Θα έλεγα ότι αυτοί οι άνθρωποι ανήκουν, αν και πολλές φορές δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, σε μια συμμαχία. Το τι είναι αυτή η συμμαχία , θα αναφερθεί ίσως κάπου στο μέλλον, μια και είναι μεγάλο θέμα. Επιστρέφοντας στην αναζήτησή μας, που δεν είναι άλλη από τα μυστικά αυτής της πόλης, θα συναντήσουμε μπροστά μας ένα από τα πιο ουσιώδη αινίγματα, όπως είναι ο βράχος της Ακροπόλεως. Κατά καιρούς έχω ακούσει διάφορες θεωρίες που περιτριγυρίζουν το χώρο, όπως η ύπαρξη ενός υπόγειου Παρθενώνα κάτω από τον γνωστό και ότι εντός του βράχου , βρίσκεται μια προϊστορική πυραμίδα. Η παραφιλολογία ωστόσο , δεν σταματά εδώ. Κάποιοι φωνάζουν για την ύπαρξη του βασιλικού θησαυρού και τον τάφο του μυθικού Κέκροπα, αλλά βέβαια οι ιδέες και οι θεωρίες είναι κάτι , που στο χώρο μας γεννιούνται πολύ εύκολα, αρκεί απλώς να δοθούν τα κατάλληλα ερεθίσματα. Προσωπικά ο κύριος λόγος που αποφάσισα να ασχοληθώ με το βράχο της Ακρόπολης , ήταν οι περίεργες ιστορίες που μιλούσαν για κάποια παράξενα έργα , που λάμβαναν χώρα στο εσωτερικό των υπόγειων στοών, πράγμα που με ώθησε να κάνω κάποιες σχετικές έρευνες. Εκείνη την εποχή ωστόσο , αλήθευε ότι υπήρχαν κάποιες εργασίες στον αρχαιολογικό χώρο, που αν έψαχνε κανείς στο internet ή σε κάποια έντυπα , θα έβρισκε έργα αναστηλώσεις και ενοποίησης των αρχαιοτήτων. Όμως πουθενά δεν θα έβρισκε αναφορές για έργα στο εσωτερικό του βράχου. Αυτό ήταν η σπίθα για να ξεκινήσω το ταξίδι μου και να ανακαλύψω πράγματα πιο μαγευτικά, βγαλμένα μέσα από μύθους και θρύλους και από τα ίδια τα έργα. Άλλωστε κάπως έτσι γίνεται πάντα. Ξεκινάς να βρεις το δέντρο και καταλήγεις να βλέπεις το δάσος. Γεμάτος απορίες για το τι συμβαίνει πραγματικά στα υποχθόνια της Ακρόπολης , ξεκίνησα την αναζήτησή μου με μια πρώτη επίσκεψη στο χώρο του Παρθενώνα. Παρόλο που εγώ και οι συνεργάτες μου ερευνήσαμε το ιερό τοπίο με σχετική διακριτικότητα λόγω των φρουρών που υπήρχαν, δεν εντοπίσαμε κάποια υπόγεια είσοδο ή κάποιο άνοιγμα που να δικαιολογεί την όλη παραφιλολογία. Ωστόσο δεν το βάλαμε κάτω. Καθώς επιστρέφαμε εντοπίσαμε ένα παράξενο άνοιγμα πίσω από το σημείο του τουριστικού περιπτέρου. Θα έλεγα , ότι η ίδια η στοά δεν θα ήταν τόσο παράξενη, αν η δομή της κατασκευής της δεν μας προκαλούσε κάποια ερωτήματα. Μπροστά μας αντικρίσαμε μια είσοδο 80 εκατοστών , με κατακόρυφη πορεία προς τα επάνω και νανοειδή σκαλάκια. Πραγματικά η όλη κατασκευή θύμιζε πέρασμα για τους <<7 νάνους της χιονάτης>> , παρά για άνθρωπο! Αυτό ήταν αρκετό για να καταλάβουμε ότι κάτι περίεργο συνέβαινε αλλά και να τονώσουμε την αναζήτηση μας με περισσότερη δίψα. Συνεχίζοντας την έρευνα μας , επισκεφτήκαμε τον αρχαιολογικό χώρο του θεάτρου του Διόνυσου, όπου συναντήσαμε το σπήλαιο που υπάρχει κάτω από το μνημείο του Θρασύβουλου, το οποίο έχει μετατραπεί σε χριστιανική εκκλησία της Παναγίας της ‘χρυσοκαστριώτισσας'. Δυστυχώς η είσοδος στο σπήλαιο , δεν ήταν επιτρεπτή λόγω κάποιων εργασιών , που τουλάχιστον όσο διάστημα εγώ ερευνώ το χώρο, υφίστανται. Θρύλοι και παραδόσεις , θέλουν η σπηλιά να είναι θαυματουργή, πράγμα που με κάνει να αναρωτιέμαι , για το ποιες από τις δυο δυνάμεις προκαλούν τα θαύματα. Η λατρεία των αρχαίων θεών , ή της Παναγίας? Προχωρώντας βορειοανατολικά του βράχου , θα συναντήσει ο επισκέπτης αλλά και ο κάθε επίδοξος ερευνητής, το ιερό της Αγραύλου που αποτελεί ένα φυσικό γούβωμα στο βράχο. Εκεί ο μύθος , θέλει να θυσιάζεται η τρίτη κόρη του Κέκροπα, πέφτοντας από το βράχο, ώστε να γλιτώσει από τους εισβολείς της. Χάριν της θυσίας αυτής , ορκιζόταν στο όνομά της οι στρατιώτες της Αθήνας. Βέβαια το αξιοπερίεργο είναι , το πώς ένα μυθικό πρόσωπο παίρνει μέρος σε καταστάσεις της πραγματικότητας! Αν υποθέσουμε ότι ο Κέκροπας είναι ένα μυθικό πρόσωπο, τότε πώς εξηγείται η ύπαρξη του τόπου της θυσίας της κόρης του , που μάλιστα επιβεβαιώνεται και από τον αναρτημένο πίνακα της αρχαιολογικής υπηρεσίας? Μερικά μέτρα δεξιά από το μυθικό τόπο , υπάρχουν τρεις αινιγματικές στοές , που κανείς δεν μας γνωστοποιεί το ρόλο τους και που ωστόσο έχουν τοποθετηθεί σύγχρονες προστατευτικές πόρτες. Άραγε ποιος κατέχει τα κλειδιά? Μήπως οδηγούν στο νεκρικό θάλαμο του Κέκροπα , ή σε κάποιον υπόγειο Παρθενώνα? Τα μυστήρια όμως συνεχίζονται με πιο αινιγματικές στοές , που ντύνονται από τη λαογραφία και αποκτούν και αυτές το ρόλο τους στην παράξενη ιστορία. Ο λόγος γίνεται για το ιερό της Αφροδίτης και τις τρεις άγνωστες σπηλιές , που για ακόμα μια φορά δεν αναφέρεται τίποτα. Φοβάμαι όμως , ότι πολλοί από σας θα θεωρείτε όλα τα παραπάνω , απλή αμέλεια κάποιων υπευθύνων και σίγουρα θα διψάτε για περισσότερο μυστήριο. Το ιερό της Αφροδίτης , συσχετίζεται με μια παράξενη ιστορία , που θα λέγαμε πως δεν διαφέρει σε τίποτα με τις τεχνικές του αποκρυφισμού και την δημιουργία των παιδιών που έμειναν γνωστά ως ‘νεραϊδοπαίδια' , ή ‘αλλαξόπαιδα'. Ξέρω ότι ξαφνιάζεστε , γιατί ίσως να μην γνωρίζετε το γεγονός, αλλά υπάρχει μια περίεργη φήμη-που κυκλοφορεί σε απόκρυφους κύκλους-για το ότι αν γίνει η σύλληψη ενός παιδιού στο συγκεκριμένο χώρο, τότε το παιδί που θα δημιουργηθεί θα είναι ένα νεραϊδοπαίδι ή ένα αλλαξόπαιδο. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον , θα έλεγα πως έχει η μυκηναϊκή κρήνη, όπου αποτέλεσε την πύλη των νυμφών προς το ιερό της Αφροδίτης , κατά τους αρχαϊκούς χρόνους. Με μια πρώτη ματιά στο εσωτερικό της κρήνης, θα διακρίνουμε ένα περίεργο μαύρο καλώδιο που οδηγεί προς την άβυσσο του βράχου και κάποια ξεχασμένα δοκάρια που μας βάζουν σε σκέψεις για την αναφορά των περιέργων έργων που προαναφέραμε. Ωστόσο όπως ήδη καταλάβατε, ο χώρος κάλλιστα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένας γνήσιος νεραϊδότοπος, εφόσον όπως έχω πει και σε άλλα μου κείμενα, οι νύμφες είναι μια παλαιότερη εκδοχή των μεσαιωνικών νεράιδων. Σίγουρα θα αναρωτιέστε πως είναι δυνατόν να υπάρχει ένας νεραϊδότοπος στο χώρο της Αθήνας! Από προσωπικές μου έρευνες , έχω διαπιστώσει ότι η Αθήνα δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από τα εξοχικά πεδία, αρκεί κάθε ένας από εσάς να ρίξει μια σχετική ματιά στις παραδόσεις της περιοχής του και θα διαπιστώσει άπειρες αναφορές σε νύμφες, μοίρες ή μούσες που δεν διαφέρουν σε τίποτα από την κλασσική νεράιδα. Ένας χώρος που θα συμβούλευα τον καθένα να επισκεφτεί , είναι το ιερό του Πανός το οποίο βρίσκεται δίπλα από το ιερό του Απόλλωνα και Διός. Εδώ ίσως συναντούμε στο χώρο την έννοια της τριάδας, εφόσον υπάρχει η ύπαρξη του πατέρα Δία, του υιού Απόλλωνα και της χθόνιας πλευράς στο πρόσωπο του Πάνα. Με απλά λόγια , βρισκόμαστε ίσως στον πιο ιερό χώρο, μετά τον Παρθενώνα, του βράχου. Επίσης αξιοσημείωτο είναι , ότι τα ιερά έχουν βορειοδυτική θέση σε αντίθεση με άλλα γνωστά ιερά. Επιστρέφοντας στη σπηλιά του Πάνος , θα πω πως όποιος επισκεφτεί το εσωτερικό του σπηλαίου θα διαπιστώσει ένα πρόχειρο χωμάτινο μπάζωμα. Κάτω από τον τριαδικό χώρο , κρυμμένο στην άκρη και σφραγισμένο με σιδεριές, υπάρχει ένα άγνωστο σπηλαίωμα όπου στο εσωτερικό του βρίσκεται τοποθετημένη μια αντλία και ένα καλώδιο υψηλής τάσης που συνοδεύεται με έναν διακόπτη, έτσι ώστε όταν επιθυμεί αυτός ο κάποιος που τοποθέτησε τα μηχανήματα εκεί , να τα θέτει σε λειτουργία. Ποιος ο ρόλος άραγε του μηχανικού συστήματος? Μήπως είναι τα τελευταία απομεινάρια των μηχανημάτων που έλαβαν χώρα στα περίεργα έργα? Πραγματικά δεν γνωρίζω. Τέλος, κοντά στην οδό θεωρίας και λίγα μέτρα από το εκκλησάκι του Σωτήρος, υπάρχουν δυο σφραγισμένα πηγάδια που κατά την λαογραφία οι Τούρκοι έριξαν δυο αδερφές. Ο μύθος θέλει , να ακούγονται τα κλάματα των κοριτσιών τις νύχτες, τόσο που οι Τούρκοι θεώρησαν τα πηγάδια στοιχειωμένα και δεν τολμούσαν να πατήσουν εκεί τις νύχτες. Ο ερευνητής Ιωάννης Γιαννόπουλος μας αναφέρει , ότι στο ασκητήριο της Αγίας Παρασκευής όπου βρίσκεται εντός του ναού του Σωτήρος, θάφτηκε ο Οδυσσέας Ανδρούτσος. Αξιοπερίεργο είναι οι ονομασίες που φέρουν τα πλακιώτικα σοκάκια γύρω από τη βόρεια πλευρά του βράχου. Ονομασίες όπως η οδός θεωρίας , που μας φέρνει στο μυαλό καθαρά την έρευνα , ή η οδός Κλεψύδρας ή θόλου, που μας παραπέμπει στην έννοια του χρόνου κλπ. Αλλά αυτό βέβαια είναι ένα άλλο μυστήριο που συσχετίζεται με το χώρο της Πλάκας. Η ιστορίας μας σίγουρα φαντάζει σαν νόμισμα, με δυο όψεις . Από τη μία υπάρχει η επίχρυση όψη με τις καθησυχαστικές ατάκες και μορφές, μια πλευρά που ο άνθρωπος του σήμερα είναι κυρίαρχος και υπερβαίνει τους προγόνους του. Σε αυτήν την όψη βασιλεύει η λογική και οι ιδέες του ορθολογισμού. Σίγουρα όμως υπάρχει και η όψη της παράξενης ιστορίας. Μπορεί να μην είναι επίχρυση και φαινομενικά να μοιάζει πιο απειλητική απέναντι στον άνθρωπο, αλλά δεν νομίζω ότι οι προγενέστεροι από εμάς που συμβαδίζανε μαζί της , έπαθαν κάποιο κακό. Αντίθετα μάλιστα , έμαθαν να ζουν πλάι σε αυτήν, να βιώνουν τις λαογραφίες και τον κάθε θρύλο πέρα από νοητικές φυλακές. Ίσως ένας πλακιώτικος κάτοικος του περασμένου αιώνα, γνώριζε περισσότερα από όσα προσπαθούμε εμείς σήμερα να αναζητήσουμε στο βράχο της Ακρόπολης. Οι παράξενες ιστορίες για εκείνον , ήταν κάτι καθημερινό, αντίθετα με εμάς που έχουμε κλειστεί σε τσιμεντένια κλουβιά και προσπαθούμε να βρούμε λογικές λύσεις. Αν με ρωτήσετε πραγματικά να σας πω τη γνώμη μου για το αν οι άνθρωποι εκείνης της εποχής ήταν πιο κοντά στο σύμπαν, θα σας έλεγα πως ναι. Εμείς μπορεί να γνωρίζουμε τους κοσμικούς νόμους και την κβαντομηχανική, αλλά εκείνοι γνώριζαν την άλλη πλευρά του σύμπαντος, μέσα από τα βιώματα. Αλλά όλα αυτά , αποτελούν φιλοσοφικές θεωρίες. Η πραγματικότητα είναι ότι ο βράχος έκρυψε τα μυστικά του καλά, απέναντι σε μια ανθρωπότητα που φλυαρεί για τον εαυτό της .
http://www.paranormap.net/index.php?module=vash&id=2545
Re: ΑΚΡΟΠΟΛΗ
4Νότια Κλιτύς της Ακρόπολης (1)
Υπήρξε το πνευματικό κέντρο της αρχαίας Αθήνας. Το πρώτο πανελλήνιο αλλά και παγκόσμιο πρότυπο για την πολεοδομική σύνθεση σε ενιαία συγκροτήματα χώρων τέχνης και εκδηλώσεων.
Θέατρο Διονύσου: Το λίκνο της τραγικής ποίησης, το πρώτο θέατρο του δυτικού κόσμου που δημιουργείται μέσα στο ιερό τέμενος του Διονύσου. Περί το 540 π.Χ. κτίζεται ο αρχαϊκός ναός που φιλοξενεί το ξόανο του θεού. Τον 4ο αι. π.Χ. υψώνεται ο κλασικός ναός του Διονύσου και φιλοτεχνείται το χρυσελεφάντινο άγαλμα του από τον Αλκαμένη.
Στο τέλος του 6ου αι. π.Χ. διαμορφώνεται το θέατρο γύρω από την πρωταρχική κυκλική ορχήστρα που προϋπήρχε και διακρίνεται (ελάχιστα σήμερα) ανάμεσα στα ερείπια της σκηνής. Στο θέατρο αυτό πρωτοπαρουσιάσθηκαν έργα του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη και του Αριστοφάνη που ακόμη εμπνέουν τον κόσμο.
Το 333 π.Χ. ο πολιτικός και ρήτορας Λυκούργος κτίζει τις πέτρινες κερκίδες. Το θέατρο έχει χωρητικότητα 17.000 θεατών και όταν γέμιζε ο περίγυρος μπορούσε να χωρέσει μέχρι 30.000 θεατές. Ο αρχαίος Περίπατος χώριζε το θέατρο σε δύο μέρη ("θέατρον" και "επιθέατρο"). Στην εποχή του Νέρωνα (67 μ.Χ.) σκηνή και ορχήστρα παίρνουν τη ρωμαϊκή μορφή που διατηρείται ως σήμερα. Τον 3ο αι. μ.Χ. κτίζεται το "λογείον" ("βήμα του Φαίδρου").
Ανατολικά του Διονυσιακού θεάτρου υπήρχε το περίφημο Ωδείον Περικλέους, σε ερειπιώδη κατάσταση σήμερα. Κτίστηκε τον 5ο αι. π.Χ. με τους ιστούς των περσικών πλοίων (λάφυρα από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, το 480 π.Χ.) και χρησίμευε για τις μουσικές ακροάσεις των Αθηναίων. Σύμφωνα με τον Βιτρούβιο, το Ωδείο κάηκε στον πόλεμο με τον Μιθριδάτη (κατά την εισβολή του Ρωμαίου στρατηγού Σύλλα, 86 π.Χ.) και μετά ανοικοδομήθηκε από τον βασιλέα της Καππαδοκίας, Αριοβαρζάνη.
Επάνω από το θέατρο δέσποζε το Χορηγικό Μνημείο του Θρασύλλου (319 π.Χ.). Στα χριστιανικά χρόνια μετατρέπεται σε εκκλησία της Παναγίας της Χρυσοσπηλιώτισσας. Ψηλότερα του μνημείου σώζονται δύο κορινθιακοί κίονες-βάσεις χορηγικών τριπόδων των ρωμαϊκών χρόνων.
Δυτικά του θεάτρου βρίσκονται τα απομεινάρια του αρχαίου Ασκληπιείου. Το ιερό του θεού της ιατρικής, του Ασκληπιού, ιδρύθηκε το 420 π.Χ. Λειτούργησε ως ιερό, ιατρείο-θεραπευτήριο και σχολή ιατρικής.
Μεταξύ Ασκληπιείου και Ηρωδείου υπήρχαν και άλλα, ερειπωμένα σήμερα μνημεία, όπως ο τάφος του Ιππολύτου, η αρχαϊκή κρήνη και τα ιερά της Γης Κουροτρόφου, της Δήμητρας-Χλόης και της Πανδήμου Αφροδίτης.
Ακριβώς κάτω από το Ασκληπιείο και τον Περίπατο σώζονται κατάλοιπα της Στοάς του Ευμένους, που λειτούργησε για την εξυπηρέτηση των θεατών του Διονυσιακού Θεάτρου και αργότερα του Ωδείου. Το μεγάλου μήκος διώροφο κτίριο οικοδομήθηκε με δωρεά του βασιλέα της Περγάμου Ευμένη Β' (197-160 π.Χ.).
Υπήρξε το πνευματικό κέντρο της αρχαίας Αθήνας. Το πρώτο πανελλήνιο αλλά και παγκόσμιο πρότυπο για την πολεοδομική σύνθεση σε ενιαία συγκροτήματα χώρων τέχνης και εκδηλώσεων.
Θέατρο Διονύσου: Το λίκνο της τραγικής ποίησης, το πρώτο θέατρο του δυτικού κόσμου που δημιουργείται μέσα στο ιερό τέμενος του Διονύσου. Περί το 540 π.Χ. κτίζεται ο αρχαϊκός ναός που φιλοξενεί το ξόανο του θεού. Τον 4ο αι. π.Χ. υψώνεται ο κλασικός ναός του Διονύσου και φιλοτεχνείται το χρυσελεφάντινο άγαλμα του από τον Αλκαμένη.
Στο τέλος του 6ου αι. π.Χ. διαμορφώνεται το θέατρο γύρω από την πρωταρχική κυκλική ορχήστρα που προϋπήρχε και διακρίνεται (ελάχιστα σήμερα) ανάμεσα στα ερείπια της σκηνής. Στο θέατρο αυτό πρωτοπαρουσιάσθηκαν έργα του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη και του Αριστοφάνη που ακόμη εμπνέουν τον κόσμο.
Το 333 π.Χ. ο πολιτικός και ρήτορας Λυκούργος κτίζει τις πέτρινες κερκίδες. Το θέατρο έχει χωρητικότητα 17.000 θεατών και όταν γέμιζε ο περίγυρος μπορούσε να χωρέσει μέχρι 30.000 θεατές. Ο αρχαίος Περίπατος χώριζε το θέατρο σε δύο μέρη ("θέατρον" και "επιθέατρο"). Στην εποχή του Νέρωνα (67 μ.Χ.) σκηνή και ορχήστρα παίρνουν τη ρωμαϊκή μορφή που διατηρείται ως σήμερα. Τον 3ο αι. μ.Χ. κτίζεται το "λογείον" ("βήμα του Φαίδρου").
Ανατολικά του Διονυσιακού θεάτρου υπήρχε το περίφημο Ωδείον Περικλέους, σε ερειπιώδη κατάσταση σήμερα. Κτίστηκε τον 5ο αι. π.Χ. με τους ιστούς των περσικών πλοίων (λάφυρα από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, το 480 π.Χ.) και χρησίμευε για τις μουσικές ακροάσεις των Αθηναίων. Σύμφωνα με τον Βιτρούβιο, το Ωδείο κάηκε στον πόλεμο με τον Μιθριδάτη (κατά την εισβολή του Ρωμαίου στρατηγού Σύλλα, 86 π.Χ.) και μετά ανοικοδομήθηκε από τον βασιλέα της Καππαδοκίας, Αριοβαρζάνη.
Επάνω από το θέατρο δέσποζε το Χορηγικό Μνημείο του Θρασύλλου (319 π.Χ.). Στα χριστιανικά χρόνια μετατρέπεται σε εκκλησία της Παναγίας της Χρυσοσπηλιώτισσας. Ψηλότερα του μνημείου σώζονται δύο κορινθιακοί κίονες-βάσεις χορηγικών τριπόδων των ρωμαϊκών χρόνων.
Δυτικά του θεάτρου βρίσκονται τα απομεινάρια του αρχαίου Ασκληπιείου. Το ιερό του θεού της ιατρικής, του Ασκληπιού, ιδρύθηκε το 420 π.Χ. Λειτούργησε ως ιερό, ιατρείο-θεραπευτήριο και σχολή ιατρικής.
Μεταξύ Ασκληπιείου και Ηρωδείου υπήρχαν και άλλα, ερειπωμένα σήμερα μνημεία, όπως ο τάφος του Ιππολύτου, η αρχαϊκή κρήνη και τα ιερά της Γης Κουροτρόφου, της Δήμητρας-Χλόης και της Πανδήμου Αφροδίτης.
Ακριβώς κάτω από το Ασκληπιείο και τον Περίπατο σώζονται κατάλοιπα της Στοάς του Ευμένους, που λειτούργησε για την εξυπηρέτηση των θεατών του Διονυσιακού Θεάτρου και αργότερα του Ωδείου. Το μεγάλου μήκος διώροφο κτίριο οικοδομήθηκε με δωρεά του βασιλέα της Περγάμου Ευμένη Β' (197-160 π.Χ.).
