι αντικανονικά ανερριχήθησαν εις επισκοπικούς και πατριαρχικούς θρόνους. Οι ιεροί Κανόνες κελεύουν να χειροτονήται ο διάκονος είκοσι πέντε ετών, τριάντα ο Ιερεύς και τριάντα πέντε ο Επίσκοπος. «Μη νεόφυτον, ίνα μη τυφλωθείς εις κρίμα εμπέση του διαβόλου» (Α΄Τιμ. Γ΄6) φωνάζει ο Απ. Παύλος. Να μη είναι δηλαδή νεοκατηχημένος δια να μη υπερηφανευθή, και πέση στην καταδίκη που έπεσε και ο διάβολος από την υπερηφάνειάν του. Και αυτό συνήθως συμβαίνει, διότι πολλάκις η Πολιτεία επεμβαίνει και η Εκκλησία δυστυχώς υποχωρεί.
Ας δούμε τώρα διατί είναι είκοσι τέσσαρες οι Πρεσβύτεροι εκείνοι. Διότι αντιπροσωπεύουν, όπως ελέχθη, την Παλαιάν και την Καινήν Διαθήκην. Οι δώδεκα Πατριάρχαι της Παλαιάς Διαθήκης και οι δώδεκα Απόστολοι της Καινής Διαθήκης αντιπροσωπεύουν ολόκληρη την εν Ουρανοίς θριαμβεύουσαν Εκκλησίαν. Ο θεσμός της Ιερωσύνης υπήρχε και εις την Παλαιάν Διαθήκην. Ολόκληρος φυλή, η φυλή του Λευϊ ήτο καθιερωμένη δια την τέλεσιν των ιερατικών καθηκόντων. Από αυτήν την φυλήν ελαμβάνοντο οι Αρχιερείς και οι Ιερείς. Τον θεσμόν αυτόν της Ιερωσύνης οταν ήλθεν ο Κύριος δεν τον κατήργησε, τουναντίον μάλιστα τον εξύψωσε εις Μυστήριον. Έδωσε εις τους Ιερείς και τους Αρχιερείς την θείαν Χάριν, «την τα ασθενή θεραπεύουσαν και τα ελλείποντα αναπληρούσαν». Ενεφύσησεν εις αυτούς Πνεύμα Άγιον και τους είπε: «Λάβετε Πνεύμα Αγιον, αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινων κρατήτε κεκράτηνται» (Ιωάν. Κ΄22). Η μυστική αυτή αόρατος θεία Χάρις, την Οποίαν έλαβον διά της επιθέσεως των χειρών, κρύβεται μέσα τους, και τελεσιουργεί τα Μυστήρια. Αλλ'ας δούμε τώρα διατί ο Ιωάννης τους είδε «καθημένους» τους Πρεσβυτέρους επί θρόνων. Τους είδε καθημένους διότι αναπαύονται από τους κόπους των, τους οποίους κατέβαλαν εδώ κάτω στη γή. Είναι αληθές ότι το έργον του Ιερέως είναι κοπιαστικόν. Δεν είναι επάγγελμα. Είναι αποστολή. Και όταν λέγωμεν Ιερείς εννοούμεν Ιερείς αξίους της αποστολής των. Κόπους έχουν οι Κληρικοί για τον καταρτισμόν τους και την περιφρούρησι της αγνότητός των. Κόπους για την απόκτησι της αρετής και της αγιότητος. Κόπους για τις φροντίδες του ποιμνίου των. Αλλά πόσον γλυκειά θα είναι τότε η ανάπαυσις έπειτα από τους πολλούς και μακρούς κόπους των. Πάντες όμως οι Ιερείς θα καθήσουν σε θρόνους. Θα έχουν την δόξαν και την ανάπαυσιν μόνον και μόνον διότι είναι Ιερείς; Βεβαίως όχι. Τουναντίον μάλιστα, όταν δεν είναι άξιοι και όταν θα έχουν σκανδαλίση αντί να έχουν ωφελήσει δεν θα έχουν θέσιν πλησίον του Θεού. «Ουαί δε τω ανθρώπω εκείνω, δι' ού το σκάνδαλον έρχεται» (Ματθ. Ι΄1-7), είπεν ο ίδιος ο Κύριος. Πολλοί ανάξιοι Ιερείς θα είπουν τότε: «Κύριε, Κύριε, ου τω σω ονόματι προεφητεύσαμεν και τω σω ονόματι δαιμόνια εξεβάλομεν και τω σω ονόματι δυνάμεις πολλάς εποιήσαμεν»; Θα τους απαντήση όμως: «Αποχωρείτε απ' εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν» (Ματθ. Ι΄22-23). Η αρετή είναι προσωπική. Προσωπική θα είναι και η αμοιβή. Γεννάται όμως το ερώτημα διατί είναι περιβεβλημένοι εν ιματίοις «λευκοίς»; Είναι ντυμένοι με λευκά ιμάτια, διότι το λευκο ιμάτιον είναι συμβολικόν ένδυμα όχι μόνον των Αγγέλων. Αλλά και των αγνών και εκλεκτών ψυχών.
Στίς Καρυές του Αγίου Όρους όπου παρακολουθούσε από τον νάρθηκα την Θ. Λειτουργίαν κάποτε ο Αγ. Ιάκωβος ο Νεομάρτυς, ήλθεν εις έκστασιν και με έντασιν και με εξαιρετικήν ζωηρότητα έβλεπε τα τελούμενα. Τον ηρώτησαν κατόπιν οι μαθηταί του τί έβλεπε καθ' ήν ώραν ήτο εν εκστάσει.
-Είδα τους είπεν, ένα έκπαγλον φώς, που εκάλυψε το Ι. Βήμα και την Αγ. Τράπεζα και από το χέρι του ιερέως, όταν ευλογούσε, έβλεπα δέσμες φωτεινές να εξέρχωνται. Ηταν η θεία Χάρις που μετεδίδετο εις τους πιστούς.
-Και όταν ο Ιερεύς, τον ηρώτησαν, είναι ανάξιος, συμβαίνει το ίδιο;
- Ναί. Τους απήντησε. Με μόνην τη διαφορά ότι φαίνεται μέσα στο φώς τότε ο Ιερεύς μαύρος. Και τέτοιος δυστυχώς ήτο ο ιερουργών σήμερον, κατέληξε.
Οταν το πληροφορήθηκε αυτό ο Ιερεύς εκείνος, που ιερουργούσε προσήλθε και εξωμολογήθηκε στον Άγιο και σταμάτησε πλέον να ιερουργή για να εύρη έλεος ενώπιον του Θεού εν ημέρα Κρίσεως. Κατορθώνεται δε η ηθική αγνότητα με κόπους και παλαίσματα και με πολυχρονίους αγώνες. Οι αγώνες αυτοί γίνονται σκληρότεροι για τον Ιερέα, όταν ζή, κινείται και εργάζεται μέσα στη κοινωνία που είναι κατάσπαρτη από ηθικούς πειρασμούς και παγίδες και σκάνδαλα. Όταν Τύπος, ραδιόφωνο, θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόρασις, ολόκληρο το περιβάλλον σπρώχνουν προς την ανηθικότητα, χρειάζεται ηρωισμός δια να κρατηθή κανείς αγνός και να βαδίση αντίθετα, εις την ορμήν του ρεύματος αυτού. Χρειάζεται προσοχή δια να μη καή κανείς μέσα στη γενική αυτή πυρκαϊά, οπότε θα χάση την λευκότητα της ψυχής του. Ο Ιερεύς είναι υποχρεωμένος, όχι μόνον να διατηρήση εαυτόν αγνόν και λευκόν αλλά και να αντισταθή εις το ρεύμα της διαφθοράς. Θα αντιδράση. Βεβαίως θα τον πάρουν ως τρελλόν. Θα κοπιάση και ίσως και χωρίς σπουδαία αποτελέσματα. Αλλά θα αναπαυθή εκεί «περιβεβλημένος εν ιματίοις λευκοίς» και στεφανωμένος με «στεφάνους χρυσούς».

Το ύψος της Ιερωσύνης
Δεν γνωρίζουν πολλοί Ιερείς πόσον ψηλά τους έχει υψώσει ο Θεός, όχι μόνον στην άλλη ζωή αλλά και στην παρούσα. Στην παρούσα ζωή τους έκαμε ανωτέρους όλων των άλλων ανθρώπων. 1) Ανώτεροι των σοφών. Επισκέπτονται οι σοφοί γιατροί τον ασθενή και πολλάκις απογοητεύονται. Απελπίζονται και τον απελπίζουν. Τον αποφασίζουν και φεύγουν. Καλείται τότε και ο Ιερεύς. Κάμνει και αυτός μετάγγισιν αίματος αλλά αίματος όχι ανθρώπου αλλά Θεανθρώπου. Τον Κοινωνεί. Και όταν υπάρχη πίστις και μετάνοια τον θεραπεύει. Τρίβουν τα μάτια τους τότε οι σοφοί επιστήμονες! 2) Ανώτεροι των ισχυρών. Ο Ιωάννης εις το στενώτατον επιτελείον του Θεού εκεί ψηλά εις τον θρόνον Του, δεν διέκρινε κανένα άλλον αξιωματούχον και τιτλούχον. Τα αξιώματα αυτά περιορίζονται μόνον μέχρι του τάφου. 3) Ανώτεροι και των Αγγέλων. Την εξουσίαν του δεσμείν και λύειν δεν την έδωσεν εις τους Αγγέλους αλλά εις τους Ιερείς, λέγει ο ιερός Χρυσόστομος. Οι Ιερείς μπορούν να τελούν τα φρικτά Μυστήρια και όχι οι Άγγελοι. Οταν οι Ιερείς τελεσιουργούν τα φρικτά Μυστήρια, οι μυριάδες των Αγγέλων κα των Αρχαγγέλων παρίστανται μετά φόβου και τρόμου και παρακολουθούν μετά σεβασμού τα τελούμενα. Δια τούτο ο Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγεν: «Εγώ όταν συναντήσω έναν Ιερέα και έναν βασιλέα, πρώτα θα φιλήσω το χέρι του Ιερέα και έπειτα του βασιλεά. Όταν συναντήσω ένα Ιερέα και ένα Αγγελο, πρώτα θα φιλήσω το χέρι του Ιερέα και έπειτα του Αγγέλου»». 4) Τους ανέβασε στον Θρόνο Του. Τους έκαμε συγκαθέδρους Του. Διότι Τον εκπροσωπούν κατά πάντα. Το έργον Του εις αυτούς το ανέθεσεν. Οι Ιερείς πρέπει να εργάζονται, να σκέπτωνται, να ζούν όπως ο Χριστός. Τους αξίωσε να γίνωνται θύται του Χριστού, να θυσιάζουν δηλαδή Αυτόν τον Χριστόν!
Τους Ιερείς θα τους αμείψη εκεί ο Θεός δια τους κόπους και τας θυσίας που υπέστησαν εδώ στη γή δι'Αυτόν. Δι'αυτόν τον λόγον τους βλέπει ο Ιωάννης να φορούν εις τας κεφαλάς των «στεφάνους χρυσούς» εκεί εις την Βασιλείαν του Θεού. Ο στέφανος δεν είναι μόνον διάδημα βασιλικόν αλλά και σύβολον της νίκης, είναι σημείον βραβεύσεως. Εδώ βέβαια θα περιφρονηθή και θα υβρισθή ο Ιερεύς από τους ασεβείς.
Αποκ. Δ΄5. Διατί όλα αυτά; Διατί οι αστραπές και οι φωνές και οι βροντές; Δια να δείξη το απλησίαστον μεγαλείον του Παντοκράτορος Θεού. Θα το εννοήσωμεν αυτό καλλίτερον εάν θυμηθούμε τι είχε συμβή όταν φανερώθηκε ο Θεός επί του Ορους Σινά, όπου είπε ο Θεός στον Μωϋσή να κατέβη και να τονίση στον λαό να μη πλησιάσουν για να ιδούν τον Θεό από περιέργεια, διότι θα πέσουν πολλοί νεκροί από αυτούς.
Τι συμβολίζουν οι «επτά λαμπάδες»; Είναι το σύνολον των χαρισμάτων του Αγ. Πνεύματος. ΕΠΤΑ οταν λέγη δεν εννοεί αριθμόν ακριβώς επτά αλλά ολόκληρον το Αγ. Πνεύμα. Τον αριθμον επτά τον βρίσκομε συχνά στην Αγ. Γραφή διότι τότε υπήρχεν το επταδικόν σύστημα το οποίον παρέλαβαν οι Ιουδαίοι από τους Βαβυλωνίους. Το Επτά έχει την έννοια του πλήρους. Ο Κύριος π.χ. Όταν λέγη ότι πρέπει να συγχωρούμε «ουχί έως επτάκις, αλλ'έως εβδομήκοντάκις επτά», εννοεί το απεριόριστον.
Λέγει η Γραφή ότι ο Ναβουχοδονόσορ επλήσθη θυμού και είπεν εκκαύσαι την κάμινον επταπλασίως έως ού εις τέλος εκκαή. Με αυτό θέλει να τονίση το πολύ, το πάρα πολύ κάψιμο. Λέγει επίσης ότι η φλόξ της καμίνου των τριών παίδων εν Βαβυλώνι διεχειτο εις ύψος έως τεσσαράκοντα εννέα πήχεις. Αλλά το ύψος της φλογός τόσον ήταν ακριβώς; Και πώς το εμέτρησαν και με τί το εμέτρησαν; Αι 49 λοιπόν πήχεις είναι το πολλαπλάσιον του επτά. Είναι επτά φορές επί επτά και θέλει να δείξη το μέγα ύψος της φλογός της καμίνου.
Οταν λέγει «επτά λαμπάδες» ο Ιωάννης, εννοεί το σύνολον των χαρισμάτων του Αγ. Πνεύματος, τα οποία διαρκώς ενεργούν χωρίς ποτέ να εξαντλούνται, Με τα «επτά πνεύματα του Θεού» νοείται το ενιαίον Πανάγιον του Θεού πνεύμα εις τας ποικίλας αυτού ενεργείας και εκδηλώσεις. Αι επτά λαμπάδες επομένως είναι τα επτά πνεύματα του Θεού τα οποία αναφέρει και ο Ησαϊας και τα οποία είναι: πνεύμα φόβου Θεού, βουλής και ισχύος, γνώσεως και ευσεβείας, σοφίας και αινέσεως. Το Πνεύμα κατήλθε «ωσεί γλώσσαι πυρός» εις τους Αποστόλους και έκτοτε μένει εις την Εκκλησίαν εις τους Ιερείς και Αρχιερείς και ενεργεί δι'αυτών τα Μυστήρια τα οποία είναι Επτά. Δια της θ. Χάριτος εργάζεται ο Θεός την σωτηρίαν των πιστών. Και επειδή είναι φορεύς της θ. Χάριτος ο Ιερεύς διά τούτο οι πιστοί τρέχουν να ασπασθούν το χέρι του και να πάρουν την ευλογίαν του. Δι'αυτό δε και εις κάθε έργον τους ζητούν την ευχή του πνευματικού πατρός ή οποία πράγματι «πιάνει» εις τους πιστεύοντας.
Αποκ. Δ ΄6. «Και ενώπιον του θρόνου ως θάλασσα υαλίνη ομοία κρυστάλλω». Δεν είναι πραγματική θάλασσα σαν αυτή εδώ του υλικού κόσμου. Είναι συμβολική. Μοιάζει με θάλασσα. Είναι θάλασσα γαλήνης, ησυχίας, ηρεμίας και ειρήνης. Ας ρίξωμε ένα βλέμμα στην Αγ. Γραφή για να ιδούμε τί λέγει περί ύδατος και θαλάσσης. (Γενες. ΣΤ΄7). Στο χωρίον τούτο βλέπομε μιά υπέροχη και μεγαλειώδη εικόνα της Δημιουργίας αφ'ενός των απεράντων θαλασσών που περιέχουν το νερό το κάτω του στερεώματος και αφ'ετέρου των νεφών που έχουν το νερό το επάνω από το στερέωμα δηλαδή το νερό της ατμόσφαιρας. Αλλά ας αναλογιστούμε τον υπέροχο ψαλμό του Δαβίδ (Ψαλμ. ΜΑ΄8) όπου όπως λέγει ο Ιερός Αυγουστίνος η άβυσσος των αμαρτιών μας επικαλείται την άβυσσο του θείου ελέους του ουρανίου Πατρός.
Τι σημαίνει όμως η ὑάλινη θάλασσα για την οποία μας μιλάει εδώ η Αποκάλυψις και η οποία εκτείνεται μπροστά στο θρόνο του Θεού; Η θάλασσα αυτή συμβολίζει την γαλήνη και την μακαριότητα που βασιλεύει στον Ουρανό, και πηγάζουν από τον θρόνον του Θεού. Η εικόνα αυτή είναι τελείως αντίθετη προς την πολυκύμαντη και πολυτάραχη θάλασσα του κόσμου τούτου, εδώ στη γή όπου βλέπομε να ζουν και να κινούνται ζώα μικρά μετά μεγάλων, να αλληλοφαγώνονται και το μεγαλύτερο ψάρι να τρώγη το μικρότερο. Το αυτό επικρατεί δυστυχώς και μεταξύ των ανθρώπων εις την θάλασσαν του παρόντος κόσμου, της παρούσης ζωής. Αδικίες, καταπιέσεις και αλληλοσπαραγμοί συγκλονίζουν και συνταράζουν την ανθρωπότητα και οι ισχυρότεροι καταδιώκουν, καταπίεζουν και εξοντώνουν τους αδυνάτους. Νομίζουν εδώ οι δυστυχείς, όταν αδικούν και καταδιώκουν τους πιστούς, ότι είναι ανεξέλεγκτοι και δεν τους βλέπει κανείς. Κάνουν όμως μεγάλο λάθος. Το παντέφορον και οξυδερκές μάτι του Δικαιοκρίτου Θεού τα βλέπει όλα. Την ονομάζει υάλινη για την άφατη γαλήνη της και την επικρατούσα εκεί μακαριότητα. Η Πηγή της γαλήνης είναι ο Θεός. Αν δεν εκπορευθή εκ του Θεού η ειρήνη δεν θα είναι πραγματική αλλά φαινομενική. Η ειρήνη του κόσμου τούτου στηρίζεται στην υποκρισία και τα συμφέροντα. Δεν είναι ειρήνη αγάπης χριστιανικής. Τα χαμόγελα των ισχυρών δεν είναι ειλικρινή. Αντιθέτως οι διαβεβαιώσεις των περί ειρήνης είναι απατηλές. Οι συνδιασκέψεις των μεγάλων της γής για ειρηνικούς σκοπούς δεν παγιώνουν την ειρήνη αλλά έχουν σκοπό να ερευνούν τις δυνατότητες των αντιπάλων και μεθοδεύουν τον πόλεμον...Οι ισχυροί της γής και αν ειλικρινά προσπαθούσαν να εδραιώσουν την ειρήνη στη γή δεν θα μπορούσαν να επιτύχουν το σκοπό τους, διότι σ'αυτό το σχέδιο δεν ζητούν την δύναμι του Αρχηγού της ειρήνης Χριστού. Τι γίνεται όμως με την ειρήνην των Λαών; Η ειρήνη εγκατέλειψε τον πλανήτη μας. Και τούτο διότι και ημείς εγκαταλείψαμε τον Θεόν τον Άρχοντα της ειρήνης και πλανώμεθα τώρα «στένοντες και τρέμοντες» σαν τον Κάϊν. Τα Κράτη αναστατώνονται και οι λαοί υποφέρουν ανέκαθεν και διαρκώς από τους αγρίους πολέμους και τις φονικώτατες και πολύνεκρες συρράξεις. Διότι οι κυβερνήτες των λαών στρέφονται αλλού και δεν ζητούν την ειρήνη από τον Θρόνον της Χάριτος του Θεού, από τον οποίον πηγάζει.
Το ίδιο συμβαίνει και στις οικογένειες. Σκεφθήτε σε τι παροξυσμούς τρέλλας και σε τί εκρήξεις καταστρεπτικής μανίας φθάνει ο νευρικός και θυμώδης. Η Χάρις του Θεού, που εκπορεύεται από τον Θρόνον Του, είναι δραστικώτατο φάρμακο, που σκοτώνει τα μικρόβια των παθών και γαληνεύει τις ψυχές. Αυτό είναι το θειότατο ηρεμιστικό φάρμακο. Γιά να αντιληφθούμε τί ακριβώς συμβαίνει αρκεί να ρίξωμε ένα βλέμμα στην οικογένεια που ζή μακρυά από τον Θεόν. Η οικογένεια που δεν έχει γνωρίσει τον Χριστόν περνά συνήθως τις περισσότερες ημέρες της με πίκρα και θλίψι από την γκρίνια και την διχόνοια των μελών της. Φθάνουν σε σημείο τέτοιο, ώστε να μη θέλη να δή ο ένας τον άλλον. Αλληλοτρώγονται τα αδέλφια. Οι σύζυγοι σπαράσσονται από έριδες, διαστάσεις και σε αρκετές περιπτώσεις καταλήγουν σε διαζύγια και εγκλήματα. Ο πόθος της ειρήνης όμως είναι βαθύτατα ριζωμένος στις καρδιές όλων μας. Μόνον «η υάλινη θάλασσα» είναι σταθερή διότι είναι «ομοία κρυστάλλων». Οι άνθρωποι δηλαδή οι οποίοι θα πατήσουν σ'αυτήν την υάλινη θάλασσα δεν είναι δυνατόν να καταποντισθούν διότι εκείνη είναι σταθερή, ασάλευτη και άτρωτη και ακύμαντη. Ευτυχείς όσοι θα κατασκηνώσουν εκεί!
Την ειρήνη αυτή δεν την γευθήκανε οι πολλοί διότι είναι του Χριστού. «Ειρήνην την εμή δίδωμι υμίν, ου καθώς ο κόσμος διδωσι. Εγώ δίδωμι υμίν», λέγει. Θέλουν δηλαδή κατάπαυσιν εχθροπραξιών, για να μπορούν να ρίχνωνται ανενόχλητοι στην απόλαυσι της αμαρτίας. Η ειρήνη όμως του Χριστού είναι τελείως διάφορη. Ο Χριστιανός που έχει την ειρήνη του Χριστού είναι ειρηνικός και εν μέσω πολέμων, καταιγίδων και διωγμών. Δεν φοβείται για την ειρήνη του. Κανείς δεν μπορεί να τού την αφαιρέση. Αρκεί που έχει σχέσιν με την πηγήν της ειρήνης με τον Θρόνον της Χάριτος του Θεού απ'όπου εκπορεύεται.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προφητείες και Αποκάλυψη”