36 Χρόνια από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, φαίντονται σαν χθες!










Από την αρχή του 1973 εκφράστηκε με ανεβασμένες μορφές πάλης η λαϊκή αγανάκτηση ενάντια στην αμερικανοκίνητη χούντα όπως η κατάληψη της Νομικής, το Φλεβάρη του 1973, η διαδήλωση στις 4 Νοέμβρη 1973, με αφορμή το μνημόσυνο του Γ. Παπανδρέου, όπου έγιναν και συλλήψεις αλλά και η διαδήλωση 3.000 φοιτητών για συμπαράσταση στους συλληφθέντες στις 8 Νοέμβρη. Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν στις σχολές.

Αλλά ας δούμε το χρονικό των τριών ημερών της εξέγερσης:

Τετάρτη 14 Νοέμβρη 1973, ώρα 9 π.μ.
Εκατοντάδες φοιτητές του Πολυτεχνείου συγκεντρώνονται στο προαύλιο του Ιδρύματος. Αρχίζουν συνελεύσεις για να αποφασίσουν πώς θα αντιμετωπίσουν το νέο σχέδιο της χούντας για την υποταγή του κινήματος. Συγκέντρωση γίνεται και στη Νομική που αποφασίζει να κατευθυνθεί στο Πολυτεχνείο.








Στις 2.00 μ.μ., 5.000 περίπου φοιτητές έχουν συγκεντρωθεί στο Πολυτεχνείο, ενώ αρχίζει να μαζεύεται και άλλος κόσμος. Η Πατησίων δονείται από τα συνθήματα κατά της χούντας. Η Ασφάλεια κινητοποιείται και καλεί τους συγκεντρωμένους να αποχωρήσουν.
Οι συγκεντρωμένοι φοιτητές στο Πολυτεχνείο συγκροτούν μια επιτροπή κατάληψης.
Κλείνουν οι πόρτες και στις 8.30 το βράδυ γίνεται η πρώτη συνεδρίαση της συντονιστικής επιτροπής. Αμέσως οι πρώτες προκηρύξεις σκορπίζονται στην Πατησίων που είχε κλείσει από τον συγκεντρωμένο κόσμο.

Πέμπτη 15 Νοέμβρη 1973,
H κατάληψη αποτελεί πόλο έλξης του λαού της Αθήνας που αρχίζει να συρρέει στο Πολυτεχνείο.
Ως τις 9.30 το βράδυ η κατάληψη έχει πυκνώσει ενώ ο λαός στους γύρω από το Πολυτεχνείο δρόμους, φωνάζει αντιαμερικανικά και αντιχουντικά συνθήματα. Οι συγκεντρωμένοι παραμένουν όλη τη νύχτα για συμπαράσταση στους φοιτητές της κατάληψης του Πολυτεχνείου.

Παρασκευή 16 Νοέμβρη 1973,
μπαίνουν σε λειτουργία οι πομποί του ραδιοφωνικού σταθμού που μεταφέρουν το μήνυμα του αγώνα σε όλη την Αθήνα που παρακολουθεί τα γεγονότα.
Στις 9 το πρωί στήνονται τα πρώτα οδοφράγματα και σχηματίζονται δύο μεγάλες διαδηλώσεις στην Πανεπιστημίου και στη Σταδίου.








Το μεσημέρι επιτροπή των αγροτών από τα Μέγαρα, που είχαν ξεσηκωθεί ενάντια στις απαλλοτριώσεις της γης τους, επισκέπτονται τη Συντονιστική Επιτροπή και ο σταθμός μεταδίδει: «Ο λαός των Μεγάρων στέκεται και υπόσχεται να αγωνιστεί στο πλευρό του φοιτητικού και εργαζόμενου λαού... Ο αγώνας είναι κοινός... Δεν είναι μόνο για την πόλη των Μεγάρων ή το Πολυτεχνείο... Είναι για την Ελλάδα. Για το λαό της που θέλει να καθορίσει τη ζωή του. Να πορευτεί στο δρόμο της προκοπής. Βασική προϋπόθεση, η ανατροπή της δικτατορίας και η αποκατάσταση της δημοκρατίας».

Οι συγκεντρωμένοι έξω από το Πολυτεχνείο τραγουδάνε το «πότε θα κάνει ξαστεριά».

Το απόγευμα οι διαδηλωτές στο χώρο γίνονται χιλιάδες με συμμετοχή των εργατών.
Ετσι στις 6 το απόγευμα αρχίζουν οι συγκρούσεις διαδηλωτών και Αστυνομίας με πολλούς τραυματίες.

Στις 7 το απόγευμα μεγάλη διαδήλωση κατευθύνεται στο Πολυτεχνείο και η Αστυνομία χτυπάει. Εμφανίζονται τεθωρακισμένα της Αστυνομίας και πέφτουν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Στη Σόλωνος, στην Κάνιγγος, στη Βάθη, στην Αριστοτέλους, στην Αλεξάνδρας, στην πλατεία Αμερικής γίνονται μάχες σώμα με σώμα.

Στις 9.30 η Αστυνομία απαγορεύει την κυκλοφορία στο κέντρο της Αθήνας μέχρι νεοτέρας διαταγής.
Στις 11 το βράδυ ο ραδιοσταθμός και τα μεγάφωνα καλούν τον κόσμο να μη φύγει. Οι αύρες έχουν κυκλώσει το χώρο του Πολυτεχνείου και τα δακρυγόνα έχουν πνίξει την περιοχή.

Σάββατο 17 Νοέμβρη. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, τα πρώτα τανκς εμφανίζονται, ενώ στο νοσοκομείο που οργανώθηκε στο Πολυτεχνείο, μεταφέρονται όλο και περισσότεροι νεκροί και τραυματίες.

Στη 1 μετά τα μεσάνυχτα τα τανκς έχουν ζώσει το Πολυτεχνείο. Τα μεγάφωνα και ο ραδιοσταθμός μεταδίδουν: «Μην φοβάστε τα τανκς», «Κάτω ο φασισμός», «Φαντάροι είμαστε αδέρφια σας. Μη γίνετε δολοφόνοι».

Στις 1.30 τα τανκς ξεκινούν με αναμμένους τους προβολείς. Οι φοιτητές τοποθετούν μια «Μερσεντές» πίσω από την κεντρική πύλη για να εμποδίσει την είσοδο των τανκς. Οι φοιτητές είναι ανεβασμένοι στα κάγκελα, τραγουδούν τον εθνικό ύμνο και φωνάζουν στους φαντάρους: «Είμαστε αδέρφια».

Δίνεται διορία 20 λεπτών για να βγουν οι έγκλειστοι, ενώ ένα τανκ παίρνει θέση απέναντι στην είσοδο. Η Συντονιστική Επιτροπή προσπαθεί να διαπραγματευτεί την ασφαλή έξοδο του κόσμου.

Ωρα 2.50, ξημερώματα του Σαββάτου 17 Νοέμβρη. Ο επικεφαλής αξιωματικός με μια κίνηση του χεριού του, δίνει την εντολή να ξεκινήσει το τανκ. Η πόρτα πέφτει και το τανκ συνεχίζει την πορεία του φτάνοντας μέχρι τις σκάλες του κτιρίου «Αβέρωφ». Μαζί του μπαίνουν ασφαλίτες και άντρες των ΛΟΚ. Πέφτουν πυροβολισμοί. Υπάρχουν φαντάροι που βοηθούν τους φοιτητές να φύγουν, αλλά στις εξόδους τούς περιμένουν ασφαλίτες.








Στις 3.20 δεν υπάρχει πλέον κανένας στο Πολυτεχνείο...

Οι νεκροί είναι δύσκολο ακόμη και σήμερα να υπολογιστούν, καθώς η χούντα
προσπάθησε να κουκουλώσει άρον άρον το θέμα.
Ένας άλλος κατάλογος νεκρών είναι αυτός του Μπάμπη Γεωργούλα, στελέχους της οργάνωσης «Ρήγας Φεραίος» (ΚΚΕ).

Ο Γεωργούλας αναφέρει 77 ονόματα νεκρών:
1. Αναγνωστόπουλος Νίκος
2. Αντάρογλου
3. Αργυρίου
4.Ασημακοπούλου
5. Βυθούλκας
6. Βρυώνης Απόστολος
7. Γερακίδης Γεώργιος
8. Γελιάλης Μ.
9. Γιαννόπουλος Γεώργ.
10. Γρέλος Γιάννης
11. Δαζαβίδης Ι.
12. Δεστήρης
13. Δημητρίου Α.
14. Δημόπουλος Αντρέας
15. Διαμαντάκη Μαρία
16. Τόρις Μαργκρέττε
17. Έγκελον Γκούλια
18. Ευαγγελινός Γιάννης
19. Ηλιόπουλος
20. Θεοδώρου Δημ.
21. Ιωαννίδης
22. Ιωάννου Καίτη
23. Κάγκος Γιάννης
24. Κάππος Γ.
25. Καράκας Μπαλσάν
26. Καραγεώργης Στέλιος
27. Καραγεωργίου Αντρ.
28. Καραμάνης Μάρκος
29. Κομνηνός Διομήδης
30. Κουμούλος Γιάννης
31. Κούμπος
32. Κοντομάρης
33. Κουτουμάρης Σπ.
34. Κανιωτάκης
35. Κόκκινος Δημ.
36. Κρητικάκη
37. Κυριακόπουλος Δημ.
38. Καρδίκας
39. Λαζαρίδης
40. Λαζαριώτης Παν.
41. Μαλικάκης
42. Μαζαράκης
43. Ματζώρος
44. Μανωλόπουλος
45. Μαρκουλής Νίκος
46. Μπεκιάρη Βασιλική
47. Μυρογιάννης Μιχάλης
48. Μέξης
49. Μικρώνης Κώστας
50. Μιχαηλίδης
51. Μπέτσας
52. Μπότης
53. Μώμος Στέλιος
54. Παντελεάκης Κυρ.
55. Παπαγεωργίου Χρ.
56. Παμέπης
57. Παπαροδόπουλος Χ.
58. Παπαδόπουλος Χαρ.
59. Πολυζωίδης Γ.
60. Παλέμος Β.
61. Σπαρτίδης Αλ.
62. Σαμούρης Γεώργιος
63. Σορμαλής
64. Σάζιος Ε.
65. Σχίζας
66. Σταυροπούλου
67. Ταϊνης
68. Τουρίλ Έκλέκ
69. Τσιγκούνης
70. Τουλούπας Δημήτριος (λοχίας πού αρνήθηκε να πυροβολήσει εναντίον των φοιτητών και σκοτώθηκε επί τόπου από ίλαρχο)
71. Φαμέλλος Βασ.
72. Φιλίνης Ιωάννης
73. Χανιωτάκης
74. Χρηστακέα Μαρία
75. Χαραλαμπίδης Νικ.
76. Χαλκιαδάκης
77. Ψαρά Ελένη





















apolitistosteki.blogspot.com

Κατάλογος με τους δέκα τελικά νεκρούς, από όλες τις ημέρες των ταραχών.

Κανένας δε σκοτώθηκε στο Πολυτεχνείο.

Συμβολικά όμως μιλάμε για 17 Νοέμβρη και Πολυτεχνείο.

Και γιατί όλο αυτό το σκηνικό?Για να επιστρέψει ο Καραμανλής και να στρώσει το δρόμο του Αντρέα Παπανδρέου και τους δυο να τους υποδεχτεί ο ελληνικός λαός ως Μεσσίες.Οπότε δεν χρειαζόμαστε άμεση επιτήρηση από τη σιωνιστική παγκοσμιοποιημένη κυβέρνηση, αλλά μονίμως έχουμε εδώ και εκλέγουμε τους εντολοδόχους της Μπιλντερμπεργκ και κανείς δε χαμπαριαζει για την εξαρτημένη πολιτική μας.



[Αλφειός Ποταμός] Μωϋσέ Νταγιάν, Ιωαννίδης, Δαμανάκη και λοιποί..."Έλληνες"...

ΠΡΟΔΟΜΕΝΑ ΘΥΜΑΤΑ...


ΟΙ ΑΘΕΑΤΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ. 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973.

Τη νύχτα στις 14 Νοεμβρίου 1973, ο Ισραηλινός στρατηγός Μωσέ Νταγιάν έφθασε στην Αθήνα.

Εγκαταστάθηκε στο σπίτι του γαμπρού του Δημ. Ιωαννίδη, του γιατρού Αλαζράκη .

Από εκεί έστειλε μήνυμα στον Ιωαννίδη να είναι έτοιμος: «η ώρα έφθασε . Όλα είναι έτοιμα».

Την επομένη 15 Νοεμβρίου, το γιώτ «Απόλλων», ιδιοκτησίας της εταιρίας ΟΤC , η οποία τότε ήταν ιδιοκτησίας της CIA , έφθασε στον Πειραιά .

Το γιώτ πριν τη μετατροπή του, ήταν μονάδα του βρετανικού πολεμικού ναυτικού .

Ήταν εξοπλισμένο με πανίσχυρο ασύρματο, τέλεια εργαστήρια και αναρίθμητους φακέλους .

Είκοσι κομάντος συμπλήρωναν το ειδικό πλήρωμα του σκάφους .

Από τον Πειραιά έπλευσε προς τα ανοιχτά του Σουνίου, όπου και περίμενε ανενόχλητο.

Στο μεταξύ έκαναν τις ανάλογες επαφές τους , κυρίως με το στρατηγό Νταγιάν, ο οποίος ήταν σε συνεχή επαφή με Έλληνες πολίτες για την υπόθεση του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ.

Η κύρια επαφή Νταγιάν, εκτός από τον Ιωαννίδη - Αραπάκη -Μπονάνο, ήταν με τον Γιάγκο Πεσματζόγλου, ο οποίος τότε ήταν μέλος της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ για την Ελλάδα.

Είχε αναλάβει το πολιτικό σκέλος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Ήταν ο ενδιάμεσος μεταξύ των επί κεφαλής των φοιτητών, του Στρατηγού Νταγιάν και της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ.

Ο Πεσματζόγλου είχε άμεση επαφή, κυρίως με τρία πρόσωπα, από τους φοιτητές της εξέγερσης: Η μία είναι σήμερα {1993} αρχηγός αριστερού κόμματος και οι άλλοι δυο στελέχη και βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Με την ελπίδα και την ευχή, πως θα βγουν και θα καταγγείλουν δημόσια τα γεγονότα εκείνης της νύχτας από την πλευρά τους όπως εκείνοι τα έζησαν , υπόσχομαι, αν δεν μιλήσουν οι ίδιοι, να δημοσιεύσω στο επόμενο βιβλίο μου τα ονόματα τους ...;.

Τα χαράματα της 16 Νοεμβρίου, έφθασαν χίλιοι κομάντος από τις Βρυξέλλες, με εντολή να συμμετάσχουν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Όλοι μεταφέρθηκαν από τη βάση του Ελληνικού στη Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού στο Πεδίο του Άρεως .

Τους μοιράστηκαν Ελληνικές στρατιωτικές και αστυνομικές στολές και περίμεναν διαταγή να επέμβουν.

Εκτός από όπλα , είχαν στην κατοχή τους ασύρματο , συγχρονισμένο με εκείνον του γιωτ «Απόλλων», απ΄ όπου και περίμεναν την διαταγή για επέμβαση ...;..

Ο στρατιωτικός που είχε αναλάβει την εποπτεία όλων των ανδρών, ήταν ο υποστράτηγος Χουήζερ του ΝΑΤΟ, αλλά και έμπιστος της τριμερούς Επιτροπής .

Την νύχτα της 16ης Νοεμβρίου , οι κομάντος του ΝΑΤΟ διατάχθηκαν από τον υποστράτηγο Χουήβερ, να ακροβολιστούν στο Πεδίο του Άρεως και να περιμένουν διαταγές ..

Οι είκοσι κομάντος που περίμεναν στο γιωτ, διατάχθηκαν να πάνε με λέμβους στη στεριά, να καταλάβουν το σπίτι του Γεωργίου Παπαδόπουλου , να κόψουν τα τηλεφωνά του και να απαγορεύσουν στο δικτάτορα κάθε επαφή με τον έξω κόσμο.

Να συνεννοηθούν μετά με τους Έλληνες «συναδέλφους» τους και να περιμένουν διαταγή για να αποχωρίσουν.

Όταν νύχτωσε οι κομάντος έφθασαν στην ακτή και από εκεί με στρατιωτικά τζιπ κατευθύνθηκαν προς το σπίτι του δικτάτορα Παπαδόπουλου.

Οι άλλοι έφυγαν «κατά ομάδες» από τη Γεωγραφική Υπηρεσία ΚΑΙ ΑΚΡΟΒΟΛΙΣΤΗΚΑΝ στο πεδίο του Άρεως .

Αργότερα, όταν το τανκ έσπασε την πόρτα του πολυτεχνείου, οι κομάντος βρίσκονταν ήδη μέσα.

Στις εφιαλτικές στιγμές που ακολούθησαν, οι Νατοϊκοί κομάντος χτυπούσαν αδιάκριτα.

Σκότωσαν, έσφαξαν έσπασαν ωμοπλάτες και όταν πια ο «εχθρός» είχε νικηθεί ένα στρατιωτικό σφύριγμα του επικεφαλής τους επανέφερε στην τάξη.

Ανασυντάχθηκαν , και όπως είχαν έρθει , έφυγαν αθόρυβα.

Σε μια ώρα απογειώνονταν από τη βάση του Ελληνικού , με προορισμό τις Βρυξέλλες .

Χίλια δολάρια μπόνους πήρε ο καθένας , για εκείνη τη βραδιά ...;



Το ίδιο έγινε και με τους είκοσι .

Διατάχθηκαν να επιστρέψουν στο γιωτ .

Ξημερώματα στις 18 Νοεμβρίου 1973 , το γιωτ «Απόλλων» έπλεε ανοιχτά , με προορισμό τη Βαρκελώνη ..

Ο Στρατηγός Νταγιάν αφού ενέκρινε τον κατάλογο των νέων Υπουργών , τακτοποίησε και άλλες μικρές λεπτομέρειες , και αναχώρησε αθόρυβα για το Ισραήλ, όπως είχε έρθει ...;..

Έχει και συνέχεια ...; ...; ...; ...; ...; ...; ...;..


ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΙ ΕΝΤΟΛΟΔΟΤΕΣ.

πηγή-http://ellhnkaichaos.blogspot.com/

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ-ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΚΕΙΝΟΥ ΠΟΥ ΕΣΤΡΕΨΕ ΤΟ ΤΑΝΚ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ


Στη δουλειά, πριν από χρόνια, κάποιος άκουσε πώς µε λένε και ρώτησε αν έχω κάποια σχέση µε τον “πορτάκια”, όπως είπε, του Πολυτεχνείου. “Ξάδερφός µου είναι, µακρινός. Σκοτώθηκε σε τροχαίο”, απάντησα. Είµαι ένας άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ είκοσι χρονών. Ο έφεδρος στρατιώτης Α. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο! Οι φίλοι µου δεν ξέρουν ποιος είµαι, ούτε κανείς στη γειτονιά. Μόνο η γυναίκα µου το ξέρει. Της το είπα ύστερα από χρόνια. Στα παιδιά µου δεν το είπα ακόµα.


Στις 9 Νοεμβρίου του 2003 ο Κώστας Χατζίδης έγραφε στο "ΒΗΜΑ" μια έρευνα-αφιέρωμα στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.Εκεί διαβάσαμε και την συγκλονιστική μαρτυρία-εξομολόγηση του 20 χρονου τότε στρατιώτη που οδήγησε το μοιραίο τανκ εναντίον των εξεγερμένων φοιτητών.Το τί έγινε μετά όλοι το ξέρουμε και ειδικά όσοι έχασαν το παιδί τους.Αυτός ο τόπος ανέκαθεν ζούσε μια επαναλαμβανόμενη επι χιλιάδες χρόνια τραγωδία όμως ο "απο μηχανής θεός" ούτε θεός ήταν ούτε λύση έδινε,απλώς μας ετοίμαζε για την επόμενη "παράσταση".
Το παρακάτω ντοκουμέντο-μαρτυρία είναι μια καλή αφορμή για να σκεφτούμε το τότε το σήμερα και το αύριο λαμβάνοντας σοβαρά υπ΄όψη ότι οι πραγματικοί "οδηγοί των τανκς" ήταν και είναι κάπου αλλού.
Οι αληθινοί θύτες όταν δεν δίνουν εντολές εξόντωσης περιμένουν υπομονετικά και με ...δημοκρατική στοργικότητα να αποτελειώσουν μέσω της πολιτικής εκπόρνευσης όσους εκ των θυμάτων επέζησαν.
Ο μόνος τρόπος για να σωθείς είναι η μίμηση των μαρτύρων της Εκκλησίας οι οποίοι χωρίς οργή και πάθος δεν λύγισαν και στάθηκαν όρθιοι όχι γιατί ομφαλοσκοπούσαν ναρκισευόμενοι αλλά γιατί επέλεξαν να έχουν το βλέμα τους στραμένο ψηλά ,εκεί που γράφει τη λέξη "Ανάσταση".
======================

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ-ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ
«Την ηµέρα εκείνη ήµουν υπηρεσία. Στο στρατό είχα δέκα µήνες. Ήµουν εκπαιδευτής στο Κέντρο Τεθωρακισµένων, στο Γουδί. Τότε οι “μαυροσκούφηδες” ήταν σώµα επιλέκτων. Πήγα εθελοντικά. Μόλις άρχισαν τα επεισόδια, µπήκαµε επιφυλακή. “Οι κοµουνιστές καίνε την Αθήνα”, µας έλεγαν κι εµείς τους πιστεύαµε. Θυµάµαι στο στρατόπεδο κάποιοι είχαν ραδιοφωνάκια και ακούγαµε στα κρυφά το σταθµό του Πολυτεχνείου. “Παλιοκουµούνια, θα καλοπεράσετε!” λέγαµε.

Μισή ώρα µετά τα µεσάνυχτα της 16ης Νοεµβρίου η ίλη µου πήρε εντολή να ετοιµαστεί για έξοδο. Αποφασίστηκε να βγουν πέντε δικά µας άρµατα, κάτι γαλλικά ΑΜΧ30. Εγώ ήµουν οδηγός στο πρώτο άρµα που βγήκε στο δρόµο. [Στο ίδιο άρµα βρίσκονταν ο αξιωµατικός Μιχάλης Γουνελάς, ως επικεφαλής, ο ανθυπασπιστής Λάµπρος Κωνσταντέλλος, ως οδηγός εδάφους, ο λοχίας Στέλιος Εµβαλωµένος και ο Γιάννης Τίρπας.]

Στη 1.15' το πρωί της 17ης Νοεµβρίου φτάσαµε στη διασταύρωση των λεωφόρων Αλεξάνδρας και Κηφισίας. Λίγο αργότερα διασχίζαµε την Αλεξάνδρας, όταν στο ύψος του ΙΚΑ, στη στάση Σόνια, σταµατήσαµε, γιατί ο δρόµος ήταν κλειστός. Υπήρχαν οδοφράγµατα, φωτιές και ακινητοποιηµένα λεωφορεία. Με διάφορες µανούβρες αριστερά δεξιά, µπρος πίσω, άνοιξα το δρόµο και προχωρήσαµε. Όταν φτάσαµε στη διασταύρωση της λεωφόρου Αλεξάνδρας και της οδού Πατησίων, µας έδωσαν εντολή να σταµατήσουµε. Εκεί, στην πλατεία Αιγύπτου, µείναµε περίπου µία ώρα. Ο κόσµος θυµάµαι ότι µας φώναζε: “Είµαστε αδέρφια, είµαστε αδέρφια”. Εγώ ήθελα να τους φάω. Τους έβλεπα σαν παράσιτα!

Μας είπαν να πάµε κοντά στο Πολυτεχνείο, αλλά όχι µπροστά στην πόρτα. Αυτό κάναµε. Σταµατήσαµε λίγα µέτρα πιο πέρα.

Φτάνοντας µπροστά στην πόρτα έστριψα το άρµα προς το Πολυτεχνείο, µε γυρισµένο το πυροβόλο προς τα πίσω. Θυµάµαι ότι σηκώθηκα από τη θέση µου κι εγώ και το άλλο πλήρωµα. Δεκάδες φοιτητές κρέµονταν από τα κάγκελα, ενώ εκατοντάδες βρίσκονταν στον προαύλιο χώρο. Έδειχναν πανικόβλητοι. Κι εγώ, να σκεφτείς, ότι τους έβλεπα σαν µαµούνια, που ήθελα να τα φάω!

Τότε ήρθε ο οδηγός εδάφους του άρµατος και µου λέει: “Θα µπούµε µέσα, θα ρίξουµε την πύλη. Ετοιµάσου!” Πήρα θέση και ξεκίνησα. Δεν έβλεπα πολλά πράγµατα, δεν είχα καλό οπτικό πεδίο, γιατί κοιτούσα πλέον από τη θυρίδα του άρµατος. Δέκα εκατοστά πριν από την πόρτα σταµάτησα. Σταµάτησα σκόπιµα. Αυτό φαίνεται στο βίντεο της εποχής. Στο φρενάρισµα οι φοιτητές, τροµαγµένοι, έφυγαν προς τα πίσω. Αν έµπαινα µε ταχύτητα, θα σκότωνα δεκάδες άτοµα, που εκείνη τη στιγµή ήταν κρεµασµένα στα κάγκελα.

Η καγκελόπορτα έπεσε αµέσως. Πίσω από τη σιδερένια πύλη ήταν σταθµευµένο το Μερσεντές, το οποίο είχαν βάλει εκεί οι φοιτητές για να φράξουν την είσοδο. Το έκανα αλοιφή. Η αριστερή ερπύστρια το έλιωσε. Με το που έπεσε η πύλη του Πολυτεχνείου εισέβαλαν οι αστυνοµικοί για να συλλάβουν τους φοιτητές. Λίγο αργότερα κατέβηκα κι εγώ από το άρµα και µπήκα στο χώρο του Πολυτεχνείου. Δεν υπήρχε νεκρός. Θα µπορούσε όµως και να υπάρχουν νεκροί.

Αστυνοµικοί κυνηγούσαν και χτυπούσαν τους φοιτητές όπου τους έβρισκαν.

Αν δεν ήταν οι λοκατζήδες να τους σταµατήσουν -θυµάµαι ότι πολλές φορές πιάστηκαν στα χέρια µαζί τους-, δεν ξέρω κι εγώ τι θα γινόταν.

Στο προαύλιο του Πολυτεχνείου ήταν πολλοί χτυπηµένοι, θυµάµαι ότι είδα πολλούς τραυµατίες, ενώ τρεις τέσσερις ήταν σωριασµένοι κάτω, ακίνητοι. Δεν ξέρω αν ήταν νεκροί. Δεν κοίταξα να δω. Κάποια στιγµή ένας φοιτητής όρµησε καταπάνω µου και µου είπε: “Τι κατάλαβες τώρα που µπήκες;” Αφήνιασα. Έβγαλα το πιστόλι και προτάσσοντάς το γύρισα και του είπα ουρλιάζοντας: “Σκάσε, ρε κωλόπαιδο, µη σε καθαρίσω”. Αυτός ο φοιτητής δεν ξέρει πόσο τυχερός στάθηκε εκείνη τη στιγµή... Αν έλεγε µια κουβέντα παραπάνω, θα τον σκότωνα! Τέτοιος ήµουν. Ένας φασίστας.

Όπως περνούσαν οι φοιτητές, θυµάµαι ότι έριχναν µέσα στο τανκς πακέτα τσιγάρα και ό,τι προµήθειες είχαν µαζί τους. Όταν γυρίσαµε στο Γουδί, το άρµα έµοιαζε µε περίπτερο. Όσο σκέφτοµαι ότι οι φοιτητές µάς έδιναν σάντουιτς και τσιγάρα, µετά απ' όσα τους κάναµε... Δεν µπορώ να το συγχωρέσω αυτό το πράγµα στον εαυτό µου. Σκέφτοµαι τι πήγα κι έκανα!...

Όταν γυρίσαµε στο στρατόπεδο, έγινα ήρωας. Οι στρατιωτικοί µού έδιναν συγχαρητήρια. Τότε αισθανόµουν ότι ήµουν κάποιος, ότι έκανα κάτι καλό, κάτι µεγάλο. [...]

Στο µεροκάµατο η ζωή µου άλλαξε 180 µοίρες. Έκανα όποια δουλειά µπορείς να φανταστείς. Εργάτης κατάλαβα ότι δεν µπορώ να έχω τα ίδια αιτήµατα µε τους εργοδότες. Εµένα, που µου έµαθαν να µισώ τους κοµουνιστές, ψήφισα δύο φορές ΚΚΕ!

Στη δουλειά, πριν από χρόνια, κάποιος άκουσε πώς µε λένε και ρώτησε αν έχω κάποια σχέση µε τον “πορτάκια”, όπως είπε, του Πολυτεχνείου. “Ξάδερφός µου είναι, µακρινός. Σκοτώθηκε σε τροχαίο”, απάντησα. Είµαι ένας άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ είκοσι χρονών. Ο έφεδρος στρατιώτης Α. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο! Οι φίλοι µου δεν ξέρουν ποιος είµαι, ούτε κανείς στη γειτονιά. Μόνο η γυναίκα µου το ξέρει. Της το είπα ύστερα από χρόνια. Στα παιδιά µου δεν το είπα ακόµα.

Ντρέποµαι γι' αυτό που ήµουν, γι' αυτό που έκανα. Στη θέση µου θα µπορούσε να βρεθεί ο καθένας, έφεδρος στρατιώτης ήµουν άλλωστε. Δε µε απαλλάσσει όµως αυτό. Μέχρι που µπήκα µέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής µου.

Είχαν µεγάλη ψυχή. Ήταν παλικάρια. Δεν ξέρω αν έχει νόηµα, αλλά θα ήθελα να τους πω µια µεγάλη συγνώµη…»

Αναρτήθηκε από ΚΛΑΣΣΙΚΟΠΕΡΙΠΤΩΣΗ

ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ Η ΧΟΥΝΤΑ,ΟΙ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ!

Ακολουθεί απόσπασμα απο το βιβλίο του Κυριάκου Ι. Διακογιάννη με τίτλο "Γράμμα στον Σιωνιστή Χασάπη Μπούς" σελ. 138. Ο συγγραφέας αναφέρετε στο διάλογο μεταξύ του Σιωνιστή Jean-Jacques Servan-Schreiber και του Γεωργίου Παπαδόπουλου.Ο Εβραιοσιωνιστής Schreiber είχε έρθει απο την Γαλλία στην Ελλάδα για να πάρει μαζί του τον γνωστό μουσικοσυνθέτη και αντιστασιακό εκείνης της εποχής Μίκη Θεοδωράκη.

Απο τα γραφόμενα φαίνεται ξεκάθαρα η ανάμειξη του Σιωνισμού στον "αντιστασιακό" αγώνα κατά της Δικτατορίας στην Ελλάδα.Ομως η Σιωνιστική διείσδυση δεν περιορίστηκε μόνο στην πλευρά της αντίστασης.Η επιβολή του Σρέϊμπερ στον Γεώργιο Παπαδόπουλο παντοδύναμο δικτάτορα εκείνη την εποχή είναι χαρακτηριστική.Οι εν Ελλάδι Εβραίοι κατα την περίοδο της Δικτατορίας τάσσονταν υπέρ της Χούντας, η οποία αναγνώρισε ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο,ύστερα απο αλλεπάληλες πιέσεις του τότε προέδρου του ΚΙΣ Ιωσήφ Λόβιγγερ.

Σρέϊμπερ πρός Γεώργιο Παπαδόπουλο: "Κύριε Πρόεδρε όπως γνωρίζετε ήδη βρίσκομαι στην Ελλάδα για να συναντήσω τον Ελληνα μουσικοσυνθέτη κ. Μίκη Θεοδωράκη και να τον πάρω με το αεροπλάνο μου."

Διακογιάννης: "Το ίδιο βράδυ στο σπίτι μου στο Παρίσι έχουμε συνεδριάσει τα μέλη της Αντιδικτατορικής μας ομάδας.Διακόπτουμε για 10 λεπτά να ξεζαλιστούμε και να πιούμε ένα καφέ.Κάποιος βρίσκεται όρθιος κοντά στην συσκευή της τηλεόρασης.Γυρνάει το κουμπί και βλέπουμε στον δέκτη το αεροδρόμιο του Μπουρζέ,το αεροπλάνο του Jean-Jacques Servan-Schreiber να προσγειώνεται,την πόρτα του να ανοίγει και το Μίκη Θεοδωράκη να πατάει στο ελεύθερο Γαλλικό έδαφος,την Μελίνα Μερκούρη να τον αγγαλιάζει το πλήθος των Ελλήνων αυτοεξόριστων να συνοστίζεται ποιός θα του πρωτοσφίξει το χέρι."

Παραθέτουμε το σχετικό τηλεγράφημα του ΚΙΣ προς τον Παπαδόπουλο.




Σημείωση Αντιπληροφόρησης:Σε αυτό εδώ το blog έχουμε πει οτι το κόσμο των διοικούν οι Σιωνιστές.Βρίσκονται στα τελικά στάδια εγκαθίδρυσης της Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας τους.Γιατί αυτό που ετοιμάζουν,ενώ το ονομάζουν "Δημοκρατία" στην πραγματικότητα θα είναι ένα φασιστικό καθεστώς απο τα χειρότερα που θα βιώσει(;) ποτε η ανθρωπότητα.
Απο τα αρχαία χρόνια κρύβουν τις "βρωμιές" που κάνουν,κρύβουν το ρόλο τους στους πολέμους και στις παγκόσμιες συρράξεις και προβάλλουν ότι θέλουν αυτοί.
Στη σημερινή εποχή είδαμε οτι απέκρυψαν απο όλη την Παγκόσμια Κοινότητα το μεγαλύτερο τείχος που εγκλωβίζει ένα λαό(τους Παλαιστίνιους),το τείχος του Ισραήλ.
Στη δίκη της "17 Νοέμβρη" αποσιωπήθηκε η διασύνδεση των στελεχών της οργάνωσης και της "Μοσάντ".
Στην περίπτωση των "Ερυθρών Ταξιαρχιών" υπήρχε και εκεί διασύνδεση με την Μοσάντ και με την τροφοδοσία τους με όπλα.
Ακούμε 35 χρόνια τώρα λόγια εναντίον της Χούντας.Κανείς δεν τόλμησε όμως να μιλήσει για το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο,που ήταν υπέρ της Χούντας και τους έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα.
Με λίγα λόγια "όποια πέτρα και να σηκώσεις αυτοί είναι απο κάτω".
Δείτε τώρα οτι και τους αντιστασιακούς στο Παρίσι και το Λονδίνο τους καθοδηγούσαν και τους συνέδραμαν αυτοί.
Να θυμήσουμε οτι μετα την απελευθέρωση της Ελλάδας το 1821,μαζί με τους Ελληνες που ήρθαν να αναλάβουν την διοίκηση της χώρας,ήρθε και μια ομάδα Σιωνιστών που αυτοαποκαλούνταν Αγγλοι-Γάλλοι κτλ,στην πραγματικότητα όμως ήταν Εβραίοι Σιωνιστές και απο την πρώτη στιγμή που ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος προσπάθησαν να το ποδηγετήσουν.Κατείχαν θέσεις συμβούλου σχεδόν σε όλα τα Υπουργεία.Ασχολήθηκαν όμως πιο πολύ με το Υπουργείο Παιδείας,Εξωτερικών και τις Τράπεζες.
Στα απομνημονεύματά τους ο Κολοκοτρώνης κάνει ειδική μνεία "για αυτούς που ήρθαν απο το εξωτερικό".
Ετσι και εδω,βοηθούσαν τους αντιστασιακούς,τα είχαν καλά και με τους τότε Κυβερνώντες στην Ελλάδα,παρ'όλο που τους "χάλασαν" το χατίρι με την μη παραχώρηση του αεροδρομίου της Σούδας στον πόλεμο των 7 ημερών και ταυτόχρονα την βραδυά του Πολυτεχνείου-οι δημοσιογράφοι εκείνης της εποχής γνώριζαν οτι ο Μοσέ Νταγιάν βρίσκοταν στην Αθήνα με την κόρη του και άλλους επιτελείς.Προφανώς δεν είχαν έρθει εδω για διακοπές αλλά προκειμένου να συντονίσουν το "έργο τους".
Ποτε θα γίνει μια έρευνα για το ρόλο του Μοσέ Νταγιάν εκείνη την βραδυά;
Όποιοι έχουν στοιχεία για το θέμα ας τα στείλουν στο blog για να δημοσιευτούν.

Τρείς λαλούν και δυό χορευουν!!!!

emman έγραψε:Τρείς λαλούν και δυό χορευουν!!!!

Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν αλλά και οι πέντε έχουν μία διαφορετική εκδοχή της "αλήθειας" !!!