Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

28
Η Δόξα των Μαρτύρων
(Το Αρνίον-Χριστός μετά των εκλεκτών)



Ο Ευαγγελιστής μας προείπε για τις τρομακτικές επιθέσεις, τις οποίες έκανε και θα κάνη δια μέσου των αιώνων ο Σατανάς. Μας υπεγράμμισε την οξύτητα με την οποία θα κηρύξη τον πόλεμο εναντίον των πιστών πάντοτε και ειδικώτερα κατά τις τελευταίες ημέρες του κόσμου. Θα ξεσηκώση φοβερό διωγμό με τα όργανά του, με το πρώτο θηρίο. Τον Αντίχριστο δηλαδή και με το δεύτερο θηρίο τον ψευδοπροφήτη, όπως εξηγήσαμε. Η πλανερή θαυματουργία των σατανικών δυνάμεων θα οδηγήση πολλούς στην λατρεία του Αντιχρίστου. Στο κεφάλαιο αυτό ξεφεύγει από την τρικυμία των δεινών και μας δίδει θαυμάσιες εικόνες γαλήνης, χαράς και προσδοκίας των μελλοντικών αγαθών. Εκεί λοιπόν που η αγωνία του Προφήτου και των αναγνωστών είχε κορυφωθή από την κακοποιό δράσι του Διαβόλου, εκεί που όλα έδειχναν μέγιστο κίνδυνο, να πέσουν στην λατρεία του Αντιχρίστου, ακόμη και οι εκλεκτοί, έρχεται γλυκειά, τρυφερή, γεμάτη βάλσαμο και τόνωσι, γεμάτη παρηγοριά και θεία ενδυνάμωσι, η εικόνα του Αρνίου --Χριστού, που θέτει υπό την προστασία Του τους πιστούς. (Αποκ. ΙΔ΄1.) Εδώ βλέπομε το Αρνίον «εστηκός επί το όρος Σιών», τί σημαίνει τούτο; Η ορθία στάσις του Αρνίου, σημαίνει την νίκη του Χριστού, σημαίνει την θριαμβευτική Ανάστασί Του. Ο Διάβολος, με την Σταυρική Θυσία του Κυρίου, έπαθε συντριβή και πανωλεθρία. Τσακίστηκε κι'έπεσε κάτω. Ο Χριστός νίκησε, αναστήθηκε, πήρε την όρθια στάσι του θριάμβου, την στάσι του νικητού. Με τις λέξεις «από το όρος Σιών» θέλει να φανερώση το ακατάβλητο και ασάλευτο της αγωνιζομένης Εκκλησίας του Χριστού επί της γής. Η Σιών είναι η Εκκλησία. Θέλει ακόμη να δείξη την στερεότητα και το ύψος της Εκκλησίας. Γιατί κατονομάζει το όρος αυτό; Τι σχέσι έχει ο Αναστάς Κύριος, η Εκκλησία του Χριστού με το συγκεκριμένο όρος Σιών; Χρησιμοποιεί την λέξι αυτή, διότι το όρος Σιών συνδέεται με πολλές προφητείες περί του Χριστού και των εσχάτων καιρών, που περιλαμβάνονται στην Παλαιά Διαθήκη. Χρησιμοποιείται η όλη έκφρασις για να φανερώση την πραγματοποίησι των προφητειών αυτών.Αναφέροντας στην Αποκάλυψι ο Ιωάννης το όρος Σιών, εννοεί το όρος της νέας Σιών, της αγωνιζομένης δηλαδή Εκκλησίας. Εννοεί την Εκκλησία του Χριστού και εκείνους, που πίστεψαν στον Κύριόν μας. «Ου γάρ προσελυλήθατε ψηλαφωμένω όρει και κεκαυμένω πυρί και γνόφω και σκότω και θυέλλη», (Εβρ. ΙΒ΄18) «αλλά προσελυλήθατε Σιών όρει και πόλει Θεού ζώντος, Ιερουσαλήμ επουρανίω και μυριάσιν αγγέλων» (Εβρ. ΙΒ΄22), λέγει ο Απόστολος Παύλος, που σημαίνει: Να είσθε άγρυπνοι και προσεκτικοί, διότι με την Χριστιανική Πίστι δεν έχετε πλησιάσει ένα ψηλαφητό βουνό, φλογισμένο από φωτιά και πνιγμένο στους καπνούς, στο σκότος και στην θύελλα, όπως ήταν το Σινά...., αλλά έχετε προσέλθει στο όρος της νέας Σιών, στην πνευματική πόλι του Ζώντος Θεού. Σιών λοιπόν εδώ είναι η στρατευομένη Εκκλησία καί πάνω από την Εκκλησία είναι το Αρνίον, ο Αρχηγός της Εκκλησίας Χριστός. Δυνατή, κραταιά και αμετακίνητη σαν όρος είναι η Εκκλησία. Γι'αυτό, παρομοιάζεται με όρος. Το Αρνίον δεν βρίσκεται στο όρος μόνο Του αλλά με τους εκλεκτούς. Είναι μαζί μ'εκείνους που ακράδαντα πιστεύουν στο κήρυγμα και στη σωτήρια θυσία Του. Ο Δομήτορας της Εκκλησίας Χριστός φεύγοντας στους ουρανούς είπε στους Χριστιανούς ότι δεν θα τους αφήση μόνους, απροστάτευτους, ορφανούς (Ιωαν. ΙΔ΄18) άλλά ότι θα είναι μαζί μας διά του Αγίου Πνεύματος «πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ. ΚΗ΄20).
Κοντά στον Κύριο βλέπει ο Ευαγγελιστής μέγα πλήθος πιστών, τους απαριθμεί με τον αριθμό 144 χιλιάδες και έχουν στα μέτωπα γραμμένα τα ονόματα του Αρνίου --Χριστού και του Πατρός Του. Αυτός ο αριθμός δεν είναι επακριβώς καθωρισμένος αλλά φανερώνει το μέγα πλήθος των πιστών Χριστιανών, όλους τους εκλεκτούς, οι οποίοι θα αποτελούν την αληθινή Εκκλησία των εσχάτων καιρών προ της Δευτέρας Παρουσίας. Το 144.000 εννοεί το πολλαπλάσιον του αριθμού των Δώδεκα Αποστόλων οι οποίοι διέδωσαν τον Χριστιανισμό και θεμελίωσαν την Εκκλησία, είναι το 12 εις το τετράγωνο επί 1.000. Σημαίνει δηλαδή ο αριθμός αυτός το άπειρο πλήθος των πιστών. Και οι πιστοί εκείνοι, δεν θα είναι ψευτοχριστιανοί, αλλά φλογεροί οπαδοί του Χριστού. Θα έχουν γραμμένα στα μέτωπά τους το Όνομα του Χριστού και του Πατρός --Θεού. Θα είναι στρατευμένοι στο Όνομα της Αγ. Τριάδος, στο Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Η σκέψις τους, η πίστις τους, τά έργα τους θα είναι σύμφωνα με το θέλημα του Χριστού και του Πατρός. Βλέπομε εδώ την ισοτιμία των Προσώπων Πατρός και Υιού της Τριαδικής Θεότητος, πράγμα το οποίον θέλουν να εξαφανίσουν οι αιρετικοί και κυρίως στις ημέρες μας η δολοπλόκος σατανική παναίρεσις του Οικουμενισμού. Είναι γνωστόν ότι η τρομερή αυτή παναίρεσις, ο σύγχρονος ψευδοπροφήτης βάλλει παντιοτρόπως εναντίον του Ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και θέλει να εξαφανίση ως ενοχλητικόν και το Όνομα Του ακόμη.
Αποκ. ΙΔ΄2. Την νέαν αυτήν ωδήν που ψάλλεται κανένας δεν μπορούσε να την κατανοήση, παρά μονάχα οι 144.000, το μέγα δηλαδή πλήθος των πιστών, των προερχομένων από όλους τους κατοίκους της γής, οι οποίοι είχαν εξαγορασθή με το Αίμα της Θυσίας του Αρνίου --Χριστού. Ποιά είναι η φωνή που ακούγεται δυνατή και μελωδική από τον ουρανό; Η φωνή αυτή προέρχεται απο την Θριαμβεύουσα εν Ουρανοίς Εκκλησία. Η θριαμβεύουσα στον Ουρανό Εκκλησία επικοινωνεί μ'αυτόν τον ενθαρρυντικό τρόπο με την Στρατευομένη επί γής Εκκλησία του Χριστού. Η ηχηρά μελωδική φωνή έχει σαν θέμα της, συγκεκριμένο άσμα. Ψάλλουν οι πρωτότοκοι της θριαμβευούσης Εκκλησίας. Εκείνοι που αγωνίστηκαν εδώ και χαίρονται τώρα και πανηγυρίζουν εκεί, διότι η ίδια χαρά αναμένει και τους πιστούς, που αγωνίζονται στην γήν. Ψάλλουν λέγει «ωδήν καινήν». Τραγουδούν δηλαδή καινούργιο επινίκιο τραγούδι. Και αυτή η ωδή δεν είναι κάτι που μπορούμε εύκολα να το φανταστούμε, να το κατανοήσωμε και να το περιγράψωμε εμείς οι πεπερασμένοι. Και ο Απ. Παύλος, που ανηρπάγη μέχρι τρίτου ουρανού κει είδε και άκουσε τα άρρητα μεγαλεία του Θεού, διατυπώνει αυτή την αδυναμία: «Και ήκουσα άρρητα ρήματα, ά ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι» (Β΄Κορ. ΙΒ΄4). Η «καινή ωδή», το επινίκιο άσμα, έχει εδώ στη γή εν σμικρογραφία τον απόηχο. Οι ψυχές των φλογερών του Κυρίου πιστών, οι οποίοι είναι βυθυσμένες στον αγώνα και στην αγωνία της δράσεώς τους, ψάλλουν με τα έργα τους το καινούργιο άσμα του Αρχηγού της ζωής. Ως λυτρούμενοι αεί δε χαίροντες, ως πτωχοί, πολλούς δε πλουτίζοντες...» (Β΄Κορ. ΣΤ΄10).
Ποιοί ακούνε αυτό το ενθαρρυντικό σάλπισμα, ώστε με ενθουσιασμό να μπορούν ν'αντιτάξουν αντίστασι στα σχέδια του παγκακίστου Σατανά; Κανένας, λέγει άλλος παρά μονάχα οι 144.000, οι πραγματικοί δηλαδή πιστοί θα μπορούν να ακούν και να κατανοούν την επινίκια ωδή της νέας ζωής. (Αποκ ΣΤ΄20) Η εξαγορά των πιστών έγινε με πολύτιμο τίμημα, το ανεκτίμητο Αίμα του Χριστού, λέγει ο Απ. Παύλος. Ο Κύριος «μας εξηγόρασεν εκ της κατάρας του νόμου», αλλά στον καθένα πλέον εναπόκειται ν'αποφασίση να συνυπογράψη την σωτηρία του με την Πίστι και τα Μυστήρια.
Αποκ. ΙΔ΄4. Αυτοί που ακούν την «ωδή» είναι οι αγνοί και αφοσιωμένοι στο Αρνίον --Χριστός. Εκείνοι που δεν εμολύνθησαν αμαρτωλά με γυναίκες, διότι παρέμειναν παρθένοι. Είναι αυτοί που έχουν εξαγορασθή ανάμεσά μας από το πλήθος των ανθρώπων σαν εκλεκτή απαρχή και ευχάριστος προσφορά στον Θεόν- Πατέρα και τον Υιόν Αυτού, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Αυτοί είναι άμεμπτοι, ακέραιοι και καθαροί. Δεν βρέθηκε ποτέ ψέμμα στο στόμα τους. Ποιούς εννοεί όταν λέγη «ούτοι εισιν οι μετά γυναικών ουκ εμολύνθησαν»; Εννοεί νομίζομεν το σύνολον των φλογερών πιστών του Χριστού στρατιωτών της Στρατευομένης στη γή Εκκλησίας. Είναι όλοι δηλαδή οι πιστοί , είναι η Εκκλησία του Χριστού την Οποία ο Απόστολος Παύλος ονομάζει «Παρθένον αγνήν». Στην Β΄προς Κορινθίους επιστολή του ο Απ. Παύλος εκδηλώνοντας την αγάπην του προς του Χριστιανούς λέγει: «Ζηλώ γάρ υμάς Θεού ζήλω. Ηρμοσάμην γαρ υμάς ενί ανδρί, παρθένον αγνήν παραστήσαι των Χριστώ ( Β΄Κορ. ΙΑ΄2). Δηλαδή σας αγαπώ υπερβολικά, διότι σας έχω ενώσει με δεσμους αρραβώνος με έναν άνδρα, τον Χριστόν, για να παρουσιάσω την ψυχήν σας αγνή και καθαρή σ'Αυτόν, σαν παρθένο και πνευματική νύμφη. Το σύνολον των καθαρών ψυχών όλων των πιστών αποτελούν την επί γής Εκκλησίαν του Χριστού, την «Παρθένον αγνή».

Το ερώτημα που προβάλλει αμέσως εν συνεχεία είναι αν μόνον οι παρθένοι είναι εκλεκτοί και αν μόνον εκείνοι θα συγκροτήσουν την σύγχρονο με την εποχή της Β΄Παρουσίας Εκκλησία. Κατ'αρχήν υπάρχουν διάφορες ερμηνείες. Α) Μερικοί εξηγούν ότι πρόκειται γενικά για την αγνότητα ή την καθαρότητα της καρδιάς ή την αποφυγή της ειδωλολατρείας, η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις συνοδεύεται με βδελυρά πάθη πορνείας. Β) Άλλη εκδοχή είναι ότι πρόκειται περι Χριστιανών ασκητών. Πρόκειται περί των εκλεκτών κάθε εποχής και κυρίως της συγχρόνου με την Δευτέρα Παρουσία Εκκλησίας. Πρόκειται για τους πιστούς εκείνους οι οποίοι επικειμένης της Κρίσεως και δια την «ενεστώσαν ανάγκην» των διωγμών θα γίνωνται Μοναχοί, ασκηταί, αναχωρηταί και θα παραιτούνται από το προαιρετικό Μυστήριο του γάμου, για να δοθούν εξ'ολοκλήρου στην αγάπη του Χριστού και στα έργα της αρετής και της σκληρής ασκήσεως. Όπως λέγει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος (ΙΘ΄12), η παρθενία είναι μεγάλη αρετή. Η ψυχή των παρθένων πυρπολείται από ένα μόνο θεάρεστο πόθο, πώς να αρέση στον Χριστό. Η παρθενία κρατάει σε καθαρότητα και διαύγεια την ζωή των αμολύντων. Το πόσο μεγάλη αρετή είναι η παρθενία το βλέπομε στο πρόσωπο της Κεχαριτωμένης Παρθένου Μαρίας, η οποία έγινε Μητέρα του Χριστού και «σκεύος εκλογής» του προαιωνίου σχεδίου του Θεού. Οι νέοι και οι νέες που αμαρτάνουν σαρκικά, γίνονται συχνά σωματικά και ψυχικά ερείπια. Εγκαταλείπουν τον Χριστό και την Εκκλησία, εξαφανίζονται από τας τύψεις και κρύβονται σαν τους πρωτοπλάστους μετά την παρακοή στο Παράδεισο. Δεν έχουν πρόσωπο ν'αντικρύσουν τον Χριστόν. Στ'αυτιά της ψυχής τους ακουγεται μόνον ο μελαγχολικός και καταθλιπτικός απόηχος της αμαρτίας και στο νου τους γίνεται ένας καταραμένος χορός ανόμων και ψυχοκτόνων σκέψεων. Γ) Παρά την μεγάλη σημασία, στην οποία αποδίδομε στην παρθενία, δεν νομίζομε ότι το κείμενο της Αποκαλύψεως εννοεί μονάχα αυτό. Η έννοιά είναι πλατύτερη. Νομίζομε ότι εννοεί και την παρθενίαν της πίστεως. «Παρθένος αγνή» είναι η Εκκλησία μας. Ψυχές παρθένες και αγνές παραμένουν εντός Αυτής, οι πιστοί. Παρθένες ψυχές, εφ΄όσον μετανόησαν και φλέγονται από αγάπην για τον Αρχηγό της Εκκλησίας και εφ'όσον επιβεβαιώνουν την αγάπην τους με τη Μυστηριακή ζωή και με τα έργα τους.
Πότε μολύνονται; Μολύνονται όταν ξεφεύγουν από την Εκκλησία, όταν προδίδουν την Πίστι τους, όταν μπαίνουν στις αιρέσεις, όταν προδίδουν τα Δόγματα, όταν παύουν να δέχωνται την Μοναδικότητα της Αληθείας της Ορθοδόξου Πίστεως. Μολύνονται όταν υποχωρούν και δέχονται συμβιβασμούς στην πίστι. Τότε η ψυχή τους παύει να έχη καθαρότητα. Οι πιστοί στρατιώται της Στρατευομένης εδώ στη γή Εκκλησίας, που θα ακούνε την καινήν ωδήν, θα είναι τα γνήσια παλληκάρια της Πίστεως.

Το λεγόμενον λοιπόν «μετά γυναικών ουκ εμολύνθησαν» εννοεί, αφ'ενός μεν την ηθικήν καθαρότητα των πιστών, αφ'ετέρου δε εκείνους που δεν θα δεχθούν να ενώσουν την Ορθόδοξον Πίστιν τους στην λύμη αντιχρίστων αιρέσεων. Όπως δε ο παρθένος δια της ενώσεως μετά γυναικός παύει να είναι παρθένος, έτσι και ο πιστός που υποχωρεί στην ένωσι της Πίστεως του με αιρέσεις, τύπου Οικουμενισμού για την εποχήν μας, παύει να είναι αγνός στρατιώτης της Εκκλησίας Οι πραγματικοί εκλεκτοί οπαδοί του Χριστού δεν υποχωρούν στους κινδύνους, δεν λυγίζουν στις πιέσεις, δεν γονατίζουν στις απειλές. Δεν δειλιάζουν μπροστά στη λαίλαπα των δεινών. Δεν πτοούνται τον θάνατον. Είναι έτοιμοι για την θυσία. Θυσιάσθηκε ο Κύριος. Έτοιμοι είναι κι'αυτοί για την θυσία. Αυτοί οι γενναίοι Μάρτυρες και ομολογηταί της Στρατευομένης Εκκλησίας είναι εξαγορασμένοι με το Αίμα του Χριστού και ονομάζονται «απαρχή τω Θεώ». Απαρχή στην Αγία Γραφή είναι η προσφορά των πρωτογεννημάτων στο Ναό του Σολομώντος, στην Ιερουσαλήμ για ευλογία. Οι Άγιοι επομένως, οι οποίοι έζησαν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και θυσιάστηκαν για την Πίστι, αποτελούν την αφρόκρεμα της γής, την απαρχή. Όπως λέγει ο Απ. Ιάκωβος ο Θεός κινούμενος από άπειρη αγαθότητα μας εγέννησε πνευματικά με την ευαγγελική Διδασκαλία της Αληθείας, για να είμαστε σαν τα πλέον ευγενή και εκλεκτά μεταξύ των δημιουργημάτων (Ιάκ. Α΄18).

Τρίτη ιδιότης των εκλεκτών είναι η ειλικρίνεια και η καθαρότης. Αυτούς των οποίων οι διαγωγή είναι άμεμπτη και βαδίζουν σύμφωνα με τον Νόμο του Θεού ο Προφητάναξ τους μακαρίζει λέγοντας «Μακάριοι οι άμωμοι εν οδώ οι πορευόμενοι εν νόμω Κυρίου». Στο ερώτημα ποιός ακριβώς είναι άξιος να παραμείνη στην Εκκλησία, στο επί γης κατοικητήριο του Θεού και ποιός μπορεί να θεωρηθή ικανός να λατρεύη καθώς πρέπει την Μεγαλειότητα του Θεού δίνει ωραιοτάτη απάντησι ο Ψαλμωδός (Ψαλ. ΙΔ΄1-2 και εξής) Ο «πορευόμενος άμωμος και εργαζόμενος δικαιοσύνην, λαλών αλήθειαν εν καρδία αυτού».
Αυτοί λοιπόν οι πιστοί, οι παρθένοι της Πίστεως, οι ακολουθούντες ασκητικό τρόπο ζωής, οι αμετακίνητοι στο απαραχάρακτο δόγμα της Πίστεως, οι έτοιμοι για κάθε θυσία, υπέρ του Χριστού, ακόμη και τον σταυρικό θάνατο, οι άμωμοι και ειλικρινείς, είναι εκείνοι που θ'ακούσουν την καινήν ωδήν. Ισχυρόφωνος είναι η ωδή, που ψάλλει η θριαμβεύουσα Εκκλησία και θέλει να δείξη με αυτό ότι γίνεται ακουστή. Αδικαιολόγητοι θα είναι όσοι με την χλιαρή πίστι και τα έργα της ανομίας στερήσουν τον εαυτόν τους από το ελπιδοφόρον αυτό μήνυμα της χαράς και της σωτηρίας, που ψάλλεται στον Ουρανό.

Την χαρά, την ευτυχία και την ευφροσύνη των 144.000 μαρτύρων της Αποκαλύψεως έβλεπεν η Μαρτυρική Χριστιανωσύνη κατά την ζοφερή περίοδο των τρομακτικών διωγμών της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και έπαιρνε δύναμι. Με την πνευματική αυτή ενίσχυσι αψηφούσαν οι Χριστιανοί το μαρτύριο και τον θάνατο. Η πνευματική ενθάρρυνσις που παρέχει επανειλημμένως η Αποκάλυψις στο σημείο αυτό, υπήρξε δια μέσου των αιώνων πηγή ανεξαντλήτων δυνάμεων για τους Χριστιανούς. Η πνευματική αυτή ενίσχυσις βοηθάει την Ορθόδοξο Χριστιανοσύνη του Γένους μας ν' αντισταθή καρτερικά και ν'αποφύγη την πλάνην και την βίαν του Μωαμεθανισμού κατά τους χρόνους ων τρομακτικών Χριστιανομάχων σχεδίων της Τουρκοκρατίας. Μάρτυρες και ήρωες του Χριστού και της Ορθοδόξου φυλής μας, έχυσαν το αίμα τους, γιά ν'αποφύγουν την αλλαξοπιστίαν. Η πνευματική ενίσχυσις της Αποκαλύψεως ενισχύει και σήμερα τους Χριστιανούς, για ν'αποφύγουν τη βία την κομμουνιστική και την απάτη την υλιστική. Δίνουν συγκλονιστικό «παρών» πίστεως στις ημέρες μας οι Ρώσοι Χριστιανοί, εναντίον της Εκκλησίας των οποίων το κουμουνιστικό κόμα είχε κηρύξει εξοντωτικό διωγμό.
Βλέπει ο αναγνώστης ότι το πλήθος των εκλεκτών δεν είναι από εκείνους που ακολουθούν τον ψευδοπροφήτην, δεν είναι οπαδοί μαγείας, αιρέσεων και πλανών. Ποιός, λοιπόν, ύστερα απ'αυτό δεν αποφεύγει όλα τα κατασκευάσματα του Αντιχρίστου, για να είναι κοντά στον Σωτήρα --Χριστόν; Σε κάθε αντίχριστο βία και πλάνη οι πιστοί θ'αντιτάσσωνται με θάρρος. Θα προτιμούν τον μαρτυρικόν θάνατο, ο οποίος ενώνει με τον Χριστόν και όχι την υποταγή στην βία και στην πλάνη του Διαβόλου!
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

29
Προαναγγελια της Τιμωρίας και Προπαρασκευή της Κρίσεως
Τιμωρία της Βαβυλώνος με εσχατολογική σημασία


Εν συνεχεία ο Ευαγγελιστής προαναγγέλλει με βεβαιότητα την τιμωρίαν των αντιχρίστων και των οπαδών του θηρίου. Προειδοποιεί ρητώς για την βεβαιότητα της τιμωρίας, αλλά και για την τρομερότητα αυτής.(Αποκ. ΙΔ΄6). Καί είδε λέγε, άλλον Άγγελον να πετά στα μεσούρανα λέγοντας -- Φοβηθήτε τον Κύριο και δοξάσατε το Όνομά του, διότι έφθασε η ώρα, που θα κάμη την Μεγάλη Κρίσι και θ'αποδώση στον καθένα κατά τα έργα του. Και προσκυνήστε Αυτόν, που έκαμε τον Ουρανό και τη Γή και τη θάλασσα και τις πηγές των υδάτων. Πετά μεσούρανα για να τον ιδούν και να τον ακούσουν όλοι οι κάτοικοι της γής. Ο Άγγελος που φέρνει «Ευαγγέλιον αιώνιον», προαναγγέλλει την ολοκλήρωσι του σχεδίου του Θεού, για την σωτηρία του κόσμου και την απόδοσι της δικαιοσύνης. Το μήνυμα της σωτηρίας και την μέλλουσα Κρίσιν της Δικαιοσύνης Του, έδωσε ο Θεός συνεσκιασμένα στους πρωτοπλάστους, το διεκήρυξε με τους Προφήτες, το επιβεβαίωσε με την Θυσίαν του Υιού Του, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Το μήνυμα αυτό παραμένει αιώνιο και αναλλοίωτο. Την σωτηριώδη αυτήν αγγελίαν θα διασαλπίση χαρούμενα ο Άγγελος πάνω από την ανθρωπότητα, για να την ακούσουν όλοι οι κάτοικοι της γής. Το μήνυμα της σωτηρίας θα κηρυχθή παντού, σ'όλα τα έθνη, σε όλες τις φυλές, σε όλες τις γλώσσες. Θα το μάθουν και εκείνοι που δεν έχουν ακόμη πιστεύση στον Σωτήρα --Χριστόν. Πρόκειται δηλαδή εδώ για την κήρυξι του Ευαγγελίου, που θα πραγματοποιηθή σ'όλο τον κόσμο και που θα προηγηθή της Δευτέρας Παρουσίας και της Παγκοσμίου Κρίσεως. (Ματθ. ΚΔ΄14).
Την Κρίσιν του Θεού τελικώς κανείς δεν θα την αποφύγη. Και η Κρίσις αυτή έρχεται. Για τους αθεόφοβους, τους Χριστιανομάχους, τους προσκυνητάς του θηρίου είναι ανάλογη με τις πράξεις τους. Ο Δίκαιος Κριτής θα τιμωρήση τους απίστους, που δεν θέλησαν ν'ακούσουν το σωτηριώδες μήνυμα του Αγγέλου. Ή μάλλον δεν θα τους τιμωρήση ο Κύριος. Τα έργα τους θα τους τιμωρήσουν. Θα τιμωθηθούν μόνοι τους. Είναι φυσική συνέπεια η τιμωρία τους. Έβαλα, λέγει ο Θεός μπροστά σου φωτιά και νερό δροσερό. Όπου θέλεις βάλε το χέρι σου. Άν το βάλης στο νερό θα δροσισθής και αν το βάλης στη φωτιά θα καής. Δεν σού φταιξε κανείς. Μόνος σου το προτίμησες, όπως και οι δυστυχείς εκείνοι.
Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είπεν, ότι θα κηρυχθή προηγουμένως σ'όλα τα έθνη το Ευαγγέλιόν Του και έπειτα θα γίνη η Μεγάλη Κρίσις. Αυτό επιβεβαιώνει και το προφητικό κείμενο της Αποκαλύψεως. Βλέπομε κι'εδώ ότι πρώτα παρουσιάζεται ο Άγγελος με το Ευαγγέλιο, για να ευαγγελίση πάντα τα έθνη και κατόπιν έρχεται ο δεύτερος Άγγελος, για να προαναγγείλη την τιμωρία των απίστων. Η τιμωρία της Βαβυλώνος --Ρώμης, είναι μία μορφή προαναγγελίας της Κρίσεως. Είναι μία προαπεικόνισις της επικειμένης τιμωρίας των ασεβών, κατά την φοβεράν ημέραν ενώπιον του Δικαιοκρίτου Θεού. (Αποκ ΙΔ΄8). Έπεσε η πολυάνθρωπος και διεφθαρμένη Ρώμη, η οποία μοιάζει στην φαυλότητα, στον ξεπεσμό και στην εξαθλίωσι με την αμαρτωλή Βαβυλώνα. Αυτή η νέα Βαβυλώνα, η Ρώμη, έχει ποτίσει όλα τα έθνη με την κραιπάλη της ασωτίας. Έχει παραλύσει, με την ανηθικότητα και την σαρκολατρεία της, τον κόσμο... Ο δεύτερος Άγγελος δεν επηκολούθησε μόνο χρονικά, αλλά και όσον αφορά τον τρόπο τον πρώτο Άγγελο στα μεσούρανα με εντυπωσιακή εμφάνιση για να εξαγγείλη το βαρυσήμαντον μήνυμά του. Προεξαγγέλλει, με άλλα λόγια, την πτώσι της αντιθέου δυνάμεως. Την αντίθεο αυτή δύναμι προσωποποιούσαν εις μεν την Παλαιάν Διαθήκην η παλαιά Βαβυλών, εις δε την Καινήν Διαθήκην η Ρώμη. Την αντίθεο δύναμιν κατ'επέκτασιν εκφράζει και κάθε άλλη αντίθεος πολιτική ή πνευματική δύναμις με ποικίλο αντιχριστιανικό χαρακτήρα. Την δύναμι αυτή εκφράζει κάθε εξουσία που προσπαθεί να καταργήση, να νοθεύση ή να αντικαταστήση τον Χριστιανισμό. «Και τίς η Βαβυλών; Ουκ άλλη ή ούτος ο φθαρτός ο κόσμος» ερωταποκρίνεται ο ερμηνευτής Αρέθας.
Ποία είναι η Βαβυλών ιστορικώς; Είναι η μεγάλη η ξακουστή προχριστιανική πόλις στην οποία ανεπτύχθη μεγάλος πολιτισμός. Εκεί ήταν ένα από τα επτά θαυμαστά επιτεύγματα του ανθρωπίνου νού, «Οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνος». Ο πολιτισμός ήταν υλικός. Η πρόοδος φθαρτή. Βασίλευε εκεί η διαφθορά και η παραλυσία. Η πόλις αυτή είχε καταστή αμαρτωλό κέντρο, εστία αντιθέου δυνάμεως. Ήταν ο αντίπους της Ιερουσαλήμ, που ήταν τότε πόλις της ευσεβείας και των Προφητών. Η αμαρτωλή και θεομάχος αυτήν πόλις επίκρανε με τυραννική αιχμαλωσία τον ευσεβή τότε Ισραηλιτικό λαό...Το μέγα πλήθος των αμαρτωλών πράξεων και η προκλητική ασέβεια του λαού της έμειναν σαν παράδειγμα στην Ιστορία. Η Βαβυλών έγινε συνώνυμος της ανομίας και της διαφθοράς. ΄Εμειναν, από την ασεβέστατη ζωή της, εικόνες κάθε αμαρτίας, ανηθικότητας και καταπτώσεως.
Η Βαβυλών, λοιπόν χρησιμοποιείται εδώ υπό του Αγγέλου με συμβολικό τρόπο. Λαμβάνεται σαν σύμβολο αφ΄ενός μεν της ειδωλολατρικής αντιχρίστου Ρώμης, που κατεπολέμησε την Χριστιανωσύνη και υπέθαλψε κάθε αμαρτία, αφ'ετέρου δε παρουσιάζεται, σαν σύμβολο όλων των ασεβών, αμαρτωλών και χριστιανομάχων γενικώς των μέχρι και των εσχάτων καιρών, που ομοιάζουν και θα ομοιάζουν με τους κατοίκους της διεφθαρμένης Βαβυλώνος. Βαβυλών αμαρτωλή, αντίθεος και αντίχριστος είναι και εννοείται και κάθε πόλις ή έθνος, που ξεμακραίνει από τον δρόμο του Θεού, που πέφτει στον ίλιγγο της ακολασίας, που καλπάζει προς τον υλισμό και την απιστία. Βαβυλών αντίθεος είναι κάθε έθνος και βασίλειο, που καταπατεί τον Νόμον του Θεού και διώκει την Εκκλησία.

Τί λέγει ο δεύτερος Άγγελος για τη Βαβυλώνα; «Έπεσε, έπεσε Βαβυλών», λέγει. Η επανάληψις δύο φορές και ο αόριστος χρόνος παρουσιάζουν σαν τετελεσμένο γεγονός την πτώσιν. Το ότι η Βαβυλών, που αναφέρει ο Ευαγγελιστής, είναι ο ιστορικός τύπος της Ρώμης, το φανερώνει και σχετικό χωρίο επιστολής του Αποστόλου Πέτρου. Η επιστολή αυτή αποστέλλεται από την πόλιν Ρώμην, η οποία ονομάζεται ρητώς Βαβυλών. (Α΄Επιστ. Πετρ. Ε΄13). «Ασπάζεται υμάς η εν Βαβυλώνι συνεκλεκτή και Μάρκος ο υιός μου». Δηλαδή, σας στέλνει χαιρετισμούς η εν Βαβυλώνι (Ρώμη) Εκκλησία του Χριστού, που είναι μαζί με την ιδική σας Εκκλησία εκλεκτή ενώπιον του Θεού, και ο Μάρκος ο πνευματικός μου υιός.
Γιατί ονομάζεται «μεγάλη» η Βαβυλών; Για να φανερώση ότι η αντίθεος δύναμις, που θεωρείταιμεγάλη και ισχυρή στα μάτια των ανθρώπων, είναι άθυρμα εύθραυστο μπροστά στον Δικαιοκρίτη Θεό. Έπεσε, νικήθηκε, συνετρίβη, αφανίστηκε η χριστιανομάχος Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Έπεσε η αλαζονική Ρώμη, που πίστεψε πως θ'αφανίση την Χριστιανωσύνη πνίγοντάς την στο αίμα του Μαρτυρίου. Έπεσε η νεά αυτή Βαβυλών. Η ταυτότης της αμαρτωλής αυτής πόλεως διαγράφεται στις εξής λέξεις: «ή εκ του οίνου του θυμού της πορνείας αυτής πεπότικε πάντα τα έθνη». Έπεσεν η Ρώμη, η οποία πότισε τα έθνη στην φθοροποιό αντίθεο δύναμι. Έπεσεν η Ρώμη, που αντιστάθηκε στο θέλημα του Θεού, δίνοντας στους ανθρώπους ανεμπόδιστο πορεία στην μέθη της ακολασίας. Οίνος του θυμού της πορνείας, με την οποίαν πότισε η Βαβυλών τα έθνη εξακολουθεί να υπάρχη. Πόσοι και σήμερα δεν πίνουν από τον οίνον του θυμού της πορνείας! Πόσοι με πείσμα και θυμό χωρίς να θέλουν ν'ακούσουν το «ου μοιχεύσης», που παραγγέλλει ο Θεός, δεν ρίχνονται στη ακολασία και την ανηθικότητα! Η αντίχριστος δύναμις της αμαρτίας κρατάει γερά δεμένους πολλούς ανθρώπους, διά μέσου των αιώνων. Ο φθοροποιός αυτός οίνος θα είναι τρομερός κατά το τέλος του κόσμου, επί της εποχής του Αντιχρίστου...τό παρήγορο και πάλι για τους πιστούς και το αποκαρδιωτικό για τους αμετανοήτους είναι το γεγονός της ρητής αγγελίας της πτώσεως της Βαβυλώνος.

Η Ιστορία, επιβεβαιώνει και εδώ, το θεόπνευστο κείμενο της Αποκαλύψεως. Η Ιστορία αποδεικνύει, ότι τα έθνη που πέφτουν στην απιστία, στην ακολασία και στην αντίχριστο βία, τελικώς καταδικάζονται σε συντριβή και απώλεια. «Ελασσονούσι φυλάς αμαρτίαι». Η ιστορική και κοσμοδοξασμένη Κωνσταντινούπολις, η Βυζαντινή αυτοκρατορία γενικώς, προ της αλώσεως είχε ριχτή στη διαφθορά και στην ακολασία. Η προεπαναστατική Ρωσσία είχε πέσει στην χλιδή, στην πολυτέλεια, στην ασπλαγνία και στη οργιώδη σατανολατρεία. Ο πλούτος είχε γίνει προκλητικός. Η αριστοκρατία διατηρούσε παραμάνες σκυλιών... Ο σατανικός Ρασπούτιν ωργίαζε με πυροβασίες, δολοπλοκίες και Θεοσοφικά και μαγικά έργα. Η πτώσις της ήρθε, σαν οργή Θεού και τιμωρία.

Θα δούμε στη συνέχεια την περιγραφή της τιμωρίας ενός εκάστου των μελών της Βαβυλώνος, της κάθε δηλαδή αντιχρίστου δυνάμεως μέχρι τέλους του κόσμου. (Αποκ. ΙΔ΄9). Και εν συνεχεία άλλος τρίτος Άγγελος έλεγε με φωνή δυνατή: Όποιος προσκυνεί το θηρίο, τον Αντίχριστο και την εικόνα και δέχεται να χαραχθή στο μέτωπό του ή στο χέρι του η σφραγίδα του Αντιχρίστου, όποιος με άλλα λόγια δηλώνει υποταγή στον Αντίχριστο, και αυτός θα πιή από τον οίνο του θυμού του Θεού και θα βασανισθή με φωτιά και θειάφι μπροστά στους αγίους Αγγέλους και μπροστά στο Αρνίον --Χριστόν. Και ο καπνός, από την φωτιά και το θειάφι του ακατάπαυστου βασανισμού τους, θα ανεβαίνη χωρίς ανάπαυλα, αιώνια. Δεν θα μπορούν, αυτοί που προσκυνούν το θηρίο, να ησυχάσουν ούτε ημέρα ούτε νύχτα. Ποιός όμως θα τα πάθη αυτά; Εκείνος, που έπιεν προηγουμένως εκ του οίνου του θυμού της πορνείας. Όποιος προσκυνάει το θηρίον και την εικόνα του και όποιος λαμβάνει το χάραγμα του θηρίου επί του μετώπου αυτού, ή επί την χείρα αυτού. Με άλλα λόγια, όποιος γίνεται οπαδός του Αντιχρίστου με τα λόγια και με τα έργα. Εκείνος που σφραγίζεται ως οπαδός του Σατανά.

Ο άνθρωπος αγαπητέ, που αμαρτάνει και ακολασταίνει και μένει αμετανόητος γίνεται εσφραγισμένος του Σατανά. Η αμαρτία είναι μία σφραγίδα μέ σατανική στάμπα, ένα χάραγμα στο μέτωπο. Αλλά και ο άνθρωπος, που δέχεται να γίνη μέλος οποιασδήποτε αιρέσεως και οποιουδήποτε αντιχριστιανικού συστήματος, Μασονισμού, Θεοσοφίας, Ρόταρυ, Αθεϊσμού, Υλισμού, Σιωνισμού, Οικουμενισμού και παντός άλλου Χριστιανομάχου, αθέου συστήματος, σταμπάρεται. Προσκυνάει το θηρίον. Το προσκυνάει έστω και αν δεν θέλη να το παραδεχθή. Αυτός θα πιή εκ του οίνου του θυμού του Θεού. Θα υποστή τις συνέπειες! Οι προσκυνηταί του θηρίου και της εικόνος αυτού προειδοποιούνται, ότι τους περιμένει αιώνια καταδίκη. Θα πιουν τον «κεκερασμένο άκρατο». Θα πιούν δηλαδή τον παρασκευασθέντα καθαρό οίνο του θυμού του Θεού, που σημαίνει την ανίλεω αυστηρότητα της θείας τιμωρίας κατά των οπαδών του θηρίου της αντιχρίστου Ρωμαϊκής εξουσίας, καθώς και των οπαδών του Αντιχρίστου των τελευταίων ημερών του κόσμου. Την αυστηρότητα αυτή κανένας δεν μπορεί να μετριάση. Σχετικώς με το κρασί της τιμωρίας, με το οποίον κερνάει ο Θεός τους αμαρτωλούς, ο Προφητάναξ Δαβίδ λέγει (Ψαλ. ΟΔ΄9), Υπάρχει στο χέρι του Κυρίου ποτήρι γεμάτο από κρασί ανόθευτο, χωρίς νερό, ποτήρι γεμάτο ποτό, με το οποίον κερνά τους αμαρτωλούς και έχει έτσι πρόχειρες και γεμάτες τις τιμωρίες εναντίον τους. Και γέρνει το ποτήρι αυτό από το στόμα τούτο στο στόμα εκείνο. Και δεν άδειασε εντελώς το ποτήρι αυτό, ώστε ν'αδειάση και το δυνατό πικρό κατακάθι, που βρίσκεται στον πυθμένα του. Μένει αυτό και θα πιούν απ 'αυτό, δοκιμάζοντες την σκληρή τιμωρία, όλοι οι αμαρτωλοί της γής, που παραμένουν πεισματικά αδιόρθωτοι.
Η τιμωρία των προσκυνητών του θηρίου με φωτιά και θειάφι δεν σημαίνει κατά λέξιν ερμηνεία, αλλά υπογραμμίζει τον βασανισμό τους, που θα είναι, σαν των διεφθαρμένων και αμαρτωλών πόλεων των Σοδόμων και Γομόρρων. Δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολιών, για την αιωνιότητα της τιμωρίας τους το κείμενο της Αποκαλύψεως. «Ο καπνός του βασανισμού αυτών εις αιώνας αιώνων ανεβαίνει» λέγει. Αμετακίνητη είναι η τιμωρία των προσκυνητών του Αντιχρίστου. Αμετάκλητη και χωρίς τέλος. Δεν θα υπάρχουν διαλείμματα στην αιώνια ποινή του βασανισμού τους. Δεν θα έχουν ποτέ ανάπαυσι, ούτε ημέρα, ούτε νύχτα «ουκ έχουσιν ανάπαυσιν ημέρας και νυκτός οι προσκυνούντες το θηρίον». Με τις λέξεις «ημέρας», «νυκτός» δεν εννοεί τον χρόνον, όπως τον υπολογίζομε ημείς, αλλά χρησιμοποιεί έκφρασι καταληπτή στον ανθρώπινο βίο. Αυτό είναι τρομερόν! Και όμως υπάρχει φόβος να βρεθούμε και μείς στο τρομερό αυτό κατάντημα, αν δεν προσέξωμε κατά τα ελάχιστα χρόνια της παρούσης ζωής.


Μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες

Ο Ιωάννης τα τονίζει αυτά για να προφυλάξη τους πιστούς. Οι προσκυνούντες δια μέσου των αιώνων τους προδρόμους του ψευδοπροφήτου και του Αντιχρίστου και στους εσχάτους καιρούς τον ίδιο τον ψευδοπροφήτη και τον Αντίχριστο, θα τιμωρηθούν και θα νοιώσουν με συγκλονιστικό τρόπο την δυστυχία τους. (Αποκ. ΙΔ΄12). Εδώ τώρα φανερώνεται η καρτερία των Χριστιανών. Φωνή από τον ουρανό έδωσε παραγγελία στον Ιωάννη να γράψη, να βεβαιώση εγγράφως, για την ευτυχία που προσμένει όσους πεθαίνουν για την Πίστι του Χριστού. Η φωνή έλεγε: Μακάριοι είναι από τώρα, από την στιγμή του μαρτυρίου τους και στο εξής, εκείνοι που πεθαίνουν με την πίστι και την κοινωνία τους προς τον Χριστόν. Ναί, πράγματι, αλήθεια είναι μακάριοι εκείνοι, το λέγει το βεβαιώνει αυτό το Άγιον Πνεύμα. Εκείνοι που με αυτόν τον τρόπον πεθαίνου, θα αναπαυθούν από τους κόπους τους. Και τα έργα τους, τους ακολουθούν στην άλλη ζωή, σαν απόδειξι πίστεως και σαν συνήγοροι ενώπιον του Δικαιοκρίτου Θεού. Μας καλεί ο Ιωάννης να μείνωμε ανένδοτοι στην πίστι, αμετακίνητοι στην τήρησι των εντολών Του, ανυποχώρητοι στο θέλημα του Θεού. Ας σημειωθή ότι η υπομονή που αναφέρει εδώ ο Ιωάννης έχει την έννοια της αντοχής. Εννοεί καρτερία και ηρωϊσμό σαν τον ηρωϊσμό που έδειξαν τα εκατομμύρια των Μαρτύρων της Χριστιανωσύνης δια μέσου των αιώνων. Μιλάει ειδικώτερα και για την αντοχή που πρέπει να δείξουν οι Χριστιανοί κατά τους χρόνους του Αντιχρίστου. Πώς όμως θα οπαλισθούν με τόση δύναμι οι Χριστιανοί; Την δύναμι, για την ανίκητη άμυνα, την έχει η Πίστις. Στην Πίστι και στην τήρησι των Εντολών του Θεού βρίσκεται η άτρωτη ισχύς. Με την Πίστι νίκησαν οι Μάρτυρες του Χριστού τους αντιχρίστους διώκτας των. Με την Πίστι έκαναν θαύματα και συνέτριψαν την αντίχριστο εξουσία και την ειδωλολατρική πλάνη, η οποία ήθελε να τους υποτάξη στην προσκύνησι του ψεύδους και της απάτης. Οι πιστοί μέσα σε περιόδους αντιχρίστου βίας και πλάνης θα χαλυβδώνουν την άμυνα, το θάρρος, την καρτερία και την γενναιότητά τους με την τήρησι των Νόμων του Θεού, με την αταλάντευτη Πίστι στον Νικητή του θανάτου και Αρχηγό της ζωής, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.
«Και ήκουσα φωνής εκ του ουρανού λεγούσης, γράψον, μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απάρτι». Είναι υπόσχεσις θεϊκής σιγουριάς, που βεβαιώνει ότι οι πιστοί είναι από εδώ ήδη, από την γή ευτυχισμένοι. Είναι από τώρα σίγουροι για την αιώνια χαρά και τη ευτυχία που θα απονεμηθή σ'αυτούς τελεσιδίκως από τον Δικαιοκρίτη Θεό κατά την Δευτέρα Παρουσία. Οι «εν Κυρίω αποθνήσκοντες» ποίοι είναι; Είναι οι πιστοί οι οποίοι αποθνήσκουν ευρισκόμενοι εν στενή μετά του Χριστού επικοινωνία, με έργα λατρείας, πίστεως. Είναι αυτοί που δεν πλανήθηκαν από τον ψευδοπροφήτη ή τους εκπροσώπους του. Δεν λιποψύχησαν στον διωγμό των εκπροσώπων του Αντιχρίστου, ή δεν θα υποκύψουν στην βία του ιδίου του Αντιχρίστου των εσχάτων καιρών. Είναι οι πιστοί που παραμένουν και θα παραμένουν ως το τέλος, ως τον θάνατό τους, αταλάντευτοι στην Πίστι, σταθεροί, φλογεροί πιστοί, αληθινοί στρατιώται του Χριστού, με μυστηριακή ζωή και αγιότητα βίου. Με πίστι γεμάτη αυταπάρνησι. Με θάρρος για ομολογία Χριστού και μαρτυρικό τέλος, αν το επιβάλλουν αι περιστάσεις.
Η ενθαρρυντική ηχώ του μηνύματος της Θείας φωνής, που ισοδυναμεί με το «αμήν λέγω υμίν» του Ευαγγελίου, προεξαγγέλλει και πάλιν την βεβαίωσιν της μακαριότητος των αποδημούντων πιστών με την λέξι «ΝΑΙ». «Ναί», λέγει το Πνεύμα. Ευτυχισμένοι είναι οι πιστοί, οι «υπομείναντες άγιοι» (Αποκ. ΙΔ΄12).
Ο κόπος, οι αγωνίες, οι θυσίες, οι στερήσεις, η ομολογία πίστεως μπροστά στους απίστους και διώκτας, τα έργα αγάπης, τα έργα σωτηρίας ψυχών, η πάλη προς τας αρχάς, τας εξουσίας, τους κοσμοκράτορας του προσκαίρου τούτου κόσμου, η πάλη εναντίον των παθών, τα έργα τα πνευματικά, ο ιδρώτας του αγώνος του καλού, όλα αυτά γίνονται πολύτιμες και αναπόσπαστες αποσκευές. Συνοδεύουν τους εν Κυρίω αποθνήσκοντας μετά θάνατον, σαν βεβαίωσις πίστεως,σαν πιστοποιητικό χριστιανικής αρετής, σαν εύγλωττος συνήγορος μπροστά στο Θρόνο της Θείας Δικαιοσύνης. Τα επιγραμματικά λόγια της Αποκαλύψεως: «Τα δε έργα αυτών ακολουθεί μετ'αυτών», δείχνουν με τον πιό πανηγυρικό τρόπο πόσον πλανώνται οι Προτεστάνται, οι Ευαγγελικοί και οι άλλοι αιρετικοί, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι αρκεί μόνον η πίστις για να σωθή ο άνθρωπος. Τα λόγια αυτά εξ'άλλου βεβαιώνουν το ρηθέν υπο του Αποστόλου Ιακώβου «Πίστις άνευ έργων νεκρά εστιν».
Την αλήθεια των λόγων αυτών της Αποκαλύψεως ερμηνεύει σχετική ομιλία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού περί της Μελλούσης Κρίσεως όπου και αμείβει τους πιστούς, λαμβάνοντας υπ'όψιν τις καλές πράξεις. ( Ματθ. ΚΕ΄34 εξ).
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

30
Προεικόνισις της Κρίσεως, ήλθεν η ώρα του Θερισμού ( Αποκ. ΙΔ΄14 -20)


Οι δραματικές εικόνες που θα δούμε στο τεμάχιο αυτό της Αποκαλύψεως είναι η μεγαλοπρεπής και εντυπωσιακή προεικόνισις της Κρίσεως που θα συμβή κατά την Δευτέρα Παρουσία. (Αποκ. ΙΔ΄14). Πάνω στο σύννεφο κάθεται ο Ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, όπως Τον είδε στο όραμά του ο Προφήτης. Κάθεται πάνω σε λευκή νεφέλη Το σύννεφο είναι σημάδι της παρουσίας του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη. Εν νεφέλη παρουσιάζεται ο Θεός στην Σκηνή του Μαρτυρίου και μέσα από την νεφέλην ακούγεται η φωνή Του. Ο Ίδιος ο Κύριος όταν Τον ανέκρινεν ο Αρχιερεύς, έδωσε την εικόνα της ελεύσεώς Του εν μέσω των νεφελών λέγων: «Απ άρτι όψεσθε τον υιόν του ανθρώπου καθήμενον εκ δεξιών της δυνάμεως και ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού (Ματθ. ΚΣΤ΄64). Και στο Όρος Θαβώρ όταν έδειξε την δόξα Του την θεϊκή κατά την Μεταμόρφωσι Του πάλι με νεφέλη φωτεινή περιεβλήθη. Το χρυσό στεφάνι είναι διακριτικό της υπερτάτης εξουσίας του Βασιλέως --Κριτού. Ο Θρόνος της δόξης δέχεται τον στεφανωμένο Κύριο σαν Βασιλέα νικητή. Ο ακάνθινος στέφανος της θυσίας Του έγινε στέφανος χρυσούς, στέφανος αστραφτερός της νίκης...Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι συνδεδεμένος με εικόνες σποράς και θερισμού στην Καινή Διαθήκη. Χρησιμοποιούσε συχνά παραστάσεις και εικόνες σποράς και θερισμού όταν ήθελε να υπογραμμίση την αμοιβή των δικαίων και την τιμωρία των αμαρτωλών με την δικαία Κρίσι Του. Ο θερισμός είναι η συντέλεια του αιώνος. Κατά τον θερισμόν αυτόν τα ζιζάνια θα καούν...Το οξύ δρέπανο του Μεγάλου Κριτού, που κάθεται στην νεφέλη, φανερώνει ότι κανένας από τους κακούς δεν θα ξεφύγη από την τιμωρία, από την δικαιοσύνη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, που κρατάει το μυτερό, το κοφτερό δρεπάνι. Τον βλέπομε τον Κύριο στην Κ. Διαθήκη και σ'άλλη εικόνα να κρατάη φτυάρι συλλογής και διαχωρισμού του καρπού από τα άχυρα (Ματθ. Γ΄12). Ο Άγγελος παρακαλεί βγαίνοντας από τον Ναόν, που βρίσκεται στον Ουρανό, μέσα στο οποίο είναι ο Θρόνος του Θεού, τον Κύριο, να θερίση γιατί έφθασε το τέλος. Ήρθε ο καιρός της συγκομιδής, διότι η καλλιέργεια ωρίμασε. Εδώ ο Άγγελος δεν προστάζει αλλά η προστακτική έχει παρακλητικό χαρακτήρα, είναι σαν τις προστακτικές που χρησιμοποιούμε στην λατρεία. Όταν λέμε «Κύριε ελέησον» παρακαλούμε τον Θεό να μας συγχωρήση και δεν Τον προστάζομε. Το λέγει όχι για να Τον πληροφορήση, διότι Εκείνος είναι η πηγή της γνώσεως, αλλά για να τον υπηρετήση, για ν'αναγγείλη την μεγάλη στιγμή, για να το ακούσουν οι άνθρωποι και να καταλάβουν ότι η ώρα της Κρίσεως πλησιάζει. Κι'επακολουθεί η εκτέλεσις της αποφάσεως του Θεού που είναι ο θερισμός. Ο Κύριος δηλαδή δίνει το σύνθημα του θερισμού. Ο θερισμός αυτός, του οποίου η περιγραφή παραλείπεται εδώ, γίνεται από Αγγέλους, όπως βλέπομε σε άλλες εικονικές περιγραφές της Κ. Διαθήκης (Ματθ. ΙΓ΄41-42). Λέγοντας όμως εδώ «θερισμό» δεν εννοεί τον θερισμό, την συλλογή και την τιμωρία των κακών, πράγμα το οποίον θα ιδούμε στη συνέχεια, αλλά εννοεί την περισυλλογή και διάσωσι των δικαίων. Έχει την ίδια σημασία πολλών χωρίων της Καινής Διαθήκης που μιλούν για την διάσωσι των πιστών όπως (Ματθ. Θ΄37), (Λουκ. Ι΄2), (Ιωάν. Δ΄35). Ο χόρτος ο οποίος ωρίμασε και είναι έτοιμος για θερισμό που λέει εδώ η Αποκάλυψις είναι η ωρίμανσις των καλών και των κακών. Και οι μέν καλοί θα συναχθούν σαν σιτάρι στην αποθήκη, οι κακοί θα καούν σαν τα άχυρα. Οι πρώτοι θα πάνε στον Παράδεισο, οι δεύτεροι στην Κόλασι. Μέση κατάστασις δεν υπάρχει. Μερικοί ερμηνευταί νομίζουν ότι ο θερισμός είναι γενική έννοια, που σημαίνει τερματισμό της κακίας επάνω στη γή. Ο ερμηνευτής Ανδρέας λέγει ότι η ξήρανσις και ο θερισμός σημαίνουν ότι έφθασε ο καιρός της συντελείας.

Ακολουθεί και άλλος Άγγελος, που ενεργεί και αυτός σαν λειτουργικό όργανο του Θεού, για την εφαρμογή της θείας Δικαιοσύνης κατά των απίστων και αντιχρίστων. (Αποκ. ΙΔ΄17). Ο Άγγελος αυτός βγήκε από το Θυσιαστήριο, κάτω από το οποίο, όπως είδαμε υπήρχαν οι ψυχές εκείνων, που είχαν σφαγή για την Πίστι του Χριστού. Και ο Άγγελος αυτός ήταν όργανο της θείας Δικαιοσύνης, είχε εξουσία στην φωτιά της Κολάσεως που τιμωρεί τους ασεβείς. Εκείνος έκραξε μεγαλόφωνα στον Άγγελο που είχε το κοφτερό δρεπάνι και του είπε νά στείλη όλεθρο και θάνατο στους κακούς, των οποίων η φαυλότης έφθασε στο απροχώρητο. Και έρριξε ο Άγγελος το δρεπάνι του στη γή και τρύγησε τους αμαρτωλούς και τους έρριξε σαν σταφύλια στο πατητήρι του θυμού του Θεού. Και πατήθηκε το πατητήρι αυτό, που ήταν έξω από την πόλι και βγήκε απ'αυτό αίμα, που πλημμύρισε την περιοχή σε έκτασι χιλίων εξακοσίων σταδίων, το δε ύψος της πλημμύρας του αίματος έφθασε μέχρι τα χαλινάρια των ίππων. Ο δεύτερος Άγγελος εξέρχεται από το Θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων, από εκεί δηλαδή που ακούγονται αι φωνές των δικαίων, που ζητούν την πραγματοποίησι της θείας Δικαιοσύνης και λέγουν : «έως πότε, ο δεσπότης ο άγιος και ο αληθινός, ου κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών εκ των κατοικούντων επί της γής;» (Αποκ. Στ΄10). Ζητούν δηλαδή την πραγματοποίηση της θείας Δικαιοσύνης.


Είναι η τρομακτική στιγμή της τιμωρίας των διωκτών της Χριστιανωσύνης. Στο έργο της συλλογής των ανόμων, όπως παρατηρεί ο ερμηνευτής Αρέθας, απαξιεί να λάβη μέρος ο Θεός. Το έργο αυτό το αναθέτει στα λειτουργικά Του πνεύματα, στους Αγγέλους. Τα σταφύλια είναι, σε μεταφορική έννοια, τα ανομήματα των ασεβών. Η ωρίμανσις αυτών είναι το σαρωτικό κατρακύλημα των ασεβών και το ξεχείλισμα της επιβαλλομένης τιμωρίας υπό του Θεού. Κατόπιν ο Ευαγγελιστής μας δίνει την εικόνα της συλλογής των ανόμων υπό των Αγγέλων. Μάζεψε τους ασεβείς σαν σταφύλια μέσα σε μεγάλη ληνό. Γιατί λέγει «ληνόν...μεγάλη»; Ονομάζει «μεγάλη» την ληνόν λόγω του μεγάλου πλήθους των ασεβών. Η ληνός στην Παλαιά Διαθήκη χρησιμεύει σαν όργανο του θυμού του Θεού εναντίον των ασεβών. Επατήθη λέγει εν συνεχεία η ληνός. Πατήθηκαν δηλαδή σαν τα σταφύλια στο πατητήρι, οι ασεβείς. Και όπως από τα πατητήρια των σταφυλιών τρέχει ο χυμός των σταφυλιών, έτσι από την ληνόν των συγκεντρωμένων ασεβών ρέει το αίμα της τιμωρίας των. Από ποιούς πατιέται η ληνός; Ίσως από Αγγέλους μιά και γίνεται από όργανα της θείας Δικαιοσύνης. Η ληνός «επατήθη έξω της πόλεως». Πιθανόν εδώ να εννοή έξω της πόλεως Ιερουσαλήμ. Κοντά στην Ιερουσαλήμ, στην κοιλάδα Ιωσαφάτ, όπου σύμφωνα με τις προφητείες του Ζαχαρίου και του Ιωήλ, διεξάγεται η Κρίσις των εθνών. Και οι προφητείες αυτές είναι σύμφωνες με σχετικά χωρία της Αποκαλύψεως (Ιστ΄16 και Ιθ΄8). Αλλά ας δούμε τι λέγει επί του προκειμένου ο Προφήτης Ιωήλ. (Ιωήλ Δ΄12 -16). «Εξεγειρέσθωσαν και αναβαινέτωσαν πάντα τα έθνη εις την κοιλάδα Ιωσαφάτ διότι εκεί καθιώ του διακρίναι πάντα τα έθνη κυκλόθεν. Εξαποστείλατε δράπανα, ότι παρέστηκεν ο τρυγητός. Εισπορεύσεσθε, πατείτε, διότι πλήρης η ληνός. Υπερεκχείτε τα υπολήνια ότι πεπλήθυνται τα κακά αυτών. Ήχοι εξήχθησαν εν τη κοιλάδι της δίκης, ότι εγγύς ημέρα Κυρίου εν τη κοιλάδι της δίκης. Ο ήλιος και η σελήνη συσκοτάσουσι, και οι αστέρες δύσουσι φέγγος αυτών. Ο δε Κύριος εκ Σιών ανακεκράξεται και εξ'Ιερουσαλήμ δώσει φωνήν αυτού και σεισθήσεται ο ουρανός και η γή»... Μία άλλη ερμηνευτική σημασία είναι το πάτημα, δηλαδή η τιμωρία, είναι το γεγονός, ότι οι αμαρτωλοί στερούνται τον Παράδεισο. Μένουν έξω της άνω Ιερουσαλήμ του Παραδείσου δηλαδή Δεν έχουν αυτοί καμμία θέσι στην αγία πόλι του Θεού.
Ο Χριστός ήρθε στην γή, και θυσιάσθηκε εδώ για να αγιάση όλο τον κόσμο, να του δώση την δυνατότητα της σωτηρίας. Σταυρώθηκε κι'έχυσε το Αίμα Του έξω της πύλης . Η τιμωρία των ασεβών κατά ώρα της Κρίσεως θα είναι μεγάλη. Η πάτησις της ληνού, η αφθονία του αίματος, σε σημείο ώστε να φθάση το αίμα σε έκτασι 1600 σταδίων, δηλαδή 307.200 μέτρα και σε ύψος μέχρι του χαλινού των ίππων δείχνει το μέγεθος της οργής του Θεού. Στο παραπάνω αριθμό, που φανερώνεται η μεγάλη έκτασις του τόπου της σφαγής, βλέπουν πολλοί ερμηνευταί της Αποκαλύψεως την έκτασι της Παλαιστίνης που περιλαμβάνεται στο οδοιπορικό του Αντωνίνου και που είναι από την Τύρο ως τα Αιγυπτιακά σύνορα 1664 στάδια. Λεπτομερής περιγραφή της Κρίσεως γίνεται πιό κάτω στον Ε΄Τόμο.


Οι νικηταί του θηρίου άδουν την ωδήν του Μωϋσέως

Αι εικόνες που προεικονίζουν την μέλλουσα Κρίσι είναι του θερισμού η μία και του τρυγητού η άλλη. Κατόπιν θα δούμε την περιγραφή των προοιμίων της καταστροφής της Βαβυλώνος --Ρώμης και κατ'επέκτασιν του κόσμου ολοκλήρου. Θα ιδούμε την πιό δραματική και συγκλονιστική οπτασία που περιλαμβάνει την φοβερώτερη δοκιμασία του κόσμου προ της Δευτέρας Παρουσίας, όπως αυτή σκιαγραφείται στην οπτασία των επτά φιαλών. Προτού όμως να μας περιγράψη τις τιμωρίες αυτές ο Ευαγγελιστής μας παρουσιάζει την ευτυχία και σιγουριά όπου βρίσκονται οι νικηταί του θηρίου.
Αποκ. ΙΕ΄1. Είδα λέγει επτά Αγγέλους που κρατούσαν επτά πληγές, τις τελευταίες τουτέστιν τιμωρίες εναντίον των ασεβών της γής, προ της Δευτέρας Παρουσίας. Είδα λέγει ακόμη κάτι σαν θάλασσα γυαλίνη, η οποία ήταν ανακατεμένη με φωτιά. Και είδα τους νικητάς στον αγώνα τους εναντίον του θηρίου και της εικόνος αυτού, να στέκωνται πάνω στην γυάλινη αυτή θάλασσα και να έχουν τις κιθάρες του Θεού.
Βλέπει ο Ευαγγελιστής, άλλο σημείο το οποίον ονομάζει έτσι για να κάνη σαφή διάκρισι με έτερο σημείο το οποίο είχαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο όπου είδαμε την γυναίκα, την περιβεβλημένην τον ήλιον, να διώκεται υπό του δράκοντος. Εκεί το σημείον ονομαζόταν μέγα, εδώ ονομάζεται επίσης μέγα αλλά επιπροσθέτως και θαυμαστόν. Η εκδηλουμένη Θεία Δικαιοσύνη με τις επόμενες εικόνες είναι η θαυμαστή Δικαιοσύνη του Θεού που έρχεται σαν τιμωρός απάντησις στο πρώτο μέγα σημείον που είδαμε με την διωκομένη Εκκλησία. Η Θεία Δικαιοσύνη θα τιμωρήση τους διώκτας --αντιχρίστους-της ενδόξου γυναικός, της Εκκλησίας. Η Θεία Δικαιοσύνη τιμωρεί την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Τιμωρεί τους αντιχρίστους των διαφόρων εποχών και θα τιμωρήση αφεύκτως και τον πραγματικό Αντίχριστο κατά το τέλος του κόσμου. Εν τω ουρανώ το βλέπει το άλλο σημείο, διότι η τιμωρία των ασεβών ξεκινάει από τον Ουρανό. Η πηγή της τιμωρίας θα είναι ουράνιος και τα εκδηλούμενα φυσικά γεγονότα καταστροφής, δεν θα είναι τυχαία.

Μια εικόνα της ετοιμαζομένης απονομής της δικαιοσύνης του Θεού με την τιμωρία των ασεβών και διωκτών της Χριστιανικής Πίστεως, την βλέπομε ευθύς αμέσως. Βλέπομε δηλαδή τους επτά Αγγέλους να κρατούν επτά πληγάς, επτά θείες τιμωρίες. Ονομάζονται δε «έσχατες» διότι με αυτές τερματίζονται οι τιμωρίες των ασεβών, προ της τελικής Κρίσεως. Μετά από τις τιμωρίες αυτές η Βαβυλών δηλαδή η Ρώμη στην αρχή, κάθε αντίθεος εξουσία στο περάσμα των αιώνων και όλη η αμαρτωλή ανθρωπότης στο τέλος του κόσμου θα καταστραφούν. «Εν αυταίς ετελέσθη ο θυμός του Θεού» προλέγει ο Ευαγγελιστής. Η έκφρασις εδώ είναι ανθρωποπαθής. Ο Θεός, φυσικά, δεν θυμώνει. Οι τιμωρίες είναι φυσικόν επακόλουθον της αμαρτίας. Ο νόμος της θείας Δικαιοσύνης λειτουργεί και θα λειτουργή κανονικά. Είναι δε άτεγκτος.


Εν συνεχεία μας δίδει μία εντελώς διαφορετική εικόνα. Είναι ένα διάψαλμα ενθαρρυντικό για τους πιστούς προτού ξεσπάση η καταιγίδα της Δικαιοσύνης του Θεού. Τους νικητάς του θηρίου τους βλέπει ο Ευαγγελιστής να στέκωνται στην θάλασσα την υαλίνη. Εδώ φαίνεται πως είναι η ίδια η υαλίνη θάλασσα η οποία περιγράφεται στον ουράνιο χώρο και εκτείνεται μπροστά στο Θρόνο του Θεού όπως είδαμε στο Β΄τομο. Η θάλασσα παριστάνεται «ως μεμιγμένη πυρί». Θέλει να φανερώση, νομίζομε, ότι εφθάσανε εκεί οι νικηταί, όχι τυχαία, αλλά με αγώνες και θυσίες. Θέλει να δείξη ότι οι δίκαιοι, οι άγιοι, οι μάρτυρες νίκησαν τον Αντίχριστο μέσα σ'ένα συνεχή αγώνα αυτοθυσίας και μαρτυρίου. Η γυάλινη θάλασσα, η οποία είναι ανακατεμένη με φωτιά παρομοιάζεται και με την Ερυθρά Θάλασσα, δια της οποίας σώθηκαν μεν οι Ισραηλίτες, πνίγηκαν δε οι Αιγύπτιοι με τον Φαραώ. Έτσι και οι Χριστιανοί δεν θα υποταχθούν στον Αντίχριστο των τελευταίων ημερών του κόσμου, καθώς και στους άλλους τους ποικιλωνύμους αντιχρίστους δια μέσου των αιώνων, θα σωθούν.
Ας πούμε τώρα ποιοί νοούνται νικηταί του θηρίου. Θεωρούνται οι πιστοί, οι ευσεβείς, οι δίκαιοι, οι άγιοι, οι μάρτυρες, που δεν προσεκύνησαν τα όργανα του αντιχρίστου δια μέσου των αιώνων και όλοι εκείνοι οι πιστοί του Κυρίου που δεν θα υποκύψουν στον αντίχριστο των εσχάτων καιρών ούτε με την πλάνη, ούτε με την βία. Άξιον παρατηρήσεως είναι αυτό που λέγει: «Και είδον...και τους νικώντας εκ του θηρίου και εκ της εικόνος αυτού και εκ του αριθμού αυτού». Η πρόθεσι εκ έχει σημασία. Το θηρίον, η εικών, ο αριθμός και ο αποκλεισμός εις τας εσχάτας ιδίως ημέρας, θα δημιουργήσουν μιά κατάστασιν αφόρητον, φωτιά και θάλασσα. Αυτοί θα περάσουν από την πύρινη αυτή θάλασσα και θα βγούν έξω στη Βασιλεία του Θεού. Θα την περάσουν. Αυτό μας θυμίζει εκείνο που λέγει ο Ψαλμωδός: «Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος και εξήγαγεν ημάς εις αναψυχήν». Αυτό είπε και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, όταν έπειτα από μιά ζωή αγώνων και περιπετειών και διώξεων δια τον Χριστόν επρόκειτο να απαγχονισθή. Και οι μέν πιστοί τελείωσαν, πέρασαν την λίμνη αυτή αβάσανα, οι άλλοι, όμως, από τη λίμνη αυτή θα πέσουν στην άλλη λίμνη την καιομένη πυρί και θείω. Δεν είναι τα πράγματα μικρά και αστεία. Μη τα παίρνομε επιπόλαια. Εδώ παίζεται το μεγάλο παιγνίδι της αιωνιότητος. Τί θα κάμωμεν;

Όπως το θηρίο συμβολίζει κάθε αντίθεο και αντίχριστο δύναμι, έτσι και οι νικηταί του δεν περιορίζονται σε μία συγκεκριμένη εποχή. Ανήκουν σε κάθε εποχή, κατά την οποία η Εκκλησία του Χριστού παλεύει με την αντίχριστο δύναμι. Με τις λέξεις «και τους νικώντας εκ του θηρίου» περιλαμβάνει ασφαλώς όλους τους αγωνιστάς της Στρατευομένης Εκκλησίας, οι οποίοι δεν υποστέλλουν την σημαίαν της πίστεώς των.
Αποκ. ΙΕ΄3. Ποιά ωδή ψάλλουν οι νικηταί; Ψάλλουν οι λελυτρωμένοι όπως έψαλλε άλλοτε ο Μωϋσής πανηγυρίζοντας την απολύτρωσι του Ισραηλιτικού λαού λέγοντας: Μεγάλα και θαυμαστά είναι τα έργα Σου, Κύριε, ο Θεός ο Παντοκράτωρ. Απόλυτα δίκαιοι και κατά πάντα αληθινοί είναι οι δρόμοι και οι τρόποι που χρησιμοποιείς για την καθοδήγησι και τη σωτηρία των ανθρώπων. Σύ, είσαι ο Βασιλεύς των Εθνών. Ενώ μερικοί από τους ερμηνευτάς νομίζουν ότι πρόκειται εδώ για δύο διαφορετικές ωδές η πιθανοτέρα εκδοχή είναι ότι πρόκειται για μία ωδή, αφιερωμένη στον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, του Οποίου η θυσία άνοιξε την πύλην αυτής της ευτυχίας στον Ουρανό για το ανθρώπινο γένος. Με τη βοήθεια του Χριστού πέρασαν την θάλασσα του παρόντος κόσμου και βρίσκονται τώρα στη Βασιλεία του Θεού. Με τις ιδιότητες του αγίου και Δικαίου Θεού συμπεραίνεται και τονίζεται το αλάνθαστο και άφευκτο της τιμωρίας των ασεβών και αντιχρίστων όλων των εποχών μέχρι της συντελείας των αιώνων, καθώς και η βεβαιότης της σωτηρίας όλων των πιστών Χριστιανών, δια μέσου των αιώνων.

Η θριαμβευτική επινίκιος ωδή των σεσωσμένων είναι η Τρίτη και η τελευταία. Έχομε ήδη συναντήσει δύο άλλες ωδές στα κεφάλαια Α΄9 και ΙΒ΄10 της Αποκαλύψεως. (Αποκ ΙΕ΄4). Απο αυτό το χωρίον γίνεται φανερό, ότι θά έλθη εποχή κατά την οποίαν όλα τα έθνη θα προσκυνήσουν τον Αθάνατο Βασιλέα της δόξης. Το ερώτημα «Τις ου μη φοβηθή, Κύριε, και δοξάση το όνομά σου;» έρχεται σαν αποστομωτική απάντησις των θριαμβολογούντων οπαδών και προσκυνητών του θηρίου που έλεγαν «Τίς όμοιος τω θηρίω». Εκθεμελιώνεται και σείεται τρομακτικά η αλαζονεία των οπαδών του θηρίου με τα παραπάνω λόγια της ωδής. Ο δρόμος του Θεού είναι ο πραγματικός και δίκαιος. Τον ακολουθούν οι πιστοί και σώζονται. Τον παραβαίνουν οι αμαρτωλοί και τιμωρούνται. Τελικώς όλοι θα αναγνωρίσουν την παντοδυναμίαν Του, διότι όλοι θα δοκιμάσουν τα δικαιώματά Του, που είναι η θεία Αγιότης και η Δικαιοσύνη. Για τους πιστούς θα είναι δόξα και τιμή, δια δε τους ασεβείς και απίστους τιμωρία. Για τους τελευταίους η αναγνώρισις δεν θα έχη πλέον καμμία σωτήρια σημασία...
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

31
Προαναγγελια της Τιμωρίας και Προπαρασκευή της Κρίσεως
Τιμωρία της Βαβιλώνος με εσχατολογική σημασία



Κατ'αρχάς μας δίνεται η παράτασις μιάς επισήμου προπαρασκευής, για την έναρξη των τελευταίων μεγάλων τιμωριών του Θεού εναντίον της ανθρωπότητος. (Απολ ΙΕ΄5). Το άνοιγμα του Ναού της Σκηνής του μαρτυρίου στον Ουρανό φανερώνει την παρουσία του Θεού. Δείχνει την εμφάνισίν του, σαν Νομοθέτου και Δικαστού εναντίον εκείνων, που δεν ετήρησαν τον Νόμον Του. Στο Ναό αυτόν της Σκηνής του μαρτυρίου, κατά την Παλαιά Διαθήκη, υπήρχε ο Θεός και ο αυστηρός Αυτού Νόμος. Η Σκηνή του μαρτυρίου, η οποία επέχει εδώ θέσιν ναού, προτιμάται για την αρχαιοπρέπεια της εικόνος και διότι η κατασκευή αυτής υπεδείχθη υπό του Ιδίου του Θεού. (εξοδ. ΚΕ΄9-10) «Και ποιήσεις κιβωτόν μαρτυρίου εκ ξύλων ασήπων, δύο πήχεων και ημέσους το μήκος και πήχεως και ημίσους το πλάτος και πήχεως και ημίσους το ύψος καικαταχρυσώσεις χρυσίω καθαρώ έσωθεν και έξωθεν χρυσώσεις αυτήν». Επίσης στην (Εβρ. Η΄5), όπου ο Θεός είπε στον Μωϋσή να κατασκευάση την Σκηνή του μαρτυρίου σύμφωνα με υπόδειγμα, που του είχε δείξει στο Όρος Σινά.

Η έξοδος των Αγγέλων εκ του Ναού και η «υπηρεσιακή» λειτουργική στολή τους, φανερώνουν αποστολήν. Η έξοδος αυτή των Αγγέλων φέρνει στο νού μας παρόμοια έξοδο, που αναφέρεται στην Π. Διαθήκη (Ιεζ. Θ΄2). Εκεί οι εξερχόμενοι Άγγελοι σκοπεύουν να τιμωρήσουν την Ιερουσαλήμ. Και εδώ οι εξερχόμενοι Άγγελοι κρατούν τις φιάλες, κρατούν δηλαδή τις πληγές, τις τιμωρίες εναντίον της ανθρωπότητος. Δείχνει ακόμη το σημείο, απ'όπου βγαίνουν οι Άγγελοι, που σαν λειτουργικά πνεύματα εκτελούν τις εντολές του Θεού, για να φανερώση, ότι οι πληγές και οι τιμωρίες των ασεβών είναι αποτέλεσμα της θείας Δικαιοσύνης και όχι αποτέλεσμα φυσικών ενεργειών και συμπτώσεων. Το συμπέρασμα είναι, ότι ο Καθαρός και Δίκαιος Θεός δικαιούται να τιμωρήση τους αδίκους και ακαθάρτους ασεβείς, οι οποίοι έγιναν άξιοι τιμωρίας με τα αμαρτωλά έργα τους.
Αποκ. ΙΕ΄7. Και στους επτά Αγγέλους, που βγαίνανε από τον Ναό, ένα από τα τέσσαρα ζώα τους έδωσε επτά χρυσές φιάλες, γεμάτες από τον θυμό του Θεού, ο Οποίος είναι Αιώνιος, Ατέρμων και Αναλλοίωτος. Και γέμισε ο Ναός από καπνό, ο οποίος καπνός συμβολίζει την παρουσία του ενδόξου Παντοδυνάμου Θεού. Και κανένας δεν μπορούσε να μπή στο Ναό εκείνο, που ήταν παρών ο Θεός, ο γεμάτος δικαία οργή εναντίον των ασεβών. Κανένας δεν μπορούσε να μπή εκεί, προτού πάρουν τέλος οι επτά πληγές των επτά Αγγέλων, εναντίον της αμαρτωλής ανθρωπότητος. Κανένας δηλαδή δεν μπορούσε να μπή να μεσολαβήση. Ήταν αμετάκλητη η απόφασις του Θεού να πέσουν οι επτά φιάλες, οι έσχατες πληγές. Οι Άγγελοι, λέγει, παίρνουν από τα Χερουβείμ τις επτά φιάλες τις χρυσές, γεμάτες από την οργή του Θεού. Τί σημαίνει τούτο; Μας φανερώνει, ότι η αμαρτωλή ανθρωπότης, προτού ξεσπάσουν οι έσχατες πληγές, θα έχη γίνει τρομερά προκλητική και αμετανόητη. Με τις λέξεις «γεμούσας θυμού του Θεού του ζώντος εις τους αιώνας των αιώνων»υπογραμμίζει την ζωτικότητα και αιωνιότητα του Θεού και εξαίρεται έτσι το έργον Του, ως Κριτού του Σύμπαντος. Σημειώνομε ακόμη, ότι οι φιάλες είναι χρυσές, διότι η οργή του Θεού είναι τιμία «κάν οι κολαζόμενοι ανιώνται», έστι και αν οι τιμωρούμενοι λυπούνται και δυσανασχετούν, όπως λέγει ο αρχιεπίσκοπος Καισαρείας Αρέθας. Η πλήρωσις του Ναού από καπνό είναι σύμβολο της θείας οργής και δυνάμεως. Ας θυμηθούμε το όρος Σινά που εκαπνίζετο όλον όταν κατέβηκε ο Θεός να δώση τις Δέκα Εντολές στον Μωϋσή. «Και ουδείς εδύνατο εισελθείν. Απροσπέλαστος είναι ο Ναός του Θεού. Απροσπέλαστες και οι βουλές του Θεού, κατά την περίοδον της εκρήξεως της οργής του, με τις έσχατες πληγές. Η δήλωσις του Συγγραφέως «ουδείς εδύνατο εισελθείν» φανερώνει την μεγάλην οργήν του Θεού κατά της αμαρτίας, ώστε κανείς να μη μπορή να Τον πλησιάση, μέχρις ότου εκδηλώσει ην δικαίαν Του τιμωρίαν.

Η Πρώτη Φιάλη
Το κακό και πονηρό έλκος


Τώρα ο Ευαγγελιστής συνοπτικά θα μας περιγράψη το περιεχόμενο της τιμωρίας κάθε φιάλης. Θα ιδούμε τα δεινά που έπληξαν, πλήττουν και θα πλήττουν, δια μέσου των αιώνων μέχρι των εσχάτων καιρών, την αμαρτωλή και αμετανόητη ανθρωπότητα. Θα ιδούμε τις παιδαγωγικές τιμωρίες του Θεού, όπως με αλληγορικό τρόπο τις διατυπώνει ο Ευαγγελιστής στις επτά φιάλες. Είναι, ίσως, παρόμοιες τιμωρίες με εκείνες που είδαμε ήδη με το άνοιγμα των επτά σφραγίδων και το σάλπισμα των επτά σαλπίγγων, αλλά εις την μεγίστην έντασίν των. Και ακούγεται η θεία ουράνια φωνή που δίνει την εντολή στους επτά Αγγέλους να εκχύσουν τις επτά φιάλες «του θυμου του Θεού». (Αποκ. Ιστ΄1). Είναι η μεγάλη φωνή του Παντοδυνάμου Θεού που δίνει εντολή στους Αγγέλους του, στα πνευματικά όργανά του να αρχίσουν το ξέσπασμα της θείας τιμωρίας. Οι ασεβείς και οι αμετανόητοι αμαρτωλοί, (Αποκ. Ιστ΄9) θα εκδηλώσουν την βλασφημία τους εναντίον του Αγίου Θεού, εξ'αιτίας των τιμωριών, από τις οποίες πλήττονται. Θα βλασφημήσουν τον Θεόν, διότι αναγνωρίζουν ότι ο Κύριος έχει εξουσίαν «επί τας πληγάς ταύτας». Στην Αγία Γραφή ο αριθμός επτά έχει την έννοια του μεγάλου, όπου εδώ σημαίνει πολλές ποινές, μέγα πλήθος τιμωριών και καταστροφών. Οι τιμωρίες αυτές δεν εντάσσονται χρονικώς σε μιά συγκεκριμένη εποχή και μόνον. Οι τιμωρίες αυτές αναφέρονται στη διά μέσου των αιώνων αμαρτωλή ανθρωπότητα. Αναφέρονται κατ'αρχάς στην ειδωλολατρική Ρώμη και εν συνεχεία σε κάθε πόλι, χώρα και έθνος, που φεύγει μακρυά από την πίστι του Αληθινού Θεού και γίνεται όργανο κα προσκυνητής του θηρίου --Σατανά. Οι τιμωρίες αυτές θα έχουν διαφορετική έντασι σε κάθε εποχή. Οπωσδήποτε όμως θα κορυφωθούν ολίγον προ της καταστροφής της αμαρτωλής Βαβυλώνος, ολίγον προ της Δευτέρας Παρουσίας. Θα κορυφωθούν τότε, που η ανθρωπότης θα πέση σε τρομερή αποστασία από τον Θεόν.
Αποκ. Ιστ΄2. Και απήλθε ο πρώτος Άγγελος και έχυσε το περιεχόμενο της φιάλης του στην γή και έγινε μιά κακή πληγή, γεμάτη πόνους για τους ανθρώπους, που είχαν το χάραγμα της σφραγίδος του θηρίου και γιά κείνους, που προσκυνούσαν το είδωλο αυτό. Και φανερώθηκε πληγή οδυνηρή. Αρρώστεια λοιμώδης, βασανιστική. Αρρώστεια με έλκη. Τέτοια αρρώστεια εκδηλώθηκε στην ειδωλολατρική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, προ της καταλήσεώς της, όπως αναφέρουν ο Διονύσιος Αλεξανδρείας και ο Άγιος Κυπριανός. Ενέσκηψε τότε πανώλης στην αντίχριστο Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, η οποία αυτοκρατορία, όπως αναφέραμε, χαρακτηρίζεται σαν τύπος του Αντιχρίστου. Αλλά τέτοιες αρρώστειες λοιμικές θα συγκλονίσουν την ανθρωπότητα, με φοβερό τρόπο λίγο προ της Δευτέρας Παρουσίας. Θα έλθουν τότε κατά το αψευδές στόμα του Κυρίου «λοιμοί» νόσοι δηλαδή μολυσματικαί. Παρόμοιες αρρώστειες θα πλήττουν ασφαλώς και δια μέσου των αιώνων την αμετανόητη ανθρωπότητα. Βεβαίως λέγει ότι από την νόσο, από την πληγή της πρώτης φιάλης επλήγησαν μόνον οι οπαδοί του Αντιχρίστου. Η πανώλης που έπληξε την αντίχριστο Ρώμη δεν ήταν νόσος, που έπληξε μόνον τους ειδωλολάτρας, αλλά και τους Χριστιανούς. Για τους Χριστιανούς όμως έγινε η αρρώστεια αυτή μέσον καταρτισμού και αφορμή εκδηλώσεως της αγάπης προς τους πάσχοντας συνανθρώπους. Όπως μάλιστα βεβαιώνει ο Διονύσιος Αλεξανδρείας, ο Χριστιανοί τότε, όχι μόνον υπέμειναν καρτερικά την δοκιμασίαν, αλλά με συγκινητική συμπόνοια περιποιόντουσαν τους απίστους, τους προσβληθέντας από την πανώλη, τους οποίους σε πολλές περιπτώσεις είχαν εγκαταλείψει και οι πιό στενοί συγγενείς των! Ο πιστός ενώ υποφέρει, ατενίζει με βεβαιότητα στην χαρμονή του τέλους. Γιά τους απίστους όμως, για κείνους, που έχουν συναριθμηθή στους οπαδούς του Αντιχρίστου, που δήλωσαν πίστι και υποταγή στο θηρίο, για κείνους που έγιναν προσκυνηταί της εικόνος του θηρίου το πλήγμα από το ξέσπασμα της θείας τιμωρίας, θα είναι σκληρό, οδυνηρό, απαίσιο. Οι άπιστοι, που έφεραν με κομπασμό το χάραγμα του θηρίου επί των μετώπων τους, που ήταν κάποτε γι'αυτούς μέσον σωτηρίας και απαλλαγής από τις διώξεις, γίνεται τώρα χαρακτηριστικό γνώρισμα του ολέθρου τους. Ναί! Το έλκος το κακόν και το πονηρόν είναι τιμωρία για τους έχοντας το χάραγμα του θηρίου και τους προσκυνητάς της εικόνος του. Είναι πιστοί οπαδοί του ψυχοκτόνου Σατανά, και συμπολεμισταί του Αντιχρίστου. Αυτοί δεν συνετίζονται από το πλήγμα της θείας τιμωρίας. Ισως συνταράζονται στην συνείδησί τους, ίσως τους βασανίζει το κατάντημά τους Δεν μετανοούν όμως. Από την Π. Διαθήκη βλέπομε ότι ο Θεός εχρησιμοποίησε ως παιδαγωγικό μέσον εναντίον του Φαραώ, τα έλκη. Ο Μωϋσής κατά θεία εντολή πήρε στάχτη από καμίνι και την πέταξε στον ουρανό εναντίον του Φαραώ και των Αιγυπτίων και σηκώθηκε τότε μεγάλος κονιορτός και έγινε θαυμαστή τιμωρία. Έβγαλαν οι άνθρωποι και τα ζώα έλκη, πληγές, φλικτίδες, φουσκάλες και πονούσαν τρομερά. Η έκχυσις της πρώτης φιάλης δεν σημαίνει την εφάπαξ εκδήλωσι της θείας τιμωρίας με το βασανιστικό έλκος. Αρρώστιες με έλκη εκδηλώθηκαν πολλές δια μέσου των αιώνων. Έλκη πολλά και φοβερά θα ιδή δια μέσου των αιώνων η αποστατούσα και αμετανόητη ανθρωπότης. Το ποτήρι αυτό θα είναι ασφαλώς πιό πικρό κατά το τέλος του κόσμου, οπότε και η αποστασία θα είναι τρομακτική και άνευ προηγουμένου.


Η Δευτέρα Φιάλη
Η ματωμένη θάλασσα


Αποκ. Ιστ΄3. Και ο δεύτερος άγγελος έχυσε το περιεχόμενο της φιάλης του στην θάλασσα και έγινε η θάλασσα αίμα, γέμισε από αίμα, σαν ανθρώπου σκοτωμένου. Και κάθε ζωή, που υπήρχε μέσα στην θάλασσα εξοντώθηκε. Αυτή η τιμωρία μοιάζει με την πρώτη πληγή του Φαραώ. Επίσης θυμίζει την τιμωρία που επηκολούθησε μετά το β΄σάλπισμα όπου εκεί είδαμε να μεταβάλλεται το ένα τρίτο της θαλάσσης σε αίμα. Εδώ όμως το μέγεθος της συμφοράς είναι πιό μεγάλο. Η θεία τιμωρία αναφέρεται σ'όλη την θάλασσα. Το πλημμύρισμα της θαλάσσης φανερώνει σε μικρογραφία τους αιματηρούς αγώνες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας προς της καταλύσεώς της. Συμβολίζει μεγάλους σπαραγμούς και αιματοχυσίες της αμαρτωλής ανθρωπότητος πάνω στο υγρό στοιχείο. Δίνει την εικόνα των φοβερών γεγονότων, που θα ξεσπάσουν στους ωκεανούς από τις συγκρούσεις των εθνών, που θα βρίσκωνται μακρυά από τον Θεό της ειρήνης και θα κάνουν το θέλημα του Σατανά. Και το θέλημα του Σατανά δεν είναι άλλο από εκρήξεις σεισμικών πολέμων και πλημμυρίδα αίματος αλληλοεξοντώσεως. Οταν θα φουντώση η αποστασία, ο αιμοδιψής Σατανάς θα κατευθύνη τα όργανά του στις μεγάλες και εξοντωτικές συγκρούσεις. Οι ωκεανοί σαν πεδίο συγκρούσεων, θα καταστούν τότε απέραντα νεκροταφεία. Το αίμα του θανάτου, το αίμα της σφαγής, το νεκρό αίμα θα είναι τότε μιά εικόνα τραγική. Την τρομακτική εικόνα του μακάβριου σκηνικού μας το δίνει με λιτότητα και ανατριχιαστική επιγραμματικότητα ο Ευαγγελιστής «Καί πάσα ψυχή ζώσα απέθανεν εν τη θαλάσση». Στην εποχή μας με τους υπερατομικούς εξοπλισμούς και τις υδρογονοβόμβες είναι εύκολο να γίνη αισθητή μιά τέτοια γεύσις εξολοθρευτικού πολέμου. Από μιά σύγκρουσι με τα «εξελισσόμενα» ατομικά όπλα, τα όπλα αυτά της καταστροφής και του αφανισμού, είναι επόμενον να εκλείψη και «πάσα ψυχή ζώσα» στις θάλασσες.


Η Τρίτη Φιάλη
Έγιναν αίμα τα πόσιμα νερά


Αποκ. Ιστ΄4. Μοιάζει να μας υπενθυμίζει την τιμωρία, που είδαμε ήδη στην ερμηνεία της Τρίτης Σάλπιγγος, υπάρχει όμως μιά βασική διαφορά. Εκεί μιλούσε για τιμωρία πλήγμα, εναντίον του ενός τρίτου των ποσίμων υδάτων, εδώ μιλάει για το σύνολο των ποταμών και των πηγών. Μιλάει δηλαδή για μεταβολή σε αίμα, όλων γενικώς των ποσίμων νερών. (Αποκ. Ιστ΄5). Και άκουσε ο Ευαγγελιστής τον άγγελο που εποπτεύει τα νερά να λέγη ότι σωστά και δίκαια τιμωρεί ο Θεός τους ασεβείς με το να τους δίνη να πίνουν, αντί νερού, αίμα, διότι οι ασεβείς έχυσαν το αίμα των αγίων και των προφητών του. Είναι άξιοι αυτής της τιμωρίας.

Το χύσιμο της τρίτης φιάλης στα πόσιμα νερά της γής σημαίνει ίσως τους εμφυλίους πολέμους και τον αλληλοσπαραγμό που εκδηλώθηκαν στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία λίγο προ της καταλύσεώς της. Η ερμηνευτική αυτή άποψις στηρίζεται στο κείμενο που λέγει «αίμα αυτοίς έδωκας πιείν». Η πόσις του αίματος φανερώνει το αβυσσαλέο μίσος, που κυριαρχεί κατά τους εμφυλίους πολέμους. Το αίμα δεν χύνεται απλώς, αλλά πίνεται! Θα επιτρέψη ο Θεός, ώστε οι άπιστοι και οι αμετανόητοι ασεβείς να αλληλοεξοντωθούν, να πνιγούν στο αίμα. Για την έκρηξι πολέμων κατά τους εσχάτους καιρούς μιλάει το αψευδές στόμα του Κυρίου, το οποίον λέγει για «πολέμους και ακοάς πολέμων». Για πολέμους δηλαδή κοντινούς και μακρινούς.

Ο Θεός έχει τάξει σε όλα τα στοιχεία Αγγέλους. «Κατεύθεν δείκνυται τοις στοιχείοις επιτετάχθαι αγγέλους, ως ανωτέρω είρηται, ως ένα και τον επί υδάτων, φησίν, υμνείν τον Θεόν», λέγει ο ερμηνευτής Ανδρέας. Ένας απ'αυτούς είναι κι'εκείνος που εγκρίνει την τιμωρία των ασεβών ως δικαία. Εξαίρει και υμνεί ο άγγελος την θεία δικαιοσύνη του Ανάρχου Θεού. Τον ονομάζει ο Ων και ο Ην. Παραλείπεται ο ερχόμενος διότι θεωρείται ήδη ως παρών. Θεωρείται παρών, διότι είναι εμφανής η παρουσία του Θεού, με την τιμωρία δια της πληγής αυτής. Την τιμωρό πληγή κατά των αξίων της τιμωρίας ασεβών, την επικροτεί και η φωνή από το θυσιαστήριο (Αποκ. Ιστ΄7). Το θυσιαστήριον εδώ παρουσιάζεται σαν προσωποποίησις. Μιλάει το θυσιαστήριο σημαίνει μιλάν οι ψυχές των Μαρτύρων, των πεπελεκημένων και σφαγιασθέντων, για το όνομα του Κυρίου. Μιλάνε οι ψυχές των εσφαγμένων διά τον λόγον του Θεού και την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού. Είναι οι δίκαιοι που είδαμε να κράζουν και να ζητάνε επίσπευσι της απονομής της θείας δικαιοσύνης. Τώρα που βλέπουν να εφαρμόζεται η δικαιοσύνη του Θεού ξεσπούν σε ευχαριστήριο ύμνο και δοξολογική αναγνώρισι της δικαίας Κρίσεως, της σοφίας και της παντοδυναμίας του Θεού. «Ναί Κύριε ο Θεός ο Παντοκράτωρ αληθιναί και δίκαιαι αι κρίσεις Σου».

Η Τέταρτη Φιάλη
Ο τρομερός καύσωνας


Αποκ. Ιστ΄8. Ο τέταρτος άγγελος άδειασε το περιεχόμενο της φιάλης του επάνω στον ήλιο. Και δόθηκε δύναμις στον ήλιο να εξαπολύση μεγάλο καυτερό κύμα λαύρας, φωτιάς εναντίον των ανθρώπων. Και σχεδόν ζεματήσθηκαν οι άνθρωποι μέσα σ'εκείνο το φοβερό λιοπύρι. Και αντί να μετανοιώσουν και να ζητήσουν το έλεος του Θεού οι άνθρωποι, βλασφήμησαν οι αμετανόητοι το όνομά Του. Εβλασφήμησαν τον Θεόν αντί να τον δοξάσουν αναγνωρίζοντες την παντοδυναμίαν Του. Και αυτή η πληγή βλέπομε να έχη μία ομοιότητα με την πληγή που επηκολούθησε μετά το σάλπισμα του τετάρτου αγγέλου, όπου επλήγη το ένα τρίτον του ηλίου, της σελήνης και των αστέρων. Η πληγή που επακολουθεί μετά την έκχυσι του περιεχομένου της τετάρτης φιάλης είναι ο τρομερός καύσωνας. Είναι η φρικτή τιμωρία που προκαλεί δεινό βασανισμό στους ανθρώους από την λειψυδρία. «Εκαυματίσθησαν οι άνθρωποι» λέγει ο Ευαγγελιστής, θέλοντας να δηλώση τους θανάτους των ανθρώπων, από ηλίασι, ανομβρία και πείνα. Η πληγή αυτή όπως και οι προηγούμενες, θα ξεσπάση και άλλες φορές εναντίον της αμαρτωλής ανθρωπότητος, αλλά η κορύφωσίς της θα εκδηλωθή περί το τέλος του κόσμου. Ο Διονύσιος ο Αλεξανδρείας μας λέγει ότι προ της καταλύσεως της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο μεγάλος ποταμός Νείλος ξεράθηκε από υπερβολική θερμοκρασία και ανομβρία. Το ιστορικό αυτό γεγονός το συμπληρώνει ο Άγιος Κυπριανός ο οποίος τονίζει ότι κατά την ανωτέρω χρονική περίοδο έπεσε στο Ρωμαϊκό κράτος φοβερή πείνα.

Η αμαρτωλή ανθρωπότης όμως δεν θα συνετισθή από την τιμωρία. Και όχι μόνο δεν θα γονατίση σε μετάνοια αλλά θα κάνη κάτι πιό ανατριχιαστικό, πιό εξωφρενικό. Θα βλασφημήση το όνομα του Παντοδυνάμου Θεού. Η βλασφημία των ανθρώπων κατά του Θεού, πάνω στην δίνη των συμφορών, φανερώνει την σκλήρυνσι των Ρωμαίων ειδωλολατρών προ της καταλύσεως της Ρώμης. Φανερώνει επίσης την βλασφημία την αμετανοησία των ανθρώπων δια μέσου των αιώνων στις ψυχοσωτήριες παιδαγωγικές τιμωρίες του Θεού, καθώς και την τρομακτική πώρωσι του αμαρτωλού κόσμου κατά τους εσχάτους καιρούς. Πρέπει εδώ να υπογραμμίσωμε ότι η βλασφημία ταιριάζει προς τους θιασώτες του Αντιχρίστου. «Και εδόθη αυτώ στόμα λαλούν μεγάλα και βλασφημίαν» (Αποκ ΙΓ΄5).

Η Πέμπτη Φιάλη
Τά έλκη και οι πόνοι των ασεβών


Ο πόνος και οι πληγές των τιμωριών δεν οδηγούν τον ασεβή αμαρτωλό κόσμο στην μετάνοια και την απάρνησι των πονηρών έργων τους. Ο πόνος και οι πληγές των τιμωριών κάνουν τους ασεβείς πιό προκλητικούς στην κατά του Θεού βλασφημία τους. (Αποκ. Ιστ΄10). Και ο πέμπτος άγγελος άδειασε το περιεχόμενο της φιάλης του πάνω στο θρόνο του θηρίου και έγινε η βασιλεία του «εσκοτωμένη», σκοτεινή με περιωρισμένη δύναμι. Και οι ασεβείς, οι οπαδοί και δούλοι του θηρίου μασούσαν τις γλώσσες τους, δάγκωναν τις γλώσσες τους από τον αφόρητο πόνο. Η πληγή αυτή φέρνει στον νού μας την ενάτη αιγυπτιακή πληγή . Η πληγή εκείνη είχε σαν επίκεντρο τον τρόμο από το πυκνό, βαθύ, αδιαπέραστο σκοτάδι και την θύελλα που επεκράτησε τρείς ημέρες. Έχει επίσης ομοιότητα με την πληγή του πέμπτου σαλπίσματος όπου είδαμε να πέφτη αστέρας εκ του ουρανού και ν'ανοίγει το φρέαρ της αβύσσου.

Πού ήταν ο θρόνος αυτός του θηρίου; Δεν αναφέρεται πουθενά σαφώς. Εν τούτοις απο συνδυασμούς με προηγούμενα σχετικά χωρία και εν συγκρίσει με αμέσως επόμενα ο θρόνος αυτός φαίνεται να εντοπίζεται στην περιοχή του Ευφράτου, στην Βαβυλώνα. Σε προηγούμενο κεφάλαιο αναφέρεται ότι οι κακοποιοί άγγελοι, οι δαίμονες, δηλαδή οι δεμένοι, η πηγή, ο θρόνος του κακού, ευρίσκοντο στον μεγάλο ποταμό Ευφράτη, (Αποκ. Θ΄14). Η μάσησις της γλώσσης των οπαδών του θηρίου, είναι θαυμάσια παραστατική έκφρασις που φανερώνει την απελπισμένη προσπάθειά τους να συγκρατήσουν τον μεγάλο πόνο. «Δηλοί την υπερβολήν της οδύνης» τονίζει και ο ερμηνευτής Ανδρέας. Οι οπαδοί του Αντιχρίστου βλέπουν και αισθάνονται πλέον την έναρξι της καταλύσεώς της βασιλείας του θηρίου.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

32
Η Έκτη Φιάλη
Ο πόλεμος της ημέρας της μεγαλης


Αποκ. Ιστ΄12. Ο έκτος άγγελος έχυσε την φιάλη του στον ποταμό Ευφράτη. Θα ιδούμε εδώ εν συνεχεία τί σημαίνει η έκχυσις της φιάλης στον ποταμό Ευφράτη, τι σημαίνει η ξήρανσις του ποταμού προς διευκόλυνσιν της διόδου των Βασιλέων από Ανατολής, ποιά είναι τα τρία ακάθαρτα πνεύματα και ο τόπος Αρμαγεδών. Ας σημειωθεί ότι από το σημείο τούτο της Αποκαλύψεως οι λόγοι του Προφήτου γίνονται όλο και πιό δυσερμήνευτοι, ενώ ο ορίζων επίσης γίνεται πιό ζοφερός. Από εδώ αρχίζει η περιγραφή του μεγαλύτερου και τρομακτικότερου πολέμου. Ο πόλεμος αυτός δεν είναι σύγκρουσις μεταξύ απίστων και πιστών. Είναι σύγκρουσις μεταξύ των βασιλέων της γής, των κοσμικών και των αδιαφόρων, αλλά και της Βαβυλώνος, της έδρας, δηλαδή του Αντιχρίστου, της αμαρτωλής Βαβυλώνος.
Η έκχυσις της έκτης φιάλης στον ποταμό Ευφράτη γίνεται όχι διότι ο ποταμός είναι εμπόδιο στο δρόμο των βασιλέων, δεν θέλει να υπογραμμίση αυτό αλλά να επισημάνη και να υπενθυμίση ότι οι ξηράνσεις ποταμών και θαλασσών στην Παλαιά Διαθήκη είναι έργο θαυματουργικό του Θεού. Όπως με τη ξήρανσι του ποταμού Ιορδάνου προς διάβασιν των Εβραίων φανερώνεται η ενεργός παρουσία του Θεού, έτσι και εδώ η ξύρανσις του ποταμού Ευφράτου αυτόν τον συμβολικό σκοπό εξυπηρετεί. Σαν ιστορική επιφάνεια η ξήρανσις αυτή σημαίνει την δια του ποταμού Ευφράτου, κατόπιν παραχωρήσεως του Θεού, διευκόλυνσιν των βαρβάρων λαών να επιτεθούν και να καταλύσουν την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Στην βαθύτερη όμως ερμηνευτική σημασία νοείται η κατά το τέλος του κόσμου, με Θεού παραχώρησι, συγκέντρωσις των κακών, οι οποίοι θα έχουν σαν αφετηρία την πλησίον του ποταμού Ευφράτου Βαβυλώνα, στον αλληλοσπαραγμό τους και στην ορμητική επέλασί τους κατά των οπαδών του Αρνίου. Κοντά στον Ευφράτη βρισκόταν η διαβόητος Βαβυλών, που εκπροσωπούσε την αντίθεο δύναμι. Εκεί στον Ευφράτη ήσαν δεμένοι οι άγγελοι του κακού, τα κακοποιά πνεύματα, όπως είδαμε. Ποιοί είναι οι βασιλείς από ανατολής ηλίου, των οποίων διευκολύνεται η συγκέντρωσις; Είναι οπαδοί του θηρίου, αλλά παρά ταύτα εξεγείρονται κατά θείαν βουλήν προκειμένου να τιμωρηθή η Βαβυλών, η πόλις η μεγάλη. Η αμαρτωλή και αποστάτις, όπως θα δούμε παρακάτω.
Αποκ. Ιστ΄13. Και είδα λέει ο Ευαγγελιστής από το στόμα του δράκοντος, του διαβόλου και από το στόμα του θηρίου, του αντιχρίστου και από το στόμα του ψευδοπροφήτου, να βγαίνουν τρία ακάθαρτα πνεύματα, που έμοιαζαν με βατράχια. Και ήσαν αυτά δαιμονικά πνεύματα, που έκαναν κάλπικα θαύματα, μαγικά. Και τα δαιμονικά αυτά πνεύματα, που ξεπήδησαν από τα στόματα εκείνων, έτρεξαν στους βασιλείς όλης της οικουμένης για να τους περιμαζέψουν με τις δολιότητές τους σε πόλεμο. Να τους συγκεντρώσουν σε πόλεμο, που θα γινόταν κατά την μεγάλη εκείνη ημέρα, την οποία είχε ορίσει ο Κύριος, ο Θεός ο Παντοκράτωρ, για να καταλύση και συντρίψη, ολοσχερώς τον Αντίχριστο.
Βλέπομε εδώ την παρουσία του σατανικού τριπτύχου, της σατανικής τριάδος με τον δράκοντα, το θηρίον και τον ψευδοπροφήτην. Τα τρία πονηρά πνεύματα συμβολίζουν σαν ιστορική επιφάνεια τους σατανικούς Μάγους και επαοιδούς βαρβάρους και Ρωμαίους, οι οποίοι εξαπάτησαν οι μέν τους δέ «προφητεύοντας» για το ευτυχές πέρας της συγκρούσεως. Πρόκειται για τους Μάγους που έβλεπαν αίσια για τους Ρωμαίους την έκβασι του πολέμου στην σύγκρουσί τους με τους υποτελείς τους βαρβάρους λαούς. Να ληφθή δε υπ'όψιν ότι και οι δύο εκείνοι συγκρουόμενοι ήσαν εχθροί του θελήματος του Θεού. Στην βαθύτερη έννοια όμως τα τρία αυτά πονηρά πνεύματα συμβολίζουν τους αμοιβαίους κακεντρεχείς λόγους των απίστων βασιλέων, των οπαδών του Αντιχρίστου κατά το τέλος του κόσμου, εναντίον των πιστών. Η χρησιμοποιουμένη εδώ εικόνα των βατράχων θέλει να φανερώση ότι, όπως οι βάτραχοι είναι βρωμεροί, φλύαροι και εύθικτοι, έτσι και οι αρχηγοί του κακού έχουν αμοιβαίες υποψίες, βορβορώδη υπόβαθρο σκοτεινών επιθυμιών και «λαλιστάτην ματαιοδοξίαν», όπως λέγει ο ιερός Αυγουστίνος. Φανερώνει το «ιώδες και ακάθαρτον και βορβορώδες» αυτών, όπως επίσης ερμηνεύει ο Ανδρέας. Τα σημεία των δαιμονίων, ή άνθρωποι με πνεύματα σατανικά μάγοι κ.λ.π. έχουν τεράστια δύναμι και ασκούν επιρροή σε βασιλείς και άρχοντες. Από τα σημεία αυτά επηρεαζόμενοι οι βασιλείς θα κατευθύνωνται και θα καθοδηγούνται. Οι μάγοι, όπως είπαμε, κατηύθυναν τους Ρωμαίους και τους υποτελείς αυτών βαρβάρους εις τας μεταξύ των συγκρούσεις. Μάγοι κατηύθυναν τον αντίχριστο Χίτλερ και τον συνεβούλευαν να κάνη τις επιθέσεις του κατά τις Κυριακές. Ο Σατανάς, εκμεταλλευόμενος τις ευαισθησίες των υποχειρίων του κατά το τέλος του κόσμου, θα συγκεντρώση όλους αυτούς τους βασιλείς και όχι μονάχα τους «από ανατολής ηλίου», και θα τους ανάψη το μένος του αλληλοσπαραγμού και το μένος εναντίον του λαού του Θεού. Όλοι αυτοί οι βασιλείς παρίστανται εδώ σαν όργανα του δράκοντος Αντιχρίστου και εχθροί του Χριστού. Τους βλέπει ο ιερός συγγραφεύς συγκεντρωμένους και υπεξούσιους του Σατανά, έτοιμους για την μεγάλη μάχη, για τον μεγάλο πόλεμο, τον πόλεμο του Αρμαγεδώνος, στον οποίο τους αναμένει η συντριβή...
Ο πόλεμος της καταστροφής επί Ρωμαίων και βαρβάρων και ο μεταξύ Αντιχρίστου και λαού του Θεού πόλεμος, ονομάζεται εδώ «πόλεμος του Θεού του Παντοκράτωρος». Και οι δύο αυτές συγκρούσεις, τόσο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, όσο και της κατά το τέλος του κόσμου, είναι μάχες οικονομίας και παραχωρήσεως του Θεού προς τιμωρίαν των αντιχρίστων. Καταλύεται η χριστιανομάχος Ρώμη στην πρώτη περίπτωσι και συντρίβεται περί το τέλος του κόσμου ο Αντίχριστος στην δεύτερη.

Επιβεβαίωσι του γεγονότος, ότι ο πόλεμος αυτός αναφέρεται κυρίως στην συντριβή του Αντιχρίστου περί το τέλος του κόσμου, μας παρέχει ο χρονικός προσδιορισμός του προαναγγελλομένου πολέμου με χαρακτηριστικές εκφράσεις της Αγίας Γραφής. Μας μιλάει για τον πόλεμο της ημέρας εκείνης της μεγάλης. Ημέρα εκείνη και ημέρα μεγάλη χαρακτηρίζεται από τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης ο χρόνος της Δευτέρας Παρουσίας, της παγκοσμίου Κρίσεως και του θριάμβου του Θεού.
«μεγάλη η ημέρα Κυρίου, επιφανής σφόδρα και τίς έσται ικανός αυτής;»(Ιωήλ Β΄11). «εγγύς ημέρα Κυρίου η μεγάλη, εγγύς και ταχεία σφόδρα» (Σοφον. Α΄14). Ο θρίαμβος του Θεού χαρακτηρίζεται επίσης και ως «ημέρα Κυρίου» και ως «ημέρα Θεού» σε αντίστοιχες επιστολές των Αποστόλων Παύλου και Πέτρου.
Αποκ. Ιστ΄15. Ο ιερός συγγραφεύς παραθέτει παραμυθητικήν και ενισχυτικήν παραίνεσιν εκ μέρους του Χριστού ως Κριτού. Η παραίνεσις αυτή υπογραμμίζει την επιβεβλημένην εκ μέρους των πιστών υπερέντασι της προσοχής των, την εγρήγορσιν. Ιδού --λέγει ο Κύριος - έρχομαι ξαφνικά σαν κλέπτης. Μακάριος, ευτυχής είναι εκείνος, που μένει άγρυπνος και προσεκτικός και διατηρεί αγνά και καθαρά τα ενδύματα της ψυχής του και κατορθώνει έτσι να μή ζή και περιπατή γυμνός από αγαθά έργα και να μη κινδυνεύη να τον βλέπουν οι άγιοι και οι άγγελοι του ουρανού σε ασχήμια ηθικής γυμνότητος. Η εν λόγω παραίνεσις έρχεται στην πιό κατάλληλη στιγμή. Ενώ δηλαδή προηγουμένως γίνεται λόγος για τα ακάθαρτα πνεύματα και την σύναξι των βασιλέων της οικουμένης όλης, υπό των πνευμάτων αυτών, για τον πόλεμο της ημέρας εκείνης της μεγάλης, είναι απαραίτητη η παραίνεσις και αναγκαία η εμψύχωσις των πιστών. Οι συγκεντρωμένοι βασιλείς είναι δεδηλωμένοι εχθροί των πιστών. Το μένος των, στον επικείμενο πόλεμο, εναντίον των οπαδών του Χριστού στρέφεται. «Ιδού έρχομαι ως κλέπτης» λέγει. Τούτο σημαίνει ότι είναι άγνωστη η ημέρα του πολέμου εκείνου, είναι άγνωστη η ημέρα που ο Κύριος θα έλθη σαν Κριτής, αφού προηγουμένως συντρίψη βουλάς ανόμων. Επιβάλλεται λοιπόν εγρήγορσις, προετοιμασία. Επιβάλλεται να είναι οι πιστοί ντυμένοι οπλισμένοι με έργα πνευματικά. Επιβάλλεται να έχουν καθαρή ηθική και πνευματική πανοπλία. Η παρομοίωσις της ώρας της Κρίσεως κατά την Δευτέρα Προυσία ή της κρίσεως δια του θανάτου ενός εκάστου, σαν ερχομός κλέπτου, υπογραμμίζεται και σε άλλα χωρία της Καινής Διαθήκης όπως (Αποκ. Γ΄3) «Εάν ου μη γρηγορήσης, ήξω σε ως κλέπτης, και ου μη γνώση ποίαν ώραν ήξω επί σέ». Πολλά είναι τα σχετικά χωρία όπως (Αποκ. Γ΄18), (Λουκ. ΙΒ΄39-40), (Ματθ. ΚΔ΄42), (Α΄Θες. Ε΄2), (Β΄Πέτρ. Γ΄10). Όλα τα παραπάνω χωρία μιλούν για τον αιφνίδιο ερχομό του Χριστού σαν Κριτού. Ο ιερός συγγραφεύς διακόπτει την διήγησί του εδώ, για να συστήση στους πιστούς οι οποίοι θα ζούν από της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και επέκεινα μέχρι το τέλος του κόσμου επαγρύπνησι, στολισμό της ψυχής και προφύλαξι αυτής με τα ιμάτια της αγνότητος και των αρετών. Εδώ ο ερχομός του Κυρίου στερεώνει την πίστι των οπαδών του και ζεσταίνει τις καρδιές τους. Είναι σαν ν'απευθύνεται σ'όλες τις γενεές και να λέγη: Μή σας τρομάζουν οι συνάξεις των φαύλων αυτών βασιλέων. Άλλος ερχομός να σας απασχολή, ο ερχομός του Κυρίου σας. Μη σας ζαλίση ο ίλιγγος της μεγάλης αυτών συνάξεως και λιπόψυχοι γενόμενοι ξεχάσετε την προετοιμασία της στολής της ψυχής σας. Άλλως δε όπως λέγει ο υμνωδός: Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός. Και μακάριος ο δούλος ον ευρήσει γρηγορούντα, ανάξιος δε πάλιν ον ευρήσει ραθυμούντα. Βλέπε ούν, ψυχή μου μη των ύπνω κατενεχθής ίνα μη τω θανάτω παραδοθής και της βασιλείας έξω κλεισθής, αλλά ανάνηψον κράζουσα. Άγιος, Άγιος, Άγιος εί ο Θεός, διά της Θεοτόκου, ελέησον ημάς.
Εδώ λήγει η ενθαρρυντική και παραινετική παρένθεσις και ο Ευαγγελιστής μας μεταφέρει και πάλι στην διήγησι περί της συγκεντρώσεως των σατανοκινήτων βασιλέων. Την σύναξι λοιπόν θα την έχουν επιτύχη τα «πνεύματα δαιμονίων», τα οποία θα έχουν κάνει τις ψυχές των ασεβών βασιλέων κατοικητήριό τους και ορμητήριο. (Αποκ. Ιστ΄16). Ο τόπος συγκεντρώσεως είναι ο καλούμενος Αρμαγεδών. Αρμαγεδών κατ'αρχή, σύμφωνα με την επικρατούσα εκδοχή είναι σύνθετος εβραϊκή λέξις και σημαίνει όρος της Μαγεδών. Η Μαγεδών ήταν πόλις, η οποία βρισκόταν σ'ένα άκρο της ιστορικής πεδιάδος της Παλαιστίνης, της πεδιάδος Εσδρηλών. Ο τόπος αυτός χαρακτηρίζεται σαν «κλασσικόν πεδίον αιματηρών μαχών» στην Βίβλο. Με την λέξι Αρμαγεδών φέρομε στο νού μας το όρος Κάρμηλον, διότι στους νοτιοανατολικούς πρόποδάς του βρισκόταν η πόλις Μαγεδδώ, όπου ο προφήτης Ηλίας είχε κατασφάξει τους «ιερείς της αισχύνης». Με τη πόλιν αυτή εξ'άλλου συνεδέοντο μια σειρά ευτυχών, αλλά και δυσαρέστων ιστορικων αναμνήσεων για τον Ισραηλιτικό λαό. Εκεί διεξήχθησαν εκτός των άλλων μαχών και η νικηφόρος μάχη της Δεβώρας εναντίον των βασιλέων της Χαναάν. Την εκστρατεία, λοιπόν, της αντιθέου δυνάμεως, από την Βαβυλώνα προς την Παλαιστίνην ήτοι από την πρωτεύουσα του Αντιχρίστου προς την Ιερουσαλήμ, στο μέρος δηλαδή που υποτίθεται ότι ευρίσκονται οι πιστοί, οραματίζεται εδώ ο Συγγραφεύς. Κατά την γνώμη πολλών ερμηνευτών δεν πρέπει να δοθή πολλή σημασία στην γεωγραφική έννοια των λέξεων αλλά στην αλληγορική. Σημασία μεγάλη δεν έχει ο συγκεκριμένος τόπος του γεγονότος αλλά το ίδιο το γεγονός. Σημασία μεγάλη και παρήγορη για τους πιστούς είναι η ήττα και η συντριβή και η εξολόθρευσις των οπαδών το Αντιχρίστου, των συγκεντρωμένων δηλαδή ασεβών βασιλέων μετά των στρατευμάτων τους, που επελαύνουν κατά του λαού του Θεού. Σημασία έχει, ότι όλοι οι κινούμενοι από «πνεύματα δαιμονίων» κατά τις τελευταίες ημέρες του κόσμου θα καταστραφούν στον Αρμαγεδώνα, σ'ένα τόπο που θα είναι γι'αυτούς η αρχή της αιωνίας τιμωρίας.

Η Εβδόμη Φιάλη
Ο μέγας σεισμός και η ταλαντιαία χάλαζα



Η έκχυσις της φιάλης αυτής προκαλεί συγκλονισμό. Επακολουθούν τρομερά ατμοσφαιρικά και γεωλογικά φαινόμενα. Εκδηλώνεται σεισμός πρωτοφανής στην ιστορία του κόσμου, τέτοιος που δεν ξανάγινε ποτέ στην γή. (Αποκ. Ιστ΄17). Μετά από την έκχυσι της φιάλης αυτής βγήκε μεγάλη φωνή από τον επουράνιο Ναό και από τον θρόνο του Θεού, η οποία έλεγε μία μόνο λέξι: «γέγονε», που σημαίνει «έγινε», δηλ. Ετελείωσε.

Το οτι ο άγγελος χύνει το περιεχόμενο της φιάλης του στον αέρα, στην ατμόσφαιρα σημαίνει ότι η πληγή αυτή κατά της αμαρτωλής ανθρωπότητος θα εκδηλωθή και με τρομερά ατμοσφαιρικά και γεωλογικά φαινόμενα. Η φωνή που ακούγεται είναι η φωνή του Θεού κατά τον ερμηνευτή Αρέθα, ή φωνή αγγέλου κατά τον Ανδρέα, η οποία εννοεί εν μέρει ότι με τις επτά φιάλες «ετελέσθη ο θυμός του Θεού» (Αποκ. ΙΕ΄1). Στην πλατειά όμως και μεγάλη σημασία της η λέξις «γέγονε» εξαγγέλει την ειλημμένη απόφασι του Θεού περί τερματισμού της ιστορίας του κόσμου. Τη πραγματοποιουμένη αυτή απόφασι την βλέπει ο άπειρος άχρονος Θεός, σαν γεγονός τετελεσμένο. Η θεία απόφασίς Του είναι γεγονός τελεσίδικο. Η αρχή της αποφάσεως αυτής γίνεται με την τιμωρία της αντιθέου δυνάμεως, που εκπροσωπεί η ειδωλολατρική Βαβυλώνα -- Ρώμη και θα καταλήξη στην συντριβή του Αντιχρίστου. Το «γέγονε» φέρνει στο νού μας μιά άλλη παρόμοια μονολεκτική φωνή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, από του Σταυρού της θυσίας Του, την λέξι «τετέλεσται». (Ιωαν ΙΘ΄30). Με το «τετέλεσται» εκείνο ο Κύριος μας βεβαίωσε για την εκπλήρωσι του κοσμοσωτηρίου σχεδίου του Θεού. Η σωτηρία είναι πλέον γεγονός βεβαιότατον για τους πιστούς. Με το «γέγονε» της Αποκαλύψεως μας βεβαιώνει για τον τερματισμό της Ιστορίας του κόσμου.

Στην ενδιάμεσο ιστορία του κόσμου, προτού σημάνη το τέλος της ανθρωπότητος, η παντοδύναμος φωνή του Κυρίου θα ηχεί με διαφόρους τρόπους το «γέγονε». Και στο λόγο Του θα συντρίβωνται τα θεμέλια των αμαρτωλών εθνών. Θα συντρίβωνται με πολέμους, με σεισμούς και με μάστιγες ανεκδιηγήτων συμφορών. Μετά το «γέγονε» αστραπές, φωνές και βροντές βλέπει ο Ιωάννης. Οι λέξεις αυτές είναι ένα είδος στεροτύπου εκφράσεως που χρησιμοποιεί ο ιερός Συγγραφεύς και σε άλλα χωρία, όπου περιγράφονται δεινά για τον αμαρτωλό κόσμο.

Για σεισμό δεν μας μιλάει πρώτη φορά ο ιερός Συγγραφεύς. Το είδαμε και κατά το άνοιγμα της εβδόμης σφραγίδος, (Αποκ. Η΄5), και της έκτης σφραγίδας (Αποκ στ΄12), όμως τούτος εδώ ο σεισμός είναι τέτοιος που δεν έχει προηγούμενο σε μέγεθος και ένταση.
Περιγράφει εν συνεχεία ο Ιερός Συγγραφεύς με πολύ συνοπτικό και λιτό τρόπο τα αποτελέσματα του τρομερού σεισμού (Αποκ. Ιστ΄19). Και χωρίστηκε --λέγει- η πόλις η μεγάλη (η Ιερουσαλήμ) σε τρία μέρη και οι ειδωλολατρικές πόλεις έπεσαν σε ερείπια, με ολοσχερή καταστροφή. Και την Βαβυλώνα, την νέα Βαβυλώνα --Ρώμη, την θυμήθηκαν και την μνημόνευσαν ενώπιον του Θεού, για να της δώσουν από το ποτήρι του οίνου της οργής του Θεού. Και κάθε νησί έφυγε και χάθηκε και τα βουνά έγιναν άφαντα και δεν βρέθηκαν.
Ποιά είναι η πόλις η μεγάλη; Μεγάλη πόλις δεν σημαίνει εδώ πόλις πολυάνθρωπος, αλλά μεγάλη στην ιστορία και στην πνευματική έννοια. Δεν είναι η Βαβυλώνα η μεγάλη πόλις, όπως υποστηρίζουν πολλοί ερμηνευταί, αλλά πρόκειται μάλλον για την Ιερουσαλήμ. Την άποψι αυτή ενισχύει και το γεγονός ότι η πόλις η μεγάλη αντιδιαστέλεται ρητώς προς τις πόλεις των εθνών και την Βαβυλώνα-Ρώμη. Στο χωρίο της αποκαλύψεως κάνει λόγο α) για την πόλι την μεγάλη β) για τις πόλεις των εθνών και γ) για την Βαβυλώνα. Το ίδιο ερμηνεύει και ο Ανδρέας. «Πόλιν δε μεγάλην, ου πλήθει και μεγέθει οικοδομημάτων, αλλ'εν θεοσεβεία αρχαιοτάτην και μεγίστην, την Ιερουσαλήμ υπολαμβάνομεν, άτε μεγαλυνθείσαν τοις Χριστού παθήμασι και διαστελλομένην ταις εθνικαίς πόλεσιν». Στην παρούσα λοιπόν προαναγγελία της παγκοσμίου Κρίσεως έχει προ των οφθαλμών του ο θεόπτης Συγγραφεύς την καταστροφή και αυτής της μεγάλης ιστορικής πόλεως, της Ιερουσαλήμ. Η καταστροφή όμως ταύτης είναι μερική. Η δε εις τα τρία κατάτμησις, λέγει νοεί: «Το τριπλούν γένος των εν αυτή οικούντων Χριστιανών, Ιουδαίων και Σαμαρειτών ή των βεβαιοπίστων και των ρυπαραίς πράξεσι μολυνάντων το βάπτισμα και των μηδόλως δεξαμένων το κήρυγμα Ιουδαίων». Ομιλεί λοιπόν εδώ περί τριχοτομήσως ήτοι μερικής καταστροφής της Ιερουσαλήμ διότι αυτή πρόκειται να ανακαινισθή όπως θα δούμε στην Αποκάλυψι, ενώ η Βαβυλών και οι άλλες εθνικές πόλεις θα καταστραφούν.

Οι εθνικές ειδωλολατρικές πόλεις μεταξύ των οποίων εξέχουσα θέσι κατέχει η Βαβυλώνα --Ρώμη θα πέσουν και θα συντριβούν τελείως. Βαβυλών εδώ νοείται, όχι η αρχαία Βαβυλώνα, ούτε η Βαβυλώνα των εσχάτων καιρών, αλλά η εκπρόσωπος της αντιθέου δυνάμεως, κατά τους χρόνους της Καινής Διαθήκης, ειδωλολατρική Ρώμη. Βαβυλώνα αποκαλεί την Ρώμη και ο Απόστολος Πέτρος στην πρώτη του επιστολή (Α΄Πέτρ. Ε΄13). Η Βαβυλών και οι εθνικές πόλεις συμβολίζουν δια μέσου των αιώνων τις πόλεις και τα έθνη που εκφράζουν την αντίθεο δύναμι. Τις πόλεις όμως αυτές και τα έθνη θα συντρίβη και θα αφανίζη η σεισμική τιμωρία της οργής του Δικαίου Θεού. Για τον αφανισμό αυτό και την καταστροφή θέλει να μας πή ο ιερός Συγγραφεύς, όταν αναφέρεται σε μετακινήσεις νήσων και αφανισμό ορέων. Με τις εκφράσεις αυτές νοείται η πτώσις, ο αφανισμός και η διάλυσις μεγάλων κρατών που εκπροσωπούν την αντίθεο δύναμιν. Η δήλωσις, ότι δεν υπάρχουν όρη και νήσοι θέλει ειδικώτερα να τονίση ότι η καταστροφή θα είναι πλήρης και στην κατά ξηρά και στην κατά θάλασσα κυριαρχία των αντίχριστων κρατών.

Αποκ. Ιστ΄21. Για την τιμωρία των ασεβών με πρωτοφανές χαλάζι μας μιλάει στην συνέχεια ο Ευαγγελιστής. Μας πληροφορεί δε ότι ούτε η πληγή αυτή κάνει τους ανθρώπους να συνέλθουν από τον ζόφο της αμαρτίας. Οι αμετανόητοι θνητοί αντί μετανοίας εκτρέπονται θρασύτατα σε βλασφημία κατά του Θεού. Δεν πρόκειται, λέγει ο συγγγραφεύς για συνηθισμένο χαλάζι, αλλά για χάλαζα «μεγάλη», «ταλαντιαία» δηλαδή για χαλάζι που το μέγεθος κάθε κρυστάλλου θα είναι ίσον με το βάρος ενός ταλάντου, ήτοι 42 κιλών περίπου. Η χάλαζα αυτή έχει στόχο την αμαρτωλή και αμετανόητη ανθρωπότητα και γι 'αυτό λέγει «κατεβαίνει εκ του ουρανου επί τους ανθρώπους». Αυτό μας θυμίζει την εβδόμη Αιγυπτιακή πληγή. Το αποτέλεσμα όμως της θείας τιμωρίας είναι οτι οι ασεβείς άνθρωποι δεν συνετίζονται. Αντί να μετανοήσουν γίνονται προκλητικοί και άφρονες και πέφτουν σε φρικτή βλασφημία κατά του Παναγίου Θεού. Βλέπομεν λοιπόν τον Ιωάννη να επανέρχεται στην θλιβερή επωδό, «και εβλασφήμησαν οι άνθρωποι τον Θεόν», για να δείξη την εσχάτη πώρωσι των κακών και αμετανοήτων. Να γιατί ακούστηκε τελεσίδικος η φωνή «γέγονε», που προαναγγέλλει το τέλος του αμαρτωλού τούτου κόσμου και βεβαία και άφευκτη την τιμωρία.
Τέλος Δ΄τόμου
Και τω εν Τριάδι Θεώ δόξα.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

33
Τομος 5ος -- Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Υπό την Σκέπην του Παντοκράτορος

Οι δυνάμεις του Αντιχρίστου, όπως βλέπομε από το ιερό κείμενο της Αποκαλύψεως, πολεμούν με όλες τους τις σατανικές δυνάμεις την εκκλησία του Χριστού. Εξαπολύουν άγρια και θυελλώδη την βία τους. Σπέρνουν τρομακτική την δόλια και ψυχοκτόνο πλάνη τους. Γεμάτα αλαζονία και έπαρσι τα δύο θηρία και ο ψευδοπροφήτης προσπαθούν να κάνουν σεισμική την παρουσία τους. Απειλούν και πλανούν, για να απομακρύνουν τους οπαδούς του Χριστού από την πίστι τους. Εμφανίζονται ως δυνατοί, κραταιοί, άτρωτοι, παντοδύναμοι!... Ο ίδιος ο Αντίχριστος και κάθε αντίχριστος εξουσία κατά τους εσχάτους καιρούς θα συντριβούν. Οι πιστοί πρέπει να σκέπτονται συνεχώς τον λόγο του Κυρίου, που «εξήλθε νικών και ίνα νικήση». Σε κάθε στιγμή και ειδικώτερα, όταν ο Αντίχριστος απειλεί, οι Χριστιανοί πρέπει με πίστι ν'ατενίζουν τον Παντοκράτορα, τον Αρχηγό της ζωής, και Νικητή του θανάτου.


Πρόλογος
Εδώ θα διαβάσουμε,για την φαύλη γυναίκα, για την πόρνη Βαβυλώνα. Θα ιδούμε το κρίμα της, την αισχρή διαγωγή της. Θα ιδούμε έπειτα την φρικτή τιμωρία της και τα αίτια της καταστροφής της. Για το πώς θα θρηνήσουν γι'αυτήν την καταστροφήν της οι διεφθαρμένοι βασιλείς της γής, οι παράνομοι έμποροι και ναυτικοί και πώς θα νοιώσουν αγαλλίασι από την συντριβή της οι πιστοί.

Έρχεται έπειτα η σειρά της τιμωρίας του αντιχρίστου και του ψευδοπροφήτου. Ακολουθεί η τιμωρία του λυμεώνος Σατανά. Θα ιδούμε πώς ξετυλίγεται μπροστά μας συνεσκιασμένα και αλληγορικά το σχέδιο του Θεού με την τιμωρία, την καταστροφή του φυσικού κόσμου και του θανάτου, καθώς και με την καινή κτίσι. Θα ιδούμε την μέλλουσα Κρίσι και την λάμψι της μελλούσης κατοικίας των σεσωσμένων.

Ο αντίχριστος με τους συνεργάτες του και τους προσκυνητάς του τελικώς συντρίβονται. Η πρωτεύουσα κάθε αντιχρίστου των εσχάτων καιρών θα εξολοθρευθή. Ας εντείνωμε τον αγώνα μας λοιπόν εναντίον όλων των μορφών της σημερινής ζωής, και οποιασδήποτε εποχής, που έχουν μέσα τους το πνεύμα της αντιχρίστου βίας και πλάνης και αιρέσεως. Αγωνιστάς μας θέλει ο Κύριος. Ο Παράδεισος, η αιώνια ζωή είναι για τους μάρτυρες, τους αγωνιστάς «τους ερχομένους εκ της θλίψεως της μεγάλης». Οι πόρτες του Ουρανού ανοίγουν για τους πελεκισμένους, τους πληγωμένους, τους ματωμένους υπέρ του Χριστού και της Εκκλησίας Του. Ανοίγουν γι'αυτούς όλα τ'απόρρητα του Θεού «και όψονται το πρόσωπον αυτού». «Ο νικών κληρονομήσει ταύτα και έσται μου υιός» βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος. Ας κλείσουμε τον πρόλογο με την ευχή να αξιωθούμε την υπέρτατη κι'ασύλληπτη αυτή κληρονομιά...


Το Κρίμα της Πόρνης

Ο Θεόπτης συγγραφεύς συνομιλή μ'έναν Άγγελο που έρχεται σαν δάσκαλος προς μαθητή για να του εξηγήση ποιά είναι η γυναίκα, η μιαρή και φαύλη. Ο Ιωάννης δίνει σε μάς τον ερμηνευτικό λόγο του Αγγέλου ώστε να γνωρίζωμε, να διδασκώμεθα και ν'αντιμετωπίζωμε έτσι ορθά τα ζητήματα που έχουν σχέσι με την πίστι και την σωτηρία της ψυχής μας.
Αποκ. ΙΖ΄1. Έλα να σου δείξω λέγει ο Άγγελος. Δεν θα του δείξη τα γεγονότα εκεί, που αρχίζει ο διάλογός τους, αλλά σε άλλο χώρο, στην έρημο όπου θα μεταφερθή πνευματικά ο Ευαγγελιστής. Το κρινόμενο, το δικαζόμενο πρόσωπο, που θα υποστή την θεία τιμωρία, είναι η «πόρνη η μεγάλη». Το έγκλημά της, είναι η πορνεία μετά των βασιλέων της γής και διότι μέθυσε τους κατοίκους της γής με το ασεβές και βδελυρό κρασί της πορνείας της. Με άλλα λόγια θα αποκαλύψη ο Άγγελος τα εγκλήματα, τα πολλά και μεγάλα της κρινομένης πόρνης, καθώς και την ανάλογη με τα εγκλήματα της τιμωρία η οποία ονομάζεται εδώ «ΚΡΙΜΑ». Την δικαία τιμωρία είδαμε στην αποκάλυψι (Απ. Ιστ΄19).


Ποιά είναι η μεγάλη πόρνη;
Πρόκειται κυρίως μεν περί της Ρώμης, της Ρώμης της Χριστιανομάχου και ειδωλολατρικής. Γενικώτερα δε περιλαμβάνει και κάθε αντιχριστιανική πρωτεύουσα και αρχή, μέχρι της συντελείας του αιώνος. Χαρακτηρίζεται πόρνη, για την αποστασία της από του Θεού, για την ειδωλολατρία και την πλήρη εξαχρείωσί της. Η Ρώμη αλλά και κάθε αντιχριστιανική πρωτεύουσα χαρακτηρίζεται πόρνη, διότι με τα διεφθαρμένα ήθη της και την διεφθαρμένη πολιτική εξουσία της, προκαλεί ηθικό εκμαυλισμό και διαφθορά σε όλα τα κράτη, όλες τις κοινωνίες, που βρίσκονται υπό την πνευματική και πολιτική εξουσία και επιρροή της. Μεγάλη είναι το επίθετο που προστίθεται στην αισχρή ονομασία της πόρνης, ώστε να τονίση οτι είναι κατ'εξοχήν διεφθαρμένη και φθοροποιός. Όσον αφορά την Ρώμη πράγματι, την εποχή που έγραφε την αποκάλυψι ο Ιωάννης, η διαφθορά της Ρώμης δεν είχε όρια. Με τον χαρακτηρισμό της πόρνης αναφέρονται και στην Παλαιά Διαθήκη πόλεις διεφθαρμένες. Έτσι χαρακτηρίζεται η Τύρος από τον Ησαία και η Νινευί από τον Ναούμ. (Ης. Α΄,21), (Ως. Δ΄, 11-12).
Θα σου δείξω μιά μιαρά πόρνη με την οποίαν επόρνευσαν οι βασιλείς της γής, είπεν ο Άγγελος δηλαδή εκείνην που έγινε αφορμή και αιτία κακός και βδελυρός δάσκαλος της ειδωλολατρίας και της ακολασίας σε άρχοντας κρατών και σε λαούς. Θα σου δείξω την φαύλη Ρώμη, που την δική της αποστασία την διωχέτευσεν και σε άλλα έθνη. Οι βασιλείς της γής, οι οποίοι επόρνευσαν μετ'αυτής, είναι εκείνοι, που έκαναν δικό τους πιστεύω και τρόπο ζωής την αποστασία και την φαυλότητα της ειδωλολατρικής Χριστιανομάχου Ρώμης. «Οι βασιλείς της γής εισιν γηϊνοις φρονήμασι προς τον συρφετόν του παρόντος βίου κατακλυσθέντες», ερμηνεύει ο Αρέθας.

Το «επί υδάτων πολλών» λεγόμενο έχει αλληγορική έννοια που την εξηγεί ο Άγγελος. Πράγματι, η ειδωλολατρική Ρώμη είχε υποχείριους, υποταγμένους λαούς, έθνη και γλώσσες. Καθόταν επάνω τους και εξουσίαζε, όπως θα εξουσιάση και η πρωτεύουσα του Αντιχρίστου κατά τους εσχάτους καιρούς, δια της αμαρτίας, έθνη, λαούς και όχλους...
Αποκ. ΙΖ3. Είδα, λέγει ο Ευαγγελιστής, μιά γυναίκα να κάθεται επάνω στο θηρίο το κόκκινο, το οποίον ήτο γεμάτο βλασφημίες. Και το θηρίο αυτό είχε επτά κεφαλές και δέκα κέρατα. Τί εννοούν αυτά; Ο έρημος τόπος όπου μετεφέρθη πνευματικώς ο Ευαγγελιστής, είναι τόπος διαμονής του θηρίου και της γυναίκας. Και όπως η έρημος στερείται δροσιάς, νερού και χλωρίδος, έτσι και οι κάτοικοί της, γυναίκα και θηρίον, στερούνται αρετής, ευλογίας, πνευματικού χαρίσματος. Επικρατεί εκεί καυτερός λίβας και μετακινουμένη άμμος, πάνω στην οποία τίποτε δεν οικοδομείται και δεν φυτρώνει. Η γυναίκα που κάθεται πάνω στο θηρίο, απεικονίζει την Βαβυλώνα --Ρώμη. Αναφέραμε ήδη, ότι επανειλημμένως και στους προφήτες της Π. Διαθήκης, γυναίκες συμβολίζουν πόλεις. Άξια προσοχής είναι η ερμηνευτική άποψις του ερμηνευτού Ανδρέου που λέγει σχετικώς ότι «Έρημον, τοίνυν, εν τοις πνευματικοίς ηγουμεθα πάσαν πόλιν, ή πληθύν πολυάνθρωπον επί μέθη ψυχής και τη εκ Θεού πορνεία (δηλαδή αποστασία) και ετέροις τοιούτοις εγκαλουμένην τολμήμασιν».
Η έρημος επί πλέον υπενθυμίζει την Συροαραβική έρημο, που χωρίζει την Παλαιστίνη από την Βαβυλώνα. Από αυτήν την έρημο, έρχεται στην Ιερουσαλήμ η είδησις περί πτώσεως της Βαβυλώνος, όπως γράφει ο προφήτης Ησαϊας, (Ης. Κεφ. ΚΑ΄).
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

34
Ποιό είναι το θηρίο το κόκκινο;

Είναι αυτό το αναφερόμενο εις το ΙΓ΄1 κεφάλαιο της Αποκαλύψεως. Είναι εικόνα και ομοίωσις του θηρίου, που είδε ο Ιωάννης να βγαίνη από την θάλασσα. Είναι επομένως το ίδιο θηρίον και συμβολίζει το Ρωμαϊκον Ιμπέριουμ, την Ρωμαιοκρατία. Η γυνή, κάθεται επί το θηρίον, και τούτο θέλει να φανερώση την κυριαρχική θέσι της Ρώμης, σαν πρωτευούσης, κοσμοκρατείρας, καθώς και τον σύνδεσμο Ρώμης και Αντιχρίστου δυνάμεως. Το κόκκινο χρώμα φανερώνει, όχι ηγεμονική ιδιότητα και μεγαλείο, αλλά το αιμοχαρές, θηριώδες και ανθρωποκτόνο θηρίο, την μανία του. Το κόκκινο χρώμα όπως εξηγούν οι ερμηνευταί Ανδρέας και Αρέθας, είναι το αίμα της ατέλειωτης στρατιάς των μαρτύρων της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και όλων των μαρτύρων μέχρι και των εσχάτων καιρών. Εδώ επίσης εμφανίζεται μιά κορύφωσις της βλασφημίας, διότι σ'όλο το θηρίο, υπάρχουν ονόματα βλασφημίας, εν αντιθέσει προς το εκ της θαλάσσης θηρίο (Απ. ΙΓ,1), όπου τα ονόματα βλασφημίας ευρίσκονται εις τας κεφαλάς του. Τα ονόματα βλασφημίας, φέρνουν στο νού μας τους αυθάδεις και ασεβείς τίτλους των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, όπως «Θεός Αύγουστος», Σεβαστός», την θεοποίησι των αυτοκρατόρων και τις αντίχριστες ενέργειές τους, όπως επιθυμία του Καλιγούλα να λατρεύουν όχι μονάχα αυτόν αλλά και το άλογό του. Αι θεοποιήσεις αυτές και εκείνες, που επιδιώκει ο Αντίχριστος είναι βλασφημία κατά του Θεού.
Αποκ. Ιζ΄4. Αυτόπτης μάρτυς του απαισίου θεάματος πλέον ο Ιωάννης αρχίζει να περιγράφη την μιαρή εικόνα της γυναικός που τυλίγεται στις αντιθέσεις του χρυσού και των βδελυγμάτων. Ντυμένη με πορφυρένιο ένδυμα και χρυσωμένη με στολίδια και πολυτίμους λίθους κρατούσε στο χέρι της ποτήρι χρυσό γεμάτο από αηδιαστικά έργα της ασεβείας και φαυλότητός της, που μόλυναν την γήν. Και πάνω στο μέτωπό της ήταν γραμμένο όνομα μυστηριώδες, «Βαβυλών η μεγάλη», η πρωτεύουσα --μητέρα πολλών διεφθαρμένων πόλεων, τόπος φαυλότητος και ειδωλολατρίας, που είναι τα βδελύγματα της γής...Ο διακοσμητικός πλούτος της είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της γυναίκας με κοσμική αίγλη. Το πορφυρούν χρώμα, σε συνδυασμό με το χρυσό, τους πολυτίμους λίθους και τα μαργαριτάρια, φανερώνουν ηγεμονική ιδιότητα, όπως ερμηνεύουν οι Ανδρέας και Αρέθας, ενώ το κόκκινο χρώμα συμβολίζει και εδώ τα αιμοβόρα, και αιμοχαρή ένστικτα της γυναίκας. Εξωτερικά η όψι της φαίνεται σαν βασίλισσα πλημμυρισμένη στο χρυσάφι και κρυμμένη με λίθους τίμιους και μαργαρίτες, αλλά εσωτερικά είναι πόρνη, φιλέκδικη, μιαρή και κακούργα, σαν την Ιεζάβελ, την γυναίκα του βασιλέως Αχαάβ και σαν την μοιχαλίδα Ηρωδιάδα, που ζητούσε με αιμοδιψή μανία να της φέρουν σε δίσκο την κεφαλή του Τιμίου Προδρόμου.
Το περιεχόμενο του χρυσού ποτηριού της είναι το βδέλυγμα της ειδωλολατρίας. Εκεί είναι συγκεντρωμένα τα αηδιαστικά έργα της ασεβείας και της ανηθικότητός της, τα οποία πλημμύρισαν και γέμισαν και μόλυναν την γή. Νά οι πράξεις που επισύρουν την οργήν του Δικαιοκρίτου Θεού, ο οποίος δια στόματος του Ιερεμίου προαναγγέλλει: «Ποτήριον χρυσούν, Βαβυλών εν χειρί Κυρίου, μεθύσκον πάσαν την γήν. Από του οίνου αυτής επίοσαν έθνη, διά τούτο εσαλεύθησαν (Ιερεμ. ΚΗ, 7). Οι ακαθαρσίες του ποτηριού φανερώνουν την διαφθορά και την ανηθικότητα. Μέσα στην ανηθικότητα και στην ασέβεια συγκεντρώνονται όλες οι ανθρώπινες κακίες. Διότι ο άνθρωπος που θα ξεφύγη από τον Θεόν και θα πέση στην ασέβεια και την προκλητική ανηθικότητα, είναι ικανός να πράξη, ανερυθρίαστα πλέον και οποιοδήποτε άλλο κακό.. Το αληθινό πρόσωπο της φαύλης γυναίκας ξεσκεπάζεται και με άλλο τρόπο, από το μυστηριώδες όνομά της που είναι γραμμένο στο μέτωπό της. Η αναγραφή του ονόματος στο μέτωπο, είναι απομίμησις των αρχαίων διεφθαρμένων γυναικών, των εταίρων, όπως αναφέρουν ο Σενέκας και ο Γιουβενάλιος. Συνηθιζόταν την εποχή εκείνη οι πόρνες, να φέρουν το όνομά τους γραμμένο στο μέτωπό τους. Τό ίδιο συμβαίνει και εδώ με την πόρνη την μεγάλη. Σημαίνει την αδιαντροπιά, την ξετσιπωσιά της, το άκρον άωτον της καταπτώσεως της ειδωλολατρικής Ρώμης, όπου ο Αύγουστος τελούσε επισήμως τον γάμο του μ'ένα νέο! Είναι γνωστή η σημερινή ηθική εξαχρείωσις των κοινωνιών με την έξαρσι της θλιβερής ομοφυλοφιλίας...
Φανερώνει λοιπόν ευρύτερα την ξετσιπωσιά και την αμαρτία της πρωτευούσης του Αντιχρίστου, κατά το τέλος του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης και της δια μέσου των αιώνων και μέχρι τότε τοιαύτης. Γιατί όμως μπροστά στην επιγραφή του ονόματος της γυναικός προτάσσει ο ιερός συγγραφεύς την λέξιν μυστήριον; Διότι με αυτόν τον τρόπο επιδιώκει ο συγγραφεύς να επιστήση την προσοχή του αναγνώστου, στην αλληγορική σημασία του ονόματος. Θέλει να υπογραμμίση ότι το όνομα είναι μυστηριώδες, αλληγορικό, και τούτο για να μη πλανηθούν και νομίσουν οι αναγνώσται ότι πρόκειται περί συγκεκριμένου προσώπου πόρνης, ή της αρχαίας πόλεως Βαβυλώνος.
Η ιστορική Βαβυλών, κτισμένη κοντά στον ποταμό Ευφράτη ήταν η πρώτη πόλις της εξουσίας του Διαβόλου. Η περιγραφομένη εδώ Βαβυλώνα --Ρώμη, που κτίστηκε από τον αρχιληστή Ρωμύλο κοντά στον Τίβερι, η ειδωλολατρική Ρώμη, ξεπέρασε την Βαβυλώνα σε δόξα, δύναμι και αμαρτία. Τό όνομα «Βαβυλών η μεγάλη» που είναι γραμμένο στο μέτωπο της φαύλης γυναίκας, φανερώνει, ότι η γυναίκα αυτή, συμβολίζει μεγάλη πόλι, βασιλεύουσα επί της γης, η οποία πορνεύει και συγκακουργεί, μετά των άλλων βασιλέων. Δεν αποκαλύπτει όμως το όνομα ο Ιερός Συγγραφεύς. Ούτως ή άλλως δεν πρόκειται ασφαλώς μόνον περί της Ρώμης, αλλά για κάθε παρόμοια αντίχριστη πρωτεύουσα και αρχή δια μέσου των αιώνων και ειδικώτερα για την πρωτεύουσα του Αντιχρίστου κατά το τέλος του κόσμου. Χαρακτηρίζεται δε η γυναίκα η καλουμένη Βαβυλών η μεγάλη, η Ρώμη ή οποιαδήποτε αντίχριστος πρωτεύουσα δια μέσου των αιώνων, σαν κλασσικό παράδειγμα ακολασίας και ειδωλολατρίας. Αναφέρεται σαν πηγή διαφθοράς, ή ως η «μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γής». Γιατί ονομάζεται μητέρα των πορνών και βδελυγμάτων; Διότι η Ρώμη ήταν Μητρόπολις, πρωτεύουσα, κυρίαρχος και βάσις της αντιθέου αντιχριστιανικής δυνάμεως.

Η γυναίκα τούτη βαρύνεται και μ'ενα άλλο τρομακτικό έγκλημα. Πίνει αχόρταγα αίμα Μαρτύρων. Μεθάει στο εγκληματικό όργιο. (Αποκ. ΙΖ΄6). Μεθυσμένη από χριστιανικό αίμα παριστάνεται η μυστηριώδης γυναίκα. Έτσι την βλέπει και την περιγράφει ο Ευαγγελιστής, για να δείξη το μεγαλείο των οπαδών του Χριστού, αλλά και να υπογραμμίση την λύσσα των διωκτών εναντίον τους.Η μέθη της γυναίκας από το αίμα των χριστιανών δείχνει ολοφάνερα, ότι πρόκειται περί της χριστιανομάχου Ρώμης, κατά πρώτον λόγον, η οποία ποτίσθηκε με ποταμούς αιμάτων. Από του Νέρωνος η Ρώμη είχεν αρχίσει το όργιο του χριστιανοκτόνου έργου της. Ο Απόστολος Πέτρος χαρακτηρίζει την Ρώμην, Βαβυλώνα, σαν εκπρόσωπον της αντιθέου δυνάμεως (Α΄Πετρ. Ε΄13). Εκατομμύρια οι μάρτυρες. Καθημερινώς επί τρείς αιώνας, τα αμφιθέατρα ήσαν γεμάτα από χριστιανούς, που μαρτυρούσαν για την πίστι του Χριστού. Τα βράδυα καίγανε επάνω σε στύλους χριστιανούς, για να φωτίσουν τους δρόμους της θεομάχου Ρώμης. Η μέθη της γυναικός «εκ του αίματος των μαρτύρων Ιησού» δείχνει την εγκληματικήν επιθυμίαν της και τις εγκληματικές ενέργειές της, να φονεύη τα τέκνα της γυναικός, της περιβεβλημένης τον Ήλιον, τα τέκνα της Εκκλησίας του Χριστού. Δηλαδή πολεμάει με πόλεμο εξοντωτικό, όπως νομίζει, εκείνους που τηρούν τις εντολές του Θεού. Μας μίλησε ο Κύριος δια του Ευαγγελιστού ότι οι ψυχές των ηρωϊκών μαρτύρων της πίστεως, βρίσκονται κάτω από το θυσιαστήριο του Θεού, σε θέσι υψίστης τιμής. (Αποκ. Στ΄9). Μάρτυρες του Χριστού είναι και αι δύο ελαίαι και αι δύο λυχνίαι «αι ενώπιον του Θεύ της γής εστώσαι», τους οποίους φονεύει το θηρίο, που αναβαίνει από την άβυσσο (Αποκ. ΙΑ, 7).

Οπως η ασεβεστάτη Ιεζάβελ, η γυναίκα του ασεβούς βασιλέως Αχαάβ, εφόνευσε τους προφήτες του Θεού, και η μιχαλίδα Ηρωδιάδα μέθυσε από το αίμα του μαρτυρίου του Ιωάννου του Προδρόμου, έτσι μεθάει η αντίχριστος Ρώμη. Έτσι μεθάει κα θα μεθάη, δια μέσου των αιώνων κάθε πρωτεύουσα και κάθε εξουσία χριστιανομάχος. Ετσι θα μεθάη από το αίμα του μαρτυρίου των πιστών του Χριστού, κατά τους εσχάτους καιρούς ο Αντίχριστος.
«Και εθαύμασα ιδών αυτήν θαύμα μέγα» λέγει ο Ιωάννης. Ο θαυμασμός του συγγραφέως προέρχεται αφ'ενός μεν εκ της στενής σχέσεως γυναικός και θηρίου, ήτοι Ρώμης και αντιχρίστου δυνάμεως, αφ'ετέρου δε εκ της δυνάμεως, την οποίαν έχει η ειδωλολατρική Ρώμη να πίνη αίμα μαρτύρων. Θαυμάζει και απορεί ο Ιωάννης, πώς η αγαθότης του Θεού ανέχεται να γίνωνται οι φόνοι των Αγίων και Μαρτύρων και απέναντι τέτοιων εγκλημάτων να έχουν οι εγκληματίαι, όπως η γυναίκα εδώ, επίγειο δόξα, ευφροσύνη και τιμή. Την απορίαν του Ευαγγελιστού που διατυπώνεται σαν θαυμασμός έρχεται ευθύς αμέσως να λύση ο Άγγελος και να επεξηγήση διάφορα δύσκολα σημεία προαναγγέλλοντας συγχρόνως και το θείο θρίαμβο. Έρχεται δηλαδή να πεί και να υπογραμίση ότι μερικά σημεία, ίσως φαίνονται σαν νίκη, σαν θρίαμβος και σαν επιβράβευσις της αμαρτίας. Η αλήθεια όμως δεν είναι αυτή. Ψεύτικη και προσωρινή θα είναι η δόξα των Αντιχρίστων ενώ αντιθέτως βεβαία και άφευκτη θα είναι η συντριβή και η απώλειά τους. Οριστικός εξ'άλλου θα είναι ο θείος θρίαμβος και η σωτηρία και η δόξα και η παντοτεινή ευτυχία των πιστών. Δεν είναι σε τούτη τη ζωή αλλά στην άλλη την ατελείωτη. Εδώ εξετάσεις δίνομε στην υπομονή και στα βάσανα δια τον Χριστόν. Με τί, αγαπητέ θα κερδίσωμεν την βασιλείαν του ουρανών; Βεβαίως το έλεος του Θεού θα μας σώση, αλλά κάτι πρέπει να κάνωμε κι εμείς για ν'αποδείξωμε, ότι θέλομε την σωτηρία μας. Και αυτό είναι η υπομονή στα βάσανα και τους κατατρεγμούς από τους Αντιχρίστους, δια τον Χριστόν και το Ευαγγέλιόν Του. Και ο υπομείνας εις τέλος, σωθήσεται. Και όταν λέγωμεν θλίψεις, εννοούνται οι θλίψεις τα βάσανα και οι κατατρεγμοί, που υφίστανται οι Χριστιανοί χάριν του Ευαγγελίου, δια την διάδοσιν και την εφαρμογήν του Ευαγγελίου και όχι τας θλίψεις, που προέρχονται εξ'αιτίας μας από παραβάσεις του νόμου του Θεού. Παίζει και χάνει τα χρήματά του στα χαρτιά και υποφέρει. Αί, θέλει και μισθόν κατοπιν κάποιος; Ή ο λαίμαργος, που τρώγει πολύ και ο μέθυσος που πίνει και κατόπιν υποφέρει από έλκος στομάχου, ή από κίρρωσιν ήπατος θέλει και μισθόν γι'αυτό από τον Θεόν; ΄Οχι λοιπόν αυτές οι θλίψεις. Αλλά δοκιμήν και ελπίδα και τα αγαθά του Παραδείσου, τα φέρνει η υπομονή εις τας θλίψεις για την πίστιν μας, από τους διώκτας του Χριστού.

Αποκ. ΙΖ΄7. Και ο Άγγελος λέγει με απλά λόγια ότι το θηρίο που είδε ο Ευαγγελιστής, ήταν κάποτε και δεν υπάρχει πλέον, διότι έχει συντριβή. Και πρόκειται πάλι ν'ανεβή από την άβυσσο αλλά και πάλιν ν'ακολουθήση τον δρόμο της αβύσσου και τον αφανισμό, νικημένο από τον Χριστό. Και οι κάτοικοι της γης, των οποίων το όνομα δεν είναι γραμμένο στο βιβλίο της ζωής, από τότε που κτιζόταν ο κόσμος, θα θαυμάσουν, όταν ιδούν, ότι το θηρίον υπήρχεν μεν κάποτε και δεν υπάρχει, και όμως πάλι θα παρουσιασθή. Πρώτα --πρώτα εκθέτει τις εξής τέσσερεις διαδοχικές καταστάσεις του θηρίου α) «ήν» β) «ουκ έστιν» γ) «μέλλει αναβαίνειν εκ της αβύσσου» και δ) «εις απώλειαν υπάγειν». Τις διαδοχικές αυτές καταστάσεις του θηρίου μπορούμε να τις δούμε εφαρμοζόμενες στη Ρωμαϊκη αυτοκρατορία ως εξής: α) Η αντίχριστος δύναμις της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας υπήρχε προ Χριστού. «Ήν» επομένως. Υπήρχε πριν γεννηθή ο Κύριος. β). Επί της εποχής του Συγγραφεέως η αντίχριστος δύναμις, υπήρχε μειωμένη, διότι η θυσία του Κυρίου, εμείωσε την σατανική δύναμι. Επομένως «ουκ έστιν». Άρχισε ο περιορισμός και θα επακολουθήση η οριστική κατάργησις, η οποία θα συμπεση κατά το τέλος του κόσμου. γ) Επί του διωγμού του Νέρωνος και των άλλων διωκτών Ρωμαίων Αυτοκρατόρων, αναβιώνει η αντίχριστος δύναμις, ήτοι εφαρμόζεται το «μέλλει αναβαίνειν εκ της αβύσσου». δ) Επί του Μεγάλου Κωνσταντίνου όμως αρχίζει ο προς την απώλειαν δρόμος του θηρίου, ο οποίος θα ολοκληρωθή με την κατ'αυτού νίκη του Αρνίου --Χριστού. Επομένως εδώ ισχύει η Τετάρτη και τελευταία κατάστασις του θηρίου «που υποβαστάζει την γυναίκα» ήτοι η απώλεια, «εις απώλειαν υπάγειν», όπως λέγει ο ιερός συγγραφεύς.
Η ερμηνεία περί του θηρίου έχει πολλές δυσχέρειες και έχουν διατυπωθή στο σημείο αυτό διαφορετικές απόψεις από τους ερμηνευτές. Οι γνώμες των εξηγητών κυμαίνονται μεταξύ καθαρώς ιστορικής και καθαρώς εσχατολογικής εκδοχής. Σύμφωνα με την τελευταία εκδοχή την εσχατολογική, η οποία υποστηρίζεται από τον Ειρηναίο, πρόκειται αποκλειστικώς για γεγονότα συνδεόμενα με του εσχάτους καιρούς. Άλλοι βασιζόμενοι στους προσδιορισμούς του θηρίου νομίζουν ότι υπονοείται η αναβίωσις του Νέρωνος, σύμφωνα προς παλαιά γνωστή παράδοσι. Άλλοι πάλιν νομίζουν ότι πρόκειται περί της αντιτύπου της παλαιάς Βαβυλώνος, της Ρωμαϊκής αυοκρατορίας δηλαδή της οποίας προαναγγέλλεται η πτώσις και η προσωρινή αναβίωσις (Αρέθας, Ανδρέας), ότι ακόμη πρόκειται περί του Σατανά, όστις, ναι μεν κατανικήθηκε, υπό του Ιησού Χριστού, αλλά αναβιώνει στο πρόσωπο του Αντιχρίστου γα να συντριβή τελεσιδίκως υπό του Κυρίου. Κάθε μια από τις γνώμες αυτές, έχει στοιχεία πιθανότητος.

Με το «ουκ έστιν» εκφράζεται ο προφητικός λόγος για την προσεχή κατάρρευσι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, Με την θεία δύναμι, το προφητικό βλέμμα του Ευαγγελιστού διεισδύει στο βάθος. Δεν βλέπει απλώς την εικόνα της κοσμοκράτειρας Ρώμης επί των ημερών του, αλλά την ειδωλολατρική μητρόπολι, που θα σαρωθή σε λίγο, που θα πέση σαν χάρτινος πύργος...Με το «μέλλει αναβαίνειν εκ της αβύσσου και εις απώλειαν υπάγειν» διαδηλώνεται η βεβαιότης της οριστικής συντριβής και εξαφανίσεως κάθε αντιχρίστου δυνάμεως. Η ακράδαντος ελπίδα της συντριβής κάθε αντιχριστιανικής δυνάμεως, δεν περιορίζεται μόνον στο πρόσωπο της Ρωμαϊκής κοσμοκράτειρας, αλλά επεκτείνεται σε οποιαδήποτε άλλη αντίθεο κοσμοκρατορία δια μέσου των αιώνων και σ'αυτήν την κοσμοκρατορία του Αντιχρίστου κατά τους εσχάτους καιρούς. Η επαναλαμβανομένη υπό διαφόρους μορφάς δύναμις του Αντιχρίστου, η αναβαίνουσα εκ της αβύσσου, θα ακολουθήση οπωσδήποτε τον δρόμο της συντριβής και της απωλείας. Η απώλεια περιμένει όλα τα όργανα του Αντιχρίστου. Η απώλεια είναι κατάληξις, όλων των αντιχρίστων δυνάμεων. Ο όλεθρος περιμένει και τον αντίχριστον κατά το τέλος του κόσμου.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

35
Θλιβεροί Θαυμασταί

Εν τούτοις κατά τους χρόνους της προσωρινής ακμής και της ψεύτικης δόξας των αντιχρίστων δυνάμεων, θα υπάρχουν λιπόψυχοι και ασεβείς, που θα θαυμάζουν τις δυνάμεις αυτές. Θα υπάρχουν θλιβεροί θαυμασταί και προσκυνηταί των αντιθέων. Θα υπάρχουν δυστυχισμένοι κάτοικοι της γής, που θ'αποδίδουν τιμές στα όργανα του Αντιχρίστου και στον ίδιο τον Αντίχριστο στους εσχάτους καιρούς, λίγο προ της δευτέρας του Χριστού παρουσίας. Θλιβερούς, απαίσιους και προκλητικούς προσκυνητάς των αντιχρίστων δυνάμεων, είδαμε ήδη στο κεφάλαιο (Αποκ. Κεφ. ΙΓ΄4). Είδαμε εκεί να θαυμάζουν το εκ της θαλάσσης αναβαίνον θηρίον και να προσκυνούν τον δράκοντα --Σατανά, που έδωσε εξουσία στο θηρίο. Ειδαμε εκεί τους ασεβείς, τους οπαδούς του θηρίου, να θριαμβολογούν λέγοντας «τις όμοιος τω θηρίω, τις δύναται πολεμήσαι μετ'αυτού;». Ποιοί είναι τώρα εκείνοι που θαυμάζουν εδώ την αντίχριστο δύναμι; Ποιοί είναι εκείνοι που τρέμουν το θηρίον; Ποιοί είναι; Δεν αφήνει εδώ σκοτεινά σημεία ο εξηγητής άγγελος. Εξηγεί ότι οι θαυμασταί του θηρίου είναι οι λιπόψυχοι, οι ασεβείς κάτοικοι της γής, των οποίων τα ονόματα δεν είναι γραμμένα στο βιβλίο της ζωής. Η μη αναγραφή των ονομάτων αυτών στο «βιβλίο της ζωής» θέλει να μας υπογραμμίση την προαιώνια πρόγνωσι του Παντογνώστου Θεού. Θέλει να μας υπογραμμίση ότι ο Κύριος, γνωρίζει την πορεία όλων των ανθρώπων. Η περί προορισμού αντίληψις του προφήτου, είναι σύμφωνος προς την χριστιανική διδασκαλία, κατά την οποίαν ο προορισμός δεν είναι απόλυτος. Και όπως λέγει ο Απ. Παύλος εις αυτούς που σύμφωνα με την προαιώνια πρόθεσι του Θεού, έχουν κληθή και έχουν δεχθή την σωτηρία, όλα υποβοηθούν και συνεργάζονται για το καλόν τους (Ρωμ. Η΄28). Ο Παντογνώστης Κύριος με το να προγνωρίζη, δεν σημαίνει ότι προδικάζει ή επηρεάζει τους μέλλοντας ασεβείς. Εκείνοι δεν γράφονται στο βιβλίο της ζωής, διότι με την θέλησίν τους δεν γίνονται τέκνα του φωτός αλλά οπαδοί των αντιθέων δυνάμεων.Ο Θεός όλους τους καλεί εις σωτηρίαν αλλ'αυτοί δεν θέλουν. Τυφλωμένοι είναι από την αμαρτίαν, τον εγωϊσμό και την ασέβεια οι θλιβεροί θαυμασταί των αντιχρίστων δυνάμεων. Γνωρίζουν οι λιπόψυχοι χριστιανοί και οι ασεβείς τις τρείς καταστάσεις του θηρίου. Γνωρίζουν ότι το θηρίον «ήν» προ Χριστού. Γνωρίζουν ότι «ουκ εστι»... καίπερ εστίν ήτοι περιωρίσθη υπό του Χριστού. Γνωρίζουν επίσης ότι, παρέσται, ότι θα εμφανισθή πάλι, όπως πράγματι ενεφανίσθη με τους διωγμούς. Δεν γνωρίζουν όμως ή μάλλον δεν αναγνωρίζουν την τέταρτη κατάστασι του θηρίου, το «εις απώλειαν υπάγειν.

Το ήν και ουκ έστι και παρέσται του θηρίου, αποτελεί παρωδία του τίτλου του Θεού, όστις χαρακτηρίζεται ως «ο ών και ο ήν και ο ερχόμενος». Το «παρέσται» είναι μέλλων του πάρειμι, θα παρουσιασθή δηλαδή. Η επανεμφάνισις του θηρίου, φέρνει στο νού μας τα αποκαλυπτικά λόγια του Απ. Παύλου ( Β΄Θεσσαλ. Β΄, 7-9) Οι αντίχριστες δυνάμεις δια μέσου των αιώνων είναι παρούσες, αλλά η δράσις και το έργον της ανομίας, ανεργείται και επεκτείνεται κατά τρόπο μυστικό, ώστε να μη γίνεται εξ'ολοκλήρου φανερόν. Υπάρχει εμπόδιο και δεν εκδηλώνεται όλη η θρασύτης και η αναισχυντία του Διαβόλου, όταν όμως λείψη το εμπόδιον, όταν δηλαδή έρθη η ώρα και επιτρέψει ο Κύριος, θα ξεσκεπασθή και θα φανερωθή ο άνομος, τον οποίον εν συνεχεία θα συντρίψη ο Κύριος... Η ερμηνεία του Ανδρέου περί του θηρίου, που βαστάζει την γυναίκα, συνοψίζεται ως εξής: «Τούτο το θηρίον ο Σατανάς εστιν, ος αποκτανθείς τω του Χριστού Σταυρώ πάλιν επί συντελεία αναζήν λέγεται, ενεργών εν σημείοις και τέρασι πλάνης δια του Αντιχρίστου την του Χριστού άρνησιν».

Οι Επτά Βασιλείς

Ο Άγγελος συνεχίζει την εξήγησίν του. Οι επτά κεφαλές, λέγει, σημαίνουν πρώτον «επτά όρη», πάνω στα οποία κάθεται η φαύλη γυναίκα και δεύτερον σημαίνουν «επτά βασιλείς»...Η κατανόησις ενταύθα χρειάζεται νού και σοφία. Σοφία, όχι κοσμική, αλλά πνευματική. (Αποκ. ΙΖ΄9). Οι επτά κεφαλές, συμβολίζουν ακόμη επτά βασιλείες ασεβείς και διεφθαρμένες. Από αυτές οι πέντε έπεσαν, η μία υπάρχει ακόμη. Η άλλη, η του Αντιχρίστου δεν ήλθεν ακόμη. Και όταν όμως έλθη θα είναι λιγόχρονη, παροδική. Και το θηρίον, το οποίον υπήρχε και δεν υπάρχει πλέον, είναι και αυτό ο όγδοος βασιλεύς, σαν τους προηγουμένους επτά «κατά τα φρονήματα και την κακία». Και αυτό θα είναι παροδικό, διότι βαδίζει στην καταστροφή. «Ώδε η σοφία», λέγοντας ο άγγελος εννοεί ότι για να κατανοηθούν αυτά χρειάζεται φωτισμένος και καθαρός νούς. Ο ερμηνευτής Ανδρέας λέγει «Πνευματικών όντων των ερμηνευομένων, πνευματικής σοφίας και ου κοσμικής χρεία προς το νοήσαι τα λεγόμενα».

Η αντίχριστη Ρώμη, η «επτάλοφος» ήταν κτισμένη επί επτά λόφων. Όπως είπε όμως και ο άγγελος, σημαίνουν και επτά βασιλείς. Ποίοι είναι οι επτά βασιλείς; Η πιό αξιοπρόσεκτη ερμηνεία στο σημείο αυτό είναι η γνώμη του Ανδρέου και Αρέθα, σύμφωνα με την οποίαν η λέξις «βασιλείς» δεν εννοεί πρόσωπα συγκεκριμένα, αλλά κοσμοκρατορίες και μάλιστα αντίθεες. Τέτοιες κοσμοκρατορίες ήσαν η Αιγυπτιακή, η Ασσυριακή, η Βαβυλωνιακή, η Περσική και η Ελληνική, οι οποίες στον καιρό που έγραφε ο Ιωάννης την Αποκάλυψι είχαν πέσει. Είχαν πέσει, λοιπόν, οι πέντε αυτές βασιλείες. Η έκτη αντίχριστος κοσμοκρατορία, που υπήρχε κατά τους χρόνους του συγγραφέως, ήταν η Ρωμαϊκή, «ο είς εστιν». Η αναμενόμένη εβδόμη κοσμοκρατορία, που δεν ήρθε ακόμη, όπως λέγει ο Ιωάννης, θα είναι του Αντιχρίστου. Αλλά και η τελευταία βασιλεία, θα είναι προσωρινή, παροδική όπως και οι άλλες. Και ασφαλώς πρέπει να σημειωθή, ότι προτού έλθη η βασιλεία αυτή θα έλθη μία περίοδος βασιλείας, που θα εκπροσωπείται τρόπον τινά ο Αντίχριστος με όργανά του, χριστιανοδιώκτες και Αντιχρίστους κυβερνήσεις και εξουσίες. Νομίζομεν, ότι επιβάλλεται να κάνωμε και την εξής σκέψι. Να νοήσωμεν δηλαδή τον αριθμό επτά των βασιλέων σαν συμβολικό. Να νοήσωμεν δηλαδή μήπως με το επτά θέλει να φανερώση ο συγγραφεύς, στο πλήρωμα του χρόνου, το σύνολον, το πλήθος των αντιθέων δυνάμεων γενικώς, και την παροδικότητα των διαφόρων κοσμικών εξουσιών, χριστιανομάχων αρχών και καθεστώτων, διότι το επτά σημαίνει και το πλήρες, όπως εξηγήσαμε προηγουμένως.
Την προσωρινότητα και το βραχύβιο των εκπροσώπων της κοσμοκρατορίας των αντιχρίστων το τονίζει η χαρακτηριστική συμβολική φράσις: «Και όταν έλθη ολίγον αυτόν δεί μέιναι». Η διάρκεια των αντιχρίστων κρατών, αν συγκριθή με την αιωνιότητα, είναι χρόνος ολίγος, μικρός και φευγαλέος. ΄Οπως ασφαλώς χρόνος μετρημένος και λιγοστός θα είναι και εκείνος των ημερών της κυριαρχίας του Αντιχρίστου.
Το κείμενο ενω ομιλεί για επτά βασιλείς αναφέρει και όγδοο βασιλέα. Ποιός είναι ο βασιλεύς αυτός. Τί συμβολίζει; Δεν πρόκειται για αντίφασι κατ'αρχήν. Ο όγδοος βασιλεύς δεν υπολογίζεται σαν όγδοος, διότι δηλώνει σαφώς ο συγγραφεύς ότι αυτός δεν είναι ξεχωριστό πρόσωπο, αλλά εκ των «επτά έστι». Η δήλωσις αυτήν φανερώνει την καταγωγή του. Δείχνει, ότι αυτός ήταν ο εμπνευστής των προηγουμένων βασιλέων. Ο όγδοος βασιλεύς δεν είναι κεφαλή του θηρίου, αλλά ολόκληρο το θηρίο, και επομένως συνυπάρχει στις αντίχριστες κοσμοκρατορίες. Είναι ομόψυχος και ομότροπος των προηγουμένων βασιλέων. Έχει πνευματική συγγένεια με αυτούς. Ορθώς παρατηρεί ο Αρέθας, «ότι μία εστί η βασιλεία του Αντιχρίστου, κάν εις πολλούς τόπους και χρόνους κατακερματίζεται». Γεγονός πάντως παρήγορο και ελπιδοφόρο για τους πιστούς είναι το ότι το θηρίο το οποίον πρόκειται ν'ανέβη εκ της αβύσσου, δεν έχει μεγάλα περιθώρια δράσεως. Η μοναρχία του Αντιχρίστου, με δυο λέξεις είναι βραχύβια και το τέλος της είναι η βεβαία συντριβή και απώλεια, «υπάγει εις την απώλειαν».

Αποκ. ΙΖ 12. Έρχεται τώρα ο άγγελος να μας πη τι σημαίνουν τα δέκα κέρατα του θηρίου. Συμβολίζουν δέκα βασιλείς, που δεν εβασίλευσαν ακόμη, αλλά παίρνουν εξουσία σαν βασιλείς, για πολύ μικρό χρονικό διάστημα, κατά το οποίον θα βασιλεύσουν μετά του θηρίου. Αυτοί έχουν τα ίδια φρονήματα, την δύναμί τους δε και την εξουσίαν τους την παρέχουν στο θηρίον. Όλοι αυτοί άτιμα και μοχθηρά όργανα του θηρίου, θα πολεμήσουν εναντίον του Αρνίου --Χριστού. Το Αρνίον, ο Χριστός θα τους νικήση, βεβαίως, διότι είναι Κύριος κυρίων και Βασιλεύς βασιλέων. Και αυτοί, που είναι μαζί Του και αποτελούν την ευλογημένη παράταξί Του, είναι οι πιστοί, οι διαλεγμένοι και προσκεκλημένοι από τον Θεόν.

Τα δέκα κέρατα εδώ ερμηνεύονται ως δέκα βασιλείς. Η ερμηνεία όμως αυτή δεν είναι κυριολεκτική και απόλυτη διότι πιό κάτω λέγει ότι εκείνοι δεν έλαβαν βασιλικήν εξουσίαν ακόμη, αλλ' «ως βασιλείς μίαν ώραν λαμβάνουσι μετά του θηρίου». Δεν είναι επομένως βασιλείς, αλλά «ως βασιλείς». Νοούνται δε πιθανώς ηγεμόνες υποτελείς και σύμμαχοι στον Αντίχριστο. Πρόκειται, ίσως, περί ηγεμόνων αντιθέων, κρατών και συστημάτων οι οποίοι αποδεικνύονται στενοί συνεργάται και σύμμαχοι του θηρίου. Ίσως συμβολίζουν οι «ως βασιλείς» αναφερόμενοι παροδική αντίχριστο εξουσία ή συστήματα κοινωνικά, πολιτικά και φιλοσοφικά που εξυπηρετούν προσωρινά το θηρίον, τον Αντίχριστον. Τέτοια συστήματα είναι π.χ. ο υλισμός, ο κομμουνισμός, ο πανθεϊσμός, ο σιωνισμός, ο εθνικοσοσιαλισμός, ο μασωνισμός, τα οποία αναπτύσσονται στα αντίχριστα κυρίως κράτη. Και πράγματι, όλοι οι αντίχριστοι αυτοί ηγεμόνες, καθώς και τα αντίχριστα συστήματα, είναι όργανα υποτελή του Σατανά. Από εκείνον παίρνουν την δύναμιν και την εξουσίαν, για να συμβασιλεύουν για λίγο. Απο τον Σατανά δανείζονται την προβολή τους και την προσωρινή ψεύτικη εντύπωσι, που προκαλούν. «Ούτοι μίαν γνώμην έχουσι». Όλοι αυτοί συμφωνούν μεταξύ τους αφού πηγή δυνάμεως και εμπνεύσεως τους, είναι ο Σατανάς. Το θηρίο, τον Αντίχριστο αναγνωρίζουν σαν αρχηγό τους και στην υπηρεσία το προσφέρουν και την δύναμί τους και την εξουσία τους. Στο θηρίο, στον πνευματικό συγγενή τους, τα παραχωρούν όλα. Η ομογνωμοσύνη των ηγεμόνων δείχνει την εξάρτησι από το θηρίον, και δικαιολογεί το κατά του Χριστού μίσος των. Οι δέκα βασιλείς, λοιπόν, είναι το πλήθος των αντιχρίστων δυνάμεων υπό διάφορες μορφές, οι οποίες διά μέσου των αιώνων πολεμούν τον Χριστόν και την Εκκλησία. Είναι οι πολέμιοι του Αρνίου --Χριστού. Είναι το πυκνό στράτευμα των συμμάχων του εωσφόρου, που πολεμάει στο πέρασμα των αιώνων, τον Ιησούν και τον σωτήριον Λόγον Του. Στα χρόνια της αντιχρίστου Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας τον ρόλο των δέκα κεράτων είχαν όλοι οι ηγεμόνες, οι έπαρχοι, οι στρατηλάται, η ειδωλολατρία, οι ιερείς των ειδώλων και οι βωμοί.

«Ούτοι, μετά του Αρνίου πολεμήσουσι και το Αρνίον νικήσει αυτούς» λέγει ο ιερός Συγγραφεύς. Πώς να συγκριθούν μαζί με τον Κύριο των κυρίων και Βασιλέα των βασιλέων; Προαναγγέλλεται εδώ η εσχατολογική πάλη μεταξύ των συμμαχικών οργάνων του Αντιχρίστου και του Αρνίου. Της μεγάλης εκείνης πάλης, προεικόνισις είναι η κατά του Χριστού και των οπαδών του διωγμοί. Και δεν είναι ασφαλώς μόνον οι διωγμοί του Ρωμαϊκού κράτους, αλλά οι διωγμοί κάθε αντιχρίστου εξουσίας, κάθε αντιθέου καθεστώτος και κάθε χριστιανομάχου αιρέσεως.Η πάλη θα καταλήξη στον θρίαμβο του Χριστού και όλων των πιστών οπαδών του, των συνδεδεμένων μαζί του. Οι συναγωνισταί και θιασώται Του Κυρίου, ονομάζονται κλητοί, εκλεκτοί, πιστοί. Τα τρία συνώνυμα κοσμητικά επίθετα φανερώνουν την κατά Χριστόν αξίαν των οπαδών του. Έχει μεγάλη σημασία το γεγονός, ότι μένουν πιστοί. Διότι τί έβλεπαν; Εβλεπαν το επτακέφαλον και δεκακέρατον θηρίον από το ένα μέρος, από το άλλο μέρος το πράον, άκακον και ήμερον Αρνίον. Εκείνοι οι ηγεμόνες, είτε ανεξάρτητοι, είτε υποτελείς, είναι εφήμεροι. Το Αρνίον όμως έχει από τον Εαυτόν του την Αρχήν και την Εξουσίαν.
Αποκ. ΙΖ΄15. Εξηγεί εν συνεχεία ο συγγραφεύς τι συμβολίζουν τα νερά, πάνω στα οποία κάθεται η γυναίκα. Η «Πόρνη» είναι όπως εξηγήσαμε η διεφθαρμένη πόλις Ρώμη. «Κάθηται»η πόρνη σημαίνει κυριαρχεί και εξουσιάζει σε πολλού λαούς και έθνη η Ρώμη. Και δεν σημαίνει απλώς κυριαρχεί, αλλά καταδυναστεύει λαούς και έθνη, στα οποία μεταφέρει την διαφθορά και την εξαχρείωσι. Τα καταδυναστεύει χάριν του αφέντου της του Διαβόλου.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

36
Η τιμωρία της πόρνης

Το πλήθος των ανομημάτων της δεν θα περάση έτσι, χωρίς τιμωρία. (Αποκ. ΙΖ΄16). Και τα δέκα κέρατα, λέγει ο άγγελος, τα οποία συμβολίζουν ηγεμόνες, άρχοντες και αντίχριστες εξουσίες, καθώς και το θηρίο, που τους εμπνέει όλους αυτούς, χωρίς καμμία εξαίρεσι, θα μισήσουν την διεφθαρμένη γυναίκα, την ειδωλολατρική Ρώμη δηλαδή θα στρέψουν το αβυσσαλέο μίσος τους εναντίον της αντιχρίστου κοσμοκρατορίας της Ρώμης. Θα εξεγερθούν εναντίον της, σαν ασυγκράτητη θύελλα. Θα καταφάγουν της σάρκες της, θα την κατακάψουν κυριολεκτικώς. Η Ρώμη ταπεινώνεται πρώτα από εκείνους, που τους είχεν συμμάχους και υποτελείς ηγεμόνας. Την εξευτελίζουν, την γδύνουν από κάθε αίγλη, πλούτο και εξουσία. Η αντίθεος Ρωμαϊκή εξουσία γίνεται μισιτή από τους υποστηρικτάς οπαδούς της. Η αντίχριστος δύναμις έχει πάντοτε μέσα της τα σπέρματα της αυτοκαταστροφής της... Όντως η Ρώμη λεηλατείται με μίσος και πυρπολείται από τους συμμάχους λαούς της και ιδιαίτερα από τον Αλάριχον τον φύλαρχον των Γότθων, κατά το 410 μ.Χ. Η προφητεία της Αποκαλύψεως, εξεπληρώθη κατά γράμμα, όπως μας πληροφορεί η ιστορία. Αλλά την ίδια αυτή καταστροφή θ'αντιμετωπίζουν δια μέσου των αιώνων, οι αντίχριστες κοσμοκρατορίες. Η συνεργασία με τον Σατανά οδηγεί στον καταποντισμό! Βλέποντας το τέλος της αντιχρίστου Ρώμης, διερωτώμεθα σήμερα, 1) Ποιό θα είναι το τέλος του άθεου κομμουνισμού της Ρωσίας; (ΑΣ ΣΗΜΕΙΩΘΕΙ ΟΤΙ Ο ΕΡΜΗΝΕΥΤΗΣ ΧΑΡ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ ΕΓΡΑΨΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΤΟ 1974!!!! ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΗΤΟ ΓΝΩΣΤΟΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΣΙΔΗΡΟΥ ΠΑΡΑΠΕΤΑΣΜΑΤΟΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΣΗΜΕΡΑ! 2) Ποιό θα είναι το τέλος και του αθέου υλισμού της Δύσεως; 3) Ποιό θα είναι το τέλος του αντιχρίστου Σιωνισμού --Μασωνισμού της Αμερικής; Ο Κύριος γνωρίζει την τιμωρία η οποία θα επιπέση επί όλων αυτών των αντιθέων δυνάμεων...


Παραχώρησις Θεού

Δεν είναι ανεξήγητο πάντως, ότι οι συμμαχικές αντίχριστες βασιλείες αλληλοτρώγονται. (Αποκ. ΙΖ΄17). Ο Θεός λέγει που υποτάσσει και τους κακούς στα σχέδιά Του, έδωσε στις καρδιές τους βουλή και απόφασι να κάνουν το θέλημά Του και να συμφωνήσουν με μία γνώμη μεταξύ τους και να δώσουν την βασιλεία τους στο θηρίο, μέχρις ότου πραγματοποιηθούν πλήρως οι λόγοι του Θεού. Η σατανική συμμαχία της Αντιχρίστου Ρώμης και των αντιχρίστων υποτελών της, ήταν παραχώρησις Θεού, ώστε να καταστραφούν αμοιβαίως. Ο Θεός έδωκεν εις τας καρδίας αυτών ποιήσαι την γνώμην αυτού, όπως υπογραμμίζει. Και ο άγγελος εξηγητής κλείνει την παρεχομένη στον ιερό συγγραφέα ερμηνεία με (Αποκ. ΙΖ΄18) την επεξήγησι ότι η γυναίκα την οποίαν είδες, είναι η πόλις η μεγάλη, η Ρώμη, η οποία εκτείνει τώρα την κυριαρχία της πάνω στους βασιλείς της γής. Δηλώνει λοιπόν εδώ σαφώς ο άγγελος ότι πρόκειται περί πόλεως. Η ταυτότης της πόλεως δεν κατονομάζεται, αλλά γίνεται τούτο εντελώς ευκολονόητο. Η επί του θηρίου και των υδάτων καθημένη γυναίκα είναι σύμβολο της μεγάλης πόλεως Ρώμης. Γενικώτερα όμως η φαύλη αυτή γυναίκα, είναι σύμβολο κάθε αντιχρίστου κοσμοκρατορίας και ασφαλώς σύμβολο της έδρας και της αρχής του Αντιχρίστου κατά τους εσχάτους χρόνους. Η γυναίκα αυτή είναι γενικώς «η εν τω πονηρώ κειμένη» όψις του κόσμου. Η αντίχριστος δύναμις χαρακτηρίζεται ως «η έχουσα βασιλείαν επί των βασιλέων της γής». Σε πόση σκέψι πρέπει να μας βάλουν οι λέξεις αυτές!


Συμπεράσματα

1. Η περιγραφομένη γυναίκα είναι η αντίχριστος Ρώμη χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η εκπλήρωσις της προφητείας τελειώνει στην Ρώμη, αλλά περιλαμβάνει γενικώς, κάθε δια μεσου των αιώνων, μισόχριστη βασιλεία και εξουσία του κόσμου τούτου και ανταποκρίνεται πλήρως στην πρωτεύουσα του Αντιχρίστου των εσχάτων καιρών. Τούτο προκύπτει από το ότι α) ονομάζεται Βαβυλών β) πίνει το αίμα των μαρτύρων γ) κείτεται επί επτά λόφων δ) είναι πόλις που έχει βασιλείαν επί των βασιλέων της γής.
2. Η περιγραφομένη γυναίκα συμβολίζει κάθε πρωτεύουσα αντιχρίστου κοσμοκρατορίας δια μέσου των αιώνων και την Αντίχριστον εξουσίαν των εσχάτων καιρών.
3. Η αντίχριστος δύναμις και εξουσία της είναι προσωρινές.
4. Τό όργιο της ασεβείας και των εγκλημάτων της τιμωρείται
5. Ο κρίμα της είναι ερήμωσις, γύμνωσις, κατακερματισμός και φωτιά
6. Οι θλιβεροί οπαδοί της γυναίκας και του θηρίου ακολουθούν τον δρόμον της απωλείας, διότι με τα έργα τους έγιναν θαυμασται του θηρίου.
7. Όλοι οι βασιλείς σύμμαχοι του Αντιχρίστου και ο Αντίχριστος θα συντριβούν στην μάχη τους εναντίον του Αρνίου
8. Το Αρνίον και οι οπαδοί του, οι κλητοί, εκλεκτοί και πιστοί θα νικήσουν τελικά και θα θριαμβεύσουν.

Ο Θρήνος της Βαβυλώνος

Ποιοί θα είναι οι τιμωροί της μιαρής Βαβυλώνος-Ρώμης; Θα είναι οι ίδιοι οι τέως σύμμαχοί της, οι συμπορνεύοντες στην ασέβεια και συγκολυμπώντες στα βδελύγματα της κακίας, της ανομίας και της ανηθικότητος. Θα είναι οι πρώην σύμμαχοί της, τους οποίους η θορυβώδης Βαβυλώνα --Ρώμη πότισε με το αμαρτωλό κρασί της ανηθικότητος και του εγκλήματος. Είναι μια πτώσις τρομακτική, που την συντριβήν της συνοδεύουν μακάβριοι θρήνοι. Θρηνούν όλα τα πνευματικά παιδιά της ανομίας της. Ενώ όμως θρηνούν στην καταστροφή της όλοι οι συνένοχοι και συνεργοί της θηριωδίας και των ανοσιουργημάτων της, οι πιστοί αισθάνονται χαρά, ανακούφισι και αγαλλίαση.
Αποκ. ΙΗ΄1. Ο άγγελος εδώ κατεβαίνει με εξουσίαν μεγάλην. Να φανερώση την θείαν βουλήν, περί της μεγάλης καταστροφής της Βαβυλώνος-Ρώμης. Είναι γεμάτος λάμψι, γεμάτος δόξα. Είναι απεσταλμένος του Θεού, όργανος της εξουσίας Του. «Επεσεν, έπεσεν Βαβυλών η μεγάλη»...Το μελλοντικό αυτό, για την εποχή του συγγραφέως γεγονός, το διαλαλεί ο αγγελιοφόρος του ουρανού, με συγκλονιστική βεβαιότητα και με πανηγυρικό τόνο. Η καταστροφή λοιπόν, αφ'ενός μεν της Ρώμης και αφ ετέρου της μελλοντικής πρωτευούσης, του αντιχρίστου, θεωρούνται τόσο βέβαια γεγονότα, ώστε να περιγράφωνται σαν να έχουν ήδη συμβή κατά το παρελθόν. Εις αυτήν μάλιστα την απαίσια Βαβυλώνα του Αντιχρίστου των εσχάτων καιρών είναι δυνατόν να εφαρμοσθούν πέρα ως πέρα τα όσα αναφέρονται εδώ στην καταστροφή της Βαβυλώνος. Την τρομοκρατική ερήμωσι υπογραμμίζει το γεγονός, ότι τίποτε αγαθό δεν μπορεί να κατοικήση εκεί πλέον. Το προφητικόν βλέμμα του Ευαγγελιστού, την βλέπει πλέον έρημη, ερείπιο, κατοικητήριο των δαιμόνων, καταφύγιο κάθε πονηρού και ακάθαρτου πνεύματος.
Το γεγονός ότι υπάρχει ακόμη η Ρώμη, και μετά την καταστροφή της από τον Αλάριχο, δεν μειώνει την σημασία της συντριβής και της πτώσεως. Πρέπει λοιπόν να ξέρωμε, ότι από την παλαιά εκείνη χριστιανομάχο πρωτεύουσα, την ειδωλολατρική Ρώμη που καταστράφηκε, δεν έμεινε μόνο το όνομα. Εκεί κατοικεί ο Πάπας με το κράτος του, ο οποίος έκαμε και κάνει μεγάλο κακό στον Χριστιανισμό. Παράλλαξε την ορθή πίστι του Χριστού. Έφυγε από «την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν». Έκαμε δική του Εκκλησία κοσμική. Περιώρισε τον Χριστόν εις τον ουρανόν, για να μείνη αυτός κυρίαρχος επί της γής. Το κακό που έκαμεν ο Σατανάς στον Χριστιανισμό διά του Πάπα της Ρώμης μέχρι σήμερον, δεν το έχει κάνει με άλλους. Μόλις το 1941 -44 έσφαξεν ο Παπισμός στην Σερβίαν, 800.000 πιστούς οπαδούς του Χριστού.
Πολλά κέντρα, πρωτεύουσες, ή και έθνη ακόμα, τα οποία θα είναι σαν την μεγάλη πόρνη, την αντίχριστο Βαβυλώνα --Ρώμη, που είδαμε, θα συντριβούν και θα ερημωθούν, και θα γίνουν τόποι άξιοι μόνον για κατοικητήρια δαιμόνων, δια μέσου των αιώνων. Όταν λοιπόν, διαβάζετε τις λέξεις «ειδωλολατρική Ρώμη, «Βαβυλώνα --Ρώμη», «νέα βαβυλώνα» κλπ.. ο νους σας να πετάη μακρύτερα. Να σκέφτεται, την τιμωρία κάθε αντιχρίστου μεγάλου ή μικρού Κράτους, την τιμωρία κάθε μεγάλης δυνάμεως, που πολεμάει τον Χριστόν και την Εκκλησία. Η καταστροφή της Βαβυλώνος --Ρώμης είναι συμβολική. Εννοείται, επομένως, και η καταστροφή πολλών αλαζονικών εθνών που πολεμούν δια μέσου των αιώνων την Εκκλησίαν. Μη σας εντυπωσιάζει η υλική τους δύναμις και ο υπερεξοπλισμός τους, σε όποια εποχή κι ἀν ζήτε. Την ασέβειά τους κοιτάξτε, άν θέλετε να βγάλετε σωστά συμπεράσματα. Όλα τα ασεβή και αντίχριστα έθνη θα συντριβούν, όπως και ο Αντίχριστος των εσχάτων καιρών.
Ποιά είναι η αιτία αυτής της πτώσεως, αυτής της τιμωρίας; Είναι η προκλητική απιστία η ασέβεια και η αποστασία από τον Θεό. Την καταστροφή την ετοιμάζει η αμαρτία. Το φούντωμα της αποστασίας και της φαυλότητος διαδέχεται η δικαία οργή του Θεού.Η Βαβυλών ήταν η πρωτεύουσα της αποστασίας. Εκείνη πότισε με το κρασί της πορνείας όλα τα έθνη στην ασέβεια, στο πάθος της αποστασίας από τον Θεόν. Αυτή κήρυξε την ειδωλολατρία επίσημη θρησκεία και ώπλισε όλους τους βασιλείς της γής εναντίον του Χριστού και της Εκκλησίας. Θα πέσουν παρόμοιες Βαβυλώνες, που μεθούν λαούς στην αποστασία και την ασέβεια και που γίνονται οδηγοί φαυλότητος σ'όλον τον κόσμο.
Η Βαβυλών πέφτει διότι δεν αρκέσθηκε μόνο στην δική της ασέβεια, αλλά έγινε αιτία ν'αποστατήσουν και άλλα έθνη, γιαυτό λέγει «Και οι βασιλείς της γής μετ'αυτής επόρνευσαν». Τιμωρείται επίσης για την αλαζονεία και την ηδυπάθειά της. Από το μεγάλο πάθος της ακολασίας της πλούτησαν οι έμποροι της γής. Από τον ασυγκράτητο πόθο της σαρκικής ζωής, των ασεβών κατοίκων της, πλούτησαν οι έμποροι της γής. Η φαυλότητα άνοιξε δρόμους πλουτισμού στους εμπόρους της γής. Εμπόριο λευκής σαρκός, σωματεμπορία, αγορές έρωτος και όλα τα μέσα της ανηθικότητος έπεσαν στα χέρια βδελυρών εμπόρων. Τα επαγγέλματα βδελυρά ανάλαβαν υπό την προστασίαν τους έμποροι της χυδαιότητος και εκμεταλλευόμενοι την επικρατούσα κατάστασιν της διαφθοράς, την πυρετώδη ζήτησι της ακολασίας, επλούτησαν. Οι φαύλοι όσα άσπλαχνα άρπαξαν από τον ιδρώτα των πτωχών, των πονεμένων και καταφρονεμένων, τα έρριξαν στο αχόρταγο κοφίνι της ηδονής τους και πλούτησαν, με τα άνομα κέρδη τους, ανήθικους εμπόρους. Βασιλείς και έμποροι είναι εδώ χαρακτηριστικά πρότυπα υλικής δυνάμεως και θιασώται του Μαμμωνά. Γεμάτοι αγωνίαν παρακολουθούμε το θλιβερό και ψυχοκτόνο αυτό εμπόριο στον καιρό μας. Βλέπομε το ηφαιστειώδες «στρήνος» να προκαλή σεισμό. Ζούμε σε μια εποχή σαρκολατρίας. Θλιβεροί και απαίσιοι έμποροι έχουν απλώσει τα δίκτυα με δολώματα την ηθική κατάπτωσι. Εμπορεύονται τα κατώτερα ένστικτα του ανθρώπου. Έντυπα ψυχοφθόρα, γυμνά, σέξ, θεάματα, ρυπαρογραφήματα, κινηματογράφος διαφθοράς, καταστήματα και χώροι ακολασίας, όλα έχουν γίνει, για να ικανοποιήσουν το «στρήνος» την σφοδρή επιθυμία της φαύλης ζωής, και ν 'αρπάξουν το χρήμα, να πλουτήσουν εμπόρους της ανομίας. Προσφέρουν οι διεφθαρμένοι αυτοί αφειδώς στο σατανικό κουμπαρά, χωρίς περίσκεψι, χωρίς ντροπή, ενώ τρέμει το χέρι τους και αποστρέφεται το βλέμμα τους σε ώρες κρίσιμες πτωχών ανθρώπων και σε περιπτώσεις επιτακτικής συμβολής για έργα αγάπης, αρετής και ιεραποστολής. Ο Κύριος γνωρίζει ποιά τιμωρία περιμένει την σημερινή θλιβερή Βαβυλώνα, που με την φαυλότητά της, πλουτίζει τους απαίσιους εμπόρους του κακού όλης της γής. Ανάλογα χωρία που αναφέρονται στη ιστορική καταστροφή της πόλεως Βαβυλώνος συναντούμε και στην Π. Διαθήκη όπως (Ησ. ΙΓ΄19) «Και έσται Βαβυλών, ή καλείται ένδοξος από βασιλέως Χαλδαίων, όν τρόπον κατέστρεψεν ο Θεός Σόδομα και Γόμορρα», (Ιερ. ΚΗ΄37) «Και έσται Βαβυλών εις αφανισμόν, και ου κατοικηθήσεται».
Τέλος σημειώνομε, ότι μερικοί ερμηνευταί λέγουν, ότι το χωρίο «έπεσεν, έπεσεν Βαβυλών η μεγάλη....» εννοεί τον ένα, τον υπερφίαλο και αλαζονικό Πάπα. Κατ'επέκτασιν παρέχεται συνεπής ερμηνεία και στην συνέχεια, ότι δηλαδή η αίρεσις του Παπισμού έγινε κρασί κραιπάλης, κρασί ασεβείας και ότι με το εγκόσμιο και βλάσφημο αυτό κατασκεύασμα, ώρμησαν σαν όρνεα εναντίον της Ορθοδόξου Χριστιανοσύνης, με τους Παπικούς απεσταλμένους και με την Ουνία και ακόμη πλούτησαν σαν έμποροι της γής...


Έξελθε...ο Λαός μου

Η προαναγγελία για την καταστροφή της Βαβυλώνος διακόπτεται από μιά παρένθεσι αγαλλιάσεως και ενθαρρύνσεως για τους πιστούς. Είναι φωνή από τον ουρανό που καλεί τον λαό του Θεού να φύγη μακριά από την φαύλη αυτή πρωτεύουσα, η οποία προορίζεται πλέον για τιμωρία. (Αποκ ΙΗ΄4). Εβγάτε έξω από την αμαρτωλή και μολυσμένη πόλι εσείς, που είσθε λαός μου, για να μή γίνεστε συμμέτοχοι της αμαρτίας της Βαβυλώνος, για να μη μολυνθήτε και πάρετε έτσι μερίδιο της τιμωρίας. Εβγάτε διότι η τιμωρία είναι άφευκτη, αφού οι αμαρτίες της πόλεως ανέβηκαν ως τον ουρανό, προκλητικά μπροστά στον Θεό. Η θεία δικαιοσύνη έχει μπροστά της τις αδικίες της πόλεως...Η Ουράνια φωνή, φέρει στο νού μας τα λόγια του προφήτου Ιερεμία, που αναφέρονται σε παρόμοια περίπτωσι τιμωρίας της ιστορικής Βαβυλώνος από τους Χαλδαίους. (Ης ΜΠ΄20) «Έξελθε εκ βαβυλώνος φεύγων από των Χαλδαίων»... (Ης. ΝΒ΄11) «Απόστητε, απόστητε, εξέλθετε εκείθεν και ακαθάρτου μη άπτεσθε». Επίσης μιλώντας ο Κύριος για τον όλεθρο και την ερήμωσι της Ιερουσαλήμ υπό των Ρωμαίων προσθέτει «Τότε οι εν τη Ιουδαία φευγέτωσαν επί τα όρη» (Λουκ ΚΑ΄21). Αυτά τα είχαν υπ'όψιν των οι χριστιανοί και έφυγαν στα βουνά κατά την πολιορκίαν της Ιερουσαλήμ επί Τίτου και έτσι εσώθησαν.

Αυτήν την ουράνια φωνή για την οποίαν μιλάει εδώ ο Ευαγγελιστής, την διάβασαν στην Αποκάλυψι και την πρόσεξαν οι Χριστιανοί της Ρώμης. Υπήκουσαν στην εντολή του Θεού. Και όπως αναφέρουν ο Άγιος Ιερώνυμος και ο Ιερός Αυγουστίνος, όταν επρόκειτο να καταστραφή η Ρώμη, από τον Αλάριχο τον 410 μ.Χ. πλήθος Χριστιανών βγήκαν έξ από την αμαρτωλή πόλι και σώθηκαν. Μεταξύ αυτών που σώθηκαν ήταν και ο Άγιος Ιννοκέντιος, η Αγία Μελάνη και πολλοί άλλοι Χριστιανοί. Τόσο ήταν το πλήθος των εξελθόντων και σωθέντων Χριστιανών, ώστε γέμισεν απ'αυτούς η Αίγυπτος, η Αφρική και η Παλαιστίνη, όπως αναφέρουν οι ιστορικοί. Με το έξελθε, δεν θέλει απλώς να προσδιορίση μόνον τον τόπον. Απομάκρυνσιν κυρίως των πιστών από τα έργα τα βδελυρά, των φαύλων κατοίκων της αντιχρίστου Ρώμης και κάθε αντιχρίστου πόλεως, μέχρι και της πρωτευούσης του Αντιχρίστου, θέλει να τονίση η ουράνια φωνή. Η απομάκρυνσις, όχι τοπική, αλλά τροπική, είναι επιβεβλημένη, διότι, όπως λέγει ο Απ. Παύλος: «τίς δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων; υμείς γαρ ναός Θεού εστε ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός ότι ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω, και έσομαι αυτών Θεός, και αυτοί έσονται μοι λαός (Β΄Κορ. Στ΄, 16). Που σημαίνει, ποιός συμβιβασμός και ποιά συνύπαρξις μπορεί να νοηθή, μεταξύ του Ναού του Θεού και του ναού των ειδώλων; Διότι σείς οι Χριστιανοί είσθε Ναός του Θεού του ζώντος. Έτσι παραγγέλλει ο Θεός στην Π. Διαθήκη, ότι «θα κατοικήσω μεταξύ αυτών και εντός αυτών και θα περιπατήσω ανάμεσά τους και θα είμαι εγώ ο Θεός τους και θα είναι αυτοί λαός μου». Μένοντες οι πιστοί μακρυά από την αποστασία την ασέβεια και τον ηθικό ξεπεσμό της Βαβυλώνος, δεν κινδυνεύουν να παρασυρθούν από τον οίνον της πορνείας της. Δεν κινδυνεύουν να γίνουν μέτοχοι της καταπτώσεώς της. Η συμμετοχή στις αμαρτίες θα έχη ανάλογη πληρωμή με τιμωρίες. (Β' Κορ. Στ΄14) Μη συνδέεσθε, λέγει, και μη συνοδοιπορείτε με τους απίστους. Διότι ποιά συνάφεια και ανάμειξις μπορεί να υπάρχη μεταξύ της δικαιοσύνης και της παρανομίας; Ποιά επικοινωνία μεταξύ φωτός και σκότους;
Ζούμε σε μιά κοινωνία σφυρηλατημένη από το υλικό συμφέρον και την διαφθορά. Γύρω μας κοχλάζει ο θυμός του οίνου της ασεβείας. Η αποστασία είναι ολοφάνερη. Ζούμε σε μιά εποχή που έχει αρκετό πνεύμα αντιχρίστου, σε μιά σμικρογραφία της Βαβυλώνος --πρωτευούσης του Αντιχρίστου των εσχάτων καιρών. Την αποστασία αυτή την υπογραμμίζουν η βλασφημία, η αναλγησία στον ανθρώπινο πόνο, η θηριωδία στην εκμετάλλευσι, ο άνομος πλουτισμός, η πυροφλεγής ανηθικότης, η κατάργησις κάθε Παραδόσεως, η άρνησις και ο υλισμός. Μέσα στην σύγχρονη αυτή Βαβυλώνα πνιγηρός είναι ο άνεμος. Επιθανάτιος ρόγχος κυριαρχεί. Η ουράνια φωνή όμως μας καλεί να σωθούμε. «Έξελθε εξ'αυτής ο λαός μου», λέγει.
Και εν συνεχεία η ουράνια φωνή απευθύνεται προς τους εχθρούς της Βαβυλώνος, τους επιτιθεμένους εναντίον της και τους προτρέπει να της ανταποδώσουν όχι απλώς όσα κακά έπραξε εις βάρος τους, αλλά διπλάσια. (Αποκ ΙΗ΄6). Διπλασιάστε τα κτυπήματά σας, τις τιμωρίες σας εναντίον της. Με όση σατανική υπερηφάνεια δόξασε τον εαυτόν της και με όσο παράφορο μεθύσι ρίχτηκε στην φαυλότητα, με άλλο τόσο βασανισμό, τιμωρία και βαρύ πένθος «πληρώστε την». Διότι εκείνη μέσα στην αλαζονική και διεστραμμένη καρδιά της λέγει ότι κάθεται σαν βασίλισσα, ότι δεν είναι χήρα και ότι δεν θα δοκιμάση ποτέ λύπη. Γι'αυτό όμως αιφνιδιαστικά, μέσα σε μιά μέρα, θα πέσουν επάνω της όλες οι πληγές. Θα πέση θάνατος και πένθος και πείνα και θα κατακαή παντελώς με φωτιά τρομακτική. Θα τιμωρηθή αφεύκτως διότι ο Μεγάλος Κριτής, ο Θεός, που την έκρινε και την κατεδίκασε είναι Παντοδύναμος και εκτελεί τις δίκαιες αποφάσεις Του. Η τιμωρία αυτή θα εκδηλωθή και εναντίον άλλων αντιχρίστων πόλεων και εθνών δια μέσου των αιώνων. Θα στρέψη και εναντίον αυτών ο Θεός την τιμωρία. Θα τους επιβάλη την τιμωρία, μέσω αυτών τους οποίους άλλοτε βασάνισαν. Θα τους συντρίψη με την ασυγκράτητη δύναμι λαών πρώην υποτελών, εναντίον των οποίων εβυσσοδόμησαν, εναντίον των οποίων κήρυξαν διωγμό και επέβαλον την ασέβεια και την ανηθικότητα. Όταν έλθη η ώρα της θείας δίκης οι κολοσσοί αυτοί της κοσμικής παντοδυναμίας, θα συντριβούν σαν σκεύη κεραμέως. Ευτυχισμένος θα είναι εκείνος, που θα κεράση την Βαβυλώνα με το πικρό ποτήρι, ανταποδίδοντας για ανταμοιβή την ίδια τιμωρία, με την οποίαν κι'αυτή τιμώρησε, λέγει ο ψαλμωδός. (ψαλμ. Ρλς΄8). Η τιμωρία όμως αυτή μπορεί να συμβή και από τους αγγέλους εναντίον των οπαδών της μισητής και βδελυράς πρωτευούσης του Αντιχρίστου στο τέλος του κόσμου. Νά το κατάντημα κάθε αντιχρίστου δυνάμεως, που υπεραίρεται και μεγαλαυχεί, που σκορπίζει τον πανικό και την βία. Όλοι οι ασεβείς και αντίδικοι του θελήματος του Θεού θα τιμωρηθούν, όπως ομολογεί ο Κύριος. Και η φωτιά αυτή δεν σβύνει. Είναι το άσβεστο πύρ της Κολάσεως. Κανένας δεν μπορεί να προφητέψη ποιά τιμωρία επιφυλάσσει ο Κύριος εναντίον του σημερινού αλαζόνος και αυτοθεοποιηθέντος ανθρώπου, ο οποίος συναγωνίζεται σε ασέβεια, υπεροψία, ανηθικότητα και φαυλότητα την Βαβυλώνα --Ρώμη.
Για να δώση έμφασι στην πτώσι και την καταστροφή της Βαβυλώνος αλλά και να τονίση τον τρόμο των οπαδών κάθε αντιχρίστου δυνάμεως ο Ιερός Συγγραφεύς αρχίζει με την λέξιν «κλαύσουσι». Το θέαμα της καταστροφής τους κάνει να νοιώθουν τρόμο και για τον εαυτόν τους. Δεν κλαίνε από συμπάθεια. Δεν έχουν τέτοια συναισθήματα οι φαύλοι βασιλείς της γής. Κλαίνε και θρηνούν μήπως γίνουν και αυτοί κοινωνοί των παθημάτων της, μήπως γίνουν κι'αυτοί μέτοχοι της καταστροφής της. Γι'αυτό δεν πλησιάζουν στον τόπο της συμφοράς, αλλά στέκονται μακρυά. Η εικόνα δε αυτή θα επαναλαμβάνεται δια μέσου των αιώνων, σε αντίχριστες πόλεις, δυνάμεις, εξουσίες και κοσμοκρατορίες. Η κορύφωσις της τιμωρίας, θα είναι η καταστροφή της πρωτεύουσας του Αντιχρίστου κατά το τέλος του κόσμου.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προφητείες και Αποκάλυψη”

cron