Ένας άλλος πολιτικός απολογισμός για το δίδυμο Ε.Βενιζέλου & Π.Μπεγλίτη - Τι έκαναν και τι όχι...

1
Ένα χρόνο μετά την αλλαγή κυβέρνησης και πολιτικής ηγεσίας στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, ο πολιτικός απολογισμός ενός χρόνου έρχεται ως φυσική συνέπεια, αλλά όπως πάντα ένας απολογισμός έχει πολλαπλές αναγνώσεις. Οι θέσεις της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΘΑ, όπως εκφράστηκαν από τους υπουργούς Ευάγγελο Βενιζέλο (κυρίως) και δευτερευόντως τον Π.Μπεγλίτη στην πρόσφατη συνέντευξή τους, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να περιγράψει και να αποδώσει όλη την πραγματικότητα.

Για τον λόγο αυτό προχωρούμε εμείς σε έναν απολογισμό του έργου της πολιτικής ηγεσίας αφού άλλωστε τους απολογισμούς δεν τους κρίνει ο «απολογιζόμενος», αλλά αυτός που τους εισπράττει. Θα ξεκινήσουμε από μία, κατά σειρά, προσέγγιση επί των όσων τοποθετήθηκαν οι δύο υπουργοί και εν συνεχεία θα προσθέσουμε και μερικές δικές μας κατηγορίες για να είναι πιο ολοκληρωμένος αυτός ο «απολογισμός».


Πολιτική Εθνικής Άμυνας

Είναι σαφές από αυτά που είπαν ότι μπερδεύουν ηθελημένα ή αθέλητα το κορυφαίο θεσμικό και απόρρητο κείμενο της ΠΕΑ (Πολιτική Εθνικής Άμυνας) το οποίο είναι άγνωστο πως, πότε και από ποιους θα αλλάξει (αναμένουμε να δούμε τα “think tanks” του ΑΝΥΕΘΑ Π.Μπεγλίτη) με τις κυβερνητικές επιλογές στο χώρο του υπουργείου. Η πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνηση στους επί μέρους τομείς δεν είναι Πολιτική Εθνικής Άμυνας είναι κυβερνητικά πεπραγμένα στο χώρο της Άμυνας.

Μίλησαν για τον «άλλο Στρατό, πιο έξυπνο πιο ευέλικτο ταχέως αναπτυσσόμενο, που μπορεί να αντιμετωπίσει τις πραγματικές απειλές και να προσφέρει ένα αίσθημα ασφάλειας στον Έλληνα πολίτη, μέσα σε ένα ρευστό και ανασφαλή κόσμο». Έχουμε βαρεθεί να το ακούμε τα τελευταία είκοσι χρόνια και ειδικά σήμερα ακούγεται περισσότερο ως ανέκδοτο παρά ως επίτευγμα.

Το ότι ακόμα, δυόμιση μήνες πριν από το 2011 αναζητείται το ΕΜΠΑΕ 2011-2015 αρκεί για να χαρακτηρίσει το επίπεδο σοβαρότητας και όλων των άλλων εξαγγελιών για τα τριετή εξοπλιστικά και τα δεκαπενταετή κλπ. Και αν δεν λύθεί το θέμα των οικονομικών οροφών και των σχέσεων του ΥΠΕΘΑ με το υπουργείο Οικονομικών, μιά σχέση που έγινε «ανώμαλη» την πενταετία 2004-2009, με την ανάληψη του οικονομικού ελέγχου του ΥΠΕΘΑ από το ΥΠΟΙΚ σε μόνιμη βάση, όλα τα άλλα είναι «φούμαρα».

Σε ότι αφορά το «Πίρι Ρέϊς» και το «Τσεσμέ» την αντιμετώπιση των οποίων περιέλαβαν στην πολιτική που ακολούθησαν, το να λες «περάστε» και να περιορίζεσαι σε κάποια γραφικά διπλωματικά διαβήματα δεν είναι «διαχείριση». Είναι κλασική μέθοδος εθελοτύφλωσης και στρουθοκαμηλισμού. Ευθύνεται η πολιτική ηγεσία του υπουργείου; Όχι, αν θεωρήσουμε ότι πρέπει να πειθαρχεί στα κελεύσματα και την γραμμή του Μαξίμου. Αλλά από έναν Ε.Βενιζέλο, πάντα περιμένεις περισσότερα...


Διεθνείς αμυντικές σχέσεις

Η απόφαση για το Αφγανιστάν κατέδειξε ότι τα φοβικά σύνδρομα των «απωλειών» κατατρέχουν την ελληνική διεθνή αμυντική πολιτική. Το ότι η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να στείλει δυνάμεις στο Αφγανιστάν γιατί η εθνική της πολιτική είναι διάφορη του γεωστρατηγικού παιγνίου που παίζεται εκεί, είναι μία άποψη σεβαστή, συζητήσιμη και υπό όρους, ορθή.

Αλλά εδώ δεν πρόκειται περί αυτού, ούτε τέθηκε έτσι το όλο ζήτημα. Κρίθηκε σε επικοινωνιακό επίπεδο, στέλνοντας εντελώς αρνητικά μηνύματα στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ.

Όσο για την DEFENSYS το αποτέλεσμα θα δείξει. Πάντως οι προβλέψεις είναι δυσοίωνες. Γενικά η κατάργηση της Defendory – ανεξάρτητα για τους λόγους για τους οποίους συνέβη – έχει πλήξει το όλο σύστημα. Απομένει απλά να ελπίζουμε για το καλύτερο...



Ανθρώπινο δυναμικό

Στο θέμα του ανθρώπινου δυναμικού είχαμε τις μεγαλύτερες απώλειες της παρούσας πολιτικές ηγεσίες για να μην μιλήσουμε για «Βατερλώ». «Λευκή απεργία» στην Πολεμική Αεροπορία, παραιτήσεις ανωτάτων στελεχών στο Πολεμικό Ναυτικό, ένας νόμος που βάλλεται πανταχόθεν, βασικά λόγω της διπλής επετηρίδας της οποίας η βεβιασμένη εφαρμογή απειλεί να βάλει φωτιά στην ιεραρχία των Ενόπλων Δυνάμεων και άλλα περίεργα, δε νομίζουμε ότι πρέπει να κάνουν υπερήφανους την πολιτική ηγεσία των Ε.Δ.

Πέραν του νόμου, για όλα τα άλλα υπάρχουν τα ελαφρυντικά του Μνημονίου. Εκεί που δήλωσε «απούσα» η πολιτική ηγεσία ήταν η δημόσια υπεράσπιση των στελεχών τα οποία λοιδωρούνταν «κατά ριπάς» από κανάλια και σχολιαστές που εκτελώντας κελεύσματα, γύρευε ποιών, εξευτέλιζαν τις Ένοπλες Δυνάμεις, χωρίς αντίλογο πρακτικά. Ή για την ακρίβεια με την συνηγορία Μπεγλίτη, που είπε την περίφημη φράση περί «δημοσίων υπαλλήλων».



Στρατιωτική εκπαίδευση

Όταν έχει δύο παραιτήσεις ισάριθμων ναυάρχων για το θέμα της εκπαίδευσης, τότε κάτι δεν πάει καλά. Όσο για το Ινστιτούτο Αμυντικών Αναλύσεων και το πόσο μπορεί αν προσφέρει, είναι μία καλή συζήτηση, αλλά όχι αποδοχή γεγονότος.

Προϋπολογισμός ΥΠΕΘΑ

Ποιος προϋπολογισμός; Αυτός που προβλέπει μείωση των λειτουργικών δαπανών κατά 12% ή κατά 20%, αυτός που δεν έχει ακόμα οροφές εξοπλιστικών προγραμμάτων, αυτός που γίνεται «λάστιχο», ανάλογα με τις συμφωνίες που στήνονται κάπου στη Μέση Ανατολή; Ποιος απ’όλους τους προϋπολογισμούς;


Εξοπλιστικά προγράμματα

Ως ένα κράτος που έχει απωλέσει την εθνική του κυριαρχία, είναι λογικό να μιλάμε για την Οδηγία της Ε.Ε., η οποία θα ενταφιάσει οριστικά την (εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα, πάντως) εγχώρια αμυντική βιομηχανία. Οσο για τα αντισταθμιστικά, κατάφεραν μετά από ένα χρόνο να μάθουν τι ακριβώς χρωστάνε οι ξένες βιομηχανίες και να εκφράσουν την βούληση να τα εισπράξουν. Γι αυτό πρέπει να πούμε «συγχαρητήρια»;

Είπαν ότι θα τα καταργήσουν γιατί είναι «αμαρτωλά». Έτσι όπως εκτελούντο, ναι, ήταν. Με «other peoples money» κάποιοι έγιναν βιομήχανοι και κυριαρχούν, ενώ δεκάδες στελέχη ξένων εταιρειών διαβιούν ως κροίσοι λόγω των χρημάτων που έχουν εισπράξει ως προμήθεια από τους ντόπιους για να τους δώσουν τα συγκεκριμένα αντισταθμιστικά. Με τι θα τα αντικαταστήσουν εξακολουθούν να μην λένε.


Αμυντική βιομηχανία

Αν καταφέρουν να αποκρατικοποιήσουν τις αμυντικές βιομηχανίες, θα τους γράψει η ιστορία με «χρυσά γράμματα». Ελάχιστη παραγωγή, τεράστια ελλείμματα πάρτι των επιτήδειων, εντός και εκτός των βιομηχανιών, σε βάρος εργαζομένων και δημοσίου. Φτάνει!

-

Πέρα από αυτά υπάρχει και ένας άλλος απολογισμός περισσότερο ουσιαστικός, περισσότερο πραγματικός και πρακτικός με τα θετικά και αρνητικά στοιχεία της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου

Σχέσεις μεταξύ των δύο υπουργών: Δεν είναι καλές και ίσως δεν θα μπορούσαν να είναι και καλές εκ των πραγμάτων. Δεν έφτασαν σε ανοικτή σύγκρουση, παρά το γεγονός ότι αποφεύχθηκε στο «παρά 1’» αρκετές φορές κάτι τέτοιο, περισσότερο λόγω της, χαμηλών τόνων, ιδιοσυγκρασίας του Π.Μπεγλίτη. Άλλωστε από την αρχή ξεκαθάρισε ότι «Δεν θέλει να βρεθεί ανάμεσα σε Βενιζέλο και Παπανδρέου». Οπωσδήποτε το να είσαι συν-υπουργός σε ένα υπουργείο με τον Ε.Βενιζέλο δεν είναι ακριβώς και το ευκολότερο πράγμα στο κόσμο.

Από την άλλη ο Π.Μπεγλίτης συγκέντρωσε γύρω του όλο το «κομματικό-προεδρικό» ΠΑΣΟΚ, το οποίο εξ αντανακλάσεως δεν μπορούσε να προσεγγίσει τον Ε.Βενιζέλο λόγω της σφοδρής αντιπαλότητας που είχε καταγραφεί σχετικά πρόσφατα με τον Γ.Παπανδρέου. Αυτό ίσως ήταν και ευεργετικό για τον Ε.Βενιζέλο. Μπόρεσε να λειτουργήσει όπως ξέρει: Μόνος του, χωρίς έξωθεν επηρεασμούς και πιέσεις.

Η γενική συγκριτική βαθμολογία: Ο Π.Μπεγλίτης θα μπορούσε να είχε πάει πολύ καλύτερα αν δεν εμφορείτο λόγω της διπλωματικής του ιδιότητας από μία παραδοσιακή αντιπάθεια προς τους ένστολους. Ο Ε.Βενιζέλος είναι μέγεθος (και κυριολεκτικά και μεταφορικά). Θα μπορούσε να είναι πρωθυπουργός, αλλά όπως αρκετοί άλλοι όμοιοί του «ατυχήσαντες» στο παρελθόν (Ε.Αβέρωφ, Γ.Αρσένης, Α.Τσοχατζόπουλος), αλλά έγινε υπουργός Εθνικής Άμυνας. Κακό για αυτόν, αλλά καλό για το υπουργείο Εθνικής Άμυνας (ειδικά αν κοιτάξουμε γύρω στους υπόλοιπους υπουργούς...), αρκεί να αφοσιωθεί στο αντικείμενό του και να μην βιάζεται να «δραπετεύσει».

Και οι δύο είναι πολύ τυχεροί που δεν έχουν να συγκριθούν με σοβαρά πολιτικά σχήματα στις ίδιες θέσεις της πενταετίας 2004-2009. Αναπόφευκτα οι συγκρίσεις οδηγούν στα παλαιότερα σχήματα των Γ.Παπαντωνίου και Α.Τσοχατζόπουλου. Αλλά είναι άλλες εποχές, άλλες συνθήκες. Πάντως στελέχη επιπέδου π.χ. του πρώην ΓΓΟΣΑΕ, Σπύρου Τραυλού, λείπουν πολύ από το υπάρχον σχήμα.


Στα θετικά και των δύο ότι έχουν αποκαταστήσει ομαλή επικοινωνία με τα ΜΜΕ, μετά τα απίθανα που συνέβησαν στο τομέα της υπουργικής επικοινωνίας την πενταετία 2004-2009 (ο ένας υπουργός Άμυνας των κυβερνήσεων της Ν.Δ. δεν ήξερε τι να πει και ο δεύτερος δεν είχε τι να πει...)



ΓΔΑΕΕ: Πολύ έξυπνα ο Ε.Βενιζέλος, με την σύμφωνη γνώμη και του Π.Μπεγλίτη, κράτησε στην θέση του τον Ε.Βασιλάκο. Δεν ξέρουμε αν είναι όντως «αιχμάλωτος» ο Ε.Βασιλάκος, ο οποίος «δουλεύει πλέον για τον εχθρό» (όπως κάποιος εκ των δύο της πολιτικής ηγεσία τον χαρακτήρισε), αλλά ήθελε αρκετό πολιτικό θάρρος για να διατηρήσουν τον Ε.Βασιλάκο στην θέση αυτή. «Καθαρίζει» τις «βρώμικες συμβάσεις», μπλοκάρει προγράμματα που θα ήθελε να μπλοκάρει η πολιτική ηγεσία, αλλά δεν θέλει αυτή να «βγει» μπροστά κλπ. Το πρώην κορυφαίο κομματικό στέλεχος της Ν.Δ., έχει άριστες σχέσεις, ειδικά με τον Π.Μπεγλίτη.

Γενικά το «ιονεσκικό» σχήμα ΥΠΕΘΑ και ΓΔΑΕΕ λειτουργεί υπό τις παρούσες συνθήκες εξοπλιστικής άπνοιας. Τα σοβαρά θέματα, άλλωστε (υποβρύχια, BMP-3HEL) του τα έχουν αφαιρέσει. Καμιά φορά γίνεται και καμιά στραβή όπως έγινε με την TAA των Apache, αλλά και πάλι την κατακραυγή την «εισπράττει» ο «αιχμάλωτος». Τέλειο!

Εξοπλισμοί: Δεν είναι θέμα του ΥΠΕΘΑ, όπως φάνηκε χαρακτηριστικά και στο θέμα των υποβρυχίων Τype 214. Το Μαξίμου αποφασίζει και δίνει εντολές. Άρα δεν μπορεί, ούτε να κατηγορηθεί ούτε να επαινεθεί η νυν πολιτική ηγεσία.

Αντιμετώπιση τουρκικής απειλής: Ισχύει ότι και για τους εξοπλισμούς. Άλλοι αποφασίζουν. Οι δηλώσεις και οι θέσεις του Βενιζέλου δεν είναι κακές, το αντίθετο. Τα περί «στρατηγικής ψυχραιμίας» έπρεπε να τα είχε αποφύγει. Δεν δίνεις τίτλο στην πολιτική κατευνασμού, ιδιαίτερα αν δεν ευθύνεσαι εσύ γι’αυτήν.

Η χειρότερη στιγμή τους:

Ε.Βενιζέλος: Η δήλωση από το Λουξεμβούργο για την «λευκή απεργία» των πιλότων. Ακόμα τον «καίει» αυτό το θέμα. Πρέπει να είναι πιο ψύχραιμος στις αντιδράσεις του. Κάποτε ο καφές ενός παλαβού, του κόστισε την ηγεσία και μετέπειτα την πρωθυπουργία. Έπρεπε να του είχε γίνει μάθημα.

Π.Μπεγλίτης: Η δήλωση για τους ένστολους δημόσιους υπαλλήλους: «Καπάκι» τέσσερις νεκροί, αρκούσαν για να έχει μετανιώσει οικτρά για την συγκεκριμένη κίνηση.

Η καλύτερη στιγμή τους:

Ε.Βενιζέλος: Παρά το γεγονός ότι «μπάζει» από παντού το θέμα της σύμβασης των υποβρυχίων Type 214 κα της έγκρισης πώλησης των ΕΝΑΕ στην ADM και παρά το γεγονός ότι ο ίδιος δεν το πίστευε το όλο ζήτημα, ως «καλός στρατιώτης» εργάστηκε μεθοδικά και έφερε εις πέρας ένα πολύ δύσκολο και πολιτικά επικίνδυνο εγχείρημα.

Π.Μπεγλίτης: Η αποκρατικοποίηση των κρατικών αμυντικών βιομηχανιών ξεκίνησε από αυτόν τουλάχιστον σε επίπεδο δημόσιας διαβούλευσης. Το πιστώνεται εν αναμονή οριστικού αποτελέσματος.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
«Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς»
Απάντηση

Επιστροφή στο “Διαφορες συζητήσεις και θέματα.”

cron